Σημειώστε εδώ την εμπειρία σας (μωράκια στην θερμοκοιτίδα)

[Olg@]

Τέλεια που άνοιξε θέμα για τα προώρα ... μπράβο αντμιν ... νομίζω ότι ήταν απαραίτητο...

 

Βίκυ συγκλονιστική η ιστορία σου, όπως και των άλλων κοριτσιών ...

Θα δανειστώ τη φράση της φίλης μου της jean, την είχε πει πολύ παλιότερα αλλά τώρα τελευταία δυστυχώς ένιωσα τη σημασία της μέσα στο πετσί μου που λένε ... όποιος δεν έχει δει το παιδί του μέσα στη θερμοκοιτίδα, πραγματικά δεν έχει δει τίποτα ... ...

Για μένα οι μνήμες είναι ακόμα πολύ φρέσκες και δεν μπορώ να γράψω την εμπειρεία μας, θα το κάνω όμως εν καιρώ...

 

Να πω και εγω πως την κρατώ συνέχεια πάνω μου την τοσοδούλα μου ... θέλω να το πιστεψω πως είναι ολη δική μου πια!!!

[monbebe]

διαβαζω τι περασατε και φρικαρω... σκεφτομαι πως ημουν οταν ο μικρουλης μου ανεβαζε ικτερο και δεν τον εφερναν καθολου στο δωματιο, που το ειδα λιγο κατω απ'τη λαμπα με εκεινα τα πανινα γυαλακια που ο αντρας μου δεν ηθελε να παρουμε μαζι μας σαν ενθυμιο -αφου ηταν πληρωμενα ετσι κι αλλιως και τα ηθελα να θυμαμαι ποσο μικρουλι ειναι ενα μωρακι- αφου τον στεναχορουσε σαν "αναμνηστικο" και το ΠΟΣΟ στεναχωρημενη και φοβισμενη ημουν μεχρι να πεσει ο ικτερος... και μου φιανεται τοσο μικρο μπροστα σε οτι περνανε τα μωρακια στις θερμοκοιτιδες... μπραβο που εχετε τοσες αντοχες! να ειστε παντα καλα και εσεις και τα μωρα σας!

[Jean]

Η φιλη μου η Ολγα εγραψε πιο πανω οτι επι του παροντος αδυνατει να μοιραστει την εμπειρια της μαζι μας επειδη το τραυμα ειναι ακομη νωπο... Ποιος μπορει να πει οτι δεν την καταλαβαινει;

Εγω παλι 2 χρονια πριν, τετοιο καιρο ημουν ακομη στη μοναδα μην ξεροντας ποτε και εαν θα παρουμε το παιδι στο σπιτι εγκαιρως για τα Χριστουγεννα. Τελικα καναμε και Χριστουγεννα και Πρωτοχρονια μεσα στη μοναδα. Αλλαξε ο χρονος κι εμεις εκει, στο παγκακι να κοιταμε μονο ενα φωτισμενο παραθυρο. Με τι καρδια να γυρισεις σπιτι;

Σημερα η πληγη ποναει πολυ, αυτες τις μερες. Ειναι σαν ενα παλια χειρουργημενο σημειο που εχει μνημη και ξυπναει επετειακα για να θυμιζει ποσο πολυ πονεσε.

Παμε λιγο πιο πισω ομως. 1η Νοεμβριου ηταν οταν ακουστηκε το πρωτο κλαμα της μικρης μου, αδυναμο σαν νιαουρισμα... Δεν καταλαβα οτι ηταν το δικο μου παιδι, ακουστηκε τοσο μακρινο. Διασωληνωθηκε αμεσως και μεταφερθηκε στη ΜΕΝ. Το μονο που μου ειπαν: Εκλαψε αμεσως, 1300γρ το βαρος. Την ειδα 36 ωρες μετα τη γεννηση. Πονουσα τοσο πολυ που μου ηταν αδυνατο να σταθω ορθια. Κι εδω θα σταθω για να ευχαριστησω εκεινη την καλη μαια που βλεποντας με δακρυσμενη στο κρεβατι φωναξε (ακουω ακομη την εκνευρισμενη φωνη της) : "Για ονομα του Χριστου και της Παναγιας!! Φερτε ενα καροτσακι να παμε την κοπελα να δει το παιδι της!! " Να ειναι καλα οπου και να ναι...

Με πηγε λοιπον ο αντρας μου καθισμενη στο αναπηρικο. Η πρωτη εικονα με ξεσκισε. Ενα μωρακι γυμνο που το newborn παμπερακι που φορουσε εφτανε μεχρι τις μασχαλες, με βεντουζακια στο στηθος, με καλωδια, πολλα καλωδια, μελανιασμενα χερακια, ορο στην πατουσα, με τα ματακια κλειστα, ακινητο, καταχλωμο. Κατι ποδαρακια ξυλακια, χωρις σαρκα, οι φλεβες να διαγραφονται γαλαζιες, πεντακαθαρα πανω στο ζαρωμενο δερματακι. Ηταν η πρωτη φορα στη ζωή μου που δεν καταλαβα ποτε δακρυσα. Τα ενιωσα απλα να σταζουν και να κυλανε. Προσπαθουσα να ανασηκωθω να δω τα ματακια του αλλα πονουσα πολυ... Ο γιατρος μας ειπε οτι της εβγαλαν τον αναπνευστηρα γιατι εδω και λιγες ωρες αναπνεει χωρις υποστηριξη. Μου εδωσε οδηγιες αντλησης του γαλακτος, αποστειρωσης και μεταφορας και εφυγε. Μας πληροφορησε δε οτι θα δοκιμαζαν να της δωσουν 1ml γαλα κατα το απογευματακι...

Γυρισα στο δωματιο πιο κομματια απο ποτε. Οι αλλες κοπελες ειχαν τα μωρακια τους διπλα κι εγω γυρισα πλατη κι εκανα πως κοιμομουν γιατι η ευτυχια των αλλων ειναι στιγμες που δεν αντεχεται

Το επομενο πρωι η γιατρος: Προσπαθουμε να το ταϊσουμε...τα βγαζει...

Το κοιτουσα κι ελεγα, Χριστε μου σε παρακαλω.... αλλα εμενα εκει, δεν ηξερα τι να ζητησω παρακατω. Δεν ηξερα ποιο ηταν το ζητουμενο. Κι η προσευχη για μερες ολοκληρες εμενε μιση.

Βγηκα απο το νοσοκομειο με αδεια χερια, αδεια ψυχη, αδεια ματια. Μπηκα στο σπιτι κι ειδα τις γλαστρες, τα ροζ μπαλονια με το it's a girl!!, τα κουτια με τα γλυκα.... Κουκουλωθηκα κατω απο τα παπλωματα...

Η εικονα της το επομενο πρωι με τα μαλλακια ξυρισμενα και το ορο στο κεφαλι με σοκαρε. Η γιατρος εσπευσε να με προλαβει, να μου πει οτι ετσι συνηθιζεται και να μην ανησυχω. Οι φλεβες στα χερακια ειχαν σπασει ολες...

2 μερες μετα βλεπω το παιδι μου καταχλωμο, ακινητο σαν μισοπεθαμενο. Η γιατρος με ενημερωσε οτι φοβουνται για λοιμωξη, κανουν καλλιεργιες αιματος αλλα επειδη κανουν 48 ωρες να βγουν τα αποτελεσματα ξεκινησαν αντιβιωση προληπτικα.

Το απογευμα με ενημερωσαν οτι της εκαναν μεταγγιση αιματος. Να λιποθυμισω τωρα, με παιρνει; Να κρατηθω να λιποθυμισω μετα; Ακομη κι αυτο το παζαρευεις με τον εαυτο σου τετοιες στιγμες. Εχασα το χρωμα μου... "Τα αιματα ειναι ελεγμενα, μην ανησυχειτε..." Το απογευμα περιμεναμε τα αποτελεσματα. Καθισα μονη μου σε ενα καφενεδακι και περιμενα ωρες ολοκληρες...

Η λοιμωξη, τελικα, υποχωρησε, το παιδι εφερε το χρωμα του...

4 μερες αργοτερα μας ενημερωσαν οτι το παιδι δεν "γενναει" σιδηρο... Αλλη μεταγγιση...

Την επομενη βδομαδα 3η μεταγγιση και ξανα πυρετος.... ξαναρχιζει αντιβιωση....

2 μερες αργοτερα ταχυκαρδιες. Της χορηγουν φαρμακο για την καρδια. Αρχισα να την χαιδευω που και που, με χιλιες προφυλαξεις για τα μικροβια. Νυχια κομμενα συρριζα, χερια τριπλοαποστειρωμενα. Την πρωτη φορα που της επιασα το χερακι το τραβηκε και το εκρυψε κατω απο τη μασχαλη. Με φοβηθηκε. Την αγγιζαν μονο για αιμοληψια...Μονο πονο ειχε βιωσει. Αυτο μου στοιχησε πολυ. Βγηκα στις σκαλες κι εκλαιγα. Και παλι μπροστα μου η ιδια μαια... "κανε λιγο υπομονη. Ημουν 9 χρονια μεσα στις θερμοκοιτιδες. Ειδα χιλιαδες θαυματα να γινονται. Μην στενοχωριεσαι" Και πηρα κουραγιο να ξανασταθω ορθια.

Και φτανουμε 21 μερες ζωής και μπαινοντας στην εντατικη βλεπω τη θερμοκοιτιδα του παιδιου αδεια... Μου κοπηκαν τα αιματα...

Η γιατρος που καθοταν στο γραφειακι μαλλον επιασε το βλεμμα μου και πεταχτηκε πανω "οχι, μην παει ο νους σας στο κακο!! Σημερα η μικρη πηρε το πρωτο παρασημο της ζωής της!! Ειναι στο δωματιο 2. Δεν ειναι ακριβως εντατικη, παλι σε θερμοκοιτιδα ειναι αλλα αποσωληνωμενη..." Απ' τη χαρα μου τη φιλησα κι ετρεξα στο παιδι μου. Πηρα τηλεφωνο τον αντρα μου και απ' τη χαρα του κοπηκε η μιλια...Αυτη χαρα κρατησε μονο λιγες ωρες γιατι το επομενο βραδυ ανοιξαν οι ασκοι του αιολου... Παραθετω αυτουσιο ενα παλαιοτερο ποστ μου...

Βραδυ 21 Νοεμβρίου 2006. Στη μονάδα εντατικής νεογνων. Εχω αποστειρώσει τα χέρια μου και χαιδεύω το μωράκι μου που κοιμάται . Εχουν περάσει 21 μέρες απ' τη γέννηση του. Ακούω πίσω μου μια φωνή. 'Το χαιδευετε;" Γυρνάω. Γυναικα γιατρος, αγνωστη φατσα. "Ναι" λέω. ¨Μόλις τελειωσετε, θα μπορουσα να σας δω λίγο στο γραφείο μου;" Με ζώσαν τα φιδια. Συνήθως η ενημέρωση γινόταν επι τόπου. "Συμβαίνει κατι;" " θα τα πουμε μέσα" Φέυγει. Κλείνω τα παραθυράκια της θερμο και την ακολουθω. "Τι συμβαινει;" Δυστυχως το μωρό σας υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία" "Τι είναι αυτό, πότε, γιατι, τι σημαινει δηλαδή;;" Δεν ένιωθα τα πόδια μου. Καθισε απαθής και μου ζωγράφιζε με μολύβι οπάνω σ ενα χαρτι. Μίλαγε μίλαγε, αδυνατούσα να συλλάβω το νόημα. Ηθελα να τρεξω πίσω στο μωρό, να το χωσω στην αγκαλιά μου. (δεν με ειχαν αφησει μεχρι τοτε να το κάνω) Όταν τελειωσε το σχεδιαγραμμα της έμοιαζε σαν συντριβάνι. Μου είπε πολλά: "Πιθανότητα να εξελιχθει σε υδροκέφαλο, μεγαλώνει ανεξέλεγκτα το κεφάλι, αν την γλιτωσει θα κανουμε εγχειρηση, θα μπει μια βαλβίδα στο κεφάλι και θα διώχνει το αιμα στην κοιλιά. Στο μελλον μπορει να εχει κινητικά προβληματα." Αυτό ηταν η πιο ήπια απ' τις συνέπειες που μου ανεφερε. Τις άλλες δεν αντεχω, ουτε και τωρα, μετά απο 10 μήνες να τις αναφέρω. Έτρεξα πισω στο μωρό. Εκλαιγα πάνω απ' τη θερμοκοιτίδα βουβά. Αυτό ηταν σκεφτηκα, τελειωσα!! Δεν θα βγω ζωντανη απ' αυτή την ιστορια. Η μαια με πληροφόρησε οτι εληξε το επισκεπτηριο. Θυμάμαι βγαινοντας να συναντάω τη γιατρό στην έξοδο να βάζει το μπουφάν της και να μου λέει ατάραχη: "Πω πω!! Έβγαλε ψυχρα! Μπρρρ! "

Ποσταρω και συνεχιζω... (Η ΔΕΗ καραδοκει, τουλαχιστον να το σωσω...)

[Jean]

Γυρναω σπιτι λοιπον και κοιταω στο ιντερνετ. Η γιατρος ειχε χαρακτηρισει την εγκεφαλικη αιμορραγια 2ου προς 3ου βαθμου. Ολα οσα διαβασα με τρομοκρατησαν. Μπαινω σε αλλες ιστοσελιδες και ψαχνω παιδονευρολογους, παιδονευροχειρουργους... Σημειωνω καποια ονοματα και φευγω την αλλη μερα το πρωι. Ζηταω να δω το διευθυντη. Του λεω οτι θελω να μεταφερθει το παιδι στο παιδων. Με διαβεβαιωνει οτι αν παραστει αναγκη πρωτος αυτος θα δωσει την εντολη. Μπαινω να δω το παιδι και με πιανουν τα κλαματα. Στο μεταξυ ειχε ερθει κι ο αντρας μου σκαστος απο τη δουλεια. Με πλησιαζει μια γιατρος και μου λεει "Μην κλαις, εχουμε δει πολλες τετοιες περιπτωσεις παιδιων να το ξεπερνανε." Πηρα λιγο κουραγιο...

Την επομενη μερα μας ειπαν οτι μεσα σε 2 24ωρα το κεφαλι αυξηθηκε 2 εκατοστα σε περιμετρο. Το αιματωμα στο κεφαλι ασκει πιεση στον εγκεφαλο. Φοβηθηκαν για υδροκεφαλο... Μα εξηγησαν οτι αν συνεχισει ετσι θα περασουν μια αντλια στην σπονδυλικη στηλη του παιδιου να ανλησουν αιμα για να αποσυμφορησουν το κεφαλι. Αν δεν μειωθει η πιεση θα μπει χερουργειο για να του βαλουν μια βαλβιδα να διωχνει απο κει το αιμα προς την κοιλια... Κι οσο μεγαλωνει το παιδι θα γινεται αλλο χειρουργειο για να ....μακραινουν την βαλβιδα...

Ημουν μια ζωντανη νεκρη. Μονη μου διεξοδος τις ωρες που δεν ημουν με το παιδι ηταν το εκκλησακι του νοσοκομειου... Κρατιομουνα ορθια γιατι επρεπε...

Τις επομενες μερες αλλο ενα εκατοστο... Της εβαλα ενα φυλαχτο κατω απο το στρωματακι της θερμοκοιτιδας κι εριξα ολες μου τις ελπιδες εκει. Ηταν ο μονος λογος που αντεξα τη δοκιμασια. Αυτο και μια φραση του αντρα μου που λειτουργησε μεσα μου σαν μεταγγιση: " Μια χουφτιτσα μωρο παλευει με νυχια και με δοντια να κερδισει τη ζωή του, θα λυγισουμε εμεις; " Και κρατηθηκα...

Εντωμεταξυ εφτασε σιγα σιγα τα 1670γρ κι εκαναν προσπαθειες να πιει με μπιμπερο... Τα καταφερε κι επιασε τη θηλη κι ετσι περιμεναμε να μαθει να σιτιζεται απο κει για να της αφαιρεσουν το σωληνακι...

Ενα βραδυ οπως το καληνυχτιζα μου λεει η νοσοκομα. " Σε λιγο ειναι να φαει...θελετε να το ταϊσετε;" Κοκκαλο εγω. Δεν την ειχα ξαναπαρει αγκαλια...

Ανοιξε τη θερμο, την τυλιξε σ'ενα σεντονακι, την εβαλε σε μια αλλξιερα, της αλλαξε πανακι κι εγω κοιταγα σαν χαζη αυτο το μικροσκοπικο πλασματακι που χασμουριοταν πληρως αφημενο στη φροντιδα της μαιας...

Φορεσα μια ποδια ιατρικη και μου την αφησε στα χερια... Τρελαθηκα!! Ειναι μια στιγμη, απ' αυτες που αξιζει να ζει κανεις για να βιωσει... Η μαια προσπαθουσε να μου δειξει, σε μενα την ασχετη μανα πως να το ταισω, αλλα τα χερια μου ετρεμαν, τα ματια μου ειχαν γεμισει δακρυα, κι εκεινα τα ματακια ειχαν εστιασει στα δικα μου... δεν συνεχιζω, θα με παρουν τα ζουμια...

Αρχισαμε να το ταιζουμε εν αλλαξ με τον αντρα μου, δεν χαναμε ουτε γευμα. Θυμαμαι παραμονη Χριστουγεννων δεν ειχαμε φυγει ουτε λεπτο. Μειναμε μεχρι να μας διωξουν πολυ αργα το βραδυ. Απ τις 6 το πρωι καθε μερα μεχρι το τελευταιο γευμα ημουν εκει. Να ειμαι σιγουρη οτι δεν πειναει, οτι τρωει στην ωρα της (ειναι τοσο λιγο το προσωπικο...) οτι τρωει με το πασο της, οτι το τρωει ολο... Ειχαμε τρελαθει απο χαρα με τον αντρα μου. Τσακωνομασταν ποιος εχει σειρα να την ταισει...

Το κεφαλακι της ειχε καπως σταθεροποιηθει και οι πρωτες δειλες αχτιδες αισιοδοξιας ειχαν διαφανει.

Περασε κι η Πρωτοχρονια και μεταφεραν το παιδι στο δωματιο με τα τελειομηνα. Εβαλε ρουχαλακια και μπηκε σε κουνακι...

Κι ενα πρωι εντελως απροσμενα μου λεει ενας παιδιατρος... "Τι θα γινει κυρια Σ; Θα το παρετε το παιδι; Τα εχασα! Λεω:Οτι μου πειτε....εγω το παιρνω και τωρα! "Ε, παρτο μου λεει, με ενα χαμογελο μεχρι τ' αυτια!!" Και το πηρα, ετσι απλα! μας δοθηκαν οδηγιες, εκανε τα synagis του, το πηγαιναμε στο Παιδων και εβδομαδα για υπερηχο στο κεφαλι, μετα καθε μηνα, μετα εκανε μια αξονικη, μετα αλλη μια...και καποια στιγμη που ειδαμε πως το κεφαλι σταθεροποιηθηκε ακουσαμε το :Παιδια, ξεχαστε το, μην ξαναασχοληθειτε, το παιδι ειναι μια χαρα!!!

Θα σταθω σε ενα δυο σημεια:

1) Στην αναγκαιοτητα προσληψεων νοσηλευτικου προωπικου στις ΜΕΝ. Οι μαιες τρεχουν και δεν φτανουν με αποτελεσμα να κανουν εκπτωσεις στη φροντιδα των παιδιων!

2) Στην αναγκαιοτητα να κοιταξουν επιτελους στα ελληνικα νοσοκομεια και λιγο τους γονεις. Πρεπει να προσληφθουν ειδικοι να σχοληθουν με το κομματι της ψυχολογιας. Ειναι μεγαλη η ψυχολογικη πιεση, τεραστια η στενοχωρια (πολλοι γονεις χανουν τελικα τα παιδακια τους ή βιωνουν πραγματικα στιγμες αφατου πονου και δεν ειναι κανεις εκει να τους στηριξει)! επισης καποιοι γιατροι πρεπει να καθισουν σε κανα δυο σεμιναρια ψυχολογιας...

 

Αυτη ηταν η δικη μου εμπειρια...Sorry αν σας κουρασα...αλλα 2.5 μηνες ηταν αυτοι... ποσο περιληπτικα να τα πω;

[Nikolekaki]

Είχα μήνες να κλάψω τόσο πολύ...

 

Δεν έχω λογια να εκφράσω τον θαυμασμό μου για την δύναμή σου Jean και όλων των προωρομαμάδων... Και εγώ παραπονιόμουν που ο Μαρκούλης μου έμεινε 5 μέρες στη ΜΕΝ...

 

Να σας έχει ο Θεός καλά κι εσάς και τα θαυματάκια σας, και να τα δείτε όλες όπως επιθυμούν!!

 

[koritsaki]

Αν και για μενα ειναι πολυ νωρις για να σας πω πως αισθανομαι.....

Τα εζησα και περσι αυτα και ειμαι καπως πιο ''ετοιμη'' αυτη την φορα.....

Οταν περσι γεννησα πρωορα τα διδημακια μου 24 εβδομαδων 650 γρ το ενα μωρο δεν τα καταφερε το αλλο εζησε 24 μερες....

Ξερω πολυ καλα τι σημαινει να μπαινεις στο γραφειο των γιατρων και να σου λενε απλα κοφτα αυτα τα λογια που αναφερε και Jean ακριβως τα ιδια ακουσα και εγω......Τα ιδια ...............

Ημουνα μονη μου θυμαμαι............και δεν θα το ξεχασω οσο ζω.......

Βρηκα δυναμη πηγα στην θερμοκοιτιδα και τον αποχαιρετησα.....

Του ειχα πει καλυτερα να φυγεις.....

Μονο αυτο και ηξερα μεσα μου οτι αυτο θα γινοταν και ηταν θεμα ημερων....

Και ετσι εγινε....Σε 2 μερες εφυγε......

 

Μετα απο 1 χρονο και 3 μηνες ειμαστε στην ιδια μοναδα στο ιδιο δωματιο ..........

Με την διαφορα οτι ειμαστε μεν πιο μεγαλο μωρο που αυτο ειναι το σημαντικο και με πιο πολυ βαρος...

Και ειναι ολα καλυτερα.......

Τωρα περασαμε στο δωματιο 6 που απλα περιμενουμε να βαλουμε βαρος και να ειμαστε σταθεροι...(οι κοπελες που περασαν απο ολα αυτα ξερουν και τις λεξεις που χρησιμοποιουμε)

 

Ξερω επισης και πολυ καλα το πως ενιωσα και τις 2 φορες που γεννησα τι θα πει να εισαι χωρις το μωρο σου μαζι.....

Να ερχεσαι σπιτι μονη....Να εισαι ρακος και να πηγαινεις εκει και να πρεπει να εισαι καλα για αυτο μωρο που παλεβει να τα καταφερει.....

Να εισαι σπιτι και να ανυσηχας αν το φροντιζουν αν το σκεπαζουν αν αν αν αν αν ..........Ολα αυτα τα αν...που θα εκανε η καθε μανουλα......

 

Συγνωμη που τα γραφω λιγο μπερδεμενα αλλα επειδη τα ζω τωρα ειμαι και καπως μεσα στι κατασταση.......

 

Αλλα επισης εχω τοση δυναμη μεσα μου που νιωθω οτι και απο δω που ειμαι του την δινω να αντεξει...και γρηγορα να ερθει σπιτι με την μαμα και τον μπαμπα του......

[Sotiria]

Δεν έχω λόγια.... koritsaki εύχομαι σύντομα να έρθει το μωρό σου στο σπίτι υγιές και δυνατό!!!

Μπραβο σε όλες σας για τη δύναμή σας!!!

[Jean]

.........

Ημουνα μονη μου θυμαμαι............και δεν θα το ξεχασω οσο ζω.......

Βρηκα δυναμη πηγα στην θερμοκοιτιδα και τον αποχαιρετησα.....

Του ειχα πει καλυτερα να φυγεις.....

Μονο αυτο και ηξερα μεσα μου οτι αυτο θα γινοταν και ηταν θεμα ημερων....

Και ετσι εγινε....Σε 2 μερες εφυγε......

 

 

Ανατριχιασα..

 

 

Θα σου ευχηθω μονο γρηγορα να παρετε τον μπουμπουκο σας στο σπιτι...

Να εχεις πιστη στην Παναγια κι ολα θα πανε καλα!

[voula2]

την δική μου ιστορία, βαριά όπως και οι παραπάνω, δεν θα ήθελα να την μοιραστώ με κανέναν.

Εύχομαι όμως σε όλες εσάς τις μητέρες και τα παιδακια τους που ήρθαν πρόωρα σε αυτόν τον κόσμο, να είναι ήσυχη και άνέφελη η πορεία της ζωής τους έκτοτε και ο πρόωρος τοκετός να παραμείνει μί α πικρή σελίδα στην μνήμη τους.

[Sam]

Παρότι ο δικός μου γεννήθηκε στην 38η εβδομάδα 1740 γρ με επείγουσα καισαρική

δεν έκλαψε όταν γεννήθηκε και μετά αισθάνθηκα να χάνω τις αισθήσεις μου

όταν συνήλθα δεν ήξερα τίποτα ούτε αν το παιδί ήταν ζωντανό ούτε αν ήταν νεκρό

ενημερώθηκα από τον άντρα μου ότι είχε μπει στην ΜΕΝ

είχε πρόβλημα με το αναπνευστικο του και κρίσεις υπογλυκαιμίας περιττό να σας

ο γιατρός πέρασε στις 10 η ώρα το βράδυ και στην ερώτηση μου αν το παιδί θα τα καταφέρει

μου είπε ότι θα ξέρει σίγουρα αν θα ζήσει σε 3 μέρες

πω ότι πέρασα ένα πολύ δύσκολο βράδυ περιμέναμε γι΄αυτό το παιδί 7 χρόνια

κι όλα φαινόταν να χάνονται...

Όλο το βράδυ έκλαιγα ειδικά οι ώρες που έφερναν το μωράκι στην διπλανή

μου ήταν οι χειρότερες ντρέπομαι ακόμη και τώρα που το γράφω

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα και ξεκίνησα να πάω στην εντατική οι μαίες

μου το απαγόρευσαν μου είπαν ότι πρέπει να συνοδεύομαι....

περίμενα να έρθει ο άντρας μου για να πάμε μαζί στο διάστημα εκείνο

μπήκε ένας γιατρός στο δωμάτιο μου και γυρίζει και μου λέει

<<καλά εσύ σηκώθηκες και δεν πήγες να δεις το παιδί σου ωραία μάνα είσαι>>

και φεύγει ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να περιγράψω τα αισθήματα μου τον πόνο μου τον θυμό μου

Ήρθε ο άντρας μου και πήγαμε στον μικρό τον αναγνώρισα κατευθειαν

παρόλο που είχε κι άλλα μωρά μέσα δεν ξέρω το πως και το γιατί

μία καλή γιατρός μου είπε ότι αν θέλω μπορώ να τον ακουμπήσω να

νιώσει κι εκείνος το χάδι της μάνας όπως είπε άπλωσα το χέρι μου

και ακούμπησα το ποδαράκι του και του ψιθύρισα ψυχούλα μου

άνοιξε τα ματάκια του προς το μέρος της φωνής δεν κατάλαβα ότι έκλαιγα..

Από την επόμενη μέρα δεν θυμάμαι να ξανακάθισα στο δωμάτιο μου

όταν είχε επισκεπτήριο ήμουν στην εντατική τις υπόλοιπες ώρες καθόμουν

από έξω ..

Την τρίτη μέρα μου είπαν ότι θα βγει από την θερμοκοιτίδα αλλά θα ήταν

καλύτερα να παραμείνει μέσα στην ΜΕΝ σε κονάκι

εκτος και αν θέλαμε να υπογράψουμε και να βγει με δική μας ευθύνη φυσικά δεν το συζητήσαμε καθόλου...

Μία μαία καλή της ώρα μου ψιθύριζε διάφορα αλλά τότε δεν καταλάβαινα τι έλεγε....

Πήγαινα στην εντατική και μου έδιναν να τον ταίσω αλλά ποτε δεν έτρωγε

τα γραμμάρια που μου είχαν επιβάλλει τότε ερχόταν η προισταμένη και

μου έλεγε διάφορα ότι πρέπει να τα πιει μονορούφι ότι τον ταίζω λάθος και άλλα πολλά ..

Σάββατο ήταν να βγούμε και την Παρασκευή το απόγευμα μου λεει ο γιατρός

εσείς θα βγείτε αλλά ο μικρός θα παραμείνει μέχρι να πάρει το επιθυμητο

βάρος ξέσπασα σε κλάματα αισθανόμουν ανίκανη ότι δεν έκανα κάτι

σωστά

πήρα τηλέφωνο τον άνδρα μου σε έξαλλη κατάσταση ο οποίος ήρθε

αμέσως πήγαμε μαζί στην εντατική μόλις ο γιατρός με είδε κλαμμένη

γυρίζει και μου λέει αν είναι να κάνετε έτσι σας τον δίνω από σήμερα

δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να τον δείρω βγαίνοντας από την ΜΕΝ

συνάντησα τον γυναικολόγο μου που με ενημέρωσε ότι ο γιατρός τον

πήρε τηλέφωνο και τον ρώτησε αν μπορεί να του εγγυηθεί ότι η πελάτισα

του θα μπορούσε να φροντίσει το παιδί έμεινα να τον κοιτάζω σοκαρισμένη

ευτυχώς όπως μου είπε ο γιατρός μου τον έβαλε ο ίδιος στην θέση του..

το βράδυ που πήγα να ταίσω το παιδί η μαία που τόσο καιρό μουρμούριζε

μόλις με έβλεπε μου εξήγησε διάφορα πράγματα όπως το γεγονός ότι

πριν πάω να τον ταίσω του δίνανε πάντα να πιει γάλα γύρω στα 20 γρ

και πως γι΄αυτό δεν δεχόταν να φάει από εμένα ότι γιατί ήταν μικρούλης

κουραζόταν εύκολα και πως θα έπρεπε να του ανοίγω το στοματάκι και να στάζω το γάλα μέσα στο στόμα του

να τον σηκώνω να ρευτεί όποτε θεωρούσα σωστό και μετά να του ξανάδινα λίγο γάλα κι άλλα πολλά..

Στην 8η μέρα τον πήγαμε στο ιατρείο του εν λόγω γιατρού κατόπιν εντολής του

ο μικρός είχε πάει ήδη στα 1960 γρ ενώ όπως είχε πει ήθελε να τον κρατήσουν μέσα

για να φτάσει τα 1900 στην ερώτηση απάντηση του συζύγου μου φαίνεται ότι είμαστε καλύτεροι από το προσωπικό σας

μιας και έχουμε περάσει

τα 1900γρ το μόνο που έκανε ήταν να σηκώσει

τους ώμους και να πει αυτά συμβαίνουν......

Στην αξιολόγηση της κλινικής έγραψα ότι χρειάζονται προσωπικό

και ψυχολόγο για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν αυτές τις καταστάσεις...

 

Ήθελα απλά να καταθέσω κι εγώ την εμπειρία μου παρότι η διάρκεια παραμονής μας δεν συγκρίνεται με τις μανούλες που γέννησαν πρόωρα

και αναγκαστήκανε να παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στις διάφορες ΜΕΝ

[Ιολη]

Jean

 

πλάνταξα στο κλάμα

 

Να είστε πάντα καλά και ξέρω ότι δεν μπορείτε να ξεχάσετε να σας ευχηθώ να προσπεράσετε λοιπόν

 

 

Εχω φίλη που γέννησε προωρα τα διδυμάκια της και το ένα δυστυχώς έχασε τη μάχη.

 

Έμαθα να "σας" σέβομαι και να "σας" θαυμάζω

 

και η δική μου κόρη, χρειάστηκε να μπει σε οξυγόνο για 5 μέρες και νομιζα ότι είχα βιώσει τον υπέρτατο πόνο, χα καμία σχέση.

 

Να είστε όλες και όλοι πάντα καλά και υγιείς

[cristin]

Ειλικρινα,δεν εχω λογια..............!

[snowwhite]

Ειλικρινα,δεν εχω λογια..............!

 

[Jen.]

[Olg@]

Αν και κάθε ιστορία που γράφεται σε αυτή την ενότητα είναι σίγουρα μοναδική και συγκλονιστική ... η ιστορία της Jean όσες φορές και να την ακούσω μου ανεβαίνουν δάκρυα στα μάτια ... θυμάμαι σαν να ταν χτες όλη την αγωνία που ζούσαμε μέχρι να μας πει η jean τα νέα τους ... και με τη δύναμη ψυχής αντιμετώπισαν την όλη κατάσταση ... για αυτό και για πολλά άλλα της βγάζω το καπέλο ...

 

http://www.youtube.com/watch?v=ysG1qmP_OqU

[Olg@]

Κοριτσάκι ευχομαι σύντομα να γύρίσετε όλοι μαζί στο σπιτάκι της και να μην χρειαστει να ξαναπάτήσετε ποτέ στην μονάδα .... υπομονή και κουράγιο κοριτσάκι μου και φιλιά στο μικρό αγωνιστή σου!!!

[xrysanthi26]

Παρότι ο δικός μου γεννήθηκε στην 38η εβδομάδα 1740 γρ με επείγουσα καισαρική

δεν έκλαψε όταν γεννήθηκε και μετά αισθάνθηκα να χάνω τις αισθήσεις μου

όταν συνήλθα δεν ήξερα τίποτα ούτε αν το παιδί ήταν ζωντανό ούτε αν ήταν νεκρό

ενημερώθηκα από τον άντρα μου ότι είχε μπει στην ΜΕΝ

είχε πρόβλημα με το αναπνευστικο του και κρίσεις υπογλυκαιμίας περιττό να σας

ο γιατρός πέρασε στις 10 η ώρα το βράδυ και στην ερώτηση μου αν το παιδί θα τα καταφέρει

μου είπε ότι θα ξέρει σίγουρα αν θα ζήσει σε 3 μέρες

πω ότι πέρασα ένα πολύ δύσκολο βράδυ περιμέναμε γι΄αυτό το παιδί 7 χρόνια

κι όλα φαινόταν να χάνονται...

Όλο το βράδυ έκλαιγα ειδικά οι ώρες που έφερναν το μωράκι στην διπλανή

μου ήταν οι χειρότερες ντρέπομαι ακόμη και τώρα που το γράφω

Την επόμενη μέρα σηκώθηκα και ξεκίνησα να πάω στην εντατική οι μαίες

μου το απαγόρευσαν μου είπαν ότι πρέπει να συνοδεύομαι....

περίμενα να έρθει ο άντρας μου για να πάμε μαζί στο διάστημα εκείνο

μπήκε ένας γιατρός στο δωμάτιο μου και γυρίζει και μου λέει

<<καλά εσύ σηκώθηκες και δεν πήγες να δεις το παιδί σου ωραία μάνα είσαι>>

και φεύγει ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να περιγράψω τα αισθήματα μου τον πόνο μου τον θυμό μου

Ήρθε ο άντρας μου και πήγαμε στον μικρό τον αναγνώρισα κατευθειαν

παρόλο που είχε κι άλλα μωρά μέσα δεν ξέρω το πως και το γιατί

μία καλή γιατρός μου είπε ότι αν θέλω μπορώ να τον ακουμπήσω να

νιώσει κι εκείνος το χάδι της μάνας όπως είπε άπλωσα το χέρι μου

και ακούμπησα το ποδαράκι του και του ψιθύρισα ψυχούλα μου

άνοιξε τα ματάκια του προς το μέρος της φωνής δεν κατάλαβα ότι έκλαιγα..

Από την επόμενη μέρα δεν θυμάμαι να ξανακάθισα στο δωμάτιο μου

όταν είχε επισκεπτήριο ήμουν στην εντατική τις υπόλοιπες ώρες καθόμουν

από έξω ..

Την τρίτη μέρα μου είπαν ότι θα βγει από την θερμοκοιτίδα αλλά θα ήταν

καλύτερα να παραμείνει μέσα στην ΜΕΝ σε κονάκι

εκτος και αν θέλαμε να υπογράψουμε και να βγει με δική μας ευθύνη φυσικά δεν το συζητήσαμε καθόλου...

Μία μαία καλή της ώρα μου ψιθύριζε διάφορα αλλά τότε δεν καταλάβαινα τι έλεγε....

Πήγαινα στην εντατική και μου έδιναν να τον ταίσω αλλά ποτε δεν έτρωγε

τα γραμμάρια που μου είχαν επιβάλλει τότε ερχόταν η προισταμένη και

μου έλεγε διάφορα ότι πρέπει να τα πιει μονορούφι ότι τον ταίζω λάθος και άλλα πολλά ..

Σάββατο ήταν να βγούμε και την Παρασκευή το απόγευμα μου λεει ο γιατρός

εσείς θα βγείτε αλλά ο μικρός θα παραμείνει μέχρι να πάρει το επιθυμητο

βάρος ξέσπασα σε κλάματα αισθανόμουν ανίκανη ότι δεν έκανα κάτι

σωστά

πήρα τηλέφωνο τον άνδρα μου σε έξαλλη κατάσταση ο οποίος ήρθε

αμέσως πήγαμε μαζί στην εντατική μόλις ο γιατρός με είδε κλαμμένη

γυρίζει και μου λέει αν είναι να κάνετε έτσι σας τον δίνω από σήμερα

δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να τον δείρω βγαίνοντας από την ΜΕΝ

συνάντησα τον γυναικολόγο μου που με ενημέρωσε ότι ο γιατρός τον

πήρε τηλέφωνο και τον ρώτησε αν μπορεί να του εγγυηθεί ότι η πελάτισα

του θα μπορούσε να φροντίσει το παιδί έμεινα να τον κοιτάζω σοκαρισμένη

ευτυχώς όπως μου είπε ο γιατρός μου τον έβαλε ο ίδιος στην θέση του..

το βράδυ που πήγα να ταίσω το παιδί η μαία που τόσο καιρό μουρμούριζε

μόλις με έβλεπε μου εξήγησε διάφορα πράγματα όπως το γεγονός ότι

πριν πάω να τον ταίσω του δίνανε πάντα να πιει γάλα γύρω στα 20 γρ

και πως γι΄αυτό δεν δεχόταν να φάει από εμένα ότι γιατί ήταν μικρούλης

κουραζόταν εύκολα και πως θα έπρεπε να του ανοίγω το στοματάκι και να στάζω το γάλα μέσα στο στόμα του

να τον σηκώνω να ρευτεί όποτε θεωρούσα σωστό και μετά να του ξανάδινα λίγο γάλα κι άλλα πολλά..

Στην 8η μέρα τον πήγαμε στο ιατρείο του εν λόγω γιατρού κατόπιν εντολής του

ο μικρός είχε πάει ήδη στα 1960 γρ ενώ όπως είχε πει ήθελε να τον κρατήσουν μέσα

για να φτάσει τα 1900 στην ερώτηση απάντηση του συζύγου μου φαίνεται ότι είμαστε καλύτεροι από το προσωπικό σας

μιας και έχουμε περάσει

τα 1900γρ το μόνο που έκανε ήταν να σηκώσει

τους ώμους και να πει αυτά συμβαίνουν......

Στην αξιολόγηση της κλινικής έγραψα ότι χρειάζονται προσωπικό

και ψυχολόγο για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν αυτές τις καταστάσεις...

 

Ήθελα απλά να καταθέσω κι εγώ την εμπειρία μου παρότι η διάρκεια παραμονής μας δεν συγκρίνεται με τις μανούλες που γέννησαν πρόωρα

και αναγκαστήκανε να παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στις διάφορες ΜΕΝ ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ.Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ,ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΜΩΡΑ ΣΕ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ,ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟ?ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΦΤΑΣΕΙ ΤΑ 2,300 ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΕΔΙΝΑΝ,ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΠΑΝΤΩΣ.

ΕΙΔΕΣ ΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΩΡΑΚΙΑ ΜΑΣ ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ?????

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΙΩΝ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΤΑ 5,300 ΚΙΛΑ.ΦΙΛΙΑ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ]

[Sam]

 

ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ.Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ,ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΜΩΡΑ ΣΕ ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ,ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΕ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟ?ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΦΤΑΣΕΙ ΤΑ 2,300 ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΟ ΕΔΙΝΑΝ,ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ΠΑΝΤΩΣ.

ΕΙΔΕΣ ΠΩΣ ΤΑ ΠΡΟΩΡΑΚΙΑ ΜΑΣ ΠΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ?????

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΙΩΝ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΤΑ 5,300 ΚΙΛΑ.ΦΙΛΙΑ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ]

 

Χρόνια Πολλά και καλή Πρωτοχρονιά Χρυσάνθη

να είσαι σίγουρη ότι το πρωτοκολλο στις ιδιωτικές κλινικές δεν ισχύει

ειδικά αν τους πεις ότι θέλεις να μεταφερθεί σε δημόσιο νοσοκομείο

από την στιγμή που υπάρχει πρόβλημα στην δική μας δεν υπήρχε

άλλος λόγος εκτός του χαμηλού βάρους ......

Ο δικός μου σήμερα είναι 27 μηνών με 12300 και 98 πόντους

που δεν βάζει ούτε γλώσσαμέσα ούτε κώλο κάτω καμία σχέση

με το μωρό που φέραμε στο σπίτι!!!1

[kati]

ΜΑΝΕΣ ΥΠΕΡΟΧΕΣ Χρόνια πολλά σε εσάς και στην οικογένειά σας .

Εύχομαι η ζωη να είναι πιο ρόδινη απο εδώ και πέρα και να έχετε μόνο όμορφες στιγμές να μας διηγήστε.ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ

[xrysanthi26]

[

quote="nat-left]

Εγώ αγχώνομαι γιατί αν δεις έχω ανοίξει θέμα για τις ενέσεις ωρίμανσης πνευμόνων γιατί έχω προβληματάκια.

Απλά πονάω και συμπάσχω με αυτές τις δύσκολες καταστάσεις και χαίρομαι με όλη μου την καρδιά όταν όλα πάνε καλά στο τέλος

.[/quote[ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΝΕΣΕΙΣ,ΝΑ ΤΙΣ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ,ΑΥΤΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟ ΜΩΡΟ ΠΟΛΛΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΠΡΟΩΡΟ.ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΠΡΟΛΑΒΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΑΝΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΚΥΟΣ ΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΛΟΥ ΘΑ ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.ΚΟΥΡΑΓΙΟ]

[mamy-g]

συμφωνώ απόλυτα με τη Χρυσάνθη να τις κάνεις τις ενέσεις άφοβα και ο μικρός μου βοηθήθηκε πολύ από αυτό...

όλα καλά θα πάνε μη φοβάσαι..

[Vasso75]

Κατ'αρχήν Χρόνια πολλά σ'ολες τις μανούλες και τα αγγελούδια τους!!!

Και μεις ανήκουμε σ'αυτήν την ενότητα μιας και βιαστήκαμε να βγούμε άγνωστος ο λόγος ακόμα. Είχαμε ΠΗΤ 28/12 και μας ήρθε η μικρή 7/11 δλδ 32 εβδ και 6 ημ. Ο πανικός μου μεγάλος μιας και δεν είχα μπεί ακόμα στην διαδικάσια να συνειδητοποιήσω οτι πλησιάζει η ώρα της γέννας (πρωτότοκος) ο τρομος μου δεν με άφησε να απολαύσω τον τοκετό και να βοηθήσω τον εαυτό μου στους πόνους μετα απο 11 ώρες τοκετού γεννήθηκε με ΦΤ η μικρή μας Νεφέλη, μια στιγμή προλάβαμε να την δούμε και μετα αμέσως μπήκε στην εντατική για αναπνευστική υποστήριξη για λόγους προληπτικούς όπως μας είπαν. Το καλό της μικρής μας ήταν οτι γεννήθηκε πολύ καλή στα κιλά της 2150gr. Ο πόνος όμως μεγάλος που εμείς δεν είχαμε μωράκι στην αγκαλία μας παρα ενα διασωληνομένο πλασματάκι στην θερμοκοιτίδα. Το να κάθομαι στο δωμάτιο του νοσοκομείου μου ήταν αδιανοητο μιας και δεν είχα το μωρό μου να περιμένω όπως τα άλλα δυο κορίτσια στον θάλαμο, την έβγαζα είτε στην καφετέρια είτε έξω απο την εντατική. Την πρώτη φορά που κατέβηκα να την δω με πήραν οι λυγμοί ειδικά όταν την βλεπα να κλαίει βουβά και δεν μπορούσα να την πάρω αγκαλία να της πώ οτι εδώ είναι η μαμα και κλαίει μαζί σου. Το κορμάκι της μελανιασμένο με σωληνάκια και καλώδια παντού. Αφού πήρε τα πάνω της και βγήκε απο την ΜΕΝ1 και πήγε δίπλα στην ΜΕΝ2 πήραμε μεγάλη χαρά πιστέψαμε οτι ίσως πλησιάζει η ώρα να την πάρουμε ο Ικτερος δεν μας άφησε όμως κάθε μέρα σταδιακά ανέβαζε όλο και πιο πολύ μέχρι που φτασε το 15. Οταν πια πήρα εξιτήριο άφησα την καρδια μου το μυαλό μου και την ψυχή μου πίσω. Ευτυχώς για μας κράτησε λίγο το μαρτύριο, 8 μέρες έμεινε η μικρή μας στην θερμοκοιτίδα και μέχρι στιγμής είναι ένα απίστευτο μωράκι που δεν κλαίει τρώει αρκετά έχουμε διπλασιαστεί απο τότε που ήρθαμε σπίτι (την πήραμε 2060 και τώρα είναι 4200) και τις μέρες εκείνες προσπαθούμε να τις ξεχάσουμε εντελώς! Το κακό είναι οτι άν και απο την πρώτη στιγμή ξεκίνησα να βγάζω το γάλα με θηλαστρο και όταν άρχισε να τρώει της το πήγαινα το γάλα μου γρήγορα κόπηκε.

[Olg@]

Την πρώτη φορά που κατέβηκα να την δω με πήραν οι λυγμοί ειδικά όταν την βλεπα να κλαίει βουβά και δεν μπορούσα να την πάρω αγκαλιά να της πώ οτι εδώ είναι η μαμα και κλαίει μαζί σου. Το κορμάκι της μελανιασμένο με σωληνάκια και καλώδια παντού.

 

Με κανες κομμάτια τώρα ... λες και τα έγραψα εγώ αυτά ... ...

[Vasso75]

Απο την μία λέω να μπορούσα να τα ξεχάσω όλα αυτα αλλα απο την άλλη λέω οχι να τα θυμάμαι πάντα και να είμαι για το παιδάκι μου η καλύτερη μανούλα που θα μπορούσε να έχει μιας και ταλαιπωρήθηκε τόσο απο τις πρώτες μέρες της ζωής της! Και έτσι νομίζω οτι πρέπει να το βλέπουμε όλες! Ευχομαι πραγματικά όλα τα προωράκια του κόσμου να πάνε στις αγκαλίες των μαμάδων τους τέτοιες μέρες να μην υποφέρει κανείς!

[Jean]

Απο την μία λέω να μπορούσα να τα ξεχάσω όλα αυτα αλλα απο την άλλη λέω οχι να τα θυμάμαι πάντα και να είμαι για το παιδάκι μου η καλύτερη μανούλα που θα μπορούσε να έχει μιας και ταλαιπωρήθηκε τόσο απο τις πρώτες μέρες της ζωής της! Και έτσι νομίζω οτι πρέπει να το βλέπουμε όλες! Ευχομαι πραγματικά όλα τα προωράκια του κόσμου να πάνε στις αγκαλίες των μαμάδων τους τέτοιες μέρες να μην υποφέρει κανείς!

 

Αυτο ακριβως! Ετσι το αντιμετωπιζω κι εγω. Δεν θελω να ξεχασω, γιατι δεν αξιζει στο παιδι μου να ξεχασω. Θελω να τα θυμαμαι γιατι ετσι θα θυμαμαι οτι της αξιζει το καλυτερο.

 

Να σου ζησει το μωρακι σου!