ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ - επιλόχεια κατάθλιψη

[mpizelini]

Σε ευχαριστώ πολύ Λελακι για την απάντηση σου. Όντως είναι το πρώτο μου και ήδη μιλήσαμε με τον άντρα μου και νιώθω κάπως καλύτερα. Υπάρχουν στιγμές που είμαι μια χαρά και άλλες που με μια αφορμή καταρρέω . Περνώ και δύσκολη εγκυμοσύνη με προβλήματα πλακούντα και έγινα ακόμα πιο ευαίσθητη. Ελπίζω πως όταν γεννήσω να μου περάσει όλο αυτό και να είμαι πιο ήρεμη. Το πιο δύσκολο για μένα είναι να διαχειριστώ το συναίσθημα της μοναξιάς που νιώθω κάποιες φορές.

 

Μην κάνεις τη ζωή σου πιο δύσκολη. Μην τσακώνεστε χωρίς λόγο. Η εγκυμοσύνη είναι μια όμορφη περίοδος με οποια προβλήματα (&εγώ είχα)! Οι ορμόνες μας χορεύουν κ συνήθως μας δίνουν δύναμη για αυτό που τραβά ο οργανισμός μας. Που να δεις μετά τον τοκετό που φεύγουν αυτές οι ωραίες μας ορμόνες κ σε χτυπά η επιλοχια! Για αυτό απόλαυσε την όμορφη αυτή περίοδο, πήγαινε καμιά βόλτα με τον άντρα σου, κάντε πράγματα μαζί!

[sienna]

Που να δεις μετά τον τοκετό που φεύγουν αυτές οι ωραίες μας ορμόνες κ σε χτυπά η επιλοχια! Για αυτό απόλαυσε την όμορφη αυτή περίοδο, πήγαινε καμιά βόλτα με τον άντρα σου, κάντε πράγματα μαζί!

 

Διαφωνώ, διαφωνώ, διαφωνώ. Δεν είναι απαραίτητο να σε χτυπήσει η κατάθλιψη μετά. Μιλάω εγώ που πέρασα μια εγκυμοσύνη μέσα στα κλάμματα, από το πρωί μέχρι το βράδυ και με άπειρους τσακωμούς με τον άντρα μου. Ο άντρας μου όχι μόνο δεν μου συμπαραστάθηκε, αλλά μου το γύρισε και σε ψυχολογικό πόλεμο ενώ είχα βάσιμους λόγους για τους οποίους θυμωνα μαζί του. Αποτέλεσμα ήταν να χωρίσουμε ενώ ήμουν έγκυος, να πιάσω τον πάτο ψυχολογικά βεβαίως... αλλά κανένα πρόβλημα στην εγκυμοσυνη. Το λέω για τη θεματοθέτρια αυτό επειδή πολλοί μου έλεγαν τότε ότι θα κάνω κακό στο μωρό. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο και η ιστορία μου το έχει αποδείξει περίτρανα. Αν λίγο ίσχυαν αυτά, θα έπρεπε το μωρό να έχει βγει με καλάζνικοφ από την κοιλιά μου και να με καθαρίσει. Χώρισα 3 μηνών έγκυος, φρίκαρα εντελώς με την εγκυμοσύνη και δεν ήθελα ούτε έγκυος να είμαι, ούτε το μωρό ήθελα γιατί ήταν δικό του, είχε πάρει ανάποδες στροφές το κεφάλι μου και νόμιζα πως θα έρθει η συντέλεια του κόσμου (μου) όταν γεννήσω. Μου έλεγαν πως το στρεςς κάνει πρόωρους τοκετούς, λιποβαρή μωρά και άλλες τέτοιες μπούρδες ψυχολογίστικες. Λοιπόν ήμουν έγκυος 43 εβδομάδες, το μωρό γεννήθηκε 3.500 κιλά και ενώ μέχρι και τον τοκετό ήμουν φρικαρισμένη, με το που γεννήθηκε έπαθα και είδα το μωρό ήταν σα να πέρασα μέσα σε ένα δευτερολεπτο από την κόλαση στον παράδεισο! Όποτε σκέφτομαι αυτό που ένοιωσα μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα από τη συγκίνηση. Όχι επιλόχειο κατάθλιψη, ούτε καν λίγο δεν στενοχωρήθηκα έκτοτε. Η ευτυχία και η ολοκλήρωση είναι τα μόνιμα συναισθήματα. Αυτό που έχω να πω από το προσωπικό μου βίωμα είναι πως οι καταθλίψει, οι ζόρικες ψυχολογικές καταστάσεις πριν και μετά την εγκυμοσύνη δεν είναι ουρανοκατέβατες και οφείλονται σε άλλους παράγοντες που απλώς επιβαρύνει η εγκυμοσύνη/λοχεία κτλ.... Μην ανησυχείς για το μωρό σου λοιπόν! Εμένα το δικό μου είναι ένα ήρεμο μωράκι που όλο γελάει και στην εγκυμοσύνη μου το στρες βάραγε κοκκινο κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας επί 9 μήνες!

[mpizelini]

Διαφωνώ, διαφωνώ, διαφωνώ. Δεν είναι απαραίτητο να σε χτυπήσει η κατάθλιψη μετά. Μιλάω εγώ που πέρασα μια εγκυμοσύνη μέσα στα κλάμματα, από το πρωί μέχρι το βράδυ και με άπειρους τσακωμούς με τον άντρα μου. Ο άντρας μου όχι μόνο δεν μου συμπαραστάθηκε, αλλά μου το γύρισε και σε ψυχολογικό πόλεμο ενώ είχα βάσιμους λόγους για τους οποίους θυμωνα μαζί του. Αποτέλεσμα ήταν να χωρίσουμε ενώ ήμουν έγκυος, να πιάσω τον πάτο ψυχολογικά βεβαίως... αλλά κανένα πρόβλημα στην εγκυμοσυνη. Το λέω για τη θεματοθέτρια αυτό επειδή πολλοί μου έλεγαν τότε ότι θα κάνω κακό στο μωρό. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο και η ιστορία μου το έχει αποδείξει περίτρανα. Αν λίγο ίσχυαν αυτά, θα έπρεπε το μωρό να έχει βγει με καλάζνικοφ από την κοιλιά μου και να με καθαρίσει. Χώρισα 3 μηνών έγκυος, φρίκαρα εντελώς με την εγκυμοσύνη και δεν ήθελα ούτε έγκυος να είμαι, ούτε το μωρό ήθελα γιατί ήταν δικό του, είχε πάρει ανάποδες στροφές το κεφάλι μου και νόμιζα πως θα έρθει η συντέλεια του κόσμου (μου) όταν γεννήσω. Μου έλεγαν πως το στρεςς κάνει πρόωρους τοκετούς, λιποβαρή μωρά και άλλες τέτοιες μπούρδες ψυχολογίστικες. Λοιπόν ήμουν έγκυος 43 εβδομάδες, το μωρό γεννήθηκε 3.500 κιλά και ενώ μέχρι και τον τοκετό ήμουν φρικαρισμένη, με το που γεννήθηκε έπαθα και είδα το μωρό ήταν σα να πέρασα μέσα σε ένα δευτερολεπτο από την κόλαση στον παράδεισο! Όποτε σκέφτομαι αυτό που ένοιωσα μου έρχεται να βάλω τα κλάμματα από τη συγκίνηση. Όχι επιλόχειο κατάθλιψη, ούτε καν λίγο δεν στενοχωρήθηκα έκτοτε. Η ευτυχία και η ολοκλήρωση είναι τα μόνιμα συναισθήματα. Αυτό που έχω να πω από το προσωπικό μου βίωμα είναι πως οι καταθλίψει, οι ζόρικες ψυχολογικές καταστάσεις πριν και μετά την εγκυμοσύνη δεν είναι ουρανοκατέβατες και οφείλονται σε άλλους παράγοντες που απλώς επιβαρύνει η εγκυμοσύνη/λοχεία κτλ.... Μην ανησυχείς για το μωρό σου λοιπόν! Εμένα το δικό μου είναι ένα ήρεμο μωράκι που όλο γελάει και στην εγκυμοσύνη μου το στρες βάραγε κοκκινο κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας επί 9 μήνες!

 

Χαίρομαι για εσενα και το μωρό σου! Εσυ μιλας για την δική σου μεμονωμένη και καπως ιδιαιτερη περιπτωση! Εγω ειπα λιγο πιο γενικά ότι σε συνηθεις περιπτωσεις, νιωθεις πιο πεσμένη και πιεσμενη μετα τον τοκετο.

[enelita]

Καλησπερα.δε βρηκα καποιο παρομοιο φορουμ κ στελνω εδω.ειμ εξι μηνων στο πρωτο μου παιδακι.γενικα τους πρωτους μηνες κ λογω εμετων κλπ ,ειχα πολλα νευρα.μετα μου περασε.κανας καυγας μια στο τοσο.ομως τ ρα στον εκτο εχω πολλα νευρα, κ βλεπω οτι κ κανεις δε με σεβεται εδω μεσα,μενω με τους δικους μου προς το παρον κ τον αντρα μου,ωςσπου να φτιαξουμε το σπιτι ,κ αν υπαρξει καποια διαφωνια μου φερονται οπως πριν.σημερα ειχα εναν πολυ ισχυρο καυγα με τον αδερφο μου,που υπο αλλες συνθηκες θα ειχαμε πλακωθει στο ξυλο,στην κυριολεξια.τρομερα ουρλιαχτα εγω .ετρεμα,ηρεμησα μετα,φοβαμαι ομως πολυ για το μωρο,ενιωσα κατι πιο εντονα κλωτσιδακια.μπορει να παθει τιποτα;

[mariaaman1986]

Εγώ είμαι στον δεύτερο..και ένα θα σου πω..όχι μόνο έχω νεύρα αλλά και εκρήξεις θυμού και ξεσπάσματα ζήλειας και γενικά νιώθω άλλος άνθρωπος. Δεν είσαι η μόνη. Υπάρχουν και χειρότερα. Εγώ τις προάλλες χτύπησα τον άνδρα μου! Ναι ναι ναι και γιατί? Γιατί σε μια βραδινή μας έξοδο κοιτούσε μια γυναίκα!:twisted::twisted::twisted: