Ιστορίες με αίσιο τέλος για εμάς που δεν είμαστε έγκυες

[Australia]

Καλησπερα !!ειμαι καινουργια στο forum αν και σας παρακολουθω αρκετο καιρο....Ηθελα να ξεκινησω την ιστορια μου κ να την μοιραστω με εσας!!Ειμαι 27 χρονων κ με τον συζηγο μου εχουμε μεταναστευσει στην Αυστραλια εδω και ενα μιση χρονο...ενω στην Ελλαδα ,μαλλον επειδη ηταν ετσι η κατασταση,δεν σκεφτομασταν για παιδακι,εδω αρχισαμε να το σκεφτομασταν εντονα και εδω και 3 μηνες ειπαμε να βαλουμε μπρος....τους δυο προηγουμενους δεν το ειχαμε παρει πολυ ζεστα γιατι ειχα κατι πονους στην κοιλια κ επειδη απο μικρη ,μου ειχε κολλησει η ιδεα οτι δεν θα μπορεσω να κανω παιδια πηγα στο νοσοκομειο για να διελευκανω απο που προερχονται οι πονοι..η πρωτη υποψια του γιατρου μετα την κουβεντα που ειχαμε ηταν η ενδομητριωση..εκλεισα ραντεβου ,εκανα εσωτερικο υπερηχο κ ολα ηταν καθαρα..τωρα περιμενω περιοδο σε 4-6 μερες,που ευχομαι να μην ερθει!!με το μονο συμπτωμα που εχω ειναι οι πονοι περιοδου,οι οποιοι ξεκινησαν εχθες κ καποια σπυρακια..τα οποια ειναι δυστυχως γνωριμα!..η αληθεια ειναι οτι εχω την υποψια οτι θα μου ερθει .Χαρηκα που το μοιραστηκα μαζι σας γιατι δεν εχω ανοιχτη σε κανεναν αλλο ,εκτος την αδερφη μου,γιατι φοβαμαι τις επιμονες ερωτησεις καθε μηνα!τι εγινε ,σου ηρθε??

[despina88]

Καλησπερα !!ειμαι καινουργια στο forum αν και σας παρακολουθω αρκετο καιρο....Ηθελα να ξεκινησω την ιστορια μου κ να την μοιραστω με εσας!!Ειμαι 27 χρονων κ με τον συζηγο μου εχουμε μεταναστευσει στην Αυστραλια εδω και ενα μιση χρονο...ενω στην Ελλαδα ,μαλλον επειδη ηταν ετσι η κατασταση,δεν σκεφτομασταν για παιδακι,εδω αρχισαμε να το σκεφτομασταν εντονα και εδω και 3 μηνες ειπαμε να βαλουμε μπρος....τους δυο προηγουμενους δεν το ειχαμε παρει πολυ ζεστα γιατι ειχα κατι πονους στην κοιλια κ επειδη απο μικρη ,μου ειχε κολλησει η ιδεα οτι δεν θα μπορεσω να κανω παιδια πηγα στο νοσοκομειο για να διελευκανω απο που προερχονται οι πονοι..η πρωτη υποψια του γιατρου μετα την κουβεντα που ειχαμε ηταν η ενδομητριωση..εκλεισα ραντεβου ,εκανα εσωτερικο υπερηχο κ ολα ηταν καθαρα..τωρα περιμενω περιοδο σε 4-6 μερες,που ευχομαι να μην ερθει!!με το μονο συμπτωμα που εχω ειναι οι πονοι περιοδου,οι οποιοι ξεκινησαν εχθες κ καποια σπυρακια..τα οποια ειναι δυστυχως γνωριμα!..η αληθεια ειναι οτι εχω την υποψια οτι θα μου ερθει .Χαρηκα που το μοιραστηκα μαζι σας γιατι δεν εχω ανοιχτη σε κανεναν αλλο ,εκτος την αδερφη μου,γιατι φοβαμαι τις επιμονες ερωτησεις καθε μηνα!τι εγινε ,σου ηρθε??

 

Καλησπερα στην ομορφη Αυστραλια αν και εδω δεν εχουμε πιει ακομα ουτε πρωινο καφε!!! Ελπιζω να εισαι καλα ολα θα πανε καλα γλυκια μου θα ερθει και το μωρακι συντομα και θα γεμισει ευτυχια τις καρδιες σας...θα το δεις! Δεν χρειαζεται να αγχωνεσαι τοσο απ τη στιγμη που δεν υπαρχει καποιο προβλημα υγειας. Να εισαι παντα αισιοδοξη και χαρουμενη. Μπορεις να γραφεις και στο διπλανο θεμα με τιτλο Συμπτωματα εγκυμοσυνης πριν την καθυστερηση. Εκει ολες μας προσπαθουμε για μωρακι!!! Σου στελνω τα φιλια μου 💋💋💋

[despina88]

Σου εγραψα και το link

parents.org.gr/forum/showthread.php?t=133611

[Frida4]

Καλημερα σας και απο μενα!

Παρακολουθω το φορουμ σχεδον ενα χρονο και ειπα να γινω κι εγω μελος της παρεας! Πριν ενα χρονο περιπου, ειχα μια αποτυχημενη εγκυμοσυνη που παλινδρομησε την 5η εβδομαδα και μου κοστισε παρα πολυ καθως λατρευω τα παιδια και πιστευω οτι με τον αντρα μου θα γινουμε υπεροχοι γονεις. Ειχα πεσει σε καταθλιψη και οποτε εβλεπα μωρο η εγκυο εκλαιγα. Υπερβολικο το ξερω αλλα μαλλον ειμαι παρα πολυ ευαισθητη... Ειπαμε με τον αντρα μου να ξεκινησουμε προσπαθειες ξανα μιας κι εχει περασει το σοκ και η θλιψη και ετσι σκεφτηκα να γινω μελος του φορουμ, ωστε να μοιραζομαι μαζι σας οτι με τρομαζει! Οπως το αγχος... Ευχομαι συντομα να συζηταμε για εγκυμοσυνες!! Καλημερα σε ολους! 😊

[p_astelaki]

minaxx1976, evak1978

 

Κορίτσια καλησπέρα. Επειδή είμαστε στην ίδια ηλικία (κι εγώ του '78) ήθελα να ρωτήσω πώς αποφασίσατε να στραφείτε εξαρχής στην εξωσωματική. Πόσο χρόνο προσπαθούσατε πριν; είχατε εξετάσεις απαγορευτικές για φυσιολογική σύλληψη; πώς εγκαταλείψατε αυτή την προσπάθεια;

Εγώ είμαι γύρω στον 1,5 χρόνο προσπαθειών με καλές ορμονολογικές και σαλπιγγογραφία αλλά με κακό σπέρμα του συντρόφου μου. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πλέον και τις άλλες λύσεις, όμως δεν έχω κάνει ακόμα καμία συζήτηση ούτε με το σύντροφό μου ούτε με το γιατρό μου, ο οποίος είναι αισιόδοξος. Με αγχώνει λίγο η ηλικία για να πω την αλήθεια αν και οι εξετάσεις δείχνουν καλή ποιότητα ωαρίων. Έβαλα μέσα μου ένα νοητό χρονικό όριο. Αν μέχρι το Σεπτέμβρη δε συμβεί, τότε θα ξεκινησω κι εγώ προσπάθειες με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

[oly75]

minaxx1976, evak1978

 

Κορίτσια καλησπέρα. Επειδή είμαστε στην ίδια ηλικία (κι εγώ του '78) ήθελα να ρωτήσω πώς αποφασίσατε να στραφείτε εξαρχής στην εξωσωματική. Πόσο χρόνο προσπαθούσατε πριν; είχατε εξετάσεις απαγορευτικές για φυσιολογική σύλληψη; πώς εγκαταλείψατε αυτή την προσπάθεια;

Εγώ είμαι γύρω στον 1,5 χρόνο προσπαθειών με καλές ορμονολογικές και σαλπιγγογραφία αλλά με κακό σπέρμα του συντρόφου μου. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πλέον και τις άλλες λύσεις, όμως δεν έχω κάνει ακόμα καμία συζήτηση ούτε με το σύντροφό μου ούτε με το γιατρό μου, ο οποίος είναι αισιόδοξος. Με αγχώνει λίγο η ηλικία για να πω την αλήθεια αν και οι εξετάσεις δείχνουν καλή ποιότητα ωαρίων. Έβαλα μέσα μου ένα νοητό χρονικό όριο. Αν μέχρι το Σεπτέμβρη δε συμβεί, τότε θα ξεκινησω κι εγώ προσπάθειες με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

Κορίτσι καλησπέρα. Ο λόγος που στραφηκαμε στην εξωσωματικη ήταν η κιρσοκηλη του συζύγου. Βέβαια έκανε εγχείρηση, αλλά έχει ολιγοασθενοσπερμια και υψηλό κατακερματισμο DNA σπέρματος. Είχα μια φυσιολογική σύλληψη πέρσι, αλλά δυστυχώς ήταν εξωμητρια και έχασα και τη μία μου σάλπιγγα. Έχω κάνει 2 εξωσωματικες και 4 σπερματεγχυσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα ψάχνομαι για την τρίτη εξωσωματικη. Η γνώμη μου είναι μην αφήνεις το χρόνο να περνάει. Εγώ τον Ιούλιο γίνομαι 41. Η ηλικία της γυναίκας παίζει μεγάλο ρόλο. Δε ξέρω βέβαια αν θα τα καταφέρω να γίνω μανούλα, αλλά θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου. Τουλάχιστον θα πω ότι προσπάθησα.

[despina88]

Κορίτσι καλησπέρα. Ο λόγος που στραφηκαμε στην εξωσωματικη ήταν η κιρσοκηλη του συζύγου. Βέβαια έκανε εγχείρηση, αλλά έχει ολιγοασθενοσπερμια και υψηλό κατακερματισμο DNA σπέρματος. Είχα μια φυσιολογική σύλληψη πέρσι, αλλά δυστυχώς ήταν εξωμητρια και έχασα και τη μία μου σάλπιγγα. Έχω κάνει 2 εξωσωματικες και 4 σπερματεγχυσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα ψάχνομαι για την τρίτη εξωσωματικη. Η γνώμη μου είναι μην αφήνεις το χρόνο να περνάει. Εγώ τον Ιούλιο γίνομαι 41. Η ηλικία της γυναίκας παίζει μεγάλο ρόλο. Δε ξέρω βέβαια αν θα τα καταφέρω να γίνω μανούλα, αλλά θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου. Τουλάχιστον θα πω ότι προσπάθησα.

 

Σε συγχαιρω για την αυτοπεποίθηση σου!

[despina88]

minaxx1976, evak1978

 

Κορίτσια καλησπέρα. Επειδή είμαστε στην ίδια ηλικία (κι εγώ του '78) ήθελα να ρωτήσω πώς αποφασίσατε να στραφείτε εξαρχής στην εξωσωματική. Πόσο χρόνο προσπαθούσατε πριν; είχατε εξετάσεις απαγορευτικές για φυσιολογική σύλληψη; πώς εγκαταλείψατε αυτή την προσπάθεια;

Εγώ είμαι γύρω στον 1,5 χρόνο προσπαθειών με καλές ορμονολογικές και σαλπιγγογραφία αλλά με κακό σπέρμα του συντρόφου μου. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πλέον και τις άλλες λύσεις, όμως δεν έχω κάνει ακόμα καμία συζήτηση ούτε με το σύντροφό μου ούτε με το γιατρό μου, ο οποίος είναι αισιόδοξος. Με αγχώνει λίγο η ηλικία για να πω την αλήθεια αν και οι εξετάσεις δείχνουν καλή ποιότητα ωαρίων. Έβαλα μέσα μου ένα νοητό χρονικό όριο. Αν μέχρι το Σεπτέμβρη δε συμβεί, τότε θα ξεκινησω κι εγώ προσπάθειες με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

 

Παστελακι μου γλυκο τι μου κανεις; Εχουμε ξαναμιλησει.. Εισαι καλα; Ηθικο ακμαιοτατο και προχωρα μπροστα! Το ονειρο σου να γινεις μανουλα θα εκπληρωθει αν το πιστεψεις μεσα σου, με τη δυναμη της θελησης σου. Αρκει να αφησεις πισω ολα τα αγχοι που σε εχουν κυριευσει, να χαλαρωσεις και να υπομενεις καρτερικα..

[Maimouditsa16]

Καλησπέρα σε όλες και όλους! Παρακαλουθώ το φόρουμ εδώ και αρκετούς μήνες και ευχαριστώ όλους για τις πληροφορίες και ιστορίες που μοιράζονται. Είμαστε παντρεμένοι 3 χρόνια, αλλά αρχίσαμε προσπάθειες για παιδί πριν από 12-13 μήνες περίπου. Η καθυστέρηση ήταν καθαρά για προσωπικούς λόγους. Δεν σας κρύβω ότι έχω πάρα πολύ άγχος για το πώς θα έρθουν τα πράγματα. Ξεκινώντας τις προσπάθειες δεν είχα ιδέα ότι είναι τόσο δύσκολο. Πίστευα ότι με 2-3 προσπάθειες στις γόνιμες μέρες μένεις έγκυος. Άρχισα σιγά σιγά να πέφτω από το ροζ συννεφάκι μου. Δυστυχώς δεν έχω καμία φίλη να το μοιραστώ. Όλες (μα όλες) είτε κοντινές, είτε μακρινές, είτε απλώς γνωστές μέσα στον φιλικό μου κύκλο, έμειναν έγκυες αμέσως (λίγους μόνο μήνες μετά τον γάμο τους). Μέχρι να βρω αυτό το φόρουμ δεν γνώριζα ούτε είχα ακούσει ποτέ για προβλήματα και δυσκολίες. Ακόμα και τώρα κολλητές μου, μου λένε: μα τι κάθεστε, πάρτε το απόφαση και δεν είναι και τίποτα δύσκολο. Που να ήξεραν..τί σκέφτομαι, πόσο άγχος έχω, πόσα αρνητικά τεστ,βιταμίνες, εξετάσεις και ξανά εξετάσεις, επισκέψεις στον γυναικολόγο, να τρυπιέμαι κτλ. Και όλα αυτά με σύζυγο που σκέφτεται πολύ διαφορετικά από εμένα. Είναι τόσα που θέλω να μοιραστώ, αλλά σε επόμενα μηνύματα. Για την ώρα εύχομαι καλή δύναμη σε όλες μας.

[p_astelaki]

Κορίτσι καλησπέρα. Ο λόγος που στραφηκαμε στην εξωσωματικη ήταν η κιρσοκηλη του συζύγου. Βέβαια έκανε εγχείρηση, αλλά έχει ολιγοασθενοσπερμια και υψηλό κατακερματισμο DNA σπέρματος. Είχα μια φυσιολογική σύλληψη πέρσι, αλλά δυστυχώς ήταν εξωμητρια και έχασα και τη μία μου σάλπιγγα. Έχω κάνει 2 εξωσωματικες και 4 σπερματεγχυσεις, χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα ψάχνομαι για την τρίτη εξωσωματικη. Η γνώμη μου είναι μην αφήνεις το χρόνο να περνάει. Εγώ τον Ιούλιο γίνομαι 41. Η ηλικία της γυναίκας παίζει μεγάλο ρόλο. Δε ξέρω βέβαια αν θα τα καταφέρω να γίνω μανούλα, αλλά θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου. Τουλάχιστον θα πω ότι προσπάθησα.

 

 

Σ' ευχαριστώ που μου απαντησες τόσο άμεσα. Σου εύχομαι όλα να πάνε καλά η τρίτη προσπάθεια να είναι και η τυχερή!Το θέμα είναι ότι ενώ έκανε ο σύντροφός μου σπερμοδιάγραμμα και βρέθηκε μικρή κινητικότητα, ο γυναικολόγος μου, δε μας συμβούλευσε να απευθυνθούμε σε ουρολόγο- ανδρολόγο. Αποτέλεσμα είναι να μη γνωρίζω αν υπάρχει θέμα κιρσοκήλης, το οποίο φαντάζομαι χρειάζεται ειδική εξέταση... Αυτό με τον κατακερματισμό dna δε, ούτε και ξέρω τί ειναι. Του έγραψε μόνο βιταμίνες προφερτίλ και 3 ενέσεις τεστοστερόνης. Εκ των υστέρων (και ενώ είμαστε στο μέσον της θεραπείας) προβληματίζομαι και θεωρώ ότι η διάγνωση και θεραπείας έγινε με μια κάποια προχειρότητα. Και ενώ μου είναι πολύ συμπαθής γενικά ο γιατρός μου και δείχνει πολύ αισιόδοξος, φοβάμαι μήπως χάνεται χρόνος. Από την άλλη το να αλλάζω γιατρούς συνέχεια φοβάμαι ότι θα με τρελάνει.. Δεν ξέρω καθόλου τί να κάνω.

Θεωρείς ότι μια επίσκεψη σε ουρολόγο είναι απαραίτητη στην περίπτωσή μας;

[p_astelaki]

Παστελακι μου γλυκο τι μου κανεις; Εχουμε ξαναμιλησει.. Εισαι καλα; Ηθικο ακμαιοτατο και προχωρα μπροστα! Το ονειρο σου να γινεις μανουλα θα εκπληρωθει αν το πιστεψεις μεσα σου, με τη δυναμη της θελησης σου. Αρκει να αφησεις πισω ολα τα αγχοι που σε εχουν κυριευσει, να χαλαρωσεις και να υπομενεις καρτερικα..

 

<3 είσαι γλύκα Δεσποινάκι, ευχαριστώ!!

[p_astelaki]

Καλησπέρα σε όλες και όλους! Παρακαλουθώ το φόρουμ εδώ και αρκετούς μήνες και ευχαριστώ όλους για τις πληροφορίες και ιστορίες που μοιράζονται. Είμαστε παντρεμένοι 3 χρόνια, αλλά αρχίσαμε προσπάθειες για παιδί πριν από 12-13 μήνες περίπου. Η καθυστέρηση ήταν καθαρά για προσωπικούς λόγους. Δεν σας κρύβω ότι έχω πάρα πολύ άγχος για το πώς θα έρθουν τα πράγματα. Ξεκινώντας τις προσπάθειες δεν είχα ιδέα ότι είναι τόσο δύσκολο. Πίστευα ότι με 2-3 προσπάθειες στις γόνιμες μέρες μένεις έγκυος. Άρχισα σιγά σιγά να πέφτω από το ροζ συννεφάκι μου. Δυστυχώς δεν έχω καμία φίλη να το μοιραστώ. Όλες (μα όλες) είτε κοντινές, είτε μακρινές, είτε απλώς γνωστές μέσα στον φιλικό μου κύκλο, έμειναν έγκυες αμέσως (λίγους μόνο μήνες μετά τον γάμο τους). Μέχρι να βρω αυτό το φόρουμ δεν γνώριζα ούτε είχα ακούσει ποτέ για προβλήματα και δυσκολίες. Ακόμα και τώρα κολλητές μου, μου λένε: μα τι κάθεστε, πάρτε το απόφαση και δεν είναι και τίποτα δύσκολο. Που να ήξεραν..τί σκέφτομαι, πόσο άγχος έχω, πόσα αρνητικά τεστ,βιταμίνες, εξετάσεις και ξανά εξετάσεις, επισκέψεις στον γυναικολόγο, να τρυπιέμαι κτλ. Και όλα αυτά με σύζυγο που σκέφτεται πολύ διαφορετικά από εμένα. Είναι τόσα που θέλω να μοιραστώ, αλλά σε επόμενα μηνύματα. Για την ώρα εύχομαι καλή δύναμη σε όλες μας.

 

Βιώνω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αυτή την εμπειρία. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν λες ότι ο συζυγος σου δε σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, μπορείς να το εξηγήσεις; εχει άρνηση για εξετάσεις, θεραπείες κλπ;

[oly75]

Σ' ευχαριστώ που μου απαντησες τόσο άμεσα. Σου εύχομαι όλα να πάνε καλά η τρίτη προσπάθεια να είναι και η τυχερή!Το θέμα είναι ότι ενώ έκανε ο σύντροφός μου σπερμοδιάγραμμα και βρέθηκε μικρή κινητικότητα, ο γυναικολόγος μου, δε μας συμβούλευσε να απευθυνθούμε σε ουρολόγο- ανδρολόγο. Αποτέλεσμα είναι να μη γνωρίζω αν υπάρχει θέμα κιρσοκήλης, το οποίο φαντάζομαι χρειάζεται ειδική εξέταση... Αυτό με τον κατακερματισμό dna δε, ούτε και ξέρω τί ειναι. Του έγραψε μόνο βιταμίνες προφερτίλ και 3 ενέσεις τεστοστερόνης. Εκ των υστέρων (και ενώ είμαστε στο μέσον της θεραπείας) προβληματίζομαι και θεωρώ ότι η διάγνωση και θεραπείας έγινε με μια κάποια προχειρότητα. Και ενώ μου είναι πολύ συμπαθής γενικά ο γιατρός μου και δείχνει πολύ αισιόδοξος, φοβάμαι μήπως χάνεται χρόνος. Από την άλλη το να αλλάζω γιατρούς συνέχεια φοβάμαι ότι θα με τρελάνει.. Δεν ξέρω καθόλου τί να κάνω.

Θεωρείς ότι μια επίσκεψη σε ουρολόγο είναι απαραίτητη στην περίπτωσή μας;

Καλησπέρα κορίτσι.Επειδή απέκτησα μεγάλη πείρα με τους γιατρούς τα τελευταία 3 χρόνια,ένα θα σου πω.Όπως για τη γυναίκα είναι ειδικός ο γυναικολόγος,έτσι και για τον άντρα είναι ειδικός ο ουρολόγος.Να μην ακούς τους γυναικολόγους για το σπέρμα.Εννοείται ότι πρέπει να πάτε σε έναν ειδικό,να σας πει αυτός τί θα κάνετε,μη χάνετε χρόνο τζάμπα.Εννοείται βέβαια ότι τα profertil θεωρούνται ως πολύ καλές βιταμίνες και εμείς αυτά παίρνουμε.Όμως πάτε μια βόλτα και σε έναν ουρολόγο καλό θα σας κάνει.

[despina88]

Καλησπέρα σε όλες και όλους! Παρακαλουθώ το φόρουμ εδώ και αρκετούς μήνες και ευχαριστώ όλους για τις πληροφορίες και ιστορίες που μοιράζονται. Είμαστε παντρεμένοι 3 χρόνια, αλλά αρχίσαμε προσπάθειες για παιδί πριν από 12-13 μήνες περίπου. Η καθυστέρηση ήταν καθαρά για προσωπικούς λόγους. Δεν σας κρύβω ότι έχω πάρα πολύ άγχος για το πώς θα έρθουν τα πράγματα. Ξεκινώντας τις προσπάθειες δεν είχα ιδέα ότι είναι τόσο δύσκολο. Πίστευα ότι με 2-3 προσπάθειες στις γόνιμες μέρες μένεις έγκυος. Άρχισα σιγά σιγά να πέφτω από το ροζ συννεφάκι μου. Δυστυχώς δεν έχω καμία φίλη να το μοιραστώ. Όλες (μα όλες) είτε κοντινές, είτε μακρινές, είτε απλώς γνωστές μέσα στον φιλικό μου κύκλο, έμειναν έγκυες αμέσως (λίγους μόνο μήνες μετά τον γάμο τους). Μέχρι να βρω αυτό το φόρουμ δεν γνώριζα ούτε είχα ακούσει ποτέ για προβλήματα και δυσκολίες. Ακόμα και τώρα κολλητές μου, μου λένε: μα τι κάθεστε, πάρτε το απόφαση και δεν είναι και τίποτα δύσκολο. Που να ήξεραν..τί σκέφτομαι, πόσο άγχος έχω, πόσα αρνητικά τεστ,βιταμίνες, εξετάσεις και ξανά εξετάσεις, επισκέψεις στον γυναικολόγο, να τρυπιέμαι κτλ. Και όλα αυτά με σύζυγο που σκέφτεται πολύ διαφορετικά από εμένα. Είναι τόσα που θέλω να μοιραστώ, αλλά σε επόμενα μηνύματα. Για την ώρα εύχομαι καλή δύναμη σε όλες μας.

 

Σε καλησπεριζω και σε καλωσοριζω στο forum καλη μου!

Εδω θα καταλαβεις οχι μονο οτι δεν εισαι η μονη αλλα οτι υπαρχουν και πολυ χειροτερα.

Γιατι εγω που εμεινα αμεσως τι καταλαβα..; μεσα σε 6 μηνες εμεινα 2 φορες εγκυος και τα αγγελουδια μου ειναι στον ουρανο.

Αν τα εψαξες ολα και δεν υπαρχει ουσιαστικο προβλημα υγειας παρα μοναχα αγχος, προσπαθησε να το αποβαλλεις. Ευχομαι συντομα να γεμισει η κοιλιτσα σου και η αγκαλια σου!

[Maimouditsa16]

Despina, σε ευχαριστώ πολύ! Πολύ λυπάμαι για αυτό που έχεις περάσει. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τον πόνο. Να σκέφτεσαι όμως θετικά για το μέλλον -εφόσον μπορείς να συλλάβεις υπάρχει ελπίδα. Το επόμενο έμβρυο θα είναι το τυχερό, το πιο δυνατό και το καλύτερο να μείνει στην κοιλίτσα σου 9 μήνες. Κάνατε εξετάσεις για θρομβοφιλία και άλλες παθήσεις που επηρεάζουν την κύηση?

[Maimouditsa16]

Βιώνω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αυτή την εμπειρία. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν λες ότι ο συζυγος σου δε σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, μπορείς να το εξηγήσεις; εχει άρνηση για εξετάσεις, θεραπείες κλπ;

 

Παστελάκι σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις. Γράφτηκα στο φόρουμ για να μπορέσω να μιλήσω. Εκεί έξω όλες είναι σε ένα ροζ σύννεφο. Δεν μπορώ να αντέξω να με κοιτάξουν με συγκαταβατικότητα, λύπηση, κουτσομπολιό και κάποιες ίσως και με ευχαρίστηση για αυτό που περνάω (και ναι πιστεύω στο κακό μάτι). Ο σύζυγος είναι πιο αισιόδοξος από εμένα. Πιστεύει ότι 2-3-4 χρόνια είναι ΟΚ για να έρθει ένα παιδάκι φυσιολογικά και ότι όλα είναι ψυχολογικά. Αλίμονο όμως κοντεύω 35 και δεν νιώθω ότι υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Πάντα ονειρευόμουν πολλά παιδιά. Είναι πολύ νωρίς λέει για να κάνει εξετάσεις μετά από 12 μήνες στοχευμένων προσπαθειών. Εγώ βέβαια έχω κάνει προγεννητικό, ορμονολογικές και σαλπιγγογραφία και όλα οκ. Πόσο θα ήθελα να έρθει να μου πει: βλέπω τι περνάς και θα πάω να την κάνω την ρημάδα την εξέταση. Και αναρωτιέμαι, δεν τον τρώει να μάθει αν όλα είναι καλά? Επειτα του λέω να προσέχει λίγο την διατροφή του, να πάρει τις προφερτίλ που μου σύστησε ο γιατρός. Αλλά τίποτα..Εσείς προσπαθείτε καιρό?

[despina88]

Παστελάκι σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις. Γράφτηκα στο φόρουμ για να μπορέσω να μιλήσω. Εκεί έξω όλες είναι σε ένα ροζ σύννεφο. Δεν μπορώ να αντέξω να με κοιτάξουν με συγκαταβατικότητα, λύπηση, κουτσομπολιό και κάποιες ίσως και με ευχαρίστηση για αυτό που περνάω (και ναι πιστεύω στο κακό μάτι). Ο σύζυγος είναι πιο αισιόδοξος από εμένα. Πιστεύει ότι 2-3-4 χρόνια είναι ΟΚ για να έρθει ένα παιδάκι φυσιολογικά και ότι όλα είναι ψυχολογικά. Αλίμονο όμως κοντεύω 35 και δεν νιώθω ότι υπάρχει αυτή η πολυτέλεια. Πάντα ονειρευόμουν πολλά παιδιά. Είναι πολύ νωρίς λέει για να κάνει εξετάσεις μετά από 12 μήνες στοχευμένων προσπαθειών. Εγώ βέβαια έχω κάνει προγεννητικό, ορμονολογικές και σαλπιγγογραφία και όλα οκ. Πόσο θα ήθελα να έρθει να μου πει: βλέπω τι περνάς και θα πάω να την κάνω την ρημάδα την εξέταση. Και αναρωτιέμαι, δεν τον τρώει να μάθει αν όλα είναι καλά? Επειτα του λέω να προσέχει λίγο την διατροφή του, να πάρει τις προφερτίλ που μου σύστησε ο γιατρός. Αλλά τίποτα..Εσείς προσπαθείτε καιρό?

 

 

Θελω να σ'ευχαριστησω για τα υπεροχα λογια που μου ειπες και να σου ανταποδωσω τις ευχες!! Με το καλο λοιπον και σε σενα!

Διαβασα τι συμβαινει στο σπιτι σας και πρεπει να σου πω οτι το παιδι που θα ερθει για να ολοκληρωσει την ευτυχια σας πρεπει να το θελετε κι οι δυο το ιδιο, να το επιδειωκεται συνεχως,να το κυνηγησετε..μονο του δεν προκειται να ερθει. Απο τη στιγμη που υπαρχει καποιο κολλημα καλο ειναι να κανει κι εκεινος εξετασεις,να αποκλεισετε καθε ενδεχομενο κι αν χρειαστει καποια αγωγη να την κανετε κι οι δυο. Μπορει να ειναι ολα καλα και οντως να ειναι ψυχολογικο αλλα αυτο για να το μαθεις πρεπει να κανει κι εκεινος. Ευχομαι να προχωρησετε με αρμονια αγαπη κι ερωτα και ολα να πανε καλα!

[oly75]

εσυ ολι με δικό σου ωαριο ή με δανεικό θα κάνεις την προσπάθεια?

 

Με δικά μου κορίτσι. Μέχρι να μου τελειώσουν τελείως τα φάρμακα θα προσπαθώ. Δε μπορώ να σκεφτώ τώρα κάτι τέτοιο.

[Maimouditsa16]

Θελω να σ'ευχαριστησω για τα υπεροχα λογια που μου ειπες και να σου ανταποδωσω τις ευχες!! Με το καλο λοιπον και σε σενα!

Διαβασα τι συμβαινει στο σπιτι σας και πρεπει να σου πω οτι το παιδι που θα ερθει για να ολοκληρωσει την ευτυχια σας πρεπει να το θελετε κι οι δυο το ιδιο, να το επιδειωκεται συνεχως,να το κυνηγησετε..μονο του δεν προκειται να ερθει. Απο τη στιγμη που υπαρχει καποιο κολλημα καλο ειναι να κανει κι εκεινος εξετασεις,να αποκλεισετε καθε ενδεχομενο κι αν χρειαστει καποια αγωγη να την κανετε κι οι δυο. Μπορει να ειναι ολα καλα και οντως να ειναι ψυχολογικο αλλα αυτο για να το μαθεις πρεπει να κανει κι εκεινος. Ευχομαι να προχωρησετε με αρμονια αγαπη κι ερωτα και ολα να πανε καλα!

 

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Δεσποινα. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Και ο σύζυγος το θέλει (το καταλαβαίνω από τον τρόπο που χαιδεύει την κοιλιά μου μέχρι να μου έρθει η περίοδος και πώς με αγκαλιάζει όταν εγώ κλαίω αφού έρθει) Απλώς ίσως να φοβάται το αποτέλεσμα της εξέτασης. Δυστυχώς στους άνδρες η δύναμη, η ποσότητα και η κινητικότητα του σπέρματος είναι συνδεδεμένη με τον ανδρισμό (σε κοινωνικά πλαίσια πάντα, όχι σε επιστημονικά) Αλλιώς βλέπει η κοινωνία μια γυναίκα που έχει γυναικολογικά θέματα και αλλιώς έναν άνδρα που το σπέρμα μπορεί να μην είναι καλό. Και οι γυναίκες βάλλονται (πχ στενή λεκάνη έχει αυτή, κοκαλιαρα, μικρή μήτρα και άλλα απαίσια στερεότυπα) αλλά πιο πολύ οι άνδρες.Δυστυχώς..Εγω προσωπικά αν με ρωτήσουν κάποια στιγμή τι γίνεται (ελπίζω να μην με ρωτήσουν βεβαια) προτιμώ να το πάρω πάνω μου κι ας είναι όλα φυσιολογικά παρά να πω φταίει το σπέρμα. Είναι κρίμα αλλά οι άνδρες σε αυτό στιγματίζονται πιο εύκολα (πχ είναι τζούφιος, ρίχνει άσφαιρα και άλλα τραγικά που αποτελούν ένα είδος Bullying).Είναι όμως μια απαραίτητη εξέταση το σπερμοδιάγραμμα γιατί αλλιώς το αγχος δεν θα μου φύγει ποτέ και συνέχεια θα σκέφτομαι ότι χάνω χρόνο. Ακόμα και καλό να είναι τελικά το σπέρμα δεν θα μείνω ποτέ έγκυος έτσι με την εμμονη. Η αγάπη και ο έρωτας είναι όπως λες κι εσύ η απάντηση στα προβλήματα. Θα τον βοηθήσω όσο μπορώ να ξεφοβηθεί και να παμε και μαζί για την εξέταση μέχρι το καλοκαίρι. Με βοήθησες πολύ! Να είσαι καλά!!

[Maimouditsa16]

minaxx1976, evak1978

 

Κορίτσια καλησπέρα. Επειδή είμαστε στην ίδια ηλικία (κι εγώ του '78) ήθελα να ρωτήσω πώς αποφασίσατε να στραφείτε εξαρχής στην εξωσωματική. Πόσο χρόνο προσπαθούσατε πριν; είχατε εξετάσεις απαγορευτικές για φυσιολογική σύλληψη; πώς εγκαταλείψατε αυτή την προσπάθεια;

Εγώ είμαι γύρω στον 1,5 χρόνο προσπαθειών με καλές ορμονολογικές και σαλπιγγογραφία αλλά με κακό σπέρμα του συντρόφου μου. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι πλέον και τις άλλες λύσεις, όμως δεν έχω κάνει ακόμα καμία συζήτηση ούτε με το σύντροφό μου ούτε με το γιατρό μου, ο οποίος είναι αισιόδοξος. Με αγχώνει λίγο η ηλικία για να πω την αλήθεια αν και οι εξετάσεις δείχνουν καλή ποιότητα ωαρίων. Έβαλα μέσα μου ένα νοητό χρονικό όριο. Αν μέχρι το Σεπτέμβρη δε συμβεί, τότε θα ξεκινησω κι εγώ προσπάθειες με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

 

Pastelaki τώρα είδα την ιστορία σου. Νομίζω έκανες πολύ καλά που έβαλες ένα όριο χρονικό. Ελπίζω να μην χρειαστεί να το ξεπεράσεις και να μείνεις έγκυος με φυσιολογικές επαφές. Όλα είναι πιθανά. Είναι θετικό το ότι έχεις καλή ποιότητα ωαρίων! Καλό θα ήταν να το συζητήσετε με τον σύντροφο, αλλά και με τον γιατρό. Νομίζω ο γιατρός παίζει τεράστιο ρόλο. Αν δεν είναι ειδικός στην υπ. αναπαραγωγή τότε να του ζητήσεις να σου συστήσει κάποιον. Κακά τα ψέματα οι απλοί γυναικολόγοι δεν έχουν δει τόσα περιστατικά όσα οι γιατροί στα κέντρα εξωσωματικής. Καλό είναι να υπάρχει μια συνεργασία μεταξύ τους. Και ο δικός μου γιατρός είναι αισιόδοξος (παρά το ότι δεν εχουμε κάνει ακόμη σπερμοδιάγραμμα) και μου λέει όλα καλά θα πάνε για να με ξεαγχώσει, αλλά από την άλλη μου πετάει και "με το που πατας τα 35 -(δηλαδή σύντομα) αρχίζουμε και τρέχουμε!!" ωραία με ξεάγχωσε..!!! Δεν σου κρύβω ότι σκέφτομαι να απεθυνθώ κι εγώ σε ειδικό γιατρό για διερεύνηση γονιμότητας.

[despina88]

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Δεσποινα. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Και ο σύζυγος το θέλει (το καταλαβαίνω από τον τρόπο που χαιδεύει την κοιλιά μου μέχρι να μου έρθει η περίοδος και πώς με αγκαλιάζει όταν εγώ κλαίω αφού έρθει) Απλώς ίσως να φοβάται το αποτέλεσμα της εξέτασης. Δυστυχώς στους άνδρες η δύναμη, η ποσότητα και η κινητικότητα του σπέρματος είναι συνδεδεμένη με τον ανδρισμό (σε κοινωνικά πλαίσια πάντα, όχι σε επιστημονικά) Αλλιώς βλέπει η κοινωνία μια γυναίκα που έχει γυναικολογικά θέματα και αλλιώς έναν άνδρα που το σπέρμα μπορεί να μην είναι καλό. Και οι γυναίκες βάλλονται (πχ στενή λεκάνη έχει αυτή, κοκαλιαρα, μικρή μήτρα και άλλα απαίσια στερεότυπα) αλλά πιο πολύ οι άνδρες.Δυστυχώς..Εγω προσωπικά αν με ρωτήσουν κάποια στιγμή τι γίνεται (ελπίζω να μην με ρωτήσουν βεβαια) προτιμώ να το πάρω πάνω μου κι ας είναι όλα φυσιολογικά παρά να πω φταίει το σπέρμα. Είναι κρίμα αλλά οι άνδρες σε αυτό στιγματίζονται πιο εύκολα (πχ είναι τζούφιος, ρίχνει άσφαιρα και άλλα τραγικά που αποτελούν ένα είδος Bullying).Είναι όμως μια απαραίτητη εξέταση το σπερμοδιάγραμμα γιατί αλλιώς το αγχος δεν θα μου φύγει ποτέ και συνέχεια θα σκέφτομαι ότι χάνω χρόνο. Ακόμα και καλό να είναι τελικά το σπέρμα δεν θα μείνω ποτέ έγκυος έτσι με την εμμονη. Η αγάπη και ο έρωτας είναι όπως λες κι εσύ η απάντηση στα προβλήματα. Θα τον βοηθήσω όσο μπορώ να ξεφοβηθεί και να παμε και μαζί για την εξέταση μέχρι το καλοκαίρι. Με βοήθησες πολύ! Να είσαι καλά!!

 

 

Γλυκια μου κοπελα κανεις δεν προκειται να σας ρωτησει και κανεις δεν προκειται να τον μειωσει σαν ανδρα γιατι αυτο ειναι κατι που αφορα τους δυο σας και θα το ξερετε μονο εσυ κι ο συζυγος σου.Τα ζευγαρια δε λενε σ'ολο τον κοσμο ποσο γονιμα ειναι..για τον εαυτο σας θα τις κανετε τις εξετασεις! Δεν προκειται να το βγαλετε τελαλη αν υπαρξει προβλημα με το σπερμοδιαγραμμα απλως θα αξιοποιησετε το χρονο σας κανοντας την οποια θεραπεια για να αποκτησετε οσο πιο συντομα γινεται μωρακι. Δεν θα πειτε σε κανεναν τι εξετασεις κανατε,αν βγηκαν τα αποτελεσματα κτλ. Ειναι κατι εντελως προσωπικο και ειναι εξολοκληρου δικο σας!

Ο χρονος μας ειναι πολυτιμος και θελουμε στις αγκαλιτσες μας ομορφα γερα μωρακια!

[p_astelaki]

Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Δεσποινα. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Και ο σύζυγος το θέλει (το καταλαβαίνω από τον τρόπο που χαιδεύει την κοιλιά μου μέχρι να μου έρθει η περίοδος και πώς με αγκαλιάζει όταν εγώ κλαίω αφού έρθει) Απλώς ίσως να φοβάται το αποτέλεσμα της εξέτασης. Δυστυχώς στους άνδρες η δύναμη, η ποσότητα και η κινητικότητα του σπέρματος είναι συνδεδεμένη με τον ανδρισμό (σε κοινωνικά πλαίσια πάντα, όχι σε επιστημονικά) Αλλιώς βλέπει η κοινωνία μια γυναίκα που έχει γυναικολογικά θέματα και αλλιώς έναν άνδρα που το σπέρμα μπορεί να μην είναι καλό. Και οι γυναίκες βάλλονται (πχ στενή λεκάνη έχει αυτή, κοκαλιαρα, μικρή μήτρα και άλλα απαίσια στερεότυπα) αλλά πιο πολύ οι άνδρες.Δυστυχώς..Εγω προσωπικά αν με ρωτήσουν κάποια στιγμή τι γίνεται (ελπίζω να μην με ρωτήσουν βεβαια) προτιμώ να το πάρω πάνω μου κι ας είναι όλα φυσιολογικά παρά να πω φταίει το σπέρμα. Είναι κρίμα αλλά οι άνδρες σε αυτό στιγματίζονται πιο εύκολα (πχ είναι τζούφιος, ρίχνει άσφαιρα και άλλα τραγικά που αποτελούν ένα είδος Bullying).Είναι όμως μια απαραίτητη εξέταση το σπερμοδιάγραμμα γιατί αλλιώς το αγχος δεν θα μου φύγει ποτέ και συνέχεια θα σκέφτομαι ότι χάνω χρόνο. Ακόμα και καλό να είναι τελικά το σπέρμα δεν θα μείνω ποτέ έγκυος έτσι με την εμμονη. Η αγάπη και ο έρωτας είναι όπως λες κι εσύ η απάντηση στα προβλήματα. Θα τον βοηθήσω όσο μπορώ να ξεφοβηθεί και να παμε και μαζί για την εξέταση μέχρι το καλοκαίρι. Με βοήθησες πολύ! Να είσαι καλά!!

 

Κοριτσάκι καλημέρα! Εχω διαβάσει από χθες αυτά που έχεις γράψει αλλά ημουν εκτός γραφείου και από το κινητό δεν μπορούσα να απαντήσω. Θα σου πω τα εξής. Σε καταλαβαίνω 2 φορές περισσότερο τώρα σχετικά με τα όσα γράφεις για την αντιμετώπιση του καλού σου και θα σου πω τη μικρή μου ιστορία.

Οπως είχα πει στην αρχή η προσπάθεια για παιδί ήρθε πολύ ξαφνικά χωρίς σκέψη και συζήτηση. Και αφού ξεκινήσαμε τις ελεύθερες επαφές και πάλι πέρασε κανας μήνας για να το συζητήσουμε. Να σημειώσω ότι δεν είμαστε παντρεμένοι, είμαστε σε ελεύθερη συμβίωση (άνευ συμφώνου) και το θέμα γάμος δε μας απασχολεί, θα το σκεφτούμε όμως με την έλευση ενός παιδιού. Αυτά στα λέω για να καταλάβεις ότι πράγματι δεν είχαμε μπει και οι 2 σε αυτή τη διαδικασία, ούτε μας είχαν πρήξει συγγενείς και φίλοι, απλά απολαμβάναμε τη σχέση μας.

Όσο περνούσε βέβαια ο καιρός και το άγχος ήρθε και η στεναχώρια ήρθε και ο καθένας μας άρχισε να κάνει τις δικές του σκέψεις και πάλι χωρίς να το συζητάμε μεταξύ μας. Είχα βάλει πάλει χρονικό όριο, πάνω στο χρόνο να κάνουμε εξετάσεις. Εγώ τις έκανα λίγο νωρίτερα και πραγματικά με ξεάγχωσε αρκετά αυτό όταν είδα τα καλά αποτελέσματα. Όταν ήρθε η ώρα όμως του σπερμοδιαγράμματος ήρθαν και οι πρώτες εντάσεις του στυλ "και τί χρειάζεται αυτό", "αν τρελαθούμε και αγχωθούμε δε θα έρθει ποτέ" και άλλα τέτοια μέχρι να καταλήξει στο "δε θέλω να ξέρω αν συμβαίνει κάτι γιατί αυτό μπορεί να επηρεάσει τη σχέση μας". Και εννοούσε ότι μπορεί να άρχιζα να τον αντιμετωπίζω διαφορετικά. Εκεί έκανα μεγάλο αγώνα για να μπορέσω να του εξηγήσω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα της γυναίκας ή του άνδρα. Τυχόν πρόβλημα είναι του ζευγαριού οπότε και οι 2 το αντιμετωπίζουν από κοινού, ενωμένοι και με αγάπη. Και τέλος του εξήγησα ότι σε αντίθεση με εκείνον η άγνοια εμένα με διαλύει και με αγχώνει ακόμα περισσότερο. Οτι αν πράγματι ήμασταν μαζί σε αυτή την ιστορία θα έπρεπε να καταλάβει ότι το να μην ξέρω τί συμβαίνει με άγχωνε και με στεναχωρούσε πιο πολύ από το να γνωρίζω ότι υπάρχει συγκεκριμένο πρόβλημα. Ετσι με τα πολλά ένα άχαρο κρύο πρωινό έδωσε το σπέρμα του για εξέταση. Τον έβλεπα τόσο πολύ έξω από τα νερά του και στεναχωριόμουν άλλα έπρεπε να γίνει. Και μετά ήρθαν τα αποτελέσματα. 26% κινητικότα την πρώτη ώρα και 10% φυσιολογικές μορφές. Άλλος αγώνας εδώ. Μου έλεγε ότι είναι ανίκανος και άχρηστος. Τον βοηθούσα στη δουλειά και μου έστελνε μηνυμα "Ο ανίκανος σε ευχαριστεί" (σκέψου). Αυτο που λες εσύ ότι για κάποιο λόγο συνδέουν την ποιότητα του σπέρματος με την ίδια την ανδρική τους υπόσταση, ισχύει. Τέλος πάντων, του εξήγησα ότι δεν έχει σχέση η ικανότητα με το σπέρμα και ότι εφόσον ανταποκρίνεται μια χαρά σεξουαλικά, το θέμα του σπέρματος ήθελε μια μικρή βοήθεια. Και έτσι πήραμε τις βιταμίνες και τώρα είμαστε στο μέσον της θεραπείας και κάνουμε και τις ενέσεις αλλά όπως έγραψε και η oly πιο πάνω θεωρώ πολύ πρόχειρη αυτή τη θεραπεία και μάλλον θα πρέπει να απευθυνθούμε σε ειδικό ουρολόγο να δούμε αν υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να γνωρίζουμε. Και τότε θα έχουμε δυσκολίες, το γνωρίζω, άλλος αγώνας κι εκεί.

Μακάρι να μη χρειαστεί αλλά δεν το βλέπω...

Τέλος έκανες πολύ καλά που δεν ενημέρωσες κανέναν σχετικά με τις προσπάθειές σου γιατί εμείς αφελώς (κυρίως εκείνος δηλαδή) το ανακοινώσαμε σε φίλους ότι έχουμε ξεκινήσει προσπάθειες και κάναμε μια μίνι στατιστική (πόσο καιρό προσπάθειας κλπ). Όσο περνούσε ο καιρός το μετανιώσαμε αμφότεροι γιατί ρωτούσαν (εύλογα βέβαια) και ερχόμασταν σε δύσκολη θέση. Ευτυχώς τώρα πια είναι πιο διακριτικοί.

[Maimouditsa16]

Είχα βάλει πάλει χρονικό όριο, πάνω στο χρόνο να κάνουμε εξετάσεις. Εγώ τις έκανα λίγο νωρίτερα και πραγματικά με ξεάγχωσε αρκετά αυτό όταν είδα τα καλά αποτελέσματα. Όταν ήρθε η ώρα όμως του σπερμοδιαγράμματος ήρθαν και οι πρώτες εντάσεις του στυλ "και τί χρειάζεται αυτό", "αν τρελαθούμε και αγχωθούμε δε θα έρθει ποτέ" και άλλα τέτοια μέχρι να καταλήξει στο "δε θέλω να ξέρω αν συμβαίνει κάτι γιατί αυτό μπορεί να επηρεάσει τη σχέση μας". Και εννοούσε ότι μπορεί να άρχιζα να τον αντιμετωπίζω διαφορετικά. Εκεί έκανα μεγάλο αγώνα για να μπορέσω να του εξηγήσω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα της γυναίκας ή του άνδρα. Τυχόν πρόβλημα είναι του ζευγαριού οπότε και οι 2 το αντιμετωπίζουν από κοινού, ενωμένοι και με αγάπη. Και τέλος του εξήγησα ότι σε αντίθεση με εκείνον η άγνοια εμένα με διαλύει και με αγχώνει ακόμα περισσότερο. Οτι αν πράγματι ήμασταν μαζί σε αυτή την ιστορία θα έπρεπε να καταλάβει ότι το να μην ξέρω τί συμβαίνει με άγχωνε και με στεναχωρούσε πιο πολύ από το να γνωρίζω ότι υπάρχει συγκεκριμένο πρόβλημα. Ετσι με τα πολλά ένα άχαρο κρύο πρωινό έδωσε το σπέρμα του για εξέταση. Τον έβλεπα τόσο πολύ έξω από τα νερά του και στεναχωριόμουν άλλα έπρεπε να γίνει. Και μετά ήρθαν τα αποτελέσματα. 26% κινητικότα την πρώτη ώρα και 10% φυσιολογικές μορφές. Άλλος αγώνας εδώ. Μου έλεγε ότι είναι ανίκανος και άχρηστος. Τον βοηθούσα στη δουλειά και μου έστελνε μηνυμα "Ο ανίκανος σε ευχαριστεί" (σκέψου). Αυτο που λες εσύ ότι για κάποιο λόγο συνδέουν την ποιότητα του σπέρματος με την ίδια την ανδρική τους υπόσταση, ισχύει. Τέλος πάντων, του εξήγησα ότι δεν έχει σχέση η ικανότητα με το σπέρμα και ότι εφόσον ανταποκρίνεται μια χαρά σεξουαλικά, το θέμα του σπέρματος ήθελε μια μικρή βοήθεια. Και έτσι πήραμε τις βιταμίνες και τώρα είμαστε στο μέσον της θεραπείας και κάνουμε και τις ενέσεις αλλά όπως έγραψε και η oly πιο πάνω θεωρώ πολύ πρόχειρη αυτή τη θεραπεία και μάλλον θα πρέπει να απευθυνθούμε σε ειδικό ουρολόγο να δούμε αν υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να γνωρίζουμε. Και τότε θα έχουμε δυσκολίες, το γνωρίζω, άλλος αγώνας κι εκεί.

Μακάρι να μη χρειαστεί αλλά δεν το βλέπω...

Τέλος έκανες πολύ καλά που δεν ενημέρωσες κανέναν σχετικά με τις προσπάθειές σου γιατί εμείς αφελώς (κυρίως εκείνος δηλαδή) το ανακοινώσαμε σε φίλους ότι έχουμε ξεκινήσει προσπάθειες και κάναμε μια μίνι στατιστική (πόσο καιρό προσπάθειας κλπ). Όσο περνούσε ο καιρός το μετανιώσαμε αμφότεροι γιατί ρωτούσαν (εύλογα βέβαια) και ερχόμασταν σε δύσκολη θέση. Ευτυχώς τώρα πια είναι πιο διακριτικοί.

 

Αχ παστελάκι γλυκό πόσο σε καταλαβαίνω. Είσαι μέσα στο μυαλό μου πραγματικά. Κι εγώ όταν ξεκινήσαμε τις προσπάθειες είχα βάλει ένα χρονικό όριο -τους 12 μήνες. Όσο όμως περνούσε ο καιρός και (παρά το ότι έχω σταθερό κύκλο και πάνω κάτω ψιλιαζόμουν τις γόνιμες μέρες) μωρό δεν ερχόταν, αποφάσισα να ζητήσω από τον γιατρό να μου γράψει εξετάσεις. Πριν κλείσει ο χρόνος, όπως λες κι εσύ, έκανα και την σαλπιγγογραφία μου. Δεν πόνεσα αλλά είχα τρελό άγχος. Με είχαν 2μιση ώρες να περιμένω το αποτέλεσμα. Μου είχε έρθει να βάλω τα κλάματα-τα έβαλα βασικά στην τουαλέτα όταν νόμιζα ότι άκουσα να ψιθυρίζουν "βουλωμένη". Τελικά ήταν καλά τα αποτελέσματα. Ξεαγχώθηκα, ανακουφίστηκα. Και από τότε τριβελλίζει στο μυαλό μου το σπερμοδιάγραμμα. Όπως ακριβώς τα λες κι εσύ. Πιο πολύ με αγχώνει το ότι βαδίζουμε στα τυφλά. Η άγνοια με σκοτώνει, με λιώνει πιο πολύ από το να γνωρίζω. Έχω μάθει στην ζωή μου να παλεύω όταν πραγματικά θέλω κάτι. Να μην αφήνω τίποτα στην τύχη του, όταν το θέλω πολύ. Εξάλλου αν υπάρχει πρόβλημα θα παλέψουμε μαζί, ενωμένοι για αυτό. Κι εγώ πιστεύω όπως λες ότι αν υπάρχει θέμα τότε αυτό αφορά και τους 2. Θα το συζητήσω το θέμα ανοιχτά όπως έκανες κι εσύ, μόλις βρω την ευκαιρία. Μέχρι τώρα λέω μόνο γενικόλογα. Ξέρω όμως ότι και ο ίδιος έχει αγχωθεί κι ας μην το εκδηλώνει.

Φαντάζομαι τί πέρασες όταν μάθατε τα αποτελέσματα. Τί να πεις σε έναν άνδρα όταν μαθαίνει κάτι τέτοιο.. Δίκοπο μαχαίρι η κάθε λέξη. Μέσα του νιώθει ανίκανος κι ας είναι δυναμίτης στο κρεβάτι. Μπορεί να φοβηθεί ότι θα σε χάσει για κάποιον άλλον. Να ψάχνει επιβεβαίωση σαν άνδρας κάθε στιγμή. Τεράστια προσπάθεια έκανες να του το ξεκολλήσεις από το μυαλό και μπράβο σου κοπέλα μου. Δυστυχώς είναι ένα τεράστιο κοινωνικό θέμα. Πάντως νομίζω κι εγώ ότι πρέπει να πάτε σε έναν ουρολόγο. Όπως πχ αν υπάρχει θέμα ορμονικό, θα πηγαίναμε σε ενδοκρινολόγο και όχι απλά στον γυναικολόγο μας, έτσι σε αυτή την περίπτωση ο ουρολόγος είναι ο ειδικός και για να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα και να συστήσει περαιτέρω δράσεις (πχ θεραπεία, φάρμακα ή IVF αν το κρίνει απαραίτητο) Εύχομαι να μην χρειαστει τίποτα από όλα αυτά και το σπέρμα να έχει φτιαξει με τις βιταμίνες που παίρνει τώρα.

Όσο για τις συζητήσεις με τρίτους, ήταν απόφαση του συζύγου να μην πούμε τίποτα σε κανέναν όταν ξεκινήσαμε τις προσπάθειες μετά από 2 περίπου χρόνια γάμου. Και χαίρομαι για αυτό. Αλλά όσο να είναι όταν είσαι παντρεμένος όλοι οι συγγενείς και φίλοι αυτό σκέφτονται. Είναι έννοιες ταυτόσημες. Γάμος= άμεση εγκυμοσύνη. Δεν μας λένε κάτι άμεσα αλλά ξέρω ότι αυτό σκέφτονται και αυτό συζητάνε πίσω από την πλάτη μας. Και ενίοτε και μπροστά χαριτολογώντας. Δεν έχουμε καθόλου φίλους που να είναι παντρεμένοι και να μην έχουν ήδη μωρά...Αν ξανακούσω : "το σκέφτεστε για παιδάκι? " "άντε κάντε ενα παιδάκι" "να δείτε πόσο θα αλλάξει η ζωή σας", "μεγάλη ευτυχία". Κρατιέμαι να μην τους φωνάξω.

[annie79]

Καλημέρα!

Είναι το πρώτο μου post στο forum, αν και το διαβάζω καιρό. Είμαι ακριβώς στην ίδια φάση με σένα p_astelaki. Σε μερικούς μήνες θα γίνω 37, προσπαθούμε 1,5 χρόνο με τον άντρα μου, αλλά όχι και τόσο προγραμματισμένα. Έχουμε κάνει κάποιες εξετάσεις σε κέντρο υπογονιμότητας, σε μερικές μέρες έχουμε ραντεβού με τον γιατρό για να μας πει πως πρέπει να προχωρήσουμε, γιατί υπάρχουν διάφορα θεματάκια και στους δυο μας.

Προσπαθώ να μην αγχώνομαι αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο... Τα τελευταία 3 χρόνια έχουμε περάσει πολύ δύσκολα λόγω πολύ σοβαρού οικογενειακού προβλήματος υγείας και μερικές φορές με πιάνει το παράπονο γιατί πρέπει σε όλα τα θέματα να προκύπτουν δυσκολίες…

 

Κορίτσια καλημέρα και από εμένα. Κλασσικά θα πω ότι διαβάζω καιρό το forum αλλά ποτέ δεν αποφάσισα να μπω και να μιλήσω για όλα αυτά που νιώθω. Το αποφάσισα όμως αφενός γιατί είναι ψυχοθεραπευτικό να γράφεις, αφετέρου γιατί ο κύκλος των ανθρώπων στους οποίους μπορείς να μιλήσεις στενεύει τραγικά, ειδικά όταν ο περίγυρός σου, ακόμα και στενές σου φίλες δεν μπορούν να κατανοήσουν την ιδιαίτερη ψυχολογία της γυναίκας που προσπαθεί μάταια να βιώσει τη μητρότητα. Ή γιατί δεν είναι σε αυτή τη φάση, ή γιατί δε δυσκολεύτηκαν καθόλου.

Με το σύντροφό μου είμαστε μαζί 3 χρόνια και τον τελευταίο 1,5 χρόνο έχουμε ελεύθερες επαφές. Στην αρχή πολύ χαλαρά δηλαδή η μετάβαση από το σεξ με προφύλαξη σε αυτό χωρίς προφύλαξη έγινε μια μέρα χωρίς να το συζητήσουμε ούτε πριν ούτε αργότερα για κάποιο καιρό. Θέλω να πω ότι όλο αυτό ξεκίνησε χωρίς άγχος και από τις δυο πλευρές, χωρίς στόχευση αλλά με πολλή θέληση. Είμαι 37 χρονών και για να πω την αλήθεια το θέμα παιδί δε με είχε απασχολήσει μέχρι τότε, όμως είχα την πεποίθηση ότι η απόκτηση ενός μωρού θα γινόταν όμορφα, φυσικά και απλά ως αποτέλεσμα της υπέροχης σχέσης που είχα χτίσει με το σύντροφό μου.

Εδώ διαψεύστηκα όμως... 1,5 χρόνο σχεδόν, μπόλικο άγχος και αρκετό κλάμα αργότερα.... τζίφος. Η μητρότητα σήμερα φαίνεται ένα μακρινό όνειρο, γεγονός που μου προκαλεί ψυχολογικές διακυμάνσεις, στις οποίες είμαι ανήμπορη πολλές φορές να ανταποκριθώ. Μια είμαι αισιόδοξη, μια απαισιόδοξη, μια θυμώνω, μια γλυκαίνω κ.ο.κ όσες περνάτε αυτή τη διαδικασία με καταλαβαίνετε. Το πιο δύσκολο είναι αυτό το "μικρό πένθος" που βιώνεις κάθε μήνα που επιβεβαιώνεται μια ακόμα αποτυχία.

Στο χρόνο επάνω ξεκινήσαμε εξετάσεις. Οι ορμονολογικές μου άψογες, η σαλπιγγογραφία πολύ καλή όμως το σπερμοδιάγραμμα του καλού μου μας έδειξε την αιτία του προβλήματος. Μόλις 26% κινητικότητα σε 25 εκ/ml και 10% φυσιολογικές μορφές. Ο γυναικολόγος μου μας σύστησε profertil και τρεις ενέσεις τεστοστερόνης μια κάθε μήνα. Είμαστε τώρα στο μέσο της θεραπείας. Αρνούμαι να μπω στη διαδικασία του τεστ ωορρηξίας (μια φορά το έκανα και ωορρηξία δεν είδα ή δεν πρόλαβα), δεν κάνω θερμομέτρηση, αρνούμαι να καλοκουρντίσω τον εαυτό μου προκειμένου να τον μετατρέψω σε αναπαραγωγική μηχανή. Και για να μην παρεξηγούμαι. Αυτό που θέλω να αποφύγω είναι να εστιάσω όλη μου τη ζωή και τη σχέση μου γύρω από το θέμα του παιδιού. Αρκετά επηρεάζουν τη σεξουαλική ζωή του ζευγαριού οι στοχευμένες επαφές.

Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτό το ταξίδι γιατί σιγουρα η υπογόνιμη περίοδος σε κάνει να ανακαλύπτεις πολλά για εσένα αλλά δοκιμάζει και τη σχέση του ζευγαριού, το μόνο που ξέρω είναι ότι από αυτή τη δοκιμασία όποιος βγει αλώβητος (πόσο μάλλον με ευτυχές αποτέλεσμα), έχει καταφέρει πολλά! Εχει πονέσει, έχει αμφισβητήσει, έχει κλονιστεί αλλά τα έχει καταφέρει. Και μόνο εμείς ξέρουμε τί σημαίνει αυτή η δοκιμασία!

Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό λένε! Μην το ξεχνάμε αυτό. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και το σύντροφό μας πιο πολύ, να αγαπήσουμε τη σχέση μας, την επαφή μας με τον άνθρωπο που έχουμε διαλέξει δίπλα μας, αντίστοιχα κι αυτός το ίδιο. Κι όταν με το καλό το μωράκι θα είναι στην αγκαλιά μας, η αγάπη κι επιμονή των γονιών του θα είναι το πιο σημαντικό του δώρο.

Θα χαρώ να μιλήσω με όλες σας. Διαβάζω τις ιστορίες των κοριτσιών που τα κατάφεραν και γεμίζω χαρά και αισιοδοξία. Συνεχίστε να μας ανεβάζετε, ελπίζω κι οι υπόλοιπες να γράψουμε σύντομα τη δική μας ιστορία εδώ μέσα!

[p_astelaki]

Καλημέρα!

Είναι το πρώτο μου post στο forum, αν και το διαβάζω καιρό. Είμαι ακριβώς στην ίδια φάση με σένα p_astelaki. Σε μερικούς μήνες θα γίνω 37, προσπαθούμε 1,5 χρόνο με τον άντρα μου, αλλά όχι και τόσο προγραμματισμένα. Έχουμε κάνει κάποιες εξετάσεις σε κέντρο υπογονιμότητας, σε μερικές μέρες έχουμε ραντεβού με τον γιατρό για να μας πει πως πρέπει να προχωρήσουμε, γιατί υπάρχουν διάφορα θεματάκια και στους δυο μας.

Προσπαθώ να μην αγχώνομαι αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο... Τα τελευταία 3 χρόνια έχουμε περάσει πολύ δύσκολα λόγω πολύ σοβαρού οικογενειακού προβλήματος υγείας και μερικές φορές με πιάνει το παράπονο γιατί πρέπει σε όλα τα θέματα να προκύπτουν δυσκολίες…

 

Αυτό το τελευταίο είναι και το δικό μου παράπονο. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι όλα στη ζωή μου ήρθαν δύσκολα με πολύ κόπο και ψυχολογικό κόστος. Πάντως το γεγονός ότι έχουμε δει και περάσει πολλά, έχουμε παλέψει με τους δαίμονες μας και έχουμε σταθεί στα πόδια μας, θα μας κάνει υπέροχες μαμάδες. Κράτα αυτό και πίστευε πολύ σε αυτό που θέλεις!

Χαίρομαι που τα συζητάμε, βοηθά πολύ και ξεαγχώνει. Σκέφτομαι επίσης ότι η υπογονιμότητα και το άγχος σύλληψης στις δικές μας ηλικίες παίρνει μια άλλη διάσταση. Ίσως θα έπρεπε να ανοίξουμε ένα topic ξεχωριστό για τις υποψήφιες μανούλες μετά τα 35-36

Τέλος να σου πω ότι θεωρώ πολύ καλή κίνηση το ότι απευθυνθήκατε μαζί σε κέντρο υπογονιμότητας. Αυτό σημαίνει ότι ο καλός σου αντιμετωπίζει με μεγάλη ωριμότητα το θέμα αυτό και είστε μαζί στην προσπάθεια αυτή. Εύχομαι όλα να πάνε καλά και σύντομα!