2ο παιδι και θηλασμος

[lst]

Κορίτσια, να χαίρεστε τα παιδάκια σας και με το καλό να έρθουν τα επόμενα.

Και εγώ όταν έμεινα έγκυος στο ΄δεύτερο τα ίδια πράγματα σκεφτόμουν - πώς θα στερήσω από τον πρώτο την αγάπη και τα χάδια μου.

Αλλά αυτό που έβαλα στο μυαλό μου ήταν ότι αν η καρδιά της μάνας (το θέμα είναι κυρίως ο χρόνος) μοιράζεται σε κομμάτια για όσα παιδάκια έχει, το ίδιο γίνεται και με τα αδερφάκια. Η δική μου θεωρία (χωρίς εφαρμογή ανώτερων μαθηματικών φυσικά) είναι ότι το κομμάτι που χάνει το κάθε παιδί με τον ερχομό του επόμενου από τη μητέρα το κερδίζει από το αδερφάκι του.

Σίγουρα υπάρχουν ζήλιες και θυμοί και μαλώματα, αλλά θυμάμαι την πρώτη φορά που παίξανε κανονικά μαζί οι δυο μεγάλοι - είχε μεγαλώσει λίγο ο δεύτερος και καταλάβαινε. Τρέχαν από τό ένα δωμάτιο στο άλλο και γελούσανε - και οι δυο με αυτό το γάργαρο πηγαίο γέλιο. Το άκουσα και ένιωσα όπως όταν γέννησα τον καθένα - απόλυτη χαρά.

Και τώρα με τη μικρή μας (και οι δυο το μάθανε πριν το μάθουν οι παππούδες (μια βδομάδα μετά το τεστ που πήγα στο γιατρό) και τους είπαμε ότι είναι μυστικό - χαρά...). Γκρινιάζουν αν κλαίει η μικρή και καταλαβαίνω ότι ζορίζονται που την έχω όλο αγκαλιά, όμως της τραγουδάνε για να μην κλαίει, ο μεγάλος της παίζει φλογέρα, ο μικρός της λέει παραμύθια...Για να μη ζηλεύουν προσπαθώ να τα μοιράσω. Πχ σήμερα κρατησε η μαμά μου τη μικρή για λίγη ώρα και τους κοίμησα έναν έναν αγκαλίτσα.

Είναι δύσκολα τα πράγματα με τα παιδιά, αλλά είναι και πολύ πολύ όμορφα. Με το να νιώθουμε τύψεις για πράγματα που κάναμε (ή θα κάνουμε) ή δεν κάναμε (ή δε θα κάνουμε) για το 1 ή τα 2 ή περισσότερα παιδιά μας, είναι καλύτερα να δώσουμε την ενέργειά μας για να χαρούμε τα παιδιά μας όσα κι αν είναι

[aglaia]

Είναι δύσκολα τα πράγματα με τα παιδιά, αλλά είναι και πολύ πολύ όμορφα. Με το να νιώθουμε τύψεις για πράγματα που κάναμε (ή θα κάνουμε) ή δεν κάναμε (ή δε θα κάνουμε) για το 1 ή τα 2 ή περισσότερα παιδιά μας, είναι καλύτερα να δώσουμε την ενέργειά μας για να χαρούμε τα παιδιά μας όσα κι αν είναι

 

[SOFTZ]

Αχ βρε κορίτσια με την αγωνία σας με ταξιδέψατε 9μήνες πίσω.Τα παιδιά μου (2)έχουν 4μιση χρόνια διαφορά.Πάντα ήθελα και άλλο παιδί και έτσι έγινε.Τα παιδιά δεν έρχονται όποτε τα θές λένε.Και θεωρώ πως η διαφορά ηλικίας,το φύλο,τα 2 ή περισσότερα δεν παίζει ρόλο στο πόσο θα ζηλεύουν,στο πόσο θα δεθούν, στο πόσο θα καταφέρουν να αποδεχθούν το ένα την ύπαρξη του άλλου.Εμείς έχουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο.Οτι λέμε, κάνουμε,σκεφτόμαστε και νιώθουμε περνά με ένα μαγικό τρόπο στα παιδιά μας.

Θυμάμαι πως η πιό έντονη επιθυμία της κόρης μου ήταν μόλις γεννήσω το μπέμπη και δεν θα χω κοιλιά,να τη σηκώσω αγκαλιά.Δεν θα ξεχάσω πως έλαμπε ολόκληρη όταν την στρυφογύριζα στο προαύλιο του μαιευτηρίου.Οι πρώτες μέρες με το μωρό στο σπίτι ήταν και για τις δυό μας δύσκολες.Εγώ έσερνα τον εαυτό μου από το βάρος της αυπνίας και των μαραθώνιων θηλασμών και η κορούλα μου είχε μεταμορφωθεί σε αγρίμι!!Έκανε τα πάντα για τραβήξει την προσοχή μου.Εκλαιγε,φώναζε και αντιμιλούσε.Πρωτη φορά την έβλεπα έτσι και έκλαιγα και γώ συνάμα που δεν μπορούσα να είμαι ταυτόχρονη σούπερ μαμά για τα παιδάκια μου.Κάτι έκανα λάθος.Κάπου σε πρακτικό επίπεδο υστερούσα........Ξεκίνησα τη θεωρία από την αρχή.Προβολή βίντεο με εκείνη μωρό,επαναλήψεις χιλιοδιαβασμένων παραμυθιών( με αδέρφάκια,μαμάδες που γεννούν κλπ),επιστροφή στο κανονικό πρόγραμμα του σχολείου και του μπαλέτου,βόλτες και σούπερ μάρκετ.Δεν μπορούσα να φανταστώ πως αυτό που τελικά έκανα λάθος το πρωτο 10ημερο ήταν ο λόγος μου.Ηγλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.Αν και σερνόμουνα με μισή ευχή και με το μωρό παραμάσχαλα άρχισα να βλέπω το λάθος μου.Ο μικρός ήταν για την κόρη μου εισβολέας.Είδα αυτό που τόσες μέρες έκανα.Κάθε φορά που εκείνη με ζητούσε,με φώναζε ή ήθελε κάτι εγώ απαντούσα το ίδιο=δεν μπορώ τώρα θηλάζω...σε λίγο γιατί αλλάζω πάνα...να κάνω μπάνιο το μωρό κλπ.Σ΄όλες μου τις απαντήσεις ήταν πρώτος ο μπέμπης.Ηταν πρωταγωνιστής.Της είχε κλέψει το ρόλο!Αρχισα να αλλάζω απαντήσεις...να πηγαίνω κοντά της κάθε φορά που με καλούσε θηλάζοντας αγκαλιά,να παίζω επιτραπέζιο περιμένοντας το μωρό να ρευτεί και άλλα πολλά λεκτικά με εκείνη σε πρώτο ρόλο.Μιλούσα για το εσείς (τα παιδιά)+το εμείς όχι μόνο το αυτός.

3βδομάδες αργότερα χωρίς ύπνο και βοήθεια στο σπίτι ένιωθα πως καταρέω...και η κόρη μου με πλησιάζει και μου λέει=τελικά μαμά σε χρειάζεται πιό πολύ απο μένα ο μπέμπης...μόνο από σένα μπορεί να φάει.κοιμήσου μαμά και άμα κλάψει θα σε φωνάξω.Τρελάθηκα όταν την άκουσα...τρελάθηκα με το πόσο άλλαξε...είχε περάσει τη δική της φάση.Με ταρακούνησε και είδα....

Δεν έχει σημασία αν ήρθε πρώτο ή δεύτερο ή επόμενο στη ζωή,αν είναι αγόρι ή κορίτσι .....δεν μπορείς ούτε να ξεχωρίσεις ούτε να μοιράσεις σε κομμάτια καρδιά και συναισθήματα,αγκαλιές και φιλιά ....είναι παιδιά σου,είναι ένα ,είναι εσύ.......Ειναι λέξεις μαγικές....μαμά.μανούλα.μαμάκα.μητέρα.....ΣΣΣΣΣΣ.......σκέψου από πρίν αυτό που θέλεις να πείς λοιπόν.

σας ευχαριστώ

[Rosalita]

Έχεις τόσο δίκιο!!! ΚΑι γω φοβόμουν τόσο τον ερχομό του δεύτερου, αλλά τελικά ο μεγάλος προσκολλήθηκε περισσότερο με τον πατέρα του, μάθανε να κάνουνε πράγματα μαζι, να πηγαίνουνε βόλτες, θάλασσα και με αφήνανε και μένα. Ειδικά τα πρωινά είχαμε τον παιδικό...σωτήριος!!!Και ένα περίεργο πράγμα...τους μαραθώνιους θηλασμούς τους είχαμε το πρωί...λες και το καταλάβαινε το μικρό ότι τότε μπορούμε ανενόχλητα!!!

Τώρα ζηλεύει βέβαια, αλλά ελεγχόμενα. Ήταν και αυτός πολύ κολλημένος πάνω μου! Μόλις έχω χρόνο και ο μπέμπης κάθεται πλέον και μόνος του πνίγω στις αγκαλιές τον μεγάλο και τα ξεχνάει όλα! Τις προάλλες στρώναμε το κρεβάτι μου με το μεγάλο που του αρέσει να κουτσοβοηθά και άρχισε ο Μάνος το κλάμα και φωνάζει : "Τώρα Μάνο, έρχομαι!!" και με κοιτάζει και μου λέει "εμένα θέλει!"... Είναι βέβαια που έχει μεγαλώσει ο μικρός και του δείχνει πλέον ενδιαφέρον!

[dooo]

περιττό να σας πω, ότι με πήραν τα ζουμιά, και δεν περιμένω καν δεύτερο παιδάκι....

 

το θέμα θα το κάνω bookmark, να το θυμάμαι όταν θα έρθει και η δική μου σειρά...

[zoitheodos]

[/code]

Με το θηλασμό πώς το βλέπεις;

Θέλω πολύ να τα καταφέρω, έχω προμηθευτεί και ένα sling έτσι ώστε να κουβαλάω το καινούριο μωράκι και να τρώει (αν γίνεται) για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα να παίζω με την κόρη μου.

Θα το προσπαθήσω πολύ γιατί υπάρχει ιστορικό με αλλεργίες και άσθμα στην κόρη μου και ξέρω οτι θα το βοηθήσει και το μωρό πολύ.

Εσύ πως το βλέπεις?

[zoitheodos]

Προσωπική μου άποψη βέβαια, αλλά το αδερφάκι δεν είναι δώρο για το πρώτο παιδί, είναι ένας νέος άνθρωπος στην οικογένεια και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Αν η μαμά και ο μπαμπάς θέλουν ακόμα ένα παιδάκι, προχωράνε και μεγαλώνουν την οικογένειά τους, αν όχι, τότε το πρώτο παιδί μπορεί μια χαρά να μεγαλώσει χωρίς αδέρφια. Το πόσα παιδιά θα κάνουμε πρέπει να είναι απόφαση που να μην συνδέεται με κοινωνικές επιταγές και με τις διάφορες απόψεις που κυκλοφορούν σχετικά με το αν είναι καλύτερο να είναι κανείς μοναχοπαίδι ή μέλος μιας μεγαλύτερης οικογένειας.

Δεν το λέω προσωπικά για σένα zoitheodos, θα το δείτε κι εσείς μόλις γεννηθούν τα μωράκια σας ότι αυτές οι σκέψεις και οι ανησυχίες για το αν θα πρέπει να "θυσιάσετε το συμφέρον του ενός παιδιού για το άλλο", δεν θα περνάνε πια απ' το μυαλό σας, απλά γιατί θα τα καταφέρνετε να ανταποκρίνεστε στις ανάγκες και των δύο παιδιών και να τ' αγαπάτε και τα δύο χωρίς όρια!

 

 

Καταλαβαίνω πως το λές, μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα, για την ώρα άγχος και ίσως είναι και η εγκυμοσύνη και τα βλέπω έτσι. Πλησιάζει και ο καιρός ακόμη δεν έχω αποφασίσει πού θα κοιμάται το μωρό.... Όλα αυτά και άλλα και τρελαίνομαι...

 

 

[Χλοη]

 

Προσωπική μου άποψη βέβαια, αλλά το αδερφάκι δεν είναι δώρο για το πρώτο παιδί,

 

Στο βιβλίο της η Άννα Πατσούρου περιγράφει πολύ καλά πώς νιώθει το πρώτο παιδί όταν δέχεται ένα τέτοιο "δώρο". Γράφει λοιπόν, ότι είναι σαν ο σύζυγος παντρεύεται ακόμη μια γυναίκα και τη φέρνει στο σπίτι και λέει στην πρώτη γυναίκα: "αγάπη μου, για σένα το έκανα, για να σε βοηθάει στις δουλειές, να έχεις παρέα, να διασκεδάζεις"...

 

Δε νομίζω οτι έτσι ακριβώς το βλέπει το παιδί. Μέχρι ένα σημείο ίσως ναι. Όμως τα περισσότερα παιδάκια ζητάνε αδερφάκι απ'τους γονείς τους. Ενώ εγώ πχ δε θα ζητούσα ποτέ δεύτερη γυναίκα για τον άντρα μου

Συμφωνώ οτι στην αρχή είναι ένα σοκ για το παιδί. Όμως σιγά σιγά αυτό αλάζει.

Γιατί το μικρό αδερφάκι κοιτάζει το μεγάλο με λατρεία. Και σιγά σιγά σκάει τα πρώτα του χαμόγελα με τα αστεία του μεγάλου και τις γκριμάτσες. Όσο το μωράκι μεγαλώνει και δείχνει αδυναμία στο μεγάλο αδερφό, η σχέση γίνεται όλο και καλύτερη. Η ζήλεια υπάρχει, αλλά σιγά σιγά, μειώνεται, και τη θέση παίρνει η αγάπη.

Πρέπει να μιλάμε στο μεγαλύτερο παιδί. Να το κάνουμε να νοιώθει σημαντικό.

Ποτέ δεν πρέπει να λέμε, "δεν μπορώ να σε πάρω αγκαλιά γιατί είμαι έγκυος". Μπορούμε να πούμε "δε μπορώ, γιατί πονάει η μέση μου..."

Να με λέμε δε μπορώ γιατί αλάζω το μωρό. Ίσω θα μπορούσαμε να πούμε "θα με βοηθήσεις ν'αλάξουμε το μωράκι, και μετά να παίξουμε?"

 

Ο,τι και να κάνεις βέβαια, ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος. Είναι όμως φυσιολογικό, και ανθρώπινο να ζηλεύει το παιδί, κι έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Το δεύτερο παιδάκι αξίζει κι αυτό το καλύτερο όπως και το πρώτο, και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν παρακατιανό (δλδ να μη το χαιδεύουμε μπροστά στο μεγάλο κλπ).

 

Όσο για το θηλασμό, Χριστίνα, είναι πιό εύκολο όταν θηλάζεις, μιά κι έχεις το ένα χέρι ελεύθερο, για να κάνεις μια αγκαλίτσα το μεγάλο. Δε χρειάζετα να βράζεις να αποστειρώνεις, να ανακατεύεις...

Μην αγχώνεσαι κι όλα θα πάνε καλά. Θα τα αντιμετωπίσεις όταν έρθουν. Με αγάπη και υπομονή όλα λύνονται.

 

Υ.Γ Οι γονείς μου έκαναν 6 παιδιά. Κανείς μας ποτέ δεν ένοιωσε οτι δεν πήρε αρκετή αγάπη. Η καρδιά της μαμάς και του μπαμπά μπορεί να δώσει πολλή, πάρα πολλή αγάπη. Κι εγώ το τελευταίο απ'τα 6 (και πολύ μικρότερο απ'τα υπόλοιπα), θα ήθελα πολύ να είχα ένα αδερφάκι κοντά στην ηλικία μου ...κι ας ζήλευα και λίγο!

[Μαμά Χριστίνα]

Με το θηλασμό πώς το βλέπεις;

Θέλω πολύ να τα καταφέρω, έχω προμηθευτεί και ένα sling έτσι ώστε να κουβαλάω το καινούριο μωράκι και να τρώει (αν γίνεται) για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα να παίζω με την κόρη μου.

Θα το προσπαθήσω πολύ γιατί υπάρχει ιστορικό με αλλεργίες και άσθμα στην κόρη μου και ξέρω οτι θα το βοηθήσει και το μωρό πολύ.

Εσύ πως το βλέπεις?

 

Εγώ το βλέπω με άγχος, χαχαχα!!

Και το άγχος μου το προκαλεί το άγνωστο. Διότι στο πρώτο δεν κατάφερα να θηλάσω και είχα γενικότερα οδυνηρή εμπειρία οπότε για μένα ο θηλασμός τώρα θα είναι κάτι καινούργιο και μου μοιάζει και σαν βουνό εξαιτίας της πρώτης αποτυχημένης. Το άγνωστο του πώς θα είναι το δεύτερο παιδάκι (ήρεμο, γκρινιάρικο, κοιμιστερό ή ξενυχτάκι σαν τον αδερφό του; ) και το άγνωστο του πόσο άσχημα θα αντιδράσει το πρώτο (πολύ, λίγο, υπερβολικά; ) συντελούν στο να αγχώνομαι πιο πολύ. Ευτυχώς, θα έχω βοήθεια από τη μαμά μου, σίγουρα θα κάνει και η πεθερά μου ό,τι μπορεί (κανένα σίδερο, καμιά μακαρονάδα), ο άντρας μου γενικά συμμετέχει (αν και την πρώτη φορά έπαθε τρομερό μπλακ άουτ όταν ήρθε το μωρό) κι ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος φίλος του γιου μου και θα τον βγάζει βόλτα καθημερινά, τα βρίσκουν τρελά! Το πιο παρήγορο είναι ότι γεννάω τέλη Φερβουαρίου-αρχές Μαρτίου οπότε κι ο καιρός θα ευνοήσει πιστεύω για να βγαίνει πιο πολύ έξω ο μεγάλος και μετά από λίγο να βγαίνω κι εγώ με το μωρό.

 

Μερικές φορές λέω στον εαυτό μου ότι αυτή ίσως είναι η τελευταία μου εγκυμοσύνη και πρεπει να την απολαύσω όσο και την πρώτη και κάπως ηρεμώ. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά γιατί υπάρχει πολλή αγάπη. Ο γιόκας μου δεν είναι γκρινιάρης κι απαιτητικός επειδή προλαβαίνω τις ανάγκες του μάλλον παρά επειδή είναι καλόβολος. Όμως, όταν γίνομαι αυστηρή του τύπου "δεν θα φας άλλο μπισκότο, έφαγες ήδη 2" ή "θα φύγουμε τώρα από τις κούνιες γιατί μας περιμένει ο μπαμπάς" υπακούει σχετικώς γρήγορα, ίσως λόγω ηλικίας, δεν ξέρω. Γενικά οι εξάρσεις του είναι προς το παρόν ελεγχόμενες με συζήτηση. Ώρες ώρες πάντως αισθάνομαι ότι θα βρίσκεται στη χειρότερη ηλικία όταν θα γεννήσω, ακριβώς 2μιση ετών, και μωρό και παιδάκι

[Μαμά Χριστίνα]

Ο,τι και να κάνεις βέβαια, ο πρώτος καιρός είναι δύσκολος. Είναι όμως φυσιολογικό, και ανθρώπινο να ζηλεύει το παιδί, κι έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Το δεύτερο παιδάκι αξίζει κι αυτό το καλύτερο όπως και το πρώτο, και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σαν παρακατιανό (δλδ να μη το χαιδεύουμε μπροστά στο μεγάλο κλπ).

 

Όσο για το θηλασμό, Χριστίνα, είναι πιό εύκολο όταν θηλάζεις, μιά κι έχεις το ένα χέρι ελεύθερο, για να κάνεις μια αγκαλίτσα το μεγάλο. Δε χρειάζετα να βράζεις να αποστειρώνεις, να ανακατεύεις...

Μην αγχώνεσαι κι όλα θα πάνε καλά. Θα τα αντιμετωπίσεις όταν έρθουν. Με αγάπη και υπομονή όλα λύνονται.

 

Υ.Γ Οι γονείς μου έκαναν 6 παιδιά. Κανείς μας ποτέ δεν ένοιωσε οτι δεν πήρε αρκετή αγάπη. Η καρδιά της μαμάς και του μπαμπά μπορεί να δώσει πολλή, πάρα πολλή αγάπη. Κι εγώ το τελευταίο απ'τα 6 (και πολύ μικρότερο απ'τα υπόλοιπα), θα ήθελα πολύ να είχα ένα αδερφάκι κοντά στην ηλικία μου ...κι ας ζήλευα και λίγο!

 

Δεν με φοβίζει το μετά από καιρό, ξέρω πως αν η αγάπη περισσεύει τότε όλα θα λυθούν. Οι πρώτες 40 με φοβίζουν. Αλλά 40 είναι, θα περάσουν!!

[Μαρία Κ.]

Δεν αντέχω άλλο.. Με κάνατε κομμάτια...

[Eve]

κι εγώ πιστεύω πως το καλυτερο δωρο για ενα παιδι ειναι ενα ή περισσοτερα αδερφια.

 

και προσωπικη αποψη: με μικρη διαφορα ηλικιας, να μεγαλώνουν μαζι και να εξελισσονται. τις αδερφές μου (εχω αλλες 3 κοντα κοντα ηλικιακα) και τη σχεση που έχουμε δεν την αλλαζω με τιποτα στον κοσμο.

αξια ανεκτιμητη πραγματικα!

 

ναι ειναι ζορι στην αρχή, 1-2-3 μηνες, ενα χρονο...αλλά με προσπαθεια ολα γινονται.

 

συγκινηθηκα πολύ με την ιστορια της SOFTZ

[sofuka]

περιττό να σας πω, ότι με πήραν τα ζουμιά, και δεν περιμένω καν δεύτερο παιδάκι....

 

το θέμα θα το κάνω bookmark, να το θυμάμαι όταν θα έρθει και η δική μου σειρά...

 

Αν συνεχίσεις να διαβάζεις τέτοια θέματα, δεν θ' αργήσει!

[Χλοη]

περιττό να σας πω, ότι με πήραν τα ζουμιά, και δεν περιμένω καν δεύτερο παιδάκι....

 

το θέμα θα το κάνω bookmark, να το θυμάμαι όταν θα έρθει και η δική μου σειρά...

 

Αν συνεχίσεις να διαβάζεις τέτοια θέματα, δεν θ' αργήσει!

 

Αχ ναι, και μενα με πήραν τα ζουμιά. Έχω αρχίσει ήδη να ρωτάω τη ζουζούνα μου αν θέλει αδερφάκι. Τώρα λέει "ναι ναι"!! Για να δούμε!

[zoitheodos]

Δεν αντέχω άλλο.. Με κάνατε κομμάτια...

 

Μακάρι να μην στεναχωρίόσουνα αλλά σκέψου πως ίσως εδώ είναι και το μέρος που με την παρεούλα βγάζουμε όλες τις ανησυχίες μας.

Εντάξει θα ζοριστούμε όμως πιστεύω πώς όλα καλά θα πάνε και το αποτέλεσμα θα μας ανταμείψει.

[aglaia]

Δε νομίζω οτι έτσι ακριβώς το βλέπει το παιδί. Μέχρι ένα σημείο ίσως ναι. Όμως τα περισσότερα παιδάκια ζητάνε αδερφάκι απ'τους γονείς τους. Ενώ εγώ πχ δε θα ζητούσα ποτέ δεύτερη γυναίκα για τον άντρα μου

Φυσικά δεν είναι μόνο έτσι και δεν είνα πάντα έτσι, αλλά μερικές φορές έτσι νιώθει το μεγαλύτερο!

[amaretto]

Σκέφτομαι κι εγώ πολλά παρόμοια ... αλλά κολλάω σε μερικές λέξεις ...

.. και το πρώτο παιδί ήταν "άγνωστος" ... που "εισέβαλε" στη ζωή του ζευγαριού ... πού πήρε τα μάτια της γυναίκας πάνω σπό τον άντρα της και τον άφησε "παραμελημένο" ... και οι άντρες είναι μεγάλα μωρά, πώς να το κάνουμε ... και συχνά βγάζουν και αυτοί μικροζήλειες αλλά και μεγάλες ζήλειες ... κι ας αγαπάνε το μωρό, κι ας το φροντίζουν ... τους κοιτάς μερικές στιγμές και αναρωτιέσαι αν ειναι 5 χρονών ή 35 ... αλλά εκεί που μας παίρνει, κάνουμε λίγο πίσω και αφήνουμε να αναπτύξουν και οι υπόλοιποι τη σχέση τους με το μωρό ... με τις δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις ... και τελικά μερικές φορές νιώθω εγώ η παραμελημένη ... γιατί οι άλλοι συνυπάρχουν πια και χωρίς τη "βοήθεια" μου ... σειρά μου να ζηλέψω ... (θα κάνω ακόμη ένα, να έχουμε ο καθένας από ένα - ή και παραπάνω) ... κάπως έτσι τα φαντάζομαι τα πράγματα με το επόμενο μωρό ... τις τελίτσες θα τις συμπληρώσω, όταν με το καλό συμβεί

 

(μισο-αστεία, μισο-σοβαρά τα παραπάνω .. εύχομαι το καλύτερο ...)

[anniw]

Μαμά χριστίνα,

ημουν και εγώ ακριβώς στην ίδια φάση με εσένα. Γέννησα το δεύτερο παιδάκι μου όταν το πρώτο ήταν 26 μηνών. Ο γιωργάκης είναι ένα από τα πολλά παιδάκια που μεγάλωσαν με πολλή αγάπη και διαρκή παρουσία του μπαμπά και της μαμάς. Παρακούσαμε τότε συμβουλές γιατρών σχετικά με το Bed sharing, όχι ότι κοιμόταν συνέχεια μαζί μας, αλλά όποτε αισθανόταν την ανάγκη τον καλωσορίζαμε στο κρεβατάκι μας. Πριν γεννήσω το δεύτερο παιδάκι μου είχα τεράστιο άγχος σχετικά με το κατά πόσο θα συνεχιστεί αυτή η πρακτική, και το πως θα καταφέρω να ισορροπήσω τις απαιτήσεις του μεγάλου και τις απαιτήσεις του μικρού...Σημειωτέον ότι στο πρώτο παιδάκι μου δεν κατάφερα να θηλάσω αποκλειστικά, λόγω παραπληροφόρησης και υπέρ-ενημερώθηκα σχετικά με το θηλασμό από το φόρουμ, από βιβλία κλπ.

Γεννάω λοιπόν χριστινάκι μου, εφαρμόζω το rooming in, δεν δίνω σταγόνα ξένου κλπ κλπ και γυρνάω σπίτι πιστεύοντας ότι έχω κάνει καλή αρχή σχετικά με το θηλασμό. Μου έτυχε όμως αγοράκι με απίστευτους κολικούς. Το συνεχόμενο κλάμα, η κουραση, οι πεθερογιατροί και όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος όμως διέγραψαν όλα όσα είχα μάθει από το φόρουμ και ξεκινάω το συμπλήρωμα ΒΛΑΚΩΔΩΣ.

Ξέρεις όμως τι με ώθησε κυρίως σε αυτό; Οι τύψεις απέναντι στον μεγάλο. Αυτό είναι το λάθος στο οποίο δεν πρέπει να υποπέσεις. Μην αγχωθείς ποτέ γα τις τύψεις, το μεγάλο παιδάκι σου τα καταλαβαίνει όλα και με ένα μαγικό τρόπο βοηθάει. Επίσης, να μην θέτεις στόχους, να μη βάζεις προγράμματα, να μην έχεις υπεράνθρωπες απαιτήσεις από τον εαυτό σου, να χαλαρώσεις και όλα θα πάνε καλά. Τα πράγματα έρχονται καλύτερα από ό,τι τα περιμένουμε και πιο απλά, πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να τα δει έτσι.

Με το καλό

[SOFTZ]

Eve με χαροποιεί που σε συγκίνησα....

Μαμά Χριστίνα υπομονή,τα καλύτερα έρχονται.Δύσκολες ή εύκολες στιγμές και καταστάσεις που θα ζήσεις με τα παιδάκια σου χρειάζονται ΥΠΟΜΟΝΗ.Καμία συνταγή και κανένα τρικ δεν μας προετοιμάζει ν'αντιμετωπίσουμε ζήλιες & ξενύχτια,κλάματα & κολικούς, πυρετό,γκρίνιες & κούραση.Με το μαγικό ραβδάκι της μανούλας , με αγάπη και κουράγιο , περνά ο καιρός....και απλά τα ξεχνάμε τα δύσκολα.Κρατάμε αναμνήσεις από τις ευχάριστες στιγμές....αγκαλίτσες...γελάκια...φωνούλες...και πατουσίτσες τοοοόσο δά μικρούλες που σου 'ρχεται να τις δαγκώσεις βλεποντάς τες κάθε μέρα να μεγαλώνουν....και ας έχω να κοιμηθώ εννιά μήνες πάνω από 5ωρο.-

(το ΄πα και το παράπονο στο τέλος όμως!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

[stella-alex]

ΕΧΩ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ...ΑΝ ΘΗΛΑΖΕΙ ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΤΟ 2ο ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΙ ΕΧΕΙ ΜΙΚΡΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ 1ο Κ ΘΕΛΕΙ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟ,ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΘΗΛΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ?

ΕΧΕΤΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΙΟ?

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

[sofuka]

Αν το πρώτο παιδάκι σου ζητήσει να θηλάσει, δεν θα αρνηθείς. Το πιο πιθανό είναι πως δεν θα καταφέρει να θηλάσει, αφού δεν έχει θηλάσει ποτέ, ή έχει αποθηλάσει πριν καιρό και δεν θυμάται, αλλά θα ηρεμήσει, δεν θα νιώσει ότι το απορρίπτεις σε σχέση με το μικρό. Γενικά είναι καλό την ώρα που θηλάζεις το μικρό να έχεις κοντά σου και το μεγαλύτερο, ακόμα και αγκαλιά και να ασχολείσαι μαζί του, μιλώντας του, τραγουδώντας του, διαβάζοντας ένα παραμύθι ή κάνοντας κάποια άλλη ασχολία που το ευχαριστεί.

[Pipi]

Εγώ που το αντιμετώπισα της πρότινα να έρθει να θηλάσει αλλά μου είπε δεν ότι ξέρει και επειδή με έβλεπε να βγάζω και με το θήλαστρο μου είπε να της βγάλω κι εκείνης. Της έδινα για κάποιο καιρό αλλά μετά με την καντιντίαση πονούσα και δεν της έβγαζα. Τώρα το ξανασκέφτομαι πάλι.

[zoitheodos]

Η κόρη μου είναι 2 ετών και 9 μηνών και έχω και ένα μωράκι τριών εβδομάδων που το θηλάζω αποκλειστικά. Η κόρη μου ίσως και απο ζήλια μου ζήτησε να την θηλάσω...τι να κάνω? Θα ήθελα να το προσπαθήσω γιατί είναι αλλεργικό παιδί και έχει και άσθμα και πιστεύω οτι θα την βοηθούσε, αλλά φοβάμαι πως δεν θα ξέρει πως να το κάνει και φοβάμαι και τα δοντάκια της μην μου κάνει καμία ζημιά.

Πείτε μου την γνώμη σας...τι να κάνω? Κι αν συμφωνείτε να το κάνω, πώς να το κάνω?

[lst]

Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου!

Προσωπικά, πρότεινα αρκετές φορές στο μικρό γιο μου να θηλάσει (τώρα είναι σχεδόν 4), αλλά δεν ήθελε με τίποτα - από την άλλη ο μεγάλος (τώρα είναι 7) είπε μια φορά: Εγώ θέλω. Και τον άφησα να δοκιμάσει. Δοκίμασε μια σταγόνα (δεν ήξερε πώς να θηλάσει) και του φύγε και η όρεξη και η περιέργεια. Νομίζω ότι απλά ήθελε να επιβεβαιώσει ότι τον αγαπάω το ίδιο και με το μωρό και με τον μεσαίο.

Δεν έχω και το βιβλίο της Πατσούρου, γιατί το δάνεισα σε μια ξαδέρφη. Αν κάποια κοπέλα το έχει πρόχειρο, ας δει λίγο, γιατί αναφέρει το θέμα.

Έχεις σκεφτεί να βγάζεις με το θήλαστρο και να της το δίνεις σε ποτηράκι;

το έκανε νομίζω η Πίπη.

Γνώμη μου είναι να κάνεις αυτό που σου λέει το ένστικτό σου. Ίσως απλά η μεγάλη θέλει να ξέρει ότι είσαι διαθέσιμη και για εκείνη, ειδικά τώρα που το μωρό τραβά το μεγάλύτερο μέρος της προσοχής σου.

[Pipi]

Να το κάνεις. Αν δεν καταφέρεις να θηλάσει απευθείας και θες παρόλα αυτά να της δώσεις, βγάλε με θήλαστρο και δίνε της. Το έκανα κι εγώ για κάποιες μέρες αλλά επειδή έπαθα καντιντίαση και πονούσα με το θήλαστρο σταμάτησα. Σκέφτομαι τώρα να ξαναρχίσω να βγάζω και να της δίνω. Θα την βοηθήσεις πολύ αν το κάνεις πάντως.