Δυσκολεύομαι στην οριοθέτηση!

[Alexia1985]

Κοριτςια καλησπέρα!Ζητω τις συμβουλές και τις εμπειρίες σας καθως δυσκολεύομαι παρα πολυ να οριοθετισω τον γιο μου 2,5 χρόνων!! Απο που να ξεκινήσω και που νε τελειώσω...

Η συμπεριφορά του το τελευταίο διάστημα ειναι απίστευτα προκληκτικη και αλλοπρόσαλλη....πολλα σιγουρα οφείλονται στην ζήλια του για το μικρό αδερφό του 4 μηνων,αλλα ολα έχουν τα ορια τους ετσι; Θα δοσω κάποια παραδείγματα:

1) εχει συνεχεία εκρήξεις θυμού για το τιποτα. "Μαμα έλα να ζωγραφίσουμε! " ναι μωρο μου έλα να κάτσουμε!" "Ααααααα!!! ( ουρλιαχτά)Δεν θελω να ζωγραφίσουμε(κλάματα) " ωραια οπως θέλεις.."

2) άρχισε να μας χτυπάει.Δεν το επιτρέπω,τον βάζω σε μια καρέκλα σκέψης για 3 λεπτά αλλα οταν βγαίνει το ξανακάνει σε δυο λεπτά.Με χτυπάει νε πλαστικά παιχνιδια.Του τα περνώ και τα κρύβω( μετα απο προειδοποίηση "αν το ξανακάνεις κ.λ.π,")κλαίει για 1 λεπτό και το ξανακάνει σε μισή ωρα.Παρακαλαει να τα πάρει πίσω με " συγνωμη δεν θα το ξανακάνω " αλλα του εχω θέσει στόχο να μην χτυπήσει κανέναν για μια ολόκληρη μερα το οποίο δεν εχει γίνει ακομα και τα παιχνιδια ειναι κρυμμένα ακομα..

3) δεν ευχαριστιέται με τιποτα,ακομα κι αν του παρω παγωτο θα αρχιζει να χτυπιέται γιατι ειναι κρεμα και οχι σοκολατα η το αντίθετο...εκει αδιαφορώ απλα..

4) δεν ακουει!!!! Αλλα τιποτα και κανέναν.....εχω δοκιμάσει τα πάντα τιμωρίες,να ακυρώσω έξοδο,μεχρι και φωνή προσπάθησα να βάλω αλλα τιποτα αυτός...Και δεν πτοείται με τις τιμωρίες!! Του λες "αν δεν μαζέψεις τα παιχνιδια σου δεν θα δεις κινουμενα σχέδια το βραδυ" και σου απαντάει "δεν θελω να δώ,δεν θα μαζεψω!!)" θα τα μαζεψω και θα τα βάλω αποθήκη!"του λέω. Και αντί να κλαψει σου δίνει και το τελευταίο παιχνιδι που ξεχάσεις να μαζέψεις για να τα πας!!!

5)Δείχνει δυστυχισμένος..Κι αυτο ειναι το χειρότερο για μένα...Νιωθω τύψεις,νιώθω οτι δεν κάνω τιποτα σωστα και με στεναχωρεί παρα πολυ αυτο...

 

Έχετε καμια παρόμοια εμπειρία; Ειναι φάση; Ποσο θα κρατήσει; Κάνω όντως κατι λαθος;

[vicky86]

Καλησπερα.να χαιρεσαι τα παιδακια σου.εμενα η δικια μου ειναι μικρη ακομη οποτε δεν εχω εμπειρια,αλλα με τρομο περιμενω αυτην την ηλικια.σιγορα παιζει ρολο το αδερφακι.προσπαθησε οσο μπορεις να μην επηρεαζεσαι απο την συμπεριφορα του.πηγαινει σχολειο;εσυ εργαζεσαι;ειστε ολη μερα σπιτι μαζι;οταν βγαινετε πως ειναι η συμπεριφορα του;

[alcyon]

Κάνε μια αναζήτηση εδώ στο φόρουμ για "ορια" ή "οριοθέτηση"... θα δεις πως έχουν γραφτεί πολλά για το θέμα και πολύ πολύ χρήσιμα. Ρίξε μια ματιά σε αυτά, και αν εξακολουθείς να θέλεις κάτι... μας λες!

[Alexia1985]

Καλησπερα.να χαιρεσαι τα παιδακια σου.εμενα η δικια μου ειναι μικρη ακομη οποτε δεν εχω εμπειρια,αλλα με τρομο περιμενω αυτην την ηλικια.σιγορα παιζει ρολο το αδερφακι.προσπαθησε οσο μπορεις να μην επηρεαζεσαι απο την συμπεριφορα του.πηγαινει σχολειο;εσυ εργαζεσαι;ειστε ολη μερα σπιτι μαζι;οταν βγαινετε πως ειναι η συμπεριφορα του;

Δεν πηγαίνει σχολειο και ειμαστε ολη μερα μαζι...Οταν βγαίνει εξω πολλες φορές ειναι καλα κι άλλες τον πιάνουν αυτες οι τρελές του! Μου εχει δημιουργήσει ενα αγχος για το τι θα πω και τι θα κάνω για να μην αντιδράσει...Δεν μπορω μα χαρώ το παιδι μου πια δυστιχως! Αυτο που δεν εχω καταλάβει ειναι αν ειναι η ηλικια η ζηλεύει όντως τοσο πολυ τον μικρό; Δείχνει οτι τον αγαπαει πολυ απο την άλλη,τον προσέχει και του αναθέτω κι εγω κάποια πραγματα π.χ. Έλα να τον κάνουμε μπάνιο μαζι κ.λ.π.

[Alexia1985]

Κάνε μια αναζήτηση εδώ στο φόρουμ για "ορια" ή "οριοθέτηση"... θα δεις πως έχουν γραφτεί πολλά για το θέμα και πολύ πολύ χρήσιμα. Ρίξε μια ματιά σε αυτά, και αν εξακολουθείς να θέλεις κάτι... μας λες!

Εχω διαβάσει πολλα και κάνω πολλα απο αυτα αλλα δεν πιάνουν!! Δεν μπορει να του λες θα πας στην καρέκλα σκέψης κι αυτός να μην τον νοιάζει καθολου η να του στερήσεις κατι ήτε παιχνιδι ήτε βόλτα κι εκείνος να μην ηδρωνει ουτε λιγο το αυτί του!! Αυτο που έμεινε ειναι να αφιαφορισω και αυτο θα κάνω μάλλον...Αυτο που με τρομάζει ειναι οτι ειναι ακομα 2,5 και τα κανει αυτα...αν μεγαλώσει τι θα κανει; Καθε πρωι ξυπναει με κλάματα και καθε βραδυ για να παει στο κρεβατι εχουμε υστερία σε σημείο εχτές να μου λεει οτι θα πέσει επίτηδες και θα χτυπήσει!!τοση δυστυχία πια; Πραγματικα αφιερώνω οσο ελεύθερο χρονο εχω αποκλειστικά σε εκείνον,το ιδιο και ο πατέρας του κι ας κατα βάθος πλέον δεν θελουμε να παίζουμε μαζι του γιατι εκει που γελάει ξαφνικά αρχιζει να χτυπιέται σαν χταποδι και να κλαίει,επειδη πήραμε μια προτοβουλια χωρις να το θελει...

[alcyon]

Έχεις μια βίδα κι ένα κατάλληλο κατσαβίδι. Για να βιδώσεις τη βίδα πρέπει να το χρησιμοποιήσεις. Αν δεν μπορέσεις να το βιδώσεις, δε σου φταίει ούτε η βίδα, ούτε το κατσαβίδι. Αν δε βρεις μόνη σου τι να κάνεις, τότε οφείλεις να πας δίπλα σε κάποιον μάστορα να δεις πώς το κάνει.

 

Με λίγα λόγια, αν διάβασες, αλλά δε μπορείς να εφαρμόσεις, τότε ρίξε μια ματιά σε σχολές γονέων, κάποιο παιδοψυχολόγο κτλ για να δεις πώς αυτά εφαρμόζονται στην πράξη.

[miriki]

Καρέκλα σκέψης σε παιδί 2,5 ετών δε θα βαζα (εδώ δε βάζω σε μεγαλύτερο).

Η γνώμη μου είναι να παρατηρήσεις πότε προκύπτουν τα ξεσπάσματα, δηλ τι προηγείται. Συσχετισέ τα κυρίως με δική σου επαφή με το μωρό, πείνα, νύστα, κατανάλωση ζάχαρης, κατανάλωση συντηρητικών, τηλεόραση ή κάτι άλλο που θα προκύψει από την παρατήρηση (αυτά είναι τα στάνταρ που σου έγραψα).

 

Μόλις βρεις ένα μοτίβο περιόρισε τους εκλυτικούς παράγοντες π.χ. μια μπανάνα μέσα στο σούπερ μάρκετ μπορεί να είναι σωτήρια (φάε κι εσύ μία καλού κακού να είναι και το δικό ζάχαρο ΟΚ να μπορείς να αντεπεξέρχεσαι).

 

Δούλεψε πολύ την αναγνώριση συναισθήματος (καθρέπτισμα και αναγνώριση αξίας) και δίδαξέ του πώς να τα διαχειρίζεται, Τώρα ζηλεύεις, έχεις θυμώσει, είσαι χαρούμενος. και καταλαβαίνω ότι έχεις θυμώσει όμως δε δέχομαι να με χτυπάς, θέλεις μια αγκαλιά; θέλεις να χτυπήσεις το μαξιλάρι; θέλεις να φωνάξουμε δυνατά; (ό,τι θεωρεί αποδεκτή έκφραση θυμού η οικογένεια). Να θυμάσαι ότι με τα πολύ μικρά παιδιά χρειάζεται πολύυυυυυς χρόνος για να έχεις αποτέλεσμα. Χτίζεις φέτος μετακομίζεις του χρόνου ένα πράγμα (ΟΚ πιο σύντομα από του χρόνου). Έσω σταθερή και κατά το δυνατόν ήρεμη....

 

Άντλησε όση περισσότερη βοήθεια μπορείς για τα πρακτικά του σπιτιού ώστε να έχεις χρόνο και υπομονή να είσαι παρούσα με τα μωρά (δηλ είναι αλλιώς με το ένα χέρι να σφουγγαρίζεις, με το άλλο να προσπαθείς να αποτρέψεις το μεγάλο να κατεβάσει το πολύφωτο και ταυτόχρονα το μωρό να θηλάζει στο σλινγκ, με το να θηλάζεις το μωρό και να διαβάζεις ταυτόχρονα με το μεγάλο στην αγκαλιά σου)

 

Και ναι ζηλεύει το έρμο με αυτό το "απαίσιο μωρό" που΄ηρθε και συνέτριψε τον κόσμο του σε μυριάδες κομματάκια.... Άμα πια....

 

Πώς περνάει τη μέρα του το παιδί; Εκτονώνει επαρκώς την ενέργειά του; Τώρα είναι στα ώπα του....

 

Όλα καλά θα πάνε. Ψάξε σχολή γονέων και βρες και βοήθεια από το περιβάλλον σου.

 

Να σου ζήσουν, να τα καμαρώνεις και θα δεις που όλα θα γίνουν καλά σύντομα.

[miriki]

Κάτι που βοήθησε πολύ εμένα και τα ζητήματα ελέγχου που με κατατρέχουν. Αν βλέπεις το παιδί σου ως ανυπάκουο, τότε μπαίνεις στη διαδικασία να μαλώσεις να τιμωρήσεις να.... και θυμώνεις. Τόμπολα, σύγκρουση προ των πυλών.

 

Αν βλέπεις τις σαχλαμάρες τους ως προσωπική τους πάλη και αδυναμία να κατανοήσουν τι συμβαίνει, τότε αυτόματα αλλάζεις οπτική. Και θέλεις να βοηθήσεις, να συντρέξεις, να διδάξεις, να υπσοτηρίξεις. Μπίνγκο συνεργασία, επικοινωνί και υπομονή (από το πουθεανά)....

[vicky86]

Ειναι συνδυασμος ηλικιας κ νεου μωρου.κ χωρις αδερφακι ειναι στα "τρομερα 2".αν ηταν 4 κ αποκτουσε αδερφακι θα ηταν διαφορετικα(καλυτερα;χειροτερα;δ κανεις δ ξερει)η μιρικι τα λεει πολυ καλα.αν μπορει καποιος να τον πηγαινει καμια βολτα κουνιες;κτ να ξεδινει;

[Alexia1985]

Ευχαριστω πολυ για τις απαντήσεις σας και τα λαμβάνω ολα σοβαρά υπόψιν.Την καρέκλα σκέψης την έβαλα τις τελευταίες μερες που τα πραγματα είχαν ξεφύγει εντελώς αλλα δεν σκοπεύω να την βγάλω γιατι υπάρχουν φορές που απλα πρεπει να τον απομονωσεις κάπου για να ηρεμήσει γιατι αλλιώς δεν συνέρχεται.Αγκαλια ειναι το πρωτο πραγμα που κάνω αλλα πολλες φορές χτυπιέται τοσο πολυ που με πονάει.Βολτα πηγαίνει καθημερινά εκτος αν ειναι άρρωστος.Αυτο που δεν εχω αντιμετωπίσει και με κουράζει απίστευτα ειναι η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του.."Μαμα θελω μπανανα" " έλα αγάπη μου φάει" "αααααααα δεν θελωωωωω μπανανα...( χτυπάει την μπανανα στο πάτωμα και την λιώνει)...περνώ μια βαθιά ανάσα και του την περνώ απο τα χερια......ξεκινάει πάλι " Μαμα μπανανααααααα πειναωωωωω!!( ολα με ουρλιαχτά και κλάματα ) " θα σου ξανάδοσω αλλα αν την χάλασεις πάλι δεν εχει άλλη!!" Την περνει και κανει πάλι το ιδιο...δεν έδωσα άλλη μπανανα αλλα άκουσα το "πειναω" για πανω απο 50 φορές......Δειχνει να ηρεμήσε και του δίνω Μήλο αυτη την φορα.Παλι τα ίδια!!!!το ύφος μου χωρις εκφράσεις αλλα απο μεςα μου βράζω!...ετσι πέρασε το πρωινό μας χωρις να φάει τιποτα τελικα μεχρι το μεσημέρι!!

 

 

Αλλο ενα που κανει: " Μαμα θελω τσισα"...τον πάω...σηκώνεται απο την λεκάνη "δεν θεεεεεελωωωωω τσισαααα!!!!" " οπως θέλεις αλλα αν τα κανεις πανω σου δεν θα σε αλλάξω γιατι δεν εχω αλλα ρούχα στεγνά" ....κατεβαίνει και κατουραει επίτηδες ολο το πάτωμα...ε τα κατάφερε!! Με θύμωσε!!! Παρόλα αυτα απλα τον περνώ και τον πλένω χωρις να πω κουβέντα! Το ύφος φαίνεται ομως!!!

[Dragonfly]

Αλλο ενα που κανει: " Μαμα θελω τσισα"...τον πάω...σηκώνεται απο την λεκάνη "δεν θεεεεεελωωωωω τσισαααα!!!!" " οπως θέλεις αλλα αν τα κανεις πανω σου δεν θα σε αλλάξω γιατι δεν εχω αλλα ρούχα στεγνά" ....κατεβαίνει και κατουραει επίτηδες ολο το πάτωμα...ε τα κατάφερε!! Με θύμωσε!!! Παρόλα αυτα απλα τον περνώ και τον πλένω χωρις να πω κουβέντα! Το ύφος φαίνεται ομως!!!

 

Να μην το κάνεις αυτό. Να τον αφήσεις λίγη ώρα κατουρημένο. Με το να τρέχεις από πίσω του να τον πλύνεις και να τον αλλάξεις ενώ ήταν κάτι που έκανε επίτηδες, αμέσως τον κάνεις να νιώθει ότι έχει ισχύ πάνω σου. Όταν το κάνει έχει κάποιου είδος επίπτωση; Ή απλώς του κρατάς μούτρα;

[Alexia1985]

Εχεις δίκοιο αυτο θα κάνω την επόμενη φορα...αν και πλέον μπερδεύομαι καμια φορα αν τα κανει επίτηδες η ξεχνιέται...εχουμε πολλα ατυχήματα...Ειναι πολυ λαθος να του ξανάβαλω πάνα;έστω την νύχτα;miriki αυτο με τους παράγοντες το εχω διαβάσει κι εγω και σε εμας δεν ειναι ουτε η ζαχαρι (γιατι δεν τρωει σχεδόν καθολου) ουτε η τηλεόραση (ειναι κλειστή) ουτε τιποτα απ΄οτι ανέφερες...Το μονο του προβλημα ειναι το αδέρφακι του!! Εχω δει αλλαγές ας πούμε μόλις το μωρο ξυπνήσει και το δει αγκαλια μου...Το καημένο το μικρό το εχω παρατημένο σε σχέση με τον μεγαλο...Συνεχεια επιβραβεύω τον μεγάλο και προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει ξεχωριστός αλλα εκείνος εχει βρει κάποια κουμπιά μου και τα πατάει συνεχεια!!!Κουραστικα...κάποιες φορές νιώθω οτι θα ηθελα να εξαφανιστεί για λιγο και μετα εχω τύψεις...

[ferby]

Εγώ δεν είμαι σε θέση να δώσω συμβουλή γιατί δεν έχω βρει γενικευμένη λύση.

 

Θα σου πω απλά ότι έχω περάσει τα ίδια ίσως και χειρότερα και χωρίς να υπάρχει τότε ούτε αδερφάκι!!!

Αυτό που σίγουρα κατάλαβα προσπαθώντας να βάλω και εγώ όρια με όλα τα γνωστά που γράφονται και μας συμβουλεύουν είναι :

 

Οι τιμωρίες , οι φωνές , τα καρεκλάκια , θα πάρω τα παιχνίδια σου , θα κλείσω τηλεόραση , κατουρήθηκες σε αφήνω , μπλά μπλα μπλα.....

Δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα παρά μόνο εάν το παιδί σου έχει θέμα με φόβο ή ντροπή!

Αντίθετα είδα καθαρά , αυτό που λες οτι ΕΘΊΖΟΝΤΑΙ σε αυτή την συμπεριφορά την αποδέχονται και μετά χειροτερεύουν τα πράγματα.Θα κλείσω την τηλεόραση,,, σου λεει,, <<δεν με νοιάζει>> κλπ κλπ

Δηλαδή εαν λες όλη μέρα τον άλλον βλάκα, άχρηστο στο τέλος και το πιστεύει και το ανέχεται και μάλιστα το αποδέχεται και απο τρίτους στην συνέχεια.

 

Αφού συμβουλευτηκα ψυχολόγο η οποία τα θεωρεί λάθος όλα αυτά , ειδικά την απομόνωση στο δωμάτιο του παιδιού για λόγους ασφαλείας του ίδιου του παιδιού.... είπε μια απλή τακτική η οποία βασίζεται στην ηρεμία την δική μου πχ με χτυπά με τα παιχνίδια, τα παίρνω τα αφήνω στο τραπέζι δεν απαντώ (δείχνω στεναχωρημένη /θυμωμένη) και πάω εγώ λίγο πιο εκεί σκεπτική.Πάντα έρχεται μετά το παιδί να δεί τι έχει η μανούλα και του λές πόνεσα με στεναχώρησες , γιατί?....... Εγώ σε αγαπώ τόσο πολύ και αγκαλιά.

 

Δεν είναι εύκολο, θέλει καιρό, υπομονή αλλά σε εμάς έπιασε.

Δεν συμβουλεύω κανέναν τι να κάνει γιατί ένα ξέρω καλά , κάθε παιδί είναι διαφορετικό και θέλει άλλο χειρισμό.

[Deena]

Εχεις δίκοιο αυτο θα κάνω την επόμενη φορα...αν και πλέον μπερδεύομαι καμια φορα αν τα κανει επίτηδες η ξεχνιέται...εχουμε πολλα ατυχήματα...Ειναι πολυ λαθος να του ξανάβαλω πάνα;έστω την νύχτα;miriki αυτο με τους παράγοντες το εχω διαβάσει κι εγω και σε εμας δεν ειναι ουτε η ζαχαρι (γιατι δεν τρωει σχεδόν καθολου) ουτε η τηλεόραση (ειναι κλειστή) ουτε τιποτα απ΄οτι ανέφερες...Το μονο του προβλημα ειναι το αδέρφακι του!! Εχω δει αλλαγές ας πούμε μόλις το μωρο ξυπνήσει και το δει αγκαλια μου...Το καημένο το μικρό το εχω παρατημένο σε σχέση με τον μεγαλο...Συνεχεια επιβραβεύω τον μεγάλο και προσπαθώ να τον κάνω να νιώσει ξεχωριστός αλλα εκείνος εχει βρει κάποια κουμπιά μου και τα πατάει συνεχεια!!!Κουραστικα...κάποιες φορές νιώθω οτι θα ηθελα να εξαφανιστεί για λιγο και μετα εχω τύψεις...

 

Φυσικά και το "πρόβλημα" είναι το μωρό, μην αυτομαστιγώνεσαι, φυσιολογικά είναι αυτά, σε λίγο καιρό θα φτιάξει το πράγμα. Από την δική μου εμπειρία κατάλαβα ότι η ζήλια και η αίσθηση ότι πια δεν είναι ο μοναδικός αποδέκτης αγάπης και φροντίδας είναι μια φάση που πρέπει να την περάσει το μεγαλύτερο παιδί, χωρίς ωραιοποιήσεις και χωρίς πολλά τρικ να τον κάνεις να νιώσει καλύτερα.

Η υπερβολική προσπάθεια - στην δική μας περίπτωση τουλάχιστον - φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τί εννοώ....να προσπαθούμε - ενώ υπάρχει ήδη ένα δεύτερο παιδί στο σπίτι - να αλλάξουν όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα για το μεγαλύτερο παιδί για να μην ζηλέψει ή ξαφνικά να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε ως περισσότερο ξεχωριστό απο πριν (για να υπερκαλύψουμε το "κενό" που μένει λόγω της φροντίδας του μωρού) πολλές φορές οδηγεί σε αυτό που περιγράφεις, βλέπει το παιδί έξτρα προσοχή και την αποζητά συνεχώς επαναλαμβάνοντας τις ίδιες συμπεριφορές, εμείς νιώθουμε περισσότερες τύψεις ότι ζηλεύει και ότι δεν ασχολούμαστε αρκετά, κάνουμε ακόμα περισσότερα κ.ο.κ....φαύλος κύκλος!

Εγώ προσωπικά στον γιο μου στις κρίσεις φωνών, σε ουρλιαχτά κ.λπ. προσπαθώ να είμαι παγερά αδιάφορη. Πάντα μα πάντα γίνονται και σε μας όταν είναι και η μπέμπα παρούσα, οπότε του λέω συνήθως "Όταν φωνάζεις βουίζουν τα αυτιά μου και δεν μπορώ να ακούσω τίποτα, όταν ηρεμήσεις έλα να παίξουμε μαζί με την αδερφή σου!". Πολλές φορές όταν την έχω αγκαλιά, αρχίζει και πιάνεται από το πόδι μου, θέλει να πηδήξω και αυτός πάνω μου κ.λπ. Αν είμαι καθιστή, τον παίρνω και αυτόν αγκαλιά όπως - όπως, αν όμως είμαι όρθια του το κόβω ορθά-κοφτά : "Ξέρεις ότι η μπέμπα δεν μπορεί να περπατήσει, θα περιμένεις να την αφήσω κάτω και μετά αγκαλίτσα". Τις περισσότερες φορές βεβαίως κλαίει αλλά προσπαθώ να μην επηρεάζομαι πολύ, σιγά-σιγά βλέπω ότι αποδέχεται τη νέα πραγματικότητα.

Μια ανακουφιστική σκέψη πάντως είναι ότι τα χειρότερα είναι πίσω σου, από εδώ και πέρα μόνο καλύτερα θα γίνονται τα πράγματα.

Τέλος, δεν ξέρω τί σκέφτεσαι για παιδικό σταθμό, εγώ τον χειμώνα πέρυσι τον πήγαινα σε ένα προσχολικό πρόγραμμα από 2 τρίωρα (πρωινά) την εβδομάδα και ήταν μεγάλη ανάσα. Όταν μπήκε η άνοιξη και αφού η μικρή είχε γίνει 3 μηνών τον έγραψα full time παιδικό ενόψει και της επιστροφής μου στην δουλειά βέβαια. Η αλήθεια είναι ότι το μωρό από τότε μέχρι τώρα είναι σχεδόν συνέχεια με μύξες, αλλά τον μεγάλο τον βοήθησε πολύ, κυρίως γιατί μπήκε σε περιβάλλον άλλων ορίων σε σχέση με το σπίτι μας και μου φαίνεται ότι τον έχει βοηθήσει να αυτοοριοθετείται. Χαρακτηριστικό είναι ότι στον παιδικό κατάλαβε για πρώτη φορά την έννοια του κανόνα και δέχτηκε ότι οι κανόνες τηρούνται έστω κι αν δεν μας αρέσουν. Τώρα μερικές φορές όταν του λέω να μην κάνει κάτι και αρχίζει τα "Γιατί? Εγώ θέλω να το κάνω!" του λέω ένα "Έτσι λέει ο κανόνας" και του αρκεί, το δέχεται - γκρινιάζοντας φυσικά - αλλά το δέχεται!!!

[miriki]

Kοίτα στο παράδειγμα με τη μπανάνα. Δε θες καλό μου μπανάνα; ΟΚ μη φας. Παίρνεις τη μπανάνα με ηρεμία και τους λες "όταν είσαι ήρεμος και μπορούμε να συνεννοηθούμε έλα να με βρεις". Μόλις ξεκινάει το τρενάκι του τρόμου εσύ απλά το διακόπτεις. "Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις, όταν ηρεμίσεις μπλα μπλα μπλα...."

 

Και όχι δε θα αγνοείς το μωρό για να νιώθει ξεχωριστός ο μεγάλος. Ξεχωριστός είναι ούτως ή άλλως δε χρειάζεται καν να κάνεις κάτι σπουδαίο γιαυτό. Μπορείς όμως να μιλάς στο μωρό και να του λες πόσο σπουδαίος είναι ο αδερφός του και κοίτα τι ωραία που είναι μεγάλος και κοίτα τι ωραία που φόρεσε τα παπούτσια του και όταν μεγαλώσεις κι εσύ έτσι θα γίνεις....

 

Ενισχύεις τρελά τις επιθυμητές συμπεριφορές. Κόβεις από τη ρίζα της ανεπιθύμητες (Δεν καταλαβαίνω, θέλω αλλά΄ετσι δε μπορώ κλπ). Υπομονή, κουράγιο, νηστεία και προσευχή και όσο πιο πολλή υποστήριξη μπορεις από έξω....

 

Χα, τα ίδια με τη Deena έγραφα....

[Alexia1985]

Κοριτςια ευχαριστω για τις συμβουλές και την υποστηρηξη!! Ferby εκανα αυτο που προτείνες! Οταν χτυπούσε απλα έφευγα σε αλλο δωμάτιο,χωρις να δείχνω εκνευρισμένη και οταν ερχόταν για να παίξουμε του έλεγα οτι τον αγαπάω και πονάω οταν χτυπάει...σημερα δε ν σήκωσε χέρι καν...Επισης κοριτςια αδιαφορία σε κάποια πραγματα οχι τοσο σοβαρά και με τα τσισα απλα τον έπλενα απο την μέση και κάτω με χλιαρό προς κρύο νερο( κατι το οποίο δεν του αρεσε...).Και έπιασε!! Σημερα που απειλούσε να κατουριθει πανω του επίτηδες του είπα απλα να επιλέξει "η τουαλέτα με αγκαλίτσες και φιλάκια η κρύο ντουζ μετα τα τσισα!" Επέλεξε το πρωτο! Σημερα κάποια στιγμή που ο μπεμπης έκλαιγε πολυ( βγάζει το τρίτο δόντι σε δυο βδομαδες) ο μεγάλος πηγε μόνος του,έβαλε και το καπάκι του,μια χαρα! Εννωειτε άκουσε τα καλα και απο μένα και απο τον μπαμπά του μετα!!Σιγουρα θα εχουμε κι αλλα ξεσπάσματα αλλα θελω να πιστευω οτι τα δυςκολα πέρασαν...Καλο βραδυ!!

[Summer mommy]

Καλημέρα κι από μένα. Αυτό που με είχαν συμβουλέψει εμένα και θεωρώ ότι ήταν σωστό ήταν να γράψω τη "μεγάλη" παιδικό σταθμό, 25 μηνών. Η μικρή 4 μηνών στο σπίτι. Το μεγάλο παιδί απέκτησε κάτι δικό του στο οποίο δεν υπήρχε το μωρό! Ειλικρινά δεν έκανε προσαρμογή... από την πρώτη μέρα ήταν πανευτυχής. Λένε ότι για να μη νομίζει ότι το διώχνεις λόγω του μωρού καλό είναι να ξεκινήσει 6 μήνες πριν ή 6 μήνες μετά τη γέννα για να μη το συνδυάσει. Σκέψου το. Επίσης, με παιδοψυχολόγο που μίλησα μου είπε ότι καλό είναι όλα να γίνονται "δημοκρατικά" βάσει κανόνων που θεσπίζουμε μαζί με τα παιδιά. Ούτε τους επιβαλλόμαστε ούτε τα αφήνουμε να μας κάνουν ό,τι θέλουν. Σε κάθε περίπτωση κάνε υπομονή... μεγαλώνοντας θα ξεκινήσουν να παίζουν και θα βελτιωθούν τα πράγματα. Τύψεις μην έχεις, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε!

[γκρετελ]

Καλημερα!σας διαβάζω και νιώθω πως δεν είμαι μόνη...τραβάω τα ίδια και χειρότερα με το μεγάλο μου γιο ο οποίος είναι 4 ετών....και ο μικρός 22μηνων...είναι αδύνατον να παίξουν μαζί ο μεγάλος του παίρνει όλα τα παιχνίδια ο μικρός ταιριάζει τα παίρνω και απ τους δύο ως ένδειξη τιμωρίας αλλά μπα.....βάζω τιμωρίες το μεγάλο δεν ακούει....δεν ακούειγγενικότερα ότι του λέω .......δε μπορώ ν αγκαλιασω το μικρό αρχίζουν τα παράπονα τύπουε εμένα δε μ αγαπάει κανένας δε μ αγκαλιάζει κανένας κλπ....έχω χάσει τη ψυχραιμία μου αρκετες φορες .....το βράδυ για να κοιμηθεί έχουμε πόλεμο ....ο μικρός βγαίνει απ την κουνια μπορεί και10 φορές αφού τον βάλεις για ύπνο ....με αποτέλεσμα να τον κοιμιζω σε καρεκλακι φαγητού που ξαπλώνει πρώτα και μετάνα τον ββάζωστο κκρεβάτι....έτσι δίνω το χρόνο που θέλει ο μεγάλος να κοιμηθεί χωρίς να παρασύρεται απ το μικρόκαι να σσηκώνεται...έχω απηυδήσει.....

[antsa]

γυρω στην ηληκια των 2 και μετα τα νηπια περνανε μια περιεργη δυσκολη φαση (μικρη εφηβεια ετσι το λεω εγω). Εφοσον εχεις προσπαθησει να θεσεις ορια και περιορισμους και βλεπεις οτι ουτε αυτο πιανει θα σου γραψω κατι που βοηθησε εμενα (εχω μια κορη 33 μηνων και ενα γιο 15 μηνωνκαι η κορη φυσικα ζηλευει τον μικρο και εμενα με εχει σαν το τροπαιο πολλες φορες που το διεκδικει απο τον μικρο).

Την εστειλα σε ενα κεντρο δημιουργ απασχολησης και απο τοτε εχει αλλαξει πολυ η συμπεριφορα της μικρης βρηκε νεα ενδιαφεροντα και "παρακαλαει" για να παει σχολειο. Λογω του σχολειου εχει κανει προσπαθεια και εχει κοψει και τις πανες γιατι της εχω πει οτι σε αυτο το σχολειο δεν πανε μωρα που φορανε πανες αλλα πιο μεγαλα παιδακια. Καταλαβαινω οτι πρεπει να υπαρχει και η οικονομικη ανεση για να επιλεξεις αυτη τη λυση αλλα τουλαχιστον αυτα τα κεντρα ειναι πιο οικονομικα απο παιδικους σταθμους (πΧ εγω τη στελνω καπου στον υμηττο καθε απογευμα παει Δευτ-Παρ με 120 ευρω το μηνα τρεισιμιση ωρες τη μερα).

αν θες πληροφοριες ευχαριστως σου στελνω. εχω βρει κι αλλα σε νοτια προαστια αλιμο, αργυρ/λη, γλυφαδα, νεα σμυρνη, μετσ (παγκρατι) πιο οικονομικα απο παιδικους σταθμους. Για παραδειγμα στη γλυφαδα ενα με καθημερινη πενταωρη απασχοληση με 180 ευρω το μηνα.

[Rea_1971]

Είστε ένα τρίο που πρέπει να αλλάξει σε κουαρτέτο +. Σε διεκδικεί από το μωρό γιατί έχει ανάγκη κάποιον "δικό" του.

[Alexia1985]

γυρω στην ηληκια των 2 και μετα τα νηπια περνανε μια περιεργη δυσκολη φαση (μικρη εφηβεια ετσι το λεω εγω). Εφοσον εχεις προσπαθησει να θεσεις ορια και περιορισμους και βλεπεις οτι ουτε αυτο πιανει θα σου γραψω κατι που βοηθησε εμενα (εχω μια κορη 33 μηνων και ενα γιο 15 μηνωνκαι η κορη φυσικα ζηλευει τον μικρο και εμενα με εχει σαν το τροπαιο πολλες φορες που το διεκδικει απο τον μικρο).

Την εστειλα σε ενα κεντρο δημιουργ απασχολησης και απο τοτε εχει αλλαξει πολυ η συμπεριφορα της μικρης βρηκε νεα ενδιαφεροντα και "παρακαλαει" για να παει σχολειο. Λογω του σχολειου εχει κανει προσπαθεια και εχει κοψει και τις πανες γιατι της εχω πει οτι σε αυτο το σχολειο δεν πανε μωρα που φορανε πανες αλλα πιο μεγαλα παιδακια. Καταλαβαινω οτι πρεπει να υπαρχει και η οικονομικη ανεση για να επιλεξεις αυτη τη λυση αλλα τουλαχιστον αυτα τα κεντρα ειναι πιο οικονομικα απο παιδικους σταθμους (πΧ εγω τη στελνω καπου στον υμηττο καθε απογευμα παει Δευτ-Παρ με 120 ευρω το μηνα τρεισιμιση ωρες τη μερα).

αν θες πληροφοριες ευχαριστως σου στελνω. εχω βρει κι αλλα σε νοτια προαστια αλιμο, αργυρ/λη, γλυφαδα, νεα σμυρνη, μετσ (παγκρατι) πιο οικονομικα απο παιδικους σταθμους. Για παραδειγμα στη γλυφαδα ενα με καθημερινη πενταωρη απασχοληση με 180 ευρω το μηνα.

Μου το πρότεινε και η παιδοψυχολογος που μίλησα για να "ξεκολλήσει"απο μένα,αλλα δυστιχως στην περιοχή κοντα εχω βρει μονο εναν που ειναι μονο Παρασκευή και Σάββατο απο μια ωρα και επειδη εκείνες τις μερες ειδικα κάνουμε κατι ολοι μαζι(βόλτα,επισκέψεις κ.λ.π.) δεν εχει τύχει να τον πάω Ασε που τα περισσότερα ειναι απο 3 ετων και δεν ξερω αν θα αντεπεξέλθει...Την άλλη βδομάδα θα παμε ενα δοκιμαστικό στο κολυμβητηριο...για να δούμε..

 

Ευχαριστω όλες για τις απαντήσεις!μου δίνετε κουράγιο..

[antsa]

αν θες ανεφερε σε ποια περιοχη ψαχνεις για τετοιο κεντρο μηπως καποια κοπελα γνωριζει καποιο που εσυ δεν ξερεις για να σου προτεινει. Ξερω οτι υπαρχουν πολλα σε νοτια προαστια οπως και αρκετα σε χαλανδρι και αγια παρασκευη. Και καποια στο κεντρο.

Κατι αλλο πολυ καλο για τα παιδακια μας (το γραφω γενικα για ολε ςμας ) και ειναι και δωρεαν ειναι το παιδικο μουσειο στην πλακα, κοντα στο μετρο σταση ακροπολη. Και στελεχωνεται μεσα με κοπελες εθελοντριες, εχει μεσα παιχνιδια τα πιο πολλα εχουν εκπαιδευτικο χαρακτηρα.

Επισης στο εμπορικο στο μετρο αγιου δημητριου καθε ΣΚ πρωι εχει δωρεαν δραστηριοτητες για παιδια με ειδικους επαγγελματιες (11πμ - 4μμ).

Δωρεαν παιδοτοπο εχουν και καποια μεγαλα σουπερ μαρκετ οπως ο σκλαβενιτης στις τζιτζιφιες και το carrefour στον αλιμο (στο σκλαβενιτη δεχονται παιδια ανω των 3 και στο carrefour ανω των 4). Δωρεαν παιδοτοπο εχει και το ικεα στο ρεντη αλλα νομιζω παλι για ανω των 3 ετων ειναι.

Παντως που ειναι μικρος ο γιος σου ισως δε πειραζει γιατι κι εγω στον υμηττο που την στελνω σε ενα κεντρο ειναι για ανω των 3,5 ετων παιδια και η δικη μου ειναι 33 μηνων αλλα τη δεχτηκαν απλα με ρωτησαν εχει εχει κοψει την πανα. Και τους ειπα οτι απο δυο ετων και κατι ψιλα σταδιακα την κοψαμε και γενικα την πανε τουαλετα και απο μονοι τους (δε περιμενουν να ζητησει η μικρη γιογιο)

[kolokythaki]

Επαναφέρω το θέμα όρια, το ξέρω ότι είναι πια τόσο συνηθισμένο που θα έχει κουράσει πολλούς εδώ (ειδικά αυτούς που δεν έχουν τέτοια προβλήματα!). Δεν θέλω να σας κουράσω και θα εντοπίσω το πρόβλημα σε δύο-τρία πράγματα πολύ ειδικά που μου έχουν σπάσει τα νεύρα τελευταία. Η κόρη μου 2,5 ετών, μοναχοπαίδι, πάει σταθμό από 1,5, δεν την κρατάνε ποτέ γιαγιάδες-παππούδες, μόνο μία κοπέλα 2 απογεύματα τη βδομάδα (μπαμπάς γυρνάει πολύ αργά) μου έχει κάνει κυριολεκτικά τα νεύρα τσατάλια στα εξής θέματα (και σε άλλα δλδ, αλλά σε αυτά κυρίως 1. Μπουφάν, δεν θέλει να το φορέσει, το βγάζει, το πετάει, 2) δεν θέλει να βάλει παντόφλες, ούτε κάλτσες, να κυκλοφορεί ξυπόλητη, ακόμα και τώρα που είναι κρυωμένη, και γενικώς γίνεται μάχη για το τι θα βάλει, α, και επίσης για να χτενιστεί, 3) δεν θέλει να πλύνει χέρια. Δεν της αρέσει τπτ, έχει τρομερό κόλλημα με 2-3 ρούχα, εκ των οποίων το 1 καλοκαιρινό. Τέλοσπάντων, μετά από προσπάθειες να μιλήσω γλυκά, αυστηρά, παιχνιδιάρικα, να της αποσπάσω την προσοχή, να αδιαφορήσω, να την αφήσω να λουστεί τις συνέπειες των πράξεών της μόνη της, να, να, να, στο τέλος την σβερκώνω σαν γουρουνάκι στο σακί και της πλένω τα χέρια, της φοράω το μπουφάν (ομηρικές μάχες), την ντύνω, κτλ. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό, και επιπλέον με πιάνει η μέση μου να την τραβολογάω και να την πηγαίνω σηκωτή! Θέλω να πάμε κάπου είτε για δουλειά, είτε για διασκέδαση, δική της πάντα, και μου χαλάει η διάθεση πριν ξεκινήσω, στεναχωριέμαι.ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ, HELP HELP HELP.

Στο σταθμό ούτε εκεί κάθεται σούζα μεν, πάντως κάνει τελικώς ό,τι της πούνε, και δεν τίθεται ζήτημα να μην ακολουθήσει την ομάδα. Επίσης μιλάει τέλεια και μπορεί με ακρίβεια και γλαφυρότητα, θα έλεγα, να πει τι θέλει και τι αισθάνεται (για να προλάβω σχετική ερώτηση). Πόσο θα συνεχιστεί αυτό, να της επιβάλλομαι με το έτσι θέλω? Δύο ώρες στον παιδότοπο, γέλια, χαρές, φαγητά, ποτά και στο τέλος ξινό, μάχη για να βάλουμε μπουφάν.

[skountoufla]

Τελείως εμπειρικά θα σου απαντήσω (με bold):

 

1. Μπουφάν, δεν θέλει να το φορέσει, το βγάζει, το πετάει,

Nα μην το φορεσει, δεν θα παθει τιποτα από τον παιδότοπο μεχρι το αυτοκινητο χωρις μπουφαν! (αν ειναι απαραίτητο να το φορεσει, τοτε "ή θα το φορεσεις ή δεν θα βγουμε εξω γιατι θα κρυωσεις")

 

2) δεν θέλει να βάλει παντόφλες, ούτε κάλτσες, να κυκλοφορεί ξυπόλητη, ακόμα και τώρα που είναι κρυωμένη,

ας μην φορεσει (το κρυωμα δεν ερχεται από τα ποδια, νέα ιατρική γνωση)

και γενικώς γίνεται μάχη για το τι θα βάλει

μην της πηγαινεις κόντρα σε κάτι τοσο ασημαντο

α, και επίσης για να χτενιστεί,

μην τη χτενισεις

3) δεν θέλει να πλύνει χέρια

πλυν' της τα γρηγορα πριν αρχισει να αντιδρά, στη χειρότερη καν' της τα με ένα αντισηπτικό μαντηλάκι, ίσα-ισα για τους λόγους υγιεινής

 

Δεν της αρέσει τπτ, έχει τρομερό κόλλημα με 2-3 ρούχα, εκ των οποίων το 1 καλοκαιρινό

κρύψε το καλοκαιρινό ρούχο να μην υπάρχει σαν επιλογή (αν το αναζητάει, πες της ότι ειναι στο καθαριστηριο), βαζε της μόνο αυτά τα 2-3 ρουχα που θελει και αν θες να το αποφυγεις, πες της οτι ειναι για πλυσιμο, αν δεν θελει να ντυθεί καθολου, τοτε δεν θα μπορει να πάει βόλτα/δεν θα ερθει η γιαγιά/θεία/φίλη σπίτι, γιατί μόνο όταν ειμαστε ντυμένοι δεχόμαστε κόσμο

 

Από τη δική μου εμπειρία (ίδια ηλικία, όπως βλέπεις στο τικερ), είδα ότι οσο λιγότερο του πάω κοντρα, τόσο περισσότερο χαλαρωνει το πεισμα του. Οχι παιδί μου? Οχι. Δεν παραδίνουμε εξουσία, δίνουμε χωρο στη γνωμη του, ετσι το εξελαβα και ειδα αποτελεσμα και πάλι σου λεω τελείως εμπειρικά.

Επίσης, επειδή όλα αυτα ειναι συνηθως εκφάνσεις της φασης ανεξαρτητοποίησης που περνανε, όσο περισσότερο νιωθει ότι εχει ανεξαρτησία και ΕΠΙΛΟΓΕΣ, τόσο διοχετεύει εκεί την ενεργεια του και δεν έχει ξεσπάσματα. Π.χ. εχε και μια ζακετα μαζι και πες της φευγοντας, θες να φορεσεις τη ζακετα σου ή το μπουφάν σου? Μην ξεχνας ότι το "όχι μπουφαν", "όχι αυτό το ρούχο", "όχι χτενισμα", δεν ειναι στην ουσία "οχι"=αρνητισμός, ειναι η αντίδραση/αντιθεση σ' αυτο που του λέμε να κανει, αν δηλ του πεις "βγαλε τις καλτσες σου, θα ιδρωσουν τα ποδια σου", το πιθανοτερο ειναι να σου πει "ΟΧΙ, θα τις φοραω!" .

 

Όσο δεν εχω επιμείνει να βαλει το μπουφαν 1,2,3 φορές, ερχεται τελικά κάποια φορά που δεν θα θελήσει να ξεσπαθώσει στο μπουφάν ή στα ρούχα ή στο χτενισμα (παρεμπιπτόντως, τα μισα κοριτσακια φιλων, από ηλικιες σαν της δικιάς σου και μεχρι και 4-5 χρονών δεν θελουν να χτενιζονται! το ακουω συνεχεια...).

Ελπίζω να βρεις (βρουμε) ακρη!

[kolokythaki]

Καταρχήν ευχαριστώ για την απάντηση. Ναι, κι εγώ το κάνω αυτό με το αντίθετο, χτες της είπα ότι απαγορεύεται να χτενιστεί και να βάλει κοκκαλάκια και έκλαιγε για να της βάλω και στο τέλος "υπέκυψα". Που κυκλοφορεί αχτένιστη σαν ντράμερ σε ροκ συγκρότημα του '80 το προσπερνάω.Το μπουφάν όμως πώς να το αφήσω. Κρυωμένο παιδί να τρέχουν οι μύξες, να βγαίνει ιδρωμένο από παιδότοπο και να μη θέλει μπουφάν. Αχ δεν ξέρω. Πάντως σου δίνω δίκιο οτι και η κόντρα δεν βγάζει κάπου, με τη δικιά μου τουλάχιστον. Ούτε όμως και η υποχωρητικότητα. Το δοκίμασα για κάποιο διάστημα και είχε ξεφύγει τελείως, αποθρασύνθηκε! Αχ και βαχ