ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗ ΚΥΗΣΗ

[kelly*]

Σε ευχαριστω πολυ γλυκια μου...Το μονο που χρειαζομαστε σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι η ελπιδα η υπομονη κ ατομα να μας αγαπανε.Γινεται λιγοτερο επωδυνο οταν εχεις ενα στηριγμα.Θα επικοινωνησω ξανα μαζι σας για τις εξελλιξεις της επομενης εγκυμοσυνης που ευχομαι να μην εχει καμια σχεση με την προηγουμενη.

Μεχρι τοτε,να περνατε καλα!

[ionelia]

Σε ευχαριστω πολυ γλυκια μου...Το μονο που χρειαζομαστε σε αυτες τις περιπτωσεις ειναι η ελπιδα η υπομονη κ ατομα να μας αγαπανε.Γινεται λιγοτερο επωδυνο οταν εχεις ενα στηριγμα.Θα επικοινωνησω ξανα μαζι σας για τις εξελλιξεις της επομενης εγκυμοσυνης που ευχομαι να μην εχει καμια σχεση με την προηγουμενη.

Μεχρι τοτε,να περνατε καλα!

σκεψου οτι τουλαχιστο δεν προλαβες να το νιωσεις

οτι δε μεγαλωσε μεσα σου και αναγκαστηκες να το αποχωριστεις

γιατι κατι πηγε στραβα...υπαρχουν τοσες πολλες μανουλες που δεν προλαβαινουν να το παρουν στα χερια τους κι ας το εχουν ηδη μεσα τους επι μηνες..

καταλαβαινω πως νιωθεις..πανε 2 ακριβως εβδομαδες απο την δικη μου αποξεση...ειχα χασει τη γη απ τα ποδια μου..βγηκαν ομως τα αποτελεσματα της ιστολογικης ..εικαζεται χρωμοσωμικη ανωμαλια..τυχαιο γεγονος μου ειπε ο γιατρος και πολυ συχνο..για καλο και για κακο ομως θα κανω εξετασεις ...καλυτερα σκεφτηκα λοιπον που δεν προλαβε να μεγαλωσει κι αλλο...στην 8η βδομαδα σταματησε η καρδουλα του..

τωρα απλα ελπιζω και περιμενω να περασουν 2 μηνες να προσπαθησω παλι

Μην απελπιζεσαι γιατι εισαι μικρη ακομα..και γνωριζω τοσες πολλες γυναικες με παλλινδρομη...κατι σαν επιδημια ειναι!

Ολες θα κανουμε μωρακι...η μονη περιπτωση να μην κανουμε ελεγε ενας γιατρος ειναι να μην εχουμε μητρα..οποτε υπομονη και ελπιδα και κυριως δυναμη για ολες μας

[ValiaK]

σκεψου οτι τουλαχιστο δεν προλαβες να το νιωσεις

οτι δε μεγαλωσε μεσα σου και αναγκαστηκες να το αποχωριστεις

γιατι κατι πηγε στραβα...υπαρχουν τοσες πολλες μανουλες που δεν προλαβαινουν να το παρουν στα χερια τους κι ας το εχουν ηδη μεσα τους επι μηνες..

καταλαβαινω πως νιωθεις..πανε 2 ακριβως εβδομαδες απο την δικη μου αποξεση...ειχα χασει τη γη απ τα ποδια μου..βγηκαν ομως τα αποτελεσματα της ιστολογικης ..εικαζεται χρωμοσωμικη ανωμαλια..τυχαιο γεγονος μου ειπε ο γιατρος και πολυ συχνο..για καλο και για κακο ομως θα κανω εξετασεις ...καλυτερα σκεφτηκα λοιπον που δεν προλαβε να μεγαλωσει κι αλλο...στην 8η βδομαδα σταματησε η καρδουλα του..

τωρα απλα ελπιζω και περιμενω να περασουν 2 μηνες να προσπαθησω παλι

Μην απελπιζεσαι γιατι εισαι μικρη ακομα..και γνωριζω τοσες πολλες γυναικες με παλλινδρομη...κατι σαν επιδημια ειναι!

Ολες θα κανουμε μωρακι...η μονη περιπτωση να μην κανουμε ελεγε ενας γιατρος ειναι να μην εχουμε μητρα..οποτε υπομονη και ελπιδα και κυριως δυναμη για ολες μας

 

"η μονη περιπτωση να μην κανουμε μωράκι ελεγε ενας γιατρος ειναι να μην εχουμε μητρα"

 

από την ώρα που διάβασα αυτό που είπε ο γιατρός έχω πάρει μεγάλο κουράγιο, συνέχεια αντηχεί στο κεφάλι μου αυτή η φράση. όχι ότι ακόμα δεν με πιάνουν κλάματα στο μέσο της ημέρας, όταν σκέφτομαι το μωρό που έχασα, αλλά σκέφτομαι αυτή τη φράση κι αμέσως νιώθω καλύτερα...! Αχ κορίτσια, ας κάτσω 9 μήνες στο κραβάτι, ας κάνω τρεις ηπαρίνες την ημέρα, δεν με νοιάζει τίποτε, αρκεί να ξέρω ότι την επόμενη φορά θα κάνω ενα υγιές παιδάκι...

[kelly*]

Για να σας παρηγορησω κοριτσια μου,θα σας πω τι μου ειπε ο γιατρος μου.Ειναι μια πολυ συνηθισμενη κατασταση αυτη της εξωμητριας κυησης και της παλλινδρομης.Η δευτερη συμβαινει σε 1/5 γυναικες.Μου ειπε πως οι περισσοτερες γυναικες που εχουν 2 παιδια,αναμεσα σε αυτες τις 2 εγκυμοσυνες ειχαν αν οχι σιγουρα,πιθανοτατα μια παλλινδρομη κυηση.Ας πουμε πως πηγαινει εναλλαξ.Το πιο πιθανο ειναι πως οσες κοπελες περασαμε κατι τετοιο, στην επομενη εγκυμοσυνη δυσκολα να μας συμβει το ιδιο.Η παλλινδρομη κυηση δε σημαινει ουτε οτι δεν θα μπορεσουμε να κανουμε παιδια ουτε οτι φταιει ο συντροφος.Μου το μετεφρασε ως οτι η φυση προνοει για τη μη γεννηση ατομων με προβληματα,με το που αντιλαμβανεται ανωμαλια διακοπτει την κυηση,πριν καν δημιουργηθει.Στη δικη μου περιπτωση, 2μηνες σχεδον μεγαλωνε ενας σακος με προεμβρυικα μονο στοιχεια.Μην το βαζετε κατω,σκεφτειτε ποσο πιο ασχημα θα ηταν να μεγαλωνατε ενα μωρο το οποιο θα διαπιστωνατε οτι θα πασχει απο συνδρομο "down".Αυτη ειναι η φυση. Μην χανετε την πιστη σας και σε συνδυασμο με την αγαπη του ετερου σας ημισυ θα ξεχασετε καθετι που σας πονεσε στο παρελθον.

Φιλικα,

Κελλη.

[kelly*]

Και να σας πω οτι η σχεση μετα απο κατι τετοιο δυναμωνει ακομα περισσοτερο κ η προσμονη για ενα μωρακι γινεται ακομα μεγαλυτερη μεχρι που θα το νιωσουμε ολες στην αγκαλια μας!

[ionelia]

Και να σας πω οτι η σχεση μετα απο κατι τετοιο δυναμωνει ακομα περισσοτερο κ η προσμονη για ενα μωρακι γινεται ακομα μεγαλυτερη μεχρι που θα το νιωσουμε ολες στην αγκαλια μας!

 

συμφωνω κελλη μου απολυτα..η σχεση γινεται πιο δυνατη και οι συντροφοι ερχονται πιο κοντα..το διαπιστωσα..η προσμονη ειναι μεγαλη ηδη..πριν κυριως για μενα τωρα ομως ξερω οτι το ιδιο ισχυει και για εκεινον και ας μην ανοιγοταν πριν για να το καταλαβω...ειναι λιγο κλειστος ανθρωπος και δεν εξωτερικευεται σε σημειο που πιστευα οτι ισως δεν το θελει!!

τωρα ομως πειστηκα οτι το ηθελε οσο κι εγω..

να μαστε καλα κοριτσια και σε κανα δυο μηνες περιμενω να ακουσω απο ολες σας τα χαρμοσυνα

[ionelia]

"η μονη περιπτωση να μην κανουμε μωράκι ελεγε ενας γιατρος ειναι να μην εχουμε μητρα"

 

από την ώρα που διάβασα αυτό που είπε ο γιατρός έχω πάρει μεγάλο κουράγιο, συνέχεια αντηχεί στο κεφάλι μου αυτή η φράση. όχι ότι ακόμα δεν με πιάνουν κλάματα στο μέσο της ημέρας, όταν σκέφτομαι το μωρό που έχασα, αλλά σκέφτομαι αυτή τη φράση κι αμέσως νιώθω καλύτερα...! Αχ κορίτσια, ας κάτσω 9 μήνες στο κραβάτι, ας κάνω τρεις ηπαρίνες την ημέρα, δεν με νοιάζει τίποτε, αρκεί να ξέρω ότι την επόμενη φορά θα κάνω ενα υγιές παιδάκι...

εχεις ηδη ενα παιδακι γλυκια μου κι αυτο ειναι παρηγορια..η μεγαλυτερη!!

εγω γυρναω σε ενα αδειο σπιτι χωρις παιδακι να με αγκαλιαζει

ηρεμησε ξεαγχωσου κι ολα θα σου πανε καλα ειμαι σιγουρη ...

[ValiaK]

συμφωνω κελλη μου απολυτα..η σχεση γινεται πιο δυνατη και οι συντροφοι ερχονται πιο κοντα..το διαπιστωσα..η προσμονη ειναι μεγαλη ηδη..πριν κυριως για μενα τωρα ομως ξερω οτι το ιδιο ισχυει και για εκεινον και ας μην ανοιγοταν πριν για να το καταλαβω...ειναι λιγο κλειστος ανθρωπος και δεν εξωτερικευεται σε σημειο που πιστευα οτι ισως δεν το θελει!!

τωρα ομως πειστηκα οτι το ηθελε οσο κι εγω..

να μαστε καλα κοριτσια και σε κανα δυο μηνες περιμενω να ακουσω απο ολες σας τα χαρμοσυνα

 

γλυκιά μου, σε μας ο πόνος είχε το αντίθετο αποτέλεσμα... συνέχεια τσακωνόμασταν με τον άντρα μου και ήταν αδύνατο να επικοινωνήσουμε... το μόνο που άκουγα είναι "μην κλαις, θα κάνουμε άλλο", λες και το μωρό ήταν ένα βάζο που έσπασε... δε με άφηνε ούτε να θρηνήσω το μωρό που έχασα... απομακρυνθήκαμε και όλο το καλοκαίρι ένιωθα μόνη, τόσο μόνη, με με άδεια κοιλιά που δεν έλεγε να ξεφουσκώσει... Περισσότερο εισέπραττα την αμηχανία του και την ανικανότητά του να με βοηθήσει παρά συντροφικότητα... Επιπλέον, μια εβδομάδα μετά την απόξυση γέννησε η κουμπάρα του, και ολο το καλοκαίρι ο κουμπάρος του αλλά και ο άντρας μου έλεγαν "άντε πότε θα έρθετε να δείτε το μπέμπη?" Κανένας δεν καταλάβαινε τι περνούσα... Καλά, οι κουμπάροι του του άντρα μου είναι περίπτωση, αλλά κι ο άντρας μου...???

[ValiaK]

εχεις ηδη ενα παιδακι γλυκια μου κι αυτο ειναι παρηγορια..η μεγαλυτερη!!

εγω γυρναω σε ενα αδειο σπιτι χωρις παιδακι να με αγκαλιαζει

ηρεμησε ξεαγχωσου κι ολα θα σου πανε καλα ειμαι σιγουρη ...

 

Ionelia, καταλαβαίνω πώς νιώθεις, τουλάχιστον είχα το "χταποδάκι" μου να με αγκαλιάζει και να με φιλάει... Αλλά δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ την απώλεια του μωρό μου, γιατί δεν είχα ξαναπεράσει από εγκυμοσύνη. το "χταποδάκι" μου δεν είναι βιολογική μου κόρη. Τη λατρεύω και είναι η ζωή μου και περιμένω πώς και πώς να της χαρίσω αδερφάκι! Όμως την εμπειρία της εγκυμοσύνης δεν την είχα ξανανιώσει, γιαυτό και κατέρρευσα. Παρόλο που απέβαλλα στην ένατη εβδομάδα, το σώμα μου ξεκίνησε να αλλάζει από την ημέρα της σύλληψης. Να φανταστείτε ότι στην 9η εβδομάδα, η κοιλιά μου έδειχνε σαν να είμαι 4,5 - 5 μηνών... Έχω photos που κι εγώ τις κοιτάω και δεν το πιστεύω...

 

Μακάρι όλες να τα λέμε σε μερικούς μήνες, να δίνουμε κουράγιο σε άλλες γυναίκες που τραβάνε το γολγοθά της παλλίνδρομης και παραλληλα να ανταλλάσουμε συμπτώματα εγκυμοσύνης μέχρι και τον τοκετό!

 

Στα καινούρια "σποράκια" λοιπόν!!!

[mousoudi]

Καλησπέρα σε όλες σας!

Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε forum και γι' αυτό ήμουν λιγάκι διστακτική. Διαβάζοντας όμως τις ιστορίες σας, κατάλαβα ότι υπάρχουν τόσες γυναίκες που ένιωσαν - και δυστυχώς ίσως ακόμη νιώθουν - τον ίδιο πόνο με μένα, και μόνο αυτές - δηλ. εσείς - μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ πονάω!!!

Η ιστορία μου δεν είναι πολύ διαφορετική από τις δικές σας. Μόλις πριν μια εβδομάδα διαπίστωσα ότι το αγοράκι μου "έφυγε"...και μαζί του πήρε το γέλιο και τη χαρά από τη ζωή μου! Στον τελευταίο υπέρηχο, στη 17η εβδομάδα, απλά δεν ακούσαμε την καρδούλα του, αυτόν τον ήχο που κάθε φορά ηχούσε στα αυτιά μου σα να ηταν η πιο γλυκιά μελωδία του κόσμου!!! Η συνέχεια σκληρή και άχαρη: την επόμενη μέρα και μετά από λίγες ώρες σε μια αίθουσα τοκετών, γέννησα με πρόκληση τοκετού το νεκρό μου παιδάκι...Ο φυσικός πόνος μικρός, ο ψυχικός πόνος ανελέητος....

Ακόμη δε γνωρίζω τα αίτια που προκάλεσαν το θάνατο του μωρού μου, τα αποτελέσματα των εξετάσεων θα αργήσουν κανένα εικοσαήμερο ακόμη. Θέλω πάρα πολύ να μάθω τι έφταιξε, αλλά για τη συγκεκριμένη περίπτωση, δε θα αλλάξει κάτι...Κανένα αποτέλεσμα δε θα φέρει πίσω την αγάπη μου, το γιο μου...Αν και δεν μπορώ να το ξέρω, παρηγοριέμαι όταν σκέφτομαι ότι ίσως τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του τον συνόδευσε η φωνή μου, ότι "έφυγε" χωρίς να νιώθει μόνο του...Βλέπετε, πάρα πολύ συχνά του τραγουδούσα και του μιλούσα ατέλειωτες ώρες...

Εύχομαι και ελπίζω να είναι η τελευταία φορά που ζω κάτι τέτοιο, άλλωστε δεν έχω και μεγάλα χρονικά περιθώρια για άλλη μια τέτοια εμπειρία. Το τραύμα είναι ακόμη νωπό, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι η τόση θλίψη δε βοηθάει κανέναν, ούτε εμένα, ούτε τους γύρω μου. Έκλαψα, θύμωσα, φώναξα, βουβάθηκα, χάθηκα στον πόνο και τις σκέψεις μου, αλλά τελικά κατάλαβα ότι έχω τόση μα τόση αγάπη μέσα μου, που σίγουρα την ένιωσε το αγγελούδι μου και έτσι λίγο ηρέμησα.

Κι επειδή σίγουρα σας κούρασα, ας κλείσω με μία νότα αισιοδοξίας για το μέλλον: επειδή πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ας κοιτάξουμε με λιγότερο πόνο το παρελθόν και με μεγαλύτερη ελπίδα και αιδιοδοξία το μέλλον. Τα καλύτερα έρχονται και σίγουρα μας αξίζουν!!!

 

[rena_myst]

Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε forum και γι' αυτό ήμουν λιγάκι διστακτική. Διαβάζοντας όμως τις ιστορίες σας, κατάλαβα ότι υπάρχουν τόσες γυναίκες που ένιωσαν - και δυστυχώς ίσως ακόμη νιώθουν - τον ίδιο πόνο με μένα, και μόνο αυτές - δηλ. εσείς - μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ πονάω!!!

 

Παρηγορια δεν υπαρχει και επειδη το εχω περασει στο παρελθον κι εγω, ξερω ποσο ποναει και πως οτι και να σου λενε οι γυρω σου......ο πονος δεν φευγει.Εγω ακομα και τωρα που εφτασα στον 6ο σ'αυτη την εγκυμοσυνη, εχω τρελη αγωνια και αγχος και φοβο.Το μονο που μπορω να σου πω ειναι καλο κουραγιο και υπομονη και να σου ευχηθω μεσα απο την καρδια μου , γρηγορα να γινεις μανουλα.

[ValiaK]

Mousoudi, να ξέρεις ότι πράγματι υπάρχουν πολλές ιστορίες κοριτσιών παρόμοιες με τη δική σου, αλλά υπάρχουν και περισσότερες με αίσιο τέλος! Καμιά φορά σκέφτομαι ότι τα μωρά όλων εμας εδώ στο forum είναι αγγελάκια που παίζουν μαζί, είναι φίλοι και προσέχουν από ψηλά εμάς τους γονείς και τα αδερφάκια τους.

Πιστεύω ακράδαντα ότι μόνο μια γυναίκα που έχει χάσει το μωρό της μπορεί να καταλάβει πως περνάς και τι νιώθεις...

Κουράγιο κούκλα μου, και όλα θα πάνε καλά...

[veti]

Καλησπέρα σε όλες σας!

Είναι η πρώτη φορά που γράφω σε forum και γι' αυτό ήμουν λιγάκι διστακτική. Διαβάζοντας όμως τις ιστορίες σας, κατάλαβα ότι υπάρχουν τόσες γυναίκες που ένιωσαν - και δυστυχώς ίσως ακόμη νιώθουν - τον ίδιο πόνο με μένα, και μόνο αυτές - δηλ. εσείς - μπορούν να καταλάβουν πόσο πολύ πονάω!!!

Η ιστορία μου δεν είναι πολύ διαφορετική από τις δικές σας. Μόλις πριν μια εβδομάδα διαπίστωσα ότι το αγοράκι μου "έφυγε"...και μαζί του πήρε το γέλιο και τη χαρά από τη ζωή μου! Στον τελευταίο υπέρηχο, στη 17η εβδομάδα, απλά δεν ακούσαμε την καρδούλα του, αυτόν τον ήχο που κάθε φορά ηχούσε στα αυτιά μου σα να ηταν η πιο γλυκιά μελωδία του κόσμου!!! Η συνέχεια σκληρή και άχαρη: την επόμενη μέρα και μετά από λίγες ώρες σε μια αίθουσα τοκετών, γέννησα με πρόκληση τοκετού το νεκρό μου παιδάκι...Ο φυσικός πόνος μικρός, ο ψυχικός πόνος ανελέητος....

Ακόμη δε γνωρίζω τα αίτια που προκάλεσαν το θάνατο του μωρού μου, τα αποτελέσματα των εξετάσεων θα αργήσουν κανένα εικοσαήμερο ακόμη. Θέλω πάρα πολύ να μάθω τι έφταιξε, αλλά για τη συγκεκριμένη περίπτωση, δε θα αλλάξει κάτι...Κανένα αποτέλεσμα δε θα φέρει πίσω την αγάπη μου, το γιο μου...Αν και δεν μπορώ να το ξέρω, παρηγοριέμαι όταν σκέφτομαι ότι ίσως τον τελευταίο χτύπο της καρδιάς του τον συνόδευσε η φωνή μου, ότι "έφυγε" χωρίς να νιώθει μόνο του...Βλέπετε, πάρα πολύ συχνά του τραγουδούσα και του μιλούσα ατέλειωτες ώρες...

Εύχομαι και ελπίζω να είναι η τελευταία φορά που ζω κάτι τέτοιο, άλλωστε δεν έχω και μεγάλα χρονικά περιθώρια για άλλη μια τέτοια εμπειρία. Το τραύμα είναι ακόμη νωπό, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι η τόση θλίψη δε βοηθάει κανέναν, ούτε εμένα, ούτε τους γύρω μου. Έκλαψα, θύμωσα, φώναξα, βουβάθηκα, χάθηκα στον πόνο και τις σκέψεις μου, αλλά τελικά κατάλαβα ότι έχω τόση μα τόση αγάπη μέσα μου, που σίγουρα την ένιωσε το αγγελούδι μου και έτσι λίγο ηρέμησα.

Κι επειδή σίγουρα σας κούρασα, ας κλείσω με μία νότα αισιοδοξίας για το μέλλον: επειδή πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ας κοιτάξουμε με λιγότερο πόνο το παρελθόν και με μεγαλύτερη ελπίδα και αιδιοδοξία το μέλλον. Τα καλύτερα έρχονται και σίγουρα μας αξίζουν!!!

 

 

Κουραγιο γλυκια μου,καταλαβαινω απολυτα το πως νιωθεις αυτη την στιγμη ειναι νωπο ακομα και ποναει πολυ.........

Δεν θα σταματησεις ποτε να το σκεφτεσαι,αλλα ο πονος με τον καιρο θα μαλακωσει θα δεις.

Και εγω πριν 46 μερες εχασα το μωρακι μου στις 23 εβδομαδες επειδη ειχε προβλημα και επρεπε να κανω διακοπη κυησης.

Οταν περασει ενα χρονικο διαστημα θα νιωσεις καλυτερα και θα ξανα χαμογελασεις,μην σε παρει απο κατω την επομενη φορα θα κανεις ενα πανεμορφο μωρακι στην αγκαλια σου.

Σε φιλω

[mousoudi]

Να είστε καλά όλες βρε κορίτσια! Και μόνο που το έβγαλα από μέσα μου και το είπα σε ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, είναι μεγάλη ανακούφιση!

Επιπλέον, μόλις γύρισα από το γυναικολόγο μου, τον οποίο και βομβάρδισα με ερωτήσεις. Εμένα ευτυχώς με βρήκε σε άψογη κατάσταση γυναικολογικά και με διαβεβαίωσε πως ό,τι και να δείξουν οι εξετάσεις - πλην του τυχαίου χρωμοσωμιακού λάθους κατά τη σύλληψη - όλα είναι αντιμετωπίσιμα. Θα κάνουμε ό,τι εξετάσεις επιπλέον χρειαστεί, ανάλογα με τα αποτελέσματα των εξετάσεων, και με συμβούλεψε να έχω καλή ψυχολογία και όλα θα πάνε καλά την επόμενη φορά. Θέλω να πιστεύω ότι έχει δίκιο...

Εσύ Ρένα μου, καλά θα κάνεις να μην έχεις τόση αγωνία, γιατί το άγχος μόνο κακό μπορεί να κάνει σε σένα και το μωράκι σου!Σίγουρα δεν είναι εύκολο, αλλά κοίτα να ηρεμήσεις, κι αν αυτό σημαίνει να γίνεις και λίγο "τσιμπούρι" στο γυναικολόγο σου, μη διστάσεις καθόλου και κάνε το!Και θα δεις που όλα θα πάνε περίφημα! Να χαμογελάς και να χαίρεσαι, γιατί μαζί με σένα χαμογελά και χαίρεται και το πλασματάκι που έχεις μέσα σου!

ValiaK, είναι μια πραγματικά υπέροχη εικόνα ένας παράδεισος γεμάτος από τα αγγελούδια μας, που παίζουν ευτυχισμένα και ανέμελα και μας βλέπουν από εκεί ψηλά!Και όσο και αν πονάει που δεν μπορούμε να συμμετέχουμε ενεργά στο παιχνίδι τους ή απλά να τα σφίξουμε στην αγκαλιά μας, τουλάχιστον τα νιώθουμε βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει....

Veti μου, το ξέρω πως με νιώθεις απόλυτα και πιστεύω σε όσα μου λες. Με τον καιρό όλα ξαναβρίσκουν το ρυθμό τους, το ξέρω, αν και κάποιες εμπειρίες θα τις έχεις πάντα μέσα σου...

Εγώ θα δώσω μια ευχή σε όλες μας βαθιά μέσα από την καρδιά μου: τα όνειρά μας για γερά και υγιή παιδάκια να γίνουν άμεσα πραγματικότητα, ώστε να έχουμε πια να μοιραστούμε πολλές μα πολλές χαρές!!!

Πολλά φιλιά και μια μεγάλη αγκαλιά σε όλες

[xenia:-)]

αχχχχχχχχχχχχχχχχχ.μονο αυτο μου βγαινει.κουραγιο και υπομονη.

[mousoudi]

Ευτυχώς η φύση μας έχει εφοδιάσει με πλούσια αποθέματα και από το δύο!Άλλωστε, δεν έχουμε και πολλές εναλλακτικές!

[ValiaK]

Ευτυχώς η φύση μας έχει εφοδιάσει με πλούσια αποθέματα και από το δύο!Άλλωστε, δεν έχουμε και πολλές εναλλακτικές!

 

Δεν έχουμε εναλλακτικές, αλήθεια είναι... Για αυτό το λόγο πρέπει να προσπαθούμε να περνάμε όσο καλύτερα γίνεται... Κι επιπλέον να κωφεύουμε απέναντι σε χαζομάρες που τυχόν ακούμε. Κι εγώ έχω ακούσει πολλές κορίτσια, και προχθές άκουσα πάλι μια τεράστια και στενοχωρήθηκα πολύ, πάρα πολύ. :( Θα σας τη γράψω μέσα στο ΣΚ για να μου πειτε τη γνώμη σας... Έχω αρχισει να νομίζω ότι χάζεψα...

[mousoudi]

ValiaK, δεν ξέρω τι απίστευτη χαζομάρα άκουσες, αν και πολύ μου έχεις εξάψει την περιέργεια!Γι' αυτό θα περιμένω το ΣΚ, που θα μας την γράψεις.

Εμένα ακόμη είναι νωρίς για να με βομβαρδίσουν με πολλές βλακείες, οι περισσότεροι μάλιστα νιώθουν μεγάλη αμηχανία ακόμη και να θίξουν το ζήτημα. Κάποιοι άλλοι πάλι, που μάλλον δεν αντιλάμβάνονται το μέγεθος της χαζομάρας τους και που πιστεύουν ότι έτσι σε βοηθούν, μπορούν να σε κάνουν έξαλλη με τα κατά τη γνώμη τους "παρηγορητικά" τους σχόλια!Εμένα μέχρι που έφτασαν να μου πουν, δύο μόλις μέρες μετά την πρόκληση τοκετού το αμίμητο:"μη στενοχωριέστε, άλλωστε τι το θέλετε το παιδί σε τέτοιους καιρούς που ζούμε;" Έλα ντε, τι να το κάνουμε ένα παιδί;Ήμαρτον Παναγία μου!!!

Δε θύμωσα, ούτε παρεξηγήθηκα και εννοείται δε στενοχωρήθηκα. Άλλωστε ήταν τόσος ο πόνος μου για το χαμό του παιδιού μου, που δεν χαλάλησα άλλον πόνο για μια αμήχανη και άκομψη προσπάθεια παρηγοριάς.

Συμπέρασμα: μην ακούς τίποτα από όσα σου λένε, μη σπαταλάς χρόνο και ενέργεια για τέτοια θέματα και μην αμφισβητείς ποτέ τον εαυτό σου. Κράτα κάθε ψυχικό απόθεμα και αισιοδοξία για το μέλλον, επικεντρώσου με σύνεση και μεθοδικότητα στους προσωπικούς σου στόχους και άνοιξε τα αυτιά σου μόνο εκεί που πιστεύεις ότι αξίζει να ακούς!

[veti]

Κοριτσακια μην ακουτε κανεναν και καμια ''καλοθελητες'' θα υπαρχουν παντα και περιεργοι.

Εγω προσωπικα ειχα σταματησει να βγαινω και να πηγαινω σε μερη που συχναζα για να μην με ρωτανε και μπαινω σε αυτη την διαδικασια να απολογουμε στην ουσια.

Τωρα εχω πεισμωσει και τους το κοβω μαχαιρι,δεν τους αφορα εντελει τι εγινε και πως εγινε.......

Το κορυφαιο που μου ειπε καποια ειναι........γιατι πως?ητανε αρρωστο εεε?εχετε προβλημα μηπως??????τρελαθηκα ηθελα να την πιασω και να αντε μην πω Το αποτελεσμα ητανε να με κανει να κλαιω ολη μερα απο τα νευρα μου,δεν αξιζει ομως κοριτσια γιατι παντα θα υπαρχουν ανοητοι ανθρωποι και δυστηχως δεν μπορουμε να τους αποφυγουμε.

Για αυτο πλεον κοιταω μπροστα και συνεχιζω,στην αρχη χτυπιομουνα κατω αλλα το πηρα αποφαση δεν αλλαζει κατι.

Την επομενη φορα θα παει για ολες μας καλα και θα γινουμε μανουλες

[xenia:-)]

εμενα παντως αυτο που με πονουσε πιο πολυ απο ολα τον πρωτο καιρο ηταν οι ερωτησεις ποτε γεννας/γεννησες κιολας????βεβαια δεν ηταν γνωστο ακομη(μενω σε χωριο).ομως ακομη και τωρα 2,5 χρονια μετα με ρωτουν τι κανουν τα παιδακια σου τους λεω ενα εχω, και παλι απαντουν ακομη δεν εκανες αλλο????πλεον δεν δινω σημασια και συνηθως αποφευγω την κουβεντα συνεχιζει ομως να με πονα οπως τον πρωτο καιρο

[ValiaK]

Ο χαμός ενός παιδιού πάντα θα μας πονάει... Και που θα κάνουμε άλλα παιδάκια (είμαι σίγουρη κορίτσια, είμαι σίγουρη!!! ), πάντα θα θυμόμαστε όσα χάσαμε. Τουλάχιστον εγώ έτσι νιώθω, ότι έχω δύο παιδιά (κι ας είναι το ένα ξένο (μη βιολογικό) και το άλλο αγγελούδι...)

Κι ο κόσμος πάντα θα λέει κοτσάνες... Όπως εχει γράψει στην υπογραφή της άλλη μια συμforumίτισσα "There is no patch for human stupidity"...

[xenia:-)]

συμφωνω....

[ValiaK]

Καλημέρα κορίτσια, είναι Κυριακή πρωί, ο αντρούλης μου κάνει το καθιερωμένο ταξίδι για να φέρει πίσω το χταποδάκι μας κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να σας γράψω όλα αυτά που σκεφτόμουν και με στεναχώρησαν πολύ αυτές τις μέρες. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι μετά το θάνατο του μωρού μου ήμουν ράκος και αντιδρούσα πολύ άσχημα σε ό,τι προσπάθεια κι αν έκανε ο οποιοσδήποτε να με παρηγορήσει, μόνο με μια φίλη μου κατάφερα να μιλήσω χωρίς να ανεβάσω πίεση... (η οποία πιθανότατα θα διαβάσει και το post μου ) Τώρα νιώθω κάπως καλύτερα αλλά και πάλι είναι μερικές φορές που θέλω να πάρω φόρα και να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο (ή το κεφάλι του άλλου, δεν έχω μεγάλο πρόβλημα ). Θέλω να σας αναφέρω ένα περιστατικό και θα ήθελα πολύ τη γνώμη σας...

Μερικές μέρες μετά την απόξυση με παίρνει μια φίλη να μου ανακοινώσει ότι είναι έγκυος. Εννοείται ότι χάρηκα πάρα πολύ με το νέο, αλλά ήταν αδύνατο να βγω για καφέ μαζί της, εδώ έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πάω στη δουλειά... Στάνταρ άκουσα τα κλασσικά «έλα ρε, και τι έγινε, και η κουνιάδα μου έχασε ένα μωρό και τώρα έχει δύο παιδιά, θα κάνετε άλλο» και τέτοια. Ο μόνος λόγος που δεν αντέδρασα άσχημα τότε ειναι ότι αφενός ήμουν ακόμα πολύ μουδιασμένη από την αποβολή και αφετέρου με την κοπέλα αυτή είμαστε φίλες 16 χρόνια, σκέφτομαι «άστο να πάει». Ένα μήνα μετά με παίρνει τηλέφωνο να δει πώς είμαι και στη συζήτηση μου λέει «άσε με και δεν μπορώ, όλη μέρα μέσα, είμαι πρησμένη, δεν μπορώ να βγω ούτε για ποτό καλοκαιριάτικα» και άλλα τέτοια χαριτωμένα! Κορίτσια, ένιωσα ένα μαχαίρι στην καρδιά... Μιλάς σε μια γυναίκα που έχασε το μωρο της και της γκρινιάζεις που δε μπορείς να βγεις για ποτό επειδή είσαι έγκυος; Ένιωσα ότι η φίλη μου έδειχνε ασέβεια απέναντι σε μένα και στο νεκρό μωρό μου αλλά και αχαριστία απέναντι στο δικό της μωρό! Μια εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα και γκρίνιαζε επειδή έχανε τη διασκέδασή της!!! Από τότε δεν της ξαναμίλησα, παρόλο που πολλές φορές με πήρε τηλέφωνο. Τη σκεφτόμουν πολύ συχνά και κυρίως το μωρό της, με την αγωνία να πάνε όλα καλά για εκείνη – τόσα χρόνια φίλες τη νοιάζομαι κι ας με πλήγωσε, να μην περάσει ότι πέρασα εγώ. Εν τέλει, της έστειλα ένα μήνυμα λέγοντας της ότι είμαι καλύτερα, και ότι σκέφτομαι το μωρό της κάθε μέρα (υπολόγισα με όσα μου είχε πει ότι πρέπει να γεννάει το Νοέμβρη) και ότι εύχομαι το μωρό να είναι τελειόμηνο και υγιές αλλά και ότι πληγώθηκα γιατί πρόσβαλλε κι εμένα και το μωρό μου και ότι δεν θέλω να ξαναμιλήσουμε για αυτό το θέμα. Κι εκείνη άρχισε το κλασσικό ποίημα, την εύκολη απάντηση: οτι δηλαδή εγώ δε χαίρομαι με τη χαρά της, δε χαίρομαι που είναι έγκυος! Δηλαδή τι νομίζει; Ότι επειδή εγώ έχασα το μωρό μου, εύχομαι να το χάσουν και οι υπόλοιπες γναίκες; Είναι δυνατόν;;; Μετά από τόσα χρόνια, είναι δυνατόν να πιστεύει κάτι τέτοιο; Κι εγώ κάθε μέρα εύχομαι το μωράκι της να βγει γερό...

Ώρες ώρες νομίζω ότι είμαι υπερβολική, αλλά άλλοτε πάλι λέω ότι αν οι φίλοι μου δεν ξέρουν πως νιώθω για αυτούς και εάν πετάνε τέτοιες χοντράδες, τότε δεν τους αξίζει να είναι φίλοι μου...

Συγγνώμε εάν σας κούρασα με το τεράστιο post, αλλά είναι που νιώθω ότι μόνο εσείς με καταλαβαίνετε...

[veti]

Καλημέρα κορίτσια, είναι Κυριακή πρωί, ο αντρούλης μου κάνει το καθιερωμένο ταξίδι για να φέρει πίσω το χταποδάκι μας κι εγώ βρήκα την ευκαιρία να σας γράψω όλα αυτά που σκεφτόμουν και με στεναχώρησαν πολύ αυτές τις μέρες. Να ξεκινήσω λέγοντας ότι μετά το θάνατο του μωρού μου ήμουν ράκος και αντιδρούσα πολύ άσχημα σε ό,τι προσπάθεια κι αν έκανε ο οποιοσδήποτε να με παρηγορήσει, μόνο με μια φίλη μου κατάφερα να μιλήσω χωρίς να ανεβάσω πίεση... (η οποία πιθανότατα θα διαβάσει και το post μου ) Τώρα νιώθω κάπως καλύτερα αλλά και πάλι είναι μερικές φορές που θέλω να πάρω φόρα και να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο (ή το κεφάλι του άλλου, δεν έχω μεγάλο πρόβλημα ). Θέλω να σας αναφέρω ένα περιστατικό και θα ήθελα πολύ τη γνώμη σας...

Μερικές μέρες μετά την απόξυση με παίρνει μια φίλη να μου ανακοινώσει ότι είναι έγκυος. Εννοείται ότι χάρηκα πάρα πολύ με το νέο, αλλά ήταν αδύνατο να βγω για καφέ μαζί της, εδώ έβγαινα από το σπίτι μόνο για να πάω στη δουλειά... Στάνταρ άκουσα τα κλασσικά «έλα ρε, και τι έγινε, και η κουνιάδα μου έχασε ένα μωρό και τώρα έχει δύο παιδιά, θα κάνετε άλλο» και τέτοια. Ο μόνος λόγος που δεν αντέδρασα άσχημα τότε ειναι ότι αφενός ήμουν ακόμα πολύ μουδιασμένη από την αποβολή και αφετέρου με την κοπέλα αυτή είμαστε φίλες 16 χρόνια, σκέφτομαι «άστο να πάει». Ένα μήνα μετά με παίρνει τηλέφωνο να δει πώς είμαι και στη συζήτηση μου λέει «άσε με και δεν μπορώ, όλη μέρα μέσα, είμαι πρησμένη, δεν μπορώ να βγω ούτε για ποτό καλοκαιριάτικα» και άλλα τέτοια χαριτωμένα! Κορίτσια, ένιωσα ένα μαχαίρι στην καρδιά... Μιλάς σε μια γυναίκα που έχασε το μωρο της και της γκρινιάζεις που δε μπορείς να βγεις για ποτό επειδή είσαι έγκυος; Ένιωσα ότι η φίλη μου έδειχνε ασέβεια απέναντι σε μένα και στο νεκρό μωρό μου αλλά και αχαριστία απέναντι στο δικό της μωρό! Μια εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα και γκρίνιαζε επειδή έχανε τη διασκέδασή της!!! Από τότε δεν της ξαναμίλησα, παρόλο που πολλές φορές με πήρε τηλέφωνο. Τη σκεφτόμουν πολύ συχνά και κυρίως το μωρό της, με την αγωνία να πάνε όλα καλά για εκείνη – τόσα χρόνια φίλες τη νοιάζομαι κι ας με πλήγωσε, να μην περάσει ότι πέρασα εγώ. Εν τέλει, της έστειλα ένα μήνυμα λέγοντας της ότι είμαι καλύτερα, και ότι σκέφτομαι το μωρό της κάθε μέρα (υπολόγισα με όσα μου είχε πει ότι πρέπει να γεννάει το Νοέμβρη) και ότι εύχομαι το μωρό να είναι τελειόμηνο και υγιές αλλά και ότι πληγώθηκα γιατί πρόσβαλλε κι εμένα και το μωρό μου και ότι δεν θέλω να ξαναμιλήσουμε για αυτό το θέμα. Κι εκείνη άρχισε το κλασσικό ποίημα, την εύκολη απάντηση: οτι δηλαδή εγώ δε χαίρομαι με τη χαρά της, δε χαίρομαι που είναι έγκυος! Δηλαδή τι νομίζει; Ότι επειδή εγώ έχασα το μωρό μου, εύχομαι να το χάσουν και οι υπόλοιπες γναίκες; Είναι δυνατόν;;; Μετά από τόσα χρόνια, είναι δυνατόν να πιστεύει κάτι τέτοιο; Κι εγώ κάθε μέρα εύχομαι το μωράκι της να βγει γερό...

Ώρες ώρες νομίζω ότι είμαι υπερβολική, αλλά άλλοτε πάλι λέω ότι αν οι φίλοι μου δεν ξέρουν πως νιώθω για αυτούς και εάν πετάνε τέτοιες χοντράδες, τότε δεν τους αξίζει να είναι φίλοι μου...

Συγγνώμε εάν σας κούρασα με το τεράστιο post, αλλά είναι που νιώθω ότι μόνο εσείς με καταλαβαίνετε...

 

Valiak διαβασα με προσοχη αυτα που γραφεις,και ειναι φανερο οτι πονας πολυ ακομα.

Γλυκια μου καταλαβαινω πως νιωθεις,αλλα δυστηχως οι αλλοι που ειναι γυρω μας δεν μας φταινε σε κατι,μην τα περνεις στραβα δεν ειναι οτι η φιλη σου δεν σε νοιαστηκε απλα και αυτη δεν μπορει να νιωσει τον πονο που εσυ περνας,και ξερεις γιατι????Γιατι πολυ απλα δεν εχει βιωσει κατι αντιστοιχο με εσενα και δεν θα μπορεσει να καταλαβει πως ειναι αυτος ο πονος.

Στα λεω ολα αυτα γιατι και εγω στην αρχη δεν ηθελα να βλεπω κανεναν και καμια εγκυο,και μου εφταιγαν ολοι και νομιζα οτι δεν με νοιαζονται και δεν με καταλαβαινουν.

Τελικα ομως εμεις οι ιδιες θα πρεπει να ξεπερασουμε καποια πραγματα και να συνεχισουμε κοιταζωντας μπροστα.

Μην περιμενεις να σε καταλαβει κανεις γιατι δεν γινεται,αυτο που περασες δεν θα μπορεσει να το καταλαβει καμια φιλη σου γιατι δεν ξερει πως ειναι να χανεις ενα παιδι,απλα τα παραγματα.

Κατα την γνωμη μου να της μιλησεις γιατι ειναι κριμα τοσα χρονια φιλιας να πανε χαμενα.

Σε φιλω

[ValiaK]

Καλή μου, ξέρω ότι μόνο μια γυναίκα που έχει χάσει μωρό ξέρει πώς είναι αυτός ο πόνος. Όλοι οι υπόλοιποι ούτε καν υποψιάζονται... Αλλά περιμένω από τους φίλους μου να σκεφτούν λίγο πριν μιλήσουν. Άντε πες, δεν το σκέφτεται, απλά λέει σε μένα τον πόνο της (μεγάλος πόνος να μην μπορείς να βγεις για ποτό, τελοσπάντων...) Όταν όμως της εξηγώ πώς ένιωσα, θεωρώ ότι ένα συγγνώμη θα ήταν υπεραρκετό! Όχι να με κατηγορήσει κιόλας ότι δε χάρηκα! Είναι πολύ άδικο veti, είναι πολύ άδικο... Και τη σκέφτομαι κάθε μέρα (το δικό της μωρό της κι ένα μωράκι μιας ξαδέρφης του άντρα μου, που μετά από δύο εξωσωματικές επιτέλους το πέτυχαν!) και παρακαλάω μέσα μου να της πάνε όλα καλά...