Κοριτσια μου θα ηθελα να σας εμπιστευτω ενα προβλημα που εχω τον τελευταιο καιρο:τρεμω και φοβαμαι για το μελλον της μικρης μου,οχι ομως μεσα στα φυσιολογικα πλαισια που ανησυχουν ολες οι μαμαδες.Μυ μπαινουν συνεχως τρομερες σκεψεις,κανω συνειρμους και ολα μου φαινονται σαν οιωνοι για το μελλον της,με αποτελεσμα να ειμαι μονιμως στην τσιτα.Για παραδειγμα,μπορει να δω ενα ονειρο το βραδυ που να μου φανει "καπως" και μετα ολη μερα να σκεφτομαι μηπως παθει κατι η μικρη,μηπως σημαινε κατι για την υγεια της κλπ.. Σκεφτομαι με αγχος ακομη και το απωτερο μελλον,πχ φοβαμαι μηπως παθει κατι μεθαυριο σε μια σχολικη εκδρομη,στις πρωτες τις εξοδους με αγορια,οταν θα πρωτοοδηγησει,κι ολα αυτα τη στιγμη που ειναι μολις 10 μηνων ακομη,ετσι?
Αλλο που με εχει αγχωσει ειναι οτι επειδη ετοιμαζμαι να αγορασω ενα σπιτι το οποιο ειναι στον 5ο οροφο,εχουν αρχισει οι φοβιες μου μηπως κινδυνευσει το παιδι με τα μπαλκονια,και μηπως μου βγει ξυνη η αγορα και το πληρωσει το παιδι μου και τετοια πραγματα. Χωρια που οταν γυριζαμε σπιτι απο το μαιευτηριο,σε αυτη την πρωτη διαδρομη διασταυρωθηκαμε με ενα αυτοκινητο,καταλαβαινετε τι ειδους,δε θελω να το γραψω,απο αυτα που καποιαα στιγμη ολοι μας θα μπουμε θελοντας και μη.Περιττο να σας πω οτι απο τοτε μου εχει καρφωθει το αγχος μηπως ηταν οιωνος αυτο,και μηπως παθει κατι το παιδι,και γενικα δεν μπορει να ησυχασει με τιποτα η ψυχη μου.Ειναι φορες που κοιταζω τη μικρη μου στα ματια και με πιανει πανικος μη μου παθει κατι,με το ζορι κρατιεμαι να μη βαλω τα κλαμματα,και ειλικρινα υποφερω πολυ γιατι μου μπαινουν ιδεες σε ανυποπτο χρονο και δεν μπορω να τις διωξω απο το μυαλο μου.Αυτο που φοβαμαι περισσοτερο ειναι τα ατυχηματα,ισως επειδη προσφατα πηγε να καταπιει ενα κουμπι και οταν ηταν 3 μηνων ειχε χτυπησει δυνατα στο κεφαλι-ειχα ανοιξει και σχετικο θεμα τοτε.
Μη νομιζετε οτι ειμαι μια τρελλη που δεν εχει τι να κανει ολη μερα και φανταζεται διαφορα,ισα ισα,εχω τη δουλεια μου οπου ανταποκρινομαι πιστευω αψογα,ετοιμαζομαι να παρω ενα δανειο,γενικα θελω να πω οτι δεν ειμαι μια ψυχανωμαλη που παιρνει χαπια αλλα ενας φαινομενικα νορμαλ ανθρωπος.Αυτες ομως οι φριχτες σκεψεις και τα αγχη που μου μπαινουν ωρες-ωρες (μαλλον,τις περισσοτερες ωρες) για το παιδι με εχουν εξουθενωσει ψυχικα.Φοβαμαι μηπως ολα αυτα ειναι προαισθηματα,μηπως το ενστικτο της μανας με προειδοποιει για καποιον κινδυνο,δεν ξερω. Ο αντρας μου που του τα λεω,αρχικα με καθησυχαζε οταν ομως ειδε οτι κοντευουν να μου γινουν εμμονη καποια πραγματα αρχισε να νευριαζει και πλεον μου λεει οτι δε θελει να του μεταδιδω τα αγχη μου και να τα κραταω καλυτερα για τον εαυτο μου.Κοριτσια σας εχει συμβει εσας κατι τεοιο,να εχετε τραβηγμενα αγχη και φοβιες για το παιδι σας,που συχνα φτανουν και σε μακαβριες σκεψεις? Μηπως ειμαι τελικα για δεσιμο?(Μωρε η μικρη να 'ναι καλα κι εγω ας ειμαι για ζουρλομανδυα!!! )