ούτε δημόσιο, ούτε ιδιωτικό(homeschooling)

[θεοδώρα3]

Δεν είπα πουθενά ότι είσαι κομπλεξική. Δεν συνηθίζω άλλωστε να εκρφράζομαι έτσι για κανέναν, πόσω μάλλον για κάποιον που δεν τον ξέρω. Το ότι διαφωνω με τις απόψεις σου, είναι δικαίωμα μου, και θεμιτό σε έναν δημοκρατικό διάλογο, όπου όλες οι απόψεις πρέπει να ακούγονται!

Απλά θα ήθελα ειλικρινά να μου πεις έστω και μία καλή εμεπιρία από το σχολείο και ειδικά από τα σχολικά σου χρόνια!

Πραγματικά είμαι περιέργη να διαβάσω την μία θετική σου εμπειρία!

Αυτό είναι τελείως άσχετο που ζητάς. Δεν είναι ότι δεν έχω να σου απαντήσω, αλλά άλλο θέμα πραγματευόμαστε,...ή προσπαθούμε τουλάχιστον.

[emmaki]

Αυτό είναι τελείως άσχετο που ζητάς. Δεν είναι ότι δεν έχω να σου απαντήσω, αλλά άλλο θέμα πραγματευόμαστε,...ή προσπαθούμε τουλάχιστον.

 

Και, όμως, όταν εξφενδονίζεις κατηγόριες εναντίον των εκπαιδευτικών (όλων) ότι είναι αμόρφωτοι, αδιάφοροι κλπ

Όταν απορείς για τις γνώσεις που παίρνουν οι εκπαιδευτικοί στις σχολές τους

Όταν λες πάρα πολλές φορές ότι το σχολείο δεν προσφέρει τίποτα

Όταν λες ότι το παιδί στο σχολείο κινδυνεύει από τους δασκάλους, τους συμμαθητές του και από όσους τυχός είναι εκεί

Όταν λες ότι η εκπαίδευση στο σπίτι είναι το καλύτερο για ένα παιδί και ότι το μόνο όφελος του σχολείου (η κοινωνικοποίηση) μπορεί να επιτευχθει και με άλλους τρόπους (μπαλέτο, ομάδες κλπ) άρα δεν χρειάζεται το σχολείο

 

Εμένα μου δημιουργείται η απορία αν έχεις κάποια καλή εμπειρία απότ ο σχολείο σου!

 

Ακόμα, να θέσω και άλλο ένα ερώτημα για να με βοηθήσει (εμένα τη χαζή νηπιαγωγό) στην κατανόηση του hs?

Αν υπάρχει ένα παιδί με κάποια μαθησιακή δυσκολία, η μαμά που θα κάνει μάθημα στο παιδί στο σπίτι πώς θα μπορέσει να βρει το π΄ροβλημα και να κάνει την κατάλληλη παρέμβαση; Και να το κάνω πιο συγκεκριμένο; Η δυσλεξία π.χ. δεν εμφανίζεται με ένα τρόπο/σύμπτωμα αλλά είναι ένα σύνολο πραγμάτων, τα οποία τα βλέπεις και σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά. Αν το παιδί είναι μόνο του (παίρνω την ιδανική περίπτωση hs, όπως είναι από τον ορισμό του αλλά και δικό σου αρχικό ορισμό) και μάλιστα με μια μαμά η οποία δεν έχει γνώσεις ειδικής αγωγής (όλοι εμέις οι άχρηστοι και τεμπέληδες εκπαιδευτικοί διδαχτήκαμε στις σχολές μας) πώς θα παραπεμφθεί το παιδί για επιπλέον έλεγχο, διάγνωση και παρέμβαση;;;;;

[alcyon]

Φρρρρρρρρρρ.....

 

 

Μη μου ξεσηκώνεστε.... πάνω που άρχισα να απολαμβάνω τη ροή του διαλόγου!! Μη μου το χαλάτε....... αντεεεεεεεεεεεεεεεεε

 

Θεοδώρα....

προσπαθώ να καταλάβω την οπτική σου γωνία.

Πράγματι, ειδικά στην αρχή άφηνες περιορισμένες πληροφορίες και εντελώς εστιασμένες, κι έτσι έχανα το σύνολο της εικόνας σου (=αυτό που πιστεύω πως ήθελες να περάσεις, με όσα καταλαβαίνω από αυτά που γράφεις).

 

Έχεις -κατά τη γνώμη μου- κάποια δίκια...

... αλλά και πάλι... υπάρχουν προεκτάσεις που διαφωνώ.

 

 

Ουσιαστικά ζητάς να μπορεί κάποιος να ιδρύσει ένα mini-ιδιωτικό σχολείο, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις σε εγκαταστάσεις αφού π.χ. θα χρησιμοποιούνται άλλες δημόσιες ή ιδιωτικές (π.χ. γυμναστήρια, ωδεία κτλ) και αυτό να αναγνωριστεί επίσημα;

 

Το 'χω...;; ή ... τσάμπα η εγκεφαλική μου λειτουργία;;; [Ένα εγκεφαλικό κύτταρο είχα αυτές τις μέρες... το οποίο υπερλειτουργούσε.... και είναι λίγο καμμένο]

[alcyon]

emmaki... Συγκριτικό είναι το θέμα της δυσλεξίας???!

Με μπερδεύεις....

Έχω ρίξει το διάβασμα της αρκούδας για το θέμα (μπας και βγάλω άκρη)... και τώρα το σχόλιό σου με ... έμπλεξε!

 

Δηλαδή, αν έχεις μια τάξη που έτυχε να έχει αρκετά παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες..... δε θα "αναγνωριστεί" το θέμα, επειδή έτσι κάνουν και οι άλλοι????? :confused:

[kyra]

Εγώ θα ξαναρωτήσω και μπορεί να μην λάβω πάλι απάντηση αλλά θα ξαναρωτήσω. Πώς γίνεται αυτό το HS?

Δηλαδή, πες ότι είμαι μία μαμά, έχω τελειώσει πανεπιστήμιο, και θέλω να ασχοληθώ στη ζωή μου με αυτό. Πώς ξεκινώ? Κάνω ετήσιο πλανο? Εβδομαδιαίο? Έχω κάποιο πρότυπο? Πώς θα ξέρω τί πρέπει να μάθουν τα παιδιά αυτής της ηλικίας? Θα το δομήσω σε ώρες? Θα κάνει το παιδί διάλειμμα ή θα σταματάει όποτε θέλει? Θα είναι όλη τη μέρα -όπως το σχολείο- ή μόνο κάποιες ώρες? Πώς το οργανώνω, τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν μου φαίνεται ή αν ισχύει στα αλήθεια, αλλά νομίζω ότι δεν θα βγάλουμε άκρη με γενικότητες. Από τη μία έχουμε το κυρίαρχο σύστημα εκπαίδευσης που το ξέρουμε από την καλή και την ανάποδη. Από την άλλη έχουμε κάτι, αλλά τί ακριβώς? Θα μπει κανείς στον κόπο να που πει κάτι συγκεκριμένο?

[emmaki]

emmaki... Συγκριτικό είναι το θέμα της δυσλεξίας???!

Με μπερδεύεις....

Έχω ρίξει το διάβασμα της αρκούδας για το θέμα (μπας και βγάλω άκρη)... και τώρα το σχόλιό σου με ... έμπλεξε!

 

Δηλαδή, αν έχεις μια τάξη που έτυχε να έχει αρκετά παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες..... δε θα "αναγνωριστεί" το θέμα, επειδή έτσι κάνουν και οι άλλοι????? :confused:

 

 

Όχι όχι όχι! Σε καμία περίπτωση δεν είναι συγκτριτικό!

Θέλω να πω ότι αν έχεις μια τάξη με 15-20 παιδιά, τα οποιά δεν έχουν κάποια μαθησιακή δυσκολία (όχι μόνο δυσλεξία) και "προχωράνε' με ένα ρυθμό και έχεις και ένα παιδί με μαθησιακή δυσκολία, που δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτό το "ρυθμό", είναι πιο εύκολο για τον εκπαιδευτικό να αντιληφθεί ότι "κάτι δεν πάει καλά".

Όταν είναι στο σπίτι ένα παιδάκι, με μια μαμά χωρίς παιδαγωγική και διδακτική κατάρτιση, η μαμά μη έχοντας εικόνα άλλων παιδιών "φυσιολογικών"* δεν θα μπορέσει να διακρίνει τη μαθησιακή δυσκολία.

Σύγκριση δεν γίνεται σε καμία περίπτωση. Άλλωστε είναι μεγάλο λάθος να κάνει συγκρίσεις στη εκπαίδευση, ακυθώς ο καθένας έχει διαφορετικούς ρυθμούς.

Ελπίζω τώρα να έγινα κατανοητή..... (αλλιώς το πολύ διάβασμα με έκανε να κάψω και αυτό το λίγο που είχα)

 

*το φυσιολογικό αναφέρεται σε παιδιά που δεν έχουν ΜΔ, και σε καμία περίπτωση δεν υπονοεί ότι τα παιδιά με ΜΔ δεν είναι φυσιολογικά. Απλά κάνω μια μπακαλίστικη διάκριση

[kyra]

Ουσιαστικά ζητάς να μπορεί κάποιος να ιδρύσει ένα mini-ιδιωτικό σχολείο, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις σε εγκαταστάσεις αφού π.χ. θα χρησιμοποιούνται άλλες δημόσιες ή ιδιωτικές (π.χ. γυμναστήρια, ωδεία κτλ) και αυτό να αναγνωριστεί επίσημα;

 

 

 

Αυτό είναι? Οπότε υπάρχει πρόγραμμα, δομή (πχ. πρώτη ώρα ιστορία, δεύτερη γεωγραφία κλπ κλπ), απλά γίνεται στο σπίτι, ή ξυπνάει η οικογένεια το πρωί και λέει, τί να κάνουμε σήμερα, δεν πάμε σε κανένα μουσείο να δούμε για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό?

Τα σχόλιά μου δεν περιέχουν καμία ειρωνεία. Απλά δεν έχω καταλάβει....

Δηλαδή αυτό που χωράει στο μυαλό μου είναι αυτό που λέει ο alcyon με ένα πολύ εξειδικευμένο δάσκαλο.

[emmaki]

Εγώ θα ξαναρωτήσω και μπορεί να μην λάβω πάλι απάντηση αλλά θα ξαναρωτήσω. Πώς γίνεται αυτό το HS?

Δηλαδή, πες ότι είμαι μία μαμά, έχω τελειώσει πανεπιστήμιο, και θέλω να ασχοληθώ στη ζωή μου με αυτό. Πώς ξεκινώ? Κάνω ετήσιο πλανο? Εβδομαδιαίο? Έχω κάποιο πρότυπο? Πώς θα ξέρω τί πρέπει να μάθουν τα παιδιά αυτής της ηλικίας? Θα το δομήσω σε ώρες? Θα κάνει το παιδί διάλειμμα ή θα σταματάει όποτε θέλει? Θα είναι όλη τη μέρα -όπως το σχολείο- ή μόνο κάποιες ώρες? Πώς το οργανώνω, τέλος πάντων. Δεν ξέρω αν μου φαίνεται ή αν ισχύει στα αλήθεια, αλλά νομίζω ότι δεν θα βγάλουμε άκρη με γενικότητες. Από τη μία έχουμε το κυρίαρχο σύστημα εκπαίδευσης που το ξέρουμε από την καλή και την ανάποδη. Από την άλλη έχουμε κάτι, αλλά τί ακριβώς? Θα μπει κανείς στον κόπο να που πει κάτι συγκεκριμένο?

 

Το παιδί θα καθορίσει τι και πώς θα διδάσκεται...

Εσύ ως μαμά απλά θα έχεις το ρόλο του δασκαλου, χωρίς ύλη, χωρίς έλεγχο από κάπου, και δεν είναι και απαραίτητο να έχεις βιβλία καθώς η μάθηση θα γίνεται βιωματικά.

Βέβαια, μπορείς να προσλάβεις και δάσκαλο που ή θα αναλάβει τη διδασκαλία εξ' ολοκλήρου (και με τρόπο και περιεχόμενο αρεστό σε σένα) ή θα σε βοηθά σε ό,τι δεν μπορείς να διδάξεις εσύ.

Μπορείτε να μαζυετείτε και 10 οικογένειες και να προσλάβετε έναν δάσκαλο μαζί, που θα διδάσκει όλα τα παιδιά μαζί, άσχετα από τις ηλικίες τους.

Έτσι έχω καταλάβει εγώ......(με το μέσο μυαλό μου)

[kyra]

Όταν είναι στο σπίτι ένα παιδάκι, με μια μαμά χωρίς παιδαγωγική και διδακτική κατάρτιση, η μαμά μη έχοντας εικόνα άλλων παιδιών "φυσιολογικών"* δεν θα μπορέσει να διακρίνει τη μαθησιακή δυσκολία.

 

 

Ελπίζω να συμφωνούμε όλοι ότι στην περίπτωση αυτή δεν μιλάμε για HS αλλά για αντικείμενο άλλα για μία τρελή που θέλει να αποκόψει τα παιδιά της από την κοινωνία (υποθέτω πάλι). Και το τρελή είναι αρκετά μπακαλιστικο.

[kyra]

Το παιδί θα καθορίσει τι και πώς θα διδάσκεται...

Εσύ ως μαμά απλά θα έχεις το ρόλο του δασκαλου, χωρίς ύλη, χωρίς έλεγχο από κάπου, και δεν είναι και απαραίτητο να έχεις βιβλία καθώς η μάθηση θα γίνεται βιωματικά.

Βέβαια, μπορείς να προσλάβεις και δάσκαλο που ή θα αναλάβει τη διδασκαλία εξ' ολοκλήρου (και με τρόπο και περιεχόμενο αρεστό σε σένα) ή θα σε βοηθά σε ό,τι δεν μπορείς να διδάξεις εσύ.

Μπορείτε να μαζυετείτε και 10 οικογένειες και να προσλάβετε έναν δάσκαλο μαζί, που θα διδάσκει όλα τα παιδιά μαζί, άσχετα από τις ηλικίες τους.

Έτσι έχω καταλάβει εγώ......(με το μέσο μυαλό μου)

 

ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΤΕ ΣΕ ΤΟΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ?????

[mariazil]

Νομίζω ότι η emmaki αναφέρεται στο γεγονός ότι για την διάγνωση της δυσλεξίας λαβαίνουμε υπ'όψη και την ωριμότητα ενός παιδιού σε σχέση με τα συνομήλικά του...

 

Θεοδώρα, δεν εννοούσα ότι πρέπει να μου αποδείξεις τις θεωρίες περί hs, εξάλλου δεν τις έχεις αναπτύξει και επαρκώς. Εννοούσα ότι όταν γίνεσαι προσβλητική κατηγορώντας τους συνομιλητές σου(που δεν τους γνωρίζεις) για "ιδιοτέλεια και ιδιωσύνη", χωρίς να μπορείς να αποδείξεις αυτές τις κατηγορίες, επιλέγω να μην πάρω στα σοβαρά αυτά που λες, για το καλό της συζήτησης.

 

Όσο για τα υπόλοιπα, τί να πω... εισπράττω βέβαια την εμπάθεια, αλλά και την απάντηση

Δηλαδή αποκλείεται να σου την "πέσει" κάποιος "συνάδελφος" ;Εδώ την έχουνε πέσει σε μικρά παιδάκια...Κι αν διέκοπτες την συνεργασία σου με κάποιον γονέα θα χανόταν ο κόσμος;

και καταλαβαίνω πια ότι όντως δεν ξέρεις για ποιό πράγμα μιλάς... οπότε και πάλι, τί να πω...

Να ξέρεις πάντως πως βασικό "συστατικό" του καλού δασκάλου είναι η υπομονή, η επιείκεια, η αγάπη και η σιγουριά ότι δεν τα ξέρει όλα!

[emmaki]

Νομίζω ότι η emmaki αναφέρεται στο γεγονός ότι για την διάγνωση της δυσλεξίας λαβαίνουμε υπ'όψη και την ωριμότητα ενός παιδιού σε σχέση με τα συνομήλικά του...

 

 

 

Και αυτό αλλά και το γεγονός ότι αν δεν έχεις εικόνα του τι θα πει μαθησιακή δυσκολία και του πώς "εμφανίζεται" δεν θα μπορέσεις να τη "δεις".

Ας πάρουμε τη δυσλεξία (μία πό τις ΜΔ). Οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους ως δυσλεξία τις αντιακαταστάσεις γραμμάτων, π.χ. ε με 3. Δυσλεξία, όμως δεν είναι ΜΟΝΟ αυτό! Είναι ένα σύνολο πραγμάτων, που μας κάνουν να βγάζουμε τη διάγνωση. Είναι ένα σύνολο πράγμάτων που οδηγούν το δάσκαλο να μιλήσει στο γονιό και ο γονιός να το ψάξει παραπάνω.

Μια μαμά που δεν τα γνωρίζει αυτά, δεν θα δει ότι το παιδί έχει "πρόβλημα" οπότε δεν θα προσωρήσει και παρακάτω.

Σε μια τάξη με 15-20 παιδιά δύσκολα ο εκπαιδευτικός δεν "βλέπει" ένα παιδί που κάπου δεν "παέι καλά".

[marron]

Χαιρετώ τους συνομιλητές,

 

Σε αρκετά σημεία ο/η δημιουργός του παρόντος θέματος αναφέρεται στο ότι οι γονείς είναι οι μόνοι που μπορούν να καθορίσουν τι είδους μόρφωση θα λάβει το παιδί τους.

 

Υπάρχει κάποιος/α ανάμεσά μας που να έχει διαβάσει τη μελέτη"Vieviel Mutter braucht der Mensch?" του Herrad Schenk; Κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Θυμάρι.

 

Χτυπάει την σύγχρονη αντίληψη ότι οι γονείς και μάλιστα η μητέρα είναι αυτοί που έχουν το απόλυτο κριτήριο για την ανατροφή των παιδιών τους.

 

Διερύνοντας αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ μεγάλη παγίδα το να επιθυμούν οι γονείς να καθορίζουν οι γονείς το πλαίσιο της παιδείας που θα αποκτήσουν τα παιδιά τους.

 

Το να βοηθά ο γονιός το παιδί και να του προσφέρει επιπλέον εφόδια και ερεθίσματα είναι κάτι που τον τιμά, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, και φυσικά είναι κάτι που και το σχολείο προσδοκά.

 

Ο/Η άνθρωπος με ολοκληρωμένου τύπου μόρφωση είναι αυτός που επιθυμεί διακαώς να προσθέτει γνώσεις στις ήδη υπάρχουσες, όχι μόνο σε επίπεδο τεχνικής και επιστήμης, αλλά και τέχνης.

 

Επειδή επίσης, από τον/την συντάκτη αναφέρθηκε κάτι περι βιωματικής γνώσης. Δεν τίθεται θέμα αντίρρησης ότι το βίωμα είναι ένα είδος γνώσης και μάλιστα πολύ βαθύ και άμεσο, αποτελείται από ερεθίσματα σε τέτοια αλληλουχία, ώστε να επηρεάσουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

 

Ο/η άνθρωπος μπορεί να διδάξει με τη στάση ζωής του και παράλληλα με τη διδασκαλία του. Ο σκοπός πολλών συνανθρώπων μας είναι να γνωρίσουν όσο το δυνατό περισσότερους τέτοιους "ηθοποιούς" δασκάλους που μπορεί να βρίσκονται (κατά τη γνώμη μου)

1. στα βαθιά γεράματα -άλλοτε στο πανεπιστήμιο με μισθό, κι άλλοτε στο Όρος( ;; ) αμισθί, κι άλλοτε σε πάσης φύσεως σεμινάρια δια βίου-

2. στην ορμητική νεότητα που μπορεί να σε παρασύρει και να γίνεις οπαδός, απλός θιασώτης ή ακόμη και "απόστολος" μιας διδασκαλίας

3. στην οικογένεια, στους γείτονες και τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας- και στους μετανάστες ακόμη- που μεταφέρουν τη δική τους κουλτούρα.

 

Αν δεν είχα κάνει οικογένεια θα βρισκόμουν ακόμη μες στον κόσμο, σε αυτό το καζάνι που δεν ξέρεις πάντα τι μαγειρεύεται και ποιός το μαγειρεύει, και θα μοιραζόμουν τις γνώσεις μου διαρκώς με τις εκπαιδευτικές (και μη) κοινότητες γιατί για το μόνο που πρέπει να είμαστε σίγουροι είναι για τις αμφιβολίες μας.

 

Και τις αμφιβολίες μας είναι που μοιραζόμαστε και σε αυτό το θέμα.

Γιατί από αυτές γεννήθηκε η επιστήμη και αλλά και κάθε εκκεντρική αντίληψη.

 

Αν λοιπόν από μια αμφιβολία γεννήθηκε και το παρόν θέμα στο σύνολό του, είναι εντελώς άκυρη μια πολεμική εναντίον του παρόντος συστήματος, γιατί η μέθοδος της αμφιβολίας χρησιμοποιεί την επιχειρηματολογία και γίνεται πάντοτε με σεβασμό και όχι με ισοπέδωση.

 

Η ισοπέδωση είναι επαναστατική στάση. Δυστυχώς όμως δεν διακρίνω ούτε κάποιου είδους επαναστατική στόφα στις προτάσεις του μέλους, αλλά μια αντιμετάθεση των ίδιων ενδυμάτων που εμποδίζουν την αρχική ιδέα να αναπνεύσει.

 

Τέλος, η πολεμική εναντίον του Τριβιζά δεν μου δίνει την εντύπωση της ελευθερίας στην παιδαγωγική που επίσης αναφέρθηκε πιο πάνω.

 

Συμπερασματικά θεωρώ ότι "η εκπαίδευση κατ' οίκον" δεν είναι πανάκεια, αλλά μια κάποιου είδους απομόνωση που δεν έχει κάποτε καλά αποτελέσματα. Ενώ το σχολείο και το πανεπιστήμιο, οι λέσχες, οι χώροι πολιτισμού και κάθε είδους συγχρωτισμός μπορεί να προσφέρει και αρκετά καλά. Μια απομόνωση στο σπίτι σε απομακρύνει από την ευκαιρία να συναντήσεις όλες αυτές τις κατηγορίες των δασκάλων....

 

Πάντα φιλικά

[alcyon]

Δηλαδή..... κάνω hs στα παιδιά μου και δεν το ξέρω;;;;

Τα παιδιά πάνε παιδικό... Ηλικίες: 2 ετών - σχεδόν 5. Σύνολο: 4

 

Δεν περιμένω από τον παιδικό σταθμό να μάθουν "ύλη", παρόλο που όλο και κάτι νέο μου "φέρνουν" στο σπίτι. (Εϊμαι πραγματικά ευχαριστημένη από τον δημόσιο παιδικό σταθμό που τα πηγαίνω).

 

Από εκεί και πέρα... δεν έχω ύλη στο μυαλό.

Αλλά όποτε δίνεται η ευκαιρία τους λέω κάποια πράγματα παραπάνω. Ή .... κάποιες φορές δημιουργώ μεθοδευμένα (σα να στήνω "παγίδα") κάποια ερεθίσματα.... και μετά ως ώριμα φρούτα, περιμένω τις ερωτήσεις των παιδιών.

 

Έτσι αυτή τη στιγμή έχουμε αναφέρει θεματολογία (σε απλή γλώσσα και χωρίς τραγικές λεπτομέρειες) που έχει σχέση με:

- ουρανό, σύννεφα, καιρό και καιρικά φαινόμενα

- σεισμούς, ηφαίστεια, εσωτερικό της γης

- δεινόσαυρους, απολιθόματα, προϊστορικά ζώα

- άνθρωπος, όργανα, λειτουργίες, σεξουαλική διαπαιδαγώγιση

- συναισθήματα, λειτουργία, αναγνώριση

- ...

 

και πολλά που δε μου έρχονται στο μυαλό.

 

Αυτή η θεματολογία "επεξεργάζεται" στο μυαλό τους και επανέρχονται σε ανύποπτο χρόνο με ερωτήσεις για να συμπληρώσουν ή να "αναβαθμίσουν" την εικόνα και αντίληψή τους.

 

Ανάλογα με το υπόβαθρο προσθέτω λεπτομέρειες, μια-δυο κάθε φορά.

 

 

Από εκεί και πέρα βλέπουν πως μ' αρέσει το διάβασμα και έτσι προσπαθούν να με μιμηθούν "διαβάζοντας" τα δικά τους βιβλία ... ή τα δικά μου "εκείνα χωρίς εικόνες"... λέγοντας λέξεις υπαρκτές ή μη -μιμούμενα την ανάγνωση.

 

Τους έχω πει πως στο διάβασμα δε χρειάζεται πάντα να διαβάζουμε τις λέξεις, αλλά μπορούμε να ερμηνεύουμε τις εικόνες και να φτιάχνουμε δικές μας ιστορίες, κι ας είναι κάθε φορά διαφορετικές.

 

 

κτλ

 

κτλ...

 

Το αναφέρω ως παράδειγμα.....

Από εκεί και πέρα....

στην αγορά, θα συζητήσουμε το θέμα της τιμής ή επιλογής προϊόντων (γιατί πήρα το τάδε και όχι το άλλο), της ποιότητας,....

κατ' επέκτασην... της οικονομικής διαχείρησης....

γιατί δεν παίρνω την μπλούζα ή παιχνίδι που μ' αρέσει, αλλά προτιμώ να αγοράσω το τρόφιμο για να το φάμε... κτλ.

 

 

 

 

Και ρωτάω εγώ τώρα....

Αυτό το θεωρείς θεοδώρα3 hs ???

 

Αυτό είναι που θέλεις να επεκταθεί σε μεγαλύτερες ηλικίες;;;

 

 

Η δική μου τοποθέτηση είναι πως αυτό το κάνω θεωρώντας πως αυτή είναι η "δουλειά" μου ως γονιός, σε μια προσπάθεια να δώσω όσα εφόδια μπορώ περισσότερα στα παιδιά.

 

Το σχολείο έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα.. ..

... συζητάμε τι έκαναν εκεί,

... γιατί το έκαναν,

... αν τους άρεσε,

... αν δεν τους άρεσε, τι ήταν αυτό που τους δυσαρέστησε...

... ποιον συμπαθούν περισσότερο

... ποιος τους δυσκολεύει και τι μπορούν να κάνουν

 

Γενικά θεωρώ πως είναι ένας άλλος τομέας στη ζωή τους. Μια θεματολογία που μπορούμε να συζητήσουμε και τα κάνει να αισθάνονται σπουδαία, γιατί έχουν δικά τους "νέα" να μοιραστούν. Εκεί θα με ρωτήσουν τι έκανα εγώ στη δουλειά μου, πώς περασα κτλ....

 

Νιώθουν ισότιμα. Και για αυτό δε μπορώ να καταλάβω γιατί να εξαιρεθεί αυτή η εικόνα από τα παιδιά;

 

Ναι ... κι ο παιδικός έχει προβλήματα προσωπικού (είναι πολλά παιδιά ανά παιδαγωγό, γιατί ο δήμος κτλ κτλ....), έχει θέμα κτιριακό (πολλά παιδιά, και γεμίσανε και τη σοφίτα (αναγνωρίζω την προσπάθειά τους όμως!), δε στέλνουν βοηθούς ως ΟΦΕΙΛΟΥΝ, αλλά τις αφήνουν να τρέχουν να προλάβουν..... και και και.......

 

Παρόλ' αυτά... νομίζω πως είναι κάτι θετικό στη ζωή τους.

 

 

 

 

Αν δεν έχεις αντίρρηση, πες μου τη γνώμη σου...

Ο λόγος που χρησιμοποίησα συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι για να φωτήσω με πραγματικές λεπτομέρειες μια εικόνα. Αν δε θες να σχολιάσεις το προσωπικό παράδειγμα, φυσικά μπορείς να μην το κάνεις.

 

Ειλικρινά όμως, θα ήθελα να μου πεις....

1. Θεωρείς πως κάνω hs;

2. Θεωρείς πως αυτό δε μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με το σχολείο;

[corina]

Υπάρχει κάποιος/α ανάμεσά μας που να έχει διαβάσει τη μελέτη"Vieviel Mutter braucht der Mensch?" του Herrad Schenk; Κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Θυμάρι.

 

Χτυπάει την σύγχρονη αντίληψη ότι οι γονείς και μάλιστα η μητέρα είναι αυτοί που έχουν το απόλυτο κριτήριο για την ανατροφή των παιδιών τους.

 

Διερύνοντας αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ μεγάλη παγίδα το να επιθυμούν οι γονείς να καθορίζουν οι γονείς το πλαίσιο της παιδείας που θα αποκτήσουν τα παιδιά τους.

 

 

 

Ναι "Πόση δόση από μανούλα χρειάζεται ο άνθρωπος;" ........Μα εκεί είναι το πρόβλημα....θεωρούμε το παιδί κτήμα μας και τους εαυτούς μας δικαιωματικά αρμόδιους για όλες τις σημαντικές ή ασήμαντες αποφάσεις στην ζωή του έχουμε ΦΥΣΙΚΑ το αλάθητο σε ότι πούμε και κάνουμε......το ευνουχίζουμε το κλείνουμε σε γυάλα αλλά....... αποκτά νόημα και σημασία η δικιά μας ζωή επιβάλλουμε την......... τρυφερή απόλυτη κυριαρχία μας .........είμαστε επιτέλους χρήσιμοι!!!!!!

 

Για το καλό μου ....για το καλό μου...... ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.....κι είμαι στον θάλαμο 9 για το καλό μου......

 

Μήπως τελικά πρέπει να εμβαθύνουμε στην ψυχολογία των γονέων που αποκτά νόημα η ζωή τους με αυτόν τον τρόπο;;;;;;;;

[marron]

.

Μήπως τελικά πρέπει να εμβαθύνουμε στην ψυχολογία των γονέων που αποκτά νόημα η ζωή τους με αυτόν τον τρόπο;;;;;;;;

 

Έτσι μπράβο των "γονέων", γι' αυτό βάζω κι εγώ το άρθρο και στα δύο φύλα ο/η υπάρχουν και μπαμπάδες δογματικοί και είναι νομίζω η πλειοψηφία.

... κι όταν το παιδί μεγαλώσει, ποια νοοτροπία θα έχει; ..τη δική του ή αυτών που του έλεγαν σε όλη του τη ζωή : "Αυτό που σου λέω εγώ".

 

Να ξέρεις πάντως πως βασικό "συστατικό" του καλού δασκάλου είναι η υπομονή, η επιείκεια, η αγάπη και η σιγουριά ότι δεν τα ξέρει όλα!

γιατί για το μόνο που πρέπει να είμαστε σίγουροι είναι για τις αμφιβολίες μας.

Κάναμε την ίδια σκέψη mariazil!

[mariazil]

Χαιρετώ τους συνομιλητές,

 

Σε αρκετά σημεία ο/η δημιουργός του παρόντος θέματος αναφέρεται στο ότι οι γονείς είναι οι μόνοι που μπορούν να καθορίσουν τι είδους μόρφωση θα λάβει το παιδί τους.

 

Υπάρχει κάποιος/α ανάμεσά μας που να έχει διαβάσει τη μελέτη"Vieviel Mutter braucht der Mensch?" του Herrad Schenk; Κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Θυμάρι.

 

Χτυπάει την σύγχρονη αντίληψη ότι οι γονείς και μάλιστα η μητέρα είναι αυτοί που έχουν το απόλυτο κριτήριο για την ανατροφή των παιδιών τους.

 

Διερύνοντας αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ μεγάλη παγίδα το να επιθυμούν οι γονείς να καθορίζουν οι γονείς το πλαίσιο της παιδείας που θα αποκτήσουν τα παιδιά τους.

 

Το να βοηθά ο γονιός το παιδί και να του προσφέρει επιπλέον εφόδια και ερεθίσματα είναι κάτι που τον τιμά, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, και φυσικά είναι κάτι που και το σχολείο προσδοκά.

 

Ο/Η άνθρωπος με ολοκληρωμένου τύπου μόρφωση είναι αυτός που επιθυμεί διακαώς να προσθέτει γνώσεις στις ήδη υπάρχουσες, όχι μόνο σε επίπεδο τεχνικής και επιστήμης, αλλά και τέχνης.

 

Επειδή επίσης, από τον/την συντάκτη αναφέρθηκε κάτι περι βιωματικής γνώσης. Δεν τίθεται θέμα αντίρρησης ότι το βίωμα είναι ένα είδος γνώσης και μάλιστα πολύ βαθύ και άμεσο, αποτελείται από ερεθίσματα σε τέτοια αλληλουχία, ώστε να επηρεάσουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

 

Ο/η άνθρωπος μπορεί να διδάξει με τη στάση ζωής του και παράλληλα με τη διδασκαλία του. Ο σκοπός πολλών συνανθρώπων μας είναι να γνωρίσουν όσο το δυνατό περισσότερους τέτοιους "ηθοποιούς" δασκάλους που μπορεί να βρίσκονται (κατά τη γνώμη μου)

1. στα βαθιά γεράματα -άλλοτε στο πανεπιστήμιο με μισθό, κι άλλοτε στο Όρος( ;; ) αμισθί, κι άλλοτε σε πάσης φύσεως σεμινάρια δια βίου-

2. στην ορμητική νεότητα που μπορεί να σε παρασύρει και να γίνεις οπαδός, απλός θιασώτης ή ακόμη και "απόστολος" μιας διδασκαλίας

3. στην οικογένεια, στους γείτονες και τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας- και στους μετανάστες ακόμη- που μεταφέρουν τη δική τους κουλτούρα.

 

Αν δεν είχα κάνει οικογένεια θα βρισκόμουν ακόμη μες στον κόσμο, σε αυτό το καζάνι που δεν ξέρεις πάντα τι μαγειρεύεται και ποιός το μαγειρεύει, και θα μοιραζόμουν τις γνώσεις μου διαρκώς με τις εκπαιδευτικές (και μη) κοινότητες γιατί για το μόνο που πρέπει να είμαστε σίγουροι είναι για τις αμφιβολίες μας.

 

Και τις αμφιβολίες μας είναι που μοιραζόμαστε και σε αυτό το θέμα.

Γιατί από αυτές γεννήθηκε η επιστήμη και αλλά και κάθε εκκεντρική αντίληψη.

 

Αν λοιπόν από μια αμφιβολία γεννήθηκε και το παρόν θέμα στο σύνολό του, είναι εντελώς άκυρη μια πολεμική εναντίον του παρόντος συστήματος, γιατί η μέθοδος της αμφιβολίας χρησιμοποιεί την επιχειρηματολογία και γίνεται πάντοτε με σεβασμό και όχι με ισοπέδωση.

 

Η ισοπέδωση είναι επαναστατική στάση. Δυστυχώς όμως δεν διακρίνω ούτε κάποιου είδους επαναστατική στόφα στις προτάσεις του μέλους, αλλά μια αντιμετάθεση των ίδιων ενδυμάτων που την αρχική ιδέα να αναπνεύσει.

 

Τέλος, η πολεμική εναντίον του Τριβιζά δεν μου δίνει την εντύπωση της ελευθερίας στην παιδαγωγική που επίσης αναφέρθηκε πιο πάνω.

 

Συμπερασματικά θεωρώ ότι "η εκπαίδευση κατ' οίκον" δεν είναι πανάκεια, αλλά μια κάποιου είδους απομόνωση που δεν έχει κάποτε καλά αποτελέσματα. Ενώ το σχολείο και το πανεπιστήμιο, οι λέσχες, οι χώροι πολιτισμού και κάθε είδους συγχρωτισμός μπορεί να προσφέρει και αρκετά καλά. Μια απομόνωση στο σπίτι σε απομακρύνει από την ευκαιρία να συναντήσεις όλες αυτές τις κατηγορίες των δασκάλων....

 

Πάντα φιλικά

 

Όπως πάντα εξαιρετικά διατυπωμένο

 

Για το καλό μου ....για το καλό μου...... ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου.....κι είμαι στον θάλαμο 9 για το καλό μου......

 

Μήπως τελικά πρέπει να εμβαθύνουμε στην ψυχολογία των γονέων που αποκτά νόημα η ζωή τους με αυτόν τον τρόπο;;;;;;;;

Όχι μήπως, οπωσδήποτε πρέπει!!!

[emmaki]

Δηλαδή..... κάνω hs στα παιδιά μου και δεν το ξέρω;;;;

Τα παιδιά πάνε παιδικό... Ηλικίες: 2 ετών - σχεδόν 5. Σύνολο: 4

 

Δεν περιμένω από τον παιδικό σταθμό να μάθουν "ύλη", παρόλο που όλο και κάτι νέο μου "φέρνουν" στο σπίτι. (Εϊμαι πραγματικά ευχαριστημένη από τον δημόσιο παιδικό σταθμό που τα πηγαίνω).

 

Από εκεί και πέρα... δεν έχω ύλη στο μυαλό.

Αλλά όποτε δίνεται η ευκαιρία τους λέω κάποια πράγματα παραπάνω. Ή .... κάποιες φορές δημιουργώ μεθοδευμένα (σα να στήνω "παγίδα") κάποια ερεθίσματα.... και μετά ως ώριμα φρούτα, περιμένω τις ερωτήσεις των παιδιών.

 

Έτσι αυτή τη στιγμή έχουμε αναφέρει θεματολογία (σε απλή γλώσσα και χωρίς τραγικές λεπτομέρειες) που έχει σχέση με:

- ουρανό, σύννεφα, καιρό και καιρικά φαινόμενα

- σεισμούς, ηφαίστεια, εσωτερικό της γης

- δεινόσαυρους, απολιθόματα, προϊστορικά ζώα

- άνθρωπος, όργανα, λειτουργίες, σεξουαλική διαπαιδαγώγιση

- συναισθήματα, λειτουργία, αναγνώριση

- ...

 

και πολλά που δε μου έρχονται στο μυαλό.

 

Αυτή η θεματολογία "επεξεργάζεται" στο μυαλό τους και επανέρχονται σε ανύποπτο χρόνο με ερωτήσεις για να συμπληρώσουν ή να "αναβαθμίσουν" την εικόνα και αντίληψή τους.

 

Ανάλογα με το υπόβαθρο προσθέτω λεπτομέρειες, μια-δυο κάθε φορά.

 

 

Από εκεί και πέρα βλέπουν πως μ' αρέσει το διάβασμα και έτσι προσπαθούν να με μιμηθούν "διαβάζοντας" τα δικά τους βιβλία ... ή τα δικά μου "εκείνα χωρίς εικόνες"... λέγοντας λέξεις υπαρκτές ή μη -μιμούμενα την ανάγνωση.

 

Τους έχω πει πως στο διάβασμα δε χρειάζεται πάντα να διαβάζουμε τις λέξεις, αλλά μπορούμε να ερμηνεύουμε τις εικόνες και να φτιάχνουμε δικές μας ιστορίες, κι ας είναι κάθε φορά διαφορετικές.

 

 

κτλ

 

κτλ...

 

Το αναφέρω ως παράδειγμα.....

Από εκεί και πέρα....

στην αγορά, θα συζητήσουμε το θέμα της τιμής ή επιλογής προϊόντων (γιατί πήρα το τάδε και όχι το άλλο), της ποιότητας,....

κατ' επέκτασην... της οικονομικής διαχείρησης....

γιατί δεν παίρνω την μπλούζα ή παιχνίδι που μ' αρέσει, αλλά προτιμώ να αγοράσω το τρόφιμο για να το φάμε... κτλ.

 

 

 

 

Και ρωτάω εγώ τώρα....

Αυτό το θεωρείς θεοδώρα3 hs ???

 

Αυτό είναι που θέλεις να επεκταθεί σε μεγαλύτερες ηλικίες;;;

 

 

Η δική μου τοποθέτηση είναι πως αυτό το κάνω θεωρώντας πως αυτή είναι η "δουλειά" μου ως γονιός, σε μια προσπάθεια να δώσω όσα εφόδια μπορώ περισσότερα στα παιδιά.

 

Το σχολείο έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα.. ..

... συζητάμε τι έκαναν εκεί,

... γιατί το έκαναν,

... αν τους άρεσε,

... αν δεν τους άρεσε, τι ήταν αυτό που τους δυσαρέστησε...

... ποιον συμπαθούν περισσότερο

... ποιος τους δυσκολεύει και τι μπορούν να κάνουν

 

Γενικά θεωρώ πως είναι ένας άλλος τομέας στη ζωή τους. Μια θεματολογία που μπορούμε να συζητήσουμε και τα κάνει να αισθάνονται σπουδαία, γιατί έχουν δικά τους "νέα" να μοιραστούν. Εκεί θα με ρωτήσουν τι έκανα εγώ στη δουλειά μου, πώς περασα κτλ....

 

Νιώθουν ισότιμα. Και για αυτό δε μπορώ να καταλάβω γιατί να εξαιρεθεί αυτή η εικόνα από τα παιδιά;

 

Ναι ... κι ο παιδικός έχει προβλήματα προσωπικού (είναι πολλά παιδιά ανά παιδαγωγό, γιατί ο δήμος κτλ κτλ....), έχει θέμα κτιριακό (πολλά παιδιά, και γεμίσανε και τη σοφίτα (αναγνωρίζω την προσπάθειά τους όμως!), δε στέλνουν βοηθούς ως ΟΦΕΙΛΟΥΝ, αλλά τις αφήνουν να τρέχουν να προλάβουν..... και και και.......

 

Παρόλ' αυτά... νομίζω πως είναι κάτι θετικό στη ζωή τους.

 

 

 

 

Αν δεν έχεις αντίρρηση, πες μου τη γνώμη σου...

Ο λόγος που χρησιμοποίησα συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι για να φωτήσω με πραγματικές λεπτομέρειες μια εικόνα. Αν δε θες να σχολιάσεις το προσωπικό παράδειγμα, φυσικά μπορείς να μην το κάνεις.

 

Ειλικρινά όμως, θα ήθελα να μου πεις....

1. Θεωρείς πως κάνω hs;

2. Θεωρείς πως αυτό δε μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με το σχολείο;

 

Να πω και εγώ για ΑΚΟΜΑ μία φορά ότι αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύουμε στο νηπιαγωγείο!

Δεν υπάρχει ύλη που "πρέπει" να βγει, αλλά βασικοί μαθησιακοί στόχοι που πρέπει να κατακτήσουν τα παιδιά.

Η γνώση κατακτιέται βιωματικά (γι' αυτό έχουμε περιορίσει και τις φωτοτυπίες που δίνουμε) και κάθε θέμα που επεξέργαζόμαστε πηγάζει από τα παιδιά. Π.χ. σε νηπιαγωγείο που βρισκόμουν είχαμε πολλούς σεισμούς. Μια μέρα τα παιδιά με ρώτησαν αν ένιωσα το βραδινό σεισμό. Μετά από μόνα τους με ρώτησαν τι είναι ο σεισμός. Είπαν τις απόψεις τους (φυσάει δυνατά και κουνιέται η γη όπως τα κλαδιά στο δέντρο, κουνάει τη γη ο Θεός γιατί παίζει κλπ), και μετά ψάξαμε μαζί σε βιβλία που είχαμε στο σχολέιο, στο ιντερνέτ, σε εφημερίδες και μαζέψαμε ένα υλικό. Δαιβάσαμε μυθολογία το μύθο του Εγκέλαδου, που μας έφερε ένα παιδί από το σπίτι του, ζωγραφίσαμε αυτό που διαβάσαμε, το δραματοποιήσαμε, ήρθαμε σε επαφή με τον ΟΑΣΠ και μας έστειλε υλικό (έντυπα, αφίσες, cd με ένα τραγούδι από τα Ημισκούμπρια), φωνάξαμε την πυροσβεστική στο σχολέιο (καλά ήρθανε με υδροφόρα με αναμένη τη σειρίνα, δεν σας λέω τίποτα) και μας μίλησαν, μάθαμε για τα ηφαίστεια, τις πλάκες τις γης, τα είδη των σεισμών.....Και στο τέλος κάνα με μια μεγάλη παρουσίαση όπου καλέσαμε όλες τις "αρχές" του τόπου και δείξαμε τη δουλειά τους/μας.

Ορισμός της βιωματικής μάθησης!

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς γίνονται και άλλα παρόμοια project και τα παιδιά κατακτούν τους στόχους.

 

Να, λοιπόν, που ΚΑΙ το σχολείο προωθεί τη βιωματική μάθηση!

[mariazil]

Να πω και εγώ για ΑΚΟΜΑ μία φορά ότι αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύουμε στο νηπιαγωγείο!

Δεν υπάρχει ύλη που "πρέπει" να βγει, αλλά βασικοί μαθησιακοί στόχοι που πρέπει να κατακτήσουν τα παιδιά.

Η γνώση κατακτιέται βιωματικά (γι' αυτό έχουμε περιορίσει και τις φωτοτυπίες που δίνουμε) και κάθε θέμα που επεξέργαζόμαστε πηγάζει από τα παιδιά. Π.χ. σε νηπιαγωγείο που βρισκόμουν είχαμε πολλούς σεισμούς. Μια μέρα τα παιδιά με ρώτησαν αν ένιωσα το βραδινό σεισμό. Μετά από μόνα τους με ρώτησαν τι είναι ο σεισμός. Είπαν τις απόψεις τους (φυσάει δυνατά και κουνιέται η γη όπως τα κλαδιά στο δέντρο, κουνάει τη γη ο Θεός γιατί παίζει κλπ), και μετά ψάξαμε μαζί σε βιβλία που είχαμε στο σχολέιο, στο ιντερνέτ, σε εφημερίδες και μαζέψαμε ένα υλικό. Δαιβάσαμε μυθολογία το μύθο του Εγκέλαδου, που μας έφερε ένα παιδί από το σπίτι του, ζωγραφίσαμε αυτό που διαβάσαμε, το δραματοποιήσαμε, ήρθαμε σε επαφή με τον ΟΑΣΠ και μας έστειλε υλικό (έντυπα, αφίσες, cd με ένα τραγούδι από τα Ημισκούμπρια), φωνάξαμε την πυροσβεστική στο σχολέιο (καλά ήρθανε με υδροφόρα με αναμένη τη σειρίνα, δεν σας λέω τίποτα) και μας μίλησαν, μάθαμε για τα ηφαίστεια, τις πλάκες τις γης, τα είδη των σεισμών.....Και στο τέλος κάνα με μια μεγάλη παρουσίαση όπου καλέσαμε όλες τις "αρχές" του τόπου και δείξαμε τη δουλειά τους/μας.

Ορισμός της βιωματικής μάθησης!

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς γίνονται και άλλα παρόμοια project και τα παιδιά κατακτούν τους στόχους.

 

Να, λοιπόν, που ΚΑΙ το σχολείο προωθεί τη βιωματική μάθηση!

 

Το έχω ξαναπεί, το Νηπιαγωγείο είναι η καλύτερη βαθμίδα της σχολικής εκπαίδευσης!!!

[emmaki]

Το έχω ξαναπεί, το Νηπιαγωγείο είναι η καλύτερη βαθμίδα της σχολικής εκπαίδευσης!!!

 

 

χιχιχχι

Γι' αυτό λατρέυω αυτό που σπούδασα, αν και ασχολούμαι με άλλο κομμάτι εξίσου σημαντικό (αν όχι πιο πολύ).

 

Και επανέρχομαι στο θέμα.

Αν, λοιπόν, ένα παιδί πάει στο νηπιαγωγείο, όπου μαθαίνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μαθαίνει και στο hs (γιατί δεν έχει διαφορές από αυτό που μας περιέγραψε η θοδώρα) και άρα δεν υπάρχει η ανάγκη για hs αφού το σχολείο (για μία φορά) κάνει κάτι καλό και δεν είναι για την πυρά, μετά πώς θα πεις σε αυτό το παιδάκι φτάνει τόσο που ήσουν με τους φίλους σου, φέτος που ξεκινάς το ΜΕΓΑΛΟ σχολείο δεν θα πας μαζί τους, αλλά θα μένεις σπίτι μαζί μου και θα κάνουμε σχολέιο στο σπίτι!

Πώς θα αντιδράσει το παιδί; Θα το δεχτεί; Ποιά θα είναι η επίπτωση στη μάθηση του μετά;

[Jarett]

Η νομιμοποίηση του hs θα άλλαζε σε πολύ μεγάλο βαθμό σε μικρό χρονικό διάστημα το προσκήνιο.

Κυρίως οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να το θέσουν ως αίτημά τους. Οι διορισμένοι δεν έχουν να φοβηθούν απολύτως τίποτα. Ίσα ίσα θα αποσυμφοριζόταν η κατάσταση στις τάξεις.

 

Δεν έχω διαβάσει όλα τα υπόλοιπα κορίτσια να με συγγχωράτε, γιατί πραγμτικά πιστεύψω ότι είναι ενδιαφέρουσα κουβέντα.

Και μακάρι να είχα χρόνο να τα διαβάσω όλα αναλυτικά.

 

Θεοδώρα η νομιμοποίηση του hs δεν είναι απλό πράγμα.

Πρώτον και κύριον δεν θα γίνει γιατί θα αντιδράσουν πολύ τα ιδιωτικά σχολεία (τα δημόσια χεστήκανε μετά συγχωρήσεως). Παίζονται μεγάλα συμφέροντα, για σκέψου το.

Και μετά μια τέτοια νομιμοποίηση δεν μπορεί να γίνει γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι υποστηριχτικοί μηχανισμοί. Εδώ δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας για τα κακοποιημένα παιδιά από τις ίδιες του τις οικογένειες, θα μπορέσει να ελέξγει κατά πόσο μορ΄φωνεται σωστά ένα παιδί σε καθεστώ hs?

 

Και τελευταίο..........το hs καταργεί την δωρέαν παιδεία (έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ).

Το σύστημα παρόλο που χολαίνει απ όλες τις πάντες, τουλάχιστον (και προς το παρόν) στέλνω το παιδί μου σχολείο δωρέαν.

[jannis]

Χαιρετώ τους συνομιλητές,

 

Σε αρκετά σημεία ο/η δημιουργός του παρόντος θέματος αναφέρεται στο ότι οι γονείς είναι οι μόνοι που μπορούν να καθορίσουν τι είδους μόρφωση θα λάβει το παιδί τους.

 

Υπάρχει κάποιος/α ανάμεσά μας που να έχει διαβάσει τη μελέτη"Vieviel Mutter braucht der Mensch?" του Herrad Schenk; Κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Θυμάρι.

 

Χτυπάει την σύγχρονη αντίληψη ότι οι γονείς και μάλιστα η μητέρα είναι αυτοί που έχουν το απόλυτο κριτήριο για την ανατροφή των παιδιών τους.

 

Διερύνοντας αυτό το πλαίσιο, είναι πολύ μεγάλη παγίδα το να επιθυμούν οι γονείς να καθορίζουν οι γονείς το πλαίσιο της παιδείας που θα αποκτήσουν τα παιδιά τους.

 

Το να βοηθά ο γονιός το παιδί και να του προσφέρει επιπλέον εφόδια και ερεθίσματα είναι κάτι που τον τιμά, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, και φυσικά είναι κάτι που και το σχολείο προσδοκά.

 

Ο/Η άνθρωπος με ολοκληρωμένου τύπου μόρφωση είναι αυτός που επιθυμεί διακαώς να προσθέτει γνώσεις στις ήδη υπάρχουσες, όχι μόνο σε επίπεδο τεχνικής και επιστήμης, αλλά και τέχνης.

 

Επειδή επίσης, από τον/την συντάκτη αναφέρθηκε κάτι περι βιωματικής γνώσης. Δεν τίθεται θέμα αντίρρησης ότι το βίωμα είναι ένα είδος γνώσης και μάλιστα πολύ βαθύ και άμεσο, αποτελείται από ερεθίσματα σε τέτοια αλληλουχία, ώστε να επηρεάσουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση.

 

Ο/η άνθρωπος μπορεί να διδάξει με τη στάση ζωής του και παράλληλα με τη διδασκαλία του. Ο σκοπός πολλών συνανθρώπων μας είναι να γνωρίσουν όσο το δυνατό περισσότερους τέτοιους "ηθοποιούς" δασκάλους που μπορεί να βρίσκονται (κατά τη γνώμη μου)

1. στα βαθιά γεράματα -άλλοτε στο πανεπιστήμιο με μισθό, κι άλλοτε στο Όρος( ;; ) αμισθί, κι άλλοτε σε πάσης φύσεως σεμινάρια δια βίου-

2. στην ορμητική νεότητα που μπορεί να σε παρασύρει και να γίνεις οπαδός, απλός θιασώτης ή ακόμη και "απόστολος" μιας διδασκαλίας

3. στην οικογένεια, στους γείτονες και τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας- και στους μετανάστες ακόμη- που μεταφέρουν τη δική τους κουλτούρα.

 

Αν δεν είχα κάνει οικογένεια θα βρισκόμουν ακόμη μες στον κόσμο, σε αυτό το καζάνι που δεν ξέρεις πάντα τι μαγειρεύεται και ποιός το μαγειρεύει, και θα μοιραζόμουν τις γνώσεις μου διαρκώς με τις εκπαιδευτικές (και μη) κοινότητες γιατί για το μόνο που πρέπει να είμαστε σίγουροι είναι για τις αμφιβολίες μας.

 

Και τις αμφιβολίες μας είναι που μοιραζόμαστε και σε αυτό το θέμα.

Γιατί από αυτές γεννήθηκε η επιστήμη και αλλά και κάθε εκκεντρική αντίληψη.

 

Αν λοιπόν από μια αμφιβολία γεννήθηκε και το παρόν θέμα στο σύνολό του, είναι εντελώς άκυρη μια πολεμική εναντίον του παρόντος συστήματος, γιατί η μέθοδος της αμφιβολίας χρησιμοποιεί την επιχειρηματολογία και γίνεται πάντοτε με σεβασμό και όχι με ισοπέδωση.

 

Η ισοπέδωση είναι επαναστατική στάση. Δυστυχώς όμως δεν διακρίνω ούτε κάποιου είδους επαναστατική στόφα στις προτάσεις του μέλους, αλλά μια αντιμετάθεση των ίδιων ενδυμάτων που την αρχική ιδέα να αναπνεύσει.

 

Τέλος, η πολεμική εναντίον του Τριβιζά δεν μου δίνει την εντύπωση της ελευθερίας στην παιδαγωγική που επίσης αναφέρθηκε πιο πάνω.

 

Συμπερασματικά θεωρώ ότι "η εκπαίδευση κατ' οίκον" δεν είναι πανάκεια, αλλά μια κάποιου είδους απομόνωση που δεν έχει κάποτε καλά αποτελέσματα. Ενώ το σχολείο και το πανεπιστήμιο, οι λέσχες, οι χώροι πολιτισμού και κάθε είδους συγχρωτισμός μπορεί να προσφέρει και αρκετά καλά. Μια απομόνωση στο σπίτι σε απομακρύνει από την ευκαιρία να συναντήσεις όλες αυτές τις κατηγορίες των δασκάλων....

 

Πάντα φιλικά

 

 

Πολύ ωραία τα λες.

Για αυτούς που δεν σκαμπαζουν Γερμανικά (Γερμανικά είναι?) τι είναι ο τίτλος στα Ελληνικά?

 

Επίσης να προσθέσω ότι για μένα το hs δεν καταργεί το καλούπι, απλώς το αλλάζει για να να μην πω ότι το σταθεροποιεί κιόλας και του δίνει την μορφή που θέλουν οι γονείς... Ας δημιουργήσουμε λοιπόν όλοι τους δυστυχισμένους κλώνους μας να δούμε πόσο καλύτερη θα γίνει η αυριανή κοινωνία μας...

 

Θεοδώρα έχω κάνει πολλές μα πολλές ερωτήσεις στις οποίες δεν μου απάντησες, συνεχιζώ όμως γιατί ίσως ενδιαφέρουν τους υπόλοιπους.

Και η βασική μου ερώτηση:

-Τα παιδιά σου θα τα ρωτούσες πριν τα βάλεις σε αποκλειστικό hs? Πως θα τους φαινόταν?

[jannis]

2. Θεωρείς πως αυτό δε μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με το σχολείο;

Αυτό ρωτάω και ξαναρωτάω.....

[jannis]

 

 

 

Μήπως τελικά πρέπει να εμβαθύνουμε στην ψυχολογία των γονέων που αποκτά νόημα η ζωή τους με αυτόν τον τρόπο;;;;;;;;

 

έλα ντε!

[jannis]

Οι περισσότεροι σημερινοί γονείς που εργάζονται και οι δύο στο σπίτι, δεν προλαβαίνουν ούτε να πάνε στην τουαλέτα, διότι μετά τη δουλειά που σχολανε στις 4 ή 5 στην καλλίτερη των περιπτώσεων, πρέπει να κάνουν τις δουλειές, να μαγειρέψουν, και να διαβάσουν τουλάχιστον ένα δύο ή περισσότερα παιδιά για το σχολείο. Πού χρόνος μέσα στην ημέρα για ψυχική επαφή στην οικογένεια; Δεν είναι λογικό να "βλεπόμαστε" μία φορά την εβδομάδα την Κυριακή που δεν έχουμε φροντιστήριο (και αυτό μπροστά στην τηλεόραση που λες κι εσύ). Τα χρόνια περνάνε και τα πολύτιμα χρόνια της παιδικής ηλικίας δεν έχουν να προσφέρουν όσα ψυχικά αποθέματα θα έπρεπε στην ενήλικη ζωή.

Θέληση μόνο χρειάζεται και όλα γίνονται. Οι δουλειές γίνονται παρέα με τα παιδιά. Είναι και αυτό μάθημα...

Το μόνο που χρείαζεσαι για να έχεις ψυχική επαφή με τα παιδιά σου είναι επιθυμία να τα ακούσεις και να τα αποδεκτείς. Αυτό δεν έχει να κάνει με την ώρα που έχεις για να τους διαθέσεις αλλά με το πόσο ανοικτό είναι το μυαλό και η ψυχή σου.