ούτε δημόσιο, ούτε ιδιωτικό(homeschooling)

[miriki]

@amaretto. Κι εμένα με μπέρδεψε λίγο το σχόλιό σου ομολογώ

@ Rosie . Απλά πιστεύω ότι υπάρχει απόσταση ανάμεσα στο εμπιστεύομαι τυφλά και στο αναλαμβάνω εξ ολοκλήρου. Όντως παρακολουθώ και άλλα θέματα και μαθαίνω πολλά και ξυπνάω σε πράγματα που δεν φανταζόμουν, αλλά από την άλλη νομίζω ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου. Γι' αυτό και τελικά τους συμβουλευόμαστε τους ειδικούς, είτε είναι οι συνηθισμένοι (κλασικοί γιατροί, εκπαιδευτικοί, ιερείς) είτε είναι λίγο πιο εναλλακτικοί (ομοιοπαθητικοί, ολιστικοί, πνευματικοί καθοδηγητές ή ο,τιδήποτε άλλο- ο δικός μου γκουρού για μεγάλο χρονικό διάστημα για να καταλάβεις ήταν ο φωτισμένος δάσκαλός μου του μπαλέτου).

 

@Θεοδώρα. Δε θεωρώ ότι το σχολείο ασκεί τόσο έλεγχο στη ζωή των παιδιών. Η οικογένεια και ο τρόπος ζωής μπορεί να λειτουργήσει είτε ως αρωγός είτε ως τρόχοπέδη σε αυτό που χτίζει το σχολείο κάθε μέρα. Αρκεί να σου περιγράψω τι συμβαίνει κάθε χρόνο όταν προσπαθώ να πείσω τους γονείς να μη βάζουν στα παιδιά τους για κολατσιό τρόφιμα με ζάχαρη, συντηρητικά, τυποποιημένα κ.λ.π. Κι αυτό είναι το πιο απλό που μπορώ να αναφέρω. Επιπλέον ένα από τα μεγαλύτερα δεινά της εκπαίδευσης είναι ακριβώς το ότι ο εκπαιδευτικός θεωρείται εκπαιδευτής. Ναι θα βοηθήσω το παιδί να κατακτήσει συγκεκριμένες τεχνικές δεξιότητες και συγκεκριμένες γνώσεις. Όμως παράλληλα θα το βοηθήσω να αναπτύξει και στάσεις ζωής, αλλά και συναισθηματικές και κοινωνικές δεξιότητες ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κοινωνικής ζωής της τάξης. Θα το υποστηρίξει να μάθει να ανέχεται και να σέβεται το διαφορετικό, να διαχειρίζεται την αδυναμία, την ήττα, το θυμό, την επιτυχία, να χαίρεται με το καλό του συνόλου και να παλεύει γιαυτό. Ο ρόλος μου είναι και συμβουλευτικός (και απέναντι στο γονέα και απέναντι στο παιδί) και διδακτικός. Γιαυτό άλλωστε και γυρνάω στο σπίτι μου εξουθενωμένη κάθε μέρα. Όμως μια ματιά της μάνας και του πατέρα είναι ικανή να με ακυρώσει ολοκληρωτικά.

 

Θα μου επιτρέψετε για απόψε να αποσυρθώ τα λέμε από αύριο. Καλή σας νύχτα

[DaF]

  Lena + Sourloulou είπε:

Δεν τα διαβασα όλα... Συγνωμη αν επαναλαβω κατι.

 

Το μονο που θελω να πω ειναι αυτό: Λυπαμαι αυτο το παιδάκι!!! Που δε θα ζησει σχολικες εκδρομες, μπουγελα στο τελειωμα της σχολικης χρονιας, ραβασάκια, σχολικες γιορτές και παιδικά παρτυ, γδαρμενα γονατα στην αυλη του σχολειου, αγχος για το μαθημα της επομενης μερας, που δε θα ερωτευτει εναν τουλαχιστον καθηγητη, δε θα οραματιστει το μελλον του με καποιον αλλον καθηγητη ή δε θα βρισει καποιον 3ο... Και τοσα αλλα... Τι ζωη θα ειναι αυτή!!! Μιση ζωή!

 

Και δεν ξερω αν το εχει γραψει και καποιος αλλος, αλλα εκτος από το IQ πιο σημαντικο πλεον ειναι το EQ...

 

Λένα καλύτερα να τα διαβάσεις όλα, γιατί το ποστ σου λίγη σχέση έχει με το θέμα!Και είναι πολύ ενδιαφέρον το τόπικ, αλήθεια!

 

Θεοδώρα ανέφερες το θέμα του προσηλυτισμού και την απαγόρευση του εκεί hs. Άρα θεωρείς ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου/αξιολόγησής του; Από το δήμο πχ, αν όχι από το Υπουργείο; (από κάποιο επίσημο φορέα τελοσπάντων) Θέλω να πω..αν υποθέσουμε ότι το hs ξεκινά από τα 6 και συνεχίζεται μέχρι τα 12, με τον τρόπο που παρουσίασες (πολλές οικογένειες..επιλογή δασκάλου..κτλ) τίθενται αντικειμενικές παράμετροι για την πορεία των παιδιών ;

[θεοδώρα3]

απο συζυγο θεοδωρας:

Η κριτικη σκεψη δεν ειναι επιθυμια,ουτε ψιγματα ανασφαλειας,ουτε και λεω τι γνωμη μου σε μια ομαδα επειδη δεν κρατιεμαι.οταν τιθονται ενιοτε θεματα σοβαρα, κατα την κριση του καθενος φυσικα,αισθανομαι την αναγκη να σεβαστω τους ομιλουντες,και κατα πρσεγγιση να διδαχθω τοιουτον τροπον ο,τι θεωρει ο εγκεφαλος μου καταλληλο για επεξεργασια.γι αυτο ο καλος θεουλης μας επλασε διαφορετικους και ξεχωριστους.Οταν καταλαβουμε οτι καθε ανθρωπος ειναι κατι ξεχωριστο,οτι ειναι το συμπληρωμα μου στη δικη μου ανεπαρκεια,τοτε αρχιζει ο σεβασμος,λειτουγουν τα ζωτικα οργανα της ψυχης οπως η ταπεινωση,η υπακοη,η υποχωρητικοτητα,η ανιδιοτελεια,και πως γινεται να λειτουγησουν ολα αυτα χωρις να υπαρχει το υψιστο: Η τελεια αγαπη....συγχωρεστε με για το εκτος...απιαστο ονειρο....

[amaretto]

Συμφωνώ κι εγώ, το θέμα τίθεται σε αντικατάσταση του σχολείου αλλά για συγκεκριμένα παιδιά που το επιθυμούν τα ίδια και οι οικογένειες τους, ως ελεύθερη επιλογή.

Όπως ανέφερα και πριν, δεν είναι εφικτό να καταργηθεί εντελώς το σχολείο, γιατί δεν μπορείς να υποχρεώσεις τον κάθε γονιό να ασχοληθεί με τέτοιον τρόπο.

Ωστόσο, με τα παραδείγματα που παρέθεσα, ήθελα να δείξω ότι τα παιδιά μαθαίνουν ήδη από εμάς πάρα πολλά πράγματα και όχι με καταναγκαστικό τρόπο και, όσο περισσότερο ασχολούμαστε, τόσο περισσότερα μαθαίνουν. Αυτά για τα οποία μιλάω, διδάσκουν ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά, γεωγραφία, ιστορία κτλ. Και προσωπικά τα θεωρώ πολύ καλύτερα από τις ξερές ασκήσεις και τις παπαγαλίες στο σχολείο.

Οι γονείς, όταν βοηθούν τα παιδιά τους στη μελέτη φέρνουν παραδείγματα από την καθημερινή ζωή. Εφόσον έχουμε διδαχθεί εμείς όσα διδάσκονται, πιστεύω ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε, έστω και αν χρειάζεται να διαβάσουμε ξανά. Την καλύτερη χημεία μου τη δίδαξε η αδερφή μου, όντας μαθήτρια ακόμη μπόρεσε και μου μετέδωσε αυτό που δεν μπορούσε να κάνει κανένας δάσκαλος. Σίγουρα δεν ήταν "εκπαιδευτής" και σίγουρα δεν ήταν "ειδικός". Τέλειος γονιός δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και τέλειος δάσκαλος, το ξέρουμε πολύ καλά. Ούτε πιστεύω ότι πρέπει ο γονιός να είναι υπεργονιός, για να ανταπεξέλθει. Επίσης, θεωρώ ανέφικτο να είναι ο γονιός "εκπαιδευτής" - με τον γονιό μαθαίνεις τα "σχολικά", όπως έμαθες και τα "προσχολικά" - μέσα από εμπειρίες, αγάπη, ψάξιμο, προσπάθεια. Ο καθένας ανταπεξέρχεται όπως μπορεί και, αν είναι υπεύθυνος, συμβουλεύεται τους ειδικούς εκεί που δεν μπορεί.

Όμως οι ειδικοί κάνουν καλά τη δουλειά τους, όσο καλύτερα κάνει ο γονιός τη δικιά του δουλειά: ο γιατρός βασίζεται στα συμπτώματα που περιγράφει ο γονιός μαζί με αυτά που βλέπει ο ίδιος, ο δάσκαλος βασίζεται στη σπιτική μελέτη που γίνεται με την παρουσία και τη βοήθεια του γονιού και πάει λέγοντας.

 

Τώρα, για το ποιος θα κρίνει τον γονέα-παιδαγωγό-εκπαιδευτή ... αυτός που κρίνει και το γονέα-σκέτο. Ποιος μπορεί να το κρίνει; Ο καθένας είναι υπεύθυνος για το παιδί του. Οι γονείς διδάσκουν τρόπους, κοινωνικές δεξιότητες κτλ, δεν νομίζω ότι αυτά μαθαίνονται στο σχολείο. Ούτε και παίρνουν άδεια από κάποιον για να το κάνουν και ούτε έχουν πχ "εκπαιδευτικό πρόγραμμα καλών τρόπων", απλώς συμβαίνει. Ο γιατρός δεν είναι εντολέας, έχει επίσης συμβουλευτικό ρόλο, δεν μπορεί να σου επιβάλει κάτι. Όπως ο εκπαιδευτικός μπορεί να επιβάλει μόνο μέσα στα όρια του σχολείου και αυτό χάρη στη νομοθεσία. Ο σύμβουλος έχει καλύτερα αποτελέσματα, όταν η παρουσία του είναι επιθυμητή, όχι όταν επιβάλεται με το ζόρι. Αν είμαι υγιής, γιατί να πάω στο γιατρό; Αν τα καταφέρνω "μόνος μου", γιατί να πάω στον δάσκαλο; Δεν δικαιούμαι την ελευθερία αυτή; Και ποιος το κρίνει; Και γιατί να κριθώ μόνο εγώ και όχι και ο δάσκαλος ή ο γιατρός που μου επιβάλεται να επισκεφθώ και πολύ συχνά δεν μπορώ καν να τον αλλάξω; Έχουμε δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί (με τον σεβασμό στους υπόλοιπους και τα λοιπά μπλαμπλα, ας μην μιλάω για τα αυτονόητα) και έχουμε δικαίωμα να ζούμε "με την ησυχία μας", εφόσον αυτό μας ικανοποιεί και δεν ενοχλούμε κάποιον άλλο.

 

Προσωπικά, πιστεύω ότι τα ελληνάκια, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, είχαν μεγάλη ωφέλεια από τις εξωσχολικές δραστηριότητες, από την επαφή με τους παππούδες, από τη συνύπαρξη με τους γονείς για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας (και όχι με την νταντά ή τον υπεύθυνο ενός προγράμματος), τις επισκέψεις στο χωριό - σκεφτείτε ότι ολοένα και λιγότερα παιδάκια είναι αυτά που έχουν δει πραγματική κατσίκα, αγελάδα κτλ και στο εξωτερικό ακόμη χειρότερα. Ακόμη και παιδιά που το πρωί βοηθούσαν στις οικογενειακές επιχειρήσεις λόγω ανάγκης και το απόγευμα ξαναγίνονταν παιδιά ... Όλα αυτα εγώ τα θεωρώ μια μορφή homeschooling και πιστεύω ότι αυτό μπορεί εύκολα να επεκταθεί, γιατί οι ρυθμοί που ζούμε εδώ δεν είναι ακόμα τόσο απάνθρωποι, έχουμε περιθώριο να αναμιχθούμε στις ζωές των παιδιών μας.

Αλίμονο μας, αν το δούμε σαν έλεγχο σε όλο το φάσμα της προσπάθειας. Ελέγχουμε σίγουρα αυτά που απειλούν την ασφάλεια των παιδιών μας αλλά επίσης ελέγχουμε και τις συνθήκες για τη συναισθηματική τους ασφάλεια. Πχ μια βουτιά στα βαθιά για ένα ντροπαλό παιδί δεν του διδάσκει το θάρρος αλλά του διδάσκει να υποκρίνεται ότι μπορεί να τα καταφέρει, να συμπεριφέρεται ενάντια στον χαρακτήρα του, να πνίγει τις προτιμήσεις του και να μην κατακτά μόνο του σκαλοπάτια, ώστε να νιώθει περήφανο και τελικά γίνεται ένας καταπιεσμένος ενήλικας, γιατί δεν έμαθε μόνο του να χειρίζεται τα αισθήματα του, παρά ωθήθηκε. Το κέρδος από αυτό είναι μόνο προσωρινό, αν υπάρχει.

 

Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί το σχολείο θεωρείται απαραίτητο για την κοινωνικοποίηση. Το παιδί μου γνωρίζει τους μελλοντικούς συμμαθητές του στην παιδική χαρά, προτού ακόμη πάει σχολείο. Και δένεται με αυτούς που κάνει παρέα εκτός σχολείου, με αυτούς που ταιριάζουν τα χνώτα κτλ.

Ίσως θα μπορούσα να θεωρήσω δικαιολογημένη σαν έναν λόγο για homeschooling και αυτή την δημιουργία "κλειστής κοινωνίας" με την έννοια ότι ο γονιός ορίζει (καλώς ή κακώς) τα πιστεύω του παιδιού και θέλει να ελέγχει την έκθεση σε αλλότριες δυνάμεις, που μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα και στην ίδια τη λειτουργία της οικογένειας. Η οικογένεια ιδανικά μας στηρίζει και μας εμπνέει για πολλά χρόνια και μετά την ενηλικίωση μας και είναι πολύ πιο εύκολο να γίνει αυτό, όταν υπάρχει μια κοινή βάση πέρα από την αγάπη, είτε αυτή είναι η θρησκεία, είτε τα ενδιαφέροντα κτλ.

 

Δε νομίζω ότι τα παιδιά ασφυκτιούν σε έναν τέτοιο πλαίσιο. Τα παιδιά ενθουσιάζονται, όταν μαθαίνουν ευχάριστα, όταν συμμετέχουν στις δραστηριότητες μιας οικογένειας, όταν αυτά που μαθαίνουν έχουν νόημα. Δεν νομίζω ότι ασφυκτιούν περισσότερο από όσο ασφυκτιούν παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο και πιέζονται να αποδώσουν. Έχουν την ευχέρεια να ασχοληθούν με τα "μαθήματα" τους στην ώρα που εκείνα αισθάνονται καλά για να αποδώσουν (πχ ένας τύπος που δεν είναι πρωινός αλλά διαπρέπει το μεσημέρι, πρέπει να δουλέψει σύμφωνα με το πρόγραμμα ή σύμφωνα με το μέγιστο της παραγωγικότητας του; ) Και πότε θα μάθει περισσότερα ένα παιδί, όταν αφεθεί να ασχοληθεί με κάποιο ερέθισμα για όσο χρόνο επιθυμεί και του χρειάζεται να το κατακτήσει, ή όταν το διακόπτεις για να πάει από τη μια δραστηριότητα στην άλλη, σύμφωνα με το πρόγραμμα; Σίγουρα κάποιο πλαίσιο θα τεθεί αλλά μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι εφικτός και κάποιος μεγαλύτερος βαθμός ελευθερίας από όταν χρειάζεται να ακολουθήσεις την ομάδα. Επίσης, σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις που θα γίνει αντιληπτό ότι μόνο η ομαδική δουλειά θα φέρει αποτελέσματα. Όμως μια αναγκαστική συνύπαρξη μπορεί να φέρει αρνητισμό, ανταγωνισμό και άσχημα αποτελέσματα.

[Sam]

Δάσκαλοι σε άμυνα

 

Του JULIEN BRYGO*

 

LE-MONDE - 28/09/2008

 

«Ποτέ δεν επέτρεψα στη φοίτησή μου στο σχολείο να βλάψει την παιδεία μου». Μαρκ Τουέιν

 

Για τα προβλήματα του αμερικανικού δημόσιου σχολείου, τα οποία

οφείλονται στις δημοσιονομικές περικοπές, στην έλλειψη καθηγητών και

στα αλλεπάλληλα κρούσματα βίας, έχουν προταθεί κατά καιρούς αρκετές

«λύσεις»: από την προσφυγή στις χορηγίες ή στην ιδιωτική εκπαίδευση,

μέχρι και την κατ' οίκον εκπαίδευση των μαθητών από τους ίδιους τους

γονείς. Η τελευταία, μάλιστα, δεν αφορά, πια, μονάχα τις θρησκευόμενες οικογένειες οι οποίες επιδιώκουν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από τις

«κακές» επιρροές.

 

Στο Οχάιο, μια πολιτεία που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, χτυπάει η καρδιά της «βαθιάς» Αμερικής

που υποφέρει από την οικονομική κρίση και βλέπει τη συντηρητική ιδεολογία να εξαπλώνεται σε κοινωνικά στρώματα και χώρους που εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι κλίνουν προς τα αριστερά(1).

 

Χαμηλά σε μια κοιλάδα, που παλιότερα ήταν γεμάτη ορυχεία, κυλάει ο ποταμός Χόκινγκ. Παντού αντηχεί το κελάηδημα των κοκκινολαίμηδων. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον κατοικεί η οικογένεια Τόμπκινς. Το σπίτι τους παρουσιάζει δύο ιδιαιτερότητες: τον τεχνητό καταρράκτη και το σαλόνι, το οποίο έχει μετατραπεί σε βιβλιοθήκη: οι τοίχοι καλύπτονται από ράφια με εκατοντάδες βιβλία κάθε είδους.

 

Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ο πίνακας που είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό των σχολικών τάξεων, το σαλόνι των Τόμπκινς είναι μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικές αίθουσες διδασκαλίας όπου οι γονείς επιδίδονται στο «homeschooling» (στην κατ' οίκον διδασκαλία). Υπάρχουν επίσης στο σαλόνι και δύο υπολογιστές με σύνδεση υψηλής ταχύτητας στο Ιντερνετ.

 

«Μία από τις αρχές της κατ' οίκον διδασκαλίας είναι η εξής: όταν δεν γνωρίζετε κάτι, πιθανότατα κάποιος άλλος το ξέρει. Μπορεί να πρόκειται για κάποιο χρήστη του Ιντερνετ, για γονιό από τις ομάδες της κατ' οίκον εκπαίδευσης ή για τον συγγραφέα ενός βιβλίου», εξηγεί η Τζέιν Τόμπκινς, πρώην καθηγήτρια ιστορίας της τέχνης στο πανεπιστήμιο του Αθενς, που έχει αναλάβει να διδάξει τα δύο παιδιά της, τον δωδεκάχρονο Γουίλ και τη δεκαπεντάχρονη Μπέκι.

 

Κάθε πρωί, αντί για τον όρκο υπακοής στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών που δίνουν οι μαθητές των αμερικανικών σχολείων, ο Γουίλ και η Μπέκι προσεύχονται και διαβάζουν εδάφια της Βίβλου.

 

Σε αυτό το σπιτικό των αμερικάνων «homeschoolers» δεν εφαρμόζεται καμία επαναστατική εκπαιδευτική πρακτική: στην «τάξη» τα παιδιά είναι καθισμένα μπροστά στο τραπέζι και ακούνε τον «καθηγητή» να κάνει το μάθημά του.

 

Η μόνη ορατή διαφορά με το συμβατικό αμερικανικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ότι ο Γουίλ, η Μπέκι και τα δύο παιδιά ενός προτεστάντη γείτονα δεν βαθμολογούνται. Δουλεύουν ακολουθώντας τους δικούς τους ρυθμούς και μπορούν να διακόψουν το μάθημα ανά πάσα στιγμή. Το πρόγραμμά τους εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από τα επίσημα προγράμματα και διαμορφώθηκε κυρίως από τις δυνατότητες της μητέρας τους, αλλά και από τις δικές τους προτιμήσεις: πιάνο, ιστορία, φυσικές επιστήμες, δακτυλογράφηση... Εκ πρώτης όψεως, η περιέργειά τους είναι ανεξάντλητη.

 

 

Διακομματική επιλογή

 

Είτε δεξιοί, είτε αριστεροί -γιατί υπάρχει και αυτή η κατηγορία- οι οπαδοί του «homeschooling» υποστηρίζουν ότι το κυριότερο πλεονέκτημα αυτής της πρακτικής συνίσταται στην κατάργηση των στεγανών ανάμεσα στη μόρφωση και στην εκμάθηση. Η εκπαίδευση βρίσκεται παντού, όλες τις ώρες, από το πρωί ώς το βράδυ, ακόμα και κατά τη διάρκεια των Σαββατοκύριακων ή των διακοπών των παιδιών.

 

Οι «homeschoolers» εξαπλώνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αγοράζουν τα σχολικά εγχειρίδια διά αλληλογραφίας ή μέσω του Ιντερνετ, οργανώνονται σε αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς οικογενειών με παρόμοιες απόψεις και φιλοδοξίες, εγγράφονται στους καταλόγους αλληλογραφίας ορισμένων μπλογκ, εξειδικευμένων ιστοσελίδων ή ομάδων προβληματισμού. Ομως το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, τον Καναδά και σε άλλες χώρες(2) του πλανήτη.

 

Η κυρία Τόμπκινς αποφάσισε να αποσύρει τα παιδιά της από το δημόσιο σχολείο εξαιτίας της «κακής επιρροής» του - το κυριότερο επιχείρημα της κατ' οίκον εκπαίδευσης. Η φοίτηση στο σχολείο, ακόμα και σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, θωρείται όχι μόνο αντιπαραγωγική, αλλά και επιζήμια, δεδομένου ότι μεταδίδει αξίες τις οποίες οι γονείς θεωρούν εξαιρετικά επικίνδυνες.

 

Τα «προοδευτικά δόγματα», οι αξίες της ανάμειξης των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων, η έλλειψη αυστηρής πειθαρχίας, το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής και οι απόψεις που δεν συμμερίζονται την απαγόρευση των εκτρώσεων, χαρακτηρίζονται από τους γονείς αυτούς ως εμπόδια για την αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητας των μικρών χριστιανόπουλων.

 

Οι πολύνεκρες επιθέσεις και οι συλλήψεις ομήρων που πραγματοποιήθηκαν σε πολλά λύκεια και πανεπιστημιουπόλεις έκαναν ακόμα πιο έντονη την άποψη ότι το σχολείο είναι επικίνδυνο, ακόμα και για τη σωματική ακεραιότητα των μαθητών. Εξάλλου, οι γονείς προτιμούν να διαχειρίζονται τα πάντα οι ίδιοι, φοβούμενοι μήπως χάσουν τον έλεγχο των παιδιών τους.

 

Από την άλλη πλευρά, ο αριστεροί «homeschoolers», αυτοί που η κυρία Τόμπκινς αποκαλεί «χίπηδες», δεν συμμερίζονται τους ίδιους φόβους. Αντίθετα, εκείνο που φοβούνται είναι ότι τα σχολεία θα κατασκευάσουν πειθήνιους εγκεφάλους, αφοσιωμένους στο σύστημα, καθώς και ότι θα μεταδώσουν τα πατριωτικά και τα γραφειοκρατικά δόγματα και τις αξίες του καταναλωτισμού. Ετσι, αντίθετες αιτίες οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: οι γονείς αποφασίζουν να αποσύρουν τα παιδιά τους από τα συστήματα συλλογικής διδασκαλίας.

 

Το 1994, έναν χρόνο μετά τη νομιμοποίηση της κατ' οίκον εκπαίδευσης σε πενήντα πολιτείες των ΗΠΑ, η μεγαλύτερη κόρη των Τόμπκινς επέστρεψε από το σχολείο σοκαρισμένη και διηγήθηκε στη μητέρα της τις βρισιές που είχε ακούσει στην αυλή του σχολείου της.

 

Η φωνή του Κυρίου

 

Μερικές ημέρες πριν, η κυρία Τόμπκινς είχε ακούσει το κήρυγμα του Τζέιμς Ντόμπσον, του διάσημου ευαγγελιστή παρουσιαστή της εκπομπής «Focus on the family» που μεταδίδεται σε ολόκληρη τη χώρα(3). «Εκείνη την εποχή, πίστευα πως όλα αυτά αφορούσαν μονάχα τους χίπηδες. Ομως ο παρουσιαστής εξήγησε ότι ήταν δυνατόν να αναλάβει κανείς την εκπαίδευση των παιδιών του με τη βοήθεια σχολικών εγχειριδίων και οικογενειακών συνεταιρισμών». Ακολούθησε τις συμβουλές του κι απέσυρε αμέσως την κόρη της από το καθολικό σχολείο.

 

 

Κι όμως, η κομητεία του Αθενς είναι μία από τις πλέον ήσυχες της χώρας. Τα δημόσια σχολεία δεν μοιάζουν καθόλου με τους «τόπους απωλείας» τους οποίους περιγράφουν διαρκώς τα μέσα ενημέρωσης που διψάνε για ιστορίες του αστυνομικού δελτίου με πρωταγωνιστές παιδιά. Το γεγονός αυτό δεν εμποδίζει την εξάπλωση των μύθων για τα φρικτά πράγματα που συμβαίνουν στις αυλές των σχολείων. Παράλληλα ωθεί κάθε χρόνο εκατοντάδες χριστιανικές οικογένειες να παίρνουν τα παιδιά τους από τα «σχολεία της κυβέρνησης» και το «ασταθές περιβάλλον τους», το οποίο είναι μολυσμένο από την «κρατική ιδεολογία».

 

Στο 3% των μαθητών της κομητείας, η εκπαίδευση παρέχεται από τους γονείς. Δεν πρόκειται ακόμα για πλημμυρίδα, ωστόσο τα πρώτα κυματάκια έχουν κάνει την εμφάνισή τους: ενώ το 1999 ο αριθμός των οικογενειών των «homeschoolers» έφτανε τις 850.000, το 2006 είχε σχεδόν τριπλασιαστεί, ξεπερνώντας τα 2.000.000(4).

 

Ο δεκαπεντάχρονος Τζον Κόλβιν, του οποίου η μητέρα διευθύνει εδώ και δέκα χρόνια έναν συνεταιρισμό πέντε οικογενειών, δεν έχει πατήσει ποτέ του σε σχολείο. Αυτό δεν τον εμποδίζει να έχει άποψη για τον θεσμό: «Κατά τη γνώμη μου, η κατ' οίκον εκπαίδευση αποτελεί μια σωστή λύση, δεδομένου ότι ο Μάο και οι ναζί χρησιμοποίησαν το δημόσιο σχολείο για να διαδώσουν την προπαγάνδα τους», αναλύει το θέμα ξαπλωμένος στον καναπέ.

 

Για τον νεαρότερο αδελφό του, Μπεν, το «homeschooling» επιτρέπει κυρίως «την καλύτερη οργάνωση του προγράμματος του μαθητή και την εξασφάλιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης». Ομως η Σάρον Κόλβιν, η μητέρα τους, δηλώνει ότι τα θρησκευτικά δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που έκαναν αυτή την επιλογή. Και συνοψίζει: «Αρνούμαστε στο κράτος το δικαίωμα να επηρεάζει την ιδεολογία των παιδιών μας». Η πρώην φοιτήτρια του πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας επιθυμεί την κατάργηση του υπουργείου Παιδείας.

 

Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα που πραγματοποίησε το υπουργείο Παιδείας για την κατ' οίκον εκπαίδευση, το 31% των γονέων που αποφασίζουν να μην εμπιστευθούν τα παιδιά τους στο σχολείο ανησυχεί για «το κλίμα και το περιβάλλον που κυριαρχεί εκεί»(5). Το 30% επιθυμεί «να δώσει στο παιδί του ηθική και θρησκευτική παιδεία», ενώ το 16,5% έχει απογοητευτεί από την «πνευματική εκπαίδευση που προσφέρουν τα σχολεία». Επίσης, προβάλλονται ορισμένες ιδιαίτερες ανάγκες του παιδιού (7%) ή προβλήματα υγείας, σωματικής και ψυχικής (7%).

 

Η αμφισβήτηση του σχολείου αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Στο βιβλίο τους «Better Late Than Early» («Καλύτερα αργά παρά νωρίς»), οι αμερικανοί παιδαγωγοί Ρέιμοντ και Ντόροθι Μουρ, οι οποίοι προέρχονταν από τη θρησκευόμενη δεξιά, παρουσίασαν τα αποτελέσματα των ερευνών τους: η φοίτηση των παιδιών στο σχολείο άρχιζε υπερβολικά νωρίς, ενώ αποδεικνυόταν επιζήμια, τόσο από σωματική, ηθική και διανοητική άποψη, όσο και από την πλευρά της κοινωνικοποίησης. Κατά τη γνώμη τους, έπρεπε να αρχίζει μετά την ηλικία των 8-10 ετών, αν όχι των 12.

 

Την ίδια εποχή, άρχισε να εξαπλώνεται και στους κόλπους της αριστεράς η κριτική στον θεσμό του σχολείου ο οποίος αποσκοπούσε στη διαιώνιση των κοινωνικών ανισοτήτων. Με λίγα λόγια, η ισότητα των ευκαιριών στο σχολείο ήταν ένας μύθος, όπως εξάλλου και η ταξική ουδετερότητά του.

 

Το κίνημα οδήγησε πολύ σύντομα στην καταγγελία της αυθαιρεσίας των πολιτισμικών στοιχείων του εκπαιδευτικού προγράμματος, της παραδοσιακής παιδαγωγικής, καθώς επίσης και στην ανάπτυξη προβληματισμού για το τι είναι γνώση και για τη σχέση ανάμεσα στον δάσκαλο και τον μαθητή. Σιγά σιγά, η κριτική του σχολείου μετατράπηκε σε κριτική των ίδιων των αρχών στις οποίες στηρίζεται το εκπαιδευτικό σύστημα, της αποστολής του και των μέσων που διαθέτει, ενώ κατέληξε στη ριζική αμφισβήτηση ακόμα και του λόγου ύπαρξης του σχολείου.

 

Κίνημα αμφισβήτησης

 

Ο Ιβάν Ιλιτς (1926-2002), στο έργο του «Μια κοινωνία χωρίς σχολείο»(6), προτείνει, στηριζόμενος σε παρόμοιες αναλύσεις, την «απο-σχολειοποίηση» της κοινωνίας: το σχολείο θα μπορούσε να αντικατασταθεί από την προσφορά εκπαιδευτικών αγαθών μέσα από δίκτυα που θα επέτρεπαν την ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων. Σύμφωνα με τον Ιβάν Ιλιτς, το υποχρεωτικό σχολείο, η παρατεταμένη φοίτηση και ο ανταγωνισμός για τα διπλώματα αποτελούν «ψευδοπρόοδο που συνίσταται στην παραγωγή πειθήνιων μαθητών, προετοιμασμένων να καταναλώσουν έτοιμα προγράμματα που συνέταξαν οι "αρχές" και να υπακούουν στους θεσμούς».

 

 

Η συγκεκριμένη θεματολογία εισήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες από τον επιτυχημένο δοκιμιογράφο Τζον Κάλντγουελ Χολτ (1923-1985), ο οποίος εξέδωσε, το 1977, το διμηνιαίο περιοδικό «Growning Without Schooling», σημείο αναφοράς στην ανταλλαγή εμπειριών για τις μεθόδους της κατ' οίκον εκπαίδευσης.

 

Ο ίδιος ο Χολτ κι ένα τμήμα της αριστεράς -ρομαντική, ελευθεριακή ή ριζοσπαστική- υιοθέτησαν αυτό που αργότερα ονομάστηκε «unschooling» (εγκατάλειψη του σχολείου, δηλαδή).

 

Πολλοί οπαδοί της μεθόδου έρχονται, τρεις ή τέσσερις φορές το μήνα, στη δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης Αθενς για να παραδώσουν συλλογικά μαθήματα στα παιδιά τους. Ακόμα και η Εϊμι Κινγκ, συντονίστρια των δημοτικών υπηρεσιών της πόλης για ζητήματα νεολαίας, αποφάσισε, το 2001, να βγάλει την κόρη της από το δημόσιο σχολείο της περιοχής.

 

Εκείνη τη χρονιά, με πρωτοβουλία του προέδρου Τζορτζ Μπους, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, μεταξύ των οποίων και ο σημερινός υποψήφιος για την προεδρία Μπάρακ Ομπάμα, υιοθέτησαν με συντριπτική πλειοψηφία τον νόμο «Νο Child Left Behind» («Κανένα παιδί δεν θα εγκαταλειφθεί στη μοίρα του»), ο οποίος θεσπίζει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, διευκολύνει την πρόσβαση στα ιδιωτικά σχολεία και δημιουργεί μια πραγματική «αγορά της εκπαίδευσης» που τροφοδοτείται από τα «εκπαιδευτικά κουπόνια» (7).

 

Για την κυρία Κινγκ, η τυποποίηση των προγραμμάτων που προέκυψε από αυτόν τον «καταστροφικό» νόμο, «έκανε το σχολείο περισσότερο άκαμπτο, τις ανισότητες ανάμεσα στους μαθητές πιο έντονες και θέσπισε ως μοναδικό εκπαιδευτικό κριτήριο την ταχύτητα με την οποία μαθαίνουν την ύλη οι μαθητές».

 

Στο βάθος της αίθουσας, ο τριαντατριάχρονος Σκοτ Γκράντι, μουσικός, βιοκαλλιεργητής και «πατέρας και οικογενειάρχης πλήρους απασχόλησης» όπως λέει, κάνει τους λογαριασμούς του καθισμένος σε έναν καναπέ, ενώ οι δύο του κόρες, Τζόρα και Σορέλ, εκτελούν χρέη εθελοντή βιβλιοθηκάριου:

 

«Αν σκεφτεί κανείς ότι το σχολείο αναγκάζει τα παιδιά να μένουν καθισμένα έξι ώρες τη μέρα, ο θεσμός είναι αρκετά σκληρός. Θέλω οι κόρες μου να ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον το οποίο θα τις αφήνει ελεύθερες να μαθαίνουν αυτό που θέλουν, σε όποια ηλικία το θέλουν», εξηγεί ο οικογενειάρχης του οποίου τα εισοδήματα δεν ξεπερνούν τα 20.000 δολάρια τον χρόνο (λίγο λιγότερο από 1.000 ευρώ το μήνα).

 

«Στο σπίτι υπάρχουν πάντοτε βιβλία πάνω στο τραπέζι και κάθε μέρα καθόμαστε για να δουλέψουμε, άλλοτε μαθηματικά, άλλοτε γραφή, άλλοτε ανάγνωση, μουσική ή καλλιτεχνικά... Μαθαίνουμε επίσης να φτιάχνουμε ψωμί, να κατασκευάζουμε μικρά σπίτια, και τους παραδίδουμε μαθήματα κριτικής σκέψης».

 

Συλλογικά μαθήματα

 

Η επτάχρονη Σορέλ εξηγεί πόσο ελεύθερη αισθάνεται: «Μου αρέσει στ' αλήθεια να με διδάσκουν οι γονείς μου, γιατί μπορώ να μάθω αυτό που θέλω στην ηλικία που εγώ θέλω. Αν ήμουν στο σχολείο, έπρεπε να ακολουθώ ένα πρόγραμμα, χωρίς να μπορώ να μάθω αυτά που μαθαίνει κανείς ένα, δύο ή και τρία χρόνια αργότερα, αν και θα το ήθελα πολύ. Επιπλέον, έχω πολλές φίλες που μαθαίνουν όπως κι εγώ, στο σπίτι, κι έτσι είμαι ευχαριστημένη».

 

 

Οι γονείς της συμμετέχουν σε μια ομάδα που συγκεντρώνεται μία φορά την εβδομάδα -την αποκαλούν ομάδα και όχι συνεταιρισμό. Παρ' όλο που η ονομασία διαφέρει, η λογική παραμένει ίδια: το ζητούμενο είναι να διαπιστωθούν οι γνώσεις των γονέων και να οργανωθούν συλλογικά μαθήματα για τα παιδιά.

 

Οκτώ οικογένειες συμμετέχουν στην ομάδα του Γκράντι, για τον οποίο «η ηλικία δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στις κοινωνικές σχέσεις. Καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας, όλοι μας μαθαίνουμε, τόσο οι νεότεροι, όσο και τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Στην ομάδα μας, οι μαθητές είναι μάλλον απείθαρχοι, πράγμα που οδήγησε πρόσφατα μία από τις οικογένειες να αποσυρθεί, καθώς θεωρούσε ότι προσφέραμε υπερβολική ελευθερία στα παιδιά της. Είναι ένα από τα προβλήματα τα οποία οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε. Υπάρχει σίγουρα μια μέση οδός την οποία πρέπει να βρούμε, ανάμεσα στο να μένεις καθισμένος και σιωπηλός όλη την ημέρα και στο να κάνεις ό,τι θέλεις, όποτε το θέλεις. Ωστόσο, είναι καλό να αμφισβητείται η έννοια της εξουσίας».

 

Οι κριτικές που διατυπώνονται ενάντια στην κατ' οίκον εκπαίδευση επικεντρώνονται όχι μονάχα στον κίνδυνο της ελλιπούς κοινωνικοποίησης, αλλά και στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Καθώς οι περισσότεροι από τους «homeschoolers» δεν διαθέτουν την παραμικρή κατάρτιση σε αυτόν τον τομέα, ενδέχεται να προσφέρουν στα παιδιά τους ελλιπή μόρφωση. Κι όμως, πολλές μελέτες αποδεικνύουν ότι οι μαθητές που προέρχονται από αυτό το σύστημα εισάγονται καλά προετοιμασμένοι στα πανεπιστήμια, καθώς και ότι οι επιδόσεις τους βρίσκονται πάνω από τον μέσο όρο.

 

Ετσι, το 1998, ο καθηγητής Λόρενς Ράντνερ του πανεπιστημίου του Μέριλαντ έλεγξε τις γνώσεις 20.760 παιδιών που λαμβάνουν κατ' οίκον εκπαίδευση. Η βαθμολογία που συγκέντρωσαν. Σύμφωνα με τη μελέτη ήταν «εντυπωσιακά υψηλή»(.

 

Παρόμοια αποτελέσματα πρέπει να σταθμιστούν από το γεγονός ότι οι οπαδοί του «homeschooling» βιώνουν την επιλογή τους ως «ιερή αποστολή» και της αφιερώνουν όλα τα διαθέσιμα μέσα τους, ακόμα κι αν χρειαστεί να σφίξουν κάμποσο το ζωνάρι. Εξάλλου, στις Ηνωμένες Πολιτείες, εδώ και αρκετές δεκαετίες, το δημόσιο σχολείο έχει θυσιαστεί στον βωμό των δημοσιονομικών περικοπών, κυρίως από τις κυβερνήσεις των Ρεπουμπλικάνων(9).

 

Ατομικό πρόγραμμα

 

Για να αναλάβει κανείς την εκπαίδευση των παιδιών του, οι διοικητικές διαδικασίες είναι εντυπωσιακά απλές. Στο Οχάιο, αρκεί να έχει ολοκληρώσει κανείς τις δευτεροβάθμιες σπουδές του. Οι οικογένειες υποβάλλουν στην αρχή του σχολικού έτους μια δήλωση στις τοπικές αρχές, στην οποία περιλαμβάνεται το πρόγραμμα που σκοπεύουν να ακολουθήσουν και η δέσμευση ότι τα παιδιά τους θα παρακολουθήσουν τουλάχιστον 900 ώρες μαθημάτων.

 

Η γραφή, η ανάγνωση, η γεωγραφία, η ιστορία (των Ηνωμένων Πολιτειών και του Οχάιο), τα μαθηματικά, η γνώση του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι φυσικές επιστήμες, η αγωγή υγείας και η πρόληψη των πυρκαγιών περιλαμβάνονται στα υποχρεωτικά μαθήματα.

 

Οι υπάλληλοι του τοπικού «school board of education» (σχολικού συμβουλίου εκπαίδευσης) δεν κρίνουν το περιεχόμενο της διδασκαλίας: περιορίζονται στο να ελέγξουν την τήρηση του προγράμματος που παρουσίασαν οι γονείς. Ομως, δεδομένου ότι δεν προβαίνουν στον έλεγχο των γνώσεων των μαθητών, είναι πολύ εύκολο να ισχυριστεί κανείς ότι όντως δίδαξε αυτά τα μαθήματα.

 

Ενας γυμνασιάρχης του Αθενς, ωστόσο, σχολιάζει: «Οι γονείς μπορούν, εντελώς νομότυπα, να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, να ισχυριστούν ότι τους παρέχουν κατ' οίκον εκπαίδευση, και, στην πραγματικότητα, να μην κάνουν τίποτα καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου».

 

Η κατ' οίκον εκπαίδευση νομιμοποιήθηκε το 1993 σε όλη τη χώρα χάρη στη δράση του λόμπι Home School Legal Defense Association (HSLDA), μιας ευαγγελικής οργάνωσης στην οποία συμμετέχουν περισσότερες από 80.000 οικογένειες.

 

Το νομοθετικό πλαίσιο της κατ' οίκον εκπαίδευσης διαφέρει ανάλογα με την πολιτεία: ελάχιστα αυστηρό είναι στη Φλώριδα ή στο Τέξας όπου οι γονείς δεν χρειάζεται καν να υποβάλλουν δήλωση στις τοπικές αρχές. Αντιθέτως, είναι πολύ αυστηρό στη βόρεια Ντακότα, στην Πενσυλβάνια ή στην Καλιφόρνια(10).

 

Στις 8 Μαΐου του 2008, το εφετείο του δεύτερου διαμερίσματος της πολιτείας της Καλιφόρνιας απαγόρευσε στους γονείς που δεν έχουν λάβει την κατάλληλη μόρφωση να αναλαμβάνουν την εκπαίδευση των παιδιών τους(11). Ξαφνικά, 170.000 μαθητές μετατράπηκαν σε παράνομους και οι γονείς τους βρέθηκαν αντιμέτωποι με κίνδυνο ποινικής δίωξης.

 

Ο Μάικ Σμιθ, πρόεδρος της HSLDA, ξεκίνησε αμέσως εκστρατεία για την υπεράσπιση του «θεμελιώδους δικαιώματος κάθε ατόμου να εκπαιδεύει τα παιδιά του».

 

«Στις άλλες 49 πολιτείες των ΗΠΑ, οι γονείς έχουν τη δυνατότητα να λειτουργούν ως ιδιωτικά σχολεία. Η υποχρέωση να διαθέτουν μια κατάρτιση η οποία να τους επιτρέπει να διδάσκουν δεν αποτελεί περιορισμό που προβλέπεται από το Σύνταγμα. Συνεπώς, καθένας μπορεί να εκπαιδεύει τα παιδιά του».

 

Επικαλείται δε, μια δημοσκόπηση που πραγματοποίησε η Ellison Research του Φοίνιξ(12), σύμφωνα με την οποία το 50% των ερωτηθέντων κυρίως γονέων θεωρεί την κατ' οίκον εκπαίδευση εξίσου αποτελεσματική με αυτή στο δημόσιο σχολείο.

 

Κατά τη γνώμη της οργάνωσης, «οφείλεται στο γεγονός ότι τα παιδιά που εκπαιδεύονται από τους γονείς τους επιτυγχάνουν συχνά καλύτερες επιδόσεις στα τεστ για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια».

 

Στην πόλη Στιούαρτ του Οχάιο, ο Τζορτζ Γουντ, διευθυντής του τοπικού ομοσπονδιακού λυκείου αλλά και του Φόρουμ για τη Δημοκρατία στην Εκπαίδευση, μας παρουσιάζει το Many Children Left Behind(13), το συλλογικό έργο του οποίου υπήρξε ο συντονιστής.

 

Σχολείο = ζωή

 

Αν και ανησυχεί περισσότερο για την έλλειψη πόρων για τα σχολεία και λιγότερο για την άνθηση της κατ' οίκον διδασκαλίας, αναγνωρίζει ότι φοβάται τις μακροπρόθεσμες συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή η πρακτική: «Μένοντας μέσα στο οικογενειακό τους περιβάλλον, οι επιρροές που δέχονται οι μελλοντικοί πολίτες δεν τους προετοιμάζουν για τον προβληματισμό και τη διαφορετικότητα των απόψεων που προϋποθέτει η δημοκρατία. Εάν οι γονείς περιορίσουν τις σχέσεις των παιδιών με άτομα από άλλες φυλές ή από άλλα κοινωνικά και μορφωτικά περιβάλλοντα, όταν θα φτάσουν σε ηλικία να συμμετέχουν στα κοινά, θα απορρίπτουν εξαρχής τις διαφορετικές απόψεις».

 

Η επιχειρηματολογία συμπίπτει με εκείνη που διατυπώνει το National Education Association (ΝΕΑ), το συνδικάτο των εκπαιδευτικών, το οποίο ο Ροντ Πέιτζ, ο αρχιτέκτονας του νόμου Νο Child left Behind, αποκαλεί «τρομοκρατική ομάδα»(14).

 

Σύμφωνα με την Τζεν Τόμσομ, δασκάλα και μέλος του ΝΕΑ, «παρ' όλα όσα θα μπορούσε κανείς να προσάψει στο σχολείο, διαδραματίζει θεμελιώδη ρόλο στη διαμόρφωση της κουλτούρας και στη γνώση της κοινωνίας. Τα παιδιά μαθαίνουν τη ζωή, βρίσκονται αντιμέτωπα με διάφορες γνώμες, και οι γονείς δεν έχουν το δικαίωμα να τα απομακρύνουν από αυτό το χώρο με τη δικαιολογία ότι φοβούνται τις "κακές επιρροές"».

 

Η Εϊμι Χάουλεϊ, ερευνήτρια στον τομέα των επιστημών της εκπαίδευσης στο πανεπιστήμιο του Αθενς, καταλήγει σε ένα συμπέρασμα που συμμερίζονται και πάρα πολλοί άλλοι παρατηρητές: η κατ' οίκον εκπαίδευση θα φτάσει -με μηχανικό τρόπο- στα όριά της.

 

«Για να εκπαιδεύσουν μόνοι τους τα παιδιά τους, οι γονείς -και στη συγκεκριμένη περίπτωση κυρίως η μητέρα- πρέπει να δαπανήσουν υπερβολική ενέργεια. Ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν τις θυσίες που απαιτεί ένα πλήρες πρόγραμμα εκπαίδευσης. Το φαινόμενο είναι περιθωριακό. Το παραδοσιακό σχολείο έχει μέλλον, δεδομένου ότι η πλειονότητα των γονέων αποφασίζει να του εμπιστευτεί τα παιδιά της, χωρίς να ανησυχεί ιδιαίτερα για το τι διδάσκεται σε αυτό. Επιπλέον, το δημόσιο σχολείο παραμένει η κυριότερη μπέιμπι-σίτερ για τα αμερικανόπουλα».

 

1. Βλέπε Thomas Frank, «Pourquoi les pauvres votent a droite. Comment les conservateurs ont gagne le coeur des Etats-Unis (et celui des autres pays riches)», Agone, Μασσαλία, 2008.

 

2. Η κατ' οίκον εκπαίδευση, που έχει απαγορευθεί στη Γερμανία, άρχισε να κάνει την εμφάνισή της σε Ελβετία, Μεξικό, Ιαπωνία, Ρωσία και Ν. Αφρική.

 

3. ΣτΕ: Βλ. http://www.focusonthefamily.com/

 

4. Brian D. Ray, «Research Facts on Homeschooling», National Home Education Research Institute, 10 Ιουλίου 2006, www.nheri.org.

 

5. Homeschooling in the United States : 2003, National Center for Education Statistics, διαθέσιμο στο http://nces.ed.gov/pubs2006/homeschool.

 

6. Ivan Illitch, «Une societe sans ecole», Seuil, 1971.

 

7. Τα «εκπαιδευτικά κουπόνια» επιστρέφουν άμεσα στους γονείς το ποσοστό των φόρων που θα προορίζονταν για τον προϋπολογισμό της εθνικής εκπαίδευσης, έτσι ώστε να μπορούν να συμπεριφέρονται ως καταναλωτές στη σχολική αγορά. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτή η λύση προτάθηκε από τον νεοφιλελεύθερο οικονομολόγο Μίλτον Φρίντμαν.

 

8. Lawrence Rudner, «Scholastic achievement and demographic caracteristics of home school students in 1998», Educational Policy Analysis Archives, University of Maryland, College Park, τόμος 7, nΦ8, 1999.

 

9. Εκτός από την Καλιφόρνια, σε άλλες 22 πολιτείες παρατηρείται έλλειμμα 39 δισ. δολαρίων για το οικονομικό έτος 2008-2009, σύμφωνα με το Center on Budget and Policy Priorities. Στην Καλιφόρνια, ο κυβερνήτης Σβαρτσενέγκερ αποφάσισε περικοπές 6 δισ. δολαρίων στον προϋπολογισμό της εκπαίδευσης, οι οποίες θα προκαλέσουν την απόλυση περισσότερων από 20.000 εκπαιδευτικών κι εργαζομένων στα σχολεία. http://wsws.org/francais/News/2008/mai08/cali-m12.shtml

 

10. Το HSLDA (http://www.hslda.org) βαθμολογεί τις πολιτείες με κριτήριο τον βαθμό ευκολίας της διαδικασίας στην οποία υποβάλλονται οι οικογένειες των homeschoolers: 10 πολιτείες δεν απαιτούν καμία δήλωση, σε 15 εφαρμόζεται «χαλαρό ρυθμιστικό πλαίσιο» (αρκεί μια δήλωση των γονιών), σε 20 εφαρμόζεται «μέτριο ρυθμιστικό πλαίσιο» και σε 6 «μια σκληρότερη νομοθεσία», βλ. www.heritage.org

 

11. Αυτή η απόφαση ακυρώθηκε στις 10/7/2008 από άλλο δικαστήριο.

 

12. www.ellisonresearch.com/releases/20080424.htm

 

13. George Wood (υπό τη διεύθυνσή του), «Many Children Left Behind : How the Νο Children Left Behind Act is Damaging Our Children and Our Schools», Forum for Education and Democracy, Beacon Press, Βοστόνη, 2004.

 

14. ΣτΕ: Βλ. http://www.nea.org

 

*Ο JULIEN BRYGO είναι δημοσιογράφος.

 

πηγή http://archive.enet.gr/online/online_print?id=76722832

[Sam]

Kατά την προσωπική μου άποψη το homescooling αποκλείει την μονάδα

από το κοινωνικό σύνολο και μεγαλώνει την ψαλίδα της κοινωνικής

ανισότητας (κάποιος που έχει την οικονομική άνεση ή να μην εργαστεί ή να

προσλάβει παιδαγωγό κατ΄οίκον)μπορεί να το εφαρμόσει,σκεφτόμενος

μόνο το παιδί του και όχι το γενικό σύνολο.

απομακρύνοντας όλο και περισότερο το ιδεατό κατά την δική

μου αντίληψη το οποίο θα ήταν ένα δημόσιο σχολείο χωρίς παραπαιδεία

με σύγχρονα κτίρια και διδασκαλίες που θα επικεντρώνονται στην κριτική σκέψη και όχι στην στείρα γνώση με εκπαιδευτικούς που δεν τους καταπίνει το σύστημα να ξεπετάξουν την ύλη και αγάπη για το έργο που θα έχουν αναλάβει (γράφω έχοντας στο μυαλό μου το φιλανδικό μοντέλο προσαρμοσμένο στην χώρα μας γνωρίζοντας ότι στην χώρα μας έχουν αποτύχει οι εισαγωγές συστημάτων γιατί κανένας δεν τις επεξεργάστηκε απλά τις επέβαλλε)

Από την άλλη έτσι κι αλλιώς στην χώρα μας η παιδεία είναι μία πονεμένη

ιστορία και θεωρώ ότι όσο επικρατεί αυτή η κατάσταση φυσικό είναι να

ανθίσει και η θεωρία του homescooling αλλά δεν ξέρω κατά πόσο συνδέετε

με το overparenting-(υπερπροστατευτικότητα-σούπερ γονείς ).

[amaretto]

Μιας και αναφέρθηκε ο Ίλιτς, αντιγράφω από την

http://politikokafeneio.com/pedia/pedagogiki250405.htm

 

 

Σε ότι αφορά την εκπαίδευση, ο Ίλλιτς δεν αρκείται στο να διακηρύξει απλώς μία “Κοινωνία χωρίς Σχολεία”. Προτείνει επιπλέον εναλλακτικούς θεσμούς για μία εκπαίδευση χωρίς δασκάλους, σχολεία, αναλυτικά προγράμματα, εκπαιδευτικό σύστημα. Το προτεινόμενο σύστημα θα πρέπει:

 

(α) “να επιτρέπει την πρόσβαση στους διαθέσιμους πόρους σε όλους όσοι θέλουν να μάθουν, σε οποιαδήποτε ηλικία”,

 

(β) “να δίνει τη δυνατότητα σε όλους όσοι θέλουν να μεταδώσουν αυτά που ξέρουν να συναντούν εκείνους που θέλουν να τα μάθουν”, και

 

(γ) “να παρέχει σε όλους όσοι επιθυμούν να ανακοινώσουν κάτι στο κοινό, τη δυνατότητα να κάνουν τις σκέψεις τους γνωστές”.

 

Το σύστημα που προτείνεται μοιάζει πολύ με το Ίντερνετ, σε βαθμό εντυπωσιακό αν αναλογισθούμε πως το “Κοινωνία χωρίς σχολεία” γράφηκε τα τέλη της δεκαετίας του ʼ60. Ο Ίλλιτς προτείνει επίσης ένα είδος “πιστωτικής κάρτας εκπαίδευσης”, έτσι ώστε να κατανέμονται ισότιμα οι δαπάνες που σήμερα καταναλώνονται από τα σχολεία, και που οι πολίτες θα χρησιμοποιούν όπως επιθυμούν. Σημειώνουμε πως ένα παρόμοιο σύστημα με “κουπόνια εκπαίδευσης” πρότεινε, κοντά είκοσι χρόνια αργότερα η… Μάργκαρετ Θάτσερ, στην προσπάθειά της να εισαγάγει τους “νόμους της αγοράς” σε κάθε πτυχή της εκπαίδευσης.

[fully]

Διαβάζω όσα μπορώ και όσα δε με «κουράζουν» από τα προαναφερθέντα, πιστεύω όμως οτι μπορώ να εκτιμήσω την κατάσταση. Όλα αυτά, με κάνουν ακόμα πιο άκαμπτη στο θέμα σχολείο & κοινωνικοποίηση. Και το θέμα homeschooling προσωπικά μου γεννά άμεσα καιάρρηκτα το πρόβλημα «τι γίνεται με την κοινωνικοποίση»? Διότι μη μου πει κανείς οτι, για τα όποια πιθανά προβληματάκια κοινωνικοποίησης παρουσιάσουν τα παιδιά μας, δεν εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο «όταν πάει παιδικο-σχολείο» ή δεν εκφράζουμε τις ανησυχίες μας για το «όταν πάει σχολείο». Το όλον σύστημα homeschooling με κάνει να ασφυκτιώ και που το σκέφτομαι. Εν ολίγοις και σαν αποτέλεσμα αυτού, βλέπω παιδιά πλήρως εξαρτώμενα από το γονεϊκό περιβάλλον και σα φιγούρα μπροστά μου, προβάλει το παιδάκια που για αποιοδήποτε βήμα αποζητά τη συγκατάθεση του γονέα-διδασκάλου. Δε θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ πως όλες οι εκδηλώσεις στη ζωή των παιδιών μου θα μανατζάρονται από μένα. Μου κάνει πολύ δύσκολο σα σκέψη να «ξεκολήσω» αργότερα το παιδί, δίνοντας του το εναρκτήριο λάκτισμα να χειραφετηθεί στα 10-12 (μια ηλικία που είδα να αναφέρεται ως σταθμός για την «απελευθέρωση» του παιδιού).

Συγχωρείστε με αλλά δεν έχω τίποτα αρνητικό να καταλογίσω σχετικά με τη δική μου σχολική ζωή (από δημοτικό μέχρι πανεπιστήμιο) και -για να είμαι πιο updated -τη σχολική ζωή των παιδιών μου (δημοτικό-γυμνάσιο). Δε μιλώ για εκπαιδευτικά συστήματα αλλά για σχολική ζωή. Αυτή για μένα είναι πιο σημαντική από τις θέσεις που παίρνουμε στους καταλόγους εξυπνάδας (που παρεμπιπτώντως, ρίξτε μια ματά σε ποιά θέση βρίσκεται η φίλη μας η Αμερική.....)

Συγχωρείστε με πάλι, αλλά αισθάνομαι υπερήφανη που τα μωράκια που παρέδωσα με αγωνία πριν χρόνια στις δασκάλες τους, έχουν γίνει αυτόνομα παιδάκια και έφηβοι και αντιμετώπισαν με απόλυτη επιτυχία ό,τι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν. Κι αυτό δεν είναι μόνο έργο δικό μας (των γονιών εννοώ)......αλλά και των εκπαιδευτών τους....και γιʼαυτό είμαι ευγνώμων!

[fully]

Eπιπλέον θα ήθελα να προσθέσω οτι, για οποαδήποτε άποψη, οποιοδήποτε θέμα, υπάρχουν τόσοι υποστηρικτές όσοι και πολέμιοι. Η παράθεση θεωριών που να αποδεικνύουν το ορθόν της μιας ή άλλης άποψης, για μένα είναι απλά ένα απλός βομβαρδισμός πληροφοριών και τίποτα άλλο. Η πραγματικότητα και η βίωση των καταστάσεων - και μόνο αυτές - δημιουργούν πραγματικά δεδομένα. Και μέσα από τη ζωή βγαίνουν οι πλέον αδιάσειστες θεωρίες..........

[θεοδώρα3]

Όταν φοιτούσα στο λύκειο υπήρχε ακόμα το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια μέσω δεσμών. Το πρωί πήγαινα στο δημόσιο σχολείο, γύριζα στις 3μμ στο σπίτι και είχα δύο ώρες στη διάθεσή μου να ξεκουραστώ και να φάω. Στις 5:30μμ έπρεπε να είμαι στο φροντιστήριο για το έπρεπε να ξεκινήσω από το σπίτι τουλάχιστον μισή ώρα πριν. Το μάθημα διαρκούσε το πολύ ένα τετράωρο. Γυρνούσα στο σπίτι 9:30, τότε έτρωγα το βράδυ, και είχα στη διάθεσή μου από τις 10μμ ολόκληρη τη νύχτα για να μελετήσω το βουνό από ύλη για την επόμενη όμοια μέρα. Χα χα. Από το φροντισήριο αποκόμισα πολύ περισσότερες γνώσεις και εφόδια για τις εξετάσεις παρά από το σχολείο στο οποίο βρισκόμουν από τις 8πμ μέχρι τις 2μμ. Εάν παρακολουθούσα μόνο το φροντιστήριο το σίγουρο ήταν ότι θα αρίστευα στις πανελλήνιες και το πιο σημαντικό: τα νεύρα μου δε θα είχαν γίνει κλωστές από τους καφέδες και τα ξενύχτια. Γιατί ,έλεγα τότε ,να μην μπορώ να πηγαίνω μόνο στο φροντιστήριο και να βασανίζομαι έτσι; Η πραγματικότητα αυτή δεν είναι διαφορετική για τους σημερινούς υποψηφίους. Και ρωτώ: γιατί να μην μπορεί ο καθένας να αγωνίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο; Γιατί αυτό το ρημαδοσχολείο να είναι εμπόδιο στη μάθηση και την πρόοδο. Νομίζω ότι το παράδειγμα που ανέφερα είναι το πιο γνωστό σε όλους μας. Γιατί να έχουν δικαίωμα στην υγειέστερη μόρφωση μόνο όσοι έχουν τα χρήματα να φύγουν για το εξωτερικό για κάποιο κολλέγιο ή πανεπιστήμιο; Να μην πω τώρα για το πανεπιστήμιο που ήθελα μιάμιση ώρα για να φτάσω και άλλη τόση για να γυρίσω συν τις επιπλέον ασχολίες γιατί μόνο το πτυχίο δεν «λέει»…πού χρόνος για ουσιαστική προσωπική μελέτη;

[DALIA]

  fully είπε:

. Η πραγματικότητα και η βίωση των καταστάσεων - και μόνο αυτές - δημιουργούν πραγματικά δεδομένα. Και μέσα από τη ζωή βγαίνουν οι πλέον αδιάσειστες θεωρίες..........

 

 

αυτό να μπορούσε να μπει στα περισσότερα μυαλά....

[DEMS]

Πέρα από το θέμα τη κοινωνικοποίησης ( σοβαρό μεν, υποκειμενικό δε) αυτό που με προβληματίζει εμένα είναι ότι το homeschooling συνδέεται με το θρησκευτικό φονταμενταλισμό και επίσης ότι μπορεί να δώσει την αφορμή για μείωση των κρατικών δαπανών για την παιδεία.

Σε μια χώρα που το κράτος πρόνοιας είναι σχεδόν ανύπαρκτο, δεν νομίζω ότι "μας παίρνει" για τέτοια πειράματα.

[θεοδώρα3]

το homeschooling μπορεί να αποτελεί πολλά πράγματα: λύση, επανάσταση, σοφία, αθέμιτο όπλο, εγωιστικό εργαλείο, ελευθερία και πολλά άλλα. Εξαρτάται πώς θα το εφαρμόσεις. Πρέπει όμως να υπάρχει αυτό το δικαίωμα. Σε όλα τα συστήματα υπάρχουν διάφορα προβλήματα. Και σε αυτό θα παρουσιατούν καθημερινά αναρίθμητα προβλήματα. Προσωπικά το βλέπω ως μία πολύ γοητευτική πρόκληση. Αν δεν αγωνιστείς για οτιδήποτε δε θα έχεις και κανένα κέρδος. Είτε κάνεις hs είτε δεν κάνεις. Πρέπει όμως να σου δίνεται η ελευθερία να αγωνιστείς.

Επειδή όμως έχω δύο μικρά παιδιά και περιμένω και τρίτο η εντατική ενασχόλησή μου με την αλληλογραφία στο φόρουμ μου είναι αρκετά επιβαρυντική. Εάν κάποιος θέλει να κάνουμε από κοινού μία προσπάθεια για κερδηθεί το δικαίωμα αυτό της ελεύθερης επιλογής,το να μπόρεί κάποιος να μη φοιτήσει σε σχολείο με την κλασσική έννοια του όρου,εφόσον το θεωρεί σωστό ή απαραίτητο, ας μου γράψει ένα προσωπικό μήνυμα για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.

Ευχαριστώ προσωπικά τον καθένα για την παράθεση των απόψεών του.

[amaretto]

  fully είπε:

Διότι μη μου πει κανείς οτι, για τα όποια πιθανά προβληματάκια κοινωνικοποίησης παρουσιάσουν τα παιδιά μας, δεν εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο «όταν πάει παιδικο-σχολείο» ή δεν εκφράζουμε τις ανησυχίες μας για το «όταν πάει σχολείο».

 

Μήπως επειδή η ηλικία που πάει το παιδί στο νηπιαγωγείο/σχολείο συμπίπτει περίπου με την εποχή που είναι πιο έτοιμο να κοινωνικοποιηθεί;

Και βέβαια, δεν μιλάω για τις καταστάσεις που εξαναγκάζεται να προσαρμοστεί στο περιβάλλον του παιδικού σταθμού κτλ αλλά για την περίοδο που το ίδιο αναζητά και νιώθει άνετα σε ξένο περιβάλλον και μακρυά από τους γονείς.

[amaretto]

  DEMS είπε:

Πέρα από το θέμα τη κοινωνικοποίησης ( σοβαρό μεν, υποκειμενικό δε) αυτό που με προβληματίζει εμένα είναι ότι το homeschooling συνδέεται με το θρησκευτικό φονταμενταλισμό και επίσης ότι μπορεί να δώσει την αφορμή για μείωση των κρατικών δαπανών για την παιδεία.

Σε μια χώρα που το κράτος πρόνοιας είναι σχεδόν ανύπαρκτο, δεν νομίζω ότι "μας παίρνει" για τέτοια πειράματα.

 

Από την άλλη, στο σχολείο περνούν οι ιδεολογίες της εκάστοτε κυβέρνησης, ο καταναλωτισμός, είναι μια ευκαιρία για τους γονείς να επιδειχθούν σε ένα ευρύτερο περιβάλλον χρησιμοποιώντας τα παιδιά κτλ κτλ. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος για τέτοιες συγκρίσεις και η ζυγαριά πότε θα γέρνει έτσι, πότε αλλιώς. Το ερώτημα είναι γιατί να μην έχει η οικογένεια την ελευθερία να επιλέξει για τα δικά της παιδιά.

 

Ωστόσο, συμφωνώ πώς κρατικές δαπάνες πρέπει να υπάρχουν για την παιδεία - το homeschooling σε μια ιδανική μορφή στηρίζεται από το κράτος με την παροχή υλικού και εξειδικευμένης βοήθειας, δεν σημαίνει μείωση των κρατικών δαπανών, αλλά ανακατανομή και καλύτερη διαχείριση. Πάνω-κάτω, αυτά που ανέφερα παραπάνω για τις θέσεις του Ίλιτς.

[amaretto]

  fully είπε:

Eπιπλέον θα ήθελα να προσθέσω οτι, για οποαδήποτε άποψη, οποιοδήποτε θέμα, υπάρχουν τόσοι υποστηρικτές όσοι και πολέμιοι. Η παράθεση θεωριών που να αποδεικνύουν το ορθόν της μιας ή άλλης άποψης, για μένα είναι απλά ένα απλός βομβαρδισμός πληροφοριών και τίποτα άλλο. Η πραγματικότητα και η βίωση των καταστάσεων - και μόνο αυτές - δημιουργούν πραγματικά δεδομένα. Και μέσα από τη ζωή βγαίνουν οι πλέον αδιάσειστες θεωρίες..........

 

Κατά τη γνώμη σου, ο διάλογος είναι βομβαρδισμός πληροφοριών ή ανταλλαγή απόψεων; Και ποιος αποφασίζει πότε ένας διαλόγος λαμβάνει τέλος; Συμμετέχει όποιος θέλει και μπορεί και δεν "κουράζεται" στην αναζήτηση καλύτερων λύσεων

Τα πραγματικά δεδομένα που αναφέρεις είναι διαφορετικά για τον καθένα, μιας και προέρχονται από βιώματα, δηλαδή προσωπικές εμπειρίες. Τη στιγμή που κάποιοι από εμάς λένε ότι πρέπει να μας δοθεί το δικαίωμα να επιλέγουμε τις εμπειρίες μας και των παιδιών μας, μια τέτοια πρόταση μάλλον συμφωνεί με αυτή την απαίτηση.

[fully]

  amaretto είπε:

Κατά τη γνώμη σου, ο διάλογος είναι βομβαρδισμός πληροφοριών ή ανταλλαγή απόψεων; Και ποιος αποφασίζει πότε ένας διαλόγος λαμβάνει τέλος; Συμμετέχει όποιος θέλει και μπορεί και δεν "κουράζεται" στην αναζήτηση καλύτερων λύσεων

Τα πραγματικά δεδομένα που αναφέρεις είναι διαφορετικά για τον καθένα, μιας και προέρχονται από βιώματα, δηλαδή προσωπικές εμπειρίες. Τη στιγμή που κάποιοι από εμάς λένε ότι πρέπει να μας δοθεί το δικαίωμα να επιλέγουμε τις εμπειρίες μας και των παιδιών μας, μια τέτοια πρόταση μάλλον συμφωνεί με αυτή την απαίτηση.

 

Ποιός είπε οτι ο διάλογος είναι στείρος βομβαρδισμός πληροφοριών? Γιατί μάλλον αυτό θέλεις να παραδεχτώ πως είπα. Πάντως όχι εγώ. Οτι είναι βομβαρδισμός πληροφοριών, είναι σαφές, όταν παρατίθονται τόσα λινκς που για να τα μελετήσεις διεξοδικά θέλεις πολύ χρόνο. Δεν είπα τίποτα περισσότερο απ'αυτό.

Αν μιλάμε απλώς περί δικαιώματος επιλογής, πάω πάσο και φυσικά κανένα λόγο δεν έχω να υποστηρίξω το αντίθετο. Στην προέκταση όμως της συζήτησης, εξέφρασα την άποψή μου και αυτό είναι όλο. Και επιπλέον, φυσικά και είναι όλα υποκειμενικά. Γι'αυτό κι εγώ, σε όλα τα ποστ γράφω οτι, δεν εχω ΕΓΩ τίποτα μεμπτό να καταλογίσω στη σχολική ζωή των παιδιών κλπ κλπ.Απλά, νομίζω οτι τα είδα λιγο απλοϊκά να το πω....λιγότερο ψαγμένα να το πω......πιο θετικά να το πω.........(παρ'ότι γενικά είμαι αντιδραστικό άτομο) και δεν διαψεύστηκα. ΕΓΩ είμαι πολύ ευχαριστημένη απο την εξέλιξη των παιδιών μου. Ισως είμαι πιο ανεκτική στα κακώς κείμενα, αλλά νομίζω έχω βρει το κόλπο και παραμένουν προκλήσεις χωρίς να υιοθετούνται. Δε φοβάμαι τις δυσκολίες και με νοιάζει μόνο να τις ξεπερνώ (εννοώ σε κάθε εκδήλωση της ζωής όχι εξαιρετικά κρίσιμη οκ?). Με γνώμωνα αυτό απλά προχωράμε. Και δεν διαψεύστηκα ως τώρα.......Είδωμεν

[miriki]

Μια διευκρίνιση. Στο hs τουλάχιστον σε πολλές από τις εκφάνσεις του στην Αμερική (γιατί όντως υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις) υπάρχει αναλυτικό πρόγραμμα με την έννοια ότι υπάρχουν γνωστικά αντικείμενα και εκπαιδευτικοί στόχοι οι οποίοι πρέπει να υλοποιηθούν.

 

Επιπλέον θεωρώ ότι και το δάσκαλο και το γιατρό και τον οποιονδήποτε τον κρίνουμε καθημερινά. Συμφωνώ ότι το σύστημα στην Ελλάδα με την απουσία της επίσημης αξιολόγησης δεν είναι ό,τι καλύτερο, όμως στην πράξη κρινόμαστε καθημερινά από τους γονείς, τους συναδέλφους και τα παιδιά και η ανατροφοδότηση που παίρνουμε είναι πολλές φορές τόσο αυστηρή και άδικη που πρέπει να σφίγγουμε τα δόντια το πρωί για να πάμε στη δουλειά.

 

Δε διαφωνώ με την εξασφάλιση της δυνατότητας, διαφωνώ με την νοοτροπία του συστήματος αυτού. Συνεπώς δεν θα παρέμβω άλλο, για να μην "κουράσω" και για να διευκολύνω τη Θεοδώρα να βρει συνοδοιπόρους. Αν πάντως περνούσε από το δικό μου χέρι και έπρεπε εγώ να πάρω αποφάσεις, θα έριχνα το βάρος μου (και είναι αρκετό λόγω εγκυμοσύνης χε χε) στην ενίσχυση του δημοσίου σχολείου για όλα τα παιδιά και την εξασφάλιση όλων των υποδομών που είναι απαραίτητες για τη ολοκληρωμένη και ποιοτική λειτουργία του.

[ΚΑΤΕΡΙΝΑ_M]

(το κείμενο δεν είναι δικό μου, είναι η άποψη μιας άλλης κοπέλας που παρακολουθεί τι γράφουμε και με παρακάλεσε να το μεταφέρω)

--------------------------------------------------------------------

 

Στην Ελλάδα η φιλοσοφία της εκπαίδευσης είναι λίγο πιο συντηρητική, τα νομικά ερείσματα είναι παραδοσιακού τύπου. Υπάρχει η υποχρεωτική παιδεία που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη και η υποχρέωση/δυνατότητα του κράτους (δια ειδικώτερων νόμων) να ελέγχει το συγκεκριμένο περιεχόμενο της παρεχόμενης παιδείας ούτως ώστε αυτή να ανταποκρίνεται στους συνταγματικά κατοχυρωμένους σκοπούς της. Γιʼαυτό η πρόταση του homeschooling είναι ακόμα προκλητική στα ελληνικά δεδομένα, δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι για too much fun. Μόνη της μια μητέρα, όσο τσαγανό κι αν έχει, όσο «μάνα» κι αν είναι, δεν θα μπορεί να παρέχει όλη την υποχρεωτική παιδεία στο παιδί της (γιατί δεν είναι παντογνώστης), θα πρέπει να εργοδοτήσει κατʼοίκον ειδικούς εκπαιδευτές και να διαμορφώσει ανάλογα κάποιους χώρους στο σπίτι της, να παρέχει κάποια μαθήματα ομαδικά όπως προνοείται να διδάσκονται, και σε αυτό ακριβώς το σημείο εκτός από το ότι μπορεί να τεθεί εκτός οικονομικού ή άλλου προϋπολογισμού και ελέγχου, μπορεί να βρεθεί και αντιμέτωπη με το νόμο. Ουσιαστικά στην πράξη και στην ελληνική πραγματικότητα η ενασχόληση μιας μητέρας (ή ενός πατέρα) με το homeschooling, θα εκλαμβανόταν νομικά ως ιδιωτική εκπαίδευση διοικούμενη από τους γονιούς και πιστεύω αν ποτέ υπάρξει ειδικώτερη νομική κάλυψη για ένα τέτοιο διάβημα, το εύκολο, εφικτό ή ορθό θα ήταν μέσω της χαλάρωσης ή διεύρυνσης των ρυθμίσεων που αφορούν την ιδιωτική εκπαίδευση. Το ότι το homeschooling δεν απαγορεύεται ρητά δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται, εάν και εφόσον προσκρούει στο γράμμα και στο πνεύμα άλλων διατάξεων. Για να το δεχτεί στους κόλπους της η κοινωνία πρέπει να συμβιβαστεί ως ένα βαθμό, να αποδεχτεί δικές της φόρμουλες, για παράδειγμα ένα παιδί «προϊόν» τέτοιας κατʼοίκον εκπαίδευσης να δίνει αναγνωρισμένες εξετάσεις στη συνέχεια, να πιστοποιούνται με κάποιο βαθμό οι γνώσεις του και να έχει στα χέρια του κάτι χειροπιαστό που να του ανοίγει επαγγελματικούς δρόμους. Η αντίδραση «όλα τα πτυχία και τα χαρτιά είναι άχρηστα» μόνο αγανάκτηση μπορεί να δικαιολογεί, δεν την αποδέχομαι, ούτε μπορώ να συμφωνήσω με εναλλακτικές που υποσκάπτουν τα θεμέλια της κοινωνικής δικαιοσύνης (με αναφορά στην ισότητα) ή που μπορεί να το κάνουν.

 

Με μια πιο μακροσκοπική σκέψη, τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν καθόλου δημόσια ή ιδιωτικά σχολεία; Τι θα γινόταν αν ο καθένας από εμάς αποφάσιζε να παρέχει κατʼοίκον εκπαίδευση στα παιδιά του (και με κάποιο μαγικό τρόπο ήταν από όλους εφικτό) και η έννοια «εκπαίδευση» αποτελούσε γονεϊκό έργο; Δεν θα υπήρχε στασιμότητα και πνευματικό λίμνασμα αν όχι οπισθοδρόμηση; Αυτό δεν έχει τόση σημασία εν πάσει περιπτώση.

 

Τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία μας. Είναι προσωπικότητες που προορίζονται να επιβιώσουν κοινωνικά. Η μεγάλη διαρροή παιδιών από τα σχολεία, που παρατηρείται όπως άλλωστε δείχνουν και πρόσφατες έρευνες, δεν οφείλεται αποκλειστικά στις ελλείψεις των σχολείων και στην κακή τους ποιότητα ή κατάσταση. Έχουμε δει παιδιά (όχι μόνο αλλοδαπών) να εγκαταλείπουν το σχολείο και να δουλεύουν ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο άσχετο πάντως με ουσιαστική πνευματική αντίδραση στο όλο σύστημα. Το κράτος και η κοινωνία, όλοι εμείς που την απαρτίζουμε, έχουμε ανάγκη και απαίτηση να διαβεβαιώνουμε κάθε τόσο ότι η αποχή από την καθιερωμένη μαζική δημόσια ή ιδιωτική εκπαίδευση δεν είναι ένα πρόσχημα παραβίασης των δικαιωμάτων του παιδιού, ατομικών, κοινωνικών, ψυχολογικών και άλλων ή μια καμουφλαρισμένη νόμιμη λούφα που μακροπρόθεσμα να αποβεί εις βάρος των παιδιών και του συνόλου μας.

 

Δεν ισχυρίζομαι ότι το homeschooling είναι μια μορφή αντικοινωνικής εκπαίδευσης, τουλάχιστον η επικαλούμενη (υποκατάσταση) κοινωνικότητα της συνίσταται στο ότι ο γονιός (υποτίθεται) έχει την δυνατότητα να επιλέγει ο ίδιος τις κοινωνικές επαφές του παιδιού του αποφεύγοντας βέβαιους κινδύνους. Πρόκειται για τη λεγόμενη ελεγχόμενη κοινωνικότητα. Μια περιορισμένη κοινωνικότητα που πάντως δεν μπορεί να αναπνεύσει μέσα στην ευρύτερη κοινωνικότητα μέσα στην οποία το παιδί θέλοντας ή μη (εκτός αν τελικά αποφασίσει να ζήσει σε ένα ερημικό νησί) θα πρέπει να ενταχθεί. Οι υποστηρικτές του homeschooling προβάλλουν διάφορες «εξέχουσες» προσωπικότητες (π.χ.Τσε) που υποτίθεται δέχθηκαν μέχρι κάποια ηλικία κατʼοίκον εκπαίδευση από τους γονείς τους. Και οι παππούδες κάποιων από εμάς ίσως δέχθηκαν κατʼοίκον εκπαίδευση από τους γονείς τους, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ήταν επιλογή των γονιών τους ή δική τους και υπό παρελθοντικές κοινωνικοπολιτικές περιστάσεις ίσως να ήταν άλλο το νόημα, η σημασία και το αποτέλεσμα. Εκείνο το παλιό «homeschooling» δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με τη φιλοσοφία του σημερινού εκτός αν με μια πιο ουσιαστική θεώρηση των πραγμάτων παραδεχόμαστε κάποιου είδους κοινωνικοπολιτική οπισθοδρόμηση που μας επιβάλλει σύγχρονα «κρυφά σχολειά» και άλλου είδους «σχολειά SOS του πνεύματος».

 

Αυτό που με ανησυχεί στο σύγχρονο homeschooling (όπως έχει αναπτυχθεί στις ΗΠΑ) είναι η υπερβολική και συνεχής παρουσία των γονιών σε όλες τις πτυχές της ζωής του παιδιού, ακόμα κι εκεί που αυτό θα πρέπει να αφεθεί μόνο του έναντι σε κοινωνικούς κινδύνους για να μπορέσει να αναπτύξει κρίση και άμυνες. Γιατί να φιλτράρει ένας γονιός τη ζωή του παιδιού του από όλα τα κοινωνικά προβλήματα ή απλά από την κοινωνική διαφορετικότητα που υπάρχουν; Γιατί να μην το θέσει ενώπιόν τους και να στέκεται δίπλα του καθοδηγώντας το να αναπτύξει εντός αυτών σχετική κρίση και κράση να τα αντιμετωπίσει; Μήπως πρόκειται για μια επιλογή που σε τελική ανάλυση αφορά το αίσθημα ασφαλέστερου / ευκολότερου ελέγχου από μέρους του γονιού παρά την «εξυγίανση» του πνεύματος και της παιδείας του παιδιού; Μήπως είναι μια εγωϊστική επιλογή; Δεν πρέπει πάντως να είναι μια πειραματική επιλογή ή μια επιλογή για να εκτονωθούν οποιαδήποτε γονεϊκά ταπεραμέντα.

 

Όσο για την ανάγκη καλύτερης αφομοίωσης της γνώσης, το φόρτωμα των παιδιών με όσο πιο «ιδιαίτερη» γίνεται (αποκλειστικά ή επιπρόσθετα) γνώση δεν είναι η πιο εγγυημένη οδός ότι το παιδί θα γίνει ορθότερος άνθρωπος (που σημαίνει; ). Στην ψυχολογία του σχολιαρόπαιδου επιβάλλεται και η λούφα και η τεμπελιά και όλες οι εμπειρίες που μπορεί να αποκομίσει σε ένα σχολικό περιβάλλον με ό,τι αυτό περιέχει ένα δημόσιο ή μεγάλο ιδιωτικό σχολείο. Στη ζωή του θα χρειαστεί πολλές φορές θα «διδακτεί» πράγματα, χωρίς να είναι μαθητής, δεν μπορεί να αποκλείει κάθε άλλη διδαχή η οποία δεν θα συνοδεύεται από την οικογενειακή υποστήριξη και γενικά από το χάδι της μαμάς.

 

Η International School Psychology Committee διακύρηξε τα λεγόμενα ψυχολογικά δικαιώματα του παιδιού, δικαιώματα δηλαδή θεωρούμενα από ψυχολογική σκοπιά.

 

1.Κάθε παιδί έχει Δικαίωμα Στοργής και Προστασίας

1.1 Δικαίωμα να έχει αγάπη, στοργή και κατανόηση

1.2 Δικαίωμα να ζει σε περιβάλλον ελεύθερο από κινδύνους ψυχικού ή σωματικού τραύματος ή κακοποίησης

1.3 Δικαίωμα να έχει προστασία , στήριξη και συνηγορία

 

2.Κάθε παιδί έχει Δικαίωμα Προσωπικής, Πνευματικής και Κοινωνικής ανάπτυξης

2.1 Δικαίωμα προσωπικής ταυτότητας και ανεξαρτησίας και ελευθερία να εκδηλωθεί σε αυτούς τους τομείς.

2.2 Δικαίωμα ευκαιριών πνευματικής και ηθικής ανάπτυξης

2.3 Δικαίωμα να έχει ικανοποιητικές διαπροσωπικές σχέσεις και να είναι υπεύθυνο μέλος σε ομάδες.

 

3.Κάθε παιδί έχει Δικαίωμα Εκπαίδευσης και Παιχνιδιού

3.1 Δικαίωμα σχολικής, τυπικής και άτυπης εκπαίδευσης και να έχει όλους τους αναγκαίους κατάλληλους πόρους και ιδιαίτερα μέσα .

3.2 Δικαίωμα για πλήρεις ευκαιρίες για παιχνίδι, ψυχαγωγία, και δραστηριότητες με βάση τις επιθυμίες και τα όνειρα του.

3.3 Δικαίωμα να έχει άριστες συνθήκες σωματικής και ψυχικής ανάπτυξης και εμψύχωσης και ενδυνάμωσης του σε αυτούς τους τομείς.

 

 

Η διεύρυνση της προστασίας του παιδιού είναι τόση και σε τέτοιες λεπτομερείς διαστάσεις ώστε, θεωρητικά, η κακοποίηση να μπορεί να λάβει πολλές εννοιολογικές μορφές και μάλιστα που να υλοποιούνται πολλές φορές μέσα σε μια απλή καθημερινή ημέρα, εν αγνοία μας, στην προσπάθεια των γονιών να πράξουν το «σωστό» σύμφωνα με τις δικές τους αντιλήψεις.

 

Ο τρόπος για να αντιμετωπιστούν τα πάσης φύσης προβλήματα στην παιδεία του κάθε τόπου δεν είναι να λάβει ο καθένας μια εκπαίδευση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, κλεισμένος στο καβούκι του. Θα ήταν ενδεχομένως κοινωνικά ηθικώτερο (αν επιτρέπεται ο όρος) να γίνει μια προσπάθεια βελτίωσης της ήδη υπάρχουσας κατάστασης της παιδείας του τόπου. Θα μπορούσε να αυξηθεί η παρεμβατικότητα και η συμμετοχή των γονιών στα ήδη υφιστάμενα συστήματα παιδείας. Ενεργός και επιτυχημένος γονιός δεν είναι αυτός που ενεργεί μόνος του, όπως επιτυχημένος αθλητής δεν είναι αυτός που τρέχει μόνος του για να έρθει πρώτος. Αναλάβετε δράσεις λοιπόν στην εκπαίδευση των παιδιών σας, μπείτε μέσα στα σχολεία τους, επιλέξτε τους δασκάλους τους αλλά ως εκεί. Όλους τους δήθεν εκμοντερνισμούς και τις αμφίβολες εκκεντρικές τάσεις που κατά καιρούς ξεπροβάλλουν μην τις αφήνετε να υποκαθιστούν (υποσκάπτοντας) ολόκληρους θεσμούς. Τα διακριτικά όρια πρέπει ναʼναι σαφή μέσα στα μυαλά των παιδιών και τις ζωές όλων γενικώτερα, οι ρόλοι, τα συναισθήματα, οι εικόνες. Οικογένεια, σχολείο, δουλειά. Το να γίνουν όλα μια σούπα (η μαμά - δασκάλα, ο μπαμπάς - εργοδότης και άλλοι ισοπεδωτικοί συνδιασμοί) είναι η άποψή μου πως δημιουργεί πάντα ένα περιθώριο (κυρίως ψυχοκοινωνικής) εκτροπής.

 

----------------------------------------------------------------------

[amaretto]

  fully είπε:

Οτι είναι βομβαρδισμός πληροφοριών, είναι σαφές, όταν παρατίθονται τόσα λινκς που για να τα μελετήσεις διεξοδικά θέλεις πολύ χρόνο. Δεν είπα τίποτα περισσότερο απ'αυτό.

 

Η ιδέα του hs εφαρμόζεται με επιτυχία εδώ και πολύ καιρό σε άλλες χώρες, δεν είναι μια πρωτότυπη ιδέα που σκέφτηκε κάποιος εδώ πέρα πρώτη φορά. Κάποια άτομα έγραψαν ότι δεν το έχουν ξανακούσει και ζήτησαν περισσότερες πληροφορίες, γι' αυτό και δόθηκαν τα λινκ. Όμως εγώ δεν είδα μόνο λινκ, είδα και κατάθεση προσωπικών απόψεων και, τουλάχιστον απόπειρα διαλόγου. Το ότι χρειάζεται μελέτη, γιατί είναι κακό; Δεν νομίζω ότι κάποιος θα αποφάσιζε να κάνει hs, χωρίς πρώτα να μελετήσει τα τί και πώς. Αν κάποιος δεν θέλει να μελετήσει σε ποια φιλοσοφία βασίζεται και πώς εφαρμόζεται, σίγουρα δεν θα θέλει να μελετήσει, για να διδάξει ο ίδιος το παιδί του

[DALIA]

ΚΑΤΕΡΙΝΑ πάρα πολύ καλά τα λέει η φίλη σου..εμένα προσωπικά με κάλυψε απόλυτα..

 

Για να καταλάβω ( μάλλον δεν έχω καταλάβει ) μιλάμε για το εαν πρέπει νομικά να είναι καλυμένοι οι γονείς που επιλέγουν hs,

μιλάμε για τα πλεονεκτήματα/μειονεκτήματα hs

ή απλά η θεοδωρα έκανε το ποστ για να κάνει επαφές με άτομα που υποστηρίζουν κάτι τέτοιο...??

sorry αλλά μπερδευτηκα μάλλον

[fully]

@Κατερίνα

Δεν ξέρω τι ιδιότητα έχει η φίλη σου, αλλά τα λέει απίστευτα καλά. Προσυπογράφω

 

@Amarreto

Γιατί πρέπει ντε και ντε να δώσεις ένα χαρακτηρισμό σε ό,τι γράφω? Είπα εγώ οτι είναι κάτι ΚΑΚΟ? Ο "βομβαρδισμός γνώσεων" σου κάνει κάτι σε κακό?

 

@Dalia

Νομίζω παίζουν όλες οι επιλογές που έγραψες. Φαντάζομαι οτι δεν παίζει πια το "να καταργηθεί η δημόσια παιδεία και να γίνει homeschooling" αν και για να είμαι ειλικρινής, εγώ αυτό είχα καταλάβει στην αρχή, οτι πρέσβευε η Θεοδώρα3.

[amaretto]

  ΚΑΤΕΡΙΝΑ_M είπε:

Αυτό που με ανησυχεί στο σύγχρονο homeschooling (όπως έχει αναπτυχθεί στις ΗΠΑ) είναι η υπερβολική και συνεχής παρουσία των γονιών σε όλες τις πτυχές της ζωής του παιδιού, ακόμα κι εκεί που αυτό θα πρέπει να αφεθεί μόνο του έναντι σε κοινωνικούς κινδύνους για να μπορέσει να αναπτύξει κρίση και άμυνες. Γιατί να φιλτράρει ένας γονιός τη ζωή του παιδιού του από όλα τα κοινωνικά προβλήματα ή απλά από την κοινωνική διαφορετικότητα που υπάρχουν; Γιατί να μην το θέσει ενώπιόν τους και να στέκεται δίπλα του καθοδηγώντας το να αναπτύξει εντός αυτών σχετική κρίση και κράση να τα αντιμετωπίσει; Μήπως πρόκειται για μια επιλογή που σε τελική ανάλυση αφορά το αίσθημα ασφαλέστερου / ευκολότερου ελέγχου από μέρους του γονιού παρά την «εξυγίανση» του πνεύματος και της παιδείας του παιδιού; Μήπως είναι μια εγωϊστική επιλογή; Δεν πρέπει πάντως να είναι μια πειραματική επιλογή ή μια επιλογή για να εκτονωθούν οποιαδήποτε γονεϊκά ταπεραμέντα.

 

Δεν καταλαβαίνω από πού προκύπτει αυτό ως σίγουρο αποτέλεσμα; Το να διδάσκεις το παιδί στο σπίτι δεν έχει άμεση σχέση με το να ελέγχεις την έκθεση του στην διαφορετικότητα, εκτός αν όντως το κλείνεις σε γυάλα. Το παιδί θα πάει στην παιδική χαρά ή σε άλλες ομαδικές δραστηριότητες και θα συγχρωτιστεί με διαφορετικά άτομα, με τα οποία υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα αλλά ίσως διαφορετικές νοοτροπίες. Πχ αν θέλησει να ανήκει σε μια αθλητική ομάδα, θα δει τόσο τον συναγωνισμό και και την ευγενή άμιλλα, όσο και τον ανταγωνισμό και τη ζήλεια κτλ. και θα διδαχθεί όπως διδάσκεται και το σχολιαρόπαιδο.

 

Από την άλλη, βλέπεις παιδιά χωμένα στα βιβλία όλο το απόγευμα, γιατί δεν προλαβαίνουν να κάνουν κάτι άλλο και βγαίνουν από το σχολείο, χωρίς να ξέρουν τίποτε από ζωή - και ποιος μιλάει για ανεξαρτησία, όταν ένας έφηβος ή 18αρης δεν είναι σε θέση να βράσει ένα αυγό; Δεν νομίζω ότι το σχολείο βοηθάει στο να ανεξαρτητοποιηθεί το παιδί και να διαχωριστεί από το γονιό. Αυτό γίνεται όταν το παιδί είναι έτοιμο, ούτε καν όταν το επιλέξουν οι γονείς.

 

Οι γονείς που επιλέγουν το hs, πιστεύω ότι το κάνουν από σεβασμό στο τεμπεραμέντο του παιδιού τους, όχι γιατί τους πιάνει εκπαιδευτικός οίστρος, που πρέπει να εκτονωθεί. Αντίθετα, εγώ βλέπω αρκετούς γονείς που θέλουν να επιδειχθούν μέσω των παιδιών τους και τα στέλνουν σε ακριβά σχολεία χρυσοπληρώνοντας δραστηριότητες που κάθε παιδί μπορεί να ζήσει στη γειτονιά του, ίσως όχι με τόσο ακριβά υλικά, αλλά με τη χαρά της πατέντας. Επίσης, βλέπω γονείς που τρέχουν τα παιδιά τους σε φροντιστήρια, γυμναστήρια, μπαλέτα και πάλι επιβλέπουν την μελέτη και την άσκηση τους, δεν μου φαίνεται ότι παρακολουθούν από απόσταση - εκτός αν δεν προλαβαίνουν, για κάποιο λόγο.

Σε προηγούμενο ποστ κάποιος έγραψε για τα κακοποιημένα παιδιά που δεν θα έχουν την ευκαιρία μέσω του σχολείου να απαλλαγούν από τη δυστυχία τους (μέσα από παρεμβάσεις των δασκάλων κτλ). Δεν μίλησε όμως κανείς για τους δασκάλους και καθηγητές και γυμναστές και παπάδες που έχουν κακοποιήσει παιδιά και εφήβους, και για νήπια που αμελήθηκαν και ήπιαν χλωρίνη και ένα σωρό άλλα - αν δεν αναμιχθεί ο γονιός μέσα σε όλα αυτές τις δραστηριότητες, πώς θα τα εντοπίσει; Αν κάποιος πει ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, άλλο τόσο μεμονωμένα είναι και τα περιστατικά με κακοποίηση παιδιών. Αν υπάρχουν νομικά και θεσμικά πλαίσια και για το hs, πολλά μπορούν να αποφευχθούν.

Μετά, να θυμήσω τις ανησυχίες που έχουν τεθεί μέσα εδώ, για το αν τα παιδιά μας συγχρωτίζονται με αλλοδαπούς που μένουν πίσω στο σχολείο λόγω δυσκολιών στη γλώσσα και δεν ξέρω εγώ τι άλλο (αν δεν κάνω λάθος, πήγε στο αρχείο). Οι γονείς που διατύπωσαν αυτές τις ανησυχίες, πιθανώς δεν θα δέχονταν με τίποτε να κάνουν hs, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να επιθυμούν να "προστατεύσουν" τα παιδιά τους από αυτά που οι ίδιοι θεωρούν κακοτοπιές. Είναι λοιπόν πολύ υποκειμενικό τι θεωρεί ο καθένας "φιλτράρισμα" και "υπερπροστασία" και "προσωπική φιλοδοξία".

 

  ΚΑΤΕΡΙΝΑ_M είπε:

Όσο για την ανάγκη καλύτερης αφομοίωσης της γνώσης, το φόρτωμα των παιδιών με όσο πιο «ιδιαίτερη» γίνεται (αποκλειστικά ή επιπρόσθετα) γνώση δεν είναι η πιο εγγυημένη οδός ότι το παιδί θα γίνει ορθότερος άνθρωπος (που σημαίνει; ). Στην ψυχολογία του σχολιαρόπαιδου επιβάλλεται και η λούφα και η τεμπελιά και όλες οι εμπειρίες που μπορεί να αποκομίσει σε ένα σχολικό περιβάλλον με ό,τι αυτό περιέχει ένα δημόσιο ή μεγάλο ιδιωτικό σχολείο. Στη ζωή του θα χρειαστεί πολλές φορές θα «διδακτεί» πράγματα, χωρίς να είναι μαθητής, δεν μπορεί να αποκλείει κάθε άλλη διδαχή η οποία δεν θα συνοδεύεται από την οικογενειακή υποστήριξη και γενικά από το χάδι της μαμάς.

 

Δεν νομίζω ότι το hs πρεσβεύει τέτοιες θέσεις. Πιστεύω ότι το παιδί αφήνεται και ενθαρρύνεται να διδαχθεί από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους μέσα από πραγματικά προβλήματα και όχι ασκήσεις του σχολείου.

Από την άλλη, η εισαγωγή στο δημόσιο σχολείο και η ύπαρξη στο ιδιωτικό "ιδιαίτερων" γνώσεων είναι κάτι που όλο και περισσότερο επιδιώκεται και επικροτείται (ορθά ή λανθασμένα). Κάποτε η ξένη γλώσσα στο γυμνάσιο σήμαινε ώρα για λούφα και τώρα διδάσκεται στο δημοτικό. Ο ΗΥ και τα μουσικά όργανα ήταν όνειρα θερινής νυκτός και τώρα υπάρχουν ειδικά μαθήματα και ειδικά σχολεία. Νομίζω όμως ότι ακόμη οι γονείς, όταν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη κλίση στο παιδί τους, βασίζονται σε ιδιαίτερα μαθήματα και δεν περιμένουν από το σχολείο να καλλιεργήσει τα ιδιαίτερα ταλέντα. Όμως τα ταλέντα δεν είναι μόνο στα καλλιτεχνικά και στα αθλητικά, μπορεί κάλλιστα να είναι στα μαθηματικά ή οπουδήποτε αλλού. Αν το παιδί δαπανά το μεγαλύτερο μέρος ασχολούμενο με την επανάληψη και την αποστήθιση και μοιραζόμενο το χρόνο του καθηγητή με ένα σωρό άλλους μαθητές που δεν έχουν τον ίδιο βαθμό ενδιαφέροντος, αυτό το παιδί που θέλει να προχωρήσει, καταπιέζεται. Και αν ασχοληθεί στο σπίτι μόνο του (αν τύχει και προλαβαίνει, με όλα αυτά που είναι φορτωμένο), είναι εντελώς τυχαίο το να βρεθεί κάποιος ειδικός ή έστω συνοδοιπόρος που να κουβεντιάσει μαζί του και να εκθέσει τις σκέψεις του. Δεν θα επεκταθώ στο τι θα συμβεί, αν τολμήσει να το κάνει στο σχολείο. Προσωπικά εδώ βλέπω ένα αδιέξοδο, που δεν μπορεί να το καλύψει το σχολείο, όσο καλά οργανωμένο και αναβαθμισμένο είναι.

 

  ΚΑΤΕΡΙΝΑ_M είπε:

Ο τρόπος για να αντιμετωπιστούν τα πάσης φύσης προβλήματα στην παιδεία του κάθε τόπου δεν είναι να λάβει ο καθένας μια εκπαίδευση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, κλεισμένος στο καβούκι του. Θα ήταν ενδεχομένως κοινωνικά ηθικώτερο (αν επιτρέπεται ο όρος) να γίνει μια προσπάθεια βελτίωσης της ήδη υπάρχουσας κατάστασης της παιδείας του τόπου. Θα μπορούσε να αυξηθεί η παρεμβατικότητα και η συμμετοχή των γονιών στα ήδη υφιστάμενα συστήματα παιδείας. Ενεργός και επιτυχημένος γονιός δεν είναι αυτός που ενεργεί μόνος του, όπως επιτυχημένος αθλητής δεν είναι αυτός που τρέχει μόνος του για να έρθει πρώτος. Αναλάβετε δράσεις λοιπόν στην εκπαίδευση των παιδιών σας, μπείτε μέσα στα σχολεία τους, επιλέξτε τους δασκάλους τους αλλά ως εκεί. Όλους τους δήθεν εκμοντερνισμούς και τις αμφίβολες εκκεντρικές τάσεις που κατά καιρούς ξεπροβάλλουν μην τις αφήνετε να υποκαθιστούν (υποσκάπτοντας) ολόκληρους θεσμούς. Τα διακριτικά όρια πρέπει ναʼναι σαφή μέσα στα μυαλά των παιδιών και τις ζωές όλων γενικώτερα, οι ρόλοι, τα συναισθήματα, οι εικόνες. Οικογένεια, σχολείο, δουλειά. Το να γίνουν όλα μια σούπα (η μαμά - δασκάλα, ο μπαμπάς - εργοδότης και άλλοι ισοπεδωτικοί συνδιασμοί) είναι η άποψή μου πως δημιουργεί πάντα ένα περιθώριο (κυρίως ψυχοκοινωνικής) εκτροπής.

 

Ίσως να το δεχόμουν αυτό, αν μου ήταν προφανές πώς το σχολείο και οι θεσμοί αποφεύγουν τη δημιουργία εκτροπών (εκτροπή από τι; υπάρχουν κάποιες κοινές παραδοχές αλλά και άλλες που καταδικάζουν ένα άτομο, χωρίς να έχει βλάψει την κοινωνία, απλά και μόνο επειδή έχει "διαφορετικές" ιδέες). Η κοινωνία διευκολύνει την περιθωριοποίηση των εκτρεπόμενων αλλά με το να βάζεις στην άκρη το πρόβλημα, δεν το εξαφανίζεις. Το "ηθικότερο" θα ήταν να το βάζεις στην άκρη, μέχρι να σκεφτείς τι είναι καλύτερο να κάνεις, ώστε να λύσεις τα προβλήματα του ατόμου. Και μετά, γιατί μιλάμε τόσο εύκολα για ισοπέδωση ρόλων, τη στιγμή που ήδη ο γονιός "κλείνει τρύπες" της εκπαίδευσης με οικονομικό ή προσωπικό κόστος. Και γιατί το ισοπεδώνουμε έτσι, αφού τα παιδιά πρωτίστως από τους γονείς μαθαίνουν, οι γονείς είναι υπεύθυνοι και από αυτούς εξαρτώνται. Σε εγκλήματα ανηλίκων, δεν είδα κανέναν δάσκαλο σχολείου να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός και δεν είδα κανέναν γιατρό να παρηγορεί ένα ξένο παιδί την ώρα που υποφέρει. Όπως το βλέπω εγώ, είναι ο γονιός, τα παιδιά (η οικογένεια) και όλοι οι άλλοι είναι αρωγοί, σύμβουλοι, γιατί θα πρέπει να τίθεται θέμα ανταγωνισμού με τους γονείς; Γιατί πρέπει όσοι αναζητούν την ελευθερία και τη δημιουργικότητα να χαρακτηρίζονται εκκεντρικοί και να περιθωριοποιούνται; Γιατί να υπάρχει προκατάληψη απέναντι στους αυτοδίδακτους (οι οποίοι δεν ανακαλύπτουν βέβαια τον τροχό, απλά παίρνουν την εκπαίδευση τους στα χέρια τους επιλέγοντας και χρησιμοποιώντας τα μέσα που ήδη υπάρχουν), τη στιγμή που τόσο ωραία διακηρύττεται η ανάγκη για έκθεση στο διαφορετικό και η πολυφωνία κτλ; Εκεί που ο θεσμός καταρρακώνει το άτομο, γιατί πρέπει να προστατευτεί πάση θυσία;

[DEMS]

  fully είπε:

@Κατερίνα

Δεν ξέρω τι ιδιότητα έχει η φίλη σου, αλλά τα λέει απίστευτα καλά. Προσυπογράφω...

...και εγώ.

[fenaki]

  Rosie είπε:

Και για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις ότι η Ελλάδα πρωτοπορεί στον τομέα των μαθηματικών παγκοσμίως, το ήξερες ότι σε πρόσφατη έρευνα του OECD σχετικά με τις γνώσεις των μαθητών μας στα μαθηματικά η Ελλάδα πήρε μια από τις τελευταίες θέσεις (33η από τις 40 χώρες της μελέτης, καταφέραμε να ξεπεράσουμε την Τουρκία, την Ουρουγουάη, την Ινδονησία, το Μεξικό και 2-3 άλλες "παρόμοιες" χώρες!).

 

At the upper end of the scale, in Belgium, Japan and Korea between 8 and 9 per cent of students - more than double the OECD average - were able to perform the highly complex tasks required to reach Level 6, the top performance level, in mathematics. At the other end of the scale, over a quarter of students are not proficient beyond Level 1 in Italy, Portugal and the United States, over a third in Greece and over half in Mexico and Turkey.

 

Top-performer Finland Improves Further in PISA Survey as Gap Between Countries Widens

 

Για τα "κατορθώματα" των μαθητών μας σε άλλους τομείς όπως η ανάγνωση και οι επιστήμες δες εδώ

 

Άρα καταλήγουμε στο ότι άλλο πράγμα είναι το τι "διδάσκεται" στα ελληνικά σχολεία και άλλο πράγμα τελικά είναι το τι μαθαίνεται από τους μαθητές μας![/QUOT

 

δεν είπε κανείς ότι είμαστε πρωτοπόροι.....κινέζικα μιλάω?άλλο πράγμα λέω και η κάθε μια απο εσάς λέει ότι της έρθει στο μυαλό.....και πάλι πάιρνεις την καλύτερη των καταστάσεων που ανακοινώθηκε σε μια χώρα....