Είναι λογικά όσα νιώθω;

[SKEK]

φάγαμε σούπερ στο μαγέρικο της Νάγιας !!

 

Εύχομαι γενικώς να περάσατε όμορφα!! Ναι και μένα με ενθουσίασε το φαγητό

[May'11]

Εμείς περιμένουμε το πρώτο μας παιδάκι και είμαστε ακόμα στην μερίδα των ατόμων που μιλούν θεωρητικά για το θέμα.Ο άντρας μου ήθελε ανέκαθεν μια μεγάλη οικογένεια με πέντε παιδιά,ενώ εγώ ήθελα 3 ή 4.Όταν έμαθα για την εγκυμοσύνη μου αφοσιώθηκα σε αυτό το μωράκι και δεν έχω βλέψεις για δεύτερο.Με έχει πιάσει πανικός για το μωρό που έρχεται και την καινούργια κατάσταση που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε σαν γονείς και σαν ζευγάρι.Η ανατροφή ενός παιδιού μου φαίνεται βουνό Αν θα επέλεγα αυτή τη χρονική περίοδο για το πόσα παιδιά θα κάνω,θα έλεγα ένα και καλό.Μπορεί με την γέννηση του παιδιού τα συναισθήματα μου να αλλάξουν,πάντως ΤΩΡΑ η εικόνα δύο παιδιών ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ!

[SKEK]

η μάνα μου λέει "και τις δυο σας αγαπώ το ίδιο. καμία δεν αγαπώ λιγότερο. εσύ όμως (εγώ ως πρωτότοκη) είσαι το συκώτι μου".

 

Μάλλον είμαστε στην ίδια θέση. Η μάνα μου που υποτίθεται θα έπρεπε να έχει αδυναμία στο γιόκα της, μου λέει ότι άπαξ και ακούσει ότι κάτι έπαθα χάνει το φως της. Για την αδερφή μου ούτε συζήτηση, το παιδί σάντουιτς που λέγαμε? Και η κακομοίρα τρέχει να φροντίσει για όλους.

[roxy07]

....παντως εσεις ολες που θελετε να μεινετε με ενα παιδακι δεν ξερετε οτι.....ενα παιδι ισον κανενα!Αυτα μου λενε καποιες καλες κυριες και με φτανουν στα ορια μου......το παιδακι μου ειναι....μαλλον δεν ειναι... τιποτα!:confused::confused:Και να σοβαρευτω τωρα....

Και εγω και ο αντρας μου στο ενα σκεφτομαστε να μεινουμε για πολλους λογους.Αλλα ενα πραγμα που με καιει ειναι πως αν θα παθουμε κατι τι θα απογινει....

Τους γονεις μου τους εχασα μεσα σε δυο χρονια,εφυγαν νεοτατοι η μαμα μου ηταν 47 που εφυγε και πρωτη και ο πατερας μου 58.

Αφησαν πισω τους 4 παιδια.

Η αδελφη μου η μεγαλη ηταν απο τον πρωτο γαμο του μπαμπα μου και ηταν ηδη παντρεμενη με 3 παιδια και ζουσε με την οικογενεια της στο εξωτερικο,εγω τοτε 25 χρονων η αδελφη μου 17 και ο αδελφος μου 24....σας μιλω για την χρονια που εφυγε η μαμα μου.

Μετα απο δυο χρονια ο αδελφος μου ηταν ηδη παντρεμενος ,δυο εβδομαδες ,οταν πεθανε ο μπαμπας μας...

Πριν φυγει η μανα μας, ηταν αρρωστη 5 χρονια και δεν ηταν σε θεση για αρκετο καιρο να βοηθα την οικογενεια η αδελφη μου πηγαινε σχολειο τοτε ,εγω κοιταξα και τον πατερα μου,αρρωστος και αυτος,εγω μαγειρευα,επλενα κ.τ.λ.μετα εφυγε και εκεινος.Δεν ξερω αν με ρωτησετε να σας πω αν τελικα ολο αυτο με τσακισε,το οτι κοιταξα την οικογενεια εγω εννοω,λιγο σιγουρα,αλλα ξερω οτι τωρα εχω τα αδελφια μου κοντα μου.....

Οταν παντρευτηκα ο αδελφος μου με παρεδωσε στον αντρα μου,οταν γεννησα, τα αδελφια μου ηταν εκει για μενα, οταν εχω γιορτη στο σπιτι,πρωτα και καλυτερα,Πασχα,Χριστουγεννα...................

Σας εγραψα εν συντομια μια πολυ κακη φαση στη ζωη μου που κρατησε αρκετα χρονια και λεω τωρα πως ειμαι πολυ τυχερη που εχω τουλαχιστον τα αδερφια μου και δεν ημουν μονη σε ολες τις δυσαρεστες μα και ευχαριστες στιγμες στη ζωη μου.........

Και αυτα ολα με κανουν να σκεφτομαι πως αν παθουμε κατι.........απο την αλλη αρνουμαι να σκεφτω πως ιςως αυριο χρειαστει η κορη μου να παρει τον ρολο της μαμας πριν της ωρας της , στο ενδεχομενο πως θα κανω και ενα αλλο παιδακι και εμεις κατι παθουμε,οποτε καταλαβαινετε..........εχω και ολα τα αλλα στο κεφαλι μου αλλα εχω και αυτο.

[Αγγελίνα#2]

Πάντως εγώ στο θέμα του δεύτερου παιδιού ακολούθησα και την τακτική "better safe than sorry". Μου φαινόταν δηλαδή βουνό η απόφαση, αλλά είχα στο μυαλό μου ότι είναι καλύτερα να το κάνω τώρα που μπορώ και αντέχω (σχετικά), όσο κι αν ζοριστώ για κάποια χρόνια ακόμη, παρά να το σκυλομετανιώσω αργότερα, όταν θα μπω στην κλιμακτήριο και θα έχει πετάξει το πουλάκι. Γιατί, κακά τα ψέματα, την επιλογή να μείνεις με ένα παιδί, μπορεί και να τη μετανιώσεις, για πολλούς και ποικίλους λόγους, που τους γνωρίζουμε όλοι και ήδη έχουν αναλυθεί. Αλλά μη μου πείτε ότι υπάρχει έστω και ένας γονιός που μετάνιωσε τον ερχομό του δεύτερου παιδιού του στη ζωή.

Και να αναφέρω ότι, όλα αυτά τα κλισέ που άκουγα πριν τη δεύτερη εγκυμοσύνη, που με κάνανε έξω φρενών και θεωρούσα ότι αποκλείεται να έχουν αντίκρυσμα (τύπου: η οικογένεια δένεται με το δεύτερο παιδί/τα παιδιά που έχουν αδέλφια μεγαλώνουν πιο ισορροπημένα/τα δεύτερα παιδιά δεν σε κουράζουν ούτε κατα διάνοια όσο τα πρώτα/είναι ευκολότερο να έχεις 2 παιδιά παρά ένα κλπ), ανακάλυψα τελικά στην πράξη ότι είχαν αντίκρυσμα, και παραείχαν μάλιστα.

Γι' αυτό, αν κάποιος αμφιταλαντεύεται, θα του έλεγα με όλη μου την καρδιά, να το τολμήσει.

[Morchelina]

Πάντως εγώ στο θέμα του δεύτερου παιδιού ακολούθησα και την τακτική "better safe than sorry". Μου φαινόταν δηλαδή βουνό η απόφαση, αλλά είχα στο μυαλό μου ότι είναι καλύτερα να το κάνω τώρα που μπορώ και αντέχω (σχετικά), όσο κι αν ζοριστώ για κάποια χρόνια ακόμη, παρά να το σκυλομετανιώσω αργότερα, όταν θα μπω στην κλιμακτήριο και θα έχει πετάξει το πουλάκι. Γιατί, κακά τα ψέματα, την επιλογή να μείνεις με ένα παιδί, μπορεί και να τη μετανιώσεις, για πολλούς και ποικίλους λόγους, που τους γνωρίζουμε όλοι και ήδη έχουν αναλυθεί. Αλλά μη μου πείτε ότι υπάρχει έστω και ένας γονιός που μετάνιωσε τον ερχομό του δεύτερου παιδιού του στη ζωή.

 

Όπως τα λες. Το τελευταίο σου επιχείρημα είναι ατράνταχτο. Τρίχες ήξερα και τη δεύτερη φορά. Άλλη μια βουτιά στο κενό.

 

Και να αναφέρω ότι, όλα αυτά τα κλισέ που άκουγα πριν τη δεύτερη εγκυμοσύνη, που με κάνανε έξω φρενών και θεωρούσα ότι αποκλείεται να έχουν αντίκρυσμα (τύπου: η οικογένεια δένεται με το δεύτερο παιδί (Σωστό, δεν το κουνάμε ρούπι τώρα)/τα παιδιά που έχουν αδέλφια μεγαλώνουν πιο ισορροπημένα (Ναι, γλύτωσε το πρώτο) /τα δεύτερα παιδιά δεν σε κουράζουν ούτε κατα διάνοια όσο τα πρώτα (Μέγιστη πλάνη, τα είδα όλα)/είναι ευκολότερο να έχεις 2 παιδιά παρά ένα (What?) κλπ), ανακάλυψα τελικά στην πράξη ότι είχαν αντίκρυσμα, και παραείχαν μάλιστα.

Γι' αυτό, αν κάποιος αμφιταλαντεύεται, θα του έλεγα με όλη μου την καρδιά, να το τολμήσει.

 

Tα σχόλια με κόκκινο είναι η εμπειρία μου και συμφωνώ απόλυτα με το συμπέρασμα. Βέβαια δεν θέλω να ακούσω τίποτα για τρίτο και κάποιος που έχει τρίτο μπορεί να μου απαριθμήσει άπειρα επιχειρήματα αλλά είμαι κουφή. Οπότε δεν περιμένω ότι όποιος δεν θέλει δεύτερο να πειστεί από αυτά που λέμε.

[Αγγελίνα#2]

Καλά, ούτε κι εγώ το περιμένω...αλλά κυρίως απευθύνομαι σε κάποιον που κλίνει μάλλον προς το να κάνει, παρά προς το αντίθετο!

Morchellina, μήπως το πρώτο σου ήταν πολύ ήσυχο και γι' αυτό φρίκαρες με το δεύτερο? Ή μήπως τα 'κανες πολύ κοντά? Γιατί εγώ που τράβηξα πολύ ζόρι με τον μεγάλο τα 2 πρώτα χρόνια, το μικρό δεν το κατάλαβα για πότε ξεπετάχτηκε! Με αυτό το παιδί ένιωσα τη χαρά της μητρότητας σε όλο της το μεγαλείο, κι όταν σκέφτομαι πόσα θα είχα χάσει αν δεν το αποφάσιζα, μου 'ρχεται να αυτοχαστουκιστώ για τις προηγούμενες αναστολές μου!

[θανασάκης]

Εγώ δε θα μιλήσω από τη θέση του γονέα ( που βρίσκομαι τώρα ), αλλά από τη θέση του παιδιού που ήμουν κάποτε. Μοναχοπαίδι, οι γονείς μου είχαν χωρίσει σε μια εποχή που τα διαζύγια δεν ήταν και τόσο συχνά και μεγάλωνα με τους παππούδες μου, μια και η μάνα μου - που είχε την επιμέλεια - ήταν εργαζόμενη και δεν μπορούσε να με κρατήσει. Δε θέλω να γίνω μελό και να μπω σε λεπτομέρειες για το πόσο δύσκολα πέρασα εκείνη την εποχή - αυτά δεν αφορούν άλλωστε τη συζήτησή μας -, αλλά μπορώ σίγουρα να πω ότι ο μόνιμος πόνος μου ήταν πως δεν είχα κάποιον να με καταλάβει, να περνάει τα ίδια που περνούσα εγώ και να τα βλέπει από την ίδια σκοπιά, του παιδιού, δεν είχα κάποιον να κλάψω και να γελάσω μαζί του, δεν είχα αδέλφια. Ζήλευα τα άλλα παιδιά που μετά το παιχνίδι μας, όταν βράδυαζε, πήγαιναν στο σπίτι παρέα με τα αδελφάκια τους, ενώ εμένα στο σπίτι μου με περίμενε η μοναξιά. Είχα φτάσει σε σημείο να φτιάχνω φανταστικά αδέλφια-συντρόφους στο μυαλό μου για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στην σκληρή μου πραγματικότητα (που μπορεί και να μην ήταν και τόσο σκληρή τελικά, εγώ όμως έτσι τη βίωνα ). Ακόμα και σήμερα που έχω πια μεγαλώσει και φτιάξει τη δική μου οικογένεια, όταν γυρνάω να κοιτάξω πίσω σ'εκείνα τα χρόνια νιώθω το βάρος της μοναξιάς να πλακώνει το στήθος μου. Ειπώθηκε από κάποιες κοπέλες ότι είναι εγωιστικό να κάνεις ένα δεύτερο παιδί σα δώρο για το πρώτο. Υπ' αυτή την έννοια, όλες οι γεννήσεις είναι εγωιστικές γιατί και τα πρώτα παιδιά τα κάνουμε για μας, όμως εγωιστικότερο όλων είναι να αποφασίζεις συνειδητά να αφήσεις ένα παιδί μόνο του στη ζωή.

[EvaBar]

Καλημερα σε όλες

Εγω έχω έναν αδερφο με τον οποίο είμαστε παααρα πολύ αγαπημένοι από παιδιά. Γι αυτό και εξ αρχής ήθελα και 2ο παιδί. Θεωρώ πως τα αδέρφια είναι το στίριγμά μας στη ζωή. Παρ όλα αυτά, δεν θέλησα να κάνω 2ο πρίν κλείσει τα 2 ο μικρός μου. Ενώ ήθελα 2ο παιδί, δεν μου εκδηλώθηκε έντωνη η επιθυμία πρίν γίνει 2 ο μικρός μου. Δεν υπήρχε πριν κάποιο πρόβλημα, απλά ήμουν τόσο απορροφημένη με το γιό μου που έννοιωθα πως δεν είναι ώρα ακόμα για ένα 2ο παιδί. Τώρα είμαι έγκυος και περιμένουμε όλοι την άφιξη του νέου μέλλους . Σίγουρα ο μικρός μας θα σοκαριστεί, ειδικά όταν συνειδητοποιήσει πως η μαμά του ασχολείται και με κάποιον άλλο εκτώς από τον ίδιο, αλλά όλα τα παιδιά το περνάνε αυτό το στάδιο και το ξεπερνάνε επίσης.

Με τα παραπάνω θέλω να σου πώ, πως μπορεί ενώ θέλεις ένα 2ο παιδί να μην σου έχει εκδυλωθεί ακόμα ενεργά αυτό το "θέλω". Μην αγχώνεσαι και πιστεύω πως θα έρθει η στιγμή που θα δώσεις στο παιδάκι σου ένα σύντροφο ζωής

[EvaBar]

Εγώ δε θα μιλήσω από τη θέση του γονέα ( που βρίσκομαι τώρα ), αλλά από τη θέση του παιδιού που ήμουν κάποτε. Μοναχοπαίδι, οι γονείς μου είχαν χωρίσει σε μια εποχή που τα διαζύγια δεν ήταν και τόσο συχνά και μεγάλωνα με τους παππούδες μου, μια και η μάνα μου - που είχε την επιμέλεια - ήταν εργαζόμενη και δεν μπορούσε να με κρατήσει. Δε θέλω να γίνω μελό και να μπω σε λεπτομέρειες για το πόσο δύσκολα πέρασα εκείνη την εποχή - αυτά δεν αφορούν άλλωστε τη συζήτησή μας -, αλλά μπορώ σίγουρα να πω ότι ο μόνιμος πόνος μου ήταν πως δεν είχα κάποιον να με καταλάβει, να περνάει τα ίδια που περνούσα εγώ και να τα βλέπει από την ίδια σκοπιά, του παιδιού, δεν είχα κάποιον να κλάψω και να γελάσω μαζί του, δεν είχα αδέλφια. Ζήλευα τα άλλα παιδιά που μετά το παιχνίδι μας, όταν βράδυαζε, πήγαιναν στο σπίτι παρέα με τα αδελφάκια τους, ενώ εμένα στο σπίτι μου με περίμενε η μοναξιά. Είχα φτάσει σε σημείο να φτιάχνω φανταστικά αδέλφια-συντρόφους στο μυαλό μου για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στην σκληρή μου πραγματικότητα (που μπορεί και να μην ήταν και τόσο σκληρή τελικά, εγώ όμως έτσι τη βίωνα ). Ακόμα και σήμερα που έχω πια μεγαλώσει και φτιάξει τη δική μου οικογένεια, όταν γυρνάω να κοιτάξω πίσω σ'εκείνα τα χρόνια νιώθω το βάρος της μοναξιάς να πλακώνει το στήθος μου. Ειπώθηκε από κάποιες κοπέλες ότι είναι εγωιστικό να κάνεις ένα δεύτερο παιδί σα δώρο για το πρώτο. Υπ' αυτή την έννοια, όλες οι γεννήσεις είναι εγωιστικές γιατί και τα πρώτα παιδιά τα κάνουμε για μας, όμως εγωιστικότερο όλων είναι να αποφασίζεις συνειδητά να αφήσεις ένα παιδί μόνο του στη ζωή.

 

Η ιστορία σου είναι ακριβώς ίδια με του άντρα μου (μοναχοπαίδι, χωρισμένοι γονείς στα 5 του και μεγάλωμα με γιαγιά) με μόνη διαφορά πως ο άντρας μου δεν ένοιωθε την ανάγκη για ένα αδερφάκι. Επίσης ο άντρας μου δεν έχει ξαδέρφια. Όλο του το σόι μαζεμένο είναι 10 άτομα. Όταν βρέθηκε λοιπόν μαζί μου, με την οικογένειά μου και με το σόι μου, συνειδητοποίησε πόσο πολύ το διασκεδάζει. Με έκπληξη διαπίστωσε πως είναι πολύ ωραία να έχεις ένα σορό ανθρώπους που σε αγαπάνε γύρω σου. Τότε συνειδητοποίησε πως δεν του έλειπε ένα αδερφάκι, γιατί απλά ο ίδιος το είχε απαξιώσει στο μυαλό του για να μη νοιώθει μοναξια. Έτσι ενώ στην αρχή σκεφτόταν πως θέλει να κάνουμε ένα μόνο παιδί, άλλαξε γνώμη τελικά.

[culte]

ίσως να φταίει και η οικογενειακή κατάσταση των γονιών σας...

γιατί εγώ μεγάλωσα με πολύ παρέα, φίλους και κόσμος πάντα μπαινόβγαινε στο σπίτι μας...

τι να πω!!!!

[Morchelina]

Καλά, ούτε κι εγώ το περιμένω...αλλά κυρίως απευθύνομαι σε κάποιον που κλίνει μάλλον προς το να κάνει, παρά προς το αντίθετο!

Morchellina, μήπως το πρώτο σου ήταν πολύ ήσυχο και γι' αυτό φρίκαρες με το δεύτερο? Ή μήπως τα 'κανες πολύ κοντά? Γιατί εγώ που τράβηξα πολύ ζόρι με τον μεγάλο τα 2 πρώτα χρόνια, το μικρό δεν το κατάλαβα για πότε ξεπετάχτηκε! Με αυτό το παιδί ένιωσα τη χαρά της μητρότητας σε όλο της το μεγαλείο, κι όταν σκέφτομαι πόσα θα είχα χάσει αν δεν το αποφάσιζα, μου 'ρχεται να αυτοχαστουκιστώ για τις προηγούμενες αναστολές μου!

 

Ναι το πρώτο μου ήταν κορίτσι και ήσυχο. Το δεύτερο ως αγόρι είναι πολύ πιο ζωηρό. Και έχουν 5 χρόνια διαφορά. Παρόλο που το πρώτο ήταν ήσυχο μου πήρε ένα χρόνο με "8ωρο" ύπνο για να συνέλθω και να σκεφτώ για δεύτερο. Ε, έτσι φτάσαμε στα 4 χρόνια για να ξαναμείνω έγκυος.

[viki35]

Και εγω πιστευω οτι πολυ μεγαλο ρολο παιζει το περιβαλλον που μεγαλωνει το μοναχοπαιδι , εγω ενοιωθα παντα μονη μου , αλλα μοναχοπαιδια δεν το εχουνε νοιωσει αυτο .Ολα σχετικα ειναι . Φυσικα ειναι εγωιστικο οπως ειπε και ο Θανασακης να αφησεις ενα παιδι μονο στη ζωη , θα συμφωνησω οτι ποτε κανεις δεν μετανοιωσε που εκανε 2ο παιδακι ,ομως πιστευω κιολας οτι αμα καποια μαμα με παθος αρνειτε 2ο παιδακι και σε καμμια περιπτωση δεν θελει να κανει ειναι καλυτερα να μην κανει , αυτο υποστηριζω εγω , ο καθενας εχει τα ορια του και 3ερει ποσο αντεχει , και παντα ειναι καλο να μην περναμε τα ορια μας .

[SKEK]

αλλά μπορώ σίγουρα να πω ότι ο μόνιμος πόνος μου ήταν πως δεν είχα κάποιον να με καταλάβει, να περνάει τα ίδια που περνούσα εγώ και να τα βλέπει από την ίδια σκοπιά, του παιδιού, δεν είχα κάποιον να κλάψω και να γελάσω μαζί του, δεν είχα αδέλφια. Ζήλευα τα άλλα παιδιά που μετά το παιχνίδι μας, όταν βράδυαζε, πήγαιναν στο σπίτι παρέα με τα αδελφάκια τους, ενώ εμένα στο σπίτι μου με περίμενε η μοναξιά. Είχα φτάσει σε σημείο να φτιάχνω φανταστικά αδέλφια-συντρόφους στο μυαλό μου για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στην σκληρή μου πραγματικότητα (που μπορεί και να μην ήταν και τόσο σκληρή τελικά, εγώ όμως έτσι τη βίωνα ). Ακόμα και σήμερα που έχω πια μεγαλώσει και φτιάξει τη δική μου οικογένεια, όταν γυρνάω να κοιτάξω πίσω σ'εκείνα τα χρόνια νιώθω το βάρος της μοναξιάς να πλακώνει το στήθος μου. Ειπώθηκε από κάποιες κοπέλες ότι είναι εγωιστικό να κάνεις ένα δεύτερο παιδί σα δώρο για το πρώτο. Υπ' αυτή την έννοια, όλες οι γεννήσεις είναι εγωιστικές γιατί και τα πρώτα παιδιά τα κάνουμε για μας, όμως εγωιστικότερο όλων είναι να αποφασίζεις συνειδητά να αφήσεις ένα παιδί μόνο του στη ζωή.

 

Η σκέψη η δικιά μου είναι ότι η μοναξιά αυτή όπως την περιγράφεις δεν έχει να κάνει με την έλλειψη αδελφιών αλλά με την έλλειψη αγάπης και όλων των υπολοίπων συναισθημάτων που προσπαθούμε να δώσουμε στα παιδιά μας για να νιώσουν ασφάλεια. Η παρουσία αδελφών ή φίλων δεν γεμίζει απαραίτητα το κενό που ένιωθες. Το κενό μπορεί να γεμίσει με την προσπάθεια των γονιών να το καλύψουν και να ωθήσουν το παιδί τους στη δημιουργία υγιειών σχέσεων με άλλους ανθρώπους. Εφόσον δεν βίωσες ποτέ την ύπαρξη αδερφιών είναι αμφίβολο αν είναι αυτή την έλλειψη που ένιωθες ή γενικά ένα συναισθματικό κενό.

 

Επίσης να πω ότι θεωρώ εγωιστικό να κάνει κάποιος 2 παιδιά ή 3 ή 4 για να κάνουν παρέα και ο γονιός να θεωρεί ότι έκανε το καθήκον του ως γονέας.

 

Είτε ένα είτε 10 παιδιά, δεν είσαι εγωιστής αν βοηθήσεις το παιδί να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο και να κάνει τις δικές του κοινωνικές συναναστροφές και επιλογές χωρίς να κρέμμεται αυτό από μας ή τα αδέρφια του και εμείς από αυτό/ά.

[Aeriko]

Ζήλευα τα άλλα παιδιά που μετά το παιχνίδι μας, όταν βράδυαζε, πήγαιναν στο σπίτι παρέα με τα αδελφάκια τους, ενώ εμένα στο σπίτι μου με περίμενε η μοναξιά. Είχα φτάσει σε σημείο να φτιάχνω φανταστικά αδέλφια-συντρόφους στο μυαλό μου για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στην σκληρή μου πραγματικότητα (που μπορεί και να μην ήταν και τόσο σκληρή τελικά, εγώ όμως έτσι τη βίωνα ).

 

Αυτο με τα φανταστικά αδέρφια/φίλους το έκανα κι εγώ. Καλώς ή κακώς είναι δύσκολο να μεγαλώνεις μόνο με "μεγάλους" και όσοι δεν το έχετε ζήσει δεν μπορείτε φυσικά να το καταλάβετε. Εγώ για παράδειγμα έλεγα στη μάνα μου από 5 χρονών τα καλοκαίρια: "θέλω να πάω στη θεία μου" και εννοούσα "θέλω να πάω στα ξαδέρφια μου". Ήταν στα γίαννενα σε διαμέρισμα οπότε ούτε η θάλασσα ήταν που με έκανε να θέλω να πάω ούτε κάποια ελευθερία τρελλή ούτε η φύση! Ήταν η παρέα που έβρισκα εκεί που με έκανε σαν τρελλή να θέλω να φύγω από τη γιαγιά μου, τη μάνα μου και τους φίλους της!

 

Ίσως γι' αυτό το λόγο δεν είχα κανέναν ενδοιασμό στο να πάει η μικρή στον παιδικό σταθμό! Εκεί μεγαλώνει με παιδάκια και βλέπω τη χαρά της γι' αυτά όταν βρισκόμαστε έξω με παιδάκια που δεν τα ξέρει! Και το χαίρομαι...

[culte]

και εγώ έτσι ήμουν! πάντα ήθελα παιδάκια...

 

οι γονείς μου ποτέ όμως δεν με άφησαν μόνη...στο εξοχικό κάθε σκ κουβάλαγα και τις φίλες μου μαζί!

[SKEK]

Αερικό μου, οι καταστάσεις που βιώνει ο κάθε άνθρωπος είναι ιδιαίτερες και ξεχωριστές και σε συνδυασμό πάντα με το χαρακτήρα του ατόμου αυτού καταλήγουμε σε συμπεριφορές όπως αυτή που είχες εσύ με το να θέλεις να πας στα ξαδέρφια σου, ή αυτή που είχε το μέλος Θανασάκης πιο πάνω (απομόνωση και μελαγχολία) είτε αυτή που είχα εγώ που ενώ με έστελναν παιδικό δεν έκανα παρέα με κανένα παιδάκι και ένιωθα εγκατάληψη από τους γονείς μου (παρόλο που είχα την αδερφή μου μαζί στον παιδικό). Δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η ζωή ενός παιδιού και η κοινωνική του πορεία εξαρτάται από το πόσα αδέρφια έχει. Πιθανά το ότι κάποιος δεν έχει αδέρφια να το βοηθλησει να δημιουργήσει άλλους δυνατούς δεσμούς στη ζωή και να γίνει φοβερά κοινωνικό άτομο, ίσως όμως και το αντίθετο. Πιθανά κάποιος που έχει αδέρφια να καλύπτεται συναισθηματικά από αυτές τις σχέσεις και να μην επιδιώκει τη δημιουργία περαιτέρω σχέσεων και άρα να μην είναι και τόσο κοινωνικό άτομο. Ίσως όμως και το αντίθετο.

 

Τις πιθανότητες για το ένα ή το άλλο ενισχύει η ανατροφή, η κοινωνική παιδία, ο τρόπος ζωής, ο περίγυρος κτλ.

[Aeriko]

Σαφώς! Τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά ας πούμε στην περίπτωση που η μητέρα της Θανασάκης ή η δική μου, τις ώρες που μπορούσαν να ασχοληθούν μαζί μας τις μοιράζονταν με άλλα παιδιά. Ή αν τις ώρες με τη γιαγιά συναναστρεφόμασταν και άλλα παιδιά. Ναι υπάρχουν πολλοί παράμετροι αλλά υπάρχουν και πολλές δυσκολίες σε όποια απόφαση και αν καταλήξει κανείς, είτε με ένα παιδί που χρειάζεται άλλα παιδιά, είτε με δύο (+) παιδιά που θα πρέπει να αναπτύξουν υγιείς αδερφικές σχέσεις.

 

Είπαμε... το να είσαι γονιός είναι η πιο δύσκολη δουλειά που μπορεί να σου ανατεθεί!

[SKEK]

Πιο πάνω δήλωσα ότι θέλω αν όχι αλλα 2 σίγουρα άλλο 1. Μου αρέσει πάρα πολύ το να είμαι μάνα, να ασχολούμαι με τα παιδιά και το σπίτι, άσχετα αν όπως ήρθαν τα πράγματα προσπαθώ να στηρίξω και μια καριέρα (που λέει ο λόγος). Αν δεν τύχει όμως? Από την άλλη είμαστε και μεις άνθρωποι και έχουμε τα θέλω μας. 'Ισως να με βολεύει σε αυτη τη φάση ο τρόπος που τα φέρνω βόλτα και με τη δουλειά και τις υποχρεώσεις και με ένα παιδί. Όπως έρθουν τα πράγματα. Η Εριέττα ήρθε στη ζωή μας ως η πιο ευχάριστη έκπληξη για μένα και έτσι θέλω να έρθει και το δεύτερο (ή και το τρίτο).

[candy1234]

Έχω ένα αγοράκι 2 ετών και 2 μηνών...ζωηρούλης...Σαν γεννήθηκε πέρασε κολικους...τα φτυσα..τα είδα όλα...έλεγα δεν κάνω 2ο...μην μου πει κανεις για 2ο παιδί!!! Ένα και καλό...άλλοι δεν έχουν κανένα...μην είμαστε και αχάριστοι..κ.λ.π....

Τώρα που είναι σε αυτή την ηλικία..κατ' επιλογήν..(εργάζομαι) δεν έχω σκοπό (εκτός αν..τύχει) να κάνω 2ο παιδάκι. Είμαι 32 ετών...και λεώ..ας πάει 4-5 ο μικρός..κ κάνουμε 2ο. Θέλω να έχει παρείτσα ο μικρούλης μου..Οικονομικά..ειμαστε πάντα ίσα-ισα...λεφτά και μύρια δεν πρόκειται να κάνουμε πότε..ούτε θέλω. Αν κάνω 2ο παιδάκι θα σταματήσω τη δουλειά..οπότε αυτό μόνο σε κανένα δυο χρόνια μπορεί να γίνει (να "καθαρίσουμε" με ένα δάνειο) και τότε..ναι...ΘΕΛΩ 2ο παιδί..αν με αξιωσει ο Θεός!

Όσο για την αγάπη...η μαμά μου έχει εμένα και την αδελφή μου (3 χρόνια μεγαλύτερη) και ξέρετε τι έλεγε και λέει πάντα; "Μην με ρωτάτε σε ποιο παιδί μου έχω αδυναμία...όποιο δάκτυλο και να μου "κόψουν" το ίδιο δεν θα πονάω;" και νομίζω πως έτσι είναι..τι 1ο τι 2ο τι 3ο παιδί...όλα κομμάτια του εαυτού μας δεν είναι;

[culte]

κοίτα και εγώ που έκανα με εξωσωματική την μικρή, ήθελα να πετύχω δίδυμα για να τα βγάλω πέρα μια και έξω...

δεν έτυχε όμως...

 

σίγουρα αν τύχει φυσιολογικά δεν θα το απορρίψω εννοείται αυτό!

αλλά δεν θα το ξανακυνηγήσω το θέμα από μόνη μου!!

 

κουράστηκα πολύ βρε κορίτσια να την μεγαλώσω, και έχω και κουπί μπροστά για το μέλλον της...

δεν μπορώ και δεύτερο μωρό από την αρχή...

[SKEK]

κοίτα και εγώ που έκανα με εξωσωματική την μικρή, ήθελα να πετύχω δίδυμα για να τα βγάλω πέρα μια και έξω...

δεν έτυχε όμως...

 

σίγουρα αν τύχει φυσιολογικά δεν θα το απορρίψω εννοείται αυτό!

αλλά δεν θα το ξανακυνηγήσω το θέμα από μόνη μου!!

 

κουράστηκα πολύ βρε κορίτσια να την μεγαλώσω, και έχω και κουπί μπροστά για το μέλλον της...

δεν μπορώ και δεύτερο μωρό από την αρχή...

 

Έτσι είναι culte μου. Ο καθένας έχει τις δικές του καταστάσεις και αναλόγως κρίνει τι θα κάνει. Εγώ είπα αν έρθει καλώς να ορίσει. Αρνούμαι όμως να μπω στη διαδικασία της προγραμματισμένης προσπάθειας και να αναλώνομαι μήνα με το μήνα γεμάτη άγχος για το αν είμαι έγκυος στην προσπάθεια μου να κάνω αδερφάκι στην Εριέττα. Αυτόματα οι συνέπειες όλου αυτού του προγραμματισμού πέφτουν στην Εριέττα. Άποψη μου πάντα.

[Aeriko]

κοίτα και εγώ που έκανα με εξωσωματική την μικρή, ήθελα να πετύχω δίδυμα για να τα βγάλω πέρα μια και έξω...

δεν έτυχε όμως...

 

Ναι ρε μαμώτο! Το ίδιο ευχόμουν κι εγώ και έφαγα τρελλή ήττα στον πρώτο υπέρηχο Έλεγα αφού τράβηξα όσα τράβηξα και αφού τα καταφέραμε δεν γίνεται να είναι μια και έξω να μην χρειάζεται να το συζητάμε μετά για το δεύτερο;

 

Επίσης να σας πω πως αν δεν ήμουν 41 θα σκεφτόμουν όπως εσείς... κανένα άγχος και αν έρθει ήρθε... αλλά με παίρνει; Δεν με παίρνει!

[θανασάκης]

Καλημέρα σε όλες! Συμφωνώ με την SKEK ότι το δικό μου το πρόβλημα μπορεί να μην ήταν μόνο η έλλειψη αδελφών αλλά βαθύτερο, και να προέρχονταν από μια γενικότερη έλλειψη προσοχής, αλλά γενικότερα ποτέ δεν ξέρεις τί σου επιφυλάσσει η ζωή και σε τί δοκιμασίες μπορεί να υποβάλλεις ένα παιδί, από ένα απλό διαζύγιο μέχρι άλλα χειρότερα. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τί ευαισθησίες έχει ένα παιδί και πώς θα αντιδράσει σε δύσκολες καταστάσεις, τη δύναμη του χαρακτήρα του δηλαδή. Μπορεί ως άμυνα να απωθήσει το πρόβλημα και να αρνηθεί ότι υπάρχει , όπως έκανε ο άντρας της EvaBar ή να το βιώσει γιγαντωμένο μέσα στο μυαλό του όπως εγώ και ίσως και το Αερικό ( Αερικό λέω ίσως γιατί δεν ξέρω λεπτομέρειες για το πως ένιωθες ).

Δε θέλω να ρισκάρω με το δικό μου παιδί ειδικά με την εμπειρία που έχω, γι'αυτό είμαι ξανά έγκυος.

[θανασάκης]

Αυτά που γράφω όμως αφορούν φυσιολογικές συλλήψεις. Εννοείται πως υπάρχουν περιπτώσεις όπως τον κοριτσών που κάνουν εξωσωματική που εντάξει, εκεί ακολουθείς τη ροή των πραγμάτων. Δε θέλω να γίνομαι δικτατορική στις απόψεις μου