Τα ουρλιαχτά είναι το νέο ξύλο!!

[ΡΙΑ84]

.

Κατήντησα να θυμώνω και να προσπαθώ να κρύψω το θυμό μου. Να λέω με τρεμάμενη από νεύρα φωνή και με ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπο, "Μπορείς σε παρακαλώ να σταματήσεις να κοπανάς το κουτάλι σου στο κεφάλι του αδελφού σου, ........ αγάπη μου!!" Το αγάπη μου το διατήρησα. Αλλά, με τσιτάτο και υποσκάπτοντα νεύρα....

 

Α, και το καλύτερο, τελικά μεγαλώνοντας τα παιδιά μου η μάνα είδα και αρκετά επισόδεια του winnie the pooh και μητέρα τελικά δεν έχει!

ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!! καλα εε θα γεννησω πριν της ωρας μου απο τα γελια,οσο το διαβαζα μου ερχοταν στο μυαλο πως θα ηταν αυτη η σκηνη live και ακομα γελαω....να εισαι καλα!!!!

και το καλυτερο???πραγματικα δεν εχει μητερα ο winnie the pooh!!!!

καλο κουραγιο σε ολες μας με τα τερατακια μας!!!!!!!!!

[ivet]

Yπάρχουν φορές που ειμαι τέρας ψυχραιμιας και συζητάω με τις ώρες και λέω και τα ιδια πράγματα 20.000 φορές αλλα κάτι αλλες που χαροπαλευει το μωρό επειδη τρεχει διπλα διπλα με τον μεγάλο και ο μεγάλος τελειος καταλάθος τον σπρώχνη, ε ναι εκει την χάνω την μπάλα και αρχίζω και φωνάζω μονο ομως οταν φοβηθώ για κάτι.:twisted::twisted::oops:

Και εγω μετα νιωθω τοσο χάλια λες και τον μαυρισα στο ξύλο νιωθω ατοιμες τύψεις....

[σπουργίτι]

Είμαι πολύ στενοχωρημένη! Σήμερα το πρωί που ετοίμαζα τα παιδιά για το σχολείο, επειδή πάλι τσακωνόντουσαν μεταξύ τους, άρχισα να ουρλιάζω σαν την τρελή! Πρέπει να με άκουσε όλη η γειτονιά! Και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά! Μετά το μετάνιωσα και με πήραν τα ζουμιά, αλλά τι το θές;

Η ειρωνία είναι ότι τις τελευταίες μέρες, παρατηρώντας τη συμπεριφορά των παιδιών μου, διαπίστωσα ότι γενικά τσιρίζανε αρκετά και συζητούσαμε με τον άντρα μου ότι και εμείς τελευταία δεν είμαστε αρκετά υπομονετικοί μαζί τους και φωνάζουμε περισσότερο απ' ότι δικαιολογούν οι καταστάσεις! Είπαμε μάλιστα ότι πρέπει να ηρεμήσουμε πρώτα εμείς και να εξασκήσουμε πιο πολύ την υπομονή μας, ώστε να τους δώσουμε το παράδειγμα! Αλλά ... δάσκαλε που δίδασκες!

Δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει, πρέπει να έχω μπερδέψει και τα παιδιά! Είναι σα να μην μπορώ να το ελέγξω! Δεν τους δίνω καν το χρόνο να συμμορφωθούν στις παρατηρήσεις μου, γιατί ενώ τους κάνω 2-3 παρατηρήσεις σε ήρεμο σχετικά τόνο, μετά η φωνή μου ανεβαίνει απότομα! Δεν υπάρχει μεσαίο επίπεδο στις παρατηρήσεις μου μερικές φορές, απλώς το προσπερνάω και τα καημένα μένουν κάγκελο!

Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά είμαι πολύ στενοχωρημένη και θυμωμένη με τον εαυτό μου!

[culte]

και μόνο το γεγονός ότι καταλαβαίνεις το λάθος σου, είναι η αρχή για να το ξεπεράσεις...

 

έτσι δεν είναι????

[τον]

Μην αγχώνεσε όλες τα ίδια κάνουμε .................η μόνη διαφορά που εχω εγώ είναι ότι εκέι που μενω είναι ότι δεν μ΄ακούει κανείς χαχαχα........ μόνο τα πρόβατα του γείτονα και η γαλοπουλες μας που κάνουν........... γουλ γουλ όταν ακούνε της φωνές μου κάθε μεσιμέρι που γυρνάμε στο σπίτι που τσα κώνονται μεταξύ τους τα σκασμένα με το που θα κατέβουν απο το αυτοκήνητο η αλήθεια έιναι του σου έρχεται να τα πνίξης ώρες ώρες .Διότι τις περισότερες φορές το κάνουν για πλάκα για να σε εκνερίσουν και φυσικά το καταφέρνουν...........και ναι συμφωνω ότι πρέπει να είμαστε ποιο ψύχραιμη αλλά δυστηχώς και εμάς η ψυχολογία μας δεν είναι πάντα και η καλύτερη.........άνθρωπη είμαστε .......

[christine06]

Αχ μωρέ σπουργιτάκι και να ήσουν η μόνη....

Δυστυχώς όλοι το κάνουμε κάποιες στιγμές...το θέμα είναι να προσπαθούμε να το ελαττώσουμε...

Πρέπει να δεις τι γίνεται κάθε μέρα στην οικοδομή μας...

3 οικογένειες με μικρα παιδιά το πρωί να πάνε σχολείο...φαντάζεσαι τι ακούγεται

[σπουργίτι]

Δεν ξέρω βρε κορίτσια, απλά δεν με αντέχω, όταν με πιάνουν οι υστερίες μου! Δεν ήμουν έτσι! Ξεκίνησε μετά τον δεύτερο τοκετό μου ... λέτε να τα έχουν παίξει οι ορμόνες μου...; Παλιότερα το απέδιδα στην έλλειψη ύπνου (με είχε τσακίσει η μικρή στο θέμα αυτό). Τώρα τελευταία όμως, δεν μπορώ να πω, κοιμάμαι λίγο καλύτερα!

Μετά το ξέσπασμα πήρα αγκαλιά τη μικρή μου, καθώς την έντυνα (με είχαν πάρει τα ζουμιά) και το καημένο μου χάιδευε την πλατούλα σα μεγάλος άνθρωπος. Και πάντα όταν με βλέπει κάπως....... με ρωτάει τι έχω΄και αν είμαι στενοχωρημένη ...

Culte μου καταλαβαίνω το λάθος μου και ξέρω ότι τα παιδιά δεν εισπράττουν τίποτε καλό από τέτοια ξεσπάσματα, κάνω συχνά την αυτοκριτική μου, αλλά για να πω την αλήθεια δεν με βλέπω να βελτιώνομαι σημαντικά...

Μπορεί να μη γίνεται συχνά (1-2 φορές το μήνα), αλλά αυτό δεν μου λέει τίποτα...

[ARNIKOL]

Είμαι σαν εσένα ακριβώς! Μετά φυσικά με πιάνουν τύψεις, κλάματα και το κυριότερο δεν βγαίνει τπτ... Μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ'ακούω (και οι γείτονες)! Υπόμονή προσπαθώ να κάνω, να μετράω μέχρι το 10 και μετά να κάνω παρατήρηση, νουθεσία κλπ. Ο άντρας μου λέει ότι ώρες-ώρες κάνω σαν υστερική, ότι δεν έχω μέτρο στις φωνές δηλ. Μπορεί αν φωνάξω το ίδιο για κάτι σημαντικό αλλά και για κάτι ασήμαντο. Δίκιο έχει και προσπαθώ να το κόψω...

[Aggeloudia]

Εγω μετράω τις φορες που τους κανω παρατήρηση να σταματήσουν, φωναχτά

Δηλ."Στέλιο σταμάτα...μια"..."Στέλιο σταμάτα...2"...στην 3η έφυγε για μέσα με ηρεμία (τις περισσότερες φορές...) και αυτο που με βοηθάει ειναι οτι οταν φράσω στην 2η φορά με ρωτάει..."Ποια φορά ειναι αυτή;" και σταματάει πλέον στην 3η...Κάτι είναι και αυτό...Με έχει βοηθήσει πολύ.

[pashalitsa]

Είμαι σαν εσένα ακριβώς! Μετά φυσικά με πιάνουν τύψεις, κλάματα και το κυριότερο δεν βγαίνει τπτ... Μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ'ακούω (και οι γείτονες)! Υπόμονή προσπαθώ να κάνω, να μετράω μέχρι το 10 και μετά να κάνω παρατήρηση, νουθεσία κλπ. Ο άντρας μου λέει ότι ώρες-ώρες κάνω σαν υστερική, ότι δεν έχω μέτρο στις φωνές δηλ. Μπορεί αν φωνάξω το ίδιο για κάτι σημαντικό αλλά και για κάτι ασήμαντο. Δίκιο έχει και προσπαθώ να το κόψω...

 

Ομοιοπαθούσα και δεν ξέρω τι να κάνω... Για να μην τη χτυπήσω φωνάζω... Το θέμα είναι ότι έχω προβλήματα στο θυρεοειδή και ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ όλη αυτή η ένταση... Τί θα κάνω;;; Ευτυχώς τελευταία μόλις αρχίσω και φωνάζω "λέει καλά, καλά" και σταματάει...

[livinath]

Λοιπόν... Όταν ήμουν ομαδάρχισσα (προ αιώνων..!! ) είχα παιδιά ηλικίας 7-12 χρονών. Υπήρχαν άλλες κοπέλες που ξελαρυγγιάζονταν στις φωνές - κυριολεκτικά - και τα παιδιά δεν τους έδιναν καμία σημασία.... Δεν φώναζα ποτέ παρά μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις ( "άσε τον ...... από το λαιμό!", "κατέβα από το δέντρο!", "μην τρέχεις δίπλα στην πισίνα!" άντε να πείσω τη μάνα σου ότι δεν σε έπνιξα εγώ.... τέτοια) και δεν είχα ποτέ πρόβλημα πειθαρχίας (να σημειώσω ότι ήμουν ομαδάρχισσα για 5 συναπτά έτη). Τα παιδιά μου πάντα με ακούγανε γιατί ξέρανε σε ποιές περιπτώσεις είναι σημαντικό να ακολουθούν οδηγίες ή να κάνουν αυτό που τους λένε.

 

Ξέρουν ότι δεν πρέπει πχ. να τσακώνονται. Αν κάθε φορά τσιρίζεις σε λίγο θα σκέφτονται "ωχ, πάλι τσιρίζει η υστέρω" και θα σε γράφουν ή ακόμα χειρότερα δεν θα σε ακούνε καν. Κάνε σαφές ότι η ώρα της προετοιμασίας για το σχολείο είναι συγκεκριμένη και δεν παίρνει, πέραν μικρού περιθωρίου που δεν είναι ανάγκη να το ξέρουν, αναβολές και καθυστερήσεις, ούτε καυγάδες. Το πως είναι απλό. Μείνε σταθερή σε αυτό που κάνεις χωρίς πολλά πολλά. Αν τσακώνονται χώρισε τα χωρίς να πεις κουβέντα, μην τα κοιτάς καν στα μάτια αν μπορείς. Συνέχισε με την προετοιμασία τους και αν συνεχίζουν τις φωνές προειδοποίησε τα να σταματήσουν απειλώντας με κάτι όπως "σήμερα δεν θα δείτε 1 ώρα τηλεόραση αλλά 1/2" και αν συνεχίσουν κάν'το. Μην μείνεις μόνο σε απειλές γιατί θα σε πάρουν στο ψιλό. Μην στερείς ολοκληρωτικά μια δραστηριότητα που τους αρέσει αλλά μερικά (περιόρισε τον χρόνο), μην στερείς τροφή, μην χτυπάς ή βρίζεις (αυτά είναι εκ των ουκ άνευ φαντάζομαι). Άστα απλά να έρθουν αντιμέτωπα με τις συνέπειες των πράξεων τους. Είναι γεγονός ότι αργούν λίγο να καταλάβουν τη σχέση πράξης-αποτελέσματος αλλά κάποια στιγμή το πιάνουν το νόημα. Μέχρι κάποια ηλικία πιάνει και η καρέκλα των άτακτων ως τιμωρία. Και πάνω απ'όλα ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ. Είναι πειρασμός τα τσουλούφια που πετάνε όταν τα μικρά κεφαλάκια στα οποία καταλήγουν δεν ακούνε καθόλου αλλά ξέρεις ότι μετά θα μετανιώσεις και τη φωνή και το τσουλοφοτράβηγμα. Και θα έχεις χάσει και το παιχνίδι...

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

Εγω μετράω τις φορες που τους κανω παρατήρηση να σταματήσουν, φωναχτά

Δηλ."Στέλιο σταμάτα...μια"..."Στέλιο σταμάτα...2"...στην 3η έφυγε για μέσα με ηρεμία (τις περισσότερες φορές...) και αυτο που με βοηθάει ειναι οτι οταν φράσω στην 2η φορά με ρωτάει..."Ποια φορά ειναι αυτή;" και σταματάει πλέον στην 3η...Κάτι είναι και αυτό...Με έχει βοηθήσει πολύ.

 

 

καλο ,θα το δοκιμασω

γιατι τωρα που του λεω θα μετρησω μεχρι το 5 με συνδεει κανονικα.

[Morchelina]

Ίσως πρέπει να αναγνωρίσουμε τις καταστάσεις που δημιουργείται η ένταση και να δώσουμε πρακτικές λύσεις ώστε να μειωθεί αυτή καθαυτή η ένταση της στιγμής. Π.χ. το πρωί και εμένα είναι η χειρότερή μου με το μικρό γιατί καθυστερεί, χαζεύει, κλπ, κλπ, και δεν είναι το καλύτερο για τον εαυτό μας να αρχίζουμε τη μέρα με φωνές, προκύπτουν και προβλήματα υγείας αργότερα. Επομένως βάζοντας ένα 10' επιπλέον στην πρωϊνή ετοιμασία μειώθηκαν οι φωνές μας δραστικά. Τέτοιες απλές λύσεις εννοώ και κάθε κατάσταση θέλει και διαφορετική αντιμετώπιση.

[love4four]

Καλησπέρα κι από εμένα... ομοιοπαθούσα κι εγώ. Κοίτα λίγο εδώ μήπως και βοηθηθείς http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=52186... κατά καιρούς πολλές έχουμε πέσει στην παγίδα...

[vasiliki40]

Και εγώ καμιά φορά ξεφεύγω και φωνάζω σαν υστερική.Και λίγο αργότερα θέλω να με σφαλιαρίσω ,ειλικρινά.Μετά κάθομαι και σκέφτομαι πως θα ήτανε σωστό να αντιδράσω.Και λέω άλλη φορά θα δεν θα το ξανακάνω.Αλλά συμβαίνει να με πιάσουν ξανά οι υστερίες .Δεν μπορείς να έχεις συνέχεια τον έλεγχο ,δυστυχώς.Και μετά σε τρώνε οι τύψεις.

Και εγώ και ο άντρας μου ξεφεύγαμε.Εγώ πιό συχνά γιατί εγώ είμαι πιο πολύ σπίτι και συχνά είμαι και μόνη μου και πρέπει να τα προλαβαίμω όλα.Και συνήθως φωνάζω όταν αγχώνομαι για κάτι ή όταν τα παιδιά τσακώνονται και έχω υπερβολική φασαρία στο σπίτι.Δεν το μπορώ με πιάνει πονοκέφαλος.Θα τους το πω μία ,δύο φορές ε την τρίτη βγάζω δόντια...

Πάντως το είχουμε συζητήσει με τον άντρα μου και είχουμε συμφωνήσει ότι πρέπει να βοηθάμε ο ένας τον άλλο όταν είμαστε σπίτι οι δύο και ο ένας αρχίζει να ξεφεύγει.Τότε θα λέμε ένα σύνθημα ,για να υπενθυμίσει στον άλλον αυτά που έχουμε πει και να ηρεμήσει.Έχουμε διαλέξει μία λέξη που να θυμίζει κάτι νόστιμο και γλυκό.Έχουμε λοιπόν το σύνθημα <μερέντα>.Ναι , <μερέντα>λέει ό πιο ήρεμος της στιγμής στον άλλον που φωνάζει.Και πραγματικά πιάνει!!Και κατεβαίνει ο τόνος της φωνής.

Και με τον καιρό βοηθάει κιόλας στο να παραμένει η φωνή σε χαμηλή ένταση και λιγοστεύουν οι υστερίες...(λιγοστεύουν είπα , έτσι?)

[σπουργίτι]

Κορίτσια, σας ευχαριστώ όλες για τις απαντήσεις σας!

Μεταξάκι ευχαριστώ, με βοήθησαν πολύ αυτά που διάβασα!

[love4four]

Δεν κάνει τίποτα, να είσαι καλά ! Είδες που κι εμένα με πιάνουν τα "ουρλιαχτικά" μου πού και πού ??????

 

Πάντως, πλάκα στην πλάκα, το πρωί είναι η πιο "επίφοβη" ώρα για τέτοιου είδους ξεσπάσματα όντως --εγώ ιδίως που θέλω και αρκετή ώρα να μου ανοίξει το μάτι, είμαι περίπτωση-... Υπομονή !!!

[Konstantina-Kl]

Κατα την αποψη μου, ενταξει γενικα δεν ειναι και πολυ καλο να ουρλιαζεις στα παιδια σου, γιατι μετα εσυ στεναχωριεσαι, οχι τιποτα αλλο, αυτα θα το ξεχασουν σε λιγο.

Πιστευω παρολα αυτα το οτι σε πηραν τα ζουμια μπροστα τους , ειναι κατι καλο, γιατι εκδηλωσες τα συναισθηματα σου, το θυμο σου, τη στεναχωρια σου, και ειναι πολυ σημαντικο για τα παιδια να μαθαινουν να εκδηλωνονται και αυτα και οχι να τα κρατανε μεσα τους. Τα παιδια δεν θελουν τους τελειουσ γονεις, τα παιδια θελουν απλα γονεις- ανθρωπους. Μην στεναχωριεσαι λοιπον

[#ΕΛΕΝΑ#]

ΑΧ...... να σου πω τι τραβηξα σημερα εγω??? να ξερεις οτι παντα με το δευτερο παιδι ειναι που αρχιζεις και τραβας αυτα που τραβαμε ολες οσο ηταν μικρη μονη της ηταν πολυ ησυχη με ακουγε παντα δεν ειχα ποτε προβλημα...τωρα λες και εχω αλλο παιδι... σημερα οταν την πηρα απο το παιδικο σταθμο ηθελε να παμε κουνιες αλλα επειδη αργισα να την σχολασω δεν μπορουσαμε να παμε...και να σας πω η αποσταση ειναι 6 λεπτα με τα ποδια.... οταν της ειπα οχι θα παμε σπιτι και μετα κουνιες...αρχισε να χτυπιεται να ουρλιαζει σαν να την σφαζουν σε ολο το δρομο την εσερνα κυριολιτικα ειχα και το καροτσι με το μικρο παλι καλα κοιμοταν... αυτη φωμναζε ΘΕΛΩ ΚΟΥΝΙΕΣ ΘΕΛΩ ΚΟΥΝΙΕΣ και δεν ειναιοτι δεν την πηγαινουμε καθε μερα μετα το παιδικο παμε....αλλα σημερα εγινα ΡΕΖΙΛΗ κανονικα στο δρομοτης γειτωνιας να την σερνω αυτη να φωναζει και δεν μπορω να τηνν ηρεμισω τι κατω στο υψος τησ να της μιλησω τι κανονικα τιποτα....αφου ελεγα να φτασω στο σπιτι και δεν θα βγω ξανα 1 χρονο τετοια ντροπη....και δεν ξερω τι να κανω για να σταματησω τετοιες ιστεριες της???? και γενικα αν την πιασει τετοια κριση πολυ δυσκολα σταματει...εχω απελπιστει πολυ....οποτε σπουργγιτη και εμεις τα παθαινουμε αυτα και χειροτερα και φωναζουμε και δεν ξερουμε τι να κανουμε και το ξυλο δεν το θεωρω τακτικη που θα μαθουν γαμ@@ο.....

[eleanax]

Αυτό και αν δεν σου περάσει απομακρύνσου! Βγες από το δωμάτιο και εξήγησέ του ότι η μαμά αυτή τη στιγμή είναι θυμωμένη. Θα το συζητήσουμε μόλις ηρεμήσει.

 

Επίσης άλλη μία δοκιμασμένη μέθοδος είναι το τραγούδι! Την στιγμή που νιώθω πως έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι αρχίζω να τραγουδάω διάφορα παιδικά τραγουδάκια! Αυτό έχει διπλό αποτέλεσμα: το παιδί σταματά την ενοχλητική συμπεριφορά κι εμένα μου φεύγουν τα νεύρα.

 

αυτό με τα τραγουδάκια δεν το είχα σκεφτεί, ακούγεται αποτελεσματικό, μένει η εφαρμογή γιατί σε κατάσταση ηρεμίας όλα αποτελεσματικά ακούγονται,

κι εγώ μέχρι στιγμής τη φυγή χρησιμοποιώ, αλλά γενικά δε φωνάζω στο παιδί, πολλές φορές όμως φωνάζω παρουσία του παιδιού με αφορμή κάτι που μου είπε ο άντρας μου ή οι γονείς μου κι ενώ είμαι ήδη κουρασμένη το εκλαμβάνω ως παρατήρηση για το πώς μεγαλώνω τον μικρό,

τον βλέπω δε που στεναχωριέται γιατί μάλλον καταλαβαίνει ότι η αφορμή είναι ο ίδιος για τις φωνές, και αισθάνομαι τρελλές τύψεις, αλλά μου είναι δύσκολο να ελέγξω τα νεύρα μου, έχω περάσει όλη τη μέρα με το παιδί και μετά έρχονται να κάνουν τους έξυπνους, στην τελική όμως πάλι το παιδί την πληρώνει οποτε κι αυτό φάουλ είναι

[Aggeloudia]

Βάλτε άλλη μια φονακλού στην παρέα...Αχχχχχχχ!!!!!!!!!!!!!

Ποοοοοσες τύψεις έχω γιαυτο δεν περιγράφεται...

Το θεμα είναι πως -φυσικά- και εμενα δεν μακουν γιατι το εχουν παρει ως κατι δεδομενο πιο πολύ ο μεγάλος- αλλά χάνω την μπάλα με εμένα...Το παίρνω τοοοοσο πολύ μέσα μου που χαλιέμαι για ολόκληρη ήμερα ή και περισσότερες...Δεν θέλω να μαλώνω και το βρίσκω μπροστά μου διαρκώς...

 

Σας διαβάζω με προσοχή...!!!!!!!!!!!

[Stef:P]

http://hamomilaki.blogspot.com/2011/06/childrens-needs.html#more

[madrid05]

Μόλις διάβασα το θέμα σας και αγχώθηκα από τώρα για...το τι με περιμένει!!Εχω και αγοράκι!!

Ελπίζω να μπορέσω να τα αντιμετωπίζω όλα με ψυχραιμία.Δεν είμαι και πολύ ήρεμος άνθρωπος

Εχει διαβάσει καμιά μανούλα κανένα καλό βιβλίο σχετικό, για να μας προτείνει?

[fido-dido]

αυτο το τσιμπησαμε απο μια μερα που οδηγουσε ο μπαμπας.. και αρπαχτηκε μ εναν ταξιτζη...

 

τιποτα δε χανουν, ουτε μια λεξη... απλα την αλλαζουν λιγο!

καλα πεθανα στο γελιο με το "πιλακας"!!!!!

εμεις γενικα δε βριζουμε ουτε εγω ουτε ο αντρας μου αλλα ο κουνιαδος μου ολη μερα τσακωνεται με την πεθερα μου και πεταει διαφορα ομορφα. τεσ πα εκτος απ το "αντε .....-ησου" που ευτυχως ακομα το λεει "ισου" τον ακουσε μια μερα που ειπε την πεθερα μου ορνιο και απο τοτε οχι μονο το λεει συνεχεια οταν θελει ν αναφερθει στη γιαγια της αλλα τη φωναζει και "ονιο". και μια μερα που της ειπα οτι δεν κανει να λεει τη γιαγια ετσι το ελεγε πιο συχνα.

 

τωρα να πω για το θεμα εμενα που ειμαι ολη μερα μη κ μη πλεον με γραφει οσο δυνατα και να φωναξω αυτο το μη, τον αντρα μου παλι που ειναι φωνακλας ακομα και στο τηλ να μιλαει φωναζει τον ψιλοφοβαται κ του λεω να ειναι πιο ηρεμος. πλεον πιανουν αλλες τακτικες λιγο εκφοβιστικες βεβαια πχ τις λεω οτι αν σκαρφαλωσει στα καγκελα θα πεσει και θα πρεπει να την παμε στο γιατρο να της κανει ενεσεις ή οταν δε θελει να καθισει στο καθισμα της λεω οτι θα μας σταματησει ο αστυνομος κ θα μας παρει το αμαξι. οσο για τις ζημιες εχω απομακρυνει απο σημεια που φτανει οτιδηποτε ευθραυστο ή αιχμηρο και τα απορρυπαντικα τα εχω ψηλα, τα πλαστικα και τα ταψια ας τα παιρνει τουλαχιστον δεν κινδυνευει.

[fido-dido]

Kοριτσια κ εγω ουρλιαζω σχεδον καθημερινα,δηλ απο την φυση μου μιλαω δυνατα,αμα φωναξω κι ολας ακουγομαι πολυ,το θεωρω περριτο να σας γραψω τους λογους που φωναζω,για να δικαιολογηθω.Η αληθεια ειναι οτι εμενα μεχρι στιγμης πιανουν οι φωνες κ οι φοβερες,γιατι εχουμε σοβαρο πορβλημα με την διατροφη μας(δεν τρωμε τιποτα)κ της εχει δημιουργησει σοβαρο προβλημα δυσκοιλιοτητας που κινδυνευε να της πειραξει νεφρα.Πειτε μου τωρα στην θεση μου τι θα κανατε?αν ειχατε ενα παιδι που δεν τρωει τιποτα δεν θελει να φαει κ αρνειται πεισματικα,δεν θα της φωναξετε?δεν θα ουρλιαξετε?γιατι με το καλο δεν παιζει να φαει(το εχω δοκιμασει απειρες φορες),κ να εχω εναν παιδιατρο που να μου λεει συνεχεια οτι στο χερι μου ειναι να φαει, κ το παιδι πρεπει επειγοντως να κανει συγκεκριμενη διατροφη,γιατι τα μονα που τρωει ειναι γαλα,αυγο,τυρι του τοστ.Μην μου πειτε να μην τα εχω στο ψυγειο γιατι μετα ουρλιαζει η μικρη να παω να αγορασω.Γενικοτερα εμεις ειμαστε στην φαση να της φωναζω κ να μου φωναζει.Τωρα μπορειτε να μου φωναξετε κ εσεις κ να με βρισετε

εμενα παλι που δεν τρωει σχεδον τιποτα? δηλαδη τρωει αλλα μονο 5-6 κουταλιες, δεν ξερεις τι εχουμε φτασει να κανουμε για να φαει. καλα με φωνες εννοειτε δν εχει φαει ποτε, εγω δν την εχω φωναξει αλλα της εχει φωναξει η ποεθερα μου κ οχι μονο δεν εφαγε αλλα της γυρισε κ το πιατο πανω της. αλλες φορες βαζουμε ταινια -και μερικες φορες ο αντρας μου περνει κουταλακι και κανει οτι ταιζει την κοκκινοσκουφιτσα κ τον ασπροδοντη, αλλες παιρνουμε τηλ τον αδερφο μου που του εχει συμπαθεια, αλλες φορες τη βγαζω φωτογραφιες με το κινητο ή της δειχνω φωτο που εχω μεσα, παραμυθια, τραγουδακια, παιχνιδια, και οταν πλεον δε θελει αλλο το κρατα στο στομα κ το φτυνει.το γαλα το εχει κοψει, το κρεας επειδη δεν εχει ολα τα δοντια το μασαει κ το φτυνει μ,ετα, αλεσμενο δν τρωει πια, το μονο καλο ειναι οτιο δε θελει να τρωει γαριδακια και γλυκα παρολο που της δινω, πχ θα φαει δυο γαριδακια και τα υπολοιπα θα τα σκορπισει στο τραπεζι κ θα παιζει. επισης το αυγο την πειραζει, τα φρουτα ουτε να τα βλεπει, μονο το ψαρι το τρωει μονη της με ορεξη αλλα δυσκολευομαι πολυ να βρω φρεσκο.

η παιδιατρος λεει να μην την πιεζουμε οσο ειναι ζωηρη δν εχει προβλημα