Σημειώστε εδώ την εμπειρία σας (μωράκια στην θερμοκοιτίδα)

[Jean]

Εχω κρατησει αρχειο, φωτογραφιες, υπερηχους, τα παντα. Οταν φτασει σε ηλικια που να καταλαβαινει θα της τα πω ολα, γιατι θελω να θυμαται οτι η ζωή της δεν της χαριστηκε. Παλεψε σκληρα για να ερθει στον κοσμο, κρατηθηκε σ' αυτη τη ζωή με νυχια και με δοντια κι αυτο θελω να το ξερει. Ετσι θα μαθει να εχει αυτοεκτιμηση, αυτοσεβασμο και πανω απ' ολα θα σεβεται την ιδια της την ζωή. Ετσι δεν θα την χαραμισει, δεν θα αφησει στιγμες ανεκμεταλλευτες, θα διεκδικησει την ευτυχια της και δεν θα επιτρεψει σε κανεναν να την ακυρωσει σαν ανθρωπο.

[Olg@]

Έτσι είναι ρε κορίτσια όπως τα λέτε στα παιδάκια μας αξίζουν χίλια μπράβο γιατί πάλεψαν απο το πρώτο λεπτό για τη ζωή τους και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν γιατί ειναι η δύναμή τους ... όμως είναι στιγμές που μου έρχονται ξανά εικόνες στα μάτια και δεν μπορώ βουρκώνω ...

[mama xrysa]

Jean απίστευτη η ιστορία σου,συγκλονίστηκα πραγματικά και πολύ χαίρομαι που τελικά πήγαν όλα κατ'ευχην...μου αρέσει που το αντιμετωπίζεις έτσι. Που κράτησες δηλαδή όλο αυτό το αρχείο για να δείξεις αργότερα στην κόρη σου πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Εύχομαι να είστε πάντα ευτυχισμένοι και υγιείς όλοι στην οικογένεια σου, και όχι άλλες τέτοιες δυσκολίες!

[ANGELIN]

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ,

 

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΠΡΟΩΡΟ 32 ΕΒΔ. 1560 ΓΡ κ 47 ΕΚ. ΣΤΟ ''ΙΑΣΩ'' ΚΑΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΜΕΝ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΥ ''ΙΑΣΩ'' ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΗΝΑ. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΛΕΓΟΤΑΝ ΠΡΟΕΚΛΑΨΙΑ. ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΗΛΑΣΑ ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΕΒΓΑΛΑ ΓΑΛΑ ΜΕ ΤΟ ΘΗΛΑΣΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΥΨΗΛΗ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΚΟΨΑ ΜΕ ΧΑΠΙΑ.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΩ ΕΙΝΑΙ, ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΔΥΣΑΝΑΣΧΕΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΜΑΣ ΦΕΡΘΗΚΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΜΕΣΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ ΑΛΛΑ ΟΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΙ (ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ ΟΤΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΚΑΙ ΤΟΤΕ) ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΑΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ, ΣΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΥΓΕΙΝΗΣ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΑΥΣΤΗΡΟΙ. ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΤΟ ΠΗΡΑ 2 KG, ΥΓΙΕΣΤΑΤΟ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΘΟΛΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΟΛΛΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ.

ΟΣΟ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΤΗΣ Η ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΣ ΜΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΑ ΓΕΥΜΑΤΑ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ. ΤΗΝ ΠΡΟΩΡΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΜΕΤΡΟΥΣΕ (KG, ΥΨΟΣ ΚΛΠ) ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΝΕ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΑΡΙΟ ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΗ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ.

ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΤΑΚΤΙΚΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΑΝ ΟΤΙ Η ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΕΙΧΕ ΕΞΑΛΥΨΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΩΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ ΟΤΙ ΤΗ ΒΟΗΘΗΣΕ ΠΟΛΥ Ο ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΕΝΕΣΕΙΣ ΚΟΡΤΙΖΟΝΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΟΝΑΚΙΑ ΤΗΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΘΕΙ.

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΝΕΞΥΠΝΗ ΖΟΥΖΟΥΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ.

ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΠΡΟΩΡΩΝ ΝΕΟΓΝΩΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ.

[katerina-maria]

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! ΓΕΝΝΗΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΩΡΑ! ΠΡΙΝ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΣΤΙΣ 7/1/08 ΚΑΙ ΕΝΩ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ ΣΤΗΝ 34 ΕΒΔΟΜΑΔΑ. ΓΕΝΝΗΣΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΤΟ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ. ΑΛΛΑ ΑΣ ΑΡΧΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΜΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΟΤΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΜΑΧΗΤΗΣ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. ΜΟΛΙΣ ΜΕΝΩ ΕΓΚΥΟΣ, ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 2ΧΡΟΝΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ, 6 ΕΒΔΟΜΑΔΩΝ ΠΑΘΑΙΝΩ ΑΠΟΚΟΛΛΗΣΗ ΠΛΑΚΟΥΝΤΑ. ΞΑΠΛΑ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΓΙΑ 4ΜΗΝΕΣ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΤΕΛΟΣ ΟΙ ΑΙΜΟΡΑΓΙΕΣ, ΤΙΣ ΚΑΛΟΣΩΡΙΖΑ ΠΑΛΙ. ΜΕΤΑ ΤΟΝ 4ΜΗΝΑ ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΗΚΟΘΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΥΣΠΑΣΕΙΣ. ΞΑΝΑ ΞΑΠΛΑ. ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΟΛΟΓΟ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ ΟΤΙ Ο ΠΛΑΚΟΥΝΤΑΣ ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΕ, ΤΟ ΜΩΡΟ ΔΕΝ ΕΠΑΙΡΝΕΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ. ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΠΡΟΩΡΑ. ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΣΥΝΗΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΣΟΒΑΡΟ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ. ΣΚΕΦΤΗΚΑ ΟΤΙ ΘΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ. ΣΤΙΣ 7/1 ΕΝΩ ΞΑΝΑΠΗΓΑ ΓΙΑ ΕΞΕΤΑΣΗ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΤΟ ΜΩΡΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ, ΑΛΛΙΩΣ ΥΠΗΡΧΕ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙ. ΦΥΓΑΜΕ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΚΑΙΣΑΡΙΚΗ.ΤΟ ΜΩΡΟ ΔΕΝ ΕΚΛΑΨΕ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ.ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 1980KGR ΚΑΙ 42 ΠΟΝΤΟΥΣ. ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 7100KGR ΚΑΙ 74 ΠΟΝΤΟΥΣ. ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΣΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΟ ΜΩΡΟ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ. ΜΟΥ ΤΟ ΔΕΙΞΑΝ ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΚΑΘΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ. ΑΚΟΥΓΑ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥΣ ΤΑ ΚΟΥΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΑ. ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΜΟΥ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΕΝΑ ΧΑΔΙ.ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΝΙΩΣΕ.

ΜΠΗΚΕ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΣΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ."ΤΑ 2ΠΡΩΤΑ 24ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΑ" ΜΑΣ ΛΕΓΑΝΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ. ΤΡΑΓΙΚΗ ΦΙΓΟΥΡΑ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΟΤΑΝ ΕΙΔΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ, ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΙΑ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΤΟΣΑ ΚΑΛΩΔΙΑ ΚΑΙ ΒΕΛΟΝΕΣ ΠΑΝΩ ΤΗΣ,ΕΚΛΑΙΓΕ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΩ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΝΑ ΤΗ ΓΕΜΙΣΩ ΜΕ ΦΙΛΙΑ,ΜΟΝΟ ΝΑ ΤΗ ΧΑΙΔΕΥΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗ ΜΙΛΑΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΗΣ ΘΕΡΜΟΚΟΙΤΙΔΑΣ. ΑΚΟΥΓΑ ΤΑ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΝΑ ΣΦΥΡΑΝΕ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΟΥΝΑ, ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΚΑΤΙ ΕΠΑΘΕ. ΠΗΓΑΙΝΑ ΣΠΙΤΙ, ΕΒΓΑΖΑ ΤΟ ΓΑΛΑ, ΤΟ ΠΕΤΟΥΣΑ ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΑ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ.

23/01 ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΑΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΤΗ ΔΟΥΜΕ ΣΤΟ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ. ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ,ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ, ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ. ΧΟΡΟΠΗΔΟΥΣΑ ΣΑΝ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ. ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΗΡΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΞΑΝΑΓΕΝΝΗΘΗΚΑ.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΕΚΕΙ. ΤΩΡΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΦΥΣΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΥΠΟΤΟΝΙΑ. ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Η ΚΟΡΗ ΜΑΣ ΦΑΝΗΚΕ ΔΥΝΑΤΗ. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΠΑΝΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΩ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΛΕΝΕ ΑΣ ΓΕΝΝΗΣΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΟΓΔΟΟ, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝΕ ΑΛΛΟ, ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ. ΜΑΚΑΡΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ 40ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ. ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΕΣ ΜΟΥ.

ΔΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΓΕΝΝΗΣΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΟ ΠΑΙΔΙ!

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΑ!

[Vasso75]

katerina-maria σας εύχομαι απο καρδιάς να έχετε πάντα την ευχή και την βοήθεια της Παναγίας (της Μάνας αυτής που όλες μας προσευχήθηκαμε όταν τα μωράκια μας δεν τα είχαμε κοντά) και να μεγαλώσει και να θερίεψει η μικρή σου για να την καμαρώνεις! Δεν σου λέω να ξεχάσεις όλα αυτα γιατί έτσι δεν θα θυμάσαι πάντα πόσο πάλεψες εσύ και η μικρή σου για να την έχεις αγκαλιά!

[Olg@]

ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΕΝΕΣΕΙΣ ΚΟΡΤΙΖΟΝΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΟΝΑΚΙΑ ΤΗΣ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΔΙΑΣΩΛΗΝΩΘΕΙ.

 

Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι ισχύει αυτό ... και εγώ έκανα τις ενέσεις κορτιζόνης στην εγκυμοσύνη μου παρατάυτα το μωρό χρειάστηκε διασωλήνωση ...

 

Να χαιρόμαστε όλοι τα μωράκια μας!!!

[Jean]

. ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΗΛΑΣΑ ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΕΒΓΑΛΑ ΓΑΛΑ ΜΕ ΤΟ ΘΗΛΑΣΤΡΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΥΨΗΛΗ ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ΕΚΟΨΑ ΜΕ ΧΑΠΙΑ.

 

Γιατι; Κι εγω ειχα υψηλοτατη πιεση αλλα δεν μου ειπαν κατι. Εβγαζα γαλα με το θηλαστρο και της πηγαινα. Δηλαδη τι σου ειπαν;

Να σου ζησει, να το χαιρεσαι το παιδακι σου.

 

 

Ρε Ολγακι που εισαι εσυ ματια μου; Ολα καλα;

[rike]

Γεννησα κι εγώ πρόωρα... και ΝΑΙ είναι ανυπόμονη όσο δεν πάει!

Την πρώτη μου κόρη την γέννησα φυσιολογικά εύκολα τελειόμηνη.

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη πήγαιναν όλα καλά χωρίς κανένα πρόβλημα ή περίεργο ιστορικό αλλά.... γέννησα ΞΑΦΝΙΚΑ στην 32η εβδομάδα +3 ημέρες με ολική αποκόληση πλακούνται και τρομερή αιμοραγία όταν ήμουν στη δουλειά μου.

Έπαθα αιμοραγία ενώ ήμουν στη δουλειά!

 

Με πήγαν φυσικά στο μαιευτήριο που ΕΥΤΥΧΩΣ ήταν κοντά σε απόσταση 10 λεπτών και γλίτωσα κι εγώ και το μωρό με επείγουσα καισαρική γιατί έχανα συνεχώς αίμα. 1 παρα 10 ήμουν στη δουλειά και 1 και 20 είχα γεννήση χάρη στην ετοιμότητα του μαιευτηρία και του γιατρού μου που ΤΥΧΑΙΑ ήταν εκεί!

 

Γεννήθηκε 1.900 πήρε 4 ημέρες οξυγόνο γιατί τα μωρά από αποκόληση παθαίνουν ασφυξία και πολύ μεγάλο σοκ και έμεινα 10 ημέρες θερμοκιτίδα και 18 ημέρες συνολικά στο μαιευτήριο.

Την πρώτη μέρα επειδή είχα χάσει πολύ αίμα και είχα κάνει καισαρική δε με άφησαν να τη δω.. τη δεύτερη μέρα το πρωί δεν κρατιόμουν. Μόλις την είδα ξέσπασα σε κλάματα ... λίγισα... ένιωθα ότι εγώ έφταιγα που δε μπορούσα να την κρατήσω και ταλαιπωρείται έτσι. Εκείνη την ώρα ευτυχώς βρέθηκε μια νοσοκόμα και με άφησε να βάλω το χέρι μου να την ακουμπήσω!

Η μικρή άρχισε να κλαίει σαν με παράπονο με όση δύναμη είχε... και ένιωσα ότι με κατάλαβε.

Την άλλη μέρα έτυχε να βρω μια γνωστή γνωστού κοπέλα που δουλεύε στα πρόωρα και μου εξήγησε τα πάντα. Τι με περιμένει τι μπορει να συμβεί από το χειρότερο μέχρι το καλύτερο και τι θα μπορούσα να δω για να είμαι προετοιμασμένη. Ότι μπορεί να την ταίζουν από τη μύτη και όλα αυτά τα οποία ούτε καν είχα φανταστεί πριν μπω μέσα από την πόρτα της ΜΕΝ!

Είναι φοβερό είναι ένα άλλος κόσμος που αν δεν τον έχεις ζήσει δεν μπορείς να καταλάβεις ΤΙΠΟΤΑ.

Με προετοίμασε για τα χειρότερα... αλλά το καλύτερο που μου είπε ενώ είχα λιγύσει.. ήταν ότι ΠΡΕΠΕΙ ΕΣΥ να είσαι ΔΥΝΑΤΗ για να τη βοηθήσεις.. και εκεί άλλαξα εντελώς ψυχολογία.

Τη δεύτερη μέρα πήγα δυνατή και αισιόδοξη... Κάθε μέρα παρόλο που κάποιες νοσοκόμες δεν αφήναν, έβαζα το χέρι και τη χάϊδευα... και ένιωθα ότι με καταλαβαίνει και τώρα ηρεμούσε δεν έκλαιγε. Ένιωθα ότι το απολάμβανε.

Άρχισε να τρώει γάλα την 4η μέρα. Στην αρχή είχε μόνο ορό και οξυγόνο.

Η μικρή στην αρχή τρεφόταν από τη μύτη με σωλινάκι. Έχανε βάρος. Έπρεπει να σταθεροποιηθεί στο βάρος και κυρίως στην αναπνοή για να βγει από τη θερμοκιτίδα.

Σχεδόν μισούσα τους γιατρούς που την ταλαιπωρούσαν με σωλινάκια και σύριγγες και σου λέγανε κάθε μέρα τα ίδια πράγματα για καλή μας τύχη σταθερά και όχι χειρότερα. Κρεμόμασταν από τα χείλη τους και στο σπίτι ερμηνεύαμε κάθε λέξη γιατί είπε αυτό και τι εννοούσε με εκείνο.

Κάποια μέρα θυμάμαι που γύρισα σπίτι και ξέσπασα.. και νόμιζα ότι δε θα αντέξω άλλο, αλλά συνήλθα και πήγα πάλι με αισιοδοξία. Δεν ήθελα να νιώσει ότι κλαίω.

Είχαμε αρχίσει να χαρακτηρίζουμε τους γιατρούς αυτός είναι αισιόδοξος και τα λέει καλά, ο άλλος βαρίεται, ή άλλη είναι σκέτη απογοήτευση... κλπ ανάλογα ποιός μας ενημέρωνε κάθε φορά.

Εντομεταξύ νοίκιασα θήλαστρο και έβγαζα γάλα κάθε 2 ώρες με ξυπνητήρι μέρα νύχτα και πήγαινα το γάλα στο ψυγείο.

Ήμουν αισιόδοξη και ΣΙΓΟΥΡΗ ότι θα τα καταφέρει και το μόνο που με ένοιαζε ήταν πότε θα την πάρω σπίτι.

Τελικά την 10η μέρα μετακινήθηκε σε κρεβατάκι στη ΜΕΝ εκτός θερμοκιτίδας και εκεί όταν την πήρα για πρώτη φορά κανονικά αγκαλιά ξέσπασα σε κλάματα. Ήταν η καλύτερη στιγμή μου ανάμεσα σε εκείνες της ημέρες.

Μετά πήγαινα κάθε 3 ώρες να την ταϊζω εγώ με το μπουκάλι και πλέον το όνειρο μου ήταν πότε θα ξεφορτωθώ το μπουκάλι να θηλάσω αλλά δε με άφηναν γιατί λέει ήταν αδύναμη.

Τελικά την πήρα σπίτι 2 κιλά και αμέσως τη θήλασα και τα κατάφερε. Με είχαν αγχώσει όμως ότι δε θα παίρνει καλό βάρος με το θηλασμό γιατί έχει πιο πολύ κόπο από το μπουκάλι και έτσι τη θήλαζα για 1-2 λεπτά για να μαθαίνει το στήθος, και μετά το έβγαζα και της έδινα μπουκάλι.

Έπρεπει να την ξυπνάω κάθε 2 ώρες για να φάει γιατί δεν ξυπνούσε μόνη της δεν είχε τη δύναμη.. και έκανε περίπου μισή ώρα να φάει. Έτσι έμενα 1,5 ώρα για να αποστηρώσω θύλαστρο να ξαναβγάλω γάλα να έχω έτοιμο κλπ.

Αυτό συνέχισε μέχρι να φτάσει περίπου 2,400 όπου άρχισε να κουνιέται μόνη της.. για να ξυπνήσει που σήμαινει ότι αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να φάει. Εκεί έκοψα τελείως και το μπουκάλι ξεφορτώθηκα το θήλαστρο και την αποστείρωση που μου έδινε στα νεύρα και έτσι θήλασα 11 μήνες μέχρι που γύρισα στη δουλειά.

Τη ζύγιζα πριν και μετά το φαγητό για να ξέρω πόσο περίπου τρώει γιατί όλοι οι παιδίατροι δε φαίνεται να ενθαρύναν το θηλασμό που δεν έχεις εικόντα πόσο τρώει το μωρό και κρατούσα ημερολόγιο με βάρος τις φορές που τρώει κλπ.

 

Ήθλελα να κάνω ΌΤΙ καλύτερο.. αφού της στέρησα 2 μήνες στην κοιλιά.

Ταυτόχρονα είχα και την άλλη μου κόρη 2 ετών πάνα δίπλα για να μη ζηλεύει.

Τώρα σε ένα μήνα περίπου το προωράκι μας γίνεται 4 και είναι μια χαρά!

Το μόνο που ίσως έχει να κάνει με την προωρότητα είναι ότι φόρεσε γυαλάκια πριν ένα χρόνο γιατί έχει υπερμετρωπία και στα δύο ματάκια.

 

Επειδή ήταν η δεύτερη δε βλέπω να είχε καθυστέρηση σε κάτι σε σχέση με την πρώτη. Στα φυσιολογικά πλαίσια μίλησε 2 ετών ενώ η πρώτη 18 μηνών με προτάσεις κλπ και περπάτησε 14 μηνών (ημερολογιακή ηλικία) ενώ η πρώτη 12 μηνών.

Το πρώτο δοντάκι εμφανίστηκε 19 μηνών αλλά και η μεγάλη μου είχε αργήσει πολύ (14 ρων μηνών). Φυσιολογικές αποκλείσεις δηλαδή μεταξύ των δύο παιδιών. Σε ύψος βάρος ακολουθεί ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια καμπύλη που ακολουθεί και η μεγάλη... στα minimum.

Όλα λοιπόν μια χαρά εκτός από την πρώτη λαχτάρα που μας έκανε.

Η ανυπομονισία τη χαρακτηρίζει!

[dina]

θελω να δωσω συγχαριτηρια σε ολες τις μητερες που αντεξαν σε τοσο ασχημες συνθηκες και καταφεραν να στηριξουν τα μωρακια τους ενω αυτα παλευαν για την ζωη τους!ειλικρινα σας θαυμαζω....ευχαριστω το θεο που μου χαρησε ενα υγειες παιδακι και ευχομαι μεσα απο την καρδια μου να εχουν ολα τα προωρακια την καλυτερη δυνατη εκβαση.οσα δε ,ξεπερασαν τις δυσκολες στιγμες,ευχομαι να ηταν αυτες οι πρωτες δυσκολες μερες και οι τελευταιες που ταλαιπωρηθηκαν,και στη συνεχεια της ζωης τους να πανε ολα καλα.μακαρι καμια μανουλα και κανενα βρεφακι να μην περναει τετοιες καταστασεις.jean δεν ηξερα την ιστορια σου.......δεν εχω λογια......εγω δεν ξερω αν θα αντεχα τοση ψυχολογικη πιεση θα ειχα καταρευσει......και παλι μπραβο σου,η μικρη σου ειναι πολυ τυχερη που σε εχει μανουλα!!!

[georgia2006]

Τι να πώ μανούλες αυτή τη συγκίνηση που ενιωσα διαβάζοντας τις εμπείριες σας δεν περιγράφεται.

Ειμαι λοιπόν και εγώ μια μανούλα που γέννησα προώρο μωρό. Γέννησα στη 38 εβδομάδα ένα μωρό 1970 kg ΤΟ προαίσθημα της μάνας είναι φοβερό ήταν ημέρα Σάββατο (9/12) αλλά όλη τη προηγούμενη εβδομάδα δεν ένιωθα πολύ καλά κάτι μου έλεγε ότι το μωρό μου δεν είναι καλά (βλέπετε δεν το άκουγα πολύ καλά τις τελευταίες δύο ημέρες και έτσι παιρνω τηλ τη Παρασκεύη το απόγευμα το γιατρό μου για να κλείσω ραντεβου ή γραμματεας του μου είπε για τη Δευτέρα όμως έγω επέμεινα και της είπα ότι αύρίο θα πάω στη Κλινική και φυσικα καλά έκανα. (ήταν ζητήμα ωρών αν δε πήγαινα εγκαίρα!!!!! δεν θέλω να φανταστώ τι θα μπορούσε να συμβεί!!!!! το σκεφτόμαι και ανατριχιάζω.) Μολίς με εξετάζει ο γιατρός μου λέει γεννάμε τώρα με καισαρική τόμή ετοιμάστε το χειρουργείο εγω τά έχασα δεν ήξερα τι να κάνω ο άντρας μου το ίδιο το μόνο που μου εμεινε να κάνω κάθώς με ετοιμάζανε ήταν να κλαίω και να προσεύχομαι στη ΠΑΝΑΓΙΑ & στην ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ (ΜΕΓΑΛΗ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥΣ) να γεννηθεί το μώρο μου ΓΕΡΟ για μένα δεν με ενοιαζε τιποτα μέσα σε 10 λεπτά γεννήθηκε ο μικρος μου έγω φώναζα (γεμάτη απόγνωση) γιατρέ είναι ΚΑΛΑ????? δεν τον ακούω δεν κλαίει μου λέει μη φοβασαι (λίγο λεπτά αργότερα έκλαψε μου φάνηκε αιώνας )τον είδα για ένα δευτερόλεπτο δεν με αφήσαν να το κρατήσω στην αγκαλία μου μπήκε αμέσως σε ΜΕΝ για λήψη οξυγόνου βλέπεται ήταν χιλιοτυλιγμένος με το λώρο παρόλα αυτά όμως όλα πήγαν πολύ καλά η ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ (βλεπετε γεννήθηκε ανημέρα της γιορτής της ) με βοήθησε .

Τον πήρα σπίτι 1900 kg ήταν σαν να έβλεπα ένα παίδι της Αιθιοπίας δεν είχε καθόλου κρέας μόνο το δερματάκι μου που κρεμμότανε, να θηλάσω δεν τα κατάφερα γιατί ήταν πολύ μικρούλης, και δεν είχε δύναμη΄(πάνω από 40 ημέρες προσπάθησα) πάρόλλα αυτά μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Στους 4 μήνες παρουσιάστηκε αλλεργία στο γάλα αγελάδος αλλά δοξά το θέο τώρα είμαστε σε ελεγχόμενη κατάσταση.

 

Σήμερα ο Νικολής μου - Μάριος είναι 25 μηνών 12.000 Κg και 94 c . ειναί πολύ ζωηρούλης και δε βάζει γλώσσα μέσα του.

Είναι η ζώη μου τον λατρεύω και κάθε βράδυ εύχομαι να είναι παντά καλά ο γίος μου και όλα τα παιδια του κοσμού!!!!

Εύχομαι σε όλες τις μαμάδες που έχουν περάσει πολύ δύσκολες κατάστασεις δύναμη και κουράγιο.

Για τις ημέρες που φύγαν και τις ημέρες που θα έρθουν να είναι καλύτερες και πιο αισιόδοξες.

Σας φιλώ με αγάπη

Georgia

[koukounaki]

Οταν εισαι εξω απο το χωρο πολλα τραγουδια λες. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που παρ οτι εχω στο σπιτι μου γερο και δυνατο το κοριτσακι μου, διαμαρτυρομαι γιατι δεν κοιμαται πολυ και γκρινιαζει, αντι να χαιρομαι και να ευγνομωνω το Θεο που ειναι καλα. Ευχομαι ολες οι μανουλες που αντιμετωπιζουν τετοιου ειδους προβληματα να τα ξεπερασουν το συντομοτερο δυνατο και να παρουν τα παιδακια τους γρηγορα στο σπιτακι τους.

[mpam]

Καλησπερα σας!

 

Διαβαζοντας τις εμπειριες σας σταθηκα σε πολλα σημεια,κυριως ομως μια προταση εμεινε στο μυαλο...Οτι αν δεν εχεις δει το μωρο σου στην θερμοκοιτιδα,χιλιοτρυπημενο,με σωληνακια στην μυτη κτλ,δεν μπορεις να πεις οτι εχεις δει τιποτα...

 

Γεννησα κι εγω στις 13/01 τα διδυμακια μου,τα οποια αποφασισαν να ερθουν στην ζωη προωρα,δηλαδη στις 33w+4d...Πηγα για ενα NST στο μαιευτηριο που θα γεννουσα,και ειδαμε οτι ειχαν πεσει οι παλμοι και στα δυο μωρακια μου,τοσο πολυ,που κινδυνευαμε να χασουμε και τους δυο...Μπηκα χειρουργειο για επειγουσα καισαρικη με ολικη ναρκωση,ο γιατρος δεν προλαβε καν να συλλεξει δειγμα βλαστοκυτταρων,προτιμησε να σωσει τα παιδακια μας,οπως χαρακτηριστικα μας ειπε...Τα ζουζουνια μου γεννηθηκαν 2090 γρμ ο ενας και 1640 γρμ ο αλλος,μπηκαν αμεσως σε θερμοκοιτιδες,στην ΜΕΝΝ του "μητερα" με υποστηριξη οξυγονου και εμενα με αφησαν να τους δω για 3 λεπτα τον καθενα,την επομενη μερα,λιγο πριν τους μεταφερουν στην ΜΑΦ του Αγια Σοφια...

 

Τους ξαναειδα 4 μερες αργοτερα,που βγηκα απ το μαιευτηριο...Αντικρυσα 2 μικροσκοπικα πλασματακια,με μαυρισμενα χερακια απ τα τρυπηματα,με σωληνακια στις μυτουλες τους,με ορους,ευτυχως χωρις υποστηριξη οξυγονου...Τα δακρυα ετρεχαν χωρις να το καταλαβω,οχι μονο γιατι δεν ειχα προλαβει να τα κρατησω στην αγκαλια μου,αλλα και για την ταλαιπωρια των παιδιων μου...Σημερα ειναι η 13η ημερα παραμονης τους στην ΜΑΦ,και παρολο που ο μεγαλος επαθε μια νοσοκομειακη λοιμωξη,εκανε απνοιες και πυρετο,μπορουμε να λεμε οτι τα μωρακια μας ειναι καλα...Εχουν ξεκινησει και παιρνουν βαρος,εχουν φτασει τα 2330 γρμ ο μεγαλος και τα 1890 γρμ ο μικρος και το κυριοτερο ειναι οτι μεχρι στιγμης δεν εχουν παρουσιασει αλλο προβλημα,περα απ την λοιμωξη του μεγαλου...

 

Ευχομαι σε ολες τις μανουλες,που περνάμε απ αυτη τη δοκιμασια,να εχουμε υπομονη,να ειμαστε δυνατες για τα μωρακια μας γιατι αυτα απο εμας εξαρτωνται κι εμεις πρεπει να τα στηριζουμε!Ξερω οτι ολες μας καποιες στιγμες λυγιζουμε αλλα πρεπει να αποδεχτουμε την κατασταση και να παλεψουμε για τα παιδακια μας,γιατι κι αυτα παλευουν,παρολο που ειναι τοσο μικροσκοπικα!

 

Επισης θελω να επισημανω απο εδω,ποσο σημαντικο ειναι να αυξηθει το προσωπικο σε αυτες τις μοναδες!Οι ανθρωποι πραγματικα δινουν ενα καθημερινο αγωνα,τα μωρακια ειναι πολλα και οι νοσηλευτες και οι γιατροι λιγοι...Θελω να ευχαριστησω απο εδω το προσωπικο,γιατρους και νοσηλευτες της ΜΑΦ νεογνων της Πανεπιστημιακης Κλινικης του Αγια Σοφια,γιατι με κανουν να αισθανομαι οτι τα μωρακια μου ειναι ασφαλη και σε καλα χερια!

 

Ευχομαι συντομα να τα θυμομαστε ολα αυτα σαν ενα μακρυνο,κακο ονειρο,που δεν θα επιστρεψει ποτε...

[Γατουλα]

Ενα μεγαλο μπραβο στις προωρομανουλες

Χρειαζεται πολυ δυναμη για να αντεξεις το γολγοθα της ΜΕΘ ΜΕΝ ΜΑΦ και οπως αλλιως το λεμε και τα χιλια δυο σκαμπανεβασματα της.

Εκει που παει να γελασει το χελακι σου να σου δινεται μια κατραπακια και να σε στελνει στα ταρταρα

 

Εγω γεννησα διδυμακια ευτυχως σε καλη βδομαδα 35+1, μια μερα μονο τα προσεξαν και ολα πηγανε καλα

 

Ομως ημουνα διπλα στον αγωνα μιας αλλης μανουλας , που το πρωορακι της ο Συμεων παλεψε 4 μηνες μεχρι να βρει τη θεση του διπλα στα αγγελακια και πολλες φορες ενιωσα οτι ημουνα μεσα εκει μαζι του. Παρακαλουσα να αντεξει και πολλες φορες ...τωρα.....μετα.....θυμωνω, γιατι εφυγε, γιατι αν μια κωλολοιμωξη αν δεν ερχοταν την στιγμη που ηρθε να ζουσε Σε 5 μερες θα γινοταν 1

[georgia2006]

mpam Ειλικρινά από τα βάθυ της ψυχής μου σου εύχομαι καλό κουράγιο για αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνας με τα διδυμάκια σου καταρχήν να σου ζήσουν να είστε όλοι γεροι και να τα δείτε όπως επιθυμήτε και επιθυμούν. !!!!

Πρέπει να έχεις κουράγιο γιατί μη ξεχνάς ότι είσαι η μανούλα τους και αυτή τη στιγμή τα διδυμάκια σου σε έχουν ανάγκη όσο τίποτα άλλο στο κόσμο. (πρεπεί να είμαστε οι γονείς καλά για να είναι και καλά τα παιδιά μας). Σας εύχομαι με το καλό να πάτε σπίτι σας και να είσαι σίγουρη ότι μόλις πάτε θα εισπράξουν τόσο πολύ αγάπη και αγκαλίες από ΕΣΕΝΑ ΤΗΝ ΜΑΜΑ ΤΟΥΣ που θα ξεχάσουν και θα ξεχάσεις !!!! τις δύσκολες ώρες του Νοσοκομείου .

Περιμενούμε νέα σου

[μαριαπαβ]

Μανουλες καλησπερα.Διαβαζοντας ολες τις ιστοριες για αυτα που περνανε οι γονεις αλλα και τα μωρακια,θα ηθελα να ευχηθω να σας ζησουν κααι να εχουν παντα υγεια.Εγω μα τη σειρα μου γεννησα προωρα το γιο μου στις 35+5 με καισαρικη τομη.Ας το παρω απο την αρχη.Οταν ημουν στην αρχη του 6ου μηνα απο την κουραση της δουλειας παρουσιασα προωρες συσπασεις μητρας,ημουν ετοιμη να μου σπασουν τα νερα και να γεννησω οταν ο γιατρος μου με εβαλε για παρακολουθηση στο νοσοκομειο για πεντε μερες.Με ορους και φαρμακα καταφεραμε να τον κρατησουμε να παρει λιγους μηνες και βαρος.Ημουν στο κρεβατι μετα για 2 μηνες και παραπανω για να μη γινει τιποτα ωσπου ενα απογευμα καλη ωρα,καθομουν στο φορουμ και διαβαζα διαφορα ενιωσα την αναγκη να παω τουαλετα και μια κουραση για να ξαπλωσω.Οταν πηγα στο μπανιο ημουν βρεγμενη(νομιζα οτι ειχα βραχει) αλλα δεν ειχα νιωσει κατι.Η μαια μου,μου ειπε οτι για να ειμαστε σιγουρη οτι δεν εχουν σπασει τα νερα να παω στο νοσοκομειο να με δουν.Αυτο εκενα αλλα στην διαδρομη εγω ειχα συσπασεις καθε τεταρτο.Μου ειπαν οτι μαλλον σπασανε τα νερα και οτι το μωρο ειναι ετοιμο να γεννηθει αλλα δεν ειχα καθολου διαστολη.Επιλεξαμε την καισαρικη για να μη πιεστει το μωρο.

Τελικα ο μπεμπης γεννηθηκε 3050 και 52εκ.,εκλαψε αμεσως και η μαια μου μου τον εφερε για λιγο.Δεν ηξερα τιποτε μεχρι που μου το ειπε ο αντρας μου.Το μωρο μπηκε αμεσως στη θερμοκοιτιδα για παρακολουθηση επειδη δεν μπορουσε να αναπνευσει καλα μονος του.Η καρδια μου σκιστικε στα δυο,δεν μπορουσα να παω κοντα στο παιδι μου να το βοηθησω να το παρω αγκαλιτσα.Την αλλη μεραΜου ειπαν οτι μπορουσα να κατεβω να τον δω το απογευμα και οτι περνει οξυγονο,εχει ορο και ειναι καπως σταθερος.Παρ'ολο που ειχα την καισαρικη συκωθηκα μονη μου απο το κρεβατι και ζητησα να με πανε κατω.Οταν ειδα οτι περνουσε η ωρα χωρις να μου δινουν σημασια στο νοσοκομειο και δεν στελνουν καποιον να με παει στο μωρο μου αρχησα να κλαιω να φωναζω να βριζω και πηρα τηλ τη μαια μου να τους βαλει τις φωνες.τελικα κατεβηκα κατω για 5 λεπτα οταν αντικρησα το μωρο μου ενιωσα να πεθαινω.Σολινακια παντου,κατατριπιμενος,τα χερακια του μελανιασμενα και να ακουω απο τη παιδιατρο οτι δεν παει καλαΕχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου.Ημουν σαν χαμενη,δεν ηθελα να φαω,να μιλαω,τιπατα παρα μονο το παιδι μου.

Ο μπεμπης την επομενη χειροτερεχε και οταν με κατεβασανε να τον δω δεν αντεξα.Η παναγια ομως δεν με εγκατελειψε εμεινε 5 μερες στη θερμοκοιτιδα και αλλες δυο στη παρακολουθηση.Εκεινες τις μερες φροντιζα να του μιλαω,να του παινω τα ποδαρακι και να του λεω οτι τον αγαπω,οτι ημουν εκει και να γινει γρηγορα καλα να παμε σπιτι μας.Πραγματι ο μπεμπης ολο και πηγενε καλα και στις 7 μερες ηπθαμε σπιτι.απο το νοσοκομειο τον πηρα 3100 και τωρα ζωη να εχει ειναι 2 μηνων και ειναι 5700 και 60εκ.Ειναι καλα στην υγεια του,τον αγαπαμε πολυ και δοξαζουμε το θεο που ειναι μαζι μας.

[μαριαπαβ]

Μανουλες καλησπερα.Διαβαζοντας ολες τις ιστοριες για αυτα που περνανε οι γονεις αλλα και τα μωρακια,θα ηθελα να ευχηθω να σας ζησουν κααι να εχουν παντα υγεια.Εγω μα τη σειρα μου γεννησα προωρα το γιο μου στις 35+5 με καισαρικη τομη.Ας το παρω απο την αρχη.Οταν ημουν στην αρχη του 6ου μηνα απο την κουραση της δουλειας παρουσιασα προωρες συσπασεις μητρας,ημουν ετοιμη να μου σπασουν τα νερα και να γεννησω οταν ο γιατρος μου με εβαλε για παρακολουθηση στο νοσοκομειο για πεντε μερες.Με ορους και φαρμακα καταφεραμε να τον κρατησουμε να παρει λιγους μηνες και βαρος.Ημουν στο κρεβατι μετα για 2 μηνες και παραπανω για να μη γινει τιποτα ωσπου ενα απογευμα καλη ωρα,καθομουν στο φορουμ και διαβαζα διαφορα ενιωσα την αναγκη να παω τουαλετα και μια κουραση για να ξαπλωσω.Οταν πηγα στο μπανιο ημουν βρεγμενη(νομιζα οτι ειχα βραχει) αλλα δεν ειχα νιωσει κατι.Η μαια μου,μου ειπε οτι για να ειμαστε σιγουρη οτι δεν εχουν σπασει τα νερα να παω στο νοσοκομειο να με δουν.Αυτο εκενα αλλα στην διαδρομη εγω ειχα συσπασεις καθε τεταρτο.Μου ειπαν οτι μαλλον σπασανε τα νερα και οτι το μωρο ειναι ετοιμο να γεννηθει αλλα δεν ειχα καθολου διαστολη.Επιλεξαμε την καισαρικη για να μη πιεστει το μωρο.

Τελικα ο μπεμπης γεννηθηκε 3050 και 52εκ.,εκλαψε αμεσως και η μαια μου μου τον εφερε για λιγο.Δεν ηξερα τιποτε μεχρι που μου το ειπε ο αντρας μου.Το μωρο μπηκε αμεσως στη θερμοκοιτιδα για παρακολουθηση επειδη δεν μπορουσε να αναπνευσει καλα μονος του.Η καρδια μου σκιστικε στα δυο,δεν μπορουσα να παω κοντα στο παιδι μου να το βοηθησω να το παρω αγκαλιτσα.Την αλλη μεραΜου ειπαν οτι μπορουσα να κατεβω να τον δω το απογευμα και οτι περνει οξυγονο,εχει ορο και ειναι καπως σταθερος.Παρ'ολο που ειχα την καισαρικη συκωθηκα μονη μου απο το κρεβατι και ζητησα να με πανε κατω.Οταν ειδα οτι περνουσε η ωρα χωρις να μου δινουν σημασια στο νοσοκομειο και δεν στελνουν καποιον να με παει στο μωρο μου αρχησα να κλαιω να φωναζω να βριζω και πηρα τηλ τη μαια μου να τους βαλει τις φωνες.τελικα κατεβηκα κατω για 5 λεπτα οταν αντικρησα το μωρο μου ενιωσα να πεθαινω.Σολινακια παντου,κατατριπιμενος,τα χερακια του μελανιασμενα και να ακουω απο τη παιδιατρο οτι δεν παει καλαΕχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου.Ημουν σαν χαμενη,δεν ηθελα να φαω,να μιλαω,τιπατα παρα μονο το παιδι μου.

Ο μπεμπης την επομενη χειροτερεχε και οταν με κατεβασανε να τον δω δεν αντεξα.Η παναγια ομως δεν με εγκατελειψε εμεινε 5 μερες στη θερμοκοιτιδα και αλλες δυο στη παρακολουθηση.Εκεινες τις μερες φροντιζα να του μιλαω,να του παινω τα ποδαρακι και να του λεω οτι τον αγαπω,οτι ημουν εκει και να γινει γρηγορα καλα να παμε σπιτι μας.Πραγματι ο μπεμπης ολο και πηγενε καλα και στις 7 μερες ηπθαμε σπιτι.απο το νοσοκομειο τον πηρα 3100 και τωρα ζωη να εχει ειναι 2 μηνων και ειναι 5700 και 60εκ.Ειναι καλα στην υγεια του,τον αγαπαμε πολυ και δοξαζουμε το θεο που ειναι μαζι μας.

[thessalonikia]

να πω και εγω με την σειρα μου ενα μεγαλο μπραβο σε ολες τις μανουλες και τους μπαμπαδες που ζησανε αυτο την δυσκολο περιοδο της πρωοροτητας του παιδιου τους καλη δυναμη σε αυτους που το ζουν τωρα και να ευχαριστησω τον θεο που εχει καλα τον γιο μου ραφαηλ

 

γεννησα και εγω προωρα τον ραφαηλακο στην 25.5 εβδομαδα γεννουσα 14.5 μερες με ωδυνες τοκετου κτλ γεννησα φυσιολογικα χωρις επισκληριδιο κτλ το παιδι μου μπηκε εντατικη στην ανδρεου οι συνθηκες εκει δεν ηταν οτι καλυτερο τελος παντων οι καταστασεις σιγουρα δυσκολες μαχητης κανονικα ο μικρος σαν ολα τα παιδακια που γεννιουνται προωρα περασαμε παρα πολλα επαθε ανακοπη καρδιας επανηλθε ολικη τυφλωση επανηλθε και αλλα πολλα τελος καλο ολα καλα αυτη την στιγμη ο ζουζουνος μου ειναι ενα παιδι σε αναπτυξη και νοητικη και σωματικη πολυ παραπανω απο οτι ενα παιδι τελειομηνο ειναι ενα θειο δωρο

 

υγ να σημειωσω οτι ολο αυτο της προωροτητας εγινε απο λαθος γιατρου που αντι να μου δωσει πρεπαρ για καποιες συσπασεις που ειχα με εβαλε για περιδεση και αντ αυτου μου εραψε μητρα με εντερο 40 μερες μετα την γεννηση του μικρου και αφου φυσικα με εστειλε θεσσαλονικη (γιατι αυτο εγινε πατρα) με πληρη αδιαφορια και με απαντηση παρε τον γυναικολογο σου εκει 40 μερες μετα ξαναμπηκα χειρουργειο να βρουν την περιδεση που φυσικα δεν υπηρχε με ειχε ραψει με σκοινι για σακια οποτε μεγαλη μεγαλη προσοχη στον γυναικολογο σας μανουλες

 

ευχομαι να μην ζησει κανενας γονιος αυτες τις δυσκολες στιγμες που περασα εγω και αλλες τοσες μανουλες και μπαμπαδες

 

 

και πανω απο ολα να ειναι γερα ολα τα παιδακια του κοσμου

[Γατουλα]

αει σιχτηρ.......ακου σκοινι τον μα......κα

[Aggeloudia]

αει σιχτηρ.......ακου σκοινι τον μα......κα

 

Θελει να λέγεται και γιατρός...

[ANGELIN]

Εγώ πάντως θα τον έτρεχα στα δικαστήρια το χασάπή, γιατί για χασάπη μιλάμε και όχι για γιατρό.

[akahito]

Αναρωτιέμαι τι παιχνίδια παίζει η ζωή καί γιατί τα παίζει αφού στο τέλος νικητής θα είναι η κάθε Αναστασία.

Νά σού ζήσει καί εύχομαι ποτέ ξανά στην ζωή της να μην έχει κακές στιγμές.

[fistikaki]

Εγώ πάντως θα τον έτρεχα στα δικαστήρια το χασάπή, γιατί για χασάπη μιλάμε και όχι για γιατρό.

 

 

πραγματικα

[alcyon]

Τα δίδυμα γεννήθηκαν στις 38 εβδομάδες και επειδή είχα πρόωρες συσπάσεις στον 7ο μου είχαν χορηγήσει ενεσούλες που δυναμώνουν τα πνευμονάκια τους. Έτσι δε χρειάστηκαν θερμοκοιτίδα.

 

Τα άλλα δύο όμως χρειάστηκαν. Μόνο που θα τα γράψω σε άλλη στιγμή γιατί ακόμα και σήμερα αρνούμαι να εκφράσω όλα αυτά που ένιωθα εκείνες τις μέρες. Ούτε στον εαυτό μου δεν μπορώ να τα εξιστορίσω! Αυτός ο "κόμπος" στο λαιμό και το "σφίξιμο" της καρδιάς, με έχουν κάνει να "παγώσω" τα συναισθήματα και τις εικόνες εκείνων των ημερών. Μάλλον είναι κάποιος συναισθηματικός αμυντικός μηχανισμός.

 

Και να σκεφτείτε πως δεν ήταν τίποτα το πολύ τραγικό. Παροδική ταχύπνοια (για όσες ξέρουν). Και μέρες παραμονής 1 για το αγόρι, 5 για τη μικρή μας.

 

Θα πω μόνο μια φράση άλλης μανούλας που είχε κι εκείνη τα μικρά της στην εντατική: "Όσοι γονείς έχουν πραγματικά προβλήματα.... φαίνονται λιγότερο συναισθηματικοί και πιο ψύχραιμοι, ενώ γονείς με παιδιά που είχαν μικρότερα προβλήματα ήταν πιο εκδηλωτικοί και περισσότερο ανήσυχοι (από θέμα έκφρασης)".

 

Για τις ιστορίες... θα επανέλθω.

Για τους γονείς με μωράκια στη θερμοκοιτίδα..... κουράγιο και μια ευχή όλα να πάνε καλά!

[bipe21]

διαβαζω .... κλαιω.... θυμαμαι....θελω να ξεχασω μα δεν μπορω...... ειναι τοσο ζωντανες οι εικονες στο μυαλο μου που ακομα και τωρα 11 μηνες μετα δεν μπορω να τις ξεχασω!

γεννησα 38 +6 ημ. φυσιολογικα πολυ γρηγορα και σχετικα ευκολα.... ολα ως εκει καλα! γεννηθηκε 3250γρ , εκλαψε αμεσως και εκανε ολα τα υπολοιπα που υποδηλωναν ενα φυσιολογικο νεογνο........ ειμαστε 24ωρες το 24ωρο μαζι .... προσπαθουμε να θηλασεις ....κατι καταφερνουμε.... την τριτη μρερα της γεννησης σου και μια μερα πριν βγουμε περνα ο παιδιατρος να σε δει και να μας δωσει το οκ να βγουμε να παμε σπιτι μας...."ειναι χλωμη.... θα κανουμε εξεταση για ικτερο¨βγαινουν τα αποτελεσμτα ....14,1 ....μας λεει οτι θα το παρακολουθησουμε μια μερα ακομα το απογευμα με το ζορι ανοιγεις τα ματακια σου εισαι ακομα πιο χλωμη ... δεν εχει δυναμη ουτε να θηλασεις .... κανουμε εκ νεου εξεταση 15,7.... μπαινεις στην μοναδα νεογνων κατω απο τις λαμπες.... ειμαια εκει εξω και κλαιω... μας χωριζει μια πορτα αλλα εισαι τοσο μακρια μου... ενοιωσα να σε αρπαζουν απο την αγκαλια μου.... καθε 3 ωρες ειμαι εκει να σε θηλασω....η επομενη εξευαση για ικτερο δειχνει 19,4.... καμια απαντηση εισαι ακομα πιο κιτρινη και κατω απο 2πλη λαμπα αλλα ο ικτερος αναιβενει.... κανεις δεν μας λεει το γιατι....προσπαθω να σε θηλασω και κλαιω... τα δακρυα μου αγγιζουν το προσωπακι σου κλεινεις τα ματακια σου και ειναι σα να το νοιωθεις... επομενη εξεταση την επομενη μερα 17,3 μετα 15,5 και πιο μετα 13,1....σταματαω να κλαιω μετα τα λογια του γιατρου οτι θα σε παρακολουθησουν και αν δεν αναιβασεις για 24 ωρες θα σε παρουμε και θα βγουμε.... περιμενω.... ειμαι εκει εξω απο την πορτα νομιζω οτι ακουω το κλαμα σου.... τελευταιος θηλασμος στις 11 το βραδυ ... εισαι χωρις λαμπες αλλα ακομα χλωμη ...πρωτος πρωινος θηλασμος στις 6:00 δεν εισαι εκει που σε αφησα.... που εισαι ψαχνω να σε βρω... με ενημερωνουν οτι μπηκες παλι στις λαμπες.... ειμαι ετοιμη να πεσω κατω.... σε βλεπω....χλωμη και αδυναμη... ρωταω ποσο εχεις και μου λενε παλι 17,3 ....σε τρυπουν καθε 2ωρες .....δεν πεφτει ανεβαινει κι αλλο.... κατω απο 3πλη λαμπα και φτανεις 23,9 ακομα και οι γουλιτσες που εβγαζες ηταν κιτρινες..... ουτε την φωνουλα σου δεν ακουω πλεον

μας φωναζουν οι γιατροι και μας λενε οτι ανα μεχρι το βραδυ δεν πεσει κατω απο 20 θα σου κανουν αφαιξομεταγγιση....θα σου αφαιρουσαν ολο το αιματακι σου και θα σου χορηγουσαν ταυτοχρονα αλλο..... και πως ενδεχεται να μην ειναι νεογνικος ικτερος αλλα πυρινικος και να ειμαστε προετοιμασμενοι για ολα.....στελνονται εκετασεις στο παιδων κανουμε και εμεις καποιε ειδικες εξετασεις και περιμενουμε.... εχουμε μπει στην διαδικασια να σκεφτουμε οτι μπορει να σου κληρονομισαμε εμεις κατι, μπορει να κανεις αιμολυση απο την αντιβιωση που επαιρνα εγω.... τα σταματω ολα!

η ωρα εχει παει 9 το βραδυ ο ικτερος ειναι 22.... πεφτει αλλα οχι οσο θα επρεπε ... μας φωναζουν να υπογραψουμε.... μας ενημερωνουν οτι ολα μπορουν να συμβουν και να δηλωσουμε το παιδι στο ληξιαρχειο.... δεν αντεχω αλλο μονο κλαιω.... δεν εχω αλλα δακρυα.... ζηταμε την βοηθεια της Παναγιας.... σε παρακαλω να γινεις πιο δυνατη... να τα καταφερεις... τελευταια μετρηση πριν την αφαιξομεταγγιση.... 19,2.... ακουω την φωνουλα σου... νομιζω οτι μου λες οτι θα τα καταφερεις και να σταματησω να κλαιω... ειμαι εκει εξω απο την πορτα γονατιστη και περιμενω .....επομενη μετρηση 17 εχω ελπιδες... θα τα καταφερεις....εισαι δυνατη σε 6 ωρες πεφτει στο 13 βγαινεις απο τις λαμπες ..... παρακολουθηση 24 ωρες.... δεν περνουν με τιποτα..... εχω παρει εξητηριο και ειμαι εκει διπλα σου... εξω απο την πορτα λιγο πριν κλεισεις το 24ωρο μακρια απο τις λαμπες αναιβενει παλι στο 17.... δεν εντεχω να σε βλεπω ετσι.....τελευταιος θηλασμος στις 11 το βραδυ ....πρεπει να φυγω και δεν μπορω... δεν εχω την δυναμη να σε αφησω εκει μονη σου κατω απο τις λαμπες .... φοροντας μονο το παμπερακι σου και με την μικροσκοπικη μασκουλα στα ματακια σου..... το δερματακι σου ξεφλουδιζει και το πωπουδακι σου εχει κανει πληγες αλλα αυτα ειναι το τελευταιο που σκεφτομαι!

παω σπιτι... κλαιω σε ολη την διαδρομη.... το σπιτι αδειο.... τα ματια μου πεφτουν πανω στην κουνια που την ειχαν φερει αφου ημουν στο νοσοκομειο... μονο κλαιω και παρακαλαω να γινεις καλα! δεν μπορω να κατσω σπιτι ερχομαι παλι εκει κοντα ου εξω απο την πορτα.... μονο να νοιωθω οτι ειμαι διπλα σου! φτανει 6 το πρωι η επομενη μετρηση δειχνει 14, 3 θελω να χαρω αλλα φοβαμαι σε 2 ωρες εχει πεσει στο 11 μενεις σταθερη για 24 ωρες.... σε παιρνουμε σπιτι και την επομενη θα σε παμε παλι για μετρηση.... δεμ υπαρχει σημειο του κορμιου σου να μην σε εχουν τρυπισει.... την επομενη εχεις εχεις 15,3... αν δεν πεσει μεσα σε 6 ωρες θα μπεις παλι στην μοναδα.....μονο σε θηλαζω ..... δεν σε βγαζω καθολου απο το στηθος θελω να εισαι συεχως κοντα μου... επομενη μετρηση 11 μετα 10 και μετα 9 επιτελους χαμογελαω δεν εισαι πλεον χλωμη εισαι πολυ ομορφη....

ευχαριστω την Παναγια που μου εδωσε δυναμη