ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

[Kotopoulo]

............. προτείνω να πάτε στο ΚΕΔΔΥ της περιοχής σας. Εκεί θα δει το παιδί ειδικός παιδαγωγός και θα καταρτίσει και ένα εξατομικευμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, πάνω στις ικανότητες και στα προβλήματα της Ναταλίας. Αυτό θα δουλέυεται και στο σχολέιο, αλλά κάποια πράγματα μπορείτε να τα κάνετε και μαζί στο σπίτι παίζοντας (πάντα μέσω παιχνιδιού)

 

 

ΟΚ, θα το κάνουμε. Σε ευχαριστώ πολύ.

Αν έχω νεότερα γενικώς, θα σε "ξαναενοχλήσω".

[Kotopoulo]

... όλα να πάνε καλά.

 

Ευχαριστώ πολύ. Τελικά είχα δίκιο που ξαναμπήκα σε αυτό το forum. Είστε όλοι υπέροχοι και με συγκινείτε..

[foubi]

Κοτόπουλο εύχομαι ολόψυχα ότι καλύτερο για το κοριτσάκι σου.Μια μέρα να τα θυμάστε όλα αυτά σαν ένα κακό όνειρο.

[natassa-tasos]

Το καταλάβαμε...Ας πούμε υποψιαστήκαμε ότι κάτι δεν πάει καλά, γύρω στους 12 μήνες. Ενώ το παιδί είχε φανερά την πρόθεση να περπατήσει ανεξάρτητα, μόλις πήγαινε να κάνει ένα βηματάκι, "τσάκιζε" η μέση του και έχανε την ισορροπία της. Δεν ξέρω πόσο πιο παραστατικά να στο περιγράψω. Ως γνωστόν, οι γιατροί με βγάλανε ελαφρώς τρελλή, υπερπροστατευτική και φυσικά μου πρότειναν να κάνω ακόμη ένα παιδί για να ξεκολλήσω από το πρώτο.

Περνώντας 2-3 μήνες, χωρίς το παιδί να περπατάει μόνο του, πήγαμε σε αναπτυξιολόγο, ο οποίος διέγνωσε μια απλή "ανωριμότητα νευρομυικών συνάψεων", η οποία θα έφευγε με το χρόνο. Με δική μας επιμονή μας έγραψε φυσικοθεραπείες, με τη λογική ότι "δεν θα κάνουν κακό".

15 μηνών η κόρη μου περπάτησε μόνη της, αλλά με αρκετή αστάθεια και πάρα πολλές πτώσεις. Συνεχίστηκε η φυσικοθεραπεία, και εντωμεταξύ αρχίσαμε το γύρω-γύρω όλοι με τους γιατρούς. Αρχική σοβαρή διάγνωση "floppy child". Μαγνητικές, εξετάσεις κλπ, όλα φυσιολογικά. Κάτι υπήρχε, αλλά δεν φαινόταν...Ώσπου, λίγο πριν γίνει 3 ετών σταμάτησε να περπατάει μόνη της....Όπως καταλαβαίνεις, μετά από 1 μήνα προσπαθειών, απευθυνθήκαμε σε νοσοκομείο παίδων στην Αθήνα, όπου η παιδονευρολόγος διαπίστωσε απώλεια των αντανακλαστικών (που μέχρι πριν λιγους μήνες υπήρχαν) και συνέστησε ηλεκτρομυογράφημα. Απαίσια εμπειρία για το παιδί...Το ηλεκτρομυογράφημα ερμηνεύτηκε λάθος ή περίπου λάθος και η κλινική διάγνωση ήταν για νωτιαία μυική ατροφία. Κάναμε το γενετικό έλεγχο εδώ και στην Αμερική και βγήκε αρνητικό. Άλλος πανικός με νέες εξετάσεις κλπ κλπ.

Στο ενδιάμεσο η κόρη μου κατέρρευσε πλήρως. Δεν μπορούσε να σταθεί ούτε όρθια με υποστήριξη. Αυτό κράτησε περίπου 6 μήνες. Μετά άρχισε κάπως να συνέρχεται με τη βοήθεια (νομίζω) κάποιων συμπληρωμάτων που μας συνέστησαν οι γιατροί. Το Σεπτέμβριο που μας πέρασε έκανε τη μυική βιοψία. Σε 2-4 μήνες περιμένουμε το αποτέλεσμα για τα γονίδια που ίσως επιβεβαιώσουν την πάθηση. Αν όχι, έπεται συνέχεια.

Σήμερα η Ναταλία περπατάει με υποστήριξη. Η μυοπάθεια της έχει δημιουργήσει δυσαρθρία (διαταραχή λόγου). Το παλεύουμε από όλες τις πλευρές. Βελτιώνεται αργά αλλά σταθερά στην ομιλία, αλλά κινητικά δε νομίζω πως θα πρέπει να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο...

Για να είμαι πιο ακριβής, πάντα ελπίζουμε αλλά δεν το πιστεύουμε.

Sorry για τη μακροσκελή ανάλυση,

 

 

Φυσικά και πρέπει να ελπίζεις. Και να το πιστεύεις. Η επιστήμη προχωρά με γοργούς ρυθμούς και αυτό που σου φαίνεται εσένα τώρα βουνό απροσπέλαστο, σε λίγα χρόνια να βρει τη λύση του. Σου εύχομαι τα καλύτερα για την Ναταλίτσα σου.

[rkt]

Στείλε μου ό,τι θέλεις.

Σας ευχαριστώ όλους/όλες.

Ναι, κι εμείς ελπίζουμε σε ένα θαύμα. Αλλά ίσως το θαύμα να μην είναι αυτό που θέλουμε εμείς, αλλά κάτι άλλο που δεν το φανταζόμαστε. Ίσως θαύμα να είναι να μην σχολιάζουν αρνητικά τη Ναταλία στο σχολειο ας πούμε, να κάνει φίλους, να καταφέρει να γράψει....Κάποια αυτονόητα για τους περισσότερους.

 

Αχ, κοπέλα μου, πόσο σε καταλαβαίνω, δεν μπορείς να καταλάβεις..

 

Σχεδόν κάθε μέρα χρειαζόμαστε μια "ένεση" καλής ψυχολογίας. Κι αυτή καμιά φορά δεν είναι αρκετή. Επειδή όμως οι ψυχολόγοι κοστίζουν πολύ, εκτιμώ ιδιαίτερα τη δική σας στήριξη, ειδικά σήμερα...

 

Αλλά ο κόσμος είναι σκληρός. Η απομόνωση, όσο και να την πολεμάς, χτυπάει συνέχεια την πόρτα.

Δεν πρόκειται να το αφήσω να συμβεί, όσο περνάει από το χέρι μου. Θα περνάει όμως πάντα???

Ήδη, τα σχόλια ή η συγκατάβαση των γύρω της, δεν της είναι αδιάφορα. Παρόλο που είναι λίγο μετά τα 4, ξέρω ότι τα καταλαβαίνει. Και την επηρεάζουν πολύ.

 

Αυτό είναι ο μεγαλύτερος φόβος...

Ονειρεύεσαι για το παιδί σου να κάνει όλα αυτά που κάνουν όλα τα παιδάκια του κόσμου.

Και μετά ξυπνάς.

Και πρέπει να παλέψεις.

Για τα αυτονόητα όπως είπες..

 

Μπράβο κορίτσι μου, είσαι πολύ δυνατή. Η κορούλα σου είναι τυχερή που σε έχει....

[ΟΛΓΑ78]

Είστε αξιόλογοι....εύχομαι ό,τι καλύτερο στην οικογένειά σου και στο αγγελούδι σου. Για το μέλλον τί σας έχουν πει οι γιατροί, για τα επόμενα χρόνια δηλαδή?

[Kotopoulo]

..... Για το μέλλον τί σας έχουν πει οι γιατροί, για τα επόμενα χρόνια δηλαδή?

 

Χμμμ...Οι γαιτροί γενικώς αποφεύγουν να λένε για το μέλλον, διότι στην περίπτωσή μας έχουν διαψευστεί αρκετές φορές για το παρόν.

Εάν τελικά ο τύπος μυοπάθειας που έχει η Ναταλία είναι όντως αυτός που υποψιάζονται περισσότερο, απ' όσο έχουμε διαβάσει μόνοι μας στη διεθνή βιβλιογραφία, πρόκειται για μια αργά εξελισσόμενη με μεγάλες περιόδους σταθεροποίησης πάθηση.

Κάποια παιδιά, όπως η Ναταλία, κατάφεραν σε κάποια φάση της ζωής τους να περπατήσουν. Αλλά δεν είναι γνωστό πότε θα χρειαστούν αναπηρικό κάθισμα. Η φυσική ιστορία της νόσου σε κάθε ασθενή είναι πολύ διαφορετική, δεδομένου του ευρέως φάσματος των συμπτωμάτων.

 

Κοινώς, δεν ξέρουμε...Μπορεί αυτό να είναι και καλύτερο...

[katerina2]

Απλά υποκλίνομαι. Αυτό μπήκα να πω και καλό κουράγιο.

[Kotopoulo]

Απλά υποκλίνομαι. Αυτό μπήκα να πω και καλό κουράγιο.

 

Να'σαι καλά, αλλά κι εσύ το ίδιο θα έκανες.

Νορμάλ άνθρωπος δεν παρατάει το παιδί του στο έλεος της αναπηρίας του ή του οποιουδήποτε προβλήματός του.

Όλοι θα καταβάλλαμε την ίδια προσπάθεια, πίστεψέ με.

[depybal]

θέλω να σου ευχηθώ καλή δύναμη στο δρόμο που έχεις μπροστά σου...μακάρι η επιστήμη να προχωρήσει και ο Θεός να βάλει το χέρι του και να πάει μια χαρά το παιδάκι σου. κάνε ότι καλύτερο μπορείς....πίστευε στις δυνάμεις της..πίστευε όπου θέλεις. υπομονή..μη το βάζεις κάτω..

[missirlou]

Και από εμένα καλή δύναμη να έχετε!! Όλοι οι γονείς τη χρειαζόμαστε αλλα έρχονται στιγμές που χρειαζόμαστε λίιιιιγο παραπάνω.

Πιστεύω ότι με τη βοήθεια που της παρέχετε όλα θα πάνε καλά. Έχετε εξετάσει πώς αντιμετωπίζουν παρόμοια περιστατικά στο εξωτερικό?

Η μικρούλα σου αναγκαστικά θα γίνει ένας υπέροχος άνθρωπος. Έχει εσάς, μαθαίνει και πολεμάει από μικρή, θα έρθουν και στιγμές που θα μειονεκτήσει και έτσι θα αναγκαστεί να καλλιεργήσει τις υπόλοιπες ικανότητές της.

Να είσαστε έτοιμοι λοιπόν να την καμαρώσετε πολλές πολλές πολλές φορές!

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!!!!!!!

[Kotopoulo]

Έχετε εξετάσει πώς αντιμετωπίζουν παρόμοια περιστατικά στο εξωτερικό?

 

Ναι, το έχουμε ψάξει πολύ καλά.

Δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι. Ίσως να είναι περισσότερο οργανωμένο το σύστημα υγείας και ό,τι παίρνει εδώ δύο χρόνια (εξετάσεις, διαγνωσεις κλπ), εκεί να γίνεται πιο άμεσα, αλλά ουσιαστική διαφορά δεν υπάρχει.

[vickygirl79]

καλη δυναμη στο ταξιδι σας,ειναι πολυ τυχερο,ΜΑ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟ,το κοριτσι σου που εχει μια ΜΗΤΕΡΑ σαν εσενα!!

[joan80]

Διαβασα την ιστορία σου και πραγματικά συγκινήθηκα. Εχει ο θειος μου μυοπαθεια τύπου Becker και εχω ζήσει πολλά χρόνια μια τετοια κατάσταση.

Βεβαια εσενα η κορη σου είναι ακόμη μικρούλα, αλλά να είσαι αισιοδοξη και να ελπίζεις. Η επιστήμη προοδεύει συνεχώς. Σας έυχομαι πραγματικά τα καλύτερα.

[Kotopoulo]

Εχει ο θειος μου μυοπαθεια τύπου Becker και εχω ζήσει πολλά χρόνια μια τετοια κατάσταση.

 

Ελπίζω ο θείος σου να είναι σε σχετικά καλή κατάσταση. Δεν ξέρω τί να πω....Θλίβομαι πολύ για όλους όσους από μας πρέπει να αντιμετωπίσουμε τέτοιες σπάνιες και ανίατες παθήσεις.

 

Απλά, η (αναπόφευκτη) θλίψη είναι εντελώς αντιπαραγωγική. (Στον εαυτό μου τα λέω). Όταν ΄συμβαίνει κάτι άσχημο με την κόρη μου (ένα πείραγμα στο σχολείο, μια πολύ κακή κινητικά ημέρα, ένα πισωγύρισμα λόγω μιας απλής ίωσης) γίνομαι χάλια, σχεδόν παραλύω πνευματικά και ψυχικά. Τότε δεν μπορώ να προσφέρω απολύτως τίποτε. Οπότε, γενικώς, ψηλά το κεφάλι γιατί αλλιώς δεν βγαίνει...

[joan80]

Ελπίζω ο θείος σου να είναι σε σχετικά καλή κατάσταση. Δεν ξέρω τί να πω....Θλίβομαι πολύ για όλους όσους από μας πρέπει να αντιμετωπίσουμε τέτοιες σπάνιες και ανίατες παθήσεις.

 

Απλά, η (αναπόφευκτη) θλίψη είναι εντελώς αντιπαραγωγική. (Στον εαυτό μου τα λέω). Όταν ΄συμβαίνει κάτι άσχημο με την κόρη μου (ένα πείραγμα στο σχολείο, μια πολύ κακή κινητικά ημέρα, ένα πισωγύρισμα λόγω μιας απλής ίωσης) γίνομαι χάλια, σχεδόν παραλύω πνευματικά και ψυχικά. Τότε δεν μπορώ να προσφέρω απολύτως τίποτε. Οπότε, γενικώς, ψηλά το κεφάλι γιατί αλλιώς δεν βγαίνει...

 

Δυστυχώς, πλέον, λογω ηλικίας, η καταστασή του έχει επιβαρυνθεί πολύ. Και αυτό που τον εκνευρίζει περισσότερο είναι ότι χανει μερα με τη μερα ικανότητες που έιχε.

Παντως θα πρεπει να είστε πολύ δυνατοί και να μην το βαζετε κάτω. Σε αυτες τις περιπτωσεις η οικογένεια είναι ό,τι πιο σημαντικό, ειδικότερα για ένα παιδί. Και αν σε πάιρνει από κάτω, μην το δείχνεις. Να την μαθεις να είναι περήφανη για τον εαυτό της, για την ιδιαιτερότητα της, για όσα καταφέρνει με κοπο και προσπάθεια.

Γιατί αυτά που είναι αυτονόητα για άλλα παιδία για την Ναταλία σου ίσως να μην είναι.

Και όπως είπες, ψηλά το κεφάλι.

[ERIANTON]

Στείλε μου ό,τι θέλεις.

Σας ευχαριστώ όλους/όλες.

Ναι, κι εμείς ελπίζουμε σε ένα θαύμα. Αλλά ίσως το θαύμα να μην είναι αυτό που θέλουμε εμείς, αλλά κάτι άλλο που δεν το φανταζόμαστε. Ίσως θαύμα να είναι να μην σχολιάζουν αρνητικά τη Ναταλία στο σχολειο ας πούμε, να κάνει φίλους, να καταφέρει να γράψει....Κάποια αυτονόητα για τους περισσότερους.

 

ευχομαι να πανε ολα καλα στη ναταλιτσα σας!!πρωτα απο ολα για το ιδιο το κοριτσακι και δευτερο για σενα που δειχνεις οτι εισαι πολυ δυνατος ανθρωπος.μακαρι να γινει το ανελπιστο !!!

[boysmamy]

Nα πανε ολα καλα μεσα απο την καρδια μου για την μικρουλα σου . ευχομαι ο θεος να ειναι μαζι της και να περασουν ολα και να θημασαι ολα αυτα σαν κακο ονειρο!!δηναμη και κουραγιο και θα περασουν ολα!!!μια μεγαλη αγκαλια στην ναταλιτσα σου!!!

[koutavaki]

Απλά, η (αναπόφευκτη) θλίψη είναι εντελώς αντιπαραγωγική. (Στον εαυτό μου τα λέω). Όταν ΄συμβαίνει κάτι άσχημο με την κόρη μου (ένα πείραγμα στο σχολείο, μια πολύ κακή κινητικά ημέρα, ένα πισωγύρισμα λόγω μιας απλής ίωσης) γίνομαι χάλια, σχεδόν παραλύω πνευματικά και ψυχικά. Τότε δεν μπορώ να προσφέρω απολύτως τίποτε. Οπότε, γενικώς, ψηλά το κεφάλι γιατί αλλιώς δεν βγαίνει...

__________________

Νιώθω εντελώς το ίδιο για πολύ μικρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο γιος μου. Καλή δύναμη μέσα από την καρδιά μου.

Ποτέ δεν είχα δώσει σημασία στη λαΊκή ρήση: "Ο Θεός να μη δώσει στον άνθρωπο όσα μπορεί ν΄αντέξει". Μέχρι που έκανα παιδί κι άρχισα να διαπιστώνω την ανατριχιαστική αλήθεια που περικλείει. Η δύναμη έρχεται από τα ίδια τα παιδιά που είναι εκεί μπροστά μας , ετοιμοπόλεμα και απορούν γιατί εμείς οι γονείς τους μερικές φορές τα χάνουμε. Μπροστά λοιπόν με δύναμη και πίστη. Πολλά μπράβο για την ψυχραιμία που δείχνεις.

[myrto]

Κοτόπουλο σε θυμάμαι πολύ καλά, από τότε που ήσουν ξενυχτισμένη, φρέσκια μαμά που πάλευε να τα καταφέρει με το θηλασμό!

 

Παρόλο που ο λόγος για τον οποίο ξαναγύρισες στο φόρουμ δεν είναι ευχάριστος, χαίρομαι που ήρθες και κάνεις αυτή τη συζήτηση που μπορεί να βοηθήσει και άλλους να ανοιχτούν και να συζητήσουν το προβλημά τους. Ελπίζω να βοηθήσει κι εσένα το ότι μπορείς να βρεις αρκετούς ανθρώπους που θέλουν πολύ να σε ακούσουν και να σου φανούν χρήσιμοι με όποιο τρόπο μπορούν...

 

Εύχομαι στην Ναταλία σου πρόοδο και βελτίωση και σύντομα να αρχίσει να πραγματοποιεί τα ''αυτονόητα'' και όχι μόνο!

 

Σε σας εύχομαι πολύ κουράγιο, αγάπη και κατανόηση μεταξύ σας και να γιορτάσετε πολλές κατακτήσεις της κορούλας σας.....

[Goblin]

Κάπου μέσα στο forum μία μαμά είχε γράψει τα παρακάτω… με είχαν συγκινήσει τόσο πολύ αυτά τα λόγια που τα κράτησα… στα παραθέτω kotopoulo με όλη μου την θετική ενέργεια…

 

"Όταν περιμένεις παιδί είναι σαν να ετοιμάζεσαι για το υπέροχο ταξίδι που πάντα ονειρευόσουν στην Ιταλία, και έτσι αγοράζεις εισιτήρια, παίρνεις χάρτες, μαθαίνεις το λεξιλόγιο, διαβάζεις για τα αξιοθέατα και είσαι πάρα πολύ ενθουσιασμένος. Όμως η πτήση αλλάζει και εσύ προσγειώνεσαι στην Ολλανδία και εκεί πρέπει να μείνεις.

 

Το σημαντικό είναι ότι δεν είναι χώρα αηδιαστική ή βρώμικη αλλά είναι τελείως διαφορετική. Και πρέπει να μάθεις μια νέα γλώσσα, να πάρεις καινούργιους χάρτες και άλλα βιβλία. Δεν είναι αστραφτερή σαν την Ιταλία αλλά αν δεις γύρω σου είναι όμορφη, έχει τουλίπες και ανεμόμυλους.

 

Παρόλα αυτά οι γνωστοί σου πηγαινοέρχονται στην Ιταλία και υπερηφανεύονται για αυτό το ταξίδι.. Και εσύ για την υπόλοιπη ζωή σου θα λες: Και εγώ αυτό το όνειρο είχα, και εγώ στην Ιταλία θα πήγαινα!!!

 

Ο πόνος δεν θα φύγει ποτέ ποτέ, το νόημα όμως είναι να μην περάσεις την ζωή σου θρηνώντας το χαμένο ταξίδι αλλά να απολαύσεις τις ομορφιές της Ολλανδίας…"

[Kotopoulo]

Κάπου μέσα στο forum μία μαμά είχε γράψει τα παρακάτω… με είχαν συγκινήσει τόσο πολύ αυτά τα λόγια που τα κράτησα… στα παραθέτω kotopoulo με όλη μου την θετική ενέργεια…

 

 

Τώρα αν σου πω πως αυτό το κειμενάκι που έγραψες ήταν η πιο μεγάλη μου βοήθεια όταν πριν από 1,5 χρόνο ανακαλύψαμε τα πολύ κακά μαντάτα για τη Ναταλία, θα το πιστέψεις? Το είχα βρει στην αγγλική του version σε ένα διεθνές forum γονέων παιδιών με αναπηρία που είμαι γραμμένη.

Πίστεψέ με, είχα συγκινηθεί πάρα πολύ, και είναι πέρα για πέρα έτσι. Αλλά, άντε να το κάνεις και απόλυτο βίωμα..

[Kotopoulo]

Κοτόπουλο σε θυμάμαι πολύ καλά, από τότε που ήσουν ξενυχτισμένη, φρέσκια μαμά που πάλευε να τα καταφέρει με το θηλασμό!

 

 

A, ρε συ, πού με θυμάσαι?....Φαντάσου πόσο πανικό είχα .

Πώς τα φέρνει η ζωή όμως.Και για μας όλα ήταν απόλυτα φυσιολογικά μέχρι που η κόρη μου έγινε ενός έτους.

Μετά αρχίσαμε να ανησυχούμε, ολοένα και περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός, και τελικά όταν μας ήρθε η οριστική "κεραμίδα", ξεχάσαμε πώς είναι να νιώθεις "κανονικά", ΄δηλ. ίδιος με όλους τους περισσότερους γονείς και να έχεις μόνο τις κλασσικές ανησυχίες για το παιδί σου...

 

Έλεγα στον άντρα μου, ακριβώς εκείνες τις πρώτες μέρες της διάγνωσης, ότι η μετάβαση από "γονείς φυσιολογικού παιδιού" (μην με παρεξηγείς για τη "φυσιολογικο", εννοώ απλά χωρίς κάποια εμφανή χρόνια πάθηση) σε "γονείς παιδιού με αναπηρία" θα είναι μια ΠΟΛΥ μακρά διαδικασία.... Και ακόμη στη διαδικασία είμαστε...

 

Πάντως και τότε και τώρα, είναι απίστευτη η ανταπόκριση που βρήκα στο forum. Εντάξει, τότε ήταν και πρακτική η βοήθεια, αλλά και η ηθική τώρα είναι εξαιρετικά σημαντική για μένα. Γυρνάω σπίτι πολύ καλύτερα όταν μιλάω με κάποιον.

[Kotopoulo]

__________________

Νιώθω εντελώς το ίδιο για πολύ μικρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο γιος μου. .... Πολλά μπράβο για την ψυχραιμία που δείχνεις.

 

Εάν είναι μικρό και αναστρέψιμο πρόβλημα, τότε είναι ΟΚ. Λίγο παιδεμός, αλλά εφόσον υπάρχει λύση, μετά τα ξεχνάς όλα.

 

Ακόμη όμως κι αν δεν υπάρχει λύση, όπως στη δική μας περίπτωση, τί να κάνεις? Η ζωή συνεχίζεται και για μας και για το παιδί. Θα πας στη δουλειά, θα ντυθείς, θα βαφτείς, θα γελάσεις, θα παίξεις, θα το ξεχνάς πολλές φορές, κοινώς...θα επιβιώσεις. Δεν είναι θέμα ψυχραιμίας, είναι θέμα ενστίκτου αυτοσυντήρησης και επίσης προστασίας του παιδιού σου.

 

Όπως το έχω ξαναπεί, οι περισσότεροι το ίδιο θα κάνατε.Αλλωστε, οι στιγμές που με πιάνει αυτολύπηση είναι λιγότερες πια. Κι όταν νιώθω έτσι, μπαίνω στο forum και γίνομαι καλύτερα!

[emmaki]

Εάν είναι μικρό και αναστρέψιμο πρόβλημα, τότε είναι ΟΚ. Λίγο παιδεμός, αλλά εφόσον υπάρχει λύση, μετά τα ξεχνάς όλα.

 

Ακόμη όμως κι αν δεν υπάρχει λύση, όπως στη δική μας περίπτωση, τί να κάνεις? Η ζωή συνεχίζεται και για μας και για το παιδί. Θα πας στη δουλειά, θα ντυθείς, θα βαφτείς, θα γελάσεις, θα παίξεις, θα το ξεχνάς πολλές φορές, κοινώς...θα επιβιώσεις. Δεν είναι θέμα ψυχραιμίας, είναι θέμα ενστίκτου αυτοσυντήρησης και επίσης προστασίας του παιδιού σου.

 

Όπως το έχω ξαναπεί, οι περισσότεροι το ίδιο θα κάνατε.Αλλωστε, οι στιγμές που με πιάνει αυτολύπηση είναι λιγότερες πια. Κι όταν νιώθω έτσι, μπαίνω στο forum και γίνομαι καλύτερα!

 

Ίσως θα σας κάνει καλό να δέιτε μαζί με τον άντρα σου έναν ψυχολόγο.

Για έναν γονιό είναι πολύ μεγάλη ακύρωση το να είναι το παιδι του κάτι λιγότερο από τέλειο σε όλους τους τομείς. Επίσης, κάθε γονιός περιμένει ότι το παιδί του θα γίνει καλύτερο από τον ίδιο πάλι σε όλους τους τομείς.

Αν κάτι πάει "στραβά" είναι μια τεράστια ανατροπή για τις προσδοκίες του γονέα. Ένας ειδικός θα βοηθήσει να το δεχτείτε (όχι να μην πολεμήσετε για βελτίωση) και να συνεχίσετε φυσιολογικά τη ζωή σας (με τους όποιους περιορισμούς επιβάλει το παιδί)