Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Recommended Posts

Θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω καποιες πληροφορίες εχουμε σίγουρα ξαναμιλήσει για αυτό.

 

πάντως είναι κατι εντελώς φυσιολογικό, είναι κρίσεις θυμού και συνηθισμένες εντελώς στα παιδιά αυτής της ηλικίας.

το καλύτερο είναι να τα αφήνετε να ξεσπάνε εφόσον δεν κανουν κακό σε πράγματα ή στον εαυτό τους και να μην δίνετε μεγάλη σημασία, να μην παθαίνετε πανικό την στιγμή εκείνη.

μόνο εάν το παιδί κανει κακό στον εαυτό του,

δηλ χτυπάει το κεφάλι του στο πάτωμα, (πολύ συχνό) σε μια τέτοια κρίση,

 

τότε οφείλετε να το αγκαλιάσετε χωρίς να το σφίγγετε αλλα αποφασιστικά να μπλοκάρετε αυτή του την κίνηση, και να πείτε ΜΟΝΟ " Προσέχουμε το σώμα μας"

τιποτε αλλο. και συνεχίζετε την αγκαλιά "προστατευτική μπάρα" στην οποία το παιδί ακόμα μπορεί να κουνιέται και να κανει πανω κατω αλλα δεν μπορεί να πονέσει τον εαυτό του. (προστατευτείτε και εσείς με τα χέρια σας, πιθανώς στην προσπάθειά του να χτυπήσει τον εαυτό του να σας περάσει εσάς καποιο χτυπηματάκι).

όχι σφιχτή αγκαλιά, γιατί αυτό θα ήταν ένας περιορισμός του ξεσπάσματος με το ζόρι.

 

 

αυτές οι κρίσεις είναι απλώς ξεσπάσματα, οτιδήποτε αλλη προσπάθεια συζήτησης κατα την διάρκεια ενός τέτοιου ξεσπάσματος, το παρατείνει,

το εντείνει,...

 

όμως είναι σημαντικό να βλέπετε το αν είναι κρίση θυμού/ξεσπάσματος

ή μια πραγματική ανησυχία ή ανάγκη την οποία το παιδί ζητάει με πείσμα.

 

η διαφορά του ενός με το άλλο,

 

είναι ότι το παιδί φαίνεται να δρά παράλογα έντονα, πιθανώς εκτός ελέγχου στον τρόπο που ουρλιάζει και χτυπιέται, συνήθως ξαπλώνει και στο πάτωμα και δεν δέχεται να το ακουμπήσει κανείς ενώ σε καθε προσπάθεια συζήτησης ή ακουμπημα, ουρλιάζει ακόμα πιο έντονα και εκκωφαντικά και χτυπά γυρω του, προλαβαίνει ίσα ίσα να παίρνει ανάσες απο τα πολλά ουρλιαχτά, κοκκινίζει κτλ.

 

τα παιδιά βγάζουν όλη τους την ενέργεια με μιάς, σαν μια έκρηξη θυμού η οποία δεν έχει φαινομενικά τέλος.

 

όμως, έχει τέλος, και το τέλος έρχεται όταν αφήνετε το παιδί να έχει αυτή την έκρηξη θυμού, δεν δείχνετε να σας επηρεάζει ή να σας εντυπωσιάζει, (χωρίς να εκφέρεστε ειρωνικά ή να κάνετε γκριμάτσες!) και όταν περάσει, συνεχίζετε εκεί που είχατε μείνει.

Μπορεί να κρατήσει και μισή ώρα αλλά οταν το παιδί μάθει οτι δεν πετυχαίνει καμια αντίδραση με αυτή την πράξη ξέρει ότι δεν εχει νόημα και σταματάει πολύ νωρίτερα, αλλά και με τον καιρό σταματάει και εντελώς τέτοια ξεσπάσματα.

 

δεν είναι καλό να δεχτείτε μια έκρηξη θυμού σαν επιχείρημα να αλλάξετε αυτό που είχατε σκοπό να κάνετε μιας και τότε το παιδί θα γνωρίζει ότι

α - όποτε θέλω κατι διαφορετικό απο αυτό που λέει η μαμά, το μόνο που έχω να κάνω είναι να χτυπιέμαι στο πάτωμα και να ουρλιάζω.

είναι καλό ,

να περιμένετε να τελειώσει η έκρηξη θυμού, όσο κουραστικό και αν είναι αυτό,

και τότε να συνεχίσετε κανονικά την ροή δραστηριοτήτων.

Συνήθως τα παιδιά όταν βγάζουν έτσι απότομα την ενέργειά τους, είναι μετά πάρα πολύ ήρεμα και έχουν εκτονωθεί και τότε μπορείτε ξανά να μιλήσετε και να συζητήσετε και να συνεχίσετε την όποια δραστηριότητα.

 

Αυτό πάντως που θα κάνει ένα παιδί να επαναλάμβάνει πιο συχνά τέτοιες εκρήξεις θυμού,

είναι το να αλλάξετε τις προθέσεις σας, σύμφωνα με αυτό που θέλει το παιδί, επειδή είχε την έκρηξη θυμού.

 

είναι μια επιβράβευση της έκρηξης θυμού και θα οδηγήσει μόνο στην επανάληψή της, κάτι που δεν είναι καλό για το ίδιο το παιδί, καθώς θα μάθει λάθος τρόπο να επικοινωνεί και να ζητάει αυτό που θέλει,.

 

αντιθέτως πάντα όταν ένα παιδί ζητάει κατι με τρόπο λεκτικό και ευγενικό, πρεπει να επιβραβεύβετε αυτή του την ενέργεια,

 

..μην μπαίνετε στον πειρασμό να ενδώσετε ακόμα και αν το παιδί σας

δημόσια, κλαίει χτυπιέται και ουρλιάζει, αλλιώς χάνετε την δυνατότητα να δημιουργηθεί ένας ωραίος και ευχάριστος τρόπος επικοινωνίας μεταξύ σας.

δεν χρειάζετε να κάνετε κατι απλώς μπορείτε να το πάρετε καπου πιο απομονωμένα, (για να μην αισθάνεστε οτι το κλάμα κ το ουρλιαχτό ενοχλεί) και να το αφήσετε να ξεσπάσει.

 

φροντίστε όμως και να αναρωτηθείτε μήπως ο θυμός είναι μαζεμένος για καποιο άλλο λόγο, δηλαδή μια πιο γενική ανάγκη του παιδιού για επικοινωνία και εισακουσμα των επιθυμιών του.

δείχνει δηλαδή και κάπου ότι θέλει να ακουστεί, και βγάζει με μιας το παράπονο "δεν με ακούει κανείς! ακούστε με επιτέλους" επιβάλλοντας με αυτό το τρόπο (ουρλιαχτό) καποιος να το ακούσει.

 

αυτό μπορείτε να το ενισχύσετε όταν σκεπτόμενοι όλα αυτά,

κανονίσετε σε ώρες άλλες, στις οποίες δεν εχει τις εκρήξεις θυμού, να ακούτε πολύ περισσότερο το τι θέλει, να το ρωτάτε, και να ενδίδετε σε αυτά που θέλει εφ όσον είναι εφικτά, και τα ζητά με τρόπο ωραίο.

 

Το να ενδίδετε όταν σας ζητάει κατι ή θέλει κατι δε σημαίνει ότι να κάνετε εδώ και τώρα αυτό που σας λέει η σκέφτηκε, αλλά να το συζητήσετε και να διαπραγματευτείτε πότε μπορείτε να το κάνετε αυτό, ή να πάτε ήρεμα προς τα εκεί που θέλει σιγά σιγά, και όχι τρέχοντας. Στόχος είναι να αισθανθεί το παιδί οτι συζητάτε, οτι δεν υπάρχει ένας τοιχος αδιαπραγμάτευτος μπροστά του που του λέει ΟΧΙ. Είναι το αντίθετο της αδιαλλαξίας.

 

Θυμηθείτε το πόσο αβοήθητο αισθάνεται ένα παιδί, σε αυτή την ηλικία όπου η κάθε του επιθυμία εξαρτάται πλήρως απο την θέληση του γονέα να την ικανοποιήσει. Φανταστείτε τον εαυτό σας, να πρέπει συνεχώς να ζητάτε την άδεια, για να κανετε το ένα ή το άλλο, να μην μπορείτε να κατεβάσετε αυτό το πράγμα, να το ζητάτε και να σας λένε "οχι τώρα" ή "σε λίγο" συνέχεια πχ.

Κάθε ημέρα υπάρχει και ένα όριο στο οποίο τα παιδιά μπορουν να δέχονται το όχι, και όταν αυτό υπερβαίνει το όριο υπάρχουν συνήθως τέτοια ξεσπάσματα.

Κάθε παιδί, είναι διαφορετικό σε αυτό πάντως και σίγουρα έχει σχέση με το πως έχει διαπαιδαγωγηθεί τον προηγούμενο καιρό (πάρα πολλοί παράγοντες φυσικά).

 

με λίγα λόγια, επιβραβεύστε και ακούστε ,τις υπόλοιπες ώρες, περισσότερο,

ενώ τις ώρες που έχει το ξέσπασμα θυμού, συγκρατείστε, το αφήνετε να ξεσπάσει (εκτός και αν πονάει τον εαυτό του οπότε κανετε αυτό που γραφω πιο πάνω) παίρνετε βαθιές ανάσες, και προχωράτε.

 

η προσωπική μου άποψη, είναι ότι όταν ένα παιδί έχει συνέχεια με το παραμικρό τέτοια ξεσπάσματα, οτι οι γονείς επικοινωνιακά κάνουν καποια λαθάκια σε θέματα αδιαλλαξίας και κανόνων ή τιμωριών, που δεν είναι ιδανικοί για την ηλικία αυτή και προκαλούνται τέτοιου είδους ξεσπάσματα απο συσσωρευμένο θυμό. Οποτε μου έχει τυχει κατι τέτοιο και το εχω συζητήσει υπηρχαν πολυ καλά αποτελέσματα και μεγαλες αλλαγες στην συμπεριφορά του παιδιού.

Απο την άλλη όμως μπορεί οι γονείς να είναι υποδειγματικοί, και απλώς το παιδί να έχει πολύ έντονα συναισθήματα για το τι θέλει και να του είναι δυσκολο να διαχειριστεί τα συναισθήματά του ένα επίσης πολυ συχνό στοιχείο του χαρακτήρα που εχει σχεση όμως και με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού (ισχυρή θέληση που είναι κατι θετικό για αργότερα!).

Εκεί θα βοηθούσαν παιχνίδια συναισθημάτων, βιβλία με αυτό το θέμα κτλ. (τι μπορώ να κανω όταν είμαι θυμωμένος, τι μπορώ να κανω όταν είμαι στεναχωρημένος, τι μπορώ να κάνω όταν θέλω κατι πολύ και δεν μπορώ να το έχω κτλ κτλ)

 

 

να θυμηθούμε οτι αλλο να εχει μια ασχημη μέρα ένα παιδί, και να κλαίει και να βλεπουμε οτι αισθάνεται χάλια και κακόκεφο και γκρινιάζει, ή ένα παιδί που εχει συνηθίζει να ζητάει τα πραγματα με φωνές και ουρλιαχτά,

 

και άλλο μια έκρηξη θυμού.

(η οποια ονομάζεται στο εξωτερικό temper tantrum και υπάρχει στο google σίγουρα σε πολλά άρθρα. )

αυτά που γράφω τα γράφω για τα temper tantrum.

 

αυτό είναι ένα βίντεάκι (πηγαιντε στο 0.44) που δείχνει τα temper tantrums απο όπου φαίνεται κιόλας οτι όταν βρίσκεται ένα παιδί σε μια τέτοια κρίση θυμού, δεν είναι συζητίσιμο, αλλά απλώς ξεσπάει, αλλά και βλέπει το αν το προσέχει καποιος και θέλει να ξεσπάσει με "θεατές".

(είναι ηπιων τονων tantrum ...... :) ) προς το τέλος φαινεται και πως χτυπιέται και πονάει και τον εαυτό της απο το χτυπημα. εχω ζήσει πολυ πιο έντονα temper tantrum απο κοντά,...

 

 

πάντως είναι πολύ λογικό στις διακοπές τα παιδιά να θυμώνουν για την αλλαγή του περιβάλλοντος και να αλλαζουν και εκείνα την συμπεριφορά τους, να ειναι πιο ευερέθιστα κτλ.

και οι ενήλικες καποιες φορές εχουν κακη διάθεση οταν πρωτοφευγουν για διακοπές, τα παιδιά απλώς δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν αυτή την κακή διάθεση και τους βγαίνει έτσι πολύ έντονα.

(αλλα και εκτος διακοπών την κακή τους διάθεση λογω ηλικίας δεν ξέρουν πως να την διαχειριστούν).

 

Μαρια Στυλιανακη

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=279814#post279814

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


σαφως !

φυσικά και αν όλοι ικανοποιούν το παιδί πριν χρειαστεί να ζητήσει κατι είτε με μορφασμούς ή λέξεις ή να δείχνει, τότε το παιδί δεν εχει ανάγκη την ομιλία!

είναι απο τις πρώτες συμβουλές που λενε γενικα, οτι είναι ανάγκη το να υπάρχει συζήτηση και διαπραγμάτευση έτσι ώστε να καταλαβει το παιδί σε τι του χρησιμεύει η λεκτική επικοινωνία...

για την ζήλεια δεν ειναι κατι κακο να ζηλευει ομως αν δειχνει οτι ζηλευει τα παντα και τους παντες, ειναι ενδειξη συναισθημάτων ανεπάρκειας οτι δηλαδή όλοι οι άλλοι εχουν κατι που δεν εχει εκείνος.

εκεί είναι πολύ σημαντκό να μην προσπαθήσει καποιος με υλικα αγαθά να καλύψει αυτο το συναίσθημα αλλα να του δωσει αγκαλιά, και φιλιά, και να του πει κατι γλυκό, παίρνοντας την προσοχή απο το υλικό αγαθό σε κατι συναισθηματικό.

Είναι σημαντικό δηλαδή να υπάρχει η συνειδητοποίηση του ενήλικα οτι αυτή η "ζήλια" δεν αφορά πραγματικά τα τσίπς αλλά ένα συναίσθημα που έχει το παιδί για τον εαυτό του... Δεν είναι τα τσίπς που στην πραγματικότητα φωνάζει οτι εχει ανάγκη. Εχει ένα αδερφάκι και περνάει ακόμα την αλλαγή αυτή, που είναι πάρα πολύ σημαντική και τεράστια με πολυ μεγάλες επιπτώσεις για ένα τόσο μικρό παιδί. δεν ξέρω αν εχετε διαβασει τα άρθρα τα σχετικά στην αρχική σελίδα.

 

 

Τυπωσε και δωσε το αυτό στον πατέρα σου. (και το άρθρο για τον ερχομο του δευτερου παιδιού)

 

Λίτσα,

 

δεν θα ασχοληθείς ΚΑΘΟΛΟΥ με τον μικρό στο θέμα τραβήγματος μαλλιών.

Θα ασχοληθείς αποκλειστικά με την μεγάλη σου κόρη η οποια θα πρεπει να μαθει να αμύνετε και να φωνάζει στον αδερφό της να σταματήσει και να μην τον αφήνει να κανει ότι της κάνει.

μόνο αν δει ο μικρός οτι αυτή η πράξη του οδηγεί στο να δινει καποιος προσοχή στην αδερφή του, θα σταματήσει να την κάνει και θα την θεωρήσει περιττή και άσκοπη.

 

όσο και αν είναι δυσκολο, αυτό που κανει το κανει για να παρει προσοχη...

 

η τεχνική που κανεις οταν χτυπιέται και υπαρχει κίνδυνος είναι δεν του μιλάς δεν τον κοιτάς σταμάτια (δεν δίνεις δηλαδή καθόλου εγγύτητα)

απλώς τον πιάνεις έτσι ώστε να μην μπορεί να χτυπήσει και δεν ασχολείσαι με το τι λέει η τι κάνει, δεν το σχολιάζεις δηλαδή.

 

αν κανεις κατι απο αυτά θα λειτουργήσει σαν ενίσχυση αυτής της πράξης του.

όποτε χτυπιέται θα ξέρει οτι θα ερθει καποιος να με αγκαλιάσει και να με φροντίσει.

είναι λαθος τρόπος επικοινωνίας αυτό φυσικά, καθώς προκαλεί οικτο για τον εαυτό του, είναι χειριστικό.

 

Όταν ένα παιδί φαίνεται να δρα χειριστικά, δηλαδή επιτηδες κανει κατι την ώρα που βλεπουν όλοι που να οδηγεί σε καποια συμπεριφορά η κατάσταση (κοιτάει τους ενήλικες, κοιτά το αντικείμενο, ξανακοιτά αν το κοιτούν και μετά ρίχνει το αντικείμενο με πολύ δύναμη στο πάτωμα)

είναι πολύ σημαντικό να μην παίρνει εγγύτητα,

δηλαδή ακόμα και φωνές , ή βλεμματική επαφή, ή αγκαλιά η σωματική επαφή αλλου είδους. ακόμα και αν το πιάσετε απο το χέρι είναι μια σωματική επαφή την οποία το παιδί θεωρή ενισχυτική της συμπεριφοράς του. σας εχει φέρει κοντά του.

εσείς λοιπόν απλώς πρέπει να μαζέψετε το παιχνίδι και να μη νσχολιασετε καθόλου την δραστηριότητα αυτή.

μετα απο λίγο του δίνεται ένα παιχνίδι να παίξετε και συνεχίζετε κανονικά τα παιχνίδια κτλ.

όσο λετε μή μη μη οχι κτλ κτλ. αυτό δρα ενισχυτικά.

όταν ένα παιδί εισπράξει σε μια χειριστική του πράξη, την πληρη και ισοπεδωτική ουδετερότητα,

είναι το πιο δυνατό αποτρεπτικό κίνητρο που υπάρχει.

 

είναι ίσως το αντίθετο απο ότι λεει το ένστικτο μας που μας λεει ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ,

για προστασία του παιδιού, του αντικειμένου κτλ,

αλλά είναι μια απο τις περιπτώσεις, όπου ειναι ανάγκη να χαλιναγωγήσουμε το ένστικτο και να επικρατήσει η λογική της

προσοχής - της θετικής προσοχής και της αρνητικής όπου τα λόγια και οι πράξεις είναι καθοριστικές για το τι θα μαθει το παιδί να κάνει.

 

 

Πιο συγκεκριμένα τώρα για την περιπτωσή σας Λίτσα, είναι μικρός ο γιός σου, και πιθανώς να αισθάνεται ανήμπορος και οτι ισως δεν παίρνει πολύ θετική προσοχή? βλέπει και την αδερφή του που σίγουρα μπορεί πολύ περισσότερα πράγματα και απελπίζεται.?

 

εξέτασε το ενδεχόμενο το αν παίρνει αρκετή θετική προσοχή στις υπόλοιπες στιγμές? μήπως συνέχεια ασχολείστε μαζί του όταν χτυπάει τον εαυτό του ενώ στις άλλες οι αντιδράσεις σας είναι πολύ χαλαρές και όχι έντονες?

 

Σε συνδυασμό με την πλήρη ουδετερότητα, πρεπει να "εμφυτεύετε" καπου το θέμα της θετικής ενίσχυσης του να προσέχουμε το σώμα μας.

διαβαστε παραμύθια κ βιβλία με το σώμα. πως λειτουργεί, τι ειναι στην κοιλιά, τι είναι στον θώρακα τι είναι στο κεφάλι, και επίσης αγοράστε μαζί αυτοκόλλητα, όπου θα τα παίρνει όταν προσέχει τον εαυτό του.

Αυτό τελευταίο μετά που θα εχετε δει τα βιβλία και θα εχει καταλαβει ποσο σημαντικό ειναι το σώμα μας.

 

Μαρια Στυλιανακη

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?p=279814#post279814

Απαγορεύεται η χρήση προσβλητικών εκφράσεων, η παράθεση χυδαίου , άσεμνου ή προστατευόμενου απο νόμους πνευματικής ιδιοκτησίας υλικού και οι προσωπικές επιθέσεις.Ο σχολιασμός της συμπεριφοράς των μελών, είναι αποκλειστικά θέμα της διαχείρισης και των συντονιστών του forum της ΕΕΕΓ

Link to comment
Share on other sites

Guest
Το θέμα αυτό είναι κλειστό για νέες απαντήσεις
×
×
  • Δημιουργία νέου...