ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΕ ΤΡΙΤΟΥΣ?

[Χαρά-Μαρία]

Πιστευω οτι ειναι σημαντικο ο γονεας να αξιολογησει, αν το παιδι επισης θα περναει καλα, εκει που το αφησε. Αυτο μονο. Οχι δηλαδη να το καταδικασω εντελως, γιατι προφανως υπαρχουν και μερικα παιδια που περνανε καλα. Αν ομως δεις οτι ζοριζεται, καλο ειναι να μην το κανεις, γνωμη μου.

 

ΖWH οπως βλεπεις στο παραπανω μηνυμα και σε αλλα παρομοια που γραψαμε παραπανω, δεν κατηγορει κανεις κανεναν. Απλα λεμε, να υπαρχει συναινεση και απο τα παιδια. Εφοσον τα δικα σου περνανε καλα που ειναι το προβλημα? Εξαλλου μιλας για 1 εβδομαδα το χρονο, μην τρελλαθουμε, οχι για ολο τον ελευθερο χρονο που εχεις. Η Ελισα παραπανω κατι τετοιο περιεγραψε.

[ZWH]

Οτι δεν ταιριαζει σε μια οικογενεια δεν σημαινει οτι δεν ταιριαζει σε μια αλλη. Οτι λειτουργει στο δικο μου παιδι μπορει να μην λειτουργει σε ενα αλλο. Δεν σημαινει οτι εγω ειμαι σωστη και ο αλλος ο γονιος λαθος.

Για καποιον μπορει να ειναι λαθος πχ ενα διαζυγιο και να μενει σε εναν γαμο για τα παιδια.... τα παιδια ομως μπορει να ειναι πολυ καλυτερα οταν δεν ζουν κατω απο συνεχης καυγαδες, οταν πχ μπορουν να βλεπουν τον μπαμπα χαλαρα και να περνανε καλα... Θελω να πω οτι ο καθενας μας λειτουργει με βαση το τι ειναι καλο για τα παιδια του και γιατι οχι και για τον ιδιο. Τα παιδια μας για να ειναι καλα πρεπει πρωτα να ειμαστε εμεις καλα. Ας δουμε λοιπον το πως θα ειμαστε καλα εμεις, τα παιδια μας η οικογενεια μας και ας αφησουμε τον διπλανο μας να κανει το ιδιο χωρις ιχνος κριτικης.. Κ στην τελικη τα αποτελεσματα στο πως λειτουργουμε θα φανουν αργοτερεα στα παιδια μας... μπορει ενα παιδι που περναει μια δυο πεντε εβδομαδες με τους παππουδες να εχει αποκομισει πολυ περισσοτερα απο το να μεινει κλεισμενο σε ενα σπιτι με εναν βαριεστημενο γονιο που ειναι κολλημενος σε ενα λαπτοπ σε μια τηλεοραση...

[AthinaP]

Το τι σκεφτόμουν πριν έρθουν τα παιδιά στον κόσμο και το τι μετά, καμία σχέση. Τον πιο σημαντικό ρόλο στο συγκεκριμένο θέμα έχει το τι σχέση έχει η μητέρα με τη μητέρα της ή την πεθερά της.

 

Ακούμε πολλές γυναίκες που δεν αφήνουν το μωρό στο μπαμπά; Είμαι μία από αυτές, μέχρι τον 1ο χρόνο. Μετά είχα σταδιακά περισσότερη εμπιστοσύνη στον άντρα μου! Η γιαγιά, αν είχαμε την ιδανική σχέση θα ήταν ισάξια να προσέξει τα μωρά, πολύ περισσότερο επειδή είναι γυναίκα, έχει εμπειρία και τα έχει περάσει.

 

Κάτι άλλο, που δεν ξέρω αν τέθηκε, είναι εκτός από το τι κάνει η γυναίκα, τι δεν κάνει τελικά και τι επιπτώσεις έχει αυτό μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Το να μη χαθεί με τις φίλες της και να μπορούν να βγαινουν μόνες τους, είναι για εμένα σημαντικό, οσο και να μην δόθηκαν στην πράξη οι προϋποθέσεις να το εφαρμόσω, γιατί δεν είχα εμπιστοσύνη στη μητέρα μου ούτε και στον άντρα μου! Τέτοιες σχέσεις, δεν μπορείς να τις ξαναπιάσεις 5 χρόνια μετά, από εκεί που τις άφησες.

 

Και στα παιδιά μου θέλω να περάσω και το μήνυμα ότι τέτοιες σχέσεις είναι σημαντικές και ότι ως άνθρωπος δεν έχω μόνο εκείνα για να γεμίζω τη ζωή μου. Άντε και τη δουλειά. Ευτυχώς με τους παλιούς μας φίλους έχουμε δέσει όσοι έχουμε οικογένειες, αλλά όσοι δεν έκαναν παιδιά με τον τρόπο τους σταδιακά απομακρύνθηκαν. Αυτό μου στοίχισε.

 

Επίσης, δεν νομίζω ότι έχει οποιαδήποτε διαφορά για το παιδί ο λόγος που λείπει η μαμά, τουλάχιστον στα πρώτα κανα-δυο χρόνια που τη χρειάζεται περισσότερο. Αν πηγαίνει δηλαδή στη δουλειά ή όχι. Η μητέρα είναι που φορτώνεται με ενοχές, ανάλογα με το πώς βλέπει τα πράγματα.

 

Εντέλει δεν τα έχω αφήσει εκτός από λίγες φορές και εφόσον μεγάλωσαν... Αλλά αφήνω, θεωρώ πάλι ότι για τα παιδιά δεν έχει διαφορά ιδιαίτερη σε σχέση με το να κάτσουν σε μια σχολική αργία ή διακοπές με μια κυρία, ή τη γιαγιά τους για να πάω στη δουλειά και να βγω έξω να ξεσκάσω... Όσες φορές το έχω κάνει τους το είπα και με τρόπο που δεν είχε διαφορά. Ήθελαν να έρθουν μαζί μου, αλλά τους εξήγησα ότι δεν χωράνε παιδιά εκεί που πηγαίνω, όπως δεν χωράνε παιδιά στη δουλειά ή δεν χωράω εγώ στο σχολειο τους.

 

Κάποιες από τις πιο χαζές και αχρείαστες στιγμές που ζήσαμε με τον άντρα μου είναι να τύχει κάτι επείγον που να θέλει έλεγχο σε νοσοκομείο βραδυάτικα, και να κουβαλιόμαστε όλοι μαζί, με το μη άρρωστο παιδί μισοκοιμισμένο στα χέρια. Πώς θα το κάνουμε αυτό στο μέλλον ο μη γένοιτο, που δεν χωράνε πλέον στα χέρια, δεν ξέρω. Πιστεύω όμως πολύ καλύτερα θα ήταν το άρρωστο παιδί να έχει τη φουλ φροντίδα και των δυο γονιών του και το υγιές να κοιμάται ήσυχο στο κρεβατάκι του και να μην έχει αναμνήσεις πού το τραβολογούσαν οι γονείς του μικρό... Και ακόμα και αν υπάρξει γιαγιά μόνο για κάτι τόσο έκτακτο, όπως νοσοκομεία, να μην έχει το παιδί που μένει σπίτι και το στρες ότι το εγκατέλειψαν στα καλά καθούμενα οι γονείς του νυχτιάτικα, γιατί ένα παιδί που έχει συνηθίσει να είναι αυτοκόλλητο με τους γονείς του, κάπως έτσι θα νιώσει, ειδικά αν δεν κάνει ήσυχο ύπνο.

 

Επίσης είχα καταπληκτικές εμπειρίες, ταξίδια, φίλους φίλων από παππούδες και συγγενείς που με άφηναν οι δικοί μου μικρή. Πολύ διαφορετικοί ορίζοντες, είχα πιο πολλά πράγματα να πω με αυτούς, τους 70χρονους σε σχέση με τη νέα τότε μαμά μου, που είχε γεμίσει τη ζωή της με νοικοκυριό και υποχρεώσεις δίχως τέλος... Οι 70χρονοι, οι "άκληροι" ειδικά είχαν γεμίσει τη ζωή τους με πολύ διαφορετικά και απείρως πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Τώρα όμως δεν ξέρω, με τόσα που ακούγονται δεν έχω κάποιον να του δείξω τέτοια εμπιστοσύνη με τα δικά μου παιδιά.

[white angel]

Καλησπέρα και από μένα!Εγώ δυστυχώς έχω παππουδογιαγιάδες μακρυά,οπότε όλες οι εξωτερικές δουλειές και έξοδοι γίνονται οικογενειακώς..Βολτίτσες σε πάρκα,παιδότοποι,φιλικά σπίτια κτλ.Όμως κάθε χειμώνα και κάθε καλοκαίρι για επτά μερούλες οργανώνουμε ένα ταξιδάκι με τον άντρα μου και τα παιδάκια μένουν στην μανούλα μου.Είναι κάτι που μας ανανεώνει σαν ζευγάρι,μας βοηθάει να δεθούμε περισσότερο μεταξύ μας και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας..Η αλήθεια είναι ότι μας λείπουν εκείνο το διάστημα και όλες μας οι συζητήσεις στρέφονται περί αυτών,γυρνώντας όμως τόσο ξεκούραστοι,χαλαρωμένοι και δεμένοι μεταξύ μας (γιατί κακά τα ψέματα με τρία παιδάκια η τριβή στην καθημερινότητα του ζευαριού είναι μεγάλη),συνεχίζουμε ακόμη πιο δυναμικά!Δεν θεωρώ κακό για λίγες μέρες να ξεφέυγεις..Ούτε νομίζω ότι είναι τόσο κακό για τα παιδάκια να βλέπουν και λίγο τους παππούδες..Αρκεί μόνο να τηρούνται οι κανόνες που θέτουν οι γονείς σε ό,τι φορά την διαπαιδαγώγηση των παιδιών κατά την παραμονή τους σε αυτούς..

[malecon]

Αφησα την κορη μου μια εβδομαδα στους γονεις μου οταν ηταν 17 μηνων. Οι λογοι?

α) μια χαρα περασα μια εβδομαδα μονη με τον αντρα μου. Καθε μερα βγαιναμε

β) ηταν καλοκαιρι κ η μικρη αντι να ειναι κλεισμενη σε ενα διαμερισμα μεχρι να γυρισουμε απο τις δουλειες πηγαινε για μπανιο, βολτες κλπ και περασε κ αυτη καλα, αφου αλλωστε δεν μας ζητησε καθολου

........

γ) η μητερα μου ηταν ηδη με καρκινο κ λιγο καιρο μετα την εχασα. Ειχε λοιπον την ευκαιρια να χαρει το εγγονακι της

 

Ας ερθει οποια θελει να μου πει οτι δεν εκανα καλα :evil:

[ποτάκης]

Εμείς τον αφήνουμε 1 φορά το μήνα στους γονείς μου, για να βγούμε. Τον έχω αφήσει και μία φορά (το πρωί) με μία καλή μου φίλη, για να πάνε στο πάρκο, γιατί μου είχε τύχει κάτι έκτακτο. Πάντως, νομίζω και από το τι έκαναν οι γονείς πριν τα παιδιά. Δηλαδή, εμείς συνηθίζαμε να μαζευόμαστε με φίλους σπίτι, παρά να κάνουμε εξόδους, δεν ήμασταν δηλαδή πολύ του "έξω". Κάποιοι άλλοι φίλοι μας που έβγαιναν πριν κάθε ΠΣΚ, συνέχισαν να το κάνουν και τώρα που έχουν παιδιά, αλλά λίγο πιο αραιά. Και πολύ καλά κάνουν, κατά τη γνώμη μου, γιατί ευτυχισμένα παιδιά=ευτυχισμένοι γονείς. Φροντίζουν, βέβαια όλο το υπόλοιπο σαβ/κο να το περνάνε με τα παιδιά τους.

[rosaki]

Ανήκω στην κατηγορία εργαζόμενη μαμά. Βλέπω την μικρή μου (18 μηνών) τις καθημερινές μόνο τα απογεύματα από τις 6-9.

Εννοείται πως τα απογεύματα αυτά είναι αποκλειστικά αφιερωμένα σ΄αυτή. Δεν κάνω καμία δουλειά (εσωτερική ή εξωτερική) και παίζουμε/διαβάζουμε κ.α.

Το ίδιο και το Σ/Κ το περνάμε μαζί.

Αλλά 1 Σάββατο βράδυ το μήνα και αφού την έχω ταϊσει, κοιμίσει την αφήνω και βγαίνουμε με τον άντρα μου. έρχεται η πεθερά και κοιμάται σπίτι μας. η μικρή ποτέ δεν έχει ξυπνήσει, ποτέ δεν μας έχει αναζητήσει, ποτέ δεν έχει καταλάβει την απουσία μας. αυτή την έξοδο την έχω μεγάλη ανάγκη και αν η πεθερά μου ήταν πρόθυμη να κοιμάται περίσσότερα βράδια σπίτι μας, πολύ θα με ευχαριστούσε γιατί ναι εξακολουθώ και έχω ανάγκη να βγω με φίλους, να πάω ένα θέατρο, ένα σινεμά.

 

Το καλοκαίρι έχω άδεια 10 μέρες. θα πάμε κάπου οικογενειακώς. αλλά πριν θα την αφήσω στην μαμά μου περίπου 20 μέρες που θα νοικιάσουν σπίτι δίπλα στη θάλασσα (αλλά πολύ μακριά από Αθήνα). στην μαμά μου έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη και μεταξύ μας έχει περισσότερη όρεξη από μένα για δημιοργική επαφή με την μικρή. Δεν ξέρω έχω την αίσθηση ότι το μικράκι θα περάσει καλύτερα ελεύθερο δίπλα στη θάλασσα από το να είναι κλεισμένο σε ένα διαμέρισμα όλη μέρα και να περιμένει ένα δίωρο απογευματινό περίπατο με την μαμά.

Ανήκω σ΄αυτή την κατηγορία που έχω υπέροχες, μοναδικές αναμνήσεις από παιδικά χρόνια με τη γιαγιά. ίσως τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. φαντάζομαι ότι και αυτό με έχει επηρεάσει πολύ στο να είμαι σχετικά χαλαρή στο θέμα "αφήνω το παιδί"

[mmdad]

Το θεμα ειναι δεν τα αφηνουμε γιατι δεν θελουμε? η γιατι δεν μπορουμε (δεν εμπιστευομαστε, δεν τα κρατανε οι αλλοι).

Οι γονεις μου ειχαν αδελφια με παιδια σε κοντινες ηλικιες και θυμαμαι να πηγαινω εκδρομες με τους θειους μου, χωρις τους γονεις μου, ή να μενω σπιτι τους απο τα 4 ή 5 (με βαση ιστοριες που λενε οι θειοι μου ακομη και τωρα). Το ιδιο βεβαια και τα ξαδελφια μου. Πραγματικα δεν ξερω τι εκαναν οι οι γονεις μου οταν ημουν στους θειους μου. Ομως γενικα εγω περναγα καλα και αυτος ηταν ο στοχος τους. πχ την στιγμη που δεν χωραγαμε ολοι στο αυτοκινητο εστελναν εμενα εκδρομη και αυτοι καθονταν στο σπιτι.

 

Τα παιδι παντως μεχρι τωρα δεν εχουν περασει ενα ολοκληρο βραδυ χωρις καποιον απο εμας στο σπιτι. Η μαμα μου μενει μαζι μας απο το 2010 οπτε θεωρητικα θα μπορουσαμε να βγαινουμε αφου δεν θα αλλαζε κατι στις συνθηκες φυλλαξης των παιδιων. Γενικα ομως δεν βγαινουμε 'η επιλεγουμε να παμε χωρηστα σε καποι συναυλια αν δεν αρεσει και στους δυο το ιδιο πολυ. Εγω εχω κοιμηθει μακρια απο τα παιδια οταν γεννησα το δευτερο και προσφατα που πηγα για επαγγελματιο ταξειδι (σχεδιαζω να ξαναπαω συντομα). Τα παιδια μια χαρα περασαν με την γιαγια και τον μπαμπα.

και βεβαια παω στα μαγαζια μονη μου ή με τον εναν απο τους δυο και ο αλλος μενει με την γιαγια.

[G.Geo]

Ας ερθει οποια θελει να μου πει οτι δεν εκανα καλα :evil:

Καλά είναι δυνατόν!!? Εγώ θα σου πω πως έκανες κακά, γιατί δεν της την πήγες ΚΙ ΑΛΛΕΣ φορές, αν και εφόσον ήξερες ότι η μανούλα σου είχε πρόβλημα και δεν της έμενε πολύς καιρός ακόμη...ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΛΑ!! Εϊμαι σίγουρη πως τον χρόνο με το εγγόνι της της έδωσε χαρά και "γεμάτη ψυχή"! Εγω βλεπω και τους γονείς μου, όλο μου ζητάνε τα παιδιά να τα στείλω Κρήτη. Και τώρα, τους είχαν λήψει τόσο, που ήρθαν να τα δουν και θέλουν να πάρουν τον μικρό μαζί τους μέχρι το Πάσχα, που θα πάμε όλοι μαζί....Εγώ βέβαια όσο και να ζορίζομαι, δεν μπορώ το παιδί να λείπει τόσο καιρό..ούτε κι εκείνος θα θέλει. Αλλά αργότερα, όταν μεγαλώσουν, θα πηγαίνουν στην Κρήτη κάθε Καλοκαίρι τουλάχιστον ένα μήνα πριν από μένα, για βόλτες, μπάνια, κούνιες, παιχνίδι στις αυλές και ΗΛΙΟ!!! Τι να κάνουν κλεισμένα σε ένα διαμέρισμα εδώ στην Αθήνα? Το Καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν όλη μέρα έξω στις αυλές, στα χώματα, στην θάλασσα! Εγώ αισθάνομαι ευλογημένη, που ξέρω ότι έστω και αργότερα, έχω την δυνατότητα να στείλω τα παιδιά 2 μήνες διακοπές στην επαρχία---και τι επαρχεία ε? ΧΑΝΙΑ!!!-.

[ekavi_]

Αφησα την κορη μου μια εβδομαδα στους γονεις μου οταν ηταν 17 μηνων. Οι λογοι?

α) μια χαρα περασα μια εβδομαδα μονη με τον αντρα μου. Καθε μερα βγαιναμε

β) ηταν καλοκαιρι κ η μικρη αντι να ειναι κλεισμενη σε ενα διαμερισμα μεχρι να γυρισουμε απο τις δουλειες πηγαινε για μπανιο, βολτες κλπ και περασε κ αυτη καλα, αφου αλλωστε δεν μας ζητησε καθολου

........

γ) η μητερα μου ηταν ηδη με καρκινο κ λιγο καιρο μετα την εχασα. Ειχε λοιπον την ευκαιρια να χαρει το εγγονακι της

 

Ας ερθει οποια θελει να μου πει οτι δεν εκανα καλα :evil:

 

Πολύ καλά έκανες και προφανώς δεν μιλάμε για περιπτώσεις σαν τη δικιά σου. Και εγώ τα έχω αφήσει 2 εβδομάδες καλοκαίρι και θα τα ξαναφήσω αφού δεν γίνεται (και δεν θέλω) να τα περιορίσω στην Αθήνα αφού εμείς θα δουλεύουμε.

 

Θα έλεγα σε κάποιον ότι δεν έκανε καλά (χρησιμοποιώ τη δική σου έκφραση), αν γινόταν το αντίθετο. Δηλ. πήγαινε κάποιο ζευγάρι μια εβδομάδα διακοπές και άφηνε τα παιδιά πίσω στην πόλη με τη γιαγιά (και δεν μιλάω για μωρά αλλά για μεγαλύτερα παιδάκια. Εγώ ούτε το μωρό θα άφηνα)

[mariapag2]

Η αλήθεια είναι πως ο κάθε γονιός θέλει να κάνει για το παιδί του το καλύτερο. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Το θέμα είναι όταν νομίζουμε, αλλά τελικά δεν είναι το καλύτερο αυτό που κάναμε - και αυτό θα κάνουμε χρόνια να το μάθουμε.

Φυσικά απ το να κλειστεί ένα παιδάκι σε ένα διαμέρισμα είναι καλύτερο να πάει σε ένα νησί ή διακοπές όπως είπατε, ευλογία να έχετε γιαγιάδες σε τόσο όμορφα μέρη! Ζωγραφιές στις παιδικές ψυχούλες θα είναι αυτές οι αναμνήσεις. Μπορεί όμως και όχι. Πιο πάνω το είπαν κοπέλες. Κι οι δικοί τους γονείς καλό νόμιζαν οτι κάνουν υποθέτω. (δεν τα έστειλαν για να τα τραυματίσουν ψυχολογικά)

Από κει και πέρα, γνώμη μου, προσωπική, όταν κάποια γυναίκα γίνεται μάνα, το "εγώ" μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Και θα "θυσιάσει" και απ τη βόλτα της, και απ τις στιγμές με το σύζυγο, και απ τις ώρες με τις φιλενάδες. Λίγο πολύ όλες το έχουμε συνειδητοποιήσει και το κάνουμε.

Ο τίτλος μάνα, θέλει κόπο και το ξέρουμε όλες μας. Και ισχύει όπως και σε όλα στη ζωή, το "οτι σπείρεις θα θερίσεις". Παιδιά που νιώθουν βαλιτσάκια για ξεφόρτωμα, μην περιμένουμε στην εφηβεία να μας δουν σα φίλοι. Παιδιά που μας ακούν να διηγούμαστε πόσο καταπληκτικά περάσαμε στις διακοπές που αυτά τα αφήσαμε πίσω, μην περιμένετε να μας θελήσουν κι εκείνα για παρέα μια μέρα. Κάποια κοπέλα έχει υπογραφή, "δεν εκπαιδεύω παιδιά, εκπαιδεύομαι γονιός". RESPECT. Καλή επιτυχία σε όλες μας.

[ekavi_]

Η αλήθεια είναι πως ο κάθε γονιός θέλει να κάνει για το παιδί του το καλύτερο. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς.

 

Συγγνώμη αλλά το αμφισβητώ... Και δεν αναφέρομαι σε όσους μιλάνε μέσα εδώ. Αλλά πόσες περιπτώσεις ξέρουμε γονιών που παραμελούν τα παιδιά τους ή τα κακοποιούν κτλ;

Για εμένα το ότι γίνεται κάποιος γονιός δεν σημαίνει ότι αυτόματα θέλει και το καλό του παιδιού του.

[mariapag2]

Δίκιο έχεις. Και η Μήδεια μάνα λεγόταν. Και όλες αυτές που πουλάνε, κακοποιούν, παραμελούν κλπ μάνες λέγονται. Δεν ήθελα να το πάω εκεί. Για την κοινή λογική μιλάω. Δε χωράει ο νους μου κάτι άλλο. Κι ας υπάρχει.

[mkcm]

Εγώ να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια δεν ψήνομαι πολύ να την αφήσω. Μέχρι σήμερα δεν την έχω αφήσει ποτέ για διανυκτέρευση, μοναχά, αν τύχει να έχουν έρθει οι παπουδογιαγιάδες από επαρχία μπορεί να την κοιμήσουμε και να βγούμε για κανά ποτό. Γενικά, δεν έχω σκοπό να την αφήνω καλοκαίρια ολόκληρα σε παπουδογιαγιάδες, αλλά αν μου ζητήσει μελλοντικά να πάει καμιά βδομάδα δε θα πω όχι. Αρκεί να είναι σε ηλικία τέτοια που να μπορεί η ίδια να προσδιορίσει τι θέλει και τι όχι.

 

Και φυσικά μου ηχεί άσχημα, όταν οι παπούδες λένε: άστην μας καμιά βδομάδα. Τί είναι το παιδί παιχνίδι να το δανείσουμε, και μάλιστα την ίδια στιγμή που αν την κρατήσουν καμιά φορά 2 - 3 ώρες κυριολεκτικά τα παίζουν και είναι στα πρόθυρα της λιποθυμίας.

[ekavi_]

Δίκιο έχεις. Και η Μήδεια μάνα λεγόταν. Και όλες αυτές που πουλάνε, κακοποιούν, παραμελούν κλπ μάνες λέγονται. Δεν ήθελα να το πάω εκεί. Για την κοινή λογική μιλάω. Δε χωράει ο νους μου κάτι άλλο. Κι ας υπάρχει.

 

Ξέρω πως το έλεγες. Βασικά αναφερόσουν στον κόσμο που μιλάει σε αυτό το πόστ.

Απλά πάντα έχω στην άκρη του μυαλού μου ότι δεν έχουν όλοι την κοινή λογική που θα έπρεπε να έχουν...

[malecon]

Πολύ καλά έκανες και προφανώς δεν μιλάμε για περιπτώσεις σαν τη δικιά σου. Και εγώ τα έχω αφήσει 2 εβδομάδες καλοκαίρι και θα τα ξαναφήσω αφού δεν γίνεται (και δεν θέλω) να τα περιορίσω στην Αθήνα αφού εμείς θα δουλεύουμε.

 

Θα έλεγα σε κάποιον ότι δεν έκανε καλά (χρησιμοποιώ τη δική σου έκφραση), αν γινόταν το αντίθετο. Δηλ. πήγαινε κάποιο ζευγάρι μια εβδομάδα διακοπές και άφηνε τα παιδιά πίσω στην πόλη με τη γιαγιά (και δεν μιλάω για μωρά αλλά για μεγαλύτερα παιδάκια. Εγώ ούτε το μωρό θα άφηνα)

 

H ερώτηση της θεματοθέτριας είναι "ποιους λόγους θεωρείτε αρκετούς για να αφήσετε τα παιδια". Και με αυτά που διαβάζω ώρες ώρες δεν θα μου φαινόταν περίεργο να μην θεωρείται αρκετός και ο λόγος υγείας που ανέφερα.

Λες και αφήνεις τα παιδιά μόνο όταν δουλεύεις ή όταν θέλεις να χαρείς τον χρόνο με τον άντρα σου.... δεν υπάρχει ενδιάμεση περίπτωση!

 

Γενικά βλέπω συχνά πως η επιθυμία των παππούδων να χαρούν τα εγγόνια τους αντιμετωπίζεται αρνητικά. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο, ιδιαιτερα όταν πρόκειται για ανθρώπους υγιείς, με αντοχές και διαύγεια νου (βασικο) και με όρεξη να ασχοληθούν με τα παιδια.

Ακόμα περισσότερο δεν καταλαβαίνω τον λόγο να στερούμε από τα παιδιά την σχέση με τους παππούδες.

[mariapag2]

H ερώτηση της θεματοθέτριας είναι "ποιους λόγους θεωρείτε αρκετούς για να αφήσετε τα παιδια". Και με αυτά που διαβάζω ώρες ώρες δεν θα μου φαινόταν περίεργο να μην θεωρείται αρκετός και ο λόγος υγείας που ανέφερα.

Λες και αφήνεις τα παιδιά μόνο όταν δουλεύεις ή όταν θέλεις να χαρείς τον χρόνο με τον άντρα σου.... δεν υπάρχει ενδιάμεση περίπτωση!

 

Γενικά βλέπω συχνά πως η επιθυμία των παππούδων να χαρούν τα εγγόνια τους αντιμετωπίζεται αρνητικά. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο, ιδιαιτερα όταν πρόκειται για ανθρώπους υγιείς, με αντοχές και διαύγεια νου (βασικο) και με όρεξη να ασχοληθούν με τα παιδια.

Ακόμα περισσότερο δεν καταλαβαίνω τον λόγο να στερούμε από τα παιδιά την σχέση με τους παππούδες.

 

 

Αντιμετωπίζεται αρνητικά όταν πολύ απλά δεν πρόκειται για ανθρώπους ούτε υγιείς, ούτε με αντοχές, ούτε με δαύγεια. Κοινώς, όταν πρόκειται δλδ για ανθρώπους που έχουν μόνο όρεξη. (και συνήθως πάνω στο δίωρο τα έχουν φτύσει!) Και τότε, ή λες "αποκλείεται να τους τα αφήσω και ας θυμώσουν" ή λες "έλα, δεν παθαίνουν τίποτα τα παιδιά". Επιλογές είναι όλα στη ζωή εξάλλου. Το δικό σου παράδειγμα δε νομίζω οτι ποτέ θα το κατέκρινε κανένας νοήμων άνθρωπος.

[maela]

Εγω παντως κοριτσια καθε καααλοκαιρι οταν ημουν μικρη μεχρι μεγαλη πηγαινα στο νησι 3 μηνες διακοπες με τη γιαγια μου και εχω περασει αξεχαστα.Καταρχην εχω ακομα τους παιδικους φιλους που μενανε και αυτοι με τις γιαγιαδες και εχω ευχαριστηθει μπανια βολτες παιχνιδια.Χαιρομαι που και το παιδι μου θα εχει αυτην την δυνατοτητα να ζησει οπως εζησαα εγω αν φυσικα η μανα μου θα το αντεχει.Φυσικα προς το παρον δεν το εχω κανει γιατι τον θεωρω μικρουλι αλλα πιστευω απο τα 6 και μετα θα τον αφηνω.

[mariapag2]

Η περίπτωση εσύ να είσαι σε μεγαλούπολη και οι παππούδες σε νησί νομίζω αλλάζει τα πάντα! Δεν το διαπραγματευόμαστε, είναι τέλεια. Πιο πολύ λέμε για την περίπτωση, να πας εσύ στο νησί και να μείνουν τα παιδιά με τη γιαγιά στην μεγαλούπολη,γιατί πρέπει να γεμίσεις μπαταρίες για να έχουν μια καλή και ευδιάθετη μαμά, που συνήθως ακολουθείται και από το ότι οι μαμάδες που διαλέγουν να μην πάρουν ανάσα ποτέ, τα βάζουν στην τηλεόραση και είναι υστερικές.

[Anta1]

Νομίζω ότι εξαρτάται και από τις δυνατότητες του καθενός... Προσωπικά, δεν μπορώ νααφήσω τα παιδιά σε γιαγιαδοπαπούδες το καλοκαίρι (μένουν σε άλλες πόλεις από μας) γιατί είναι μεγάλης ηλικίας καιν δεν μπορούν να τα κρατήσουν (τα παιδιά μου είνσι 5 και 3 ετών). Από την άλλη, ακόμα κι αν μπορούσαν, δεν θα το ήθελα κι εγώ. Σε λίγα χρόνια που θα μεγαλώσουν, ας πούμε από τα μέσα του δημοτικού, σκέφτομαι ότι θα πηγαίνουν κατασκήνωση, ίσως να θέλουν τα ίδια να πάνε στους παππούδες τους ή στους θείους τους... αν δεν τα χαρώ τώρα που είναι μικρά, πότε θα το κάνω; Όσον αφορά το πρακτικό του θέματος του καλοκαιριού, δηλαδή τι θα τα κάνω όταν ξεκινήσουν το σχολείο και δεν θα έχω όπως τώρα τον παιδικό που κλείνει μόνο τον Αύγουστο, ειλικρινά, δεν θέλω να το σκεφτώ από τώρα... Θα το δω όταν έρθει η ώρα...

[mariapag2]

Πάντως από φιλικά ζευγάρια που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, όσο μεγαλώνουν τόσο ΔΕ θέλουν να πηγαίνουν σε παππούδες, μετά έχουν φίλους, παρέες, δε χαλαλίζουν το παιχνίδι εύκολα για να πάνε σε άλλο μέρος.

[rosaki]

θα συμφωνήσω με τη κοπέλα πιο πάνω που αναφέρει ότι το συγκεκριμένο τόπικ είναι κάτι σαν δημοψήφισμα. επειδή η κάθε περίπτωση/ζωή/ρυθμοί της καθεμιάς μας είναι τόσο διαφορετικοί δεν υπάρχει σωστό/λάθος.

 

Εγώ έχω την τύχη να έχω μια μαμά που της έχω απίστευτη εμπιστοσύνη, μια μοντέρνα γιαγιά που ασχολείται δημιουργικά με την μικρή μου. το κακό? μένει μακριά μας. έρχεται κάθε 2 μήνες και μένει καμιά 10ριά μέρες μαζί μας. το καλοκαίρι που νοικιάζει σπίτι στη θάλασσα θα στείλω την μικρή μου για 20 μέρες. κρίνω πως θα είναι καλύτερα, εμείς θα μπορέσουμε να οργανώσουμε κάποια πρακτικά πράγματα που όλο τον υπόλοιπο χρόνο δεν μπορούμε.

 

πάντως ανήκω σ΄αυτή την κατηγορία που έχει ανάγκη για λίγο ενήλικο χρόνο. αν η μαμά μου ζούσε κοντά μας, θα άφηνα την μικρή περισσότερο.

[epang]

Πονεμένη ιστορία .......

Γενικά δεν παρκάρω το παιδί. Τα καλοκαίρια όταν ήταν μικρότερος και δεν παραπονιόταν έμενε στο χωρίο με τη μαμά μου 2 ή 3 εβδομάδες και εμείς πηγαίναμε τα ΣΚ, γιατί δεν γινόταν αλλιώς αφού δουλεύαμε. Αλλά τώρα πια με το ζόρι να κάτσει χωρίς εμάς 1 εβδομάδα και αυτό γιατί καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Κακώς κάνει νομίζω, γιατί και αυτός θα ξεκόλλαγε λίγο από τα καθημερινά και θα ήταν στη δροσιά του όταν στην Αθήνα είναι κόλαση. Η γιαγιά είναι πολύ καλή μαζί του, του κάνει όλα τα χατίρια και δεν τον πολυενοχλεί. Πρόπερσι τους είχαμε βρει και παραθαλάσσιο δωμάτιο και πάλι ο δικός μου πλάνταζε στο κλάμα κάθε Κυριακή βράδυ που φεύγαμε και τελικά πέρσι δεν δέχτηκε να πάει, οπότε και εμείς δεν το πιέσαμε αφού τώρα υπάρχει η καλοκαιρινή απασχόληση στο σχολείο του.

Για έξοδο, μόνο 4-5 συγκεκριμένες φορές στα 8 χρόνια δέχθηκε να κάτσει με τη γιαγιά στο σπίτι μας για να βγούμε εμείς, και αυτό με κλάματα και μούτρα. Ετσι, ή εγώ ή ο άντρας μου θα βγούμε σπάνια με τους φίλους μας αλλά όχι μαζί. Για θέατρο ή σινεμά ή φαγητό μόνοι μας με τον άντρα μου ??? ούτε λόγος. Ευτυχώς που ζήσαμε αρκετά οι δυό μας μαζί πριν κάνουμε το παιδάκι και δεν έχουμε απωθημένα, αλλιώς σίγουρα θα είχαμε πρόβλημα.

Όμως πραγματικά δεν με ενοχλεί και χαίρομαι τις ώρες που περνάμε σαν οικογένεια, Σαββατόβραδα με επιτραπέζια, σπιτικά σουβλάκια, παιδικά DVD και popcorn. Γιατί σύντομα σε 4-5 χρόνια και αυτός θα θέλει να πηγαίνει στους φίλους του, οπότε θα θέλει να λείπει και θα καταλαβαίνει και εμάς όταν θα θέλουμε να βγούμε.

Δεν μου αρέσει που βλέπω σε φίλες μου να παρκάρουν τα παιδιά σε θείους, γιαγιάδες, φίλους, χωρίς λόγο, έτσι για να μαθαίνουν να ζουν και μακρία από τους γονείς και να μην γκρινιάζουν αν χρειαστεί να λείψουν.

Εξάλλου, για να το φιλοσοφήσουμε το θέμα, αν στα συνολικά 30-40 περίπου χρόνια της ενήλικης ζωής μας, αφιερώσουμε και 10 χρόνια αποκλειστικά στα παιδία μας δεν είναι και κακό, ίσα-ίσα που για μένα είναι πολύ ευχάριστο. Γελάω, περνάω πραγματικά ποιοτικό χρόνο με το παιδί μου και ξέρω ότι αυτά τα χρόνια και αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές και σίγουρα δεν θα ξαναέρθουν, ενώ αν χάσω μια καλή παράσταση ή μια καλή έξοδο με παρέα, σίγουρα θα βρεθεί μια εξίσου καλή και σε 2-3 χρόνια.

[maria ampelokipi]

Εγώ δεν διαχωρίζω τις γιαγιάδες, δηλ. και τη δική μου μαμά και την πεθερά εξίσου δεν τις εμπιστεύομαι, για τον απλούστατο λόγο ότι στην ηλικία που βρίσκονται και με τα προβλήματα υγείας που έχουν και οι δυο, είναι πολύ δύσκολο να ελέγξουν και να προσέξουν παιδιά μικρής ηλικίας. Εδώ εγώ είδα διαφορά στις αντοχές μου από τα 34 που έκανα το πρώτο παιδί στα 37 που γέννησα το δεύτερο και τώρα στο κατώφλι των 40 δεν μπορώ κάποιες μέρες να πάρω τα πόδια μου, πώς μπορώ να εμπιστευτώ γυναίκες ηλικίας σχεδόν 80 και με προβλήματα υγείας να αντεπεξέλθουν στον βαθμό που χρειάζεται στις ανάγκες δυο παιδιών 5 και 2 ετών?

Παρόλο που πραγματικά θα ήθελα πολύ κάποιες ώρες να μπορούσαν να τα κρατήσουν για να πάω μια βόλτα με τον μπαμπά των παιδιών ή για ένα ανέμελο μπάνιο στη θάλασσα πρωί που δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν εκείνα, ξέρω ότι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν και ότι θα συμβεί κάποιο ατύχημα κατά πάσα πιθανότητα.

Οπότε επιλέγω να τα έχω συνέχεια μαζί και εύχομαι αφενός αυτό να μου ανταποδοθεί από το δέσιμο με τα παιδιά, αφετέρου να είναι πιο εύκολα τα πράγματα όταν είναι μεγαλύτερα τα παιδιά, γιατί τώρα είναι ακόμα αρκετά δύσκολα.

[mariapag2]

Εγώ δεν διαχωρίζω τις γιαγιάδες, δηλ. και τη δική μου μαμά και την πεθερά εξίσου δεν τις εμπιστεύομαι, για τον απλούστατο λόγο ότι στην ηλικία που βρίσκονται και με τα προβλήματα υγείας που έχουν και οι δυο, είναι πολύ δύσκολο να ελέγξουν και να προσέξουν παιδιά μικρής ηλικίας. Εδώ εγώ είδα διαφορά στις αντοχές μου από τα 34 που έκανα το πρώτο παιδί στα 37 που γέννησα το δεύτερο και τώρα στο κατώφλι των 40 δεν μπορώ κάποιες μέρες να πάρω τα πόδια μου, πώς μπορώ να εμπιστευτώ γυναίκες ηλικίας σχεδόν 80 και με προβλήματα υγείας να αντεπεξέλθουν στον βαθμό που χρειάζεται στις ανάγκες δυο παιδιών 5 και 2 ετών?

Παρόλο που πραγματικά θα ήθελα πολύ κάποιες ώρες να μπορούσαν να τα κρατήσουν για να πάω μια βόλτα με τον μπαμπά των παιδιών ή για ένα ανέμελο μπάνιο στη θάλασσα πρωί που δεν επιτρέπεται να πηγαίνουν εκείνα, ξέρω ότι δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν και ότι θα συμβεί κάποιο ατύχημα κατά πάσα πιθανότητα.

Οπότε επιλέγω να τα έχω συνέχεια μαζί και εύχομαι αφενός αυτό να μου ανταποδοθεί από το δέσιμο με τα παιδιά, αφετέρου να είναι πιο εύκολα τα πράγματα όταν είναι μεγαλύτερα τα παιδιά, γιατί τώρα είναι ακόμα αρκετά δύσκολα.

 

ακριβώς έτσι είναι....μα ούτε να τα προλάβουν μπορούν αν αρχίσουν τα μικρά να τρέχουν! νοσοκομεία θα έχουμε!