Γονεϊκός ρόλος

[alcyon]

Αναλογιζόμουν αυτές τις μέρες την καθημερινή προσπάθεια για διαπαιδαγώγηση, τα όρια και τις συμπεριφορές.

 

Ακούγοντας και κατά καιρούς γνώμες γνωστών και συγγενών ή ακόμα και αγνώστων (π.χ. φόρουμ), συνειδητοποίησα πως θεωρητικά όλοι έχουμε τις "ίδιες" απόψεις, παρόλ' αυτά... συχνά ερχόμαστε (οι γονείς) σε συγκρούσεις μεταξύ μας, είτε εντός της οικογένειας (διαφωνία μπαμπά-μαμάς), είτε εκτός οικογένειας (διαφωνία γονιού με γονέα άλλης οικογένειας).

 

Λέμε π.χ. πως "ναι είναι καλό να υπάρχουν όρια στο παιδί". Όμως τα όρια τα καθορίζει ο καθένας με διαφορετικό τρόπο. Π.χ. Θεωρώ πως το παιδί είναι ελεύθερο να παίξει σε ένα σπίτι, αλλά πρέπει να μη σκαρφαλώνει στα έπιπλα, ενώ άλλος γονιός αυτό το θεωρεί υπερβολή και αφήνει το παιδί να κάνει ό,τι θέλει γιατί "είναι παιδί".

 

Σωστό; Λάθος;

Πιστεύω πως δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχουν μόνο διαφορετικοί τρόποι να προσεγγίζει κανείς την καθημερινότητα. Συχνά μάλιστα οι συνθήκες διαβίωσης καθορίζουν αρκετές από τις συμπεριφορές μας.

 

Φυσικά ο γονιός δε διαπαιδαγωγεί μόνο... αλλά αναλαμβάνει και τα πρακτικά ζητήματα διαβίωσης.........

 

 

Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω....

τι είναι για εσάς ο "γονεϊκός ρόλος";

Τι ακριβώς περιλαμβάνει; Θα ήθελα να δω συγκεκριμένα, από τι πιστεύετε πως απαρτίζεται η σύνθετη αυτή εικόνα που λέγεται "γονιός".

 

 

 

Θα προχωρήσω σε προσωπική τοποθέτηση, λίγο αργότερα... αν δε σας ενοχλεί αυτό.

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

εγω ειμαι της αποψης οτι το παιδι χρειαζετε μια ελεγχομενη ελευθερια δηλ να ζει,να παιζει,να μεγαλωνει ανεξαρτητος και να εχει το δικο του χαρακτηρα οχι αυτον που εγω θεωρω αποδεκτο.

ναι δε θα τον αφησω να σκαρφαλωσει πανω στο πασο γιατι φοβαμαι μη σαβουριαστει αλλα επειδη ξερω οτι θα περασει απο πολλες φασεις τουλαχιστον θα του δειξω να το κανει σωστα πχ να βαλει ενα σκαμπο να πατησει και μετα να ανεβει.

 

παραδεχομαι ομως οτι ειμαι πολυ αυστηρη σε οτι αφορα το προγραμμα του το καθημερινο,οκ τωρα πια γινονται ολα κατω απο μια ρουτινα ακομα και η ωρα που θα πιει γαλα ή θακοιμηθει.θεωρω ομως οτι αυτο του δινει μια σταθεροτητα στη ζωη .τωρα ειναι αυτο αυριο κατι αλλο.

 

αισθανομαι τυχερη γιατι εχω ενα συζυγο που στη βαση της σχεσης μας συμφωνουμε πως θα ειμαστε απεναντι στα θελω του γιωργου και στις απαιτησεις του.υπαρχουν φορες που οντως ζοριζομαι να εχω κοινη γραμμη μαζι του αλλα εχω παρει την αποφαση οτι το παιδι θα γινει καλυτερο αν ειμαστε και η δυο παρρον στη διαπαιδαγωγήσει του.

εμενα οι γονεις μου δεν ειχαν κοινη γραμμη παρολο που ειναι δυο υπεροχοι ανθρωποι.εγω ομως παντα ους εβλεπα αλλιως ο καλος και ο κακος αναλογα τι χατηρια εκανε ο καθενας τους

 

επαψα να επιτρεπω στον ευατο μου να στεναχωριετε οταν μου σχολιαζουν το τροπο που μεγαλωνω το παιδι μου και αν ειμαι υπερβολικα αυστηρη μαζι του.

 

εξαλλου ξερω οτι ο κριτης θα ειναι ο ιδιος μεγαλώνοντας,ελπιζω να μην τον απογοητεύσουμε εγω και ο πατερας του.

 

προτιμω να ζητησω μια συμβουλη εδω μεσα και να ξεστραβωθω σε οτι με προβληματιζει.εχω μαθει πολλα,εχω εφαρμοσει ακομα περισσοτερα

 

θελω να του προσφερουμε ασφαλεια και να ειναι ευτυχισμενος να γελαει και να παταει γερα στα ποδια του να διεκδικει τα θελω του,

 

"θελουμε να ξερει οτι οσο μεγαλωνει ο γιωργος να ειμαστε ακριβως διπλα του ακριβως διπλα...ουτε λιγο πιο πισω ...ουτε λιγο πιο μπροστα..."

[UFO]

ξεκινάμε απο τα βασικά

τροφή στέγη προστασία διαβίωση εκπαίδευση

και προχωράμε ανάλογα με τις γνώσεις ιδιότητες μας το ήθος μας τα θέλω μας τις ελειψεις μας (σε ψυχολογικά επίπεδα ) και τα υπερτερήματα μας σαν χαρακτήρες κοκ καλή μου Αλκυόνη

σε αυτο που ρωτας δυστηχώς θα πρέπει να σε ενημερώσω οτι δεν υπάρχει απαντηση

υπαρχουν τα βασικά

και οι νόμοι

τα βασικά δλδ αυτα που ο νόμος ορίζει ώς βασικά , αυτα που θα πρέπει να παρέχει ένας γονέας - κηδεμόνας στο παιδί του

και οι νόμοι , οι ποινές δλδ που ορίζει το κάθε κράτος - κοινωνία όσον αφορά την παραβίαση των βασικών στοιχείων οπου οφείλει ο γονέας - κηδεμόνας να παρέχει στο παιδί του

(εξού και το νόμιμο δεν ειναι και ηθικό - κατά την ταπεινή μου γνώμη)

αυτός ειναι και ο λόγος που σφαζόμαστε άλλωστε εδώ μέσα

 

να στο πω διαφορετικά

μπορείς να είσαι άψογη στις καθημερινές υποχρεώσεις σου στα παιδιά σου αλλα να μην είσαι τρυφερη ώς μανα

αυτο δε σε κάνει λιγότερο μανα απο μια αλλη ή ¨λίγη¨σε σχεση με τα καθήκοντα του γονεϊκού σου ρόλου (παροχή βασικών "αγαθών" αλλα ΕΛΛΕΙΠΗ σε ψυχολογικό επίπεδο)

 

ΑΛΛΑ αν είσαι άψογη στις καθημερινές υποχρεώσεις σου στα παιδια σου και τα κακοποιείς , ΕΙΣΑΙ λίγη καθώς η κακοποιήσει ΕΊΝΑΙ παράνομη (παροχή βασικών αγαθών αλλα παράνομη )

[alcyon]

Μα δεν αναφέρω πουθενά σύγκριση γονεϊκών ρόλων. Ουσιαστικά ρωτώ τι σημαίνει στον καθένα προσωπικά ο ρόλος αυτός. Πώς το έχει στο μυαλό του. Σκέφτεται κάποιος πως είναι μάνα/πατέρας. Δηλαδή; Τι "πρέπει" να κάνει κατά τη γνώμη του;

 

Ο καθένας μας τονίζει κάποια στοιχεία. Δίνει περισσότερη σημασία στο ένα και (ίσως) παραβλέπει κάποιο άλλο.

 

Ζητάω να δω, όσο γίνεται φυσικά, την εικόνα του πως βιώνει κάποιος το ρόλο αυτό.

 

 

ΤΙΓΡΑΚΙ... μπορείς να γίνει πιο συγκεκριμένη (ή μήπως πιο..... αφηρημένη... ).

Δηλαδή, αν μετά από χρόνια αναλογιστείς αν ήσουν οκ με τους στόχους που είχες βάλει... δε θα σκέφτεσαι το πάσο και αν ανέβηκε, αλλά ότι έδειξες το δρόμο για ανεξαρτησία ή δημιουργικότητα κτλ...

Ποιοι είναι οι "στόχοι" σου ως γονιός...

 

Ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε την ψυχή του ερωτήματος...

[sternchen]

Για μένα ο γονιός είναι αυτός που θα δείξει στο παιδί τον τρόπο που θα πρέπει να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του σε αυτόν τον κόσμο και το πως θα καταφέρει να περπατήσει πάνω σε αυτόν τον κόσμο.

Ο γονέας στρώνει το πρώτο χαλικάκι στον πρώτο δρόμο του παιδιού του.

Ο γονέας πρέπει να έχει τον ρόλο του καθοδηγητή και εμπνευστή του παιδιού του και πάνω από όλα να σεβαστεί ότι το παιδί δεν είναι κτήμα του, αλλά μια ανεξάρτητη προσωπικότητα, η οποία είναι μοναδική και έχει και αυτή τις προτιμήσεις της.

Τον γονέα τον αισθάνομαι σαν δάσκαλο στα πρώτα βήματα ζωής, πήγη αστείρευτης αγάπης και ανιδιοτελών συναισθημάτων.

Για μένα οι γονείς θα πρέπει να είναι το προσωπικό λιμανάκι κάθε παιδιού όταν θα το έχουν ανάγκη, να μπορούν να έχουν την φωλιά τους και έναν άνθρωπο που θα γεμίζει την καρδιά τους με αγάπη και αισιοδοξία για την ζωή, να ξέρουν πως οποιαδήποτε στιγμή θα είναι δίπλα τους.

[marandnik]

Μου έρχονται πολλά να πω, ο ρόλος του γονιού και ως φιλοσοφία αλλά και η εφαρμογή του στην καθημερινότητα είναι τεράαααστιο θέμα.

 

Θα ξεκινήσω με λίγες σκόρπιες σκέψεις.

 

Τα παιδιά μας τα φέρνουμε σ' αυτόν τον κόσμο ωθούμενοι από το αρχέγονο ένστικτο που μας καλεί να συνεχίσουμε τη ζωή...

 

Κάθε γονιός (άνθρωπος αλλά και οποιοδήποτε έμβιο ον) προσπαθεί να δώσει στους απόγονούς του εφόδια για να συνεχίσουν αποτελεσματικά και με επιτυχία τη ζωή τους.

 

Βλέπω γύρω μου γονείς που προσπαθούν να δώσουν εφόδια στο παιδί τους. Αλλά κάθε γονιός έχει τη δική του εκτίμηση για το ποια από τα εφόδια αυτά θα είναι πιο αποτελεσματικά ή απαραίτητα. Βλέπω γονείς να ασχολούνται με φοβερό ζήλο με την εκπαίδευση των παιδιών τους, άλλοι να επικεντρώνονται στον υγιεινό τρόπο ζωής και διατροφής, βλέπω άλλους να προσπαθούν να συγκεντρώσουν περιουσία και χρήματα για τους ίδιους λόγους. Άλλοι να επικεντρώνονται στην πειθαρχία, άλλοι στη θρησκεία, άλλοι στην ανεξαρτησία...Όλοι όμως έχουμε τον ίδιο σκοπό: τα εφόδια.

 

Σχετικά με μένα τώρα.... τα δικά μου παιδιά, προσπαθώ να τα αφήσω να γίνουν ανεξάρτητα...

Αυτό πιστεύω ότι το επιτυγχάνω με το να τους προσφέρω τεράστιες δόσεις τρυφερότητας, κανακέματος και αποδοχής, ώστε να χορτάσουν και να μην με χρειάζονται άλλο όταν μεγαλώσουν.

 

Προσπαθώ να τα αφήσω, όσο μπορώ να λειτουργούν χωρίς να τα καπελώνω. Προσπαθώ να τα αφήσω να πάρουν το δικό τους δρόμο, αν θέλουν να γίνουν διανοούμενοι, απλοϊκοί, αθλητικοί, ρηχοί...δική τους απόφαση.

 

Δεν μου καίγεται καρφί να μου πει ο δάσκαλος, η δασκάλα ή ο γείτονας, αν είναι καλοί μαθητές, καλά παιδιά ή έξυπνα παιδιά. Είναι τα παιδιά μου, ξέρω τα προτερήματα και τα ελλαττώματά τους και δεν με ενδιαφέρουν, τα λατρεύω όπως και νά'χει. Εγώ θα τους δώσω εφόδια για να εξελιχθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αυτό που πραγματικά είναι.

 

Αφήνομαι κι εγώ να είμαι αληθινή μπροστά τους.... τα αφήνω να βλέπουν και τα ελλαττώματά μου, και το θυμό μου και τις αδυναμίες μου. Η καθημερινότητά μας δεν είναι εύκολη. Σίγουρα κάνω 1.000.000 λάθη στην ανατροφή τους, ορισμένες φορές δεν είμαι ο γονιός τους αλλά ένα ακόμα παιδί, δίπλα τους... Αλλά νομίζω ή τουλάχιστον ελπίζω ότι το σώζω με το να τους παρέχω όση μπορώ παραπάνω τρυφερότητα και αποδοχή.

 

Αυτά, έχω κι άλλα αλλά θα το συνεχίσω αύριο γιατί νύσταξα....

[ilonka19]

Σκοπός μου είναι να μεγαλώσω ένα παιδί ισορροπημένο εσωτερικά και εξωτερικά. Με το πρώτο εννοώ να έχει καλά με τον εαυτό του να νιώθει οτι οι δικοί του του παρέχουν αγάπη και στοργή, να μη δεχτεί απόρριψη από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους, να ξέρει οτι όποτε με χρειαστεί θα είμαι δίπλα του, με το δεύτερο εννοώ οτι θέλω να τον μάθω να λειτουργεί σε μία κοινωνία, να μάθει να πατάει στα πόδια του, να διεκδικεί τα δικαιώματά του, αλλά να γνωρίζει οτι υπάρχουν και όρια, να μάθει να προσφέρει και να δίνει. Το θέμα είναι πώς θα τα καταφέρω όλα αυτά, διάθεση πάντως υπάρχει.

[marandnik]

Για μένα ο γονιός είναι αυτός που θα δείξει στο παιδί τον τρόπο που θα πρέπει να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του σε αυτόν τον κόσμο και το πως θα καταφέρει να περπατήσει πάνω σε αυτόν τον κόσμο.

Ο γονέας στρώνει το πρώτο χαλικάκι στον πρώτο δρόμο του παιδιού του.

Ο γονέας πρέπει να έχει τον ρόλο του καθοδηγητή και εμπνευστή του παιδιού του και πάνω από όλα να σεβαστεί ότι το παιδί δεν είναι κτήμα του, αλλά μια ανεξάρτητη προσωπικότητα, η οποία είναι μοναδική και έχει και αυτή τις προτιμήσεις της.

Τον γονέα τον αισθάνομαι σαν δάσκαλο στα πρώτα βήματα ζωής, πήγη αστείρευτης αγάπης και ανιδιοτελών συναισθημάτων.

Για μένα οι γονείς θα πρέπει να είναι το προσωπικό λιμανάκι κάθε παιδιού όταν θα το έχουν ανάγκη, να μπορούν να έχουν την φωλιά τους και έναν άνθρωπο που θα γεμίζει την καρδιά τους με αγάπη και αισιοδοξία για την ζωή, να ξέρουν πως οποιαδήποτε στιγμή θα είναι δίπλα τους.

 

Αρχοντούλα, τα είπες πολύ καλά

και ταυτόχρονα σύντομα και περιεκτικά.

[sternchen]

Αρχοντούλα, τα είπες πολύ καλά

και ταυτόχρονα σύντομα και περιεκτικά.

 

Το ίδιο ισχύει και για σένα, μου άρεσαν πάρα πολύ όσα έγραψες, με εκφράζουν απόλυτα, ειδικά εκεί που έγραψες ότι κι εσύ γίνεσαι μερικές φορές παιδί με τα παιδιά σου, το ίδιο κι εγώ.:-)

[arleta]

ωραίο το θεματάκι!!!!!!!!!!!!

 

λοιπόν....

εγώ σαν μάνα αντιλαμβάνομαι τα εξής:

 

θέλω να φτιάξω ελεύθερους σκεπτόμενους ανθρώπους!!!! φυσικά όσο είναι δυνατόν αυτό στις μέρες μας... θέλω να φτιάξω χαρακτήρες δυνατούς κι ανεξάρτητους.... ανθρώπους που θα έχουν το όπλο της σκέψης πάντα στη "τσέπη" τους.... που θα πράττουν και θα αποφασίζουν χωρίς να ξεχνανε τα θέλω τους.... που κανένα "πρέπει" είτε οικογενειακό, είτε κοινωνικό δε θα τα κάνει να θυσιάζουν τα όνειρα τους........

 

εγώ θέλω να 'μαι δίπλα τους και να ρουφάω κάθε μέρα τις στιγμές τους.... το γέλιο τους, το κλάμα τους, το ξύπνημα τους, τη γκρίνια τους, τις αγκαλιές τους, τα βλέμματα τους..... το κόστος του να θυσιάζεις ενα σωρό άλλα αγαπημένα πράγματα είναι μεγάλο, αλλά αξίζει!!!!!!

 

θέλω να 'μαι εκέι όταν θα με χρειάζονται στα ζόρια τους..... αλλά θέλω και να 'χω τη δύναμη όταν φτάσει η ώρα να τα πετάξω από τη φωλιά για να πετάξουν και να ζήσουν......

 

αξιώθηκα να ζήσω το μεγαλείο της φύσης που λέγεται μητρότητα!!!!!!!!!!

και θέλω να το ζήσω αληθινά!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

ίσως ακούγονται όλα αυτά κάπως υπερβολικά.......... όμως έτσι αισθάνομαι.........

[arleta]

Αφήνομαι κι εγώ να είμαι αληθινή μπροστά τους.... τα αφήνω να βλέπουν και τα ελλαττώματά μου, και το θυμό μου και τις αδυναμίες μου. Η καθημερινότητά μας δεν είναι εύκολη. Σίγουρα κάνω 1.000.000 λάθη στην ανατροφή τους, ορισμένες φορές δεν είμαι ο γονιός τους αλλά ένα ακόμα παιδί, δίπλα τους... Αλλά νομίζω ή τουλάχιστον ελπίζω ότι το σώζω με το να τους παρέχω όση μπορώ παραπάνω τρυφερότητα και αποδοχή.

 

 

τα παιδιά πιστεύω πως έχουν μεγάλη ανάγκη από την αγάπη μας και τη στοργή μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

καλύτερα να κάνουμε λάθη στην ανατροφή τους, παρά να τους στερούμε την αγάπη μας και τη τρυφερότητα μας......... το λάθος θα διορθωθεί στο μέλλον, η έλλειψη στοργής ποτέ...........

[Ellemphriem]

χμμμ......δεν νομιζω πως 'ξερω' ακομα ειλικρινα. Αυτο που πιστευω ειναι οτι χρειαζεται ανθρωπους να του παρεχουν αγαπη, σιγουρια και ασφαλεια και καποιον να οριζει καποια ορια με τροπο μη υποχωρητικο. Πιστευω ενα μικρο ειδικα παιδι το εκτιμα οσο δεν παιρνει αυτο και το προτιμα απο μια μπερδεμενη ελαστικοτητα γυρω του που του δινει μπερδεμενα μηνυματα. Επισης θεωρω απαραιτητη την ΣΤΑΘΕΡΗ παρουσια ενος ή το πολυ δυο ανθρωπων στην ζωη του παιδιου που θα εχουν και εκεινοι σταθερο ρολο απεναντι του. Απο εκει θα προκυψει και η σιγουρια για το περιβαλλον τους. Τωρα ολα τα υπολοιπα ειναι δευτερευοντα και ακολουθουν. Φυσικα στεγη, τροφη και εκμαθηση. Αλλα μαζι με ολα τα υπολοιπα βαζω ως πολυ σημαντικο ενα απλο πραγμα. Το να κατσεις σταυροποδι μαζι του στο πατωμα, να παρετε μαρκαδορους, βιβλια, μουσική, πλαστελινες (κατι ρε αδερφε) και να παιξετε. Και να αφιερωσετε χρονο. Το παιδι ΘΕΛΕΙ να του αφιερωνεις χρονο, ήτε εσυ δουλευεις σαν σκυλι, ήτε το σπιτι καιγεται......αν δεν του αφιερωσεις χρονο οταν θα ερθει η ωρα πιστευω οτι ουτε εκεινο θα σου αφιερωσει χρονο. Το παιδι καταλαβαινει ποιος του 'δινει' και δεν εννοω μονο ενα καθαρο και μαγειρεμενο περιβαλλον. Περαν αυτου ενας γονιος ειναι εκει για τα ομορφα τα ασχημα τα σωστα, τα λαθη και προσπαθει να το βοηθησει πανω απο ολα να σταθει στα ποδια του και να γινει ενας ελευθερος ανθρωπος με σεβασμο προς τον εαυτο του, προς τους αλλους και προς την φυση. Ολα τα αλλα μετα απο αυτο ειναι στο χερι του παιδιου.........

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

 

 

ΤΙΓΡΑΚΙ... μπορείς να γίνει πιο συγκεκριμένη (ή μήπως πιο..... αφηρημένη... ).

Δηλαδή, αν μετά από χρόνια αναλογιστείς αν ήσουν οκ με τους στόχους που είχες βάλει... δε θα σκέφτεσαι το πάσο και αν ανέβηκε, αλλά ότι έδειξες το δρόμο για ανεξαρτησία ή δημιουργικότητα κτλ...

Ποιοι είναι οι "στόχοι" σου ως γονιός...

 

Ελπίζω να σας έδωσα να καταλάβετε την ψυχή του ερωτήματος...

 

ελπιζω να καταλαβα περιπου το ερωτημα.

ολα θα τα σκεφτομαι οπως τα σκεφτομαι σχεδον καθε βραδυ που το παιδι ηρεμο κοιμαται.κανω πολλα λαθη σιγουρα ελπιζω να ειναι πιο δυνατα τα λιγα καλα που κανω μαζι με το συζυγο μου.

 

(λειπει συχνα στρατιωτικος,εχω να δουλεψω με πολλα ακομα και για την εδραιωση στη μεταξυ τους σχεση-να ειναι παρρον και ας λειπει η φυσικη του παρουσια)

 

εγω το βλεπω το ολο θεμα οτι το παιδι που εχω με εκανε μανα,γονιο,

ακολουθω τα θελω του και προσπαθω να το βοηθησω να κανει τα ονειρα του πραξεις.

αισθανομαι υποχρεωση μου να το προσαρμοσω στη πραγματικοτητα και τη καθημερινοτητα της ζωης δε θελω να ζει σε ενα ροζ συννεφο ουτε σε γυαλινο κλουβι.

μαλλον καταληγω οτι θελω να γινει ενα ισορροπημένο ανεξαρτητο ατομο και δημιουργικο

να γινει ενα παιδι μεγαλωνοντας που θα μπορει ομως να δεχτει και την αποτυχια και να μπορει να τη χειριστει εξισου καλα με την επιτυχια

[goody]

Για μένα ο γονιός είναι αυτός που θα δείξει στο παιδί τον τρόπο που θα πρέπει να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του σε αυτόν τον κόσμο και το πως θα καταφέρει να περπατήσει πάνω σε αυτόν τον κόσμο.

Ο γονέας στρώνει το πρώτο χαλικάκι στον πρώτο δρόμο του παιδιού του.

Ο γονέας πρέπει να έχει τον ρόλο του καθοδηγητή και εμπνευστή του παιδιού του και πάνω από όλα να σεβαστεί ότι το παιδί δεν είναι κτήμα του, αλλά μια ανεξάρτητη προσωπικότητα, η οποία είναι μοναδική και έχει και αυτή τις προτιμήσεις της.

Τον γονέα τον αισθάνομαι σαν δάσκαλο στα πρώτα βήματα ζωής, πήγη αστείρευτης αγάπης και ανιδιοτελών συναισθημάτων.

Για μένα οι γονείς θα πρέπει να είναι το προσωπικό λιμανάκι κάθε παιδιού όταν θα το έχουν ανάγκη, να μπορούν να έχουν την φωλιά τους και έναν άνθρωπο που θα γεμίζει την καρδιά τους με αγάπη και αισιοδοξία για την ζωή, να ξέρουν πως οποιαδήποτε στιγμή θα είναι δίπλα τους.

 

 

Και εμενα με εκφραζει απολυτα η αποψη της Αρχοντουλας!

Νιωθω οτι ο ρολος μου ειναι να τον καθοδηγησω και να τον βοηθησω να αναδειξει τα καλυτερα στοιχεια του δικου του χαρακτηρα με στοχο να γινει ενας καλος αλλα και δυναμικος ανθρωπος, χρησιμος στην κοινωνια και δημιουργικος ωστε να ειναι ευτυχισμενος!

Και οποτε με χρειστει να ξερει οτι παντα θα ειμαι εκει να τον στηριξω και να τον αγαπαω!Οπως ειπε η Αρχοντουλα να ειμαι το λιμανακι του (πολυ μου αρεσε!)

[UFO]

καταρχας δεν ειπα οτι συγκρηνες

εγω το κανα για να στηρίξω αυτα που ειπα

 

παμε παρακάτω λοιπόν και ίσως... λίγο ποιο ποιητικά

 

ο γονεϊκός ρόλος (καθώς και αυτος σε σχεση με τους μαθητες μου ... το ιδιο σχεδόν νιωθω) για μένα περιγραφεται σε μια εικόνα ....

 

εχεις δει φαντάζομαι χελιδονοφωλεια όπου γεννάει η μανα

 

κάθεται

τα ταίζει σιγά σιγα

τα κοιμίζει

τα προστατεύει και μετα τα μαθαίνει να πετάξουν

και αφού το μάθουν καλα αυτό , τα αφήνει να φύγουν ελεύθερα ...!

 

για μενα αυτο είναι ο γονεϊκός ρόλος σαν αίσθηση

[alcyon]

Πριν προχωρήσω... ας καταθέσω κι εγώ τη δική μου σκέψη.

 

Γονεϊκός ρόλος... πρώτα πρώτα... καλύπτω τις βιολογικές ανάγκες:

φαί, στέγη, ένδυση κτλ.

υγεία και περίθαλψη

Έπειτα πρέπει να καλύψω τις ψυχολογικές ανάγκες:

αγάπη, ασφάλεια, περιβάλλον....

 

Η δική μου αίσθηση όπως ανέφερε και η άρια (με τα χελιδόνια).... είναι αυτή του προπονητή. Πως δηλαδή δεν είναι "δικά μου", αλλά απλώς μου τα εμπιστεύτηκε κάποιος για να τα εκπαιδεύσω. Άρα.... δεν έχω κανένα δικαίωμα να περάσω τα δικά μου θέλω σε αυτά, αλλά θα πρέπει να βρω τρόπο να ανακαλύψω τις δικές τους επιθυμίες.

 

 

 

Όσα πολύ όμορφα (ή ακόμα και ποιητικά ) αναφέρθηκαν είναι κοινώς αποδεκτά. Να το κάνουμε όμως λίγο πιο συγκεκριμένο; (αν δε σας ζαλίζω βέβαια ... τη μια αφηρημένα την άλλη συγκεκριμένα.. ).

 

Δηλαδή... πείτε αν θέλετε κάποιο παράδειγμα στο οποίο πιστεύετε πως προάγετε κάποιον από τους στόχους σας.

 

π.χ. Α: Βλέπω πως η μικρή μου (4.5 ετών) ντρέπεται να μιλήσει (κάποιες φορές) σε τρίτους.

Στόχος: Να προάγω το θάρρος και την κοινωνικότητά της.

 

Προσπάθεια 1η: Της είπα πως πρέπει να έχει θάρρος.

Αποτέλεσμα: Τίποτα περισσότερο από το να αποθαρρυνθεί περισσότερο και να νομίζει πως κάνει κάτι λάθος (για άγνωστη προς εκείνη αιτία).

 

Προσπάθεια 2η: Όταν την είδα να "ντρέπεται", προσπάθησα να νιώσω στα "παπούτσια της" και μίλησα εξ ονόματός της. (Δηλαδή ανέφερα τα λόγια που θα μπορούσε να πει σα να τα έλεγε η ίδια).

Αποτέλεσμα: Ξεμπλόκαρε από ό,τι ήταν αυτό που την ενοχλούσε και άρχισε να δραστηριοποιείται ξανά.

 

 

 

Το ξέρω πως τα παραδείγματα είναι άπειρα....

αλλά θα ήθελα να μάθω (βασικά, διαφορετικούς τρόπους σκέψης και προσέγγισης στην παιδική ψυχολογία -βιωματικούς όμως).

Και για να σας βγάλω από την απορια.... εεε πείτε τα καλύτερά σας... Κάτι που πιθανά να νιώθετε και καμάρι για το ότι το καταφέρατε. Φυσικά οποιαδήποτε εμπειρία (θετική ή αρνητική) είναι δεκτή!

 

π.χ.Β "πάω στην παιδική χαρά 2-3 φορές την εβδομάδα γιατί πιστεύω πως το παιδί μαθαίνει τη φύση" ....

Τι κάνετε... και γιατί το κάνετε... τι στόχο πετυχαίνετε...

 

 

 

Υ.Γ. Ελπίζω να βγάζετε άκρη, γιατί το παραπάνω το έγραψα μετά από 16 διακοπές στη ροή σκέψης.... λόγω των παιδιών...

[DEMS]

Αντιμετωπίζω τα παιδιά μου περίπου σαν επισκέπτες από ξένη χώρα. Σε ρόλο ξεναγού λοιπόν, εξηγώ τα πάντα και όσο μπορώ προκαταβολικά.