φιλία ανάμεσα σε μάνα-κόρη... μύθος;;;

[Dimitra83]

Dimitra83

πιστεύω ότι η σχέση σας με τη μάνα σου κρύβει κάτι από πίσω... από τη πλευρά της βασικά... είναι πολύτραβηγμένο βασικά να σου συμπεριφέρεται έτσι.... σε έχω διαβάσει κι αλλού σχετικά και νομίζω πως κι αυτή ίσως να 'χει απωθημένα από τους δικούς της γονείς.... άλλα αδέρφια έχεις;;; τους κάνει το ίδιο;;; ή μόνο με εσένα έχει τη ψύχωση;;;;

δεν είνια νορμάλ ρε παιδί μου, να σε χρεώνει για το θυροειδή επειδή δεν έβγαλες 20.... να χρεώσω το γιο μου κι εγώ επείδή έκανα θυροειδή στην εγκυμοσύνη;;;;

γι αυτό σου λέω μήπως κάτι άλλο τρέχει......

 

εχω αδερφο αλλα σαυτον δεν εκανε ετσι.μονο οταν εκανε παιδι οπως ειπα παραπανω πηγε να''χωθει'' αλλα οπως ειπε εφαγε πορτα

[ιανουαριος 2010]

τουλαχιστον ας μην κανουμε και εμεις με τα παιδια μας τα ιδια λαθη.. εγω δηλαδη ουτε να το σκεφτω δεν θελω..τα απωθημενα μας διαιωνιζουν το προβλημα..

[Dimitra83]

τουλαχιστον ας μην κανουμε και εμεις με τα παιδια μας τα ιδια λαθη.. εγω δηλαδη ουτε να το σκεφτω δεν θελω..τα απωθημενα μας διαιωνιζουν το προβλημα..

 

σαυτο συμφωνω,θα σιχαθω τον εαυτο μου αν κανω τα ιδια!θελω η κορη μου να μου λεει τα μυστικα της η τους προβληματισμους της οχι οπως εκανα εγω που ακομα κ τωρα δηλαδη δεν εχω πει κ τιποτε προσωπικο στη μανα μου.μονο τα επιφανειακα τις λεω.φαγαμε ηπιαμε κοιμηθηκαμε ε αυτα!

[annina]

ΜΑΜΑ για μένα είναι μια λέξη μαγικη,υπέροχη και γίνεται ακόμα πιο υπέροχη οταν εχει το προσωπο τις δικιας μου μανούλας.

Εχουμε μια σχέση απέραντης αγάπης,εμπιστοσύνης,εκτίμησης. Η μανα μου ειναι για μενα το μεγάλο στηριγμά μου,ηξερε πάντα ολα μου τα προβλήματα απο την εφηβεία μεχρι και σήμερα.Μου εχει σταθεί οσο κανένας αλλος και κυριώς στην πολυ δυσκολη φάση που πέρασα με το παιδί μου. Δεν ξέρω αν στεκομουν ακόμη στα πόδια μου αν δεν είχα τη μανουλα μου δίπλα μου.Συζητάμε οτιδηποτε μας απασχολει και πάντα η μια συμβουλεύεται την αλλη.

Δε νομίζω ομως οτι είναι μια σχέση φιλιας είναι κάτι αλλο πιο δυνατο.

Η φιλία είναι αλλο πράγμα.

Ομως κοριτσομανούλες η σχεση της μάνα με την κορη χτιζεται καθημερινα, εγω πιστεύω οτι το παιδί σου δεν πρέπει να σε φοβάται πρεπει να σε εμπιστεύεται,να ξέρει οτι και λάθος να κάνει δεν θα το κρίνεις και φυσικα να του δείχνεις κάθε μέρα οτι είσαι εκεί γι αυτό.

Οσα λάθη και να εκανα δεν ακουσα ποτε την μανα μου να μου πει στο ελεγα εγώ. Δεν πειραζει κοριτσάκι μου απο τα λάθη μας μαθαίνουμε αυτή ήταν η απάντηση της και ας με είχε συμβουλεύσει για το αντίθετο απο αυτό που εκανα.

[GIOYLA]

ειναι που εισαι και απο πολυ μικρη μακρια της βρε Δημητρα.. η υπερπροστασια οντως κατανταει κουραστικη αλλα η ελληνιδα μανα το χει αυτο στο αιμα της!

ειδα και εγω που ειμαι κοντα πολυ κοντα τι τραβαωεμενα μου δημιουργει ενοχες για τα παντα,πρεπει οπωσδηποτε να την παρω 2-4-6 φορες τηλεφωνο καθε μερα και οπωσδηποτε να περασω μια φορα απο το σπιτι εαν οχι...την αλλη ημερα ειναι αρρωστη δεν εχει κοιμηθει ολο το βραδυ γενικα της εχουν συμβει τα παντα και εννοειτε οτι ολα αυτα τα χρονια δεν εχω ποτε λειψει σε γιορτες,ποτε δεν εχω καταφερει να παρω τον αντρα μου και τα παιδια μου και να λειψω χριστουγεννα-πασχα κ.τ.λ

αλλα απο την αλλη την καταλαβαινωειναι μονη της,καπου πρεπει να ακουμπησει και οσο και να νευριαζω αλλο τοσο την αγαπαω

[Dimitra83]

ειδα και εγω που ειμαι κοντα πολυ κοντα τι τραβαωεμενα μου δημιουργει ενοχες για τα παντα,πρεπει οπωσδηποτε να την παρω 2-4-6 φορες τηλεφωνο καθε μερα και οπωσδηποτε να περασω μια φορα απο το σπιτι εαν οχι...την αλλη ημερα ειναι αρρωστη δεν εχει κοιμηθει ολο το βραδυ γενικα της εχουν συμβει τα παντα

 

εχω αδερφη κ δε μου το ειπαν!σιγουρα!αφου εχουμε την ιδια μανα

[DEMS]

Η μαμά μου είναι η μαμά μου. Η κόρη μου θα είναι η κόρη μου. Φίλες δόξα τω Θεώ έχω.

[vouraikos]

μπηκα να διαβασω το θεμα γιατι πριν λιγο καιρο συζητουσα με τα αδερφια μου , τι εκαναν οι γονεις μας και μπορεσαν να μας εχουν τοσο πολυ κοντα τους , τοσο φιλους τους!γιατι ονειρευομασταν να το κανουμεκαι εμεις στα παιδια μας.

 

προσωπικα η μαμα μου ειναι η καλυτερη μου φιλη . εχοντας και τις 4 κολλητες μου, που ειμαστε μαζι απο παιδια και παρολο που εχω παρεες πολλες. στην μαμα μου απο μικρη ελεγα τα παντα και ζητουσα την γνωμη της για ολα, χωρις αυτο να με καταδυναστευει.

το ιδιο συμβαινει και απο την μερια της. Ξερω τι την απασχολει και μου λεει τα παντα.....ειδικα απο οταν πεθανε ο μπαμπας μου και μετα δεσαμε ακομα πιο πολυ.

 

βλεποντας τις φιλες μου γυρω μου καταλαβαινω πως αυτο ειναι δυσκολο να συμβει και γιαυτο νιωθω οτι ειμαι πολυυυυυ τυχερη!

 

το μονο που ευχομαι ειναι να μπορεσω να ειμαι ετσι και εγω με τα παιδια μου.

[Stap]

και γω, αλλα μου φαινεται πολυ δυσκολο..........................

 

η μανα δεν ειναι φτιαγμενη για να ειναι φιλη......... η μανα ειναι φτιαγμενη απο αλλο υλικο... το βλεπω τωρα πια καθαρα

Θα είχε ενδιαφέρον να μας πεις τι ακριβώς εννοείς.

 

Πάντως, κι εγώ πιθανόν λάθος το έθεσα, τώρα που διάβασα τα μηνύματα των υπολοίπων. Όπως είπα, με απογοήτευσε ως μητέρα και θα ήθελα εγώ να έχω καλύτερη σχέση με την κόρη μου απ' ό,τι είχα εγώ με τη δική μου μητέρα (αγάπης, εμπιστοσύνης κ.λπ.).

Φίλες, με την έννοια της φιλενάδας που θα λέω "τον πόνο μου" δεν νομίζω να γίνεται κι ούτε να το θέλω. Το αντίστροφο πιθανόν ναι, με την έννοια ότι να μ' εμπιστεύεται για θέματα που αφορούν τη ζωή της, ως έμπειρου ατόμου που την αγαπά και θα μπορούσε να της δώσει μία συμβουλή.

 

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της σχέσης μου με τη μητέρα μου:

Ποτέ δεν μίλησα στη μητέρα μου για "σοβαρά" θέματα. Υπήρχε πάντα μία απόσταση ανάμεσά μας που καθοριζόταν απ' το τι φαίνεται. Δηλαδή, δεν ενδιέφερε το τι αισθάνομαι ή τι κάνω αλλά τι φαίνεται ότι αισθάνομαι ή κάνω προς τα έξω. Για να γίνω πιο σαφής: δεν ήθελε π.χ. να ξέρει αν έχω φίλο - προτιμούσε να μην ξέρει και να νομίζει - συμπεριφέρεται σαν ότι δεν έχω (ή ανάλογα τι ήταν αυτό που ήθελε).

 

Όταν γινόμαστε γονείς νομίζω αναλύουμε αρκετά απ' τις σχέσεις με τους δικούς μας γονείς. Μ' αυτό το σκεπτικό απ' την εγκυμοσύνη μου ακόμη ανέλυα αρκετά τέτοια θέματα, συμπεριφορές κ.λπ. ίσως είναι και φυσική διαδικασία ίσως και η ηλικία (είμαι 35). Αρκετά λάθη έχουν εντοπιστεί κι ελπίζω να κάνω το καλύτερο με τη δική μου κόρη (και να μην κάθεται μετά από 35 χρόνια να γράφει παρόμοια σ' ένα φόρουμ)

[arleta]

Οσα λάθη και να εκανα δεν ακουσα ποτε την μανα μου να μου πει στο ελεγα εγώ. Δεν πειραζει κοριτσάκι μου απο τα λάθη μας μαθαίνουμε αυτή ήταν η απάντηση της και ας με είχε συμβουλεύσει για το αντίθετο απο αυτό που εκανα.

 

τέτοια συμπεριφορά ώριμη πιστεύω πως οφείλεται ή στο χαρακτήρα του ατοόμου ή πηγάζει από μια παρόμοια σχέση που πιθανώς είχε η μάνα σου με τη δική της μάνα... ίσως και το αντίθετο.... με τη μάνα της να μην είχε καλή σχέση αλλά να κέρδισε τη κόρη της.....

 

Όταν γινόμαστε γονείς νομίζω αναλύουμε αρκετά απ' τις σχέσεις με τους δικούς μας γονείς. Μ' αυτό το σκεπτικό απ' την εγκυμοσύνη μου ακόμη ανέλυα αρκετά τέτοια θέματα, συμπεριφορές κ.λπ. ίσως είναι και φυσική διαδικασία ίσως και η ηλικία (είμαι 35). Αρκετά λάθη έχουν εντοπιστεί κι ελπίζω να κάνω το καλύτερο με τη δική μου κόρη (και να μην κάθεται μετά από 35 χρόνια να γράφει παρόμοια σ' ένα φόρουμ)

 

σίγουρα όταν γινόματσε γονείς βλέπουμε και σκεφτόμαστε τα πράγματα αλλιώς... κανείς μας πιστεύω δε θέλει να επαναλάβει τα λάθη που έκαναν οι δικοί μας γονεις στα παιδιά μας.... γι αυτό προσπαθούμενα γινόμαστε καλύτεροι.... απλά δε ξέρω κατά πόσο αυτό είναι εφικτό στο βαθμό που το έχω στο μυαλό μου, κι αν κάποιες φορές κάνω τα ίδια λάθη ασυνείδητα μόνο και μόνο επειδή έτσι μου τα έχουν περάσει στο μυαλό μου....

[arleta]

κορίτσια εσείς που είχατε πάντα μια καλή σχέση με τη μάνα σας, εκείνη σας μιλούσε για προσωπικά της θέματα;;;; και σε ποια ηλικία το έκανε αν το έκανε;;;; κι εσάς πως σας φαινότανε;;;;;

[agentP]

Με τη μαμά μου είχαμε μια σχέση απέραντης βαθειάς αγάπης. Ήταν πολύ περισσότερο από φίλη. Φιλία όμως πιστεύω υπάρχει μεταξύ ίσων, με τη μάνα σου δεν είσαι ίσος, δεν μπορείς να είσαι φίλη όπως με την κολλητή σου. Δεν της έλεγα ποτέ λεπτομέρειες για τις σχέσεις μου, όπως θα τις έλεγα στις κολλητές μου.

Για τα προσωπικά της δεν μου μίλαγε, καταλαβαίναμε όμως η μία τη διάθεση της άλλης, με την πρώτη ματιά.

[Skybeam]

Eμένα μου μιλούσε μόνο όταν τη ρωτούσα. Ποτέ δεν ξεκίνησε μια τέτοια συζήτηση μόνη της. Και στα "γιατί" μου έδινε απαντήσεις ανάλογες της ηλικίας μου. Ψέμματα δεν μου είπε ποτέ. Απλώς όταν ήμουν π.χ. 12 ή 14 ετών, προσάρμοζε κάπως αυτά που μου έλεγε στην ηλικία μου. Επίσης από πολύ μικρή μου εμπιστευόταν μυστικά φίλων ή συγγενών που της έλεγαν. Μου έλεγε πάντα "αυτό που θα σου πω θα μείνει μεταξύ μας". Φυσικά εγώ... "τάφος", αρχικά για να μην την απογοητεύσω, καθώς θεωρούσα την εμπιστοσύνη της μάνας μου κάτι το πολύ σπουδαίο, και αργότερα μου έγινε συνήθεια και κατάλαβα την αρετή της εχεμύθειας.

[ARNIKOL]

Αν και το έχω δεί να γίνεται και σαν εξωτερικός παρατηρητής μου άρεσε, εντούτοις δε νομίζω ότι θα το ήθελα για μένα (υποθετικά μιλάω, γιατί δεν έχω κόρη). Προσωπικά η μαμά μου μου έχει εμπιστευθεί πράγματα, τα οποία όμως με έκαναν να νιώσω άβολα... Οπότε, για να απαντήσω στο ερώτημά σου, πιστεύω ότι ναι έιναι εφικτή μια τέτοια φιλία, αλλά καλύτερα κατά τη γνώμη μου να τηρούνται οι ρόλοι για τους οποίους είμαστε προορισμένοι.

[vouraikos]

κορίτσια εσείς που είχατε πάντα μια καλή σχέση με τη μάνα σας, εκείνη σας μιλούσε για προσωπικά της θέματα;;;; και σε ποια ηλικία το έκανε αν το έκανε;;;; κι εσάς πως σας φαινότανε;;;;;

για τα προσωπικα της μιλουσαμε παντα. απλα οσο ζουσε ο πατερας μου τα προσωπικα της ηταν λιγο πολυ και οικογενειακα.

ηταν ενα πολυ αγαπημενο ζευγαρι παρολο που ειχαν διαφορες και απλα συζητουσαμε τις διαφορες αυτες. ημουν και μικρη τοτε δεν μπορουσαμε να πουμε κατι παραπανω. 10 χρονια απο τον θανατο του πατερα μου, και εχοντας κανει βηματα προς τα μπρος η μαμα μου και μαμα και εγω πια.....συζηταμε τα παντα!

απλα ηταν κατι που γινοταν παντα και εξελιχθηκε.

[m+m]

Η μαμά μου είναι η μαμά μου. Η κόρη μου θα είναι η κόρη μου. Φίλες δόξα τω Θεώ έχω.

 

συμφωνω.ενταξει θα συζητησω με τη μητερα μου,θα ακουσω την αποψη της και θα τη λαβω πιο σοβαρα υποψη μου απο την αποψη μιας φιλης μου..αλλα οχι να συζηταμε για τα παντα..ολα εχουν και ενα οριο!!!

[fistikaki]

ειπα οτι η μανα δεν μπορει να γινει φιλη, ειναι φτιαγμενη απο αλλο υλικο..

 

εννοω

 

οτι το μητρικο ενστικτο και φιλτρο παταει κατω και νικαει απο την εκκινηση, οποιαδηποτε φιλικη σχεση..

 

αν πχ, εξομολογηθεις στη φιλη 'ο γκομενος μου με χτυπησε χτες' η φιλη θα σε συμβουλεψει πως να κοψεις με τον αλητη...

 

η μανα θα παει και θα τον βρει και θα του καψει το σπιτι..

 

 

αν πεις στη φιλη οτι κανεις εξαντλητικη διαιτα, για να χασεις 3 κιλα σε 3 μερες για να χωρεσεις στο κολλητο φορεμα για να πας στο κλαμπ, η φιλη θα σε παροτρυνει, η μανα θα σε ταξει στον αγιο παταπουφιο... στυλ 'συμφορα που με βρηκε, τι επαθε το παιδακι μου δε τρωει, που εμπλεξε, παιρνει ναρκωτικα, οι ΦΙΛΕΣ ΤΗΣ ΦΤΑΙΝΕ:evil::evil: '

 

 

μια μανα μπορει να εχει φιλικη συμπεριφορα απεναντι στη κορη της και η κορη στη μανα, αλλα ειναι αλλος ο ρολος κατα τη γνωμη μου....

 

 

δεν θα μπορουσα ποτε να γινω λιωμα και να κλαιω στην αγκαλια της επισης μεθυσμενης μανας μου, εξω απο μπαρακι, επειδη μπλεξαμε με σκαρτους γκομενους....

 

 

εκαστος στο ειδος του..

[arleta]

δεν θα μπορουσα ποτε να γινω λιωμα και να κλαιω στην αγκαλια της επισης μεθυσμενης μανας μου, εξω απο μπαρακι, επειδη μπλεξαμε με σκαρτους γκομενους....

 

 

 

:lol: :lol: :lol:

 

ούτε να το φανατστω δε μπορω!!!!

[arleta]

Αν και το έχω δεί να γίνεται και σαν εξωτερικός παρατηρητής μου άρεσε, εντούτοις δε νομίζω ότι θα το ήθελα για μένα (υποθετικά μιλάω, γιατί δεν έχω κόρη). Προσωπικά η μαμά μου μου έχει εμπιστευθεί πράγματα, τα οποία όμως με έκαναν να νιώσω άβολα... Οπότε, για να απαντήσω στο ερώτημά σου, πιστεύω ότι ναι έιναι εφικτή μια τέτοια φιλία, αλλά καλύτερα κατά τη γνώμη μου να τηρούνται οι ρόλοι για τους οποίους είμαστε προορισμένοι.

 

αυτό είναι το πρόβλημα για μένα.... κατά πόσο ένα παιδί ή έφηβος θα νιώσει άβολα ή όχι από αυτά που θα του εμπιστευτεί ο γονιός-μάνα του.... και πως θα το πάρει.....

τώρα σε μεγαλύτερες ηλικίες όλα νομίζω γίνονται πολύ πιο απλά.... τα παιδιά έχουν ωριμάσει κι είναι πιο έτοιμα να ακούσουν σοβαρλά προβλήματα των γονιών τους....

[arleta]

για τα προσωπικα της μιλουσαμε παντα. απλα οσο ζουσε ο πατερας μου τα προσωπικα της ηταν λιγο πολυ και οικογενειακα.

ηταν ενα πολυ αγαπημενο ζευγαρι παρολο που ειχαν διαφορες και απλα συζητουσαμε τις διαφορες αυτες. ημουν και μικρη τοτε δεν μπορουσαμε να πουμε κατι παραπανω. 10 χρονια απο τον θανατο του πατερα μου, και εχοντας κανει βηματα προς τα μπρος η μαμα μου και μαμα και εγω πια.....συζηταμε τα παντα!

απλα ηταν κατι που γινοταν παντα και εξελιχθηκε.

 

αλήθεια, πως νιώθεις όταν η μάνα σου, σου εμπιστεύεται προσωπικά της θέματα;;;;

νιώθεις καθόλου άβολα;;; υπάρχουν στιγμές που νιώθεις σαν να ντρέπεσαι;;;

δηλ, τη νιώθεις σαν να μιλάς σε μια φίλη σου;;; τόσο άνετα;;;

[arleta]

Για τα προσωπικά της δεν μου μίλαγε, καταλαβαίναμε όμως η μία τη διάθεση της άλλης, με την πρώτη ματιά.

 

πολύ σπουδαίο κι αυτο......

 

Φυσικά εγώ... "τάφος", αρχικά για να μην την απογοητεύσω, καθώς θεωρούσα την εμπιστοσύνη της μάνας μου κάτι το πολύ σπουδαίο, και αργότερα μου έγινε συνήθεια και κατάλαβα την αρετή της εχεμύθειας.

 

κέρδισες κάτι πολύ σπουδαίο από αυτή τη σχέση.....

η εχεμύθεια στον άνθρωπο είναι μεγάλο προσόν.....

[marandnik]

...πιστεύω ότι ναι έιναι εφικτή μια τέτοια φιλία, αλλά καλύτερα κατά τη γνώμη μου να τηρούνται οι ρόλοι για τους οποίους είμαστε προορισμένοι.

 

Απλά οι ρόλοι αυτοί δεν παραμένουν ίδιοι και σταθεροί αλλά μετουσιώνονται όσο περνούν τα χρόνια...

Άλλη η σχέση της μαμάς με το παιδί όταν αυτό είναι 1 χρονών, άλλος ο ρόλος της όταν αυτό είναι 10 χρονών, άλλος όταν είναι 20.

Μετά από πολλά χρόνια δε, οι ρόλοι μπορούν να αντιστραφούν κιόλας. Εγώ για παράδειγμα σήμερα που μιλάμε έχω αναλάβει πλέον "μητρικά" καθήκοντα απέναντι στη μητέρα μου - τον πατέρα μου τον έχουμε χάσει εδώ και πολλά χρόνια. Κάποιος που δεν το έχει ζήσει μπορεί να μην μπορεί να το καταλάβει αλλά ειλικρινά μιλάω όταν λέω ότι για την μητέρα μου έχω την ίδια έγνοια και την ίδια ευθύνη που αισθάνομαι και για τα παιδιά μου.

 

Και κάπου σε όλα αυτά φυσικά παίζει και η φιλία. Λιγότερη με τη μητέρα μου που δεν δένουμε τόσο ως χαρακτήρες, απόλυτη με τον πατέρα μου όταν ζούσε, που είμασταν τα καλύτερα φιλαράκια. Αλλά σε ενήλικη φάση της ζωής μου, όπου υπήρχε ισοτιμία μεταξύ μας, όχι όταν ήμουν παιδί.

[Niki81]

Απλά οι ρόλοι αυτοί δεν παραμένουν ίδιοι και σταθεροί αλλά μετουσιώνονται όσο περνούν τα χρόνια...

Άλλη η σχέση της μαμάς με το παιδί όταν αυτό είναι 1 χρονών, άλλος ο ρόλος της όταν αυτό είναι 10 χρονών, άλλος όταν είναι 20.

Μετά από πολλά χρόνια δε, οι ρόλοι μπορούν να αντιστραφούν κιόλας. Εγώ για παράδειγμα σήμερα που μιλάμε έχω αναλάβει πλέον "μητρικά" καθήκοντα απέναντι στη μητέρα μου - τον πατέρα μου τον έχουμε χάσει εδώ και πολλά χρόνια. Κάποιος που το έχει ζήσει μπορεί να μην μπορεί να το καταλάβει αλλά ειλικρινά μιλάω όταν λέω ότι για την μητέρα μου έχω την ίδια έγνοια και την ίδια ευθύνη που αισθάνομαι και για τα παιδιά μου.

 

Και κάπου σε όλα αυτά φυσικά παίζει και η φιλία. Λιγότερη με τη μητέρα μου που δεν δένουμε τόσο ως χαρακτήρες, απόλυτη με τον πατέρα μου όταν ζούσε, που είμασταν τα καλύτερα φιλαράκια. Αλλά σε ενήλικη φάση της ζωής μου, όπου υπήρχε ισοτιμία μεταξύ μας, όχι όταν ήμουν παιδί.

 

 

Σ'αυτο θα συμφωνησω απολυτα.

Ανεκαθεν ειχα καλη σχεση με τη μαμα μου και της ελεγα παρα πολλα για μενα (οσα μπορουσε να αντεξει δλδ).Αλλα η σχεση μας ηταν παντα σχεση μαμας-κορης...και φυσικα στα 16 μου δε καθοταν να με επιβαρυνει με τα δικα της προβληματα.

 

Πλεον στα 29 μου...η σχεση μας ειναι πολυ πιο φιλικη και πολυ πιο εντονη.Μπορω να της λεω τα παντα...αλλα τα παντα και...πλεον συζηταμε και για τα δικα της προβληματα.Τσακωνομαστε πολλες φορες αλλα μετα απο λιγο τα βρισκουμε.Ειναι ο ανθρωπος που θα καταφερει να με ηρεμησει περισσοτερο απο τον οποιονδηποτε αλλα και να με νευριασει αφανταστα με τα κολληματα της(το χασμα γενεων παντα θα υφισταται μεταξυ μας).

Δεν νομιζω οτι μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρις τη μητερα μου.

[arleta]

ρε κορίτσια, εσείς που έχετε καλές σχέσεις με τις μανάδες σας... σε φάση που αγγίζουν τη φιλία...... έχετε νιώσει ποτέ άβολα όταν εκείνη σας εμπιστεύεται κάτι δικό της;;; κάτι προσωπικό της;;;

θα προτιμούσατε κάτι που ξέρετε να μην το είχατε μάθει ποτέ;;;;

[mantinop]

Εγώ θέλω να κάνω σε όλες σας μια ερώτηση:

αν η μάνα μας είναι η φίλη μας τότε ποιά είναι η μαμά μας? ή αν έχουμε φιλίες με τα παιδιά μας τότε ποιά είναι η μαμά τους?

Και τι θέλω να πω, ο ρόλος της μαμάς εκτός από εκτελεστικός (τάισμα, άλλαγμα, πλύσιμο κλπ) είναι και εκπαιδευτικός σε όλη την διάρκεια της ζωής μας. Αυτή βάζει τα όρια, τιμωρεί, μαθαίνει, διαμορφώνει χαρακτήρα μας μαθαίνει το καλό και το κακό και άλλα πολλά στο παιδί.

Αν λοιπόν είναι φίλη τότε ποιός βάζει όρια στο παιδί? ποιός το "τιμωρεί" αν δεν είναι πειθαρχημένο? ποιός το μαθαίνει να πειθαρχεί? ποιός θα του δώσει μαθήματα ζωής εφόδια για την ζωή του? ποιός θα το κυνηγάει να φάει, να διαβάσει, να αγωνιά τα βράδυα που αργεί να γυρίσει κλπ? ποιός θα του λέει "με ποιόν θα βγεις? μην πιείς...μην αφήνεις να σε κερνάνε...μακρυά από ναρκωτικά...κλπ

 

Μια φίλη προσφέρει άλλα πράγματα πολύ σημαντικά αλλά όχι μαμαδίστικα δεν μπορώ να με φανταστώ να μιλάω με την μαμά μου για αντισύλληψη όταν ήμουνα 25...θα με έπρηζε δεν της λέω όλα τα προβλήματα με τον άντρα μου γιατί πιθανόν να του...όρμαγε

Η μαμά είναι πάντα μαμά, η φίλη είναι φίλη και η πεθερά είναι πάντα η πεθερά Οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι.

Όπως η πεθερά δεν μπορεί να γίνει μαμά μας έτσι και εμείς δεν μπορούμε να γίνουμε φίλες με τα παιδιά μας.