δεν αναγνωριζω τον εαυτο μου

[HOPE77]

Μανουλες καλησπέρα.Εχω ξαναγράψει για παρομοιο θέμα αλλα τώρα νομιζω οτι εχω ξεπεράσει τα ορια μου.Εχω ενα 3χρονο μικρο,πολυ ζωηρο κ αεικινητο μεχρι προτινος.Προσφατα αρχισαμε παιδικο (προφανως κ αυτο ευθυνεται )αλλα στη ζωηραδα μας προστέθηκε κ η γκρινια κ η αντιδραση για τα πάντα.Πχ σημερα το πρωι με το που ξυπνησε δεν ηθελε γαλα ,ηθελε καραμελες,δεν του εδωσα έκλαιγε κανα μισαωρο,μετα παω να τον αλλαξω δεν ηθελε καλτσες,δεν ηθελε παντοφλες αλλα σαγιοναρες.Αυτα που σας γραφω όλα ουτε σε μια ώρα απο τοτε που ξυπνησε.Καθα μερα μου κανει κ κατι διαφορετικο.Ξερω οτι ειναι δυσκολη περιοδο γι΄αυτον κ κανω όση υπομονη μπορώ αλλα νομιζω πως θα σπασει το κεφαλι μου.Μετα πηγαμε μια βολτα,εξω καθεται καλα(δεν μπορω ομως να ειμαι συνεχως εξω) κ το μεσημερι ξαναρχισαμε δεν ηθελε φαγητο,ηθελε κεικ ,δεν καθοταν στο τραπεζι να φαει εκατσε στο πατωμα τελικα δεν εφαγε τιποτα.Όταν καθισα εγω να φαω θυμηθηκε οτι θελει να του βαλω αλοιφη κ μου επιανε τα χερια για να σηκωθω κ να μην φαω.Δεν αντεξα ,αρχισα να φωναζω σαν υστερικη ,τωρα που το σκεφτομαι ντρεπομαι κ μετανιωνω που έχασα την ψυχραιμια μου.Και δεν ειναι η 1η φορα,η γειτονια πρεπει να με εχει ακουσει ουκ ολιγες φορες αλλα αυτο δεν με απασχολει οσο το να μπορω να κοντρολαρω τον εαυτο μου.Όταν ειμαι σε ηρεμια όπως τωρα τα σκεφτομαι ,προετοιμαζομαι, αλλα όταν αρχιζει να γκρινιαζει γιατο παραμικρο κ να το παρατραβαει χανω την υπομονη μου..Πώς αντιμετωπιζετε εσεις παρομοιες καταστάσεις;

[lena14]

Πρώτ' απ΄όλα να σου ζήσει το αγοράκι σου..Είμαι κι εγώ αγορομάνα, ο ένας 6,5 και ο άλλος 5 και έχω περάσει τα ίδια δυο φορές..Αρχικά να σου πω πως είναι σε μια ηλικία που ξεκινά να δημιουργεί προσωπικότητα και γι΄αυτό έχει αυτή την αντιδραστικότητα..(Κανονικά θα έπρεπε να χαιρόμαστε που έχουμε παιδιά με τόσο ισχυρή προσωπικότητα, αλλά πόση υπομονή να κάνεις? Σε καταλαβαίνω...)

Θέλει πολύ υπομονή και επιμονή για να μπουν τα όρια και οι κανόνες που θέλεις να ορίσεις από τώρα, γιατί μετά χάνεις τον έλεγχο..Ούτε κι εγώ το κατάφερα πλήρως αυτό γιατί δεν ήμουν σταθερή..Πχ τους 'ελεγα "όχι γλυκό πριν το φαγητό", αλλά υπήρχαν και φορές που τους έδινα, όταν δεν άντεχα πια..Δυστυχώς θέλει πολυυυυύ υπομονή..

Ένα τρικ που ίσως σε βοηθήσει όταν γκρινιάζει- αντιδρά είναι να του αποσπάσ την προσοχή με ήρεμο τρόπο...

Πχ όταν έτρωγες, ήθελε να του βάλεις αλοιφή..του λες "θέλεις να μου κάνεις έκπληξη και να φτιάξεις κάτι με την πλαστελίνη όσο τρώω?"..Ή του δίνεις επιλογές, πχ ¨δεν θέλεις να βάλεις κάλτσες, το καταλαβαίνω, αλλά να ξέρεις πως αν κρυώσουν τα ποδαράκια, θα αρρωστήσεις και δεν θα μπορούμε να πάμε βόλτα..τι λες να τις βάλουμε?" Καλή δύναμη κι ελπίζω να βοήθησα..

[ravT]

Μιας και όλες (τουλάχιστον όσες είμαστε μαμάδες πλήρους ωραρίου και με αυτό εννοώ ότι δεν εργαζόμαστε εκτός σπιτιού) έχουμε περάσει απ τα μέρη που τριγυρνάς αυτή τη στιγμή, διαβάζοντας την ανάρτησή σου θα σου πω ότι παρά-ασχολείσαι.

Δε θέλει να πιει γάλα; Απαντάς ήρεμα "αυτό είναι το πρωινό μας", το φτιάχνεις, το αφήνεις στο τραπέζι και δεν συμμετέχεις σε άλλη συζήτηση ούτε δίνεις κάτι άλλο να φάει.

Δε θέλει να ντυθεί; "Ωραία, μη ντύνεσαι, εσύ θα κρυώσεις και θα αισθάνεσαι άσχημα. Άσε που θα χάσουμε και τις βόλτες μας."

Δε θέλει να φάει μεσημεριανό; "Αυτό είναι το φαγητό μας. Αν δεν θες να φας θα πρέπει να περιμένεις το βραδινό σου, σε πολλές ώρες από τώρα".

Σε ενοχλεί όταν τρως/σιδερώνεις/είσαι στην τουαλέτα; "Μη με ενοχλείς αυτή τη στιγμή. Εγώ δεν σε ενοχλώ όταν παίζεις ή βλέπεις παιδικό. Θα μου ζητήσεις ότι θες σε 5 λεπτά".

Πλήρεις απαντήσεις, σταθερός τόνος φωνής, δείχνεις ότι δεν θα ασχοληθείς παραπάνω με τα καπρίτσια του.

Στο τέλος της ημέρας συζητάτε τι έκανε λάθος και ποιο θα ήταν το σωστό και αν έχεις παρεκτραπεί ζητάς συγνώμη για τη συμπεριφορά σου. Προφανώς, δε γίνεται να ζητάς συγνώμη κάθε βράδυ με ότι αυτό συνεπάγεται.

Με τις φωνές δε λύνουμε απολύτως τίποτα. Τα λεω για να τα ακούω. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Εγώ πάντως με τον παραπάνω τρόπο έχω μετριάσει τις φωνές.

[HOPE77]

Κορίτσια ευχαριστω για τις συμβουλές σας.Αυτο με την αποσπαση προσοχής το κανω ,το εχω καταλαβει ότι πίανει.Και το "αυτο εχουμε αν θελεις φαε ή πανε για ύπνο" το έκΑΝΑ σήμερα πρώτη φορα,κ έφαγε 3-4 κουταλιες.Προσπαθώ να του εξηγησω ήρεμα μα δεν καταλαβαινει,ξερετε θελει αυτο που θελει οταν το θελει.Το συζητησα με τη γιατρο-αναπτυξιολογο κ μου λεει μη του κανεις χατηρια όσο μπορεις.Το προσπαθω αλλα έχω κ νευρα.Αφηστε που εχω κ τον άνδρα μου όλο το απογευμα σπιτι κ εκει που εγω προσπαθω ηρεμα αυτος τα παιρνει,αρχιζει φωναζει,κ γινεται χαμος .Μετα εχω δυο να ηρεμησω κ τον εαυτο μου που ειναι στα προθυρα εγκεφαλικου.Προσπαθώ να του βρω παιχνιδια να παιζουμε μαζι αλλα αυτος θελει να πηδαει στους καναπεδες,να κανει χαζα,σπανια καθεται να παιξει μαζι μου.Φιλη βρεφονηπιοκομος μου λεει "μηπως δεν τον συνηθισες απο μικρο να παιζετε μαζι;"Η αληθεια ειναι πως επειδη δεν εχω καθολου βοηθεια εκτος απο τον ανδρα μου οταν χρειαστει να λειψω,κ επειδη δε δουλευω κ ειμαι όλη μερα στο σπιτι ίσως προσπαθωντας να τα κανω όλα μαζι κ ουσα κουρασμενη ψυχολογικα περισσοτερο να μην καθισα απο μικρος να παιξω πολυ μαζι του αλλα τώρα προσπαθώ να κανουμε πραγματα μαζι.Τι να πω;Καταλαβαινω οτι ειναι ολα τα παιδακια λιγο πολυ έτσι κ τωρα που το σκεφτομαι ψυχραιμα ξερω πως ειναι αδικο να τα βαζω μαζι του αλλα όταν ερχεται εκεινη η ώρα που τιποτα δεν του αρεσει ,τιποτα δε θέλει,γκρινιαζει για τα πάντα δυσκολευομαι να το χειριστω.

[Stellakapa]

Καλησπέρα και από μένα! Η αληθεια ειναι οτι οι σκηνές που περιγράφεις ειναι οικείες σε καθε μανούλα! Δε ξερω για ποιο λογο διανύουν αυτη τη φαση τα παιδια μας αλλα οντως ειναι κουραστικό. Οταν δε ειναι και ο συζυγος μαζι ειναι ακομα πιο δυσκολο γιατι ασυναίσθητα τα βάζουμε και μαζι του. Τυπου πως γινεται να μην εχεις εσυ υπομονη οταν εγω τον εχω ολη μερα. Και εγω πιστεύω οτι ειναι καλυτερα να μη φώναζεις. Αλλαξε δωματιο, φτιάξε ενα καφε , δες τηλεόραση. Να χτυπήσει σοβαρά δε γινεται λογικα. Οποτε και εγω οταν αρχίζει δε του αποσπώ τη προσοχή γιατι παρατήρησα οτι αποπροσανατολίζεται και δε καταλαβαίνει το λαθος του, του εξηγώ και φευγω. Με γράφει και μια χαρα. Χαχα. Επισης μπορεις να του μιλήσεις για το ξωτικό της γκρίνιας μέσω παραμυθιού . Για ενα ξωτικό που δε το έκαναν παρέα γιατι γκρίνιαζε και δεν ειχε φιλους , αλλα στο τελος έπαψε να γκρινιάζει και το αγάπησαν! Εγω παντως οτι του λεω κανεις σα το ξωτικό, το κόβει

[lena14]

Καλησπέρα και από μένα! Η αληθεια ειναι οτι οι σκηνές που περιγράφεις ειναι οικείες σε καθε μανούλα! Δε ξερω για ποιο λογο διανύουν αυτη τη φαση τα παιδια μας αλλα οντως ειναι κουραστικό. Οταν δε ειναι και ο συζυγος μαζι ειναι ακομα πιο δυσκολο γιατι ασυναίσθητα τα βάζουμε και μαζι του. Τυπου πως γινεται να μην εχεις εσυ υπομονη οταν εγω τον εχω ολη μερα. Και εγω πιστεύω οτι ειναι καλυτερα να μη φώναζεις. Αλλαξε δωματιο, φτιάξε ενα καφε , δες τηλεόραση. Να χτυπήσει σοβαρά δε γινεται λογικα. Οποτε και εγω οταν αρχίζει δε του αποσπώ τη προσοχή γιατι παρατήρησα οτι αποπροσανατολίζεται και δε καταλαβαίνει το λαθος του, του εξηγώ και φευγω. Με γράφει και μια χαρα. Χαχα. Επισης μπορεις να του μιλήσεις για το ξωτικό της γκρίνιας μέσω παραμυθιού . Για ενα ξωτικό που δε το έκαναν παρέα γιατι γκρίνιαζε και δεν ειχε φιλους , αλλα στο τελος έπαψε να γκρινιάζει και το αγάπησαν! Εγω παντως οτι του λεω κανεις σα το ξωτικό, το κόβει

 

'Εξυπνο...μου άρεσε..θα το εφαρμόσω κι εγώ αυτό με το ξωτικό..

[Niki81]

Εγω οταν τον εχω σε ηρεμη φαση του λεω συνεχωςπως μιλαμε ευγενικα και ζηταμε ευγενικα οτι θελουμε και πως αν γκρινιαζει ολη την ωρα θα τον ακουσει ο Αγιος Βασιλης και δε θα ερθει τα Χριστουωεννα.Εμενα γκρινιαζει πολυ την ωρα που ξυπναει..για οτιδηποτε του κατσει στραβα...μπορει να γκρινιαζει για μια ωρα ετσι χωρις λογο.Μετα απο καμια ωρα που ηρεμει θυμαται να ερθει να μου πει καλημερα μανουλα...αντε βγαλε ακρη.

 

Θα συμφωνησω οτι παραασχολουμαστε...το λεω και για μενα.Κι εγω καποιες φορες εμπαινα στο λαθος τρυπακι να του προσφερω διαφορες εναλλακτικες προκειμεου να σταματησει τη γκρινια.Τον τελευταιο καιρο κοβω την κουβεντα και τον αφηνω να χτυπιεται.Προχθες γκρινιαζε γιατι ηθελε σωνει και ντεωνα παρει τα καλλυντικα μου.Του εξηγησα πως ειναι δικα μου και δεν θα τα παρει και τον αφησα να κλαιει...εκλαιγε κανα μισαωρο.Χθες φαγωθηκε να παρει τη ζωγραφια που εφερε ο αδερφος του απο το σχολειο...μια απο τα ιδια.Σημερα του ηρθε να μπει στην πισινα..με εφαγε..εφτασα στα ορια μου...τον πηρα και τον εβαλα στην πισινα.Παγωσε..και τοτε μονο ηρεμησε.

[xrisaki]

Μανουλες καλησπέρα.Εχω ξαναγράψει για παρομοιο θέμα αλλα τώρα νομιζω οτι εχω ξεπεράσει τα ορια μου.Εχω ενα 3χρονο μικρο,πολυ ζωηρο κ αεικινητο μεχρι προτινος.Προσφατα αρχισαμε παιδικο (προφανως κ αυτο ευθυνεται )αλλα στη ζωηραδα μας προστέθηκε κ η γκρινια κ η αντιδραση για τα πάντα.Πχ σημερα το πρωι με το που ξυπνησε δεν ηθελε γαλα ,ηθελε καραμελες,δεν του εδωσα έκλαιγε κανα μισαωρο,μετα παω να τον αλλαξω δεν ηθελε καλτσες,δεν ηθελε παντοφλες αλλα σαγιοναρες.Αυτα που σας γραφω όλα ουτε σε μια ώρα απο τοτε που ξυπνησε.Καθα μερα μου κανει κ κατι διαφορετικο.Ξερω οτι ειναι δυσκολη περιοδο γι΄αυτον κ κανω όση υπομονη μπορώ αλλα νομιζω πως θα σπασει το κεφαλι μου.Μετα πηγαμε μια βολτα,εξω καθεται καλα(δεν μπορω ομως να ειμαι συνεχως εξω) κ το μεσημερι ξαναρχισαμε δεν ηθελε φαγητο,ηθελε κεικ ,δεν καθοταν στο τραπεζι να φαει εκατσε στο πατωμα τελικα δεν εφαγε τιποτα.Όταν καθισα εγω να φαω θυμηθηκε οτι θελει να του βαλω αλοιφη κ μου επιανε τα χερια για να σηκωθω κ να μην φαω.Δεν αντεξα ,αρχισα να φωναζω σαν υστερικη ,τωρα που το σκεφτομαι ντρεπομαι κ μετανιωνω που έχασα την ψυχραιμια μου.Και δεν ειναι η 1η φορα,η γειτονια πρεπει να με εχει ακουσει ουκ ολιγες φορες αλλα αυτο δεν με απασχολει οσο το να μπορω να κοντρολαρω τον εαυτο μου.Όταν ειμαι σε ηρεμια όπως τωρα τα σκεφτομαι ,προετοιμαζομαι, αλλα όταν αρχιζει να γκρινιαζει γιατο παραμικρο κ να το παρατραβαει χανω την υπομονη μου..Πώς αντιμετωπιζετε εσεις παρομοιες καταστάσεις;

 

Καλέ τα παιδιά μου περιγράφεις? Έτσι ήταν η μεγάλη μου από τα 3 μέχρι τα 5, τώρα που είναι 5μιση έστρωσε ΠΟΛΥ. Η μικρή που είναι 3 τώρα μου κάνει τα ΙΔΙΑ ΟΛΟΙΔΙΑ και χειρότερα μην σου πω. Όπως λες και εσύ έξω αγίες, αλλά στο σπίτι τέρατα. Τι να σου πω και εγώ χάνω πολλές φορές την ψυχραιμία μου και φωνάζω αλλά και λίγη αγριάδα που και που τους χρειάζεται με τέτοιες αηδίες που κάνουν. Γενικώς προσπαθώ με το καλό και την κουβεντούλα αλλά άνθρωπος είμαι και εγώ, σπάνε τα νευρα μου. Πάντως από ότι είδα από την μεγάλη μου μετά τα 5 στρώνουν, επιμένω πάντα βέβαια για το σωστό, δεν λιγίζω δηλ. στις βλακείες που απαιτούν οπότε νομίζω πως μεγαλώνοντας συνετίζοντε. Μάλλον τα 3 είναι η περίοδο που βγάζουν όλη την αντίδραση τους. Άντε κουράγιο σε όλες μας, θα στρώσουν που θα πάει.

[Dragonfly]

ΟΛΑ τα παιδιά περνάνε από αυτή τη φάση. ΟΛΕΣ οι μαμάδες (και οι μπαμπαδες) καλούνται να αντιμετωπίσουν τέτοιες σκηνές είτε εργάζονται είτε όχι.

Το μυστικό είναι να μην υποχωρείς σε σημαντικά θέματα, αλλά να αφήνεις λίγο χώρο να περάσει το δικό του σε μη σημαντικά.

πχ δεν θέλει φαγητό και θέλει κέικ. Δεν έχουμε κέικ. Αυτό είναι το φαγητό σου.

Δεν θέλει παντόφλες, αλλά σαγιονάρες; Δεν πειράζει δώστου να βάλει ότι θέλει μέσα στο σπίτι.

Επίσης ΚΟΙΝΗ γραμμή με τον άντρα σου. Συζητήστε πως θα χειρίζεστε τα καπρίτσια και δεν θα διαφωνείτε μπροστά του.

[ravT]

ΟΛΑ τα παιδιά περνάνε από αυτή τη φάση. ΟΛΕΣ οι μαμάδες (και οι μπαμπαδες) καλούνται να αντιμετωπίσουν τέτοιες σκηνές είτε εργάζονται είτε όχι.

 

Για τα περί εργασίας προφανώς και αναφερόμουν στο πόσες αντοχές έχει μια μαμά όταν είναι 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα μαζί με το παιδί και πόση υπομονή λιγότερη μπορεί να έχει από το μπαμπά ή μια άλλη μαμά που αλλάζει παραστάσεις έστω για 8-9 ώρες την ημέρα (άσχετα αν κουράζεται ενδεχομένως περισσότερο).

 

Κοινώς αναφερόμουν στην ψυχολογική κούραση μιας stay at home μαμάς

[Dragonfly]

Για τα περί εργασίας προφανώς και αναφερόμουν στο πόσες αντοχές έχει μια μαμά όταν είναι 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα μαζί με το παιδί και πόση υπομονή λιγότερη μπορεί να έχει από το μπαμπά ή μια άλλη μαμά που αλλάζει παραστάσεις έστω για 8-9 ώρες την ημέρα (άσχετα αν κουράζεται ενδεχομένως περισσότερο).

 

Κοινώς αναφερόμουν στην ψυχολογική κούραση μιας stay at home μαμάς

 

Ναι το κατάλαβα. Απλώς δεν σημαίνει αυτόματα ότι η εργαζόμενη μαμά έχει περισσότερες αντοχές. Πίστεψέ με, δεν έχει. Όταν τα παιδιά αρχίζουν τέτοια πείσματα είναι ικανά να μας τρελάνουν όλους, είτε έχουμε αλλάξει παραστάσεις νωρίτερα, είτε όχι.

Θέλει ψυχραιμία και να θυμόμαστε ότι είναι μέρος της ανάπτυξης.

[HOPE77]

Συμφωνω οτι οι εργαζομενες μαμαδες οτι αλλαζουν παραστάσεις κ αυτο ειναι πολυ ζωογονο.Όσες ειμαστε σπιτι αναγκαστικα ασχολουμαστε όλο το 24ωρο πραγμα που μπορει να σε φερε ιστα προθυρα τρέλας.

Απ΄την αλλη κ ο δικος μου τώρα που λειπει στον παιδικο περιμενα πως θα ησυχαζα περισσοτερο,ειμαι ενα 4ωρο μονη μου να ηρεμω.Αμ δε.γυριζει μεσα στην ενεργεια κ τη γκρινια κ εκει που κοιμοταν καλα το βραδυ ,τώρα αρχισε να ξυπναει κ να με ψάχνει προφανως λογω ελλειψης απο τον παιδικο.Αρα ουτε μερα πολυησυχάζω,ουτε νυχτα.Ελπιζω να περάσει η περιοδος προσαρμογης κ γενικα να στρωσουν τα πράγματα

Υ.Γ χθες Κυριακη ειπαμε να βγουμε οι άνθρωποι γιαενα καφε.Εγω ξενυχτι όλο το βραδυ γιατι εκτος απο ολα τα αλλα τον επιασε τον μικρο κ εντονος βηχας.Κυνηγιομασταν μια ωρα με το ρολοι για να τον ντυσω κ τελικα κατεληξα εξουθενωμενη κ του εβαλα μονο μπλούζα καλη .Απο κατω-παντελονι δεν αντεξα αλλό κυνηγι ,φορεσε μια φορμα του σπιτιου παλια κ κοντη που ηδη φορουσε.Ηθελε κ το καλο το μπουφαν με αυτην την τελεια περιβολη.Βαλτο παιδι μου του λεω δεν θα πεθανουμε για τι ντυσιμο.Σαν καρναβαλι ηταν αλλά τι να κανω;

[HOPE77]

Κοριτσια καλημερα.επανερχομαι μετα απο κανα 3μηνο γιατι η κατασταση μας μαλλον χειροτερευει αντι να βελτιωνεται.Στην αρχη του εδωσα λιγο χρονο λογω παιδικου,για να προσαρμοστει.Τωρα το περασαμε αυτο το σταδιο αλλα αλλαγη προς το καλυτερο δεν ειδα στην συμπεριφορα του-οσον αφορα τη ζωηραδα κ τη γκρινια.Απο το πρωι που θα ξυπνησει μεχρι να κοιμηθει αν κατι ,δεν του αρεσει ,αν δεν του κανεις το χατηρι,κλαει-τσιριζει.Του εξηγησα πως οτι θελει μπορει να μου το ζηταει με λογια.Σημερα το πρωι χαλασε η τv κ την εΦτιαχνε ο μπαμπας του ,ο ιδιος ηθελε να βοηθησει κ τραβουσε τα καλωδια,τον απομακρυνα με το καλο,τον πηγα στο δωματιο του να παιξουμε κατι αλλο τιποτα θρηνος κ οδυρμος κανα μισαωρο ,μου τρυπησε το μυαλο .Μετα του λεω ελα να αλλαξουμε ρουχακια,παλι τα ιδια θρηνος-οδυρμος κ γενικα να μην τα πολυλογω ο,τι κ να του πω(ντυσου για το σχολειο,βγαλε τα ρουχακια σου να βαλεις καθαρα,φυσυξε τη μυτουλα)το κανει αφου πρωτα γκρινιαΣΕι ή κλαψει επειδη δε θελει κ αφου πρωτα μου εχει σπασει τα νευρα κ εχει περασει κ καμια ωρα.Νιωθω οτι δε συννενοουμαστε σε τιποτα.Ολα γινονται με δυσκολια ακομη κ η βολτα ,δε θελει νσ βγει του λεω οκ κ μετα απο λιγο "τωρα θελω¨κ κλαμα γιατι εγω πλεον κανω καποια αλλη δουλεια.Ειμαι πολυ στεναχωρημενη με την κατασταση αυτη.Δεν ξερω κανω κατι εγω λαθος;Εχω ακολουθησει τα παντα αδιαφορια προς την γκρινια του-συβουλη με το καλο-ανεβασα τη φωνη μου-στερηση αυτου που του αρεσει.ΤΙΠΟΤΑ ....Εσας τα παιδια σας ετσι κανουν;Σε αυτην την ηλικια περιμενα να συννενοουμαστε για τα βασικα.

[miriki]

Προσωπικά αποφεύγω τις αλλαγές ρούχων ακόμη και τώρα (6,5 ετών σχεδόν). Δηλ η φόρμα του σπιτιού είναι και πιτζάμα (μπλιαχ ξε μπλιαχ αυτό έχει). Για την έξοδο αν είναι να πάμε κάπου που μας έχουν καλέσει (πάρτυ, βάπτιση κλπ) θα επιμείνω για καλύτερα ρούχα, αλλιώς δεν ασχολούμαι μου αρκεί να ταιριάζουν με την εποχή. Δεν έχει πρόσβαση σε μη εποχιακά ρούχα (π.χ. οι βερμούδες και τα αμάνικα είναι μαζεμένα) και τα ρούχα τα αγοράζω έτσι ώστε να ταιριάζουν όλα μεταξύ τους.

 

Γενικά να παρακολουθείς τις κατάλληλες ευκαιρίες για μετάβαση και να καταστρώνετε ένα "πρόγραμμα" (πρώτα αυτό, μετά εκείνο, μετά μπλα μπλα) και όσο το δυνατό περισσότερες ρουτίνες (το πρωί κάνουμε αυτά, το μεσημέρι τα άλλα κλπ) για να ξέρει τι ακολουθεί.

 

Δες τι τρώει το παιδί μέσα στην ημέρα και την περιεκτικότητα αυτών που τρώει σε σάκχαρα (ζάχαρη,γλυκόζη, γλυκαντικά, φρούτα, ψωμοειδή, κουλούρια, χυμοί) και δες και το πρόγραμμα του ύπνου του.

 

Πολλές φορές τα νεύρα σχετίζονται και με διακυμάνσεις στο ζάχαρο του παιδιού μέσα στην ημέρα. ΠΡΟΣΟΧΗ δε λέω ότι το παιδί έχει ζάχαρο, καμία σχέση. Απλά μετά από μια γλυκιά τροφή (π.χ. μπισκότο λέμε τώρα) ανεβαίνει απότομα το σάκχαρο και μετά ξαναπέφτει απότομα και αυτό προκαλεί δυσφορία και εκνευρισμό. Τσέκαρε (γράψε π.χ. για μια εβδομάδα τι τρώει και πότε και στη διπλανή στήλη τι ώρα του προκύπτει η γκρίνια και η μουρμούρα).

 

 

Και όπως πάντα φάση είναι θα περάσει ΚΑΙ αυτό (και θα έρθει κάτι άλλο μπουαχαχα φρίκη)

[miriki]

Αλήθεια ο μπαμπας τι του είπε όταν τράβαγε τα καλώδια; Πώς το αντιμετώπισε το θέμα εκείνος;

Σε τέτοιες περιπτώσεις ο καλός μου του δίνει μια δουλειά να κάνει που κατά πάσα πιθανότητα τον εμπλέκει πολύ έμμεσα και του τρώει χρόνο. Π.χ. πήγαινε βρες τα εργαλεία σου πάρε το κατσαβίδι σου κι έλα μετά". κι όταν έρθει "βίδωσε μου αυτή τη βίδα στο τηλεκοντρόλ (λέμε τώρα) και με το σφυράκι σου κάρφωσε λίγο το τραπέζι για τί κουνιέται...."

[Niki81]

Hope όπως σου εχω ξαναπει ετσι είναι κι εμενα ο δευτερος γιος μου...κι επειδή μεγαλωνω 2 γιους να πω ότι όχι δε το ζουν ολες οι μανουλες αυτό.Ναι όλα τα παιδακια περνανε τη φαση που φτιαχνουν τον εγωισμο τους αλλα δεν είναι καθολου το ιδιο.Κι εμενα ο μικρος ολη μερα γκρινιαζει...αυτό που λεμε κλαιει χωρις λογο.Οχι μονο κλαιει χωρις λογο...εφευρισκει αφορμες για να κλαψει.Ο μεγαλος μου ποτε δεν ηταν ετσι.Και με το μεγαλο περασαμε κρισεις νευρων και χτυπιοταν και πολλα αυτή η γκρινια κάθε μερα ολη μερα μπορει να σε αποτρελλανει.

 

Εγω λοιπον φιλη καθησα και το φιλοσοφησα πολύ.Καταρχας σαν οικογενεια μας εχει τσακισει το νευρικο συστημα.Κατα δευτερον ο μεγαλος μου γιος εκανε σε όλα πισω προκειμενου να μη γκρινιαζει ο μικρος...κανει λοιπον κακο και στο χαρακτηρα του μεγαλου.Νομιζω λοιπον ότι φταιω σε μεγαλο βαθμο εγω.Για καποιο λογο...ουτε ξερω πως εγινε εμαθα κι εγω να κανω τα δικα του.Κοινως ο μαγκας μας καβαλησε.Και θελει να γινονται όλα όπως θελει αυτος αλλιως γκρινια.Ειπα λοιπον τελος...ως εδώ.Οχι μονο γιατι δεν αντεχα αλλα και γιατι το παιδι είναι ηδη τριων ετων...αν δεν αλλαξει τωρα αυτές τις κακες συμπεριφορες θα συνεχισει ετσι και ως ενηλικας.Τον τελευταιο καιρο λοιπον απλα κανω αυτά που λεει παραπανω και η ravT.

 

πχ εμενα μου ελεγε πειναω δωσε μου κατι να φαω.Θες αυτό...όχι,θες εκεινο...όχι,πες μου τι θες...όχι δε θα σου πω εγω να μου φερεις εσυ αλλα ότι και να του εδινες όχι.Του εδινες σοκολατα και εσκουζε γιατι αυτος ηθελε άλλη σοκολατα η γιατι η σοκολατα είναι σπασμενη.

Τωρα φτιαχνω κατι το βαζω εκει και του λεω αυτό εχω μονο αν το θες φατο.Κλαιει ,σκουζει,μας χτυπάει...αλλα στο τελος του περναει.

Του δινω σοκολατα...αν κανει να αρχισει τη γκρινια του την περνω και την πεταω.Και πολύ μπλα μπλα βεβαια..να κατανοησει ποιες συμπεριφορες του είναι λαθος.

Για μενα τουλάχιστον άλλη λυση δεν υπαρχει.Αν δεν αλλαξει...θα με σκυλοβριζει η νυφη μου στο μελλον και θα εχει και δικιο.

[mkcm]

Μεγάλο θέμα άνοιξες.... Κι εγώ πρόσφατα με νέο μέλος και το μεγάλο μου παιδί μεταμορφώθηκε. Στην αρχή οι χειρισμοί μου ήταν ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ. Φώναξα αρκετές φορές, και όταν φώναζα η συμπεριφορά της γινόταν χειρότερη.

Όταν βρήκα εγώ τις ισορροπίες μου ισορρόπησε και το μεγάλο παιδί. Δε λέω ότι είμαι ζεν και πλέον με κουβέντα μόνο, φροντίδα και προδερμ αντιμετωπίζω τις καταστάσεις, υπάρχουν και μέρες που θα βάλω κι εγώ φωνή, αλλά έχει περιοριστεί αυτό αρκετά και θέλω να πιστεύω πως θα εκλείψει....

Δε θέλω να τα μεγαλώσω με φωνές και υστερίες... προσπαθώ... Και φυσικά αυτομαστιγώνομαι όταν κοιμάται το βράδυ κι έχει τύχει μες τη μέρα να χάσω κάποια στιγμή την ψυχραιμία μου και να της φωνάξω...

Πως το είπαν, τα πρώτα 30 χρόνια είναι δύσκολα ......

[HOPE77]

ΚΟΡΙΤΣΙΑ καλημερα.Αφηστε χθες περασα πολυ δυσκολη μέρα.Απο το πρωι ο μικρος γκρινιαζε κ μου πηρε το μυαλο.Έκανε ο,τι μπορουσα αλλα αυτος τα δικα του.Ο άνδρας μου στην κοσμάρα του,τον πηρε βεβαια απο διπλα αλλα αυτο ήταν όλο.Ο μικρος σε λιγο ξαναρχισε.Κ οταν ειπα στον ανδρα μου κανε κατι ,πηγαινε τον μια βολτα,εκει εγινε χαμος.Εχεις νευρα μου λεει κ ξεσπας σε μενα;εγω σου φταιω;Ειχα αδικο ρε κοριτσια;Βλεπεις τον μικρο οτι ξεσαλωνει,πηγε στο περιπτερο ο ανδρας μου του λεω παρε κ αυτον μια βολτα να αλλαξει παραστασεις.Δεν τον πηρε.Εγινε χαμος μπροστα στο παιδι,πραγμα που με εκανε ρακος.Γενικα ο άνδρας μου με βοηθαει αλλα με το παιδι(κ οχι μονο)δεν παιρνει πρωτοβουλιες.Βλεπεις οτι τα πραγματα δεν πανε καλα,κανε κατι να αποσυμφορισεις την κατασταση .Καθεται με κοιταει κ μου λεει πως εχω πολλα νευρα,μπορει αλλα κανε κατι να βοηθησεις οχι να κριτικαρεις.

Αυτο με τη ζαχαρη κ τα νευρα το εχω ξαναακουσει.Θα το παρατηρησω στον μικρο.Γενικα ειναι δυσκολη φαση αλλα μερικες φορες γινεται ανυποφορη κ όπως λεει κ η Νικι δεν ειναι όλα τα παιδια ετσι γιατι οπου το πω μου λενε το εξης εκνευριστικο κλισε"ε 'όλα τα παιδια ετσι ειναι"Το θεμα οπως καθισα κ το σκεφτηκα μετα ειναι να μην χανω την υπομονη μου αλλα ανθρωπος ειμαι.Το αλλο ειναι πως σε τετοιες περιπτωσεις χρειαζομαι βοηθεια απο τον ανδρα μου ,οχι κριτικη.Αυτος θελει να πηγαινουμε βολτες οταν το παιδι ειναι καλο κ ηρεμο διαφορετικα μου λεει που θα παμε,θα ζαλισουμε τον κοσμο κλπ.Συνηθως τον πηγαινω μονη μου αλλα θελω καμια φορα να μεινω κ μονη σπτι να ηρεμησω.

[Αγγελίνα_2]

Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό που λες με τον άντρα σου. Προσπάθησε να του το εξηγήσεις όταν θα είναι ήρεμος, όχι σε στιγμή καυγά. Πες του ότι δεν είναι ανάγκη να πάτε επίσκεψη σε σπίτι και να ζαλίσει τον κόσμο ο μικρός. Ας τον πάρει από το χέρι να τον πάει μια βόλτα σε ένα public πχ, σε μια παιδική χαρά, σε έναν παιδότοπο να κάτσει κι αυτός να πιεί έναν καφέ. Κι εγώ, όταν με ζόριζε ο μεγάλος, προσπαθούσα να παρηγορηθώ με τη σκέψη ότι όλα τα παιδιά έτσι είναι, αλλά δεν είναι όλα κι αυτό το κατάλαβα όταν γεννήθηκε ο μικρός, που ήταν και είναι μες στη γλύκα, την ηρεμία και το χαμόγελο. Ούτε κολικούς, ούτε δόντια, ούτε terrible twos, ούτε τίποτα! Με 40 πυρετό και δε θα γκρινιάξει!

 

Πάντως, η αλήθεια είναι πως, σαν άτομο με περιορισμένη υπομονή που είμαι, στις συγκεκριμένες καταστάσεις, δεν "επέτρεπα" υστερίες μπροστά μου, γιατί φοβόμουν μην ξεφύγω κι αρχίσω τα ουρλιαχτά. Προσπαθούσα να του αποσπάσω την προσοχή με κάτι άλλο κι αν δεν έπιανε, τον πήγαινα σε άλλο δωμάτιο και του έλεγα να έρθει πάλι μέσα όταν θα σταματούσε το κλάμα. Βέβαια, όταν τα έκανε αυτά "δικαιολογημένα", από ζήλια που ασχολούμουν με το μωρό, συνήθως του έβαζα παιδικό.

[HOPE77]

Αγγελινα μου έχεις δικιο το έχω συζητησει με τον άνδρα μου εν ηρεμια πολλες φορες αλλα δεν εχω εισακουστει προφανως.Δεν ξερω δεν με καταλαβαινει ή δεν μπορει να κανει κατι.Γενικα ειναι τυπος πρακτικος θα ελεγα περισσοτερο κ λιγοτερο συναισθηματικος.Πχ μπορει να με βοηθησει στις δουλειες,να κρατησει το παιδι να παω δουλεια-βολτα-καφε(2-3 ωρες)να αναλαβει πρακτικα θεματα αλλά το συναοσθηματικο δεν το έχει.Για παραδειγμα(εκτος παιδιου)οταν ειμαι στεναχωρημενη θα μου πει ελα ρε καθεσαι κ στεναχωριεσαι γι΄αυτο ,δεν αξιζει.Δεν θα κανει κατι να με βοηθησει-απσπάσει την προσοχη μου τυπου έλα να παμε μια βολτα.Εγω αντιστοιχα θα το κανω ,τον στηριζω συναισθηματικα ,θα κανω πραγματα για να χαρει κ οταν μου λεει πως κατι δεν του αρεσει προσπαθω να το αλλαξω.Θα μου πειτε τωρα τα καταλαβες αυτα;Όχι,βεβαια αλλα τωρα έχω πολυ μεγαλη αναγκη να κανει κατι,να παρει μια πρωτοβουλια.Τα ειπα ,τα ξαναειπα...τιποτα.Πιστευω πως κ αυτο με κουραζει επιπλεον ότι δεν παιρνει το παιδι σχεδον ποτε μονος του περαν ελαχιστων περιπτωσεων.

[Deena]

Hope οι γιοι μας είναι συνομίληκοι. Ο δικός μου γενικά είναι ήρεμο παιδί, αλλά περάσαμε μια αρκετά δύσκολη φάση μεταξύ 2-3 ετών...ήταν η δύσκολη ηλικία η οποία συνέπεσε με την γέννηση της αδερφής του. Όχι ότι τώρα την ξεπεράσαμε τελείως την φάση αυτή, απλά πλέον είναι πιο περιορισμένα τα κρούσματα. Από όση εμπειρία αποκόμισα από τον δύσκολο αυτό χρόνο και μετά από πολλή παρατήρηση, διαπίστωσα ότι οι λόγοι για τους οποίους γκρινιάζει ένα παιδί δεν είναι άπειροι.

 

Στην πραγματικότητα τις περισσότερες φορές η γκρίνια οφείλεται σε : α) πείνα/δίψα, β) κούραση/έλλειψη ύπνου, γ) βαρεμάρα, δ) κάποια σωματική ενόχληση (π.χ. κρύο, ανάγκη για τουαλέτα, αρχή ασθένειας κ.λπ.), ε) ύπαρξη έντασης στο σπίτι είτε οφείλεται σε τσακωμούς των γονιών είτε ακόμα σε τηλεόραση που παίζει δυνατά. Από εκεί και πέρα βέβαια υπάρχει και η γκρίνια για την γκρίνια η οποία εντάσσεται στην διαδικασία τεσταρίσματος των ορίων, αλλά αν καταφέρεις να προβλέψεις και προλάβεις τις άλλες αιτίες, θα δεις ότι θα ηρεμήσει σε μεγάλο βαθμό.

 

Θα δώσω κάποια παραδείγματα από την δική μου εμπειρία:

 

• Κάποια στιγμή όταν η κόρη μου ήταν αρκετά μωρό, είχαμε χάσει αρκετά το μέτρο με την τηλεόραση, γιατί ήταν φυσικά μια εύκολη λύση να μένει λίγο ήρεμος ο μεγάλος για να την κοιμίσουμε/αλλάξουμε/ταίσουμε κ.λπ. Αυτό τελικά γυρνούσε μπούμερανγκ όταν θέλαμε να του κλείσουμε την τηλεόραση, φωνές αυτός, φωνές εμείς κλπ. Παρατηρώντας την συμπεριφορά του διαπίστωσα ότι τις ώρες που μπορούσα να ασχοληθώ μαζί του ουσιαστικά και ενεργά, δεν είχε σχεδόν καθόλου γκρίνια, όταν τον έβαζα μπροστά στην τηλεόραση και μετά από κάποια ώρα που τελείωνα τις δουλειές μου την έκλεινα και τον φώναζα να παίξουμε, είχε πολλή ένταση και αργούσε αρκετά να ηρεμήσει. Πλέον την έχουμε περιορίσει πολύ, βλέπει πια μόνο ως μέρος μιας ευρύτερης ρουτίνας, δηλ. το πρωί πίνοντας το γάλα του μέχρι να έρθει το σχολικό, το απόγευμα όταν γυρίζει από το σχολείο τρώγοντας το γιαούρτι του και μερικές φορές (όχι πάντα) με το βραδυνό του γάλα, όπου βλέπει ένα συγκεκριμένο παιδικό στο τέλος του οποίου ξέρει ότι πατάει το κουμπί να κλείσει η τηλεόραση και πάμε για μπάνιο. Υπάρχει μεγάλη και αισθητή διαφορά, την οποία την καταλαβαίνω ακόμα περισσότερο όταν καμιά φορά πάει στους γονείς μου (μένουν δίπλα) και βλέπει εκεί τηλεόραση (κλασικά....), οπότε και γυρίζει σπίτι με επιπλέον ένταση.
  
• Η γκρίνια είναι στάνταρ πάντα περισσότερη και εντονότερη όταν δεν έχει κοιμηθεί αρκετά το βράδυ (π.χ. γιατί αργήσαμε να τον βάλουμε για ύπνο) ή όταν είναι πολύ κουρασμένος, συνήθως προς το τέλος της ημέρας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, εκτός από το να φροντίζουμε φυσικά να κοιμάται όσο χρειάζεται, προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο "ήσυχοι", δηλαδή πιο χαμηλά φώτα, όχι μουσική ή τηλεόραση, όχι θορυβώδη παιχνίδια κ.λπ. Σήμερα π.χ. που είναι Δευτέρα ξέρω ότι θα γυρίσει ψόφιος από το σχολείο, κάθε Δευτέρα συμβαίνει αυτό, συνήθως γιατί όλη την Κυριακή είμαστε για βόλτα οικογενειακώς ή έχουμε φίλους με παιδάκι στο σπίτι και πάντα φτάνει να κοιμάται πιο αργά από ότι πρέπει. Κάτι τέτοιες μέρες λοιπόν δίνω έξτρα προσοχή να μην παρασυρθώ και φωνάξω, κάνουμε ήπιες δραστηριότητες (π.χ. παζλ και όχι "παίζουμε τα ζώα της ζούγκλας":D), δεν τον πιέζω για βόλτα, γενικώς νυχοπατώ μέχρι να περάσει η επικίνδυνη ώρα.
  
• Ο γιος μου βαριέται τα ίδια και τα ίδια αρκετά εύκολα και γρήγορα, φαντάζομαι και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του και όχι μόνο. Αυτό φυσικά δεν είναι καθόλου βολικό για τους γονείς ειδικά όταν είναι χειμώνας και νυχτώνει νωρίς και δεν έχεις και πολλές εναλλακτικές. Χρειάζεται πολλή υπομονή και "τόλμη" από τον γονιό όταν αρχίζει η γκρίνια λόγω βαρεμάρας, να την αντιμετωπίσει όχι προσπαθώντας να συνετίσει το παιδί ώστε να μην γκρινιάζει, αλλά να αφήσει άλλα πράγματα που πιθανόν θέλει να κάνει και να κάτσει μαζί του στο πάτωμα, να του αποσπάσει την προσοχή με κάτι και να το κάνει να μην βαριέται. Έχω κάνει πολλές φορές το λάθος όταν αρχίζει αυτή η γκρίνια της βαρεμάρας να του ζαλίζω το κεφάλι ρωτώντας συνέχεια "Τί θες παιδί μου και γκρινιάζεις?", "Θες αυτό?", "Θες το άλλο?" για να εισπράττω ακόμα μεγαλύτερη γκρίνια και ένταση. Τώρα τελευταία όταν αρχίζουν τα όργανα, πάω χωρίς να μιλάω στα παιχνίδια και αρχίζω να παίζω με κάτι (συνήθως έχω και την μπέμπα μαζί και της δίνω επίσης ένα παιχνίδι). Τις περισσότερες φορές μετά από λίγα δευτερόλεπτα μας ακολουθεί.
  
• Μέχρι πριν από 10 μέρες περίπου ξυπνούσε κάθε πρωί με απίστευτη ένταση και γκρίνια, ενώ όταν γυρνούσε από το σχολείο ήταν ανυπόφορος, δεν τον χωρούσε ο τόπος. Διαπιστώσαμε ότι το πρωί ξυπνούσε κρυώνοντας γιατί ξεσκεπαζόταν και το απόγευμα πεινούσε γιατί στο σχολείο τρώνε νωρίς μεσημεριανό και για απογευματινό τρώνε κάτι πολύ λίγο. Από όταν πήραμε ολόσωμη παπλωματένια φόρμα - πυτζάμα και αρχίσαμε να του δίνουμε το γιαούρτι του αμέσως με το που γύριζε από το σχολείο, υπάρχει αισθητή βελτίωση.
  

Το ότι όταν υπάρχει ένταση στο σπίτι, το παιδί αντιδρά με ακόμα μεγαλύτερη ένταση είναι δεδομένο, νομίζω ότι ισχύει για όλους. Προσωπικά δεν το βρίσκω δύσκολο να μην φωνάζω γιατί γενικά δεν είμαι της φωνής και έχω αυξημένη υπομονή σε όλους τους τομείς και όχι μόνο με τα παιδιά. Ο άντρας μου χάνει την υπομονή του πιο εύκολα, το ξέρει και το δουλεύει γιατί έχει διαπιστώσει ότι όταν φωνάζει αφενός η κατάσταση χειροτερεύει, αφετέρου αυτομαστιγώνεται για ώρες από τις τύψεις.

 

Υπομονή!!!

[HOPE77]

Deena σε ευχαριστω για την αναλυτικοτατη απάντηση σου.Αυτο ειδικα που γράφεις με τη βαριεμαρα το πιστεύω κ εγώ.Τον παρατηρω κ εγω για να δω ποια η πηγη της γκρινιας του.Συνηθως ειναι οτι θελει κατι να κανει ή να παρει κ δεν του το δινουμε.Ξερω πως πρεπει να βρω κατι να του αποσπασω την προσοχη,το κανω κ παλι γκρινιαζει.Προφανως πρεπει να προσπαθησω μεχρι να το πετυχω.Θέλει εξασκηση.Δηλ εμας η γκρινια δεν ειναι ασχετη κ τυχαια προερχεται απο αυτα που ανεφερα αλλά μπορει να συμβαινει διαρκως μια μερα ,να σταματαει με κατι κ σε λιγο να ξαναρχιζει για κατι αλλο.Ευτυχως οχι καθε μερα.