Unconditional Parenting[συζήτηση για τις πρακτικές που συστήνει το βιβλίο]

[travellingmum]

Για το θέμα του time out.. γενικά μιλώντας θα σας πώ τι έχω παρατηρήσει...

 

αν υπάρχει ένταση κ πώ στην μικρή...

 

ησύχασε διαφορετικά θα φύγω από το δωμάτιο...σταματάει στο δευτερόλεπτο...

και ενώ πρακτικά αυτό έχει αποτέλεσμα...δλδ φτάνουμε στο επιθυμητό (να σταματήσει η γκρίνια ή ό,τι ενοχλεί εκείνη τη στιγμή)

θεωρητικά σκέφτομαι....:

τι τρόμος υπάρχει εκείνη τη στιγμή στην ψυχή της; για να είναι τόσο δυνατό ώστε να την κάνει να σταματήσει..; τι ακριβώς νιώθει εκείνη τη στιγμή..;

χιλιάδες φορές θέλω να βάλω τον εαυτό μου σε time-out... να φύγω σε ένα δωμάτιο μόνη μου, να κλειστώ στην τουαλέττα...ή οπουδήποτε αλλου..εκείνη την ώρα...κάθεται έξω από την πόρτα κ φωνάζει "μαμούλα αγκαλιά"..

 

είναι δλδ το time-out ..κατά κάποιο τρόπο "παρακράτηση της αγάπης" εκείνη τη στιγμή ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα;

(ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω...δεν εννοώ ότι δεν αγαπάμε το παιδί προς Θεού, αλλά ότι του στερούμε ένα προνόμιο, στη συγκεκριμένη περίπτωση την αγκαλιά μας...

 

πολύ στη φιλοσοφία το'ριξα :)

 

 

μα το time out, αν εφαρμοστει σωστα, δεν πρεπει να ειναι τιμωρια ή παρακρατηση αγαπης, ειναι μια ευκαιρια να ηρεμισουν τα πνευματα...

[DALIA]

Πάντως οφείλω να ομολογήσω έτσι όπως εξελίσσετε το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον και από τα καλυτερότερα που έχω παρακολουθήσει εδώ μέσα.

Κάπου αναφέρθηκε η νταντά της τηλεόρασης...απλά για'μένα είναι ότι πιο απαράδεκτο έχω δει...

Νομίζω ότι όρια πρέπε να υπάρχουν παντού...απλά τα όρια διαφέρουν από οικογένεια σε οικογένεια και δε νομίζω ότι αυτό είναι κακό..

[jade]

μα το time out, αν εφαρμοστει σωστα, δεν πρεπει να ειναι τιμωρια ή παρακρατηση αγαπης, ειναι μια ευκαιρια να ηρεμισουν τα πνευματα..

 

Αν βέβαια είναι σε θέση και το παιδί να το αντιληφθεί ως τέτοιο.

[travellingmum]

Αν βέβαια είναι σε θέση και το παιδί να το αντιληφθεί ως τέτοιο.

 

 

αυτο εξαρταται απο το γονιο και πως θα αντιμετωπισει το παιδι του. Το καθε του παιδι. Πρεπει δυστυχως/ευτυχως μετα το πρωτο παιδι να γινομαστε χαμελαιοντες, να ξεχναμε ο,τι μαθαμε απο το πρωτο μας παιδακι και ν'αφηνουμε το καθε επομενο να μας διδαξει απ΄την αρχη.

 

DALIA, ασε, ας μην αρχισω να μιλαω για τη βρωμοΝταντα... τα λεω εν'ολιγοις πιο πανω... αλλα ας μην αρχισω να τα λεω εν πολλοις :evil:

[travellingmum]

Μα δεν τιμωρείται! Απλά επιβραβευεται αρνητικά!

Και να δίνει αυτοκόλλητα σε όλα τα παιδιά δεν είναι άδικο για τα παιδιά που ήταν ήσυχα και έιχαν την επιθυμητή συμπεριφορά; Σου λέει, αν παίρνει αυτοκόλλητο και ο Χ. που όλη μέρα μας ενοχλούσε, εγώ γιατί αύριο να είμαι καλός; Θα τσιμπάω και γω τους συμμεθητές μου, και αυτοκόλλητο θα πάρω!

 

απ'ο,τι καταλαβαινω αυτο ακριβως ειναι που προσπαθει να εμποδισει το unconditional parenting, το να οδηγηθει το παιδι σε τετοιες σκεψεις...Να μην ειναι το αυτοκολλητο λογος για καλη συμπεριφορα,αλλα η γνωση οτι αν συμπεριφερθω ομορφα τοτε ολοι θα περασουμε καλα... καπως ετσι το καταλαβα..

[camouflage]

πολύ ενδιαφέρον θέμα πραγματικά!

τι λεει το UP, στην περίπτωση που το παιδί απλώς αντιδρά, λεει οχι και χτυπιέται για να μην κάνει αυτο που θέλει η μαμα; πχ να φύγουμε για τη γιαγια, να παμε βόλτα, να βγαλει την πανα, τις πιτσαμες του, τα ρούχα του κλπ; μπαινεις στη θέση του, εκεινη την ωρα θέλει να κάνει κάτι άλλο και όχι αυτο που πρέπει/αυτό που έχεις προγραμματίσει. Προσπαθω να τον παρω με το καλο, να του εξηγησω, στο τελος του λεω ενταξει κοιτα εγω βαζω το μπουφαν μου και φεύγω (οταν θελουμε να φυγουμε), αυτο πιανει παντα, ειναι ομως σωστο; Γιατι βασιζεται στο φοβο οτι θα φυγει η μαμα και θα με αφησει.. Και μπορει να ειναι τρομακτικο για αυτον, αλλα απο την άλλη...του δίνεις και την επιλογη, δε σε πιεζω να ερθεις, αμα θες κατσε εδω αλλα εγω θα φυγω (δηλ δε μπορω να κανω παντα οτι θες εσυ). Γνωμες;;;

[PASOUMI]

πολύ ενδιαφέρον θέμα πραγματικά!

τι λεει το UP, στην περίπτωση που το παιδί απλώς αντιδρά, λεει οχι και χτυπιέται για να μην κάνει αυτο που θέλει η μαμα; πχ να φύγουμε για τη γιαγια, να παμε βόλτα, να βγαλει την πανα, τις πιτσαμες του, τα ρούχα του κλπ; μπαινεις στη θέση του, εκεινη την ωρα θέλει να κάνει κάτι άλλο και όχι αυτο που πρέπει/αυτό που έχεις προγραμματίσει. Προσπαθω να τον παρω με το καλο, να του εξηγησω, στο τελος του λεω ενταξει κοιτα εγω βαζω το μπουφαν μου και φεύγω (οταν θελουμε να φυγουμε), αυτο πιανει παντα, ειναι ομως σωστο; Γιατι βασιζεται στο φοβο οτι θα φυγει η μαμα και θα με αφησει.. Και μπορει να ειναι τρομακτικο για αυτον, αλλα απο την άλλη...του δίνεις και την επιλογη, δε σε πιεζω να ερθεις, αμα θες κατσε εδω αλλα εγω θα φυγω (δηλ δε μπορω να κανω παντα οτι θες εσυ). Γνωμες;;;

 

 

επειδη και γω το κανω αυτο με το μπουφαν και πιανει παντα,(το μονο που πιανει παντα) δεν εχω σκεφτει ποτε οτι του παιδιου θα του δημιουργησει φοβο οτι φευγει η μαμα. Δηλ πιστευω οτι το σκεφτεται οπως το λες κ συ σαν εναλλακτικη οτι αφου δεν θες να ερθεις εσυ, παω μονη μου.Δεν του λεω δηλαδη καλα εγω φευγω εσυ κατσε μονος σου σπιτι αλλα αφου εγω πρεπει να φυγω κ εσυ δεν ερχεσαι, κατσε εδω.Δηλ αμα του την περνας την ιδεα ετσι, τι τραυμα μπορει να του δημιουργηθει??

[camouflage]

Δεν του λεω δηλαδη καλα εγω φευγω εσυ κατσε μονος σου σπιτι αλλα αφου εγω πρεπει να φυγω κ εσυ δεν ερχεσαι, κατσε εδω.Δηλ αμα του την περνας την ιδεα ετσι, τι τραυμα μπορει να του δημιουργηθει??

 

Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνει με τον πρώτο ή το δεύτερο τρόπο. Δεν ξέρω αν ειναι και σε θεση να το καταλαβει - ειναι 2 χρονων σχεδον. Φοβάμαι οτι πιανει τοσο καλα γιατι φοβαται οτι θα χασει τη μαμα του. Και ειναι λιγο κολλημενος με τη μαμα, θελει ολο αγκαλια, οταν ειμαι εγω δεν θελει κανεναν αλλο κλπ.

[DALIA]

Να διευκρινίσω για αποφυγή παρεξηγήσεων ότι το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει. Απλά κάποια πράγματα που αναφέρθηκαν είτε τα εφάρμοζα είτε μου φαίνονται απόλυτα λογικά.

πολύ ενδιαφέρον θέμα πραγματικά!

τι λεει το UP, στην περίπτωση που το παιδί απλώς αντιδρά, λεει οχι και χτυπιέται για να μην κάνει αυτο που θέλει η μαμα; πχ να φύγουμε για τη γιαγια, να παμε βόλτα, να βγαλει την πανα, τις πιτσαμες του, τα ρούχα του κλπ; μπαινεις στη θέση του, εκεινη την ωρα θέλει να κάνει κάτι άλλο και όχι αυτο που πρέπει/αυτό που έχεις προγραμματίσει. Προσπαθω να τον παρω με το καλο, να του εξηγησω, στο τελος του λεω ενταξει κοιτα εγω βαζω το μπουφαν μου και φεύγω (οταν θελουμε να φυγουμε), αυτο πιανει παντα, ειναι ομως σωστο; Γιατι βασιζεται στο φοβο οτι θα φυγει η μαμα και θα με αφησει.. Και μπορει να ειναι τρομακτικο για αυτον, αλλα απο την άλλη...του δίνεις και την επιλογη, δε σε πιεζω να ερθεις, αμα θες κατσε εδω αλλα εγω θα φυγω (δηλ δε μπορω να κανω παντα οτι θες εσυ). Γνωμες;;;

Λογικά το βιβλίο πρέπει να λέει ότι πρέπει να ψάξουμε την αιτία που το παιδί αντιδράει μ’ αυτό τον τρόπο. Κάτι το ενοχλεί δεν μπορεί…

Εσένα δεν σου έχει τύχει π.χ. να σε πιάσει «σπαρίλα» και να μην θες να κουνηθείς από το σπίτι ? ή ξέρω εγώ να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί πολύ και να μη θες να το εγκαταλείψεις ?

Εκείνο γιατί να μην έχει αυτό το δικαίωμα…? Απλά εκείνο δεν ξέρει πώς να το εκφράσει και βγάζει γκρίνια…

Παιδιά σκέψεις κάνω απλές δεν είμαι ειδικός….

 

 

επειδη και γω το κανω αυτο με το μπουφαν και πιανει παντα,(το μονο που πιανει παντα) δεν εχω σκεφτει ποτε οτι του παιδιου θα του δημιουργησει φοβο οτι φευγει η μαμα. Δηλ πιστευω οτι το σκεφτεται οπως το λες κ συ σαν εναλλακτικη οτι αφου δεν θες να ερθεις εσυ, παω μονη μου.Δεν του λεω δηλαδη καλα εγω φευγω εσυ κατσε μονος σου σπιτι αλλα αφου εγω πρεπει να φυγω κ εσυ δεν ερχεσαι, κατσε εδω.Δηλ αμα του την περνας την ιδεα ετσι, τι τραυμα μπορει να του δημιουργηθει??

 

 

Επειδή και εγώ το έκανα ( κάποιες φορές το κάνω ακόμη ) και σκεφτόμουν έτσι ακριβώς και έχοντας τώρα λίγο μεγαλύτερο παιδάκι, αν του πω τώρα κάτι τέτοιο παίρνει λυπημένο ύφος και μου λέει « και εμένα θα με αφήσεις μόνο? Δεν με σκέφτεσαι λίγο ?»…

Ξέρετε τώρα τι κάνω και αποφεύγω όλα αυτά ? πιάνει τις περισσότερες φορές όχι πάντα…

Πάντα τον ρωτάω ΓΙΑΤΙ δεν θες και πάντα υπάρχει κάποιος λόγος…Σε μας ίσως φαίνεται αστείος αλλά για εκείνα είναι σημαντικός..

Απλά τον διαβεβαιώνω ότι αυτό που κάνει μπορεί να το συνεχίσει όταν γυρίσουμε…

[maan]

dalia θα συμφωνήσω κατ'αρχάς ότι το θέμα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον..(για τα δικά μου τλχ ενδιαφέροντα)

 

χριστίνα τι εννοείς να εφαρμοστεί σωστά το time-out? δίνεις ένα παράδειγμα να μπω στο νόημα;

 

να σας πω κ μερικές ακόμα σκέψεις για το time-out, κ αυτό το παράδειγμα που ανέφερε η camouflage.

 

νομίζω ότι όλες θα συμφωνήσετε ότι οι γονείς έχουν μια ιδιαίτερη δύναμη να "χειραγωγήσουν" τα παιδιά τους, μέσω της ανάγκης των παιδιών για στοργή και αποδοχή και συγχρόνως του φόβου τους για την έλλειψη συναισθηματικής υποστήριξης.

 

Για το δικό μου μυαλό (βαθιά επηρρεασμένη άποψη από το βιβλίο για το οποίο συζητάμε), η τεχνική του αποχωρισμού (εγώ βάζω εδώ κ το time-out, περιμένω όμως κ την άποψη της χριστίνας γι'αυτό μήπως κ δεν το έχω σωστά στο μυαλό μου) έχει πολλά κοινά στοιχεία με την σωματική τιμωρία..

 

Και οι 2 μορφές "τιμωρίας" δίνουν στα παιδιά να καταλάβουν ότι εάν κάνουν κάτι που δεν μας αρέσει θα τα αναγκάσουμε να "υποφέρουν" μέχρι να αλλαξουν συμπεριφορά.

Το μόνο που διαφέρει είναι ο τρόπος που θα τα κάνουμε να υποφέρουν...στη μεν πρώτη περίπτωση μέσω σωματικού πόνου, στη δεύτερη μέσω ψυχολογικού εξαναγκασμού - την απομόνωση. Και μάλιστα ο ψυχολογικός εξαναγκασμός είναι κ κατ'άτι χειρότερος νομίζω, επειδή το παιδί δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει, ή τι το περιμένει...ενώ μια σφαλιάρα διαρκεί 1 δευτερόλεπτο με γνωστές συνέπειες..

 

Και οι 2 μέθοδοι αναφέρονται στο ποιές επιπτώσεις έχουν οι πράξεις των παιδιώς στον εαυτό τους και όχι στους άλλους..

[maan]

για το θέμα με τα αυτοκόλλητα δεν θέλω να μπω καν στη διαδικασία να τα σχολιάσω, επειδή εμένα προσωπικά με εξοργίζει ο διαχωρισμός παιδιών σε καλά κ κακά με οποιοδήποτε μέσο (αυτοκόλλητα - ανακύρηξη του καλύτερου παιδιού κλπ κλπ)

Με πόσο ακριβώς άγχος ακόμα πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας...;

όπως επίσης κ για τη νταντά...

[camouflage]

Για το δικό μου μυαλό (βαθιά επηρρεασμένη άποψη από το βιβλίο για το οποίο συζητάμε), η τεχνική του αποχωρισμού (εγώ βάζω εδώ κ το time-out, περιμένω όμως κ την άποψη της χριστίνας γι'αυτό μήπως κ δεν το έχω σωστά στο μυαλό μου) έχει πολλά κοινά στοιχεία με την σωματική τιμωρία..

 

Και οι 2 μορφές "τιμωρίας" δίνουν στα παιδιά να καταλάβουν ότι εάν κάνουν κάτι που δεν μας αρέσει θα τα αναγκάσουμε να "υποφέρουν" μέχρι να αλλαξουν συμπεριφορά.

Ειναι ολα αυτά σωστά αλλά έτσι δεν ειναι ο κόσμος; δηλ δεν πρέπει να προετοιμάσεις το παιδί για να αντιμετωπίσει τον κόσμο; ο κόσμος εχει κανόνες που ουτε και εμεις θελουμε αλλα πρεπει να τους ακολουθήσουμε. Και αν δεν τους ακολουθησουμε θα εχουμε συνεπειες. Δηλ η 'τιμωρια' ειναι καθημερινο φαινομενο στη ζωη. Και αν το παιδι δεν ειναι προετοιμασμενο σωστά τότε θα εχει συμπεριφορά 'κακομαθημένου', οτι δηλ κανει οτι θελει.

Και μενα δεν μου αρεσει να φυγω αλλα πρεπει. Ναι δε θελει να φυγει γιατι στο μυαλουδακι του εχει σκεφτει κατι αλλο να κανει εκεινη τη στιγμή αλλα δεν σηκώνει κουβέντα, μονο φωνάζει. Αν παω να του εξηγησω με ηρεμία, ε με το που θα του πω 'δε μπορεις να κανεις αυτό ή το άλλο τωρα' αρχιζει να φωναζει παλι. Στην περιπτωση αυτή δεν ειναι 'θα περάσει το δικό μου με φωνές!' απο τη μερια του παιδιού;

[jannis]

Για το θέμα του time out.. γενικά μιλώντας θα σας πώ τι έχω παρατηρήσει...

 

αν υπάρχει ένταση κ πώ στην μικρή...

 

ησύχασε διαφορετικά θα φύγω από το δωμάτιο...σταματάει στο δευτερόλεπτο...

και ενώ πρακτικά αυτό έχει αποτέλεσμα...δλδ φτάνουμε στο επιθυμητό (να σταματήσει η γκρίνια ή ό,τι ενοχλεί εκείνη τη στιγμή)

θεωρητικά σκέφτομαι....:

τι τρόμος υπάρχει εκείνη τη στιγμή στην ψυχή της; για να είναι τόσο δυνατό ώστε να την κάνει να σταματήσει..; τι ακριβώς νιώθει εκείνη τη στιγμή..;

χιλιάδες φορές θέλω να βάλω τον εαυτό μου σε time-out... να φύγω σε ένα δωμάτιο μόνη μου, να κλειστώ στην τουαλέττα...ή οπουδήποτε αλλου..εκείνη την ώρα...κάθεται έξω από την πόρτα κ φωνάζει "μαμούλα αγκαλιά"..

ακριβώς έτσι έκαναν και τα δικά μου τις λίγες φορές που το έκανα και ΤΡΟΜΑΞΑ! Ειναι δελεαστικό να το χρησιμοποιήσω - γιατί έχει αποτέλεσμα- αλλά είμαι σίγουρη ότι τους πληγώνει και τους τρομοκρατεί αφάνταστα. Ναι πιστεύω ότι το μόνο που προσλαμβάνουν είναι απόρριψη και είναι ότι χειρότερο για τα παιδιά.

Ετσι δεν τους στερώ ποτέ τον εαυτό μου.

Αλλά μερικές φορές τα στέλλνω στο δωμάτιο τους "να σκεφτούν" αυτό το δέχονται πιο εύκολα και έρχονται μετά και μου λένε τι σκέφτηκαν...

[jannis]

Από την άλλη όμως, οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Και την επιζητάμε την αποδοχή. Από τους γονείς μας, τους γύρω μας, γενικώς...

Μια καλή κουβέντα, ένα ωραία τα κατάφερες, είναι μέσα στη φύση μας να τα επιζητούμε. Πώς να τα στερήσεις εντελώς από ένα παιδί;

 

Λοιπον σε ένα βιβλίο που διάβαζα, στο οποίο ο έπαινος παρουσιαζόταν ως "χειριστικός" εξηγούσε ότι η αποδοχή - η οποία είναι απαραίτητη μπορεί να φανεί πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά (ως προς την τόνωση της αυτοπεποίθησης) με απλές παρατηρήσεις και αναφορές στο πως νιώθει το παιδί,

δηλαδή

αντι να πεις

Μπράβο πολύ χάρηκα που έβαλες το καλάθι (δηλαδή αν δεν το έβαζες ήμουν λυπημένη ?)

να πεις

Γιώργο τα κατάφερες, είδα ότι προσπάθησες πολλές φορές φαινέται ότι πραγματικά ήθελες να βάλεις το καλάθι, Είσαι χαρούμενος? (εσύ που κατάφερες τον δικό σου στόχο)

 

Είναι δύσκολο να σκέφτεσαι και να μιλάς έτσι αλλά αμα μπεις στο πνεύμα γίνεται και πραγματικά βλέπεις αποτέλεσμα στα παιδιά.

[Mara-76]

(keep writing pls! εξαιρετικο feedback για όσους εχουμε ακόμη βρεφουδια )

[DALIA]

Ειναι ολα αυτά σωστά αλλά έτσι δεν ειναι ο κόσμος; δηλ δεν πρέπει να προετοιμάσεις το παιδί για να αντιμετωπίσει τον κόσμο; ο κόσμος εχει κανόνες που ουτε και εμεις θελουμε αλλα πρεπει να τους ακολουθήσουμε. Και αν δεν τους ακολουθησουμε θα εχουμε συνεπειες. Δηλ η 'τιμωρια' ειναι καθημερινο φαινομενο στη ζωη. Και αν το παιδι δεν ειναι προετοιμασμενο σωστά τότε θα εχει συμπεριφορά 'κακομαθημένου', οτι δηλ κανει οτι θελει.

 

Συμφωνώ απόλυτα ότι τα παιδιά πρέπει να είναι προετοιμασμένα να αντμετοπίσουν τον κόσμο...( δηλ. ότι θα αδικηθούν, θα αντιμετοπιστούν ρατσιστικά, άλλοι έχουν περισσότερα χρήματα μπορούν να κάνουν περισσότερα πράγματα κ.τ.λ, ότι μπορεί να δεχθούν άσχημη συμπεριφορά κ.τ.λ. ).

Αλλά άλλο πράγμα η συνέπεια των πράξεων και άλλο η τιμωρία...

[camouflage]

(keep writing pls! εξαιρετικο feedback για όσους εχουμε ακόμη βρεφουδια )

 

διαβαζω το βιβλιο..(το βρηκα σε ηλεκτρονικη μορφή)..

Και σε αναφορά με τα αυτοκολλητάκια, όσο και αν παλεύουμε να είμαστε σωστοί γονείς τι γίνεται με τους παπούδες/δασκάλους κα ανθρώπους που είναι στη ζωή των παιδιών και συμμετέχουν στην ανατροφή τους; Για αυτούς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Για το παιδί άραγε παίζουν τον ίδιο ρόλο αυτά που θα του πουν οι άλλοι ή περισσότερο κρατάει αυτά που του λένε/δείχνουν οι γονείς - και ανάλογα διαμορφώνει τη συμπεριφορά του;

[jade]

αντι να πεις

Μπράβο πολύ χάρηκα που έβαλες το καλάθι (δηλαδή αν δεν το έβαζες ήμουν λυπημένη ?)

να πεις

Γιώργο τα κατάφερες, είδα ότι προσπάθησες πολλές φορές φαινέται ότι πραγματικά ήθελες να βάλεις το καλάθι, Είσαι χαρούμενος? (εσύ που κατάφερες τον δικό σου στόχο)

Εννοείς δηλαδή ότι το παιδί δεν πρέπει να το αφορά η χαρά μας (ή άλλο συναίσθημα) για μια πράξη του, αλλά μπορεί να το αφορά η χαρά μας για τη χαρά του; (ή ούτε αυτό )

 

Κάποιες φορές οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις μπορούν να λειτουργήσουν καπελωτικά και χειριστικά για το παιδί, συμφωνώ. Να συνδεθεί το παιδί βαθύτερα με αυτό που κάνει, όχι επιφανειακά με έναν εύκολο και εξωτερικό έπαινο. Πολύ ωραίο.

 

Από την άλλη, αν το παιδί μου βάλει καλάθι με τους άλλους δε ζητωκραυγάζω; Κάθομαι παράμερα (συναισθηματικά) και παρακολουθώ ψύχραιμα; Πώς διαχωρίζεται αυτό στα μάτια του παιδιού από το ψυχρά; Ψάχνω δηλαδή την ας την πω "ποσόστωση"....

 

Κι επειδή μιλάμε για τα κίνητρα των πράξεων του παιδιού, δεν είναι και η αποδοχή/ θαυμασμός των άλλων μία (μικρή) συνιστώσα του κινήτρου μιας πράξης (παιδιού ή ενηλίκου); αυτό το δεχόμαστε;

[culte]

διαβαζω το βιβλιο..(το βρηκα σε ηλεκτρονικη μορφή)..

 

μήπως μπορείς να μας δώσεις το λινκ??????

[Mara-76]

camouflage πρός το παρον, εμπειρικά και μονο νομιζω οτι τα παιδκά "διαλεγουν" και τοπο8ετουν τον κα8ενα που ειναι στη ζωή του στο..κουτάκι του ανάλογα με την συμπεριφορά του. σε εμας η μια γιαγιά ειναι η γιαγιά "διασκεδαστής" που επειδη κοιμάται αργα ειναι το στανταρ άτομο για να την πάρει απο το δωμάιτο και να την πάει στο σαλόνι για παιχνίδι (η κορη μου εχει καταλάβει οτι η πε8ερα μου ειναι νυχτοπουλι και επειδη δεν πεφτει ευκολα για υπνο σου λεει ας γκρινιαξω λιγο να ερ8ει η άλλη να με πάρει απο το κρεβάτι που βαριέμαι). η άλλη γιαγιά, η μάνα μου, ειναι η γιαγιά για τα δυσκολα και εκεινη ζητάει οταν πχ 8ελει να φυγει απο την παιδίατρο ή αν πονάει κάπου. ο παππούς ειναι ο διασκεδαστής επίσης, ο μπαμπάς της ειναι "αυτος που με αφηνει και κάνω οτι 8έλω" και εγώ ειμαι 'η μαμά που διαβάζει και οποτε την βλέπω μου φέρνει κάτι περίεργο και κάθεται μαζί μου και το φτιάχνουμε και οταν παω να κανω μλκια μου λεει οχι γελώντας... αλλά τελικά την κάνω την μλκια και γελάμε μαζι".

[DALIA]

camouflage πρός το παρον, εμπειρικά και μονο νομιζω οτι τα παιδκά "διαλεγουν" και τοπο8ετουν τον κα8ενα που ειναι στη ζωή του στο..κουτάκι του ανάλογα με την συμπεριφορά του. σε εμας η μια γιαγιά ειναι η γιαγιά "διασκεδαστής" που επειδη κοιμάται αργα ειναι το στανταρ άτομο για να την πάρει απο το δωμάιτο και να την πάει στο σαλόνι για παιχνίδι (η κορη μου εχει καταλάβει οτι η πε8ερα μου ειναι νυχτοπουλι και επειδη δεν πεφτει ευκολα για υπνο σου λεει ας γκρινιαξω λιγο να ερ8ει η άλλη να με πάρει απο το κρεβάτι που βαριέμαι). η άλλη γιαγιά, η μάνα μου, ειναι η γιαγιά για τα δυσκολα και εκεινη ζητάει οταν πχ 8ελει να φυγει απο την παιδίατρο ή αν πονάει κάπου. ο παππούς ειναι ο διασκεδαστής επίσης, ο μπαμπάς της ειναι "αυτος που με αφηνει και κάνω οτι 8έλω" και εγώ ειμαι 'η μαμά που διαβάζει και οποτε την βλέπω μου φέρνει κάτι περίεργο και κάθεται μαζί μου και το φτιάχνουμε και οταν παω να κανω μλκια μου λεει οχι γελώντας... αλλά τελικά την κάνω την μλκια και γελάμε μαζι".

 

επειδή εγώ το ζω ήδη που ο μικρός είναι 5,5 ετών θα σου πω ότι έτσι ακριβώς είναι όπως το περιγράφεις...

και εγώ έτσι κάπως θα απαντούσα...

Αλλά ότι και να σημαίνουν κάποια άτομα για το παιδί η "βάση" είναι το τι θα κάνει με τους γονείς του τελικά

Καταλαβαίνω απόλυτα camouflage τι θέλεις να πεις γιατί και εγώ είχα παρόμοιο άγχος όταν ο μικρός ήταν σε εκείνη την ηλικία...ευτυχώς η πορεία μου έβγαλε ότι τελικά "τζάμπα το άγχος"

[Mara-76]

φανταζομαι πως οταν ενα παιδι πάει παιδικο ή νηπιο, το πρώτο διάστημα κάποια πράγματα θα του φαίνονται...κάπως. δλδ "στο σπιτι οταν κάνω αταξια η μαμά το συζητάει μαζί μου...ενω εδώ η δασκάλα με βάζει στη γωνια... μα γιατι?" ή και το ανάποδο... πιστευω πώς σιγα σιγα και με συζητηση το παιδι μπορει να διαχωρισει τι ειναι η μαμα τι ειναι η δασκάλα και ούτω καθεξής και αυτο το λέω επειδη πολλές φορές τα παιδιά σου πετάνε κάτι..τρομερά φιλοσοφημένο και μένεις λιγο κρόκος..

[camouflage]

επειδή εγώ το ζω ήδη που ο μικρός είναι 5,5 ετών θα σου πω ότι έτσι ακριβώς είναι όπως το περιγράφεις...

και εγώ έτσι κάπως θα απαντούσα...

Αλλά ότι και να σημαίνουν κάποια άτομα για το παιδί η "βάση" είναι το τι θα κάνει με τους γονείς του τελικά

Καταλαβαίνω απόλυτα camouflage τι θέλεις να πεις γιατί και εγώ είχα παρόμοιο άγχος όταν ο μικρός ήταν σε εκείνη την ηλικία...ευτυχώς η πορεία μου έβγαλε ότι τελικά "τζάμπα το άγχος"

 

ευχαριστώ! είχα την ελπίδα οτι είναι έτσι..

το εχω το άγχος γιατί τα αντράκια μου τα βλέπω πολύ λίγο (δουλεύω μέχρι τις 5:30)

απο την άλλη τα στραβά των παπούδων, μπαμπάδων κλπ- που οπως λετε το ίδιο το παιδί το ξέρει οτι δεν είναι σωστά αλλά - εσύ πως τα διορθώνεις; ή δεν χρειάζεται; δηλ πετάει το φαγητό στο πάτωμα και η γιαγιά γελάει,

πρέπει να κοιμηθεί και ομως έχει βρει το μπαμπά θύμα για να παίζουν μέχρι αργά κλπ

[DALIA]

φανταζομαι πως οταν ενα παιδι πάει παιδικο ή νηπιο, το πρώτο διάστημα κάποια πράγματα θα του φαίνονται...κάπως. δλδ "στο σπιτι οταν κάνω αταξια η μαμά το συζητάει μαζί μου...ενω εδώ η δασκάλα με βάζει στη γωνια... μα γιατι?" ή και το ανάποδο... πιστευω πώς σιγα σιγα και με συζητηση το παιδι μπορει να διαχωρισει τι ειναι η μαμα τι ειναι η δασκάλα και ούτω καθεξής και αυτο το λέω επειδη πολλές φορές τα παιδιά σου πετάνε κάτι..τρομερά φιλοσοφημένο και μένεις λιγο κρόκος..

 

πλέον δεν υπάρχει γωνία, υπάρχει η σκεφτούλα ή το καρεκλάκι της σκέψης...

αυτά τα φιλοσοφημένα να δω πότε κόβονται

 

 

απο την άλλη τα στραβά των παπούδων, μπαμπάδων κλπ- που οπως λετε το ίδιο το παιδί το ξέρει οτι δεν είναι σωστά αλλά - εσύ πως τα διορθώνεις; ή δεν χρειάζεται; δηλ πετάει το φαγητό στο πάτωμα και η γιαγιά γελάει,

πρέπει να κοιμηθεί και ομως έχει βρει το μπαμπά θύμα για να παίζουν μέχρι αργά κλπ

 

θα επανέλθω να σου απαντήσω γιατί φεύγω

[kikileuteris]

Παιδιά μπράβο εξαιρετικό το θέμα! (α ρε τράβελινγκ!Στο πα σε συμπαθώ)

 

Δεν έχω διαβάσει το UP, αλλά έτσι που το παρουσιάζει η Μάρα, μοιάζει αρκετά με αυτό που έχω διαβάσει εγώ και προσπαθώ να εφαρμόζω, με το η πρόκληση να είμαστε γονείς του Ντράικουρρς και γενικώς όλη τη σειρά του. Ξέρω, ξέρω, τον έχω αναφέρει τόσες φορές, που στο τέλος θα νομίζετε ότι παίρνω ποσοστά.

 

Ο Ντράικουρς θεωρεί ότι η ιδανική οικογένεια, είναι η δημοκρατική οικογένεια. Και σε αυτήν, δεν υπάρχει εξουσία (γονείς). Δεν υπάρχει τιμωρία και επιβράβευση. Λίγο πολύ για τους λόγους που έχετε ήδη αναφέρει.

 

Υπάρχουν συνέπειες. Αν το παιδί ακουμπήσει το μάτι που καίει, θα κάψει το δάχτυλό του (φυσική συνέπεια). Αν αργήσει πχ από το σινεμά, δε θα πάει την επόμενη φορά σινεμά. Όχι ποτό, ή καφέ, σινεμά. Βέβαια, λέει, ότι σε περιπτώσεις μεγάλου κινδύνου, περπατάει πχ μες στο δρόμο, αντιδρούμε ανάλογα. Αν όμως γενικά είμαστε ήρεμοι, και εκείνη τη στιγμή που κινδυνεύει η ζωή του αντιδράσουμε με πανικό, θα πάρει το μήνυμα, και δε θα το ξανακάνει.

 

Δίνει πάρα πολύ μεγάλη σημασία στην ενθάρυνση.Όχι στον έπαινο και στην αμοιβή. Το να είσαι καλός, να σέβεσαι τηυν κοινωνική τάξη, πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Θεωρεί ότι δεν υπάρχουν περιθωριοποιημένα παιδιά, μόνο αποθαρρημένα.

 

επειδη και γω το κανω αυτο με το μπουφαν και πιανει παντα,(το μονο που πιανει παντα) δεν εχω σκεφτει ποτε οτι του παιδιου θα του δημιουργησει φοβο οτι φευγει η μαμα. Δηλ πιστευω οτι το σκεφτεται οπως το λες κ συ σαν εναλλακτικη οτι αφου δεν θες να ερθεις εσυ, παω μονη μου.Δεν του λεω δηλαδη καλα εγω φευγω εσυ κατσε μονος σου σπιτι αλλα αφου εγω πρεπει να φυγω κ εσυ δεν ερχεσαι, κατσε εδω.Δηλ αμα του την περνας την ιδεα ετσι, τι τραυμα μπορει να του δημιουργηθει??

 

Το κάνω κι εγώ αυτό. Του λέω όμως, πάντα στο ύψος του, πως είναι δικαίωμά του να καθήσεις και να μην έρθει μαζί μας, είναι όμως και δικό μας δικαίωμα να φύγουμε. Και πάω να φύγω κι έρχεται, δε μου δείχνει να πανικοβάλλεται. Λέτε να είναι τόσο λάθος?

 

Λοιπον σε ένα βιβλίο που διάβαζα, στο οποίο ο έπαινος παρουσιαζόταν ως "χειριστικός" εξηγούσε ότι η αποδοχή - η οποία είναι απαραίτητη μπορεί να φανεί πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά (ως προς την τόνωση της αυτοπεποίθησης) με απλές παρατηρήσεις και αναφορές στο πως νιώθει το παιδί,

δηλαδή

αντι να πεις

Μπράβο πολύ χάρηκα που έβαλες το καλάθι (δηλαδή αν δεν το έβαζες ήμουν λυπημένη ?)

να πεις

Γιώργο τα κατάφερες, είδα ότι προσπάθησες πολλές φορές φαινέται ότι πραγματικά ήθελες να βάλεις το καλάθι, Είσαι χαρούμενος? (εσύ που κατάφερες τον δικό σου στόχο)

 

Είναι δύσκολο να σκέφτεσαι και να μιλάς έτσι αλλά αμα μπεις στο πνεύμα γίνεται και πραγματικά βλέπεις αποτέλεσμα στα παιδιά.

 

Αυτό ακριβώς λέει ο Ντρ. για την ενθάρρυνση.

 

Επίσης, δεν πιστεύετε ότι πρέπει να υπάρχουν όρια? Ότι μέσα σε όρια αισθανόμαστε ασφαλείς?Όλοι έτσι όχι μόνο τα παιδιά

 

Και τι λέει το UP για τα αδέρφια?Τι στάση προτείνει να κρατήσεις?