Αγχος αποχωρισμού

[anna]

Γειά σας!

Εχω ένα κοριτσάκι 3 χρόνων και τον τελευταίο καιρό εμφανίζει έντονο άγχος αποχωρισμού.

Πάντα έδειχνε μία υπερβολική εξάρτηση σε εμένα και δεν έδειχνε προθυμία να έρθει σε επαφή με άλλα παιδάκια.Για να βοηθήσουμε την κοινωνικοποίηση της την γράψαμε τον Σεπτέμβρη σε παιδικό σταθμό. Δεν προσαρμόστηκε καλά, η παιδαγωγός έκρινε ότι δεν είναι έτοιμη για παιδικό σταθμό και μας παρέπεμψε σε ψυχολόγο.Μέχρι να δούμε την ψυχολόγο την διακόψαμε και δεν την συνεχίσαμε ούτε και αφού μιλήσαμε με την ψυχολόγο που βρήκε φυσιολογική την αντίδραση της και συνέστησε να συνεχίσει.Μετά την γράψαμε σε δημιουργική απασχόληση στον δήμο μας για παιδάκια 3-6 ετών.Είναι πολύ ωραίο πρόγραμμα, με αξιόλογους παιδαγωγούς.Αλλά ούτε εκεί θέλει να πηγαίνει .Ενω δείχνει να περνάει καλά και συμμετέχει στα παιγνίδια, στο σπίτι με παρακαλάει να μην την πάω, λέει ότι φοβάται που την αφήνω μόνη και σχεδόν την πάω σέρνοντας

Είμαστε μπερδεμένοι και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Να την διακόψουμε και από αυτό το πρόγραμμα και να περιμένουμε να μεγαλώσει κι άλλο μήπως και ανεξαρτοποιηθεί ή να επιμείνουμε και άλλο μέχρι να το ξεπεράσει?

Επίσης πως να την βοηθήσουμε να αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό της και να ανοίξει τα φτερά της?

Περιμένω με ανυπομονησία την γνώμη σας.Ευχαριστώ

[Μαρια Στυλιανακη]

Γειά σου Άννα!

 

διάβασε αυτά τα γενικά οπωσδήποτε για να είσαι προετοιμασμένη

 

Πρώτη μέρα στον παιδικό http://parents.org.gr/psych/?sid=151

 

Εδώ διάφορα αλλα σχετικά που έχω γράψει σε άλλα αντίστοιχα τόπικ εδώ:

 

αν λοιπόν η xxxx πριν απο το παιδικό σταθμό δεν είχε πολλές επαφές με πολλά παιδακια πριν, λογικό είναι (και σε κάθε παιδί λογικό είναι ) να της φαίνεται (φυσικά και για τους λόγους που αναφέρεις), βουνό, το να τα βγάλει πέρα σε μία μεγάλη ομάδα παιδιών -

(πόσα παιδιά είναι στην τάξη της ?)

 

ένα άλλο θέμα τεράστιο είναι το άν σας πίεσαν να φύγετε απο την πρώτη μέρα που πήγατε στον παιδικό σταθμό. ..

Είναι δυστυχώς ένα πράγμα που συμβαίνει στην Ελλάδα ενώ σε όλο τον κόσμο είναι φυσιολογικό τις πρώτες μέρες να μένει ένα οικείο πρόσωπο στον παιδικό σταθμό έτσι ώστε να συνηθίσει το παιδί σιγά σιγά και να μην του έρθει "κεραμίδα" ουρανοκατέβατη, ότι ξαφνικά θα φύγει ο γονιός. ...

 

κανονικά, πρέπει οι γονείς ανεξαρτήτως ηλικίας του παιδιού, να μπορούν να μείνουν εκεί, αλλά ΟΧΙ μεσα στην τάξη.

 

σε ηλικίες απο 2 εώς και 4-5 που γίνεται η προσαρμογή των παιδιών, είναι σημαντικό ο γονέας να παρευρίσκεται για 4-5 μέρες στον παιδικό σταθμό, κάθοντας π.χ. σε ένα πάγκο, ΕΞΩ απο τον χώρο που γίνεται η συνάντηση της ομάδας των παιδιών, ΧΩΡΙΣ να επεμβαίνει, και ιδανικά να διαβάζει ένα βιβλίο. (το "έξω" και το "χωρίς να επεμβαίνει" είναι πολύ σημαντικά)

 

Το ίδιο σημαντικό είναι όμως το να ενθαρρύνουν το παιδί να βγαίνει όποτε θέλει να δεί ότι ο γονιός του είναι εκεί. Για αυτό το λόγο η πορτα είναι ανάγκη να είναι ανοιχτή. Έτσι θα ξέρει ότι η δασκάλα του είναι συμμαχός του και όχι εχθρός.

 

Ο στόχος είναι απλά το παιδί να έχει την σιγουριά ότι είναι εκεί ο γονέας του και σταδιακά αυτές τις μέρες να αναπτύξει το αίσθημα της ασφάλειας απέναντι στην δασκάλα του και να την εμπιστευτεί - και να μην τον πειράζει να φύγει ο γονιός του στην τελική.

 

Δεν ειναι δουλειά του γονιού να μιλήσει στο παιδί εκείνη την ώρα αλλά η ώρα της δασκάλας.

εάν η δασκάλα η ίδια ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ, ή δεν έχει οδηγίες να προσπαθήσει, τότε ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να γίνει προσαρμογή του παιδιού.

Οποιαδήποτε προσπάθεια δικιά σου εκείνη την ώρα, το παιδί σου θα την εκλάβει σαν προσπάθεια να το διωξεις απο κοντά του.

 

αυτά τα γενικά για αρχή, για το θέμα της προσαρμογής και του αποχωρισμού.

Όπως διάβασες σε αυτή την ηλικία χρειάζεται ένα διάστημα για να προσαρμοστεί ένα παιδί.

 

Ρώτα τις δασκάλες όταν λείπεις περνάει καλά? παίζει?

εάν ναι, τότε μήν σταματήσεις το πρόγραμμα. Περνάει την φάση στην οποία θρηνεί την απώλειά σου απο όλες τις χαρούμενες στιγμές της ημέρας.

 

Αυτό το στάδιο είναι φυσιολογικό να στεναχωρεί τα παιδιά ιδιαίτερα εάν είναι κάτι απότομο δηλ δεν είχαν καμία άλλη επαφή με το σχολείο, και μπορεί να κρατήσει (το κλάμα κτλ) μήνες ανάλογα με το κάθε παιδι.

 

Κάνω κάποιες ομάδες στο "έλα να παίξουμε" για γονείς και παιδιά μαζί που είναι καλές για πρίν πάει ένα παιδι στον παιδικό. Τα βοηθάει να ανοιξουν τα φτερά τους πρώτα, πριν αποχωριστούν τη μαμά /μπαμπά.

Διάβασε εδώ για αυτό http://parents.org.gr/news/?sid=149

 

όμως αφού έχετε αρχίσει ήδη δυο φορές κάτι θα πρότεινα να μην κανετε κατι αλλο και να μείνετε σε αυτο που κάνει τωρα για να αισθάνεται ότι δεν αλλαζουν όλα κάθε λίγο. Ρωτήστε και την ψυχολογο για αυτο το θέμα της σταθερότητας να δείτε τι θα σας πεί, αν δηλαδή καλύτερα να μείνετε σε αυτό που κάνει τώρα.

 

Πάντως οι παιδαγωγοί επειδή συνήθως βρίσκονται σε τάξεις μεγάλες (μία παιδαγωγός με πάνω απο 15 3χρονα παιδάκια είναι ήδη πολύ μεγάλη τάξη) όπου δεν μπορούν να δώσουν μεγάλη προσοχή σε ένα παιδί που την χρειάζεται συχνά το λένε αυτό ... με άσχημα αποτελέσματα φυσικά για ένα παιδί. Ισως απλως χρειαζόταν περισσότερη προσοχή.

Αυτό πάντως είναι καλό που έγινε απο την άλλη πλευρά, γιατί προφανώς εκεί δεν είχαν δυνατότητα να δώσουν την προσοχή που χρειαζόταν το παιδί σου ή τις κατάλληλες συμβουλές για να προσαρμοστεί.

Στο μέλλον, θα στρεφόμουν σε άλλο παιδικό. Μικρή τάξη, και στην αρχή να είσαι εκεί, όπως έχω αναφέρει πιό πάνω.

[Μαρια Στυλιανακη]

Σας είπε η ψυχολόγος ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της ή είναι φόβος δικός σου αυτό?

Ρώτα την δασκάλα του προγράμματος που πάει τώρα να σου πεί με λεπτομέρειες αν όντως δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Ισως όταν δεν είσαι εκεί να είναι διαφορετική.

 

Εάν όντως θέλει ενθάρρυνση σε αυτό, τότε απλώς με πολύ επιβράβευση σε όποια της προσπάθεια, χωρίς εστιασμό στο αποτέλεσμα...!

 

Μάθετε της να διεκδικεί αυτά που θέλει με το να μιλάει. όταν δεν της δίνουν κάτι να μήν απελπίζεται, ... αυτά όμως πρέπει να γίνουν απο την παιδαγωγό όταν είναι με τα άλλα παιδιά... ή απο σένα όταν έιναι με άλλα παιδιά...

[anna]

Σας ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σας .

Πράγματι στον παιδικό σταθμό που την γράψαμε το τμήμα είχε πάνω από 15 παιδιά.Με ποιό να πρωτοασχοληθεί η παιδαγωγός?Στην περιοχή μας έχουμε βρει μόνο έναν παιδικό σταθμό που επιτρέπει την παρουσία της μαμάς μέχρι να προσαρμοστεί το παιδί, αλλά είναι πολύ ακριβός.Θα προσπαθήσουμε όμως να τα καταφέρουμε του χρόνου να την γράψουμε σε αυτόν.

Στην απογευματινή απασχόληση περνάει καλά και συμμετέχει στα παιγνίδια.

Αλλά στο σπίτι χρειάζεται σχεδόν να εξασκήσω βία για να την ντύσω να πάει.Και από ότι έχω καταλάβει ζητάει να παίξει με τις παιδαγωγούς περισσότερο παρά με τα άλλα παιδιά.Ισως γιατί αυτό έχει μάθει, να ασχολείται κάποιος ενήλικας αποκλειστικά μαζί της.

Δικός μου φόβος είναι ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της.Την βλέπω στην σχέση της με τα άλλα παιδιά που μου δίνει την εντύπωση ότι τα φοβάται και δεν είναι καθόλου διεκδικητική.Ελπίζω μεγαλώνοντας να θελήσει να έρθει σε πιο πολύ επαφή με τα άλλα παιδιά γιατί η αλήθεια είναι ότι στο κοντινό μας περιβάλλον είναι ελάχιστα τα παιδιά που γνωρίζει και έρχεται σε επαφή μαζί τους.

[Μαρια Στυλιανακη]

απο τη στιγμη που σου λέει η παιδαγωγός ότι συμμετέχει στα παιχνίδια, είναι όλα οκ.

Αν παίζει αρχικά μόνο με την δασκάλα δεν πειράζει αυτό.

Χτίζει μια σχέση με με την δασκάλα.

δεν είναι αναγκη/υποχρεωτικό για ένα παιδί αμέσως να θέλει να κάνει παρέα με άλλα παιδιά. Ειδικά εάν δεν έχει συνηθίσει.

 

Για αυτό, μάθε εάν η δασκάλα θα είναι σίγουρα εκεί όλο το χρόνο (απο την ίδια) και βοηθησε την μικρή σου να κανει σχεση μαζί της.

Δηλ. μην της λές να μην παίζει με την δασκάλα επειδή μπλα μπλά μπλα....

 

Όταν έχει ένα ατομο το οποίο μπορεί να εμπιστευτεί και να διεκδικήσει, τότε θα προχωρήσει και στα άλλα παιδιά.

 

Πείτε της όταν θέλει κάτι να το λέει στη δασκάλα ....κτλ.

 

Γενικά στην προσαρμογή, τα παιδια καλούνται να συνηθίσουν και μία δεύτερη μαμά, την δασκάλα τους. οπότε είσαστε σε καλό δρόμο εάν την συμπαθεί...!

 

μετά, διάβασε αυτό.

 

Γράφει γενικά για το πως κάποια πράγματα στη διαπαιδαγώγηση άλλαξαν με τα χρονια έτσι ώστε τα παιδιά να είναι πιό αυτόνομα/ανεξάρτητα στο μέλλον και να αναλαμβάνουν πρωτοβουλία για τον εαυτό τους.....

http://parents.org.gr/psych/?sid=43

(Στην Ελλάδα ακόμα δεν εφαρμόζονται 100%... λόγω έλλειψης γνώσεων των παιδαγωγών ή των ιδιοκτητων... )

(μπορώ να το λέω αυτό μετά απο πάνω απο 100- 150 συνεντεύξεις για πρόσληψη παιδαγωγού όπου συζητιούνται πολλά)

[Μαρια Στυλιανακη]

για το ντύσιμο με το ζόρι κάπου έχουμε συζητήσει το θέμα.. θα το ψάξω λίγο αργότερα να το βαλω εδω...

δες το σαν άσχετο με το θεμα και να είσαι χαλαρή για το ότι δεν θέλει να ντυθεί. είναι τρόπος να ελέγξει κατι που δεν θέλει. Δώσε της αλλού έλεγχο..

γενικά όσο πιό πολύ διαμορφώνουν/ελεγχουν τα ίδια τα παιδιά τα μικροπράγματα τόσο περισσότερο αισθάνονται ανεξάρτητα. οπότε.... απο εδώ και πέρα ρώτα την και για το πιό μικρό πραγματάκι τι θέλει.

[Oh-Mamy]

Η μικρή μας (15 μηνών τώρα) πήγε στον παιδικό με την συμπλήρωση των 13 μηνών της. Κάναμε μια πετυχημένη εβδομάδα προσαρμογής, με μικρή δυσκολία τις 2-3 πρώτες ημέρες και μετά, όλα μέλι γάλα. Στην αρχή έκλαιγε όταν την αφήναμε και όταν την παίρναμε, μετά μας έβλεπε που πηγαίναμε να την πάρουμε (παράπονο) και μετά,,χτύπαγε την πόρτα να μπει μέσα και ,,,μας έγραφε κανονικά.

Πάντως, κάθε φορά που αρρωσταίνει και χάνει μια εβδομάδα απο τον παιδικό, για λίγες ημέρες έχουμε ξανά μανά κλάματα. Ειδικά τώρα που έχουμε και μια αλλαγή στις εκπαιδευόμενες ,ένα νέο μέλος στο προσωπικό και ένα παλιό και αξιόλογο μέλος άρχισε άδειες κύησης (όλα μαζί), έχουμε 3 ημέρα επιστροφής, με κλάμα.

Την πρώτη φορά που έλειψε απο τον παιδικό ξανακάναμε προσαρμογή και σε 2 ημέρες είχαμε καλά αποτελέσματα, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε αυτό κάθε φορά.

Φαντάζομαι πως είναι υγιές να έχουν άγχος αποχωρισμού και όσο και αν μας είναι αυτό οδυνηρό, είναι μια διαδικασία μάθησης που πρέπει να την διαχειριστούν (το ίδιο και εμείς). Ίσως όσο πιο έντονο είναι το άγχος αυτό, τόσο πιο πολύ να έχουν ανάγκη να βρεθούν μακρυά μας και να αποκτήσουν δικό τους ζωτικό χώρο.

Πάντως, αυτό που λέει η Μαρία, δηλαδή να τους μιλάμε είναι σημαντικό. εμείς αρχίσαμε να της μιλάμε για τον παιδικό απο το καλοκαίρι και κάθε πρωί (όλο χαρά γεμάτοι) μιλάμε για τον παιδικό , που θα δει τις φίλες της (λέμε τώρα). Πάντα φεύγοντας την διαβεβαιώνουμε ότι θα πάμε να την πάρουμε. Δε ξέρω αν ακαταλαβαίνει το νόημα αυτών που λέμε, ή απο τον τόνο της φωνής πιάνει κάποια πράγματα, πάντως δείχνει να δουλέυει, σε μεγάλο βαθμό, αν και όχι άμεσα.

Προσωπική μου άποψη, η ζωή μας χορηγεί τέτοια μικρά τραύματα και επουλώσεις, ας προσπαθήσουμε να αποδεκτούμε ότι και το κλάμα των μικρών τεράτων αν και δυσάρεστο ίσως λειτουργεί και με θετικό τρόπο (εκφράζουν τους φόβους τους, διεκδικούν) και επίσης μαθαίνουν σταδιακά πως όλα τα θέλω δεν ικανοποιούνται. Επίσης, ας σκεφτούμε πως όλοι μας είμαστε βασικά υγειείς ενήλικες και όλοι μας περάσαμε απο αυτήν την διαδικασία, το ίδιο λοιπόν και τα βλασταράκια μας!

[anna]

Σας ευχαριστώ ειλικρινά που με βοηθήσατε να αποβάλλω το άγχος για το τι να κάνω και να πάρω μία απόφαση.Είμαι σίγουρη ότι μία μαμά με αυτοπεποίθηση ότι κάνει το σωστό θα βοηθήσει γρηγορότερα και το παιδί της να προσαρμοστεί .

[fokion]

Μηπως πρεπει να "προετοιμαζουμε" τα παιδια μας για τετοιες "ελαφριες στιγμες αποχωρισου"????????

 

Μηπως παρ' ολους τους δικαιολογημενους φοβους μας να "τα ξεκολαμε απο το βρακι μας?" ( Συγνωμη για την εκφραση )

 

Ναι ξερω δυσκολο..... και πολυ φοβαμαι οτι και εγω ο ιδιος ισως κανω το ιδιο λαθος....

Μηπως πρεπει να υοθετησουμε σαν σταση γενικα το "προσεχε αλλα καντο"

απο το "οχι γιατι...." σε ελεγχομενες βεβαια παντα συνθηκες?????

ΠΧ σε παιδικο παρτυ καποια στιγμη να μην μας πολυ-βλεπει ή καλυτερα να μας βλεπει με διαλληματα αλλα οχι τοσο ωστε να νιωσει ανασφαλεια και αυτα τα διαστηματα σιγα σιγα να μεγαλωνουν?????

 

Θυμαμαι πολλες φορες αφηνα την μικρη μονη στο δωματιο της να παιζει ( ναι κρυφοκοιταγα να δω τι κανει ) ή στην παιδικη χαρα δεν ημουν ΑΚΡΙΒΩΣ διπλα της ( εννοειτε βεβαια οτι ειχα τα ματια μου εκει 100% αλλα και γυρω-γυρω τι γινεται) ετσι ωστε να παιζει με τα αλλα παιδακια χωρις την αμεση παρουσια μου......

 

Ιδεες πεταω......

[Μαρια Στυλιανακη]

εγώ θα έλεγα ότι έτσι και αλλιώς οι περισσότεροι γονείς, θα αρχίσουν κάποια συζήτηση με έναν άλλο γονέα σε τέτοιες περιπτώσεις, και τα παιδιά πχ θα νιώσουν ότι ο γονέας έχει την προσοχή του αλλού.

 

εγώ θα έλεγα ότι δεν συμφωνώ με το να δοκιμάζει κανείς αυτό το πράγμα, δηλαδή να πηγαίνει λίγο πιό πέρα κτλ.

 

ο λόγος είναι ότι θα συνηθίσει ότι η μαμά/ μπαμπάς του δεν τους αρέσει να είναι κοντά του. θα μάθει στο ότι τα άτομα που μας αγαπούν προτιμούν να είναι πιό πέρα παρά δίπλα του.

 

Ενώ ο στόχος στην προσαρμογή, είναι ακριβώς το αντίθετο.

να μάθει ότι τα άτομα που το αγαπούν (πχ και δασκάλα) τους αρέσει να είναι κοντά του και να παίζουν μαζί του.

 

Η σιγουριά ότι η δασκάλα θα το αγαπήσει και ότι θα το πάρει στην αγκαλιά της, προέρχεται απο επίσης καλή/στενή σχέση με το παιδί και το γονιό.

 

Η προσαρμογή αντιπροσωπεύει την πρώτη μεταβίβαση της έννοιας/ εγγύτητας της μαμάς/μπαμπά, σε ένα ξένο άτομο.

 

Για να γίνει αυτή καλά σωστά και πιό εύκολα για το παιδί πρέπει να είναι κοντινή η σχέση με τους γονείς, - έτσι θα γίνει κοντινή και με την δασκάλα. Θα την εμπιστευτει πιό εύκολα, θα της ανοιχτεί πιό έυκολα.

 

Εάν ένα παιδάκι τους 6 μήνες πρίν το παιδικό, συνηθίσει στην ιδέα ότι οι γονείς του την ώρα που διασκεδάζει προτιμούν να έχουν αλλού την προσοχή τους, τότε θα το εκλάβει αυτό πολύ διαφορετικά απο ότι ίσως να θέλει ο γονέας.

 

Η καλή προσαρμογή οφείλεται στην καλή/ποιοτική σχέση* του γονέα με το παιδί - οχι στο να συνηθίσει το παιδί να είναι περισσότερο μόνο του.

Ο στόχος της προσαρμογής είναι να συνηθίσει να έχει μία "δεύτερη μαμά" - όχι να είναι μόνο του ή μόνο του με άλλα παιδιά.

 

(*σε αυτό φυσικά δεν ανήκουν υπερπροστατευτικές σχέσεις οι οποίες και αυτές έχουν το άλλο άκρο που δυσκολεύει μία προσαρμογή.)

 

 

Αυτό που βοηθάει την προσαρμογή είναι το να έχει άλλες εμπειρίες έστω και μικρές, απο δασκάλες ή πχ θείες τις οποιες να συμπαθήσει.

 

Να συνηθίσει δηλαδή στην ιδέα ενός άλλου ατόμου εκτός οικογένειας το οποίο μπορεί να εμπιστευτεί - πχ σε ομαδες όπου οι γονείς βρίσκονται μαζί με τα παιδιά στο δημιουργικό παιχνίδι.

 

Αυτό μπορώ να το πώ καθώς μετά απο 7 χρόνια που κάνω αυτές τις ομάδες, και είμαι στις προσαρμογές κάθε χρόνο, βλέπω πάντα τα παιδιά τα οποία έχουν περάσει απο αυτές τις ομάδες, είναι εντελώς χαλαρά, γιατί ξέρουν τί τα περιμένει. Ενώ άλλα που δεν έχουν κάνει κάτι αντίστοιχο εχουν διαφορά στις αντιδράσεις τους.

 

Όμως έχω δεί και παιδιά τα οποία δεν είχαν ξαναπάει σε τίποτα σχετικό, και ήταν οι γονείς τους τόσο χαλαροί, που και τα παιδιά είχαν την ίδια αντιμετώπιση.

(αν έκλαψαν λίγο πχ ήταν τη μία φορά την πρωτη μέρα που έφυγαν οι γονείς τους)

 

Βέβαια αυτή η κατάσταση μετά απο τις 5 μέρες που βρίσκονται οι γονείς εκεί έτσι ώστε να συνηθίσουν τα παιδιά στο νέο χώρο και να μην αισθανθούν ότι οι γονείς τους τα εγκαταλείπουν. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. (αλλά λίγοι παιδικοί έχουν αυτό το σύστημα,,,,,........... )

θα βάλω σχετική ψηφοφορία..

[fokion]

Δεν θα συμφωνησω απολυτα........

 

Εχω δει και παλι μιλαω για τον δικο μου περιγυρο παντα... παιδακια που απαξ και οι γονεις του ειναι εκει, ΔΕΝ ασχολουνται με κανεναν αλλο ουτε παιδακια ουτε μεγαλο..... ωστε να περασει η "εγγυτητα" στη δασκαλα....

( ελπιζω να μπορεις να καταλαβεις τι εννοω καθοτι δεν μου ειναι καθολου ευκολο να το εξηγησω γραπτα)

Το δεσιμο με την μαμα ή την γιαγια ειναι τετοιο (και αλλης "ποιοτητας και υφης") που μοιαζει σαν "παροπιδες" που αποτρεπουν στο παιδι να "δει" γυρω του και τελικά να συνηδητοποιησει με το μυαλουδακι του οτι ΚΑΙ καλα θα περασει με τα αλλα παιδακια ΚΑΙ δεν προκειτε να χασει την μαμα του και τον μπαμπα του....

 

Εχω ενα γειτωνακι που απο την πρωτη μερα του παιδικου 2 χρονια τωρα με το που εμφανιζεται το σχολικο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ μα ΚΑΘΕ μερα κλαιει με το που μπαινει μεσα στο σχολικο και μολις φτασουν στην επιμενη γωνια ...... σταματαει.......

[Μαρια Στυλιανακη]

Εχω δει και παλι μιλαω για τον δικο μου περιγυρο παντα... παιδακια που απαξ και οι γονεις του ειναι εκει, ΔΕΝ ασχολουνται με κανεναν αλλο ουτε παιδακια ουτε μεγαλο..... ωστε να περασει η "εγγυτητα" στη δασκαλα....

 

Αυτό θέλει χρόνο για να γίνει ..ίσως δεν το έγραψα.... και όταν ο γονέας προσπαθεί να κάνει το παιδί του να το καταλάβει (ότι μπορεί να περάσει καλά και χωρίς αυτόν), το παιδί το εκλαμβάνει ώς "διώξιμο" και κάνει το αντίθετο φυσικά.

 

ιδανικά πρέπει ο γονέας να μην κάνει καμία προσπάθεια... τα ερεθίσματα και τα παιχνίδια που θα προτείνει η δασκάλα πρέπει να είναι τόσο "φανταστικά" που να δελεάσουν την προσοχή του παιδιού.

όχι δηλαδή αυτά που θα πεί ο γονέας.

επίσης τα παιδιά αντιλαμβάνονται ακριβώς την αγωνία του γονιού και αυτά μετά δεν μπορούν να χαλαρώσουν και να δουν το παιχνίδι σαν αυτό που είναι - διασκέδαση.

Σε τέτοιες περιπτώσεις ας πούμε, ίσως καλύτερα είναι για το παιδί να μήν καθυστερούν πολύ οι γονείς την παρουσία τους στον παιδικό.

 

Επίσης ανασταλτικό είναι και το αν δεν έχουν την πολυτέλεια οι γονείς να περνούν πολύ χρόνο με τα παιδιά τους - τότε το παιδί φυσικά προσπαθεί σε αυτή την ευκαιρία να αναπληρώσει το χρόνο που δεν είχε άλλες μέρες για να είναι με τον γονιό του.

 

γενικά όταν τα περάσματα είναι ομαλά, είναι καλό.

 

όμως όπως είπες, δεν αντιλέγω σε αυτό, υπάρχουν παιδιά που ακόμα και με τις πιό ιδανικές συνθήκες, δεν προσαρμόζονται όπως άλλα.

πραγματικά, κάποια κλαίνε για μεγάλο διάστημα... έστω για ένα δύο λεπτά όπως είπες. Δεν θεωρείται αυτό περίεργο, ίσα ίσα είναι ένας αποχωρισμός για το παιδί και αυτό για αυτό το λόγο ανάλογα και στην ιδιοσυγκρασία του παιδιού, μπορεί να κρατήσει μήνες η προσαρμογή του...

 

πάντως έτσι ή αλλιώς, τα παιδιά προσαρμόζονται. δεν είναι δηλαδή ότι δεν θα προσαρμοστούν.

 

απλώς ο αποχωρισμός, μπορεί να μείνει "γραμμένος" μέσα τους σαν κάτι πολύ οδυνηρό με άλλα αποτελέσματα που ίσως φανούν σε άλλες στιγμές, αργότερα.

 

ίσως φανούν με αντίδραση/θυμό στους γονείς ή σε άλλες αλλαγές περισσότερο απο οτι σε άλλα παιδιά με πιό ομαλή προσαρμογή.

 

πάντως, το πιό συχνό φαινόμενο που παρατήρησα είναι το άγχος και η πρσπάθεια των γονέων να τα "διώξουν" (με την καλή έννοια) να επηρεάζει τα παιδιά και να εμποδίζει την πιό ομαλή προσαρμογή τους.

είτε επειδή φοβούνται ότι αυτά δεν είναι έτοιμα, ότι δεν θα τα καταφέρουν, ότι η δασκάλα δεν είναι ικανή, κτλ....

 

...στις ομάδες που κάνω αυτό που μου αρέσει είναι ότι δίνεται η ευκαιρία στους γονείς να δούν οι ίδιοι αυτό, αλλά και να βοηθήσουν/πλάσουν το παιδί τους σε όλα αυτά - και φυσικά για το ίδιο το παιδί, αλλά και για τους εαυτούς τους - για να ξέρουν ότι το παιδί τους μπορεί και τα καταφέρνει όλα.

έτσι μετά υπάρχει μία αμοιβαία σιγουριά που βοηθάει πολύ και τους μικρούς και τους μεγάλους να δεχτούν πιό εύκολα την επόμενη εξέλιξη, την ένταξη σε μία ομάδα σε παιδικό σταθμό.

[ΣΟΦΙΑ]

H δική μου είναι μόλις 9 μηνών. Συνήθως την φιλάω και της λέω ότι την αγαπάω όταν φεύγω. Νομίζω ότι δείχνει πολύ νωρίς αυτά τα "σημάδια αποχωρισμού".

 

Ναι γμτ η φάση παντόφλα είναι φρικτή !

 

Πάντως η φάση παντόφλα είναι πολυ δύσκοληηηηηη.....

 

Κορίτσια είστε απίστευτες!! Η φάση παντόφλα είναι όντως φρικτή και αναπόφευκτη για τις νέες και όχι μόνο μαμάδες!! Εγώ νομιζω δεν έχω καταφέρει να βγώ εντελώς απο αυτή τη φάση παρόλο που έχω επιστρέψει ενεργά στη δουλειά μου!! Μου χουν μείνει κατάλοιπα!!

Roz Πάντως όσον αφορά τον αποχωρισμό το πιο βασικό είναι ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ να μην φύγεις χωρίς να την χαιρετήσεις και να της μιλήσεις. Ακόμα και αν κλαίει ακόμα και αν στεναχωριέσαι μην την ξεγελάσεις ποτέ..., γιατί θα της μείνει η ανασφάλεια ότι ανα πάσα στιγμή μπορεί να σε χάσει..

Εμεις όποτε είναι ξύπνιος αποχαιρετιζόμαστε τρυφερά, (έχω την τύχη να τον κρατάει η μαμά μου) μου δίνει το φιλί της δύναμης να αντέξω στη δουλειά... Όταν είναι όμως άρρωστος έχουμε δράματα δεν μ'αφήνει να φύγω με τίποτα. Ομως και τότε με υπομονή, πολλές φορές και καθυστερώντας στη δουλειά τον χαιρετάω για να φύγω, σπαράζει η καρδιά μου αλλά τι να κάνω.. Δεν φεύγω με τίποτα αν δεν τον χαιρετίσω!

[ΜΑΡΥ.Τ]

Συμφωνώ με την Σοφία.

 

Και εγώ δεν φεύγω ποτέ χωρίς να τον χαιρετίσω και να με φιλήσει, να μου πει καλή δουλειά.

Επίσης έχουμε και εμείς δράματα όταν είναι άρρωστος, οπότε φεύγω με μια υπόσχεση π.χ. ότι θα του φέρω γλειφιτζούρι κλπ.

Μια υπόσχεση που φροντίζω να την τηρήσω και του λέω: Είδες που σου είπα ότι θα έρθω το απόγευμα να παίξουμε και θα σου φέρω και γλειφιτζούρι.

Γενικός προσπαθώ σε όλα να είμαι ειλικρινείς μαζί του ώστε να μου έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, ακόμα και εμβόλιο όταν είναι να κάνουμε του λέω ότι θα πάμε στον γιατρό να κάνουμε εμβόλιο για να είναι ένα γερό παιδάκι και ότι θα είμαι δίπλα του και να μην φοβάται κ.λ.π.

 

Α!! Βρε Κορίτσια, εμένα θα μου άρεσε να περάσω λίγο καιρό την φάση της παντόφλας και ας βαρεθώ ……..αλλά πουυυυυυυυυυυ!!!!

[ΣΟΦΙΑ]

Ακριβώς το ίδιο κάνω και γω είτε ένα γλειφιιτζούρι είτε μπαλόνια κλπ!!

Πάντα όμως φροντίζω να του τα παω! έχει τύχει να βάλω το αυτοκίνητο στο γκαράζ και να ξαναβγω γιατί συνειδητοποίησα ότι πχ το γλειφιτζούρι που σκεφτόμουν όλη μέρα τελικά το ξέχασα!!

 

Δεν το συζητώ και γω νιώθω την αναγκη να μείνω με το γιο μου και να γίνω μια νοικοκυρά με τα όλα της... Παρόλο όμως που θα το θελα ακόμα και αν είχα την επιλογή δεν ξέρω πως θα μου φαινόταν αφού εδώ και 14 χρόνια δουλεύω συνεχόμενα.. Να φανταστείτε είμαι στην ίδια δουλεια!!

 

Τυχερές είναι οι κοπέλες που εργάζονται στο δημόσιο και έχουν πολλά περισσότερα δικαιώματα απο μάς γκρρρ

[NTINAT]

Εγω εχω μεγαλο προβλημα με τον μικρο. Ειναι 3.5 χρονων.

Στο σταθμο ευτυχως προσαρμοστηκε αλλα ετσι κ κανω πως φευγω το απογευμα να παω για ψωνια γινεται χαμος απο τα κλαματα κ τις φωνες. Δεν θελει με τιποτα να μεινει με το μπαμπα του.

Θελει οπου κ αν παω να τον παρω μαζι μου.

Τι να κανω με το κρυο δεν θελω να τον βγαζω εξω για να μην κρυωσει.....

Κ εκτος αυτου ανθρωποι ειμαστε γινεται να μην παρευρεθουμε σε καποιες εκδηλωσεις?

[Μαρια Στυλιανακη]

τα κλάμματα και οι φωνές πόση ώρα διαρκούν απο τότε που φεύγεις?

 

πόση ώρα κάνεις να φυγεις απο την στιγμή που το δηλώνεις?

 

απο τη στιγμή που έχει προσαρμοστεί δεν σημαίνει ότι τελειώνει πατ κιούτ η προσκόλληση.

ίσα ίσα, ο αποχωρισμός την μισή μέρα απο την μαμά, αυξάνει την ανάγκη να την έχει πολύ κοντά του.

όταν γυρνάς τι κάνει? έρχεται και σε αγκαλιάζει ή σου θυμώνει?

σου χαμογελάει?

 

με το μπαμπά του περνάνε καθόλου χρόνο μαζί γενικά μόνοι τους?

μπορεί να τον απασχολήσει ευχάριστα και αστεία?

[NTINAT]

τα κλάμματα και οι φωνές πόση ώρα διαρκούν απο τότε που φεύγεις?

 

πόση ώρα κάνεις να φυγεις απο την στιγμή που το δηλώνεις?

 

απο τη στιγμή που έχει προσαρμοστεί δεν σημαίνει ότι τελειώνει πατ κιούτ η προσκόλληση.

ίσα ίσα, ο αποχωρισμός την μισή μέρα απο την μαμά, αυξάνει την ανάγκη να την έχει πολύ κοντά του.

όταν γυρνάς τι κάνει? έρχεται και σε αγκαλιάζει ή σου θυμώνει?

σου χαμογελάει?

 

με το μπαμπά του περνάνε καθόλου χρόνο μαζί γενικά μόνοι τους?

μπορεί να τον απασχολήσει ευχάριστα και αστεία?

 

 

Οι φωνες διαρκουν κ τα κλαματα για 5΄ περιπου μετα ειναι μια χαρα.

Με το που με βλεπει να βαζω παπουτσια αρχιζει.

Οταν γυρναω ειναι ολο χαμογελα κ μου δειχνει τι παιχνιδια εχει παιξει με τον μπαμπα του.Αλλα μου λεει κιολας "αργησες δεν περασα ωραια με τον μπαμπα¨.Γενικα ειναι ευδιαθετος οταν γυριζω.Με τον μπαμπα του παιζουν γενικως αλλα εχει μια ταση να τον χτυπαει ο μικρος για να τον κυνηγαει ο μπαμπας κ να παιζει μαζι του.

[Μαρια Στυλιανακη]

νορμάλ μου ακούγονται όλα πάντως

επικεντρωθείτε στο να μάθετε στον μπαμπά να μην τον αγνοεί όταν ζητάει να παίξει.

 

φοβέρισε λίγο τον μπαμπά σε σχέση με το φύλο δηλαδή ότι τώρα είναι που έχει πολύ ανάγκη να αρχίσει να κάνει, "αντρικά" πράγματα και καλά και να μην παίζουν απλώς ξύλο και κυνηγητό. έχει περισσότερες ανάγκες.

πες του να του δείξει την εργαλειοθήκη - δεν έχει? θέλει συμβουλες δημιουργικές απο σένα. να φτιάξουν ένα βιβλιαράκι με χαρτιά και μια ιστορία πολέμου πχ (ο μπαμπάς θα γράφει ο γιός ζωγραφίζει συμβολικά)

 

εάν αυτό διορθωθεί, θα απολαμβάνει περισσότερο το παιχνίδι με το μπαμπά του και δεν θα ανησυχείς.

σου δείχνει πάντως μια χαρά τον δρόμο.

το γεγονός ότι όταν γυρνάς είναι ευδιάθετος και σου χαμογελάει δείχνει ότι έχεις μια καλή προσκόλληση (απο όσο διάβασα δηλαδή και στο βιβλίο αυτό της Χατζηνεοφύτου) οπότε δεν έχεις για κάτι να ανησυχείς.

 

δείξε απλώς στον μπαμπά πως να παίξει μαζί του, να κάνει δημιουργικά πράγματα κτλ.

[NTINAT]

νορμάλ μου ακούγονται όλα πάντως

επικεντρωθείτε στο να μάθετε στον μπαμπά να μην τον αγνοεί όταν ζητάει να παίξει.

 

φοβέρισε λίγο τον μπαμπά σε σχέση με το φύλο δηλαδή ότι τώρα είναι που έχει πολύ ανάγκη να αρχίσει να κάνει, "αντρικά" πράγματα και καλά και να μην παίζουν απλώς ξύλο και κυνηγητό. έχει περισσότερες ανάγκες.

πες του να του δείξει την εργαλειοθήκη - δεν έχει? θέλει συμβουλες δημιουργικές απο σένα. να φτιάξουν ένα βιβλιαράκι με χαρτιά και μια ιστορία πολέμου πχ (ο μπαμπάς θα γράφει ο γιός ζωγραφίζει συμβολικά)

 

εάν αυτό διορθωθεί, θα απολαμβάνει περισσότερο το παιχνίδι με το μπαμπά του και δεν θα ανησυχείς.

σου δείχνει πάντως μια χαρά τον δρόμο.

 

 

το γεγονός ότι όταν γυρνάς είναι ευδιάθετος και σου χαμογελάει δείχνει ότι έχεις μια καλή προσκόλληση (απο όσο διάβασα δηλαδή και στο βιβλίο αυτό της Χατζηνεοφύτου) οπότε δεν έχεις για κάτι να ανησυχείς.

 

δείξε απλώς στον μπαμπά πως να παίξει μαζί του, να κάνει δημιουργικά πράγματα κτλ.

 

 

Οκ Μαρακι θα το εφαρμοσω σημερα κιολας στον μπαμπα του!!!

Σ΄ευχαριστω πολυ!!!!!!!! Θα επανελθω.

[ismeni]

κορίτσια...

δύσκολη η ώρα του αποχωρισμού. κι εμένα η κόρη μου (20 μηνών) κλαίει όταν φεύγω το πρωί για τη δουλειά. και δυστυχώς εγώ τη βλέπω αργά το βράδυ. φαίνεται ότι της λείπω. τα σαββατοκύριακα προσπάθώ να είμαι συνέχεια μαζί της και να κάνουμε πράγματα μαζί. πιστεύω μεγαλώνοντας θα σταματήσει να κλαίει. ακόμη δεν σκέφτομαι για παιδικό σταθμό, όσο μπορούν οι γιαγιάδες... λέω να την καρατήσω σπίτι.

[Ιντα]

Γεια σας εχω ενα κοριτσακι 2,5 ετων που φετος παει για πρωτη φορα στον παιδικο, ομως δεν προσαρμοζεται αν και πολλα παιδια του τμηματος τα γνωριζει.Κλαιει οταν φευγω,στις 11 αρχιζει να ορυεται και νε φωναζει θελω τη μαμα μου, κανενας δεν μπορει να την ηρεμησει και με παιρνουν τηλεφωνο για να την παρω.Επιπλεον απο τοτε που πηγε αρχισε να τραυλιζει και οταν ειναι στο σπιτι να θελει συνεχως να την εχω αγκαλια και να μου πιανει το χερι.Το πρωι θελει να παει της αρεσει αλλα δεν θελει να φυγω.Μαλιστα το πρωι πριν φυγουμε εχει συχνοουρια απο το αγχος της.Δεν ξερω τι να κανω.Μπορειτε να με βοηθησετε;Σημειωτεον οτι η μαμα μου μπορει να την κρατησει το πρωι,απλως την εστειλα γιατι βαριεται στο σπιτι.

[Κοριτσομανα]

Γεια σας εχω ενα κοριτσακι 2,5 ετων που φετος παει για πρωτη φορα στον παιδικο, ομως δεν προσαρμοζεται αν και πολλα παιδια του τμηματος τα γνωριζει.Κλαιει οταν φευγω,στις 11 αρχιζει να ορυεται και νε φωναζει θελω τη μαμα μου, κανενας δεν μπορει να την ηρεμησει και με παιρνουν τηλεφωνο για να την παρω.Επιπλεον απο τοτε που πηγε αρχισε να τραυλιζει και οταν ειναι στο σπιτι να θελει συνεχως να την εχω αγκαλια και να μου πιανει το χερι.Το πρωι θελει να παει της αρεσει αλλα δεν θελει να φυγω.Μαλιστα το πρωι πριν φυγουμε εχει συχνοουρια απο το αγχος της.Δεν ξερω τι να κανω.Μπορειτε να με βοηθησετε;Σημειωτεον οτι η μαμα μου μπορει να την κρατησει το πρωι,απλως την εστειλα γιατι βαριεται στο σπιτι.

 

Κανονικα δεν πρεπει να κοψεις τον παιδικο, μεχρι να συνηθισει, ετσι ξερω τουλαχιστον και αυτο εκανα εγω με τις διδυμες φετος. Ομως οι δικες σας αντιδρασεις ειναι υπερβολικες...Θα προσπαθουσα ακομη μερικο καιρο, κανα μηνα και αν συνεχιζε ετσι, θα την εκοβα, μικρη ειναι ακομη, εχει περιθωριο και εσυ αποκουμπι.

 

Δωστην καποιο αντικειμενο δικο σου να σου το δωσει στο τελος, περιμενε την με ενα παιχνιδακι ή το αγαπημενο της γλυκο...

[Pelina]

Ο γιος μου, 2 ετών, είχε φοβερή προσκόλληση επάνω μου. Ξεκίνησε παιδικό σταθμό το Νοέμβριο, 18 μηνών, προσαρμόστηκε σχετικά εύκολα, αλλά στο σπίτι τα ίδια. Είχε αρχίσει να με πιάνει απογοήτευση, γιατί περιοριζόμουν απίστευτα (π,χ πήγαινα τουαλέτα και ούρλιαζε), αλλά σταδιακά από τον Φεβρουάριο τα πράγματα άρχισαν να στρώνουν από μόνα τους. Σας πληροφορώ ότι τώρα είναι εντελώς ανεξάρτητος, παίζει μόνος του, ενώ εγώ μαγειρεύω, διαβάζω, απλώνω κλπ, κάθεται αρκετή ώρα στο δωμάτιό του αυτοαπασχολούμενος και άμα φεύγω ή φεύγει λέει ΓΕΙΑ ΓΕΙΑ ΜΑΜΑ ΓΕΙΑ ΜΑΜΑ σκασμένος στα γέλια!!!

[EvaBar]

Ο μικρός μου ειναι σχεδον 3 ετων πια. Πάει στον παιδικό εδω και ένα χρόνο και μπορώ να πω πως προσαρμώστηκε πολύ εύκολα, παρά την προσκόληση που είχε επάνω μου. Αυτό που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει είναι να δεχτεί τον μπαμπά του όσο και μένα. Δηλαδή, αν ξυπνήσει μέσα στη νύχτα και φωνάξει μαμά και πάει ο σύζηγος, γίνεται ο κακός χαμός. Στο παρελθόν, ούτε για ψώνια δεν πήγαινα μόνη μου γιατί έκλαιγε ασταμάτητα και δε με άφηνε να φύγω απο το σπίτι. Τώρα αυτό πάλι καλά το ξεπέρασε. Αλλά όπως είπα έχει ακόμα κάποια θέματα και με ανησυχει τώρα ακόμα περισσότερο γιατι σε μερικούς μήνες θα έρθει και το νέο μέλος της οικογένειας και όπως είναι φυσικό δεν θα μπορώ να είμαι 100% απο πάνω του. Θα είναι αναγκαίο να κάνει και με τον μπαμπά περισσότερα πράγματα. Τι μπορώ να κάνω για να εξοικειωθεί με τον μπαμπά περισσότερο;

 

Υ.Γ Ο μπαμπάς δυστυχως δουλεύει αρκετές ώρες σε αντίθεση με μένα που εχω μειωμένο ωράριο.