νοιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου

[μητσουκο]

Εγώ είμαι τόσο πιεσμένη απ όλα που ούτε ο ύπνος με ξεκουράζει..έρχονται οι υποχρεώσεις κι οι εκρεμμοτητες κι εκει...τα έκανα όλα,μήπως ξέχασα κάτι,θα προλάβω αύριο...?

[rosaki]

ωχ...μητσούκο αυτό είναι το χειρότερο. εγώ ευτυχώς πέφτω για ύπνο και πατάω delete. μάλλον είναι ένας μηχανισμός άμυνας και ο οργανισμός μου με προστατεύει.

βέβαια το πρωί ξυπνάω κομμάτια. μου έχει λείψει ρε κορίτσια αυτό....που πεταγόμουνα από το κρεβάτι και ήμουν μεσα στην ενέργεια. τώρα σέρνομαι....

[μητσουκο]

Κουράγιο κορίτσια σε όλες μας!

[rosaki]

η μικρή μου χαζοπαίζει στο κρεβάτι της -ακόμη δεν την πήρε ο ύπνος- αυτό σημαίνει ότι δεν πάω να κάνω μπάνιο γιατί με τη φασαρία θα αναστατωθεί και θα μας πάρει 11 να κοιμηθεί.

 

σε λίγο ξεκινάω να δουλεύω κάτι πράγματα για το γραφείο, οπότε μπάνιο ή στις 12 το βράδυ ή skip το μπάνιο...

[ΑΝΝΑ24]

Χα χα χα , μόλις κοιτιόμουνα στον καθρέφτη να δω αν το μαλλί μου τη βγάζει αύριο!!

[rosaki]

Άννα και εγώ κάπως έτσι...αλλά αύριο βράδυ σίγουρα θα πρέπει να κάνω μπάνιο.

 

για γέλια και κλάματα η κατάσταση. μόλις τώρα μιλούσα με μια φίλη στην ίδια και χειρότερη κατάσταση. θα είναι θαύμα αν καταφέρει να κοιμηθεί κανέα 5ωρο.

[ΑΝΝΑ24]

Νενικήκαμεν!!! Μόλις βγήκα από το μπάνιο, ξύρισα και τα πόδια μου (η κεριέρα αναπαύεται νωχελικά στο ντουλάπι από το Σεπτέμβρη).

Σε ωθώ να κάνεις το ίδιο, για την ψυχολογία.

Πόσο είναι η μικρή σου, είναι μωρό?

[rosaki]

είναι 17 μηνών. γενικά εύκολο παιδάκι, απλώς τώρα είναι η περίοδος που τρέχουμε από πίσω της, οπότε το Σ/Κ που είμαι όλη μέρα μαζί της είναι κουραστικό.

 

επίσης ο προγραμματισμός που εδώ μέσα πολλές έχουμε υμνήσει, καλός είναι, αλλά σου φορτώνει το Σ/Κ με πολλά. ψώνια, μαγειρέματα, πλυντήρια και άλλα χαριτωμένα...

[ΑΝΝΑ24]

Έχεις δίκιο. Κάνε υπομονή, η ηλικία σας είναι από τις πιο κουραστικές.

Εμένα είναι κοτζάμ κοπέλα, 5 χρονών, αλλά η κούραση υπάρχει, όμως όχι αυτού του είδους. Με έπιασε και μένα η νοικοκυροσύνη. Από αυτό το ΣΚ έχω να επιδείξω μια κοτόσουπα, τυροπιτάκια κουρού με σπιτική ζύμη, γεμιστά, 2 βόλτες και 2 πλυντήρια. Καλά που έκανα και το μπάνιο.

Κανόνισε το άλλο ΣΚ να κάνεις κάτι που σου αρέσει. I know I will.

 

Φιλιά και καλή βδομάδα!!

[rosaki]

εκεί είναι που το χάνω βρε Άννα. κάθε Σ/Κ λέω ότι το επόμενο σίγουρα θα βρω χρόνο να κάνω κάτι για μένα. αλλά πόσο μα πόσο γρήγορα περνάνε αυτές οι 2 μέρες...

[μητσουκο]

Εγώ έβαλα ξυπνητήρι στις 6.00πμ για να κάνω μπάνιο...

[ΑΝΝΑ24]

Μπρρρρρρρρρ... Θα βρέχει κιόλας υποτίθεται.

[Macorina]

Ξανανοίγω το θέμα για να πώ κι εγώ τον πόνο μου.

Νιώθω πραγματικά στυμμένη, σαν πατημένο σταφύλι. Όλα γύρω μου είναι σχετικά ρυθμισμένα, έχω μια δουλειά που μου προσφέρει τα προς το ζήν, έναν σύντροφο που μ'αγαπάει και βοηθάει αρκετά με το παιδί, ένα παιδάκι που ευτυχώς είναι προγραμματισμένο όσον αφορά στον ύπνο και προσαρμόζεται εύκολα στις διάφορες καταστάσεις.

Για να προλάβω όλα όσα θέλω/πρέπει να κάνω, αναγκάζομαι να τρέχω προς όλες τις κατευθύνσεις (από το σπίτι στη δουλειά, από τη δουλειά στο σπίτι, από το σπίτι στις κούνιες ή στα ψώνια κλπ κλπ).

Μονίμως τρέχω και μονίμως είμαι καθυστερημένη. Παλεύω να είμαι καλή στη δουλειά μου (και έτσι πολλές φορές αναγκάζομαι να ξενυχτάω ή να αργώ να φύγω) και στην οικογένειά μου (τουλάχιστον), αλλά μονίμως νιώθω ότι δεν τα καταφέρνω. Ξυπνάω κάθε μέρα στις 6:30 και σταματάω στις 10 το βράδι. Αισθάνομαι ότι έχω χάσει την ενεργητικότητά μου, τη δυναμή μου και την αισιοδοξία μου. Νιώθω ότι έχω χάσει εντελώς τον εαυτό μου, την αυτοεκτίμησή μου. Έχω και κάτι τάσεις φυγής (που βέβαια δεν πραγματοποιώ), παλεύω να μην αφεθώ. Δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω αυτό το κενό που νιώθω πολύ συχνά μέσα στη μέρα, ότι τρέχω χωρίς κανένα νόημα, αν και ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Και μέσα σε όλα, ο οργανισμός μου τα'χει παίξει, και αρπάζω ό,τι κρύωμα ή ίωση κυκλοφορεί... ούτε ο μικρός που πάει παιδικό δεν κολλάει τόσο συχνά. Είναι φορές που θέλω να κλάψω, να ξεσπάσω, αλλά ούτε αυτό μου βγαίνει. Καταλαβαίνω με το μυαλό μου, ότι προφανώς έχω εξαντληθεί, και πρέπει να ξεκουραστώ, να κάνω πράγματα για μένα κλπ, αλλά δεν προβλέπεται. Κατ'αρχήν γιατί και στο σπίτι να καθίσω δεν αλλάζει κάτι, συνεχίζω το τρέξιμο, αλλά προς άλλη κατεύθυνση, και γιατί ακόμα κι αν προσπαθήσω να ασχοληθώ με τα χόμπι μου κλπ, είμαι τόσο κουρασμένη που δεν με ευχαριστούν πια. Σαν να έχω μεταλλαχθεί...

Συγνώμη για το σεντόνι...

[ekavi_]

Ξανανοίγω το θέμα για να πώ κι εγώ τον πόνο μου.

Νιώθω πραγματικά στυμμένη, σαν πατημένο σταφύλι. Όλα γύρω μου είναι σχετικά ρυθμισμένα, έχω μια δουλειά που μου προσφέρει τα προς το ζήν, έναν σύντροφο που μ'αγαπάει και βοηθάει αρκετά με το παιδί, ένα παιδάκι που ευτυχώς είναι προγραμματισμένο όσον αφορά στον ύπνο και προσαρμόζεται εύκολα στις διάφορες καταστάσεις.

Για να προλάβω όλα όσα θέλω/πρέπει να κάνω, αναγκάζομαι να τρέχω προς όλες τις κατευθύνσεις (από το σπίτι στη δουλειά, από τη δουλειά στο σπίτι, από το σπίτι στις κούνιες ή στα ψώνια κλπ κλπ).

Μονίμως τρέχω και μονίμως είμαι καθυστερημένη.

 

Σταμάτα να τρέχεις λοιπόν.

 

Εγώ διάβασα κάποια πράγματα πολύ θετικά στο κείμενό σου (αυτά που έβαλα σε bold).

Βάλε μια ιεραρχία σε αυτά που θέλεις-πρέπει να κάνεις. Δεν γίνεται να τα προλαβαίνεις ανά πάσα στιγμή όλα χωρίς αυτό να έχει κάποιο κόστος. Δες για τι από όλα αυτά πραγματικά αξίζει να τρέχεις και άσε τα υπόλοιπα στην άκρη.

 

Κάποιες φορές νιώθω παρόμοια με εσένα, έχοντας όμως 2 παιδιά που δεν κοιμούνται εύκολα και είναι και πολύ ζωηρά (αν και εκ πρώτης όψεως δεν δίνουν αυτή την εντύπωση σε κάποιον τρίτο).

[Perlitsa]

Καλημέρα και από εμένα.

΄Προσπάθησε να επικεντρωθείς σε αυτά που επισημαίνει και η ekavi και εκτίμησέ τα...όπως περιγράφεις ότι αισθάνεσαι έτσι είμαι και εγώ.Με μία όμως ουσιαστική διαφορά...μεγαλώνω μόνη μου την κόρη μου, δεν έχω σύντροφο και ναι μεν έχω μία καλή δουλειά που με ξεζουμίζει αλλά είμαι η μόνη που συντηρεί το παιδί μου και τους γονείς μου οι οποίοι δεν έχουν κανένα πόρο και περιμένουν σε 3 χρόνια να πάρουν σύνταξη...εγώ λοιπόν και αν έπρεπε να ξεκινήσω τα ηρεμιστικά...αλλά όχι.Προσπάθησε να βάλεις προτεραιότητες, κάνε ένα διάλλειμμα από τη ρουτίνα, δεν χρειάζεται να είναι τριήμερο στην Αράχωβα.Μία απλή βόλτα με τα πόδια ή το αυτοκίνητο, άκου την αγαπημένη σου μουσική δυνατά, άσε τη σκόνη στο σπίτι για λίγο και πήγαινε ένα κομμωτήριο να σου φτιάξει η διάθεση και στο τέλος της ημέρας νιώσε ευγνωμοσύνη για αυτά που έχεις και χαμογέλα γιατί η ζωή είναι σύντομη και οι δυσκολίες δεν φεύγουν.

[Macorina]

Έχετε δίκιο, φυσικά, και σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι δεν υπάρχουν πιο δύσκολες καταστάσεις. Ούτε έχω την εντύπωση ότι ζω το δυσκολότερο σενάριο. Και αυτό είναι που μέσα σε όλα, με εκνευρίζει κι από πάνω. Δηλαδή, τα φτύνω τόσο εύκολα; Δηλαδή αν ήμουν μόνη, ή είχα δύο παιδάκια ή τρία ή δεν ξέρω και γω τι, τι θα γινόταν; Δεν είμαι αγνώμων, αλλά καμιά φορά, η ψυχή και το μυαλό, παίζουν περίεργα παιχνίδια. Και πολλές φορές, το μυαλό δεν συμβαδίζει με την ψυχολογία, που δείχνει να παίζει σε δικό της γήπεδο.

Μόνο θαυμασμό έχω για κοπέλες, όπως εσείς, και νομίζω ότι ο άνθρωπος μπορεί να σηκώσει πολύ περισσότερα βάρη απ'όσο πιστεύει, αρκεί να βρεθέι στην συγκεκριμένη περίσταση.

[ekavi_]

Macorina απλώς βάλε προτεραιότητες. Έχε στο μυαλό σου ότι δεν μπορούν να γίνουν όλα στην εντέλεια ή όπως πρέπει. Κάπου θα παρεκλίννεις. Μην παρασύρεσαι από άρθρα ή από "λόγια" σουπερμαμάδων που τα προλαβαίνουν όλα και συμφέρουν.

 

Πίστεψε με, δεν υπάρχει τίποτα να θαυμάσεις σε εμένα. Απλώς πήρα απόφαση ότι δεν μπορούν να γίνουν τα πάντα όπως θα ήθελα ή όπως είναι το ιδανικό. Κάποια πράγματα μένουν πίσω και προσπαθώ να εστιάζω εκεί που αξίζει και να προσαρμόζομαι στις συνθήκες.

[molgaki]

Ξανανοίγω το θέμα για να πώ κι εγώ τον πόνο μου.

Νιώθω πραγματικά στυμμένη, σαν πατημένο σταφύλι. Όλα γύρω μου είναι σχετικά ρυθμισμένα, έχω μια δουλειά που μου προσφέρει τα προς το ζήν, έναν σύντροφο που μ'αγαπάει και βοηθάει αρκετά με το παιδί, ένα παιδάκι που ευτυχώς είναι προγραμματισμένο όσον αφορά στον ύπνο και προσαρμόζεται εύκολα στις διάφορες καταστάσεις.

Για να προλάβω όλα όσα θέλω/πρέπει να κάνω, αναγκάζομαι να τρέχω προς όλες τις κατευθύνσεις (από το σπίτι στη δουλειά, από τη δουλειά στο σπίτι, από το σπίτι στις κούνιες ή στα ψώνια κλπ κλπ).

Μονίμως τρέχω και μονίμως είμαι καθυστερημένη. Παλεύω να είμαι καλή στη δουλειά μου (και έτσι πολλές φορές αναγκάζομαι να ξενυχτάω ή να αργώ να φύγω) και στην οικογένειά μου (τουλάχιστον), αλλά μονίμως νιώθω ότι δεν τα καταφέρνω. Ξυπνάω κάθε μέρα στις 6:30 και σταματάω στις 10 το βράδι. Αισθάνομαι ότι έχω χάσει την ενεργητικότητά μου, τη δυναμή μου και την αισιοδοξία μου. Νιώθω ότι έχω χάσει εντελώς τον εαυτό μου, την αυτοεκτίμησή μου. Έχω και κάτι τάσεις φυγής (που βέβαια δεν πραγματοποιώ), παλεύω να μην αφεθώ. Δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω αυτό το κενό που νιώθω πολύ συχνά μέσα στη μέρα, ότι τρέχω χωρίς κανένα νόημα, αν και ξέρω ότι δεν είναι έτσι. Και μέσα σε όλα, ο οργανισμός μου τα'χει παίξει, και αρπάζω ό,τι κρύωμα ή ίωση κυκλοφορεί... ούτε ο μικρός που πάει παιδικό δεν κολλάει τόσο συχνά. Είναι φορές που θέλω να κλάψω, να ξεσπάσω, αλλά ούτε αυτό μου βγαίνει. Καταλαβαίνω με το μυαλό μου, ότι προφανώς έχω εξαντληθεί, και πρέπει να ξεκουραστώ, να κάνω πράγματα για μένα κλπ, αλλά δεν προβλέπεται. Κατ'αρχήν γιατί και στο σπίτι να καθίσω δεν αλλάζει κάτι, συνεχίζω το τρέξιμο, αλλά προς άλλη κατεύθυνση, και γιατί ακόμα κι αν προσπαθήσω να ασχοληθώ με τα χόμπι μου κλπ, είμαι τόσο κουρασμένη που δεν με ευχαριστούν πια. Σαν να έχω μεταλλαχθεί...

Συγνώμη για το σεντόνι...

 

Καλημερα και από εμενα! Διαβάζω αυτα που γράφεις και σε θαυμάζω που έχεις το θάρρος να εκτεθείς και να τα πεις. Ξέρεις πόσες από εμάς μπορεί να τα έχουν σκεφτεί και να μην τολμούν ούτε στον εαυτό τους να τα ξεστομίσουν? Γιατί πρέπει να είμαστε καλές σε όλα! Γιατί έτσι μάθαμε και έτσι μας θέλει η εποχή που ζούμε! Αναρωτηθήκαμε ποτέ τί πραγματικά θέλουμε εμείς? Λες ότι τρέχεις παντού και προς όλες τις κατευθύνσεις, και έτσι είναι, όντως! Αλλά γιατί? το έχεις σκεφτεί ποτέ? Εγώ όταν αναρωτήθηκα- με πολύ κόπο και πόνο και βοήθεια ειδικού- ανακάλυψα ( όχι κάτι που δεν ήξερα) ότι έτρεχα γιατί ήθελα να είμαι σε όλα τέλεια! Γιατί δεν άντεχα την ιδέα της αποτυχίας! Και επειδή δεν τα προλάβαινα όλα , όπως εγώ ήθελα, σαφώς και αποτύγχανα ( με τα δικά μου κριτήρια πάντα) και αυτό συνεχιζόταν σαν φάυλος κύκλος ( και σε ρουφάει απίστευτα και καταστροφικα) Δεν λέω ότι έχω "θεραπευθεί" όμως το να ξέρεις για ποιο λόγο τρέχεις είναι μια καλή αρχή. Τουλάχιστον για να μπορέσεις σιγά σιγά να μειώσεις την ταχύτητα και να αρχίσεις να αποδέχεσαι ότι είμαστε άνθρωποι και αυτό ούτε η ταχύτητα, ούτε οι έντονοι ρυθμοί μπορούν να το εξαλείψουν. Συνταγές δεν υπάρχουν. Αυτό θα το βρεις μόνη σου και πίστεψέ με θα τη βρεις την ισορροπία και το μέτρο. Σίγουρα υπάρχουν καλύτερα αλλα και χειρότερα -τα οποια κατ εμέ δεν είναι μέτρα σύγκρισης. Το μόνο μέτρο σύγκρισης είναι τί ποιότητα ζωής θες να έχεις εσύ και να προσφέρεις παιδί σου. Καλή συνέχεια και καλή επιτυχία.

[mkcm]

Αυτό που λέει η Εκάβη. Μην τρέχεις. Βάλε προτεραιότητες. Άσε το σπίτι να μαζέψει και λίγο σκόνη και τα ρούχα κανά δυο τρεις μέρες ασιδέρωτα. Μη σκουπιζοσφουγγαρίζεις, ξεσκονίζεις κάθε μέρα αλλά μια φορά την εβδομάδα... Κάνε κάθε βράδυ τα βασικά: λεκάνες, κουζίνα και τα υπόλοιπα Σ/Κ στο χαλαρό... Δε χάλασε ο κόσμος.

 

Όσες έχουμε παιδί (-α), δουλεύουμε και δεν έχουμε και βοήθεια από κάπου έχουμε δύο επιλογές: ή θα τα παίξουμε στην προσπάθεια να είμαστε τέλειες παντού (και τελικά θα καταφύγουμε αναγκαστικά σε ημίμετρα) ή θα βάλουμε προτεραιότητες στο πού θέλουμε να είμαστε καλές και θα υστερούμε σε κομμάτια της ζωή μας που δεν είναι σημαντικά για μας.

Εγώ θέλω να είμαι καλή μαμά και σύντροφος, ούτε καλή νοικοκυρά, ούτε καριερίστρια, ούτε γκομενάρα (γιατί κι αυτό απαιτεί χρόνο). Έχω λοιπόν ένα αξιοπρεπές σπίτι, σχεδόν πάντα μαγειρεμένο φαγητό (το παιδί τρώει στον παιδικό ), τα ρούχα μου θα σιδερωθούν εντός μιας εβδομάδας από τότε που θα τα πλύνω, συχνά το καλάθι των άπλυτων είναι τίγκα, χωρίς όμως να ξεμένουμε από ρούχα (ε, εντάξει έχουν υπάρξει κανά - δυο φορές που έψαχνε ο άντρας μου μποξεράκι ), αλλά παίζω διαρκώς με το παιδί μου μετά το σχολείο και τη δουλειά μέχρι τελικής πτώσης και περνάω τέλεια και έχω πάντα χρόνο να ακούσω το σύντροφο μου το βράδυ που θα κάτσουμε παρέα στον καναπέ και αυτά τα δύο από μόνα τους με καθιστούν ήρεμη κι ευτυχισμένη...

[G.Geo]

Συμφωνώ πάρα πολύ με την mkcm. Υπάρχουν βέβαια δυσκολίες ακόμη κι αν βάλεις προτεραιότητες. Και για μένα είναι προτεραιότητα τα παιδιά και μετά εγώ και ο άντρας μου. Πολλές φορές βέβαια νομίζω ότι δεν προλαβαίνω ούτε τα βασικά (μαγείρεμα, καθάρισμα νεροχύτη και πλυντήρια α ρούχα των παιδιών για το σχολείο. Για εμάς ήταν μεγάλη αλλαγή το σχολείο (Α δημοτικού) γιατί ενώ έτρεχα τόσο πολύ, τώρα έχω και το διάβασμα του μεγάλου. Αλλά είπα κάποια στιγμή στον άντρα μου, οκ, θα κάνω όλα τα άλλα και αν δεν προλαβαίνω, δεν θα μαγειρέυω...Δεν θα τρελαθώ κιόλας. Και από δραστηριότητες δεν ξεκιμήσαμε τίποτα για αρχη να δούμε πως θα πάει στο σχολείο. Τώρα ο άντρας μου ήθελε να τον πάμε μπάσκετ, αλλά του το ανέθεσα, όπως και το να τον πηγαίνει στον χορο 1 φορά την βδομάδα που δεν δουλεύει απόγευμα...Δεν γίνεται αλλιώς..Εμένα έρχετε ο άντρας μου κάθε βράδυ κατά τις 9.30...πολλές φορές νιώθω να πνίγομαι...ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ! Θέλω άλλες 3 ώρες ημερησίως..αλλά δεν τις έχω. Αυτό με τις αρρώστιες το καταλαβαίνω πάρα πολύ καλα...¨Οσο έχω τα παιδιά έχω αρρωστήσει παραπάνω από ότι σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Σκέφτομαι Χειμώνα και τρέμω, τι θα περάσω εγώ και τα παιδιά. Εχω πάθει ότι ίωση κυκλοφορεί..μαζί με ψυχοσωματικά...και κάποια στιγμή κατάλαβα, ότι εγώ θα αρωωστήσω για να έχω ΟΛΟΥΣ τους ΑΛΛΟΥΣ ικανοποιημένους. Και ξέρεις τι κατάλαβα? Ότι κανεις δεν ήταν ευχαριστημένος, ούτε καν αυτό!!!!!!!!!!!!! Γι' αυτό έδωσα χόρο σε ΕΜΕΝΑ, γιατί οπως είπα και στον άντρα μου, αν εγώ πέσω...στο σπίτι θα πεινάσετε, βρωμίσετε και γενικά δεν παίζει να τα βγάλετε πέρα! Γιατί εσυ μπορεί να φέρνεις παραπάνω λεφτά στο σπίτι από εμένα, αλλά εγώ το στηρίζω και το λειτουργώ τόσα χρόνια και το σπίτι και τα παιδιά!!

Γι' αυτό σήμερα μου έκλεισα ενα ωραίοτατο μασαζ το απόγευμα....και μου λεει ο άντρας μου "εσυ δεν θα πήγαινες να δεις βρύσες?" (μας εχει χαλασει της κουζίνας). "Θα πάω του λέω...αλλά μετά το μασάζ"

[Macorina]

χαχαχα μετά το μασάζ...

 

Δίκιο έχετε

 

Φυσικά απέχω παρασάγγας από την τελειότητα... πλέον αμφιβάλλω ακόμα και για τα βασικά (πχ για τη δουλειά μου)...

 

Έχω προσπαθήσει να βάλω προτεραιότητες και πραγματικά έχω βάλει στην άκρη κάποιες δουλειές. Απλά υπάρχουν και μέρες που δεν έχω κουράγιο ούτε να παίξω με το παιδί, θα ήθελα να καθίσω στον καναπέ για μία ώρα και να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Αντίθετα, πίνω έναν καφέ στο πεντάλεπτο και ξεκινάω το παιχνίδι, γιατί ο σύντροφός μου φεύγει για τη δουλειά στις 19:00 και εγώ γυρίζω 18:00. Μέχρι να φάμε κάτι, να μαζέψουμε το τραπέζι και να πιούμε εκείνον τον καφέ (5 λέπτά, το ορκίζομαι..), πρέπει να φύγει.

Τι να πώ βρε κορίτσια μου, ίσως είναι η κρίση των 40 που πλησιάζουν.

[kerilia]

με μια λέξη...χρειάζεσαι ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ!! το πως θα βρείς τον τρόπο δεν ξέρω. αν τον ηξερα θα το εφάρμοζα και στον εαυτό μου. δηλαδή... σε κάποια που νομίζω ότι είμαι εγώ που ήμουν κάποτε. αν κατάλαβες...περνώ το ίδιο ζόρι

[Macorina]

με μια λέξη...χρειάζεσαι ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ!! το πως θα βρείς τον τρόπο δεν ξέρω. αν τον ηξερα θα το εφάρμοζα και στον εαυτό μου. δηλαδή... σε κάποια που νομίζω ότι είμαι εγώ που ήμουν κάποτε. αν κατάλαβες...περνώ το ίδιο ζόρι

 

Αυτή ακριβώς η πρόταση τα λέει όλα.

Που πήγε εκείνη λοιπόν; Ιδού η απορία...

[miriki]

Καπνίζεις; Αν όχι υπολόγισε ανά δύο ώρες ένα 10 λεπτο διάλειμμα. Δηλ σταματάς και για δέκα λεπτά δεν κάνεις τίποτα. Βρίσκεις μια κοπέλα κι έρχεται για δυο ώρες την εβδομάδα για ένα γρήγορο συμμάζεμα κλπ (πάνω από 10 - 15 ευρώ δε θα σου πάει αυτό).

 

Βάζεις το παιδί νωρίς για ύπνο και ωωωωω έχεις δυο τρεις ώρες μόνο δικές σου. Τώρα τον καλό σου που δεν τον βλέπεις είναι θέμα. Αλλά θα το βρεις....

[AthinaP]

Macorina...

 

Είναι η ηλικία του παιδιού. Δεν μπορεί να απασχοληθεί μόνο του για ουσιαστικό διάστημα ή αν κάνει οτι απασχολείται, μπορεί να κάνει βρωμοδουλειές...

 

Δεν θα είναι πάντα έτσι... Κατά τα 4 θα έχεις περισσότερα και μεγαλύτερα διαστήματα για εσένα. Αν υποκύψεις στα εκπαιδευτικά χμ.... DVD ... Γενικά όμως, ένα παιδάκι μπορει να απασχοληθεί καλύτερα όσο μεγαλώνει.

 

Μετά μπορείς να έχεις χρόνο στα χέρια σου και να αποφασίσετε να τον γεμίσετε με δεύτερο παιδί :mrgreen::lol::lol:

 

 

Εγώ πάντως όλο ζούσα με την ελπίδα ότι θα μεγαλώσουν, πού θα παέι και είναι αλήθεια... Στο δημοτικό είμαστε κουλ σχετικά, γιατί τα παιδιά τα πάνε καλά, χωρίς πολλή βοήθεια... Είχα το άγχος και πήγαν αρκετά δουλεμένα σχολείο... Ο σύζυγος μαγειρεύει.... Εγώ κάνω κανένα σίδερο ΟΠΟΤΕ - έχω ειδικό δωμάτιο που μαζεύονται εκεί για όποτε... και γενικά ακολουθώ συνειδητά το στυλ της mkcm. Κάποιες βασικές προτεραιότητες, πράγματα που έχει σημασία να γινουν καλά και τα άλλα δεν σκάει κανείς... Ειδικά ο άντρας μου εχει συμπλεύσει σε αυτό. Στις δουλειές μας είμαστε από ΟΚ έως και πολύ καλά, συγκριτικά με τη λαίλαπα που περάσαμε τα πρώτα χρόνια με δίδυμα και χωρίς βοήθεια γιαγιάδων... Στο χρόνο που μας μενει εκτός δουλειάς στις προτεραιότητές μας είναι και η χαλάρωση και το χαζολόγημα και το να μην κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ ώρες ώρες και ο καλός ύπνος καθημερινά. Αλλιώς δεν βγαίνει σωστά το πράγμα.

 

Πάντως τώρα νιώθω μεγαλη, δεν έχω την ίδια όρεξη και ενέργεια να κάνω τα ιδια πράγματα που άφησα στη μέση όταν κάναμε παιδιά... Και δεν μπορώ να το ξεπεράσω εύκολα αυτό. Από την άλλη λέω τι φοβερή τύχη ήταν τελικά που έζησα ΚΑΛΑ και πολύ πριν τα παιδιά, την ανθηρή δεκαετία των 90s και 00s, έτσι ώστε να έχω να συγκρίνω και όλα τώρα να φαίνονται τόσο λίγα...

 

Το βασικό το έχεις, που ειναι η οικογένεια, τα άλλα δεν ξέρω... Το ψάχνω... Νομίζω μου λείπει η ξενοιασιά και να μη νιώθω μονίμως υπεύθυνη για κάποιον. Αλλά αυτό δεν αλλάζει.

 

Τώρα σιγά σιγά γερνάνε και οι γονείς και θέλουν ενέργεια και από εκεί...

 

Τέλος πάντων, κάπου θέλω να πω ότι αντί να περιμένουμε το αύριο και το μεθαύριο, να ζούμε τις στιγμές...