Αναζήτηση στο φόρουμ

Καλησπερα,με λενε Δωρα και μενω στο εξωτετικο με την οικογενεια μου.Ειμαι συνεχως μονη μου γιατι ο αντρας μου δουλευει και μενω πολλες ωρες με την 2 μιση χρονων κορη μου.Ειμαι παντα μονη χωρις καμια φιλη και χωρις παρεα και νιωθω συνεχως να εχω καταθλιψη.Εχω βαρεθει να ειμαι μονο μανα και να μην κανω τιποτα αλλο για τον εαυτο μου.Εχω ξεχασει ποια ειμαι πλεον νιωθω να εχω χασει την αυτοεκτιμηση μου.Μου αρεσει να εχω την μικρη μου να τη φροντιζω και να την μεγαλωνω αλλα βαρεθηκα η ζωη μου να μην εχει ψηγματα ενηλικα.Δυστυχως βοηθεια δεν εχουμε απο κανενα,γιατι ειμαστε μακρια απο Ελλαδα,ο αντρας μου λειπει πολλες ωρες και νιωθω υπερβολικα μονη.Χρονο για μας τους δυο σαν ζευγαρι συνηθως δεν υπαρχει και γενικα ολη αυτη η φαση μου εχει δημιουργησει ψυχολογικη πιεση και ξεσπασματα.Αυτα εχω να πω εν ολογοις.Ευχαριστω πολυ εκ των προτέρων.

Καλησπέρα.Πριν τήν εγκυμοσύνη μου ειχα αντιμετωπισει στο παρελθον κρισεις πανικού και εμφανιζα συμπτωματα καταθλιψης με την βοηθεια ψυχορεθαπευτριας και την στηριξη του αντρα μου καταφερα και το ξεπερασα . Παρολο που η αρχη της εγκυμοσυνης μου ηταν πολυ δυσκολη, το ειχα παρει χαλαρα . Τωρα που μπηκα στον 6 μηνα και η εγκυμοσυνη μου παει μια χαρα,παθαινω παλι κρισεις πανικου εχω απιστευτο ανχος και εμφανιζω συμπτωματα καταθλιψης. εχω απελπιστη παρα πολυ και συνεχως ερχονται στο μυαλο μου αρνητικες σκεψεις και φοβαμαι πολυ για το τι θα αντιμετοπισω κατα την διαρκεια της γεννας αλλα και μετα με τον ερχομο του παιδιου. Νομιζω πως σκεφτομαι παραλογα πραγματα και θα ηθελα να ακουσω την δικη σας αποψη που ισως με βοηθησει να δω τα πραγματα πιο θετικα!!!

Γειά σας κορίτσια, με το καλό να έρθουν τα μωράκια μας! άνοιξα αυτό το θέμα για να δω πως τα πάτε από ψυχολογία..εγώ δεν είμαι και στα καλύτερά μου. Δεν ξέρω αν φταίει η εγκυμοσύνη, αλλά δεν βρίσκω και κάτι άλλο. Γενικά δεν αγχώνομαι με το θέμα της εγκυμοσύνης και ο ερχομός του μωρού μόνο θετικά συναισθήματα μου φέρνει. Ούτε άγχος, ούτε φόβος, ούτε τίποτα. Έχω ένα θετικό προαίσθημα οτι όλα θα πάνε καλά. έχω την εντύπωση όμως οτι υποσυνείδητα αγχώνομαι..γενικά νιώθω οτι είμαι σε πολύ ευαίσθητη φάση..μου έρχεται να κλάψω με την παραμικρή αφορμή, νιώθω περίεργα..Εσείς πως αισθάνεστε; έχει καμία παρόμοια συναισθήματα;

Συγγραφέας: Julia Frank, MD, Associate Professor, Department of Psychiatry and Behavioral Sciences, George Washington University School of Medicine Μετάφραση: Γρηγόρης Μιχάλης, MSc Ψυχολόγος. Προσαρμογή στην Ελληνική και επιστημονική επιμέλεια: Πέτρος Σκαπινάκης, MPH,PhD, Λέκτορας Ψυχιατρικής Παν. Ιωαννίνων -------------------------------------------------------------------------------- ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ Ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή μιας γυναίκας είναι να αποκτήσει ένα μωρό. Τι θα μπορούσε να την κάνει περισσότερο ευτυχισμένη απ’ αυτό; Τότε γιατί ορισμένες γυναίκες αισθάνονται λύπη μετά από το γεγονός της γέννησης ενός παιδιού; Δεν ξέρουμε σίγουρα. Περίπου το 80% των γυναικών βιώνουν κάποια συναισθηματικά προβλήματα μετά την εγκυμοσύνη. Αισθάνονται αναστατωμένες, μόνες, φοβισμένες. Μπορεί να νιώθουν ανάμικτα συναισθήματα για το μωρό τους και αυτό τους δημιουργεί ένα αίσθημα ενοχής. Για τις περισσότερες γυναίκες, τα συμπτώματα αυτά είναι ήπιας μορφής και υποχωρούν από μόνα τους. Αλλά ένα μικρότερο ποσοστό που μπορεί να φτάνει το 5-10% των γυναικών αναπτύσσουν μια πιο σοβαρή μορφή συναισθηματικής διαταραχής που αποκαλείται κατάθλιψη μετά από τον τοκετό ή καμιά φορά και «επιλόχεια κατάθλιψη». Η συναισθηματική δυσφορία μετά τον τοκετό (γνωστή και ως τα blues της μητρότητας – maternity blues) είναι μια παροδική φάση με έντονα αρνητικά συναισθήματα που εμφανίζεται λίγο μετά τον τοκετό στις μισές περίπου γυναίκες που έχουν γεννήσει ένα μωρό. -Φτάνει στο αποκορύφωμα 3-5 ημέρες μετά τη γέννηση και διαρκεί από πολλές ημέρες μέχρι και 2 εβδομάδες. -Μπορεί η γυναίκα να κλαίει πιο εύκολα από ότι συνήθως, να παρουσιάζει προβλήματα ύπνου και να νιώθει εκνευρισμό και λύπη. -Επειδή η κατάσταση αυτή είναι πολύ συχνή και αναμενόμενη, δεν θεωρείται απαραιτήτως ως ασθένεια. -Σε μερικές μητέρες ωστόσο η κατάσταση αυτή μπορεί να είναι προάγγελος κανονικής κατάθλιψης που έρχεται γι’αυτό και απαιτείται εγρήγορση Η κατάθλιψη μετά τον τοκετό είναι μια πιο σοβαρή κατάσταση και χαρακτηρίζεται από τα εξής: -Συναντάται σε περίπου 5-10% των γυναικών και σε διάστημα 6 μηνών από τη γέννηση ενός μωρού. -Παράγοντες κινδύνου θεωρούνται προηγούμενα επεισόδια μείζονος κατάθλιψης, ψυχοκοινωνικό στρες, ανεπαρκής κοινωνική υποστήριξη και προγενέστερο προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν καταθλιπτική διάθεση, κλάματα, αδυναμία της γυναίκας να χαρεί με δραστηριότητες που άλλοτε της προκαλούσαν ευχαρίστηση, προβλήματα ύπνου, κόπωση, προβλήματα όρεξης, αυτοκτονικό ιδεασμό, σκέψεις ότι είναι ανεπαρκής σαν μητέρα και προβλήματα συγκέντρωσης. -Μπορεί η πάσχουσα να ανησυχεί για την υγεία του μωρού και την ευτυχία του. Ενδεχομένως να κάνει αρνητικές σκέψεις σχετικά με το μωρό και να φοβάται ότι μπορεί να του προκαλέσει βλάβη (αν και οι γυναίκες που κάνουν αυτές τις σκέψεις σπάνια τις υλοποιούν). -Εάν μείνει αθεράπευτη, η κατάθλιψη μετά τον τοκετό μπορεί να κάνει πολύ καιρό να περάσει, ενώ υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να επανέλθει είτε εκτός της περιόδου αυτής είτε και μετά από νέα εγκυμοσύνη. -------------------------------------------------------------------------------- ΑΙΤΙΕΣ Δεν έχει εντοπιστεί κάποια συγκεκριμένη αιτία που να θεωρείται υπεύθυνη για την εμφάνιση επιλόχειας κατάθλιψης: Ορμονικές διαταραχές πιστεύεται ότι παίζουν κάποιο ρόλο -Τα επίπεδα ορμονών όπως τα οιστρογόνα, η προγεστερόνη και η κορτιζόλη πέφτουν δραματικά 48 ώρες μετά τη γέννηση. -Γυναίκες που παρουσιάζουν επανειλημμένα συμπτώματα επιλόχειας κατάθλιψης μετά από τοκετούς μπορεί να είναι πιο ευαίσθητες σ’ αυτές τις ορμονικές αλλαγές. Άλλοι γνωστοί παράγοντες κινδύνου: -Ψυχική ασθένεια πριν την εγκυμοσύνη -Ψυχική ασθένεια στην οικογένεια, συμπεριλαμβανομένης και της επιλόχειας κατάθλιψης -Επιλόχεια ψυχική διαταραχή μετά από προηγούμενη εγκυμοσύνη -Συγκρούσεις στο γάμο, απόλυση από τη δουλειά ή έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης από φίλους και οικογένεια -Διακοπή της εγκυμοσύνης (π.χ. αποβολή) Ο κίνδυνος για μείζονα κατάθλιψη μετά από μια αποβολή είναι υψηλός για γυναίκες που δεν έχουν παιδιά καθώς και για γυναίκες που η εγκυμοσύνης τους ήταν ανεπιθύμητη. Ο κίνδυνος για εμφάνιση κατάθλιψης μετά τον τοκετό είναι υψηλότερος μέσα στους πρώτους 6 μήνες μετά από μια αποβολή. Η γέννηση παιδιού είναι μια στιγμή μεγάλων αλλαγών για μια γυναίκα. Η ανάγκη προσαρμογής σ’ αυτές τις αλλαγές μπορεί να συμβάλει στην εμφάνιση κατάθλιψης. -Σημαντικές αλλαγές για μια γυναίκα Μπορεί να αισθάνεται κουρασμένη μετά από τη γέννηση του μωρού Ευαισθησία και πόνος στην περιοχή του περινέου μπορεί να δημιουργήσουν πρόβλημα. Το διάστημα της σωματικής ανάρρωσης μετά από καισαρική τομή μπορεί να είναι μεγαλύτερο απ’ ότι μετά από φυσιολογικό τοκετό. Ορμονικές αλλαγές μπορούν να επηρεάσουν τη διάθεση. -Συναισθηματικές αλλαγές μετά τον τοκετό. Αίσθημα ότι έχασε την παλιά της ταυτότητα και ότι είναι εγκλωβισμένη στο σπίτι Αίσθημα ότι είναι καταβεβλημένη από τις ευθύνες του μητρικού ρόλου Αίσθημα άγχους από τις αλλαγές στο τρόπο ζωής Αίσθημα κούρασης εξαιτίας των συνεχών διακοπών του νυχτερινού ύπνου. Αίσθημα ότι είναι λιγότερο ελκυστική σωματικά και σεξουαλικά -Η ηλικία μιας μητέρας και ο αριθμός των παιδιών που είχε δεν σχετίζονται με την πιθανότητα να αναπτύξει επιλόχεια κατάθλιψη. -------------------------------------------------------------------------------- ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ Συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν οποιαδήποτε στιγμή σε διάστημα από 24 ώρες μέχρι 6 μήνες μετά τη γέννηση ενός παιδιού. Ο ειδικός βέβαια πριν καταλήξει να διαγνώσει κατάθλιψη θα πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο ύπαρξης άλλων διαταραχών που μπορούν να προκαλέσουν παρόμοια συμπτώματα . Κακή διάθεση, συχνά κλάματα. Έλλειψη ικανοποίησης και ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που κάποτε πρόσφεραν ευχαρίστηση Προβλήματα στον ύπνο Μείωση βάρους Μείωση ενεργητικότητας (ατονία) Ανησυχία ή άγχος Αισθήματα αναξιότητας ή ενοχής Δυσκολία συγκέντρωσης ή λήψης αποφάσεων Σκέψεις θανάτου ή αυτοκτονίας Μειωμένο ενδιαφέρον για σεξ Αισθήματα απόρριψης Σωματικά συμπτώματα όπως συχνοί πονοκέφαλοι, πόνοι στο στήθος, ταχυπαλμία, μούδιασμα ή ζαλάδα. -------------------------------------------------------------------------------- ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΤΕ ΙΑΤΡΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ Τηλεφώνησε στο γιατρό: Όταν έχεις συναισθηματικές μεταπτώσεις ή αισθάνεσαι κατάθλιψη μετά τη γέννηση του μωρού Όταν αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τις καθημερινές υποχρεώσεις, συμπεριλαμβανομένης της φροντίδας για το μωρό που μόλις γεννήθηκε ή για τα υπόλοιπα παιδιά. Όταν έχεις έντονα συναισθήματα κατάθλιψης ή θυμού 1-2 μήνες μετά τη γέννηση του παιδιού. Τηλεφώνησε αμέσως σε ένα γείτονα, φίλο, ή αγαπημένο πρόσωπο που βρίσκεται κοντά εάν έχεις οποιοδήποτε από τα ακόλουθα: Αυτοκαταστροφικές σκέψεις Σκέψεις πρόκλησης βλάβης στο μωρό ή τα άλλα παιδιά σου. Σκέψεις ότι το μωρό σου είναι αμαρτωλό (κακό). Ακούς φωνές ή βλέπεις πράγματα που δεν υπάρχουν. -------------------------------------------------------------------------------- ΘΕΡΑΠΕΙΑ Αν και η αυτοβοήθεια δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ιατρική φροντίδα στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης, υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κάνει μια γυναίκα για να βελτιώσει τη διάθεσή της και την ικανότητα να παραμένει λειτουργική στο σπίτι. Αυτοβοήθεια στο σπίτι Φρόντισε να έχεις δίπλα σου μέλη της οικογένειάς σου ή φίλους που σε υποστηρίζουν και ζήτησε τη βοήθειά τους στην φροντίδα του μωρού. Φρόντιζε τον εαυτό σου. Ξεκουράσου όσο περισσότερο μπορείς. Κοιμήσου όταν κοιμάται το μωρό. Προσπάθησε να μην περνάς πολύ καιρό μόνη σου. Αφιέρωσε κάποιο χρόνο με τον σύζυγο ή τον σύντροφό σου. Κάνε ένα μπάνιο και περιποιήσου τον εαυτό σου καθημερινά Βγες απ’ το σπίτι. Πήγαινε μια βόλτα, βρες ένα φίλο, κάνε κάτι που σε ευχαριστεί. Πάρε κάποιον για να φροντίζεις το μωρό εάν μπορείς. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό, πάρε το μωρό μαζί σου. Μην έχεις υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό σου. Μην ανησυχείς τόσο πολύ για τις δουλειές του σπιτιού. Ζήτα από τους φίλους ή την οικογένεια να βοηθήσουν σ’ αυτές. Μίλησε με άλλες μητέρες. Μπορεί να μάθει η μια από την άλλη και οι εμπειρίες τους μπορεί να λειτουργήσουν καθησυχαστικά. Ιατρική Θεραπεία Το είδος της θεραπείας που θα εφαρμοστεί για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης μετά τον τοκετό εξαρτάται από τον μορφή και την σοβαρότητά της διαταραχής. Μπορεί να μην είναι πάντοτε αναγκαία η εφαρμογή κάποιας ειδική θεραπείας, επειδή η κατάσταση συχνά βελτιώνεται μόνη της. Εάν τα συμπτώματα δε μειωθούν μέσα σε 2 εβδομάδες, τηλεφώνησε στον γιατρό σου. Η σοβαρότητα της ασθένειας είναι που θα κατευθύνει τον ειδικό στην επιλογή της θεραπείας για την αντιμετώπιση της επιλόχειας κατάθλιψης. Πιο ήπιες μορφές μπορεί να θεραπευτούν με ψυχοθεραπεία. Πιο σοβαρές μορφές μπορεί να απαιτήσουν φαρμακευτική αγωγή. Κάποιες φορές ένας συνδυασμός των δύο μπορεί να είναι περισσότερο αποτελεσματικός. Φάρμακα Αντικαταθλιπτικά φάρμακα όπως η φλουοξετίνη (Ladose), η παροξετίνη (Seroxat), η σερτραλίνη (Zoloft), η σιταλοπράμη (Seropram), η S-σιταλοπράμη (Cipralex) και η βενλαφαξίνη (Efexor) μπορεί να δοθούν για διάστημα ενός χρόνου (πιθανώς και για περισσότερο). Ορμονική Θεραπεία: η λήψη οιστρογόνων μπορεί να βοηθήσει κάποιες φορές σε συνδυασμό με αντικαταθλιπτικά, αν και οι μελέτες είναι αμφιλεγόμενες. Εάν θηλάζεις, το φάρμακο που παίρνεις μπορεί να διοχετευτεί (μέσω του γάλακτος) στο μωρό σου. Κάποια αντικαταθλιπτικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν με ασφάλεια καθώς ο κίνδυνος για το μωρό είναι μικρός. Άλλες θεραπείες Συνήθως, ψυχοθεραπεία και φάρμακα χρησιμοποιούνται μαζί. Η ψυχοθεραπεία μόνη της μπορεί να είναι αποτελεσματική στις ήπιες περιπτώσεις. Η διαπροσωπική ψυχοθεραπεία είναι μια εναλλακτική προς τα φάρμακα θεραπεία, που μπορεί να είναι κατάλληλη για κάποιες γυναίκες. Η διαπροσωπική ψυχοθεραπεία βοηθάει στο θέμα της κοινωνικής προσαρμογής. Συνήθως περιλαμβάνει δώδεκα ωριαίες συνεδρίες με ένα θεραπευτή. Ο συγκεκριμένος τύπος ψυχοθεραπείας έχει φανεί ότι είναι αποτελεσματικός στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης για κάποιες γυναίκες, αλλά είναι διαδεδομένος περισσότερο στην Αμερική. Άλλη θεραπεία που μπορεί να είναι αποτελεσματική είναι η γνωσιακή – συμπεριφορική ψυχοθεραπεία. Εάν τα συμπτώματά σου δεν μπορούν να ελεγχθούν με συμβουλευτική ή φαρμακοθεραπεία και περνούν απ’ το μυαλό σου σκέψεις ότι θα βλάψεις τον εαυτό σου ή το μωρό σου, ο γιατρός μπορεί να κρίνει απαραίτητο να εισαχθείς σε κάποιο νοσοκομείο.

Τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω καταθλιψη και κρίσεις πανικού,ο γιατρός συνεστησε συνεδρίες με ψυχολόγο και λίγο στεντον,εχει κανενας παρόμοια εμπειρία?δεν ξερω τι να κάνω και ειμαι σε απογνωση,νομίζω οτι θα τρελαθω και οτι εχω κατι σοβαρό

Γνωρίζετε εάν βοηθάει η ψυχοθεραπεία έναν ευέξαπτο άνθρωπο στην διαχείριση του θυμού, στην μείωση του άγχους? Η εμπειρία μου μέχρι τώρα είναι από φίλη μου, που κάνει ψυχανάλυση πάνω από χρόνο και δεν βλέπω αλλαγή ... έχει ερμηνεύσει συμπεριφορές και χαρακτηριστικά της, συνειδητοποιεί τα λάθη της αλλά συνεχίζει και κατηγορεί .... τους άλλους. πχ. δεν έκανε παιδιά γιατί πρόσεχε κάποια βράδια τα παιδιά του αδελφού της, δεν έχει αυτοκίνητο και φταίει η μαμά της, δεν ακολουθεί σωστά την δίαιτα και φταίει ο τάδε κτλ ... ως προς την σχέση μας, ότι και να της πω (κανένα παράπονο...) θα βρει να με κατηγορήσει. Βελτίωση δεν βλέπω...αντίθετα αρχίζει και διεκδικεί πράγματα και βγάζει πιο κακό εαυτό. Έχετε προσωπικές εμπειρίες απο ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία?

Καθομαι τοση ωρα μπροστα απο τον υπολογιστη και κοιταζω την οθονη...δεν ξερω τι να πρωτογραψω...Ντρεπομαι για αυτα που νιωθω...Γεννησα περιπου πριν απο ενα μηνα αλλα δεν νιωθω καθολου χαρουμενη...Τις πρωτες μερες στο μαιευτηριο ολα ηταν μια χαρα...Ημουν ευτυχισμενη που γεννησα και ειχα το μωρακι μου...Οταν γυρισαμε σπιτι και μετα απο μερικες μερες ολα αλλαξαν...Δεν καταφερα να θηλασω και αυτο μου στοιχισε τρομερα...Και απο εκει ξεκινησαν ολα...Κλαιω καθε μερα...Νιωθω να πνιγομαι...Νιωθω οτι εγω ειμαι ανικανη για μανα...Νιωθω οτι θελω πισω την παλια μου ζωη...Ο αντρας μου με στηριζει απολυτα αλλα εγω νιωθω οτι σε λιγο καιρο θα κουραστει απο τα κλαματα μου και θα με αφισει και εμενα και το μωρο...Πως να το πω αυτο... δεν νιωθω δεσιμο με το παιδι...δεν ειναι οτι δεν το θελω αλλα δεν νιωθω οτι το λατρευω και ολας...Δεν θελω να περασω ετσι την υπολοιπη ζωη μου με ενα μωρο να κλαιει συνεχως και εγω να ειμαι κομματια απο την κουραση...Ειμαι συνεχως κλεισμενη σε ενα σπιτι και με το μωρο δεν μπορω να παω πουθενα μιας κ οταν δεν κοιμαται ολο κλαιει...Δεν την θελω τετοια ζωη....Εχει νιωσει και καμμια αλλη κοπελα ετσι???Σιγουρα περναω επιλοχειο αλλα πως θα μου φυγει αυτο το πραμα???Νιωθω συνεχως χαλια... Ντρεπομαι για αυτα που ειπα αλλα ηθελα να τα μοιραστω με καποιον που ισως εχει νιωσει τα ιδια με μενα και τουλαχιστον αυτος με καταλαβει...

Τί είναι ψυχική ασθένεια; Ποιός είναι ο ψυχικά ασθενής; Πως γίνεται η διάγνωση της ψυχικής ασθένειας; Ποια είναι η θεραπεία αυτής; Αντί για τα παραπάνω ερωτήματα, ο περισσότερος κόσμος που αισθάνεται περίεργα , οδηγείται στον ψυχίατρο, έχοντας την βεβαιότητα ότι ο ψυχίατρος έχει αυτές τις απαντήσεις και κατά συνέπεια, μπορεί να αναγνωρίσει τον ψυχικά ασθενή, να διαγνώσει την ψυχική πάθηση και στη συνέχεια να συνταγογραφήσει την θεραπευτική αγωγή. Κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν ισχύει και οι παραπάνω βεβαιότητες δεν είναι μονάχα προϊόν παραπληροφόρησης, αλλά οδηγούν σε πολύ σοβαρότερα προβλήματα το άτομο που τα υφίσταται. Το πιο σημαντικό κομμάτι κατά τη γνώμη μου, είναι να συνειδητοποιήσουν οι πελάτες/ασθενείς των ψυχιάτρων ότι ο ψυχίατρος δεν έχει εργαλείο διάγνωσης της ψυχικής νόσου. Το εργαλείο του ψυχιάτρου είναι ένας κατάλογος, μια λίστα ταξινόμησης, περιγραφική απεικόνιση συμπεριφορών. Το εργαλείο αυτό είναι το DSM το οποίο παρερμηνεύεται και εκλαμβάνεται, ως διαγνωστικό τέστ. Ο ασθενής περιγράφει τις ενοχλήσεις του στον ψυχίατρο κι αυτός εντάσσει αυτά τα δεδομένα στις αντίστοιχες κατηγορίες του συγκεκριμένου καταλόγου ασθενειών. Σκοπός του εγχειριδίου είναι να έχουν όλοι οι ψυχίατροι την ίδια ανταπόκριση στους ασθενείς τους, να λαμβάνουν την ίδια διάγνωση και την ίδια αγωγή, προκειμένου να ενισχυθεί η αξιοπιστία του κλάδου ως προς τις γνωματεύσεις. Το δυστύχημα είναι, πως η σύνταξη, η δημιουργία, η ανακάλυψη, η αρχειοθέτηση των ασθενειών του καταλόγου αυτού (και η προτεινόμενη αγωγή), δεν είναι προϊόν επιστημονικής ιατρικής έρευνας. Δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση της ύπαρξης των ασθενειών αυτών, από την κατάθλιψη, μέχρι την σχιζοφρένεια. Και ακόμη περισσότερο, δεν υπάρχει επιστημονική τεκμηρίωση για την σχέση φαρμάκου και θεραπείας. Τα προϊόντα που χρησιμοποιούνται ως ψυχοφάρμακα, είναι ψυχοτρόπες ουσίες (όπως κάθε άλλη ναρκωτική, παραισθησιογόνα, κατασταλτική ή διεγερτική ουσία, νόμιμη ή παράνομη), που παράγονται από την φαρμακοβιομηχανία και έπειτα προτείνονται στην ψυχιατρική κοινότητα και εισάγονται στον κατάλογο DSM , χωρίς να έχει μεσολαβήσει επιστημονική έρευνα, συσχετισμού των ουσιών αυτών με τη θεραπεία της νόσου για την οποία χορηγείται. Τα παραπάνω δεν προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία και τη σοβαρότητα της ψυχικής ασθένειας, αλλά την αντιμετώπιση της: την απλουστευμένη και επιπόλαιη άποψη πως η ψυχική νόσος είναι κατανοητή από την ιατρική επιστήμη και κάθε ψυχοφάρμακο είναι ικανό να γιατρέψει την ασθένεια, όπως η αντιβίωση γιατρεύει από τον ιό. Τα παρακάτω βίντεο είναι πολύ σύντομα και εξαιρετικά σαφή, για να αιτιολογηθεί η αμφισβήτηση τόσο των ψυχιατρικών διαγνώσεων, όσο και της "θεραπευτικής" αγωγής.

ΕΧΩ ΤΩΡΑ 3 ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΚΛΑΜΑΤΑ. ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Η ΜΙΚΡΗ ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕ ΕΚΝΕΥΡΙΖΕΙ. ΕΧΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ 4 ΜΕΡΕΣ. ΦΟΡΑΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΛΙΑ ΡΟΥΧΑ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΛΑΙΩ. ΕΧΩ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΗΝΕΣ ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΡΕΜΩ ΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΣΕ 10 ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΟΛΑ ΜΟΥ ΦΤΑΙΝΕ. HELP ME PLEASE...............

Καλησπερα. Πριν 4 μηνες γεννησα το δευτερο παιδακι μου κ εχω ηδη ενα 2χρονων. Δυστυχως δεν ειμαι καλα, εχω εκρηξεις θυμου πολυ εντονεε πλεον, νιωθω χαλια ολη μερα, παραμιλλαω οτι δεν αντεχω αλλο, βαρεθηκα κ αλλα τετοια. Τα μαλλια μου πεφτουν υπερβολικα κ δεν μπορω να πεΙθαρχισω για να χασω κιλα. Το προβλημα ειναι αυτος ο θυμος που νιωθω, πολυ δυνατος. Συνεχεια ειμαι θυμωμενη. Δεν εχω ορεξη να παιξω με το παιδι μου κ οταν το κανω σταματαω γρηγορα. Αυτες τις μερες το μωρο ηταν στο νοσοκειο λογω Γοπ. Ειμαι αυπνη, υπερβολικα αγχωμενη κ κουρασμενη!!!!! Δεν εχω υποστηριξη κ κατανοηση απο πουθενα. Θελω να επισκεφτω καποιον ειδικο.... Που να παω? Ιλιον, περιστερι, πετρουπολη. Καπου να μιλησω....

Ντρέπομαι για όσα θα γράψω αλλά με βασανίζουνε πολλά ερωτήματα. Μόλις έμαθα ότι είμαι έγκυος χάρηκα. Αμέσως ξεκίνησαν οι αναγούλες και οι εμετοί και έκτοτε ολη η χαρά χάθηκε. Αντι αυτού νιώθω πολύ μα πολύ δυστυχισμένη και πολύ φοβάμαι ότι δεν είναι οι ορμόνες του πρώτου τριμήνου γιατί συνεχιζουνε. Όταν μάθαμε το φύλο του μωρού βυθίστικα ακόμη σε πιο μεγάλη κατάθλιψη και με έχει πνίξει η απογοήτευση για ολα αυτά που νιώθω. Γιατί να μην έχουνε σταματήσει οι εμετοι? Γιατί να μην είμαι λίγο χαρούμενη για την εγκυμοσύνη μου? Γιατί να με έχει πειράξει τοοοοσο πολύ το άκουσμα του φύλου του μωρού? Γιατί να νιώθω τοοοοσο χάλια? Με ανησυχεί η κατάσταση μου και θα ήθελα να ακούσω παρόμοιες ιστορίες που εξελίχθηκαν θετικά και ιδιαίτερα για το φύλο του μωρού. Πρέπει να είμαι η μοναδική εγκυμονούσα που να εχω παρει τοσο κατάκαρδα το΄θεμα αυτό.

* Εχω διαβάσει πολλά θέματα εδώ αλλά δεν έχω γράψει ποτέ μου. Πήρα το θάρρος σήμερα να γράψω για να νιώσω λίγο καλύτερα γιατί η ψυχολογία μου έχει πέσει αρκετά από τη στιγμή που έγινα μαμά. Θα σας κουράσω λίγο βέβαια, γιατί για να καταλάβετε θα γράψω αρκετά πράγματα. Είμαι 38 ετών και πριν 9 μήνες γέννησα με καισαρική το αγοράκι μου. Εδώ θα πρέπει να σας πω οτι από πάντα φοβόμουν να κάνω παιδιά, γιατί πίστευα οτι είναι τρομερά δύσκολο να έχεις την ευθύνη μιας νέας ζωής. Φοβόμουν οτι θα του μεταφέρω κόμπλεξ, οτι δε θα είναι ευτυχισμένο και οτι δεν κάνω για μητέρα, καθώς η δική μου οικογένεια είχε πολλά προβλήματα, και δεν ήθελα να επαναλάβω την απερισκεψία της μητέρας μου που έκανε παιδιά με έναν άντρα που παντρεύτηκε μόνο για το κοινωνικό του στάτους και έκανε τραγικά λάθη με μένα σαν παιδί. Γνωρισα τον άντρα μου πριν 7 χρόνια. Είμαστε ένα πάρα πολύ αγαπημένο ζευγάρι που όμως κανείς από τους δύο μας δεν ήθελε παιδιά. Εγώ ασχολούμουν με οτιδήποτε άλλο εκτός από τα παιδιά: Τη μόρφωσή μου, τη δουλεια μου, πολιτικά θέματα κλπ.. Ο άντρας μου κι εγώ ζούσαμε για τους εαυτούς μας και δεν είχαμε μπει σε αυτή τη διαδικασία. Μεχρι που μετά απο συζητήσεις με φιλους και οικογένεια αποφασίσαμε να κάνουμε σεξ χωρίς προφύλαξη και ο,τι γίνει έγινε. Μέσα μου πίστευα οτι λόγω ηλικίας δε θα έμενα εύκολα έγκυος ή θα αργούσε πολύ. Και είχαμε πει οτι αν δε γινόταν μέσα σε ενα χρόνο, θα ξεχνάγαμε για πάντα τη λέξη “παιδι”. Με την πρώτη όμως προσπάθεια έμεινα έγκυος και ήμουν εντελώς απροετοίμαστη καθώς δεν είχα ποτέ ασχοληθεί με το θέμα παιδιά. Ηταν κάτι έξω από εμένα που μέχρι τότε δεν το είχα σκεφτεί. Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή, αν εξαιρέσουμε οτι παρουσίασα από πολύ νωρίς διαβήτη, ή μάλλον έμαθα οτι είχα διαβήτη και δεν το ήξερα, καθώς συνεχίζω και τώρα να έχω υψηλό ζάχαρο. Σε όλη την εγκυμοσύνη μου ασχολούμουν με το άν είναι γερό το παιδί, και δεν ενημερώθηκα για τίποτε. Ούτε για θηλασμό, ούτε καν τι κάνουμε με ένα μωρό. Μη με ρωτήσετε γιατί, απλά νόμιζα στην άγνοιά μου οτι αυτά τα πράγματα είναι “πάμε και βλέπουμε”, “το ένστικτο θα με οδηγήσει”. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα. Απο που ν αρχίσω; Οταν γέννησα και μου έδειξαν το μωρό στο χειρουργείο,- υγειέστατο, μεγάλο και δυνατό- δεν αισθάνθηκα τίποτε, παρα μόνο αίσθηση οτι εφυγε αυτο το τεράστιο βάρος από την κοιλιά μου. Έκανα να το δω μιαμιση μέρα, και όταν εγκαταστάθηκε στο δωμάτιο μου (είχα rooming in γιατι ημουν σε δημόσιο) δεν ήξερα τι να το κάνω. Κανένα ένστικτο δε λειτούργησε, το μόνο που ένιωθα ήταν ένας απαίσιος πόνος από την καισαρική. Ο θηλασμός δε, φιάσκο!!! Εβλεπα ένα μωρό να κλαίει και να μην μπορεί να πιάσει το στήθος, κι ενώ προσπάθησαν οι μαίες να με βοηθήσουν, περναγαν 2-3 ώρες και συνέχιζε να κλαίει. Στο τέλος πάντα κατέληγα να ζητάω ξένο γάλα από μόνη μου, γιατι το σπαρακτικό κλάμα του μου δημιουργούσε πανικό. Αρχισα το θηλαστρο και κουτσά-στραβα δεν έβγαζα ουτε 10 ml! Οταν πήγα στο σπίτι μου συνειδητοποίησα λίγο καλύτερα τι γινόταν, αγόρασα θήλαστρο και ξένο γάλα δια παν ενδεχόμενο. Οι μαίες με είχαν συμβουλέψει οτι ο,τι και να γίνει να το βάζω στο στήθος, και αυτό έκανα. Με την πρώτη μισή ώρα κλάματος όμως, πάλι έδινα μπιμπερό γιατί πανικοβαλλόμουν. Το οτι δεν προσπάθησα αρκετά για το θηλασμό το κατάλαβα αφού είχα σταματήσει, από το ίντερνετ . Η μητερα μου δε, δε με βοήθησε καθόλου καθως δεν είχε θηλάσει, ούτε και η πεθερά μου. Μου έλεγαν οτι δεν πειράζει και οτι και αυτές δε θήλασαν. Κι εγώ τις άκουγα –ειδικά την πεθερά μου με την οποία είχα πολύ καλή σχεση, καλύτερη από τη μητέρα μου- γιατί πίστευα οτι “αυτές ξέρουν”. Τελικά κατάφερα 4 μήνες με το θηλαστρο να του δίνω το γάλα μου, (αρχικά μεχρι να έχω γάλα πιο πολύ ξένο έδινα για 10 μέρες) και 1-2 φορές την ημέρα ξένο, καθώς έτρωγε γιγαντιαίες ποσότητες και δεν έφτανε το δικό μου. Βασικά σταμάτησα γιατί η ψυχολογία μου ήταν υπό το μηδέν, έχανα ωρες από το μωρό με τα μισάωρα του θήλαστρου κάθε 3 ώρες και ξανάρχισα και το τσιγάρο που είχα κόψει εντελώς στην εγκυμοσύνη μου και είχα πει οτι δε θα το ξαναρχίσω! Ας αφήσω το θηλασμό που ακόμη με πονάει και έχω τύψεις κι ας πιάσουμε τους πρώτους μήνες με το μωρό. Το βασικό μου λάθος είναι οτι έψαχνα υποστήριξη μέσα στην αγνοιά μου και όπως σας είπα πριν, τη “βρήκα” στην πεθερά μου. Για να μην τα πολυλογώ ήθελε να με βοηθήσει πολύ –καθως και ο πόνος της καισαρικής μου κράτησε πολύ καιρό- και τελικά καταλήξαμε να παίρνει πιο πολλές φορές εκείνη το μωρό αγκαλιά απʼ ό,τι εγώ. Και αν μια φορά δεν είχα συνδεθεί με το μωρό μου από την αρχή, 10 φορές χειρότερο έγινε γιατί το δέσιμο ερχεται με την αγκαλιά. Αλλά εγώ στον κόσμο μου, και στον πανικό μου να σκέφτομαι “Τι τραγικό λαθος έκανα που έγινα μητέρα! Το ξερα οτι είμαι ακατάλληλη και λυπάμαι αυτό το παιδί που με έχει μάνα”. Απ ό,τι καταλάβατε (και το κατάλαβα κι εγω μετά), προφανώς και πέρασα επιλόχειο, που ενέτεινε το όλο θέμα που είχα με το μωρό μου. Και μέσα σε όλα αυτά είχα και κάτι άλλο καινούργιο στη ζωή μου, το ζάχαρο, με δίαιτες, με μετρήσεις, με το να μην μπορώ ουτε στο φαγητό να ξεσπάσω το άγχος μου! Το σοκ του οτι κάνω λάθος το έφαγα με την παιδίατρο στο πρώτο του εμβόλιο, 2 μηνών, οπου όταν έκλαψε, μου είπε “Παρτο αγκαλιά” κι εγώ πάγωσα… Συνειδητοποίησα οτι οι φορές που το έπαιρνα αγκαλια ήταν πολύ λιγότερες απʼ όσο θα έπρεπε κι οτι 2 μηνες μετά δεν είχα δεθεί με το μωρό μου, αλλά λειτουργούσα σα ρομπότ, έκανα ό,τι μου έλεγαν ή διάβαζα οτι είναι σωστό, τα ξενύχτια τα έκανα μηχανικά, όλα μηχανικά. Μέχρι που έμαθα να το κοιμίζω στο καρότσι με κούνημα και όχι παίρνοντας το αγκαλιά, πράγμα που δυστυχώς έμαθα από την πεθερά μου η οποία ετσι το κοίμιζε, κι ετσι έκανα κι εγώ –βλακωδώς. Η μόνη περίπτωση να κοιμόταν στην αγκαλιά μου ήταν κάποιες φορές που τον έπαιρνε ο υπνος με το μπιμπερό. Άλλες φορές όταν έτρωγε, εκλαιγε γιατι νυσταζε, και δωστου καρότσι και κουνημα! Εδώ οφείλω να πω οτι ο άντρας μου είναι ένας γλυκός κι ακομπλεξάριστος άνθρωπος ο οποίος με βοήθησε από την πρώτη στιγμή με την υπομονή του να με ακούει, και την προθυμία του να αλλάξει το μωρό να κάνει δουλειές, να το ταϊσει, να το πάρει αγκαλιά, καθώς εγώ χανόμουν με τις ώρες στα θηλαστρα και στην κατάθλιψη. Και ο λόγος που θεοποίησα έτσι την πεθερά μου είναι οτι ο άντρας μου μεγάλωσε με πολλή αγάπη, από μια μάνα που είναι πολύ γλυκειά. Πλην όμως πλέον είναι μεγάλη και απέχει πολύ η ηλικία της από το να θυμάται τι έκανε ως νεα μαμά και τα προβλήματα που μπορεί να είχε. Ετσι οι συμβουλές της ήταν τελείως λάθος, κι ας το έκανε για να με βοηθήσει. Μετά λοιπόν από το ξαφνικό μου “ξύπνημα”, από 2 μηνών άρχισα να προσπαθω να βγώ από το λούκι μου, να το παίρνω αγκαλιά, κι ας παλλινδρομούσα ψυχολογικά μέσα σε τύψεις και αυτομαστίγωμα για το “τι μάνα είμαι εγω”. Να πω εδώ οτι σε αυτή τη φάση το ίντερνετ όχι μόνο δε με βοήθησε, αλλά διαβαζοντας τα ωραία λόγια που έλεγαν άλλες μαμάδες για τα μωρά τους, για το οτι θήλασαν με επιτυχία , οτι τα κοιμίζουν στην αγκαλιά τους με έκανε να αισθάνομαι ακόμη πιο άχρηστη. Μπήκα σε ένα φαύλο κύκλο, όπου από τη μία το μωρό δεν με ειχε συνηθίσει, από την άλλη όταν έβλεπα οτι δεν αισθανόταν καλά στην αγκαλιά μου –προφανώς επειδή αισθανόταν οτι το κάνω με άγχος- το άφηνα. Αυτό που με βοήθησε στο θέμα “αγκαλιά” ήταν ο μάρσιππος, τον οποίο αγόρασα όταν ο γιος μου ηταν 3 μηνών, και με τον οποίο άρχισα να κυκλοφορώ συνέχεια μεσα στο σπίτι μου. Μέχρι που μια μέρα καθώς έκανα δουλειές, το μωρό μου κοιμήθηκε για πρώτη φορά στο μάρσιππο, 4ων μηνων!!!!!!!! Και περιττό να σας πω οτι έβαλα τα κλάματα από χαρά! Εκτοτε, για να μη σας κουράσω άλλο, έχω κάνει πολλά βήματα σύνδεσης, παίζω μαζί του, κοιμάται με καρότσι αλλά και στην αγκαλιά μου, με αναγνωρίζει, μου γελάει υστερικά κι εγώ τον έχω αγαπήσει περισσότερο. Βοηθάει και οτι είμαι άνεργη και μενω σπίτι. Βέβαια η πεθερά μου έρχεται ακόμη σπίτι 2-3 φορές την εβδομάδα και τον κρατάει, και με τύψεις σας λέω οτι κάποιες μέρες δε βλέπω την ώρα να έρθει, γιατί πολλές φορές θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου και να μη σκέφτομαι τίποτε. Αν κι εχω κάνει πάρα πολλά βήματα, ακόμη δεν μπορώ να ξεπεράσω τους πρώτους μήνες που πέρασα, κι ακόμη πολλές φορές κοιτάζω το μωρό μου και θλίβομαι για το οτι του στέρησα μια βασική ανάγκη, τη συνδεση με τη μαμά του… Παρόλα αυτά ακόμη δε νιώθω αυτήν την απόλυτη αγάπη, αν και με πιάνει πανικός οταν σκέφτομαι οτι μπορεί το μωρό μου να πάθει κάτι, οτιδήποτε. Δεν ξέρω αν κάποια από εσάς έχει νιώσει έτσι, απλά ψάχνω κάποια λόγια να με ξεκολλήσουν, να προχωρήσω, να σταματήσω να αντιδρώ από ανασφάλεια και τύψεις, γιατί ξέρω οτι όλα αυτά φέρνουν λάθος αποτελέσματα και ο χειρότερος εφιάλτης μου είναι να κάνω το παιδί μου δυστυχισμένο. Ευχαριστώ για την υπομονή σας.

Μικρή και απλή η απορία... Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή που καθορίζει σε ποιον ειδικό θα απευθυνθεί κάποιος; Λόγω επαγγέλματος, οι συμπεριφορές με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή είναι πολλές. Σε ορισμένες περιπτώσεις αυτές χρείζουν ειδικού. Όμως σε ποιον ειδικό αντιστοιχούν; Ψυχολόγο ή ψυχίατρο; Για παράδειγμα, έτυχε για το ίδιο περιστατικό να ρωτήσω φίλες/γνωστές μου ψυχολόγους (3 τον αριθμό) και να μου πουν πως είναι οκ και χρειάζονται τα άτομα αυτά συμβουλευτική, ενώ για τις ίδιες περιπτώσεις οι ψυχίατροι (2 διαφορετικοί) λένε πως είναι θέμα παθολογίας. Όλοι οι ειδικοί είναι σίγουροι για τον εαυτό τους, την εμπειρία τους και το επάγγελμά τους. Λοιπόν... ποιον πιστεύουμε;; :confused: