Μην Ξεχνάς Τους Χρωστάς - (γιαγιά και παππούς)

[Sam]

Η εύθραστη τρίτη ηλικία

 

 

Τα γηρατειά είναι η εποχή της δύσης της ζωής του ανθρώπου. Ο ηλικιωμένος άνθρωπος κοιτάζει προς τα πίσω να θυμηθεί όλες τις λεπτομέρειες της ζωής του και κάνει τον απολογισμό του. Συνήθως αισθάνεται μελαγχολία γι' αυτά που δεν πρόκειται να ξανάρθουν κι άλλοτε πανικοβάλλεται γιατί δεν πρόλαβε όλα εκείνα που ήθελε να κάνει.

 

Για πολλούς ανθρώπους τα γηρατειά είναι η υποδούλωση μιας ψυχής που θέλει να ζήσει, να ονειρευτεί, να εκφραστεί και που εμποδίζεται από το κουρασμένο και γερασμένο σώμα.

 

Όταν είσαι νέος δε σκέφτεσαι το θάνατο, είναι σαν να αγνοείς ότι υπάρχει, ηθελημένα ή εκούσια. Ακόμη περισσότερο, δεν συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν πολύ μεγάλες πιθανότητες να γεράσεις.

 

Οι άνθρωποι, που αισθάνονται ότι η περασμένη ζωή τους άξιζε και πως δεν σπαταλήθηκε, νιώθουν εσωτερική πληρότητα, αποδέχονται το γεγονός ότι γέρασαν, και αντιδρούν θετικά. Αντιλαμβάνονται όλες αυτές τις δυνατότητες που έχουν και απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματά που έχει να τους προσφέρει αυτό το στάδιο της ζωής τους.

 

Είναι η εποχή που ο άνθρωπος, έχοντας τη σοφία της ζωής, μπορεί να δει τον κόσμο με άλλα μάτια, να χαρεί και να δώσει σημασία σε απλά πράγματα που οι νέοι παραβλέπουν και που δεν έχουν ακόμη την ωριμότητα που χρειάζεται για να τα εκτιμήσουν.

 

Πολλοί, μέχρι τότε, έχουν αποκτήσει και εγγόνια, πράγμα που, για τους περισσότερους, είναι η μεγαλύτερη χαρά και νιώθουν ότι τους δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία αφού, συνήθως, όσο είναι νέοι, οι άνθρωποι παραπονιούνται ότι δε βρίσκουν το χρόνο που θα ήθελαν να αφιερώσουν στα παιδιά τους, είτε γιατί τους απασχολούν προβλήματα κυρίως επιβίωσης, είτε γιατί κυνηγούν προσωπικές φιλοδοξίες. Τώρα μπορούν να χαρούν την παιδική παρουσία και τη θετική αύρα που τα νεαρά άτομα εκπέμπουν, δίνοντας αποδεδειγμένα ζωή στους μεγαλύτερους ανθρώπους.

 

Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν επίσης τη δυνατότητα, λόγω του ελεύθερου χρόνου που πλέον διαθέτουν, να ασχοληθούν με πράγματα καινούρια και να δημιουργήσουν σε όποιον τομέα επιλέξουν ανενόχλητοι. Τότε σπεύδουν να τα προλάβουν όλα! Συνήθως, μάλιστα, παρόλο που το σώμα δε βοηθάει και παρόλη την κούρασή τους, έχουν την τάση να μην μπορούν να σταθούν για ένα λεπτό χωρίς να ασχολούνται με κάτι, ακριβώς όπως κάνουν και τα παιδιά.

 

Αντίθετα όσοι φτάνουν σε μεγάλη ηλικία και δεν έχουν βρει ακόμη την ψυχική ισορροπία αλλά τα προηγούμενα χρόνια της ζωής τους στηρίζονταν στην ματαιοδοξία τους και στη σιγουριά που τους έδιναν τα νιάτα και η φυσική δύναμη, όταν τα χάσουν αυτά, αδυνατούν να ψάξουν και να βρουν μέσα τους την ομορφιά και τη διαφορετική γοητεία που δίνει η σοφία και η πείρα στον άνθρωπο. Έτσι αυτό που βγάζουν προς τα έξω είναι ή αντιαισθητικό ή μια εικόνα που προκαλεί λύπηση. Τότε σπαταλούν το χρόνο τους γκρινιάζοντας ή δηλώνοντας παραίτηση από τη ζωή. Πολλοί βυθίζονται στην ανία και αφήνουν τον εαυτό τους να χαθεί αφού δε μπορούν να συμβιβαστούν με την τωρινή τους εικόνα. Αυτό περισσότερο παρατηρείται στους άνδρες. Δεν είναι τυχαίο πως στα σαράντα περίπου, μόλις δηλαδή αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι γερνάνε, περνούν οι περισσότεροι κρίση ηλικίας, έχουν τάσεις φυγής και συμπεριφέρονται σαν έφηβοι.

 

Ένα ακόμη ενδιαφέρον για παρατήρηση και πολλές φορές κωμικό γεγονός είναι πως οι ηλικιωμένοι άνθρωποι παρουσιάζουν συχνά τάσεις παλιμπαιδισμού και η συμπεριφορά τους μοιάζει με αυτή που είχαν όταν ήταν παιδιά. Παραπονιούνται πολύ και επιζητούν έντονα και κάποιες φορές επιτακτικά την προσοχή των άλλων. Αυτό πιθανότατα συμβαίνει επειδή γίνονται ανασφαλείς ή επειδή αισθάνονται ότι παραγκωνίζονται. Πρέπει να έχει κανείς υπομονή μαζί τους όπως ακριβώς όταν έχει να κάνει με ένα μικρό παιδί.

 

Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι μεγάλοι άνθρωποι και που ίσως είναι το πιο σοβαρό, είναι η μελαγχολία και το αίσθημα εγκατάλειψης από το περιβάλλον τους.

 

Είναι γεγονός πως οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει. Παλαιότερα ο άνθρωπος γερνούσε και πέθαινε στο σπίτι που μεγάλωσε τα παιδιά του, τριγυρισμένος από εγγόνια. Ήταν η μορφή της οικογένειας που όλα τα παιδιά με τις οικογένειές τους ζούσαν μαζί με τους γονείς. Σήμερα κάθε οικογένεια ζει στο δικό της σπίτι που, τις περισσότερες φορές, βρίσκεται σε απομακρυσμένη γειτονιά από το πατρικό σπίτι ή ακόμη και σε άλλη πόλη. Το γεγονός αυτό παρουσιάζεται λιγότερο στην προ μερικών δεκαετιών πατριαρχική Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης όπου η αποξένωση γονέων και παιδιών, όταν αυτά ενηλικιωθούν, είναι πιο έντονη.

 

Δυστυχώς σήμερα, όταν ο ηλικιωμένος δε μπορεί πια να φροντίσει μόνος του τον εαυτό του, όταν ο ένας από το ηλικιωμένο ζευγάρι πεθαίνει ή όταν οι ηλικιωμένοι γονείς έχουν προβλήματα υγείας, τα παιδιά τους, συχνά, ή επειδή αναγκάζονται για διάφορους λόγους ή επειδή δεν είναι πρόθυμα να φιλοξενήσουν τους γονείς στο σπίτι τους, τους απομακρύνουν και, στην καλύτερη περίπτωση, ή πληρώνουν κάποια οικιακή βοηθό να τους προσέχει ή τους στέλνουν σε διάφορα ιδρύματα και τους επισκέπτονται ανάλογα με το χρόνο που διαθέτουν. Οι νεότεροι όμως συχνά ξεχνούν ή βρίσκουν βαρετή μια επίσκεψη στους γέρους γονείς και, απορροφημένοι από τους γρήγορους ρυθμούς της ζωής, το καθημερινό άγχος και τις πολλές ευθύνες, τους εγκαταλείπουν και αφιερώνουν γι' αυτούς ελάχιστο χρόνο, όποτε το θυμούνται. Από τους παππούδες αυτούς κάποιοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα και κάποιοι παθαίνουν κατάθλιψη και αισθάνονται εγκατάλειψη, τόση που συχνά δεν μπορούν να αντέξουν. Ας μην ξεχνάμε πως η μοναξιά είναι ο μεγαλύτερος φόβος των περισσότερων από εμάς, μικρών και μεγάλων.

 

Οι μεγάλοι άνθρωποι σίγουρα αξίζουν μια καλύτερη τύχη απ' αυτό και είναι πραγματικά κρίμα να νιώθουν αυτή την αδικία στο τέλος της ζωής τους και να αισθάνονται ότι οι δικοί τους άνθρωποι τους θεωρούν βάρος και πως δεν έχουν πια καμία χρησιμότητα γι' αυτούς. Δυστυχώς λίγα μπορούν να γίνουν. Αυτό που πρέπει όμως όλοι να μην ξεχνάμε, είναι να επισκεπτόμαστε τους ηλικιωμένους. Να τους δείχνούμε ότι δεν τους ξεχνάμε, ότι τους αγαπάμε και τους χρειαζόμαστε. Μπορεί να μας περιμένουν ακόμη και αυτή τη στιγμή να πάμε κοντά τους και να τους χαρίσουμε 1 ώρα από τον πολύτιμο χρόνο μας, που γι' αυτούς είναι πηγή ελπίδας, παρηγοριάς και απεριόριστης χαράς.

 

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι μας μεγάλωσαν και στάθηκαν δίπλα μας για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας, συχνά θυσιάζοντας κομμάτι από τη δική τους. Είναι πραγματικά σκληρό να νιώθουν ότι τα παιδιά τους τους έχουν εγκαταλείψει αφού στις περισσότερες των περιπτώσεων κάτι τέτοιο δεν τους αξίζει. Ίσως να μην αξίζει σε κανέναν άνθρωπο. Αν μη τι άλλο, ας συλλογιζόμαστε συχνά αν εμείς οι ίδιοι θα θέλαμε κάποια στιγμή να εγκαταλειφθούμε με τον ίδιο τρόπο κάπου ξεχασμένοι. Αλλωστε, αν τέτοιο είναι το παράδειγμα που δίνουμε στους νεότερους, με τον ίδιο τρόπο θα μας φερθούν και εκείνοι όταν θα είμαστε εμείς οι αδύναμοι...

 

 

Αλήθεια εμείς πως θα αντιμετωπίσουμε τους γονείς ή τα πεθερικά μας?

θα τους φροντίσουμε ή θα τους κλείσουμε σε οίκο ευγηρίας?

Υ.Σ το κείμενο δεν είναι δικό μου αλλά δεν θυμάμαι την πηγή..

[ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ]

Στελλιτσα μου ανησυχεις ποιος θα σε φροντισει ????ελα καλη μου εδω μια και ειμαστε κοντα να πεινουμε μαζι το χαμομιλακι μας τελος η πλακα εχεις δικιο ξεχναμε οτι και εμεις καποια στιγμη θα φτασουμε σε αυτη την ηλικια οι ανθρωποι σε αυτη την ηλικια δεν θελουν πολλα μονο την αγαπη και την φροντιδα μας οπως ενα μικρο παιδι εμεις εδω στην κρητη λεμε "ο ανθρωπος γινεται δυο φορες κοπελι" . Αν και εγω προσωπικα ειμαι της αποψεις οτι αν φτασω σε μια ηλικια που δεν μπορω να φροντιζω τον εαυτο μου να με παμε καπου παρα να ειμαι βαρος στα παιδια μου και να κανει τον σταυρο της η νυφη μου η ο γαμπρος μου ποτε θα παω να συναντησω τον θεο.

[gavrias]

ΣΑΜ? γιατί είναι γνωστός ο Αινείας?

[Sam]

gavrias όχι δεν είναι γνωστός ο Αινείας η αλήθεια είναι ότι δεν τη θυμόμουν ούτε εγώ την ιστορία του

Ευτυχώς μου την υπενθύμισε μία φίλη και την ευχαριστώ γι΄ αυτό

[maryp]

γκουχου γκουχ!

[kiknaki]

Πολύ ωραίο το θέμα που "άγγιξες" ΣΑΜ.

 

Αλήθεια εμείς πως θα αντιμετωπίσουμε τους γονείς ή τα πεθερικά μας?

θα τους φροντίσουμε ή θα τους κλείσουμε σε οίκο ευγηρίας?

 

Και για να απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα σου σε καμία περίπτωση δε θα δεχθώ να πάνε οι γονείς μου είτε τα πεθερικά μου σε οίκο ευγηρίας.

Αν ποτέ έρθει αυτή η στηγμή ο ένας από τους 4 να χρειαστεί οτιδήποτε εγώ και ο σύζυγος θα είμαστε τότε κοντά του.

Δε θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ οτι οι άνθρωποι που με γέννησαν, με μεγάλωσαν που ξενύχτησαν όταν ήμουν άρρωστη που αγωνιούσαν όταν έδινα εξετάσεις που γενικά στερήθηκαν την προσωπική τους απόλαυση και διασκέδαση για να είμαι σήμερα οικονομικά άνετη που με δίδαξαν πάνω από όλα πως να είμαι άνθρωπος...να βρεθούν ξαφνικά σε έναν οίκο ευγηρίας εγκαταλελειμένοι από τα ίδια τους τα παιδιά και εισπράττοντας έτσι το μέγαλυτερο ευχαριστώ για όλα όσα έκαναν για εκείνα τόσα χρόνια.

Και φυσικά τα ίδια ισχυούν και για τα πεθερικά μου γιατί τα ίδια έκαναν και πρόσφεραν στον σύζυγο μου και το ίδιο ευχαριστώ οφείλει και εκείνος απέναντι τους.

Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω οτι όταν οι γονείς μας χρειαστούν οτιδήποτε εγώ και ο σύζυγος θα είμαστε κοντά τους όχι από υποχρέωση και μόνο αλλά γιατί θα το θέλουμε γιατί έτσι θα αισθανθούμε οτι προσφέρουμε και εμείς κάτι για εκείνους που τόσα χρόνια πρόσφεραν σε εμάς χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα.

[Ursa Major]

Αλήθεια εμείς πως θα αντιμετωπίσουμε τους γονείς ή τα πεθερικά μας?

θα τους φροντίσουμε ή θα τους κλείσουμε σε οίκο ευγηρίας?

Εμένα οι γονείς μου μπορεί να είναι υπέργηροι και με σοβαρές ασθένειες, αλλά έχουν και την οικονομική δυνατότητα και την μεταξύ τους συνοχή, ώστε να αντιμετωπίζουν μόνοι τους τις ανάγκες τους χωρίς να μας επιβαρύνουν οικονομικά.

Μας επιβαρύνουν φυσικά συναισθηματικά κυρίως γιατι απαιτούν μερικές φορές να συμμεριστούμε πράγματα που για μάς μοιάζουν παιχνιδάκι ενώ για κείνουν φαντάζουν βουνό. Το δικαιολογούμε και το αντιμετωπίζουμε με χιούμορ και τα τρία αδέρφια.

 

Προσωπικά έχω επιλέξει να μην εμπλέκω τον άντρα μου στις υποθέσεις των δικών μου γονιών, να τους τηλεφωνώ σχεδόν κάθε μέρα και να πηγαίνω να τους βλέπω με την οικογένειά μου κάποια πρωϊνά Κυριακής, συνήθως κάθε δεύτερη εβδομάδα, για να φάμε μαζί.

 

Αν πεθάνει πρώτος ο πατέρας μου, πιστεύω πως με την μητέρα μου μπορώ να συννενοηθώ καλλίτερα σε σημείο να έρθει να μείνει μαζί μας άν θέλει. Με τον πατέρα μου δε μπορώ να συμβιώσω. Εχουμε συγκρουστεί πολλές φορές στο παρελθόν και η συμβίωση απλά θα διογκώσει τις αντιθέσεις μας.

 

Πάντως σε καμμία περίπτωση δεν θέλω να επιβαρύνω την οικογένειά μου με το να βιώνει άσχημες καταστάσεις χρόνιων και βαρέων ασθενειών. Η λύση του οίκου ευγηρίας, ή μιας εσωτερικής βοηθού περιποιήτριας για ηλικιωμένους, στο δικό τους χώρο, είναι πιστεύω πολύ καλή λύση.

Δεν είναι ανάγκη ν' αλλάζω τις πάνες τους, στα πλαίσια του "όλα δανεικά είναι" για να είμαι κοντά στους ηλικιωμένους γονείς μου.

[Αντιγόνη]

Έχω δύο γονείς αρκετά μεγάλους και υπέροχους. Τώρα, στη δύση της ζωής τους, σκέφτομαι ότι θά θελα να τους είχα ευχαριστηθεί περισσότερο και να είχα κάνει πιο πολλά μαζί τους όταν ήταν νεότεροι και πιο δυνατοί. Με τη σκέψη ότι σε λίγα χρόνια μπορεί να τους χάσω τρελαίνομαι. Κάνω ότι μπορώ τώρα.

[yogini]

Εμένα οι γονείς μου ειναι πολύ νέοι 48 & 53 και μας λένε μια ζωή ότι όταν γεράσουν θα πάνε μόνοι τους σε οίκο ευγηρίας γιατί δεν θέλουν να επιβαρύνουν ποτέ τα παιδιά τους με ξεσκατίσματα κτλ

Επειδή τους ξέρω καλά νομίζω ότι πραγματικά εκεί θα ήταν και πιο ευτυχισμένοι γιατι θα κάνανε παρέα και με τους άλλους συνομίλικους τους μιας και ειναι υπερκοινωνικοί. Τώρα φυσικά μιλάμε να πεθάνει κάποιος απο τους δυο για να συμβεί αυτό αλλιώς θα έχουν φαντάζομαι γυναίκα στο σπίτι. Ξέρω όμως ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα δεχτούν να έρθουν σε μενα ή στον άδερφό μου. Ίδιας φιλοσοφίας ειναι και η γιαγιά μου με τον παππού μου που χίλια χρόνια να ζήσουν ακόμα ειναι στα κτήματα και δουλεύουν αλλά και κάτι να πάθουν θα πάρουν λένε Ρωσίδα :)

Ιδιαίτερα η γιαγιά μου τους γηροκόμησε όλους και μεγάλωσε και εμάς και κλείστηκε όλη της ζωή μέσα και γι' αυτό δεν θέλει να κάνουν και τα παιδιά της το ίδιο.

Δεν σημαίνει λοιπόν ότι όταν κάποιος πάει σε Οίκο ευγηρίας τον έχουν ξεχάσει τα παιδιά του αλλά ίσως ειναι δική του επιλογή και ξέρετε πόσο ισχυρογνώμων γίνεται ο άνθρωπος όταν γεράσει

Φαντάζομαι θα ειμαι μια απο τα ίδια.

 

Τώρα για να ειμαι ειλικρινής απέναντι στα πεθερικά μου δεν ξέρω πως θα αντιδράσω. Ο πεθερός μου ειναι 65 και η πεθερά 47 οπότε θα τον γηροκομήσει εκείνη φαντάζομαι αλλά και μετά αν πάθει κατι αυτη (μακρυά απο μας μην έχω και τρεχάματα) δεν νομίζω ότι θα την έπαιρνα στο σπίτι μου να την φροντίσω, θα της είχα όμως μια πολύ καλή γυναίκα αποκλειστική να μην λέει κιόλας.

 

Δεν ειναι θέμα έλλειψης σεβασμού λοιπόν προς τους παππούδες και ελπίζω να μην φάω ξύλο για την άποψη μου

[mamyb]

Στην ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία ο Αινείας ήταν γιος του Αγχίση και της θεάς Αφροδίτης, αδελφός του Λύρου και συγγενής του βασιλιά της Τροίας Πριάμου.

 

Ο Αινείας έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο επικεφαλής των Δαρδάνων, ως σύμμαχος των Τρώων, και ήταν ο γενναιότερος ήρωας στην πλευρά τους μετά τον Έκτορα. Φαίνεται πάντως ότι αρχικώς δεν ήθελε να συμμετάσχει στον πόλεμο, γιατί περίμενε μετά τον θάνατο του Πριάμου να βασιλεύσει αυτός στον θρόνο του, αλλά όταν ο Αχιλλέας τον έδιωξε από την Ίδη στη Λυρνησσό, που επίσης κατέστρεψε ύστερα, ο Αινείας υποχρεώθηκε πλέον να καταφύγει στην Τροία και να συμπολεμήσει με τους Τρώες.

 

Πολεμώντας στον Τρωικό Πόλεμο με τον Διομήδη, ο Αινείας σώθηκε μόνο χάρη στην προστασία της μητέρας του Αφροδίτης και του Απόλλωνα, που τον μετέφεραν στην Πέργαμο για ανάρρωση, ενώ στη σύγκρουσή του με τον Αχιλλέα τον έσωσε ο θεός Ποσειδώνας.

 

Μετά την άλωση και τη λεηλασία της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες (που έγιναν γνωστοί ως «Αινειάδες») εξακολούθησαν να αμύνονται σε κάποια συνοικία της πόλης, ώσπου οι Έλληνες τους διεμήνυσαν ότι τους δέχονται «υποσπόνδους», δηλαδή ύστερα από συμφωνία να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρουν ο καθένας τους ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, χρήματα, κλπ., ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη. Τότε οι Έλληνες, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από το σπίτι τους. Αλλά εκείνος και πάλι δεν προτίμησε τίποτα άλλο από τα ιερά ξόανα των θεών και τα οικογενειακά κειμήλια, που τα θεωρούσε ανώτερα από κάθε άλλο θησαυρό. Πολλές φορές κινδύνευσε για χάρη των γονέων του και για την ευσέβειά του προς τους θεούς. Μετά από αυτό, οι Έλληνες του είπαν ότι ήταν διατεθειμένοι να του εκχωρήσουν όποιο μέρος της Τροίας ήθελε για να ζήσει εκεί με απόλυτη ασφάλεια.

 

 

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

[nen]

Ίδιας φιλοσοφίας ειναι και η γιαγιά μου με τον παππού μου που χίλια χρόνια να ζήσουν ακόμα ειναι στα κτήματα και δουλεύουν αλλά και κάτι να πάθουν θα πάρουν λένε Ρωσίδα :)

 

 

 

 

χεχεχεχεχε........ αυτο για τη Ρωσσιδα, το λενε και οι δυο, η μονο ο παππους???

[Αντιγόνη]

Ίδιας φιλοσοφίας ειναι και η γιαγιά μου με τον παππού μου που χίλια χρόνια να ζήσουν ακόμα ειναι στα κτήματα και δουλεύουν αλλά και κάτι να πάθουν θα πάρουν λένε Ρωσίδα :)

 

 

 

 

χεχεχεχεχε........ αυτο για τη Ρωσσιδα, το λενε και οι δυο, η μονο ο παππους???

 

[evi_mik]

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που έχει γηροκομήσει όλους τους παππούδες μας.

Τον μπαμπά της μαμάς μου δεν τον θυμάμαι γιατί ήμουν μόλις ενός έτους όταν πέθανε. Εκείνο το διάστημα έμεναν με τους γονείς μου και ο παππούς και η γιαγιά (της μαμάς). Όταν ο παππούς πέθανε και μέχρι και σήμερα η γιαγιά μου μένει μαζί μας (τώρα 88 ετών)

Όταν αρρώστησε ο παππούς του μπαμπά, ήμουν κι έγω μεγαλύτερη και θυμάμαι ήρθε κι αυτός στο σπίτι μας από το χωριό όπου έμενε με τη γιαγιά για όσο χρόνο χρειάστηκε μέχρι το τέλος. Μετά το θάνατό του η γιαγιά πηγαινοέρχεται από το χωριό στο σπίτι μας (τώρα 98 ετών). Σήμερα οι γονείς μου έχουν και τις δύο γιαγιάδες στο σπίτι τους.

Όταν η γιαγιά της μαμάς μου (η προγιαγιά μου) χρείαστηκε να κάνει μια επέμβαση και για την περίοδο της ανάρρωσής της έπρεπε να μείνει στην Αθήνα, κι αυτή στο σπίτι μας ήρθε. (Δεν μένω σε οίκο ευγηρίας)

Θαυμάζω τους γονείς μου για τις αντοχές τους και το κουράγιο τους!!!

Να επισημάνω ότι δεν είναι μοναχοπαίδια κανείς από τους δύο γονείς μου.

 

Όλες αυτές οι καταστάσεις με δίδαξαν πολλά! Με έχουν κάνει όμως και πολύ σκληρή και απόλυτη και κάποια ζητήματα.

Τον ηλικιωμένο δεν μπορείς να τον "πετάξεις" πουθενά. Θα έρθεις κι εσύ στη θέση του.

Μου φαίνεται αδιανόητο ότι θα έβαζα κάποιον από τους γονείς μου σε οίκο ευγηρίας, όσο κι άν η μαμά μου λόγω τον όσων έχει περάσει μου λέει ότι θα πάει μόνη της. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. Έχουν κερδίσει με το παραπάνω την περιποίηση που τους πρέπει για τα γεράματά τους.

Για τα πεθερικά μου θα κρατήσω ανάλογη στάση γιατί είναι οι γονείς του άντρα μου όσο κι αν πιστεύω ότι στο ελάχιστο δεν το αξίζουν καθώς έχουν βγάλει την ουρά τους απέξω σε ότι αφορά τους δικούς τους γονείς. Με τα βίας να πάρουν ένα τηλέφωνο όσο για την επίσκεψη δεν το συζητάμε ...

Αυτό το βρίσκω επιεικώς απαράδεκτο!!!!!

Είμαστε άνθρωποι. Έχουμε ανάγκη από συντροφιά, από αγάπη.

Άμα δεν δώσεις πώς περιμένεις να πάρεις!!!

[yogini]

Ίδιας φιλοσοφίας ειναι και η γιαγιά μου με τον παππού μου που χίλια χρόνια να ζήσουν ακόμα ειναι στα κτήματα και δουλεύουν αλλά και κάτι να πάθουν θα πάρουν λένε Ρωσίδα :)

 

 

 

 

χεχεχεχεχε........ αυτο για τη Ρωσσιδα, το λενε και οι δυο, η μονο ο παππους???

 

 

 

Το μόνο που φοβάται η γιαγιά μου ειναι να μην πεθάνει πρώτη και μετά ο παππούς ξελογιαστεί και γράψει την περιουσία στην Ρωσίδα αντί για τα παιδιά της! Καλά εμας ειναι τρελά επεισόδια η γιαγιά...μας κάνει αναπαράσταση και της Τσίλα, της στριπτιτζού απο την Πάνια και κατουριόμαστε απο τα γέλια!

 

 

Τους λατρεύουμε τους παππούδες μας και τους σεβόμαστε γιατί μας μεγάλωσαν όμως δεν δέχονται ούτε όταν έρχονται Αθήνα απο το νησί να μείνουν ένα βράδυ στο σπίτι μας! Φανταστείτε ότι το διαμερισματάκι που έχουν στην Αθήνα το έγραψαν στη θεία μου και κανονισαν μαζι της να το νοικιάσει εκείνη για να αγοράσει μεγαλύτερο και να μένουν μαζι της τις λίγες μέρες που έρχονται και αφού έγιναν όλα αυτά και αγοράστηκε το σπίτι η γιαγιά μου ειπε οτι τελικά θέλει να έχει τη δικιά της τηλεόραση και κουζίνα και κράτησε το μικρό μόνο για όταν έρχεται και επιμένει να πληρώνει στην κόρη της το ενοικιο που χάνει!

 

Μην το βλέπουν λοιπόν πάντα ότι τους πετάμε αν δεν τους πάρουμε με το ζόρι στο σπίτι μας αλλά τους φροντίζουμε έστω και απο μακρυά ή αν πάρουμε γυναίκα. Μόλις η γιαγιά ξαναπήγε στο δυαράκι της και άρχισε να αγοράζει πάλι τηγάνια και προίκα πετούσε απο χαρά και φυσικά κάθε απογευμα μετά τη δουλειά μας μαζευόμαστε όλοι εκεί παιδιά και εγγόνια για να φάμε

[evi_mik]

Μην το βλέπουν λοιπόν πάντα ότι τους πετάμε αν δεν τους πάρουμε με το ζόρι στο σπίτι μας αλλά τους φροντίζουμε έστω και απο μακρυά ή αν πάρουμε γυναίκα. Μόλις η γιαγιά ξαναπήγε στο δυαράκι της και άρχισε να αγοράζει πάλι τηγάνια και προίκα πετούσε απο χαρά και φυσικά κάθε απογευμα μετά τη δουλειά μας μαζευόμαστε όλοι εκεί παιδιά και εγγόνια για να φάμε

 

Είναι πολύ σημαντικό πράγμα η αυτοεξυπηρέτηση και φυσικά το να έχεις ένα δικό σου σπίτι. Όταν κάποιο από τα δύο δεν συνίσταται ή και τα δύο μαζί τότε αρχίζουν τα δύσκολα και γίνονται κυρίως οι συζητήσεις περί οίκων ευγηρίας.

[Ursa Major]

Ερώτηση για όσους θεωρούν "πέταμα" τον οίκο ευγηρίας.

Οταν λέτε πως δεν θα τους πετάγατε τους γέρους σας, εννοείτε όπως είναι τώρα, σχετικά γεροί και λειτουργικοί, ή δεν θα τους πετάγατε ακόμα και άν ήταν κατάκοιτοι, ανήμποροι, ανοϊκοί, παρανοϊκοί;

 

Εχω μια πολύ αγαπημένη θεία που χτυπήθηκε απo Αlzheimer και πραγματικά η εισαγωγή της σε τέτοιο ίδρυμα ηταν η μόνη λύση για τα παιδιά της, πόσο μάλλον αφού όλοι οι κοντινοί της εργάζονται.

Η θεία μας π.χ. είχε χαθεί τρεις φορές στο δρόμο και τρέχαμε σαν τρελλοί να τη βρούμε. Δε νομίζω πως τα παιδιά της θα της φέρονταν πιο ανθρώπινα άν την κλείδωναν στο σπίτι σαν αγρίμι και έλειπαν όλη μέρα

[yls]

Πολύ ωραίο το θέμα που "άγγιξες" ΣΑΜ.

 

Αλήθεια εμείς πως θα αντιμετωπίσουμε τους γονείς ή τα πεθερικά μας?

θα τους φροντίσουμε ή θα τους κλείσουμε σε οίκο ευγηρίας?

 

Και για να απαντήσω στο παραπάνω ερώτημα σου σε καμία περίπτωση δε θα δεχθώ να πάνε οι γονείς μου είτε τα πεθερικά μου σε οίκο ευγηρίας.

Αν ποτέ έρθει αυτή η στηγμή ο ένας από τους 4 να χρειαστεί οτιδήποτε εγώ και ο σύζυγος θα είμαστε τότε κοντά του.

Δε θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ οτι οι άνθρωποι που με γέννησαν, με μεγάλωσαν που ξενύχτησαν όταν ήμουν άρρωστη που αγωνιούσαν όταν έδινα εξετάσεις που γενικά στερήθηκαν την προσωπική τους απόλαυση και διασκέδαση για να είμαι σήμερα οικονομικά άνετη που με δίδαξαν πάνω από όλα πως να είμαι άνθρωπος...να βρεθούν ξαφνικά σε έναν οίκο ευγηρίας εγκαταλελειμένοι από τα ίδια τους τα παιδιά και εισπράττοντας έτσι το μέγαλυτερο ευχαριστώ για όλα όσα έκαναν για εκείνα τόσα χρόνια.

Και φυσικά τα ίδια ισχυούν και για τα πεθερικά μου γιατί τα ίδια έκαναν και πρόσφεραν στον σύζυγο μου και το ίδιο ευχαριστώ οφείλει και εκείνος απέναντι τους.

Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω οτι όταν οι γονείς μας χρειαστούν οτιδήποτε εγώ και ο σύζυγος θα είμαστε κοντά τους όχι από υποχρέωση και μόνο αλλά γιατί θα το θέλουμε γιατί έτσι θα αισθανθούμε οτι προσφέρουμε και εμείς κάτι για εκείνους που τόσα χρόνια πρόσφεραν σε εμάς χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα.

 

Σκέφτεσαι πολύ σπάνια για την εποχή μας. Μπράβο!

[mamyb]

Νομίζω πως ολοι Μεγαλη Αρκτο μου , μπορουμε να καταλαβουμε την διαφορα του φροντιζω καποιον ηλικιομενο και παρεμβαινω στην σωστη θεραπεια την οποια πρεπει να αακολουθησει....

σε αυτες τις περιπτωσεις που λες εσυ ναι το να παει καπου οπου με βαρδιες θα τον-την φροντιζουν ειναι η λυση η σωστη ...και υπαρχει διαφορα στην σταση τυπου δυτικες - ανεπτυγμενες χωρες που λενε ...α ... εγω δεν τα παιρνω τα πεθερικα σπιτι , σιγα μην τους εχω μεσα στα ποδια μου .....

 

η μητερα μου και ο πατερας μου σαν σταση ζωης εχουν δηλωσει οτι επιθυμουν να πανε σε οικο ..απο μονοι τους ..... (ετσι για την ιστορια το λεω) όπως κι εγω επιθυμω το ιδιο για μενα...αλλα η γιαγι α μου που την πειραμε στο διπλανο μας διαμερησμα το χει αναγκη και για να ειμαι ειλικρηνης κι εμεις...αν πηγαινε σε καποιον οικο θα χε πεθανει τωρα...αυτος ειναι ο χαρακτηρας της....

καταληγω.....καλο ειναι να σεβαστουμε την προσωπικοτητα και ιδιοσυγγρασια των ηλικιωμενων κοντινων μας ανθωπων και να πραξουμε ολοι μαζι αναλογα.....

 

το ιδιο κακο ειναι κατεμε κατι γεροντια μοαναχα αστην γειτονια μου που κανεις δεν τα επισκεπτετε και δεν χτυπαει το τηλεφωνο τους οσο συχνα θα επρεπε....

[evi_mik]

Ερώτηση για όσους θεωρούν "πέταμα" τον οίκο ευγηρίας.

Οταν λέτε πως δεν θα τους πετάγατε τους γέρους σας, εννοείτε όπως είναι τώρα, σχετικά γεροί και λειτουργικοί, ή δεν θα τους πετάγατε ακόμα και άν ήταν κατάκοιτοι, ανήμποροι, ανοϊκοί, παρανοϊκοί;

 

Εχω μια πολύ αγαπημένη θεία που χτυπήθηκε απo Αlzheimer και πραγματικά η εισαγωγή της σε τέτοιο ίδρυμα ηταν η μόνη λύση για τα παιδιά της, πόσο μάλλον αφού όλοι οι κοντινοί της εργάζονται.

Η θεία μας π.χ. είχε χαθεί τρεις φορές στο δρόμο και τρέχαμε σαν τρελλοί να τη βρούμε. Δε νομίζω πως τα παιδιά της θα της φέρονταν πιο ανθρώπινα άν την κλείδωναν στο σπίτι σαν αγρίμι και έλειπαν όλη μέρα

 

Πρώτο ερώτημα μπορώ να σου πώ ότι αναφέρομαι στο ότι δεν θα τους πετάγα ειδικά άν ήταν κατάκοιτοι, ανήμποροι, ανοϊκοί. Επιμένω να πιστεύω ότι όσο μπορούν να αυτοεξυπηρετούνται δεν μας έχουν τόση ανάγκη.

 

Για την περίπτωση του Αlzheimer έχω δύο παραδείγματα.

Το ένα αφορά στην αδερφή της γιαγιάς μου που πέθανε από τη νόσο πριν από 6 μήνες μέτα από 12χρόνια που την βασάνιζε. Στο σπίτι που της είχαν νοικιάσει δίπλα σε μία από τις κόρες της, με αποκλειστική γυναίκα 24ώρες και με καθημερινή επίσκεψη από τα παιδιά της και τα εγγόνια της.

Το δεύτερο αφορά στην γιαγιά του άντρα μου, που την έχει η μικρή της κόρη στο σπίτι με 2 γυναίκες μία το πρωί και μία το βράδυ σε καθημερινή βάση γιατί η γυναίκα δουλεύει. Και της αξίζουν συγχαρητήρια για την αντοχή της.

Και τώρα που ήθελε να πάει, μετά από δύο χρόνια, διακοπές 5 μέρες με τον άντρα της προσφέρθηκα να πάω να μείνω έγω στο σπίτι της (το δικό μας είναι πολύ μικρό για να μας χωρέσει γιαγια - γυναίκα - παιδί - σύζυγο) γιατί κανείς δεν "μπορεί".

[gavrias]

Μετά την άλωση και τη λεηλασία της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες (που έγιναν γνωστοί ως «Αινειάδες») εξακολούθησαν να αμύνονται σε κάποια συνοικία της πόλης, ώσπου οι Έλληνες τους διεμήνυσαν ότι τους δέχονται «υποσπόνδους», δηλαδή ύστερα από συμφωνία να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρουν ο καθένας τους ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, χρήματα, κλπ., ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη. Τότε οι Έλληνες, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από το σπίτι τους. Αλλά εκείνος και πάλι δεν προτίμησε τίποτα άλλο από τα ιερά ξόανα των θεών και τα οικογενειακά κειμήλια, που τα θεωρούσε ανώτερα από κάθε άλλο θησαυρό. Πολλές φορές κινδύνευσε για χάρη των γονέων του και για την ευσέβειά του προς τους θεούς. Μετά από αυτό, οι Έλληνες του είπαν ότι ήταν διατεθειμένοι να του εκχωρήσουν όποιο μέρος της Τροίας ήθελε για να ζήσει εκεί με απόλυτη ασφάλεια.

 

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

 

Εκεί ήθελα να καταλήξω

[Ursa Major]

Για την περίπτωση του Αlzheimer έχω δύο παραδείγματα.

Το ένα αφορά στην αδερφή της γιαγιάς μου που πέθανε από τη νόσο πριν από 6 μήνες μέτα από 12χρόνια που την βασάνιζε. Στο σπίτι που της είχαν νοικιάσει δίπλα σε μία από τις κόρες της, με αποκλειστική γυναίκα 24ώρες και με καθημερινή επίσκεψη από τα παιδιά της και τα εγγόνια της.

Το δεύτερο αφορά στην γιαγιά του άντρα μου, που την έχει η μικρή της κόρη στο σπίτι με 2 γυναίκες μία το πρωί και μία το βράδυ σε καθημερινή βάση γιατί η γυναίκα δουλεύει. Και της αξίζουν συγχαρητήρια για την αντοχή της.

Και τώρα που ήθελε να πάει, μετά από δύο χρόνια, διακοπές 5 μέρες με τον άντρα της προσφέρθηκα να πάω να μείνω έγω στο σπίτι της (το δικό μας είναι πολύ μικρό για να μας χωρέσει γιαγια - γυναίκα - παιδί - σύζυγο) γιατί κανείς δεν "μπορεί".

 

Τί διαφορά έχει αυτή η αντιμετώπιση, δηλαδή ενοικίαση άλλου διαμερίσματος και γυναίκα στο σπίτι, απο το οργανωμένο ιδρυμα που έχει νοσοκόμα μόνιμη και νόμιμη και ειδικευμένη;

Αυτή είναι η απορία μου.

Και γιατί το ένα θεωρείται περιποίηση του ηλικιωμένου ενώ το άλλο όχι;

[mamyb]

η διαφορα νομιζω ειναι οτι στην μια περηπτωση υπαρχει καθημερινη ενασχοληση και επαφη με τον ηλικιωμενο - ασθενη και στην αλλη επισκεπτηριο...

και .....μια μερα χτυπα το τηλ και σας ανακοινωνουν την απωλεια....στην πρωτη θα εισαι εκει....

 

εγω δεν ξερω ειλικρηνα ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΔΟς αλλα σιγουρα αν ειχα οικονομικη ανεση θα επελεγα την πρωτη!

εγω!

[evi_mik]

Νομίζω άπλώς ότι στο οργανωμένο ίδρυμα είναι πιο απρόσωπο.

Δεν προσφέρει την αγάπη και τη ζεστασιά που προσφέρει το σπίτι σου.

Σε έναν οίκο ευγηρίας ο γέρος δεν τρώει με τα παιδιά του, δεν τον χαϊδεύουν τα εγγόνια του, δεν πέρνει σε καμία περίπτωση την τρυφερότητα των δικών του ανθρώπων. Σίγουρα τους φροντίζουν, δεν το αμφισβητώ. Δεν τους αγαπούν όμως! Είναι η δουλειά τους.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η στιγμή που η θεία μου όπως κάθε απόγευμα πηγαίνει και κάθεται δίπλα στη μητέρα της και της τραγουδάει ένα άπο τα αγαπημένα της τραγούδια. Η γιαγιά δάκρυσε!! και ας μην γνώριζε την κόρη της!!! Αυτή την τρυφερότητα δεν την δίνουν τα ιδρύματα. Και αυτό χρειάζονται οι ηλικιωμένοι!!

[Ursa Major]

Νομίζω άπλώς ότι στο οργανωμένο ίδρυμα είναι πιο απρόσωπο.

Δεν προσφέρει την αγάπη και τη ζεστασιά που προσφέρει το σπίτι σου.

Σε έναν οίκο ευγηρίας ο γέρος δεν τρώει με τα παιδιά του, δεν τον χαϊδεύουν τα εγγόνια του, δεν πέρνει σε καμία περίπτωση την τρυφερότητα των δικών του ανθρώπων. Σίγουρα τους φροντίζουν, δεν το αμφισβητώ. Δεν τους αγαπούν όμως! Είναι η δουλειά τους.

Να το ρωτήσω αλλιώς;

Ενα παιδί δυστυχεί στον παιδικό σταθμό μακριά απ'τη μαμά του;

Που είναι οργανωμένο κέντρο με ειδικές νηπιοκόμους που είναι δουλειά τους να φροντίζουν μωρά;

Τί με εμποδίζει να πηγαίνω κάθε μέρα στον οίκο ευγηρίας να βλέπω τους γονείς μου, να συζητώ, να τραγουδάω, να τους χαιδεύω και να φεύγω;

[yogini]

Όλα τα παραπάνω προυποθέτουν και κάποια οικονομική άνεση και έτσι δεν μπορούν όλοι να νοικιάσουν ένα διαμερισμα δίπλα στο σπίτι τους ή να έχουν έξτρα δωμάτιο (ειδικά στα κλουβιά της Αθήνας) ή να έχουν αποκλειστικές κτλ

 

Η κάθε κοπέλα έχει τα δικά της στάνταρ και βλέπει το σωστό μέσα απο τις προσωπικές τις εμπειρίες. Νομίζω ότι όλοι θα ανταποκριθούμε στις αρρώστιες με την ιδια πάνω κάτω ευαισθησία και απο εκεί και πέρα όσον αφορά την γηροκόμηση ανάλογα με το τι μπορούμε και τι θα προσφέρει την μεγαλύτερη ανακούφιση στους γονείς μας και πάλι όμως ξαναλέω ότι έχω δει πολλές περιπτώσεις να πράττουν με διαφορετικό τρόπο και να ειναι εξίσου αγαθές και με καλό σκοπό. Δεν νομίζω ότι μιλήσαμε για κανέναν Οίκο Ευγηρίας όπου δένουν τους γέρους και τους χτυπάνε ή τους στερούν τροφή και κάτι τετοια κουλά που συμβαίνουν κατα καιρούς.

 

Πάντως το καλύτερο όταν υπάρχει η δυνατότητα νομίζω ότι ειναι να παραμείνει ο άνθρωπος στο σπίτι του με μια γυναίκα να τον/την φροντίζει και τα παιδιά να τους επισκέπτονται όσο το δυνατον συχνότερα γίνεται (για τους γονεις μας για τα πεθερικά αναλόγως ) και αν ειναι και πολύ κοντά στο σπίτι μας ακόμα καλύτερα.