Παιδιά ενός κατώτερου θεού

[PatPan]

Όμως εγώ σε λίγο θα κλείσω τον υπολογιστή μου και θα συνεχίσω την δικιά μου καθημερινότητα ξεχνώντας(δυστηχώς) τον Νίκο και όλα αυτά τα παιδάκια που τα ονομάσαμε παιδιά ενός κατώτερου Θεού!

Εγώ και όλοι εσείς θα συνεχίσουμε την καταναλωτική μας μανία...θα συνεχίσουν να μας ενδιαφέρουν μόνο τα υλικά αγαθά...το πως θα ανέβουμε κοινωνικά...θα ..θα ,,θα ....

Αύριο οι περισσότεροι από μας θα έχουμε ξεχάσει τον Νίκο και κάθε Νίκο που ζει μακριά από το φως του ήλιου,που δεν έχει παίξει ποτέ όπως τα δικά μας παιδιά,που δεν έχει νιώσει την στοργή και την αγκαλιά της μάνας...

Παιδιά ,παρατημένα σε ιδρύματα που το μόνο που πραγματικά θέλουν είναι η Αγάπη αυτών που τα έφεραν στον κόσμο.

Μα ποτέ δεν θα πάρουν αυτό που πραγματικά αξίζουν...

Θα είναι πάντα τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού,κι ας έχουν τον Θεό μέσα τους!

 

Η παραπάνω αλήθεια πονάει, όπως πονάει και η "τύχη" αυτών των παιδιών. Που είναι το κράτος πρόνοιας? Πώς μπορεί κάποιος να στερεί απο ένα παιδί μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, λίγη ώρα με παιχνίδια? Με ποιο δικαίωμα στερεί την ελευθερία του? Όλοι μας έχουμε ευθύνη καθώς ξεχνάμε... αυτούς μας έχουν πραγματικά ανάγκη. Ας είναι καλά τα Μ.Μ.Ε που μας οδηγούν σε άλλες "ανάγκες". Εγώ θα προσπαθήσω να βοηθήσω, μακάρι να σκεφτούν το ίδιο αν όχι όλοι , οι μισοί αυτού του φόρουμ. Ακόμα και μια επίσκεψη το μήνα θα βάζει τους αρμόδιους σε εγρήγορση, πιστεύω. Ας κινητοποιηθούμε...πρόκειται για αθώες ψυχούλες.

Συγγνώμη αν σας κούρασα, αλλά νιώθω μεγάλη αγανάκτηση και σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας.:cry:

[kel]

Eγω είμαι ειδική παιδαγωγός και βλεπω συχνα το προβλημα εκ των εσω. Δεν υπάρχει χειροτερο πραγμα για μια μανουλα που αγαπαει, φροντίζει , αγωνιζεται για το παιδακι της και απο το πρωι που ξυπναει μεχρι τη στιγμη που κοιμαται να σκεφτεται τι θα απογινει το παιδι της οταν εκεινη κλεισει τα ματια της.

Ειναι ο χειροτερος εφιαλτης για καθε μανουλα που δινει καθημερινα τη μαχη της που ανεβαζει καθε μερα το παιδι της ενα σκαλι να νιωθει την ανασφαλεια και τον τρομο για το σε τι χερια θα πεσει το παιδι της οταν εκεινη φυγει απο τη ζωη.

[sofi 30]

Τελευταια το σκεφτομαι πολυ συχνα πως μπορω να προσφερω κατι στα παιδακια στα ιδρυματα. Δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα που θα ηθελα να μπορω να προσφερω και ετσι σκεφτηκα να προσφερω την παρουσια μου, ειτε σε παιδακια σε ορφανοτροφεια ειτε σε παιδακια με συνδρομα. Δεν μπορω να διαβαζω τετοια πραγματα. Προτεινα και του συζυγου να γινουμε αναδοχοι γονεις. Δεν αξιζει τα παιδακια να ζουν ετσι.... εγω τουλαχιστον θα απαγορευσω στον εαυτο μου να το δεχεται...

 

Συμφωνώ απόλυτα κ εγώ σκέφτομαι πολύ το να προσφέρω όπως μπορώ (ειδικά σε παιδιά με σύνδρομα). Άν έχεισ βρει κάποιο τρόπο να βοηθείσεις, ενημέρωσέ με.

[sofi 30]

Η παραπάνω αλήθεια πονάει, όπως πονάει και η "τύχη" αυτών των παιδιών. Που είναι το κράτος πρόνοιας? Πώς μπορεί κάποιος να στερεί απο ένα παιδί μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, λίγη ώρα με παιχνίδια? Με ποιο δικαίωμα στερεί την ελευθερία του? Όλοι μας έχουμε ευθύνη καθώς ξεχνάμε... αυτούς μας έχουν πραγματικά ανάγκη. Ας είναι καλά τα Μ.Μ.Ε που μας οδηγούν σε άλλες "ανάγκες". Εγώ θα προσπαθήσω να βοηθήσω, μακάρι να σκεφτούν το ίδιο αν όχι όλοι , οι μισοί αυτού του φόρουμ. Ακόμα και μια επίσκεψη το μήνα θα βάζει τους αρμόδιους σε εγρήγορση, πιστεύω. Ας κινητοποιηθούμε...πρόκειται για αθώες ψυχούλες.

Συγγνώμη αν σας κούρασα, αλλά νιώθω μεγάλη αγανάκτηση και σκέφτηκα να την μοιραστώ μαζί σας.:cry:

 

 

Καλησπέρα Patpan. Θέλω κ εγώ να βοηθείσω πραγματικά. Άν γνωρίζεις τον τρόπο ένημέρωσέ με σε παρακαλώ. Συμφωνώ κ με τις επισκέψεις σε ιδρύματα. Ας μή το ξεχάσουμε το θέμα. Ας κινητοποιηθούμε. Άν θες στείλε πμ. για λεπτομέρειες.

[PatPan]

Εγώ μένω κοντά στα Λεχαινά, όπου υπάρχει ένα ίδρυμα. Σκοπεύω να αρχίσω επισκέψεις, άλλωστε παλαιότερα που είχα μιλήσει με κάποιον απο το ίδρυμα (όχι απλό υπάλληλο) είχε προτείνει εάν μαζευόμαστε 3-4 άτομα να έστελνε αυτοκίνητο να μας παίρνει, γιατί πάντα χρειάζονται εθελοντές. Δυστυχώς τότε έμεινα έγκυος και δεν γινόταν να πηγαίνω και τώρα δεν ασχολείται αυτός με το ίδρυμα:(. Θα μάθω όμως πως μπορούμε να προσφέρουμε και θα σας ενημερώσω.

 

Και παλαιότερα που είχα επισκεφτεί ένα ίδρυμα στη Ρόδο, ζητούσαν εθελοντές. Δυστυχώς κάτι η αδιαφορία της πολιτείας, κάτι οι μη ειδικευμένοι υπάλληλοι, κάτι η σκληρότητα κάποιον υπεύθυνων για αυτές τις αθώες ψυχούλες, μόνο με δική μας προσωπική κινητοποίηση μπορούμε να ανοίξουμε ένα μονοπάτι με φως ....

[sofi 30]

Εγώ μένω κοντά στα Λεχαινά, όπου υπάρχει ένα ίδρυμα. Σκοπεύω να αρχίσω επισκέψεις, άλλωστε παλαιότερα που είχα μιλήσει με κάποιον απο το ίδρυμα (όχι απλό υπάλληλο) είχε προτείνει εάν μαζευόμαστε 3-4 άτομα να έστελνε αυτοκίνητο να μας παίρνει, γιατί πάντα χρειάζονται εθελοντές. Δυστυχώς τότε έμεινα έγκυος και δεν γινόταν να πηγαίνω και τώρα δεν ασχολείται αυτός με το ίδρυμα:(. Θα μάθω όμως πως μπορούμε να προσφέρουμε και θα σας ενημερώσω.

 

Και παλαιότερα που είχα επισκεφτεί ένα ίδρυμα στη Ρόδο, ζητούσαν εθελοντές. Δυστυχώς κάτι η αδιαφορία της πολιτείας, κάτι οι μη ειδικευμένοι υπάλληλοι, κάτι η σκληρότητα κάποιον υπεύθυνων για αυτές τις αθώες ψυχούλες, μόνο με δική μας προσωπική κινητοποίηση μπορούμε να ανοίξουμε ένα μονοπάτι με φως ....

 

Εγώ μένω Μαρούσι - Αθήνα, αλλά παρόλ αυτά ενημέρωσε μέ για ότι νεότερο γιατί δέν εργάζομαι οπότε ίσως καταφέρνω να έρχομαι ακόμα κ εκεί.

Ευχαριστώ

[marin]

«Πρόκειται για γυναίκες-κλώνους του Σατανά! Σκοτώσανε το παιδί μου και πρέπει να πληρώσουνε!» Αυτά είναι τα λόγια ενός 55χρονου δικαστικού επιμελητή για την πρώην σύζυγό του, δικηγόρο Πειραιώς, τις δύο αδερφές της...

(οδοντίατρος και κοινωνιολόγος) και τη μητέρα τους, οι οποίες αύριο θα βρεθούν ενώπιον του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου Θηβών, καθώς κατηγορούνται ότι σκότωσαν το ηλικίας 8,5 μηνών κοριτσάκι που είχε αποκτήσει το ζευγάρι, επειδή έπασχε από σύνδρομο Down!

 

Μετά τη μήνυση που υπέβαλε εις βάρος των τεσσάρων γυναικών ο πατέρας του άτυχου παιδιού, την ενδελεχή έρευνα των αστυνομικών και ανακριτικών αρχών και την έκδοση τριών παραπεμπτικών βουλευμάτων (του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, Εφετών και Αρείου Πάγου) οι τέσσερις γυναίκες θα καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Η 51χρονη μητέρα αντιμετωπίζει την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση, η μία εκ των αδερφών της άμεσης συνέργειας σε ανθρωποκτονία και οι άλλες δύο γυναίκες της απλής συνέργειας σε ανθρωποκτονία, όλες ευρισκόμενες σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, σύμφωνα πάντα με το βούλευμα. Πρόκειται για ένα βαρύ κατηγορητήριο και μια συγκλονιστική ιστορία που αν τελικά κριθεί βάσιμη από τους λειτουργούς της Θέμιδος, θα είναι μια σύγχρονη τραγωδία που δεν θα έχει γραφτεί από τον τραγικό ποιητή Ευριπίδη, αλλά από μια «συμμορία τεσσάρων σατανικών γυναικών», όπως τις αποκαλεί χαρακτηριστικά ο πατέρας του παιδιού μιλώντας στην «Espresso» (για ευνόητους λόγους επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του).

 

(Πηγή madata)

http://troktiko.blogspot.com/2009/09/down.html

[xuito]

http://www.madata.gr/index.php/epikairotita/politics/43282.html

 

Χωρίς λόγια...

[ΤΙΓΡΑΚΙ]

Τα παιδια ειναι δωρο Θεου,λυπαμαι και ποναω στη σκεψη οτι καποιος κανει κακο σε ενα μωρο με αθωα ματακια.πως γινεται να φερεσαι ασκημα να αδιαφορεις για τις αναγκες του και να μην φροντιζεις ενα απλωμενο χερακι που παρακαλα για βοηθεια.

εμενα μια μακρινη θεια ειχε 4 παιδια το τελευταιο με συνδρομο Down το ειχαν ολοι στην οικογενεια καλυτερα και απο βασιλια.η αγαπη και η φροντιδα που του εδειξαν το εκαναν μεχρι την τελευταια μερα της ζωης του να ειναι χαμογελαστο.πεθανε στα 17 του πριν καποια χρονια.ακομα θυμαμαι οταν ερχοντουσαν διακοπες στο χωριο και η μαμα μου μας εδινε παιχνιδια να παιξουμε μαζι.πραγματικα ειμαι περηφανη για τη θεια μου και την οικογενεια της.και ντρεπομαι για ολα οσα συμβαινουν στα ιδρυματα.αραγε αν ηταν αρρωστο το παιδι ενος πολιτικου στο ιδρυμα θα το ειχε;και κατω απο ποιες συνθηκες.

συγνωμη τα ειπα ολα μαζεμενα αλλα οι σκεψεις μου και τα συναισθηματα μου ειναι σε εξαλλη κατασταση με ολα αυτα.

[marin]

Όπως θα έπρεπε να είναι ένα ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το ίδρυμα αυτό βρίσκεται στην Βουλγαρία.

 

[posidonas]

Είχαν δεμένη 22χρονη με νοητική υστέρηση

Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 16 Οκτωβρίου 2009, 12:04

 

Είχαν διαρκώς δεμένη την 22χρονη κόρη τους. Γι' αυτό και την Τετάρτη οδηγήθηκαν στο εδώλιο του Αυτόφωρου Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Ηρακλείου, με την κατηγορία της παράνομης κράτησης αλλά και της έκθεσης της ζωής της σε κίνδυνο.

 

Ο λόγος για τους γονείς ενός κοριτσιού με νοητική υστέρηση, από την Αλικαρνασσό. Η νεαρή κοπέλα που πάσχει από βαριά νοητική στέρηση, παραπληγία και μη ελεγχόμενες επιληπτικές κρίσεις αντιμετώπιζε από την παιδική της ηλικία, την βάρβαρη αυτή μεταχείριση, μέσα στο σπίτι της, από τα χέρια εκείνων που την έφεραν στον κόσμο.

 

Οι γονείς, που είναι διαζευγμένοι, συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν στη Δικαιοσύνη μετά από ανώνυμη καταγγελία που έγινε στην Αστυνομία, σύμφωνα με την οποία η μητέρα για ώρες και ημέρες έδενε το κορίτσι σε μία καρέκλα, αφήνοντας το αβοήθητο.

Στο εδώλιο κάθισε και μία φίλη της μητέρας, η οποία συχνά αναλάμβανε τη φροντίδα του παιδιού, όταν η μητέρα έπρεπε να απουσιάζει.

 

Οικογενειακό δράμα

Μέσα στη δικαστική αίθουσα αποκαλύφθηκε ένα οικογενειακό δράμα με σοβαρές κοινωνικές προεκτάσεις.

Η συγκεκριμένη οικογένεια σίγουρα δεν είναι η μόνη που βιώνει μία τόσο σοβαρή κατάσταση.

Απαιτούνται φοβερές ψυχικές και σωματικές αντοχές για να μπορέσει κάποιος να διαχειριστεί ένα παιδί με τέτοια πάθηση.

Και οι τρεις κατηγορούμενοι αθώωθηκαν

 

Το πρόβλημα οξύνεται όταν οι γονείς - όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση - αγωνίζονται να εξασφαλίσουν ακόμα και τα πλέον στοιχειώδη για την επιβίωση τους.

Η απουσία του κράτους που «νίπτει τας χείρας του» είναι τρομακτική, καθώς οχυρώνει την αδιαφορία του πίσω από ένα διμηνιαίο ή τριμηνιαίο επίδομα της τάξης των 560 ευρώ!

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το αναπηρικό καρότσι του παιδιού, που κάποιος είχε κλέψει, κόστιζε περισσότερο από 1.000 ευρώ, τα οποία οι γονείς πλήρωσαν από την τσέπη τους αφού -όπως κατήγγειλαν- επί μήνες τους ταλαιπωρούσαν σε επιτροπές προκειμένου να τους καλύψει το Δημόσιο την δαπάνη που έκαναν.

Παρά την αγάπη και τις θυσίες της, η μητέρα της 22χρονης βρέθηκε στο εδώλιο επειδή -όπως παραδέχτηκε στο δικαστήριο- δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να προσφέρει στο παιδί της τη φροντίδα που του αξίζει με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να το δένει σε μία καρέκλα για να μη βλάψει τον εαυτό του και την οχτάχρονη αδερφούλα του με την οποία συζεί.

 

«Ελέγξτε τα ιδρύματα»

Καθʼ όλη τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας δεν έλειψαν τα κλάματα και οι εντάσεις με τη μητέρα να προσπαθεί να πείσει τους δικαστές ότι πραγματικά αγαπάει και νοιάζεται για το παιδί της.

«Δεν το έχω εγκαταλείψει ποτέ. Το φροντίζω όσο μπορώ κι έχω γίνει θυσία. Είμαι νέος άνθρωπος και έχω στερηθεί τα πάντα. Κάνω ότι μπορώ.

Το κράτος τι έχει κάνει για μένα; Ελέγχετε εμένα. Τα ιδρύματα τα έχετε ελέγξει; Έχετε πάει να δείτε τα παιδιά αλυσοδεμένα στα κρεβάτια τους;

Εγώ τα έχω δει. Είμαι χωρίς δουλειά. Μεγαλώνω ένα ακόμα παιδί. Τι πρέπει να κάνω; Να κλέψω;».

 

Όπως αναφέρθηκε χθες, μία άγνωστη γυναίκα τηλεφώνησε στην αστυνομία και κατήγγειλε ότι η κατηγορούμενη εγκαταλείπει το παιδί της, δένοντάς το σε μία καρέκλα.

Η καταγγελία ανέφερε ακόμα ότι η μητέρα εργάζεται σε μπαρ και πολλές φορές τις νύχτες το κορίτσι ουρλιάζει, σηκώνοντας στο πόδι τη γειτονιά».

Αστυνομικοί της Ασφάλειας μετέβησαν στο σπίτι που τους είχε υποδειχθεί, όπου βρήκαν το κορίτσι δεμένο σε μία καρέκλα στο χώρο της τραπεζαρίας.

 

Αστυνομικός: ήταν σχεδόν σκελετωμένο

Κατά την διάρκεια της κατάθεσής του, ο αστυνομικός που βρήκε το παιδί ανέφερε ότι ήταν δεμένο γύρω από την κοιλιά του. Είχε γείρει το κεφάλι. Ως σχοινί είχαν χρησιμοποιηθεί κομμάτια χονδρού υφάσματος.

«Ειδοποιήσαμε το ασθενοφόρο. Το κορίτσι έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο για τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις.

Οι κόμποι ήταν δεμένοι πολύ σφικτά. Κόψαμε το ύφασμα με ψαλίδι για να απελευθερωθεί το παιδί.

Η χαρά στο πρόσωπο του ήταν πολύ μεγάλη. Περπάτησε λίγο και αμέσως ξάπλωσε με ικανοποίηση στο φορείο.

Μου έδωσε την εντύπωση ότι ήταν δεμένο πολλές ώρες, ίσως και μέρες. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Ήταν σχεδόν σκελετωμένο».

Εισαγγελέας έδρας: αυτό το παιδί ζει από τύχη

 

Η εισαγγελέας έδρας εμφανίστηκε ιδιαίτερα αυστηρή απέναντι στους γονείς της 22χρονης.

Απευθυνόμενη στη μητέρα είπε ότι δεν αμφισβητεί την αγάπη της, υπογράμμισε ωστόσο ότι ο τρόπος με τον οποίο φροντίζουν το κορίτσι είναι επικίνδυνος καθώς μπορεί να του κοστίσει ακόμα και τη ζωή λόγω των συχνών επιληπτικών κρίσεων.

Όπως παραδέχθηκε η μητέρα, μηνιαίως η 22χρονη παθαίνει ίσως και περισσότερες από είκοσι επιληπτικές κρίσεις.

 

Η εισαγγελέας πρότεινε ενοχή των τριών κατηγορουμένων -των γονιών και της φίλης της μητέρας- με την κατηγορία της έκθεσης, ενώ πρότεινε την αθώωσή τους για την κατηγορία της παράνομης κατακράτησης, αναγνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε δόλος σε αυτό.

Τελικά, το δικαστήριο τους αθώωσε, προειδοποιώντας τους γονείς ότι θα παρακολουθούν την εξέλιξη της υπόθεσης προκειμένου να βεβαιωθούν ότι το παιδί ζει με ασφάλεια.

 

Πηγή: Πατρίς Κρήτης

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=70337&cid=4

 

==============================

 

Κάτι πρέπει να σχολιάσω και εγώ τώρα μιας και είμαι άτομο με ....ειδικές ανάγκες εεε?

 

Το κράτος κυνηγά μια μητέρα που πρέπει να θρέψει 2 παιδιά , και αντί να συντρέξει για να βοηθήσει τόσο το παιδί όσο και την μητέρα , την σέρνει… στα δικαστήρια ..

 

Αυτό από μόνο του είναι κατάντια και μας προσβάλει όλους σαν ελληνική …κοινωνία .

 

Τι ήθελαν οι τοπικοί παράγοντες για να καταλάβουν το δράμα της οικογενείας ?

Τι ήθελε ο εισαγγελέας ? να μαντρώσει το παιδί της σε ένα από τα άσυλα για να το αλυσοδένουν… οι άλλοι ??

 

Και βεβαίως δεν θα μπορούσαν να την καταδικάσουν όταν και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει κράτος γενικότερα και όχι μόνο ..κράτος πρόνοιας !!!

 

Όσο για την απόφαση του δικαστηρίου !!με την αιτιολογία ότι είστε αθώοι αλά θα σας παρακολουθούμε !! ποιοι θα τους παρακολουθούνε ?

 

Τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Μάνα θα λυθούν με τα 700 εωρο το δίμηνο ? η με την ευγενική χορηγία της ….παρακολούθησης ? και από ..ποιους ?

 

Τώρα θα τους πάρει χαμπάρι, και είδηση , η πρόνοια της τοπικής νομαρχίας ??

Φοβάμαι πως το παιδί αυτό θα πεθάνει από την εγκατάλειψη και την αδιαφορία της κοινωνίας μας ( πολλά παιδιά πεθαίνουν άλλωστε στα διάφορα ιδρύματα και δεν φταίει κανείς ) εδώ …θα φταίει μόνο η Μάνα !!!

 

Εμείς όταν κάναμε το παιδί μας ήμασταν στα καροτσάκια με βαριά μορφή πολιομυελίτιδα .

 

Εγώ δεν είχα γονείς είχαν πεθάνει , η γυναίκα μου είναι από Κεφαλονιά και οι γονείς τις ήταν γεροντάκια και στο χωριό , δεν μπορούσαμε να τους φέρουμε Αθήνα .

 

Ζητήσαμε τότε από το ίδρυμα ΜΗΤΕΡΑ μια ιατρική βοήθεια περισσότερο , και μια ενημέρωση σχετικά με το παιδί για τους πρώτους μήνες μιας και μέναμε κοντά , στο Μενίδι .

 

Δεν μας βοήθησε κανένας , ήθελαν να κρατήσουν το παιδί εκεί !! εμείς φοβηθήκαμε μήπως μας το πάρουν και φύγαμε τρέχοντας με το παιδί , και τα καροτσάκια … παραμάσκαλα θα έλεγα !!!!!

 

Με σεβασμό και εκτίμηση

ΜΩΥΣΗΣ

 

ΥΓ : Δεν υπάρχει κατώτερος θεός !! ούτε παιδιά ενός ..κατώτερου θεού .

Κατώτεροι .και κακότατοι άνθρωποι υπάρχουν

[gavrias]

Συγκλονιστική η είδησή που μας μεταφέρεις Μωησή αλλά τόσο "συνηθισμένη".

Προσωπικά τείνω να πιστέυω ότι πιά σαν πολίτες πρέπει να αντιδράσουμε στην πράξη σε όλη αυτή την παγιωμένη απανθρωπιά και ανικανότητα απ'την πλευρα του κράτους και των λειτουργών του με ομαδικές μυνήσεις και αγωγές,

Είτε απο συλλόγους και σωματεία είτε απο οργανώσεις πολιτών...

Διότι αυτό το σύστημα ( καμιά ενημέρωση-στήριξη (ηθική και οικονομική)-πρόνοια και όλα τα απαραίτητα στις οικογένειες και τους ίδιους τους πάσχοντες απο οτιδήποτε σοβαρό (κινητικό ή μη) όχι μόνο είναι απο μόνο του απάνθρωπο αλλά έφτασε να γίνει και εργαλείο σαδιστικής κοροιδίας και απειλής στα χέρια όσων (υπεύθηνων) βρίσκεται.

Επι του πρακτέου θα πρότεινα και σαν parents να ξεκινήσουμε μια ανάλογη δράση,ακόμη κι αν αρχικά είναι σε επίπεδο ενημέρωσης-διαμαρτυρίας- προτάσεων.

[posidonas]

Συγκλονιστική η είδησή που μας μεταφέρεις Μωησή αλλά τόσο "συνηθισμένη".

Προσωπικά τείνω να πιστέυω ότι πιά σαν πολίτες πρέπει να αντιδράσουμε στην πράξη σε όλη αυτή την παγιωμένη απανθρωπιά και ανικανότητα απ'την πλευρα του κράτους και των λειτουργών του με ομαδικές μυνήσεις και αγωγές,

Είτε απο συλλόγους και σωματεία είτε απο οργανώσεις πολιτών...

Διότι αυτό το σύστημα ( καμιά ενημέρωση-στήριξη (ηθική και οικονομική)-πρόνοια και όλα τα απαραίτητα στις οικογένειες και τους ίδιους τους πάσχοντες απο οτιδήποτε σοβαρό (κινητικό ή μη) όχι μόνο είναι απο μόνο του απάνθρωπο αλλά έφτασε να γίνει και εργαλείο σαδιστικής κοροιδίας και απειλής στα χέρια όσων (υπεύθηνων) βρίσκεται.

Επι του πρακτέου θα πρότεινα και σαν parents να ξεκινήσουμε μια ανάλογη δράση,ακόμη κι αν αρχικά είναι σε επίπεδο ενημέρωσης-διαμαρτυρίας- προτάσεων.

 

Είχαν δεμένη 22χρονη με νοητική υστέρηση

 

Ντροπή και αίσχος σε αυτό το κράτος !!!

Σαν άτομο με αναπηρία τολμώ να φωνάξω και να διαμαρτυρηθώ εντονότατα μάλιστα προς κάθε κατεύθυνση !!

Αν δεν μπορούν να βοηθήσουν τέτοιους ανήμπορους ανθρώπους ας το ομολογήσουν τουλάχιστον , ας παραδεχθούν επιτέλους ότι δεν ανήκουμε στην Ευρώπη , ότι χάσαμε κάθε ήθος και πολιτισμό , και ας μας ρίχνουν στον ΚΑΙΑΔΑ .

 

22 χρόνια τυραννίας είναι μια ολόκληρη ζωή γεμάτη πόνο και δυστυχία , μέσα στην εγκατάλειψη και στην αδιαφορία του κράτους.

Η ζωή είναι γλυκιά όταν την μοιράζεσαι με άλλους , όταν δεν σου παραχωρούν χώρο και αέρα για να αναπνεύσεις τότε …..την σιχτιρίζεις από μόνος σου!!!!

 

Πόσος καιρός πέρασε νομίζετε από τότε που πέθανε ένα παιδί μέσα στο άσυλο ..τρώγοντας τα σεντόνια του ??

Κανείς δεν παρατήρησε ότι τα σεντόνια που μάζευαν κάθε πρωί…. ήταν φαγωμένα ??

Πόσος καιρός πέρασε για να ελέγξουν το κρεβάτι του παιδιού ??

Εκτός …..και αν άλλαζαν τα σεντόνια κάθε μήνα !!!

 

 

Ναι ....Είναι προτιμότερος ο ΚΑΙΑΔΑΣ από το να εγκαταλείπονται αυτά τα παιδιά στην μοίρα τους , να αλυσοδένονται !! και να τυραννιούνται μια ζωή !!!

 

Και αν θέλουν να τον εφαρμόσουν αλλά ντρέπονται …..ας αρχίσουν από εμένα !!!!

 

Αι σιχτίρ !!!!

 

ΜΩΥΣΗΣ

[marin]

Κάτι πρέπει να σχολιάσω και εγώ τώρα μιας και είμαι άτομο με ....ειδικές ανάγκες εεε?

Το κράτος κυνηγά μια μητέρα που πρέπει να θρέψει 2 παιδιά , και αντί να συντρέξει για να βοηθήσει τόσο το παιδί όσο και την μητέρα , την σέρνει… στα δικαστήρια ..

Αυτό από μόνο του είναι κατάντια και μας προσβάλει όλους σαν ελληνική …κοινωνία .

Τι ήθελαν οι τοπικοί παράγοντες για να καταλάβουν το δράμα της οικογενείας ?

Τι ήθελε ο εισαγγελέας ? να μαντρώσει το παιδί της σε ένα από τα άσυλα για να το αλυσοδένουν… οι άλλοι ??

Και βεβαίως δεν θα μπορούσαν να την καταδικάσουν όταν και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει κράτος γενικότερα και όχι μόνο ..κράτος πρόνοιας !!!

Όσο για την απόφαση του δικαστηρίου !!με την αιτιολογία ότι είστε αθώοι αλά θα σας παρακολουθούμε !! ποιοι θα τους παρακολουθούνε ?

Τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Μάνα θα λυθούν με τα 700 εωρο το δίμηνο ? η με την ευγενική χορηγία της ….παρακολούθησης ? και από ..ποιους ?

Τώρα θα τους πάρει χαμπάρι, και είδηση , η πρόνοια της τοπικής νομαρχίας ??

Φοβάμαι πως το παιδί αυτό θα πεθάνει από την εγκατάλειψη και την αδιαφορία της κοινωνίας μας ( πολλά παιδιά πεθαίνουν άλλωστε στα διάφορα ιδρύματα και δεν φταίει κανείς ) εδώ …θα φταίει μόνο η Μάνα !!!

 

Τα πες όλα Μωυσή. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.

 

 

ΥΓ : Δεν υπάρχει κατώτερος θεός !! ούτε παιδιά ενός ..κατώτερου θεού .

Κατώτεροι .και κακότατοι άνθρωποι υπάρχουν

 

Και σ' αυτό έχεις δίκιο!!! Οι άνθρωποι κάνουν την διαφορά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν εκ φύσεως κατώτεροι και κακότατοι άνθρωποι. Όλα οφείλονται στην άγνοια, στην ευκολία, στο ωχ αδελφέ, στην ανευθυνότητα.

Όταν πήραμε τη διάγνωση για το γιο μου, ο παιδονευρολόγος κουνούσε το κεφάλι του και είπε: "Έχετε πολύ δύσκολο δρόμο μπροστά σας. Δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα άλλα απ' αυτό που κάνετε."

Προφανώς ήξερε ο άνθρωπος ότι οι δομές στην Ελλάδα είναι τόσο άθλιες, που ήθελε να μας προετοιμάσει για ότι θα ακολουθήσει.

Πρώτη χρονιά σε δημόσιο ειδικό σχολείο και οι ειδικοί παιδαγωγοί δεν έχουν πάει ακόμη. Μιλούσα το πρωί με την διευθύντρια του σχολείου και μου είπε ότι τουλάχιστον πέρισυ είχαν 3 ειδικότητες θεραπευτών. Φέτος δεν έχει πάει κανένας.

 

Συγκλονιστική η είδησή που μας μεταφέρεις Μωησή αλλά τόσο "συνηθισμένη".

Προσωπικά τείνω να πιστέυω ότι πιά σαν πολίτες πρέπει να αντιδράσουμε στην πράξη σε όλη αυτή την παγιωμένη απανθρωπιά και ανικανότητα απ'την πλευρα του κράτους και των λειτουργών του με ομαδικές μυνήσεις και αγωγές,

Είτε απο συλλόγους και σωματεία είτε απο οργανώσεις πολιτών...

Διότι αυτό το σύστημα ( καμιά ενημέρωση-στήριξη (ηθική και οικονομική)-πρόνοια και όλα τα απαραίτητα στις οικογένειες και τους ίδιους τους πάσχοντες απο οτιδήποτε σοβαρό (κινητικό ή μη) όχι μόνο είναι απο μόνο του απάνθρωπο αλλά έφτασε να γίνει και εργαλείο σαδιστικής κοροιδίας και απειλής στα χέρια όσων (υπεύθηνων) βρίσκεται.

Επι του πρακτέου θα πρότεινα και σαν parents να ξεκινήσουμε μια ανάλογη δράση,ακόμη κι αν αρχικά είναι σε επίπεδο ενημέρωσης-διαμαρτυρίας- προτάσεων.

Πόσο δίκιο έχεις gavrias. Είσαι στο έλεος του οποιουδήποτε. Ειδικά στο δικό μας χώρο του αυτισμού, έχουν βγει όλες οι "θεραπείες" που μπορείς να φανταστείς!!! "Θάλαμοι υπερβαρικού οξυγόνου", ειδικές θεραπείες διατροφής, ΑΒΑ, ειδικές κλινικές στην Ιταλία και ένα σωρό άλλες μέθοδοι που χρήματα να έχεις να τρέχεις.

Εκμετάλλευση από παντού. Ρατσισμός παντού. Φοβάσαι να βγεις βόλτα με το παιδί σου για να μην ενοχλήσεις την κοινωνία, η οποία σιγά - σιγά σε αποξενώνει.

Επι του πρακτέου αν υπάρχει η διάθεση, είμαι μέσα.

 

!!

Αν δεν μπορούν να βοηθήσουν τέτοιους ανήμπορους ανθρώπους ας το ομολογήσουν τουλάχιστον , ας παραδεχθούν επιτέλους ότι δεν ανήκουμε στην Ευρώπη , ότι χάσαμε κάθε ήθος και πολιτισμό , και ας μας ρίχνουν στον ΚΑΙΑΔΑ .

Και αν θέλουν να τον εφαρμόσουν αλλά ντρέπονται …..ας αρχίσουν από εμένα !!!!

Αι σιχτίρ !!!!

ΜΩΥΣΗΣ

Και από μένα!!!!

[ange]

Όπως θα έπρεπε να είναι ένα ίδρυμα για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το ίδρυμα αυτό βρίσκεται στην Βουλγαρία.

 

 

η ιδρυματοποίηση είναι αρνητική και μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει. πρέπει να είμαστε υπέρ τησ στήριξησ των οικογενειών με παιδιά με ειδικέσ ανάγκεσ και τησ δημιουργίασ ειδικών σχολείων, τα οποία θα στελεχώνονται από εξειδικευμένουσ επιστήμονεσ.

[marin]

η ιδρυματοποίηση είναι αρνητική και μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει. πρέπει να είμαστε υπέρ τησ στήριξησ των οικογενειών με παιδιά με ειδικέσ ανάγκεσ και τησ δημιουργίασ ειδικών σχολείων, τα οποία θα στελεχώνονται από εξειδικευμένουσ επιστήμονεσ.

Ange η ιδρυματοποίηση και βέβαια είναι αρνητική, και το σωστό είναι στηρίζονται οι οικογένειες και να υπάρχει το κατάλληλο σχολικό πλαίσιο για τα παιδιά μας. Γιατί όλα τα παιδιά με ή χωρίς "ανάγκες" έχουν δικαίωμα στη μόρφωση και στην αξιοπρέπεια.

Το έβαλα για παιδάκια που δεν έχουν οικογένειες ή που οι οικογένειες δεν τα θέλουν, όπως π.χ. τα παιδάκια που πηγαίνουν στο "Χαμόγελο του Παιδιού".

[marin]

Μία ώρα χωρίς όραση έζησαν οι μαθητές του Γ6 της Γ’ τάξης του Γυμνασίου της Νέας Αλικαρνασσού στην Κρήτη.

 

Έχοντας τα μάτια τους δεμένα μ' ένα μαύρο μαντήλι, οι μαθητές συμμετείχαν σ' ένα πρόγραμμα αγωγής υγείας της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε μια προσπάθεια να προσεγγίσουν την αναπηρία με μια άλλη ματιά.

 

Η Αλεξάνδρα Βουϊδάσκη και οι συμμαθητές της έγραψαν γι’ αυτήν την δοκιμασία:

 

«Εμείς, οι μαθητές του Γ6 της Γ' τάξης του Γυμνασίου Νέας Αλικαρνασσού, με τη συμπαράσταση και καθοδήγηση της φιλολόγου μας κ. Μαρίας Οικονομάκη, ελπίζουμε, πιστεύουμε και θέλουμε να διαμορφώσουμε το δικό μας καλύτερο κόσμο.

 

Για να πετύχουμε όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει μέσα μας ν' ανθίσει το αίσθημα της κατανόησης και της αλληλεγγύης. Γι' αυτό το λόγο αποφασίσαμε, με αργά αλλά σταθερά βήματα, να αγγίξουμε το θέμα των ατόμων με αναπηρία συμμετέχοντας σ' ένα πρόγραμμα Αγωγής Υγείας της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που συγχρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Την προσπάθειά μας αυτή στηρίζουν ανεπιφύλακτα και παρακολουθούν με ενδιαφέρον, τόσο ο διευθυντής του σχολείου μας κ. Κωνσταντίνος Χρονάκης όσο και ολόκληρο το σχολείο μας, δηλαδή οι καθηγητές μας και οι συμμαθητές μας.

 

Συγκεκριμένα, αφού ενημερωθήκαμε για κάποιες μορφές αναπηρίας μέσα από διάφορες διαδικασίες ομαδικής συνεργασίας και διαλόγου, οδηγηθήκαμε σε φωτεινά “τυφλά” μονοπάτια... Σκεφθήκαμε δηλαδή να εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας στα άτομα με προβλήματα όρασης.

 

Στο πλαίσιο λοιπόν του προγράμματός μας, στο οποίο δώσαμε τον τίτλο “Προσεγγίζοντας την αναπηρία με μια άλλη ματιά”, θα προσπαθήσουμε κατά τη διάρκεια όλης της σχολικής χρονιάς, να συναισθανθούμε την έννοια “αναπηρία” και “τυφλότητα” μέσα από ομαδικές συνεδριάσεις, ενημερώσεις από ειδικούς, επικοινωνία με τυφλά άτομα, συμμετοχή σε σχετικές εκδηλώσεις αλλά και εκφράζοντας τους δικούς μας προβληματισμούς και απόψεις σχετικά με θέματα που αφορούν στα άτομα με αναπηρία γενικά αλλά και με προβλήματα όρασης ειδικότερα».

 

Το γράμμα του τυφλού φοιτητή

 

«Το ταξίδι μας, λένε, ξεκίνησε σχετικά απρόσμενα, όταν, καθώς αναζητούσαμε πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα τα άτομα με αναπηρίες, είχαμε την τύχη να διαβάσουμε ένα ηλεκτρονικό γράμμα, ένα e-mail.

 

Το e-mail αυτό έχει γραφτεί από τον Βαγγέλη Αυγουλά, εκ γενετής τυφλό, φοιτητή της Νομικής Αθηνών και απευθύνεται σε όλους εμάς τους ανθρώπους που με την αδιαφορία μας ή ακόμα και τη σκληρότητά μας απέναντι στα άτομα με σοβαρά προβλήματα όρασης, τα περιθωριοποιούμε και τα αποξενώνουμε. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι η αυτοπεποίθηση, η δύναμη, η σιγουριά και η ειλικρίνειά του.

 

Με απλά λόγια, χωρίς υπερβολικές εκφράσεις και έντονους συναισθηματισμούς, κατορθώνει να στείλει ένα σημαντικό μήνυμα στην κοινωνία μας: τα άτομα με αναπηρίες δεν επιζητούν ούτε τη συμπόνια μας ούτε τον οίκτο μας, θέλουν απλώς να απολαύσουν με αξιοπρέπεια τα αγαθά που όλοι οι άνθρωποι δικαιούμαστε να απολαμβάνουμε.

 

Αναφέρει ότι οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης έχουν τα ίδια δικαιώματα, άρα δικαιούνται και τις ίδιες ευκαιρίες και, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, μπορούν να επιβιώσουν το ίδιο καλά μέσα στην κοινωνία μας.

 

Το γράμμα του Βαγγέλη ήταν καθοριστικό. Άφησε ένα πολύ μεγάλο στίγμα στις καρδιές μας και γι αυτό επιδιώξαμε αμέσως την επικοινωνία μαζί του.

 

Αρκετά παιδιά από την ομάδα μας επικοινωνούμε μαζί του μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας και έχουμε βάλει ως στόχο μας να τον γνωρίσουμε από κοντά σε μια μελλοντική συνάντηση, για την οποία του ετοιμάζουμε πολλές εκπλήξεις».

 

Πώς αισθανθήκαμε με τα μάτια κλειστά

 

Οι μαθητές σημειώνουν: «Εν τω μεταξύ συνεχίζουμε να ερευνούμε και να ενημερωνόμαστε σχετικά με την τυφλότητα και μέσα από προσωπική έρευνα για τις παθήσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε απώλεια όρασης αλλά και ερχόμενοι σε επαφή με αρμόδιους φορείς της πόλης μας.

 

Στο πλαίσιο μιας τέτοιας επαφής, προσκαλέσαμε την κ. Χαρά Κλινάκη, εκπαιδεύτρια προσανατολισμού/ κινητικότητας ατόμων με προβλήματα όρασης, η οποία εργάζεται στην Περιφερειακή Ένωση Τυφλών Ν. Ηρακλείου και δέχθηκε με πολλή προθυμία να επισκεφθεί το σχολείο μας.

 

Στη συνάντηση αυτή προσκαλέσαμε επίσης και την υπεύθυνη των προγραμμάτων Αγωγής Υγείας Ν. Ηρακλείου, κ. Κατερίνα Βιλανάκη, καθώς και τη σχολική σύμβουλο των φιλολόγων, κ. Λένα Τζεδάκη, οι οποίες με πολύ ενδιαφέρον παρακολούθησαν την όλη διαδικασία.

 

Αν και όλη η ομάδα μας είχε από πριν ενημερωθεί ότι θα γινόταν κάποια ενημέρωση από την κ. Κλινάκη, οι προσδοκίες μας για το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν πολύ χαμηλές σε σχέση με το τι προέκυψε τελικά. Αρχικά, μας προκάλεσε μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι μας ζήτησαν να δέσουμε τα μάτια μας μ' ένα μαντήλι για να μην έχουμε καμιά οπτική επαφή με την κ. Κλινάκη.

 

Η αίσθηση της απώλειας του φωτός, του απόλυτου σκοταδιού, ήταν αρκετά άσχημη, ενοχλητική και σίγουρα πρωτόγνωρη.

 

Όταν μπήκε μέσα στην τάξη και κάνοντας τα πρώτα βήματα, όλοι αρχίσαμε να επικεντρώνουμε την ακοή μας στο σημείο που υποθέταμε ότι κατευθυνόταν και μέσα από τη φωνή της, ο καθένας από εμάς έπλαθε με τη φαντασία του την εξωτερική της εικόνα.

 

Στην τάξη επικρατούσε απόλυτη ησυχία, καθώς, έχοντας χάσει προσωρινά κάθε οπτική επαφή με το περιβάλλον, οξύναμε σε μεγάλο βαθμό την ακοή μας.

 

Αφού μας ενημέρωσε για την καθημερινότητα των ατόμων με προβλήματα όρασης και για το πώς αυτή, μέσω του έργου της ως εκπαιδεύτρια προσανατολισμού/κινητικότητας, τους μαθαίνει να κυκλοφορούν μόνοι τους αποκτώντας αυτονομία, μας έδωσε και κάποιες βασικές πληροφορίες για το πώς πρέπει να τους συμπεριφερόμαστε.

 

Στη συνέχεια μας έδειξε τη γραφή Braille, μια γραφομηχανή της γραφής αυτής και πολλά άλλα βοηθήματα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης».

 

Τι νιώσαμε

 

«Η στιγμή, όμως, που δε θα σβηστεί από το μυαλό μας και πιστεύουμε όλοι ότι αποτέλεσε και την ουσία όλης αυτής της βιωματικής διαδικασίας ήταν όταν μας ζήτησε, πριν ακόμα βγάλουμε τα μαντήλια, να χαρακτηρίσουμε με μια λέξη την τυφλότητα. Οι απαντήσεις μας ήταν πολλές και κάποιες από αυτές πολύ ιδιαίτερες.

 

Όλοι μας θέλαμε να μιλήσουμε, να βγάλουμε το συναίσθημα που βιώσαμε: απόρριψη, κενό, άγνωστο, μοναξιά, περιθώριο, στέρηση, κατάρα αλλά και ελευθερία, δύναμη, φαντασία, ουσία, εξιδανίκευση είναι μερικές από τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας.

 

Ακούγοντας ο ένας τα συναισθήματα του άλλου να εκφράζονται και να καταγράφονται από την κ. Κλινάκη στον πίνακα, αντιληφθήκαμε ότι ο καθένας από εμάς είναι ξεχωριστός, ότι ποτέ δεν υπάρχει μια μόνο όψη για κάθε πράγμα και πως όλες οι σκέψεις και απόψεις είναι εξίσου αποδεκτές.

 

Στο τέλος αυτής της συνάντησης όλοι μας προσπαθούσαμε να ηρεμήσουμε από τα έντονα συναισθήματα που είχαμε βιώσει. Σχεδόν ταυτόχρονα, όμως, αρχίσαμε κιόλας να προτείνουμε και να σχεδιάζουμε τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε στο πλαίσιο του προγράμματός μας, ενώ η κ. Κλινάκη δέχθηκε πρόθυμα να μας βοηθήσει σ' ό,τι και αν της ζητήσαμε και την ευχαριστούμε ιδιαίτερα γι' αυτό.

 

Όλες μας όμως οι σκέψεις, οι προτάσεις και τα σχέδια θα έμεναν γραμμένες στο μυαλό μας ή σε μια κόλλα χαρτιού, αν δεν είχαμε την υποστήριξη, την αγάπη και την εμψύχωση της καθηγήτριάς μας κ. Οικονομάκη, που προσπαθεί να μας μάθει να συνεργαζόμαστε και να αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλο.

 

Με υπομονή και επιμονή βρίσκεται πάντα στο πλευρό μας, μας συντονίζει και είναι πρόθυμη να υλοποιήσει κάθε σκέψη μας, γι' αυτό νιώθουμε και την ανάγκη να την ευχαριστήσουμε μέσα από αυτό το άρθρο».

 

Οι μαθητές καταλήγουν: Η νέα γενιά δεν «κοιμάται»

 

«Κλείνοντας θα θέλαμε να επισημάνουμε πως η νέα γενιά όχι μόνο δεν «κοιμάται», αλλά η δράση της είναι ζωντανή, η φωνή της είναι δυνατή και σίγουρα θα βρει τον τρόπο ν ακουστεί και να φθάσει ακόμα και σ αυτούς που με την αδιαφορία τους αποδεικνύουν την ψυχική τους αναπηρία, που είναι η χειρότερη μορφή αναπηρίας.

 

Γνωρίζουμε πως οι προσδοκίες μας είναι πολλές, όπως πολλά είναι και τα όνειρά μας, αλλά ελπίζουμε πως όλοι οι άνθρωποι κάποτε θα ξυπνήσουν και θα δουν με τα μάτια της ψυχής τους, αντιμετωπίζοντας με σεβασμό και κατανόηση τα άτομα με αναπηρίες.

 

Πιστεύουμε πως όλοι μπορούμε να αλλάξουμε, αρκεί να κάνουμε ένα βήμα κάθε φορά. Γι αυτό προτείνουμε σ όλους εσάς να κάνετε το πρώτο βήμα. Απλώς δοκιμάστε όπως εμάς... μία ώρα χωρίς όραση.

 

Οι μαθητές του τμήματος Γ6 του Γυμνασίου Νέας Αλικαρνασσού»

 

Πηγή: εφ. Πατρίς Ηρακλείου Κρήτης

 

zougla.gr

[elenik]

Μπραβο στους υπευθυνους που ευαισθητοποιουν την νεα γενια.

 

 

θα ηταν πολυ καλο να βαλουμε τους πολιτικους να ζησουν μια μερα στην Ελλαδα χωρις να μπορουν να περπατησουν. Να πρεπει να καταφερουν να μετακινηθουν με καροτσι και μονο.

Θα ηθελα πολυ να το δω αυτο.

[marin]

Μαθήμα αλληλεγγύης και κατανόησης.

 

[Sam]

Πέμπτη, 25 Μαρτίου 2010

 

"Τα παιδιά της Λέρου" ξανασταυρώνονται;

 

“Η ανάσταση των παιδιών της Λέρου” έγραφε η εφημερίδα “Τα Νέα” την Κυριακή

του Πάσχα του 2001. Σήμερα, λίγο πριν από το Πάσχα του 2010, μαθαίνουμε ότι το

Κοινοτικό Σπίτι “Η ΘΕΤΙΣ” είναι στα “αζήτητα” του Υπουργείου Υγείας και το

μέλλον για τα “παιδιά της Λέρου” είναι άγνωστο!

 

Αποτελώντας μία από της πρώτες προσπάθειες για την αποασυλοποίηση και την

κοινωνική επανένταξη, το Κοινοτικό Σπίτι “Η ΘΕΤΙΣ” στεγάζει και υποστηρίζει, εδώ

και δεκαεπτά χρόνια, ανθρώπους που έζησαν στο ΠΙΚΠΑ της Λέρου και βίωσαν τον

ιδρυματικό εγκλεισμό από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους.

 

Την περασμένη εβδομάδα, η Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του

Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.), φορέας του Κοινοτικού Σπιτιού “Η ΘΕΤΙΣ”, απέστειλε στο

Υπουργείο Υγείας αίτηση διακοπής λειτουργίας των μονάδων της, λόγω της

συνεχιζόμενης υποχρηματοδότησής τους.

 

Η Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. είναι ένας από τους πρώτους φορείς που δραστηριοποιήθηκαν στη χώρα

μας με σκοπό την προώθηση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και την ανάπτυξη του

μοντέλου της κοινοτικής φροντίδας (και ένας από τους ελάχιστους φορείς που

ανέπτυξαν υπηρεσίες για παιδιά και εφήβους). Η δράση της ξεκίνησε το 1991 με την

τετραετή παρέμβαση στο ίδρυμα ΠΙΚΠΑ της Λέρου και δύο χρόνια αργότερα

δημιούργησε την πρώτη της κοινοτική δομή, το Κοινοτικό Σπίτι “Η ΘΕΤΙΣ”.

 

Ο συγκεκριμένος φορέας έχει αναστείλει από τον Νοέμβρη του 2008 τη λειτουργία του

Θεραπευτικού Ξενώνα Εφήβων “ΙΡΙΣ” - υπενθυμίζουμε ότι παρά τις αντιδράσεις του

Συνηγόρου του Πολίτη, της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος και των ΜΜΕ ο

ξενώνας παραμένει κλειστός μέχρι σήμερα – και την περασμένη βδομάδα αιτήθηκε

από το Υπουργείο Υγείας τη διακοπή λειτουργίας και των υπολοίπων μονάδων της.

Εκτός, λοιπόν, από τον Θεραπευτικό Ξενώνα Εφήβων “ΙΡΙΣ”, οι μονάδες, για τις

οποίες η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας θα πρέπει “να αποφασίσει για την τύχη

τους”, είναι το Κοινοτικό Σπίτι “Η ΘΕΤΙΣ”, το Κοινοτικό Σπίτι “ΑΡΙΑΔΝΗ”, η

Πρότυπη Οικία “ΟΔΥΣΣΕΑΣ”, το Προστατευμένο Διαμέρισμα και ο ξενώνας

φροντίδας παιδιών ψυχικά πασχόντων γονέων “ΜΕΛΙΑ”.

 

Σημειώνουμε ότι η πλειοψηφία των ατόμων που στεγάζονται και υποστηρίζονται στις

παραπάνω μονάδες δεν έχει συγγενικό ή άλλο υποστηρικτικό περιβάλλον και έχει

ενταχθεί σε αυτές στο πλαίσιο προγραμμάτων αποασυλοποίησης, μετά από

μακροχρόνιο ιδρυματικό εγκλεισμό.

 

Οι εργαζόμενοι στις μονάδες παραμένουν απλήρωτοι για τέσσερις μήνες (κάτι που

συμβαίνει για πολλοστή φορά), γεγονός που έχει επιφέρει δυσμενείς επιπτώσεις στην

επαγγελματική και προσωπική τους ζωή. Να αναφέρουμε ότι το προσωπικό στους

χώρους ψυχικής υγείας θεωρείται ευάλωτο στην επαγγελματική εξουθένωση και

χρήζει ιδιαίτερης μέριμνας; Αυτά, βέβαια, είναι “ψιλά γράμματα” για μια χώρα που

όχι μόνο “ανακάλυψε” την κοινοτική φροντίδα της ψυχικής υγείας με είκοσι χρόνια

καθυστέρηση αλλά, τα τελευταία χρόνια, εγκαταλείπει και ό,τι δημιουργήθηκε με

κόπο.

 

Με λίγα λόγια, η απίστευτη απαξίωση, υποχρηματοδότηση και εγκατάλειψη των

δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης (για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια των

κυριών Μ. Ξενογιαννακοπούλου και Φ. Γεννηματά), που ξεκίνησε επί διακυβέρνησης

Νέας Δημοκρατίας, συνεχίζεται από την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και δεν μπορούμε πλέον να

φανταστούμε σε ποιο σημείο θα φτάσει.

 

Απ' ό,τι φαίνεται, την απόφαση της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας, για τις

συγκεκριμένες κοινοτικές δομές, θα τη μάθουμε μετά το Πάσχα. Μια απόφαση που θα

δείξει και τις διαθέσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, η οποία μετά από έξι μήνες

διακυβέρνησης της χώρας ακολουθεί την ίδια πολιτική στα κοινωνικά θέματα με την

προηγούμενη κυβέρνηση (αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι στα λόγια τα έχει

καταφέρει καλύτερα).

 

 

 

Πάσχα 1995 (από την Ελευθεροτυπία)

 

Πάσχα 2001 (από τα Νέα)

 

πηγή http://psi-action.blogspot.com/search/label/%CE%95%CE%A8%CE%A5%CE%A0%CE%95

[elenik]

:-(:-( δεν ειναι δυνατον.

 

Ειναι .... μην πω τι ειναι.

[Αναστάσιος Αργυρόπουλος]

Αγαπητά Μέλη,

 

Παραθέτω παρακάτω σημερινό δημοσίευμα (πλήρες άρθρο. Πηγη: www.enet.gr Εφημερίδα Ελευθεροτυπία) με σκοπό τον περαιτέρω προβληματισμό μας (και την θέση/δράση μας ενδεχομένως...) γύρω από αυτό το άθλιο φαινόμενο (γιατί μιλάμε για κατά συρροην περιστατικά). Το συγκεκριμένο άρθρο κοινοποίησε σήμερα ως σύνδεσμο συνάδελφος μου στον ιστότοπο του.

 

Έντυπη Έκδοση

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

 

ΚΕΠΕΠ ΛΕΧΑΙΝΩΝ

Η θυσία των ψυχών

 

Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Πάνω από τριάντα αθώες παιδικές ψυχές με ειδικές ανάγκες έχουν «δραπετεύσει», από το 1988 μέχρι σήμερα, από το «κολαστήριο» του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών Ηλείας, αθόρυβα χωρίς οι αρμόδιοι να δημοσιοποιήσουν τα αίτια και τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου τους. Και όσες φορές ο θάνατος πήρε δημοσιότητα και έγινε αντικείμενο δημοσιογραφικής έρευνας, αποκαλύφθηκαν το δράμα που βιώνουν οι περιθαλπόμενοι στο ίδρυμα και η αναλγησία των αρμοδίων.

Τον Μάιο του 2006 η «Ε» αποκάλυψε τον φριχτό θάνατο ενός 15χρονου αγοριού που φιλοξενούνταν στο ΚΕΠΕΠ. Το παιδί βρέθηκε νεκρό στο κρεβάτι του και, σύμφωνα με την έκθεση νεκροψίας-νεκροτομής, ο θάνατός του προήλθε από πνιγμό λόγω της απόφραξης του λάρυγγά του από σπόγγο! Στο στομάχι του νεκρού παιδιού βρέθηκαν κομμάτια από αφρολέξ, σπάγγοι και μικρά σύρματα! Για εκείνο το περιστατικό παραπέμφθηκαν σε δίκη στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αμαλιάδας συνολικά είκοσι τρεις εργαζόμενοι με την κατηγορία της «ανθρωποκτονίας από αμέλεια περισσότερων προσώπων». Η εκδίκαση της υπόθεσης δεν έχει γίνει ακόμη καθώς η δίκη έχει αναβληθεί.

25 σε δίκη

Στις 7/9/2005 βρέθηκε στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών κακοποιημένο με κάταγμα στον μηρό ένα κοριτσάκι αλβανικής καταγωγής. Η ΕΔΕ που ακολούθησε δεν επέρριψε ευθύνες. Ομως η Δικαιοσύνη παραπέμπει σε δίκη συνολικά είκοσι πέντε άτομα με τις κατηγορίες της σωματικής βλάβης από αμέλεια από υπόχρεους κατά συρροή και μη και παράβαση καθήκοντος. Η εκδίκαση της υπόθεσης δεν έχει γίνει ακόμη καθώς η δίκη έχει αναβληθεί.

Αλλη μία δίκη σε βάρος δύο πρώην διοικητών του ιδρύματος και δύο στελεχών της διοίκησης για παράβαση καθήκοντος κατ' εξακολούθηση βρίσκεται ακόμη σε εκκρεμότητα. Η υπόθεση αφορά την άθλια εικόνα που παρουσίαζε το ίδρυμα σε όλα τα επίπεδα από το 2006 μέχρι το 2009 με βάση τις «εκθέσεις-φωτιά» της Διεύθυνσης Υγείας και Πρόνοιας, και συγκεκριμένα του Τμήματος Δημόσιας Υγιεινής και Υγειονομικού Ελέγχου, που συντάχθηκαν έπειτα από αυτοψία ειδικών υπαλλήλων στις 13/4/2007 και 1/4/2009.

 

«Πολλές φορές η τροφή σπρώχνεται μέσα στο στόμα τους»

 

Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Η έκθεση της Αγγλίδας φυσιοθεραπεύτριας, αποφοίτου του Πανεπιστημίου Κάρντιφ, που εργάστηκε ως εθελόντρια στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων (ΚΕΠΕΠ) από τις 26 Ιουλίου έως και τις 18 Δεκεμβρίου 2009. Η ίδια, για λόγους σεμνότητας αλλά και επαγγελματικής ευσυνειδησίας, ζήτησε να μη δημοσιευτεί το όνομά της (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας)

Κατά τη διάρκεια της εθελοντικής μου εργασίας στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών στην Ελλάδα, σοκαρίστηκα από το μέγεθος του πόνου των παιδιών, πόνος που πιστεύω ότι μπορεί να εξαλειφθεί σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα.

Το ΚΕΠΕΠ έχει τρεις ορόφους για τα παιδιά, στο ισόγειο βρίσκονται αυτά με τα λιγότερα κινητικά προβλήματα και οι άλλοι δύο όροφοι είναι για τα παιδιά που βρίσκονται μέσα σε κλουβιά ή είναι δεμένα στα κρεβάτια τους.

Η καθημερινότητα στο ισόγειο ξεκινά με ένα υποτιμητικό γδύσιμο για όλα τα παιδιά, μαζί, στο διάδρομο, για να κάνουν ένα σύντομο ντους (συνήθως πλένονται μόνο 3 φορές την εβδομάδα) και το υπόλοιπο πρωινό μένουν μέσα στο κοινό σαλόνι. Πρόκειται για μια μεγάλη αίθουσα, με μοκέτα και τοίχους βαμμένους με αδιάφορα χρώματα- υπάρχει μία τηλεόραση, δεν υπάρχουν καρέκλες, παιχνίδια ή κάτι που να προσφέρει ερεθίσματα. Κάθε μέρα οι εργαζόμενοι αλλάζουν εκεί τις πάνες των παιδιών- όλα μαζί χωρίς καμία ιδιωτικότητα.

Σε ξύλινα κλουβιά

»Στους άλλους δύο ορόφους υπάρχουν παιδιά που έχουν διάφορα προβλήματα- από αυτισμό και σύνδρομο Ντάουν, παράλυση, εγκεφαλικές βλάβες και γενετικά προβλήματα. Τα παιδιά που έχουν κάποια κινητική δυνατότητα βρίσκονται μέσα σε ξύλινα κλουβιά με μόνο ένα στρώμα.

Ορισμένα από αυτά είναι αυτιστικά ή έχουν δυσκολίες οράσεως, παρ' όλα αυτά όμως κάποια έχουν συνείδηση και κατανοούν. Οταν αναγκάζονται να ζουν σε αυτές τις συνθήκες συχνά χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο ή ξεριζώνουν τα μαλλιά τους (ένδειξη σοβαρού ψυχολογικού τραύματος στα παιδιά). Συχνά ακούγεται μουσική από το ραδιόφωνο, που αποτελεί ένα κάποιο ερέθισμα, αλλά τα δωμάτια είναι γυμνά και πολύ ζεστά το καλοκαίρι.

Τα περισσότερα παιδιά παραμένουν στα κρεβάτια τους 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, εκτός από την ώρα που βρίσκονται στο ντους ή είναι τυχερά και τα επιλέγουν οι εθελοντές για να παίξουν μαζί τους.

Ορισμένα από τα παιδιά μασούν τα ρούχα τους και δαγκώνουν τα χέρια τους. Αυτό έχει αποτέλεσμα να τα δένουν στα κρεβάτια τους για να αποφευχθεί ο αυτοτραυματισμός- βέβαια έτσι προκαλούνται πληγές στα δεμένα άκρα. Ως θεραπεύτρια θεωρώ ότι αυτές οι συνθήκες δεν είναι μόνο μη αποδεκτές αλλά και ηθικά απαράδεκτες.

Τρώνε πολύ βιαστικά

»Τα απογεύματα στο ΚΕΠΕΠ είναι πολύ ήσυχα καθώς τα παιδιά είτε υποτίθεται ότι κοιμούνται ή μένουν στα δωμάτιά τους. Καθώς προχωρεί η μέρα, τα περισσότερα μεταφέρονται στο άχαρο σαλόνι μέχρι να φτάσει η ώρα του ύπνου. Τρώνε μεσημεριανό και βραδινό πολύ βιαστικά. Τα παιδιά έχουν διαφορετικά σωματικά και νοητικά προβλήματα, όμως και τα 75 βρίσκονται στο ίδιο ίδρυμα, στο οποίο εργάζονται ένας γιατρός, δύο φυσιοθεραπευτές και τρεις θεραπευτές.

Ως φυσιοθεραπεύτρια, έχω μάθει και το πιστεύω ότι η φυσιοθεραπεία είναι μια διαδικασία που προωθεί, διατηρεί και αποκαθιστά τη φυσική, ψυχολογική και κοινωνική βελτίωση των ανθρώπων, ανάλογα με τις διαφορές τις υγείας τους. Και τα 75 παιδιά στο ΚΕΠΕΠ θα ήταν καλύτερα αν έκαναν φυσιοθεραπεία.

Λίγα "τυχερά" παιδιά κάνουν ημίωρες συνεδρίες φυσιοθεραπείας την εβδομάδα, αλλά αυτό εξαρτάται από το εάν οι θεραπευτές επιθυμούν να εργαστούν με τα παιδιά και εάν οι εθελοντές θα τα πάνε στους θεραπευτές. Είναι απαράδεκτο ότι μόνο το 16% των παιδιών κάνουν φυσιοθεραπεία.

Φυσιοθεραπείες

»Η φυσιοθεραπεία που παρέχεται, δεν χαρακτηρίζεται από συμπόνια (αναγνώριση δηλαδή του παιδιού ως ανθρώπινου όντος), παραγωγικότητα και ενθάρρυνση. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας δεν υπάρχει και πολλή δραστηριότητα. Τα λίγα επιλεγμένα παιδιά, κάνουν θεραπεία μερικές φορές την εβδομάδα. Εχει παρατηρηθεί ότι μερικές φορές οι θεραπευτές βλέπουν τηλεόραση ή μαγειρεύουν για τον εαυτό τους ενώ τα παιδιά κάθονται μόνα τους στις καρέκλες. Ορισμένες φορές ζητείται από τα παιδιά να παίξουν με ένα παζλ ή να κάνουν μια ζωγραφιά αλλά δεν υπάρχουν προγραμματισμένες δραστηριότητες.

Το περιβάλλον στο οποίο εργάζονται οι θεραπευτές είναι ένα μικρό ασφυκτικό δωμάτιο στο οποίο βρίσκονται ένα τραπέζι και εξαρτήματα που βρίσκεις συνήθως στις κουζίνες, αντικείμενα που δεν αρμόζουν σε χώρο θεραπείας. Εχει παρατηρηθεί επίσης ότι πολλές φορές οι συνεδρίες ακυρώνονται για άγνωστους λόγους.

Δεν ασχολούνται μαζί τους

»Παιδιά με τόσο σοβαρές αναπηρίες χρειάζονται εντατική θεραπεία, και όμως τελικά τα παιδιά με τις λιγότερες ανάγκες είναι αυτά που κάνουν θεραπεία στο ΚΕΠΕΠ. Πιστεύω ότι η λύση είναι μεγαλύτερη επιμόρφωση και βελτίωση στους τρόπους διοίκησης στο ΚΕΠΕΠ, ώστε να παρέχεται ποιοτική φροντίδα. Κατά βάσιν το προσωπικό είναι καλοί άνθρωποι, αλλά το κέντρο μπλοκάρει με τις διαδικασίες και τη ρουτίνα (γραφειοκρατία) που σε καμία περίπτωση δεν αντανακλούν τα δικαιώματα και τις ανάγκες των συγκεκριμένων παιδιών.

Τα προβλήματα πολλών παιδιών έχουν χειροτερεύσει γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Το κέντρο χαρακτηρίζεται από την έλλειψη δημιουργικότητας και καινοτομίας, έχει ελάχιστους πόρους και τα παιδιά είναι σοβαρά παραμελημένα για μεγάλες περιόδους, γεγονός που επιδεινώνει την κατάστασή τους.

Οι εργαζόμενοι φοβούνται τα ατυχήματα σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτός ο φόβος κυριαρχεί και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η φυσική και η πνευματική υγεία των παιδιών. Γνωρίζω ότι η θεραπεία δεν μπορεί να τα γιατρέψει, αλλά μπορεί να τους προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής - ακόμη και η προσπάθεια να μη χειροτερεύσει η κατάστασή τους και να ζουν με άνεση θα ήταν ένα σημαντικό βήμα.

Ελλειψη προσωπικού

»Η δουλειά της νοσοκόμας στο ΚΕΠΕΠ είναι πολύ δύσκολη -πολλές ώρες και πολλές δουλειές. Υπάρχει έλλειψη προσωπικού και αυτό συνεπάγεται ότι οι δουλειές είναι πολλές και δεν ολοκληρώνονται εύκολα. Οι νοσοκόμες, φαίνεται ότι, δεν έχουν κίνητρα και απλώς παρέχουν τις βασικές φροντίδες καθαρισμού των παιδιών, χωρίς να τους δείχνουν συμπάθεια ή να σέβονται την αξιοπρέπειά τους. Οταν οι βασικές δουλειές τελειώσουν, το προσωπικό επιστρέφει στα δωμάτιά τους και βλέπουν τηλεόραση, ενώ τα παιδιά δεμένα στα κρεβάτια τους κοιτάζουν τους τοίχους. Δεν υπάρχουν κίνητρα για το προσωπικό και καμία επαγγελματική εξέλιξη. Από το ΚΕΠΕΠ λείπουν η ενέργεια, η αγάπη και η ανθρωπιά, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους ίδιους τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί, και αυτή η κατάσταση έχει φυσικά αντίκτυπο στα παιδιά.

Συνεχή κατάγματα

»Ενα από τα παραδείγματα που θλίβει τους εθελοντές είναι αυτό ενός 9χρονου κοριτσιού. Υποφέρει από οστεοπόρωση- τα κόκαλά της είναι εύθραυστα και έχουν σπάσει αρκετές φορές. Το προσωπικό φοβάται τόσο πολύ ότι αυτό θα συμβεί και πάλι ώστε έχουν τοποθετήσει το παιδί ανάσκελα δεμένο σε ένα κλουβί, με τα χέρια του δεμένα στις δύο πλευρές του κλουβιού. Στους εθελοντές δεν επιτρέπεται να τη βγάλουν από το κλουβί και ποτέ δεν παίζει ούτε και βγαίνει από το κτίριο. Είναι ένα παιδί γεμάτο αγάπη που υποφέρει, αλλά γελά και ανταποκρίνεται όταν χοροπηδάμε μπροστά από το κλουβί της- δυστυχώς όμως αυτή είναι η μόνη ευχαρίστηση που μπορεί να αντλήσει για λίγα λεπτά κάθε μέρα. Ενα απλό αλλά σημαντικό βήμα για τη βελτίωση της καθημερινότητάς της θα είναι να υπάρχει μια τέτοια δραστηριότητα κάθε μέρα.

Με σύνδρομο Ντάουν

»Αλλο παράδειγμα είναι αυτό ενός νεαρού άνδρα (24 ετών) που έχει σύνδρομο Ντάουν και εγκεφαλικές βλάβες. Λόγω της κατάστασής του και της έλλειψης θεραπείας δεν μπορεί να στηριχθεί στα πόδια του - έχουν εξασθενήσει οι αστράγαλοι. Ομως, με βοήθεια μπορεί να περπατήσει και το χαμόγελό του όταν τα καταφέρνει είναι το πιο ξεκάθαρο σημάδι ότι μπορεί να πετύχει πράγματα και να βελτιωθεί. Οι φυσιοθεραπευτές δεν είναι βέβαιοι εάν θα πρέπει να επιτρέψουν στους εθελοντές να τον βοηθούν να περπατά, λόγω της αστάθειας. Κι όμως μια απλή διαδικασία, με χρήση ειδικών παπουτσιών για να σταθεροποιηθούν οι αστράγαλοί του, θα είχε αποτέλεσμα να μπορεί να περπατά σταδιακά μόνος του με ασφάλεια.

Οι θεραπευτές αναφέρουν ότι αυτό το παιδί περιμένει για ραντεβού σε νοσοκομείο για περισσότερο από ένα χρόνο. Δεν μοιάζει κανείς να βιάζεται ώστε να αποκτήσει ειδικά παπούτσια ή να κάνει φυσιοθεραπεία. Πώς θα καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του παιδιού, και τα δικαιώματά του, ώστε να μπορεί να βαδίσει και να πετύχει ακόμη περισσότερα;

Δυνατότητες βελτίωσης

»Πολλά από τα «παιδιά» είναι πάνω από 20 χρόνων και οι πιθανότητες βελτίωσης φθίνουν με την ηλικία. Κι όμως υπάρχουν δυνατότητες για βελτίωση της καθημερινότητάς τους, και για να διασφαλιστεί ότι η κατάσταση των πιο νέων παιδιών βελτιώνεται. Για παράδειγμα, πολλά παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούν τα χέρια τους και με ειδική θεραπεία θα μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα, όπως να τρώνε μόνα τους και να βγάζουν τα έντομα από το πρόσωπό τους. Ορισμένα μπορούν να κινούν σε κάποιο βαθμό τα πόδια τους και με θεραπεία θα μπορούν να κινούνται ή να μην πονούν τόσο, και γενικά να βελτιωθεί η ζωή τους.

Χωρίς παιχνίδι

»Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι υπάρχουν ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου ερεθίσματα για τα παιδιά. Τι είδους ζωή είναι αυτή χωρίς παιχνίδι, ερεθίσματα, αλληλεπίδραση και προσωπική ικανοποίηση; Τα δωμάτια είναι βαρετά και στα παιδιά δεν επιτρέπεται να έχουν τα δικά τους πράγματα και παιχνίδια. Ο χρόνος με τους εθελοντές είναι το μόνο τους "παιχνίδι". Ακόμη και αυτό είναι περιορισμένο. Ως εθελοντές έχουμε περιορισμένους πόρους και χώρους. Για το καλοκαίρι, υπάρχει ένας χώρος εξωτερικός, στον οποίο υπάρχουν κούνιες. Για τους πιο κρύους μήνες, υπάρχει ένα δωμάτιο στο οποίο χωρούν το πολύ 6 άτομα τη ίδια στιγμή.

Λίγα μολύβια και χαρτιά, λίγα παζλ, από τα οποία λείπουν τα πιο πολλά κομμάτια, ορισμένα τουβλάκια και κάποια παιχνιδάκια, που αγόρασαν με δικά τους χρήματα οι εθελοντές. Το ίδρυμα έχει κάποια παιχνίδια, αλλά είτε είναι σπασμένα είτε τους λείπουν οι μπαταρίες. Ενα από τα βασικά προβλήματα είναι η έλλειψη χρημάτων, που δεν επιτρέπει την αγορά αντικειμένων και παιχνιδιών, τα οποία απαιτούνται για τις δραστηριότητες. Δεν θα έριχνε και έξω τον προϋπολογισμό η πρόβλεψη για βασικά πράγματα που θα έδιναν ερεθίσματα στα παιδιά.

Αγνοια για τη δουλειά τους

»Αλλο ένα θέμα είναι η άγνοια για το ΚΕΠΕΠ και τη δουλειά τους. Ακόμη και οι ντόπιοι, που ζουν 5 λεπτά μακριά από το ίδρυμα, γνωρίζουν ελάχιστα γι' αυτό. Οι Ελληνες σοκάρονται πραγματικά όταν μαθαίνουν για τις συνθήκες στο ορφανοτροφείο και μου έχουν πει ότι το θέμα του ΚΕΠΕΠ και όλα τα αρνητικά του προβάλλονται από τα Μέσα, κι όμως φαίνεται ότι οι ελληνικές αρχές δεν κάνουν τίποτε. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν κανέναν που θα νοιαστεί για τα δικαιώματά τους. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό για τους ανθρώπους να γνωρίζουν τι συμβαίνει και να παίρνουν θέση ώστε να βελτιώνονται οι ζωές αυτών των παιδιών. Δεν μπορώ να συνεχίσω αυτό το εγχείρημα ξέροντας ότι αυτά τα παιδιά είναι εδώ και δεν έχουν τίποτε, ενώ υπάρχουν άλλα στη γειτονιά που έχουν τα πάντα και δεν γνωρίζουν τίποτε για αυτά που είναι εδώ.

Δεν μπορώ να συνεχίσω την επαγγελματική μου καριέρα γνωρίζοντας ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν τίποτε, ενώ υπάρχουν άλλοι που θα ήθελαν να βοηθήσουν εάν ήταν ενήμεροι για την κατάσταση. Πώς μπορεί μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υποτίθεται αναπτυγμένη, να επιτρέπει τέτοιες συνθήκες;

Στερούνται το βασικό σεβασμό

»Και αυτό που ρωτάμε είναι: τι θα γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση στο ΚΕΠΕΠ; Αυτά τα παιδιά στερούνται το βασικό σεβασμό που αρμόζει σε όλα τα όντα. Καταπατούνται τα δικαιώματά τους, όπως αυτά ορίζονται από τη Συνθήκη της UNICEF για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Το γεγονός ότι έχουν σωματική και πνευματική αναπηρία δεν συνεπάγεται ότι δεν έχουν δικαίωματα στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, στην ιδιωτικότητα, στη χαρά και στο παιχνίδι. Πρώτον και κύριον αυτά τα παιδιά χρειάζονται τα βασικά σε θέματα διατροφής, ένδυσης, παιχνιδιού.

Η βιασύνη είναι αυτό που χαρακτηρίζει το φαγητό τους και το γεγονός ότι πολλές φορές η τροφή σπρώχνεται μέσα στο στόμα τους.

Τα ρούχα είναι κοινά, τα παιδιά δεν έχουν δικά τους. Το νερό δίνεται συγκεκριμένες ώρες εκτός και αν κάποια παιδιά μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες τους. Τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν εκπαιδευτεί για να πηγαίνουν στην τουαλέτα και φορούν δύο πάνες ταυτόχρονα για να αποφεύγεται το συχνό άλλαγμα- αυτές οι πάνες συνήθως «πνίγουν» τα μικρότερα παιδιά. Εάν τα παιδιά δεν μπορούν να απολαμβάνουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, πώς θα μπορέσουν να προοδεύσουν ως ανθρώπινα όντα και να απολαύσουν τη ζωή τους.

Πώς γίνεται σε μια ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα, παιδιά με προβλήματα υγείας να στερούνται τα βασικά δικαιώματα για μια καλή ζωή; Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι πάνω από όλα ανθρώπινα όντα με δικαιώματα και επιθυμίες, είναι παιδιά που θα πρέπει να μπορούν να προσμένουν ένα καλύτερο μέλλον».

[DaF]

το διαβασα στην ελευθεροτυπια κ δυστυχως δεν εκπλησσομαι καθολου....:(η μαρτυρια της κοπελας ειναι τρομερη....απο τι να πρωτοξεκινησεις ; το ελληνικο κρατος τους βλεπει σαν ενα ακομη 'εξοδο', ετσι δεν ειναι; κ ολες αυτες οι εδε κ τα δικαστηρια εφεραν ποτε αποτελεσμα;

οι υποτιθεμενοι 'ειδικοι' τους συμπεριφερονται χειροτερα απο ζωα....εχω αηδιασει.....

 

κ οκ , ενημερωθηκαμε....το μαθαμε.. αλλα ειλικρινα, τι θα μπορουσαμε να κανουμε;

[Ευάκι]

Ντρέπομαι πραγματικά..

[demi]

ΕΝΤΑΞΕΙ φυσικα τρελαθηκε η κοπελα διοτι κατα την παραμονη μου στο λονδινο ειδα κεντρα αποκαταστασης και κεντρα φιλοξενιας ατομων με ειδικες αναγκες που θα εμενα ανετα και εγω διοτι τετοια περιποιηση και φροντιδα δεν εχετε ματαδει..

ολα ειναι αψογα και οι ανθρωποι ειναι 100 χρονια σε αυτο το θεμα απο εμας.

λυπαμε ειλικρινα διοτι οταν ηταν να επιλεξω ειδικοτητα αθλητικες κακωσεις η ειδικα παιδια δεν ειχα την δυναμη να διαλεξω το δευτερο...

αν ζουσα στο λονδινο θα το εκανα..

και λιγα λεει η κοπελα ..η κατασταση ειναι φρικτη....