ΠΝΙΓΟΜΑΙ!!!

[ncl]

Την ιστορία μου πάνω κάτω την ξέρετε..διακοπή στις 4/10.Το θέμα μου είναι ότι σήμερα γέννησε η νύφη μου.Με τον αδελφό μου είμαστε πολύ δεμένοι και ενώ ήθελα να είμαι εκεί μαζί του αυτή την τόσο σημαντική μέρα της ζωής του δε βρήκα το κουράγιο να πάω!Και η αλήθεια είναι ότι χαίρεται η ψυχή μου για το μωρό,το αγαπάω πριν καν το δω,για τον αδελφό μου...χαίρομαι αλλά πνίγομαι ταυτόχρονα.Φόβόμουν όλον αυτό τον κόσμο στο νοσοκομείο που θα με κοίταζε κάπως,τον συναισθήματά μου,όπως και το να δω το μωρό και να συγκινηθώ όπως θα γινόταν και πριν την εμπειρία(πως θα με αντιμετώπιζαν?θα νόμιζαν πως θα ήταν απο στεναχώρια...και όλα αυτά)Δε ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε...Έχω τύψεις που δεν ήμουν εκεί.Αύριο θα σφίξω και θα πάω...

[Χρυσοβαλάντη]

Την ιστορία μου πάνω κάτω την ξέρετε..διακοπή στις 4/10.Το θέμα μου είναι ότι σήμερα γέννησε η νύφη μου.Με τον αδελφό μου είμαστε πολύ δεμένοι και ενώ ήθελα να είμαι εκεί μαζί του αυτή την τόσο σημαντική μέρα της ζωής του δε βρήκα το κουράγιο να πάω!Και η αλήθεια είναι ότι χαίρεται η ψυχή μου για το μωρό,το αγαπάω πριν καν το δω,για τον αδελφό μου...χαίρομαι αλλά πνίγομαι ταυτόχρονα.Φόβόμουν όλον αυτό τον κόσμο στο νοσοκομείο που θα με κοίταζε κάπως,τον συναισθήματά μου,όπως και το να δω το μωρό και να συγκινηθώ όπως θα γινόταν και πριν την εμπειρία(πως θα με αντιμετώπιζαν?θα νόμιζαν πως θα ήταν απο στεναχώρια...και όλα αυτά)Δε ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε...Έχω τύψεις που δεν ήμουν εκεί.Αύριο θα σφίξω και θα πάω...

 

Αχ ποσο σε καταλαβαινω....και εμενα που ναναι φτανει αυτη η στιγμη...οσο το σκεφτομαι τρελενομαι....την ιδια περιοδο εμειναν εγγυος η 1η μου ξαδερφη και η κολλητη μου, αυτες σε 1 μηνα γεννανε, οπως θα γινοταν και με εμενα αν δεν ειχε τυχει το μοιραιο...παλι θα κλαιο...παλι θα με κοιτανε μαυτο το περιεργο υφος λυπησης...καθε μερα σκεφτομαι αυτη τη στιγμη...πρεπει να παω ομως και να εχω παλι αυτο το ψευτικο χαμογελο...οχι πως δεν χαιρομαι γιαυτες αλλα ποναω....το μονο που ευχομαι ειναι ο Θεουλης να μου απαληνει τον πονο μου συντομα με τον ερχομο ενος υγειους μωρου....το ιδιο ευχομαι κ σε εσενα....καωε καλη μου την καρδια σου πετρα κ πηγαινε ευχησου και ασε τα υπολοιπα για το σπιτι που θα εισαι μονη σου,δεν χρειαζεται να ξερουν...και συντομα θα δεις θα χαρουμε κ εμεις!!!

[love4four]

ncl,

 

Καλημέρα και να σας ζήσει το μωράκι !

 

Κατά την γνώμη μου όλα όσα αισθάνεσαι είναι απολύτως φυσιολογικά.

Φυσικά και χαίρεσαι με τη νέα ψυχούλα που ήρθε στον κόσμο, φυσικά και αγαπάς τον αδερφό - τη νύφη σου, συγκινείσαι με τον ερχομό ένος νέου μέλους στην οικογένεια (αυτό θα συνέβαινε ούτως ή άλλως) και, φυσικά, επίσης, επειδή οι αναμνήσεις ή/και η άσχημη εμπειρία σου είναι πολύ νωπές μπορεί και να κλάψεις είτε από χαρά είτε από συγκίνηση μόλις αντικρύσεις το μωρό ! Πίστεψέ με! Κανείς δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει, κανείς δεν πρόκειται να σκεφτεί ότι δεν μοιράζεσαι την χαρά και κανείς δεν πρόκειται να σε κοιτάξει στραβά. Αυτά τα έχεις εσύ μέσα στο μυαλό σου λόγω της συναισθηματικής σου φόρτισης.

Μην φοβάσαι και μην αισθάνεσαι τύψεις. Οπλίσου με κουράγιο και όλα καλά θα πάνε ! Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο να εκφραστεί, να δεις που θα λειτουργήσει σαν λύτρωση αυτή τη στιγμή.

Ακόμα και να κλάψεις για ότι δεν έχεις αυτή τη στιγμή, είναι ανθρώπινο. Πιστεύω πως έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε και που είναι εις θέση να σε στηρίξουν και όχι να κοιτάξουν να πουν κάτι άσχημο αυτή τη στιγμή...

Να σκέφτεσαι πως "ρόδα είναι και γυρίζει" κι ότι σε λίγο καιρό μπορεί κι εσύ να κρατάς στην αγκαλιά σου το μωράκι σου ! Πάρε δύναμη από αυτό το μικρό πλασματάκι και πίστεψε !

Τέρμα οι τύψεις από σήμερα. Όλα τα συναισθήματα -αρνητικά/θετικά- είναι καλοδεχούμενα και δικά σου ! Πήγαινε στο μαιευτήριο και να δεις πόσο πιο ελεύθερη θα είσαι μετά....

[xenia:-)]

κοριτσια να πατε να δειτε τα μωρακια δεν κανει.....εχω περασει απο αυτο το σταδιο.παντα πηγαινα, παντα εκλαιγα .ποτε δεν με ενοιαζε πως θα με δουν οι αλλοι.και τωρα ακομη τα συναισθηματα ειναι ιδια.οι δικοι σας ανθρωποι δεν προκειται να σας παρεξηγησουν

[ValiaK]

Έχω περάσει κι εγώ από τη θέση σου... Σε μια γέννα δεν πήγα καθόλου, και ήταν στο ίδιο μαιευτήριο που έκανα την απόξεση μια εβδομάδα μετα... Ήταν αδύνατο. Ομολογουμένως, ούτε απ' έξω δεν περνάω πια... Όμως εάν μπορείς έστω και λίγο να σφιχτείς (όπως λες) και να πας, τότε γνώμη μου πρέπει να το κάνεις. Μερικές στιγμές δεν γυρνάνε ποτέ πίσω. Επιπλέον, θέλει πολύ μεγάλη δύναμη από τον άλλον να μπορέσει να αναγνωρίσει τον πόνο σου μέσα στη χαρά του και να κατανοήσει γιατί δεν τους επισκέφθηκες. Είναι δύσκολο ψυχή μου, κι εγώ το έμαθα με το δύσκολο τρόπο...

Να σου ζήσει το ανηψάκι!

[ValiaK]

Ξένια και metaxaki, θα μου επιτρέψετε να διαφωνίσω λίγο. Υπάρχουν ζαβοί άνθρωποι που μπορεί και να παρεξηγηθούν αν δεν πας να τους δεις... Φαντάζομαι βέβαια ότι οι συγγενείς της ncl δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία...

[sungirl]

πιστεύω πως πρέπει να κάνετε ότι προστάζει η ψυχή σας. Κανείς δε θα σας παρεξηγήσει αν δεν νιώθετε έτοιμες για να αντιμετωπίσετε μία κατάσταση. Όποιος παρεξηγηθεί πάει να πει πως δεν σας καταλαβαίνει....και δεν έχετε ανάγκη από ανθρώπους τέτοιους αυτή τη στιγμή. Να κοιτάξετε τον εαυτό σας και την ψυχική σας υγεία.

 

Και να θυμάστε πάντα πως τα καλύτερα είναι μπροστά και η μέρα που θα σφίξετε το δικό σας μωράκι στην αγκαλιά σας έρχεται!

 

Σας το εύχομαι με όλη μου την ψυχή!

[mousoudi]

Δεν ξέρω βρε κορίτσια, αυτά είναι τόσο προσωπικά θέματα και ο αντίκτυπος που έχει η στάση μας τόσο σ' εμάς τις ίδιες, όσο και στον περίγυρό μας είναι συνάρτηση τόσων πολλών παραγόντων, που δυσκολεύομαι να εκφέρω γνώμη...

εκείνο που μπορώ με σιγουριά να πω, γιατί το έχω ζήσει, είναι ότι όταν πρόκειται για αγαπημένους μου ανθρώπους δε νιώθω καθόλου μειονεκτικά, ούτε σκέφτομαι ότι μπορεί να με λυπούνται και ούτε σφίγγεται η δική μου καρδιά για τη δική μου κακοτυχία. Χαίρομαι μαζί τους, και το δείχνω...κι αν όλο αυτό με συγκινήσει και μου θυμίσει το μωράκι μου (δεδομένο φυσικά ότι συμβαίνει) πάλι το δείχνω...δεν καταπιέζω κανένα μου συναίσθημα και μου βγαίνουν όλα πολύ φυσικά και αυτό το εισπράττουν όλοι και με αντιμετωπίζουν επίσης πολύ φυσικά....αυτό εννοείται συμβαίνει στη δική μου περίπτωση, για άλλες δεν μπορώ να πω...

[mousoudi]

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας και μια πολύ πρόσφατη εμπειρία μου...το Σάββατο πήγα για καμπύλη ζαχάρου (οι τιμές τελικά ήταν όλες μέσα στα φυσιολογικά όρια, για τα συμπεράσματα βέβαια θα πάω και στο γιατρό) και κατά τη διάρκεια της αναμονής, ήρθε στο διαγνωστικό κέντρο ένα ζευγάρι με το αγοράκι τους. Το βλέμμα μου καρφώθηκε επάνω του και δεν μπορούσε να φύγει με τίποτα...κορίτσια, μου έμοιαζε τόσο πολύ όταν ήμουν κι εγώ παιδάκι στην ηλικία του (3,5 χρόνων), που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δικό μου!!!! Και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα ήταν και το δικό μου αγοράκι μετά από 4 χρόνια, αν τα κατάφερνε τελικά η ψυχούλα μου να γεννηθεί :(:(, και καταλαβαίνετε....λίγο έλειψε να βάλω τα κλάμματα και άντε να καταλάβουν οι άνθρωποι το γιατί!!! Αυτό το αγοράκι δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω.....κατά κάποιον τρόπο έδωσε μορφή στο δικό μου, που δεν πρόλαβα να δω, να το κρατήσω στην αγκαλιά μου...

Όταν αργότερα βρέθηκα με τον άντρα μου, εννοείται ότι του το είπα και του περιέγραψα τα συναισθήματά μου....βούρκωσε ο γλυκός μου και μου υποσχέθηκε ότι πολύ σύντομα θα κάνουμε κι εμείς το παιδάκι μας και είχε μια σιγουριά βρε κορίτσια, που σχεδόν με έπεισε....

[viki35]

Γεια σας κοριτσια , εχω περασει και εγω την απαισια εμπειρια της παλλινδρομης κυησης και της αποξεσης . Εχει περασει περιπου 3 βδομαδες απο την αποξεση , 2,5 βδομαδες για την ακριβεια . Δεν ξερω πως αιθανομαι , σιγουρα καλυτερα απο τις πρωτες μερες . Οχι δεν το ξεπερασα , απλως μου φαινεται τωρα σαν ονειρο , οτι δεν μοθ συνεβει , οτι δεν εμεινα ποτε 3η φορα εγκυος , οτι δεν παλλινδρομισε , οτι οτι οτι .

Με πληγωνει πολυ το θεαμα ενος εμβρυου 8 εβδομαδων (τοσο ητανε ) , με πληγωνουνε τα νεογεννητα , αλλα προσπαθω να κανω κουραγιο .Σε καταλαβαινω απολυτα πως αισθανεσαι , σε νοιωθω , ομως στη θεση σου θα πηγαινα , ισως αποφευγοντας να πας κανεις περισστοτερο κακο στον εαυτο σου , ισως λέω , δεν 3ερω . Ο καθενας λειτουργει στον πονο με το δικο του τροπο , ομως δωσε μια ευκαιρια στον εαυτο σου να προσπαθησεις να το αφησεις οσο γινεται πισω σου (ισως τα λεω για να τα ακουσω και εγω )

[ValiaK]

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας και μια πολύ πρόσφατη εμπειρία μου...το Σάββατο πήγα για καμπύλη ζαχάρου (οι τιμές τελικά ήταν όλες μέσα στα φυσιολογικά όρια, για τα συμπεράσματα βέβαια θα πάω και στο γιατρό) και κατά τη διάρκεια της αναμονής, ήρθε στο διαγνωστικό κέντρο ένα ζευγάρι με το αγοράκι τους. Το βλέμμα μου καρφώθηκε επάνω του και δεν μπορούσε να φύγει με τίποτα...κορίτσια, μου έμοιαζε τόσο πολύ όταν ήμουν κι εγώ παιδάκι στην ηλικία του (3,5 χρόνων), που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι δικό μου!!!! Και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα ήταν και το δικό μου αγοράκι μετά από 4 χρόνια, αν τα κατάφερνε τελικά η ψυχούλα μου να γεννηθεί :(:(, και καταλαβαίνετε....λίγο έλειψε να βάλω τα κλάμματα και άντε να καταλάβουν οι άνθρωποι το γιατί!!! Αυτό το αγοράκι δεν πρόκειται ποτέ να το ξεχάσω.....κατά κάποιον τρόπο έδωσε μορφή στο δικό μου, που δεν πρόλαβα να δω, να το κρατήσω στην αγκαλιά μου...

Όταν αργότερα βρέθηκα με τον άντρα μου, εννοείται ότι του το είπα και του περιέγραψα τα συναισθήματά μου....βούρκωσε ο γλυκός μου και μου υποσχέθηκε ότι πολύ σύντομα θα κάνουμε κι εμείς το παιδάκι μας και είχε μια σιγουριά βρε κορίτσια, που σχεδόν με έπεισε....

 

Η προσωποποίηση του μωρού που χάσαμε είναι πολύ δύσκολη. Το πιστεύεις ότι εγώ επι τούτου προσπαθώ να μην προσωποποιήσω το μωρό που έχασα, μήπως κι έτσι το ξεπεράσω πιο εύκολα? (μάταιος κόπος βέβαια)...

Χαίρομαι πολυ που ο άντρας σου είναι εκεί, στήριγμα ουσιαστικό για σένα! Θα γίνετε πολύ καλοί γονείς!!!

[newbie G]

Την ιστορία μου πάνω κάτω την ξέρετε..διακοπή στις 4/10.Το θέμα μου είναι ότι σήμερα γέννησε η νύφη μου.Με τον αδελφό μου είμαστε πολύ δεμένοι και ενώ ήθελα να είμαι εκεί μαζί του αυτή την τόσο σημαντική μέρα της ζωής του δε βρήκα το κουράγιο να πάω!Και η αλήθεια είναι ότι χαίρεται η ψυχή μου για το μωρό,το αγαπάω πριν καν το δω,για τον αδελφό μου...χαίρομαι αλλά πνίγομαι ταυτόχρονα.Φόβόμουν όλον αυτό τον κόσμο στο νοσοκομείο που θα με κοίταζε κάπως,τον συναισθήματά μου,όπως και το να δω το μωρό και να συγκινηθώ όπως θα γινόταν και πριν την εμπειρία(πως θα με αντιμετώπιζαν?θα νόμιζαν πως θα ήταν απο στεναχώρια...και όλα αυτά)Δε ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε...Έχω τύψεις που δεν ήμουν εκεί.Αύριο θα σφίξω και θα πάω...

 

Γεια σας κοριτσια , εχω περασει και εγω την απαισια εμπειρια της παλλινδρομης κυησης και της αποξεσης . Εχει περασει περιπου 3 βδομαδες απο την αποξεση , 2,5 βδομαδες για την ακριβεια . Δεν ξερω πως αιθανομαι , σιγουρα καλυτερα απο τις πρωτες μερες . Οχι δεν το ξεπερασα , απλως μου φαινεται τωρα σαν ονειρο , οτι δεν μοθ συνεβει , οτι δεν εμεινα ποτε 3η φορα εγκυος , οτι δεν παλλινδρομισε , οτι οτι οτι .

Με πληγωνει πολυ το θεαμα ενος εμβρυου 8 εβδομαδων (τοσο ητανε ) , με πληγωνουνε τα νεογεννητα , αλλα προσπαθω να κανω κουραγιο .Σε καταλαβαινω απολυτα πως αισθανεσαι , σε νοιωθω , ομως στη θεση σου θα πηγαινα , ισως αποφευγοντας να πας κανεις περισστοτερο κακο στον εαυτο σου , ισως λέω , δεν 3ερω . Ο καθενας λειτουργει στον πονο με το δικο του τροπο , ομως δωσε μια ευκαιρια στον εαυτο σου να προσπαθησεις να το αφησεις οσο γινεται πισω σου (ισως τα λεω για να τα ακουσω και εγω )

 

 

Σας καταλαβαίνω απόλυτα και τις δυο!!! Κι εγώ έκανα απόξεση 1/11 κι εμένα παλινδρόμησε την 8η εβδομάδα και όλο αυτό το διάστημα βιώνω πολύ περίεργα συναισθήματα. Όμως θα συμφωνήσω με το mousoudi.

 

Δεν ξέρω βρε κορίτσια, αυτά είναι τόσο προσωπικά θέματα και ο αντίκτυπος που έχει η στάση μας τόσο σ' εμάς τις ίδιες, όσο και στον περίγυρό μας είναι συνάρτηση τόσων πολλών παραγόντων, που δυσκολεύομαι να εκφέρω γνώμη...

εκείνο που μπορώ με σιγουριά να πω, γιατί το έχω ζήσει, είναι ότι όταν πρόκειται για αγαπημένους μου ανθρώπους δε νιώθω καθόλου μειονεκτικά, ούτε σκέφτομαι ότι μπορεί να με λυπούνται και ούτε σφίγγεται η δική μου καρδιά για τη δική μου κακοτυχία. Χαίρομαι μαζί τους, και το δείχνω...κι αν όλο αυτό με συγκινήσει και μου θυμίσει το μωράκι μου (δεδομένο φυσικά ότι συμβαίνει) πάλι το δείχνω...δεν καταπιέζω κανένα μου συναίσθημα και μου βγαίνουν όλα πολύ φυσικά και αυτό το εισπράττουν όλοι και με αντιμετωπίζουν επίσης πολύ φυσικά....αυτό εννοείται συμβαίνει στη δική μου περίπτωση, για άλλες δεν μπορώ να πω...

 

 

Πήγα χθες και είδα έναν ψυχοθεραπευτή και μου είπε πως όλα όσο βιώνω είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ και πως διανύω μια περίοδο πένθους, όπως όλες μας. Υπάρχουν κάποια στάδια που πρέπει να περάσουν, όπως αυτό της άρνησης. Δεν το γλιτώνουμε αυτό, γιατί αν δεν το περάσουμε, δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω στο στάδιο της αποδοχής. Ξέρετε πόσο καλύτερα μ' έκανε να νιώσω αυτό; Το να σου λέει ένας ειδικός πως ό,τι κι αν κάνεις όπως κι αν αντιδράσεις, είσαι απολύτως δικαιολογημένη;

 

Εδώ κι ένα μήνα περίπου απέφευγα να βρίσκομαι με φιλικά ζευγάρια που έχουν παιδιά, όμως δεν μπορώ να το αποφύγω για πάντα κι έτσι την Κυριακή βρεθηκαμε με κάποιους που έχουν μωράκι μικροτερο από ενος έτους. Το αντιμετώπισα σχετικά καλά κι αν βούρκωσα σε κάποια φάση, δεν πειράζει, ας σκεφτούν ό,τι θέλουν. Πάντως μόνο για λύπηση δεν είμαστε. Μην οικτίρετε τον εαυτό σας, να είστε δυνατές. Ο χρόνος όλα τα θεραπεύει.

[xenia:-)]

Ξένια και metaxaki, θα μου επιτρέψετε να διαφωνίσω λίγο. Υπάρχουν ζαβοί άνθρωποι που μπορεί και να παρεξηγηθούν αν δεν πας να τους δεις... Φαντάζομαι βέβαια ότι οι συγγενείς της ncl δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία...

 

μα δεν ειμαι της αποψης να μην πανε να τα δουν ισα ισα.απλα να μην νοιαζονται τι σκεφτονται οι αλλοι,να εκφραστουν οπως τους βγαινει.

μια καλη μου φιλη εχει ενα κοριτσακι 3,5 ετων.μειναμε μαζι εγκυες.εγω ομως δεν εφτασα μεχρι το τελος.το τι αδυναμια εχω σε αυτο το κοριτσακι δεν λεγεται.κι αυτη ομως μου εχει τρομερη αδυναμια.αφου μου λεει η φιλη μου καμμια φορα δεν μπορω να το εξηγησω λες και ξερει...τρομερη αδυναμια ομως.και τις πρωτες κορες μας μαζι τις καναμε.

[ValiaK]

μα δεν ειμαι της αποψης να μην πανε να τα δουν ισα ισα.απλα να μην νοιαζονται τι σκεφτονται οι αλλοι,να εκφραστουν οπως τους βγαινει.

μια καλη μου φιλη εχει ενα κοριτσακι 3,5 ετων.μειναμε μαζι εγκυες.εγω ομως δεν εφτασα μεχρι το τελος.το τι αδυναμια εχω σε αυτο το κοριτσακι δεν λεγεται.κι αυτη ομως μου εχει τρομερη αδυναμια.αφου μου λεει η φιλη μου καμμια φορα δεν μπορω να το εξηγησω λες και ξερει...τρομερη αδυναμια ομως.και τις πρωτες κορες μας μαζι τις καναμε.

 

Αναφερόμουν στο "οι δικοι σας ανθρωποι δεν προκειται να σας παρεξηγησουν ", αλλά μάλλον δεν το έθεσα σωστά...

[xenia:-)]

Αναφερόμουν στο "οι δικοι σας ανθρωποι δεν προκειται να σας παρεξηγησουν ", αλλά μάλλον δεν το έθεσα σωστά...

 

ααααααα μαλλον και εγω δεν το εθεσα σωστα.εννοω οτι και να κλαψουν δεν προκειται να τους παρεξηγησουν

παντως να πω κατι ως ξενια:παντα πηγαινα οπου ηθελα.παντα συγκινουμαι ακομη και τωρα που εχουν περασει 2-3 χρονακια.ποτε ομως δεν με ενοιαξε το πως θα σκεφτουν για μενα ειδικη σε αυτην την περιπτωση(το τονιζω αυτο γιατι γενικα σαν ατομο δεν ειμαι τολμηρη ,ειμαι συνεσταλμενη και δεν εκφραζω τα συναισθηματα μου ευκολα)

αυτος ο πονος πιστευω δεν προκειται ποτε να περασει.παντα θα υπαρχει κατι να το θυμιζει.

[vasdeli]

Την ιστορία μου πάνω κάτω την ξέρετε..διακοπή στις 4/10.Το θέμα μου είναι ότι σήμερα γέννησε η νύφη μου.Με τον αδελφό μου είμαστε πολύ δεμένοι και ενώ ήθελα να είμαι εκεί μαζί του αυτή την τόσο σημαντική μέρα της ζωής του δε βρήκα το κουράγιο να πάω!Και η αλήθεια είναι ότι χαίρεται η ψυχή μου για το μωρό,το αγαπάω πριν καν το δω,για τον αδελφό μου...χαίρομαι αλλά πνίγομαι ταυτόχρονα.Φόβόμουν όλον αυτό τον κόσμο στο νοσοκομείο που θα με κοίταζε κάπως,τον συναισθήματά μου,όπως και το να δω το μωρό και να συγκινηθώ όπως θα γινόταν και πριν την εμπειρία(πως θα με αντιμετώπιζαν?θα νόμιζαν πως θα ήταν απο στεναχώρια...και όλα αυτά)Δε ξέρω αν μπορείτε να με καταλάβετε...Έχω τύψεις που δεν ήμουν εκεί.Αύριο θα σφίξω και θα πάω...

 

Σε καταλαβαίνω απόλυτα...

Ένα μόνο θα σου πω για να καταλάβεις ότι η αντίδρασή σου δεν με ξενίζει...

Στις 17-10-09 έκανα θεραπευτική απόξεση λόγω ενδομήτριου θανάτου(στη 18 εβδ).

Πέντε μέρες μετά, πήγα στην βάφτιση της κορούλας της ξαδέρφης μου όπου ήμουν τόσο θλιμμένη που ενώ χαμογελούσα έκλαιγα...

Δέχτηκα σχόλια για την άδεια κοιλιά μου που ήταν φουσκωμένη λόγω προχωρημένης εγκυμοσύνης...

Αναγκάστηκα να δώσω εξηγήσεις....

Το ξαναβίωσα...

Πέρασα καλά; ΟΧΙ

Προξένησα λύπη στους γύρω; ΝΑΙ

 

Μετάνιωσα που πήγα...

 

Μην νιώθεις τύψεις...

Η τυπική σου παρουσία εκεί δεν θα καλυτέρευε την κατάσταση...Μπορείς 2-3 μέρες μετά να τηλεφωνήσεις και με ειλικρίνια να εξηγήσεις...

[mousoudi]

Η προσωποποίηση του μωρού που χάσαμε είναι πολύ δύσκολη. Το πιστεύεις ότι εγώ επι τούτου προσπαθώ να μην προσωποποιήσω το μωρό που έχασα, μήπως κι έτσι το ξεπεράσω πιο εύκολα? (μάταιος κόπος βέβαια)...

Χαίρομαι πολυ που ο άντρας σου είναι εκεί, στήριγμα ουσιαστικό για σένα! Θα γίνετε πολύ καλοί γονείς!!!

 

Δίκιο έχεις Βάλια...η απώλεια είναι ίδια, με ή χωρίς εικόνα...

και μακάρι να αξιωθούμε να γίνουμε γονείς....το πόσο καλοί θα είμαστε τελικα δεν το ξέρω, εκείνο που ξέρω είναι οι προθέσεις μας

[ValiaK]

ααααααα μαλλον και εγω δεν το εθεσα σωστα.εννοω οτι και να κλαψουν δεν προκειται να τους παρεξηγησουν

παντως να πω κατι ως ξενια:παντα πηγαινα οπου ηθελα.παντα συγκινουμαι ακομη και τωρα που εχουν περασει 2-3 χρονακια.ποτε ομως δεν με ενοιαξε το πως θα σκεφτουν για μενα ειδικη σε αυτην την περιπτωση(το τονιζω αυτο γιατι γενικα σαν ατομο δεν ειμαι τολμηρη ,ειμαι συνεσταλμενη και δεν εκφραζω τα συναισθηματα μου ευκολα)

αυτος ο πονος πιστευω δεν προκειται ποτε να περασει.παντα θα υπαρχει κατι να το θυμιζει.

 

Πολύ σωστά...

[ValiaK]

vasdeli μου, τι κανεις εσύ εδώ σε τόσο στενάχωρα θέματα? εσύ γεννάς όπου να 'ναι! Μόνο αγκού πρέπει να σκέφτεσαι! Σου στέλνω πολλά φιλιά και τις ευχές μου να πάνε όλα καλά!!!

 

(συγνώμη για το off topic)

[newbie G]

vasdeli μου, τι κανεις εσύ εδώ σε τόσο στενάχωρα θέματα? εσύ γεννάς όπου να 'ναι! Μόνο αγκού πρέπει να σκέφτεσαι! Σου στέλνω πολλά φιλιά και τις ευχές μου να πάνε όλα καλά!!!

 

(συγνώμη για το off topic)

 

 

Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ μόλις τώρα! Ξουτ από δω, να πας σε χαρούμενα θέματα.

 

Καλή λευτεριά κοπέλα μου.

[vasdeli]

vasdeli μου, τι κανεις εσύ εδώ σε τόσο στενάχωρα θέματα? εσύ γεννάς όπου να 'ναι! Μόνο αγκού πρέπει να σκέφτεσαι! Σου στέλνω πολλά φιλιά και τις ευχές μου να πάνε όλα καλά!!!

 

(συγνώμη για το off topic)

 

Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ μόλις τώρα! Ξουτ από δω, να πας σε χαρούμενα θέματα.

 

Καλή λευτεριά κοπέλα μου.

 

Σας ευχαριστώ ρε κορίτσια!

 

Αλλά, να... δεν μπορώ! Κάποτε πέρασα κι εγώ από δω....δεν θέλω να το βάζετε κάτω...με υπομονή και επιμονή θα ξαναγίνετε μανούλες...

[newbie G]

Σας ευχαριστώ ρε κορίτσια!

 

Αλλά, να... δεν μπορώ! Κάποτε πέρασα κι εγώ από δω....δεν θέλω να το βάζετε κάτω...με υπομονή και επιμονή θα ξαναγίνετε μανούλες...

 

AMHN ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!

[ELISAVET]

Το έχω περάσει κι εγώ και σε νιώθω απόλυτα.Η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή και πονάει.

Με τον καιρό θα νιώσεις καλύτερα.

Συμβουλή μου είναι να κάνεις όπως νιώθεις εσύ καλύτερα και όχι αναγκαστικά αυτό που πρέπει.Εσύ και μόνο εσύ θα βοηθήσεις τον εαυτό σου να πάει παρακάτω, και αυτό θα συμβεί όταν είσαι πραγματικά έτοιμη................

Ο χρόνος θα σε βοηθήσει...........................

Να μη χάνεις ποτέ την ελπίδα. ο Θεός δεν αφήνει κανέναν.

[viki35]

Η Πληγη παντα θα υπαρχει , παντα θα ειναι το 3ο μου παιδακι που δεν τα καταφερε , δεν 3ερω πως θα εκανα αμα ειχα ενα νεογεννητο τωρα εδω απο καποια γνωστη μου , παντως χθες εγινα κακια πολυ κακια , και για καποια γυναικα ποθ ειναι εγκυος και μαλλον θα γεννησει σε λιγες μερες και επειδη εγινε ενας καυγας με τη θεια μου και ενω εμας μας εκανε περα και τη μανα μου και θελει να βαφτησει το μωρο εκεινης , εγω γυρησα και ειπα στον αντρα μου , το τσουλι θα γεννησει το μωρακι ενω εμεις χασαμε το παιδακι μας , και αμεσως συνιδιτοποησα οτι μιλησα ασχημα για ενα αγγενητο παιδακι και ζητησα συγνωμη απο τον εαυτο μου πρωτα απο ολα .

Δεν ξερω αμα θα το ξεπερασουμε ποτε , απλα θα το αφησουμε πισω μας γιατι πρεπει πρεπει να συνεχισουμε αμα θελουμε να εξελιχθουμε και αμα θελουμε καποια στιγμη να δοκιμασουμε να κανουμε 3ο παιδακι (4η εγκυμοσυνη ομως ) γιατι τωρα ακομα και αυτο φοβαμαι , φοβαμαι μην συμβει το ιδιο .

[Χρυσοβαλάντη]

Λυπαμαι που θα το πω αυτο αλλα...μακαρι να ειχα και εγω εστω ενα πεδακι πριν βιωσω αυτη την απωλεια...μακαρι...δεν ξερω αν ειναι αμαρτια...αλλα σιγουρα θα ειχα παρηγορια...θα ηταν τελειως διαφορετικα...και μην παρεξηγηθω ελπιζω να με καταλαβαινεται....Ειστε πολυ τυχερες οσες εχετε ηδη παιδακια,να σας ζησουν και να τα δειτε οπως επιθυμει η ψυψη σας...ευχομαι και σε εμας τις υπολοιπες να δουμε αυτη τη χαρα στις κοιλιτσες και σις αγκαλιες μας συντομα.....