Φιλία και ερχομός παιδιού

[sesame]

Τώρα εγώ, με 2 παιδιά θα σου έλεγα και τηλέφωνο να πάρεις -κι ας ενοχλήσεις, είναι καλύτερο από το να χάνεσαι- και επίσκεψη να πας -κι ας είναι καταχείμωνο αρκεί να μην είσαι άρρωστη.

Μπορεί να μιλήσεις με τη φίλη σου μόνο για 1'. Δεν πειράζει. Το ενδιαφέρον καταγράφεται και βοηθαει και τη φιλία σας και την ψυχολογία σας.

Επίσης, σε μια επίσκεψη δεν είναι απαραίτητο ουτε καν να πλησιάσεις το μωρό αν κρίνεις ότι μπορεί να το κολλήσεις κάτι. Αγκαλιές κλπ μπορούν να περιμένουν.

 

 

 

Παίρνω τηλ.. αλλά πιο σπάνια από ότι την έπαιρνα πριν.......και ειλικρινά σκέφτομαι συνέχεια μην ξυπνήσω το μωρό, μην την αγχώσω....κι εγώ δυο παιδιά έχω και οι ιώσεις μας ταλαιπωρούν αρκετά.......όπως το κόβω εγώ οι επισκέψεις θα αρχίσουν όταν πιάσει η άνοιξη...να ξεπεταχτεί και το μωρό....

Με τις φίλες μου δεν παρεξηγούμαι, ούτε παρεξηγούνται.....ευτυχώς δηλαδή!!

Πάντα βρίσκουμε τη χρυσή τομή.....εξάλλου είμαστε φίλες χρόνια ολόκληρα....

[Ellemphriem]

Δεν ειναι ζηλια, δεν ειναι αδιαφορια, δεν ειναι τπτ περιπλοκο. Ειναι διαφορετικες φασεις στις ζωες σας εντελως. Απολυτα λογικο και κατανοητο και για τις 2 πλευρες. Ο χρονος θα δειξει αν θα παραμεινουν φιλες. Και εγω χαθηκα για 2 χρονια με την κολλητη μου και καναμε μηνες να μιλησουμε. Ε, τωρα αρχισαμε να ξαναβρισκομαστε και την λατρευει και η μικρη και μιλαμε καθε μερα. Αληθινος φιλος για μενα ειναι αυτος που μπορεις να κανεις να του μιλησεις 1 χρονο αλλα οταν τον παρεις θα ειναι εκει να μιλήσετε σαν να μην περασε μια μερα, να σε βοηθησει και να ερθει να σε δει Σπανιοι αλλα υπαρχουν.........

[missirlou]

Δεν ειναι ζηλια, δεν ειναι αδιαφορια, δεν ειναι τπτ περιπλοκο. Ειναι διαφορετικες φασεις στις ζωες σας εντελως. Απολυτα λογικο και κατανοητο και για τις 2 πλευρες. Ο χρονος θα δειξει αν θα παραμεινουν φιλες. Και εγω χαθηκα για 2 χρονια με την κολλητη μου και καναμε μηνες να μιλησουμε. Ε, τωρα αρχισαμε να ξαναβρισκομαστε και την λατρευει και η μικρη και μιλαμε καθε μερα. Αληθινος φιλος για μενα ειναι αυτος που μπορεις να κανεις να του μιλησεις 1 χρονο αλλα οταν τον παρεις θα ειναι εκει να μιλήσετε σαν να μην περασε μια μερα, να σε βοηθησει και να ερθει να σε δει Σπανιοι αλλα υπαρχουν.........

ναι...ετσι ειναι....

[sesame]

Δεν ειναι ζηλια, δεν ειναι αδιαφορια, δεν ειναι τπτ περιπλοκο. Ειναι διαφορετικες φασεις στις ζωες σας εντελως. Απολυτα λογικο και κατανοητο και για τις 2 πλευρες. Ο χρονος θα δειξει αν θα παραμεινουν φιλες. Και εγω χαθηκα για 2 χρονια με την κολλητη μου και καναμε μηνες να μιλησουμε. Ε, τωρα αρχισαμε να ξαναβρισκομαστε και την λατρευει και η μικρη και μιλαμε καθε μερα. Αληθινος φιλος για μενα ειναι αυτος που μπορεις να κανεις να του μιλησεις 1 χρονο αλλα οταν τον παρεις θα ειναι εκει να μιλήσετε σαν να μην περασε μια μερα, να σε βοηθησει και να ερθει να σε δει Σπανιοι αλλα υπαρχουν.........

 

Α μπράβο.....αυτός είναι ο αληθινός φίλος..........τα πες όλα με δυο λόγια!!

[antigoni84]

όταν έγιναν γονείς 2 φίλοι μου,ζευγάρι, το πρώτο που έκανα ήταν να ψωνίσω δώρα και να πάρω τηλέφωνο,μου είπαν να πάω αφού σαραντίσει,μετά να περάσουν έξι μήνες και ούτω καθ εξής,έχουν περάσει 2 χρόνια και δεν έχει δει κανένας το μωρό,οταν τηλεφωνούσα απαντούσαν με δυσκολία,μετά έπαψα να τηλεφωνώ,κάποια στιγμή έστειλαν προσκλητήριο βάπτισης με ταχυδρομείο,μένουμε 5 χιλιόμετρα απόσταση,δεν πήγα,κανένας φίλος δεν πήγε,δεν έκαναν ενα τηλέφωνο,ποιός ευθύνετε??

[gentriana]

όταν έγιναν γονείς 2 φίλοι μου,ζευγάρι, το πρώτο που έκανα ήταν να ψωνίσω δώρα και να πάρω τηλέφωνο,μου είπαν να πάω αφού σαραντίσει,μετά να περάσουν έξι μήνες και ούτω καθ εξής,έχουν περάσει 2 χρόνια και δεν έχει δει κανένας το μωρό,οταν τηλεφωνούσα απαντούσαν με δυσκολία,μετά έπαψα να τηλεφωνώ,κάποια στιγμή έστειλαν προσκλητήριο βάπτισης με ταχυδρομείο,μένουμε 5 χιλιόμετρα απόσταση,δεν πήγα,κανένας φίλος δεν πήγε,δεν έκαναν ενα τηλέφωνο,ποιός ευθύνετε??

 

Από τη μια το καταλαβαίνω, γιατί η καθημερινότητα με το παιδί σε ρουφάει και γίνεται όλος σου ο κόσμος. Εγώ το παραλληλίζω με κάποιους που μόλις ερωτευτούν και ζευγαρώσουν ξεχνάνε όλα τα άλλα, και φίλους και χόμπι και τα πάντα. Από την άλλη όμως, όταν σε μερικά χρόνια το παιδί δε θα σε χρειάζεται πια, το κενό κι η μοναξιά που θα νιώσεις θα είναι βαριά...

 

Κι αυτές οι φοβίες πια μην κολλήσουν τίποτα! Εντάξει, να φυλαχτείς, αλλά όχι και να γίνεις ερημίτης!

[antigoni84]

κάπως έτσι συμβαίνει,άσε που δεν νιώθω καλά σ ενα σπίτι που με αντιμετωπίζουν σαν λεπρό,δεν είμαι ανεύθυνη,αν είναι να πιάσω ενα μωρό θα πλύνω τα χέρια μου,άσε που αποφεύγω να το κάνω,εχω πάντος καταλάβει οτι οι περισσότεροι που εχουν παιδιά αποφεύγουν τις επαφές με εργένηδες

[gentriana]

κάπως έτσι συμβαίνει,άσε που δεν νιώθω καλά σ ενα σπίτι που με αντιμετωπίζουν σαν λεπρό,δεν είμαι ανεύθυνη,αν είναι να πιάσω ενα μωρό θα πλύνω τα χέρια μου,άσε που αποφεύγω να το κάνω,εχω πάντος καταλάβει οτι οι περισσότεροι που εχουν παιδιά αποφεύγουν τις επαφές με εργένηδες

 

Ως μαμά, εγώ προσωπικά, θα σου πω ότι, σαφώς δε βλέπω τους εργένηδες (τους μη γονείς θα έλεγα) ως λεπρούς, ούτε τους αποφεύγω, αλλά κάποιες φορές δε νιώθω άνετα να κάνω παρέα μαζί τους διότι, αφενός έχουμε λιγότερα κοινά αυτή τη στιγμή, κι αφετέρου μάλλον γίνομαι βάρος όταν έχω μαζί μου ένα μωρό με τις δικές του ανάγκες τις οποίες ο μη γονέας δεν μπορεί να κατανοήσει και ενδεχομένως να ενοχληθεί ή να βαρεθεί. Κι αυτό πάλι εξαρτάται από το άτομο.

[dimmi]

Η ζωή καθενός περνά φάσεις, αν είσαι στην ίδια φάση με τον άλλο είναι πιο εύκολο να κάνεις παρέα. Αν δεν, γνώμη μου είναι πως δεν χρειάζεται πίεση ή και ανησυχία.

Φάση είναι θα περάσει.

Ολα είναι θέμα timing.

 

Κάνω παρέα με κοπέλες που δεν έκανα πρίν, όταν είμασταν ελεύθερες και χωρίς να είμαστε έγγυες ή χωρίς παιδιά. Οπως και πολλοί φίλοι μου, κυρίως αρσενικούς είχα, εξαφανίστηκαν με το γάμο μου!

 

Σχετικά με τη ζήλεια που αναφέρθηκε, όταν κάποια κοπέλα έχει στόχο ζωής την οικογένεια και τα παιδιά κι συ τα έχεις αυτά, τότε ναι υπάρχει και η ζήλια.

Εμάς παντρεμένο φιλικό ζευγάρι δεν μπορεί να κάνει παιδί και καταλαβαίνω ότι αποφεύγει την παρέα την υπόλοιπη.

Μόλις κάνουν το παιδάκι τους όλα θα στρώσουν, εμείς είμαστε εκεί γι'άυτούς. Ολη η παρέα.

[Kira]

Γεια σας κι απο εμενα,αλλη μια απογοητευμενη απο τις πριν-μωρου παρεες της!

Γενικα ποτε δεν ημουν ιδιαιτερα κοινωνικο ατομο,αλλα παρολα αυτα,ειχα πάντα τις παρεες μου ,βγαιναμε πηγαιναμε η μια στο σπιτι της αλλης,και γενικα ειχα μια ομορφη"εργενικη ζωη".Και οταν παντρευτηκα ,και παλι μια χαρα ημασταν με τις παρεες μας,οι φιλες μου συμπαθουσαν πολυ τον αντρα μου(σε σημειο να του λενε ολα τα γκομενικα τους και να ζητανε την γνωμη του)καναμε παρεες και με αλλα ζευγαρια ,και μια χαρα.Οταν εμεινα εγκυος,και πάλι δεν χασαμε τις επαφες μας,οι φιλες μου επιδιωκαν να βγαινουμε μαζι,ακομα και οταν κανονιζαν για μπανιο στην θαλασσα ερχονταν να με παρουν για να μην οδηγω εγω,δεν ειχα καταλαβει οτι θα αλλαξει κατι.Οταν γεννησα τον πρωτο καιρο ερχονταν ολοι σπιτι μας,το σπιτι παντα ειχε κοσμο,κι εμεις δεν ημασταν ποτε υπερβολικοι με τις προλήψεις για τα νεογεννητα(εδω που μενω,πρεπει να εχεις 40ησει για να βγεις εξω,μολις πεσει ο ηλιος να μην μπει κανεις στο σπιτι και αλλα πολλα),το μωρο ηταν πολυ ησυχο ,και δεν μας δυσκολεψε,οποτε και με χαρα δεχομασταν τους φιλους στο σπιτι αφου δεν μπορουσαμε να βγουμε εμεις εξω.

Ολα αλλαξαν με τον καιρο,και σιγα σιγα μαλλον,αφου δεν μπορω να καταλαβω πως ακριβως φτασαμε στο σημειο να κανουμε παρεα μονο με 2 ζευγαρια,το ενα κι αυτο με ενα παιδακι,και το αλλο παντρεμενοι και που προσπαθουν να κανουν.Οι ελευθερες φιλες χαθηκαν ολες,αραια και που μπορει να παρουν κανενα τηλεφωνο,και ενω απο οτι ξερω βγαινουν,δεν εχουν κανει κινηση να μας καλεσουν κι εμας.

Το υποκριτικο ειναι που ρωτανε στο τηλεφωνο ή οταν συναντηθουμε κατω,τι κανει η μικρη μου ,και οτι θα εχει μεγαλωσει και πως περασε ο καιρος κτλ,και με κανουν και στεναχωριεμαι περισσοτερο,γιατι αν πραγματικα ενδιαφερονταν θα κανονιζαν να την δουν τοσο καιρο.

Γενικα εχω τοσο απογοητευθει απο την κατασταση,που δεν μου κανει εντυπωση για τιποτα,νιωθω απομονωμενη,προσπαθω να δω που εχω φταιξει,αν εχω κανει κατι λαθος,αλλα δεν μπορω να καταλαβω,οπως ημουν ειμαι,και ουτε εχει τυχει να μου εχουν προτεινει να παμε καπου και να εχω αρνηθει,εχω την ευχερια να αφησω το παιδι στην μητερα μου,η μικρη ειναι τωρα 2,5 χρονων,τα πραγματα ειναι πιο χαλάρα. κι αντι να ειμαι και εγω τωρα καλυτερα ,η ψυχολογια χαλια..

Δεν πιστευα ποτε οτι εγω θα κλειστω ετσι μεσα,οτι δεν θα εχω ορεξη να παω πουθενα,οτι εχω να βγω βραδυ πανω απο χρονο,και ουτε ορεξη να ψωνισω κατι για μενα δεν εχω ή να προσεξω τον εαυτο μου.

[sogni d'oro]

Το υποκριτικο ειναι που ρωτανε στο τηλεφωνο ή οταν συναντηθουμε κατω,τι κανει η μικρη μου ,και οτι θα εχει μεγαλωσει και πως περασε ο καιρος κτλ,και με κανουν και στεναχωριεμαι περισσοτερο,γιατι αν πραγματικα ενδιαφερονταν θα κανονιζαν να την δουν τοσο καιρο.

Ακριβώς τα ίδια, μόνο που απογοητεύτηκα απο αυτές τις φίλες και δεν νοιώθω απογοητευμένη. Ζούμε ότι καλύτερο!!! Έχουμε τα μωράκια μας!!! Οι φίλες αυτές αν είναι άνω των 35 θα θέλανε κάτι απο την ευτυχία σου. Εσύ θέλεις να την συμπληρώσεις. Μεγάλη διαφορά.

Αν το θέλεις πολύ κάνε εσύ ενα βήμα να βγείτε. Εγώ επειδή έχω χαλαστεί πολύ λέω οτι πολύ καλύτερα περνάω με το γιό μου παρά με 2 φίλες που πλέον δεν ενδιαφέρονατι για μένα.

[miamama]

θα σε θυμηθούν όταν θα έχουν απορίες για τα δικά τους παιδιά...

έχω απογοητευτεί πλήρως πλέον από φίλους...

πριν κάνω παιδί πήγαινα και βοηθούσα φίλες (και όχι μόνο)με τα νεογέννητα τους,στους γάμους τους,στις βαφτίσεις τους,στις μετακομίσεις τους...

όταν ήρθε η ώρα η δική μου όλοι άφαντοι...και πάντα η κλασική δικαιολογία "τρέχω"!!!!

μόνο αυτοί τρέχουν,εμείς ποτέ...

έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην χαλιέμαι πλέον,αλλά τζίφος!!!

[Kira]

Αχ βρε κοριτσια,εχω προσπαθησει πολυ για να μην με ενοχλέι πια το θεμα,αλλα δεν γινεται,ειδικα απο τη στιγμη που περναω πολλες ωρες μεσα στο σπιτι,(δουλευω μονο τον μισο χρονο δυστυχως),και οσο καθεσαι..σκεφτεσαι και αναλυεις..

Δεν ημουν και συνηθισμενη να ειμαι ετσι η αληθεια ειναι ,και αυτο χειροτερευει τα πραγματα.

οσο για την κινηση να προτεινω εγω να βγουμε,το εχω προσπαθησει με τον τροπο μου,τους εχω πει απο καιρο,οποτε θελουν να κανονισουν κατι να μου πουν,και θα παω,αλλα παντα καταληγαμε στο "οκ,θα παρουμε τηλεφωνο" και δεν γινεται τιποτα τελικα.Δεν θελω αμεσα να παρω και να προτεινω συγκεκριμενη μερα,γιατι νιωθω πως αφου τους εχω δωσει το ελευθερο,και δεν εχουν ορεξη,θα το κανουν αγγαριστικα αν τους παρω εγω.Νιωθω οτι θα δωσω την εντυπωση της"απεγνωσμενης για παρεα" και αυτο δεν με κανει να νιωθω καλα,ισα ισα μου χαλαει την διαθεση.Ειμαι 34,και οι φιλες μου στην ιδια ηλικια,οποτε ισως να ισχυει και αυτο που λες believe76, απλά δεν το ειχα σκεφτει ποτε ετσι εγω οταν ημουν ελευθερη,αλλα ναι,αυτο μπορει να συμβαινει.Θελω τα πραγματα να γινουν λιιιγο όπως πριν,να εχω τις παρεες μου,να μαζευομαστε στα σπιτια βλεποντας ταινιες όπως καναμε παλια,να πηγαινουμε τα καφεδακια μας γυναικοπαρεες τα μεσημερια,να βλεπω τις φιλες μου να χαιρονται με το κοριτσακι μου που καθε μερα κανει καινουριο,να μεγαλωσουμε και να γερασουμε μαζι,πολλα ζηταω;;:(

[tazoula82]

Εγω πάλι στο θέμα φιλίας ειμαι πολύ τυχερή αλλα και ατυχη ταυτοχρόνος γιατι τις εχω μακρια.Αυτες μενουν Πάτρα και γω Βόλο.Εφυγα οταν ήμουν 21 χρονών και τωρα ειμαι 30.Μενω Βόλο με τον άντρα μου και και τωρα εχουμε δυο παιδάκια.Λοιπόν απο τισ φίλες ήμουν η πρώτη που παντρευτηκα και εκανα οικογενεια.Ολα αυτα τα χρόνια μιλουσαμε καθε βδομαδα στο τηλεφωνο.Μαθαιναν και μαθαινα οτιδήποτε αφορούσε την ζωή τους,Ηταν κοντα μου στο γάμο μου.Ταξίδεψαν και ήρθαν Βόλο 2 μερες πριν το γάμο για να περασω μαζί τους τισ τελευταίες ωρες ως εργένησα.Οποτε κατεβαινα εγω Πατρα δεν υπήρχε περίπτωση να μην βρεθούμε σχεδόν καθημερινα.Φτανει η στιγμή που κάνω το πρωτο μου παιδάκι.Και πάλι μια μια με την σειρά της οποτε μπορουσαν ήρθαν Βόλο για να δουν τον μπέμπη.Ξαναρχονται στην Βάπτισή του εστω και αν ταξίδεψαν μονο για να ναι εδω μια μερα.Τωρα περιμένω και τις 3 απ'αυτες να ρθουν για το τριήμερο της καθαράς Δευτερας.Και οι 2 απο αυτες δεν εχουν ακομα παιδάκια.Μαλιστα το δευτερο τωρα μωρό μου θα το βαπτίσει μια απο αυτες.Είμαστε φίλες με καποιες απο 5 χρονών κοριτσάκια.Με τις αλλες απο το Λύκειο.Αλλα με ολες παρα πολύ δεμένες.Τωρα βεβαια σιγά σιγά ολες παντρευονται και σύντομα θα εχουν και αυτες παιδάκια οποτε ευχομαστε η φιλια μασ αυτη να συνεχιστεί και να βλεπουμε στο μέλλον και τα παιδιά μας να κανουν παρέα ολα μαζί.

[alepapa]

Οπως λένε και τα κορίτσια παραπάνω είναι απολυτως φυσιολογικό όλο αυτό που συμβαίνει...δεν είναι ζήλεια σε καμμία περίπτωση αλλά πιστεύω ότι δεν θέλουν να σε ενοχλήσουν γιατί μπορεί να μην έχουν κάνει οικογένεια αλλά καταλαβαίνουν την θέση σου και αισθάνονται άβολα να σε ενοχλούν συνέχεια...μπορείς να τις καλέσεις ένα απόγευμα σπίτι σου να δουν και μωρό και εσένα..Δεν νομίζω ότι θα αρνηθούν....ψυχραιμία θέλει και υπομονή εγώ πάντως έκανα πολλές νέες φίλες με παιδιά :p:p και έχω και δύο πολύ καλές από το σχολείο ακόμα...

Η φιλία στα δύσκολα φαίνεται αν είναι πραγματική!!!!

[Katerina.S]

Eγώ θα τα πω απο την πλευρά της γυναίκας που δεν έχει παιδί και όλοι στον κύκλο της έχουν παιδιά..

καταρχήν είναι παααρα πολύ άσχημο για εμάς που δεν έχουμε παιδιά να μας λένε ότι ζηλεύουμε, δεν είναι ζήλια...εγώ προσωπικά όταν κάποια απο τον κύκλο μας γεννάει και έχει σπίτι νεογέννητο δεν θα πάρω καν τηλέφωνο... θα στείλω μνμ για να μην ενοχλήσω, όπως επίσης δεν θα πάω ούτε σπίτι αν πρώτα δεν με καλέσουν...στην τελική σκέφτομαι πως η άλλη είναι λεχώνα δεν μπορεί τώρα να ασχολείται με τον χαβά το δικό μου.

εγώ έχω πάει άπειρες φορές σε παιδότοπο να πιω καφέ, σε παιδικό πάρτι, σε σχολικές γιορτές, στο πρώτο ποίημα, κτλ για όλα τα μωρά - παιδιά που έχουν οι δικοί μας, το κάνω και το χαίρομαι, πάντα εγώ είμαι αυτή που θα προσαρμόσει το πρόγραμμα της στο πρόγραμμα των μαμάδων για προκειμένου να δω τα μωρά και τις φίλες μου...(θα ξυπνήσω πχ Σάββατο στις 9 για να πάω στις 10 για καφέ έτσι ώστε στις 12 να είμαστε πίσω να ταΐσει η μητέρα το παιδί..δεν θα βγούμε το βράδυ για ποτό θα μείνουμε σπίτι γιατί το ζευγάρι που θα μας έρθει έχει παιδιά, θα κάνω το σπίτι μου κατάλληλο για παιδιά έτσι ώστε όταν έρχονται οι φίλοι μα τα παιδιά τους να είναι οικείο το σπίτι μας κ.α) και όλα αυτά φυσικά τα κάνω επειδή τα θέλω και όχι για να μην παρεξηγηθώ..

δεν έχω ζητήσει ποτέ απο τις φίλες μου να αφήσουν το παιδί τους (σε σύζυγο ή παππουδογιαγιάδες) για να πάμε για έναν καφέ μια ώρα βρε αδερφέ να τα πούμε, ποτέ όμως και καμία τους δεν το έχει κάνει απο μόνη της, αυτό εμένα με στεναχωρεί γιατί εγώ καταλαβαίνω τις δικές τους ανάγκες..

εκεί που θέλω λοιπόν να καταλήξω είναι πως δεν υπάρχει ζήλια (ακούγεται πολύ άσχημο αυτό) , απλά υπάρχει διαφορά φάσης όπως είπε και κάποια άλλη κοπέλα, καλό είναι να μην έχουμε μόνο απαιτήσεις απο τους φίλους μας, αλλά μπαίνουμε και στην θέση τους και να τους καταλαβαίνουμε και ιδιαίτερα όταν βλέπουμε πως εκείνοι μας καταλαβαίνουν.

[Kira]

Eγώ θα τα πω απο την πλευρά της γυναίκας που δεν έχει παιδί και όλοι στον κύκλο της έχουν παιδιά..

καταρχήν είναι παααρα πολύ άσχημο για εμάς που δεν έχουμε παιδιά να μας λένε ότι ζηλεύουμε, δεν είναι ζήλια...εγώ προσωπικά όταν κάποια απο τον κύκλο μας γεννάει και έχει σπίτι νεογέννητο δεν θα πάρω καν τηλέφωνο... θα στείλω μνμ για να μην ενοχλήσω, όπως επίσης δεν θα πάω ούτε σπίτι αν πρώτα δεν με καλέσουν...στην τελική σκέφτομαι πως η άλλη είναι λεχώνα δεν μπορεί τώρα να ασχολείται με τον χαβά το δικό μου.

εγώ έχω πάει άπειρες φορές σε παιδότοπο να πιω καφέ, σε παιδικό πάρτι, σε σχολικές γιορτές, στο πρώτο ποίημα, κτλ για όλα τα μωρά - παιδιά που έχουν οι δικοί μας, το κάνω και το χαίρομαι, πάντα εγώ είμαι αυτή που θα προσαρμόσει το πρόγραμμα της στο πρόγραμμα των μαμάδων για προκειμένου να δω τα μωρά και τις φίλες μου...(θα ξυπνήσω πχ Σάββατο στις 9 για να πάω στις 10 για καφέ έτσι ώστε στις 12 να είμαστε πίσω να ταΐσει η μητέρα το παιδί..δεν θα βγούμε το βράδυ για ποτέ θα μείνουμε σπίτι γιατί το ζευγάρι που θα μας έρθει έχει παιδιά κ.α) και όλα αυτά φυσικά τα κάνω επειδή τα θέλω και όχι για να μην παρεξηγηθώ..

δεν έχω ζητήσει ποτέ απο τις φίλες μου να αφήσουν το παιδί τους (σε σύζυγο ή παππουδογιαγιάδες) για να πάμε για έναν καφέ μια ώρα βρε αδερφέ να τα πούμε, ποτέ όμως και καμία τους δεν το έχει κάνει απο μόνη της, αυτό εμένα με στεναχωρεί γιατί εγώ καταλαβαίνω τις δικές τους ανάγκες..

εκεί που θέλω λοιπόν να καταλήξω είναι πως δεν υπάρχει ζήλια (ακούγεται πολύ άσχημο αυτό) , απλά υπάρχει διαφορά φάσης όπως είπε και κάποια άλλη κοπέλα, καλό είναι να μην έχουμε μόνο απαιτήσεις απο τους φίλους μας, αλλά μπαίνουμε και στην θέση τους και να τους καταλαβαίνουμε και ιδιαίτερα όταν βλέπουμε πως εκείνοι μας καταλαβαίνουν.

 

 

Μου θυμιζεις το εαυτο μου όταν ήμουν ελευθερη,και καποιες απο τις φιλες μου ηταν παντρεμενες με παιδια.Ετρεχα σε όλα και το εκανα με χαρα,προσπαθουσα να ειμαι διακριτικη ,και εβρισκα παντα χρονο,οταν αυτες μπορουσαν να βρεθουμε,και ολα οσα προαναφερεις!Ποτε δεν ενιωθα να ζηλευω,ίσα ίσα χαιρομουν με τις χαρες τους.Και οταν δεν κανονιζαν ποτε να συναντηθουμε μονες μας,απογοητευομουν κι εγω,αλλα εβγαινα με τις ελευθερες φιλες,και ετσι με τα χρονια αραιωσαν οι επισκεψεις στις παντρεμενες..

Γι αυτο και εγω τωρα ως παντρεμενη με παιδι,προσπαθω να βλεπω και την αλλη πλευρα,και γι αυτο ειμαι ανοιχτη στις προτασεις τους,αλλα δεν βλεπω αναταποκριση..

Οντως ειναι και η διαφορα φασης.. Πιστευω πως αν υπαρχει διαθεση και απο τις 2 πλευρες τοτε οι φιλιες μπορουν αν διατηρηθουν,αλλιως μονοπλευρα δεν γινεται τιποτα.

και συμφωνω οτι η πραγματικη φιλια ειναι αυτη που αντεχει στον χρονο

[iosifina123]

Eγώ θα τα πω απο την πλευρά της γυναίκας που δεν έχει παιδί και όλοι στον κύκλο της έχουν παιδιά..

καταρχήν είναι παααρα πολύ άσχημο για εμάς που δεν έχουμε παιδιά να μας λένε ότι ζηλεύουμε, δεν είναι ζήλια...εγώ προσωπικά όταν κάποια απο τον κύκλο μας γεννάει και έχει σπίτι νεογέννητο δεν θα πάρω καν τηλέφωνο... θα στείλω μνμ για να μην ενοχλήσω, όπως επίσης δεν θα πάω ούτε σπίτι αν πρώτα δεν με καλέσουν...στην τελική σκέφτομαι πως η άλλη είναι λεχώνα δεν μπορεί τώρα να ασχολείται με τον χαβά το δικό μου.

εγώ έχω πάει άπειρες φορές σε παιδότοπο να πιω καφέ, σε παιδικό πάρτι, σε σχολικές γιορτές, στο πρώτο ποίημα, κτλ για όλα τα μωρά - παιδιά που έχουν οι δικοί μας, το κάνω και το χαίρομαι, πάντα εγώ είμαι αυτή που θα προσαρμόσει το πρόγραμμα της στο πρόγραμμα των μαμάδων για προκειμένου να δω τα μωρά και τις φίλες μου...(θα ξυπνήσω πχ Σάββατο στις 9 για να πάω στις 10 για καφέ έτσι ώστε στις 12 να είμαστε πίσω να ταΐσει η μητέρα το παιδί..δεν θα βγούμε το βράδυ για ποτό θα μείνουμε σπίτι γιατί το ζευγάρι που θα μας έρθει έχει παιδιά, θα κάνω το σπίτι μου κατάλληλο για παιδιά έτσι ώστε όταν έρχονται οι φίλοι μα τα παιδιά τους να είναι οικείο το σπίτι μας κ.α) και όλα αυτά φυσικά τα κάνω επειδή τα θέλω και όχι για να μην παρεξηγηθώ..

δεν έχω ζητήσει ποτέ απο τις φίλες μου να αφήσουν το παιδί τους (σε σύζυγο ή παππουδογιαγιάδες) για να πάμε για έναν καφέ μια ώρα βρε αδερφέ να τα πούμε, ποτέ όμως και καμία τους δεν το έχει κάνει απο μόνη της, αυτό εμένα με στεναχωρεί γιατί εγώ καταλαβαίνω τις δικές τους ανάγκες..

εκεί που θέλω λοιπόν να καταλήξω είναι πως δεν υπάρχει ζήλια (ακούγεται πολύ άσχημο αυτό) , απλά υπάρχει διαφορά φάσης όπως είπε και κάποια άλλη κοπέλα, καλό είναι να μην έχουμε μόνο απαιτήσεις απο τους φίλους μας, αλλά μπαίνουμε και στην θέση τους και να τους καταλαβαίνουμε και ιδιαίτερα όταν βλέπουμε πως εκείνοι μας καταλαβαίνουν.

 

Με εκφράζεις απόλυτα!

[sofi@p]

Eγώ θα τα πω απο την πλευρά της γυναίκας που δεν έχει παιδί και όλοι στον κύκλο της έχουν παιδιά..

καταρχήν είναι παααρα πολύ άσχημο για εμάς που δεν έχουμε παιδιά να μας λένε ότι ζηλεύουμε, δεν είναι ζήλια...εγώ προσωπικά όταν κάποια απο τον κύκλο μας γεννάει και έχει σπίτι νεογέννητο δεν θα πάρω καν τηλέφωνο... θα στείλω μνμ για να μην ενοχλήσω, όπως επίσης δεν θα πάω ούτε σπίτι αν πρώτα δεν με καλέσουν...στην τελική σκέφτομαι πως η άλλη είναι λεχώνα δεν μπορεί τώρα να ασχολείται με τον χαβά το δικό μου.

εγώ έχω πάει άπειρες φορές σε παιδότοπο να πιω καφέ, σε παιδικό πάρτι, σε σχολικές γιορτές, στο πρώτο ποίημα, κτλ για όλα τα μωρά - παιδιά που έχουν οι δικοί μας, το κάνω και το χαίρομαι, πάντα εγώ είμαι αυτή που θα προσαρμόσει το πρόγραμμα της στο πρόγραμμα των μαμάδων για προκειμένου να δω τα μωρά και τις φίλες μου...(θα ξυπνήσω πχ Σάββατο στις 9 για να πάω στις 10 για καφέ έτσι ώστε στις 12 να είμαστε πίσω να ταΐσει η μητέρα το παιδί..δεν θα βγούμε το βράδυ για ποτό θα μείνουμε σπίτι γιατί το ζευγάρι που θα μας έρθει έχει παιδιά, θα κάνω το σπίτι μου κατάλληλο για παιδιά έτσι ώστε όταν έρχονται οι φίλοι μα τα παιδιά τους να είναι οικείο το σπίτι μας κ.α) και όλα αυτά φυσικά τα κάνω επειδή τα θέλω και όχι για να μην παρεξηγηθώ..

δεν έχω ζητήσει ποτέ απο τις φίλες μου να αφήσουν το παιδί τους (σε σύζυγο ή παππουδογιαγιάδες) για να πάμε για έναν καφέ μια ώρα βρε αδερφέ να τα πούμε, ποτέ όμως και καμία τους δεν το έχει κάνει απο μόνη της, αυτό εμένα με στεναχωρεί γιατί εγώ καταλαβαίνω τις δικές τους ανάγκες..

εκεί που θέλω λοιπόν να καταλήξω είναι πως δεν υπάρχει ζήλια (ακούγεται πολύ άσχημο αυτό) , απλά υπάρχει διαφορά φάσης όπως είπε και κάποια άλλη κοπέλα, καλό είναι να μην έχουμε μόνο απαιτήσεις απο τους φίλους μας, αλλά μπαίνουμε και στην θέση τους και να τους καταλαβαίνουμε και ιδιαίτερα όταν βλέπουμε πως εκείνοι μας καταλαβαίνουν.

μπράβο σου κοπέλα μου!!

[iosifina123]

Γενικά υπάρχει μια τάση από τις μικρομάνες, να πιστεύουν ότι όλοι της ζηλεύουν.

Εγώ έχω μεγάλο παιδί, αλλά στην αρχή κι εγώ έτσι ένιωθα, νόμιζα ότι επειδή έκανα παιδί είμαι ανωτέρου είδους!

 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν αυτό ως προτεραιότητα, είτε γενικά, είτε τη συγκεκριμένη περίοδο.

 

Μάλλον οι μανάδες αφοσιώνονται 100% στο μωρό και παραμελούν τις φίλες, θεωρώντας ότι αυτές έχουν τώρα έναν υψηλό σκοπό και οι άτεκνες είναι επιπόλαιες που τις νοιάζει η διασκέδαση και οι καφέδες.

[mmaria]

Γενικά υπάρχει μια τάση από τις μικρομάνες, να πιστεύουν ότι όλοι της ζηλεύουν.

Εγώ έχω μεγάλο παιδί, αλλά στην αρχή κι εγώ έτσι ένιωθα, νόμιζα ότι επειδή έκανα παιδί είμαι ανωτέρου είδους!

 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν αυτό ως προτεραιότητα, είτε γενικά, είτε τη συγκεκριμένη περίοδο.

 

Μάλλον οι μανάδες αφοσιώνονται 100% στο μωρό και παραμελούν τις φίλες, θεωρώντας ότι αυτές έχουν τώρα έναν υψηλό σκοπό και οι άτεκνες είναι επιπόλαιες που τις νοιάζει η διασκέδαση και οι καφέδες.

 

εγραψες!!!

αλλη καμια δεν γεννησε μονο η μαριω το γιαννη!

[iosifina123]

εγραψες!!!

αλλη καμια δεν γεννησε μονο η μαριω το γιαννη!

 

Δυστυχώς φίλη μου αυτό είναι μια παγίδα στην οποία πέφτει το 99,9999% των μωρομανάδων!

 

Πρέπει όμως να το καταλαβαίνουμε όσες το περνάμε ή το έχουμε περάσει αυτό, ότι κακοφαίνεται στους φίλους μας και δείχνει υπερβολικό. Κυρίως σε όσους δεν έχουν παιδιά. Όση κατανόηση και να υπάρχει, όταν εξαφανίζεσαι τελείως ή μιλάς όλη την ώρα για τα παιδιά, ο άλλος τρελαίνεται!

 

Διαφορά φάσεων

[Μαρία1982]

Μωρέ εγώ νομίζω ότι είναι θέμα χαρακτήρα! Εγώ είμαι η πρώτη που παντρέυτηκα και έκανα παιδί αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι οι άλλες είναι υποχρεωμένες να κάνουν τα δικά μου γούστα και να ακολουθησουν το δικό μου πρόγραμμα. Απεναντίας προσπαθούσα και προσπαθώ να τις δω και μόνη μου κια ποτέ μα ποτέ δεν τις υποχρέωσα να έρθουν σε παιδότοπους κτλ. Βέβαια η αλήθεια είναι όττι οι επισκέψεις από μέρους μου και τους έχουν μειωθεί πολύ αλλά νομίζω με καταλαβαίνουν και τις καταλαβαίνω και έστω αυτές οι λίγες ώρες που είμαστε μαζί είναι επικοδομητικές. Όταν θα έρθουν με το καλό και τα δικά τους παιδάκια θα δούμε, αλλά πόσο να αλλάξουν τα πράγματα; Θέλω να ελπίζω καθόλου...

[aasimak]

Νομίζω πως όσοι έχουν διατηρήσει τις ίδιες φιλίες σε ολη τη διάρκεια της ζωής τους με την ίδια ένταση είναι τυχερές

Κάθε φάση έχει και διαφορετικές φιλίες πχ στο πανεπιστημιο, στη δουλεια κτλ που έχεις ένα κοινο ενδιαφέρον...προσωπικά δεν εχω καταφέρει να κρατήσω τις ίδιες φίλες σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Το μεγάλο χαστούκι μου ήρθε όταν παντρευτηκα όπου έχασα και τις δυο ανύπαντρες κολλητές μου...εκεί κατάλαβα πως η φιλία τους δεν ήταν αγνή και αληθινή απλά είχαμε κοινο παρανομαστή είμασταν μπακουρια και "κλαίγαμε" τη μοιρα μας, μολις βγηκα απο τη αγελη με "εφαγε ο λύκος"

[fairytale]

εγω είχα κρατησει απο το σχολείο 2 καλές φίλες...την Α και τη Β.

Η Α. μένει σε διπλανή πόλη, μιση ωρα απο μένα...

Η Β. μένει στην Αθηνα, 3 ωρες απο μένα...

Η Α. κατεβαίνει συχνά στην πόλη που μένω...δε με έχει παρει όμως ούτε μια φορά τηλ να με δει!!!

ήρθε όταν γέννησα για 10 λεπτά στο μαιευτηριο όπου εγω εκεινη την ωρα αντλούσα με το θήλαστρο και είπε οτι σιχαίνεται και έφυγε!!!

το προσπέρασα γιατί λέω οκ, ο καθένας με την ιδιοτροπία του...

η επόμενη φορά που την είδα ήταν στη γαμοβάφτιση μας 1 χρόνο μετα!!!!!

στο ενδιαμεσο φυσικα αυτη ερχόταν στην πόλη μου με διάφορες παρέες...να με δει ούτε λόγος...

Πριν 2 μήνες πήγα εγω στην πόλη που μένει η Α. για 2 μέρες καθως μενει και η αδελφη μου εκεί...λόγω κακής συνεννόησης και περιορισμένου χρόνου δικού μου λόγω της κόρης μου, δε βρεθήκαμε...και ένα βραδυ μου αρχισε μια επίθεση στο φεισμπουκ οτι πήγα και δεν κανόνισα να βρεθούμε!!!!και όχι μόνο αυτό....όταν έλεγε αν βρεθούμε, εννοούσε να αφησω την κορη μου σπίτι για να βγω μαζί της για ξενύχτι!!!

ε της τα έψαλλα κι εγω....τη ρωτησα 2 χρόνια που ανεβοκατεβαίνει στην πόλη μου, γιατι δε με πήρε τηλ και άρχισε κατι π@παρολογίες...

εγω τη διέγραψα τη συγκεκριμένη...τέλος...

αν εγω δε χωράω στη ζωη της στη φάση που είμαι τωρα με την οικογένεια μου, λυπάμαι αλλά ούτε εκείνη χωράει στη δική μου με τις κραιπάλες της...

 

ενω η Β. παρόλο που η κοπέλα μένει μακριά, με παίρνει συνεχεια τηλέφωνα, ρωταει συνεχεια για τη μικρη, κανόνισε στην ελάχιστη άδεια της απο τη δουλειά και ήρθε να μας δει, μέχρι και στον υπολογιστη της δουλειας της έχει φωτο της κόρης μου!

όταν ηρθε δε....τι να πω....με το αγορι της ήταν οι φουλ ταιμ νταντάδες της μικρης!!! δε χόρταιναν να παίζουν μαζί της!!!

εμένα αυτό μου λέει πολλά...

κι ας τη βλέπω 2-3 φορές το χρόνο....

 

οπότε έχω καταλήξει οτι είναι θέμα χαρακτηρα...

υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν να συνδιάσουν τη ζωη τους με αυτη μιας οικογένειας και αυτοί που το θέλουν και το προσπαθούν!

ε τωρα αν κάποιοι δεν αντέχουν/θέλουν/μπορούν να κάνουν παρέα με μια μανούλα που έχει αλλάξει η ζωη της, τι να κάνουμε....

εγω προσωπικά δε θα κάτσω να σκάσω!!!!