2-2,5 χρονών γιατί τόσα νεύρα??

[may23]

Μή σας απογοητεύσω αλλά η δική μου κόρη, κοντευει τα τέσσερα και ακόμα δεν έχει ηρεμήσει. Διαβάζοντας τις ιστορίες σας στην ηλικία των 2,5 ήταν καποιες φορες σα να διάβαζα ιστορίες από το σπίτι μας και δυστυχώς ακόμα κ τώρα που μεγάλωσε κάπως, εμεις εξακολουθούμε να διανυπουμε τα terrible four..... Κάποια κοπέλα έγραψε για δικτατορία μεσα στο σπίτι.. Ε αυτήν εχει επιβάλλει κ η κόρη μου. "Θα βάλω αυτό, θα πιω απο αυτό το ποτήρι, δεν κάνω μπάνιο, δεν πλένω δόντια", "κοιμίσου παιδί μου", "εσύ να κοιμηθείς, εγώ δε νυστάζω", η μόνιμη καθημερινότητα. Εννοειται πως έχω δοκιμασει τα πάντα, το πρόβλημα είναι οτι άμα της φωνάξεις ΄η την τιμωρήσεις, ξεσπαει σε σπαρακτικά κλάματα, και οταν τη ρωτας "δεν εχει δίκιο η μαμά που φώναξε;", εντείνει ακόμα περισσότερο τα κλάματα.. Φετος εχει ξεκινήσει παιδικό και στο σχολείο μου λένε οτι είναι απο τα πιό συνεργάσιμα παιδιά..... Και όταν γυρίσει σπίτι μεταμορφώνεται.... Έχουμε κ μια μικρή κόρη, ενός έτους και πολλες φορες σκέφτομαι και τον παράγοντα υποσυνείδητης ζήλιας- γιατί εμφανώς δεν εκδηλώνει κατι προς την αδερφή της- και προσπαθώ να είμαι πολύ προσεκτική.. Παρεπιπτόντως είναι απείρως κολλημένη επάνω μου, όπως ηταν απο βρέφος, θέλει εγώ να τη βάζω στο αυτοκιπνητο, εγώ να τη χτενίζω/ ντύνω/ κοιμίζω και τελικά ούτε αυτό άλλαξε που μου έλεγαν όλοι θα ελαττωθεί όσο μεγαλώνει.. Τελικά εχω καταλήξει οτι ειναι θέμα χαρακτήρα του παιδιού και ιδιοσυγκρασίας και μάλλον πρεπει να μάθουμε να ζούμε με εντάσεις.. Ευτυχως εγώ είμαι τερας ψυχραιμίας, αλλά ο άντρας μου που δεν είναι, εχει φτάσει στα όριά του ουκ ολίγες φορές....

[honeybunny]

Αχ,ΒΙΒΗ1981 σας να περιγραφεις το γιο μου,ακριβως τα ιδια.Τι να πω να ειναι φαση?ποιος να μας πει μια συμβουλη πως να τα αντιμετωπιζουμε αυτα τα ξεσπασματα.Ο δικος μου μολις δεν του κανω αυτο που θελει με απειλει "ερχομαι να σε δαγκωσω",οσο για τον υπνο μια απο τα ιδια τον βαζω στο κρεββατι του και σηκωνεται εκατο φορες μεχρι να κοιμηθει.ευτυχως εξω ακομα ειναι συνεργασιμος αλλα για ποσο ακομα?και γω δεν δουλευω και τα ιδια περναει και η μαμα μου οταν της τον αφηνω.Βοηθεια απο καπου.

[BabyCute]

Αχ,ΒΙΒΗ1981 σας να περιγραφεις το γιο μου,ακριβως τα ιδια.Τι να πω να ειναι φαση?ποιος να μας πει μια συμβουλη πως να τα αντιμετωπιζουμε αυτα τα ξεσπασματα.Ο δικος μου μολις δεν του κανω αυτο που θελει με απειλει "ερχομαι να σε δαγκωσω",οσο για τον υπνο μια απο τα ιδια τον βαζω στο κρεββατι του και σηκωνεται εκατο φορες μεχρι να κοιμηθει.ευτυχως εξω ακομα ειναι συνεργασιμος αλλα για ποσο ακομα?και γω δεν δουλευω και τα ιδια περναει και η μαμα μου οταν της τον αφηνω.Βοηθεια απο καπου.

 

Παίζει αρκετα το παιδι για να χαλάσει ενέργεια;

Τι κανει ολη μερα και με τη ασχολείται;

[ΒΙΒΗ1981]

Η δικη μου μικρη,απο εκτονωση ενεργειασ αλλο τιποτα.Δεν δουλευω και ετσι ολη την ημερα κανουμε "πολλα".βολτες,επισκεψεισ,και στο σπιτι παιζουμε ωσ και κρυφτο.

Δυστ χως δεν ειναι ικανοποιημενη με τπτ.και σχεδον παντα καταληγει σε γκρινια

Εχω απογοητευτει

[honeybunny]

Καθημερινα παμε στις κουνιες για 2 ωρες,παρακουλουθει ενα απογευματινο τμημα δραστηριοτητων μια φορα την εβδομαδα και το απογευμα τωρα που νυχτωνει νωρις παντα θα παμε μια βολτα σε παιδοτοπο σε φιλους και τα σχετικα.δεν ειναι θεμα εκτονωσης ολη μερα τον απασχολω με ζωγραφικη,παραμυθια,κουκλοθεατρο συμμετεχει και καθεται μια χαρα.μολις τον αφησω λιγο μονο του αρχιζει τον πανικο.

[Little Monkey]

Εννοειται πως έχω δοκιμασει τα πάντα, το πρόβλημα είναι οτι άμα της φωνάξεις ΄η την τιμωρήσεις, ξεσπαει σε σπαρακτικά κλάματα, και οταν τη ρωτας "δεν εχει δίκιο η μαμά που φώναξε;", εντείνει ακόμα περισσότερο τα κλάματα..

Την επόμενη φορά, αντί να πιάσετε κουβέντα για το αν έχει δίκιο η μαμά, απλά άστην να κλαίει. Βγες από το δωμάτιο και ασχολήσου με κάτι άλλο (στην ανάγκη βάλε ωτοασπίδες). Μόλις δει ότι δεν περνάει το δικό της, θα αρχίζει να συνεργάζεται. Αν αυτό δεν πιάσει, χρησιμοποίησε την τιμωρία: πάρε κάτι δικό της ή στέρησέ της κάτι που θέλει.

 

Τα παιδιά θέλουν όρια, θέλουν γονείς που είναι ξεκάθαροι στο τι ζητούν και τιμωρούν όταν δεν το παίρνουν. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι η κακή συμπεριφορά έχει κακές συνέπειες. Αν η κακή συμπεριφορά έχει καλές συνέπειες (γίνεται το δικό τους) γιατί να την σταματήσουν;

 

Και περιορίστε λίγο τις συζητήσεις για το ποιος έχει δίκιο. Δίκιο έχει η μαμά και αυτό δεν είναι θέμα προς συζήτηση. Τελεία, παύλα

 

Η δικη μου μικρη,απο εκτονωση ενεργειασ αλλο τιποτα.Δεν δουλευω και ετσι ολη την ημερα κανουμε "πολλα".βολτες,επισκεψεισ,και στο σπιτι παιζουμε ωσ και κρυφτο.

Δυστ χως δεν ειναι ικανοποιημενη με τπτ.και σχεδον παντα καταληγει σε γκρινια

Μήπως το παιδί είναι υπερβολικά κουρασμένο και γι' αυτό γκρινιάζει?

[BabyCute]

Όντως το παιδι πρεπει να καταλάβει ποιο ειναι το αφεντικό

Δεν χρειάζονται ουτε φωνές, ουτε τιμωρίες στο στυλ πήγαινε στο δωμάτιο σου.. Πολυ απλα δειξε της οτι η συμπεριφορά της εχει συγκεκριμένη συνέπεια .. Δεν θα εχει την σοκολάτα η το παιχνίδι

Μην της μιλας καθόλου οταν κλαίει !!

 

Θα δεις σε δυο μερες θα εχεις αποτελέσματα!!

[ΒΙΒΗ1981]

Littlemonkey σε ευχαριστω,απλα πιστευω οτι θα το χα εντοπισει,με συγκριση τις μερες πουειναι πιο κενες.δεν αλλαζει τιποτα.

Το ζορι αυτο το τραβαμε εδω κ ενα μηνα,ηταν παντα δραστηρια κ ζωηρη αλλα οχι αυτη η κατασταση κ το χειροτερο ειναι οτι επιδεινωνευαι και εχω αναστατωθει .

Χτες μαζεψα καποια παιχνιδια ως συνεπεια των κακων πραξεων της.εκλαψε εντονα,ζηταγε συγγνωμη,δεν της τα δωσα.σημερα κανει πιο μεγαλες βαβουρες.

Δεν εχει αλλαξει κατι μες στο σπιτι δεν εχει δει τσακωμους,το μονο που με θορυβει ειναι οι συχνες επισκεψεις στ; ξαδερφια της που ειναι πολυ ζωηρα.αλλα σε γυαλα να την βαλω?

Καποια συμβουλη σας.......

[Little Monkey]

Μάζεψε μερικά παιχνίδια ακόμα. Θύμωσε και πέταξε το παιχνίδι της; Το παίρνεις και το βάζεις στα σκουπίδια. Ακόμα κι αν είναι το αγαπημένο της. Απείλησέ την ότι αν δεν <κάνει αυτό που πρέπει να κάνει> θα της στερήσεις κάτι (π.χ. την βόλτα). Μην ενδίδεις σε κλάματα και φωνές. Μείνε σταθερή στις δηλώσεις σου και στις προσδοκίες σου. Αυτή τη στιγμή η μικρή δοκιμάζει τα όριά σου. Αν καταλάβει ότι είναι ελαστικά, πας χαμένη.

[miriki]

Η συμπεριφορά ενός ανθρώπου και πολύ περισσότερο ενός παιδιού είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Επηρεάζουν όλα. Το φυσικό περιβάλλον (π.χ. φώτα, ώρα της ημέρας, θόρυβος, παρουσία προσώπων), το ψυχολογικό περιβάλλον (άγχος, κούραση, ανησυχία μαμάς κλπ), το στάδιο ανάπτυξης τους παιδιού (ανακαλύπτω πώς ότι κάνω έχει επίπτωση στους άλλους και δοκιμάζω μέχρι πού μπορώ να φτάσω), οι συνθήκες και οι συνήθειες της οικογένειας (ρουτίνες, κανόνες, αξίες), οι σωματικές λειτουργίες του παιδιού (π.χ. πείνα, κούραση, η ζάχαρη προκαλεί ανισσοροπία στο σάκχαρο του παιδιού και δημιουργεί πολύ συχνά εντάσεις και η διατροφή γενικότερα παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο), μια αδιάγνωστη ήπια δυσανεξία σε κάποια τροφή μπορεί να παίζει ρόλο και να εκδηλώνεται μόνο με αυτή τη συμπεριφορά κλπ

 

Τα παιδιά αυτής της ηλικίας μόλις έχουν ανακαλύψει το όχι και τη σωματική και λεκτική τους δύναμη. Επίσης αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερο τις προκλήσεις που προσφέρει ο κόσμος γύρω τους για εξερεύνηση μάθηση και δημιουργία. Ταυτόχρονα όμως δεν έχουν την ωριμότητα να τα διαχειριστούν όλα αυτά. Ούτε έχουν την τεχνογνωσία της κοινωνικής συμπεριφοράς (τι επιτρέπεται και τι όχι).

 

Χρειάζονται λοιπόν κάποιον να τα πάρει από το χέρι και να τα καθοδηγήσει, γιατί διαφορετικά ο κόσμος και τα συναισθήματά τους τα κατακλύζουν και δεν το αντέχουν.

 

Τι με βοήθησε εμένα:

 

1. Η ατάκα που διάβασα εδώ μέσα από μια πολύ φωτισμένη μαμά. "Η μαμά δεν είναι για να τιμωρεί, είναι για να παρηγορεί". Μου πήρε όλο τον θυμό μου. Γιατί ναι μεν βάζεις το όριο, αλλά δεν τιμωρείς, αφήνεις τη συνέπεια της πράξης να λειτουργήσει κι εσύ παρηγορείς και δίνεις εναλλακτική οδό. "Πέταξες το παιχνίδι σου κι έσπασε. Τι κρίμα τώρα δεν μπορείς πια να το έχεις" (ταυτόχρονα μαζεύεις πετάς παιχνίδι και συντρίμια και φυσικά δεν αγοράζεις άλλο) και παρηγορείς πατ πατ πατ. "Καλύτερα την άλλη φορά να μην το πετάξεις."

 

2. Η τεχνική "καθρέπτισμα". Το παιδί δεν ξέρει ότι νιώθει θυμό. Ή το ξέρει αλλά δεν ξέρει ούτε τι το προκαλεί ούτε πώς να το διαχειριστεί. Άρα λες "Πωπωωωω είσαι πολύ θυμωμένος. Έλα να το συζητήσουμε....γιατί και πώς και τι θα κάνεις τώρα".

 

3. Όρια ξεκάθαρα λίγα και απλά που ίσχουν για όλους. Με θετική διατύπωση. Δηλ λέμε "στο σπίτι περπατάμε" και όχι "δεν τρέχουμε". Αλλά το τηρείς κι εσύ.

 

4.Κατανόηση και όρια ταυτόχρονα. "Καταλαβαίνω ότι θύμωσες, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να με χτυπάς". Με ήρεμη φωνή που εννοεί αυτό που λέει. "Όταν ξεθυμώσεις έλα να με βρεις να το συζητήσουμε" και βγαίνεις από το χώρο.

 

4. Ρουτίνες που κάνουν τη ζωή πιο προβλέψιμη και περισσότερο διαχειρίσιμη. Και υπενθυμίσεις αυτών.

 

5. Περιορισμένη δραστηριότητα το απόγευμα και εντοπισμός του τι εξιτάρει και τι ηρεμεί το παιδί. Τα πολλά ερεθίσματα μέσα στην ημέρα είναι βαρύ φορτίο για τα μικρά παιδιά.

 

6. Προσοχή μεγάλη στη συχνότητα και στην ποιότητα των γευμάτων των παιδιών. οι πολλοί υδατάνθρακες και σάκχαρα αποσυντονίζουν. Όπως και τα πολύ αραιά γεύματα.

 

7.Αυτό που μας ενοχλεί κατά βάθος είναι ότι νιώθουμε να μας αμφισβητούν κι εκεί την πατάμε και θυμώνουμε κι εμείς. Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω και δούμε τι σκέφτεται το παιδί εκείνη την ώρα και τι είναι αυτό που προκάλεσε τη συμπεριφορά έχουμε καλές πιθανότητες την επόμενη φορά να το προλάβουμε. Άρα παρατηρήστε πότε αρχίζουν τα παρατράγουδα και τσεκάρετε όλες τις πιθανές παραμέτρους.

 

8. Ενισχύστε την αυτοπεποίθησή του δίνοντάς του ευκαιρίες για πρωτοβουλία, συμμετοχή και ευθύνες ανάλογες με την ηλικία του (στις μοντεσσοριανές σελίδες θα βρείτε πολλές ιδέες).

 

9.Επειδή φυσικά καμιά μαμά δεν είναι τόσο ζεν που να τα καταφέρνει όλα αυτά έτσι απλά, ύπνος νωρίς πριν να αρχίσει το "πρόγραμμα" για να φτάσουμε στο σούπερ τέλειο που ακολουθεί

 

10. Μόλις κοιμηθεί το τερατίδιο εκεί κατά τις 8, ένα ποτήρι κρασί, μια βαλεριάνα, ένα λεξοτανίλ, ένα ζεστό μπάνιο... κάτι τελοσπάντων.... Γιατί σπέρνεις σήμερα, αλλά θερίζεις τουλάχιστον δυο τρεις μήνες αργότερα, οπότε κάπως πρέπει να βγαίνει η μέρα...

 

Και το πιο βασικό από όλα. Δείξτε σεβασμό εσείς πρώτη και μετά θυμίστε το. Δηλ αφουγκραστείτε τις ανάγκες του παιδιού ώστε αυτά που κάνετε να συμβαδίζουν κατά το δυνατό με το τι αντέχει το παιδί. Τα παιδιά δε χρειάζονται αφεντικά. Πρότυπο χρειάζονται και υποστήριξη.

[daisy1]

miriki συμφωνώ απόλυτα

[elenik]

Καποια στιγμη ο μικρος μου εκλαιγε πολυ για κατι που ηθελε. Ειχα πει δεν θα λυγισω και ειπα όχι και τελος. Συνεχισε γκρινια, κλαμα, παρακαλετο και ολο το κοκτεηλ που μεχρι τοτε ηξερε ως επιτυχημενο. Καποια στιγμη (κακως βεβαια) ενεδωσα . Ερχεται τοτε ο "μεγαλος" και λεει "θελω κι εγω" . Και του απανταει ο μικρος "εγω εκλαιγα μιση ωρα για να το κερδισω, εσυ τι εκανες;" .... Τα συμπερασματα δικα σας.

 

Σημειωση : Ήταν 2 και κατι τοτε . Απο μικρα μας παιζουν στα δαχτυλα και ξερουν πως θα αποκτησουν αυτο που θελουν (προσοχη , παιχνιδι με την μαμα, ενα παιχνιδι) και εχουν μαθει τους αποτελεσματικους τροπους

[BabyCute]

Καποια στιγμη ο μικρος μου εκλαιγε πολυ για κατι που ηθελε. Ειχα πει δεν θα λυγισω και ειπα όχι και τελος. Συνεχισε γκρινια, κλαμα, παρακαλετο και ολο το κοκτεηλ που μεχρι τοτε ηξερε ως επιτυχημενο. Καποια στιγμη (κακως βεβαια) ενεδωσα . Ερχεται τοτε ο "μεγαλος" και λεει "θελω κι εγω" . Και του απανταει ο μικρος "εγω εκλαιγα μιση ωρα για να το κερδισω, εσυ τι εκανες;" .... Τα συμπερασματα δικα σας.

 

Σημειωση : Ήταν 2 και κατι τοτε . Απο μικρα μας παιζουν στα δαχτυλα και ξερουν πως θα αποκτησουν αυτο που θελουν (προσοχη , παιχνιδι με την μαμα, ενα παιχνιδι) και εχουν μαθει τους αποτελεσματικους τροπους

 

Τέλειο!!!!

Και εγω που νόμιζα οτι το κλάμα του δικού μου ειναι γνήσιο!!

[χρυσοψαρακι]

ο δικος μου ειναι 26 μηνων. ανεκαθεν ηταν ζορικος αλλα η αληθεια ειναι οτι μετα τους 12 μηνες ειχε αρχισει να στρωνει και ειχαμε χαρει. αλλα μολις εκλεισε τα δυο ξεκινησε η μεταλλαξη. ειμαστε στο σταδιο του οχι. ο,τι και να ρωτησουμε η απαντηση ειναι ΟΧΙ. θελεις να φας; θελεις τσισα; θελεις να παμε παιδοτοπο, στο εμπορικο κεντρο, στη γιαγια, στην παιδικη χαρα, στην πλατεια κτλ; παντα ακουγαμε την ιδια απαντηση. οχι και ετρεχε σαν τρελο μεσα στο σπιτι για να μην μπορουμε να τον ντυσουμε. ο αντρας μου τσαντιζοταν οτι δεν ειναι φυσιολογικο να μη θελει βολτα εγω ειμαι και στο τριτο τριμηνο, ποσο να αντεξω πια. για να μη μας τρελανει, ειπαμε να τον τρελανουμε εμεις.

εφαρμοσαμε λοιπον το συστημα: ο,τι πεις. δεν συνεχιζουμε να ετοιμαζομαστε, καθομαστε στον καναπε και του λεμε οκ δεν εχει βολτα. σε 2 λεπτα το πολυ ερχεται με τα ρουχα αγκαλια για να τον ντυσουμε. ή μαλλον για την ακριβεια για να τον ντυσω, γιατι η μαμακιαση εχει φτασει στο ζενιθ της.ειναι σαν να ντυνεις κουκλα. δεν κουνιεται καθολου.

το ιδιο κανω και με το φαγητο επειδη ειναι φαγανας και ξερω οτι το οχι δεν ειναι πραγματικο και σε 30 δευτερολεπτα θα πει ''μαμα μαμ''. αν ηταν κακοφαγο δεν θα το επιχειρουσα στο φαγητο.

επισης συμφωνω με αυτα που εχει γραψει παλιοτερα η miriki, αλλα για να ειμαι ειλικρινης οσο μεγαλωνει η κοιλια μικραινει η υπομονη μου. το παθατε κι αλλες στη δευτερη εγκυμοσυνη ή μονο οι δικες μου ορμονες τρελαθηκαν;

[honeybunny]

Τα ιδια τραβαω και γω,μια διαρκης αντιδραση για ολα.Καθε βδομαδα καποια διαφορετικη παραξενια.Τωρα του φταινε τα ρουχα,δεν θελει με τιποτα να ντυθει αν δεν διαλεξει τα ρουχα που θελει και αν δεν βαλει μονος του τα παπουτσια του.Και τα νευρα οσο πανε χειροτερευουν!Οταν ηταν μικρος μου λεγαν δεν μπορει να μιλησει γι αυτο αντιδραει ετσι.Τωρα που ειναι 26 μηνων και μιλαμε κανονικα τι φταιει?Δυσκολη η ηλικια των δυο τελικα!

[χρυσοψαρακι]

τις προαλλες χτυπιοταν 30 λεπτα γιατι δεν μπορει να φαει μεσημεριανο στο κρεβατι του και να τον ταισει το λιονταρι που βρισκεται στο καλυμμα του κρεβατιου. τσιριζε και εκλαιγε και οσο προσπαθουσα να του εξηγησω τοσο πιο πολυ το δακρυ. λιγο οι τσιριδες λιγο τα νευρα μου, αρχισε και η μικρη να κλωτσαει σαν τρελη.

εκεινη την ωρα παιρνει τηλ ο αντρας μου ο οποιος ακουει το παιδι να ουρλιαζει (σε τετοιες κρισεις με ακολουθει παντου μεσα στο σπιτι) και ρωταει τι συμβαινει. του εξηγησα, το βρηκε αστειο, ακουσε μια κατσαδα, αλλα ο μικρος βλεποντας το κινητο αποφασισε οτι θελει να δει βιντεακια που εχω τραβηξει με τον ιδιο. κλεινω το τηλεφωνο μηπως και ηρεμησει, του βαζω το πρωτο βιντεακι και παω στην κουζινα, γιατι με εχει πιασει απο ωρα η γνωστη πεινα της εγκυμοσυνης, ξεκιναω να τρωω και να του βρισκω βιντεακια. μετα το τριτο παιρνει ειδηση οτι τρωω αλλα οτι δεν υπαρχει πιατο για τον ιδιο και με ρωταει ολο απορια ''μαμ;''. του βαζω να φαει, παραταει το κινητο και εξαφανισε ολο το πιατο ουτε σε 10 λεπτα. και μετα ηταν μεσα στην τρελη χαρα σαν να μην ειχε γινει τιποτα.

[antsa]

περασαμε κι εμεις τ σταδιο και με τη μαμακιαση και με το "οχι"... Ειναι 23 μηνων αλλα γενικα τη θεωρω διαχειρισιμο παιδι.

Επειδη και σε μας εχει βγαλει πολλες και διαφορες δυστροπιες οπως αυτες που γραψατε θα γραψω μερικα παραδειγματα που πιανουν στη δικη μας κορη :

ΠΧ σημερα της ζηταγα να μαζεψει κατι παιχνιδια που ειχε παρατησει σκορπια στο σαλονι (απο πολυ μικρουλα την εχουμε μαθει οτι τα παντα πρεπει να ειναι στη θεση τους οταν τελειωνουμε μαζι τους ειτε ειναι παιχνιδια ειτε κατσαρολες ειτε κουκλακια κτλ). Δε δεχοταν να τα βαλει στη θεση τους, για την ακριβεια με εγραφε κανονικοτατα. Της λεω λοιπον "οκ επειδη εγω δε δεχομαι να ζω σ ενα σπιτι χαλια φευγω μαζι με τον μπαμπα και τον μπεμπουλη (εχω ενα γιο 5 μηνων) και αμα μαζεψεις τα παιχνιδια σου τοτε φωναξε μας να ερθουμε. Και κλεισαμε την πορτα και τη "παρατησαμε " μονη της στο σαλονι. σε λιγοτερο απο τρια λεπτακια φωναξε μαμα και τη ρωτησα αν μαζαψε τα παιχνιδα της και μου ειπε ναι. Ο ντως μπηκα στο σαλονι τα ειχε μαζεψει, την επιβραβευσα και επιστρεψαμε ολοι στον ιδιο χωρο.

Πριν λιγες μερες περιμενε να την παμε βολτα, και δε δεχοταν να τη ντυσει ο μπαμπας της ηθελε εγω να τη ντυσω. της εξηγησα οτι δε μπορουσα εκεινη τη στιγμη και επεμενε και της ειπα "ενταξει, αφου δεν αφηνεις να σε ντυσει ο μπαμπας δε θα πας βολτα" και βεβαια ο πατερας της ανοιξε τη πορτα να φυγει μονος του. εβαλε τα κλαματα και πηγε στον μπαμπας της ζητωντας του να τη ντυσει για να την παρει βολτα.

Ενα βραδυ δε δεχοταν να παει για υπνο . Της εξηγησα λοιπον, οτι τωρα κλεινουμε τα φωτα στο σπιτι και θα εχει σκοταδι γιατι ειναι νυχτα και ολοι πανε για υπνο οποτε δεν εχει νοημα να μεινει ορθια γιατι δε θα βλεπει και θα ειναι μονη της, Την πηγα στο μπαλκονι και της εδειξα οτι ειναι νυχτα κι ολος ο κοσμος οτι εχει κλειστα τα φωτα στο σπιτι του. Και το δεχτηκε προσωρινα. Μετα ποα λιγο φωναζε μαμα κι εκλαιγε οταν πηγα στο δωματιο της και της εξηγησα οτι ειμαι στο διπλα δωματιο μαζι με τον μπαμπα αλλα αν φωναζει χωρις σοβαρο λογο θα παψω να ερχομαι γιατι δε θα της δινω σημασια. και βεβαια οτι ετσι που φωναζει δε μας αφηνει να ηρεμησουμε να κοιμηθουμε. Οποτε της ειπα οτι ειμαι εδω διπλα στο δωματιο αλλα σε παρακαλω μονο αν συμβει κατι σοβαρο να με φωναξεις και τη ρωτησα "θα με αφησεις να παω κι εγω να ξαπλωσω που ποναει λιγο η μεσουλα μου κι ειμαι κουρασμενη" "ναι" μου απαντησε " σ ευχαριστω αγαπη μου " της ειπα. αντε καληνυχτα και μου ειπε "ναι γεια".

Αυτο ηταν.

Μ αυτα τα παραδειγματα θελω να πω το ποσο σημαντικο ειναι να βαζουμε ορια, να τους στερουμε πραγματα για να μαθουν να πειθαρχουν (αλλα οταν λεμε δεν εχει αυτο αν δεν κανεις το αλλο, εννοειται οτι θα πρεπει να το ακολουθουμε πιστα. κι οχι μετα απο λιγο οκ παρε το αυτο χωρις να εχει πρωτα κανει το αλλο). Και φυσικα πρεπει να μαλιασει η γλωσσα μας, θελουν πολυ κουβεντα και να εξηγεις το καθετι που απαιτεις.

Μια μερα ΠΧ της ειπα οτι αφου δεν θες να μαζεψεις τα πραγματα σου δεν θα σου δωσω κρεμα καραμελε που σου αρεσει. θα τη φαω εγω, και αρχισα να τρωω χωρις να της δωσω και ηρθε και παρακαλαγε και μετα εκλαιγε και παλι δε της εδωσα. Μετα απο λιγο μαζεψε τα πραγματα της και της εδωσα μια ολοκληρη καραμελε δικη της.

Αν ομως δε τα μαζευε δε θα της εδινα και αυτο εχει συμβει πιο παλια και το ξερει (οχι με καραμελε αλλα με κατι αλλο που ηθελε). Οταν ομως ειχε ΟΧΙ δε σου δινω ηταν ΟΧΙ για ολη τη μερα.

[honeybunny]

Δεν θελω να σε απογοητευσω αλλα και μας ο μικρος 23 μηνων μια χαρα συνεργασιμος ηταν!του εξηγουσα παντα για πιο λογο πρεπει να κανει αυτο που του λεω και μου λεγε κατευθειαν ενταξει.Ηταν μεν ζωηρο παιδι αλλα μαζευε παιχνιδια,δεν γκρινιαζε ευκολα και μοιραζοταν τα παντα!Οταν μπηκαμε στους 25 μηνες ολα αλλαξαν,,κατα την γιατρο πλεον καταλαβαινει οτι ειναι αυτονομος και ανεξαρτητος.Θα σε συμβουλευα να μην λες στο παιδι μαζεψε γιατι η μαμα θα φυγει,γιατι το παιδι ολο αυτο το παιρνει σαν εγκαταλειψη και σαν τιμωρια.Στο λεω γιατι το δοκιμασα και γω μια φορα και οταν το ανεφερα στην παιδιατρο μου ειπε οτι ειναι οτι πιο ασχημο μπορω να πω σε ενα παιδι.Υπαρχουν πολλα σχετικα αρθρα,διαβασε τα και θα με θυμηθεις.

[antsa]

σα τιμωρια σιγουρα το ειδε, σαν εγκαταλειψη οχι γιατι καταλαβε οτι δεν εφυγα γενικως απο τη ζωη της αλλα απο ενα συγκεκριμμενο μερος του σπιτου που δεν ανεχομουν να βρισκομαι ετσι που το ειχε καταντησει.Γι αυτο και μολις τα μαζεψε ηρθε στη πορτα και φωναξε μαμα χωρις ουρλιαχτα(αρα δεν ειχε αγχος αποχωρισμου) Και γενικα ειμαι υπερ της τιμωριας (οχι σωματικης γιατι η βια διδασκει βια) αλλα του να εξηγεις γιατι το τιμωρεις το παιδι και ευτυχως η δικια μας καταλαβαινει σχεδον τα παντα γιατι μιλησε απο νωρις και τωρα μπορει και μας μιλαει κανονικα (κανει προτασεις και λεει ολες τις λεξεις που εχει μαθει απο οτι ακουει ακομα και τετρασυλλαβες). Τωρα το αν μετα απο καποιους μηνες αλλαξει, τι να πω ισως δεν το ξερω.

Ομως μηπως τα παιδακια στην ηληκια των 2 γινονται τοσο δυσκολα επειδη δε μπορουν μεν να καταλαβουν απολυτα τι τους λεμε και γενικα να επικοινωνησουν ολοκληρωμενα αλλα απο την αλλη νοιωθουν ανεξαρτητα και ολοκληρωμενα και αυτονομα ως οντοτητες (πχ μπορουν περπατανε, αυτοεξηπυρετουνται σε πολλους τομεις στη ζωη τους)?

Η ειναι απλα θεμα οριων και πειθαρχιας (στη περιπτωση που μπορουν οχι απλα να ειναι αυτονομα στο βαδισμα και σιτηση αλλα και στην ομιλια και συνεννοηση, να καταλαβαινουν τι τους λεμε και να μπορουν κι αυτα να μιλανε κανονικοτατα με προτασουλες).?

Και τελος, συγνωμη μρε κοριτσια αν διαφωνησετε, αλλα δεν συμφωνω με ολα οσα λενε τα αρθρα. Μη το ενα, μη το αλλο, μη σε ολα πια? πως θα επιβαλουμε τους ορους και τους κανονες τοτε? Γιατι οι φωνες δεν ειναι σωστες ουτε αποδιδουν. Το ξυλο αποδιδει μεν αλλα ειναι λαθος γιατι διδασκει βια,χαμηλη αυτοεκτιμηση, και φοβο. Τοτε τι μας μενει.? Καποιου ειδους ψυχολογικου "εκβιασμου" προκειμενου να συμμορφωνονται. Εγω ειμαι υπερ σ αυτο και μεχρι ωρας αποδιδει αριστα

[Little Monkey]

Γενικά το φεύγω είναι καλό να μην το λέμε με την έννοια της απειλής (ότι αν δεν γίνει κάτι το παιδί, θα το εγκαταλείψουμε). Ένας καλός λόγος να μην το λέμε ποτέ ούτε εμείς ούτε οι παπούδες ούτε κανείς άλλος κοντινός, είναι πως άνθρωποι είμαστε και κάποτε όντως θα φύγουμε (το φεύγω έχει πολλές έννοιες, από το φεύγω για τη δουλειά μέχρι το φεύγω για πάντα, και έχετε υπόψιν σας ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν καλή αίσθηση του χρόνου) και αν συμβεί αυτό, καλό είναι το παιδί να μην νιώσει πως φταίει το ίδιο για την απώλεια.

 

Το φεύγω από το δωμάτιο δεν είναι τραγικό υπό την έννοια αυτή, εφόσον ειπώθηκε ξεκάθαρα και το παιδί κατάλαβε ότι αυτοί που φεύγουν δεν φεύγουν πραγματικά αλλά είναι στο διπλανό δωμάτιο. Ακόμα καλύτερα θα μπορούσατε να φύγετε όλοι και να αρνηθείτε να ξαναπάτε στο σαλόνι, μέχρι να μαζέψει τα πράγματά της η μικρή.

 

Ως τιμωρία, μπορείς κάλλιστα να χρησιμοποιήσεις την απώλεια ή τη στέρηση πραγμάτων ή δραστηριοτήτων που στις ηλικίες αυτές έχει πολύ καλό αποτέλεσμα, όπως έχεις ήδη διαπιστώσει

 

Όσο για το άγχος αποχωρισμού, στην κατάλληλη ηλικία είναι καλό να εμφανίζεται άγχος αποχωρισμού σε λογικά πλαίσια. Δεν είναι από μόνο του κάτι αρνητικό, αλλά αποτελεί φυσικό αποτέλεσμα του σχηματισμού δεσμού με το άτομο φροντίδας. Δεν είναι δηλαδή απαραίτητα καλή ένδειξη ότι ένα μωράκι δεν αναζητά τη μαμά του όταν ξυπνάει και δεν την βρίσκει εκεί ή ότι δεν ακολουθεί τη μαμά μέσα στο σπίτι. Χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κακό. Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, η κάθε σχέση φροντίδας είναι διαφορετική και χωρίς να ξέρεις καλά το παιδί και τους γονείς, δεν μπορείς να αποφανθείς ποια συμπεριφορά είναι υγιής και ποια όχι.

[χρυσοψαρακι]

κι εγω στους 23 μηνες ενα αγγελακι ειχα. ευτυχως προλαβα να του κοψω την πανα τοτε γιατι τωρα δεν ειμαι σιγουρη οτι θα συνεργαζοταν. κι εγω ειμαι της αποψης οτι δεν πρεπει να χρησιμοποιουμε το ρημα φευγω, μπορουμε καλλιστα να πουμε πηγαινω π.χ. στην κουζινα για να κανω αυτο.

αυτο που εχω βρει και βοηθαει ειναι ο καταμερισμος των εργασιων στα λουτρινα. μη γελασετε. εχουμε π.χ. αρκουδι υπευθυνο βιβλιοθηκης. δουλεια του ειναι να βρισκει τα βιβλια του μικρου στο σπιτι και να τα τοποθετει στην βιβλιοθηκη. εννοειται οτι το αρκουδι το κραταει ο μικρος και παραλληλα μεταφερει τα βιβλια. αν γινεται χαμος με τα βιβλια (εχουμε παρα πολλα γιατι τρελαινεται για διαβασμα, ευτυχως) τοτε κανω παρατηρηση στο αρκουδακι ποτε στον μικρο.

γενικα ειναι τακτικο παιδι, πρωτα δημιουργει το χαος, αλλα μετα το μαζευει με λιγη βοηθεια και ωθηση. επειδη πολλα παιχνιδια ειναι σε κουτια, τον εχω πεισει οτι για να παιξουμε καλα πρεπει να μαζεψουμε τα προηγουμενα στα κουτια τους για να εχουμε πιο πολυ χωρο. εκει κανουμε αγωνα συνηθως ποιος θα βαλει πιο πολλα στο κουτι.

[honeybunny]

Εγω παντως δεν μπορω να βρω τιποτα να μας βοηθαει,εχω απελπιστει κυριολεκτικα!οσο περνανε οι μερες βλεπω μια συμπεριφορα στο μικρο που με τρελαινει.Εκτος απο την μονιμη αρνηση του για ολα,εχει αρχισει να πειραζει τα παντα μεσα στο σπιτι,να σκαρφαλωνει,να σπαει τα παιχνιδια του,να πεταει επιδεικτικα πραγματα κατω(χθες πεταξε ενα γυαλινο πιατο που βρηκε στο τραπεζακι του σαλονιου) και ενα σωρο αλλα,να συμπληρωσω και το ενοχλητικο ''φυγε'' που το λεει σε οποιον δει.Και αναρωτιεμαι ειναι δυνατον συμπεριφορες που ειχαμε κοψει να ξαναγυρνανε τωρα που ειναι 27 μηνων?Υποτιθεται μεγαλωνει και ξερει πια να ξεχωριζει τι επιτρεπεται και τι οχι,αυτος ομως δοκιμαζει καθε μερα τις αντοχες μας και μεις εχουμε χασει τη μπαλα δεν ξερουμε πως να φερθουμε.

[love4]

Εγω παντως δεν μπορω να βρω τιποτα να μας βοηθαει,εχω απελπιστει κυριολεκτικα!οσο περνανε οι μερες βλεπω μια συμπεριφορα στο μικρο που με τρελαινει.Εκτος απο την μονιμη αρνηση του για ολα,εχει αρχισει να πειραζει τα παντα μεσα στο σπιτι,να σκαρφαλωνει,να σπαει τα παιχνιδια του,να πεταει επιδεικτικα πραγματα κατω(χθες πεταξε ενα γυαλινο πιατο που βρηκε στο τραπεζακι του σαλονιου) και ενα σωρο αλλα,να συμπληρωσω και το ενοχλητικο ''φυγε'' που το λεει σε οποιον δει.Και αναρωτιεμαι ειναι δυνατον συμπεριφορες που ειχαμε κοψει να ξαναγυρνανε τωρα που ειναι 27 μηνων?Υποτιθεται μεγαλωνει και ξερει πια να ξεχωριζει τι επιτρεπεται και τι οχι,αυτος ομως δοκιμαζει καθε μερα τις αντοχες μας και μεις εχουμε χασει τη μπαλα δεν ξερουμε πως να φερθουμε.

 

Εγω παντως εχω καταληξει πως αυτο που "πιανει"περισσοτερο ειναι η αδιαφορια...πχ...εμενα σημερα η μικρη ηθελε να ανοιξει ενα τριτο πακετο απο πατατακια, ενω υπηρχαν 2 πακετακια ανοιγμενα...χτυπιοταν , ουρλιαζε, εγω τιποτε, με ηρεμο υφος της ελεγα πως αν θελει να φαει να παρει τα ανοιγμενα...αυτη συνεχιζε να ουρλιαζει μεχρι που καποια στιγμη την πηρα αγκαλια, της εδωσα το ανοιγμενο πακετακι, αυτη το πηρε και το κραταγε μεχρι που τη πηρε ο υπνος...

 

(Μη σχολιασετε ομως για τα πατατακια εδω...φανταστειτε πχ οτι ηταν μπανανες:rolleyes:

[Little Monkey]

αυτος ομως δοκιμαζει καθε μερα τις αντοχες μας και μεις εχουμε χασει τη μπαλα δεν ξερουμε πως να φερθουμε.

Πώς φέρεστε? Τι κάνετε π.χ. αν πιάσει ένα πιάτο και το πετάξει;

[honeybunny]

πραγματικα δεν ηξερα πως να φερθω,την προηγουμενη μερα ειχε αδειασει τη κουπα με το καφε στο χαλι και απλα τουη ειπαμε οτι ειναι κακο,οτι μπορουσε να καει και να χτυπησει μπλα,μπλα ζητησε συγνωμη φανηκε να καταλαβε και χθες παλι τα ιδια.Δεν αντεξα ομως και εχασα την υπομονη μου του ειπα οτι αφου δεν ακουσε αυτα που του ειπα θα παει για ταιμ ουτ εκατσε μετα απο αρκετο πεισμα για δυο λεπτα στη καρεκλα,μετα αγκαλιτσες και φιλακια!δεν ειμαι σιγουρη ομως οτι απεδωσε αυτο γιατι μετα ηταν πολυ αντιδραστικος σε ολα.τι να κανω ομως;να αδιαφορω με την ελπιδα οτι θα σταματησει;η με αυτο το τροπο θα νομιζει οτι μπορει να κανει τα παντα χωρις συνεπειες και θα γινει απλα κακομαθημενος;Μαρια Στυλιανακη πες μας καμια συμβουλη.