ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ - επιλόχεια κατάθλιψη

[Μαρια Στυλιανακη]

Είναι σημαντικό, κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης και της λοχείας, ο σύζυγος και μπαμπάς να φροντίσει να ενημερωθεί για τις επιπτώσεις των ορμονών στην ψυχολογία της γυναίκας ώστε να μπορέσει τουλάχιστον να της συμπαρασταθεί

πολύ σημαντικό.

 

φροντίστε όλες οι έγγυες απο τώρα να δώσετε υλικό στους συζύγους,

 

ξέρετε και αυτοί μπορεί να πανικοβληθούν μέσα τους και να πιστέψουν ότι πάνε οι καλές στιγμές και ότι απο εδώ και πέρα θα είναι μόνο έτσι η "μαμά"

κάτι που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και τους δυσκολεύει βασικά να βοηθήσουν την γυναίκα τους.

 

Χαίρομαι πολύ Ιοκάστη μου, που κατάφερες και το πάλεψες και βρήκες και συμμάχους! !!

[niked]

Σας εχει τυχει μεχρι στιγμης στην εγκυμοσυνη σας να εχετε τετοια νευρα που να ειστε μονιμως ετοιμες για καυγα;

 

Ειμαι στον 6ο μηνα εγκυμοσυνης και εχω τοσα νευρα και τοση στενοχωρια που πραγματικα ανησυχω για το μωρο. απο το κλαμα κανω εμετους και τα νευρα μου χορευουν επι ωρες . Ο αντρας μου οσο και αν λεει οτι φταινε και οι ορμονες δειχνει να εννοει οτι τα κανω ολα αυτα γιατι εκμεταλλευομαι την εγκυμοσυνη μου ωστε να αντιδρω οπως θέλω.Αυτη τη στιγμη έχει φυγει απο το σπίτι με το μεγαλυτερο παιδι μου μετα απο ενα ομηρικό καυγα και πολλα πολλα χαρτομαντηλα ωστε να με αφησουν να ηρεμησω. Δεν ξέρω ποσο ισχύρες ειναι αυτές οι κ..ορμονες αλλα εγω θέλω μονο την ηρεμία μου και τίποτα αλλο

[Μαρια Στυλιανακη]

βοηθάει το να έχεις ένα τετραδιάκι,

και να σημειώνεις εκεί ΟΛΕΣ τις δυσάρεστες σκέψεις που προκαλούν νεύρα.

ΟΛΕΣ -

μπορείς να το ονομάζεις πολύ δραματικά - """poison book"""".

ε, και να βγάζεις εκεί το δηλητήριο όλο αλλά ειναι ξεκάθαρα όχι ημερολόγιο, αλλά "σκουπιδαριό" των αρνητικων σκέψεων ή πεποιθήσεων που είναι πάγιες και και είναι καταστροφικές δηλαδή εμποδίζουν την καλή επικοινωνία και εξέλιξη προβληματισμών.

φρόντισε αυτό να μην είναι ένα μυστικό έτσι ώστε αν το δει ο σύντροφός σου να μην παρεξηγηθεί.

σίγουρα θα το δεί σαν κάτι το θετικό μιας και δεν θα είναι αυτός πλέον μόνο, αυτός που θα τα ακούει αυτά (δεν είναι ο στόχος να βουβαθείς, αλλά να μοιραστεί κάπως το ποσοστό όσων ακούει ήδη).

 

-μπορείς και να υπερβάλλεις με σκιτσάκια.

[joe]

Nike,να ξερεις οτι οταν γεννησεις με το καλο,το πιθανοτερο ειναι πολλα απο αυτα τα συναισθηματα θα εξαφανιστουν. Γραφω "το πιθαονοτερο" γιατι δεν ειμαι ειδικος και μπορω να μιλησω μονο βασει του τι συνεβη σε μενα. Την εποχη που ανοιξα το συγκεκριμενο topic ημουνα σαν μια βομβα ετοιμη να εκραγει απο τα νευρα και το χειροτερο ειναι οτι τα ειχα στρεψει και εναντιον του μωρου. Τωρα,30κατι μερες μετα τη γεννα,μπορω να σου πω οτι νιωθω πολυ καλυτερα,εχω αγαπησει πολυ δυνατα το κοριτσακι μου,εχω παψει να αρπαζομαι με το παραμικρο και σιγουρα ολη αυτη η επιθετικοτητα που ειχα στην εγκυμοσυνη (και σε μενα ξεκινησε καπου μετα τον 5ο μηνα) εχει υποχωρησει κατα πολυ. Ενταξει,δε λεω οτι ξαφνικα αγαπησα τις συναδελφους μου τους οποιους εχω κραξει σε καθε topic του forum ουτε οτι νιωθω αγνα συναισθηματα για αυτους που δε με σεβαστηκαν κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης (επισης τους εχω περασει απο γενεες 14 σε πολλα topics!!!) ομως σιγουρα ειμαι πολυ πιο ηρεμη απο πριν. Βεβαια,με τον αντρα μου ακομη τσακωνομαι και θα συνεχισω να τσακωνομαι οσο δε δειχνει κατανοηση σε καποια πραγματα,και φυσικα ακονιζω απο τωρα τα νυχια μου για την ημερα που θα ερθει επισκεψη η αντιπαθητικη αδερφη του!!! Αυτο ομως δεν εχει να κανει με τις ορμονες μου αλλα με τη δικη της γαιδουρια,τελως παντων,ας μην ξεκατινιαστω παλι!!!

Θελω να σου πω ομως οτι πρεπει πανω απο ολα να σκεφτεις τον εαυτο σου και το μωρο σου σε αυτη τη φαση της ζωης σου,και να φροντιζεις να εξασφαλιζεις και στους δυο σας τις πιο ηρεμες συνθηκες ακομη κι αν αυτο σημαινει οτι πρεπει να το παιζεις και λιγο αναιισθητη ωρες ωρες. Μη χαλιεσαι για κανεναν,τωρα προτεραιοτητα εχεις εσυ και το μωρακι σου!!!

[sardelaki]

Καλημέρα κορίτσια...μετά από όσα διάβασα χαίρομαι που δεν έχω ξεφύγει τόσο λόγω των ορμονών ή οτιδήποτε άλλο.

Έχω λίγα νεύρα, αλλά δεν θα έλεγα περισσότερα από οσα είχα και πρίν την εγκυμοσύνη. Αν ξεσπάσω τότε στον άντρα μου και πάντα φυλλάγομαι να μην ξεσπάω σε πεθερικά, φίλους και γενικά στο οικογενειακό περιβάλλον γιατι δεν είναι όμορφο να επικρατεί μία τέτοια κατάσταση.

 

Όσο για κλαμά....ουυυυυυυυυυυυυυυυυυυ πολύ χα χα. Με το παραμικρό δηλαδή, αλλά ΟΚ αυτό πιστεύω παλεύεται απεναντίας στα νεύρα που έχουν μερικές μέλλουσες μαμάδες και έχουν τσακωθεί με τους πάντες

 

Όσο για το φύλλο του μωρού είμαι πολύ περίφανη που θα κάνω γιο, γιατι από την αρχή δεν είχα πρόβλημα με το φύλλο.

Η πεθερά μου ένιωσε μεγάλη απογοήτευση που δεν είναι κορίτσι και φυσικά μου το έδειξε φανερά. Δεν της έδωσα όμως σημασία γιατι ήξερα πως θα αντιδρούσε οπότε το είχα πάρει νωρίτερα απόφαση πως θα δω ξυνά μούτρα. Παρολά αυτά...χαλαρααααααααααααααααααααααααααααααα!

[mam to be]

Όσο για κλαμά....ουυυυυυυυυυυυυυυυυυυ πολύ χα χα. Με το παραμικρό δηλαδή.

 

Και νόμιζα ότι μόνο εγώ το είχα αυτό.

[sardelaki]

 

Και νόμιζα ότι μόνο εγώ το είχα αυτό.

 

Μπορείς να χαλαρώσεις τώρα...δεν είσαι μόνη

[niked]

ευχαριστω πολυ ..να ειστε καλα για το κουραγιο

[niked]

Βεβαια ξερω και περιπτωσεις (δυο αναμεσα στις τοσες) που η μανα εχει τρελλη αδυναμια στην κορη της και οχι στο γιο,οπως γνωριζω και αντρα που εχει τρελλο κολλημα με το γιο του και οχι τοσο με την κορη του. Αυτες ομως ειναι οι εξαιρεσεις στον κανονα!!!

ΕΓΩ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ.το πρωτο μου παιδι ειναι κοριτσι που εκανα παρτυ οταν εμαθα το φυλο και της εχω τρελη αδυναμια σε ανιθεση με τον μπαμπα της που παντα ηθελε αγορι. τωρα ειμαι εγκυος και ενω ηθελα και παλι κοριτσι και μαλιστα ενιωθα οτι ειχα κοριτσι ο γιος με διεψευσε.Ετσι ειναι τωρα χαρουμενος ο αντρας μου και εγω λεω απλα τουλαχιστον εχω κανει ενα κοριτσι. Δεν ξερω πως θα νιωθω για το αγορι οταν γεννηθει αλλα αυτο που νιωθω για την κορη δεν πιστευω να το φτασει με τιποτα.

Ειμαι κοριτσομανα τι να κανουμε

[nnm004]

αγαηπητη μου niked ελπιζω να μην καταλαβαινεις τι λες αλλιωτικα φοβαμαι οτι το μωρακι σου δεν θα ειναι ποτε ευτιχισμενο οσο του αξιζει να ειναι . Γενικα το θεωρω ιεροσυλια να λεμε οτι θελω αγορι η κοριτσι γιατι ολα ειναι παιδια του Θεου και ειναι ευλογημενα , μακαρι να ειναι μονο ορμονες εγκυμοσυνης αλλιωτικα ειναι τοσο κριμα να μην σε αποδεχεται η μητερα σου ακομα καιο οταν εισαι στην κοιλια της και να σε συγκρινει με το μεγαλο παιδι της οπουθ απλως ετυχε να ειναι κοριτσακι .Συγνωμη αμα σου τη λεω , ομως στεναχωρεθηκα παρα πολυ με αυτο που διαβασα σου ευχομαι μια καλη γεννα και ευχομαι με ολη μοθ την καρδια να λατρεψεις και το αγορακι σου γιατι μονο αυτο αξιζουνε ολα τα παιδια του κοσμου , λατρεια απο εμας τους γονεις τους . Προσωπικα εχω αγορακι , και τα επομενα παιδια που θα κανω ενα μονο εχω ζητησει αποτο Θεο και εγω και ο αντρας μου , να ειναι γερα και ευτυχισμενα . καλη σου μερα

[Lia]

Είμαι σίγουρη πως μόλις γεννήσεις Niked θα λατρέψεις το αγοράκι σου. Δεν νομίζω να υπάρχει μάνα που να ξεχωρίζει τα παιδιά της ανάλογα με το φύλο.

Εδώ εγώ, όταν ήταν να γεννήσει η αδερφή μου, όλοι νομίζαμε ότι είχε κορίτσι. Έχω και αδυναμία στα κοριτσάκια και το περίμενα πως και πως. Όταν γέννησε και άκουσα ότι ήταν αγόρι κάπως μου ήρθε. Ψιλοκατσούφιασα. Όταν όμως αντίκρυσα το μωράκι, τα ξέχασα όλα... Ήταν το ομορφότερο και καλύτερο μωρό του κόσμου -και ήταν και απλά ανηψάκι μου..... Του είχα φοβερή αδυναμία και μου είχε επίσης αδυναμία.

Οπότε, άσχετα με το τι λέμε καμιά φορά πριν, μόλις πάρουμε στα χέρια μας το αγγελούδι μας τα ξεχνάμε όλα όσα λέγαμε.

[joe]

Κοριτσια,δε νομιζω οτι η Niked προκειται να αδικησει το αγορακι της,απλως εκφραζει την τεραστια αδυναμια που εχει στην κορη της και αναρωτιεται αν θα μπορεσει η αγαπη της για το δευτερο παιδι να πλησιασει αυτην που τρεφει για το πρωτο. Φυσικα μολις δει τον αγοραρο θα τρελλαθει,αλλα η κορη της μαλλον θα κατεχει για παντα ξεχωριστη θεση στην καρδια της!!!

Παντως κοριτσια εγω εξακολουθω να πιστευω οτι ο γιος για τη μανα ειναι αλλο πραγμα. Θα την εχει για παντα νουμερο ενα στην καρδια του,θα σκοτωνει για παρτη της και καμμια δε θα μπορει να την αντικαταστησει. Δεν ειναι τυχαιο που τοσα λεγονται και γραφονται για τη σχεση των αντρων με τη μαμα τους!!!

Κατι αντιστοιχο συμβαινει και με τους πατεραδες και τις κορες. Εγω τωρα που απεκτησα το κοριτσακι μου,εχω ευτυχως ξεπερασει την (οφειλομενη στις ορμονες τις εγκυμοσυνης,πιστευω) κριση που ειχα παθει για το φυλο και εννοειται πως τρελλαινομαι για κεινην!!! Ξερω ομως πως η αδυναμια της θα ειναι ο μπαμπας της,μη σας πω οτι το εχει ηδη δειξει,αφου ολο του γελαει και οταν καθεται στην αγκαλια του ειναι η καλυτερη της!!! Το πιστευετε οτι σε μενα δε θελει να καθεται καθολου,παρα μονο οταν ειναι για θηλασμο; Ολες τις υπολοιπες ωρες αμα κανω οτι την παιρνω αγκαλια βαζει τα κλαμματα. Βρε λες να με εκδικειται για τα συναισθηματα που ειχα οσο ηταν ακομα στην κοιλια;

[despoinaSal]

Σαν γνωστα μου ακούγονται όλα αυτά

Εγώ στη δικη μου εγκυμοσύνη δεν είχα τόσα νεύρα ή τουλάχιστον δεν τα εδειχνα , όμως παρεξηγούσα τα πάντα κι εκλαιγα με το παραμικρό (ακόμα και στα χαζοσήριαλ-κωμωδίες, όταν καποιος μιλούσε λίγο άσχημα σε καποιον άλλο, εγώ το επαιρνα προσωπικά και δωσ'του κλάμα η κυρια)

Πιστεύω ότι πολλές γυναίκες αφήνουν πιο λάσκα τον εαυτό τους στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, αφενός λόγω των ορμονών που αφηνιάζουν και μας βρίσκουν απροετοίμαστες, αφετέρου γιατί στην εγκυμοσύνη υπάρχει και μια ανοχή παραπάνω από τους γύρω μας, κι εμείς το βλέπουμε αυτό και παίρνουμε θάρρος

Πάντως η μέλλουσα μαμά έχει και τα δικια της, τόσα νεα πραγματα και σκέψεις κατακλύζουν το ως τότε ανέμελο μυαλουδάκι, πώς θα τα καταφέρω, γιατί παχαίνω, γιατί του μωρού να μην του κόβει να κατεβει φυσιολογικά, όπως το μωρό της γειτόνισσας, ο αντρας μου θα με θέλει, το σοι του γιατι να μου λέει διαφορες κοτσάνες κλπ κλπ κλπ

Ολα μέσα στο πρόγραμμα είναι, αλλά θέλει να έχεις και το νου σου, μην το αφήσεις τελείως ανεξέλεγκτο, εγώ θα έλεγα κιολας να αρχίσεις να το διορθώνεις λίγο. Μπορείς, ας πούμε, να μιλήσεις με τις κολλητές σου και να τους ζητήσεις συγνώμη, λέγοντάς τους όλα αυτά που λες εδώ και ζητώντας τους να σε καταλάβουν, είναι πολύ σημαντικό να ξαλαφρώσεις και να πας στη γέννα αφόρτιστη.

Αυτό για το μωρό ακούγεται λίγο παιδιάστικο, αλλά και πάλι πιστεύω ότι αν το δεις το θέμα λίγο αλλιώς τώρα που μπαινεις στην τελική ευθεία, και να χαιδευεις την κοιλίτσα σου συχνά, δε χρειάζεται να του εξηγήσεις τίποτα, θα το πάρει το μήνυμα το μωράκι σου.

Όσο για τον άντρα σου, όταν με το καλό γεννηθεί η κόρη σας, μάλλον εσύ θα είσαι αυτή που θα τον παραμελήσεις λόγω φουλ ταιμ προγράμματος, παρά εκείνος.

Κι εγώ έκανα κορίτσι πριν από ενάμισο χρόνο και με το μπαμπά της είναι μεσα στα μέλια, να σκεφτείς όλο μπαμπά φωνάζει, στο δρόμο, στο σπίτι, στα μαγαζια, αλλά το βρίσκω χαριτωμένο, δε ζηλευω, είναι μοναδική η σχεση της με το μπαμπα της όπως μοναδική είναι η σχέση της και μαζί μου.

Ετσι κι εσύ, θα είσαι πάντα η μαμα της, δε θα σε αλλάζει με τιποτα.

Ασε και τον καημένο τον μπαμπά να χαρεί αυτό που του αναλογεί από τη μπεμπούλα, οι καημενοι οι μπαμπαδες δεν περνανε τιποτα από ολα αυτά που βιωνουμε εμείς, δε γεννάνε, όσο κοντα μας και να είναι, πάντα είναι λίγο πιο έξω, είναι τοσο γλυκό που τα παιδιά μας τους δίνουν τη δυνατότητα να μάθουν να είναι μπαμπάδες.

Αυτά και καλή τύχη

 

 

exeis dikio! ego eimai ston 5o mina akomi kai me rotaei o antras mou an tha ton agapaei to idio to paidaki mas oso emena!

exoun anasfalia ki ekeinoi. oxi mono emeis!!! ki agonioun ki ekeinoi

[niked]

joe κατάλαβες πολύ καλά πως νιώθω και σε ευχαριστώ. grafistria δεν ειναι οπως τα λες αλλα σε ευχαριστω για την άποψη σου. joe δεν νομιζω να σε εκδικειται λολ αν και πραγματικά επειδη η κόρη μου εχει αδυναμία σε εμενα και βλεπω ποσο αδικο ειναι για τον μπαμπα της να το βλεπει αυτο ευχομαι ο μικρος να βγει και να κανει σαν τρελος για εκεινον. δεν υπαρχει τπτ καλυτερο και για εναν μπαμπα να ξέρει οτι μολις γυρισει σπιτι καποιος θα τρεξει στην πορτα να τον παρει αγκαλια. ενα διαστημα που ηταν πιο μικρη η κορη μου και την ειχα σπιτι με νταντα οταν δουλευα, με το που με εβλεπε εκλαιγε γιατι θα εφευγε η νταντα. τωρα πια ειναι αλλιως γιατι δεν δουλευω και εχουμε δεθει παρα πολυ σαν μανα και κορη αλλα δεν θα ξεχασω ποτε πως ενιωθα.

[athinabr]

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ κάπως έτσι είμαι αλλά ντρέπομαι να το λέω.Οι γονείς μου με βοηθάνε κι εγώ από τα νεύρα μου τους τη λέω κι από πάνω.Το ίδιο και με τον άντρα μου.Και όμως όλα αυτά γίνονται χωρίς να το θέλω,γιατί την επόμενη στιγμή το έχω μετανιώσει.

Πολλές φορές νιώθω ότι αυτή την κατάσταση της εγκυμοσύνης δεν μπορώ να την αντέξω.Με ενοχλεί το σώμα μου.Με ενοχλεί που δεν μπορώ να καπνίσω ένα τσιγάρο με ένα ποτήρι κρασί,να βγώ σ'ένα μπαρ μέρες που έρχονται,να κάνω έρωτα με τον άντρα μου,γενικά να ζήσω όσο ανέμελα ζούσα πριν.

Κι όμως,ήθελα πολύ να κάνω μωρό,δεν έγινε απερίσκεπτα.Αλλά αυτές οι σκέψεις μήπως δείχνουν ότι το έχω μετανιώσει;Μήπως είμαι παρτάκιας και ανέτοιμη να κάνω θυσίες;Μήπως όταν θα γεννηθούν τα μωρά θα είμαι αδιάφορη μητέρα;

Κάτι τέτοια σκέφτομαι και τρελλαίνομαι και αμφιβάλλω για την ψυχική μου ισορροπία.

Βέβαια αυτές οι "κακές" σκέψεις εναλλάσσονται τις καλές,όπου είμαι ενθουσιασμένη,ανυπομονώ να αρχίσω τα ψώνια,απολαμβάνω τις περιποιήσεις των άλλων και γενικά νιώθω καλά.Μέχρι την επόμενη στιγμή που θα με πιάσουν οι ανάποδες...

Και φυσικά δεν λείπουν οι τύψεις...

 

Ακριβως ετσι νιωθω!!! Μακαρι να ειναι οπως τα λενε οι ειδικοι και ολα αυτα να τελειωσουν με τη γεννηση των μωρων μας!!

[max]

Πόσο σας καταλαβαίνω να ξέρατε!!

Πριν γεννηθεί το 1ο μου μωρό-ούτε χρόνος δεν πέρασε- ήμουν στους 7 ουρανούς. Κ΄ποια στιγμή παρουσίασα διαβήτη κύησης και εκεί κάπου άρχισα να συννεφιάζω. Την χ ώρα θα φας, την ψ ώρα θα μετρηθείς, την ζ ώρα θα πάρεις το χάπι.. Κάτι με χάλαγε. Το μωρό έφερε ξαφνικά επιπλοκές στη ζωή μου και ανυπομονούσα να γεννήσω.

Όταν γέννησα, λάτρεψα το μωρό σαν μωρό, όχι σαν το ΔΙΚΟ μου μωρό. Δεν ένιωσα αυτό που λέμε σκοτώνω για το παιδί μου. Το έβλεπα απ'το μπαλκόνι να κοιμάται και ένιωθα πως ήμουν διαρρήκτης σε ξένο σπίτι και πως η μαμά του μωρού θα γύριζε όπου να'ναι και άρα εγώ θα έφευγα. Παράνοια.. Μου πήρε 9 μήνες να το νιώσω παιδί μου, πως αν δω κάποιον να το πειράξει θα του επιτεθώ με σκοπό να τον βλάψω εώς θανάσιμα.

Περιττό να σας πω για το κλάμα που έριχνα τους πρώτους 2 μήνες.. Κάθε μέρα, χωρίς εμφανή λόγο(έκλαιγα με τη διαφήμιση του γάλακτος, που το μοσχαράκι ακολουθεί το φορτηγό με το γάλα της μαμάς του!!!), αλλά πάντα μ'ένα φόβο: μήπως τελικά αυτό το μωρό άξιζε καλύτερη μητέρα?

 

Τώρα τα σκέφτομαι και χαμογελώ... Περνάω πολύ χειρότερα απ'αυτά που περιγράφετε εδώ με τη 2η εγκυμοσυνη μου. Προσπαθώ να είμαι ήρεμη και φανταστείτε πως ήδη έχω μία εμπειρία. Ορμόνες, ανασφάλειες, απειρεία... 'Ολα μαζί είναι εκρηκτικό κοκταίηλ! Αφήστε το ένστικτό σας να πάρει μπρος και όλαθα πάνε τέλεια!!

[nnm004]

αχ κοριτσακι μου δυσκολα ειναι , προσπαθησε να κανεις κουραγιο και να σεκφτεσαι θετικα και ομορφα πραγματα , αμα νοιωθεις μπουκομενη παρε το παιδακι σου και βγες εξω , κανε μια βολτα , πηγαινε κατσε για εναν καφεδακο μονη σου η με τον αντρα σου , αμα εχεις τι δυνατοτητα να αφησεις καπου το παιδακι σου καντο και κατσε σπιτι μονη και ηρεμησε . Γενικως προσπαθησε να ηρεμησεις και προσπαθησε οσο μπορεις να απολαυσεις την 2η σου εγκυμοσυη .

Εγω που λετε κοριτσια , ειχα εδω και καποια χρονια προβλημα με κρισεις πανικου , αγοραφοβιες και ψυχοσωματικα , πολυ πριν μεινβ εγκυος στο 1ο παιδι , πολυ πριν γνωρισω τον αντρα μου . Εν πασι περιπτωση χωρις να παρω καποια χαπια με απλες ψυχαναλυσεις ειχα καταφερει να περιορισω το προβλημα , και τοτε εκανα τη μαλακια και νοικιασαμε σπιτι πανω απο το πατρικο μου επειδη νομιζα οτι θα βοηθουσα τη μαμα μου και οτι οι σχεσεις μας θα γινοντουσανε καλυτερες , απαπαπα , δεν γινανε , εγω αρχησα να νοιωθω εγκλοβισμενη και απαισια , στην πρωτη εγκυμοσυνη ειχα πολλα πολλα νευρα , ετρωγα ανεξελεγκτα λογω καταθλιψης , στον 7ο μην με επιασαν καρδιακες αρρυθμιες λογω παχους επειδη το διαφραγμα πιεζε την καρδια μου , το μισο προβλημα οφειλοτανε εκει το αλλο μισο στο οτι με ειχανε πιασει παλι τα ψυχοσωματικα μου . Ευτυχως καταφερα να το περιορισω το προβλημα οταν κυλησε η εγκυμοσυνη και κατεβηκε το μωρο ποιο κατω οποτε ελευθεροθηκε το διαφραγμα μου , και μαζι με αυτο ελευθερωθηκα και εγω απο το φοβο πουειχα . Γεννησα με το καλο και παθαινω επιλοχειο καταθλιψη , 9 μηνες μου πηρε και μενα να νοιωσω μαμα , και 12 μηνες να βαλω τον Κωνσταντινο μου πανω απο τον εαυτο μου και να νοιωσω ικανη να τον φροντισω και κυριως να του διδαξω διαφορα . Τωρα 15 μηνες μετα νοιωθω οτι ειμαι η καλυτερη μαμα για το γιο μου . Οντας στη 2η εγκυμοσυνη πλεον εχω και παλι καταθλιψη εδω και λιγες μερες , επειδη θα μετακομοισουμε απο το σπιτι αυτο ΕΠΙΤΕΛΟΥς και επειδη ξερω οτι η μανα μου θα αντιδρασει χαλια ( εχει αρρωστο τον πατερα μου και τα χει παι3ει και αυτη ) με πιασανε παλι τα ψυχοσωματικα μου , ετρεχα παλι σε καρδιολογους να κανω υπερηχους καρδιας και παλι ευτυχως ολα φυσιολογικα , ομως με πολυ αγχος εγω να φοβαμαι οτι θα εχω ανα πασα στιγμη ψυχοσωματικο συμπτωμα , μαζι με ολα αυτα εχω φοβερη καταθλιψη , ιδιαιτερα σημερα αισθανομουνα απαισια , οτι ολα ειναι μαυρα κτλ κτλ ,ο Πανουλης μου κανει τα παντα να με βοηθησει αλλα τι να κανει και αυτος μωρε ετσι χαλια πως τα εχει καταφερει η οικογενεια μου μαζι μου .Ισως να ειναι και οι ορμονες που τα βλεπω ετσι απαισια ολα ,εχω απιστευτα νευρα με τη μανα μου , τον πατερα μου και γενικως δεν αντεχ\ω αλλο να μενω εδω στην οικοδομη . Ευχομαι μακαρι ολα να πανε καλα καιτο πολυ σε 1 μηνα να φυγουμε απο εδω για να μπορεσω να ηρεμησω καλυτερα .

[max]

..αρχίζω λοιπόν, να δένομαι έπειτα από 9 μήνες με το Μάξιμο και να χαίρομαι τη μητρότητα, να βρίσκω τις ισορροπίες, κπ. Και μένω ξανά έγκυος, χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει (θα μου πείτε κάτι έκανες και εσύ, δε μπορεί?) και μάλιστα έχω και αποκόλληση-αφού στο μεταξύ σήκωνα αγκαλιά το μικρό. Τάβλα στο κρεβάτι, λοιπόν, με 9 χάπια τη μέρα και μακριά από το μωρό, ούτε μία πάνα να μην του αλλάξω.

Τον ακούω να γκρινιάζει στο διπλανό δωμάτιο και νιώθω πως τον βασανίζουν. Τον ακούω να γελάει και θυμώνω που δεν του προκαλώ εγώ το ευχάριστο συναίσθημα. Τον ακούω να κάνει μπάνιο και κλαίω που δε μπορώ να συμμετέχω. Κάθε μέρα παλεύω να μη 'ρίξω' στο 2ο μωρό όλα τα στραβά που μου συμβαίνουν, αλλά δεν είναι εύκολο. Ο πατέρας μου ήρθε να μας βοηθήσει και είμαστε συνέχεια στην κόντρα με τον πατέρα μου, τον άντρα μου και τη μαμά μου (μ΄αυτήν τηλεφωνικά!)

Είμαι έγκυος, δεν το ήθελα, χάνω την επαφή με το μωρό μου και κάθε στιγμή της ημέρας αναρωτιέμαι "Τελικά, πόσο πολύ το θέλω το 2ο μωρό? Μήπως δε θα ήταν τόσο μεγάλο κακό αν η αποκόλληση προχωρούσε?" Αμέσως με πίανουν κλάματα, νιώθω απαίσια, κυρίως για ένα μικροσκοπικό πλασματάκι που εξαρτάται η επιβίωσή του από μένα και εγώ το γεμίζω αρνητικά συναισθήματα γιατί υπάρχει..

[joe]

Max εχεις μαθει το φυλο του δευτερου μωρου σου;

[max]

Όχι ακόμη, στις 11/6 θα κάνω αυχενική. Παρακαλάω να είναι κόρη, έτσι για μία αλλαγή. Απ'την άλλη λέω να το παίξω Μενεγάκη: "Θα μάθω τι φύλλο όταν γεννηθεί!"

 

Ξέρεις κάτι, θέλω να είναι υγιές και να αλλάξω συμπεριφορά απέναντί του. Είναι το μόνο που δε φταίει το κακόμοιρο και είναι το μόνο που εισπράττει όλη αυτή τη μιζέρια που νιώθω..

[IOKASTH]

..αρχίζω λοιπόν, να δένομαι έπειτα από 9 μήνες με το Μάξιμο και να χαίρομαι τη μητρότητα, να βρίσκω τις ισορροπίες, κπ. Και μένω ξανά έγκυος, χωρίς να το έχουμε προγραμματίσει (θα μου πείτε κάτι έκανες και εσύ, δε μπορεί?) και μάλιστα έχω και αποκόλληση-αφού στο μεταξύ σήκωνα αγκαλιά το μικρό. Τάβλα στο κρεβάτι, λοιπόν, με 9 χάπια τη μέρα και μακριά από το μωρό, ούτε μία πάνα να μην του αλλάξω.

Τον ακούω να γκρινιάζει στο διπλανό δωμάτιο και νιώθω πως τον βασανίζουν. Τον ακούω να γελάει και θυμώνω που δεν του προκαλώ εγώ το ευχάριστο συναίσθημα. Τον ακούω να κάνει μπάνιο και κλαίω που δε μπορώ να συμμετέχω. Κάθε μέρα παλεύω να μη 'ρίξω' στο 2ο μωρό όλα τα στραβά που μου συμβαίνουν, αλλά δεν είναι εύκολο. Ο πατέρας μου ήρθε να μας βοηθήσει και είμαστε συνέχεια στην κόντρα με τον πατέρα μου, τον άντρα μου και τη μαμά μου (μ΄αυτήν τηλεφωνικά!)

Είμαι έγκυος, δεν το ήθελα, χάνω την επαφή με το μωρό μου και κάθε στιγμή της ημέρας αναρωτιέμαι "Τελικά, πόσο πολύ το θέλω το 2ο μωρό? Μήπως δε θα ήταν τόσο μεγάλο κακό αν η αποκόλληση προχωρούσε?" Αμέσως με πίανουν κλάματα, νιώθω απαίσια, κυρίως για ένα μικροσκοπικό πλασματάκι που εξαρτάται η επιβίωσή του από μένα και εγώ το γεμίζω αρνητικά συναισθήματα γιατί υπάρχει..

 

 

 

 

κουκλιτσα μου κουβαλας ενα θαυμα κι εχεις αλλο ενα θαυμα στο διπλανο δωματιο...προσπαθησε να καταλαβεις οτι αυτη την στιγμη κανεις εναν αθλο (γιατι δεν ειναι ακθολου ευκολο) και πως εισαι ενας αξιος ,δυνατος ανθρωπος που σε λιγο καιρο θα εχει στην αγκαλιτσα σου και το δευτερο νινακι σου και θα εισαστε μια υπεροχη οικογενεια!το μωρο σου ξερει πως το αγαπας και μπορεις 1 ωρα της ημερας που εσυ αισθανεσαι καλα να ασχολεισαι μαζι του με χιλιους δυο τροπους εστω κι απο το κρεββατι,εξαλλου μην ξεχνας πως του χαριζεις το πιο ομορφο δωρο του κοσμου ενα ΑΔΕΡΦΑΚΙ...καλη συνεχεια...

[joe]

Δεν ξερω αν εχεις διαβασει τα δικα μου τα χαλια,που τα ειχα βαλει με το-αγεννητο τοτε-μωρο μου επειδη ειναι κοριτσι!!!

Μιλαμε,ειχα παθει μεγαλο ντουβρουτζα που δε θα γινομουν αγορομανα,εβλεπα το μωρο-ακουσον ακουσον-ανταγωνιστικα λογω φυλου κι ειχα φτασει σε σημειο να το ΖΗΛΕΥΩ επειδη μου ειχαν πει στον υπερηχο οτι θα εχει σαρκωδη χειλια σαν της Παπαριζου!!! Τα κοριτσια εδω στο forum ειχαν φριξει με οσα εγραφα. Αφου αντιμετωπιζα το μωρο οχι σαν παιδι μου αλλα σαν μια αλλη γυναικα,που θα μου εκλεβε τον αντρα,που θα ηταν πιο ομορφη απο μενα και κατι τετοια τρελλα!!! Τωρα τα θυμαμαι και ντρεπομαι βεβαια,αλλα τοτε ηταν μεγαλο ζορι,γιατι ειχα και τις ενοχες για ολα οσα σκεφτομουν,ειχα και τα νευρα της εγκυμοσυνης και γενικα ημουν σε μεγαλο ζορι!!!

[max]

Ευχαριστώ θερμά για τη συμπαράσταση, πραγματικά με συγκινήσατε.. Δεν περίμενα πως θα βρω την κατανόηση που δε βρίσκω μέσα στο σπίτι μου (τι να πρωτοκάνουν και αυτοί?), σ'ένα site, από ανθρώπους που ούτε καν ξέρω.. Τελικά η εγκυμοσύνη είναι μεγάλο θέμα όσον αφορά την ψυχική μας ισορροπία!

 

Ειλικρινά συγκινήθηκα, ευχαριστώ!!

[joe]

Μην ανησυχεις θα περασουν ολα αυτα.Σου εγραψα κι εγω τα δικα μου για να καταλαβεις οτι υπαρχουν και χειροτερα συναισθηματα που μπορουν να προκυψουν κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης!!! Θα δεις που ολα θα πανε καλα,κι οταν το παρεις αγκαλιτσα θα το ερωτευτεις!!! Με μενα ετσι συνεβη,μπορεει να ειχα ολα αυτα τα κουλα συναισθηματα τοτε,αλλα τωρα ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!!!

[IOKASTH]

Ευχαριστώ θερμά για τη συμπαράσταση, πραγματικά με συγκινήσατε.. Δεν περίμενα πως θα βρω την κατανόηση που δε βρίσκω μέσα στο σπίτι μου (τι να πρωτοκάνουν και αυτοί?), σ'ένα site, από ανθρώπους που ούτε καν ξέρω.. Τελικά η εγκυμοσύνη είναι μεγάλο θέμα όσον αφορά την ψυχική μας ισορροπία!

 

Ειλικρινά συγκινήθηκα, ευχαριστώ!!

 

 

 

 

 

EIMAΣΤΕ ΕΔΩ Η ΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ...ολες τα περασαμε...ολα θα πανε καλα...