Διαζύγιο με παιδιά στην εφηβεία

[Angel13]

Καλημέρα σας, είμαι μητέρα δυο παιδιών 15 η κόρη μου και 17 ο γιος μου. Είμαι χωρισμένη 12 χρόνια και σήμερα υπογράφω ενα συμφωνητικό επιμέλειας προς τον πατέρα.

Τα παιδιά μου πριν μερικούς μήνες μου δήλωσαν οτι θέλουν να μείνουν με τον πατέρα τους. Ο οποίος παντρέυτηκε πέρσι με μια νεαρή γυναίκα, εκείνος είναι πενήντα και εκείνη τριάντα.

Οτι και αν έκανα για να τα κρατήσω κοντά μου, μου γύρισε μπουμερανγκ. Η στεναχώρια μου είναι τεράστια, νιώθω οτι χάνω τα παιδιά μου! Το χειρότερο απ όλα είναι οτι ζω σε νησί και ο πατέρας στην Αθήνα. Δεν θα χω καθημερινή επαφή, πλην απο τηλεφωνική (και αυτό αν έχουν κέφι για να μου μιλήσουν), δεν θα ζω πια την καθημερινότητα τους, Τους μίλησα για τους λόγους που είχαμε χωρίσει (πολύ κακές συνθήκες, έπινε πολύ, ψυχολογική βια απίστευτη) παρόλα αυτά, τα παιδιά μου είναι ανένδοτα! Ο δε γιος μου εκτος του οτι δεν μου μίλαγε, έφτασε στο σημειο να μου πει οτι δεν διάλεξε αυτός να ρθει στο μέρος που ζούσαμε και ζω ακόμα και τώρα, αλλά οτι εγω τον έφερα. Δεν σήκωνε τα τλφ ήταν παρα πολύ θυμωμένος μαζί μου! Ακόμα και τώρα αρνείτε να ρθει εδω για να με δει. Πήγα στην Αθήνα και βρεθήκαμε με τα παιδια μου τελικά και τα είδα μια χαρά. Εφτιαξε κάπως η σχέση μας και τώρα πάλι είναι θυμωμένος μαζί μου γιατί ο πρώην μου μου ζήτησε και διατροφή κατι που εγω αδυνατώ να δώσω, ενω εκείνος είναι αρκετά εύπορος και δεν χρειάζεται την δική μου οικονομική ενίσχυση. Υποθέτω οτι άρχισε να του λεει οτι η μάνα σου δεν δίνει λεφτά για εσας ενω εγω πλήρωνα ολα αυτά τα χρόνια διατροφή κλπ κλπ. Πιστεύω οτι τα χει δηλητηριασει εις βάρος μου, (με εκδικείται γιατί ποτε δεν δέχθηκε τον χωρισμό μας) και οτι τα χει δελεάσει με το χρήμα! Είμαι σε απόγνωση χάνω τα παιδιά μου και δεν ξέρω τι να κάνω! Φταίω εγω που φεύγουν τα παιδιά μου? Τοσο λάθος ήμουν σαν μάνα? Δεν ξέρω τι να κάνω!

[chocolate_eater]

14 hours ago, Angel13 said:

Καλημέρα σας, είμαι μητέρα δυο παιδιών 15 η κόρη μου και 17 ο γιος μου. Είμαι χωρισμένη 12 χρόνια και σήμερα υπογράφω ενα συμφωνητικό επιμέλειας προς τον πατέρα.

Τα παιδιά μου πριν μερικούς μήνες μου δήλωσαν οτι θέλουν να μείνουν με τον πατέρα τους. Ο οποίος παντρέυτηκε πέρσι με μια νεαρή γυναίκα, εκείνος είναι πενήντα και εκείνη τριάντα.

Οτι και αν έκανα για να τα κρατήσω κοντά μου, μου γύρισε μπουμερανγκ. Η στεναχώρια μου είναι τεράστια, νιώθω οτι χάνω τα παιδιά μου! Το χειρότερο απ όλα είναι οτι ζω σε νησί και ο πατέρας στην Αθήνα. Δεν θα χω καθημερινή επαφή, πλην απο τηλεφωνική (και αυτό αν έχουν κέφι για να μου μιλήσουν), δεν θα ζω πια την καθημερινότητα τους, Τους μίλησα για τους λόγους που είχαμε χωρίσει (πολύ κακές συνθήκες, έπινε πολύ, ψυχολογική βια απίστευτη) παρόλα αυτά, τα παιδιά μου είναι ανένδοτα! Ο δε γιος μου εκτος του οτι δεν μου μίλαγε, έφτασε στο σημειο να μου πει οτι δεν διάλεξε αυτός να ρθει στο μέρος που ζούσαμε και ζω ακόμα και τώρα, αλλά οτι εγω τον έφερα. Δεν σήκωνε τα τλφ ήταν παρα πολύ θυμωμένος μαζί μου! Ακόμα και τώρα αρνείτε να ρθει εδω για να με δει. Πήγα στην Αθήνα και βρεθήκαμε με τα παιδια μου τελικά και τα είδα μια χαρά. Εφτιαξε κάπως η σχέση μας και τώρα πάλι είναι θυμωμένος μαζί μου γιατί ο πρώην μου μου ζήτησε και διατροφή κατι που εγω αδυνατώ να δώσω, ενω εκείνος είναι αρκετά εύπορος και δεν χρειάζεται την δική μου οικονομική ενίσχυση. Υποθέτω οτι άρχισε να του λεει οτι η μάνα σου δεν δίνει λεφτά για εσας ενω εγω πλήρωνα ολα αυτά τα χρόνια διατροφή κλπ κλπ. Πιστεύω οτι τα χει δηλητηριασει εις βάρος μου, (με εκδικείται γιατί ποτε δεν δέχθηκε τον χωρισμό μας) και οτι τα χει δελεάσει με το χρήμα! Είμαι σε απόγνωση χάνω τα παιδιά μου και δεν ξέρω τι να κάνω! Φταίω εγω που φεύγουν τα παιδιά μου? Τοσο λάθος ήμουν σαν μάνα? Δεν ξέρω τι να κάνω!

 

Λυπάμαι για όλο αυτο που ακουω, εύχομαι σταδιακά να εξομαλυνθεί η κατάσταση.....χωρίς να γνωρίζω τις λεπτομέρειες, μου φαίνεται οτι τόσο εσύ, όσο κι εκείνος (αν ισχύει οτι τους μιλάει περί του οικονομικού), έχετε βάλει τα παιδιά στη μέση της δικής σας σχέσης. Μπορεί οι λόγοι που χωρίσατε να είναι σοβαρότατοι, αλλά δεν είναι λόγοι που δικαιολογούν 12 χρόνια να ζουν τα παιδιά μακριά από τον πατέρα τους, εφ'όσον βέβαια και ο ίδιος ήταν διαθέσιμος γι'αυτά. Θεωρώ τραγικό λάθος την "αυτονόητη" αποκλειστική επιμέλεια στον ένα γονέα (κατά κανόνα τη μητέρα) που εντέλει δημιουργεί καταστάσεις (και) σαν τη δική σου...Δεν κερδίζει κανένας από αυτό.

 

Αλλά αυτά έγιναν και δεν αλλάζουν....Εμένα δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο αυτό που ζητάνε τα παιδιά, είναι σε ηλικία μεγάλων αναζητήσεων, αλλά και αρκετά μεγάλα για να διεκδικούν αυτό που θέλουν. Τα παιδιά σου φεύγουν γιατί θέλουν να γνωρίσουν τον πατέρα τους (έχουν κάθε δικαίωμα), δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καλή μητέρα υπήρξες και είναι άδικο -για σένα- να το εκλαμβάνεις έτσι...δε νομίζω οτι "χάνεις" τα παιδιά σου. Υπάρχουν δύο γονείς κι αυτό δεν αλλάζει, άσχετα με το τι έγινε στο παρελθόν. Η δική σου σχέση μαζί τους, μακροπρόθεσμα, θα εξαρτηθεί από το πόσο ειλικρινής/σωστή ήσουν και είσαι (σε αυτή τη φάση αλλαγής) μαζί τους και από το κατά πόσο θα κατανοήσεις και θα σεβαστείς τις επιθυμίες τους, βάζοντας ίσως τις δικές σου λίγο πιο πίσω....Το ίδιο και η σχέση με τον πατέρα τους....τα παιδιά δεν είναι χαζά και αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνονται τι ρόλο έπαιξε ο καθένας στην ιστορία. Τώρα, το αν παρ'ολη την επιθυμία που σου δήλωσαν, εσύ λες οτι έκανες πράγματα για να τα κρατήσεις κοντά σου, με όλο το σεβασμό, είναι εντελώς αναμενόμενο οτι θα σου γύριζε μπούμερανγκ, ειδικά από παιδιά της ηλικίας αυτής. Και βασικά είναι ακριβώς αυτή η νοοτροπία που, αν καταφέρεις να αλλάξεις, κάποια στιγμή να είσαι σίγουρη οτι τα παιδιά θα εκτιμήσουν πάρα πολύ το χώρο που τους έδωσες....

 

 

[ΑΡΓΚ]

Λυπάμαι για όλα αυτά. Ως προς το οικονομικό, παρά την πικρία σου, ειδικά αν όντως τόσα χρόνια ο πατέρας ήταν συνεπής ως προς τη διατροφή, θα έπρεπε να  βρεις τρόπο να συνεισφέρεις, όπως θα συνεισέφερες και αν τα παιδιά ζόυσαν μαζί σου. Κρίμα που το ξέρουν τα παιδιά, αλλά θα έπρεπε να γίνει έτσι κι αλλιώς.

Τόσα χρόνια είχαν επαφή με τον πατέρα; Καταλαβαίνω ότι εσύ αποφάσισες να φύγεις σε νησί. Ήταν με τη σύμφωνη γνώμη του πρώην σου ή αυτό έβαλε εμπόδια στην επικοινωνία με τα παιδιά; 

[Yovanna]

2 hours ago, chocolate_eater said:

 

Λυπάμαι για όλο αυτο που ακουω, εύχομαι σταδιακά να εξομαλυνθεί η κατάσταση.....χωρίς να γνωρίζω τις λεπτομέρειες, μου φαίνεται οτι τόσο εσύ, όσο κι εκείνος (αν ισχύει οτι τους μιλάει περί του οικονομικού), έχετε βάλει τα παιδιά στη μέση της δικής σας σχέσης. Μπορεί οι λόγοι που χωρίσατε να είναι σοβαρότατοι, αλλά δεν είναι λόγοι που δικαιολογούν 12 χρόνια να ζουν τα παιδιά μακριά από τον πατέρα τους, εφ'όσον βέβαια και ο ίδιος ήταν διαθέσιμος γι'αυτά. Θεωρώ τραγικό λάθος την "αυτονόητη" αποκλειστική επιμέλεια στον ένα γονέα (κατά κανόνα τη μητέρα) που εντέλει δημιουργεί καταστάσεις (και) σαν τη δική σου...Δεν κερδίζει κανένας από αυτό.

 

Αλλά αυτά έγιναν και δεν αλλάζουν....Εμένα δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο αυτό που ζητάνε τα παιδιά, είναι σε ηλικία μεγάλων αναζητήσεων, αλλά και αρκετά μεγάλα για να διεκδικούν αυτό που θέλουν. Τα παιδιά σου φεύγουν γιατί θέλουν να γνωρίσουν τον πατέρα τους (έχουν κάθε δικαίωμα), δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καλή μητέρα υπήρξες και είναι άδικο -για σένα- να το εκλαμβάνεις έτσι...δε νομίζω οτι "χάνεις" τα παιδιά σου. Υπάρχουν δύο γονείς κι αυτό δεν αλλάζει, άσχετα με το τι έγινε στο παρελθόν. Η δική σου σχέση μαζί τους, μακροπρόθεσμα, θα εξαρτηθεί από το πόσο ειλικρινής/σωστή ήσουν και είσαι (σε αυτή τη φάση αλλαγής) μαζί τους και από το κατά πόσο θα κατανοήσεις και θα σεβαστείς τις επιθυμίες τους, βάζοντας ίσως τις δικές σου λίγο πιο πίσω....Το ίδιο και η σχέση με τον πατέρα τους....τα παιδιά δεν είναι χαζά και αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνονται τι ρόλο έπαιξε ο καθένας στην ιστορία. Τώρα, το αν παρ'ολη την επιθυμία που σου δήλωσαν, εσύ λες οτι έκανες πράγματα για να τα κρατήσεις κοντά σου, με όλο το σεβασμό, είναι εντελώς αναμενόμενο οτι θα σου γύριζε μπούμερανγκ, ειδικά από παιδιά της ηλικίας αυτής. Και βασικά είναι ακριβώς αυτή η νοοτροπία που, αν καταφέρεις να αλλάξεις, κάποια στιγμή να είσαι σίγουρη οτι τα παιδιά θα εκτιμήσουν πάρα πολύ το χώρο που τους έδωσες....

 

 

 

Just now, ΑΡΓΚ said:

Λυπάμαι για όλα αυτά. Ως προς το οικονομικό, παρά την πικρία σου, ειδικά αν όντως τόσα χρόνια ο πατέρας ήταν συνεπής ως προς τη διατροφή, θα έπρεπε να  βρεις τρόπο να συνεισφέρεις, όπως θα συνεισέφερες και αν τα παιδιά ζόυσαν μαζί σου. Κρίμα που το ξέρουν τα παιδιά, αλλά θα έπρεπε να γίνει έτσι κι αλλιώς.

Τόσα χρόνια είχαν επαφή με τον πατέρα; Καταλαβαίνω ότι εσύ αποφάσισες να φύγεις σε νησί. Ήταν με τη σύμφωνη γνώμη του πρώην σου ή αυτό έβαλε εμπόδια στην επικοινωνία με τα παιδιά; 

Συμφωνώ απόλυτα ότι ένας πατέρας έχει (πρέπει τουλάχιστον να έχει) ίσα δικαιώματα με τη μητέρα όσον αφορά τα παιδιά. Το ποιόν όμως ενός ανθρώπου και η συμπεριφορά του προς τη σύζυγο του και μητέρα των παιδιών του, δεν παίζουν ρόλο ως προς τα δικαιώματα του και ως προς την επιμέλεια? Εδώ η θεματοθέτρια μας γνωστοποιεί ότι ο άνθρωπος αυτός έπινε πολύ και της ασκούσε έντονη ψυχολογική βία. Για ποιο παιδί ένας τέτοιος πατέρας μπορεί να είναι σωστό πρότυπο ? Πώς μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί 2 παιδιά σε έναν άνθρωπο που δεν έχει αυτοέλεγχο και  ασκεί ψυχολογική βία? Προσωπικά, όχι κοινή επιμέλεια δεν θα επέτρεπα , αλλά θα έκανα τα αδύνατα δυνατά ώστε και οι επισκέψεις στα παιδιά να γίνονται παρουσία κάποιας κοινωνικής λειτουργού ή κάποιου συγγενή έστω. Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι ένας φριχτός, κακοποιητικός  σύζυγος , μπορεί να είναι σωστός άνθρωπος και σωστός πατέρας. 

[chocolate_eater]

Just now, Yovanna said:

 

Συμφωνώ απόλυτα ότι ένας πατέρας έχει (πρέπει τουλάχιστον να έχει) ίσα δικαιώματα με τη μητέρα όσον αφορά τα παιδιά. Το ποιόν όμως ενός ανθρώπου και η συμπεριφορά του προς τη σύζυγο του και μητέρα των παιδιών του, δεν παίζουν ρόλο ως προς τα δικαιώματα του και ως προς την επιμέλεια? Εδώ η θεματοθέτρια μας γνωστοποιεί ότι ο άνθρωπος αυτός έπινε πολύ και της ασκούσε έντονη ψυχολογική βία. Για ποιο παιδί ένας τέτοιος πατέρας μπορεί να είναι σωστό πρότυπο ? Πώς μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί 2 παιδιά σε έναν άνθρωπο που δεν έχει αυτοέλεγχο και  ασκεί ψυχολογική βία? Προσωπικά, όχι κοινή επιμέλεια δεν θα επέτρεπα , αλλά θα έκανα τα αδύνατα δυνατά ώστε και οι επισκέψεις στα παιδιά να γίνονται παρουσία κάποιας κοινωνικής λειτουργού ή κάποιου συγγενή έστω. Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι ένας φριχτός, κακοποιητικός  σύζυγος , μπορεί να είναι σωστός άνθρωπος και σωστός πατέρας. 

 

Σαφώς, αυτό πρέπει και να κρίνει ένα δικαστήριο ως προς την επιμέλεια....τη δυνατότητα να προσφέρει ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον τις 3 ή 4 μέρες που θα έχει τα παιδιά...δεν θεωρώ ομως οτι κάποιος πρέπει να είναι εξαιρετικός πατέρας ή καλό πρότυπο για να το διεκδικήσει αυτό...όταν η επιμέλεια αποδίδεται στη μητέρα, συνήθως τίποτα απ'αυτά δεν αξιολογείται, εκτός αν έχει μπλεξίματα με  ναρκωτικά ή πορνεία...και στον κακό ή μέτριο πατέρα έχουν δικαίωμα τα παιδιά, εφ'όσον η παρουσία του δεν λειτουργεί εις βάρος τους.

 

Τώρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, φυσικά δεν λέω οτι θα έπρεπε ο πατέρας να έχει πάρει την επιμέλεια πριν 12 χρόνια.....αλλά αναρωτιέμαι αν στο μεταξύ, εφ'όσον του αποδόθηκε, σημαίνει οτι λύθηκαν τα σοβαρότερα από τα θέματά του, ως προς τη συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά. Θα μπορούσε ενδεχομένως να την έχει πάρει και πριν 2 ή 5 χρόνια, αλλά εμποδίστηκε;  Αυτό που θεωρώ λάθος, όπως είπα, είναι οταν λέει η θεματοθέτρια οτι έκανε  πράγματα για να τα κρατήσει κοντά της, παρ'ολη την αντικειμενική δυνατότητα, αλλά και επιθυμία τους, να πάνε στον πατέρα τους. Φυσικά και θα έπρεπε να κάνει τα πάντα για να το αποφύγει στην περίπτωση που λες (κακοποιητικός άνθρωπος σήμερα), αλλά εδώ σκέφτομαι μήπως περισσότερο από τη δική της επιθυμία να μην απομακρυνθεί από τα παιδιά κινείται, παρά από το δικό τους συμφέρον.  Αμφιβάλλω κιόλας αν δύο - σχεδόν ενήλικα - παιδιά, θα ήθελαν τόσο πολύ να κάτσουν με έναν πατέρα αν όντως ήταν, στο σήμερα, άνθρωπος ακραίος και επιβαρυντικός. Βέβαια ειναι και νωρίς ακόμα, θα δει η φίλη πως θα πάει......αλλά μακροπρόθεσμα πιστεύω θα θυμούνται πολύ θετικά αν τα αφήσει να έχουν αυτή την εμπειρία με τον πατέρα τους και πολύ αρνητικά αν προσπαθήσει να θέσει περαιτέρω εμπόδια....ειδικά αν ο πατέρας αποδειχθεί οτι πλέον μπορεί να έχει μια νορμάλ σχέση με τα παιδιά του.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Yovanna είπε:

 

Συμφωνώ απόλυτα ότι ένας πατέρας έχει (πρέπει τουλάχιστον να έχει) ίσα δικαιώματα με τη μητέρα όσον αφορά τα παιδιά. Το ποιόν όμως ενός ανθρώπου και η συμπεριφορά του προς τη σύζυγο του και μητέρα των παιδιών του, δεν παίζουν ρόλο ως προς τα δικαιώματα του και ως προς την επιμέλεια? Εδώ η θεματοθέτρια μας γνωστοποιεί ότι ο άνθρωπος αυτός έπινε πολύ και της ασκούσε έντονη ψυχολογική βία. Για ποιο παιδί ένας τέτοιος πατέρας μπορεί να είναι σωστό πρότυπο ? Πώς μπορεί κάποιος να εμπιστευτεί 2 παιδιά σε έναν άνθρωπο που δεν έχει αυτοέλεγχο και  ασκεί ψυχολογική βία? Προσωπικά, όχι κοινή επιμέλεια δεν θα επέτρεπα , αλλά θα έκανα τα αδύνατα δυνατά ώστε και οι επισκέψεις στα παιδιά να γίνονται παρουσία κάποιας κοινωνικής λειτουργού ή κάποιου συγγενή έστω. Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι ένας φριχτός, κακοποιητικός  σύζυγος , μπορεί να είναι σωστός άνθρωπος και σωστός πατέρας. 

 

Δε θα διαφωνήσω καθόλου, αλλά γι αυτό υπάρχουν δικαστήρια. Αν το δικαστήριο ορίζει κάποιες επισκέψεις, δεν μπορεί ο ένας γονιός να της στερεί, όπως και αν το δικαστήριο ορίζει διατροφή, δεν μπορεί ο γονιός να την αρνείται. Κακά τα ψέματα, αν έγραφε εδώ μία μαμά ότι την επιμέλεια είχε ο πατέρας και απομάκρυνε τα παιδιά σε άλλη πόλη δυσχεραίνοντας την επικοινωνία, ή ότι τα παιδιά μένουν μαζί της πια και ο πατέρας αρνείται διατροφή, θα υπήρχε έντονη αντίδραση.

Και κακά τα ψέματα, αλλά αν ξαφνικά δύο παιδιά στην εφηβεία με δυνατότητα πια επιλογής, διαλέγουν όχι μόνο να μείνουν με τον ένα γονιό, αλλά να διακόψουν επικοινωνία με τον άλλον, κάτι λάθος έχει γίνει και από την πλευρά του γονιού. Οι έφηβοι είναι κυκλοθυμικοί και ο πατέρας πιθανότατα είναι χειριστικός, αλλά δεν είναι δυνατό αν η πρότερη κατάσταση ήταν καλή για τα παιδιά να αποφασίζουν ξαφνικά να επαναστατήσουν τόσο ακραία και τα δύο μαζί. Εμένα αυτό θα με προβλημάτιζε πάρα πολύ σαν γονιό. 

[Yovanna]

Just now, chocolate_eater said:

 

Σαφώς, αυτό πρέπει και να κρίνει ένα δικαστήριο ως προς την επιμέλεια....τη δυνατότητα να προσφέρει ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον τις 3 ή 4 μέρες που θα έχει τα παιδιά...δεν θεωρώ ομως οτι κάποιος πρέπει να είναι εξαιρετικός πατέρας ή καλό πρότυπο για να το διεκδικήσει αυτό...όταν η επιμέλεια αποδίδεται στη μητέρα, συνήθως τίποτα απ'αυτά δεν αξιολογείται, εκτός αν έχει μπλεξίματα με  ναρκωτικά ή πορνεία...και στον κακό ή μέτριο πατέρα έχουν δικαίωμα τα παιδιά, εφ'όσον η παρουσία του δεν λειτουργεί εις βάρος τους.

 

Τώρα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, φυσικά δεν λέω οτι θα έπρεπε ο πατέρας να έχει πάρει την επιμέλεια πριν 12 χρόνια.....αλλά αναρωτιέμαι αν στο μεταξύ, εφ'όσον του αποδόθηκε, σημαίνει οτι λύθηκαν τα σοβαρότερα από τα θέματά του, ως προς τη συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά. Θα μπορούσε ενδεχομένως να την έχει πάρει και πριν 2 ή 5 χρόνια, αλλά εμποδίστηκε;  Αυτό που θεωρώ λάθος, όπως είπα, είναι οταν λέει η θεματοθέτρια οτι έκανε  πράγματα για να τα κρατήσει κοντά της, παρ'ολη την αντικειμενική δυνατότητα, αλλά και επιθυμία τους, να πάνε στον πατέρα τους. Φυσικά και θα έπρεπε να κάνει τα πάντα για να το αποφύγει στην περίπτωση που λες (κακοποιητικός άνθρωπος σήμερα), αλλά εδώ σκέφτομαι μήπως περισσότερο από τη δική της επιθυμία να μην απομακρυνθεί από τα παιδιά κινείται, παρά από το δικό τους συμφέρον.  Αμφιβάλλω κιόλας αν δύο - σχεδόν ενήλικα - παιδιά, θα ήθελαν τόσο πολύ να κάτσουν με έναν πατέρα αν όντως ήταν, στο σήμερα, άνθρωπος ακραίος και επιβαρυντικός. Βέβαια ειναι και νωρίς ακόμα, θα δει η φίλη πως θα πάει......αλλά μακροπρόθεσμα πιστεύω θα θυμούνται πολύ θετικά αν τα αφήσει να έχουν αυτή την εμπειρία με τον πατέρα τους και πολύ αρνητικά αν προσπαθήσει να θέσει εμπόδια....ειδικά αν ο πατέρας αποδειχθεί οτι πλέον μπορεί να έχει μια νορμάλ σχέση με τα παιδιά του.

Όταν μιλάω για λάθος πρότυπο, δεν εξετάζω αν ο πατέρας είναι μορφωμένος, εργατικός, αν είναι καλλιεργημένος και ακούει ποιοτική μουσική ή  διασκεδάζει στο Σεφερλή και στον Οικονομόπουλο. Φυσικά για μένα όλα τα παραπάνω είναι σημαντικά αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι κριτήρια για να στερήσεις από έναν πατέρα τα παιδιά του. Εδώ όμως μιλάμε για αλκοολισμό και συνεχή ψυχολογική κακοποίηση. Το δικαστήριο έδωσε την επιμέλεια στη μητέρα και της επέτρεψε να ζει μα τα παιδιά της μακριά από τον πατέρα τους. Δεν αποκλείεται η "κατάσταση " του πατέρα να βελτιώθηκε με τα χρόνια ή και όχι, δεν έχουμε επαρκείς πληροφορίες πάνω σε αυτό.

Επίσης δεν μπορώ να κατηγορήσω τη μητέρα που προσπάθησε να κρατήσει τα παιδιά κοντά της όταν εκείνα εξέφρασαν την επιθυμία να ζήσουν με τον πατέρα , διότι συμμερίζομαι και την απελπισία της (εκείνη τα μεγάλωσε και το να ζει μακριά τους πρέπει να είναι βασανιστικό) και την αγωνία της για το πόσο ο άνθρωπος αυτός θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και μια νεαρή σύντροφος/ σύζυγος η οποία θα περνάει πολύ χρόνο με τα παιδιά και δεν ξέρουμε πόσο ωφέλιμη θα είναι η παρουσία της και η επιρροή της σε παιδιά που βρίσκονται στην τόσο σημαντική αυτή φάση της ζωής τους (εφηβεία). 

Τέλος, συμφωνώ ότι η μητέρα έχει χρέος να συνεισφέρει οικονομικά για τα παιδιά της, όπως έκανε και πριν, όμως το ότι ο πατέρας ανακάτεψε τα παιδιά σε αυτό, με πρόθεση προφανώς να τα στρέψει εναντίον της, δείχνει κατ' έμε ότι ίσως αυτός ο άνθρωπος δεν άλλαξε ποτέ και δικαίως η μητέρα είναι σε απόγνωση όπως λέει.

Just now, ΑΡΓΚ said:

 

Δε θα διαφωνήσω καθόλου, αλλά γι αυτό υπάρχουν δικαστήρια. Αν το δικαστήριο ορίζει κάποιες επισκέψεις, δεν μπορεί ο ένας γονιός να της στερεί, όπως και αν το δικαστήριο ορίζει διατροφή, δεν μπορεί ο γονιός να την αρνείται. Κακά τα ψέματα, αν έγραφε εδώ μία μαμά ότι την επιμέλεια είχε ο πατέρας και απομάκρυνε τα παιδιά σε άλλη πόλη δυσχεραίνοντας την επικοινωνία, ή ότι τα παιδιά μένουν μαζί της πια και ο πατέρας αρνείται διατροφή, θα υπήρχε έντονη αντίδραση. 

 

[Angel13]

Kαλημέρα σας, σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας και την γνώμη σας! Πραγματικά πιστεύω οτι θα με βοηθήσει πολύ! Δεν ξέρω τι να πρωτοπω! Δεν ήθελα να χωρίσω το προσπάθησα πολύ αλλά η κατάσταση πραγματικά έιχε ξεφύγει εντελώς! Εφυγα με τα παιδιά γιατί η ζωή μου στην Αθήνα ήταν απίστευτα δύσκολη, τα οικονομκά μου σε άθλια κατάσταση, εχω δάνεια στεγαστικά, δεν άντεχα και τις καθημερινές δυσκολίες, η οικογένεια μου, οι γονείς μου μένουν στο νησί, η αδελφή μου με την οικογένεια της και έχοντας σπίτι εδω αποφάσισα οτι και για τα παιδιά θα ήταν καλύτερα! Παρόλες τις άθλιες συνθήκες που έζησα με τον πρώην μου δεν έκοψα ποτε την επικοινωνία του με τα παίδια! Μένανε μαζί του ολο το καλοκαίρι, ολες τις γιορτές. Βεβαια πάντα έτρεμε το φυλλοκάρδι μου για το τι μπορεί να συμβεί. Τις περισσότερες ώρες κάθονταν με τον παππού τους γιατί ο πρώην δουλευε. Ποτε δεν τους μίλησα για το τι συνέβαινε με τον πατέρα τους, τους πραγματικους λόγους που χωρίσαμε! Πάντα έλεγα μέσα μου οτι αστα, θα κρίνουν μόνα τους. Μέχρι που μου είπαν οτι θέλουν να φύγουν. Η ολη φάση της αλλαγής για την μετοίκιση τους έγινε με πολύ βίαιο τρόπο,, μέσα στον κορονωιο  δεν κατάφεραν να επιστρέψουν και μείναν εκει για αρκετό καιρό. Και ξαφνικά μου δηλώνουν οτι θα μείνουν εκει! Οπως καταλαβαίνεται το σοκ μου ήταν μεγάλο! Και δεν φτάνουν ολα αυτά, ο γιος μου που έχει μια χρονιά για να τελειώσει το λύκειο, ο πατέρας του τον έβαλε να παει ξανά δευτέρα λυκείου στο γενικό αντι στα ΕΠΑΛ που πήγαινε. Ολα αυτά μαζί μ'έχουν τρελάνει, θεωρώ οτι οι δοκιμασίες που υποβάλλει τα παιδιά είναι μεγάλες και επιπόλαιες. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπόρεσα να λειτουργήσω με ηρεμία και να αποδεχτώ να το πω έτσι πολύ πιο εύκολα την όλη κατάσταση! Πραγματικά αυτοσαρκάζομαι και οταν με ρωτάνε τι κάνεις, απαντώ οτι συνεχίζω το διπολικό μου ταξίδι! Εκει που γελάω κλαίω και εκει που κλαίω γελάω! Τα οικονιμκά μου είναι χάλια, και ο λόγος που αρνούμαι την διατροφή είναι κ αυτός αλλά και το γεγονός οτι ο πρώην μου είναι παρα πολύ εύπορο Αλλος ενας λόγος που τα παιδιά πιστεύω αποφάσισαν να πάνε εκει είναι και αυτός!  Στην κόρη μου την περίοδο του κορωνοιου μέχρι και γυμνάστρια της έφερνε στο σπίτι! Τι να πω..... απο υλικά αγαθά μια χαρά έχει να τους προσφέρει, απο ηθικές αξίες, αρχές κλπ πολύ αμφιβάλλω!

[chocolate_eater]

Just now, Yovanna said:

Επίσης δεν μπορώ να κατηγορήσω τη μητέρα που προσπάθησε να κρατήσει τα παιδιά κοντά της όταν εκείνα εξέφρασαν την επιθυμία να ζήσουν με τον πατέρα , διότι συμμερίζομαι και την απελπισία της (εκείνη τα μεγάλωσε και το να ζει μακριά τους πρέπει να είναι βασανιστικό) και την αγωνία της για το πόσο ο άνθρωπος αυτός θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

 

Κι εγώ συμμερίζομαι το συναίσθημα αυτό και είναι απόλυτα λογικό για κάποιον που ουσιαστικά έχει μεγαλώσει μόνος του δύο παιδιά....γι'αυτό λέω όμως οτι στην παρούσα φάση ίσως να βοηθήσει περισσότερο να βάλει λίγο πιο πίσω τη δική της επιθυμία και να δώσει χώρο σε αυτή των παιδιών. Δεν το κατηγορώ, απλώς είναι μια υποχώρηση απ'αυτές που κανείς περιμένει από τους γονείς του, αν το δει απο μακριά στο μέλλον.

[Angel13]

Είναι άκρως βασανιστικό πραγματικά. Και θα μου είναι και παρα πολύ δύσκολο οικονομικά να πηγαίνω να τα βλέπω! Πηγα το καλοκαίρι για ενα Σ/Κ και χάλασα 300 ευρώ. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να αντεπεξέλθω στην όλη κατάσταση! Και δεν φτάνουν ολα αυτά υπάρχει και ο κορονωιος στην μέση!  

[ninaki80]

On 11/9/2020 at 11:51 ΠΜ, Angel13 είπε:

Καλημέρα σας, είμαι μητέρα δυο παιδιών 15 η κόρη μου και 17 ο γιος μου. Είμαι χωρισμένη 12 χρόνια και σήμερα υπογράφω ενα συμφωνητικό επιμέλειας προς τον πατέρα.

Τα παιδιά μου πριν μερικούς μήνες μου δήλωσαν οτι θέλουν να μείνουν με τον πατέρα τους. Ο οποίος παντρέυτηκε πέρσι με μια νεαρή γυναίκα, εκείνος είναι πενήντα και εκείνη τριάντα.

Οτι και αν έκανα για να τα κρατήσω κοντά μου, μου γύρισε μπουμερανγκ. Η στεναχώρια μου είναι τεράστια, νιώθω οτι χάνω τα παιδιά μου! Το χειρότερο απ όλα είναι οτι ζω σε νησί και ο πατέρας στην Αθήνα. Δεν θα χω καθημερινή επαφή, πλην απο τηλεφωνική (και αυτό αν έχουν κέφι για να μου μιλήσουν), δεν θα ζω πια την καθημερινότητα τους, Τους μίλησα για τους λόγους που είχαμε χωρίσει (πολύ κακές συνθήκες, έπινε πολύ, ψυχολογική βια απίστευτη) παρόλα αυτά, τα παιδιά μου είναι ανένδοτα! Ο δε γιος μου εκτος του οτι δεν μου μίλαγε, έφτασε στο σημειο να μου πει οτι δεν διάλεξε αυτός να ρθει στο μέρος που ζούσαμε και ζω ακόμα και τώρα, αλλά οτι εγω τον έφερα. Δεν σήκωνε τα τλφ ήταν παρα πολύ θυμωμένος μαζί μου! Ακόμα και τώρα αρνείτε να ρθει εδω για να με δει. Πήγα στην Αθήνα και βρεθήκαμε με τα παιδια μου τελικά και τα είδα μια χαρά. Εφτιαξε κάπως η σχέση μας και τώρα πάλι είναι θυμωμένος μαζί μου γιατί ο πρώην μου μου ζήτησε και διατροφή κατι που εγω αδυνατώ να δώσω, ενω εκείνος είναι αρκετά εύπορος και δεν χρειάζεται την δική μου οικονομική ενίσχυση. Υποθέτω οτι άρχισε να του λεει οτι η μάνα σου δεν δίνει λεφτά για εσας ενω εγω πλήρωνα ολα αυτά τα χρόνια διατροφή κλπ κλπ. Πιστεύω οτι τα χει δηλητηριασει εις βάρος μου, (με εκδικείται γιατί ποτε δεν δέχθηκε τον χωρισμό μας) και οτι τα χει δελεάσει με το χρήμα! Είμαι σε απόγνωση χάνω τα παιδιά μου και δεν ξέρω τι να κάνω! Φταίω εγω που φεύγουν τα παιδιά μου? Τοσο λάθος ήμουν σαν μάνα? Δεν ξέρω τι να κάνω!

εννοειτε οτι δεν εισαι κακη μανα ουτε εκανες κατι λαθος με τα παιδια . απλα τα παιδια σε αυτη την ηλικια ψαχνουν να βρουν που περνανε καλητερα . σιγουρα ενα νησι για εναν εφηβο μπροστα στην αθηνα ειναι μια φυλακη κ εκει πανω πατησε κ ο συζηγος κ τα κρατησε . το κακο ειναι οτι τοσα χρονια δεν εχεις αποκαταστησει μια επικοινωνια με τον πρωην συζηγο να συμφωνητε σε τετοια θεματα. το πιο πιθανο ειναι να κουραστει ο συζηγος με δυο παιδια κ μια νεα συντροφο κ να κινησει γρηγορα διαδικασιες να επιστρεψουν παλι πισω. ισως αυτο επρεπε να συζητησεις με τον πρωην σου γιατι αυτο θα ειναι ασχημο για τα παιδια. γενικα σε τετοιες καταστασεις πρεπει να αποκαταστησεις πρωτα τις σχεσεις σου με τον πρωην . να μιλησετε κ να συμφωνησετε σε καποια θεματα που αφορουν τα παιδιια οπως σχολειο κτλ. κατα τα αλλα τα παιδια εκτιμουν καταστασεις πολυ αργοτερα κ οση αγαπη τους εχεις δωσει θα  φανει οταν ωριμασουν λιγο οποτε τωρα δεν βοηθανε οι κοντρες με τα παιδια.

[diane2020]

Εγω δε θα ηθελα να παρω συγκεκριμενη θεση γιατι δεν ξερω τα παραμεσα αλλα μου δημιουργήθηκε η εξης απορια: γιατι δε θες να δώσεις διατροφη? Για τα παιδια σου προοριζονται αυτα τα χρήματα..

[Lisbet]

Καλημέρα.

Έχω την αίσθηση ότι πολλά πράγματα σε αυτή την ιστορία δεν "κολλάνε". Ιδίως στον τρόπο που αποτυπώνεται το πρόσωπο του συζύγου.

Ένας αλκοολικός άνθρωπος δεν είναι σε θέση, ούτε έχει την ψυχική διάθεση να αναλαμβάνει την αποκλειστική φροντίδα 2 μικρών παιδιών 4 μήνες το χρόνο (όλο το καλοκαίρι συν τις διακοπές, όπως γράφτηκε).

Πολύ πιο ισορροπημένοι άνθρωποι και στοργικοί πατεράδες έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους μετά το διαζύγιο, ειδικά όταν προχώρησαν σε νέο γάμο κι εδώ ο άκρως προβληματικός σύζυγος δεν παραλείπει ποτέ τη διατροφή κι όταν βρίσκει μια νέα σύζυγο, όχι απλά δεν απομακρύνεται από τα παιδιά, που διανύουν μάλιστα την εφηβεία, αλλά συνεχίζει να ενδιαφέρεται γι' αυτά και φτάνει να αναλάβει την επιμέλειά τους, με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο παιδιών. Ειδικά αυτό το τελευταίο δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, όπως επισήμανε κι άλλη κοπέλα πιο πάνω.

Η καραντίνα ξεκίνησε το Μάρτιο. Δεν ήταν περίοδος διακοπών, τα σχολεία λειτουργούσαν κανονικά. Πώς βρέθηκαν τα παιδιά στην Αθήνα και γιατί δε μπόρεσαν να επιστρέψουν; 

Και την απόφασή τους να ζήσουν μαζί του, την πήραν, όχι μετά από συναρπαστικές διακοπές στο εξωτερικό, ας πούμε, αλλά μετά από μια βασανιστική, για όλον τον κόσμο, 2μηνη περίοδο εγκλεισμού στο σπίτι με τον ίδιο και τη μητριά τους.

 

Δε θέλω ούτε να θίξω, ούτε να αμφισβητήσω τη θεματοθέτρια. Πιστεύω όμως ότι, για να λυθεί ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να εντοπιστεί η ρίζα του. Κι έχω την αισθηση πως πρέπει να καθίσει να σκεφτεί τα γεγονότα από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες, για να κατανοήσει τη σημερινή συμπεριφορά των παιδιών της και να βρει τρόπους να κρατήσει την εικοινωνία μαζί τους, παρά την απόσταση. Γιατί είναι όντως πολύ άδικο αυτό που συμβαίνει για την ίδια.

 

[kotsifikos]

Σε όποια απόφαση και αν πάρουν οι γονείς στο διαζύγιο το πρώτο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη είναι το καλό των παιδιών. Εκείνα τώρα επιλέγουν τον πατέρα τους, για τους δικούς τους λόγους (ψυχολογικούς-οικονομικούς κτλ) όποιοι και αν είναι αυτοί εσύ θα πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να το σεβαστείς. Έχεις σκεφτεί πως μπορεί απλά να μην τους αρέσει το μέρος που ζουν? να έχει συμβεί κάτι και να θέλουν να φύγουν? Και εγώ απορώ πως σε αυτή την ηλικία θέλουν να τα αφήσουν όλα πίσω (φίλους-κολλητούς-κύκλο) και να έρθουν Αθήνα όμως αυτό θέλουν να κάνουν και όσο εσύ πιέζεις για το αντίθετο δημιουργείται χάσμα μεταξύ σας. Συμφωνώ απόλυτα σε όσα λέει ο @chocolate_eater.

[ΑΡΓΚ]

Υπόθετω ότι αν τα παιδιά περνάνε κάθε καλοκαίρι με τον μπαμπά τους και αν πέρασαν μαζί του την καραντίνα (κλεισούρα και υποχρεωτική συμβίωση σε ένα σπίτι χωρίς διέξοδο), ανεξάρτητα από το αν υπήρξε πολύ κακός σύζυγος ή και πατέρας στο παρελθόν, αυτή τη στιγμή κάτι πρέπει να κάνει σωστά. Με 2 εφήβους μέσα στο σπίτι σε καραντίνα δεν περνάς εύκολα με τις καλύτερες προϋποθέσεις, οπότε αν υπήρχε παραμέληση ή πόσο μάλλον βία, θα είχε πια φανεί και τα παιδιά θα είχαν φύγει. Ναι, μπορεί σε ένα παιδί ή έφηβο το χρήμα να είναι ένας παράγοντας που επηρεάζει τις αποφάσεις, αλλά να πείστηκαν ταυτόχρονα 2 παιδιά να παρατήσουν τη ζωή τους, την μαμά, τους παππούδες και τις παρέες και να ανεχτούν έναν βίαιο αλκοολικό και μία ουσιαστικά άγνωστη μητριά, για να έχουν περισσότερα υλικά αγαθά, δεν το βρίσκω εύκολο. 

Αν καταλαβαίνω καλά πάντως, η απόφαση για απομάκρυνση στην επαρχία ήταν της μαμάς, και ο μπαμπάς είχε μέχρι τώρα τα έξοδα για να δει τα παιδιά του. Λογικό είναι εφόσον αντιστράφηκαν οι όροι, να πρέπει να συνεισφέρει οικονομικά η μαμά, όπως και να βρει τρόπο να πληρώνει τα έξοδα των επισκέψεων των παιδιών, πόσο μάλλον που εκείνη επέλεξε να φύγει από την κοινή πόλη κατοικίας αρχικά. 

 

[chocolate_eater]

5 hours ago, ninaki80 said:

εννοειτε οτι δεν εισαι κακη μανα ουτε εκανες κατι λαθος με τα παιδια . απλα τα παιδια σε αυτη την ηλικια ψαχνουν να βρουν που περνανε καλητερα . σιγουρα ενα νησι για εναν εφηβο μπροστα στην αθηνα ειναι μια φυλακη κ εκει πανω πατησε κ ο συζηγος κ τα κρατησε

 

Εγώ θα πω μονο οτι έχουμε μπερδεψει το "κακή μάνα" με τη "μάνα που κάνει λάθη". Οχι απλώς θεωρώ οτι δεν ταυτίζονται αυτά τα δύο, αλλά οτι ειναι και πάρα πολύ μακριά....το οτι η θεματοθέτρια δεν έχει κάνει κάτι λάθος και απλώς ο πατέρας τα κρατάει με τα λεφτά, είναι μια πολύ βολική ανάγνωση που ενδεχομένως αγνοεί πολλές άλλες προβληματικές πλευρές του θέματος....

 

Εμένα ας πούμε το πρώτο που μου χτύπησε πολύ άσχημα είναι το εξής:

Quote

Τους μίλησα για τους λόγους που είχαμε χωρίσει (πολύ κακές συνθήκες, έπινε πολύ, ψυχολογική βια απίστευτη) παρόλα αυτά, τα παιδιά μου είναι ανένδοτα!

 

Οι λόγοι που είχαν χωρίσει δεν είναι τρόπος απάντησης στο αίτημα των παιδιών να ζήσουν με τον πατέρα τους μετά από 12 χρόνια.....αλλά όμως έτσι χρησιμοποιήθηκαν. Εμένα αυτό μου φαίνεται το ίδιο λάθος, αν όχι πολύ μεγαλύτερο, από το να χρησιμοποιεί ο πατέρας τον καλύτερο τρόπο ζωής του για να προσελκύσει τα παιδιά....γιατί στην τελική τα παιδιά δε χάνουν κάτι αν είναι στην Αθήνα με περισσότερη οικονομική άνεση....αλλά χάνουν από το να μπλέκονται, επί τούτου, στο γιατί χώρισε η μαμά το μπαμπά, με τη μαμά ουσιαστικά να τους ζητάει να πάρουν θέση στο δικό της πρόβλημα και να πουν "δεν θα πάμε στο μπαμπά γιατί αυτός φταίει που χώρισαν".

 

@Angel13 μια απορία έχω, όλα αυτά τα χρόνια εσύ ή τα παιδιά έχετε ζητήσει κάποια ψυχολογική βοήθεια για όλο αυτό; Δε μου φαίνεται οτι κι εσύ έχεις συμφιλιωθεί ή έχεις τακτοποιήσει μέσα σου όλο αυτό που έχει γίνει, με αποτέλεσμα κάποιους λάθος χειρισμούς στα παιδιά.....για να είμαι σαφής, το ίδιο θα ρωτούσα και τον πατέρα τους αν ήταν εδώ.

 

Δεν ξέρω αν υπάρχει γρήγορος τρόπος να επιλύσεις ένα πρόβλημα τόσων ετών, αλλά αν μπορούσα να προτείνω κάτι πολύ απλό, θα ήταν τουλάχιστον να κάτσετε να μιλήσετε με τον πατέρα των παιδιών και να συμφωνήσετε να μην τα βάζετε στη μέση για οποιοδήποτε λόγο που αφορά εσάς....το ίδιο και για το οικονομικό. Και συμφωνώ οτι θα πρέπει να είσαι τυπική ως προς τις οικονομικές σου υποχρεώσεις, όπως ήταν κι αυτός. Έτσι κι αλλιώς εάν ήταν μαζί σου, θα πλήρωνες, εκ των πραγμάτων, τα έξοδά τους.

[Yovanna]

Το ότι η θεματοθέτρια  μετακόμισε με τα παιδιά της στο νησί μετά το χωρισμό , όπου θα είχε και τη στήριξη της οικογένειας της, λογικό το βρίσκω. Επίσης δεν είπε ότι ήταν βίαιος με τα παιδιά , αλλά ότι ασκούσε ψυχολογική βία στην ίδια. Το πρόβλημα με το ποτό δεν μας έχει πει αν εξακολουθεί να υφίσταται.

@Angel13 εγώ θα ήθελα να σου πω πως δεν πιστεύω πως θα βοηθηθείς από εδώ. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν γνωρίζει κανείς την πραγματική σου κατάσταση, τη σχέση σου με τα παιδιά σου, τη σχέση τους με το μπαμπά, τι πέρασες δίπλα σε αυτό τον άνθρωπο, τι έχεις θυσιάσει. Θα διαβάζεις πράγματα που ουδεμία σχέση θα έχουν με τη δική σου κατάσταση (ο καθένας γράφει βάσει των δικών του βιωμάτων, του περίγυρου του, ή κάνει προβολή το πρόβλημα σου σε εκείνον) και θα αναλωθείς απαντώντας και αναιρώντας τα συμπεράσματα των αγνώστων για εσένα ανθρώπων. Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι να συζητάς με τους δικούς σου ανθρώπους που σας γνωρίζουν, που σας έχουν ζήσει και αν τα οικονομικά σου σου το επιτρέπουν, να κάνεις κάποιες συνεδρίες με κάποιον ειδικό για να σε βοηθήσει να διαχειριστείς την κατάσταση. Δεν πρέπει να καταρρεύσεις. Πρόσεχε τον εαυτό σου. Τα παιδιά σε χρειάζονται. Ίσως περισσότερο και από ποτέ.

 

[chocolate_eater]

Σχετικά με την ψυχολογική υποστήριξη, υπάρχουν και τα κέντρα ψυχικής υγιεινής που είναι δωρεάν ή πολύ φθηνότερα. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να το διαχειριστείς μόνη σου όλο αυτό...αρκεί να θέλεις εσύ η ίδια να λάβεις τη βοήθεια αυτή.

[Chrysoum]

Just now, Yovanna said:

Το ότι η θεματοθέτρια  μετακόμισε με τα παιδιά της στο νησί μετά το χωρισμό , όπου θα είχε και τη στήριξη της οικογένειας της, λογικό το βρίσκω. Επίσης δεν είπε ότι ήταν βίαιος με τα παιδιά , αλλά ότι ασκούσε ψυχολογική βία στην ίδια. Το πρόβλημα με το ποτό δεν μας έχει πει αν εξακολουθεί να υφίσταται.

@Angel13 εγώ θα ήθελα να σου πω πως δεν πιστεύω πως θα βοηθηθείς από εδώ. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν γνωρίζει κανείς την πραγματική σου κατάσταση, τη σχέση σου με τα παιδιά σου, τη σχέση τους με το μπαμπά, τι πέρασες δίπλα σε αυτό τον άνθρωπο, τι έχεις θυσιάσει. Θα διαβάζεις πράγματα που ουδεμία σχέση θα έχουν με τη δική σου κατάσταση (ο καθένας γράφει βάσει των δικών του βιωμάτων, του περίγυρου του, ή κάνει προβολή το πρόβλημα σου σε εκείνον) και θα αναλωθείς απαντώντας και αναιρώντας τα συμπεράσματα των αγνώστων για εσένα ανθρώπων. Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι να συζητάς με τους δικούς σου ανθρώπους που σας γνωρίζουν, που σας έχουν ζήσει και αν τα οικονομικά σου σου το επιτρέπουν, να κάνεις κάποιες συνεδρίες με κάποιον ειδικό για να σε βοηθήσει να διαχειριστείς την κατάσταση. Δεν πρέπει να καταρρεύσεις. Πρόσεχε τον εαυτό σου. Τα παιδιά σε χρειάζονται. Ίσως περισσότερο και από ποτέ.

 

Δυστυχώς δεν είναι λογικό να πάρει τα παιδιά και να φύγει. Ο πατέρας έχει το δικαίωμα να τα βλέπει εάν το επιθυμεί και μου κάνει εντύπωση που κάτι τέτοιο δεν ορίζεται από κάποιο νόμο. Εγώ αν ποτέ χωρίσω με τον άντρα μου (είναι ξένος) δεν μπορώ βάσει νόμου απλά να σηκωθώ και να φύγω, να φέρω τα παιδιά να μείνουμε με τους γονείς μου, ακριβώς γιατί τόσο ο πατέρας όσο και τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να αναζητούν την καθημερινή επαφη. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει να έχω την έγκριση του πατέρα. Και μου κάνει μεγάλη εντύπωση αυτό γιατί κάθε φορά που απλά πετάω στην Ελλάδα μόνη μου με τα παιδιά, όλες οι αεροπορικές (στην Ελλάδα) μου ζητάνε να τους δείξω επικυρωμένη δήλωση από τον πατέρα ότι γνωρίζει για το ταξίδι και δεν τα πήρα με το ζόρι, υπάρχει δηλαδή ρύθμιση γι αυτό και όχι για το τι γίνεται σε περίπτωση διαζυγίου και μετακόμισης της μητέρας με τα παιδιά; λογικά θα υπάρχει απλά κανείς δεν το έψαξε περισσότερο όταν πήρε η μαμά τα παιδιά να φύγει. Μα θα μου πεις αφού δεν συμπεριφεροταν καλά προς την μητέρα να μείνει να κάνει τι; και πάλι όμως είναι δικαίωμα τόσο του πατέρα όσο και των παιδιών να έχουν επαφή εάν το επιθυμούν. 

 

Σε όλα τα άλλα συμφωνώ. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει μέσα σε 5 σειρές τι συμβαίνει σε μια οικογένεια και πόσο πολύ μπορεί να υποφέρει η θεματοθετρια. Δεν λέω να της χαϊδεύουμε τα αυτιά και να κατηγορούμε τον πατέρα, αλλά κανείς δεν ξέρει την κατάσταση εκ των έσω και σκληρές κριτικές δεν ξέρω και κατά πόσον την βοηθάνε αυτή την στιγμή. 

[chocolate_eater]

On 9/12/2020 at 1:41 PM, Angel13 said:

Ποτε δεν τους μίλησα για το τι συνέβαινε με τον πατέρα τους, τους πραγματικους λόγους που χωρίσαμε! Πάντα έλεγα μέσα μου οτι αστα, θα κρίνουν μόνα τους. Μέχρι που μου είπαν οτι θέλουν να φύγουν. 

 

Δεν είχα δει την απάντηση αυτή νωρίτερα....βρίσκω πολύ σωστή την αρχική προσέγγιση που είχες, αλλά και πολύ λάθος οτι εντέλει αυτό άλλαξε όταν σου είπαν οτι θέλουν να φύγουν. Μπορώ να το κατανοήσω αν έγινε πάνω στη συναισθηματική φόρτιση της όλης φάσης...Δεν βρίσκω λάθος να γνωρίζουν τα παιδιά τα γεγονότα, αλλά το να προσπαθείς μέσω αυτών να τα πείσεις για τις επιλογές της δικής τους ζωής, το θεωρώ φάουλ και μόνο κακό μπορεί να κάνει στη σχέση σας.

 

 

Quote

Τι να πω..... απο υλικά αγαθά μια χαρά έχει να τους προσφέρει, απο ηθικές αξίες, αρχές κλπ πολύ αμφιβάλλω!

 

Ναι, αλλά καλώς ή κακώς αυτός είναι ο πατέρας τους. Άσε τα ίδια να κρίνουν σε 50 χρόνια τι έλαβαν από τον καθένα....δεν είσαι σε θέση να τα "προστατεύεις" μια ζωή από αυτό που εσύ νομίζεις οτι είναι κακή επιρροή γι'αυτά. Αν υπάρχει αντικειμενικό θέμα κακής άσκησης επιμέλειας, υπάρχει η αρμόδια αρχή να το αναφέρεις και να αποφασίσει.

[Melia13]

Εαν μπορεις να εργαστεις στο νησι και να συνεισφερεις εστω και λιγο, θα ηταν καλο. Μηπως τα παιδια εμειναν εκει και λογω καλυτερων συνθηκων στη μορφωση τους? Παντως εγω διαβαζοντας οσα εγραψες αρχικα ειπα μπραβο στη νεα συζυγο που δεχεται να συμβιωσει με τα (εφηβα) παιδια σας. Προφανως θα τα μεγαλωσες και σωστα. Προσπαθησε να οργανωσεις τη ζωη σου σε νεα βαση , εχοντας τα στη ζωη σου , χωρις καβγαδες, οσο αυτα το επιθυμουν. Ετσι κι αλλιως σε λιγο θα σου εφευγαν για σπουδες.