Διαχωρισμός των παιδιών, αδυναμίες

[Marilena]

Έχω παρατηρήσει ότι ο άντρας μου έχει αδυναμία στον μπέμπη μας και έχει αρχίσει να είναι άδικος ώς προς την Αγγελιάννα... την μαλώνει με το παραμικρό, δεν έχει υπομονη να ασχοληθεί μαζί της, κλπ... Με ενοχλεί πολύ αυτο αλλά όποτε έχω προσπαθήσει να το συζυτήσουμε κάτι συμβαίνει και ... ΔΕΝ !

Για πέιτε καμια γνώμη ή εμεπιρία...

 

Συνήθως λένε ότι οι μπαμπαδες εχουν αδυναμια στις κόρες...

[Μαρια Στυλιανακη]

να του πείς ότι η ίδια ο ίδιος ο μπέμπης του, θα έχει πρόβλημα αργότερα, γιατί αντί να νιώθει ότι τον αγαπά η αδερφή του θα νιώθει ότι τον μισεί, επειδή της πήρε τον μπαμπά της.

ήδη έχει "χάσει" την μαμά της, (η αλλαγή αυτή μετράει πάντα ώς απώλεια)είναι ειδικά επιτακτικό ο πατέρας της να έχει μια ίση στάση και στους δύο...

 

μπορείς να του πείς, ότι μπορεί να είναι αγαπημένος του ο μπέμπης, και να είναι ξετρελλαμένος... αλλά δεν γίνεται να το βγάζει προς τα έξω όταν είναι παρόν η Αγγελιάνα, όταν μαζί της είναι διαμετρικά πιο κακοδιάθετος.

 

Αυτά τα πράγματα είναι πάρα πολύ σημαντικά, χρωματίζουν με αρνητικό τόνο τις σχέσεις μεταξύ σας, και αυτό δεν φευγει μετά....

 

Είχα πάντα τεράστιο πρόβλημα λόγω του ότι ο πατέρας μου προτιμούσε εμένα έναντι της αδερφής μου.

γιατί και εγώ ένιωθα άσχημα, και εκείνη ένιωθε άσχημα.

 

είναι πολύ φυσικό ο γονέας να έχει κάποιο αγαπημένο παιδί, και είναι σημαντικό να συνειδητοποιεί και γιατί (συνήθως ταύτιση με τον εαυτό τους - θεωρούν ότι είναι πιο κοντά τους το ένα παιδί απο ότι το άλλο)

και ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ σημαντικό είναι αυτά τα συναισθήματα να τα μπορεί να τα βιώνει μέσα του, αλλά το τι βγάζει προς τα έξω να είναι ίσο.

 

είναι δώρο άδωρο, να κάνεις αδερφάκι σε ένα παιδί, και εκεί που υποτίθεται έγινε για καλό, να δίνεις το μύνημα στο παιδί, ότι

" τώρα είναι χειρότερα τα πράγματα για σένα απο ότι πρίν"

 

δεν φτάνει δηλαδή που ήδη βιώνει αυτό το πράγμα λόγω της απώλειας που νιώθουν όλα τα παιδιά, έχει και κάτι απο πάνω που επιβεβαιώνει ακόμα περισσότερο την πάρα πολύ άσχημη για εκείνη εξέλιξη αυτού του γεγονότος...

 

αποκλείεται να μην έχει πολύ σημαντικά αρνητικά αποτελέσματα αυτό..

 

μίλησέ του ίσως καλύτερα για την προσοχή και την επιβράβευση, - δηλαδή ο τόνος που της μιλάει ότι δεν είναι αποτελεσματικός, γιατί οδηγεί στο να ξανακάνουν τα παιδιά κάτι -

μήπως και το δεί διαφορετικά,...

ίσως πρέπει να βιώσει αυτά τα συναισθήματα, και μπορεί να μην μπορεί ακόμα να τα συνειδητοποιήσει, οπότε

ίσως είναι καλό να επικεντρωθείς στο αποτέλεσμα δηλαδή στο

πως εκφράζει τις προσδοκίες και "απαιτήσεις" του στην κόρη σας.

 

το να έχεις αγαπημένο παιδί δεν σημαίνει ότι είσαι αυστηρός με το άλλο.

μπορείς να εχεις αγαπημένο παιδί αλλα οφείλεις να κάνεις ότι καλύτερο και με το άλλο παιδί - έστω και αν χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια.

 

το ότι έχεις αγαπημένο παιδί δεν σημαίνει ότι παρατάς τις προσπάθειες που έχουν γίνει για την στήριξη του άλλου.

 

μπορείς και να έχεις αγαπημένο παιδί, ΚΑΙ να φέρεσαι με δίκαιο τρόπο και στα δύο παιδιά.

 

οπότε μην τον κατηγορείς που νιώθει έτσι για τον μπέμπη δεν είναι εκεί το πρόβλημα - το πρόβλημα είναι περισσότερο οι δύο φράσεις εδώ πάνω.

 

τόνισέ του ότι είναι θέμα

- δικαιου και άδικού

- προσοχής και επιβράβευσης

- σοβαρών μελλοντικών προβλημάτων, και άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα...

- διπλής απώλειας της κόρης σου - μια εσένα και του μπαμπά.

 

επιβεβαίώνεται δηλαδή με λίγα λόγια ο χειρότερος φόβος των παιδιών όταν γεννιέται το αδερφάκι τους. ΟΛΑ ΑΛΛΑΞΑΝ, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΑΝΑ ΙΔΙΟ!

φαντάζομαι ξέρεις τι σημαίνει αυτό συναισθηματικά ε,,..?

[ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ]

Εχω και εγω ο ιδιο προβλημα διαχωρισμου αλλα απο τους γονεις του αντρα μου. Ο αντρας μου εχει 2 παιδια απο τον πρωτο του γαμο για τους δικους του υπαρχουν μονο αυτα τα παιδια τα δικα μου ειναι σαν να ειναι ξενα δεν ερχοντε ποτε να τα δουν ο δε πεθερος μου δεν ηρθε ουτε στο νοσοκομειο οταν γεννησα την μκρη δεν τι να κανω για να μην νιωθουν τα δικα μου αυτον τον διαχωρισμο και την απορριψη απο τον παππαου και την γιαγια τους. Αυτο εχει επιρεσει και την δικη μου συμπεριφορα απεναντι τους.

[Νινεττα]

καποιες φορες ο ενας εχει αδυναμια στο ενα παιδι γιατι ο αλλος εχει στο αλλο.κατι σαν ισορροπια της φυσης,για σκεψου Μαριλενα μηπως εσυ εχεις αδυναμια στην Αγγελιαννα και ο μπαμπας στον μπεμπη?μια σκεψη κανω...Υπαρχουν φορες που οι γονεις δεν δειχνουν τα συναισθηματα τους στα δευτερα παιδια γιατι φοβουνται οτι θα πληγωσουν τα πρωτα, ομως νομιζω πως αυτο κανει τα πρωτα να νιωθουν οτι τα αδερφακια τους δεν αξιζουν την συμπαθεια τους και την αγαπη τους, μιας και οι ιδιοι οι γονεις τους δεν πρεπει και να τα πολυσυμπαθουν.ΔΕΝ βλεπουν τους γονεις να λενε λογια αγαπης στα μικροτερα αδερφια,δεν βλεπουν να τα φιλουν να τα χαιδευουν,γιατι οι γονεις το κανουν ΚΡΥΦΑ.Πολλες φορες εχω δει γονεις να αναφερονται και με ασχημους χαρακτηρισμους για το μικρο τους παιδακι, για να κανουν το μεγαλο τους να νιωσει καλα π.χ.αυτο το μωρο βρε παιδι μου πολυ σαλιαρικο ολο βρωμικο ειναι ,ενω εσυ,παντα ομορφος και καθαρος.κ.α με τα παραπανω δεν αναφερομαι στην Μαριλενα δεν ξερω καθολου αν ειναι σχετικο με την δικη της περιπτωση ομως θα'θελα να ξερω την γνωμη σας πανω σε αυτο.ΔΕν αξιζει αραγε και το δευτερο παιδακι μας την ιδια τρυφεροτητα με το πρωτο?και τελικα τι καταφερνουμε με το να μην δειχνουμε την αγαπη μας οταν το μεγαλο μας παιδακι ειναι μπροστα?Κερδιζει κατι καποιο απο τα παιδια μας?δεν εχω κανει ακομα δευτερο και σιγουρα μιλαω εξω απο τον χορο.Πολλες φορες εχω κανει πραγματα που ορκιζομουν πως ποτε δεν θα κανω οταν κανω δικα μου παιδια,απο τοτε λοιπον εμαθα να μην τα κατακρινω γι'αυτο ευχομαι να μην παρεξηγησετε τις προθεσεις μου.

[Marilena]

Αχ Νινεττάκι ποσο δίκιο έχεις..... είναι πολύ δύσκολο... από τη μία να μην ζηλέψει το μεγάλο, από την άλλη να μην αδικήσεις το μικρό... Μπάχαλο...

[Kelly25]

Ναί, έτσι λένε πως έχουν αδυναμία στις κόρες αλλά δεν είναι και απαραίτητο. Είναι πως το βλέπει ο καθένας...

[kgial]

Εγω παλι ρε παιδια,δεν ξερω αλλα δεν ειχα και τοση τρελα με τα μωρα....οταν εμεινε εγκυος η γυναικα μου (ημουν φερεγγυος) εκτος του οτι επεσα απο τα συννεφα,το δεχτηκα.

Μαλιστα απο την γεννηση της Νασιουλιτσας μας,τρεφω ιδιαιτερη σχεση και ΜΟΝΟΝ γι'αυτην. Δεν ξερω,αλλα δεν πολυδεχομαι τα αλλα παιδια των γυρω μου...

 

Ξερω θα με κραξετε,αλλα παρτε το οπως θελετε.... σνιφ...σνιφ....τα αγαπαω τα σκασμενα,αλλα δεν μπορω να το δειξω....σνιφ σνιφ....!

 

Χωρις πλακα. Ζωντανο παραδειγμα,η ανηψια μου. Οταν ηρθε στον κοσμο,ολοι γυρω μου νομιζαν οτι ζηλευω!!! Τι να ζηλεψω,ακομα δεν καταλαβα!?! Τελοσπαντων,δεν εκανα σαν τρελος θειος...αλλα τα δωρακια τα επερνα (οχι γιατι επρεπε,αλλα γιατι καπου βαθια μεσα μου το ενοιωθα). Με τον ερχομο της κορης μου,η αδερφη μου ειδε αυτη την ξαφνικη μου αλλαγη και μπορω να πω οτι χαλαστηκε που δεν ημουν ετσι και στην κορη της....

Ισως και να παρεξηγηθηκε,αλλα γνωριζω οτι την ημερα που γεννηθηκε η κορη μου,πλανταξε στο κλαμα (δεν ξερω αν ειναι απο ζηλεια). Κι επειδη οι σχεσεις μου με την αδερφη μου,απο μικρα ηταν τεταμενες (κατι σαν την Αμερικη με την Ρωσια ενα πραμα),η ιδια μου η γυναικα,μου ειπε να της προτειναμε να βαφτισει την κορη μας για να αμβλυνθουν οι σχεσεις μας. Φυσικα,της αρεσε σαν ιδεα,αλλα μαλλον το ξανασκεφτηκε και αρνηθηκε. Μαλιστα μας προτεινε να την βαφτισει η 6 χρονων ανηψια μου! Ειδε οτι δυσανασχετησαμε καπως και ξανα"παγωσαν" οι σχεσεις μας.

Δεν ξερω τι κανω λαθος.....

 

Ξερω οτι δεν ειναι σωστο να δειχνεις στα παιδια τα αισθηματα που τρεφεις,ιδιαιτερα αν ειναι αρνητικα. Αυτα καταγραφονται....Βεβαια,προσφατως (το καλοκαιρι δηλαδη) ειχα μιλησει σε εντονο ρυθμο στην ανηψια μου,γιατι ενω η γυναικα μου ταιζε την μικρη,αυτη την ενοχλουσε. Μολις κατεβασε τα μουτρακια του (η ανηψια μου) και πηγε στο δωματιο καταλαβα εκεινη τη στιγμη ποσο μ***** ειμαι και πηγα και της μιλησα. Της ειπα οτι την αγαπαω,αλλα αυτο που κανει στην θεια της δεν ειναι σωστο και πρεπει η ξαδερφουλα της να φαει για να μεγαλωσει και να παιζουν μαζι και αλλα τετοια που λετε εσεις οι μαμαδες...

Κι επειδη απο μικρο και απο χαζο μαθαινεται η αληθεια,ισως να το ειπε στην αδερφη μου και να την πειραξε.

Α! Ξεχασα να αναφερω οτι της υποσχεθηκα (της ανηψιας μου) οτι θα την παρουμε μια μερα μαζι μας βολτα για "καφε". Αυτοματως ηρεμησε....της εδωσα ενα φιλακι,μου εδωσε κι αυτη και πηγαμε να πειραξουμε την θεια της που προσπαθουσε να κανει το νινι να ρευτει. Ουφ!

Νοιωθω ακομα ασχημα για εκεινη την μερα.....

 

Ωρες ωρες ειμαι κι εγω!!!!

[dora]

Το παιδι σου ειναι παιδι σου και ολα τα άλλα παιδια του κοσμου (ακομα και τα ανιψια σου) ειναι ξενα... Οπότε δεν θα επρεπε καν να το συζητας. Φυσικα και ειναι λογικο και αποδεκτο να εχεις αδυναμια στο παιδι σου και να το ξεχωριζεις από τα αλλα. Το να δυσανασχετει η αδελφη σου επειδη το κανεις, δεν ειναι ουτε λογικο και μαλλον ειναι ακρως κουφο. Η αδελφη μου τρελενεται με τον χαρουλη... Πριν τον Χαρουλη ειχε τρελαθει με τη βαφτιστηρα της. Την οποια μεν αγαπαει πολυ αλλα δεν την βαζει ισα και ομοια με το Χαρη. Οταν θα κανει δικα της παιδια ειναι λογικο και επομενο οτι και ο Χαρης και η Αναστασια θα μπουν σε δευτερη μοιρα. Τι πρεπει να κανουμε? Να βαλουμε μαυρες πλερεντζες? Αυτο ειναι το κανονικο και ετσι πρεπει να γινεται. Ο καθε γονιος να αγαπαει πανω απόλα το παιδι του.

[Νινεττα]

Συμφωνω με την Ντορα.

[elenik]

Εμενα παλι που με φοβιζει το γεγονος οτι δεν προκειται να αγαπησω το αλλο παιδι (αν ποτε κανω βεβαια ) σαν το Βασιλη?

Αναποδη σε ολα μου ειμαι τελικα.

 

Πιστευω οτι το πιο δυσκολο με δυο παιδια (πιο πολυ και απ ολη την κουραση ) ειναι να κρατησεις τις ισσοροπιες. 2 δαχτυλα ιδια σε δυο τοσο διαφορετικα πλασματα που το ενα μπορει να σε κερδιζει απο μονο του και το αλλο να σε φτανει μονο στα ορια σου.

[manoula]

Εμενα παλι που με φοβιζει το γεγονος οτι δεν προκειται να αγαπησω το αλλο παιδι (αν ποτε κανω βεβαια ) σαν το Βασιλη?

Αναποδη σε ολα μου ειμαι τελικα.

 

Αυτό ακριβώς ένιωθα στη 2η εγκυμοσύνη μου.Συνέχεια σκεφτόμουνα αν θα μπορέσω να αγαπήσω τη μπέμπα όσο την Έλενα μου. Αλλά τελικά η αγάπη της μάνας φτάνει για όλους Τώρα είναι στιγμές που έχω πιο έντονα συναισθήματα πότε για τη μία και πότε για την άλλη, αλλά δε μπορώ να πω ότι δεν τις αγαπάω το ίδιο!

[Marilena]

ακριβωςςςςςςςςςς

[ΡΟΥΛΑ]

Η αγάπη της μάνας για τα παιδιά΄της είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτέ, εγώ αγαπάω και τις δυο το ίδιο, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τις κόρες μου, είναι πολύ σημαντικες και οι δυο για μένα.

[Sophia]

Εμενα παλι που με φοβιζει το γεγονος οτι δεν προκειται να αγαπησω το αλλο παιδι (αν ποτε κανω βεβαια ) σαν το Βασιλη?

Αναποδη σε ολα μου ειμαι τελικα.

 

Αυτό ακριβώς ένιωθα στη 2η εγκυμοσύνη μου.Συνέχεια σκεφτόμουνα αν θα μπορέσω να αγαπήσω τη μπέμπα όσο την Έλενα μου. Αλλά τελικά η αγάπη της μάνας φτάνει για όλους Τώρα είναι στιγμές που έχω πιο έντονα συναισθήματα πότε για τη μία και πότε για την άλλη, αλλά δε μπορώ να πω ότι δεν τις αγαπάω το ίδιο!

 

Ακριβώς έτσι και εγώ

[maria70]

το ιδιο σκεφτομουν και γω μεχρι να κανω την δευτερη κορη μου.Μεχρι που ειχα και τυψεις οταν γυρισα απο το μαιευτηριο και ειδα την μεγαλη κορη σπιτι.Αισθανομουν ασχημα,οτι τη πληγωνω.Μονο δικοι μου ηταν οι φοβοι γιατι η Εβιτα μου(η μεγαλη)ηταν πολυ χαρουμενη με την αδερφη της.Νομιζω τελικα οτι ειναι η τρελλα που κουβαλαμε εμεις οι μανες,παντα εχουμε τυψεις και φοβους για κατι,και νομιζω οτι αυτο δεν σταματαει ποτε.Μην ανησυχειτε λοιπον μανουλες με ενα παιδι,η φυση και η τρελλα της μανας θα βρουν παντα την ακρη!!!

[sofia_nefeli]

Εμενα παλι που με φοβιζει το γεγονος οτι δεν προκειται να αγαπησω το αλλο παιδι (αν ποτε κανω βεβαια ) σαν το Βασιλη?

Αναποδη σε ολα μου ειμαι τελικα.

 

Αυτό ακριβώς ένιωθα στη 2η εγκυμοσύνη μου.Συνέχεια σκεφτόμουνα αν θα μπορέσω να αγαπήσω τη μπέμπα όσο την Έλενα μου. Αλλά τελικά η αγάπη της μάνας φτάνει για όλους Τώρα είναι στιγμές που έχω πιο έντονα συναισθήματα πότε για τη μία και πότε για την άλλη, αλλά δε μπορώ να πω ότι δεν τις αγαπάω το ίδιο!

πωπο μεσα στο μυαλο μου ειστε! τρεμω στην ιδεα. νομιζω οτι επειδη η μαμα μου ξεχωριζε εμενα (το πρωτο) θα το κανω και εγω! ηλιθιο ακουγεται αλλα το φοβαμαι! χωρια που ο αντρας μου οταν κανουμε πλακα μου λεει αυτο ειναι το δικο μου αν κανουμε αλλο παρτο εσυ! εγω θα κρατησω το καλο! εννοειται οτι κανουμε πλακα αλλα τη φοβια μου την εχω!

[Scorpina]

Η αγάπη δεν μοιράζεται, ούτε πάει μόνο από τη μία ή την άλλη μεριά. Η αγαπη πολλαπλασιάζεται κάθε φορά που έρχεται επόμενο μωράκι στην αγκαλιά μας. Αδυναμία έχουμε σε κάποιο από τα παιδάκια μας για κάποιο λόγο, μιλώντας για μένα, έχω σε κάθε παιδί μου αδυναμία για διαφορετικό λόγο. Το ένα με καταλαβαίνει, το άλλο είναι το πιο τρυφερό, το άλλο είναι ίδιο εγώ και το άλλο έχει δυναμισμό, κάνει αισθητή την παρουσία του από μηνών, διεκδικώντας αυτά που θέλει με τον τρόπο του. Δεν σκέφτηκα ποτέ αυτά που λέτε, αντίθετα μου τα έλεγε ο πατέρας μου... άραγε θα αγαπάω το επόμενο μου εγγόνι όπως το πρώτο, δεύτερο κ.λ.π. Διαχωρισμοί μπορεί να γίνουν, λόγω ηλικίας και αντίληψης. Πάντα το πρώτο παιδάκι είναι το ριγμένο, το παιδάκι που είμαστε πιο αυστηροί, πιο μαζεμένοι και έχουμε τις μεγαλύτερες απαιτήσεις. Πάντα το μικρότερο είναι το πιο χαϊδεμένο και το παιδάκι με τις μεγαλύτερες ελευθερίες. Είναι φυσιολογικό να έχετε ανησυχίες, όμως η μητρότητα είναι η ίδια, όσα παιδιά και αν κάνουμε.

[Sun]

Συμφωνώ απόλυτα με τη Scorpina.

 

Κι εγώ πάντως όταν ήμουν έγκυος στα δίδυμα, αναρωτιώμουν αν θα μπορούσα να τα αγαπήσω το ίδιο με το γιο μου...

Όταν όμως γεννήθηκαν έλιωσα από αγάπη από την πρώτη στιγμή...

 

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή που με τα δυο μου αδέλφια ρωτούσαμε τη μαμά μας ποιό από μας αγαπάει περισσότερο και εκείνη μας απαντούσε πάντα με την ίδια φράση: Φανταστείτε ότι το καθένα από σας είναι ένα δάχτυλο του χεριού μου. Όποιο δάχτυλο και να μου κόψουν το ίδιο θα πονέσω...

 

Tώρα καταλαβαίνω απόλυτα τί εννούσε.

[kiknaki]

.....Φανταστείτε ότι το καθένα από σας είναι ένα δάχτυλο του χεριού μου. Όποιο δάχτυλο και να μου κόψουν το ίδιο θα πονέσω...

 

Το ίδιο ακριβώς έλεγε και η μαμά μου σε μένα και τα αδέρφια μου.

 

Μόνο που τότε δεν το καταλαβαίναμε,είμασταν ακόμη παιδιά.

 

Τώρα που έγινα μητέρα κατάλαβα οτι πηγάζει μέσα από την καρδιά μου αγάπη αστείρευτη για το παιδί μου

που και άλλα παιδιά να έρθουν η αγάπη αυτή δεν θα μειωθεί και την ίδια αγάπη θα νιώσουν και τα άλλα.

 

Είναι αυτό που αναφέρθηκε πιο πάνω από την Scorpina...

 

Η αγάπη δεν μοιράζεται...απλά πολλαπλασιάζεται!!!!

 

Δεν μου αρέσει προσωπικά ο όρος αδυναμία εγώ θα το έλεγα ιδιαίτερη προσοχή που δείχνεται στο παιδί που τη δεδομένη στιγμη την έχει περισσότερη ανάγκη

είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω αρρώστιας είτε γενικά κάποιου επικείμενου προβλήματος.

 

Έτσι είναι λογικό κάποιο παιδι να έχει μεγαλύτερη προσοχή από το γονιό του για κάποια χρονική περίοδο

χωρίς αυτό να σημαίνει οτι επηρεάζεται η αγάπη που έχει ο γονιός για τα υπόλοιπα παιδιά του.

[xamogelaki]

Καλησπέρα σας

 

δεν ξέρω αν υπάρχει ήδη τέτοιο θέμα αλλά δεν είχα χρόνο να το ψάξω και ζητώ συγνωμη προκαταβολικώς!

 

έχω μόνο ένα παιδί αλλά για διάφορους προσωπικούς και μη λόγους εδώ και καιρό έχω την εξής απορία.

τελικά ισχύει το αγαπώ όλα μου τα παιδιά το ίδιο ή όντως υπάρχουν κάποιοι γονείς που εχετε αδυναμία σε κάποιο; ειναι ή όχι σωστό, δικαιολογείται ή όχι;

εχω ακουσει κάποιες φορές μάνες να λενε οτι εχουν αδυναμία σε κάποιο παιδί και συνήθως επικαλούνται κάποια απώλεια παιδιού ακριβώς πριν πιάσουν το "αγαπημένο" ή μια αρρώστια δύσκολη του "αγαπημένου" κτλ.

δεδομένου ότι πολλά μέλη είναι ανώνυμα και άρα δε θα ντραπούν να παραδεχτούν τυχόν αδυναμίες τους θετω το ερώτημα, δεν πιστεύω ότι θα έπαιρνα ειλικρινείς απαντήσεις από το περιβάλλον μου.

λοιπον, εχετε αδυναμία σε κάποιο; πώς το δικαιολογείτε; το λέτε, το δείχνετε, το κρύβετε επαρκώς ή μη; ή ήσασταν η αδυναμία των γονιών σας; ή κάποιος αδερφος/αδερφή σας ήταν αδυναμία των γονιών σας και πώς νιώθατε για αυτό; συμφωνείτε ότι αυτό συναντάται συχνότερα σε μαμάδες με γιους;

[christiana08]

Σε μενα ειχε παντα αδυναμια ο μπαμπας μου και στον αδερφο μου η μαμα μου...Τωρα που εχω γινει μανουλα,εχω 2 παιδια,αναρωτιεμαι τι ειχε κολλησει μες στο μυαλο τους....Εχω και στις δυο την ιδια αδυναμια και αγαπη και δεν ξεχωριζω καμια......Ειναι δυο τελειως διαφορετικα παιδια και αν και μικρα,εχουν διαφορετικες προσωπικοτητες.....

[yls]

Ωραίο θέμα άνοιξες!

 

Εμείς είμασταν 3 αδερφές και οι γονείς μου μας ξεχώριζαν πάααρα πολύ. Αυτό είναι μια από τις τραυματικές εμπειρίες στην ζωή μου και ο κύριος λόγος που έχω αποφασίσει να κάνω ένα και μοναδικό παιδί, ώστε να μην πέσω σε αυτό το λούκι.

 

Μια ψυχολόγος μου είχε πει πως η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων ξεχωρίζει τα παιδιά της, είτε το παραδέχονται είτε όχι. Οι πιο συνηθισμένοι λόγοι είναι οι:

 

α) προσωπικά βιώματα των γονέων. Τους ξεχώριζαν οι δικοί τους γονείς και οι ίδιοι αναπαράγουν την ίδια συμπεριφορά.

β) βλέπουν στο αγαπημένο τους παιδί ένα έντονο τμήμα του εαυτού τους είτε σε χαρακτήρα είτε σε εμφάνιση. Αυτός είναι και ο πιο συνηθισμένος λόγος ξεχωρίσματος.

γ) βλέπουν έναν άνθρωπο που μισούν στο λιγότερο αγαπημένο παιδί τους. Πχ αν το παιδί μοιάζει στην πεθερά, στην κουνιάδα κτλ.

δ) αγαπούν ένα συγκεκριμμένο φύλο. Κάποιες μάνες έχουν αδυναμία στα κορίτσια γιατί στα γεράματα θα τους δώσουν ένα ποτήρι νερό, κάποιες άλλες έχουν στα αγόρια, γιατί δεν θα τους παιδέψουν στο θέμα της δουλειάς ή του γάμου.

ε) τρίτα πρόσωπα ηθελημένα ή αθέλητα κακολογούν ένα συγκεκριμμένο παιδί της οικογένειας και αυτό σιγά σιγά "πέφτει" στα μάτια των γονιών. Συνήθως τα τρίτα πρόσωπα είναι γιαγιάδες ή θείες.

στ) αν κάποιο από τα αδέρφια είναι χαρισματικό ή όχι παίζει ρόλο στο ξεχώρισμα.

 

Αυτούς τους λόγους έχω διαπιστώσει. Πολύ λυπηρό και αδικαιολόγητο. Θα φροντίσω να μην μου τύχει...

[sofia_nefeli]

πααααρα πολυ ωραιο θεμα!

εγω ημουν το παιδι που ειχαν κ οι δυο αδυναμια...ημουν το "καλο" παιδι, υπακουο, κτλ κτλ. η αδερφη μου απο την αλλη εκανε συνεχεια "αταξιες", κοινως τους ειχε βγαλει το λαδι. εγω ημουν δυναμικη διεκδικουσα, μιλουσα η αδερφη μου το ακριβως αντιθετο. οι γονεις μου εμφανως μου ειχαν αδυναμια. ειναι ασχημο! πολυ ασχημο! με ενοχλει πολυ εμενα φανταστειτε ποσο ενοχλει την αδερφη μου. (βεβαια πιστευω οτι φερει μεγαλο μεριδιο ευθυνης η συμπεριφορα της, ποτε μα ποτε δεν εκανε κατι σωστο. ποτε)

το θεμα ειναι οτι ειμαι πεπεισμενη οτι θα κανω κ εγω το ιδιο! ακουγεται κουλο αλλα το νοιωθω...ακομα κ ο αντρας μου στη πλακα λεει αν κανουμε δευτερο θα κρατησω εγω το "καλο"! η κορη μου ειναι -μεχρι τωρα τουλαχιστον- το μωρο που ολοι θα ηθελαν να εχουν. εχω δουλεψει πολυ πανω σε αυτο και πιστευω οτι στο δευτερο δε θα εχω τις δυναμεις να κανω τα ιδια. θα ειναι κ η πρωτη και σαφως δε θα υπαρχει η ιδια ευχερεια χρονου. αρα εκ προοιμιου θα αντιμετωπιστει διαφορετικα...

πραγματικα αναρωτιεμαι αν θα κανω δευτερο παιδακι αν θα ειμαι το ιδιο!

[ΝΙΚ-16]

Καλημέρα και καλή χρονιά!

Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα ξεχωρίζω τα παιδιά μου όταν με το καλό έρθει το δεύτερο μωράκι μας.

Αλλά νομίζω οτι το πρώτο σε κάνει ΜΑΝΑ άρα αυτό είναι και το πιο βασικό στοιχείο για μένα.

[Vann]

Ωραιο θεμα,εγω εχω ηδη ενα παιδι κ ειμαι στον 5μηνα της εγκυμοσυνης μου για το δευτερο.Πολλες φορες αναρωτιεμαι θα το αγαπαω σαν την κορη μου?ειναι δυνατον?αφου η κορη μου ειναι ολη μου η ζωη,πως μπορω να αγαπησω ενα δευτερο παιδι τοσο πολυ?η αληθεια ειναι οτι εγω ημουν μοναχοπαιδι, κ δεν εχω νιωσει ποτε αυτο που γραφουν τα κοριτσια οτι τα ξεχωριζαν,κ επειδη η μητερα μου ηταν η μοναδικη χωρισμενη σε ολη την οικογενεια,εμενα μου δειχναν μια αδυναμια παραπανω

παντως δεν θα ηθελα ποτε κ με τιποτα να κανω ενα μου παιδι να αισθανεται ασχημα,κ να του δειχνω μια αδυναμια παραπανω,πιστευω οτι κ το δευτερο θα το αγαπησω οσο κ το πρωτο,κ πως δεν θα τα ξεχωρισω ποτε,κ αν μεσα μου αισθανομαι καποια ιδιαιτερη αδυναμια,θελω να προσπθησω να το αντιμετοπισω χωρις αυτο να ειναι τοσο εμφανες