Διαχωρισμός των παιδιών, αδυναμίες

[Lina28]

Καλημέρα και καλή χρονιά σε όλους!

Από τότε που έμεινα έγκυος αυτό το πράγμα το σκέφτομαι συνέχεια...

Η κόρη μου είναι όλη μου η ζωή, όπως λέει και η Vann, της έχω απίστευτη αδυναμία πως μπορώ να αγαπήσω και το δεύτερο τόσο δυνατά;;;;;;; Αφού και στην αντιμετώπιση της εγκυμοσύνης η διαφορά είναι μεγάλη....στο πρώτο πρόσεχα τα πάντα, τώρα προσέχω ελάχιστα πράγματα και μόνο τα βασικά (αισθάνομαι πολλές τύψεις για αυτό) γιατί βασική μου προτεραιότητα είναι η μικρή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα κάνω διακρίσεις στα παιδιά μου. Έχω ακούσει απίστευτα πράγματα από τον άντρα μου για το πως συμπεριφέρονταν οι γονείς του και κυρίως οι γιαγιάδες του σε αυτόν και την αδελφή του. Ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι που όταν ήταν ακόμα παιδάκια η μία γιαγιά του κάθε φορά που έπαιρνε τη σύνταξή της, έδινε χαρτζιλίκι μόνο σε αυτόν και μπροστά στην αδελφή του, εννοείται χωρίς να του πει να το μοιραστεί μαζί της. Και τώρα ακόμα οι γονείς του όταν αναφέρονται στα παιδιά τους λένε "το παιδί" για τον γιο τους και "η κόρη"...ούτε καν "η κόρη μας"!!! Αυτά τα πράγματα είναι επιεικώς απαράδεκτα... Δεν γίνεται να ξεχωρίζεις τα παιδιά σου τόσο πολύ!!!!!!!!!

Οι δικοί μου γονείς πάλι, ποτέ δεν είχαν δώσει τέτοια δικαιώματα ούτε σε μένα ούτε στα αδέλφια μου. Τέτοιο παράπονο πραγματικά δεν έχει κανένας μας. Το μόνο που θυμάμαι και αισθάνομαι άσχημα (και τότε και τώρα) είναι ότι επειδή εγώ ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και η αδελφή μου "ολίγον σκράπα" η μαμά μου της έφερνε μονίμως εμένα σαν παράδειγμα προς μίμηση. Έλεγε "γιατί δεν διαβάζεις σαν την αδελφή σου", "η αδελφή σου ποτέ δεν είχε τέτοιους χαμηλούς βαθμούς" κ.α. Άσχημο πολύ....... Αλλά νομίζω είναι πολύ δύσκολο να μην σου ξεφύγει ποτέ να συγκρίνεις τα παιδιά σου. Ποτέ μα ποτέ όμως δεν είχε κάποιους από τους τρεις μας περισσότερη αγάπη από τον άλλο, περισσότερα προνόμια, περισσότερα δώρα. Μάλιστα θυμάμαι ότι κάποιες φορές μας είχαν "τιμωρήσει" και τους τρεις για κάτι που έκανε μόνο ο ένας.

[fasolaki]

εχω ακουσει απο πολλες μανουλες οτι δεν συγκρινεται η αγαπη αναμεσα στα παιδια τους.εκει που νομιζεις οτι δεν μπορεις να αγαπησεις κανεναν οσο το πρωτο σου παιδι, οταν κανεις δευτερο απλα συνειδητοποιεις οτι η αγαπη της μανας ειναι αστειρευτη..αμα και οταν κανω δευτερο θα μπορω να πω και για μενα..

ο αδερφος μου παντως ειχε παντα παραπονο οτι εμενα με αγαπουσαν πιο πολυ, αν και ποτε δεν καταλαβα γιατι το ενοιωθε αυτο..

ισως εγω ημουν πιο βολικο παιδι, ενω αυτος ηταν απο μωρο μεσα στην τσιτα και την αρνηση..μεγαλωνοντας τους εκανε πολλα χουνερια και φυσικο ειναι να εχουν κοντρες..αλλα αυτο δε σημαινει οτι τον αγαπανε λιγοτερο..

[maryp]

για μένα δεν υπάρχει θέμα! δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα παιδιά μου! ούτε να πω ότι αγαπώ το ένα πιο πολύ από το άλλο, ούτε οτι έχω αδυναμία στο ένα από τα δύο!

 

τώρα για τους γονείς μου ... τι να πω... ας μην πω καλύτερα!

[micnat]

Η καρδιά της μανούλας μπορεί και μεγαλώνει και χωράει μέσα όλα της τα παιδάκια, και η αγκαλιά της το ίδιο.

 

Κάπου το είχα διαβάσει και μου άρεσε πολύ, και το έχω πει και στα παιδιά μου σε φάσεις που μπορεί να ζηλέψει το ένα το άλλο και να μου παραπονεθεί πως δεν το αγαπάω όσο τα άλλα....

 

Εγώ προσωπικά αυτό που έχω παρατηρήσει είναι πως έχω μια τάση να υπερασπίζομαι το μικρότερο σε ηλικία και αυτό ίσως δημιουργεί ένα αίσθημα αδικίας στο μεγαλύτερο, αλλά αδυναμία δεν έχω σε κάποιο από τα παιδάκια μου, το καθένα το αγαπάω σα να ήταν το μόνο μου παιδάκι...

[monbebe]

εγω παλι με τους γονεις μου δεν ενιωσα κατι τετοιο... η γιαγια μου απο την αλλη ειχε αδυναμια στον γιο της και γενικοτερα στα αγορια... εγω ειμαι το προβλημα που φοβαμαι πως ισως ξεχωριζω αργοτερα τα μωρα μου, και ισως δειχνω παραπανω αδυναμια πχ στο νεογεννητο τωρα, απο οτι στον γιο μου ή το αντιθετο... γενικα με φοβιζει λιγο η αισθηση του "καινουριου", που θες να το χαρεις και ισως παραμελλησεις κατι που εχεις περισσοτερο καιρο. μοιαζει σαν να μιλαω για πραγματα και οχι ανθρωπους αλλα αναρωτιεμαι αν ειμαι η μονη που σκεφτεται τετοιες παλαβομαρες οταν ειναι εγκυος...

[xamogelaki]

λοιπον κι εγω εχω αυτο το αγχος αν θα κανω δευτερο παιδι και αν θα το αγαπω το ιδιο με το πρώτο μου φαινεται αδυνατο να ξανααγαπησω το ίδιο.

αραγε οταν αισθανομαστε αδυναμια για καποιο παιδι αλλα το κρυβουμε και καταφερνουμε να παρεχουμε ιση αντιμετωπιση και αγαπη τελικα το μη τοσο πολυ αγαπημενο παιδι ξεγελιεται ή το αντιλαμβάνεται ό, τι και να κανουν οι γονείς; σας εχει τυχει;

 

επισης αν ησαστε το αγαπημενο παιδι των γονιων δεχεστε τη παραπανω αγαπη και προτιμηση που μπορει να μεταφραζεται και σε παραπανω δωρα, χρονο και περιουσιακα βεβαιως! ή σας στενοχωρει και αρνειστε για χαρη του οχι τοσο αγαπημενου αδερφου τα παραπανω προνομια;

[Olg@]

Δεν ξέρω αν ειναι πολύ απόλυτο αυτό που θα πω, το λέω όμως επειδή το πιστεύω ... κανένας γονιός που στέκει στα λογικά του δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα παιδιά του .... δεν γίνεται να αγαπήσεις κάποιο σου παιδί περισσότερο, δεν μπορεί να μπει μέτρο σύγκρισης. Ο λαός πολυ σοφά λέει: οποιο δάχτυλο του χεριου σου και να κόψεις το ίδιο θα πονέσεις ...

 

Προσωπικά με τη γέννηση του δεύτερου μωρού μου ένιωσα αυτό που λένε ότι η αγάπη πολλαπλασιάζεται ... μπορεί το Κατερινάκι μου να με έκανε να νιώσω μανούλα για πρώτη φορά και αυτό είναι ένα συναίσθημα ανεπανάληπτο, η μπουμπού μου όμως με έκανε να νιώσω τυχερή μανούλα απο την πρώτη στιγμή που την πρωτοκράτησα αγκαλίτσα ... και αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα!!!

[elias-christina]

Χμμμ! Θα μιλησω με γνωμονα τα προσωπικα μου βιωματα κ μονο.

 

Ειμαι μια μανα απολυτα συνδεδεμενη με το παιδι της (οχι οτι οι υπολοιπες μανουλες του κοσμου δεν ειναι.. μην παρεξηγηθω, απλα μιλαω για μενα)

θεωρω πως το παιδι μου με ολοκληρωσε σαν ανθρωπο, σαν γυναικα, πως της χρωσταω... Πιστευω πως κ το 2ο παιδι μου θα το λατρεψω το ιδιο... Πιστευω...

 

Οσον αφορα τους γονεις μου... η αδυναμια τους ηταν ο αδερφος μου κ το ηξερα κ το ξερω... χωρις να μας ξεχωριζουν ομως ή να το λενε.

Εχω ακουσει κ το τραγικο, οταν τον χασαμε, "Γιατι εκεινος κ οχι εσυ?"

Ξερω πως η μητερα μου που μου το ειπε, το ειπε πανω στον πονο της.

Δεν το παρεξηγησα κ δεν αλλαξα στην αγαπη που τους ειχα.

Μαλιστα κ μενα μου περασε απο τον νου, αν ηταν να χαθει καποιος απο την οικογενεια μου, γιατι ετσι επρεπε, να ημουν εγω..

Ειναι πραγματα που πανω στον πονο σου..ισως τα λες...

Στον γαμο μου η μανα μου εκλαιγε κ φωναζε.. ξερω πως σκεφτοταν οχι οτι εκεινος δεν ηταν εκει αλλα οτι εκεινον δεν θα τον δει γαμπρο.

Δεν με πειραζει καθολου, την καταλαβαινω απολυτα.

 

Προσωπικα ειμαι απο τους ανθρωπους που λατρευει τα παιδια κ θελω να κανω πολλα, οπωσδηποτε δεν θα τα ξεχωριζω κ η αγαπη μου δεν θα μοιραστει, θα πολλαπλασιαστει!

Καθε παιδι θα εχει το δικο του χαρακτηρα κ θα βλεπω σε εκεινο διαφορετικα σημεια να λατρεψω.

Λυπαμαι αν σας στεναχωρησα, απλα παντα λεω την αποψη μου ακομα κ αν εμπεριεχει προσωπικα βιωματα, παντα εδω μεσα μιλαω σαν να εχω ανθρωπους απεναντι μου σε μια κανονικη συζητηση.

 

Φιλικα, Χριστινα

[fotinip]

elias-christina έχω μείνει άφωνη και δακρυσμένη...

δεν ξέρω πραγματικά πως θα ένιωθα στη θέση σου....

[elias-christina]

Φωτεινη μου ειλικρινα δεν με πειραζει.

Ξερεις γιατι? Γιατι απο τους τεσσερις μας κ εγω εκεινον λατρευα κ λατρευω, γι'αυτο κ δικαιολογησα τα πραγματα.

 

Συγνωμη αν σε στεναχωρησα.

[fotinip]

Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη βρε Χριστίνα....

Δεν αμφιβάλλω για τα συναισθήματα όλων σας για τον χαμένο αδερφό σου...ίσως να ήταν το πιο αξιολάτρευτο παιδί του κόσμου...

αλλά αυτό το "Γιατί εκείνος και όχι εσύ"...με έτσουξε...

[elias-christina]

Ναι η αληθεια ειναι οτι στο ακουσμα κεραυνοβοληθηκα!

Αλλα... δεν πειραζει...

[Olg@]

αλλά αυτό το "Γιατί εκείνος και όχι εσύ"...με έτσουξε...

 

Δεν μπορώ βρε παιδιά να φανταστώ ότι γονιός ξεστόμισε τέτοια κουβέντα ... όσο και να πονάς για το χαμό ενος παιδιού σου, που φαντάζομαι είναι ο μέγιστος πόνος για έναν γονιό, δε λέγεται αυτό στο άλλο παιδί σου ... Ίσα ίσα που μετα απο κάτι τέτοιο το παιδί που σου μένει είναι το αποκούμπι σου ... η σανίδα σωτηρίας που σε κρατάει στη ζωή ...

 

Χριστινάκι μπράβο σου πάντως κοπέλα μου που το αντιμετωπίζεις τόσο ψυχραιμα και ώριμα όλο αυτό ...

[mammy]

Συμφωνώ με τη fotinip! Πιστεύω όμως και θέλω να πιστεύω ότι η μαμά σου δεν το εννοούσε πραγματικά αυτό που ξεστόμισε.

 

Όσον αφορά το δεύτερο παιδί, δεν ξέρω ακόμη πώς θα νιώθω όταν μου το χαρίσει ο Θεός. Θέλω να πιστεύω ότι η αγάπη μου θα είναι η ίδια. Απλώς, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν μπορώ να λατρέψω άλλο πλάσμα, όσο λατρεύω το γιό μου.

 

Μετά όμως θυμάμαι ότι πριν έρθει στη ζωή μου το μωράκι μου, αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να αγαπάς και να πονάς κάποιον περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό και να θέλεις να κάνεις τα πάντα γι'αυτόν, χωρίς αντάλλαγμα. Από τότε που ήρθε ο γιος μου, λύθηκε αμέσως αυτή η απορία. Κάπως έτσι φαντάζομαι θα γίνει και με το δεύτερο μωράκι!!!

 

Το βρίσκω πάντως άδικο να ξεχωρίζει κάποιος τα παιδιά του...

[mammy]

Χριστινάκι μπράβο σου πάντως κοπέλα μου που το αντιμετωπίζεις τόσο ψυχραιμα και ώριμα όλο αυτό ...

 

Όλγα με κάλυψες!!

[fotinip]

Είμαστε 3 αδέρφια ..

Εγώ πρώτη και 2 αγόρια μετά από μένα...

Ποτέ δεν ένιωσα την αγάπη της μάνας γέρνει προς την μια ή την άλλη πλευρά..

και γι΄αυτό την ευχαριστώ!!!!

Προς το παρόν έχω ένα παιδάκι και δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου-αν με το καλό έρθει το δεύτερο- να τα ξεχωρίσει ποτέ....

[Lina28]

Χριστίνα και εμένα μου έπεσε ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ βαριά η κουβέντα της μαμάς σου...δεν ξέρω πως θα το έπερνα στη θέση σου...νομίζω ότι έπρεπε να σε βλέπει σαν την παρηγοριά της μετά από αυτό που συνέβη...αλλά από την άλλη σε τέτοιες στιγμές απίστευτου πόνου πιθανόν κανείς μας να μην είχε συναίσθηση τι λέει...

 

Μετά όμως θυμάμαι ότι πριν έρθει στη ζωή μου το μωράκι μου, αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να αγαπάς και να πονάς κάποιον περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό και να θέλεις να κάνεις τα πάντα γι'αυτόν, χωρίς αντάλλαγμα. Από τότε που ήρθε ο γιος μου, λύθηκε αμέσως αυτή η απορία. Κάπως έτσι φαντάζομαι θα γίνει και με το δεύτερο μωράκι!!!

Έχεις απόλυτο δίκιο....

[fotinip]

Χριστινάκι μου..ελπίζω να μη σε στενοχωρήσαμε καλή μου...

αλλά ως μάνες μας χτύπησε άσχημα...

Πάντως μπράβο σου για την στάση που κράτησες..καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί το έκανες...

[νούφαρο]

Δεν ξέρω αν είναι πολύ απόλυτο αυτό που θα πω, το λέω όμως επειδή το πιστεύω ... κανένας γονιός που στέκει στα λογικά του δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα παιδιά του .... δεν γίνεται να αγαπήσεις κάποιο σου παιδί περισσότερο, δεν μπορεί να μπει μέτρο σύγκρισης. Ο λαός πολύ σοφά λέει: όποιο δάχτυλο του χεριού σου και να κόψεις το ίδιο θα πονέσεις ...

 

Προσωπικά με τη γέννηση του δεύτερου μωρού μου ένιωσα αυτό που λένε ότι η αγάπη πολλαπλασιάζεται ... μπορεί το Κατερινάκι μου να με έκανε να νιώσω μανούλα για πρώτη φορά και αυτό είναι ένα συναίσθημα ανεπανάληπτο, η μπουμπού μου όμως με έκανε να νιώσω τυχερή μανούλα από την πρώτη στιγμή που την πρωτοκράτησα αγκαλίτσα ... και αυτό δεν ξεχνιέται εύκολα!!!

 

από μικρή θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανένα από τα τρία παιδιά του (είμαι η μεσαία, έχω μία μεγαλύτερη αδερφή κατά 13,5 μήνες και έναν αδερφό μικρότερο 7 χρόνια), καθένα μας είναι διαφορετικό και μας αγαπάει για εντελώς άλλους λόγους (πχ η αδερφή μου το πρώτο παιδί και πολύ τσαχπίνα και όμορφη, εγώ σοβαρή, έξυπνη, καλή μαθήτρια, ευγενική δεν τον στενοχώρησα ποτέ, ο αδερφός μου το αγόρι συνέχεια του ονόματος, εργατικός, ο βενιαμίν μας –το μωρό όλων μας ακόμη).

Λόγω της ισοκατανεμημένης αγάπης ήθελε να είναι δίκαιος και να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις μεταξύ μας για κληρονομικά κάποια στιγμή όταν αυτός μπορεί να είχε φύγει, και ακόμη από όταν πήγαινα γυμνάσιο μας μοίρασε τα περιουσιακά με κλήρο και μας τα έγραψε με συμβόλαια. Και αργότερα που έκανε κάποιες άλλες αγορές μας έβαλε μαζί, δεν το θέλει να αδικήσει κανέναν μας παρόλο που κάποιες φορές πικράθηκε από κάποια λόγια και καταστάσεις. Είναι όμως γονιός και πιστεύει ότι άσχετα αν το εκτιμάμε εμείς τα παιδιά του αυτός πρέπει να είναι δίκαιος και να μη στέκεται σε μικρότητες. Μας αγαπάει πάντα το ίδιο.

 

elias-christina πραγματικά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ η ιστορία σου!!!

Προσωπικά δεν κατακρίνω τη μανούλα σου, ο πόνος του να χάνεις ένα παιδί (και μάλιστα κατάλαβα χαρισματικό & αξιαγάπητο) είναι πολύ μεγάλος & δυσβάσταχτος . Μπράβο για τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις. Είμαι σίγουρη ότι και η μαμά σου και σε αγαπάει και μπορεί να χει μετανιώσει για την άστοχη κουβέντα που σου είπε.

 

 

Έχω ακούσει πολλά κουλά αλλά αυτό που είπε η κουνιάδα φίλης μου είναι κορυφαίο και δείχνει πόσο στενόμυαλα μπορεί να σκέφτεται κάποιος που ο Θεός του δίνει τη χαρά και την ευτυχία να αποκτήσει παιδιά και αυτός κάθεται και υπολογίζει πράγματα και λέει μ@@λ@κι@ς

(η συγκεκριμένη -μπάζο μετά συγχωρήσεως σε εμφάνιση και κακιά αποδεδειγμένα- έψαχνε έναν πλούσιο γαμπρό, βρήκε έναν αφελή-κορόιδο τον παντρεύτηκε, κάναν ένα παιδάκι και δήλωσε ότι δεν πρόκειται να κάνει άλλο παιδί γιατί εκτός του πως θα μπορέσει να το αγαπήσει το άλλο , δε θέλει να μοιράσει την αγάπη της και να ζηλέψει το πρώτο, αλλά κυρίως το πρόβλημά της είναι πως θα μοιράσει στα παιδιά την περιουσία -που κουράστηκε να αποκτήσει-θα είναι πιο φτωχά, θα αποδυναμωθεί η αυτοκρατορία )

 

είναι αυτά σοβαρά πράγματα, που λέγονται από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ νοήμονες???

 

 

αλλά αυτή είναι η δική μου ρομαντική ίσως άποψη

[christiana08]

Νουφαρο,συμφωνω απολυτα μαζι σου....Μεγαλο μπαζο η γνωστη σου...Και δυστυχως (αν και ελπιζω να βγω ψευτρα),τετοιες γυναικες δημιουργουν πολυ δυστυχισμενα παιδια....

 

Οσες μανουλες περιμενουν το δευτερο μωρο τους,ας μην ανησυχουν....Η αγαπη της μανας δεν μοιραζεται στα δυο,διπλασιαζεται.....

[elias-christina]

Θελω να αναφερθω στην καθεμια σας ξεχωριστα αλλα ειναι δυσκολο λογο του οτι ειμαι στην δουλεια.

Σας ευχαριστω πολυ ολες, να ειστε καλα..

Θα επανελθω απο το σπιτι.

Φιλια πολλα!

[elias-christina]

αλλά αυτό το "Γιατί εκείνος και όχι εσύ"...με έτσουξε...

 

Δεν μπορώ βρε παιδιά να φανταστώ ότι γονιός ξεστόμισε τέτοια κουβέντα ... όσο και να πονάς για το χαμό ενος παιδιού σου, που φαντάζομαι είναι ο μέγιστος πόνος για έναν γονιό, δε λέγεται αυτό στο άλλο παιδί σου ... Ίσα ίσα που μετα απο κάτι τέτοιο το παιδί που σου μένει είναι το αποκούμπι σου ... η σανίδα σωτηρίας που σε κρατάει στη ζωή ...

 

Χριστινάκι μπράβο σου πάντως κοπέλα μου που το αντιμετωπίζεις τόσο ψυχραιμα και ώριμα όλο αυτό ...

 

Ολγα μου κ εγω τωρα που εγινα μητερα δεν το πολυκαταλαβαινω για να ειμαι ειλικρινης... ειδικα λαμβανοντας υποψιν μου το τι παιδι ειμαι κ ποσα τους προσφερω κ πως τους στεκομαι αλλα κ το πως ημουν σαν παιδακι, υπευθυνο, υπακουο, ενα παιδι με συμπεριφορα κ σκεψη μεγαλου ανθρωπου...

Φαινεται ομως πως ισως το μυαλο παιζει ασχημα παιχνιδια.

Σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια.

 

Συμφωνώ με τη fotinip! Πιστεύω όμως και θέλω να πιστεύω ότι η μαμά σου δεν το εννοούσε πραγματικά αυτό που ξεστόμισε.

 

Όσον αφορά το δεύτερο παιδί, δεν ξέρω ακόμη πώς θα νιώθω όταν μου το χαρίσει ο Θεός. Θέλω να πιστεύω ότι η αγάπη μου θα είναι η ίδια. Απλώς, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν μπορώ να λατρέψω άλλο πλάσμα, όσο λατρεύω το γιό μου.

 

Μετά όμως θυμάμαι ότι πριν έρθει στη ζωή μου το μωράκι μου, αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να αγαπάς και να πονάς κάποιον περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό και να θέλεις να κάνεις τα πάντα γι'αυτόν, χωρίς αντάλλαγμα. Από τότε που ήρθε ο γιος μου, λύθηκε αμέσως αυτή η απορία. Κάπως έτσι φαντάζομαι θα γίνει και με το δεύτερο μωράκι!!!

 

Το βρίσκω πάντως άδικο να ξεχωρίζει κάποιος τα παιδιά του...

 

Θα συμφωνησω απολυτα μαζι σου κ θα σου πω οτι εχω κανει ακριβως τις ιδιες σκεψεις!

 

Χριστινάκι μπράβο σου πάντως κοπέλα μου που το αντιμετωπίζεις τόσο ψυχραιμα και ώριμα όλο αυτό ...

 

Όλγα με κάλυψες!!

 

mammy σε ευχαριστω κ σενα πολυ!

 

Χριστίνα και εμένα μου έπεσε ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ βαριά η κουβέντα της μαμάς σου...δεν ξέρω πως θα το έπερνα στη θέση σου...νομίζω ότι έπρεπε να σε βλέπει σαν την παρηγοριά της μετά από αυτό που συνέβη...αλλά από την άλλη σε τέτοιες στιγμές απίστευτου πόνου πιθανόν κανείς μας να μην είχε συναίσθηση τι λέει...

 

Συγνωμη αν σε εκανα να νοιωσεις ασχημα.

 

Χριστινάκι μου..ελπίζω να μη σε στενοχωρήσαμε καλή μου...

αλλά ως μάνες μας χτύπησε άσχημα...

Πάντως μπράβο σου για την στάση που κράτησες..καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί το έκανες...

 

Δεν παρεξηγω Φωτεινη μου κ σε ευχαριστω για την κατανοηση.

 

elias-christina πραγματικά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ η ιστορία σου!!!

Προσωπικά δεν κατακρίνω τη μανούλα σου, ο πόνος του να χάνεις ένα παιδί (και μάλιστα κατάλαβα χαρισματικό & αξιαγάπητο) είναι πολύ μεγάλος & δυσβάσταχτος . Μπράβο για τον τρόπο που το αντιμετωπίζεις. Είμαι σίγουρη ότι και η μαμά σου και σε αγαπάει και μπορεί να χει μετανιώσει για την άστοχη κουβέντα που σου είπε.

 

Και εγω πιστευω οτι με αγαπαει, ηταν πανω στον πονο της κ μου εδωσε να καταλαβω οτι μετανοιωσε.

 

Οσον αφορα την περιπτωση που αναφερεσε με τα κληρονομικα, ασε να μην πω καμια κουβεντα!!!

 

Σας ευχαριστω πολυ ολες, κυριως ομως σας ευχαριστω για την αντιμετωπιση σας, δεν ενιωσα ουτε στιγμη οτι πρεπει να απολογηθω ή κατι τετοιο.

[DaF]

Λοιπόν..όσο και να προσπαθεί ένας γονιός, νομίζω πάντα ξεχωρίζει έστω και λίιιιιγο παραπάνω κάποιο παιδί του..η γιαγιά μου όμως έλεγε στα παιδιά της (4) το εξής σοφό, όταν τη ρωτούσαν ποιον αγαπάει περισσότερο : "αν κόψω αυτό το δάχτυλο, θα πονέσει περισσότερο από κάποιο άλλο;" Επειδή είναι από τις ομορφότερες εκφρράσεις της και τη θυμάμαι με αγάπη, θέλω να πιστεύω ότι θα το λέω κι εγώ αυτό στα παιδιά μου (θέλω να κάνω 3), κι ας μου "ξεφύγει" ίσως κάποια αγκαλίτσα παραπάνω! Τι να κάνουμε, κανείς δεν είναι τέλειος..

 

και μόλις τώρα είδα αυτό που έγραψε και η Όλγα!

[xamogelaki]

elias christina εχεις μεγαλειο ψυχης αυτό μπορώ να πω μόνο!

[Scorpina]

Καταρχήν αντιγράφω την αποπάνω μου, μπράβο σου για την ωριμότητά σου!

Έχω τέσσερα παιδιά. Το πρώτο με έκανε μάνα μετά από πολύ καιρό προσπαθειών και ένα γεγονός μας έδεσε πάρα πολύ. Είναι το παιδί που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω. Το δεύτερο το περίμενα σαν τρελή, το ονειρευόμουνα, το φανταζόμουνα. Το τρίτο το λαχταρούσα και δεν με ένοιαζε που πέρασα τρομερά κουραστική εγκυμοσύνη και δουλειά μαζί και τα δύο μικρά μου. Στο τέταρτο η εγκυμοσύνη λόγω προβλημάτων δεν πήγαινε καλά και όταν ξεπεράστηκαν ευτυχώς αυτά, κινδύνεψα να μου το πάρει ο γιατρός λόγω άλλου προβλήματος που δεν είχαμε προβλέψει. Τα δύο μου μοιάζουν, τα άλλα δύο μοιάζουν του άντρα μου. Ως χαρακτήρας και ως εμφάνιση ταιριάζω περισσότερο με το ένα, η εμφάνιση δεν παίζει ρόλο για μένα, αλλά ο χαρακτήρας της μου θυμίζει συνεχώς το δικό μου. Τα λατρεύω όλα, ο μεγάλος είναι αγαπησιάρης, η μεγάλη τρυφερή, η μεσαία ζουζούνα και τσαχπίνα και το μικρό γλύκα. Όλα τρέχουν σε μένα και χαίρομαι το ίδιο. Διακρίσεις κάνω σίγουρα υπέρ των μικρότερων, επειδή προσβλέπω σε ωριμότερη συμπεριφορά λόγω ηλικίας. Η αγάπη δεν διπλασιάζεται, πολλαπλασιάζεται.