ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΩ ΑΝΤΙΟ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ....

[BLUBLU]

Mισελακι μη σε παιρνει απο κατω. Εμεις ειμαστε παλιες στο φορουμ. Εγω εκανα 2 εξωσ. σε ηλικια 26 ετων , η πρωτη αποτυχια, μ την 2 γεννησα τα μωρα μου κ 2 χρονια ακριβως μετα γεννησα την μικρη μου την οποια συνελαβα ετσι απλα...πραγμα που ουτε μπορουσα να σκεφτω καποτε...τοτε πιστευα οτι τα παιδια τα φερνει ΜΟΝΟ ο γιατρος!

 

Αλλαξε το τικερακι...το κιτρινο το εχω γρουσουζια...βαλε μωρουδοφατσουλες να σου φτιαχνουν την διαθεση:D:D

[staxi]

Καλησπέρα κι από μένα.

 

Michel, με την άδειά σου, θα σου πω κι εγώ τη γνώμη μου. Σέβομαι απόλυτα τους ενδοιασμούς σου για υιοθεσία, εξωσωματική με δανεικά ωάρια κλπ. Προσωπικά, στη θέση σου, ακόμη και τσάμπα να μου χαρίζανε ακόμα μια προσπάθεια, ειλικρινά, δε θα την έκανα. Όχι ύστερα από όλα όσα έχεις περάσει. Έχεις ταλαιπωρηθεί για 10 ζωές, και σωματικά και ψυχικά, δε χρειάζεσαι περισσότερο. Ενδεχομένως να παίζει κι αυτό κάποιον ρόλο που ο οργανισμός σου "αντιδράει" στο ενδεχόμενο της εγκυμοσύνης.

 

Θα μιλήσω σαν τρίτος άνθρωπος, που δεν είχε προσωπική παρόμοια εμπειρία, αλλά ζει το ίδιο πρόβλημα πάνω κάτω με πολλά ζευγάρια στον πολύ στενό μου κύκλο. Νομίζω, καταρχάς, πως πέσατε με το σύζυγό σου στην πιο συνηθισμένη παγίδα - η τεκνοποίηση έγινε αυτοσκοπός. Όλη σου η ζωή περιστρέφεται γύρω από το ενδεχόμενο μιας επιτυχημένης εγκυμοσύνης. Όλα ξεκινούν κι όλα τελειώνουν εκεί. Δεν μπορείς, ούτε κι ενδιαφέρεσαι, να δεις τίποτα πέρα από αυτό. Αν το καταφέρεις, έχεις επιτύχει τα πάντα, αν όχι, έχεις αποτύχει στα πάντα. Τουλάχιστον εμένα αυτη την αίσθηση μου έχουν δημιουργήσει τα μηνύματά σου.

 

Επειδή λοιπόν τίποτα στη ζωή δεν είναι άσπρο μαύρο, ούτε καν το ζήτημα των παιδιών, καλό θα ήταν να αρχίσεις να προσπαθείς να αλλάξεις αυτή τη λανθασμένη εικόνα. Αν τώρα νιώθεις μια φορά άτυχη, πες μου, πώς θα ένιωθες αν κατάφερνες και γεννούσες ένα υγιέστατο μωρό, στο οποίο μετά από μερικά χρόνια, θα γινόταν διάγνωση για αυτισμό? Ή για καρκίνο? Ή που, για κάποιον λόγο, θα έμενε μόνιμα παράλυτο? Ή που στα 15 του, θα εκδήλωνε σχιζοφρένεια? Νομίζεις πως είναι τόσο απίθανα, αυτά τα ενδεχόμενα? Δεν είναι. Για πάρα πολλούς ανθρώπους στον κόσμο, είναι η καθημερινότητά τους.

 

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως, όταν δοκιμαζόμαστε, πρέπει να το αντιμετωπίζουμε παλληκαρίσια. Ναι, θα υπάρξουν στιγμές που θα λυγίσουμε και θα θυμώσουμε και θα κλάψουμε, αλλά δεν πρέπει να μένουμε εκεί. Δύσκολες καταστάσεις υπάρχουν πάρα πολλών ειδών και είναι για όλον τον κόσμο. Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου και βλέπεις μόνο το δικό σου πρόβλημα. Εγώ, όποτε βρέθηκα σε μια δοκιμασία Είχα αρκεττές, πίστεψέ με, κι ας μην έμοιαζαν με τη δική σου) και πήγα να πω "γιατί σε μένα?", αμέσως έκανα τη σκέψη "και ποια είσαι εσύ δηλαδή, που ανάμεσα σε τόσον κομο που υποφέρει, εσύ πρέπει μόνο να καλοπερνάς? Τι παραπάνω έχεις από όλους τους υπόλοιπους?" Τίποτα, φυσικά. Δεν είναι βέβαια παρηγοριά, να σκεφτεσαι ότι υπάρχουν άλλοι που υποφέρουν τρισχειρότερα από σένα, αλλά τουλάχιστον παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις τον αγώνα σου.

 

Επίσης, να ξέρεις ότι, το να μην έχεις κάτι, σε κάνει να το εξειδανικεύεις. Οι ανύπαντρες εξιδανικεύουν το γάμο - δε ρωτάν καμια παντρεμένη? Πλεόν το 50% καταλήγει σε διαζύγιο. Όσες δεν έχουν παιδιά, εξιδανικεύουν τη μητρότητα. Αν ήταν όμως έτσι, δεν θα υπήρχε ούτε επιλόχειος κατάθλιψη, ούτε σχέσεις που χαλάνε μετά την έλευση του παιδιού. Ελπίζω να μην ακούγομαι πεσσιμίστρια, θέλω να δείξω απλά, οτι ο άνθρωπος είναι συνήθως πλεονέκτης και πάντα ζητάει κατι περισσότερο από αυτό που έχει, αλλά αν το αποκτήσει, του φαίνεται δεδομένο και υποτιμά την αξία του.

 

Επί του πρακτέου τώρα, πρέπει να κάνεις κάποια πράγματα, για να σπάσεις τον κύκλο της κατάθλιψης που σε έχει περιζώσει. Καταρχάς, χρειάζεσαι ψυχολογική υποστήριξη. Αν πιστεύεις, αναζήτησε έναν καλό πνευματικό, αν όχι, εναν καλό ψυχολόγο ή και τα δύο, ό,τι νομίζεις ότι θα σε βοηθήσει. Είσαι άνεργη - αυτό σημαίνει ότι εχεις πολύ χρόνο ελεύθερο. Γιατί δεν τον διαθέτεις εθελοντικά, για έναν καλό σκοπό? Ξέρεις πόσες οργανώσεις παρακαλάνε για εθελοντική βοήθεια? Πήγαινε στο Χαμόγελο ή στην Κιβωτό του Κόσμου ή στην Αγκαλιά. Μπορείς να γίνεις πολύ σημαντική, απαραίτητη για πολλά παιδια. Έχεις άπειρες δυνατότητες να φανείς χρήσιμη, αν πραγματικά το θέλεις. Δεν μπορείς να φανταστείς τη δύναμη και τη χαρά που θα πάρεις, μέσα από αυτο. Και θα δεις από κοντά, κάποιαι τα πραγματικά, παρα πολυ μεγάλα προβλήματα.

 

Πέραν αυτων, μπορείς να αναζητήσεις ενα χόμπυ που να σε εκφράζει. Βοηθάει πολύ. Ζωγραφική, αγγειοπλαστική, μουσική, σπορ, ό,τι σου αρέσει και σε ανεβάζει. Και αυτό με το κατοικίδιο, μην το γελάς. Φυσικά και δεν είναι όπως ένα παιδί, αλλά και πάλι, ξεχνιέσαι και παίρνεις χαρά, έχοντας ένα ζωντανό πλάσμα να εξαρτάται από τη φροντίδα σου (εγω είχα σκυλάκι 16 χρόνια). Μη ζητάς από το μηδέν, που θεωρείς ότι είσαι τώρα, να φτάσεις ξαφνικά στο εκατό. One step at a time. Κάνε κάτι από όλα αυτά, μια αρχη, και βλέπεις. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, μόνο να κερδίσεις.

 

Ευχαριστούμε για τα υπεροχα αυτά λόγια. Συμφωνω απόλυτα με οσα λες!!!!! ας σκεφτομαστε ο,τι θετικό μας έχει χαρισει η ζωήη και ας ειμαστε ευχαριστημένοι Προσπαθω να ειμαι ευχαριστημενη και για το οτι ζω - ποσες κοπέλες ήξερα που έχασαν προωρα τη ζωή τους .... που ειναι καθηλωμενες σε αναπηρικά.... που δεν βλέπουν....κλπ- και οσα πολύ ωραια λες.....το θέμα παιδι δε λεω με στεναχωρεί που δεν έχω και που οπως δειχνουν τα πραγματα δε θα έχω, όμως καθε φορα που έρχεται αυτή η σκεψη την σπρωχνω εξω και στη θεση την βάζω αυτές που μόλις είπες Αγγελίνα.......

[dimitra-nikos]

Γνωστή μου παντρεμένη χρόνια, με 5 αποτυχημένες εξωσωματικές, στην 6η κατάφερε και έμεινε έγκυος, γέννησε πριν ενάμιση έτος τα διδυμάκια της και τώρα είναι πάλι έγκυος και αυτή τη φορά φυσιολογικά!!! Η ηλικία της? 46!!!! Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι? Εγώ πιστεύω πώς ο πιό ανασταλτικός παράγοντας είναι το άγχος. Αν μπορέσεις να αποβάλεις το άγχος και προσπαθήσεις να χαρείς την ζωή σου με αυτά που έχεις, πιστεύω ότι δεν θα αργήσει να γίνει το θαύμα!

[fraoulitsa80]

πολυ συγκινητικο ποστ ..... τα συναισθηματα που περιγραφεις michel με αγγιζουν βαθια.... καπως ετσι ειμαι κι εγω αυτον τον καιρο....μετα απο αλλεπαλληλα προβληματα και 5 χρονια γαμου νοιωθω πως η ζωη μου εχει τελματωσει επειδη δεν εχω καταφερει να κανω ενα μωρο....το ξερω πως ειναι λανθασμενη η σκεψη μου και πως θα επρεπε να κοιταζω τη ζωη πιο αισιοδοξα,αλλα οταν κλεινει η πορτα του σπιτιου και μενεις μονη με το συντροφο σου-κακα τα ψεματα,οσο καλα κι αν ειστε μεταξυ σας-παντα θα σκεφτεστε :ποσο πιο ομορφα θα ηταν ,αν αναμεσα σας υπηρχε και το παιδακι σας!Δεν μου μενει παρα μονο να ελπιζω και να ευχομαι για εμας αλλα και για ολα τα ζευγαρια που το επιθυμουν,να πραγματοποιηθει αυτο το ονειρο!

[KONSTANTINA.NIDINA]

...να'μαι παλι εδω...αποφασισα σημερα να μπω,και να απαντησω,καθως η ανταποκριση σας,κοριτσια,ειναι αξιοθαυμαστη!

...συνεχιζω και υποστηριζω ακομα τις σκεψεις που μοιρασα μαζι σας,πριν λιγες μερες,και εξακολουθω να πιστευω,οτι ...δεν βλεπω φως!

........η διαθεση μου δεν εχει αλλαξει ουτε για λιγο,ολες αυτες τις μερες,ο'τι και να προσπαθω να κανω...τιποτα!

...δηλαδη,τιποτα δεν μπορει να αντικαταστησει την υπαρξη ενος παιδιου στην οικογενεια!

.........φυσικα και εχω σκεφτει την υοθεσια,αλλα φοβαμαι απο τωρα,το ρατσισμο του κοσμου,τα "ψου-ψου"εδω και εκει,για το "μικρο που ειναι υοθετημενο.."..και τετοια...φοβαμαι για την στιγμη που θα θελει απο περιεργεια και μονο,να μαθει τους βιολογικους του γονεις........θα καταρευσω....θα πεθανω τοτε,πριν την ωρα μου....

 

..........για την περιπτωση δανεικων ωαριων...ουτε συζητηση....θα νιωθω για ολη μου τη ζωη,οτι "δεν ειναι δικο μου"....οτι μοιαζει σε καποιον αλλον,ενω ΕΓΩ το γεννησα.......ασε ,που σε αυτη την βιομηχανια γενετικου υλικου,ζητανε υπερογκα ποσά,που ουτε στο ονειρο μου,θα τα εχω ποτε.....

 

..........δυο φιλικα ζευγαρια που ειναι στην ιδια φαση με μας(περιπου),πηρανε σκυλακι.Καλο ειναι να φροντιζεις μια ψυχουλα,να ενδιαφερεσαι ,να χαιρεσαι,και να παιζεις με αυτο,αλλα....δεν παυει να υπαρχει το κενο ενος παιδιου,αυτη η μοναδικη και συγκλονιστικη εμπειρια...αυτο το θαυμα της φυσης....τιποτα δεν μπορει να το αντικαταστησει....

 

...............εχω ξεχασει πως ειναι να χαμογελας!!!!..ειμαι τοσο στεναχωρημενη,που δεν εχω διαθεση για τιποτα.........νιωθω σκ@τα τωρα,που σας εχω ψυχοπλακωσει και εσας,που με διαβαζετε.......και δεν μου φταιτε σε τιποτα......

......ισα ισα που πρεπει να σας ευχαριστησω για το χρονο σας,για την συμπαρασταση ,και για την αγαπη σας!

...................

.......................................

 

 

 

 

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΙΝΑΙ:ΠΡΟΣΕΥΧΗΣΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!!!!!!ΘΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΓΑΛΗΝΕΥΣΕΙ......ΕΚ ΠΕΙΡΑΣ, ΜΙΑ ΠΡΩΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΜΕΝΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!!!!!

[KONSTANTINA.NIDINA]

εγώ δεν θα σου πω να ελπίζεις ή να μην ελπίζεις πλέον για ένα παιδί

Όμως θα σου πω αυτό που λένε οι Άγγλοι count your blessings! Να εκτιμάς δηλ. τα καλά που σου έχει δώσει η ζωή. Έχεις την ΥΓΕΙΑ και την ΑΡΤΙΜΕΛΕΙΑ σου πάνω από όλα, έναν ΚΑΛΟ ΑΝΤΡΑ (είχα διαβάσει πόσο σου στάθηκε σε άλλο thread σου) και είσαι ακόμα ΝΕΑ, πολύ νέα, ώστε να μπορείς να χαρείς όλα έχει να προσφέρει η ζωή και που δεν αγοράζονται οπωσδήποτε με χρήματα. Μπορείς να χαρείς μια βόλτα στον ήλιο, ένα μπάνιο στη θάλασσα, ένα σινεμαδάκι με τον καλό σου και ένα φαγητό, πράγματα που σε άλλους δεν είναι καθόλου αυτονόητα, όταν είναι πχ σε αναπηρικό καροτσάκι ή μόνοι τους. Καταλαβαίνω πως η έλλειψη του παιδιού σε καταβάλλει, όμως δεν είναι η μοναδική χαρά σε αυτή τη ζωή. Έχουν οι γονείς μου πολλούς φίλους που δεν έγιναν γονείς και είναι αξιοθαύμαστοι στο πόσο καλά έχουν δεθεί, πόσο όμορφα πέρασαν όταν πχ οι δικοί μου γονείς έτρεχαν με πάνες, με παίδων, με κοπάνες μας από το σχολείο.

Η ζωή είναι ωραία και έχει χίλιες δυο πλευρές που μπορείς να χαρείς, όταν είσαι νέος και υγιής και με παρέα έναν άνθρωπο που σε λατρεύει.

Και μη νομίζεις ότι οι άνθρωποι που γίνονται γονείς δεν ρουτινιάζουν, το αντίθετο, πολλές φορές τα παιδιά διαταράσσουν τις ισορροπίες και δημιουργούν πολλά πρακτικά και οικονομικά ζητήματα.

Δεν σου λέω προς Θεού να εγκαταλείψεις την ελπίδα για ένα παιδί, όμως αυτό θα πρέπει να είναι μικρό κομμάτι από τις απολαύσεις που μας προσφέρει η σύντομη παρουσία μας στη Γη.

Πολλά φιλιά και καλή δύναμη, να ψάξεις βαθιά μέσα σου και να βρεις την χαρά σε ό,τι σου προσφέρεται.

 

 

ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ!!!!!!!!!!!!

[eleni+nikos]

Ένα σχόλιο για το τι σε κάνει γονιό ενός παιδιού. Εχω μια κόρη 4 μηνών και με το άντρα μου σκεφτήκαμε τα εξης (αφου ακούσαμε μια σχετική πραγματική ιστορία) Αν κάτι γινόταν και τελικά το παιδί που έχουμε και μεγαλώνουμε δεν ήταν το δικό μας, αλλά το είχαν μπερδέψει στο μαιευτήριο και τώρα ζητούσαν ανταλλαγή με το πραγματικό, θα παίρναμε το μωρό μας, θα εξαφανιζόμασταν, και αν μας έβρισκαν θα δίναμε ότι είχαμε και δεν είχαμε σε δικηγόρους που θα καθυστερούσαν την υποθεσούλα για καμιά 18 χρονάκια... Άν κάποιος πήγαινε να μου πάρει ΑΥΤΟ το μωρό θα τον σκότωνα κυριολεκτικά. Μόνο αυτό είδα, μόνο αυτό ξέρω, μόνο αυτό με ενδιαφέρει. Όχι το αίμα μου.

 

Δε νομίζω πως μια μάνα που έχει υιοθετήσει το παιδί της είναι λιγότερο μάνα. Εγώ μάνα έγινα όταν την πήρα αγκαλιά, όχι όταν την είχα στην κοιλιά. Και όσον αφορά τα ξένα ωάρια, το παιδί δεν είναι το γεννητικό του υλικό. Είναι το βλέμα, το χαμόγελο, η φωνούλα του. Τι σημασία έχει αν είναι δικά σου ή όχι τα ωάρια. Αυτά είναι μόνο το μέσον για να γίνει ένας εντελώς καινούριος άνθρωπος.

 

Τίποτε δεν είναι σαν το παιδί. Ούτε τα σκυλιά, ούτε τα χόμπυ. Για τη σχέση σου με τον άντρα σου, πάω πάσο, ίσως είναι το πιο σημαντικό. άν θες παιδί, να αποκτήσεις παιδί, όχι υποκατάστατα. Αν έχεις εσύ πρόβλημα με την υιοθεσία, θα έχει και αυτό. Αν δεν έχεις, δεν θα έχει ούτε αυτο. Είναι φυσικό να φοβάσαι τον κόσμο και τον ανταγωνισμό με τους βιολογικούς γονείς (παρένθεση: δε νομίζω τα παιδιά να ζητούν να γνωρίσουν τους βιολογικούς γονείς από περιέργεια, αυτό είναι υποτίμηση του θέματος). Το θέμα είναι: Τι είναι πιο σημαντικό, η μητρότητα ή ο φόβος; Ο φόβος αντιμετωπίζεται. Μπορείς να προετοιμαστείς για το πως θα αντιμετοπίσεις τις καταστάσεις. Ο καημός του να μην έχεις παιδί συνήθως όχι. Έγώ και τα μάτια, και τα πόδια μου θα δινα για το μωρό μου. Η ευτυχία που μας δίνει (και η κούραση και τα νεύρα φυσικα) είναι το κάτι άλλο. Σκέψου ξανά την υιοθεσία.

 

.........φυσικα και εχω σκεφτει την υοθεσια,αλλα φοβαμαι απο τωρα,το ρατσισμο του κοσμου,τα "ψου-ψου"εδω και εκει,για το "μικρο που ειναι υοθετημενο.."..και τετοια...φοβαμαι για την στιγμη που θα θελει απο περιεργεια και μονο,να μαθει τους βιολογικους του γονεις........θα καταρευσω....θα πεθανω τοτε,πριν την ωρα μου....

 

..........για την περιπτωση δανεικων ωαριων...ουτε συζητηση....θα νιωθω για ολη μου τη ζωη,οτι "δεν ειναι δικο μου"....οτι μοιαζει σε καποιον αλλον,ενω ΕΓΩ το γεννησα.......ασε ,που σε αυτη την βιομηχανια γενετικου υλικου,ζητανε υπερογκα ποσά,που ουτε στο ονειρο μου,θα τα εχω ποτε.....

.......................................

[ΧΑΡΙΣΤΟΥΛΑ]

Γεια σας απο Ρόδο. Εγώ έχω προσευχηθεί και έχω ανέβει πολλές φορές την Παναγιά Τσαμπικα αλλά ακόμα τίποτα. Κάποτε όμως θα μου το στείλει όμως, αυτό λέω στον εαυτό μου για να ελπίζω.

Προσπαθώ 6 χρόνια σχεδόν και ομολογώ ότι έχω κλάψει πολλές φορές μόνη στο σπίτι, στο αυτοκίνητο σκεπτόμενη γιατί?? γιατί σε εμάς? Ένιωθα ότι ο γάμος μας δεν έχει πια ουσία αφού δεν προχωράμε σε ένα παρακάτω βήμα. Πριν ένα μήνα για ακόμα μια φορά τσακωθήκαμε διότι ο σύζυγος μου με κατηγορεί πως έχω σταματήσει να ζω. Ίσως είχε δίκιο. την επόμενη μέρα με έπαιρνε από το πρωί τηλέφωνα και εγώ δεν το σήκωνα από θυμό. Μετά έμαθα ότι με έπαιρνε για να μου πει πως σκοτώθηκε μια φίλη μας σε τροχαίο. 29 ετών με ένα παιδί 8 ετών. Μου κόπηκαν τα πόδια. Ηταν τραγικό. Από εκείνη την στιγμή άρχισα να αναθεωρώ. Τι θέλω πιο πολύ? Κατι που ήδη έχω, έναν υπέροχο άνθρωπο και σύζυγο ή ένα όνειρο που μπορεί να με οδηγήσει μακριά από αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο? Και ποιος μου εγγυάται ότι θα είμαστε πάντα και οι δυο υγιής? από την μια στιγμή στην άλλη όλα αλλάζουν. Οπότε εκτίμησε το, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή και είναι μόνο μια. Το ξέρω πως είναι κλισέ αλλά είναι η αλήθεια.

καλημερα κι εγω απο Ροδο ειμαι.Στον Πανολμιτη πηγες?Εγω τον πιστευω πολυ