"Σκληρή" αγάπη

[akamatra]

Μου τη σπάει αυτή η babysitter του ΣΚΑΙ!!!!

 

Εφαρμόζει τακτικές που αρμοζουν περισσότερο σε σκύλους. Οι μέθοδοι που χρησημοποιεί αντιπροσωπεύουν τον αμερικανικό πουριτανισμό και μου θυμίζουν το πείραμα του Παβλόφ...ΜΠΛΙΑΧ

 

Μάλλον δεν ισχυει αλλά μου έχει κολλήσει ότι ήταν εκπαιδευτρια σκύλων:mrgreen: Ο γιος μου παρακολουθει φανατικά.Εγώ δεν την αντέχω...

[GIOYLA]

Εγω οταν την βλεπω αναρωτιεμαι εχει δικα της παιδια και εαν ναι τους συμπεριφερεται ετσι; γιατι ωραια στα λογια και τις πραξεις ως προς τα ξενα παιδια αλλα στα δικα της τα παιδια εφαρμοζει αυτες τις μεθοδους........................... Και αυτα την ακουν εχω μεγαλη περιεργεια

[casperαki]

ναι αλλα σε ολες τις οικογενεις εχει κανει καλο αυτη η κυρια!Δεν μπορει!κατι καλο θα κανει!

[casperαki]

τωρα σοβαρα ειδατε εσεις να κανει κατι βαναυσο και τοοοσο κακο πια ????και δεν μιλαεμ για κανονικα παιδακια που κανουν απλα μια αταξια που ειναι λογικοτατο αλλα παιδια που εχουν ξεφυγει.και παντα η γυναικα δειχνει στους γονεις το δικο τους λαθος.λαθοι ,και τους εξηγει οτι τα παιδια ειναι ετσι επειδη εκεινοι συνηθως το εχουν προκαλεσει αθελα τους!

Πραγματικα δεν βλεπω την σκληροτητα που βλεπετε εσεις.Θα θελα ναξερα τι θα κανατε αν το παιδι σας γυρισει μια μερα και σου πει f$#ck you b#$ch!Emena μου σηκωνονται οι τριχες!!!!!!!!!!!

[evita]

Μια φορά είδα τη συγκεκριμένη εκπομπή και με έπιασε ταραχή να βλέπω το δίχρονο μέσα στον κύκλο να χτυπιέται από το κλάμα και να του λέει "όχι δεν θα βγεις από κει"

Θεωρώ ότι για να φτάσει μια οικογένεια σε αυτήν την κατάσταση έχει κάνει μεγάλα λάθη στο μεγάλωμα των παιδιών της, τα χρεώνει όμως στα παιδιά προσπαθώντας με πολύ οδυνηρούς τρόπους να τα συνετίσει.

Δεν φταίνε τα παιδιά όταν συμπεριφέρονται με τρόπο που εμείς αποδοκιμάζουμε.

Κατά πρώτον, πάντα υπάρχει κάποιος λόγος, που συχνά δεν προφανής σε μας. Αυτόν πρέπει να αναζητάμε και όχι να τιμωρούμε, να απειλούμε και να κακοχαρακτηρίζουμε τα παιδιά. Π.χ εγώ ξέρω ότι όταν μιλήσω στο τηλ. πάνω από πέντε λεπτά ο γιος μου θα στραβώσει. Τι πρέπει να του πω, είσαι παλιόπαιδο που δεν αφήνεις τη μαμά να κάνει το κέφι της;

Κατά δεύτερον, τα παιδιά -δεν θα τα χαρακτήριζα καθρέφτη-έχουν όμως τη τάση να μιμούνται συμπεριφορές που βιώνουν στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Το έχω διαπιστώσει σε όλα τα παιδάκια που έχω γνωρίσει και στο δικό μου βέβαια που σε αντίθεση με άλλα δεν έχει χτυπήσει ποτέ κανέναν, μοιράζεται τα παιχνίδια του και δεν αρπάζει των άλλων και είναι τρομερός φωνακλάς γιατί στο σπίτι όλοι μιλάμε φωναχτά .

Κάθε φορά φορά που χάνω την υπομονή μου, κάθε φορά που παίρνω βαθιες αναπνοές για να ηρεμήσω, σκέφτομαι ότι έφερα στο κόσμο ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο και όχι να παίζουμε παιχνίδια εξουσίας. Γι'αυτό και δεν μ'αρέσουν εκφράσεις του τύπου "αν το αφήσω θα με καβαλήσει", θεωρώ ότι θέτουν τη σχέση σε λάθος βάση, σε αντιπαλότητα.

Προσπαθώ να επικεντρώνομαι στα σημαντικά και για τα ασήμαντα κάνω τα στραβά μάτια. Προσπαθώ να δίνω κίνητρο στο παιδί μου για να κάνει αυτό που πρέπει για να νιώσει και αυτό χαρούμενο με τη συμπεριφορά του ή να το αποθαρρύνω από κάτι που δεν πρέπει εξηγώντας ξανά και ξανά (και έμπρακτα αν είναι δυνατόν) γιατί.

Και στη τελική εμείς που είμαστε ενήλικες κάνουμε ένα σωρό μ@#$ίες και κανένας δεν μας κράζει, μήπως έχουμε πολλές απαιτήσεις από τα πιτσιρίκια μας;

 

akamatra ο γιος σου είναι αστέρι!

[DALIA]

Ποια μανουλα δεν εχει φωναξει,νευριασει ,τιμωρισει,ριξει και καμια στο ποπουδακο του παιδιου της,νομιζοντας οτι ετσι θα του επιβαλει αυτο που νομιζει εκεινη οτι ειναι το σωστο.

 

Έχω φωνάξει, έχω νευριάσει, έχω τιμωρήσει ( σπάνια ) αλλά δεν έχω ρίξει ποτέ καμία στον ποπουδάκο...παράλα αυτά δεν αισθάνομαι η super mamy..σε καμία περίπτωση...

Επίσης πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο παίζει και το πόσα παιδία έχεις, σίγουρα τα νεύρα και οι αντοχές όταν έχεις ένα παιδί είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από όταν έχεις πάνω από ένα..

 

Επίσης δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι τα παιδιά που παρουσιάζουν ακραίες συμπεριφορές να ουρλιάζουν στον κόσμο, να κάνουν τη βίο αβίοτο στον περίγυρο, να έχουν συμπεριφορά σαν το κοριτσάκι που περιέγραψε το maraki, να έχουν συμπεριφορά παιδιών από τη νταντά, είναι παιδιά γονιών που τους κάνουν όλα τα χατίρια...και γενικότερα είναι πιο ελαστικοί...

Τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να είναι κάλιστα και παιδιών που οι γονείς τα έχουν πραγματικά στρατιωτάκια ( με την καλή ένοια )...

Το έχω ζήσει αυτό σε παιδιά φίλων και συγγενών...

Είναι πολλοί παράγοντες...ένα εκ των οποίων κατε με σημαντικός και τον έχουμε ξεχάσει σχεδόν όλοι στη συζήτηση είναι ο χαρακτήρας του παιδιού...Βάση αυτού ο γονιός πρέπει να μάθει να οριοθετεί το παιδί του και όχι βάση των δικών του αντοχών και ψυχολογικών στην κάθε περίπτωση..

Πρώτα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε το παιδί μας και αφού το σεβαστούμε εμείς οι γονείς τότε σίγουρα θα μας σεβαστεί και εκείνο...

[evita]

dalia συμφωνώ με όσα λες! Ο χαρακτήρας του παιδιού είναι πολύ σημαντική παράμετρος. Γι'αυτό και κάποιοι γονείς χρειάζεται να προσπαθήσουν περισσότερο για να βρουν δίαυλο επικοινωνίας. Και φυσικά εντάσεις θα υπάρχουν πάντα, σε όλες τις στενές σχέσεις υπάρχουν. Όπως λες, το παιδί θα κλάψει, δεν είναι δυνατόν να μην κλάψει. Είναι ο μόνος τρόπος που έχει να εκφράσει τη δυσφορία του, τη διαφωνία του, την κούρασή του. Καθώς μεγαλώνει αρχίζει πιστεύω να εκδηλώνει τη δυσαρεσκειά του με πιο ήπιους τρόπους εφόσον και εμείς δεν έχουμε παράλογες απαιτήσεις. Δεν θα ξεχάσω πέρσι το καλοκαίρι που καθόμασταν σε μια καφετέρια μαζί με το μικρό, στην ουσία ο ένας έπινε καφέ και ο άλλος τον ακολουθούσε που αλώνιζε. Δίπλα μας καθόταν μια μεγάλη παρέα, γονείς, παπούδες, θείες και 2 δίδυμα παιδάκια 18 μηνών δεμένα στα καρότσια τους. Δεν σηκώθηκε κανένας να κατεβάσει τα παιδάκια να ξεπιαστούν. Το αγοράκι καθόταν αδιαμαρτύρητα, το κοριτσάκι άρχισε κάποια στιγμή να φορτώνει (ο χαρακτήρας που λέγαμε). Του έδωσαν να φάει πακοτίνια και συνέχισαν ανενόχλητοι τον καφέ τους. Θα φταίει το παιδάκι να τους κάνει τη ζωή πατίνι μετά;

[monbebe]

ασχετο αλλα: 18 ΜΗΝΩΝ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΠΑΚΟΤΙΝΙΑ??????????? JESUS!

[DALIA]

ασχετο αλλα: 18 ΜΗΝΩΝ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΠΑΚΟΤΙΝΙΑ??????????? JESUS!

 

Ο εύκολος τρόπος να το απασχολήσεις χωρίς να χαλάσεις τη ζαχαρένια σου ....

απλά απαραδεκτοι...

[maraki 1]

Επίσης δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι τα παιδιά που παρουσιάζουν ακραίες συμπεριφορές να ουρλιάζουν στον κόσμο, να κάνουν τη βίο αβίοτο στον περίγυρο, να έχουν συμπεριφορά σαν το κοριτσάκι που περιέγραψε το maraki, να έχουν συμπεριφορά παιδιών από τη νταντά, είναι παιδιά γονιών που τους κάνουν όλα τα χατίρια...και γενικότερα είναι πιο ελαστικοί...

Τέτοιες συμπεριφορές μπορεί να είναι κάλιστα και παιδιών που οι γονείς τα έχουν πραγματικά στρατιωτάκια ( με την καλή ένοια )...

Το έχω ζήσει αυτό σε παιδιά φίλων και συγγενών...

Είναι πολλοί παράγοντες...ένα εκ των οποίων κατε με σημαντικός και τον έχουμε ξεχάσει σχεδόν όλοι στη συζήτηση είναι ο χαρακτήρας του παιδιού...Βάση αυτού ο γονιός πρέπει να μάθει να οριοθετεί το παιδί του και όχι βάση των δικών του αντοχών και ψυχολογικών στην κάθε περίπτωση..

Πρώτα πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε το παιδί μας και αφού το σεβαστούμε εμείς οι γονείς τότε σίγουρα θα μας σεβαστεί και εκείνο...

 

Dalia μου και οι δυο περιπτώσεις που λές είναι ακραίες δηλαδή είτε τους κάνουν όλα τα χατίρια είτε τα έχουν σαν στρατιωτάκια. Τα παιδιά πρέπει απλά να έχουν κάποια όρια σε φυσιολογικά πλαίσια ουτε στρατιωτάκια πρέπει να είναι αλλά ούτε εντελώς χύμα ή αν θες οι στρατηγοί.

Όσν αφορά τον χαρακτήρα να πώ την αλήθεια μπερδεύτηκα λίγο (αν και μελαχρινή). Τελικά τα παιδιά έχουν απο την αρχή τον δικό τους χαρακτήρα ή εμείς τους τον διαμορφώνουμε με την συμπεριφορά μας?

[DALIA]

ναι χρησιμοποίησα τα άκρα μόνο, για να ήμαστε όλοι ευχαριστημένοι και να πω για άλλη μια φορά ότι όλα είναι σχετικά

 

αυτό με το χαρακτήρα είναι ο καθένας τι πιστεύει, εγώ ανήκω στην ομάδα που θεωρεί ότι ο άνθρωπος γεννιέται και δεν γίνεται, φυσικά στην πορεία ψιλοδιαμορφώνεται ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχεται...

Πως είναι δυνατός δύο αδέρφια να έχουν παντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες?

[DALIA]

Τα παιδιά πρέπει απλά να έχουν κάποια όρια σε φυσιολογικά πλαίσια

 

 

θεωρώ ότι αυτή είναι η μαγική φράση σε όλη αυτή τη συζήτηση και απλά προσθέτω και τον χαρακτήρα του παιδιού για το πως θα διαχειριστείς τα όρια...

δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές τα όρια θέτοντε σύμφωνα με την κούραση του γονιού, την ψυχολογική του κατάσταση και γενικά στα θελω/πρέπει το γονιού.

[Nantia]

Πως είναι δυνατός δύο αδέρφια να έχουν παντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες?

 

 

ειναι διαφορετικα ζωδια (για να γελασουμε και λιγο)

[Nantia]

[quote=maraki 1;1207607

Τελικά τα παιδιά έχουν απο την αρχή τον δικό τους χαρακτήρα ή εμείς τους τον διαμορφώνουμε με την συμπεριφορά μας?

 

Τα παιδια μεχρι τα 4 εχουν διαμορφωσει τον χαρακτηρα τους...

[DALIA]

Τα παιδια μεχρι τα 4 εχουν διαμορφωσει τον χαρακτηρα τους...

 

άλλο ρωτάει η φιλενάδα μας

hello:lol:

 

την άποψη σου την ξέρουμε ανάλογα με το ζώδιο

[miamama]

παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες το θέμα!!!

βλέπω κι εγώ συχνά την εκπομπή,κάποια τα κρατάω και κάποια αφήνω πίσω μου.

το μόνο σίγουρο είναι ότι αγαπάμε όλοι τα παιδάκια μας.

και θα συμφωνήσω με τα όρια!!!

χρείαζονται στην ζωή μας.

πριν κάνω παιδί παρατηρούσα τους φίλους μας...

δεν ήξεραν από παιδάκια κι έκαναν ότι μπορούσαν.

προσπάθησα μέσα από τα "λάθη τους" να μάθω κι εγώ.

η μικρή μου είναι σχεδόν 7 μηνών...

δεν μπορώ να την έχω όλη μέρα αγκαλιά,ούτε να υποκύπτω στην γκρίνια της.

με κοιτάζει και μου μουρμουράει,δεν της δίνω σημασία και σταματάει.

την έχω στη δουλειά μου κάθε πρωί μαζί μου.

θέλω αργότερα να είναι ανεξάρτητη,να παίζει με άλλα παιδάκια και να συμπεριφέρεται σωστά.

δεν θα ξεχάσω έναν ξάδερφό μου ήταν μπροστά από μια βιτρίνα με παιχνίδια και ούρλιαζε ότι θέλει παιχνίδι,κι επειδή του είπαν όχι...

έριξε κλωτσιά στην βιτρίνα και την έσπασε όλη την τζαμαρία.

όταν το σκεφτόμαστε λέμε ακραίο...

αλλά υπάρχουν κι αυτά τα παιδάκια.

δεν θέλω όμως να πηγαίνω σε άλλα σπίτια και το παιδί μου να κάνει χαμό.

έχω φάει πολύ ξύλο σαν παιδί,πολλές φορές,χωρίς να είμαι ζωηρή,ήμουν όμως η μεγαλύτερη και την πλήρωνα κι εγώ και η αδερφή μου ότι κι άν γινόταν.

με μια αδερφή μικρότερη πολύ ζωηρή που μάζεύα κι από αυτήν ξύλο.

δεν μπορώ να ξεχάσω μια φορά που δεν ήθελα να φάω κάποιο απαίσιο φαγητό,

έφαγα το πιάτο καπέλο από την μαμά.

ακόμα της το λέω!!!

λέμε όμως για τους γονείς που δεν βάζουν όρια στα παιδιά τους, υπάρχουν όμως και οι παπούδες που τα κάνουν χειρότερα τα πράγματα και προσπαθούν οι γονείς να μαζέψουν ότι μπορούν μετά!!!

[monbebe]

παντως δεν ξερω αν εχει αναφερθει καθολου το στυλ των παιδιων της συγκεκριμενης εκπομπης, το ποσο ανιδεοι ειναι οι γονεις στην ανατροφη -οκ ειπαμε κανεις τελειος αλλα 5 βασικα πραγματα τα γνωριζεις! τους ακους οταν συστηνονται και λενε την ιστορια τους τα μαργαριταρια που πετανε!- και τελευταια να κανουμε παρατηρηση για το αν μας αρεσει ή οχι ο τροπος της νταντας.

δηλ. οταν βλεπω τα παιδακια να τσιριζουν, να κοπανιουνται στη σκαλα, να τρεχουν μες τους δρομους, να βριζουν 2χρονα σαν νταλικιερηδες τη μανα τους κτλ, και οι γονεις να παιζουν πασιεντζες στο pc, να κοιτανε σαν την αγελαδα και να καθονται να τρωνε τις κλωτσιες του παιδιου τους χωρις να αντιδρασουν στιγμη, ή να μην υπαρχει καμια επικοινωνια μεταξυ των συζυγων, ε συγνωμη αλλα δεν φταιει το συστημα της νταντας που περιοριζει το παιδι στο σκαμνακι και φωναζει οταν το βαζει τιμωρια! φυσικα θα αντιδρασει! αλλα καλα του κανει! και για μενα, θα επρεπε να βαζει τιμωρια και τους γονεις, που δεν μπορουν να βαλουν μια ταξη και αφηνουν τα παιδια ανεξελεγκτα.

[babystar]

Συγγνώμη κιόλας...

Μιλαμε για την εκπομπή της Jo Frost?Της Αγγλίδας νταντάς?Γιατί υπάρχει και η Αμερικάνα. Αν είναι η Jo Frost (http://www.jofrost.com/) και παιδιά έχει και βιβλία έχει γράψει. Τα οποία είναι πολύ κατατοπιστικά και ίσως να ξεφεύγουν από τον ελληνικό τρόπο διαπαιδαγώγησης, αλλά δεν βλάπτει κανέναν να παίρνει και μια άλλη γνώμη!Και αν θέλει,ας την απορρίψει μετά. Αλλά επειδή κανένας δεν γεννήθηκε γονιός και ξέροντας πώς να μεγαλώσει ένα παιδί, οι πολλές απόψεις είναι καλύτερες πιστεύω από το να μεγαλώνουμε τα παιδιά μόνο από αυτά που μας λένε οι μαμάδες μας!

Κάθε γονιός μεγαλώνει όπως θέλει το παιδί του, αλλά ταπεινή μου άποψη, τα όρια χρειάζονται. Όσο για την "σκληρή" αγάπη, αυτό ακριβώς θέλει να πει. 'Οχι ότι δεν αγαπάς το παιδί σου, αλλά το αγαπάς επιβάλλοντας του κάποια πράγματα τα οποία ως τώρα το παιδί θεωρούσε αλλιώς δεδομένα.

Ένας γονιός που θέλει να θέσει στο παιδί του όρια, δεν αγαπάει λιγότερο το παιδί του, ούτε είναι χειρότερος γονιός, από αυτόν που κάνει συνέχεια τα χατήρια στο παιδί του, στο όνομα της αγάπης.Γιατί κάνω όλα τα χατήρια δεν σημαίνει αγαπώ.

 

Απεχθάνομαι να βλέπω παιδάκια στο δρόμο να χτυπιούνται κάτω και να ζητάνε κάτι, επειδή ξέρουν ότι το δικό τους θα περάσει, ό,τι και αν είναι αυτό-από μια κούκλα, εως ένα παγωτό. Εκεί η "σκληρή" αγάπη, η πειθαρχία, η επιβολή, η αυστηρότητα, όπως θες πεστο, πρέπει να λάβει θέση!Αν και αν το παιδί αρχίσει να χτυπιέται κάτω, το παιχνίδι έχει χαθεί από το γονό και σε αυτές τις περιπτώσεις αναφέρεται η εν λόγω εκπομπή. Διαβάστε κανένα βιβλίο της και θα δείτε πόσο διαφορετική είναι η συγκεκριμένη νταντά σε "κανονικές" περιπτώσεις παιδιών.

[alcyon]

Αλήθεια υπάρχουν αυτά μεταφρασμένα στα ελληνικά;

[ΤΙΤΗ]

αν ρωτάς για το βιβλίο, ναι.http://www.paper-bookland.gr/books.asp?action=view&bookID=132508

[monbebe]

Όσο για την "σκληρή" αγάπη, αυτό ακριβώς θέλει να πει. 'Οχι ότι δεν αγαπάς το παιδί σου, αλλά το αγαπάς επιβάλλοντας του κάποια πράγματα τα οποία ως τώρα το παιδί θεωρούσε αλλιώς δεδομένα.

Ένας γονιός που θέλει να θέσει στο παιδί του όρια, δεν αγαπάει λιγότερο το παιδί του, ούτε είναι χειρότερος γονιός, από αυτόν που κάνει συνέχεια τα χατήρια στο παιδί του, στο όνομα της αγάπης.Γιατί κάνω όλα τα χατήρια δεν σημαίνει αγαπώ.

 

Απεχθάνομαι να βλέπω παιδάκια στο δρόμο να χτυπιούνται κάτω και να ζητάνε κάτι, επειδή ξέρουν ότι το δικό τους θα περάσει, ό,τι και αν είναι αυτό-από μια κούκλα, εως ένα παγωτό. Εκεί η "σκληρή" αγάπη, η πειθαρχία, η επιβολή, η αυστηρότητα, όπως θες πεστο, πρέπει να λάβει θέση!

 

ακριβως!

[xara52]

παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες το θέμα!!!

βλέπω κι εγώ συχνά την εκπομπή,κάποια τα κρατάω και κάποια αφήνω πίσω μου.

το μόνο σίγουρο είναι ότι αγαπάμε όλοι τα παιδάκια μας.

και θα συμφωνήσω με τα όρια!!!

χρείαζονται στην ζωή μας.

πριν κάνω παιδί παρατηρούσα τους φίλους μας...

δεν ήξεραν από παιδάκια κι έκαναν ότι μπορούσαν.

προσπάθησα μέσα από τα "λάθη τους" να μάθω κι εγώ.

η μικρή μου είναι σχεδόν 7 μηνών...

δεν μπορώ να την έχω όλη μέρα αγκαλιά,ούτε να υποκύπτω στην γκρίνια της.

με κοιτάζει και μου μουρμουράει,δεν της δίνω σημασία και σταματάει.

την έχω στη δουλειά μου κάθε πρωί μαζί μου.

θέλω αργότερα να είναι ανεξάρτητη,να παίζει με άλλα παιδάκια και να συμπεριφέρεται σωστά.

δεν θα ξεχάσω έναν ξάδερφό μου ήταν μπροστά από μια βιτρίνα με παιχνίδια και ούρλιαζε ότι θέλει παιχνίδι,κι επειδή του είπαν όχι...

έριξε κλωτσιά στην βιτρίνα και την έσπασε όλη την τζαμαρία.

όταν το σκεφτόμαστε λέμε ακραίο...

αλλά υπάρχουν κι αυτά τα παιδάκια.

δεν θέλω όμως να πηγαίνω σε άλλα σπίτια και το παιδί μου να κάνει χαμό.

έχω φάει πολύ ξύλο σαν παιδί,πολλές φορές,χωρίς να είμαι ζωηρή,ήμουν όμως η μεγαλύτερη και την πλήρωνα κι εγώ και η αδερφή μου ότι κι άν γινόταν.

με μια αδερφή μικρότερη πολύ ζωηρή που μάζεύα κι από αυτήν ξύλο.

δεν μπορώ να ξεχάσω μια φορά που δεν ήθελα να φάω κάποιο απαίσιο φαγητό,

έφαγα το πιάτο καπέλο από την μαμά.

ακόμα της το λέω!!!

λέμε όμως για τους γονείς που δεν βάζουν όρια στα παιδιά τους, υπάρχουν όμως και οι παπούδες που τα κάνουν χειρότερα τα πράγματα και προσπαθούν οι γονείς να μαζέψουν ότι μπορούν μετά!!!

:shock::shock::shock::shock::shock:

[ΝΤΙΝΤΙ]

dalia συμφωνώ με όσα λες! Ο χαρακτήρας του παιδιού είναι πολύ σημαντική παράμετρος. Γι'αυτό και κάποιοι γονείς χρειάζεται να προσπαθήσουν περισσότερο για να βρουν δίαυλο επικοινωνίας. Και φυσικά εντάσεις θα υπάρχουν πάντα, σε όλες τις στενές σχέσεις υπάρχουν. Όπως λες, το παιδί θα κλάψει, δεν είναι δυνατόν να μην κλάψει. Είναι ο μόνος τρόπος που έχει να εκφράσει τη δυσφορία του, τη διαφωνία του, την κούρασή του. Καθώς μεγαλώνει αρχίζει πιστεύω να εκδηλώνει τη δυσαρεσκειά του με πιο ήπιους τρόπους εφόσον και εμείς δεν έχουμε παράλογες απαιτήσεις. Δεν θα ξεχάσω πέρσι το καλοκαίρι που καθόμασταν σε μια καφετέρια μαζί με το μικρό, στην ουσία ο ένας έπινε καφέ και ο άλλος τον ακολουθούσε που αλώνιζε. Δίπλα μας καθόταν μια μεγάλη παρέα, γονείς, παπούδες, θείες και 2 δίδυμα παιδάκια 18 μηνών δεμένα στα καρότσια τους. Δεν σηκώθηκε κανένας να κατεβάσει τα παιδάκια να ξεπιαστούν. Το αγοράκι καθόταν αδιαμαρτύρητα, το κοριτσάκι άρχισε κάποια στιγμή να φορτώνει (ο χαρακτήρας που λέγαμε). Του έδωσαν να φάει πακοτίνια και συνέχισαν ανενόχλητοι τον καφέ τους. Θα φταίει το παιδάκι να τους κάνει τη ζωή πατίνι μετά;

Στο μονο που παραξενευεσε και εχεις δικιο για εμενα ειναι οτι εδωσαν στο μωρο το συγκεκριμενο σκευασμα.......

Δεν ειμαι και τοσο απολυτη με το θεμα της διατροφης των παιδιων αλλα ορισμενα πραγματα που ειναι τελειως αχρηστα για αυτα το θεωρω πολυ μεγαλη ανοησια εκ μερους του γονιου να το προσφερει στο παιδι του.

Υπαρχουν καλιστα πολυ ωραια σνακ που μπορεις να δωσεις το μωρο ωστε να το κρατησεις λιγακι ακομα απασχολημενο.

Τωρα ερχομαι στο περιστατικο που μας αναφερεις με τα δυο παιδακια να ειναι δεμενα στα καροτσακια τους.

Να σου πω οτι το εχω δει παρα πολλες φορες αυτο να συμβαινει και δεν το θεωρω και τοσο παρατραβηγμενο.Πριν δυο καλοκαιρια ο γιος μου ηταν στην ηληκια των 1,5 χρονων .Ηταν αδυνατον να παμε καπου χωρις το καροτσι μας για πολυ ωρα γιατι απλα δεν αντεχανε τα ποδαρακια μου και η μεσουλα μου οπως και του συζηγου να τον κυνηγαμε(ξερετε τι περιεργη ηληκια ειναι).

Προσπαθουσαμε να πηγαινουμε σε μεροι που ηταν καπως ελενχομενα και περιορισμανα για να μπορω και εγω και ο συζηγος μου να χαρουμε λιγακι το καφεδακι μας αλλα να περασουν και τα παιδια καλα.

Καποιες φορες ομως (ελαχιστες βεβαια)πηγαιναμε και σε μεροι που δεν βασιζομουν να τον αφεισω να αλλωνιζει........

Τοτε παντα ειχα το καροτσι μαζι μου ,επερνα και το αγαπημενο του παιχνιδακι και τα μπισκοτακια που του αρεζαν.Μην φανταστειτε οτι καθομασταν με τις ωρες ,αλλα εστω αυτο το μισαωρο τρια τεταρτα που ο μικρος καθοταν απασχολημενος στο καροτσακι του για εμενα και τον συζηγο μου ηταν οτι καλυτερο..πιναμε ενα γρηγορο καφεδακι αλλα τοσο ηρεμο που πιστεψτε με ολοι το χρειαζομαστε καποιες φορες ειδικα οταν δεν εχεις να αφεισεις καπου τα παιδια για να χαλαρωσεις και εσυ λιγακι σαν ανθρωπος.

Ποτε δεν εκανα το λαθος να τον κατεβασω πριν καθησουμε για να ξεπιαστει που λενε γιατι μετα πολυ απλα δεν ξαναεμπενε............Οταν τελειωναμε βεβαια και ειμασταν ετοιμη να φυγουμε τον εβγαζα και τοτε ξαναρχιζε το ασταματητο κυνηγητο μας...............

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

Εμένα,πάλι,καμμιά από τις θύελλες δεν ξαναέκατσε σε καρότσι με το που άρχισαν να περπατάνε(10 μηνών η μία,11μιση μηνών η δεύτερη)..........μάλλον εφάρμοσαν πάνω μας την "σκληρή" αγάπη πρώτες...............

[elenik]

αυτό με το χαρακτήρα είναι ο καθένας τι πιστεύει, εγώ ανήκω στην ομάδα που θεωρεί ότι ο άνθρωπος γεννιέται και δεν γίνεται, φυσικά στην πορεία ψιλοδιαμορφώνεται ανάλογα με τα ερεθίσματα που δέχεται...

Πως είναι δυνατός δύο αδέρφια να έχουν παντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες?

 

Κι εγω αυτης της αποψης ειμαι. Ειναι εκπληκτικο το ποσο διαφορετικα ειναι 2 παιδια που μεγαλωνουν στην ιδια οικογενεια με τις ιδιες συνθηκες.

Μεχρι στιγμης μονο τις διατροφικες διαφορες εχω δει και εχω μεινει αφωνη. Που να δω και τα υπολοιπα.