...μαμά γιατί σε πλάκωσε ο μπαμπάς;

[sporiklos]

Μαρία ζητάς να σου δώσουμε απαντήσεις-συμβουλές αλλά τις έχεις δώσει όλες μόνη σου από το πρώτο post απλά μάλλον δυσκολεύεσαι να συμφιλιωθείς με αυτές. Μπορεί όμως να μην έχω καταλάβει εγώ καλά τα γραφόμενα σου οπότε συγχωρα με για τυχόν λαναθασμένα συμπεράσματα.

 

 

Έχει χρειαστεί να επέμβω ανάμεσα σε αυτόν και τον μικρό μου γιό σε διάφορες φάσεις για να μη τις "φάει" ο μικρός, με αποτέλεσμα στο τέλος να μου κρατάει μούτρα γιατί θεωρεί ότι τον προσβάλλω μπροστά στα παιδιά και ακυρώνω την πατρική του κυριότητα...

 

Αναφέρεις περιστατικά και όχι μεμονωμένο γεγονός άσκησης βίας σε παιδί δηλαδή ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΗΛΙΚΟΥ.

 

 

 

Έφυγε χωρίς να χαιρετήσει τα παιδιά και για 10 μέρες ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

 

Οι γονείς και οι φίλοι του με παίρνανε για να με παρακαλέσουν να τον ξαναδεχτώ, γιατί λέει μετάνιωσε αλλά επειδή εγώ τον έδειωξα δεν έχει μούτρα να με πάρει ή να ξαναέλθει πίσω.

 

Του πήρε 10 μέρες για να μετανιώσει που χτύπησε το παιδί του; Eδώ μια φωνή βάζουμε στα παιδιά και αμέσως μας πιάνουν οι τύψεις. Επιπλέον δεν γυρνάει στο σπίτι γιατί του πλήγωσες τον εγωισμό. Τις πληγές (ψυχικές) που ανοιξε στο παιδάκι του δεν τις σκέφτεται;:shock:

 

Βρεθήκαμε στο σπίτι της κουμπάρας μου και μου είπε ότι καταλαβαίνει ότι η στάση του είναι απαράδεκτη, αλλά ότι και η δική μου επέμβαση ήταν το ίδιο απαράδεκτη, αφού τον πρόσβαλα τόσο μπροστά στα παιδιά, όσο και μπροστά στη βοηθό που είχαμε στο σπίτι... ότι έπρεπε να περιμένω λίγο να ηρεμήσει και μετά να του μιλήσω (αφού προφανώς ξυλοφόρτωνε τον μικρό)... και ότι δεν είχε σκοπό να το δείρει άλλο το παιδί...

 

Απαράδεκτη είναι η κουμπάρα σου που σε συμβουλεύει να μην προστατεύεις το παιδί σου από τον ξυλοδαρμό. Και που ξέρει αυτή ότι αν δεν επενέβαινες θα σταματούσες ο άντρας σου;

 

Του είπα ότι θέλω να συνεχίσουμε τις συνεδρίες στον ψυχολόγο και μου απάντησε ότι δέχεται να πάει παρόλο που δεν πιστεύει ότι το χρειάζεται ο ίδιος.

 

Επίσης τραγικό θεωρώ ότι δεν παραδέχεται ότι άσκησε βία και επάνω μου αλλά ότι με έπιασε από τα χέρια για να αμυνθεί επειδή εγώ του όρμηξα...

 

Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά για να έχει αποτέλεσμα ο ψυχολόγος είναι απαραίτητο ο ασθενής να αποδεχτεί το πρόβλημα.

 

 

Άραγε τον ταρακούνησε όλο αυτό ώστε να τον αλλάξει ή όχι; Πραγματικά είμαι φοβερά μπερδεμένη, γιατί δεν ξέρω αν κάνω το σωστό ή όχι για τα παιδιά μου...

 

Δηλαδή αυτό που θα έπρεπε να τον ταρακουνήσει είναι ότι έφαγε απόρριψη από την γυναίκα του και όχι το γεγονός ότι είναι επιρρεπής στη άσκηση βίας στα παιδία του;

 

Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να χωρίσεις. Βρέθηκα και εγώ στο δίλλημα αυτό και μάλιστα ούσα 5 μήνες παντρεμένη όμως όταν ανακάλυψα το πρόβλημα και βγήκα εκτός εαυτού δεν έφυγε από το σπίτι γιατί ήξερε ότι το άδικο το είχε αυτός και με παρακάλεσε να πάμε σε σύμβουλο γάμου. Είχε λοιπόν όλες τις ενδείξεις ότι ήθελε να το παλέψει. Και φυσικά δεν απειλήθηκε ποτέ η σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού μου.Και μία τελευταία συμβουλή ( μου την είχε δώσει ο ψυχίατρος τότε) μην το συζητάς το θέμα με φίλους ή συγγενείς, το πρόβλημα αφορά εσας τους δυό και εσείς πρέπει να βρείτε την λύση.

 

Τα παιδάκια σου και τα μάτια σου!Καλή δύναμη!

[white_rose]

Και μία τελευταία συμβουλή ( μου την είχε δώσει ο ψυχίατρος τότε) μην το συζητάς το θέμα με φίλους ή συγγενείς, το πρόβλημα αφορά εσας τους δυό και εσείς πρέπει να βρείτε την λύση.

 

Πολύ σοφή συμβουλή, όσο κι αν ακούγεται παράξενο. Όσα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας δεν μπορεί να μας τα υποδείξει κανείς.

[maria_t]

Μια χαρά τα κατάλαβες sporiklos με κάποιες διαφορές...

 

Του πήρε 10 μέρες για να μετανιώσει που χτύπησε το παιδί του; Eδώ μια φωνή βάζουμε στα παιδιά και αμέσως μας πιάνουν οι τύψεις. Επιπλέον δεν γυρνάει στο σπίτι γιατί του πλήγωσες τον εγωισμό. Τις πληγές (ψυχικές) που ανοιξε στο παιδάκι του δεν τις σκέφτεται;:shock:

 

Στις 10 μέρες τον πήρα εγώ τηλ. Αν τον άφηνα ποιός ξέρει πόσο ακόμα θα έκανε να μάθει νέα από τα παιδιά του;;;

 

Απαράδεκτη είναι η κουμπάρα σου που σε συμβουλεύει να μην προστατεύεις το παιδί σου από τον ξυλοδαρμό. Και που ξέρει αυτή ότι αν δεν επενέβαινες θα σταματούσες ο άντρας σου;

 

Μάλλον εγώ δεν το έγραψα σωστά και παρερμήνευσες... Βρεθήκαμε στο σπίτι της κουμπάρας μου και μου είπε εκείνος ότι καταλαβαίνει ότι η στάση του είναι απαράδεκτη...

 

Πολύ σοφή συμβουλή, όσο κι αν ακούγεται παράξενο. Όσα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας δεν μπορεί να μας τα υποδείξει κανείς.

 

Συμφωνώ ότι κανείς δεν θα ζήσει τη ζωή σου στη θέση σου, αλλά καμιά φορά χρειάζεσαι και κάποιον να σου ανοίξει τα μάτια και χρειάζεσαι σίγουρα κάποιον να σου πιστοποιήσει ότι αυτά που ζεις και αισθάνεσαι είναι πραγματικά και όχι υπερβολές ή φαντασίες. Γιατί καμιά φορά ζεις καταστάσεις που σε ταρακουνούν και αν πείσεις τον εαυτό σου ή αν σε πείσουν ότι εσύ είσαι η υπερβολική της υπόθεσης (κι ότι δεν χαλάει μία οικογένεια για αυτό το λόγο), τότε σίγουρα την επόμενη φορά ταρακουνιέσαι λιγότερο και την επόμενη λιγότερο κοκ. Μέχρι που σε κάποια στιγμή το είναι σου δεν αντέχει και ξυπνάει από το λήθαργο και ξεσπάει. Εκεί πραγματικά χρειάζεσαι κάποιον να σου πει ότι δεν είσαι ελέφαντας...

 

Όταν του είπα ότι άσκησε βία και επάνω μου, μου το αρνήθηκε υποστηρίζοντας ότι εγώ του όρμηξα και αυτός αμύνθηκε. Αισθάνθηκα τόσο τρελή, αμφέβαλα για την πραγματικότητα που έζησα. Μέχρι που αναγκάστηκα και ρώτησα την καημένη τη βοηθό (που ήταν μπροστά) και μου το επιβεβαίωσε!!!

[AngiCat]

ανεχομαι ναι,,,πολλα,, το ξυλο ποτε και απο κανεναν

 

στειλτον να παει στο διαολο....................

.............................

στειλτον στο διαολο

 

Δεν σχολιάζεις καθόλου τα λόγια του χρήστη γλυκος. Είμαι σίγουρη όμως ότι με τα λεγόμενά σου αυτό θες να κάνεις. Να τον στείλεις στον διάολο. Μην το σκέφτεσαι. Ζήτα βοήθεια από όπου μπορείς και ξεκίνα την ζωή σου μόνη σου με τα παιδιά σου. Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία. Σε λίγο αυτός ο άνθρωπος θα σας κάνει μεγαλύτερο κακό. Άσε τις φιλοσοφίες περι προστασίας οικογένειας, να σώσεις το σπίτι σου, να μην χαλάσεις την οικογένειά σου, δεύτερες ευκαιρίες. Ζήτα συγνώμη από τα παιδιά σου και δώσε σε αυτά μια δεύτερη ευκαιρία. Καμιά παιδική ψυχή δεν αξίζει να τιμωρείται με οποιονδήποτε τρόπο.

[MarcoPolo]

Δεν σχολιάζεις καθόλου τα λόγια του χρήστη γλυκος. Είμαι σίγουρη όμως ότι με τα λεγόμενά σου αυτό θες να κάνεις. Να τον στείλεις στον διάολο. Μην το σκέφτεσαι. Ζήτα βοήθεια από όπου μπορείς και ξεκίνα την ζωή σου μόνη σου με τα παιδιά σου. Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία. Σε λίγο αυτός ο άνθρωπος θα σας κάνει μεγαλύτερο κακό. Άσε τις φιλοσοφίες περι προστασίας οικογένειας, να σώσεις το σπίτι σου, να μην χαλάσεις την οικογένειά σου, δεύτερες ευκαιρίες. Ζήτα συγνώμη από τα παιδιά σου και δώσε σε αυτά μια δεύτερη ευκαιρία. Καμιά παιδική ψυχή δεν αξίζει να τιμωρείται με οποιονδήποτε τρόπο.

 

 

Με καλυψες απολυτα δεν αλλαζουν ευκολα οι ανθρωποι και οι ευκαιριες σε θεματα κακοποιησης για μενα ειναι απλα χαμενη υποθεση και δεν στο λεω με ελαφρα την καρδια γιατι το εχω βιωσει και ξερω καλα οτι ευτυχισμενα παιδια ειναι αυτα που δεν βιωνουν ποτε τετοιες συμπεριφορες.

 

Τα παιδια σου χτιζουν τωρα προσωπικοτητα και σιγουρα δεν θες ολα αυτα να τους ακολουθουν μια ζωη. Παρε την ζωη των παιδιων σου στα χερια σου και καντην οπως τους αξιζει.

[Dimitra83]

ΔΣε λίγο αυτός ο άνθρωπος θα σας κάνει μεγαλύτερο κακό. Άσε τις φιλοσοφίες περι προστασίας οικογένειας, να σώσεις το σπίτι σου, να μην χαλάσεις την οικογένειά σου, δεύτερες ευκαιρίες. Ζήτα συγνώμη από τα παιδιά σου και δώσε σε αυτά μια δεύτερη ευκαιρία. Καμιά παιδική ψυχή δεν αξίζει να τιμωρείται με οποιονδήποτε τρόπο.

 

συμφωνω!δεν αξιζει αλλη ευκαιρια.οποιος χτυπαει/κακοποιει με οποιονδηποτε τροπο ενα παιδι δεν αξιζει ευκαιριες.δεν αξιζει γενικως τιποτα!!

[joan80]

Αν κατάλαβα καλά από όσα έγραψες στο αρχικό μήνυμα, εκτός από τη σωματική βία, ο άντρας σου ασκεί και λεκτική βια στα παιδιά; Τα φοβερίζει, τους μιλάει άσχημα;

 

Αυτό πιστεύεις ότι θα αλλάξει; Ό,τι κάνει καλό στα παιδιά; Καμιά φορα τα λόγια πονάνε περισσότερο από τις πράξεις σε βάθος χρόνου. Μπορεί δηλαδή να μην ξανασηκώσει ποτέ χερι πάνω τους αλλά με κάθε ευκαιρία να ξεσπάει με φωνές ή να τα μειώνει.

 

Δεν ξέρω αν καταλαβα σωστά ή όχι. Αυτό όμως που είδα εγώ είναι ένας άνθρωπος που δεν είναι αποφασισμένος να αλλάξει. ΟΚ, θα παέι σε ψυχολόγο αλλά δεν θεωρεί ότι θα τον βοηθήσει, δεν θεωρεί ότι έκανε κάτι λάθος. Πώς θα διορθώσει λοιπόν κάτι που πιστεύει ότι δεν έχει κάνει;

 

Νομίζω ότι την απάντηση για το τι πρεπει να κάνεις την έχεις ήδη δώσει η ίδια στον εαυτό σου από το πρώτο κιόλας μήνυμα.

[Eva1970]

ανεχομαι ναι,,,πολλα,, το ξυλο ποτε και απο κανεναν

 

στειλτον να παει στο διαολο

αν το ανεχεσαι εσυ ειναι σα να λες στα παιδια σου μαθετε να ζειτε ετσι,,,,καποιος δερνει και καποιοι τον ανεχονται,,,,δωσε στα παιδια σου ενα καλυτερο παραδειγμα ζωης,,,τριξτου τα δοντια και ρωτα ειδκους για το πως να τον οριοθετησεις

 

χερι που σηκωνεται μια φορα το κοβουμε με το μαχαιρι απο τη ριζα,,,δεν υπαρχει ανοχη

 

ουτε παπας εισαι για να συγχωρεις,,,να παει σε ψυχιατρο για να του περασουν τα νευρα και για να μαθει πως σεβονται τους ανθρωπους

 

εσυ τον προσβαλες που επενεβεις??

 

αυτος δεν προσβαλε το γιο του που τον εδερνε για τις μπογιες?

 

στειλτον στο διαολο

Τελικα απο οσα εχω διαβασει μεχρι στιγμης τεινω να συμφωνησω κι εγω. Στο διαολο κι ακομα παραπερα. Τι πρεπει να συμβει παραπανω δηλαδη για να τον διωξεις; Εσυ εισαι υπευθυνη για την ασφαλεια και την αξιοπρεπεια των παιδιων σου.

[maria_t]

Δεν σχολιάζεις καθόλου τα λόγια του χρήστη γλυκος. Είμαι σίγουρη όμως ότι με τα λεγόμενά σου αυτό θες να κάνεις. Να τον στείλεις στον διάολο. Μην το σκέφτεσαι. Ζήτα βοήθεια από όπου μπορείς και ξεκίνα την ζωή σου μόνη σου με τα παιδιά σου. Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία. Σε λίγο αυτός ο άνθρωπος θα σας κάνει μεγαλύτερο κακό. Άσε τις φιλοσοφίες περι προστασίας οικογένειας, να σώσεις το σπίτι σου, να μην χαλάσεις την οικογένειά σου, δεύτερες ευκαιρίες. Ζήτα συγνώμη από τα παιδιά σου και δώσε σε αυτά μια δεύτερη ευκαιρία. Καμιά παιδική ψυχή δεν αξίζει να τιμωρείται με οποιονδήποτε τρόπο.

 

Όντως δεν τα σχολίασα, γιατί λόγω θρησκευτικού συναισθήματος απεχθάνομαι αυτή την έκφραση (όσο κι αν την έχω ακούσει πολλαπλά τον τελευταίο καιρό μέσα στο σπίτι μου...).

 

Αν κατάλαβα καλά από όσα έγραψες στο αρχικό μήνυμα, εκτός από τη σωματική βία, ο άντρας σου ασκεί και λεκτική βια στα παιδιά; Τα φοβερίζει, τους μιλάει άσχημα;

 

Αυτό πιστεύεις ότι θα αλλάξει; Ό,τι κάνει καλό στα παιδιά; Καμιά φορα τα λόγια πονάνε περισσότερο από τις πράξεις σε βάθος χρόνου. Μπορεί δηλαδή να μην ξανασηκώσει ποτέ χερι πάνω τους αλλά με κάθε ευκαιρία να ξεσπάει με φωνές ή να τα μειώνει.

 

Δεν ξέρω αν καταλαβα σωστά ή όχι. Αυτό όμως που είδα εγώ είναι ένας άνθρωπος που δεν είναι αποφασισμένος να αλλάξει. ΟΚ, θα παέι σε ψυχολόγο αλλά δεν θεωρεί ότι θα τον βοηθήσει, δεν θεωρεί ότι έκανε κάτι λάθος. Πώς θα διορθώσει λοιπόν κάτι που πιστεύει ότι δεν έχει κάνει;

 

Νομίζω ότι την απάντηση για το τι πρεπει να κάνεις την έχεις ήδη δώσει η ίδια στον εαυτό σου από το πρώτο κιόλας μήνυμα.

 

Έτσι είναι όπως τα λες. Τόσο για τη λεκτική βία, όσο για το αν πιστεύω ότι είναι μετανοημένος...

 

Κι αν ακόμη βλέπω την απάντηση μπροστά μου και σε αυτό δικιο έχετε...

 

Είμαι όμως τόσο κουρασμένη ψυχολογικά από όλα αυτά, που αδυνατώ να πιστέψω ότι το όνειρο της Σταχτοπούτας για μένα ήταν ένας εφιάλτης, ότι τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν χωρίς πατρική στοργή, ότι θα πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια και να παλέψω για ένα διαζύγιο...

[ζώπυρον]

Πολύ δύσκολο το θέμα σου Μαρία μου...

 

Θα μου επιτρέψεις να ρωτήσω : Η προσωπική σας σχέση πως ήταν/πως είναι (άνευ παιδιών)?

 

Οι σχέσεις του άντρα σου με τους γονείς του, ως παιδί και τώρα?

[maria_t]

Πολύ δύσκολο το θέμα σου Μαρία μου...

 

Θα μου επιτρέψεις να ρωτήσω : Η προσωπική σας σχέση πως ήταν/πως είναι (άνευ παιδιών)?

 

Οι σχέσεις του άντρα σου με τους γονείς του, ως παιδί και τώρα?

 

Από την πρώτη στιγμή που τον παντρεύτηκα είχαμε αρκετές δυσκολίες κυρίως με τα νεύρα του που δεν ξεσπούσε όμως βίαια λεκτικά ή σωματικά, αλλά κλεινόταν στον εαυτό του και μου κρατούσε μούτρα για μέρες μπορεί και για ασήμαντα αίτια... Με μεγάλη προσπάθεια και υπομονή αυτό βελτιώθηκε σε μεγάλο βαθμό, αλλά πραγματικά αισθάνομαι ότι εξάντλησε τις υπομονές μου.

 

Για την παιδική του ηλικία όλοι λένε ότι ήταν πολύ ζωηρό παιδί και έχει φάει πολύ ξυλο (ιδίως από τη μητέρα του). Ακόμα και ο ίδιος πιστεύει (τον έκαναν να πιστεύει) ότι και λίγο ξύλο έφαγε, τόσο ζωηρός που ήταν...

 

Οι σχέσεις του με τους γονείς είναι πολύ καλές και βρησκόμαστε συχνά.

 

Αναρωτιέμαι αν έχει καταλάβει και ο ίδιος και εκείνοι πόση ζημιά του έκαναν...

[jackrussel]

Μαρία ζητάς να σου δώσουμε απαντήσεις-συμβουλές αλλά τις έχεις δώσει όλες μόνη σου από το πρώτο post απλά μάλλον δυσκολεύεσαι να συμφιλιωθείς με αυτές. Μπορεί όμως να μην έχω καταλάβει εγώ καλά τα γραφόμενα σου οπότε συγχωρα με για τυχόν λαναθασμένα συμπεράσματα.

 

 

 

 

Αναφέρεις περιστατικά και όχι μεμονωμένο γεγονός άσκησης βίας σε παιδί δηλαδή ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΗΛΙΚΟΥ.

 

 

 

 

 

Του πήρε 10 μέρες για να μετανιώσει που χτύπησε το παιδί του; Eδώ μια φωνή βάζουμε στα παιδιά και αμέσως μας πιάνουν οι τύψεις. Επιπλέον δεν γυρνάει στο σπίτι γιατί του πλήγωσες τον εγωισμό. Τις πληγές (ψυχικές) που ανοιξε στο παιδάκι του δεν τις σκέφτεται;:shock:

 

 

 

Απαράδεκτη είναι η κουμπάρα σου που σε συμβουλεύει να μην προστατεύεις το παιδί σου από τον ξυλοδαρμό. Και που ξέρει αυτή ότι αν δεν επενέβαινες θα σταματούσες ο άντρας σου;

 

 

 

Λυπάμαι πάρα πολύ αλλά για να έχει αποτέλεσμα ο ψυχολόγος είναι απαραίτητο ο ασθενής να αποδεχτεί το πρόβλημα.

 

 

 

 

Δηλαδή αυτό που θα έπρεπε να τον ταρακουνήσει είναι ότι έφαγε απόρριψη από την γυναίκα του και όχι το γεγονός ότι είναι επιρρεπής στη άσκηση βίας στα παιδία του;

 

Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να χωρίσεις. Βρέθηκα και εγώ στο δίλλημα αυτό και μάλιστα ούσα 5 μήνες παντρεμένη όμως όταν ανακάλυψα το πρόβλημα και βγήκα εκτός εαυτού δεν έφυγε από το σπίτι γιατί ήξερε ότι το άδικο το είχε αυτός και με παρακάλεσε να πάμε σε σύμβουλο γάμου. Είχε λοιπόν όλες τις ενδείξεις ότι ήθελε να το παλέψει. Και φυσικά δεν απειλήθηκε ποτέ η σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού μου.Και μία τελευταία συμβουλή ( μου την είχε δώσει ο ψυχίατρος τότε) μην το συζητάς το θέμα με φίλους ή συγγενείς, το πρόβλημα αφορά εσας τους δυό και εσείς πρέπει να βρείτε την λύση.

 

Τα παιδάκια σου και τα μάτια σου!Καλή δύναμη!

 

τα λες τελεια μπραβο

[dimmi]

Και μόνο τον τίτλο διάβασα και πάγωσα και αναρωτήθηκα πως αφήνει αυτή η γυναίκα τον άνδρα της να τη χτυπά

Το ένα πρόβλημα είναι ότι το σκηνικό έχει επαναληφθεί αρκετές φορές και στο παρελθόν. Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι του είπα να φύγει από τα σπίτι και ότι το έκανα γνωστό στο άμεσο συγγενικό μας κύκλο (όλοι έπεσαν από τα σύννεφα!).

 

Μετά από αυτό φαίνεται αλλαγμένος..... είναι;

 

Το άλλο πρόβλημα είναι ότι παρόλο που τον δέχτηκα στο σπίτι δεν μπορώ να μη σκέφτομαι τις προηγούμενες καταστάσεις και έτσι είμαι συναισθηματικά μίλια μακρυά του και δεν μπορώ να λειτουργήσω-ηρεμήσω μέσα στο ίδιο μου το σπίτι...

Μετά από όσα διάβασα έπεσα από τα σύννεφα, δεν χτυπά μόνο εσένα αλλά και τα παιδιά σας!

Συνειδητοποίησε το και άλλαξε το. Παραδέξου τί βιώνεις, μόνο εσύ το ξέρεις. Μετά θα βρείς τη σωστή λύση.

 

Τί να άλλαξε τώρα και λες είναι αλλαγμένος? Τόσο καιρό υπομένεις βία εσύ και αφήνεις να τη βιώνουν και τα παιδιά σου και απλά αναρωτιέσαι αν ττώρα που το έμαθαν όλοι άλλαξε? Μήπως θα ζήσεις με τους άλλους?

 

Μην ανέχεσστε τη βία, δεν αξίζει σε κανένα, κανείς δεν έχει την άδεια να την εξασκεί, και όποιος το θεωρεί φυσιολογικό να το κάνει ας το κάνει σε άλλους και όχι σε εμάς και τα παιδιά μας!

[foubi]

ξερω καλα οτι ευτυχισμενα παιδια ειναι αυτα που δεν βιωνουν ποτε τετοιες συμπεριφορες.

 

Τα παιδια σου χτιζουν τωρα προσωπικοτητα και σιγουρα δεν θες ολα αυτα να τους ακολουθουν μια ζωη. Παρε την ζωη των παιδιων σου στα χερια σου και καντην οπως τους αξιζει.

 

Είμαι όμως τόσο κουρασμένη ψυχολογικά από όλα αυτά, που αδυνατώ να πιστέψω ότι το όνειρο της Σταχτοπούτας για μένα ήταν ένας εφιάλτης, ότι τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν χωρίς πατρική στοργή, ότι θα πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια και να παλέψω για ένα διαζύγιο...

 

βρε Μαρία τώρα μεγαλώνουν με πατρική στοργή? άλλο παρουσία και άλλο στοργή...

πίστεψε με πως τα παιδιά σου αν τα προστατεύσεις (με όποιο τρόπο κρίνεις εσύ) από τέτοιες καταστάσεις θα σ'ευγνωμονούν... και δεν σου μιλάω εκ του ασφαλούς...δυστυχώς

[Dimitra83]

αλλαγμενος φαινεται αλλα δεν ειναιι πιστεψε με.θα εχει καλη συμπεριφορα για λιγο καιρο και μετα ξανα τα ιδια .το ξυλο ειναι εθισμος.οπως ο τζογος οπως το αλκοολ ετσι και αυτος που σηκωνει χερι ΔΕΝ το κοβει!και θα ζηταει συγνωμη και θα κλαιγεται και θα χτυπιεται οτι μετανιωσε αλλα δεν θα το κοψει!

και πιστεψε με αν παρεις την αποφαση να χωρισεις σε 6-7 χρονια που θα μπαινουν στην εφηβια τα παιδια σου θα ειναι ακομα πιο δυσκολα.και θα εχουν βιωσει ηδη φασαριες και ξυλο.και θα εχουν ηδη διαμορφωσει χαρακτηρα δεκτικο στη βια αλλα και θα αντιδρουν και τα ιδια με βια.

ξυπνα απο τον ληθαργο.εισαι η μανα τους εσυ πρεπει να τα προστατευσεις.μην τα βαζεις σαν δικιολογια για να κρατησεις εναν τετοιο ανθρωπο.χιλιαδες παιδια ειναι χωρισμενων γονιων και δεν πεθαναν δεν εζησαν στερημενα και η ζωη τους εξελιχθηκε μια χαρα.

ΑΝ ΕΣΥ εισαι διπλα τους αν εσυ εισαι η μανα με ολη τη σημασια της λεξης τα παιδια σου δε θα παθουν τιποτα απο το διαζυγιο.αν κρατησεις αυτο τον ανθρωπο στο σπιτι θα βιωνουν καθημερινα σωματικη και λεκτικη βια ΚΑΙ ψυχολογικη.και τα παιδια αλλα και εσυ.

δεν αλλαζει...!

[maria_t]

αλλαγμενος φαινεται αλλα δεν ειναιι πιστεψε με.θα εχει καλη συμπεριφορα για λιγο καιρο και μετα ξανα τα ιδια .το ξυλο ειναι εθισμος.οπως ο τζογος οπως το αλκοολ ετσι και αυτος που σηκωνει χερι ΔΕΝ το κοβει!και θα ζηταει συγνωμη και θα κλαιγεται και θα χτυπιεται οτι μετανιωσε αλλα δεν θα το κοψει!

και πιστεψε με αν παρεις την αποφαση να χωρισεις σε 6-7 χρονια που θα μπαινουν στην εφηβια τα παιδια σου θα ειναι ακομα πιο δυσκολα.και θα εχουν βιωσει ηδη φασαριες και ξυλο.και θα εχουν ηδη διαμορφωσει χαρακτηρα δεκτικο στη βια αλλα και θα αντιδρουν και τα ιδια με βια.

 

Αυτά σκέφτομαι κι εγώ, θαρρείς είσαι στο μυαλό μου κάποιες στιγμές...

 

Όταν όμως τον βλέπω να παίζει τόσο όμορφα με τα παιδιά και να είναι γλυκός μαζί τους (που είναι το μεγαλύτερο διάστημα) τότε είναι που αναρρωτιέμαι για "το στοργικό πατέρα"...

 

Τουλάχιστο έκανα ένα πρώτο βήμα και έκλεισα ραντευού με το ψυχολόγο. Θέλω να είμαι πλήρως προετοιμασμένη για τις όποιες κινήσεις μου από εδώ και πέρα...

 

Έπειτα θα χρειαστώ ένα/μία καλή δικηγορο για νομικές συμβουλές... Επειδή δεν γνωρίζω κανέναν, μήπως έχει κάποια να μου προτείνει με πμ κάποιον στη Θεσσαλονίκη; (Δυτική ακόμη καλύτερα...)

[ilonka19]

Έχω σοκαριστεί ότι ενήλικας άνθρωπος μπορεί να δείρει παιδί 3 ετών. Το παιδί σου είναι ακόμα βρέφος, πώς είναι δυνατόν κάποιος να δέρνει ένα βρέφος. Ακόμα και αν σε έπιασε τόσο δυνατά, επειδή δεν ελέγχει τα νεύρα και τη δύναμή του φαντάσου, τι κακό μπορεί να κάνει στο παιδί σου αν κάποια στιγμή δεν ελέγξει τη δυνάμή του απέναντι στα παιδιά σου. δυστυχώς ο σύζυγός σου έχει σοβαρό πρόβλημα με την προσωπικότητά του. Νομίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί να επιβάλλεται στους άλλους με τα νεύρα του, τις φωνές του και την προσωπική του δύναμη. Δεν νιώθει κανέναν ενδοιασμό και δεν έχει πρόβλημα να παραφέρεται ακόμα και μπροστά σε τρίτα άτομα όπως η βοηθός σου. Πρέπει να τον πιέσεις να ξεκινήσει συχνές συνεδρίες σε ψυχολόγο ή ακόμα και σε ψυχίατρο, γιατί η ζωή σου αν το αφήσεις θα μετατραπεί σε κόλαση.

[Dimitra83]

εγω στη θεση σου κουκλα μου θα φοβομουν να τον αφησω και μονο με τα παιδια.εδω ησουν εσυ μπροστα και εριξε το παιδι πανω στον καναπε και αρχισε να το χτυπαει.αν δεν ησουν εκει να τον σταματησεις μεχρι που θα εφτανε?το εχεις σκεφτει?1 δευτερολεπτο αρκει για να γινει το χειροτερο.

[Rea_1971]

Μαρία, σκέψου ένα σκηνικό ως εξής:

 

Φαντάσου ότι αύριο το πρωί μένεις μόνη με τα παιδιά σου. Ο άντρας σου δεν εξαφανίζται απλά απομακρύνεται. Τι σε φοβίζει σε αυτή την εικόνα;

Το αν θα τα καταφέρεις;

Το αν θα βιώσεις τη μοναξιά μακρια από τον άνθρωπο που μοιραστήκατε τόσα χρόνια;

Το αν θα μπορέσεις να αναπληρώσεις το κενό του πατέρα;

Το ότι δεν θα έχεις κάποιον να μοιραστείς το βάρος της ανατροφής των παιδιών;

 

Μήπως όλα αυτά μαζί

ή

Αυτό που σε τρομάζει είναι το βάρος μια δύσκολης επιλογής;

 

Αν η απάντηση είναι ναι σε όλα, πράγμα ανθρώπινο, σκέψου πως θα ένιωθες (και συγνώμη που το λέω) αν αύριο το πρωί αυτος ο ανθρωπος πέθαινε.

Θα τα κατάφερνες; Αν ξεχάσεις την απώλεια που μας φορτώνει ο θάνατος, και ότι συναισθηματικά αυτό συνεπάγεται, εσύ και τα παδιά σου θα ήσασταν κλά με τον τρόπο που εσύ θεωρείς το καλά;

[fridoula]

αχχ και εγω το ιδιο θα πω μακριαααααααααααα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!και αυτο απο ψυχης και προσωπικης πειρας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!''οταν ανεβαινει δεν κατεβαινει'' μου ειχε πει η γιαγια μου ενα βραδυ,,,ετσι οπως το ειπε ηταν!!!!!!!!!!!

δεν αλλαζει αυτο!!!!!!!!!!!!!δυστυχως!!!!

[joan80]

Για την παιδική του ηλικία όλοι λένε ότι ήταν πολύ ζωηρό παιδί και έχει φάει πολύ ξυλο (ιδίως από τη μητέρα του). Ακόμα και ο ίδιος πιστεύει (τον έκαναν να πιστεύει) ότι και λίγο ξύλο έφαγε, τόσο ζωηρός που ήταν...

 

Αναρωτιέμαι αν έχει καταλάβει και ο ίδιος και εκείνοι πόση ζημιά του έκαναν...

 

Θα σταθώ στα λόγια σου. Εφαγε πολύ ξύλο και πιστέυει ότι και λίγο έφαγε... πόσο εύκολο είναι για έναν γονιό να ρίξει το φταίξιμο στο παιδί (ήταν πολύ ζωηρό) αντί να αναλογιστεί τις δικές του ευθύνες, τη δική του ανεπάρκεια, τα δικά του λάθη. Μάλλον πάρα πολύ.

 

Και τι αποκόμισε ο άντρας σου από την τρόπο διαπαιδαγώγισής του; Να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και στα παιδιά και κατα βάθος, μέσα του, να θεωρεί ότι δεν φταίει ο ίδιος, που δεν μπορεί να ελέγξει τα νεύρα του, αλλά το 3χρονο που είναι ζωηρό και δεν ακούει.

 

Μπορεί τις περισσότερες φορές να είναι καλός και στοργικός όπως λες παραπάνω, αλλά θεωρώ ότι έχει πολλά ζηήματα να λύσει. Εσύ πρεπει να δεις τι θα προκαλέσει μικρότερη ψυχολογική φθορά στα παιδιά: ένας πατέρα που είναι πάντα μεσα στο σπίτι αλλά σηκώνει χέρι ή νευριάζει και μιλάει απότομα ή ένας πατέρας που που δεν είναι συνεχώς στο σπίτι και τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα ήρεμο περιβάλλον;

[Dimitra83]

Εφαγε πολύ ξύλο και πιστέυει ότι και λίγο έφαγε... πόσο εύκολο είναι για έναν γονιό να ρίξει το φταίξιμο στο παιδί (ήταν πολύ ζωηρό)

 

Και τι αποκόμισε ο άντρας σου από την τρόπο διαπαιδαγώγισής του; Να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο και στα παιδιά και κατα βάθος, μέσα του, να θεωρεί ότι δεν φταίει ο ίδιος,

 

 

σωστη πολυ σωστη

[tzini]

μαρακι μου,

δυστυχως ενα πολυ αγαπημενο μου προσωπο, ηταν εκει που εισαι εσυ τωρα. πηγε κ παραπερα. δεν εγινε κατι διαφορετικο. κ τωρα απλα φοβαται!

 

ευχομαι πραγματικα να εχεις μια πολυ καλυτερη τυχη κ εσυ κ τα παιδια σου! να μην βρεθεις κ στις επομενες θεσεις που βρεθηκε η μαριαννα μου, ουτε κ στη θεση που ειναι αυτη τωρα.

αρκει να πιστεψεις στον εαυτο σου!

[tzini]

Μαρία, σκέψου ένα σκηνικό ως εξής:

 

Φαντάσου ότι αύριο το πρωί μένεις μόνη με τα παιδιά σου. Ο άντρας σου δεν εξαφανίζται απλά απομακρύνεται. Τι σε φοβίζει σε αυτή την εικόνα;

Το αν θα τα καταφέρεις;

Το αν θα βιώσεις τη μοναξιά μακρια από τον άνθρωπο που μοιραστήκατε τόσα χρόνια;

Το αν θα μπορέσεις να αναπληρώσεις το κενό του πατέρα;

Το ότι δεν θα έχεις κάποιον να μοιραστείς το βάρος της ανατροφής των παιδιών;

 

Μήπως όλα αυτά μαζί

ή

Αυτό που σε τρομάζει είναι το βάρος μια δύσκολης επιλογής;

 

Αν η απάντηση είναι ναι σε όλα, πράγμα ανθρώπινο, σκέψου πως θα ένιωθες (και συγνώμη που το λέω) αν αύριο το πρωί αυτος ο ανθρωπος πέθαινε.

Θα τα κατάφερνες; Αν ξεχάσεις την απώλεια που μας φορτώνει ο θάνατος, και ότι συναισθηματικά αυτό συνεπάγεται, εσύ και τα παδιά σου θα ήσασταν κλά με τον τρόπο που εσύ θεωρείς το καλά;

 

πολυ πολυ σωστη απαντηση για να σε βοηθησει να κατσεις κ να σκεφτεις πολυ καλα τα πραγματα.

[maria_t]

Καταρχήν να ευχαριστήσω όλες σας που με συμβουλεύετε μέχρι και τα μεσάνυχτα...

 

Μαρία, σκέψου ένα σκηνικό ως εξής:

 

Φαντάσου ότι αύριο το πρωί μένεις μόνη με τα παιδιά σου. Ο άντρας σου δεν εξαφανίζται απλά απομακρύνεται. Τι σε φοβίζει σε αυτή την εικόνα;

Το αν θα τα καταφέρεις;

Το αν θα βιώσεις τη μοναξιά μακρια από τον άνθρωπο που μοιραστήκατε τόσα χρόνια;

Το αν θα μπορέσεις να αναπληρώσεις το κενό του πατέρα;

Το ότι δεν θα έχεις κάποιον να μοιραστείς το βάρος της ανατροφής των παιδιών;

 

Μήπως όλα αυτά μαζί

ή

Αυτό που σε τρομάζει είναι το βάρος μια δύσκολης επιλογής;

 

Αν η απάντηση είναι ναι σε όλα, πράγμα ανθρώπινο, σκέψου πως θα ένιωθες (και συγνώμη που το λέω) αν αύριο το πρωί αυτος ο ανθρωπος πέθαινε.

Θα τα κατάφερνες; Αν ξεχάσεις την απώλεια που μας φορτώνει ο θάνατος, και ότι συναισθηματικά αυτό συνεπάγεται, εσύ και τα παδιά σου θα ήσασταν κλά με τον τρόπο που εσύ θεωρείς το καλά;

 

Ρέα μου, σίγουρα το βάρος της απόφασης είναι πολύ μεγάλο... Πρόκειται για απόφαση ζωής που θα επηρεάσει τόσο εμένα αλλά και τα παιδιά μου...

 

Το αν θα τα καταφέρω το πιστεύω στα σίγουρα, αφου και παλιά ήμασταν εξ' αποστάσεως και με μικρότερα παιδιά...

 

Για το οικονομικό δεν με προβληματίζει, αφου έχω μια πολύ καλή δουλίτσα που εντέλει μάλλον εγώ είμαι που συντηρώ την οικογένεια...

 

Το αν θα μπορέσω να αναπληρώσω το κενό του πατέρα... ναι αυτό είναι που με προβληματίζει! Όπως επίσης το ότι έχω μία έμφυτη αίσθηση δικαιοσύνης, ή μάλλον φόβο μην αδικήσω τα παιδιά μου ή εκείνον με μια τέτοια απόφαση. Δεν θέλω να είναι μια εγωιστική απόφαση, αλλά μια δίκαια σωστή απόφαση (αρκετά λάθη έχουν γίνει έως τώρα).

 

Εξάλλου, στην όλη υπόθεση δεν κρύβω ότι νιώθω το μέρος της ευθύνης μου (που με βαραίνει αφάνταστα). Έσφαλα που άφησα (προσπαθώντας να τον αλλάξω με τον ήρεμο τρόπο και τη κουβέντα) να συνεχιστεί μια τέτοια συμπεριφορά...

 

Και για να απαντήσω στην τελευταία σου ερώτηση, σίγουρα σε περίπτωση απώλειας νιώθεις συντετριμμένος, αλλά σίγουρα τα καταφέρνεις και με τη πίστη ότι ο Θεός σου δίνει τόσες δυσκολίες όσες μπορείς να κουμαντάρεις. Η περίπτωση του διαζυγίου όμως είναι διαφορετική, διότι είναι ένας δρόμος που εσύ επέλεξες να ακολουθήσεις.