Να παρατήσω τη δουλειά??

[mama_3]

Αχ κορίτσια από χτες έχω ένα τρομερό δίλλημα.... είχα πάρει 2 ημέρες άδεια από την δουλειά γιατί ο μεσαίος ήταν λίγο αδιάθετος, ο μικρός κάτι είχε η δασκάλα του και έλειπε και θα τα βάζανε σε άλλη τάξη, η κοπέλα που τα κρατάει όταν γυρίζουν από το σχολείο μέχρι τις 6 που γυρίζω εγώ για να τα αναλάβω ήταν άρρωστη οπότε έκατσα σπιτάκι μου με τα 2 εκ των 3 παιδιών... τι να σας πω! το τι δουλειές έκανα, καθαριότητα, γλυκά, δούλευα μερικώς από το φορητό για την δουλειά, πρόσεχα και τα 2 παιδιά, φρόντιζα τον αδιαθετούλη μου, παίζαμε και οι 3 μιλάμε τέλεια μέρα.. .χρόνια είχε να τύχει να κάτσω με τα παιδιά σπίτι καθημερινή και μάλιστα 2 ημέρες συνεχόμενες.. τα ΣΚ είναι γεμάτα με δουλειές, βόλτες έξω, υποχρεώσεις, επισκέψεις κλπ... χτες το βράδυ είπα στο σύζυγο μήπως να άφηνα την δουλειά και να καθόμουν σπιτάκι μας να αράξω και με αγριοκοίταξε... πας καλά μου λέει? εσύ είσαι γυναίκα καριέρας, τώρα θυμήθηκες να γίνεις χαρωπή νοικοκυρά?? δεν το συνέχισα γιατί δεν ήθελα να τσακωθώ... σήμερα που ήρθα στη δουλειά (από εδώ σας γράφω) με έχει πιάσει μία άρνηση.. άγχος, κούραση, ευθύνες όλα μου την σπάνε εδώ μέσα σήμερα για πρώτη φορά... τι λέτε? να το τολμήσω? κάθομαι και τρέχω σαν την τρελή με τη δουλειά, σπίτι, παιδιά.. γιατί να μην κάτσω σπιτάκι μου να την αράξω, να τα κάνω όλα με την ησυχία μου??? ψήνομαι τρελά αλλά με αποθαρρύνει ο σύζυγος....

[mkcm]

Εγώ πάλι όταν αναγκαστώ να μείνω σπίτι με τα παιδιά παθαίνω κρίσεις. Περιμένω πως και πως να γίνουν καλά να γυρίσω στη δουλειά. Και δεν είμαι γυναίκα καριέρας, είμαι μια απλή και ταπεινή υπάλληλος.

Γνώμη μου είναι, ότι καταρχήν αν είσαι μαθημένη αλλιώς σε 2-3 εβδομάδες θα πάθεις στέρηση από τη δουλειά. Επίσης, (δεν ξέρω και πόσο είναι τα παιδιά σου) όταν μεγαλώσουν λίγο θα ψάχνεις να βρεις τι να κάνεις τα πρωινά και το χειρότερο να μην μπορέσεις, όταν θελήσεις, να επιστρέψεις στην αγορά εργασίας.

Αυτό που θα σου πρότεινα, αν το έχεις πάρει απόφαση, είναι να πάρεις για ένα διάστημα 1 - 2 μήνες μια άνευ αποδοχών άδεια και να δεις:

α) αν σου ταιριάζει αυτός ο τρόπος ζωής.

β) αν θα βγαίνετε οικονομικά.

[Dragonfly]

Αγαπητή μου, τώρα ήταν μια ωραία ανάπαυλα από τη δουλειά και το είδες σαν διακοπές. έκανες αυτά που δεν προλάβαινες να κάνεις, έπαιξες με τα παιδιά, ξεκουράστηκες κτλ... Αν αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση, θα σου τη βαρέσει, πίστεψέ με, ειδικά εσύ που είσαι μαθημένη αλλιώς (γυναίκα καριέρας με 3 παιδιά).

Άκουσε τον σύζυγο και μην κάνεις βιαστικές κινήσεις... Το ότι θα χάσεις έναν μισθό, ενώ είστε τρίτεκνη οικογένεια το σκέφτηκες; αλλά ακόμα και να μην είναι αυτό πρόβλημα, τα παιδιά θα μεγαλώσουν και μετά θα ψάχνεις τρόπο να γεμίσεις τα πρωινά σου, ενώ θα είναι πλέον πολύ δύσκολο να ξαναμπείς στην αγορά εργασίας.

[Αγγελίνα_2]

Θα έλεγα όχι. Αυτό το διάλειμμα σου φάνηκε όμορφο και ξεκούραστο, ακριβώς γιατί ήταν η εξαίρεση κι όχι η καθημερινότητά σου. Αν είσαι μαθημενη στη δουλειά, πολύ σύντομα θα σου λείψει και νιώθεις εκνευρισμένη που η καθημερινότητά σου θα εξαντλείται στο φασίνα-κατσαρόλα-παιδιά και μόνο. Επιπλέον, φαντάσου να μην έχεις πλέον "δικά σου" χρήματα και να αναγκάζεσαι να ζητάς από το σύζυγο για το παραμικρό. Εκεί να δεις καυγάδες που θα γίνουν. Ο καθένας όπως μαθαίνει...είναι σχεδόν ακατόρθωτο τόσο ριζοσπαστικές αλλαγές να ευδοκιμήσουν πλέον στην ηλικία μας.

 

Αν ήταν αλλιώς η κατάσταση, αν πχ εσύ είχες δικά σου έσοδα από αλλού, το σκεφτόσουν πολύν καιρό γιατί δεν σε ικανοποιούσε η δουλειά σου και ο σύζυγος ήταν υποστηρικτικός, θα σου έλεγα κι εγώ άλλα. Με βάση αυτά που λες, όμως, δε θα το έκανα, στη θέση σου.

[mama_3]

Εγώ πάλι όταν αναγκαστώ να μείνω σπίτι με τα παιδιά παθαίνω κρίσεις. Περιμένω πως και πως να γίνουν καλά να γυρίσω στη δουλειά. Και δεν είμαι γυναίκα καριέρας, είμαι μια απλή και ταπεινή υπάλληλος.

Γνώμη μου είναι, ότι καταρχήν αν είσαι μαθημένη αλλιώς σε 2-3 εβδομάδες θα πάθεις στέρηση από τη δουλειά. Επίσης, (δεν ξέρω και πόσο είναι τα παιδιά σου) όταν μεγαλώσουν λίγο θα ψάχνεις να βρεις τι να κάνεις τα πρωινά και το χειρότερο να μην μπορέσεις, όταν θελήσεις, να επιστρέψεις στην αγορά εργασίας.

Αυτό που θα σου πρότεινα, αν το έχεις πάρει απόφαση, είναι να πάρεις για ένα διάστημα 1 - 2 μήνες μια άνευ αποδοχών άδεια και να δεις:

α) αν σου ταιριάζει αυτός ο τρόπος ζωής.

β) αν θα βγαίνετε οικονομικά.

 

Ο ένας είναι νήπιο ο άλλος δημοτικό και ο μεγάλος γυμνάσιο.. έχω πιάσει όλες τις βαθμίδες οπότε θεωρώ ότι τα παιδιά είναι μεγάλα πια.. οικονομικά κουτσά στραβά θα την βολέψουμε δεν τίθεται τόσο θέμα.. δηλ. δεν θα στερηθούμε άμα δεν μπαίνει ο δικός μου μισθός σπίτι...

επειδή είμαι πολύ δραστήριος άνθρωπος (εθελόντρια, συλλόγους κλπ) και κάποια πράγματα τώρα δεν τα προλαβαίνω, είμαι σίγουρη πως άμα κάτσω σπίτι θα είναι η καλύτερή μου.. δηλ. δεν θέλω να κάτσω σπίτι να βλέπω πρωινάδικα, θέλω να κάτσω να κάνω τις δουλίτσες μου με την ησυχία μου (σε σχέση με τώρα που τρέχω) και στον άπλετο ελεύθερο χρόνο που θα έχω, με τις κοινωνικές - οικολογικές κλπ ανησυχίες μου θα τον γεμίσω μια χαρά...

[mkcm]

Είναι πολύ μεγάλα τα παιδιά... Και σε λίγο καιρό τα έξοδα θα αυξηθούν: επιπλέον φροντιστήρια, σπουδές, μεταπτυχιακά, έξοδοι, ντυσίματα, κοκ... Τότε δε θα φτάνει να τα κουτσοβολεύετε. Αυτό είναι το ένα κρατούμενο.

Το δεύτερο κρατούμενο είναι, ότι σε λίγο καιρό δε θα σε χρειάζονται αποίκω τα απογεύματα. Θα έρθει η εφηβεία και θα κλείνονται μόνα με τις ώρες στα δωμάτιά τους, θα βγαίνουν με τους φίλους τους, θα πηγαίνουν στα φροντιστήρια, οπότε θα έχεις και το απόγευμα άπλετο χρόνο για τις δραστηριότητές σου και όταν πια φύγουν για τα καλά από το σπίτι... αστα και βράστα.

Κάτσε στη δουλειά σου, απόλαυσέ την. Εδώ δούλευες στις ηλικίες που σε είχαν πολύ ανάγκη και θα κωλώσεις τώρα;

[mama_3]

Θα έλεγα όχι. Αυτό το διάλειμμα σου φάνηκε όμορφο και ξεκούραστο, ακριβώς γιατί ήταν η εξαίρεση κι όχι η καθημερινότητά σου. Αν είσαι μαθημενη στη δουλειά, πολύ σύντομα θα σου λείψει και νιώθεις εκνευρισμένη που η καθημερινότητά σου θα εξαντλείται στο φασίνα-κατσαρόλα-παιδιά και μόνο. Επιπλέον, φαντάσου να μην έχεις πλέον "δικά σου" χρήματα και να αναγκάζεσαι να ζητάς από το σύζυγο για το παραμικρό. Εκεί να δεις καυγάδες που θα γίνουν. Ο καθένας όπως μαθαίνει...είναι σχεδόν ακατόρθωτο τόσο ριζοσπαστικές αλλαγές να ευδοκιμήσουν πλέον στην ηλικία μας.

 

Αν ήταν αλλιώς η κατάσταση, αν πχ εσύ είχες δικά σου έσοδα από αλλού, το σκεφτόσουν πολύν καιρό γιατί δεν σε ικανοποιούσε η δουλειά σου και ο σύζυγος ήταν υποστηρικτικός, θα σου έλεγα κι εγώ άλλα. Με βάση αυτά που λες, όμως, δε θα το έκανα, στη θέση σου.

 

Κοίταξε όπως έγραψα οικονομικό θέμα δεν υφίσταται, δεν θα ζητήσω από τον σύζυγο λεφτά, έχω τα έσοδά μου.... από εκεί και πέρα λίγο πράγμα είναι να είσαι σπίτι μόνος σου, όταν τα παιδιά είναι σχολείο, να μαγειρεύεις με την άνεσή σου και όχι με την ψυχή στο στόμα βραδιάτικα, να περιμένεις να γυρίσουν τα παιδάκια σου, να διαβάζεις τα παιδιά, να πας τις βόλτες σου και να κάνεις και αυτά που πραγματικά σε ενδιαφέρουν (βλέπε εθελοντισμό, συλλόγους κλπ)?

η δουλειά οκ μετά από 20 και χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, με άγχος, ευθύνες κλπ δεν μου λέει πια κάτι... εννοείται ότι θα το σκεφτώ αλλά προς το παρόν ζω το όνειρο να έμενα σπιτάκι μου!!!

[tzoutzouka]

Το βασικό δικό μου πρόβλημα θα ήταν όχι πως θα γέμιζα τον χρόνο μου ή πως δεν θα γινόμουν αντικοινωνική μένοντας στο σπίτι αλλά το ότι δεν θα ήθελα με τίποτα όμως, να ζητάω λεφτά από τον σύζυγο. Εκεί νομίζω ότι θα χάναμε τη μπάλα. 'Οχι ότι τώρα δεν έχουμε κοινό ταμείο και δεν υπολογίζουμε έξοδα μαζί, αλλά να ρε παιδί μου, είναι διαφορετικό να ξέρεις ότι μπορείς να πεις στον άλλον "αυτό το μήνα θα κρατήσω το τάδε ποσό από τον μισθό μου γιατί μου τη βάρεσε να αγοράσω μια φούστα". Δηλαδή αν το αποτολμούσα να μείνω σπίτι θα έπρεπε να έχω δικό μου εισόδημα από κάπου αλλού.

[tzoutzouka]

οκ τώρα το είδα πως έχεις δικό σου εισόδημα αλλά και πάλι, μπορεί να καλύψει επαρκώς τις ανάγκες των παιδιών που περιγράφει και η mkcm?

[mama_3]

Αγαπητή μου, τώρα ήταν μια ωραία ανάπαυλα από τη δουλειά και το είδες σαν διακοπές. έκανες αυτά που δεν προλάβαινες να κάνεις, έπαιξες με τα παιδιά, ξεκουράστηκες κτλ... Αν αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση, θα σου τη βαρέσει, πίστεψέ με, ειδικά εσύ που είσαι μαθημένη αλλιώς (γυναίκα καριέρας με 3 παιδιά).

Άκουσε τον σύζυγο και μην κάνεις βιαστικές κινήσεις... Το ότι θα χάσεις έναν μισθό, ενώ είστε τρίτεκνη οικογένεια το σκέφτηκες; αλλά ακόμα και να μην είναι αυτό πρόβλημα, τα παιδιά θα μεγαλώσουν και μετά θα ψάχνεις τρόπο να γεμίσεις τα πρωινά σου, ενώ θα είναι πλέον πολύ δύσκολο να ξαναμπείς στην αγορά εργασίας.

 

Λες μετά από καιρό να ξαναθέλω να δουλέψω?? δεν το νομίζω.. εγώ άμα πάρω μία απόφαση τέλος... δεν ξέρω τι να κάνω ειλικρινά.. με τρομάζετε με αυτά που γράφετε?? τόσο χάλια είναι βρε κορίτσια να κάθεσαι αραχτός σπιτάκι σου?

[demi1981]

Εγώ πάλι όταν αναγκαστώ να μείνω σπίτι με τα παιδιά παθαίνω κρίσεις. Περιμένω πως και πως να γίνουν καλά να γυρίσω στη δουλειά. Και δεν είμαι γυναίκα καριέρας, είμαι μια απλή και ταπεινή υπάλληλος.

Γνώμη μου είναι, ότι καταρχήν αν είσαι μαθημένη αλλιώς σε 2-3 εβδομάδες θα πάθεις στέρηση από τη δουλειά. Επίσης, (δεν ξέρω και πόσο είναι τα παιδιά σου) όταν μεγαλώσουν λίγο θα ψάχνεις να βρεις τι να κάνεις τα πρωινά και το χειρότερο να μην μπορέσεις, όταν θελήσεις, να επιστρέψεις στην αγορά εργασίας.

Αυτό που θα σου πρότεινα, αν το έχεις πάρει απόφαση, είναι να πάρεις για ένα διάστημα 1 - 2 μήνες μια άνευ αποδοχών άδεια και να δεις:

α) αν σου ταιριάζει αυτός ο τρόπος ζωής.

β) αν θα βγαίνετε οικονομικά.

 

Με κάλυψες απόλυτα...... Και εγώ 1-2 μέρες στο σπίτι, περνάω υπέροχα, απο εκεί και πέρα όμως ένα στερητικό το παθαίνω..... Επίσης, εμένα μου αρέσει και η οικονομική μου ανεξαρτησία, ποτέ δεν μου άρεσε να εξαρτιέμαι από τους άλλους. Δεν γνωρίζω βέβαια και την δική σου περίπτωση αλλά συμφωνώ και εγώ με mkcm, πάρε 2-3 μήνες άδεια και αποφασίζεις μετά.

 

ΥΓ. Δούλεψε τώρα:D

[mama_3]

οκ τώρα το είδα πως έχεις δικό σου εισόδημα αλλά και πάλι, μπορεί να καλύψει επαρκώς τις ανάγκες των παιδιών που περιγράφει και η mkcm?

 

με τα σημερινά δεδομένα ναι...

[mama_3]

Με κάλυψες απόλυτα...... Και εγώ 1-2 μέρες στο σπίτι, περνάω υπέροχα, απο εκεί και πέρα όμως ένα στερητικό το παθαίνω..... Επίσης, εμένα μου αρέσει και η οικονομική μου ανεξαρτησία, ποτέ δεν μου άρεσε να εξαρτιέμαι από τους άλλους. Δεν γνωρίζω βέβαια και την δική σου περίπτωση αλλά συμφωνώ και εγώ με mkcm, πάρε 2-3 μήνες άδεια και αποφασίζεις μετά.

 

ΥΓ. Δούλεψε τώρα:D

 

Το στερητικό που λες με τι έχει να κάνει?

[ferby]

Πρέπει να μας δουλεύεις!

Είμαι 100% με τον Σύζυγο. Σου άρεσε επειδή ήταν 2 μέρες και είσαι κουρασμένη.Μετά τι ακριβώς θα κάνεις ?

Κάθε μέρα καθαριοτητα , μαγείρεμα και δεν ξέρω τι άλλο, πράγματα δηλαδή που δεν έδινες υπερβολική σημασία πριν (αν και τα σκέφτεσαι) και όλα ήταν σχετικά καλά , επειδή απλά δεν θα έχεις τι άλλο να κάνεις?

Πόση καθαριότητα , πόσες οικιακές δουλειές , πόση ασχολία με τα παιδιά που λείπουν εως τις 1μμ τουλάχιστον.Πόσο αδιάφορο καθισιό πια που μετά θα λες και εσύ πόσο κουράζεσαι και οτι δεν τα προλαβαίνεις , απλά επειδή θα έχεις σαλτάρει και θα αναλώνεσαι σε μη σημαντικά πράγματα για να γεμίσεις την μέρα σου, αλλα θα γράφεις και όλη μέρα στο Parents?

Σε λίγο τα παιδιά δεν θα σε έχουν ανάγκη και εσύ δεν θα έχει σύνταξη και κυρίως δεν θα έχεις την ''ήρεμη υγεία΄΄ σου.

Ασε πια με αυτό το μεγάλωμα των παιδιών. Ο παιδοψυχολόγος θα σου έλεγε μην και μην , ούτε διάβασμα να μην τους κάνεις, πάρε μια δασκάλα να τα διαβάζει θα σου έλεγε κλπ κλπ

 

Τα παιδιά δεν θα είναι κάθε μέρα άρρωστα και εσυ θα είσαι μόνη σε ένα σπίτι με μπουγάδα και TV.

 

Τα ξέρεις αυτά.

 

Όχι λοιπόν.Είμαι με τον σύζυγο.

[mkcm]

Εγώ πρόσφατα γύρισα από άδεια μητρότητας στη δουλειά. Ήμουν δηλαδή στο σπίτι γιατί το παιδί με είχε απόλυτη ανάγκη και οι μέρες μου ήταν γεμάτες. Σε πληροφορώ, ότι περίμενα πως και πως τη μέρα που θα ξαναπήγαινα στη δουλειά. Τη φαντασιωνόμουν. Βέβαια, για μένα έτσι κι αλλιώς η δουλειά είναι μονόδρομος, καθώς έχουμε απόλυτη ανάγκη το μισθό μου, αλλά νομίζω, πως και να μην τον είχαμε πάλι θα ήθελα να δουλεύω.

Επίσης, σημαντικό το μέλλον. Σήμερα τα καταφέρνετε οικονομικά, αύριο με πιο αυξημένες ανάγκες θα τα καταφέρνετε. Τα παιδιά έχουν μάθει σε έναν α' τρόπο ζωής. Άλλο. Οι μέρες είναι δύσκολες. Αν - και το απεύχομαι - συμβεί κάτι και χάσει και ο σύζυγος τη δουλειά του;

[demi1981]

Sorry, τώρα είδα ότι υπάρχουν και από αλλού εισοδήματα, αλλα και πάλι δεν θα το έκανα

[mama_3]

Πρέπει να μας δουλεύεις!

Είμαι 100% με τον Σύζυγο. Σου άρεσε επειδή ήταν 2 μέρες και είσαι κουρασμένη.Μετά τι ακριβώς θα κάνεις ?

Κάθε μέρα καθαριοτητα , μαγείρεμα και δεν ξέρω τι άλλο, πράγματα δηλαδή που δεν έδινες υπερβολική σημασία πριν (αν και τα σκέφτεσαι) και όλα ήταν σχετικά καλά , επειδή απλά δεν θα έχεις τι άλλο να κάνεις?

Πόση καθαριότητα , πόσες οικιακές δουλειές , πόση ασχολία με τα παιδιά που λείπουν εως τις 1μμ τουλάχιστον.Πόσο αδιάφορο καθισιό πια που μετά θα λες και εσύ πόσο κουράζεσαι και οτι δεν τα προλαβαίνεις , απλά επειδή θα έχεις σαλτάρει και θα αναλώνεσαι σε μη σημαντικά πράγματα για να γεμίσεις την μέρα σου, αλλα θα γράφεις και όλη μέρα στο Parents?

Σε λίγο τα παιδιά δεν θα σε έχουν ανάγκη και εσύ δεν θα έχει σύνταξη και κυρίως δεν θα έχεις την ''ήρεμη υγεία΄΄ σου.

Ασε πια με αυτό το μεγάλωμα των παιδιών. Ο παιδοψυχολόγος θα σου έλεγε μην και μην , ούτε διάβασμα να μην τους κάνεις, πάρε μια δασκάλα να τα διαβάζει θα σου έλεγε κλπ κλπ

 

Τα παιδιά δεν θα είναι κάθε μέρα άρρωστα και εσυ θα είσαι μόνη σε ένα σπίτι με μπουγάδα και TV.

 

Τα ξέρεις αυτά.

 

Όχι λοιπόν.Είμαι με τον σύζυγο.

 

Καλέ εγώ τις 2 ημέρες σπίτι ξεκουράστηκα, δεν κουράστηκα.. με το που γύρισα στη δουλειά (μάλλον ψυχολογικό) νιώθω πτώμα.. από την δουλειά όχι από το σπίτι... γιατί βρε κορίτσι τέτοια μαυρίλα για το σπίτι? τόσο χάλια όπως τα λες θα είναι? λάβε υπόψη σου ότι τώρα τις δουλειές τις στριμώχνω τα απογεύματα, μετά θα έχω όλο το χρόνο ελεύθερο.. δεν νομίζω ότι μία μαμά στο σπίτι ισοδυναμεί μόνο με φασίνα και κατσαρόλα.. όπως έγραψα έχω τόσες ανησυχίες (κοινωνικές - οικολογικές κλπ) που τώρα περιορίζονται στο να συνεισφέρω οικονομικά στην καλύτερη, δεν εχω χρόνο να ασχοληθώ επί της ουσίας...

[mkcm]

Κάθισα στο σπίτι 1 εβδομάδα πριν γεννήσω. 2 πρωινά μου πήρε να το γλείψω από πάνω μέχρι κάτω, κάνοντας ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Τις επόμενες πήγαινα το παιδί στον παιδικό, γυρνούσα, μαγείρευα, καθάριζα (συντήρηση), άπλωνα ρούχα, σιδέρωνα (ό,τι είχε κάθε μέρα) και στις 10.30 είχα κάνει μπάνιο και έβγαινα για περπάτημα. Η απορία μου αυτές τις μέρες ήταν οι γυναίκες που δε δουλεύουν πως γεμίζουν τη μέρα τους;

[mama_3]

Εγώ πρόσφατα γύρισα από άδεια μητρότητας στη δουλειά. Ήμουν δηλαδή στο σπίτι γιατί το παιδί με είχε απόλυτη ανάγκη και οι μέρες μου ήταν γεμάτες. Σε πληροφορώ, ότι περίμενα πως και πως τη μέρα που θα ξαναπήγαινα στη δουλειά. Τη φαντασιωνόμουν. Βέβαια, για μένα έτσι κι αλλιώς η δουλειά είναι μονόδρομος, καθώς έχουμε απόλυτη ανάγκη το μισθό μου, αλλά νομίζω, πως και να μην τον είχαμε πάλι θα ήθελα να δουλεύω.

Επίσης, σημαντικό το μέλλον. Σήμερα τα καταφέρνετε οικονομικά, αύριο με πιο αυξημένες ανάγκες θα τα καταφέρνετε. Τα παιδιά έχουν μάθει σε έναν α' τρόπο ζωής. Άλλο. Οι μέρες είναι δύσκολες. Αν - και το απεύχομαι - συμβεί κάτι και χάσει και ο σύζυγος τη δουλειά του;

 

Και εγώ έκατσα σπίτι περίπου ένα χρόνο μετά την κάθε γέννα.. εκεί όμως οι ανάγκες του παιδιού είναι πολύ αυξημένες σε σχέση με τώρα που έχουν μεγαλώσει... δεν ξέρω, με αυτά που μου γράφετε απογοητεύομαι

το τι θα γίνει στο μέλλον ποτέ δεν το ξέρουμε οπότε πιστεύω παίρνουμε κάποιες αποφάσεις ανάλογα και με το πως αισθανόμαστε... εγώ π.χ. μπορεί να χάσω την δουλειά πιο εύκολα, στον ιδιωτικό τομέα είμαι .. ο σύζυγος είναι στο Δημόσιο, σε θέση που δύσκολα θα την χάσει.. λογικά μιλώντας...

[mama_3]

Κάθισα στο σπίτι 1 εβδομάδα πριν γεννήσω. 2 πρωινά μου πήρε να το γλείψω από πάνω μέχρι κάτω, κάνοντας ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Τις επόμενες πήγαινα το παιδί στον παιδικό, γυρνούσα, μαγείρευα, καθάριζα (συντήρηση), άπλωνα ρούχα, σιδέρωνα (ό,τι είχε κάθε μέρα) και στις 10.30 είχα κάνει μπάνιο και έβγαινα για περπάτημα. Η απορία μου αυτές τις μέρες ήταν οι γυναίκες που δε δουλεύουν πως γεμίζουν τη μέρα τους;

 

Δεν ξέρω βρε κορίτσι, εμένα μία φίλη μου που δεν δουλεύει μου έλεγε ότι δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτε και στέλνει και τα παιδιά της ολοήμερο... εγώ 2 μέρες έκατσα και σκεφτόμουν τι ωραία θα ήταν να έριχνα και ένα βάψιμο στο σπίτι :p

[mkcm]

Σου ξαναλέω: αφού σε τριβιλίζει, πάρε 1 - 2 μήνες άνευ και δες αν σου ταιριάζει κι αν φέρνει ή όχι δυσκολίες και μετά αποφασίζεις οριστικά. Είναι μια ενδιάμεση λύση που θα σε βοηθήσει να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά.

Α, μην το κάνεις τώρα που θα έχεις τη φροντίδα των παιδιών τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά μετά το Σεπτέμβρη.

[mama_3]

Σου ξαναλέω: αφού σε τριβιλίζει, πάρε 1 - 2 μήνες άνευ και δες αν σου ταιριάζει κι αν φέρνει ή όχι δυσκολίες και μετά αποφασίζεις οριστικά. Είναι μια ενδιάμεση λύση που θα σε βοηθήσει να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά.

Α, μην το κάνεις τώρα που θα έχεις τη φροντίδα των παιδιών τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά μετά το Σεπτέμβρη.

 

Είμαι σε μία δουλειά που πολλά και πολλοί εξαρτώνται από εμένα.. δεν είνα εύκολο να πάρω άδεια άνευ.. εδώ την κανονική άδεια με το ζόρι κοιτάμε ποιες μέρες μπορώ να την πάρω....

[Χαρά-Μαρία]

Ολα ειναι σχετικα:

 

-Χρειαζεσαι να χρηματα?

-Σε χρειαζονται τα παιδια?

-Σε γεμιζει η δουλεια σου?

-Εχεις σχεσεις με κοσμο εκτος δουλειας/ειναι ευκολο να αποκτησεις?

-Εχεις χομπυ, αλλες δραστηριοτητες?

 

 

Προσωπικα, αν δεν ειχα αναγκη τα χρηματα, και επισης ειχα αλλα πραγματα να με γεμιζουν (το πρωτο δυστυχως δεν το εχω, το δευτερο το εχω), και δεν μου αρεσε πλεον η δουλεια μου, θα σταματουσα, χθες.

[elemaxi]

mama_3 σε καταλαβαίνω απόλυτα, και ΄γω έτσι νιώθω και πολλές φορές φαντάζομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν εργαζόμουνα και ζηλεύω τις φίλες μου που είναι νοικοκυρές και τα έχουν όλα στην εντέλεια ενώ εγω μια ζωη τρέχω πανικόβλητη, ΑΛΛΑ συμφωνώ με τα κορίτσια οτι δεν πρέπει να σταματήσεις. Τώρα που έχω μικρό παιδί και τραβάω ζόρι, απλά θα ήθελα να δουλεύω λιγότερες ώρες (π.χ. τετράωρο-πεντάωρο το πολύ), νομίζω οτι αυτό θα ήταν ιδανικό για μένα αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωης του παιδιου μου, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να σταματήσω τελείως (ασε που δεν με παίρνει και οικονομικά).

Μήπως θα ήταν καλύτερα λοιπόν απλά να μείωνες προσωρινά τις ώρες εργασίας σου για να είσαι πιο χαλαρή;

[mama_3]

mama_3 σε καταλαβαίνω απόλυτα, και ΄γω έτσι νιώθω και πολλές φορές φαντάζομαι πως θα ήταν η ζωή μου αν δεν εργαζόμουνα και ζηλεύω τις φίλες μου που είναι νοικοκυρές και τα έχουν όλα στην εντέλεια ενώ εγω μια ζωη τρέχω πανικόβλητη, ΑΛΛΑ συμφωνώ με τα κορίτσια οτι δεν πρέπει να σταματήσεις. Τώρα που έχω μικρό παιδί και τραβάω ζόρι, απλά θα ήθελα να δουλεύω λιγότερες ώρες (π.χ. τετράωρο-πεντάωρο το πολύ), νομίζω οτι αυτό θα ήταν ιδανικό για μένα αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωης του παιδιου μου, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να σταματήσω τελείως (ασε που δεν με παίρνει και οικονομικά).

Μήπως θα ήταν καλύτερα λοιπόν απλά να μείωνες προσωρινά τις ώρες εργασίας σου για να είσαι πιο χαλαρή;

 

αχ χαίρομαι που με καταλαβαίνεις.. δυστυχώς μείωση των ωρών δεν παιζει... εδώ και σπίτι που θα γυρίσω με παίρνουν τηλ για διάφορα από την δουλειά...

και εγώ ζηλεύω αυτές που κάθονται στο σπίτι και τα κουμαντάρουν όλα με την ησυχία τους....