"Σκληρή" αγάπη

[evita]

 

Νομιζω πως πια ηρθε η ωρα να βαλω ορια. Εχτισα την ψυχη του και την σωστη κριση του (θελω να πιστευω). Τωρα ηρθε η ωρα να χτισω το ακουω τους αλλους και σεβομαι τις αναγκες τους.

 

 

Πολύ καλό!

[evita]

Εγώ πάλι διαφωνώ με αυτό. Θέλουμε να πάμε κάπου και εκείνη την ώρα το παιδι παίζει στο δωμάτιο του με τα παιχνίδια του και δεν θέλει να τα έρθει. Το παίδι είναι ευχαριστημένο (γιατί παίζει) άλλα δεν είναι συνεργάσιμο (γιατί δεν θέλει να έρθει.

 

 

 

Όλα αυτά που λέτε περί ορίων και περί δημιουργίας κατάλληλων συνθηκών πολύ ενδιαφέροντα και σεβαστά, το όλο θέμα είναι πως τα φτάνεις σε αυτό το σημείο να έχεις δημιουργήσει όρια και κατάλληλες συνθήκες.

 

Πχ κάθομαι να φάω κουρασμένη από την δουλειά και έρχονται και τα δυο πάνω μου το ένα σκαρφαλώνει στην πλάτη της καρέκλας και το άλλο κάνει αλογάκι το πόδι μου. Αρχικά εξηγώ, η μαμά είναι κουρασμένη και πεινάει, θέλει να φάει θα παίξουμε σε λίγο. Ανταπόκριση καμιά. Δευτερη φορά "Παιδιά σταματήστε" με ωραίο ύφος, ανταπόκριση καμια, συνεχίζεται η ίδια ιστορία για κανά 8 λεπτο. Τι κάνεις;

 

 

Τώρα δεν ξέρω πως να γράψω αυτό που θέλω χωρίς να ακουστεί ειρωνικό. Τέλος πάντων θα το πω όπως το σκέφτηκα και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ.Το παιδί δεν είναι κατοικίδιο να υπακούει πιστά σε ότι του ζητάμε. Εννοείται ότι εντάσεις πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι να μην χρειάζεται να γίνει μάχη για τα πάντα γιατί έτσι αποσυντονίζεται τελείως όλη η οικογένεια και δεν μπορεί να ασχοληθεί ούτε με τα στοιχειώδη.

 

Όσο για το παράδειγμα του φαγητού και εγώ παρόλο που νομίζω ότι αντιδρούν έτσι γιατί τους λείπουμε όλη μέρα, εφάρμοσα το σύστημα "κουφαμάρα" γιατί τίποτα από τα υπόλοιπα δεν δούλεψε και έπρεπε να τρώω σαν άνθρωπος το μεσημέρι και όχι σαν τον κλέφτη, τις νύχτες που κοιμάται.

[ΝΤΙΝΤΙ]

Μια που αναφερεστε στην συγκεκριμενη εκπομπη ,σημερα παρακολουθησα λιγακι.........

δεν ξερω αν την ειδατε αλλα το σημερινο επεισοδιο ειχε πολυ ακραιες συμπεριφορες απο την μερια του αγοριου......

βεβαια αυτη η εξελιξη του παιδιου οφειλοταν οπως υποστηριζαν οι γονεις οχι στην αδιαφορια που λεμε οτι ειναι η κυρια αιτια ,αλλα στο γεγνος οτι ειχαν χασει το προηγουμενο παιδακι τους οταν ηταν 11 μηνων απο αιφνιδιο θανατο.

 

τι να πω απο την μια εξοργιζομουν που εβλεπα να εχει τετοια ακραια και απαραδεκτη συμπεριφορα ο μικρος τους και απο την αλλη τον λυπομουνα γιατι θελοντας και μη αυτο το παιδακι κουβαλαει μια ασχημη και τραυματικη εμπειρια μεσα του που σιγουρα ειναι υπευθυνη για την εξελιξει του.............

 

πολυ πολυ δυσκολες καταστασεις............

[alcyon]

...........(ειναι τρομερηηηηη ψυχη -κουκουβαγια τελειως) ...........

 

Αχ πώς μ' αρέσει όταν καμαρώνουμε για τα παιδάκια μας!

[kalamaraki]

...πάντως για να χαριτολογήσω και λιγάκι η μικρή μου κόρη όταν βλέπει τη νταντά μου λέει "θα την πάρεις τηλέφωνο;αν είναι έτσι θα πάω να μείνω για λίγο στη γιαγιά!!"

 

Σωστή η κορούλα σου!!!:D:D:D

[DALIA]

jesgk με κάλυψες πλήρως... Το να αφήσεις ένα παιδί να κάνει ότι θέλει είναι το μόνο εύκολο (προσωρινά τουλάχιστον γιατί μιας και δεν επιβάλλεις όρια θα σου γυρίσει πίσω εις πενταπλούν τουλάχιστον). Εγώ γενικώς από τον περίγυρό μας σχολιάζομαι ως αυστηρή μαμά, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω παιδιά κολλημένα πάνω μου ή παιδιά που θα ντρεπόμουν να τα βγάλω έξω λόγω των υστερικών αντιδράσεων.

Το μόνο άσχημο είναι ότι όλοι μας έχουμε να πούμε για παιδάκια φίλων μας ή γνωστών μας που φέρονται απαίσια, αλλά μπορούμε να δούμε πως πραγματικά φέρονται τα δικά μας παιδιά?

 

eleni μου, μάλλον δε διάβασες όλα τα post..

Αυτό το ξεκαθαρίσαμε, το ότι δηλ. όλοι οι γονείς αναμφισβήτητα αν είναι αυστηροί ή όχι αγαπούν το ίδιο πολύ τα παιδιά τους...

Εγώ δεν χαρακτηρίζω τον εαυτό μου αυστηρη μαμά, ποιος σου είπε ότι το παιδάκι μου είναι κολλημένο επάνω μου και ντρέπομαι να τον βγάλω έξω...?

Ακριβώς το αντίθετο...

Χωρίς παρεξήγηση αυτό που είπα, απλά έκανα την παρατήρηση γιατί σε βρήκα λίγο απόλυτη...

Μπορείς να με ρωτήσεις ότι θέλεις για τη συμπεριφορά του...

[elenik]

• "Συντάκτης:Βασιλεία Δημουλή (M.Sc. παιδοψυχολογίας)
  

Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί πόσο και αν χρειάζονται όρια τα παιδιά μας; Μήπως στο βωμό της παιδοκεντρικής διαπαιδαγώγησης (ακούμε ό,τι πει το παιδί) καλώς «παρατάμε» τα παιδιά μόνα τους (χωρίς όρια) ή όντως χρειάζονται όρια για να μεγαλώσουν πραγματικά δημοκρατικά;

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι κάποιες «ελευθερίες» που δίνουμε στα παιδιά μας, κάνουν δύσκολη την ύπαρξη ορίων και επιπλέον κάνουν τα παιδιά να αναζητούν τα όριά μόνα τους, ασυνείδητα μέσω συμπεριφορών που το τρίτο μάτι μόνο ως «δύσκολες» ή και «απαράδεκτες» μπορεί να τις χαρακτηρίσει.

Ας μιλήσουμε με πρακτικούς όρους:

Το laisser-faire

Είναι η θεωρία σύμφωνα με την οποία το παιδί έχει την απόλυτη ελευθερία να κάνει ό,τι θέλει χωρίς συνέπειες. Είναι η λεγόμενη θεωρία της επιτρεπτικότητας. Το πρότυπο αυτό κάνει τα παιδιά ανίκανα να αντιμετωπίσουν τη ζωή καθώς τα καθηλώνει σε ένα ΠΡΩΤΟΓΟΝΟ σχήμα:

Μη ικανοποίηση → θυμός → έκρηξη.

Με άλλα λόγια όποιος δεν θέτει κανόνες κάνει τα παιδιά θυμωμένα και τα βάζει στην άβολη θέση να ψάχνουν μόνα τους τα όριά τους. Και αυτό γιατί:

1. φορτίζονται συναισθηματικά,

2. και πνευματικά καθώς δεν έχουν κάποιο πρότυπο να ακολουθήσουν.

Οι ανθρώπινες σχέσεις αλλά και η δυνατότητα προσανατολισμού, αυτονομίας και κοινωνικοποίησης είναι η βάση της προσωπικότητας και πρέπει να δομηθεί με βάση τα ΟΡΙΑ.

Όταν εκλείπουν τα παραπάνω τότε δημιουργούνται προβλήματα στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Χάνονται τα παρακάτω:

1. Ο συναισθηματικός προσανατολισμός: αισθάνονται άβολα όταν βρίσκονται σε ευρύτερη ομάδα και δυσκολεύονται στις κοινωνικές συναναστροφές και συνάψεις σχέσεων. Έχουν την αίσθηση ότι δεν είναι σημαντικά για τους γύρω τους και από αυτό ακριβώς πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα προβλήματα. Νιώθουν μειονεκτικά και απομονώνονται ενώ πολλές φορές θεωρούν οι άνθρωποι του κοινωνικού περιβάλλοντος τους πως πρόκειται για αγενή, παθητικά ή αντικοινωνικά παιδιά.

2. Ο κοινωνικός προσανατολισμός: πρότυπα, κανόνες, ηθικό πλαίσιο, όρια. Πάσχουν από αυτά και για αυτό πολλές φορές στρέφονται προς την τηλεόραση μέσω της οποίας ταυτίζονται με ήρωες που θα ήθελαν να είναι και είναι ξεκάθαρο το ότι ασυνείδητα ζητούν πρότυπα. Ένα χαρακτηριστικό αυτών των παιδιών είναι ότι δίνουν υποσχέσεις που δεν κρατούν εύκολα.

3. Η επιθυμία για ατομικότητα: δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και για αυτό φορτίζονται αρνητικά αλλά και μειώνεται η απόδοσή τους. Είναι τα παιδιά που έχουν την αίσθηση ότι δεν θα τα καταφέρουν ποτέ και έτσι, δεν βελτιώνουν τις ικανότητές τους και τις δυνατότητές τους. Αν το παιδί μας έχει αυτό το σημάδι καλό είναι να το κάνουμε να πιστεύει πως θα τα καταφέρει. Και όταν δεν τα καταφέρνει να είναι γιατί απλά δεν τα «κατάφερε ακόμη» και όχι γιατί «ποτέ δεν θα τα καταφέρει». Η ατομικότητα εμπεριέχει και την αγωνία για διαφορετικότητα και ξεχωριστή ταυτότητα.

4. Η επιθυμία για δύναμη: αδυναμία και αναποφασιστικότητα. Αδυναμία για ευθύνες και υποχρεώσεις.

Όταν, λοιπόν, έχουν εγκατασταθεί όλα τα παραπάνω στο σύστημα της οικογένειας, τότε είναι πολύ λογικό να πέφτουμε σε ένα άνισο αγώνα που η σχέση γονέων-παιδιού γίνεται σαν ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Ας τονίσουμε το παράδοξο πως ακόμα και αν οι γονείς αυτού του σχήματος δίνουν την «απόλυτη ελευθερία» στερούν κάτι πολύ βασικό από τα παιδιά τους και αυτό είναι: Την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.

Συνήθως οι γονείς ανακαλύπτουν πως κάτι «δεν πάει καλά» με το σύστημα γιατί ξαφνικά ισχύουν τα παρακάτω:

1. Οι γονείς πέφτουν σε παρορμητικές τιμωρίες

2. αλλά ταυτόχρονα αυξάνουν και την ανεκτικότητά τους

3. παρά τη θέλησή μας πέφτουμε σε συναισθηματικού τύπου απειλές (η μαμά θα πεθάνει, αχ, θα με μαραζώσεις και άλλα).

Κατά συνέπεια, υπερισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου. Και φυσικά ο αλληλοσεβασμός ή η σταθερότητα ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας γίνονται σπάνια «αγαθά».

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, μήπως το «καλομαθημένο» παιδί είναι τελικά «κακομαθημένο»;

Αυτό σχετίζεται και πάλι με τα όρια. Η τάση μας να τα καλομαθαίνουμε εκφράζει ασυνείδητες ή και συνειδητές υπερπροστατευτικές διαθέσεις εκ μέρους των γονέων. Από την άλλη βέβαια μπορεί να σημαίνει έλλειψη στενών δεσμών ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Για αυτό και πολλές φορές οι οικογενειακές σχέσεις κινδυνεύουν να γίνουν σχέσεις απλής παροχής υπηρεσιών. Για παράδειγμα, η συχνή ανταλλαγή δώρων και η συνήθεια των γονέων να δίνουμε ανταλλάγματα στα παιδιά μας για διάφορες περιστάσεις καθιστά τις σχέσεις μας «σχέσεις υλικών αγαθών». Και έτσι προκύπτουν δυσκολίες στην επικοινωνία και έχουμε αυξανόμενες απαιτήσεις και αυξανόμενα ανταλλάγματα και υλικές παροχές.

Οι εμπειρίες του παιδιού ολοένα και συρρικνώνονται καθώς τα δώρα και οι δωροδοκίες είναι αυτό που στερεί στα παιδιά τη δυνατότητα να ενταχθούν σε μία λειτουργική οικογενειακή ζωή. Και όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το συναίσθημα του ανήκειν έρχεται μόνο μέσω ενεργητικής συμμετοχής! Η αξιολόγηση των υλικών αναγκών έρχεται σε ένα περιβάλλον συναισθηματικά εξισορροπημένο. Αλλιώς το παιδί θεωρεί ότι είναι όλοι υποχρεωμένοι να το δωροδοκούν για κάτι που είναι η απλά η σειρά του να το κάνει. Έτσι, έχουμε γονείς που δίνουν πάντα ανταλλάγματα για να γίνουν κάποιες μικροδουλειές ή ψώνια, για να πλυθεί το αυτοκίνητο ή να μαζευτούν τα πιάτα ή ακόμα για κάνει τις ίδιες του τις υποχρεώσεις όπως το διάβασμα! Αυτή είναι μια μαθημένη συμπεριφορά που δεν είναι έμφυτη και που το παιδί το ξεσήκωσε από τους γονείς!

Άλλωστε το παιδί όπως και κάθε έμβιο ον, λειτουργεί με τη λογική και τη πλάνη. Έτσι, όταν δει ως που μπορεί να τραβήξει την ανεκτικότητα των γονέων θα το κάνει.

Όποιος δίνει επαίνους και ανταμοιβές για πράγματα αυτονόητα μειώνει την αξία της σχέσης παιδιού-γονέα. Ένας ψυχαναλυτής είχε πει κάποτε πως το λιγότερο είναι πολλές φορές και περισσότερο. Τι να εννοούσε με αυτό; Προφανώς το λιγότερο είναι ευκαιρία για βαθύτερη και καλύτερη σχέση. Δηλαδή, η συνδιαλλαγή και η κοινή συμμετοχή σε κάτι ώστε να ικανοποιήσουμε μια ανάγκη μας.

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Μια μητέρα που προτείνει στο παιδί της να φτιάξουν μαζί ένα υλικό αγαθό αντί να το ψωνίσουν.

Ας φανταστούμε τα όρια σαν ΦΑΡΟ. Όπου φωτίζει ο Φάρος έχουμε και τη σωστή συμπεριφορά.

Αν δώσουμε όρια στα παιδιά τότε τα ωθούμε στο να αναπτυχθούν και να προετοιμαστούν για νέα εδάφη και νέες εμπειρίες. Το να υπερβούμε τα όρια είναι κάτι το οποίο αναμένουμε αλλά πρέπει να τα επαναφέρουμε γρήγορα εξηγώντας τις τιμωρίες και τις συνέπειες.

ΤΕΛΟΣ

Ας καταλάβουμε πως ζούμε σε μια εποχή με αφανή όρια. Η χαλαρότητα αλλά και η τόσο ευρεία γκάμα επιλογής ανάμεσα στα υλικά αγαθά προκαλούν επιφόρτιση του παιδιού που χωρίς να υπάρχουν κριτήρια εκείνο καλείται να επιλέξει!

Για αυτό και εμείς το οπλίζουμε με τη θέσπιση ορίων!!"

 

 

http://www.healthierworld.gr/portal/cc7146d26842552e/31ab328e47c4ea3f/75181a27e029e8d9/67aa32a1a83b0ac2/ec0fc0d2c03730e7.html

[elenik]

Ο ιδανικός γονιός – όρια και τιμωρία

 

Τα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται σαφείς και σταθερές συναισθηματικές σχέσεις. Η σταθερότητα πετυχαίνεται με τα όρια και όχι με τη τιμωρία. Όταν νιώσουν τα παιδιά τη σταθερότητα, χωρίς να καταπιέζονται από αυτήν, τότε προσανατολίζονται καλύτερα.

Έλλειψη ορίων → ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ.

Αυστηρές τιμωρίες → Καταπίεση που πυροδοτεί ΘΥΜΟ ή ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι δεσμοί με την πρώτη οικογένεια του ατόμου ασκούν πολύ έντονη (παραγωγική ή ανασταλτική) επίδραση στο παιδί, η οποία αυξάνεται όσο παραμένει εγκλωβισμένος σε αυτούς τους δεσμούς. Όποιος, λοιπόν, βίωσε τη θέσπιση ορίων σαν μια διαδικασία αποδοκιμασίας, μείωσης και αμφισβήτησης, δεν έχει τώρα τη δύναμη να πάρει τη πρωτοβουλία που απαιτείται για να θέσει όρια στα δικά του παιδιά.

Γιατί αποτυγχάνω να θεσπίσω όρια;

 

• ΠΡΟΣΟΧΗ: Τα παιδιά από μικρή ηλικία αρχίζουν να δοκιμάζουν τα όρια (αλλά και εμάς), για να δουν μέχρι που μπορούν να φτάσουν.
  
• Ο φόβος μην τύχει και κάνει λάθη ο γονιός στην ανατροφή των παιδιών κάνει πιο δύσκολη τη θέσπιση ορίων.
  
• Όποιος θέτει όρια ρισκάρει να μην είναι πάντα αρεστός στους άλλους, ρισκάρει να προκαλέσει την οργή και το θυμό τους.
  
• Η προστατευτική και χωρίς όρια αγάπη καταντά παθολογική, καταπιέζει και δημιουργεί εξαρτημένους ανθρώπους. Η αγάπη και η κατανόηση αναγνωρίζει την αυτονομία και την ατομικότητά του και δέχεται τα σύνορα μεταξύ του Εγώ και του Εσύ.
  
• Θέτω όρια = περιορίζω και αποδεσμεύω τα παιδιά, τους δίνω ώθηση να αυτοπραγματωθούν μέσα από το δικό τους ρόλο. Αυτό δε γίνεται χωρίς πόνο. Όποιος προσπαθεί να προστατεύσει τα παιδιά από τη σκληρή πραγματικότητα τα κάνει ανίκανα να αντιμετωπίσουν τη ζωή.
  
• Τα όρια διαφέρουν από τη τιμωρία γιατί αποτελούν τη φυσική συνέπεια των πράξεών μας. Δηλ. "δεν θέλεις να φάς, τότε θα πεινάσεις" και όχι "...δεν θα δεις τηλεόραση".
  

Οριοθέτηση:

1. Αναγνώριση και περιγραφή της παραβίασης

2. Επεξεργασία λύσεων (συνεπειών). Σʼαυτό χρειάζεται και η συνεργασία του παιδιού.

3. Να αναλογιστούμε τις συνέπειες σε περίπτωση καταπάτησής τους. Αυτό μπορεί να είναι επίπονο και κουραστικό, απαιτεί δύναμη και συγκράτηση και μπορεί να οδηγήσει σε αντιπαραθέσεις.

4. Εφεύρεση μια λύσης κλειδιού: Η λύση πρέπει να είναι κατανοητή ως λογική συνέπεια της παραβίασης. Πχ. - «Αν δεν φας μπορεί να πεινάσεις μετά» Αυτό λειτουργεί ως φυσική συνέπεια.- «Αν δεν φας, δε θα δεις τηλεόραση το βράδυ» Αυτό δεν είναι συνέπεια αλλά μια αυθαίρετη τιμωρία.

5. Πρέπει να εφαρμόζονται οι φυσικές συνέπειες και να αποφεύγονται οι τιμωρίες.

6. Η σταθερότητα πετυχαίνεται με: ήρεμο και σαφή (αυστηρό) τόνο στη φωνή, με συγκεκριμένο πλάνο κανόνων, με εσωτερική βεβαιότητα για τη σπουδαιότητά της, με αμοιβαίο σεβασμό και προσοχή. Όχι με φωνές, απειλές, φυσική και ψυχική βία, κυριαρχία, αυταρχικότητα.

 

 

http://www.daniilidou.gr/?p=58

[elenik]

Λένε πως στη ζωή υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων, οι «κερδισμένοι» και οι «χαμένοι». Σε ποια πλευρά της ζωής θα «καταταγεί» ως ενήλικος εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τον τρόπο που θα το μεγαλώσετε.

Της Νινέττας Φαφούτη

Θυμάμαι πριν από χρόνια τη μικρή μου ανιψιά, την Τατιάνα, κάθε φορά που με έβλεπε της έβγαινε πάντα ένα μεγάλο παράπονο. Στεναχωριόταν γιατί η μητέρα της «αγαπούσε» -όπως έλεγε- περισσότερο την καλύτερή της φίλη, τη Μαριέττα. Βλέπετε, η Μαριέττα ήταν πιο μελετηρή, πιο ήσυχη, πιο οργανωμένη. Και τι μʼ αυτό; Γιατί η Τατιάνα έπρεπε κάθε φορά να νιώθει τη σύγκριση με την καλύτερή της φίλη; «Η Μαριέττα έκανε αυτό, η Μαριέττα έκανε το άλλο, η Μαριέττα…, η Μαριέττα… Όχου, δεν με παρατάτε με τη Μαριέττα!» Για την Τατιάνα η ίδια «δεν ήταν αρκετά καλή» για τη μαμά της. Αυτό το αίσθημα κατωτερότητας και χαμηλής αυτοεκτίμησης την κυνηγά ακόμα και σήμερα. Παρόλο που πέρασε στο πανεπιστήμιο και είναι από τις καλύτερες φοιτήτριες, εκείνη νιώθει ότι δεν έχει καταφέρει ποτέ κάτι αξιοσημείωτο.

Ο λόγος που τη θυμήθηκα ήταν επειδή πρόσφατα πήγα στα γενέθλια του Αλέξανδρου, που έκλεινε τα πέντε. Του πήρα το δώρο που μου είχε ζητήσει, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο οποίο έπρεπε να περιγράψεις μια λέξη χωρίς να αναφέρεις κάποιες άλλες. Όταν ήρθε η σειρά του, έπρεπε να βρει τη λέξη «κεράσι» κι έτσι άρχισα να του την περιγράφω. «Είναι μικρό, στρογγυλό, κόκκινο και το τρώμε το καλοκαίρι, τι είναι;» Ο Αλέξανδρος με κοιτούσε αφηρημένος. «Δεν είναι πορτοκάλι ούτε μήλο, είναι πολύ πιο μικρό», συνέχιζα εγώ. «Α! Το βρήκα, καρπούζι», είπε κάποια στιγμή. «Μα, καλά, τι βλακεία είπες! Είναι το καρπούζι μικρό, στρογγυλό και κόκκινο;», του είπε αυστηρά ο πατέρας του. Αμέσως ο Αλέξανδρος έχασε το ενδιαφέρον του. Από τις απαντήσεις του («βερίκοκο», «μπανάνα», «αχλάδι»…) καταλάβαινες ότι σίγουρα δεν σκεφτόταν πριν απαντήσει. Μόλις δε άκουσε και τον πατέρα του να λέει «Μα, είναι δυνατόν να είσαι τόσο χαζός;», αυτό ήταν, έριξε τις κάρτες κάτω κι έφυγε.

Αυτό που συνήθως ξεχνάμε εμείς οι μεγάλοι είναι ότι το παιδί ζει στο μικρόκοσμό του. Βλέπει, σκέφτεται και αντιλαμβάνεται όλα όσα συμβαίνουν γύρω του με τελείως διαφορετικό τρόπο από τους ενηλίκους. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η εμπιστοσύνη και η υποστήριξη των γονιών –ακόμα και στα λάθη τους– είναι ο θεμέλιος λίθος για το χτίσιμο της αυτοπεποίθησής τους. Γιατί η αυτοπεποίθηση χτίζεται στην παιδική ηλικία και βασίζεται κυρίως στην αγάπη και στην αποδοχή που παίρνουν τα παιδιά, αλλά και από τη δυνατότητα που τους δίνουμε να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους, να βρουν τι τα κάνει ευτυχισμένα για να μπορέσουν να ανοίξουν τα φτερά τους.

Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε στο παιδί ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι η προσπάθεια. Άσχετα με το αποτέλεσμα, θα έχει πετύχει μόνο και μόνο επειδή προσπάθησε αρκετά για κάτι. Για παράδειγμα, όταν μάθει να δένει τα κορδόνια του και εισπράξει τον έπαινο των γονιών του, είναι σίγουρο ότι θα τολμήσει και θα προσπαθήσει να κατακτήσει περισσότερες δεξιότητες. Αν όμως δεχτεί κριτική για τον τρόπο που τα έδεσε ή αδιαφορία για το αποτέλεσμα, τότε θα νιώσει αίσθημα αποτυχίας ή ανικανότητας και θα διστάσει να προσπαθήσει για νέα πράγματα. «Αν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει να μάθουν οι γονείς είναι ότι ποτέ δεν βάζουμε ετικέτες σʼ ένα παιδί και δεν κριτικάρουμε το ίδιο, αλλά τις πράξεις του», επισημαίνει η ψυχολόγος Αναστασία Φρόντζου-Χρηστίδη. «Δεν πρέπει να λέμε “είσαι κακό παιδί”, αλλά “αυτό που έκανες ήταν κακό”. Ακόμα καλύτερα, επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε θετικούς χαρακτηρισμούς “αυτό που έκανες δεν ήταν καλό”. Επίσης, ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στον τρόπο με τον οποίο οι μπαμπάδες συμπεριφέρονται στους γιους τους», συνεχίζει η ειδικός. «Ο πατέρας είναι το πρώτο πρόσωπο που θα γεμίσει το γιο του με αυτοπεποίθηση. Ένα μεγάλο ποσοστό των ενήλικων αντρών (μπορεί και πάνω από 60%) που επισκέπτονται ψυχολόγους και ψυχιάτρους αντιμετωπίζουν προβλήματα κατάθλιψης, επιθετικότητας, εθισμών ή ακόμα και διαταραχής φύλου, επειδή ως παιδιά είχαν κακή σχέση με τον πατέρα τους, είχαν εξευτελιστεί και υποτιμηθεί από εκείνον και δεν ένιωσαν ποτέ τη στοργή, την επιβεβαίωση και τη στήριξή του, που θα έδινε ώθηση στην καλλιέργεια της αυτοπεποίθησής τους».

Κάντε το να νιώσει σιγουριά

τα παιδια εξαρτωνται ζωτικα από την αγάπη των γονιών τους και θα κάνουν τα πάντα για να μην τη χάσουν. Έτσι εξηγείται και η «επιτυχία» της τιμωρίας. Ωστόσο, όσα τιμωρούνται και επιπλήττονται συχνά και στα οποία γίνεται συνεχώς κριτική μαθαίνουν να αισθάνονται ενοχικά, αντιδρούν και είναι ανίκανα να πάρουν πρωτοβουλία. Αυτό περιορίζει σημαντικά την ανάπτυξη ενός αυτόνομου και θετικού ατόμου. Είναι λοιπόν προτιμότερο να ενισχύσετε τα δυνατά σημεία του παιδιού σας παρά να το κριτικάρετε ή να το τιμωρείτε. Με αυτό τον τρόπο θα μπορεί στο μέλλον να αντιμετωπίσει τα σκαμπανεβάσματα της ζωής.

«Τι, τέσσερα λαθη στην ορθογραφια;», «Πάλι σε νίκησε ο Νίκος;» είναι εκφράσεις που γκρεμίζουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού. Θα πρέπει να το βοηθήσετε να δεχτεί ευκολότερα μια προσωπική του αποτυχία και όχι να την τονίσετε περισσότερο με τη συμπεριφορά σας. Είναι προτιμότερο να του πείτε: «Μάλλον ήσουν λιγάκι αφηρημένος όταν έγραφες την ορθογραφία σου. Δεν πειράζει, προσπάθησε την επόμενη φορά περισσότερο και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις» ή «Και τι έγινε που σε νίκησε ο Νίκος; Την επόμενη φορά θα τον κερδίσεις εσύ».

Κατα την ενταξη τους στη μικρη κοινωνια του παιδικού σταθμού, τα παιδιά μοιραία θα αρχίσουν τις συγκρίσεις μεταξύ τους. Από την εξωτερική τους εμφάνιση μέχρι τις γνώσεις και τις ικανότητές τους. Συνήθως οι συγκρίσεις αυτές καταλήγουν σε καβγάδες, όμως είναι κάτι που δεν πρέπει να σας ανησυχεί, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από αυτή τη διαδικασία να αξιολογούν τον εαυτό τους και ουσιαστικά αντιλαμβάνονται τη θέση που έχουν στην παρέα τους. Είναι πολύ σημαντικό σε αυτή τη φάση να τους δώσετε την απαραίτητη στήριξη ώστε να αποκτήσουν κοινωνική συμπεριφορά. Πρέπει να μάθουν να κάνουν συμβιβασμούς, να μάθουν να χάνουν, να είναι γενναιόδωρα, συμπονετικά και να χτίζουν γέφυρες επικοινωνίας μετά από κάθε τους αντιπαράθεση.

Δωστε ιδιαιτερη προσοχη και δείξτε ενδιαφέρον κάθε φορά που το παιδί θέλει να σας μιλήσει. Ενθαρρύνετέ το να εκφράζει τις απόψεις του και να σας δείχνει τις γνώσεις του: «Πες μου τη γνώμη σου, με ενδιαφέρει», «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται αυτό. Μπορείς να μου το εξηγήσεις;»

Αναθεστε στο παιδι διαφορες δουλειες του σπιτιού που αρμόζουν στην ηλικία του. Για παράδειγμα, ζητήστε του να σας βοηθήσει να ετοιμάσετε το τραπέζι για το βραδινό. Μόλις τελειώσετε, επιβραβεύστε το. Με αυτή την κίνηση του δείχνετε ότι το εμπιστεύεστε και ότι κρίνετε πως είναι ικανό, υπεύθυνο και ενεργό μέλος της οικογένειας.

Προτρεψτε το να ασχοληθει και να πειραματιστεί με διάφορα χόμπι και δραστηριότητες, ώστε να ανακαλύψει τις πραγματικές του ικανότητες.

Θεστε ορια και καθοδηγηστε το. Είναι υπέροχο να του δείχνετε σεβασμό και εμπιστοσύνη, αλλά χρειάζεται παράλληλα και την ωριμότητα των ενηλίκων για να αποκτήσει υπεύθυνη συμπεριφορά. Τα παιδιά χωρίς όρια συμπεριφέρονται ασύδοτα και τους είναι δύσκολο να αντιληφθούν ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό. Αν επιμείνουν να κάνουν κάτι που εσείς δεν επιδοκιμάζετε, ακούστε πρώτα τη γνώμη τους, έστω κι αν η τελική σας απάντηση είναι «όχι».

Φράσεις που τους κάνουν καλό

 

• Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή.
  
• Μη στεναχωριέσαι, μαζί θα το αντιμετωπίσουμε.
  
• Είμαι πολύ περήφανη για σένα.
  
• Δεν πειράζει αν κλάψεις, θα νιώσεις καλύτερα.
  
• Δεν είναι κακό να κάνεις λάθος, όλοι μας κάνουμε.
  
• Είναι πολύ έξυπνο αυτό που σκέφτηκες.
  
• Σε αγαπώ γιʼ αυτό που είσαι.
  
• Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν κάνεις.
  
• Μπράβο, μη σταματάς, θα τα καταφέρεις.
  
• Δεν πειράζει, αυτό που μετράει είναι η προσπάθεια.
  

Φράσεις που ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ

 

• Είσαι τόσο χαζό.
  
• Αν δεν έκανες του κεφαλιού σου, θα τα είχες καταφέρει.
  
• Γιατί δεν μπορείς να γίνεις τόσο καλός σαν τον/την…
  
• Μακάρι να μην είχα παιδιά.
  
• Δες τι άφησα πίσω για χάρη σου. Και τι κέρδισα;
  
• Είσαι ψεύτης!
  
• Μην είσαι ανόητος. Δεν πρέπει να φοβάσαι.
  
• Περίμενε να γυρίσει ο πατέρας σου στο σπίτι και θα δεις.
  
• Αν δεν με ακούσεις, θα χτυπάς το κεφάλι σου.
  
• Είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις.
  
• Είσαι άχρηστος.
  
• Μην κλαις! Οι άντρες δεν κλαίνε.
  

Παιδιά που έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους

 

• Είναι υπερήφανα για τις επιτυχίες τους.
  
• Είναι ανεξάρτητα και αναλαμβάνουν πρόθυμα ευθύνες.
  
• Μπορούν να αντιμετωπίζουν τις απογοητεύσεις και δεν χρειάζονται άμεση ικανοποίηση.
  
• Διαθέτουν αποφασιστικότητα και είναι ανοιχτά στις προκλήσεις.
  
• Μπορούν να ζητάνε βοήθεια.
  
• Έχουν ενεργητικότητα, είναι σίγουρα για τον εαυτό τους και επινοητικά.
  
• Μπορούν να μιλούν για τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους.
  
• Κάνουν συνήθως σωστές επιλογές φίλων και συνεργατών αργότερα ως ενήλικοι.
  
• Έχουν συνήθως υγιή προσωπική ζωή ως ενήλικοι.
  

Παιδιά που δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους

 

• Νιώθουν αδύναμα, αγχώνονται εύκολα και είναι υπερευαίσθητα.
  
• Χρειάζονται πάντα επιβεβαίωση.
  
• Επηρεάζονται εύκολα και λένε συχνά «δεν ξέρω» και «δεν με νοιάζει».
  
• Για κάθε αποτυχία αναζητούν ευθύνες στους άλλους.
  
• Εξαρτώνται από τους άλλους και προσηλώνονται σε αυτούς.
  
• Είναι συχνά υπερκινητικά.
  
• Μονίμως διηγούνται μεγαλειώδεις εμπειρίες.
  
• Έχουν προβλήματα στη σχέση τους με τους άλλους.
  
• Δεν έχουν υγιή προσωπική ζωή ως ενήλικοι.
  
• Ακολουθούν τα άκρα. Είτε γίνονται εσωστρεφή είτε επιθετικά.
  
• Συμπεριφέρονται παθητικά.
  

http://www.in.gr/Reviews/placeholder.asp?lngReviewID=38464&lngChapterID=49811&lngItemID=79039

[DALIA]

Elenik πάρα πολύ ενδιαφέροντα τα άρθρα...

Νομίζω ότι σ'αυτό συμφωνήσαμε όλοι, ότι δηλ. πρέπει τα παιδιά να έχουν όρια...

Το θέμα είναι αν πρέπει να κάνουμε υπερβολές, να βάζουμε σκληρές τιμωρίες κ.τ.λ...

Επίσης θεωρώ ότι υπάρχουν και παιδιά που δεν χρειάζεται να επιβάλεις όρια...θεωρώ ότι και τα παιδιά που τους γίνοντε όλα τα χατίρια ακόμα και τα πιο τρελλά αλλά και τα παιδιά που είναι υπερβολικά πειθαρχημένα και ζουν με τον φόβο της τιμωρίας, έχουν πρόβλημα...

Πάντως τις φράσεις που αναφέρει ο συγγραφέας ότι κάνουν καλό, τις χρησιμοποιώ πάρα πολύ συχνά....

[DALIA]

Κι ομως γνωστος μου εχει παει το παιδι του 7:30 η ωρα σε video club για να του αποδειξει οτι ειναι κλειστο:shock:.Αυτο το παιδι κανει ΠΑΝΤΑ οτι θελει γιατι δεν αντεχουν τη γκρινια του.Ομολογουμενως ειναι πολυ γκρινιαρης αλλα κι αυτο δεν ειναι λυση,ειναι?

 

Φυσικά και δεν είναι λύση...

Πραγμνατικά και εγώ που θεωρούμε πιο cool δεν θα το έκανα ΠΟΤΕ, ούτε και αυτό που ανέφερε το maraki φυσικά, να μην παραγγειλει η παρεα χταποδι γιατί δεν ήθελε η μικρή.Το θέμα όμως είναι ότι ούτε ο γιος μου θα έφτανε σε τέτοιο σημέιο...

 

MARGIO δηλ. τα πραγματα που δεν μπορούν να τα ικανοποιήσουν με τίποτα πως τα αντιμετωπίζουν ?

[elenik]

Το θέμα είναι αν πρέπει να κάνουμε υπερβολές, να βάζουμε σκληρές τιμωρίες κ.τ.λ...

 

Aλλες φορες χρειαζονται ορια τα παιδια και αλλες οι γονεις.

Φυσικα και οχι σκληρες τιμωριες. Το θεμα ειναι να μαθει το παιδι απο το λαθος και οχι να ξεσπασουμε εμεις σε ενα απροστατευτο παιδακι τα απωθημενα της ημερας μας ή της ζωης μας γενικοτερα.

Τιμωρια θεωρω οτι γινεται απο αγαπη και ΩΦΕΛΕΙ την αναπτυξη του παιδιου. Οτιδηποτε αλλο το θεωρω παιδικη κακοποίηση (ειτε σωματος είτε ψυχης).

[DALIA]

Το θεμα ειναι να μαθει το παιδι απο το λαθος και οχι να ξεσπασουμε εμεις σε ενα απροστατευτο παιδακι τα απωθημενα της ημερας μας ή της ζωης μας γενικοτερα.

 

Νομίζω ότι αυτή η φράση σου τα λέει όλα και ακόμα περισσότερα από τα άρθρα που παρέθεσες....

Δυστυχώς αυτό που βλέπω γύρω μου είναι αυτό ακριβώς...να βγαίνουν στα παιδιά απωθημένα, κούραση, ψυχοσωματικά και όλα τα άλλα..

[miamama]

ωραίο άρθρο elenik!!!

πάνω κάτω συμφωνούμε όλες!!!

η δική μου ακόμα είναι μικρή βέβαια,εσείς αντιμετωπίζετε πιο πολλά καθημερινά.

για να δούμε με την μικρή μου θα τα καταφέρουμε?

[angela_kgr]

"-ο παραδοσιακος δρομος της ανατροφης που συμπεριλαμβανει σωματικη τιμωρια, οδηγει σε αρνηση του πονου και της ταπεινωσης.

- Αυτη η αρνηση , η απαραιτητη για την επιβιωση του παιδιου , συνεπαγεται αργοτερα τη συναισθηματικη αμνησια ή τυφλωση.

-Η συναισθηματικη αυτη αμνησια ,επιφερει στον εγκεφαλο φραγμους με στοχο τη δημιουργια ενος πλεγματος αυτοπροστασιας απο κινδυνους συναισθηματικων τραυματων που συνεβησαν στο παρελθον και δεν υφιστανται πια, εχουν ομως απωθηθει και κωδικοποιηθει στον εγκεφαλο ως μονιμος και συνεχης κινδυνος.

-Οι νοητικοι φραγμοι αναστελλουν την ικανοτητα του νεου ή και του ενηλικα να γινεται αποδεκτης νεων πληροφοριων και να τις επεξεργαζεται σβηνοντας παλαιοτερ ακια ξεπερασμενα "προγραμματα".

-Το σωμα απεναντιας διαθετει ακεραιη τη μνημη των ταπεινωσεων που υπεστη και ωθει το υποκειμενο να συνεχισει την ασυνειδητη προκληση των παλιων του βιωματων και στην επομενη γενια.

-Οι νοητικοι φραγμοι δεν επιτρεπουν στους ανθρωπους - ή παντως τους δυσκολευουν- να διακοψουν την επαναληψηαυτη, εκτος κι αν οι ιδιοι αποφασισουν να αναγνωρισουν τις αιτιες των εμμονων τους, αναζητωντας τες στην παιδικη τους ηλικια.Μια και τετοιου ειδους αποφασεις ειναι σπανιες , οι περισσοτεροι ανθρωποι επαναλαμβανουν αυτο που ελεγαν και οι προγονοι τους, οτι δηλαδη "το ξυλο βγηκε απο το παραδεισο".

 

 

σαφως και παρομοιος ειναι ο φαυλος κυκλος και της συναισθηματικης κακοκποιησης.Τιποτα δεν ειναι τοσο απλο στην ανατροφη των παιδιων μας, ολα οσα κανουμε παιζουν μεγαλο ρολο στην μετεπειτα ζωη τους και στην ψυχικη τους υγεια.

 

http://www.allbooks.gr/book.php?TitlesID=121411

[MARGIO]

kljhg

[MARGIO]

MARGIO δηλ. τα πραγματα που δεν μπορούν να τα ικανοποιήσουν με τίποτα πως τα αντιμετωπίζουν ?

 

Γκρινιαζει μεχρι να κανει τα νευρα τους σμπαραλια τελικα αν αυτο που θελει οντως δεν γινεται φυσικα δεν του το κανουν και καποια στιγμη σταματαει αλλα αυτη η στιγμη αργει πολυυυ.Και λεω εγω τωρα αν δεν ειχε μαθει οτι με τη γκρινια και το κλαμα γινεται το δικο του δεν θα σταματουσε πιο γρηγορα?(Αναρωτιεμαι δεν λεω οτι εχω δικιο) Επισης τα πραγματα που δεν ικανοποιουνται με τιποτα ειναι ενα θεμα που σηκωνει μεγαλη συζητηση γιατι ειναι διαφορετικα σε καθε οικογενεια.Για παραδειγμα εγω εχω δωσει μεγαλη "μαχη" με την κορη μου για να φοραει ζωνη στο αυτοκινητο (μιλαμε για πολλη γκρινια) αλλα εντελει τα καταφερα, οχι να φοραει ζωνη ετσι κι αλλιως φορουσε απλα να τη φοραει αδιαμαρτυρητα,ε αυτοι δεν του φορανε για να μην ακουν τη γκρινια του καταλαβες τι θελω να πω?Επισης να πω στην κοπελα που ειπε οτι ισως δεν βλεπουμε τα λαθη των δικων μας παιδιων ακριβως επειδη τα βλεπουμε ειμαστε εδω και συζηταμε πως να τα φερθουμε καλυτερα

[elenik]

Μπορω καλιστα να το παιξω κουκουβαγια, να κανω τα στραβα ματια , να πω οτι παιδι ειναι ετσι ειναι αλλα οχι δεν θα το κανω. Εχω τα κοτσια να κοιταω την αληθεια καταματα και να βλεπω καποια πραγματα οπως ειναι.

Και ναι μεγαλωνω ενα υπεροχο πλασμα (γιατι στον Βασιλη αναφερομαι σε αυτο το ποστ), με γλυκητατο χαρακτηρα και μοναδικη ψυχη.

 

Aν εννοεις αυτο απευθυνομουνα στο δικο μου παιδι και μονο και το εκανα ξεκαθαρο. Δεν νομιζω οτι αναφερθηκα σε καποιον αλλο παρα μονο στο τι θα μπορουσα να κανω εγω.

Αυτα αν εννοεις σε ενοχλησε το δικο μου ποστ φυσικα.

[alcyon]

Η γκρίνια είναι ένας μηχανισμός που χρησιμοποιούν συχνά τα παιδιά για να ζητήσουν κάτι. Στο χέρι μας είναι να τον ενισχύσουμε ή να τον αποθαρρύνουμε.

 

Οποιοσδήποτε ενδίδει "λόγω γκρίνιας" είναι βέβαιο πως θα αντιμετωπίζει γκρίνια. Γιατί τα παιδάκια μας είναι έξυπνα και καταλαβαίνουν πως αφού με αυτό τον τρόπο πετυχαίνουν το στόχο τους... άρα είναι θεμιτός και αποδεκτός.

 

Όταν δεν ενδίδουμε λόγω γκρίνιας τότε, τα παιδάκια μας κατανοούν πως με αυτό τον τρόπο δεν πετυχαίνουν τίποτα και ψάχνουν εναλλακτικές λύσεις για να πετύχουν το στόχο τους. Έτσι ανακαλύπτουν τη συζήτηση, ίσως και την επιμονή, τη διαπραγμάτευση και ένα σωρό άλλους τρόπους που θα τους φανούν χρήσιμοι και για την ενήλικη ζωή τους αργότερα.

 

 

Σε προσωπικό επίπεδο... έχω δώσει στα παιδιά να καταλάβουν πως ακόμα κι αν είχα πρόθεση να τους κάνω αυτό που μου ζητάνε, η ύπαρξη γκρίνιας αυτομάτως οδηγεί σε άρνηση της χάρης.

 

Δίνω λίγη "προσωπικότητα" στη γκρίνια και λέω... "η γκρίνια μας πήρε τη (...χάρη)". Σε εμάς... πιάνει μια χαρά.

[MARGIO]

Το μόνο άσχημο είναι ότι όλοι μας έχουμε να πούμε για παιδάκια φίλων μας ή γνωστών μας που φέρονται απαίσια, αλλά μπορούμε να δούμε πως πραγματικά φέρονται τα δικά μας παιδιά?

 

 

Βασικα αναφερομουν σ'αυτο,χωρις να εχω καμια διαθεση να ερθω σε αντιπαραθεση και χαλασει αυτο το πολυ ωραιο θεμα απ'το οποιο προσπαθω να βοηθηθω απλα το παραθετω για να δειξω στην elenik οτι δεν αναφερομουν σάυτην.

Δίνω λίγη "προσωπικότητα" στη γκρίνια και λέω... "η γκρίνια μας πήρε τη (...χάρη)". Σε εμάς... πιάνει μια χαρά.

Αυτο μ'αρεσε πολυ και θα το αντιγραψω ελπιζω να πιασει και σε μας.

[Μαριλίνα]

Από το κείμενο που παρέθεσε η elenik, σκέφτηκα τον γιο μου όταν βάζουμε μαζί στεγνωτήριο.

Του δίνω τα ρούχα μέσα από το πλυντήριο, τα παίρνει, τα βάζει μόνος του μέσα στο στεγνωτήριο, το οποίο (αφού το βάλω εγώ φυσικά στην πρίζα) θα το βάλει μόνος του μπροστά.

Είναι άψογος. Κάθε φορά θα του πω "ευχαριστώ μωρό μου που με βοήθησες" και κάθε φορά θα χαρεί. Είναι αξιοσημείωτο πως, οτιδήποτε κι αν κάνει εκείνη την ώρα, θα παρατήσει τα πάντα προκειμένου να με βοηθήσει. Και το καλύτερο. Μία μέρα θα το έβαζε ο μπαμπάς μας. Βγάζει με τον μικρό τα ρούχα, το βάζει στην πρίζα και με ρωτάει: "και τώρα τι κάνω;" του απαντάω: "τώρα λες στον μικρό να το βάλει μπροστά!!!"

Επίσης, αυτό που λέμε να ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας. Η μάνα μου ζωγραφίζει με τον γιο μου και την ακούω να του λέει: "όχι τόσο μεγάλο ήλιο, δεν κάνουν έτσι το φεγγάρι" κλπ. Ρωτάω τη νονά του, που είναι παιδαγωγός, και μου λέει: "σε αυτήν την ηλικία (που φύσικά δεν περιμένω να μεγαλώνω τον Πικάσο) θα του λές πόσο καλά ζωγραφίζει, διαβάζει, γράφει κλπ. Το φεγγάρι θα είναι απλά... τέλειο" και το λέω και στη μάνα μου.

Να ρωτήσω, όμως, τη γνώμη σας για κάτι άλλο:

Γενικά, προσπαθώ να βάλω όρια στον γιο μου. Του αρέσει να πετάει τα παιχνίδια του. Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι μερικά παιχνίδια δεν τα πετάμε, γιατί σπάνε. Τα υπόλοιπα, να τον αφήνω να τα πετάει που του αρέσει τόσο πολύ; κάτι πλαστικά ζωάκια κλπ Εσείς τι θα κάνατε; ή τι κάνετε;