ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

[Alex Cross]

Καταρχήν να πω ότι χαίρομαι που υπάρχει σωστή αντιμετώπιση για το παιδί σου kotopoulo στο σχολείο. Να υποθέσω ότι πρόκειται για ιδιωτικό παιδικό σταθμό? Θα ξαφνιαζόμουν πολύ ευχάριστα εάν πρόκειται για δημόσιο...

 

2ον καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς για τα πάρτυ και την πίκρα που

όπως έγραψες αισθάνεστε επειδή η Ναταλία δε μπορεί να συμμετέχει σε πολλά παιχνίδια, νομίζω όμως - με όλο το θάρρος - ότι ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτείς. Ισως να μπορούσες να έρχεσαι σε συνεννόηση με τους γονείς του παιδιού που κάνει το πάρτι, ώστε να υπάρχει κάποια πρόβλεψη, πχ. περισσότερος χώρος ή κάποια παιχνίδια που θα μπορούσες κι εσύ να προτείνεις, από την επιλογή του να μην πηγαίνει η Ναταλία στα πάρτι. Εχω την εντύπωση ότι αυτό ενδεχομένως κάνει και την ίδια να αισθάνεται "πιο μακριά" από τα άλλα παιδιά αλλά και τα παιδάκια "να την αποκλείουν". Πάλι - μια γνώμη λέω - δεν είμαι σίγουρη και βέβαια δεν είμαι ειδικός.

 

Emnaki σ' ευχαριστώ για την απάντηση, με βρίσκουν σύμφωνη όλα όσα γράφεις. Οσον αφορά το παράδειγμα που έφερα με το ζευγάρι που έπασχε από νανισμό, πιστεύω ότι η προσέγγιση που ανέφερες, να τους πω "χαίρετε ο γιος μου θα ήθελε να σας γνωρίσει" θα ήταν η καλύτερη, ομολογώ όμως ότι δεν έχω τόσο θάρρος...

[Kotopoulo]

 

Κοίτα, θα ήταν άδικο να κατηγορήσω τις δασκάλες, ειδικά τις συγκεκριμένες γιατί πραγματικά έκαναν μεγάλο αγώνα να εντάξουν την Ναταλία στο τμήμα της, κυρίως τις πρώτες σχολικές ημέρες. Μίλησαν στα παιδιά πριν πάει η Ναταλία στο σχολείο, ασχολούνται πάρα πολύ μαζί της, έστησαν μια ολόκληρη Χριστουγεννιάτικη γιορτή με τρόπο ώστε να βολεύει και τη Ναταλία, προσαρμόζουν κάποιες από τις δράσεις εκτός σχολικής αίθουσας (π.χ. θέατρο, μουσείο) και για τη Ναταλία.

Κυρίως όμως την αγαπούν ΠΟΛΥ, την επαινούν, την παροτρύνουν και την ενθαρρύνουν συνέχεια. Ο μόνος διαχωρισμός που κάνουν είναι ότι ίσως την επαινούν πιο πολύ από τα άλλα παιδιά και ίσως κάποια ζηλεύουν κιόλας.

Την αγάπη τους, την έχουν αποδείξει εμπράκτως, μην σε κουράζω με αναλύσεις.

 

Δεν είμαι ειδική και κατά βάση δεν γνωρίζω τί και πώς ακριβώς συζητήθηκε ανάμεσα σε αυτές και τα άλλα παιδιά στην αρχή της χρονιάς.

Ξέρω μόνο αυτά στα οποία είμαι παρούσα: συζητάμε κάθε μέρα αναλυτικά για το πώς ήταν η Ναταλία, με την παραμικρή λεπτομέρεια. Ανταλλάσσουμε απόψεις για όλα τα σχετικά θέματα. Μιλήσανε και με τη λογοθεραπεύτρια για τον τρόπο προσέγγισης της Ναταλίας στο θέμα της ομιλίας. Νομίζω πως έχουν κάνει αρκετά, δεδομένης της έλλειψης ειδικών γνώσεων.

 

Σίγουρα μπορεί να γίναν λάθη. Πάντως και στο παράδειγμα που μου έφερες με το αυτιστικό παιδάκι, κι εκεί τα άλλα παιδιά αρχικά είχαν λάθος άποψη, η οποία άλλαξε με τον καιρό. Επειδή ενδεχομένως το πρόβλημα της Ναταλίας ξετυλίχθηκε σιγά-σιγά στα μάτια των παιδιών και πήρε συγκεκριμένη μορφή αφότου πέρασαν πολύ χρόνο μαζί της και σε πλειάδα δραστηριοτήτων, ίσως γιαυτό και εκδηλώθηκαν οι "απορίες" και οι "απόψεις" αργότερα.

 

Πάντως, σε καμία περίπτωση δεν νομίζω ότι αυτές περάσανε την ιδέα στα παιδιά ότι η Ναταλία είναι "μικρή". Κάποιοι γονείς όμως σίγουρα. Για να απαντήσουν στις απορίες των παιδιών τους. Αυτό είμαι σε θέση να το ξέρω. Και δεν μπορώ να πιάσω όλους τους γονείς έναν-έναν να τους εξηγώ. Ίσως θα έπρεπε...

[Kotopoulo]

Καταρχήν να πω ότι χαίρομαι που υπάρχει σωστή αντιμετώπιση για το παιδί σου kotopoulo στο σχολείο. Να υποθέσω ότι πρόκειται για ιδιωτικό παιδικό σταθμό? Θα ξαφνιαζόμουν πολύ ευχάριστα εάν πρόκειται για δημόσιο...

 

 

Είναι ημι-ιδιωτικός. Συνδέεται με το χώρο που εργάζομαι και λειτουργεί υπό την αιγίδα πανεπιστημιακού ιδρύματος.

[Kotopoulo]

.......... . Ισως να μπορούσες να έρχεσαι σε συνεννόηση με τους γονείς του παιδιού που κάνει το πάρτι, ώστε να υπάρχει κάποια πρόβλεψη, πχ. περισσότερος χώρος ή κάποια παιχνίδια που θα μπορούσες κι εσύ να προτείνεις, από την επιλογή του να μην πηγαίνει η Ναταλία στα πάρτι. ....

 

Μιλάμε φαντάζομαι για τα πάρτυ σε σπίτια, έτσι? Το θέμα δεν είναι ο χώρος ενός σπιτιού. Κάθε σπίτι έχει το χώρο του. Ούτως η άλλως η Ναταλία δεν μετακινείται συνεχώς, ούτε έχει αναπηρικό καροτσάκι που δεν χωράει. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.

Ούτε τα παιχνίδια, ως αντικείμενα. Η Ναταλία θέλει να τρέξει με τα άλλα παιδιά, να χοροπηδήσει, να χορέψει. Όσο και να τρέχω κι εγώ μαζί της (κρατώντας την), όσο και να χορέψουμε, ποτέ δεν γίνεται να συμμετέχει εξολοκλήρου. Απλά δεν γίνεται.

Άντε, θα κάνουμε παζλ. Άντε θα ζωγραφίσουμε. Άντε θα χορέψουμε μαζί. Δεν της φτάνει. Θέλει την ανεξαρτησία της, όπως και τα άλλα παιδιά. Απλά συμβιβάζεται. Στο τέλος γινόμαστε όλοι λιώμα (ψυχικά και σωματικά).

Κι έτσι τώρα ανταποκρίνομαι μόνο (εφόσον μας καλέσουν) σε επιλεγμένες προσκλήσεις, και να πω την αλήθεια, ξέρω εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Είναι πάντα ίδιο, αυτό που σου περιέγραψα παραπάνω.

Ακόμη το παιδί δεν έχει απόλυτη συνείδηση των ορίων του. Αλλά ακόμη κι αν πούμε ότι έχει, πόσο εύκολο είναι να συμφιλιωθεί με αυτό? Γιαυτό έγραψα πως η διασκέδαση αυτού του τύπου και σε αυτήν την ηλικία ένα δύσκολο θέμα προς αντιμετώπιση. Όχι ακατόρθωτο, αλλά πολύ δύσκολο.

[emmaki]

Kotopoulo

δεν κατηγορώ τις εκπαιδευτικούς, απλά επισημαίνω ένα πιθανό λάθος τους.

Από αυτά που λες τείνω να πιστέψω ακόμα περισσότερο ότι χειρίστηκαν εσφαλμένα την κατάσταση.

Περιγράφεις πως προσπαθούν να εντάξουν τη Ναταλία στην τάξη. Τις προσαρμογές που έκαναν κλπ. Και όλα αυτά είναι ΑΡΙΣΤΑ. Από εκεί και πέρα, όμως, χρειάζεται ξεχωριστή δουλειά (και σκληρή δουλειά) με τα ίδια τα παιδιά. Ακόμα και ο επιπλέον έπιανος στη Ναταλία, είναι τρόπος διαχωρισμού της!

 

λΟσο για τους γονείς....Συνέλευση/μάζεμα γονέων και να εξηγηθεί στους ίδιους τους γονεις η κατάσταση της Ναταλίας, ώστε οι ίδιοι να προσεγγίσουν σωστά το θέμα με τα παιδιά τους και όχι "είναι μωρό"....Αν οι γονείς καταλάβουν ,είναι πολύ πιο εύκολο να καταλάβουν και τα παιδιά!

[Kotopoulo]

Ακόμα και ο επιπλέον έπιανος στη Ναταλία, είναι τρόπος διαχωρισμού της!

λΟσο για τους γονείς....Συνέλευση/μάζεμα γονέων και να εξηγηθεί στους ίδιους τους γονεις η κατάσταση της Ναταλίας, ώστε οι ίδιοι να προσεγγίσουν σωστά το θέμα με τα παιδιά τους και όχι "είναι μωρό"....Αν οι γονείς καταλάβουν ,είναι πολύ πιο εύκολο να καταλάβουν και τα παιδιά!

 

Συμφωνώ με τα παραπάνω. Το επισήμανα κι εγώ ότι κι ο υπερβολικός και super ενθουσιώδης "δημόσιος" έπαινος για πράγματα που τα άλλα παιδιά τα κάνουν πανεύκολα, ενώ στη Ναταλία μπορεί να πάρει χρόνο και κόπο (αν τελικά τα καταφέρει), είναι μάλλον κάτι που στα 4χρονα, φαντάζει περίεργο. Πιστεύω ότι ούτε και στη Ναταλία κάνει καλό. Όπως σε όλα τα παιδιά, το μπράβο πρέπει να είναι με μέτρο. Βέβαια θα πρέπει να είμαστε περισσότερο εκδηλωτικοί σε ένα παιδάκι που κάνει μεγάλο αγώνα για να καταφέρει το αυτονόητο.

 

Όσο για τους γονείς, επίσης έχεις δίκιο. Φέτος δυστυχως είχαμε πάλι αρκετά νοσοκομεία και δεν μπορέσαμε να παρευρεθούμε στις συναντήσεις γονέων, οι οποίες είναι πολύ δύσκολες ούτως ή άλλως από άποψη χρόνου. Θα πρέπει την επόμενη χρονιά να το συζητήσουμε με τη διεύθυνση του Κέντρου και να γίνει κάποια πιο οργανωμένη ενημέρωση.

Σε ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις σου και για το χρόνο που αφιερώνεις.

[myrto]

...Ένα πράγμα θα ήθελα να σε ρωτήσω...Επειδή πολλές φορές από το φόβο να μη φανούμε αδιάκριτοι καταλήγουμε αδιάφοροι, εσύ πως θα ήθελες να σε προσεγγίζουν οι γονείς των παιδιών, τόσο όσων αφορά την γενική κατάσταση της Ναταλίας όσο και για τα πρακτικά θέματα; Δηλαδή, σε ενοχλεί να σε ρωτάνε ποιό είναι το πρόβλημα της; Θέλεις να προσφέρονται να βοηθήσουν και αν ναι πως;Τι σε ενοχλεί εσένα και τι ενοχλεί τη Ναταλία από τον τρόπο που σας φέρονται; Πως μπορεί ενώ κανείς έχει καλή πρόθεση να καταλήξει να πληγώσει την κόρη σου ή εσένα; Ξέρω ότι δεν μπορεί να υπάρχει μια υπεραπλουστευμένη απάντηση σε αυτό το θέμα, απλά θα με ενδιέφερε να ακούσω κάποιες σκέψεις......

[Kotopoulo]

...Ένα πράγμα θα ήθελα να σε ρωτήσω.....

 

Θα πω μόνο την προσωπική μου άποψη, διότι ενδεχομένως άλλοι να έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων.

Αν κάποιος με προσεγγίσει με ειλικρινά καλή πρόθεση (και αυτό φαίνεται) και αγάπη για το παιδί, τότε φυσικά θα του εξηγήσω τα πάντα.

Από την πρώτη στιγμή δεν κρατήσαμε απολύτως τίποτε κρυφό για την κατάσταση της Ναταλίας, ακόμη και όταν δεν ήταν και τόσο εμφανές το πρόβλημα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ανακουφιστικό είναι αυτό. Δύσκολο στην αρχή να εξηγείς στους πάντες και να ξαναζείς την ίδια ιστορία, αλλά τελικά φοβερό συναίσθημα να μην χρειάζεται συνεχώς να απαντάς σε ερωτήσεις του τύπου γιατί η Ναταλία δεν ανεβαίνει τις σκάλες, γιατί δεν το ένα, γιατί δεν το άλλο.

Επίσης, όσο πιο ανοιχτός και ειλικρινής είσαι με τους άλλους, τόσο πιο άνετοι πιστεύω θα είναι και αυτοί. Όπως προσπαθώ εγώ να αποδεχθώ την κατάσταση, έτσι (και πιο εύκολα) θα την αποδεχθούν όλοι. Ξέρεις, θα γίνει «δεδομένο».

Στο κάτω-κάτω, όταν ένα πρόβλημα είναι τόσο ορατό, νομίζω πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να δημιουργούνται κάποιες απορίες στους άλλους ανθρώπους και απόλυτα υγιές να απαντώ. Δεν χρειάζονται πάντα πολλές λεπτομέρειες νομίζω.

 

Όσον αφορά τον τρόπο προσέγγισης της ίδιας της Ναταλίας από τους άλλους, πιστεύω ότι το καλύτερο θα ήταν να είναι απλά φυσιολογικοί, όπως και με ένα άλλο παιδί. Πάντα με αγάπη, αλλά χωρίς πολλές τσιριμόνιες, ούτε βλέμμα γεμάτο θλίψη, ούτε υπερβολικές χαρούλες, ούτε τίποτε. Αν χρειαστεί να της προσφέρει κάποιος μια extra βοήθεια, δεν χρειάζεται να το κάνει «φωναχτά» (μεταφορικά μιλάω) ούτε να φωνάζει «μπράβο-μπράβο!» μετά. Εγώ για παράδειγμα όταν είμαστε μπροστά σε κόσμο και θέλω να την επιβραβεύσω σε κάτι, απλά της χαμογελάω, ή της ψιθυρίζω στο αυτάκι. Εντάξει, εμείς έχουμε και τους κώδικές μας πια . Ένας άλλος, μπορεί απλά να πει ότι αυτό που έκανε η μικρή είναι ωραίο, όμορφο, αστείο κλπ, ανάλογα με την περίπτωση. Οι υπερβολές νομίζω πως κάνουν οποιονδήποτε άνθρωπο, ανήλικο ή ενήλικο, να νιώθει άβολα και αμήχανα. Εκτός αν είναι «ψώνιο» και θέλει μόνιμα στραμμένα τα βλέμματα πάνω του.

 

Σχετικά με αν κάποιος τελικά καταφέρει να πληγώσει άθελά του τους γονείς ή το παιδί, αυτό δεν γίνεται να το αποφύγεις. Κάποιες φορές θα συμβεί. Σιγά-σιγά χτίζεις έναν αμυντικό μηχανισμό. Λίγο πιο ισχυρό από τους υπόλοιπους ανθρώπους, αλλά πάντως είναι μια διαδικασία που νομίζω αφορά όλα τα παιδιά και όλους τους γονείς. Εγώ πάντως δεν το έχω καταφέρει ακόμη...Το παλεύω αλλά είναι μια διαρκής προσπάθεια πιστεύω.

[Kotopoulo]

Καλημέρα σε όλους και όλες.

Να σας ρωτήσω κάτι? Αν το παιδάκι σας είχε ένα πρόβλημα μικρό, π.χ. τεράστια στραβιά μύτη, χοντρά γυαλιά, ήταν παχύσαρκο, κλπ κλπ, και έπεφτε συνεχώς θύμα σχολιασμού και κρυφοκουβεντούλας (από μικρούς και μεγάλους) στο σχολείο, την παιδική χαρά ή σε οποιαδήποτε κοινωνική συνάντηση και σας έλεγε κάποιος "ε, τί να γίνει, πρέπει να το συνηθίσει κι αυτό κι εσείς", τί θα του απαντούσατε? Ναι, πρέπει να το συνηθίσω?

Αν από την άλλη σας έλεγαν (ως απάντηση στο σχολιασμό από άλλα παιδάκια) "ε, παιδάκια είναι, τί να κάνουμε?", δεν θα σας ερχόταν στο μυαλό να πείτε "Και το δικό μου παιδάκι είναι!!"??

Δεν ξέρω, ρωτάω, κι αν έχετε χρόνο μου απαντάτε. Κυρίως αν είχατε κάποια τέτοια εμπειρία.

[emmaki]

Καλημέρα σε όλους και όλες.

Να σας ρωτήσω κάτι? Αν το παιδάκι σας είχε ένα πρόβλημα μικρό, π.χ. τεράστια στραβιά μύτη, χοντρά γυαλιά, ήταν παχύσαρκο, κλπ κλπ, και έπεφτε συνεχώς θύμα σχολιασμού και κρυφοκουβεντούλας (από μικρούς και μεγάλους) στο σχολείο, την παιδική χαρά ή σε οποιαδήποτε κοινωνική συνάντηση και σας έλεγε κάποιος "ε, τί να γίνει, πρέπει να το συνηθίσει κι αυτό κι εσείς", τί θα του απαντούσατε? Ναι, πρέπει να το συνηθίσω?

Αν από την άλλη σας έλεγαν (ως απάντηση στο σχολιασμό από άλλα παιδάκια) "ε, παιδάκια είναι, τί να κάνουμε?", δεν θα σας ερχόταν στο μυαλό να πείτε "Και το δικό μου παιδάκι είναι!!"??

Δεν ξέρω, ρωτάω, κι αν έχετε χρόνο μου απαντάτε. Κυρίως αν είχατε κάποια τέτοια εμπειρία.

 

Κοίτα, το σχολιασμό ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν θα τον αποφύγεις, όπως και δεν θα αποφύγεις τα βλέμματα οίκτου ή ακόμα και "ευτυχίας" που δεν είναι άλλος στη θέση σου...

Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να "τους μπεις στη μύτη" με τη δική σου συμπεριφορά και του παιδιού....

Πώς; Απίστευτα δύσκολο, αλλά γίνεται (έχω παράδειγμα από φίλο τετραπληγικό).

[Kotopoulo]

δεν θα αποφύγεις τα βλέμματα οίκτου ή ακόμα και "ευτυχίας" που δεν είναι άλλος στη θέση σου...

.

 

Έτσι ακριβώς! Και τα δύο βλέμματα είναι μαχαίρια...Βέβαια, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε για αυτό, συμφωνώ.

Απλά πρέπει όλοι να καταλάβουν (και να τους υπενθυμίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα) πως δυνητικά όλοι θα μπορούσαν να βρεθούν στην ίδια θέση, όχι απαραίτητα βέβαια εξαιτίας του ίδιου προβλήματος, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα (στοχοποίηση τόσο του παιδιού όσο και της οικογένειας). Όπως θα πείραζε τους άλλους γονείς, έτσι πειράζει κι εμένα. Δεν είμαστε από πέτρα, ούτε ανήκουμε σε άλλο είδος και "συνομοταξία"...

Συγνώμη που επανέρχομαι στο ίδιο θέμα, αλλά τελευταία έχουμε πολλά κρούσματα, το ένα μετά το άλλο, και η μικρή πληγώθηκε πολύ. Κι εμείς φυσικά, αλλά, προσπαθούμε να κρατάμε ψηλά το ηθικό της.

[myrto]

Δεν ξέρω πως ακριβώς δουλεύουν στους παιδικούς σταθμούς το θέμα της στοχοποίησης και της διαφορετικότητας. Ας μας πει κάποιος που ξέρει τι δουλειά γίνεται γύρω από το θέμα και αν γίνεται. Εγώ σήμερα έκανα συζήτηση στον παιδικό σταθμό γιατί έχουν ένα χοντρό παιδάκι που όλη η τάξη το κοροιδεύει. Η πρώτη αντίδραση της διευθύντριας ήταν ''α, ναι είναι λίγο χοντρούλης'' . Δηλαδή, το στυλ που αναφέρεις, τι να κάνουμε είναι χοντρό, παιδάκια είναι κλπ, κλπ. Τι ρώτησα αν κάνουν καποια συζήτηση για την διαφορετικότητα και μου απάντησε πολύ αόριστα. Φαντάζομαι πως αν η απάντηση είναι ''α, είναι χοντρούλης, μαύρος, κοντός, στραβοδόντης'' κλπ δεν υπάρχει καμία απολύτως διάθεση να συζητήσουν κάτι παραπάνω.

 

Αυτό που λες κοτόπουλο, ότι δυνητικά θα μπορούσαν να βρεθούν όλοι στην ίδια θέση είναι αυτό που συζητάω με την κόρη μου, ότι π.χ θα μπορούσαν όλοι να την κοροιδεύουν επειδή ακόμα πιπιλάει το δάχτυλο της, και αυτό δεν θα ήταν σωστό ή θα μπορούσαν να κοροιδεύουν τη μαμά της φίλης της επειδή δεν μπορεί να περπατήσει και σίγουρα κάτι τέτοιο θα τη στεναχωρούσε. Εχω την αίσθηση όμως ότι σε αυτή την ηλικία είναι αδύνατο στα παιδιά να μπουν στη θέση του άλλου και να κατανοήσουν πως νιώθει, οπότε η συζήτηση γίνεται πιο πολύ για να λειτουργούν κάποια ''αντανακλάστικά'' γύρω από τέτοια θέματα. Κάνω λάθος;

 

Θα μπορούσε κάποιος από τους εκπαιδευτικούς να προτείνει κάποιον πιο κατάλληλο τρόπο για να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το θέμα;

Όσον αφορά τη δικιά μας αντίδραση, ενώ θεωρητικά ξέρω πως θα έπρεπε να φερθώ, δεν σου κρύβω ότι πολύ πιθανό κι εγώ αν σας συναντούσα να είχα μια ηλίθια αντίδραση, μάλλον πιο πολύ του στυλ, φτάνω στο άλλο άκρο για να μην δείξω ότι στεναχωριέμαι, σοκάρομαι, ανακουφίζομαι που δεν συμβαίνει σε μένα. Γενικά και τα αισθήματα των άλλων απέναντι σε σένα και το παιδί σου είναι μπερδεμένα και προσωπικά αυτό που θα μπορούσε σε μένα να λειτουργήσει είναι να μου δώσεις εσύ μια κατευθυντήριο για το πως πρέπει να κινηθώ, δεν ξέρω αν με κατάλαβες....

Σίγουρα αυτό που σου λέω σημαίνει ότι επιβαρύνεσαι με μια ακόμα ευθύνη αλλά δυστυχώς, και ίσως φταίει η εκπαιδευση μας γιαυτό, δεν έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε με φυσικότητα και αμεσότητα σε τέτοιες περιπτώσεις...

[Kotopoulo]

Δεν ξέρω ακριβώς τί να πω πάνω σε αυτό το θέμα ή αν η άποψή μου είναι σωστή.

Δυστυχώς το ότι αντιμετωπίζουμε ως οικογένεια ένα τόσο σοβαρό θέμα δεν με κάνει αυτόματα σοφή. Αν αύριο (χτύπα ξύλο) συνέβαινε κάτι στη δική σας οικογένεια, θα ξέρατε με βεβαιότητα πώς να το χειριστείτε?

Όπως έγραψα και σε προηγούμενο post, δε θα ήθελα τίποτε άλλο παρά μία φυσιολογική συμπεριφορά. Εντάξει, καταλαβαίνω την πρώτη φορά την έκπληξη, τη θλίψη, την περιέργεια, την απορία κ.ο.κ., αλλά μετά από καιρό, δεν δικαιολογώ τον συνεχή σχολιασμό, ακόμη και από παιδιά. Όπως είπα, και το δικό μου παιδί είναι.

ΟΚ, τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται το "μέγεθος" και τη βαθύτερη έννοια πολλών πραγμάτων. Γιαυτό υπάρχουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, για να τους εξηγούν και να βάζουν στη σωστή διάσταση κάθε πρόβλημα.

Νομίζω πως το θέτεις πολύ σωστά που το συζητάς μαζί τους ώστε να εκπαιδεύσεις τα αντανακλαστικά τους.

Για το θέμα της εκπαίδευσης, να, το είπες και μόνη σου Μυρτώ ποιά είναι η συνήθης αντιμετώπιση του σχολείου. Στη δική μας περίπτωση η κατάσταση είναι αρκετά καλύτερη, αλλά πάλι ακούμε και διάφορα "κουλά" κατά καιρούς...

Δεν ξέρω, ας μιλήσει κάποιος πιο ειδικός. Το θέμα είναι πιο έντονο στα παιδάκια με αναπηρία βέβαια, αλλά λίγο-πολύ μπορεί να αφορά τους πάντες. Είναι μια μεγάλη συζήτηση.

[myrto]

Σίγουρα δεν μπορείς να έχεις όλες τις απαντήσεις. Πάντως να ξέρεις ότι αυτό που σε απασχολεί εσένα, αποσχολεί, όχι στον ίδιο βαθμό βέβαια, πολλους γονείς....Να, παρακολουθώ αυτή τη συζήτηση τώρα:

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=115178

 

Αντίστοιχοι προβληματισμοί, και εντέλει το βασικό θέμα είναι πως μπορούμε να κάνουμε το παιδί μας πιο δυνατό για να μπορεί να αντιμετωπίσει όλους αυτούς που μπορεί να το πληγώσουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα το υπερασπιστούμε και δεν θα εξηγήσουμε και στους υπόλοιπους τι είναι αυτό που κατά τη γνωμη μας κάνουν λάθος.

 

Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις και να το βιώνεις...

 

Επίσης για να ''θωρακίσεις'' το παιδί σου πρέπει πρώτα απ'όλα να έχεις ''θωρακίσει'' τον εαυτό σου, και αυτό σίγουρα απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και πάλη εσωτερική και...και...και...

 

Έχεις μιλήσει για το θέμα αυτό με κάποιον ψυχολόγο και παιδοψυχολόγο; Πως το αντιμετωπίζουν;

[emmaki]

Πώς αντιμετωπίζεται και "διδάσκεται" η αναπηρία στο σχολέιο...

 

Να σας πω πώς το προσεγγίζω εγώ το θέμα.

 

Ξεκινάω πάντα με παραμύθι. Ειδικά με το "Η Αργυρώ γελάει'. Πρόκειται για ένα πιτσιρίκι, την Αργυρό, που κάνει ό,τι κάνουν όλα τα πιστιρίκια της ηλικάις της (από τα πολύ "καλά" πράγματα μέχρι και τις ζαβολιές) και στο τέλος μας παρουσιάζεται η Αργυρώ, που είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα, με τη μόνη διαφορά ότι...είναι σε αναπηρικό καρεκλάκι! (Συγκλονιστικό παραμύθι, που από ότι έμαθα έχει εξαντληθεί πλέον από τον εκδοτικό οίκο και ελπίζω ότι σε κάποια στιγμή θα επανακυκλοφορήσει).

Περνάω σε συζήτηση με βάση το παραμύθι και την Αργυρώ.

Ζητάω εμπειρίες από τα ίδια τα παιδιά για αναπήρους (αναφέρουν διάφορα παραδείμγατα ατόμων με κινητικά προβλήματα που βλέπουν γύρω τους, όπως έναν παππού με μπαστούνι).

Περνάω σε γενική συζήτηση για άτομα με ειδικές ανάγκες, παρουσιάζοντας και άλλες αναπηρίες (π.χ. κώφωση, τύφλωση, νοητική καθυστέρηση).

Μιλάω για τους τρόπου επικοινωνίας που έχουν οι κωφοί, τους δείχνω το αλφάβητο της νοηματικής, και μερικές λέξεις που γνωρίζω. Μαθαίνουμε να "λέμε" κάποια απλά πράγματα στη νοηματική (π.χ. καλημέρα, σε αγαπώ, μαμά, μπαμπάς).

Περνάμε στη γραφή Braille. Συνήθως η ιδέα τους είναι ότι αφού δεν βλέπει δεν μπορεί να διαβάσει και να γράψει. Τους δείχνω Braille και παραμύθι σε αυτή. Έχω έναν πολύ μεγάλο πίνακα αναφοράς, όπου υπάρχει όλο το αλφάβητο και οι αριθμοί φτιαγμένοι με βουλίτσες από Blanco, οπότε έχει μια αίσθηση 3διάστατου. Τους βάζω να το πιάσουν. Μετά τους δείχνω τα γράμματα στο κανονικό τους μέγεθος και στη συνέχεια το παραμύθι, για να δουν ότι από αυτά τα γράμματα μπορεί να γίνει μια λέξη. "Γράφουμε" τα ονόματα μας με μολύβι, βέβαια, (το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε μια γραφομηχανή Braille, αλλά...) σε Braille, οπότε ανατιλαμβάνονται ότι όντως μπορούμε να γράψουμε.

Περνάμε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στον κόσμο μας ένας άνθρωπος με αναπηρία. Βιωματικά! Κλέινουν τα υατιά τους και μιλάω. Προσπαθούν να κάνουν χειλανάγνωση και να καταλάβουν τι λέω (μια πιτσιρίκα έπιανε τα ΠΑΝΤΑ!!!!). Τους κλείνω τα μάτια με ένα φουλάρι και τους λέω να πάνε να μου φέρουν έναν κόκκινο μαρκαδόρο (συνήθως πιστεύουν ότι είναι εύκολο να το κάνουν!). Βάζω τους άλλους να τους καθοδηγούν.

Τους λέω να βάλουν σε ένα ποτήρι νερό έχοντας τα μάτια τους κλειστά (πώς θα έπινε νερό ένας τυφλός.

περνάω στην σωματική αναπηρία. Τους βάζω να ανοίξουν τις τσάντες τους με ένα χέρι και να βγάλουν τα φαγητά τους (εκέι να δείτε φαντασία!), να προσπαθήσουν να πλύνουν το ένα τους χέρι, να αλληλοβοηθηθούν...Να περπατήσουν με ένα πόδι (κουτσό), να αλληλοβοηθηθούν για να φτάσουν στην άλλη άκρη της τάξης...

 

Η νοητική υστέρηση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Εκεί το δουλέυω με μια επίσκεψη σε ειδικό σχολείο, όπου βλέπουν μεγάλα παιδιά (σωματικά) να αντιδρούν, να παίζουν και να σκέφτονται όπως τα ίδια τα 5 χρονα.

 

Γενικά, επειδή όντως τα παιδιά στην ηλικία του νηπιαγωγείου δεν μπορούν να βάλουν έτσι απλά τον εαυτό τους στη θέση του άλλου, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε την πραγματική αίσθηση του άλλου. Έτσι, προσπαθούμε να κάνουμε τα παιδιά να βιώσουν ό,τι μπορεί να βιώνει ο άλλος.

[Kotopoulo]

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=115178

 

Επίσης για να ''θωρακίσεις'' το παιδί σου πρέπει πρώτα απ'όλα να έχεις ''θωρακίσει'' τον εαυτό σου, και αυτό σίγουρα απαιτεί μεγάλη προσπάθεια και πάλη εσωτερική και...και...και...

 

Έχεις μιλήσει για το θέμα αυτό με κάποιον ψυχολόγο και παιδοψυχολόγο; Πως το αντιμετωπίζουν;

 

Χάζευα λίγο τη συζήτηση που αναφέρεις. Είδες τελικά, όλοι ψάχνουμε για μια φυσιολογική συμπεριφορά από τους άλλους, αλλά είναι τόσο δύσκολο. Νομίζω πως έχει να κάνει με την κοινωνική παιδεία του καθενός.

 

Αν έχω θωρακίσει τον εαυτό μου? Όχι όσο θα ήθελα. Έχω αρκετά ψυχολογικά "σκαμπανεβάσματα". Δυστυχώς οι ώρες και τα χρήματα δεν φτάνουν για μια σταθερή ψυχολογική στήριξη σε μας (τους γονείς). Πάντως, έχω όλη τη γκάμα των συναισθημάτων που θα μπορούσε να έχει κάποιος στη θέση μου. Διάλεξε και πάρε: θυμό, λύπη, αυτολύπηση, κλπ κλπ κλπ. Λιγοστεύουν με τον καιρό, αλλά καμιά φορά "το τέρας" ξαναβγαίνει

 

Και για να μην λέω μόνο για τους άλλους γονείς, να σας πω και ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα για το πόσο απαίδευτοι είναι και οι γονείς ενός παιδιού με πρόβλημα ή αναπηρία.

 

Σε ερώτηση παιδιού που πάσχει από υπερκινητικότητα, η οποία συνοδεύεται από τρομερή διάσπαση προσοχής και μαθησιακές δυσκολίες προς τον γονέα του "γιατί εγώ κάνω τόσα (λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, ψυχοθεραπείες κλπ) ενώ τα άλλα παιδιά όχι?" η απάντηση ήταν "είδες όμως πόσο χαζούτσικα είναι αυτά? Αυτά θα μείνουν "τούβλα"! Ενώ εσύ που μαθαίνεις τόσα!!!"

 

Ε, όχι ρε παιδιά! Αγανακτώ! Φτάνουμε στο άλλο άκρο. Να υποβιβάζουμε όλους τους άλλους για να πείσουμε το παιδί μας ότι ένα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι ανύπαρκτο???

Δεν την καταλαβαίνω αυτήν την κατηγοριοποίηση ούτε αυτόν τον στρουθοκαμηλισμό που πρέπει να τον μεταδώσουμε και στα παιδιά μας.

[Kotopoulo]

Πώς αντιμετωπίζεται και "διδάσκεται" η αναπηρία στο σχολέιο...

 

 

Να σε ρωτήσω κάτι? Όταν κάνεις αυτές τις προσεγγίσεις, έχεις μέσα στην τάξη παιδάκια με κάποια αναπηρία?

[nancy14]

Παρακολουθώ το θέμα από την πρώτη στιγμή και το πρώτο και κύριο είναι να πω ότι πραγματικά ως μάνα αξίζεις συγχαρητήρια. Μπορεί εσενα να σου φαίνεται πια κοινότυπο να σου λένε ότι η Ναταλία είναι τυχερή που σε έχει μανούλα όμως πραγματικά λίγοι άνθρωποι με έχουν συγκινήσει τόσο όσο εσύ. Το κυριότερο για μένα είναι ότι φαίνεσαι άνθρωπος που το ψάχνει, που δεν επαναπάυεσαι και αυτό μόνο καλό μπορεί να κάνει στο παιδί σου.

Στο θέμα μας, σε ένα απειροελάχιστο βαθμό καταλαβαίνω την πίκρα σου και την απογοήτευση σου. Η κόρη μου μεγαλώνει με τον θείο της που έχει και νοητικό πρόβλημα αλλα και σωματική αναπηρία. Από σχεδόν 2 χρονών άρχισε να καταλαβαίνει την διαφορετικότητα και να σέβεται τους κανόνες της. Τι θέλω να πώ;;;με τον θείο της (45 χρονών) μπορούν να ζωγραφίσουν, με τους συγκατοίκους του (μένει σε ένα σπίτι με "παιδιά" με νοητική στέρηση ) μπορεί να συζητήσει, να δουν φωτογραφίες και να μαγειρέψουν με την γιαγιά. Στο παιδικό σταθμό που πήγε ήταν η μόνη που έκανε παρέα με ένα παιδάκι που είχε νοητική στέρηση γιατί ήταν ίσως η μόνη που είχε ήδη τέτοιες προσλαμβάνουσες εικόνες. Από την άλλη αν και ξέρει από πολύ νωρρίς στην ζωή της ότι με τον θείο δεν μπορεί να τρέξει ή να κατέβουν τα σκαλιά για το κήπο ή να παίξουν στο χαλί αρκετές φορές το ξεχνάει (είναι 5,5 τώρα)και το ζητά . Εκεί μπαίνουμε εμείς να το συζητήσουμε ακόμα μια φορά.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εμείς ως γονείς πιστεύω ότι θέτουμε τα στερεότυπα, τα παιδιά πάντα ακολουθούν, και δεν είναι καθόλου χαζά. Τα περισσότερα παιδιά έχουν έντονη συναισθηματική νοημοσύνη και κατανοούν πολύ εύκολα το διαφορετικό και επίσης εύκολα προσαρμόζονται. Αρκεί να μην τους το κάνουμε εμείς απαγορευμένο, να βρόυμε εμείς τρόπους να προσαρμόσουμε την αναπηρία στην καθημερινότητα τους.

Ένα πράγμα επίσης που έμαθα από την πεθερά μου είναι ότι οι άνθρωποι ναι μεν είναι πολύ σκληροί και συχνά (ιδίως τα προηγούμενα χρόνια θέλω να πιστεύω) περιθωριοποιούν το διαφορετικό, ΑΛΛΑ τελικά βρίσκεις μια μικρή κοινωνία που σε δέχεται όχι ως κάτι εξωγήινο αλλά ως πραγματικό μέλος της. Εκέινη μου έχει πει, ότι η απόφαση της να κρατήσει το παιδί μέσα στην ζωή της σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις τελικά άλλαξε τον κοινωνικό της κύκλο αλλά αυτοί που έμειναν είναι οι αληθινοί τους φίλοι και τελικά ο θείος της κόρης μου ζεί μια ευτυχισμένη ζωή.

Το σημαντικότερο εφόδιο της Ναταλίας για μένα είσαι εσύ, με εσάς δίπλα της δεν έχει να φοβάται τίποτα.

[Kotopoulo]

.

 

Nancy σε ευχαριστώ πολύ για το κουράγιο που μου δίνεις και τα γλυκύτατά σου λόγια, αν και δεν νομίζω ότι μου αξίζουν. Η αλήθεια είναι ότι το ψάχνω όσο μπορώ περισσότερο και θα το έψαχνα ακόμη παραπάνω αν μου άφηνε χρόνο το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατείας που δυστυχώς επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό και τους ανθρώπους με αναπηρία. Και μάλιστα το δόγμα του νομοθέτη μάλλον είναι "όσο μεγαλύτερο πρόβλημα έχεις, τόσο περισσότερο θα σε τσακίσουμε κι εμείς". Τέλος πάντων.

 

Μπράβο σου που δεν φοβήθηκες να αφήσεις το παιδί σου να έρχεται σε τόσο συχνή και ουσιαστική επαφή με τον θείο του. ΜΠΡΑΒΟ, ξέρω πολλούς ανθρώπους που τέτοιους ιδιαίτερους συγγενείς τους κρατούν "κρυφούς".

 

Αυτό που σου είπε η πεθερά σου είναι πολύ σωστό σχετικά με τους φίλους και τον κοινωνικό κύκλο. Η αλήθεια είναι πως ο κύκλος αυτός μειώνεται σταδιακά. Στην αρχή όλοι, σοκαρισμένοι από το γεγονός, σπεύδουν δίπλα σου και σε στηρίζουν. Σταδιακά, γίνεται ολοφάνερο πως ο τρόπος ζωής που μέχρι τώρα ακολουθούσες και οι άνθρωποι με τους οποίους ερχόσουν σε επαφή, εκ των πραγμάτων αλλάζουν. Όχι πάντα επειδή υπάρχει κακή πρόθεση, αλλά επειδή χρειάζεται μια τεράστια προσπάθεια, την οποία δεν έχουν όλοι τη διάθεση και την αντοχή να καταβάλλουν.

Φίλοι στενοί, 20ετίας μπορώ να πω, σιγά-σιγά απομακρύνονται. Δεν μπορούν τα παιδιά να παίξουν πια μαζί, για όλους τους λόγους που έχω αναφέρει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μου. Δεν μπορούμε να κάνουμε μαζί διακοπές, γιατί δεν γίνεται πια να πηγαίνουμε σε "εξωτικές" παραλίες που δεν έχουν πρόσβαση με το αυτοκίνητο (για ευνόητους λόγους). Δεν μας καλούνε πια σε γιορτές, ή μας καλούνε τόσο "χλιαρά" που είναι σαν μας λένε "μην έρχεστε γιατί θα στεναχωρηθεί μάλλον το παιδί". Δεν πάμε για καφέ μαζί τους, γιατί τα παιδιά τους με το δικό μου δεν μπορούν να έχουν πια κοινές δραστηριότητες (π.χ. παιδότοπος ή να παίξουν παραπέρα και να είμαστε εμείς ήσυχοι). Δεν κατεβαίνουμε μαζί για ψώνια, γιατί η Ναταλία δεν μπορεί να περπατήσει τόσο μεγάλες αποστάσεις ή επειδή δεν είναι όλοι οι χώροι προσβάσιμοι με το καροτσάκι ή είναι ένα θέμα αν ζητήσει π.χ. τουαλέτα. Δεν πάμε πια σπίτι τους γιατί όσες φορές είχαμε πάει έγινε ένα τεράστιο θέμα για το πού θα καθίσει η Ναταλία, πώς θα καθίσει η Ναταλία κλπ κλπ ή έπρεπε να κουβαλάμε ένα μπόγο πράγματα. Ε, πώς να σου πω, πια δεν αποτελούσε διασκέδαση αλλά απλά υποχρέωση (ωχ πρέπει να καλέσουμε και τους τάδε). Ή τουλάχιστον, υποχρέωση συνοδευόμενη με ειλικρινή λύπη, 'κρίμα βρε παιδί μου", μερικά γλυκανάλατα χαμόγελα και τα συναφή.

Άρα, μένουν μόνο οι πάρα πολύ λίγοι και καλοί που έχουν τη διάθεση να προσαρμόσουν και τη δική τους ζωή στη δική σου, ώστε να περάσουμε όλοι καλά, χωρίς γκρίνιες και στραβομουτσουνιάσματα, χωρίς να σκέφτονται πόσο πιο ανέμελα θα ήταν όλα αν λείπαμε εμείς και δεν ήταν υποχρεωμένοι να "συμβιβαστούν".

Το ζήτημα είναι πως όλοι μας θα ξεπερνάμε τον εαυτό μας σε τέτοιες περιπτώσεις και δεν θα χρειάζεται να μας συμβεί κάτι για να ευαισθητοποιηθούμε και να σκεφτούμε πως υπάρχει και η διαφορετικότητα σε αυτή τη ζωή.

Εγώ δεν ζητάω λύπηση για το παιδί μου, ζητάω σεβασμό από όλους, γονείς, παιδιά, κοινωνικό περίγυρο. Υπάρχει ένα πολύ ωραίο σκίτσο με ένα ανθρωπάκι σε αναπηρικό καροτσάκι που προσπαθεί να ανέβει μία σκάλα (δεν υπάρχει ράμπα). Και η λεζάντα λέει "Δεν είμαι καθυστερημένος, ΕΣΕΙΣ με καθυστερείτε!"

Κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο καθένας μπορεί να κάνει πολλές προεκτάσεις.

Θα με ενδιέφερε πάντως να ακούσω και κανέναν άλλον γονιό παιδιού με αναπηρία. Ποιά είναι η άποψη των υπολοίπων? Μόνο εγώ υπάρχω? Μακάρι να ήμουνα μόνο εγώ....

[emmaki]

Να σε ρωτήσω κάτι? Όταν κάνεις αυτές τις προσεγγίσεις, έχεις μέσα στην τάξη παιδάκια με κάποια αναπηρία?

 

Το θέμα το έπιανα πάντα στην τάξη είτε είχα είτε δεν είχα παιδί με αναπηρία. Όλα τα παιδιά έχουν κάποια εικόνα κάποιου με κάποια αναπηρία. Συνήθως πρόκειται για γιαγιάδες ή παπούδες που δεν μπορούν να περπατήσουν εύκολα. Πρέπει, λοιπόν, να μάθουν ότι η αναπηρία δεν είναι κάτι που έρχεται με την ηλικία, αλλά συμβαίνει και σε νέους ανρώπους.(Πέρα από το ότι υπάρχουν πολλά είδη αναπηρίας και ειδικών αναγκών).

Αν υπάρχει παιδάκι με αναπηρία στην τάξη, μπορούν κάλλιστα να ενταχθούν και οι προσωπικές του εμπειρίες στο "μάθημα". π.χ. ένα παιδί με κινητική αναπηρία, θα μπορούσες ίσως να δείξει στα παιδιά πώς τα καταφέρνει και κινείται μέσα στο χώρο, θα μπορούσε να τους δείξει πόσο δύσκολο είναι γι' αυτό οι σκάλες που ίσως υπάρχουν στο σχολείο κλπ. Θα μπορούσε, όμως, να τους πει και όλα όσα μπορεί να κάνει και ας έχει κάποια αναπηρία, π.χ. πόσο καλά μπορεί να ζωγραφίζει, να τραγουδάει, να παίζει με τους φίλους του....Για να δουν όλοι ότι οι αναπηρία δεν είναι μόνο αρνητικά πράγματα αλλά και θετικά.

 

Να πω, επίσης, ότι το θέμα το δουλεύω κλαθε χρόνο σε επίσκεψη σε κάποιο νηπιαγωγείο που κάνουμε με το ΚΕΔΔΥ, άσχετα αν υπάρχει ή δεν υπάρχει παιδί με ειδικές ανάγεκς στην τάξη. Όλοι μπορούν να κερδίσουν κάτι!

[Kotopoulo]

Το θέμα το έπιανα πάντα στην τάξη είτε είχα είτε δεν είχα παιδί με αναπηρία. ................................ Όλοι μπορούν να κερδίσουν κάτι!

 

Φυσικά, έχεις δίκιο.

Απλά δεν νομίζω ότι ένας εκπαιδευτικός χωρίς γνώσεις ειδικής αγωγής, όπως εσύ, θα μπορούσε να ασχοληθεί σωστά με αυτό το θέμα, κυρίως παρουσία του ανάπηρου παιδιού. Φοβάμαι μήπως τελικά θα είχε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα και μάλιστα να τραυματίσει και το ίδιο το παιδάκι με το πρόβλημα.

 

Είναι πολύ ωραίες οι ιδέες σου πάντως. Δεν ξέρω πως θα μπορούσαμε να τις εφαρμόσουμε κι εμείς στο σχολείο της Ναταλίας.

 

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, η Ναταλία (και το περιβάλλον της) δεν έχει εξοικοιωθεί ακόμη με την αναπηρία της και κυρίως με το είδος της αναπηρίας, δεδομένου ότι είναι ακόμη μια απόλυτα δυναμική και εν μέρει ανεξιχνίαστη κατάσταση. Δεν έχει σταθεροποιηθεί σε κανένα επίπεδο, και δεν ξέρουμε ούτε εμείς ούτε αυτή τί μέρα μας ξημερώνει. Η κινητικη της κατάσταση έχει διακυμάνσεις σε καθημερινή βάση. ΆΛλες μέρες δεν έχει δύναμη ούτε το ποτήρι να σηκώσει και άλλες περπατά πολύ σταθερά αν την κρατάμε από το χέρι. Άλλες μέρες έχει τρέμουλο στα χέρια άλλες όχι. Το λεξιλόγιό της εμπλουτίζεται αλλά η καταληπτότητα εξακολουθεί να είναι πρόβλημα...Όλα αυτά επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις καθημερινές της δραστηριότητες στο σχολείο και μπερδεύουν πρώτα την ίδια και στη συνέχεια τα υπόλοιπα παιδιά (όσον αφορά τί μπορεί και τί δεν μπορεί να κάνει). Δηλ. δεν είναι κώφωση, ΟΚ, ξέρουμε όλοι ότι δεν ακούει. Δεν είναι μια κλασσική παραπληγία, ΟΚ, είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο αλλά τα υπόλοιπα δουλεύουν σωστά. Δεν είναι μόνο πρόβλημα στην ομιλία, αλλά οι υπόλοιπες λειτουργίες παραμένουν ανεπηρέαστες. Είναι μια γενικευμένη μυϊκή πάθηση που την επηρεάζει συνολικά στην ανάπτυξή της.

Πφφ... είμαι μπερδεμένη....

[missirlou]

Καλημέρα σε όλους και όλες.

Να σας ρωτήσω κάτι? Αν το παιδάκι σας είχε ένα πρόβλημα μικρό, π.χ. τεράστια στραβιά μύτη, χοντρά γυαλιά, ήταν παχύσαρκο, κλπ κλπ, και έπεφτε συνεχώς θύμα σχολιασμού και κρυφοκουβεντούλας (από μικρούς και μεγάλους) στο σχολείο, την παιδική χαρά ή σε οποιαδήποτε κοινωνική συνάντηση και σας έλεγε κάποιος "ε, τί να γίνει, πρέπει να το συνηθίσει κι αυτό κι εσείς", τί θα του απαντούσατε? Ναι, πρέπει να το συνηθίσω?

Αν από την άλλη σας έλεγαν (ως απάντηση στο σχολιασμό από άλλα παιδάκια) "ε, παιδάκια είναι, τί να κάνουμε?", δεν θα σας ερχόταν στο μυαλό να πείτε "Και το δικό μου παιδάκι είναι!!"??

Δεν ξέρω, ρωτάω, κι αν έχετε χρόνο μου απαντάτε. Κυρίως αν είχατε κάποια τέτοια εμπειρία.

έχεις δίκιο!!!! Βασικά είναι πολύ μεγάλη η ευθύνη των γονιών σε αυτά τα θέματα. Είναι υποχρέωσή τους να μάθουν τα παιδιά να μην πληγώνουν άλλα παιδάκια. Ξέρω πολλοί θα μου πουν 'παιδιά ειναι' κλπ.....Δεν είπα ότι δεν θα συμβεί αλλά τουλάχιστον όταν είναι συμμαθητές σε μία τάξη και άρα υπάρχει καθημερινή επαφή, τα παιδάκια θα πρέπει με τη βοήθεια των γονιών και των εκπαιδευτικών να αποδέχονται πλήρως τον συμμαθητή τους...σιγά σιγά....αλλά τουλάχιστον να υπάρχει προσπάθεια και σταδιακό αποτέλεσμα.

 

Συγνώμη που επανέρχομαι στο ίδιο θέμα, αλλά τελευταία έχουμε πολλά κρούσματα, το ένα μετά το άλλο, και η μικρή πληγώθηκε πολύ. Κι εμείς φυσικά, αλλά, προσπαθούμε να κρατάμε ψηλά το ηθικό της.

:sad:....εγώ λοιπόν είχα μία συμμαθήτρια και πολύ καλή φίλη μου με πρόβλημα στο πόδι. Είχε βάλει μάλιστα πρόσθετο μέλος, από το γόνατο και κάτω. Τη γνώρισα στην τετάρτη δημοτικού και ακόμη και τώρα βρισκόμαστε μια που έχει και αυτή δύο αγοράκια και παίζουν τα παιδιά μας.

Πίστεψέ με, ακόμη και τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς πρόβλημα είχε. Γιατι? Γιατί η ίδια δεν έδειξε να την απασχόλησε ποτέ. Είχε πρόβλημα στο βάδισμα ανέκαθεν παρ΄ολα αυτα ήταν τόσο καλή, χαμογελαστή και ενδαφέρουσα που ασυναίσθητα κόβαμε το βήμα μας για να την περιμένουμε ώστε να απολαύσουμε την παρέα της.

Εκεί νομίζω θέλει την περισσότερη δουλειά. Να καταφέρετε να έχει το παιδί σας αυτοπεποίηθηση....εξ' αλλου οι άνθρωποι 'πετάνε' με την ψυχή και το μυαλό και όχι με τα πόδια!

 

Το σημαντικότερο εφόδιο της Ναταλίας για μένα είσαι εσύ, με εσάς δίπλα της δεν έχει να φοβάται τίποτα.

!!!!!!!!....

 

 

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, η Ναταλία (και το περιβάλλον της) δεν έχει εξοικοιωθεί ακόμη με την αναπηρία της και κυρίως με το είδος της αναπηρίας, δεδομένου ότι είναι ακόμη μια απόλυτα δυναμική και εν μέρει ανεξιχνίαστη κατάσταση. Δεν έχει σταθεροποιηθεί σε κανένα επίπεδο, και δεν ξέρουμε ούτε εμείς ούτε αυτή τί μέρα μας ξημερώνει. Η κινητικη της κατάσταση έχει διακυμάνσεις σε καθημερινή βάση. ΆΛλες μέρες δεν έχει δύναμη ούτε το ποτήρι να σηκώσει και άλλες περπατά πολύ σταθερά αν την κρατάμε από το χέρι. Άλλες μέρες έχει τρέμουλο στα χέρια άλλες όχι. Το λεξιλόγιό της εμπλουτίζεται αλλά η καταληπτότητα εξακολουθεί να είναι πρόβλημα...Όλα αυτά επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις καθημερινές της δραστηριότητες στο σχολείο και μπερδεύουν πρώτα την ίδια και στη συνέχεια τα υπόλοιπα παιδιά (όσον αφορά τί μπορεί και τί δεν μπορεί να κάνει). Δηλ. δεν είναι κώφωση, ΟΚ, ξέρουμε όλοι ότι δεν ακούει. Δεν είναι μια κλασσική παραπληγία, ΟΚ, είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο αλλά τα υπόλοιπα δουλεύουν σωστά. Δεν είναι μόνο πρόβλημα στην ομιλία, αλλά οι υπόλοιπες λειτουργίες παραμένουν ανεπηρέαστες. Είναι μια γενικευμένη μυϊκή πάθηση που την επηρεάζει συνολικά στην ανάπτυξή της.

Πφφ... είμαι μπερδεμένη....

ίσως για αυτό δυσκολέυει λίγο η κατάσταση...επειδή δεν υπάρχει σταθερότητα...

[Kotopoulo]

 

ίσως για αυτό δυσκολέυει λίγο η κατάσταση...επειδή δεν υπάρχει σταθερότητα...

 

Μας έχει τσακίσει αυτή η αβεβαιότητα. Το μόνο σταθερό πράγμα είναι η αβεβαιότητα....Πρέπει να ζούμε με αυτό...

[missirlou]

Κάνε υπομονή.....έχεις δίκιο....έχε όμως πίστη στις δυνατότητες του μωρού σου. Της δίνεις δύναμη έτσι, το ξέρεις.

[Kotopoulo]

Καλό Πάσχα σε όλους και όλες και σας ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώνετε στις συνομιλίες μας....Είστε ανεκτίμητη αξία...

(Η Ναταλία δεν είναι και σε πολύ καλή κατάσταση αυτές τις μέρες. Κάντε αν μπορείτε μια ευχούλα ή προσευχούλα αυτές τις μέρες....)