Προβλημα με την μαμά μου!

[ekavi_]

...

Συγνώμη βρε καλή μου, αλλά ή μας δουλεύεις (αν ναι, πες κι άλλα, τα λες ωραία!!!), η κυριολεκτείς, οπότε μένω σπίτσλες...με ξεπερνούν τα γραφόμενα...

 

Με κάλυψες!

[nicole21]

...

 

 

???

Μερικά από τα εύλογα ερωτήματα που εγείρονται είναι τα κάτωθι:

 

1.Η γοπ που αντανακλά στα έντερα τι σχέση έχει με το μίνι?(κ πάλι συγνώμη, η απάντηση που μου περνά από μυαλό είναι ότι ο...αέρας βρίσκει το δρόμο για την έξοδο, φυσάει, σηκώνεται η φούστα σε περίπτωση που είναι κοντή και έχουμε...αποκαλυπτήρια?Πραγματικά δεν κοροϊδεύω, αλλά μου φαίνεται από φαιδρό έως...ξεκαρδιστικό. Θα μπορούσε να είναι ατάκα σε σειρά των Ρήγα-Αποστόλου)

 

2.Δλδ αν αλλάξεις χρώμα νυχιών και παλέτα μακιγιάζ θα έρθεις πιο κοντά με τη μητέρα σου?

 

3.Επίσης, αν αλλάξεις συνολικά εμφάνιση και εμπλουτίσεις το λεξιλόγιό σου, θα "αλλάξεις" τη μητέρα σου?

 

 

Συγνώμη βρε καλή μου, αλλά ή μας δουλεύεις (αν ναι, πες κι άλλα, τα λες ωραία!!!), η κυριολεκτείς, οπότε μένω σπίτσλες...με ξεπερνούν τα γραφόμενα...

 

Γεια σου elin, απολογούμαι αν πίστεψες πως σε δουλεύω και λυπάμαι πολύ που το βρίσκεις ξεκαρδιστικό το όλο θέμα αλλά εγώ το ζω στην πραγματικότητα και νιώθω πολύ άσχημα.

 

1. Ήθελα να τονίσω το πρόβλημα μου που έχω και να δείξω πως δεν φοράω μίνι για τα κόμπλεξ που έχω με τα κιλά μου. Ζητώ συγνώμη αν ο τρόπος που το έγραψα δεν ήταν σωστός αλλά αν διάβαζες πιο προσεκτικά και αν με έπαιρνες πιο σοβαρά θα δεις πως ανάφερα μετά το πρόβλημα μου που εξήγησα είναι πως δεν χάνω εύκολα βάρος και αυτός είναι ο λόγος.

 

2. Δυστυχώς σε αυτή την ερώτηση με πονάει πολύ να απαντήσω γιατί η απάντηση είναι ναι. Δεν το βρίσκω ούτε και εγώ σωστό να είναι τρόπος αυτός επικοινωνίας μάνας και παιδί αλλά εκτός του ότι νιώθω πολύ άσχημα για αυτό που συμβαίνει χρόνια τώρα όπως ανάφερα ξανά μου έχουν κολλήσει κοροϊδευτικά το επίθετο ''καλόγρια''. Και από εδώ δείχνουν τα κενά συναισθήματα και τον πόνο που έχω τόσα χρόνια με την μητέρα μου και πόσο απομακρισμένη είναι από μένα. Επίσης δείχνει την ανάγκη μου σαν παιδί να θέλω να με προσέξει η μητέρα μου και να την νιώσω κοντά μου που προσπαθούσα συνειδητά-ασυνείδητα να τις μοιάσω σε όλα και όταν αποφάσισα να το σταματήσω όλο αυτό γιατί δεν μου έκανε καλό εμένα ξεκίνησε ο λεκτικός πόλεμος..

 

3. Δεν ξέρω αν θα έχει αποτέλεσμα αλλά θέλω να πιστεύω πως κάποια στιγμή θα αντιληφθεί των αγώνα μου και που θέλω να φθάσω. Ευελπιστώ κάποια μέρα μέσα από τις αλλαγές μου που αυτές που προανέφερα η εμφάνιση και το λεξιλόγιο είναι αρχικές εμφανές αλλαγές που πρόσεξε και αντί να τις ειρωνεύεται να τις πάρει σοβαρά για τον αγώνα που έχω και πως επιθυμώ να μορφώνομαι και πως δεν είναι κάτι κακό. Η αλλαγή (αν κάποτε υπάρξει) δεν θα αποτελείτε από αυτά τα 2 μόνο elin αυτά ήταν η αρχή της αλλαγής μου, ακόμα έχω δρόμο μπροστά μου. Και στα πολλά πιστεύω σίγουρα είναι σημαντικό ο τρόπος ομιλίας που θα έχει κάποιος.

 

Έχω πολύ πόνο μέσα μου και απόγνωση γιαυτό θα σε παρακαλέσω αν δεν μπορείς να το δεις σοβαρά μην απαντήσεις γιατί χρειάζομαι απαντήσεις από ανθρώπους που να με παίρνουν στα σοβαρά. Δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου γι' αυτό και τα έγραψα σε περίληψη.

[nicole21]

Με κάλυψες!

 

Ισώς να ήταν τεράστιο λάθος που ανάφερα το πρόβλημα μου με την μητέρα μου και να πίστεψα πως ίσως πάρω κάτι που να μπορεί να με βοηθήσει..

 

Συγνώμη κορίτσια και σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας!

[Deena]

Nicole, έτσι όπως το βλέπω εγώ, η κατάσταση έχει πάρει τον δρόμο της.

Τι εννοώ : εσύ πλέον ζεις σε μια άλλη χώρα και σύντομα θα αρχίσεις να δουλεύεις! Έχεις ανοίξει την πόρτα της ανεξαρτησίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αυτή η πόρτα μπορεί να σε οδηγήσει μακριά από την οικογένειά σου (συναισθηματικά εννοώ). Καταλαβαίνω την επιθυμία και την λαχτάρα οι επιλογές ζωής σου να γίνουν αποδεκτές από την μητέρα σου, αλλά πιστεύω ότι είναι λάθος να κάνεις αυτή την επιθυμία αυτοσκοπό, όταν είναι τόσο φανερό ότι με την μητέρα σου είστε σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος!

 

Διακρίνω μια "επιφανειακότητα" στον χαρακτήρα της μητέρας της, κυρίως από αυτά που αναφέρεις για τα περί μανίας με την καθαριότητα, την εμμονή με την εμφάνιση των θυγατέρων της και την απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζει την επιθυμία σου για μόρφωση. Μην περιμένεις να αλλάξει τώρα η μητέρα σου τον τρόπο σκέψης της, είναι αδύνατον, μπράβο σου που έσπασες τον κλοιό στον οποίο ζούσες τόσα χρόνια προσπαθώντας να την ικανοποιήσεις (αφού είναι προφανές ότι δεν σε ικανοποιούσε), είσαι πια αρκετά μεγάλη, κοίτα τον δικό σου δρόμο!

 

Μπορεί να σε αποδεχτεί, μπορεί και όχι, με τον καιρό θα καταλάβεις ότι δεν έχει και τόση σημασία τελικά, απλά είσαι ακόμα πιο κοντά στο στάδιο του "παιδιού" παρά του "ενήλικα" και δεν μπορείς να σκεφτείς ότι θα κάνεις κάτι με το οποίο διαφωνεί η μητέρα σου. Όλες οι κόρες λίγο πολύ το περνάμε κάποια στιγμή, σταδιακά όμως θα δεις ότι κάνοντας και στηρίζοντας τις επιλογές σου θα αυξάνεις την αυτοπεποίθησή σου και όλα θα σε επηρεάζουν όλο και λιγότερο.

 

Και κάτι τελευταίο : μην πέφτεις στην παγίδα των τύψεων. Μην σκέφτεσαι "Εγώ είμαι τώρα μακριά και κάνω κάτι που η μαμά μου δεν θέλει και έτσι στεναχωριέται". Αυτές τις τύψεις νομίζω ότι ενδόμυχα θέλεις να εξαλείψεις ελπίζοντας να κάνεις την μητέρα σου να "αλλάξει" και να σε στηρίξει. Ο υγιής τρόπος σκέψης είναι "Είναι μάνα μου και την αγαπάω, αλλά δεν κάνω κάτι κακό, οπότε και να μην το δέχεται δεν πειράζει!". Δεν ξέρω πόσο πιο απλά να σου το πω, αναπόφευκτα έρχονται στιγμές στην ζωή όλων μας που σπάμε τα δεσμά με την οικογένεια, το υγιές είναι να συνεχίσουμε παρ' όλα αυτά να έχουμε σχέσεις με τους δικούς μας ως αυτόνομες μονάδες πλέον!

 

Προσωπικά, πλησιάζω τα 33, μέχρι και πριν 4-5 χρόνια έμενα με τους γονείς μου ακόμα (κοτζάμ γαϊδάρα!!!!), πλήρως εναρμονισμένη με την "κουλτούρα" του πατρικού μου σπιτιού, από το τί φαγητό θα μαγειρευτεί μέχρι το πώς θα διακοσμούσα το δωμάτιό μου. Όταν μετακόμισα με τον άντρα μου (τότε φίλο μου), εύλογα και αναμενόμενα η μητέρα μου θεωρούσε ότι θα συνέχιζα να την συμβουλεύομαι για τα πάντα. Είναι πολύ λογική και μοντέρνα γυναίκα, αλλά πώς να το πώ...αυτό ήταν το δεδομένο στην οικογένειά μας, εγώ ήμουν το παιδί, αυτή η νοοτροπία δεν μπορούσε να αλλάξει ξαφνικά επειδή άλλαξα σπίτι. Χρειάστηκαν πολλές εντάσεις, τσακωμοί, κλάματα και πικρά λόγια για να "ξεχωρίσουμε" τα πράγματα, αλλά έγινε και μάντεψε....όσο κι αν τσακωθήκαμε, όσο κι αν περάσαμε μέρες χωρίς να μιλάμε, δεν παύσαμε να είμαστε μαμά και κόρη, αποδεχτήκαμε ότι η σχέση μας δεν προϋποθέτει να συμφωνούμε σε όλα!

[nicole21]

Deena σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, πάνω κάτω έτσι τα είχα στο μυαλό μου και πήρα την μεγάλη απόφαση να φύγω για άλλη χώρα και να κυνηγήσω τα όνειρα μου, με βοήθησε το μήνυμα σου γιατί είναι διαφορετικό όταν τα ακούς και από άλλα άτομα εκτός από τον εαυτό σου. Με το αγόρι μου σταμάτησα να συζητώ αρκετά γιατί κατάντησε πολύ κουραστικό και από τους 2 γιατί είχε γίνει καθημερινό θέμα για συζήτηση γιατί όλο και κάτι νέο θα έβγαινε και έπαιρνε την σχέση μου πίσω πίσω όσο και αν προσπαθούσε να κάνει υπομονή το αγόρι μου και να με στηρίξει.

 

Το βλέπω και το νιώθω πως απομακρύνομαι από όλους στην οικογένεια μου (ήμαστε εγώ και ακόμα 2 αδελφές και οι γονείς) με την μόνη που κρατάω επαφές και μιλάμε χωρίς προβλήματα είναι η μικρή αδελφή που όσο καιρό ήμουν στο σπίτι το πατρικό την μεγάλωνα εγώ (παρά την ηλικία μου ήμουν σαν μαμά κοντά της μέχρι σήμερα). Και ξεκίνησε να έχει και αυτή σχεδόν τα ίδια παράπονα και κενά συναισθήματα που είχα και εγώ στην ηλικία της (είναι 14 ετών). Και παίρνω και το φορτίο της μικρής αδελφής στο να την στηρίξω και να δικαιολογώ όσα μπορώ από όσα κάνει η μητέρα μου για να την ηρεμώ και να μπορεί να κάθεται να διαβάσει και υπόλοιπα σχετικά που έχει να κάνει ένα κοριτσάκι στην ηλικία της..

Με το θέμα ενοχές μια περνάει από το κεφάλι μου και με βασανίζει και μια το πολεμάω να το διώξω. Και έχω αυτό τον αγώνα συνέχεια μέσα μου.

 

Ξέρεις τι είναι αυτό που με νευριάζει περισσότερο από όλα? Που αν κάνω λίγες μέρες να μιλήσω μαζί της ρίχνει όλο το φταίξιμο πάνω μου (και πιστεύει πραγματικά πως είναι η αλάνθαστη μάνα) αντί να σκεφτεί γιατί απομακρύνομαι και μετά για να βρω το δίκαιο μου για να μην με πολεμάνε μάνα πατέρας και μεγάλη αδελφή πρέπει να την σταματήσω να της ξανά εξηγήσω το γιατί απομακρύνομαι από κοντά της να μην αντέξει να τσακωθεί μαζί μου συν και ο πατέρας μου και η μεγάλη αδελφή και μετά κάνει σαν πως και δεν συμβαίνει τίποτα και φαίνομαι η κακία κόρη που προσπαθώ να κτίσω σωστά και λογικά όρια για να μην διαλυθώ περισσότερο.. Και κουράστηκα πολύ να περνάω κάθε τρεις και λίγο από τα ίδια δρομάκια και εκτός αυτού δεν μπορώ να είμαι εκεί συνέχεια και να εξαντλώ τις δυνάμεις μου σε αυτά τα θέματα ενώ έχω τόσα πράγματα να κάνω εδώ στην Αγγλία.

 

Είναι ένα τεράστιο μπέρδεμα..... Δευτέρα ξεκινάω δουλειά (κάτι που με κάνει να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση και πιο πολύ δυναμισμό) και πραγματικά εύχομαι να γίνουν καλύτερα τα πράγματα γιατί είναι πολύ κουραστικό και άσχημο το όλο θέμα συνέχεια και συνέχεια..

[Λαΐδα]

Το θεμα ειναι οτι δεν σε εχει καλυψει συναισθηματικα η μαμα σου....αν τα ειχε καταφερει, αν ειχες νιωσει την απεραντη, ανιδιοτελη αγαπη απο εκεινην δεν θα ησουν σε αυτα τα μονοπατια τωρα.....

Και αυτο ειναι δικο της λαθος, καταδικο της....οχι δικο σου.

Κοιτα τη ζωη σου και βρες το χρονο καποια στιγμη να συγχωρεσεις εκεινη...τον εαυτο σου μην τον κατηγορεις για κατι....μην τον βαζεις και σε αυτην την δοκιμασια.