Απο τοτε που σταματησα να φοβαμαι,αρχισα να ζω.......

[fraoulopoulitsa]

Νομίζω ότι το βασικό είναι το πως θα το δουλέψεις το όλο θέμα με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δυστυχώς κι εγώ πέρασα μία τέτοια φάση όταν έχασα την μητέρα μου από καρκίνο μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Από κει και πέρα το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι θα μου ξανατύχει το ίδιο σκηνικό είτε σε μένα είτε στον άντρα μου είτε στα παιδιά μου. Σήμερα, κάποια χρόνια αργότερα, και μετά από πολύ ψάξιμο , μπορώ να πω ότι βρίσκομαι σε καλύτερο δρόμο. Σκέφτηκα πως αν είναι να μας συμβεί κάτι θα γίνει και πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό... Την ίδια στιγμή όμως αν κάθομαι και αγχώνομαι το μόνο που καταφέρνω είναι να περνάει η ζωή από μπροστά μου και εγώ να μην τη χαίρομαι. Στο κάτω-κάτω προτιμώ να με βρει κάτι κακό και να έχω περάσει όμορφα μέχρι τότε παρά να ζω μόνιμα με την ανασφάλεια. Όμως από την άλλη δεν μπορώ να πώ ότι όλα έχουν ξεπεραστεί εντελώς (ελάτε να με δείτε κάθε φορά που κάνω τεστ παπ πως παίζουν τα νεύρα μου και πείτε μου).Ακόμη όμως και αυτές τις στιγμές προσπαθώ να σκεφτώ λογικά και να μην με κατακλύζουν οι φόβοι μου , για παράδειγμα λέω στον εαυτό μου ότι τα προηγούμενα αποτελέσματα του τεστ ήταν απόλυτα φυσιολογικά και ο γιατρός μου δεν είδε τίποτα ούτε και εγώ έχω άλλα συμπτώματα, άρα όλα πρέπει να είναι καλά... Και κάπως έτσι βγαίνω από τη δύσκολη θέση , και συνεχίζω

[effi]

Άλλο ένα άτομο με έλλειψη σεροτονίνης είμαι εγώ κορίτσια. Πάντα στη ζωή μου ήμουν αγχώδης, αλλά το μεγάλο πρόβλημα το συνάντησα πριν δύο χρόνια. Το συζήτησα με τον γιατρό μου και μου είπε οτι απλά έτσι είμαι "φτιαγμένη". Το πρόβλημα υπήρχε και δεν είχε εκδηλωθεί. Όταν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες (κάποια δυσκολία, προσαρμογή σε νέες καταστάσεις), τότε εμφανίζεται. Εγώ το ξεπέρασα με φάρμακα. Όμως χρειάζεται πολλή προσπάθεια και πέρα από τα φάρμακα...Δεν είναι ένας απλός πονοκέφαλος. Χαπάκι και τελειώνουμε...

[Μαράκι]

Βρήκα αυτό το ποστ και κάπως ηρέμησα..γενικά πάντα ήμουνα αρρωστοφοβική, 'η μάλλον αυτό ξεκίνησε αμέσως μετά τις πανελλήνιες..όταν εφύγα από το σπιτι μου έμεινα μόνη μου, ξαφνικά άρχισα να ΄΄ψάχνομαι΄΄΄εξέταζα συνέχεια το στήθος μου και τον λαιμό μου..πάντα έβρισκα κάτι, ένα γουρδουμπουλάκι πάντα κατι...έτσι κατέληξα στο να πηγαινω στην γιατρό κάθε δευτερη μερα, ώσπου στο τέλος μετα από 4 5 μήνες μου μίλησε απότομα, κοινώς ντροπιάστηκα κάπως και το έκοψα...και όλο αυτό με μικρά ξεσπάσμα που και που, από τα 23 μου εμφανίστηκε ξανά τώρα στα 33..αλλά πολύ άσχημα..τον περασμένο Φεβρουάριο βρήκα μια κύστη στο στήθος έτσι ξαφνικά, τιποτα δεν ήταν εγώ πήγα σε ένα σωρό γιατρούς που μου έλεγαν δεν ειναι κατι αλλα θα το απρακαλοθούμε σε 2 μήνες ξανα, ώσπου έφυγε τον Αύγουστο..μέχρι τότε όμως μπορείτε να φανταστείτε...και τον Οκτώβριο που ξεκίνησε παιδικό ο μικρός, έφερνε τις ιώσεις στο σπίτι και κόλλησε τη μικρή 20 μηνων απανωτά..περασε η καημένη 4 ιώσεις σχεδόν απανωτες..και εκεί τρελλάθηκα..λέω κατι τρέχει..σταματησαμε τον μικρό΄απο τον παιδικό, η μικρή είναι μια χαρα..αλλά το αποτέλεσμα?? εγώ τη θερμομετρώ συνεχεια, την ακουμπάω συνέχεια να δω αν είναι ζεστή, και επειδή μου φαίνεται παντα ζεστη την θερμομετρώ...δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά, ούτε να τα βγάλω έξω γιατί φοβάμαι μήπως αρρωστησουν, εγώ δεν ε΄χω όρεξη να κάνω τίποτα παρα να καθομαι στο σπιτι αλλα όχι μόνη μου..και με κανέναν άλλο μόνο με τον άντρα μου θέλω..ο οποίος επειδή συμβαίνει να ε΄χει γραφειο και πολλές φορές λειπει τότε με πιάνει α΄γχος πολυ ...το μυαλό μου μοιάζει να έχει κολλήσει..στο οτι θα παθει κατι το μικρότερο παιδι μου...πηγαίνω σε ψυχολόγο, 4 φορές τώρα, την τελευταία φορά μου είπε να πάω σε ψυχίατρο για να παρω φαρμακα..δεν το δέχτηκα..θέλω να προσπαθήσω μόνη μου γιατί πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω...η ψυχολόγος μου είπε ότι έχω καταπιέσει τον εαυτό μου πολλά χρόνια, προσπαθώντας να είμαισ ε ολους καλή και αρεστή και τώρα αυτό βγαίνει με τον τρόπο αυτό...είμαι πολύ άσχημα, έχω χάσει την όρεξη για τη ζωή, δεν ήμουνα έτσι εγώ και στενοχωριέμαι πολυ...κρίσεις πανικού δεν μπορώ ναπω ότι με έχουνε πιάσει ιδιαίτερα, παρα μόνο εκείνες τις στιμγές μαι ταραχή εσωτερική, και νομίζω ότι δεν υπα΄ρχε τίπτοα άλλο παρα μόνο οι σκεψεις μου..άσε που μετα΄λεώ για να σκέφτομαι ετσι μηπως είναι προαίσθημα ότι κατι κακό θα συμβεί??και φαύλος κύκλος...και κανείς δεν τα ξέρει αυτά..λίγο ο άντρας μου και φυσικά η ψυχολόγος..για τους άλλος απλά φαίνομαι ότι είμαι συνεχεια προβληματισμενη και στενοχωρημενη και δεν μπορούν να καταλάβουν τον λόγο..

[lloullou]

μια από τα ίδια κι εγώ. η κατρακύλα ξεκίνησε από την εγκυμοσύνη. λόγω προηγούμενων αποβολών, ήμουν συνέχεια μέσα στο άγχος όσο ήμουν έγκυος. 9 μήνες άγχος. τελικά γέννησα και όλα πήγαν καλά, αλλά ακόμα δεν ησύχασα, ίσα ίσα, τώρα με το μωρό, ένα σωρό άλλα άγχη. μονίμως έχω κάτι στο μυαλό μου, όλο αναρωτιέμαι αν είναι καλά, και τελευταία όλο σκέφτομαι τι λάθη μπορεί να έκανα στην εγκυμοσύνη και να έβλαψα το μωρό. να φανταστείτε τον τελευταίο καιρό, έχω πάθει...ακτινοβολιοφοβία. δλδ. κάπου διάβασα ότι βλάπτουν τα κινητά και τα ασύρματα τηλέφωνα όταν είσαι έγκυος, και μου έχει καρφωθεί στο μυαλό πως έκανα κακό στο μωρό, όσες φορές μιλούσα στο κινητό. όχι πως μιλούσα και με τις ώρες, αλλά όσο να'ναι.. δε λέει να μου φύγει η ιδέα. ψύχωση μιλάμε. και να'ταν μόνο αυτό! μονίμως με κάτι τρώγομαι. όλο και κάτι θα μου'ρχεται στο μυαλό και θα με κάνει χάλια, γιατί γιγαντώνεται μέσα μου, με αποτέλεσμα να με πιάνει φοβερό άγχος και να μη μπορώ να ηρεμήσω, να κλαίω και να χαλάω την ζωή μου. τι να κάνω ρε κορίτσια?? θα τρελλαθώ στο τέλος. αυτές τις μέρες σκέφτομαι να πάω σ'έναν ψυχολόγο να του μιλήσω για όλα αυτά. δε γίνεται να συνεχίσω έτσι. κοιτάζω το μωρό και αντί να το χαρώ, όλο κάτι ψάχνω και όλο περίεργα πράγματα βλέπω. όλα μου φαίνονται περίεργα. γιατί κάνει αυτό, γιατί εκείνο, τώρα γιατί το έκανε αυτό κλπ.κλπ. ουφφφ...

[νανσυ2]

καλημερα,με ανγχωσες κ μενα με το μηνυμα σου!αφου το μωρακι σου ειναι μια χαρα γιατι σκεφτεσαι τα λαθη λου εκανες οταν ησουν εγκυος?τωρα πια δεν εχει σημασια αν μιλουσες η οχι στο κινητο.οσο για τα ανγχη που εχεις τωρα μεχρι ενα σημειο ειναι φυσικο,οταν γινομαστε μανες ανγχωνομαστε για ολα,αλλα σιγα-σιγα θα το ξεπερασεις,μια φαση ειναι.

[nikol28]

μπορείτε να μου πείτε ποια βιβλία έχετε διαβάσει και σας εχουν βοηθήσει ?

[PEPI1979]

Οντως θα είναι χρησιμο να ανφερθούν μερικά βιβλία . Δυστυχώς έχω και εγώ φοβίες ουκ ολίγες .......

[Niki81]

http://www.greekbooks.gr/books/iatriki/igia/esthanthite-kala.product

[magdalini41]

http ://www.greekbooks.gr/books/iatriki/igia/esthanthite-kala.produc

τα βιβλία μπορούν να σε βοηθήσουν μέχρι ενα βαθμό, στο λέω γιατι είμαι και γω παθούσα, εχω αγοράσει παρα πολλά βιβλία ψυχολογίας αλλά πέρα απο τις γνώσεις δεν μπορω να πω ότι βοηθήθηκα.Με βοήθησε πολύ η ψυχολόγος που πήγαινα, και επίσης το forum αυτό που το ανακάλυψα μόλις χθές.Διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται όπως εγω , και νιώθω ήδη καλλίτερα.

[Aggeloudia]

Χρειάζεται καιρος και προσπάθεια για να νιώσεις καλά οταν είσαι στον πατο της θάλασσας, αλλά η αρχη ειναι το 50% του δρόμου που εχεις να περπατήσεις για να βγεις απο το τούνελ.Μπράβο σου και συνέχισε!!!!

[VALMAN]

κορίτσια μου,διάβασα όλα όσα έχετε γράψει και πραγματικά βρήκα πάρα πολλά κοινά και θα ήθελα τη βοήθεια σας

και εγω πραγματικα δε ζω!!!!!!!!όοοολη ημερα ειναι με κακες σκέψεις για τα παιδια ,εμενα και όλους γενικά!!!έχω φτασει σε σημείο να έχω παραμελήσει τόσο πολυ τον εαυτό μου γιατι ...νίωθω ένοχη εγω να καλλωπίζομαι και να έχω κατι εγώ η (χειρότερα ) τα παιδια!!!!!έχω παρει 30 κιλά μετα τις γέννες γιατι εκει ξεσπω ..στο φαγητό!!!!

εμενα παλι το πρόβλημα (γιατι και εγω θεωρω ότι το ψάχνω μέσα μου πολύ)είναι γιατί ,να χτυπησω ξύλο,δεν μας έχει συμβεί κατι κακό στην οικογένεια και λέω "δεν μπορεί,από καπου μας τη φυλά το κακό!!!"ιδίως με τον καρκίνο εχω πολύ μεγαλη φοβία

γενικά δεν φοβάμαι οτιδηποτε τραυματισμο,ταξίδια,δυστυχηματα κτλ ,φοβάμαι τα ανίατα και συγκεκριμένα τον καρκίνο

με το παραμικρό τρεχω τα μικρα για εξετάσεις ,ο παιδίατρος δεν με αντέχει άλλο,αλλα επίσης αλλες φορες φοβάμαι τοοοοοοσο που δεν πάω στο γιατρο και βασανίζομαι όλη μερα οτι κατι τρέχει αλλα΄δεν κάνω και τίποτα

ο άντρας μου είναι ηρωας που με ανέχεται νομίζω και με στηρίζει αλλα ζορίεται και αυτός ,το βλέπω!!!ψυχολόγο εννειται πως πρέπει να επισκεφτω αλλα τα οικονομικά δεν το επιτρέπουν

έχω πολλα να σας πω και θα το ηθελα γιατι και μόνο που διάβασα΄λίγο μου έκανε καλο

ευχαριστω

Βίκη

[gentriana]

εμενα παλι το πρόβλημα (γιατι και εγω θεωρω ότι το ψάχνω μέσα μου πολύ)είναι γιατί ,να χτυπησω ξύλο,δεν μας έχει συμβεί κατι κακό στην οικογένεια και λέω "δεν μπορεί,από καπου μας τη φυλά το κακό!!!"ιδίως με τον καρκίνο εχω πολύ μεγαλη φοβία

 

Αυτό σκέφτομαι κι εγώ. Δεν έχω βιώσει ως τώρα τίποτε τραγικό. Μόνη εξαίρεση βέβαια ο τοκετός μου όπου κινδύνεψα, αλλά τελικά το ξεπέρασα και είμαστε όλοι καλά. Σκέφτομαι πως δε γίνεται να είμαι τόσο τυχερή και ίσως η μοίρα μου το φυλάει! Τώρα πια φοβάμαι πολύ για το παιδί μου.

Επίσης κάνω και το άλλο: προσπαθώ να προλάβω με τη σκέψη το κακό, μη με πιάσει απροετοίμαστη! Δηλαδή κάνω όλες τις κακές σκέψεις, θεωρώντας πως έτσι εμποδίζω τη μοίρα να μου τη φέρει! Ίσως νομίζω πως ξορκίζω κιόλας έτσι το κακό.

Η αλήθεια είναι πως ο μόνος φόβος που δεν είχα για τον τοκετό ήταν μην πάθω εγώ κάτι. Κι αυτό τελικά μου συνεβη. Φοβόμουν για το παιδί αν θα ναι καλά, μην δεν αντέξω τον πόνο κλπ, αλλά δε φοβήθηκα γιατη δική μου ζωή. Και εδώ η μοίρα με βρήκε απροετοίμαστη και μου την έφερε!

Οποτε χαλαρώνουν οι φόβοι μου νιώθω μια ανασφάλεια, ότι δεν πρέπει να επαναπαύομαι!

Άντε να βγάλεις άκρη...

[VALMAN]

Αυτό σκέφτομαι κι εγώ. Δεν έχω βιώσει ως τώρα τίποτε τραγικό. Μόνη εξαίρεση βέβαια ο τοκετός μου όπου κινδύνεψα, αλλά τελικά το ξεπέρασα και είμαστε όλοι καλά. Σκέφτομαι πως δε γίνεται να είμαι τόσο τυχερή και ίσως η μοίρα μου το φυλάει! Τώρα πια φοβάμαι πολύ για το παιδί μου.

Επίσης κάνω και το άλλο: προσπαθώ να προλάβω με τη σκέψη το κακό, μη με πιάσει απροετοίμαστη! Δηλαδή κάνω όλες τις κακές σκέψεις, θεωρώντας πως έτσι εμποδίζω τη μοίρα να μου τη φέρει! Ίσως νομίζω πως ξορκίζω κιόλας έτσι το κακό.

Η αλήθεια είναι πως ο μόνος φόβος που δεν είχα για τον τοκετό ήταν μην πάθω εγώ κάτι. Κι αυτό τελικά μου συνεβη. Φοβόμουν για το παιδί αν θα ναι καλά, μην δεν αντέξω τον πόνο κλπ, αλλά δε φοβήθηκα γιατη δική μου ζωή. Και εδώ η μοίρα με βρήκε απροετοίμαστη και μου την έφερε!

Οποτε χαλαρώνουν οι φόβοι μου νιώθω μια ανασφάλεια, ότι δεν πρέπει να επαναπαύομαι!

Άντε να βγάλεις άκρη...

 

σαν να τα εγραψα εγώ!!!!!!!!!!!!!!!τελειώς όμως!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[gentriana]

Την έχουν κι άλλοι τη διαστροφή αυτή;

[VALMAN]

και πως το χειριζόμαστε αυτό ρε κορίτσια?εμενα προσωπικά με έχει πάρει πάρα πολύ από κάτω

πόσο καιρό περίπου απαιτούνται επισκέψεις σε ψυχολόγο για να δει καποιος διαφορά σε αυτά που νιώθει?

και υπάρχει γιατρειά ή θα γεράσω με αυτους τους φόβους?χωρίς να ευχαριστιέμαι τίποτα και χωρίς να ζω τίποτα!!!!!

[alphae]

Είμαστε τελικά τόσες πολλές!!! Τα φάρμκα των ψυχιάτρων έχω ακούσει πως σε παχαίνουν και σε πρίζουν αληθεύει;

[viki35]

Κοριτσια ειμαι χρονια ολοκληρα φοβικη , φοβαμαι απιστευτα πολλες φορες τη βδομαδα , καποιες φορες και καθημερινα . Κρισεις πανικου , εχουνε βεβαια χρονια να με πιασουνε , για ενα διαστημα δεν εβγαινα ουτε ε3ω για τσιγαρα στο περιπτερο , με βοηθησε πολυ ο αντρας μου και τοτε γκομενος μου να το ξεπερασω και βεβαια η ψυχοθεραπεια μου την οποια συνεχιζω εως τωρα . Η συμπτωματολογια μου εχει περασει απο πολλα ψυχοσωματικα συμπτωματα , ταχυπαλμιες (πλεον δεν τις φοβαμαι και δεν με πιανουνε , τι τυχαιο και περιεργο.... ) , δυσπνοια , εκτακτοσυστολικες αρρυθμιες (αυτο το τρεμω σαν τρελλη καθε μερα ολη μερα αυτο σκεφτομαι , απλα με κανει οτι οτι θελει ) , ε3ετασεις??? παρα πολλες , νοσοκομεια , καρδιογραφηματα , υπερυχους καρδια , τριπλεξ , χολντερ 24ωρο τα παντα , τα παντα , συμπερασμα ??? τρελλο αγχος , τρελλος φοβος ,ο φοβος τα κανει χειροτερα και ολα γινονται παλι συμπτωματα . Ο ψυχολογος μου με εχει κανει παρα πολυ καλο , τουλαχιστον τωρα βγαινω ε3ω μονη σαν να μην συμβαινει τπτ , και χωρις να φοβαμαι και περπαταω οπου θελω . Οχι χαπια δεν θελω να παρω , ουτε ηρεμιστικα , ουτε καποιο αντικαθληπτικο . Εμαθα να ζω με ολα αυτα , και σιγουρα καποια μερα θα τα 3επερασω .

[DEPY27]

Κορίτσια εγω εχω φοβια οτι κατι εχω εδω και δυο μηνες.πριν δεκα χρονια εχασα τον αδερφο μου απο ογκο στο κεφαλι.τωρα εδω και δυο μηνες εχω τον ξαδερφο μου με λευχαιμια.και και τοτε εχουν αρχισει οι φοβιες μου.δεν εχω ορεξη να φαω να βγω να ασχοληθω με τα παιδια μου οπως πριν.ειχα λιγο προισμενους λεμφαδενες που δεν μου περναγαν και ακομα πιστευω οτι εχω ελεγα εχω λευχαιμια.πηγαινα στους γιατρους μου ελεγαν οτι δεν ειναι τιποτα.ποναγα στο θωρακα εκανα ακτινογραφία καθαρη.εβγαλα κατι ασπρα σημαδια στα ποδια μου ημουν σιγουρη οτι ειναιλευκη.πηγα σε δυο δερματολογους μου ειπαν οτι δεν ειναι.αλλα εγω ακομα δεν εχω πιστει.τωρα εχω τεσσερις πεντε μερες που εχω βγαλει κατι μικρες μελανιες στα ποδια μου και δω αγχωθει παλι οτι ειναι σημαδι λευχαιμιας.πηγα σε ψυχολογο και μου ειπε οτι εχω διαταραχη αγχους υποχονδριου.θα κανουμε καποιες συνεδριες και θα δειξει.ενω καποιες φορες ανακουφιζομαι μου εμφανιζεται παλι καποιο συμπτωμα και παλι απο την αρχη.

[polina26]

Κορίτσια εγω εχω φοβια οτι κατι εχω εδω και δυο μηνες.πριν δεκα χρονια εχασα τον αδερφο μου απο ογκο στο κεφαλι.τωρα εδω και δυο μηνες εχω τον ξαδερφο μου με λευχαιμια.και και τοτε εχουν αρχισει οι φοβιες μου.δεν εχω ορεξη να φαω να βγω να ασχοληθω με τα παιδια μου οπως πριν.ειχα λιγο προισμενους λεμφαδενες που δεν μου περναγαν και ακομα πιστευω οτι εχω ελεγα εχω λευχαιμια.πηγαινα στους γιατρους μου ελεγαν οτι δεν ειναι τιποτα.ποναγα στο θωρακα εκανα ακτινογραφία καθαρη.εβγαλα κατι ασπρα σημαδια στα ποδια μου ημουν σιγουρη οτι ειναιλευκη.πηγα σε δυο δερματολογους μου ειπαν οτι δεν ειναι.αλλα εγω ακομα δεν εχω πιστει.τωρα εχω τεσσερις πεντε μερες που εχω βγαλει κατι μικρες μελανιες στα ποδια μου και δω αγχωθει παλι οτι ειναι σημαδι λευχαιμιας.πηγα σε ψυχολογο και μου ειπε οτι εχω διαταραχη αγχους υποχονδριου.θα κανουμε καποιες συνεδριες και θα δειξει.ενω καποιες φορες ανακουφιζομαι μου εμφανιζεται παλι καποιο συμπτωμα και παλι απο την αρχη.

 

με τα ματια σου που έτρεχαν τελικά τι έγινε???

βοηθησαν τα δακρυα καθόλου???

μπραβο σου που πήγες σε ψυχολογο να δεις θα σε βοηθησει πολύ.. κυριως ηρέμησε τιποτα δεν έχεις..

εμένα προχτες πέθανε ο αδερφός της μανας μου απο καρδια ξαφνικά.. καρδια έχει και ο άλλος αδερφός αυτό όμως δεν σημαινει πως έχω και εγώ.. αν φοβασαι κάνεις προληπτικές εξάτασεις και τέλος..

μετά απλά βαθιές ανάσες..

σου ευχομαι να δεις βελτιίωση σε όλα

καλες γιορτές

[DEPY27]

Τα ματια μου ειναι ενταξει τωρα αλλα πανω που μου περναει κατι ολο και κατι αλλο βρισκω.σημερα εχω αγχωθει με τις μελανιες μου και ειμαι σιγουρη οτι ειναι κατι κακο.ας ελπισουμε οτι δεν ειναι τιποτα και θα μου φυγουν αυτες οι εμμονες γιατι ειναι ψυχοφθορες.καλες γιορτες και σε σενα.

[alan]

Είσαι σίγουρη γι'αυτό.Ηρεμηστικά-αγχολυτικά δε μπορεί να σου δώσει και ο ψυχολόγος αν θεωρησει οτι τα χρειαζεσαι?

 

 

Είμαι παντελώς βέβαιη. Αν ο ψυχολόγος θεωρείσει οτι χρειάζεσαι φαρμακευτική βοήθεια είναι υποχρεωμένος να σε παραπέμψη σε ψυχιάτρο. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!!!! Βέβαια αν σε παραπέμψει σε ψυχιατρο ο ψυχολογος δεν σημαινει οτι σε στέλνει για φάρμακο (ΜΗΝ ΒΙΑΣΤΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ)

[alan]

και πως το χειριζόμαστε αυτό ρε κορίτσια?εμενα προσωπικά με έχει πάρει πάρα πολύ από κάτω

πόσο καιρό περίπου απαιτούνται επισκέψεις σε ψυχολόγο για να δει καποιος διαφορά σε αυτά που νιώθει?

και υπάρχει γιατρειά ή θα γεράσω με αυτους τους φόβους?χωρίς να ευχαριστιέμαι τίποτα και χωρίς να ζω τίποτα!!!!!

 

 

Εξαρτάτε απο τι κουβαλάς, και πόσο διατεθημένη είσαι να ανοιχτείς και να είσαι ειλικρινης με τον εαυτό σου!!!

Το τι κουβαλάς δεν είναι μονο αυτο που εσενα σε πονάει πιο πολύ και το θυμάσαι, είναι και αυτα που σε πονέσαν και ειπες "τα ξεπέρασα εγω ειμαι δυνατη" αλλα αφήσαν πληγη.

Το ποσο θα ανοιχτείς έχει να κανει με την ιδιοσυγρασία σου και τον τροπο που μεγάλωσες (αμα η νοοτροπία στο σπιτι ηταν να γινεται χαμός αλλα στον κόσμο να δειχνουμε τελειοι και εσυ το υοθέτησες .....)

Το ποσο ειλικρινής έχει να κανει οχι με τις πραγματικές σου προθέσεις (φυσικά και θελεις να λες αληθεια στον εαυτό σου), αλλα με το ποσο πνάει αυτο που θελεις να διαχειριστής και ποσο σε πιεζει: δλδ ειμαστε φτιαγμένοι να προφυλάσουμε τον εαυτο μας απο τον πόνο, οπότε αν καταλαβαινεις οτι αυτο που παει να βγει κουβαλαει ΜΕΓΑΛΟ πονο, αυτοματα θα προσπαθησεις να του "κρυφτείς". Ειναι η αυτοάμυνα μας, οχι οτι ειμαστε ψεύτες.!!! Για αυτο τον λόγο δεν μπορουν όλοι να πανε στον ψυχολόγο: μονο οι πολλοί δυνατοί!!! Οι άλλοι προσπαθουν σιγά-σιγά μόνοι τους, δεν αντέχουν να ανοιχτουν, δεν αντεχουν τον πονο τους, οχι γιατι ειναι αδυναμοι, αλλα γιατι αυτο ο πόνος είναι μεγαλος για τους ίδιους!!!!!

 

Καλή δυναμη!!!!

[xazomama2010]

Δεν το πιστευω οτι επεσα πανω σ αυτο το θεμα. Πραγματικα εκει που νομιζεις οτι εισαι η μοναδικη που εχεις αυτο το πράγμα ή μαλλον σε κανουν και καποιοι αλλοι να το νομιζεις αυτο που ειναι στον περιγυρο σου και φαινονται τοσο ευτυχισμενοι.

Πριν πολλα χρονια εχασα πολυ δικο μου ατομο απο καρκινο και μετα απο λιγο τον παππου μου απο καρδια. Τη μια μερα ηταν καλα και την αλλη ντρουν το τηλεφωνο παει ο παππους. Ξαφνικα γυρισε το μυαλο μου και αρχισα να σκευτομαι και να βλεπω σημαδια οτι δεν ειμαι καλα. Πριν οαω στο γιατρο εμπεινα σε μια διαδικασια οτι παει τωρα ειμαι αρρωστη μολις μου ελεγε ο γιατρος οτι ειμαι καλα ξαφνικα με επιαναν αλλα συμτωματα πηγαινα σε αλλον γιατρο για τα εκαστοτε συμτωματα. Τι μα σας πω! Οταν γνωρισα τον αντρα μου ξαφνικα εκεινη την περιοδο μου περασαν ολα (ερωτας) δεν ειχα τιποτα. Μετα το γαμο και την πρωτη εγκυμοσυνη που απεβαλα ξαναεπανηλθαν ολα στη δευτερη δεν ηταν καλη αλλα τα καταφεραμε και μετα ολο αυτο γυρισε στο μωρο "γιατι δεν αυτο, γιατι εκεινο, τι ειναι αυτο " Η παιδιατρος εδειξε καταννοηση γιατι ημουν πρωτομανα ευτυχος. Προσπαθω να το ξεπερασω αλλα τωρα τελευταια λιγο εχει χειροτερεψει διοτι νομιζω οτι κατι θα παθω και δεν θα δω το παιδι μου να μεγαλωνει. Ευτυχος που ο αντρας μου το γυρναει στην πλακα και δεν με δινει σημασια σ αυτες τις κοτσανες οπως τις αποκαλει και μου λεει οτι οταν θα φτασεις στα 90 θα αρχισεις επιτελους να ζεις. Πρεπει να δω κι εγω εναν ψυχολογο απλα εμενα δεν ειναι παντα αραια και που το ξεπαιρναω μονη μου και κανει καιρο να με πιασει παθαινω κρισεις πανικου οχι εντονες με ταχυκαρδιες ή με σφυξιμο.

Παντως τελικα πολυ καλο το forum ξαφνικα οτν διαβασα τις ιστοριες σας εννιωσα πολυ καλυτερα

[teacher40]

Αν και βλέπω ότι έχει ένα χρόνο να δημοσιευτεί μήνυμα στο συγκεκριμένο φόρουμ, ελπίζω κάποιος να το δει και να απαντήσει γιατί κι εγώ...τρελαίνομαι. Ο άντρας μου έχει ένα θέμα υγείας σοβαρό αλλά που βρίσκεται σε καλή κατάσταση αυτη τη στιγμή. Ανακαλύψαμε πριν ένα χρόνο ότι έχει μια ήπιας μορφής νεφρική ανεπάρκεια - το ένα του νεφρό λειτουργεί 70% και το άλλο 30%. Αρχικά ο γιατρός συνέστησε περιορισμό του κρέατος, προσοχή στο αλάτι και εξετάσεις ανά τρίμηνο. Τρελάθηκα, έφερα διαιτολόγο, του ζύγιζα τα πάντα, πίστευα ότι σύντομα θα φτάσει στο στάδιο της αιμοκάθαρσης. Αποτέλεσμα; Μετά από 6 μήνες ο γιατρός μου είπε κόψε τη δίαιτα, χάνει πολλά κιλά, είπαμε να προσέχεται αλλά όχι κι έτσι...κάντε μια κανονική διατροφή χωρίς υπερβολές. Τέλος πάντων...η δίαιτα είχε σαν αποτέλεσμα να φτάσει η κρεατινίνη του στα ανώτερα φυσιολογικά. Τότε ανακαλύπτουμε μια ύποπτη κύστη στα νεφρά και κάνουμε άπειρες αξονικές να δούμε αν είναι καρκίνος. Μετά από 1 χρόνο τελος πάντων για να μην τα πολυλογώ, η κρεατινίνη είναι σταθερή στα ανώτερα φυσιολογικά και έχουμε οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι οι κύστες δεν είναι καρκίνος αλλά τις δημιουργεί ένα αντίσωμα. Αυτό το συμπέρασμα δεν είναι επιβεβαιωμένο, χρειάζεται βιοψία νεφρού, αλλά είναι μόνο θέμα τυπικό η επιβεβαιώση (ο γιατρός είναι σίγουρος ότι είναι αυτό). Το πρόβλημα ειναι ότι είναι μια πάθηση που έχει ανακαλυφθεί πρόσφατα - μια μορφή αυτοανοσίας - συνεπώς δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί. Ο γιατρός λέει ότι θα κάνει θεραπεία κορτιζόνης και πιστεύει ότι ή θα εξαφανιστούν οι κύστες ή θα παραμείνουν ως έχουν στη χειρότερη. Αλλά...δεν ξέρουμε αν θα ξαναεμφανιστούν.

 

Όλα αυτά τα λέω για να καταλάβετε από που ξεκινάει ο φόβος μου. Εμένα λοιπόν το μυαλό μου πάει στο χειρότερο. Ότι δε θα αντιδράσει ο οργανισμός με την κορτιζόνη κι ότι θα χειροτερέψει και...θα πεθάνει από αυτό και μάλιστα σε λίγα χρόνια. Και θέλουμε να κάνουμε παιδάκι και σκέφτομαι: να κάνουμε να έχω κάτι δικό του, ένα κομμάτι του αλλά....πώς θα το βγάλω πέρα μόνη. Δε με πιάνουν ταχυπαλμίες και τέτοια αλλά κλαίω μόνη μου στο σπίτι γοερά....και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να κάνω τίποτα άλλο...πχ να διαβάσω για τα μαθήματά μου (είμαι εκπαιδευτικός). Και όλη αυτή η κατάσταση μου δημιουργεί νεύρα. και μαλώνω και με τον άντρα μου και με τους γονείς μου και γενικά δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. και με τα παιδάκια στη δουλειά...υπομονή μηδέν! καταλαβαίνω ότι και το σπίτι μου θα χαλάσω και τη δουλειά μου έτσι και πιθανότατα και την υγεία μου. αλλά δεν μπορώ να το αποβάλω. θέλω να πάω σε ψυχολόγο αλλα σκέφτομαι τα λεφτά. γιατί βέβαια δε θα είναι για μία φορά...

 

το περίεργο είναι ότι δε φοβάμαι μήπως πάθω κάτι εγώ. αυτό δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου. φοβάμαι μόνο για τον άντρα μου. και δεν είναι ότι νιώθω ανύμπορη χωρίς αυτόν. μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν, πάντα θεωρούσα ότι μπορώ να ζήσω και μόνη και να τα καταφέρω. με φοβίζει η ιδεά να τον δω να υποφέρει ή να φοβάται...αυτό δεν μπορώ να αντέξω...

[elenip]

Αν και βλέπω ότι έχει ένα χρόνο να δημοσιευτεί μήνυμα στο συγκεκριμένο φόρουμ, ελπίζω κάποιος να το δει και να απαντήσει γιατί κι εγώ...τρελαίνομαι. Ο άντρας μου έχει ένα θέμα υγείας σοβαρό αλλά που βρίσκεται σε καλή κατάσταση αυτη τη στιγμή. Ανακαλύψαμε πριν ένα χρόνο ότι έχει μια ήπιας μορφής νεφρική ανεπάρκεια - το ένα του νεφρό λειτουργεί 70% και το άλλο 30%. Αρχικά ο γιατρός συνέστησε περιορισμό του κρέατος, προσοχή στο αλάτι και εξετάσεις ανά τρίμηνο. Τρελάθηκα, έφερα διαιτολόγο, του ζύγιζα τα πάντα, πίστευα ότι σύντομα θα φτάσει στο στάδιο της αιμοκάθαρσης. Αποτέλεσμα; Μετά από 6 μήνες ο γιατρός μου είπε κόψε τη δίαιτα, χάνει πολλά κιλά, είπαμε να προσέχεται αλλά όχι κι έτσι...κάντε μια κανονική διατροφή χωρίς υπερβολές. Τέλος πάντων...η δίαιτα είχε σαν αποτέλεσμα να φτάσει η κρεατινίνη του στα ανώτερα φυσιολογικά. Τότε ανακαλύπτουμε μια ύποπτη κύστη στα νεφρά και κάνουμε άπειρες αξονικές να δούμε αν είναι καρκίνος. Μετά από 1 χρόνο τελος πάντων για να μην τα πολυλογώ, η κρεατινίνη είναι σταθερή στα ανώτερα φυσιολογικά και έχουμε οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι οι κύστες δεν είναι καρκίνος αλλά τις δημιουργεί ένα αντίσωμα. Αυτό το συμπέρασμα δεν είναι επιβεβαιωμένο, χρειάζεται βιοψία νεφρού, αλλά είναι μόνο θέμα τυπικό η επιβεβαιώση (ο γιατρός είναι σίγουρος ότι είναι αυτό). Το πρόβλημα ειναι ότι είναι μια πάθηση που έχει ανακαλυφθεί πρόσφατα - μια μορφή αυτοανοσίας - συνεπώς δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί. Ο γιατρός λέει ότι θα κάνει θεραπεία κορτιζόνης και πιστεύει ότι ή θα εξαφανιστούν οι κύστες ή θα παραμείνουν ως έχουν στη χειρότερη. Αλλά...δεν ξέρουμε αν θα ξαναεμφανιστούν.

 

Όλα αυτά τα λέω για να καταλάβετε από που ξεκινάει ο φόβος μου. Εμένα λοιπόν το μυαλό μου πάει στο χειρότερο. Ότι δε θα αντιδράσει ο οργανισμός με την κορτιζόνη κι ότι θα χειροτερέψει και...θα πεθάνει από αυτό και μάλιστα σε λίγα χρόνια. Και θέλουμε να κάνουμε παιδάκι και σκέφτομαι: να κάνουμε να έχω κάτι δικό του, ένα κομμάτι του αλλά....πώς θα το βγάλω πέρα μόνη. Δε με πιάνουν ταχυπαλμίες και τέτοια αλλά κλαίω μόνη μου στο σπίτι γοερά....και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να κάνω τίποτα άλλο...πχ να διαβάσω για τα μαθήματά μου (είμαι εκπαιδευτικός). Και όλη αυτή η κατάσταση μου δημιουργεί νεύρα. και μαλώνω και με τον άντρα μου και με τους γονείς μου και γενικά δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. και με τα παιδάκια στη δουλειά...υπομονή μηδέν! καταλαβαίνω ότι και το σπίτι μου θα χαλάσω και τη δουλειά μου έτσι και πιθανότατα και την υγεία μου. αλλά δεν μπορώ να το αποβάλω. θέλω να πάω σε ψυχολόγο αλλα σκέφτομαι τα λεφτά. γιατί βέβαια δε θα είναι για μία φορά...

 

το περίεργο είναι ότι δε φοβάμαι μήπως πάθω κάτι εγώ. αυτό δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό μου. φοβάμαι μόνο για τον άντρα μου. και δεν είναι ότι νιώθω ανύμπορη χωρίς αυτόν. μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν, πάντα θεωρούσα ότι μπορώ να ζήσω και μόνη και να τα καταφέρω. με φοβίζει η ιδεά να τον δω να υποφέρει ή να φοβάται...αυτό δεν μπορώ να αντέξω...

 

Συγνώμη βρε κοπέλα μου αλλά υπάρχει κόσμος που έχει σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσει και εσύ αναλώνεις την ζωή σου περιμένοντας το χειρότερο!!! το καταλαβαίνεις και μόνη σου ότι σε κάποια πράγματα παραλογίζεσαι πάρτο αλλιώς γενικά.... μπορείς εσύ να διασφαλίσεις το μέλλον? αύριο κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει.... θεωρούμε δεδομένο ότι εμείς θα ζήσουμε 100 χρόνια και ο διπλανός μας που έχει κάποιες προυποθέσεις για μία ασθένεια θα πάει πριν από εμάς.... ζήσε το σήμερα και άσε το αύριο.. κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλλάσει η μοίρα.. το μόνο που κάνεις είναι να χάνεις απλώς την ζωή σου... με τον φόβο μην χάσεις το αύριο χάνεις το σημερα.. με την λογική τη δική σου κανείς δεν πρέπει να κάνει τίποτε στη ζωή σου.. και εμένα η μητέρα μου έκανε 2 παιδιά και ο πατέρας μου πέθανε ξαφνικά όταν ήμασταν μικρά παιδιά... δεν το ήξερε η γυναίκα όμως ότι θα μεγαλώσει ξαφνικά 2 παιδιά μόνη της.. έτσι είναι η ζωή.. δυστυχώς... στο χέρι μας είναι αν θα την ζήσουμε ή θα την αφήσουμε να περνάει με το άγχος μήπως την χάσουμε... δεν θέλω να σε στενοχωρήσω αλλά ήδη την χάνεις.... πρέπει να μιλήσεις με κάποιον ειδικό... το οικονομικό το θεωρώ δικαιολογία.. εάν σε χαλάει αυτό που ζεις άλλαξέ το.. αλλιώς θα κακομοιριάζεις μια ζωή.... στα γράφω με πολύ αγάπη όλο αυτό και είναι πράγματα που λέω και στην κολλητή μου που περνάει την ίδια φάση με εσένα (για άλλους λόγους βέβαια, αλλά ο παρανομαστής κοινός)