Φιλία και ερχομός παιδιού

[salomi]

μα γιατί το γυναικίο μυαλό να τα ρίχνει όλα στην ζήλια??? εχει να κάνει με το οτι απλα δεν τις αφορά. και γω μέχρι τα 30 μου ετσι ήμουν με φίλες που ειχαν παιδιά. δεν ήθελα να μιλάμε συνεχώς για τα παιδιά τους. δεν με αφορούσε το θέμα ούτε ειχα κάτι να πω κατα συνέπεια οι φίλες μου που κάνανε παιδιά σύντομα και το μονο θεμα συζήτησης ηταν τα παιδιά και λογικό το βρίσκω στην αρχή γιατι εισαι συνέχεια με το παιδι, σιγά σιγά χάθηκαν απο την καθημερινότητα μου. δυστυχώς ομως ειναι ελάχιστες οι γυναίκες-μάνες που δεν συζητάνε συνεχώς για τα παιδιά τους οταν βγαίνουν με φίλες. εγω τουλάχιστον προσπαθώ να μην το κάνω ειτε βγαίνω με φίλες μάνες ειτε όχι.

[kiknaki]

Εγώ είμαι της άποψης οτι οι φίλοι δεν χάνονται μόνο οι γνωστοί.

Καθένας μας περνάει διαφορετικές φάσεις στη ζωή του όπως σπουδές, καριέρα, γάμος, παιδιά και είναι λογικό σε κάθε νέα αλλαγή να υπάρχει μια περίοδος προσαρμογής στα νέα δεδομένα.

Αυτή η περίοδος είναι σίγουρο οτι θα φέρει κάποιες αλλαγές στη ζωή μας. Μία από αυτές συνήθως είναι να χανόμαστε με φίλους. Και μπορεί η επικοινωνία να χάνεται αλλά αυτό δε συμβαίνει με τα συναισθήματα.

Έτσι λοιπόν αν η φιλία είναι αληθινή θα αντέξει στο πέρασμα του χρόνου. Άλλωστε αυτό που οριοθετεί μια φιλία δεν είναι η συχνή επικοινωνία αλλά ο συναισθηματικός δεσμός.

[psixi]

" υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν να συνδιάσουν τη ζωη τους με αυτη μιας οικογένειας και αυτοί που το θέλουν και το προσπαθούν!

Ετσι...Μην τρελαινεστε,ισως ξαναβρεθειτε,ισως οχι,θα ρθουν αλλοι ανθρωποι ίσως πιο αξιολογοι στη ζωη σας.ετσι ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις...περιεργες...και αν προσπαθει μονο ενας ,δεν σωζεται μια σχεση...

[mariab]

μα γιατί το γυναικίο μυαλό να τα ρίχνει όλα στην ζήλια??? εχει να κάνει με το οτι απλα δεν τις αφορά. και γω μέχρι τα 30 μου ετσι ήμουν με φίλες που ειχαν παιδιά. δεν ήθελα να μιλάμε συνεχώς για τα παιδιά τους. δεν με αφορούσε το θέμα ούτε ειχα κάτι να πω κατα συνέπεια οι φίλες μου που κάνανε παιδιά σύντομα και το μονο θεμα συζήτησης ηταν τα παιδιά και λογικό το βρίσκω στην αρχή γιατι εισαι συνέχεια με το παιδι, σιγά σιγά χάθηκαν απο την καθημερινότητα μου. δυστυχώς ομως ειναι ελάχιστες οι γυναίκες-μάνες που δεν συζητάνε συνεχώς για τα παιδιά τους οταν βγαίνουν με φίλες. εγω τουλάχιστον προσπαθώ να μην το κάνω ειτε βγαίνω με φίλες μάνες ειτε όχι.

 

 

Νομίζω ότι έχεις δίκιο. Κι εγώ στο πρώτο μου παιδί είχα γίνει εξαιρετικά βαρετή. Το μυαλό μου απασχολουσε ΜΟΝΟ το μωρό και τίποτα άλλο. Μετά από κάποιους μήνες και αφού μου το είχε επισημάνει η αδελφή μου, συνηδειτοποίησα τι κάνω και προσπάθησα συνειδητά να συζητώ και άλλα θέματα. Το αστείο είναι ότι στην αρχή προσποιούμουν:oops:. Μίλαγα για κάτι και σκεφτόμουν το μωρό. Δεν χάλασε κάποια φιλία μου εκείνη την εποχή, αλλά θα μπορούσε κάλιστα. Βέβαια, αν ήταν πραγματική, δυνατή φιλία, θα μου έδινε πίστωση χρόνου, έτσι δεν είναι?