Για ποιούς είναι τελικά δύσκολη η εφηβεία?

[sophiesch]

Για να πω την αλήθεια ίσως είμαι από τις κάπως αυστηρές μαμάδες, αλλά όχι υπερβολικά. Εχω αναθεωρήσει κατά πολύ τις θεωρίες μου περί αυστηρότητας. Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι ότι συνέχεια αντιμιλάει και θέλει πάντα να έχει τον τελευταίο λόγο. Πρέπει πάντα κάτι να πει.

Προσπαθώ να μην εκνευρίζομαι, αλλά γιατί μου συμβαίνει κατά 95% να το παθαίνω δεν το έχω καταλάβει ακόμη. Πολλές φορές έχω διαπιστώσει ότι αρχίζω να μοιάζω λιγουλάκι στην μητέρα μου. Παρόλα αυτά το παλεύω.

Εχω πάλι κάνει πολλές υποχωρήσεις στο θέμα του ντυσίματος. Την αφήνω που και που να φοράει στο σχολείο κάτι πιο καλό, της δικής της προτίμησης. Εχω δεχτεί να πάρει ρούχα που της αρέσουνε αρκεί να μην ξεπερνάνε τα όρια. Γενικά λοιπόν προσπαθώ πολύ να μην είμαι αυστηρή και να γίνω λίγο διαλακτική, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα. Είναι στη φύση μου φαίνεται! Ασε που είμαι και Σκορπιός με ωροσκόπο Σκορπιό! Οσοι γνωρίζεται μπορείται να καταλάβεται τι σημαίνει αυτό. Βράζει το αίμα μου ακόμη και στην ηλικία των 35! Και η κόρη μου είναι Λέων! Υπέροχα...

[danel]

Έτσι εξηγείται γιατί οι κόρες μας μοιάζουν τόσο κι εμένα Λέων είναι!

Ένα παράδειγμα για το χαρακτήρα της: Το Σαβατ/κο είχαμε πάει σ' ένα πάρτυ και είχαμε πάρει μαζί και μία φίλη της, της οποία της χάλασε το παπούτσι κάποια στιγμή και σταμάτησε να χορεύει. Η δε κόρη μου, τσαντισμένη που δεν της έκανε παρέα στο χορό σχολίασε ότι δεν έπρεπε να την καλέσουμε γιατί της χάλασε τη βραδιά εφόσον δεν συνέχιζε να χορεύει έστω και ξυπόλητη! Βέβαια την επομένη μέρα το ξεχνάει, σε αντίθεση με μένα που δε ξέρω τί να κάνω για να αλλάξει τρόπο σκέψης.

[Έλενα Ρούπα]

Γειά σας και από μένα

Διάβαζα τα μηνύματά σας και βρίσκομαι και εγώ αλλά και ο σύζυγός μου στην ίδια ακριβώς κατάσταση ιδιαίτερα με την κόρη μας που γίνεται 11 χρονών το Μάιο. Έχει πολύ απότομα ξεσπάσματα, δημιουργεί συνέχεια καβγάδες με τον κατά 5 χρόνια μικρότερο αδελφό της. Η απόδοσή της στο σχολείο έχει τεράστια σκαμπανεβάσματα. Τα τελευταία 2 χρόνια ζητάει από μόνη της διάφορες εξωσχολικές δραστηριότητες, τις οποίες όμως μετά από 3-4 μήνες βαριέται πάρα πολύ με απότερο σκοπό να θέλει να τις παρατήσει, το οποίο και κάναμε τον πρώτο χρόνο, όμως φέτο της το είπαμε ξεκάθαρα ότι, δεν μπορεί να γίνεται κάθε φορά το ίδιο και ότι έχει αρχίσει θα το παρακολουθήσει μέχρι το τέλος τουλάχιστον της σχολικής χρονιάς.

Όσο αφορά την απόδοση της στο σχολείο εκεί το έχουμε χάσει εντελώς. Με ιδιαίτερα στο σπίτι στο μάθημα των αγγλικών ο βαθμός της στο 1ο 3μηνο ήταν απαράδεκτος. Άρχισε να κρύβει τεστ και άσχημους βαθμούς και να λέει ότι ξέχασε να πει ή να δείξει το τέστ ή την ορθογραφία ή την εργασία ή δεν ξέρω τι άλλο. Το μόνο που την ευχαριστεί να κάνει είναι αν και χειμώνας ακόμη να βγαίνει έξω για να παίξει με τους φίλους της.

Το ακατάστατο δωμάτιό της δεν το συζητάω, γιατί ακόμη έχω την υπομονή και το ανέχομαι, καθότι ταύρος με πολλά νεύρα, όταν όμως η ακαταστασία επεκτείνεται και στο υπόλοιπο σπίτι, τότε να δείτε τι γίνεται ο ταύρος που κρύβω μέσα μου.

Χαίρομαι που μπόρεσα να γίνω μέλος στο site και ακόμη γιατί βλέποντας τα μηνύματά σας καταλαβαίνω ότι βρισκόμαστε στην ίδια θέση και μπορούμε να ανταλλάσουμε γνώμες και απόψεις.

[sophiesch]

Κορίτσια έχω νέα από το μέτωπο. Κατά πρώτον Ελένη καλοσόρισες!

 

Η κόρη μου εδώ και λίγες μέρες ερωτεύτηκε ένα τριτάκι (εκείνη πάει Πέμπτη..!) Να πω την αλήθεια δεν του έδωσα μεγάλη σημασία, πίστευα ότι είναι κάτι παροδικό και φυσικά δεν περίμενα να είχαμε και παρατράγουδα.

 

Μέσα σε 1 εβδομάδα είχαμε τα εξής:

α) Πήρε στο σχολείο το mp3 κρυφά από εμάς, το άφησε κάτω και κάποιο κοριτσάκι το πάτησε

β) Χάλασε με blanco το καλό της παντελόνι που είχα πρόσφατα αγοράσει και φαγώθηκε να φορέσει

γ) και τελευταίο και καλύτερο, το ρολόι που της αγοράσαμε τελευταία (ένα υπέροχο swatch με μπρασελέ!) το παρέτησε πάνω στο θρανίο της με αποτέλεσμα να της το κλέψουν!!!!

 

Δώσε μου κουράγιο θεέ μου. Τί άλλο θα πάθουμε για χάρη του έρωτα; What more in the name of love έλεγαν κάποτε οι U2; θυμάτε καμιά σας το τραγούδι. Κάποτε είχε εντελώς διαφορετική ερμηνία για μένα απ' ότι τώρα! Πόσο αλλάζει η ζωή...

[Έλενα Ρούπα]

Καλησπέρα σας και πάλι.

Μετά από τόσο καιρό και δεν έχει αλλάξει τίποτα θα έλεγα μάλιστα ότι τώρα με τον ερχομό της άνοιξης τα πράγματα είναι λίγο χειρότερα. Η κορούλα μου δεν έχει καθόλου μα καθόλου το μυαλό της στο διάβασμα. Και το λίγο που της είχε απομείνει το έχει χάσει και αυτό. Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον. Δεν πιάνουν ούτε οι τιμωρίες, ούτε οι απειλές, ούτε οι φωνές αλλά ούτε και η καλοσύνη και το καλοπιάσιμο. Νομίζω ότι την έχω χάσει εντελώς και το χειρότερο για μένα είναι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΆΛΛΟ ΝΑ ΚΑΝΩ !

Μήπως κάποια μπορεί να μου προτείνει κάτι ;

Απελπισμένη εντελώς ζητώ την βοήθειά σας . . .

[sophiesch]

Δυστυχώς βρίσκομαι στην ίδια θέση ακριβώς. Η κόρη μου έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο! Ολα όσα ανέφερες ταιριάζουν απόλυτα και στη δική μας περίπτωση... (Πρέπει να ταιριάζουν και ηλικιακά. Εμένα κλείνει τα 11 τον Αύγουστο). Σε έναν καυγά μας για τα πράγματα που σπέρνει σε όλο το σπίτι πήρα την εξής απάντηση:

"Δεν θέλω να γίνω μαμόθρευτο!". Και όταν την ρώτησα τί εννοεί μου απάντησε ότι δεν θα κάνει ότι της λέω, αλλά το εντελώς αντίθετο. Γιατί όταν κάνει ότι της ζητάω (πχ. να μαζεύει τα πράγματά της) γίνεται μαμόθρευτο! Ετσι απλά!

Οχι πες μου τι να κάνω εγώ. Εχω φρικάρει! Το μόνο που κάνω είναι υπομονή και πολλές φορές όταν την χάνω της πετάω τα πράγματα από το μπαλκόνι (μένω στον 2ο, σε ιδιόκτητη κατοικία), και τα χάνει για 1-2 ημέρες. Δεν έχω δει όμως κανένα αποτέλεσμα. Είναι όμως η μοναδική μου διέξοδος! Κάπως πρέπει και εγώ να αντιδράσω!...Κουράγιο και στις δυο μας. Εχουμε πολύ κουπί ακόμη. Μόλις αρχίσαμε να βιώνουμε το περιβόητο "Χάσμα Γενεών"!

[balabol]

Κορίτσια αν και δεν με αφορά άμεσα το θέμα ένα θα σας πω: Αφού επηζήσανε οι γονείς μου (και κυρίως η μάνα μου) από την εφηβεία μου, τότε είναι πολύ τυχεροί άνθρωποι.

Σκέφτομαι τι τους είχα κάνει και λέω θα μου το πληρώσει ο Θεός.

Θεωρώ ότι το μόνο λάθος που κάνανε οι δικοί μου τότε ήταν ότι ήταν πολύ αυστηροί. Εντάξει ήμουνα το ξαδερφάκι του Εωσφόρου μερικές στιγμές, αλλά όταν με πας με το καλό ανταποκρίνομαι πιο καλά (ακόμα και μέχρι σήμερα).

Εν ολίγοις κοντρολάρετε την αυστηρότητα ...... να δω τι θα κάνω όταν έρθει η ώρα μου.

[Αρετή Κυπραίου]

Καλησπέρα.

Θα ήθελα να απαντήσω πολύ γενικά σε κάποια από τα θέματα που αναφέρετε.

 

Καταρχάς η περίοδος της εφηβείας είναι κάτι που μπορεί να βιώνεται εντελώς διαφορετικά σε κάθε παιδί, ακόμα και αν τα παιδιά ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

 

Επίσης, η εφηβεία είναι όντως μια πολύ δύσκολη περίοδος και για τα παιδιά και για τους γονείς τους και πάρα πολύ συχνά χάνεται η μεταξύ τους επικοινωνία.

Όλες αυτές οι συμπεριφορές των παιδιών σας που αναφέρατε είναι δείγματα ψυχικής υγείας παιδιών αυτής της ηλικίας!

Είναι εντελώς φυσιολογικές και παροδικές.

 

Η εφηβεία είναι μια μεταβατική περίοδος ανάμεσα στην παιδική ζωή και στην ενηλικίωση και τα παιδιά σας προσπαθούν να γίνουν ανεξάρτητα ενώ παράλληλα στηρίζονται πάνω σας!!

Είναι εντελώς φυσιολογικό για έναν έφηβο να εναντιώνεται στους γονείς του και να μην θέλει να είναι «μαμόθρεφτο». Αυτό το κάνει γιατί θέλει να βρει τον εαυτό του και να δημιουργήσει την δική του ταυτότητα, προσπαθώντας κάθε μέρα να διαφοροποιήσει τον εαυτού του από τους γονείς του!

Άρα, κάθε κουβέντα που λένε οι γονείς στους εφήβους ενάντια σε αυτό που κάνουν, τους κάνει να το θέλουν ακόμη περισσότερο!

Είναι η πορεία τους και η μάχη τους για να γίνουν ενήλικες ανεξάρτητοι από τους γονείς τους!

Γιʼαυτό και αυξάνονται οι εντάσεις και οι καβγάδες και οι γονείς καλό είναι να προσπαθούν να τους περιορίζουν όσο γίνεται περισσότερο, αν και καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι

πάντα μπορούμε να βγάζουμε κάτι καλό από αυτούς.

 

Διάβασα από κάποιος μητέρες ότι κάνουν «υπομονή».

Όσο κι αν είναι δύσκολο, αυτή είναι μία από τις «δουλειές» των γονιών!! Να κάνουν πολλή υπομονή! Να είναι εκεί για τα παιδιά τους και να τους το δείχνουν, όσο κι αν ένας έφηβος θυμώνει με αυτούς!

Οι έφηβοι διεκδικούν με πάθος την αυτονομία τους ενώ παράλληλα αναζητούν την σιγουριά και την ασφάλεια των γονιών τους. Κάτι που δεν πρέπει να ξεχνούν όσοι μεγαλώνουν παιδιά είναι ότι οι γονείς είναι ο καθρέφτης των παιδιών τους. Η εικόνα που δημιουργούν για τον εαυτό τους στηρίζεται πάνω σε αυτήν που θεωρούν ότι έχουν οι γονείς τους για αυτά!

Αυτά για αρχή...

 

 

Το θέμα της εφηβεία είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται σε λίγες μόνο γραμμές.

Προσπάθησα απλώς να σκιαγραφήσω κάποια γενικά πράγματα και θα χαρώ πολύ αν μπορέσω να απαντήσω και σε συγκεκριμένους προβληματισμούς σας.

[Γλύκα]

Καλησπέρα.

Θα ήθελα να απαντήσω πολύ γενικά σε κάποια από τα θέματα που αναφέρετε.

 

Καταρχάς η περίοδος της εφηβείας είναι κάτι που μπορεί να βιώνεται εντελώς διαφορετικά σε κάθε παιδί, ακόμα και αν τα παιδιά ανήκουν στην ίδια οικογένεια.

 

Επίσης, η εφηβεία είναι όντως μια πολύ δύσκολη περίοδος και για τα παιδιά και για τους γονείς τους και πάρα πολύ συχνά χάνεται η μεταξύ τους επικοινωνία.

Όλες αυτές οι συμπεριφορές των παιδιών σας που αναφέρατε είναι δείγματα ψυχικής υγείας παιδιών αυτής της ηλικίας!

Είναι εντελώς φυσιολογικές και παροδικές.

 

Η εφηβεία είναι μια μεταβατική περίοδος ανάμεσα στην παιδική ζωή και στην ενηλικίωση και τα παιδιά σας προσπαθούν να γίνουν ανεξάρτητα ενώ παράλληλα στηρίζονται πάνω σας!!

Είναι εντελώς φυσιολογικό για έναν έφηβο να εναντιώνεται στους γονείς του και να μην θέλει να είναι «μαμόθρεφτο». Αυτό το κάνει γιατί θέλει να βρει τον εαυτό του και να δημιουργήσει την δική του ταυτότητα, προσπαθώντας κάθε μέρα να διαφοροποιήσει τον εαυτού του από τους γονείς του!

Άρα, κάθε κουβέντα που λένε οι γονείς στους εφήβους ενάντια σε αυτό που κάνουν, τους κάνει να το θέλουν ακόμη περισσότερο!

Είναι η πορεία τους και η μάχη τους για να γίνουν ενήλικες ανεξάρτητοι από τους γονείς τους!

Γιʼαυτό και αυξάνονται οι εντάσεις και οι καβγάδες και οι γονείς καλό είναι να προσπαθούν να τους περιορίζουν όσο γίνεται περισσότερο, αν και καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι

πάντα μπορούμε να βγάζουμε κάτι καλό από αυτούς.

 

Διάβασα από κάποιος μητέρες ότι κάνουν «υπομονή».

Όσο κι αν είναι δύσκολο, αυτή είναι μία από τις «δουλειές» των γονιών!! Να κάνουν πολλή υπομονή! Να είναι εκεί για τα παιδιά τους και να τους το δείχνουν, όσο κι αν ένας έφηβος θυμώνει με αυτούς!

Οι έφηβοι διεκδικούν με πάθος την αυτονομία τους ενώ παράλληλα αναζητούν την σιγουριά και την ασφάλεια των γονιών τους. Κάτι που δεν πρέπει να ξεχνούν όσοι μεγαλώνουν παιδιά είναι ότι οι γονείς είναι ο καθρέφτης των παιδιών τους. Η εικόνα που δημιουργούν για τον εαυτό τους στηρίζεται πάνω σε αυτήν που θεωρούν ότι έχουν οι γονείς τους για αυτά!

Αυτά για αρχή...

 

 

Το θέμα της εφηβεία είναι τεράστιο και δεν εξαντλείται σε λίγες μόνο γραμμές.

Προσπάθησα απλώς να σκιαγραφήσω κάποια γενικά πράγματα και θα χαρώ πολύ αν μπορέσω να απαντήσω και σε συγκεκριμένους προβληματισμούς σας.

 

ευχαριστούμε πολύ, κάθε άλλη συμβουλή θα ήταν καλοδεχούμενη...

[Αρετή Κυπραίου]

ευχαριστούμε πολύ, κάθε άλλη συμβουλή θα ήταν καλοδεχούμενη...

 

Χαίρομαι που βρήκατε την απάντησή μου χρήσιμη.

Η αλήθεια είναι το θέμα της εφηβείας, όπως θα έχετε διαπιστώσει όσοι γονείς μεγαλώνετε εφήβους είναι πολυδιάστατο,

και η συμπεριφορά των εφήβων πολύπλοκη, όπως και η δική μας απέναντί τους.

Θα χαρώ πολύ να συζητήσουμε ό,τι πιθανόν σας απασχολεί ή σας προβληματίζει.

[almak]

......Η αλήθεια είναι το θέμα της εφηβείας, όπως θα έχετε διαπιστώσει όσοι γονείς μεγαλώνετε εφήβους είναι πολυδιάστατο,

και η συμπεριφορά των εφήβων πολύπλοκη, .............

ναι το έχουμε διαπιστώσει .

Ο μεγάλος είναι 14,5 και ο μικρός 13 και αυτιστικός.

Είμαστε μες την τρελή χαρά:lol:

[Αρετή Κυπραίου]

ναι το έχουμε διαπιστώσει .

Ο μεγάλος είναι 14,5 και ο μικρός 13 και αυτιστικός.

Είμαστε μες την τρελή χαρά:lol:

 

Το φαντάζομαι!!!

Ωστόσο από την απάντησή σας καταλαβαίνω

ότι μάλλον έχετε βρει κάποιο τρόπο να μπορείτε να αντεπεξέρχεστε αποτελεσματικά σε ορισμένες από τις "δύσκολες" καταστάσεις που βιώνετε.

Τουλάχιστον το ελπίζω!

[almak]

Το φαντάζομαι!!!

Ωστόσο από την απάντησή σας καταλαβαίνω

ότι μάλλον έχετε βρει κάποιο τρόπο να μπορείτε να αντεπεξέρχεστε αποτελεσματικά σε ορισμένες από τις "δύσκολες" καταστάσεις που βιώνετε.

Τουλάχιστον το ελπίζω!

Δεν έχω παράπονο.

Η αλήθεια είναι όπως την είπατε.

Χαιρόμαστε την κάθε πρόοδο του , όπως επίσης έχουμε δει πως ακόμα και μέσα από τις "παραξενιές του" υπάρχει γέλιο αλλά και δίαυλος επικοινωνίας

 

Η εφηβεία όμως που είναι και το θέμα μας... επιεικός δεν "πάιζεται". Τα νεύρα πρέπει να είναι ατσάλινα ή ανύπαρκτα

Προσωπικά μερικές φορές το ξεχνάω πως τα παιδιά μου είναι σε αυτήν την φάση κι επανέρχομαι όταν βλέπω πως χάνω και την επικοινωνία μαζί τους.

[Marjorie]

ΜΗΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΕΡΑΣΕΤΕ, ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ, ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΦΗΒΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Οταν καθομαι και διαβαζω αυτα που γραφετε σκεφτομαι " Αυτα λενε κι οι δικοι μου γονεις;;" Ζηλευω οταν ακουω για τις εξομολογησεις των παιδιων σας σε θεματα καρδιας και ερωτα γιατι εγω ποτε δεν τα συμμεριζομαι αυτα με την μητερα μου... Και επισης δεν μπορειτε να φανταστειτε (μιλαω εκ μερους ολων των εφηβων) ποσο πολυ μας εξοργιζετε οταν εχουμε τις μαυρες μας και εσεις συνεχιζετε να απαιτειται να γινει το δικο σας... Μερικες φορες συμβαινουν πραγματα που ντρεπομαστε να τα πουμε στους γονεις μας και τα εκδηλωνουμε με οργη, φωνες, τσακωμους, εσωστρεφεια και κ.λ.π. Γνωριζω οτι σε αυτη την περιοδο μπορει τα παδια σας να σας αντιμετωπιζουν μερικες φορες σαν εχθρους αλλα αυτο συμβαινει για καποιους λογους και αν μας πλησιασετε (φιλικα και στοργικα παντα) να μαθετε και τον λογο. Και δεν το πιστευω οτι πολλες φορες φωναζετε σε κοριτσια κατα την διαρκεια της περιοδου τους... Θελετε να κοπανησουν καμια πορτα και να εξαφανιστουν για καμια εβδομαδα;;;;

 

Οσο για τις απαιτησεις σκεφτειτε μερικες, δεν ειναι ολες ακραιες. Και κυριως αν ετσι πιστευετε βαλ'τε περιορισμους. Π.χ η μητερα μου με αφησε να κανω την περιβοητη μοβ ανταυγεια που ζητουσα ΑΛΛΑ μου ξεκαθαρισε απο την αρχη οτι θα πηγαιναμε σε δικο της κομμωτηριο.. Προσπαθηστε να μας καταλαβετε μερικες φορες και δεν θα χασετε το εγγυαμαι!!!!

[akamatra]

Χαίρομαι που βρήκατε την απάντησή μου χρήσιμη.

Η αλήθεια είναι το θέμα της εφηβείας, όπως θα έχετε διαπιστώσει όσοι γονείς μεγαλώνετε εφήβους είναι πολυδιάστατο,

και η συμπεριφορά των εφήβων πολύπλοκη, όπως και η δική μας απέναντί τους.

Θα χαρώ πολύ να συζητήσουμε ό,τι πιθανόν σας απασχολεί ή σας προβληματίζει.

 

Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω εδώ (μπορείτε να το μεταφέρετε).

Ο γιος μου είναι 10,5 ετών και φέτος αποκτήσε και αδερφάκι. η προεφηβεία σε συνδυασμό με τη γέννηση του παιδιού.....

Νομίζωότι χάνω την επικοινωνία και τη σχέση που είχα με το παιδί μου

μερικές φορές φωνάζω και μετά το μετανιώνω. Πώς μπορώ να βοηθήσω το γιό μου και τον εαυτό μου

Ευχαριστώ

[DARDES]

Θα'θελα και εγώ να θέσω τους προβληματισμούς μου,παρόλο που η κόρη μου είναι στα 9,αλλά τα συμπτώματα προεφηβείας είναι υπαρκτά.Σωματικά έχει εμφανίσει τριχοφυία στις μασχάλες και στην ήβη.Ρωτώντας τον παιδίατρο μας είπε ότι δεν είναι απίθανο να συμβεί και να μην ανησυχούμε.Ομως οι φίλες της το σχολίασαν,πράγμα για το οποίο στεναχωρέθηκε....Ωρες-ώρες διαπιστώνω ότι τα παιδιά γίνονται πολύ σκληρά...Δεν ξέρω πως να της φερθώ...

[DARDES]

Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω εδώ (μπορείτε να το μεταφέρετε).

Ο γιος μου είναι 10,5 ετών και φέτος αποκτήσε και αδερφάκι. η προεφηβεία σε συνδυασμό με τη γέννηση του παιδιού.....

Νομίζωότι χάνω την επικοινωνία και τη σχέση που είχα με το παιδί μου

μερικές φορές φωνάζω και μετά το μετανιώνω. Πώς μπορώ να βοηθήσω το γιό μου και τον εαυτό μου

Ευχαριστώ

Έχω 2 κόρες με διαφορά 7 ετών και απ' την αρχή αντιμετώπισα με περισσότερη στοργή την πρώτη κόρη.Και ξέρεις γιατί?Δεν ήθελα να χαθεί το σημείο επαφής μας.Το μωρό δεν απαιτεί διαλόγους και κατευθύνσεις.Του προσφέρεις την καθημερινή του φροντίδα όσο απαιτείται για βρέφος.Ένα παιδάκι όμως που πηγαίνει σχολείο,έχει φίλους,έχει προβληματισμούς και πρέπει να παίρνει τις απαντήσεις του ανά ώρα και λεπτό.Γι αυτό το λόγο και μέσα στο γενικότερο κλιμα που καλλιεργήσαμε στο σπίτι μας το μωρό έχει προσαρμοστεί και είναι και αυτή πολύ κοντά στην καθημερινότητα της μεγάλης μας κόρης.

Δεν ξέρω αν βοήθησα...

Χαιρετώ

[sophiesch]

Αγαπητή DARDES,

 

Η κόρη μου άρχισε να έχει αυτά περί τριχοφυίας στη ίδια περίπου ηλικία με την δική σου (τώρα είναι 11ετών). Είχαμε πολλά σχόλια από συμμαθήτριες. Το μόνο που έκανα είναι να της περάσω το μήνυμα ότι είναι κάτι φυσιολογικό και γίνεται σταδιακά γυναίκα! Το ξεπεράσαμε τόσο πολύ ώστε φτάσαμε σε σημείο να εύχεται και να ανυπομονεί να της έρθει περίοδος. Αυτό το καλοκαίρι θα ξυριστούμε κιόλας! Ολα είναι απλά. Αρκεί να την συμβουλέψεις ότι δεν πρέπει να δίνει σημασία σε όσα λέγονται και σχολιάζονται γιατί μόνο την καρδιά της θα χαλάει, και τη ζωή δεν πρέπει να μας την χαλάει κανείς. Θα πρέπει να την απολαμβάνουμε! Κάντην να ενσταθεί ότι εκείνη αναπτυχθεί πιο γρήγορα από τις φίλες της, ίσως ψηλώσει και περισσότερο. Κάντην να ανυψωθεί το ηθικό της και σύντομα θα το ξεπεράσει. Τουλάχιστον εμείς το ξεπεράσαμε. Καλό κουράγιο. Εμείς είμαστε στο σημείο της μερικής αμφισβήτησης και της συνεχής γκρίνιας! Μας φταίνε τα ρούχα μας, το δωμάτιό μας, ακόμη και ο αέρας που αναπνέουμε....

 

Τέλος θα ήθελα να αναφέρω ότι αν έχει έστω και λιγάκι στήθος αγόραστε μαζί της ένα μικρό μπουστάκι (κυκλοφορούν υπέροχα μπουστάκια ειδικά για μικρά κορίτσια). Ετσι θα ενσταθεί πιο γυναίκα, αλλά πάλι μην την πιέσεις αν δεν το θέλει πραγματικά.

 

Φιλάκια.

[DARDES]

Αγαπητή SOPIESCH,

σ΄ευχαριστώ για την απάντησή σου.Ειλικρινά δεν περίμενα ότι απο τόσο μικρή ηλικία θα αντιμετώπιζα προβλήματα εφηβείας(?).Πάντως και εμένα που είναι 9 ετών η κόρη μου εμφανίζει επαναστατικές διαθέσεις και ώρες ώρες βγάζει τέτοια γλώσσα που απορούμε με τον πατέρα της τι παιδί μεγαλώσαμε....

Όσον αφορά τα μπουστάκια έχουμε αποκτήσει συλλογή(...).Δεν τα βγάζει απο πάνω της.

Ελπίζω να έχω κουράγιο να αντέξω στις αντιξοότητες της εφηβείας,γιατί βλέπεις και εγώ δουλεύω αφενός και αφετέρου έχω και μια μικρή μόλις 2 ετών,που και αυτή θέλει τα δικά της.

 

Κουράγιο σ΄όλες τις εργαζόμενες μαμάδες,συζύγους,νοικοκυρές και ότι άλλο είμαστε!!!!!!!!

Την καλημέρα μου:grin:

[Αρετή Κυπραίου]

Δεν ξέρω αν πρέπει να γράψω εδώ (μπορείτε να το μεταφέρετε).

Ο γιος μου είναι 10,5 ετών και φέτος αποκτήσε και αδερφάκι. η προεφηβεία σε συνδυασμό με τη γέννηση του παιδιού.....

Νομίζωότι χάνω την επικοινωνία και τη σχέση που είχα με το παιδί μου

μερικές φορές φωνάζω και μετά το μετανιώνω. Πώς μπορώ να βοηθήσω το γιό μου και τον εαυτό μου

Ευχαριστώ

Θα ήθελα πρώτον να σας ζητήσω συγγνώμη που δεν είχα απαντήσει τόσο καιρό στον προβληματισμό σας.

Μάλλον θα είχα σκεφτεί ότι θα απαντήσω αλλά προφανώς το αμέλησα και το βρήκα τυχαία σήμερα...

Με αφορμή αυτό θα ήθελα να παραθέσω κάποια γενικά σχόλια και σκέψεις μου για τους γονείς που έχουν παιδιά στην εφηβεία αλλά και που είναι βέβαια σημαντικά για όλες τις ηλικίες.

 

Είναι πάρα πολύ σημαντικό για ένα παιδί να το ακούν οι γονείς του και να του αφιερώνουν χρόνο κατά τον οποίο δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο.

Είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορούν να κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους, να τους δείχνουν πως είναι ό,τι πιο σπουδαίο υπάρχει στη ζωή τους, αφιερώνοντάς τους λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους,

όχι μόνο όταν κάτι έχει συμβεί αλλά καθημερινά.

Μπορούμε να παίρνουμε αφορμή από τα πάντα για να συζητήσουμε με το παιδί μας ή απλά για να του δείξουμε ότι είμαστε εκεί.

Από μία ταινία, από κάτι που συνέβη στο δρόμο, στο σχολείο, στη δουλειά μας, από κα΄τι που ακούσαμε στις ειδήσεις...Μπορούμε να του μιλάμε και για προσωπικά μας θέματα, διαλέγοντας, βέβαια, τα πιο "ανώδυνα"!!

Παράλληλα, καλό είναι να θυμόμαστε ότι όταν ένα παιδί δείχνει ότι θέλει να μας μιλήσει, καλό είναι να έχουμε όλη μας την προσοχή στραμμένη επάνω του και να το νιώθει αυτό και το ίδιο το παιδί.

Λίγες είναι οι δουλειές που δεν μπορούν να περιμένουν για λίγα λεπτά! Εάν όση ώρα μας μιλάει το παιδί οι γονείς βλέπουμε τηλεόραση ή διαβάζουν εφημερίδα, μπορεί να πιστέψει ότι δεν θεωρούμε σημαντικά αυτά που έχει να μας πει.

Τα παιδιά έχουν μια εικόνα για τον εαυτό τους, φτιαγμένη από αυτήν που νομίζουν ότι έχουν οι γονείς για αυτά.

Με άλλα λόγια, οι γονείς είναι ο καθρέφτης των παιδιών τους.

Έτσι, το να υποτιμούν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, τα κάνει να υποτιμούν τον εαυτό τους.

Εάν όμως εμείς τους δείχνουν οι γονείς ότι είναι σημαντικά, θα το πιστέψουν και αυτά!

Τι γίνεται όμως σε περιπτώσεις σαν την δική σας που υπάρχει ένα μωρό ακόμα πιο «απαιτητικό» στο σπίτι

ή ένα μικρό παιδί που θέλει όλη μας την προσοχή στραμμένη πάνω του αλλά και το δείχνει κιόλας,

ενώ ένα μεγαλύτερο παιδί μπορεί και να το αποσιωπά;

Η αλήθεια είναι ότι η γέννηση ενός δεύτερου παιδιού πάντα φέρνει κάποιου είδους αναταραχή στο πρώτο, πόσο μάλλον όταν είναι σε αυτήν την κρίσιμη ηλικία!!!

Εννοείται ότι ο χρόνος σας θα είναι αρκετά περιορισμένος λόγω του μωρού και ότι δεν θα μπορείτε να ασχοληθείτε με το γιο σας όσο και όποτε θέλετε!!

'Δυστυχώς' όμως...όπως και η ίδια θα έχετε αντιληφθεί

ο έφηβος γιος σας έχει ανάγκη την ίδια προσοχή που είχε και πριν και ακόμη περισσότερη, ακόμα και αν δεν το δείχνει.

Ωστόσο, ίσως τα πράγματα να είναι πιο εύκολα από το να είχατε ένα μικρότερης ηλικίας παιδί. Τι εννοώ...

Από τη μία το ότι είναι σε αυτήν την ηλικία δεν σημαίνει ότι από μόνος του καταλαβαίνει ότι με ένα μωρό στο σπίτι η μαμά εννοείται ότι δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί μαζί του όσο θα ήθελε.

Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να του το εξηγήσετε ξανά και ξανά.

Για το λόγο αυτό όμως είναι καλό που είναι μεγάλος.

Μπορείτε να το συζητάτε μαζί του και αυτό είναι κάτι πολύ πολύ σημαντικό.

Να του υπενθυμίζετε συνεχώς πόσο δεν έχει αλλάξει τίποτα στην αγάπη σας για αυτόν

και στο πόσο σημαντικός και μοναδικός είναι για εσάς.

Αυτό είναι κάτι που θα το έχει πολλή ανάγκη τώρα όσο και αν δεν το δείχνει, θέλοντας να φανεί ανεξάρτητος και επειδή μεγαλώνει

αλλά και επειδή μπορεί να ʽπληγώνεταιʼ που δεν του αφιερώνετε τόσο χρόνο.

Από την άλλη, οι απλές διαβεβαιώσεις είναι κάτι που δεν φτάνει.

Όσο δύσκολο και εξαντλητικό και αν είναι με την κούραση που έχετε να είστε και μαμά εφήβου και μωρού – σαν άθλος ακούγεται!!-

πιστεύω ότι θα πρέπει να βρίσκετε το κουράγιο και την υπομονή

να είστε εκεί για τον γιό σας.

Δεν θεωρώ απαραίτητο το να κάθεστε μαζί του χωρίς να κάνετε τίποτα. Μπορείτε, για παράδειγμα, να παίζετε με το μωρό

και παράλληλα να μιλάτε μαζί του.

Ή να του λέτε ότι μπορεί να κάνω αυτή τη δουλειά ή την άλλη ή να ασχολούμαι με το μωρό

'αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι εδώ για σένα και ότι δεν μπορώ να σε ακούσω'.

Βρίσκοντας, βέβαια, και λίγο αποκλειστικό χρόνο για τους δυο σας...

Θα ήταν καλό επίσης να προσπαθήσετε

να διατηρήσετε σταθερά όσα πράγματα μπορείτε ίδια στην καθημερινότητά του.

Αυτό θα του δείχνει και πρακτικά ότι δεν 'παραγκωνίστηκε'.

Για παράδειγμα, εάν τρώγατε μαζί να προσπαθήσετε να το διατηρήσετε, έστω κι αν έχετε το μωρό αγκαλιά ή παράλληλα παίζεται μαζί του.

Ή να το πηγαίνει στις εξωσχολικές δραστηριότητες όποιος το πήγαινε και πριν κ.τ.λ.

Να μην αλλάξετε, δηλαδή ό,τι μπορείτε από τις παλιές σας συνήθειες.

Σταματώ εδώ γιατί φαντάζομαι ότι από το Μάιο κάπως θα έχει διαμορφωθεί η κατάσταση και ή θα έχετε βρει κάποιες ισορροπίες

ή θα είστε μάλλον αρκετά ʽπελαγωμένηʼ όπως και σχεδόν κάθε μητέρα εφήβου!!!

Περιμένω την απάντησή σας και ...λογικά θα την δω γρηγορότερα!!

[akamatra]

Eυχαριστώ για την απαντησή σας, έστω και καθυστερημένη είναι σημαντική...

Από τότε , προσπαθήσαμε και νομίζω το πετύχαμε, να εκφράζει τα συναισθήματα του π.χ ζήλια, χωρίς να νιώθει ενοχές γιατί είναι φυσιολογικό και όλοι βιώνουμε τέτοια συναισθήματα...

Στις εξωσχολικές δραστηριότητες (όπου είναι δυνατόν) πολλές φορές πηγαίνει μόνος του και πραγματικά αισθάνεται "μεγάλος"...

Βεβαια εγώ είμαι μες στο άγχος και εννοείται μιλάμε όταν φτάσει. Το καλό είναι ότι μένουμε στην επαρχία...

Προσπαθούμε να είμαστε όλοι μαζί κάποιες ώρες π.χ το μωρό στο πάρκο παίζει, εγώ σιδερώνω και ο Δημήτρης να μας διαβάζει κάτι ή να μας μιλάει για ότι θέλει.

Νομίζω ότι είναι καλύτερα...

Εκείνο που δε συγχωρώ στον εαυτό μου είναι ότι πολλές φορές φωνάζω (γιατί το μωρό μπουσουλάει και με τους φίλους του σκορπίζουν παιχνίδια, οπότε κινδυνεύει να πνιγεί. γιατί όταν είναι μόνος του ξέρει ότι δεν πρέπει να περνάει πολλές ωρες με Η/Υ, playstation κλ. ενώ όταν έρχονται οι φίλοι θέλουν μόνο τέτοια παιχνίδια...). Η απάντησή του είναι σταθερή: μη φωνάζεις!

Τι να πω αφού έχει δικιο. Το καλό είναι ότι πάντα του έλεγα ότι κανείς δεν είναι τέλειος και οι γονείς πολλές φορές κάνουν λάθη...

Περνάει αρκετό χρόνο με τον μπαμπά του...

Τώρα με το σχολείο, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, το μωρό, τη δουλειά και το σπίτι (βοηθάει και ο σύζυγος) να δω τι θα κάνω... Ελπίζω να τα καταφέρω...

(Συγνώμη αλλά το μωρό κλαίει....Ούτε διάβασα τι έγραψα...)

[anjelica]

πιστευω οτι η εφηβεια τελικα ειναι δυσκολη.... για τους γονεις και περισσοτερο για τις μαμαδες.

Ο γιος μου ειναι στα 18 και η κορη μου στα 16. Ετρεμα την εφηβεια -απ οτι ακουγα - και ελεγα... τι θα συναντησω? Κι ομως.. τελικα δεν ηταν τπτ, εκτος απ τα ξεσπασματα που ολα τα παιδια περνανε... νευρα, γκρινια, απομονωση. Περασαμε πολυ νορμαλ την εφηβεια.. ημουν κοντα τους βεβεια σε ο,τι χρειαζονταν για κουβεντα και πολλες φορες παρεβλεπα πραγματα, εκανα την κουφη δηλ. Τελικα ειναι μια φαση κι η εφηβεια που ολοι περνανε ... Δεν πρεπει να μας αγχωνει καθολου. Με υπομονη, κουβεντα, και μια δοση χιουμορ περναει.....