Unconditional Parenting[συζήτηση για τις πρακτικές που συστήνει το βιβλίο]

[jannis]

Εννοείς δηλαδή ότι το παιδί δεν πρέπει να το αφορά η χαρά μας (ή άλλο συναίσθημα) για μια πράξη του, αλλά μπορεί να το αφορά η χαρά μας για τη χαρά του; (ή ούτε αυτό )

 

Κάποιες φορές οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις μπορούν να λειτουργήσουν καπελωτικά και χειριστικά για το παιδί, συμφωνώ. Να συνδεθεί το παιδί βαθύτερα με αυτό που κάνει, όχι επιφανειακά με έναν εύκολο και εξωτερικό έπαινο. Πολύ ωραίο.

 

Από την άλλη, αν το παιδί μου βάλει καλάθι με τους άλλους δε ζητωκραυγάζω; Κάθομαι παράμερα (συναισθηματικά) και παρακολουθώ ψύχραιμα; Πώς διαχωρίζεται αυτό στα μάτια του παιδιού από το ψυχρά; Ψάχνω δηλαδή την ας την πω "ποσόστωση"....

 

Κι επειδή μιλάμε για τα κίνητρα των πράξεων του παιδιού, δεν είναι και η αποδοχή/ θαυμασμός των άλλων μία (μικρή) συνιστώσα του κινήτρου μιας πράξης (παιδιού ή ενηλίκου); αυτό το δεχόμαστε;

 

Nαι φυσικά ζητοκραυγάζω αν το παιδί σε αγώνα βάλει καλάθι! Το θέμα είναι ότι εγώ ζητοκραυγάζω και όταν είναι στην αυλή και δοκιμάζει. Και μήπως δεν κάνω καλά? Μήπως εμέσως πλην σαφώς του μετατίδω μια "απαίτηση" του δίνω μια κατεύθυνση ένα στόχο που δεν είναι δικός του και μια απογοήτευση αν δεν τα καταφέρει που δεν θα είχε?

Μήπως δηλαδή τα πολλά μπράβο είναι χειριστικά?

[camouflage]

Nαι φυσικά ζητοκραυγάζω αν το παιδί σε αγώνα βάλει καλάθι! Το θέμα είναι ότι εγώ ζητοκραυγάζω και όταν είναι στην αυλή και δοκιμάζει. Και μήπως δεν κάνω καλά? Μήπως εμέσως πλην σαφώς του μετατίδω μια "απαίτηση" του δίνω μια κατεύθυνση ένα στόχο που δεν είναι δικός του και μια απογοήτευση αν δεν τα καταφέρει που δεν θα είχε?

Μήπως δηλαδή τα πολλά μπράβο είναι χειριστικά?

το βιβλιο λεει οτι δεν πρεπει να λεμε μπραβο για το καθε τι και πολυ παραπάνω οταν το παιδι κανει αυτο που θέλουμε. Εξου και η αποψη βλέπω τον κόσμο απο την πλευρα του παιδιού. Δηλ του λεμε κανε αυτο, το κανει και του λεμε μπραβο (αυτο το κανω και εγω συνεχεια), ε αυτο ειναι λαθος γιατι του λες μπραβο οταν κανει αυτο που θες. Θετει στη διαπεδαγωγηση την αρχη οτι τα παιδια δε γεννηθηκαν για να κανουν αυτο που θελουμε.

Για το μπραβο οταν το παιδι εχει καταφερει κατι, πιστευω ειναι σωστο. Ο στοχος ειναι δικος του, αν θελει να παιξει αυτο το παιχνιδι ετσι δεν ειναι; Δεν του ειπες εσυ σωνει και καλα θα παιξουμε μπασκετ, εξαλλου του αρεσει. Τα πολλα μπραβο ειναι χειριστικα οταν το κανουμε ρομποτακι, τωρα θα φας αυτο, τωρα θα κοιμηθεις κλπ επειδη ΕΤΣΙ θελω εγω. Αυτα εχω καταλαβει τουλαχιστο:oops:

[marandnik]

το βιβλιο λεει οτι δεν πρεπει να λεμε μπραβο για το καθε τι και πολυ παραπάνω οταν το παιδι κανει αυτο που θέλουμε. Εξου και η αποψη βλέπω τον κόσμο απο την πλευρα του παιδιού. Δηλ του λεμε κανε αυτο, το κανει και του λεμε μπραβο (αυτο το κανω και εγω συνεχεια), ε αυτο ειναι λαθος γιατι του λες μπραβο οταν κανει αυτο που θες. Θετει στη διαπεδαγωγηση την αρχη οτι τα παιδια δε γεννηθηκαν για να κανουν αυτο που θελουμε.

Για το μπραβο οταν το παιδι εχει καταφερει κατι, πιστευω ειναι σωστο. Ο στοχος ειναι δικος του, αν θελει να παιξει αυτο το παιχνιδι ετσι δεν ειναι; Δεν του ειπες εσυ σωνει και καλα θα παιξουμε μπασκετ, εξαλλου του αρεσει. Τα πολλα μπραβο ειναι χειριστικα οταν το κανουμε ρομποτακι, τωρα θα φας αυτο, τωρα θα κοιμηθεις κλπ επειδη ΕΤΣΙ θελω εγω. Αυτα εχω καταλαβει τουλαχιστο:oops:

 

Έτσι, χάρην της συζήτησης, να σε μπερδέψω λίγο ακόμα;

Ας πούμε ότι αυτό που θέλεις ΕΣΥ είναι να γίνει ανεξάρτητο το παιδί και να λαμβάνει υπόψη τα δικά του "θέλω" και όχι τα δικά σου.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να σου έρθει να του πεις "μπράβο" όταν κάνει κάτι που θέλει αυτό..... ΑΛΛΑ στην ουσία αυτό σημαίνει ότι το επιβραβεύεις για κάτι που ήθελες ΕΣΥ να κάνει (δηλ. να είναι ανεξάρτητο).

 

Γενικά πιστεύω ότι το θέμα του unconditional parenting όπως το κατάλαβα εγώ από τα συμφραζόμενα είναι λίγο πιο περίπλοκο από το απλά να μην λέμε "μπράβο" στο παιδί μας.

 

Νομίζω ότι τα παιδιά (σε όποια ηλικία και αν είναι, ακόμα και 40 χρονών δηλαδή) χρειάζονται και επιζητούν την αποδοχή των γονιών τους. Το θέμα είναι η αποδοχή αυτή να είναι unconditional, άνευ όρων. Έτσι καταλαβαίνω εγω το unconditional parenting.

 

Έτσι όμως όπως περιγράφεται το θέμα εδώ με την μη επιβράβευση, η αποδοχή απλά δεν εκφράζεται ποτέ. Σ' αυτό δεν συμφωνώ.

 

Στη δικιά μου unconditional εκδοχή, εγώ χρησιμοποιώ πολύ το μπράβο στα παιδιά μου είτε κάνουν κάτι που αρέσει σε μένα είτε κάνουν κάτι που αρέσει σ' αυτά, είτε δεν κάνουν τίποτα. Άλλωστε για τα παιδιά, ακόμα και το πιο απλό και συνηθισμένο πράγμα όπως να περπατήσουν, να πηδήξουν, να μιλήσουν, να χορέψουν, δεν είναι ένα τεράστιο επίτευγμα; Μπράβο, λοιπόν!

Επίσης τους λέω καθημερινά ότι είναι όμορφα, ότι είναι έξυπνα, οτι είμαι τυχερή που τα έχω παιδιά μου, ότι είμαι περήφανη γι' αυτά, κ.λπ. Όχι σαν επιβράβευση για κάτι που έκαναν αλλά γιατί...έτσι.

 

Μ' αυτόν τον τρόπο ξέρω ότι οδηγούμαι με μαθηματική ακρίβεια σε παιδιά που δεν θα κυνηγάνε στα 40 τους τους γονείς τους ζητιανεύοντας ένα ψιχουλάκι αποδοχής. Κάτι απόλυτα επιθυμητό για μένα, γιατί μετά τη σύνταξη σκοπεύω να αποσυρθώ στη Βραζιλία και δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να με ενοχλούνε εκεί.

[camouflage]

ΑΛΛΑ στην ουσία αυτό σημαίνει ότι το επιβραβεύεις για κάτι που ήθελες ΕΣΥ να κάνει (δηλ. να είναι ανεξάρτητο).

ναι ετσι το μπερδευουμε, αυτο που θες εσυ να ειναι ανεξαρτητο ειναι για το γενικο καλο του, θες να ειναι ανεξαρτητο, να εχει αυτοπεποιθηση και αλλα πολλα, ολοι οι γονεις τα θελουν αυτα και αυτο λεει και το βιβλιο οτι εφοσον τα θελουμε αυτα γιατι κανουμε πραματα που οδηγουν στο αντιθετο αποτελεσμα

 

Το θέμα είναι η αποδοχή αυτή να είναι unconditional, άνευ όρων. Έτσι καταλαβαίνω εγω το unconditional parenting.

ακριβως, η αγαπη μας ειναι ανευ του ορου αν θα κανεις αυτο που λεω εγω η οχι

Έτσι όμως όπως περιγράφεται το θέμα εδώ με την μη επιβράβευση, η αποδοχή απλά δεν εκφράζεται ποτέ. Σ' αυτό δεν συμφωνώ.

 

δεν εχω φτασει στο τελος για το τι πρεπει να κανουμε

Στη δικιά μου unconditional εκδοχή, εγώ χρησιμοποιώ πολύ το μπράβο στα παιδιά μου είτε κάνουν κάτι που αρέσει σε μένα είτε κάνουν κάτι που αρέσει σ' αυτά, είτε δεν κάνουν τίποτα. Άλλωστε για τα παιδιά, ακόμα και το πιο απλό και συνηθισμένο πράγμα όπως να περπατήσουν, να πηδήξουν, να μιλήσουν, να χορέψουν, δεν είναι ένα τεράστιο επίτευγμα; Μπράβο, λοιπόν!

 

αυτο ειναι λαθος!! ( ;-) το κανω και εγω), τωρα το βιβλιο λεει οτι οταν τους λες μπραβο για το καθε τι (ιδιαιτερα οταν μεγαλωσουν λιγο δηλ μετα τα 3), τοτε δεν εχει αξια το μπραβο οταν θα κανουν κατι που θα εχει αξια. Πχ δε λεμε μπραβο που εφαγες ολο το φαγητο σου.

 

παντως με τη σκεψη μου στο βιβλιο προσπαθω να δω πως μπορω να το εφαρμοσω. Να ειμαι πιο συζητισιμη. Λοιπον τα μικρα δεν ειναι καθολου συζητησιμα! Οτι επειχηρημα και να τους πεις αυτα εκει! αυτο που θελουν να κανουν επιμενουν. Σε αυτη την περιπτωση τι κανουμε; υποχωρουμε; Εγω εχω μαθει οτι δεν υποχωρεις γιατι ετσι το παιδι μαθαινει οτι αν επιμενει λιγο θα γινει το δικο του...Δε ξερω θελει πολυυυυ δρομο ακομα..

[DALIA]

Όσο αναφορά τα μπράβο συμφωνώ και είπα την γνώμη μου.Πχ η γιαγιά του που το κάνει έτυχε και της είπε ε σιγά τι μπράβο και μπράβο και δεν ικανοποιείται από εκείνα τα μπράβο.Όσο αναφορά το τελευταίο εγώ έχω την πολυτέλεια επειδή είναι και ένας να συζηταω μαζί του και να έρθω στη θέση του.Πιστεψε με δεν ειναι καθόλου καλοναθημενος και είναι πολύ πολύ λογικοσΟρια σαφέστατα και υπάρχουν ( σε αυτό συμφωνούμε όλοι) εγώ θεωρώ πλέον πολύ σπουδαίο οτι τα γνωρίζει από μόνος τουχωρις να τα θέσω εγώ.

[camouflage]

Όσο αναφορά τα μπράβο συμφωνώ και είπα την γνώμη μου.Πχ η γιαγιά του που το κάνει έτυχε και της είπε ε σιγά τι μπράβο και μπράβο και δεν ικανοποιείται από εκείνα τα μπράβο.Όσο αναφορά το τελευταίο εγώ έχω την πολυτέλεια επειδή είναι και ένας να συζηταω μαζί του και να έρθω στη θέση του.Πιστεψε με δεν ειναι καθόλου καλοναθημενος και είναι πολύ πολύ λογικοσΟρια σαφέστατα και υπάρχουν ( σε αυτό συμφωνούμε όλοι) εγώ θεωρώ πλέον πολύ σπουδαίο οτι τα γνωρίζει από μόνος τουχωρις να τα θέσω εγώ.

 

αυτο ειναι και το σωστό, να δωσεις το παιδι στην ελευθερια να καταλαβει τα ορια. Η μαμα μου παντα μας εβαζε στο σωστο δρομο με ενα τροπο που φαινοταν οτι ηταν η επιλογη μας. Δηλ μας εδινε την 'ελευθερια' να κανουμε 'ο,τι' θελουμε αλλα ελα που εμεις καναμε αυτο που τελικα ηθελε (δηλ αυτο που ηταν το σωστο).

Ειναι και μεγαλυτερος ο δικος σου, εμενα ειναι 2χρ, ελπιζω μεγαλωνοντας να μην ειναι τοσο πεισματαρικα!

[palmyr]

Καλημέρα!

Σπουδαίο θέμα, ίσως το πιο ενδιαφέρον στο φόρουμ!

Δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, έχω όμως διαβάσει παραπλήσια κείμενα. Αυτό που βλέπω με το δικό μου παιδί αλλά και με γονείς που γνωρίζω είναι ότι από τη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού οι γονείς του προσπαθούν να καταπνίξουν τα φυσικά του ένστικτα και να το "αναγκάσουν" να προσαρμοστεί στο κοινωνικό του περιβάλλον που το έχουμε φτιάξει εμείς και είναι τελείως αρρωστημένο. Το παιδί ζει μέσα σε ένα διαμέρισμα μακριά από κάθε φυσική δραστηριότητα (και εμείς αναρωτιόμαστε γιατί πηδάει από το κρεβάτι ενώ θα έπρεπε να τρέχει στο πράσινο και να πηδάει από τα δέντρα), παίζει με τα παιχνίδια του εμπορίου που τις περισσότερες φορές υποβαθμίζουν τη νοημοσύνη του (ενώ θα έπρεπε να παίζει με τις πέτρες και τα βοτσαλάκια, να είναι κοντά στα δέντρα και τα λουλούδια και να τρέχει με άλλα παιδιά στις αλάνες), θέλουμε να είναι ατρόμητο στο σκοτάδι και να κοιμάται μόνο του, τη στιγμή που το φυσικό ένστικτο αυτοπροστασίας το αναγκάζει να αναζητήσει την αγκαλιά της μαμάς του (δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλά χρόνια από τότε που στην Ελλάδα οι οικογένειες ήταν πολυπληθείς και τα αδέλφια κοιμόντουσαν και τα 5 στον ίδιο χώρο). Κανένα παιδί δεν θα έκανε τις λεγόμενες "σκανδαλιές" εάν είχε κάτι δημιουργικό να ασχοληθεί, γιατί η τάση για τη γνώση είναι έμφυτη, απλά εμείς οι γονείς "καθοδηγούμε" και συχνά διαστρεβλώνουμε αυτή την τάση.

Εμείς οι σημερινοί γονείς, που είμαστε κυριολεκτικά σύγχρονοι δούλοι, που σκύβουμε διαρκώς το κεφάλι αδιαμαρτύρητα και τρώμε σφαλιάρες τόσο σε ατομικό επίπεδο και κυρίως στη δουλεία μας όσο και στο σύνολο (είμαστε υπήκοοι του ΔΝΤ και σήμερα ακούω ότι θα βάλουμε ενέχυρο τη δημόσια περιουσία για νέο δάνειο), αυτοί λοιπόν οι γονείς είμαστε εξουσία στο σπίτι μας, αφού μόνο εκεί μπορούμε να είμαστε. Αισθάνομαι λοιπόν ότι μεγαλώνουμε παιδιά δούλους πιο υπάκοους από εμάς, που θα προσαρμοστούν άριστα στην κοινωνία που θα τους παραδώσουμε και θα γίνουν οι τέλειοι εργαζόμενοι των 500 ευρώ των ξένων πολυεθνικών!! Αυτό λίγο πολύ κάνουμε όλοι, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.

[palmyr]

Καλημέρα!

Σπουδαίο θέμα, ίσως το πιο ενδιαφέρον στο φόρουμ!

Δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, έχω όμως διαβάσει παραπλήσια κείμενα. Αυτό που βλέπω με το δικό μου παιδί αλλά και με γονείς που γνωρίζω είναι ότι από τη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού οι γονείς του προσπαθούν να καταπνίξουν τα φυσικά του ένστικτα και να το "αναγκάσουν" να προσαρμοστεί στο κοινωνικό του περιβάλλον που το έχουμε φτιάξει εμείς και είναι τελείως αρρωστημένο. Το παιδί ζει μέσα σε ένα διαμέρισμα μακριά από κάθε φυσική δραστηριότητα (και εμείς αναρωτιόμαστε γιατί πηδάει από το κρεβάτι ενώ θα έπρεπε να τρέχει στο πράσινο και να πηδάει από τα δέντρα), παίζει με τα παιχνίδια του εμπορίου που τις περισσότερες φορές υποβαθμίζουν τη νοημοσύνη του (ενώ θα έπρεπε να παίζει με τις πέτρες και τα βοτσαλάκια, να είναι κοντά στα δέντρα και τα λουλούδια και να τρέχει με άλλα παιδιά στις αλάνες), θέλουμε να είναι ατρόμητο στο σκοτάδι και να κοιμάται μόνο του, τη στιγμή που το φυσικό ένστικτο αυτοπροστασίας το αναγκάζει να αναζητήσει την αγκαλιά της μαμάς του (δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλά χρόνια από τότε που στην Ελλάδα οι οικογένειες ήταν πολυπληθείς και τα αδέλφια κοιμόντουσαν και τα 5 στον ίδιο χώρο). Κανένα παιδί δεν θα έκανε τις λεγόμενες "σκανδαλιές" εάν είχε κάτι δημιουργικό να ασχοληθεί, γιατί η τάση για τη γνώση είναι έμφυτη, απλά εμείς οι γονείς "καθοδηγούμε" και συχνά διαστρεβλώνουμε αυτή την τάση.

Εμείς οι σημερινοί γονείς, που είμαστε κυριολεκτικά σύγχρονοι δούλοι, που σκύβουμε διαρκώς το κεφάλι αδιαμαρτύρητα και τρώμε σφαλιάρες τόσο σε ατομικό επίπεδο και κυρίως στη δουλεία μας όσο και στο σύνολο (είμαστε υπήκοοι του ΔΝΤ και σήμερα ακούω ότι θα βάλουμε ενέχυρο τη δημόσια περιουσία για νέο δάνειο), αυτοί λοιπόν οι γονείς είμαστε εξουσία στο σπίτι μας, αφού μόνο εκεί μπορούμε να είμαστε. Αισθάνομαι λοιπόν ότι μεγαλώνουμε παιδιά δούλους πιο υπάκοους από εμάς, που θα προσαρμοστούν άριστα στην κοινωνία που θα τους παραδώσουμε και θα γίνουν οι τέλειοι εργαζόμενοι των 500 ευρώ των ξένων πολυεθνικών!! Αυτό λίγο πολύ κάνουμε όλοι, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.

[jade]

Palmyr, αντίστοιχες σκέψεις κάνω κι εγώ. Το πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σχετίζεται άμεσα με τους κανόνες της κοινωνίας στην οποία θα ζήσουνε αύριο. Αναρωτιέμαι λοιπόν κι εγώ, όταν τους δίνουμε μια "δημοκρατική" (που λέγαμε πριν) διαπαιδαγώγηση μήπως είναι παγίδα, αφού η κοινωνία μας δεν είναι ακριβώς αυτό που θα λέγαμε δημοκρατική και τα σημάδια δείχνουν πως θα πολύ χειρότερα τα πράγματα σε μερικά χρόνια. Όταν όλα γύρω μας λειτουργούν με τους κανόνες τις ζούγκλας μήπως εγώ απλά του μαθαίνω να ζει σε... αιχμαλωσία; Από την άλλη, απαντώ στον εαυτό μου. Δεν μπορώ να αρνηθώ πλήρως την πραγματικότητα στην οποία ζω και την οποία το παιδί αφομοιώνει γύρω του καθημερινά και ούτε το θέλω. Δεν γίνεται να επιστρέψουμε στους αποκλειστικά φυσικούς τρόπους αφού η κοινωνία των ανθρώπων (που παρά τα λάθη της δεν θέλω να την απαξιώνω πλήρως) προχωράει κάπως αλλιώς. Δε θέλω όμως να είμαι και έρμαιο της εκμετάλλευσης και της σκουπιδοκατάστασης που περιγράφεις ούτε να την ενισχύω. Κανείς εδώ στη συζήτηση φαντάζομαι δε θέλει να φτιάξει "υπάκουα" παιδιά που δε θα πρέπει να τσαλακώσουν το γυακαδάκι τους ούτε παιδιά που πνευματική τους τροφή θα είναι η τηλεόραση. Η ενστάλαξη όμως του σεβασμού για τους άλλους και για τις ελευθερίες τους αλλά και κάποιων ορίων (που καλώς ή κακώς εμείς /η κοινωνική ομάδα μας καλούμαστε να επιλέξουμε γι' αυτά) μέσα από μια όσο γίνεται unconditional αγάπη θέλω να πιστεύω ότι δε δημιουργεί δούλους, αλλά ανθρώπους ικανούς να λειτουργήσουν σε ομάδα. Αν παράλληλα αφήνουμε τα φυσικά τους ένστικτα να αναπτύσσονται όσο δεν κινδυνεύουν τα ίδια ή άλλοι, τότε δε βλέπω τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε... Unconditional με την έννοια που ειπώθηεκ πριν, ότι δεν τα αγαπάμε επειδή κάνουν αυτό που θέλουμε εμείς, ούτε για να γίνουν κάποτε όπως θέλουμε εμείς, αλλά επειδή είναι αυτά που είναι και ίσως μας μάθουν πιο πολλά από όσα θα τους μάθουμε εμείς...

[DALIA]

Nαι φυσικά ζητοκραυγάζω αν το παιδί σε αγώνα βάλει καλάθι! Το θέμα είναι ότι εγώ ζητοκραυγάζω και όταν είναι στην αυλή και δοκιμάζει. Και μήπως δεν κάνω καλά? Μήπως εμέσως πλην σαφώς του μετατίδω μια "απαίτηση" του δίνω μια κατεύθυνση ένα στόχο που δεν είναι δικός του και μια απογοήτευση αν δεν τα καταφέρει που δεν θα είχε?

Μήπως δηλαδή τα πολλά μπράβο είναι χειριστικά?

 

Βασικά νομίζω ότι αυτό είναι διαφορετικό...

Υποθέτω ότι το μπάσκετ είναι κάτι που επέλεξε το παιδί έτσι δεν είναι ?

[travellingmum]

ξαναδιαβαζα ολα τα ποστ και σκεφτομουνα "μηπως το παρακανουμε;" > Δηλαδη, καλη η παιδοψυχολογια και το να εχουμε βασικες γνωσεις ειναι απαραιτητο (στο κατω κατω εγω προσωπικα δουλεψα πολυ σκληρα γι'αυτο), αλλα μηπως αναλωνομαστε στην προσπαθεια να ειμαστε "τελειοι" γονεις και τελικα αποτυχαινουμε..

Τι θελω να πω... στο παραδειγμα με το μπασκετ, βλεπει η μανα το παιδι της να βαζει καλαθι και φωναζει "μπραβο"! Και μετα αρχιζει να σκεφτεται "πως να του μιλησω ωστε να μη θεωρησει οτι με ευχαριστησε" κλπ κλπ κλπ... στο μεταξυ ο αγωνας συναχιζεται, αυτη τον ψιλοχανει σκεπτωμενη ολα αυτα και στο τελος φευγει με μια αισθηση εξαντλησης και αποτυχιας, απ'τη μια να βρει τις σωστες λεξεις, κι απ΄την αλλη οτι ισως δεν τις βρηκε και θα δημιουργηθουν λαθος εντυπωσεις στο παιδι...

 

Μηπως θα επρεπε να ειμαστε απλως ειλικρινεις με τα παιδια μας, ωστε να ειμαστε ολοι πιο ευτυχισμενοι και ηρεμοι; Πχ, "ξερω οτι δε θελεις να ερθεις εξω, κι εγω θα ηθελα να κατσω σπιτι αλλα ΠΡΕΠΕΙ να παμε στο ταχυδρομειο οπωσδηποτε και δε μπορω να σ'αφησω μονο σου εδω, ειναι παρανομο κι επικινδυνο." Στο κατω-κατω ποσες φορες δεν εχουμε βγει εμεις βολτα μονο καο μονο επειδη ηθελαν τα παιδια;

 

"Μπραβο, πολυ χαρηκα που εβαλες το καλαθι" εισαι το παιδι μου και χαιρομαι οταν τα καταφερνεις. Και ναι, θα στεναχωριοσουν αν δεν το εβαζες κι εγω θα συμμεριζομουνα τη στενοχωρια σου... τοσο κακο ειναι τελικα;;

 

Σορρυ ια την πιθανη ελλιεψη συντακτικου, κανω απλως σκεψεις

[camouflage]

Τι θελω να πω... στο παραδειγμα με το μπασκετ, βλεπει η μανα το παιδι της να βαζει καλαθι και φωναζει "μπραβο"! Και μετα αρχιζει να σκεφτεται "πως να του μιλησω ωστε να μη θεωρησει οτι με ευχαριστησε" κλπ κλπ κλπ... στο μεταξυ ο αγωνας συναχιζεται, αυτη τον ψιλοχανει σκεπτωμενη ολα αυτα και στο τελος φευγει με μια αισθηση εξαντλησης και αποτυχιας, απ'τη μια να βρει τις σωστες λεξεις, κι απ΄την αλλη οτι ισως δεν τις βρηκε και θα δημιουργηθουν λαθος εντυπωσεις στο παιδι...

 

 

:lol: ποσες φορες απο το αγχος να ειμαστε σωστοι, να πουμε τα σωστά πράγματα, να μη χτυπήσουν, να μη πάθουν κάτι κακό χανουμε τη στιγμή! Αυτο ειναι αλήθεια, αλλα το προτιμώ από το να θεωρείς οτι τα παιδιά θα μεγαλώσουν στον αυτόματο πιλότο και 'δεν παθαίνουν τίποτα' (δηλ το αντίθετο άκρο).

Οι θεωρίες ειναι δύσκολα εφαρμόσιμες γιατι πρεπει να σκεφτείς πως θα τις προσαρμόσεις στο δικό σου παιδί/οικογένεια. Νομίζω οτι αν το καταφέρεις αυτό τοτε πλέον δεν σκέφτεσαι/αγχώνεσαι τόσο, ειναι αυτό που σου έρχεται φυσικά.

 

(ασχετο είδα στον παιδότοπο και φρίκαρα, ενας μπαμπάς ελεγε στα παιδια του 'αν το ξανακάνεις θα σε ταράξω στο ξύλο' ! Ποσοι τελικά γονείς μεγάλωσαν οι ίδιοι με ξύλο και αυτό ειναι που ξέρουν να εφαρμόσουν;!)

 

[DALIA]

ξαναδιαβαζα ολα τα ποστ και σκεφτομουνα "μηπως το παρακανουμε;" > Δηλαδη, καλη η παιδοψυχολογια και το να εχουμε βασικες γνωσεις ειναι απαραιτητο (στο κατω κατω εγω προσωπικα δουλεψα πολυ σκληρα γι'αυτο), αλλα μηπως αναλωνομαστε στην προσπαθεια να ειμαστε "τελειοι" γονεις και τελικα αποτυχαινουμε..

Τι θελω να πω... στο παραδειγμα με το μπασκετ, βλεπει η μανα το παιδι της να βαζει καλαθι και φωναζει "μπραβο"! Και μετα αρχιζει να σκεφτεται "πως να του μιλησω ωστε να μη θεωρησει οτι με ευχαριστησε" κλπ κλπ κλπ... στο μεταξυ ο αγωνας συναχιζεται, αυτη τον ψιλοχανει σκεπτωμενη ολα αυτα και στο τελος φευγει με μια αισθηση εξαντλησης και αποτυχιας, απ'τη μια να βρει τις σωστες λεξεις, κι απ΄την αλλη οτι ισως δεν τις βρηκε και θα δημιουργηθουν λαθος εντυπωσεις στο παιδι...

 

Μηπως θα επρεπε να ειμαστε απλως ειλικρινεις με τα παιδια μας, ωστε να ειμαστε ολοι πιο ευτυχισμενοι και ηρεμοι; Πχ, "ξερω οτι δε θελεις να ερθεις εξω, κι εγω θα ηθελα να κατσω σπιτι αλλα ΠΡΕΠΕΙ να παμε στο ταχυδρομειο οπωσδηποτε και δε μπορω να σ'αφησω μονο σου εδω, ειναι παρανομο κι επικινδυνο." Στο κατω-κατω ποσες φορες δεν εχουμε βγει εμεις βολτα μονο καο μονο επειδη ηθελαν τα παιδια;

 

"Μπραβο, πολυ χαρηκα που εβαλες το καλαθι" εισαι το παιδι μου και χαιρομαι οταν τα καταφερνεις. Και ναι, θα στεναχωριοσουν αν δεν το εβαζες κι εγω θα συμμεριζομουνα τη στενοχωρια σου... τοσο κακο ειναι τελικα;;

 

Σορρυ ια την πιθανη ελλιεψη συντακτικου, κανω απλως σκεψεις

 

ρε συ travellin.. εγώ τουλάχιστον από την αρχή ξεκαθάρισα ότι δεν έχω διαβάσει απολύτως τίποτα που να αφορά διαπαιδαγώγηση και μάλιστα εξήγησα και τους λόγους...

ειπώθηκαν κάποια πράγματα με κάποια παραδείγματα και συζητάμε τις απόψεις μας...

...προσωπικά σε ότι αφορά το παιδί κάνω πάντα αυτό που αισθάνομαι...απλά πιάσαμε και αναλύσαμε κάποια παραδείγματα πάνω στο uncontitiona parenting ( τουλάχιστον αυτά που καταλάβαμε )...τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο...

ποσες φορες απο το αγχος να ειμαστε σωστοι, να πουμε τα σωστά πράγματα, να μη χτυπήσουν, να μη πάθουν κάτι κακό χανουμε τη στιγμή!

 

είμαι πολύ χαρούμενη ακριβώς επειδή δεν έχω αυτό το άγχος και το εννοώ πραγματικά...

αν θα δεις κάποια πόστ παραπίσω ακριβώς αυτό είχα πει...θεωρώ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι θα χτυπήσει, θα κρυώσει και απλά συνεχίζουμε...

[travellingmum]

το ασχετο μου θυμησε την κορη μου που ακουσε μα μαμανα λεει στο παιδακι της "θα φας ξυλο" και αρχισε να γελαει (ηταν περιπου 3 χρονων τοτε) και ρωτουσε "χαχαχα, πως θα το φαει το ξυλο... δεν τρωγεται" :p:p:p:p

[jade]

Κι εγώ συμφωνώ, travellingmum, ότι δεν θέλω ποτέ μα ποτέ να χάσω τον αυθορμητισμό μου. Και τη θέρμη μου. Αν μάθω κανα δυο πράγματα που θα τα σκεφτώ και θα τα αναλύσω σε άσχετη φάση (όχι την ώρα που συμβαίνει το πράγμα δηλαδή) νομίζω μάλλον με χαλαρώνει γιατί ουσιαστικά μαθαίνω περισσότερα για το πώς νιώθει το παιδί μου. Μη το κάνουμε και εγχειρίδιο να το έχουμε στην τσάντα μας και να ανατρέχουμε, σαν τουρίστες με λεξικάκι...!

[jade]

Όσο για την ειλικρίνεια, είμαι επίσης απόλυτα σύμφωνη! Και για το ταχυδρομείο είμαι συμφωνη. Αλλά ίσως προσπαθούσα να του βρω και κάποιο παιχνιδάκι στη διαδρομή, ή κάτι να παρατηρήσουμε/ μάθουμε εκεί που θα πάμε που θα του έκανε την αγγαρεία πιο ευχάριστη. Αν μάλιστα το παιδί είναι μεγαλύτερο, ίσως μπορεί να μας προτείνει και καμιά καλή εναλλακτική που δεν είχαμε σκεφτεί!

[maan]

εγώ κορίτσια μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μ'αγαπούσαν πολύ κ εμένα κ την αδερφή μου...αυτό είναι αδιαμφισβήτητο...ακόμα κ σήμερα οι σχέσεις με την οικογένειά μου είναι πολύ αγαπησιάρικες...αγκαλιαζόμαστε κ φιλιόμαστε διαρκώς:oops:

 

παρ'όλ'αυτά...ως παιδί, και την σφαλιάρα μου την έφαγα - ουκ ολίγες φορές, και με φώναζαν όταν έκανα σκανταλιές, κ τιμωρία στο δωμάτιό μου με κλειστό φως μπήκα, κ απαγόρευση εξόδων αντιμετώπισα, και έλεγχο των προσωπικών μου αντικειμένων κ χώρων υπέστη...

 

για μένα το αυτονόητο ήταν να ακολουθήσω το προτυπο διαπαιδαγώγησης που δέχτηκα εγώ...αφού νομίζω ότι κ άξιο για την κοινωνία άτομο βγήκα..και κανένα σοβαρό ψυχικό τραύμα δεν έχω..

 

όταν λοιπόν το παιδάκι μου έγινε περίπου 6 μηνών...και έβλεπα τη ροπή προς την αταξία...πάντα:lol: ε εκεί...ήταν το καμπανάκι μου που χτύπησε... και λέω..εγώ δεν μπορώ να λέω μη και μή... μεγαλώνοντας εκεί κατά το έτος που έγινε ο ταρζάν προσωποποιημένος...είπα μέσα μου ότι εγώ να φωνάζω στο παιδί μου δεν μπορώ...

εκεί κοντά είδα παιδάκια να τρώνε σφαλιάρες σωρηδόν..λες κ ήταν φυσιολογικό...και είπα ότι εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό...

 

κάπου εκεί μπήκαν τα βιβλία στη ζωή μου.. (πιο πριν με ενδιέφερε...πόσο γάλα πίνει, αν είναι υγιές κλπ κλπ)

 

κάπως έτσι διάβασα κ το UP... μαζί με διάφορα άλλα...

 

αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το έχω βιβλίο-Βίβλο, και ότι κάνει κάτι το παιδί μου και ψάχνω στο εγχειρίδιο να δω στη σελ. 5 τι λέει...μπορώ να γελάσω ή όχι; ή μπορώ να ζητοκραυγάσω για το καλάθι του ή όχι; αν είναι ποτέ δυνατόν να το κάνει κανείς αυτό!!!

 

αντιθέτως, νομίζω ότι τα βιβλία, οι συζητήσεις μας εδώ κ όπου αλλού, διαμορφώνουν μια γενικότερη συμπεριφορά απέναντι σ'αυτά τα πλασματάκια που μεγαλώνουμε...(ελπίζοντας να διαμορφώσουν και ομαλότερους χαρακτήρες στη ζούγκλα που ζούμε και να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις που θα έρθουν μπροστά τους με σύνεση)

επίσης μας αποτρέπουν από ενδεχόμενα λάθη που δεν τα είχαμε σκεφτεί.. πχ δεν θα έλεγα ποτέ πιά στο παιδί μου "είμαι περήφανη που κατάφερες αυτό" θα έλεγα "είμαι περήφανη για σενα" (μπορεί το πρώτο να μου έβγαινε αυθόρμητα αλλά τώρα πια που "ξέρω" θα βάλω τάπα στο στόμα μου!!! εκείνη την ώρα)

 

διαβάζω συνέχεια σε ποστ εδώ πέρα, δεν ακολουθώ κανένα βιβλίο, δεν διαβάζω κανένα βιβλίο, έχω το ένστικτο κλπ κλπ...

προσωπικά, προσπαθώ να διαμορφώσω το ένστικτό μου, ώστε εκείνη τη στιγμή που θα χρειαστεί, να δράσω με ψυχραιμία...

[maan]

α!! να πω κ κάτι άλλο..

διάβαζα εδώ μέσα τις προάλλες, σε ένα άλλο θέμα μια μαμά που υπερασπιζόταν το δικαίωμά της στη σφαλιάρα (ή μια στον πωπό όπως έλεγε) και ότι όποια δεν το εφαρμόζει αυτό είναι ή εξωγήινος ή έχει καμμιά 10αριά υπηρέτριες στο σπίτι...

 

προσωπικά θα προτιμούσα μια μαμά που έψαχνε σε ποια σελ. ενός παιδοψυχολογικού βιβλίου λέει κάτι πριν το κάνει, παρά μια μαμά που ενώ δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά προς το παιδί της, την υπερασπίζεται κιόλας ως ένστικτο μητρικό!!!

[travellingmum]

εγώ κορίτσια μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μ'αγαπούσαν πολύ κ εμένα κ την αδερφή μου...αυτό είναι αδιαμφισβήτητο...ακόμα κ σήμερα οι σχέσεις με την οικογένειά μου είναι πολύ αγαπησιάρικες...αγκαλιαζόμαστε κ φιλιόμαστε διαρκώς:oops:

 

παρ'όλ'αυτά...ως παιδί, και την σφαλιάρα μου την έφαγα - ουκ ολίγες φορές, και με φώναζαν όταν έκανα σκανταλιές, κ τιμωρία στο δωμάτιό μου με κλειστό φως μπήκα, κ απαγόρευση εξόδων αντιμετώπισα, και έλεγχο των προσωπικών μου αντικειμένων κ χώρων υπέστη...

 

για μένα το αυτονόητο ήταν να ακολουθήσω το προτυπο διαπαιδαγώγησης που δέχτηκα εγώ...αφού νομίζω ότι κ άξιο για την κοινωνία άτομο βγήκα..και κανένα σοβαρό ψυχικό τραύμα δεν έχω..

 

όταν λοιπόν το παιδάκι μου έγινε περίπου 6 μηνών...και έβλεπα τη ροπή προς την αταξία...πάντα:lol: ε εκεί...ήταν το καμπανάκι μου που χτύπησε... και λέω..εγώ δεν μπορώ να λέω μη και μή... μεγαλώνοντας εκεί κατά το έτος που έγινε ο ταρζάν προσωποποιημένος...είπα μέσα μου ότι εγώ να φωνάζω στο παιδί μου δεν μπορώ...

εκεί κοντά είδα παιδάκια να τρώνε σφαλιάρες σωρηδόν..λες κ ήταν φυσιολογικό...και είπα ότι εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό...

 

κάπου εκεί μπήκαν τα βιβλία στη ζωή μου.. (πιο πριν με ενδιέφερε...πόσο γάλα πίνει, αν είναι υγιές κλπ κλπ)

 

κάπως έτσι διάβασα κ το UP... μαζί με διάφορα άλλα...

 

αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι το έχω βιβλίο-Βίβλο, και ότι κάνει κάτι το παιδί μου και ψάχνω στο εγχειρίδιο να δω στη σελ. 5 τι λέει...μπορώ να γελάσω ή όχι; ή μπορώ να ζητοκραυγάσω για το καλάθι του ή όχι; αν είναι ποτέ δυνατόν να το κάνει κανείς αυτό!!!

 

αντιθέτως, νομίζω ότι τα βιβλία, οι συζητήσεις μας εδώ κ όπου αλλού, διαμορφώνουν μια γενικότερη συμπεριφορά απέναντι σ'αυτά τα πλασματάκια που μεγαλώνουμε...(ελπίζοντας να διαμορφώσουν και ομαλότερους χαρακτήρες στη ζούγκλα που ζούμε και να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις που θα έρθουν μπροστά τους με σύνεση)

επίσης μας αποτρέπουν από ενδεχόμενα λάθη που δεν τα είχαμε σκεφτεί.. πχ δεν θα έλεγα ποτέ πιά στο παιδί μου "είμαι περήφανη που κατάφερες αυτό" θα έλεγα "είμαι περήφανη για σενα" (μπορεί το πρώτο να μου έβγαινε αυθόρμητα αλλά τώρα πια που "ξέρω" θα βάλω τάπα στο στόμα μου!!! εκείνη την ώρα)

 

διαβάζω συνέχεια σε ποστ εδώ πέρα, δεν ακολουθώ κανένα βιβλίο, δεν διαβάζω κανένα βιβλίο, έχω το ένστικτο κλπ κλπ...

προσωπικά, προσπαθώ να διαμορφώσω το ένστικτό μου, ώστε εκείνη τη στιγμή που θα χρειαστεί, να δράσω με ψυχραιμία...

 

 

δεν εννοουσα αυτο, αλλωστε οπως ειπα, ως ψυχολογος, θεωρω πολυ σημαντικο να εχουμε γνωσεις και να ενημερωνομαστε, ειδικα εφ'οσον μεγαλωνουμε παιδια. Και καλα κανεις και διαβαζεις και κρατας αυτα που λειτουργουν για σενα και το παιδι σου. Απλως ισως ισως ισως καποιοι γονεις, λιγοτερο σιγουροι για τον εαυτο τους απο σενα, να νιωθουν να πνιγονται απ'ολες τις λεπτομερεις "οδηγιες" διαπαιδαγωγησης και χασουν μεσα στο αγχος τους την απολαυση του να μεγαλωνεις παιδια....

 

....οσο για τα ψυχικα τραυματα που ολοι νομιζουμε οτι ΔΕΝ εχουμε... ασε.... μεγαλη ιστορια..

[camouflage]

εγώ κορίτσια μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μ'αγαπούσαν πολύ κ εμένα κ την αδερφή μου...

................

παρ'όλ'αυτά...ως παιδί, και την σφαλιάρα μου την έφαγα - ουκ ολίγες φορές, και με φώναζαν όταν έκανα σκανταλιές, κ τιμωρία στο δωμάτιό μου με κλειστό φως μπήκα, κ απαγόρευση εξόδων αντιμετώπισα, και έλεγχο των προσωπικών μου αντικειμένων κ χώρων υπέστη...

το ιδιο και εγω...θυμαμαι ακομα με πικρα τις σφαλιάρες και ξερω οτι δεν ειναι δυνατο ενα παιδακι να καθεται φρονιμα γιατι εχει το φοβο για το ξύλο. Ουτε θελω ποτε τα παιδακια μου να θυμουνται να τους φερομαι βιαια. Η μαμα που ριχνει μια στον πωπουλη...οχι δεν την καταδικάζω, ειπαμε, οπως μεγάλωσε ο καθενας.

Ερχονται ωρες που τα νευρα ειναι στο ταβανι και δε μπορεις να τα συνετισεις ουτε με λογια ουτε με τιποτα...ειναι και αυτα νευριασμενα. Τι κανεις τοτε; Πας μια βολτα (στο μπανιο, στο μπαλκονι, στο ζαχαροπλαστειο)..αλλιως το βλεπω το ξυλο να ερχεται!!

Με το διαβασμα προσπαθω να δωσω τις απαραιτητες γνωσεις ωστε την ωρα που χρειαζεται να ξερω τι να κάνω. Ωστε να μη βάλω τις φωνές, να διατηρήσω την ψυχραιμία μου..

Αυτο με το τι συνηθίζουν τα παιδιά ειναι αλήθεια. Αν ξέρει οτι μπορεί να κάνει μια σκανταλια σε δεδομενο χρονο, άτομο και τόπο που τον παιρνει, τοτε δε μπορείς να τον σταματήσεις με τίποτα. Πχ το σπιτι της γιαγιας που μεγαλώνει τα μωρα ειναι στην εντέλεια, στο δικό μου έχει πέσει βόμβα!

Ομως οταν ειναι άτακτα θυμαμαι το βιβλιο και το παράδειγμα με το αεροπλάνο. Λεει οτι αν δεν ηταν ζωηρά θα επρεπε να ανησυχούμε!

[maan]

ναι βρε χριστινάκι, κατάλαβα μια χαρά τι είπες..ότι γενικά πρέπει να κουλάρουμε ολίγον κ να μην ψάχνουμε ψύλλους στ'αχυρα...

δεν απάντησα σε σένα, γενικά μίλησα πώς το βλεπω το θέμα βιβλίο-εγχειρίδιο-βίβλος-συμβουλή..

 

λες να ρίξουμε μια ψυχανάλυση να βρούμε τα ψυχικά μου τραύματα???

εγώ μέσα να ξέρεις...!!!!!!!!!!χαχαχαχαχα!!!!

 

camouflage κ το δικό μου σπίτι σαν να εχει πέσει βόμβα είναι συνήθως:)

[stafroditi2353]

εμενα ειναι 12,5 μηνων και ειναι σε φαση που εξερευνει , θελει να πιανει, της λεω μη κακο το αφηνει λιγο και μετα παλι τα ιδια. ειναι γενικα ησυχο και καλο παιδακι αλλα εγω ειμαι συνεχως με τον φοβο και την αμφιβολια αν της φερομαι σωστα. εχετε να μου προτεινετε καποιο βιβλιο σχετικο??

[mmaria]

Λεει οτι αν δεν ηταν ζωηρά θα επρεπε να ανησυχούμε!

 

αυτο μου το λεει και η μανα μου απο πολυ νωρις.... βεβαια εκεινη τοτε... δεν το επαιρνε τοσο ψυχραιμα οταν εμεις ως παιδια εκδηλωναμε την ζωηραδα μας με διαφορους τροπους(!). οταν της το ειπα αυτο (χωρις κακιες και απωθημενα) μου ειπε μια κουβεντα "ε.. μπορει κι εγω ως μανα να μην τα εκανα σωστα, αλλά ως γιαγια τωρα που εχω πια μαλακωσει, που εχω σκεφτει τι εκανα σωστα ή λαθος στα δικα μου παιδια... αυτα σε συμβουλευω"

[maan]

mmaria ξέρεις τι μου θύμισες;

ο δικός μου μπαμπάς όταν έγινα περίπου 20 ετών, ειχε έρθει να με επισκεφτεί στο λονδίνο που σπούδαζα, όταν έφυγε μου άφησε ένα δωράκι που μέσα είχε ένα γράμμα, μεταξύ άλλων αυτό το γράμμα

 

μου ζητούσε συγνώμη για όλες τις φορές που σήκωσε χέρι πάνω μου...(και δεν ήταν πολλές..μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού...της μαμάς η παντόφλα ήταν τηλεκατευθυνόμενη...μας έβρισκε όπου κ αν κρυβόμασταν )

που μου φώναξε...που που που...

 

15-20 χρόνια μετά αντιλήφθηκε ότι είχε λάθος...

 

μεγάλη η δύναμη "της συγνώμης" όταν είναι αληθινή...

[camouflage]

αυτο μου το λεει και η μανα μου απο πολυ νωρις.... βεβαια εκεινη τοτε... δεν το επαιρνε τοσο ψυχραιμα οταν εμεις ως παιδια εκδηλωναμε την ζωηραδα μας με διαφορους τροπους(!). οταν της το ειπα αυτο (χωρις κακιες και απωθημενα) μου ειπε μια κουβεντα "ε.. μπορει κι εγω ως μανα να μην τα εκανα σωστα, αλλά ως γιαγια τωρα που εχω πια μαλακωσει, που εχω σκεφτει τι εκανα σωστα ή λαθος στα δικα μου παιδια... αυτα σε συμβουλευω"

αχ αυτες οι γιαγιαδες ειναι πολύ καλές! εχουν εξασκηθει στην υπομονή και ξέρουν μετα απο τοοοσα χρονια εμπειριας πως να φερθούν για να ειναι ηρεμα τα παιδια...παιρνω μαθηματα...