Unconditional Parenting[συζήτηση για τις πρακτικές που συστήνει το βιβλίο]

[travellingmum]

 

Επίσης, DALIA μου, το ξέρω ότι θα πηδήξει... Το πόσο θα χτυπήσει το λένε τα άπειρα καρούμπαλα και μελανιές που έχω κουράρει με βιτάμ τους τελευταίους 5 μήνες που περπατάει....

 

 

αααχ, εγω καθε φορα που τα παω στον παιδιατρο φοβαμαι οτι θα καλεσει την προνοια.... ειναι και τα δυο γεματα καρουμπαλα στο κεφαλι και μελανιες στα ποδια. Ο δε μικρος εχει μονιμα μελανιες πανω στη σπονδυλικη του στηλη γιατι κανει "τσουληθρα" απο τη γωνια του κρεβατιου (μα δεν ποναει;;

 

Κουραγιο...

[DALIA]

εμενα μου ξενιζει ιδιαιτερα η ιδεα της ανυπαρξιας του επαινου... Οταν κανουμε κατι διαφορετικο και δυσκολο, ολοι μα ολοι μας θελουμε να αναγνωρισει καποιος την προσπαθεια μας

πχ στην τουαλετα... δε θα πεις μπραβο στο παιδακι που καταφερε για πρωτη/δευτερη/τριτη φορα να κανει τα τσισακια του εκει αντι στο πατωμα (χωρις αυτο να σημαινει οτι θα μαλωσεις αυτο που δεν τα καταφερε), οταν ομως τελικα τα καταφερει και ειναι περηφανο για τον εαυτο του, δεν ειναι φυσιολογικο να του "μπραβο"; Απο ενστικτο και μονο;;

 

μπράβο θα πεις στο παιδί όταν το αξίζει πραγματικά ( και αυτό εξαρτάται από την ηλικία )...αλλά αν το κάνεις όταν έχει αξία έχει πολύ μεγαλύτερη αξία για το παιδί, απ'οτι αν είσαι με ένα μπράβο στο στόμα...

Επίσης, DALIA μου, το ξέρω ότι θα πηδήξει... Το πόσο θα χτυπήσει το λένε τα άπειρα καρούμπαλα και μελανιές που έχω κουράρει με βιτάμ τους τελευταίους 5 μήνες που περπατάει....

 

Μα το ξέρω ότι θα πηδήξει δεν σε ρώτησα αν θα πηδήξει...ρώτησα τι θα πάθει και άμα πηδήξει...? το πολύ πολύ την επόμενη φορά αντί για βιτάμ να χρειαστεί κανένα ραμματάκι...

Απλά κάποια πράγματα αν τα πέρνεις απόφαση είσαι καλύτερα και εσύ γιατί δε σκας από μέσα σου και συνεπώς και το παιδί...

Θεωρείς δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει, κάποια στιγμή θα πονέσει, κάποια στιγμή θα αρρωστήσει...

[kokoraki]

Όπως λέει και η πεθερά μου "Αυτά είναι εξελιγμένα μοντέλα - δε σπάνε, δε χαλάνε"....Και προσθέτω εγώ "Δεν κουράζονται" (μα τί πίνουν??)

[travellingmum]

μπράβο θα πεις στο παιδί όταν το αξίζει πραγματικά ( και αυτό εξαρτάται από την ηλικία )...αλλά αν το κάνεις όταν έχει αξία έχει πολύ μεγαλύτερη αξία για το παιδί, απ'οτι αν είσαι με ένα μπράβο στο στόμα...

 

 

 

Μα το ξέρω ότι θα πηδήξει δεν σε ρώτησα αν θα πηδήξει...ρώτησα τι θα πάθει και άμα πηδήξει...? το πολύ πολύ την επόμενη φορά αντί για βιτάμ να χρειαστεί κανένα ραμματάκι...

Απλά κάποια πράγματα αν τα πέρνεις απόφαση είσαι καλύτερα και εσύ γιατί δε σκας από μέσα σου και συνεπώς και το παιδί...

Θεωρείς δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει, κάποια στιγμή θα πονέσει, κάποια στιγμή θα αρρωστήσει...

 

νομιζω οτι οταν εισαι μ'εαν μπραβο στο στομα ειναι λιγο (ισως ) και ενδειξη αδιαφοριας.... "κοιτα μαμα" -"μπραβο-μπραβο" λεει κι η μαμα καθως φορουμιαζει...

[kokoraki]

Απλά κάποια πράγματα αν τα πέρνεις απόφαση είσαι καλύτερα και εσύ γιατί δε σκας από μέσα σου και συνεπώς και το παιδί...

Θεωρείς δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα χτυπήσει, κάποια στιγμή θα πονέσει, κάποια στιγμή θα αρρωστήσει...

 

Καλά, σίγουρα. Θεωρώ ότι δεν είμαι από τις πολύ φοβιτσιάρες/προστατευτικές μαμάδες και γι΄αυτό και το βιτάμ πάει σύννεφο. Από αρρώστιες, δεν είχαμε μέχρι τώρα και σπουδαίες περιπέτειες... Αλλά δε μπορεί να κάνει ο Γιώργος τη μαϊμού από τα πολύφωτα, ούτε να σπάσει όλο το σπίτι. Όλα έχουν και τα όριά τους. Η σκανταλιά και η αταξία (στα δικά μας μάτια πάντα) προβλέπονται και είναι για μένα μέσο μάθησης - ακόμα και του πόνου, δλδ μαθαίνω πόσο και πότε πονάω, τί επίπτωση έχει στο σώμα μου αυτό που κάνω κ.λπ. Και ως τέτοιο μέσο το βλέπω, αλλά πρέπει να είναι ελεγχόμενη, αν το εκφράζω σωστα, ελπίζω να καταλαβαίνεις τί θέλω να πω. Τα παιδιά δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου, εμείς καλούμαστε να τα προστατέψουμε όταν η σκανταλιά και το παιχνίδι αγγίζουν τα όρια του επικίνδυνου.

[kokoraki]

μπράβο θα πεις στο παιδί όταν το αξίζει πραγματικά ( και αυτό εξαρτάται από την ηλικία )...αλλά αν το κάνεις όταν έχει αξία έχει πολύ μεγαλύτερη αξία για το παιδί, απ'οτι αν είσαι με ένα μπράβο στο στόμα...

 

Όσο γ' αυτό.....100% μαζί σου. Σωστά είπες και πριν ότι το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς.

 

Σόρι για τα διπλά ποστ αλλά δεν ξέρω να κάνω μούλτι τέτοιο...

[DALIA]

Όπως λέει και η πεθερά μου "Αυτά είναι εξελιγμένα μοντέλα - δε σπάνε, δε χαλάνε"....Και προσθέτω εγώ "Δεν κουράζονται" (μα τί πίνουν??)

 

είδες που και οι πεθερές καλά τα λένε μερικές φορές:lol:

πέρυσι έπαιζε ο γιος μου με άλλα δύο αγοράκια στην αυλή με μια μικρή τραμπάλα στο γρασίδι...έπαιζαν λίγο άγαρμπα αλλά ρε παιδιά ξεκαρδίζονταν με την ψυχή τους τα μικρά...εγώ τα έβλεπα και χαιρόμουν τόσο που το ευχαριστιόταν, το άλλο ζευγάρι είχε πει πάνω από 20 φορές θα χτυπήσετε....με πλησιάζει ο μπαμπάς και μου λέει " πόσο δίκιο έχεις ρε Α. δες τα πώς χαίρονται και εμείς....."

[DALIA]

Καλά, σίγουρα. Θεωρώ ότι δεν είμαι από τις πολύ φοβιτσιάρες/προστατευτικές μαμάδες και γι΄αυτό και το βιτάμ πάει σύννεφο. Από αρρώστιες, δεν είχαμε μέχρι τώρα και σπουδαίες περιπέτειες... Αλλά δε μπορεί να κάνει ο Γιώργος τη μαϊμού από τα πολύφωτα, ούτε να σπάσει όλο το σπίτι. Όλα έχουν και τα όριά τους. Η σκανταλιά και η αταξία (στα δικά μας μάτια πάντα) προβλέπονται και είναι για μένα μέσο μάθησης - ακόμα και του πόνου, δλδ μαθαίνω πόσο και πότε πονάω, τί επίπτωση έχει στο σώμα μου αυτό που κάνω κ.λπ. Και ως τέτοιο μέσο το βλέπω, αλλά πρέπει να είναι ελεγχόμενη, αν το εκφράζω σωστα, ελπίζω να καταλαβαίνεις τί θέλω να πω. Τα παιδιά δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου, εμείς καλούμαστε να τα προστατέψουμε όταν η σκανταλιά και το παιχνίδι αγγίζουν τα όρια του επικίνδυνου.

 

kokoraki απλά για να ξέρεις τα ευκόλως εννοούμενα σχεδόν πάντα τα παραλείπω

[maan]

Για το θέμα του επαίνου, ή αλλιώς θετικής ενίσχυσης(positive reinforcement).. (κ εμένα με ξένισε πολύ - αλλά θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη λογική του, κ πείτε μου κ΄εσείς πώς σας φαίνεται)

 

διαχωρίζεται ο έπαινος, σε απονομή βραβείου κ σε απονομή βραβευτικού λόγου..

 

στη μεν πρώτη περίπτωση εάν πχ το βραβείο ήταν ένας χυμός...ίσως τα παιδιά που "δούλευαν" για το βραβείο ήταν πιο συνεπή στη συμπεριφορά τους, αλλά μετά την αποδοχή του βραβείου έχαναν το ενδιαφέρον για το βραβείο..

 

ενώ τα παιδιά που απλά το είχαν όποτε το ζητούσαν διατηρούσαν περισσότερο το ενδιαφέρον τους γι αυτό..

 

στην περίπτωση του επαίνου με λόγια...το θέμα είναι το κίνητρο...

δίνω παράδειγμα

 

ένα παιδάκι μοιράζεται το παιχνιδάκι του με ένα άλλο και κοιτάει αν το βλέπει η μαμά του που μόλις το δει αυτό, πετάγεται κατευθείαν κ λέει "μπράβο!! που μοιράζεσαι το παιχνιδάκι σου"

υπάρχει όμως κ το άλλο παιδάκι που δεν περιμένει έπαινο..και θεωρεί απλά φυσιολογικό να μοιραστεί το παιχνίδι του επειδή λυπάται το άλλο παιδάκι..

τι κίνητρο θέλουμε να έχει το δικό μας παιδάκι;

ελεγε, ότι εάν θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδάκια μας σε υπεύθυνους ενήλικες με αγάπη κ σεβασμό προς άλλους πρέπει να δίνουμε προσοχή στο κίνητρο που κάνουν πράγματα...επειδή δεν θα είμαστε πάντα εκεί..και δεν θα περιμένουν πάντα την επιβράβευσή μας...πρέπει να δουλέψουμε στο κίνητρο κ όχι στην πράξη..

 

υπήρχαν κ κάτι έρευνες που έλεγαν ότι γενικότερα όταν πεις σε κάποιον

"μπράβο έκανες καλή δουλειά" μετά το μόνο που σκέφτεται είναι το πώς να συνεχίσει να παίρνει κολακευτικά σχόλια..και όχι η ουσία αυτού που κάνει...δημιουργεί ανθρώπους με άγχος να μην χάσουν την "καλή τους φήμη"

 

υπάρχει μεγάλη διαφορά να επαινείς κάποιον και φυσικά το παιδί σου, για την διακράτηση μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς (πχ έκανε τα κακα του στην τουαλέττα) και στον έπαινο για μια ερώτηση που δείχνει ενδιαφέρον για ένα ζωάκι για παράδειγμα...

στην πρώτη επιβραβεύεις τη συμπεριφορά που σου αρέσει, στη δεύτερη τα αγνά του αισθήματα...

 

αν πεις ας πούμε σε ένα παιδί "μου άρεσε πάρα πολύ που έφαγες γρήγορα χωρίς να λερώσεις τα πάντα", ανέφερε ο συγγραφευς, ότι μαλλον το παιδί καταλαβαίνει "μου αρέσεις όταν τρως ....έτσι" και κατά συνέπεια "δεν μου αρέσεις όταν τρώς έτσι..."

η αρνητική αυτή εννοια του επαίνου εντείνεται όταν λείπει ο θετικός λόγος βέβαια, και εμφανίζεται μόνο σε ανάλογες συμπεριφορές..

 

με πιάνετε; :):):)

 

τράβελινγκ κ μια κ 2 και 200 ευκαιρίες για τα μικρά!! πλάκα κάνεις; το ντυλανάκι είναι έρωτας άντε μέσα είμαστε με τις κ...βροχές...ελάτε

[DALIA]

maan εξαιρετικό το βρίσκω...ορίστε ένα βιβλίο διαπαιδαγώγησης που ναι θέλω πραγματικά να διαβάσω...

[BLUBLU]

Ρωτησα κ παραπάνω αν υπάρχει σε ελληνικη μετάφραση,μηπως κάποια γνωριζει?

[DALIA]

Blublu και εγώ περιμένω απάντηση σε αυτό.

[jannis]

δεν εχω διαβάσει το συγκεκριμένο, αλλά αντιστοιχες ιδέες έχω βρει σε 2 άλλα (μεταφρασμένα στα ελληνικά)

- Η συναισθηματικη αγωγή των παιδιών

- Τα μυστικά του αποτελεσματικού γονέα

 

Το προβλημα μου έίναι ότι είναι δύσκολο και χρονοβόρο πολλές φορές να ακολουθήσεις κάποια απο αυτά - η πρακτική της ανταμοιβής/επαίνου/τιμωρίας είναι πολύ πιο εύκολη και φαίνεται αποτελεσματική (ξέρω ότι μακροπρόθεσμα είναι χειρότερα) Επίσης με αυτή την μέθοδο εκπαιδεύονται και τα ζώα μια και για αυτά δεν γίνεται προσπαθεια επικοινωνίας σε συναισθηματικό επίπεδο ενώ για τα παιδιά αυτό είναι απαραίτητο.

 

Για να το μετριάσω όταν καταλήγω στην τιμωρία/ανταμοιβή προσπαθώ λοιπόν όταν βάζω τιμωρία να συνδέω την τιμωρία/ανταμοιβή με την αιτία περισσότερο ως συνέπεια αλλά και αυτό δεν ξέρω αν το καταφέρνω πάντα.

[jade]

Είδα ότι εδώ συνοψίζει ο ίδιος ο συγγραφέας κάποιες βασικές αρχές του βιβλίου του σχετικά με την πειθαρχία του νηπίου:

 

http://parenting.blogs.nytimes.com/2009/09/24/punishing-children-with-love/

 

Με βάση αυτά και χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο (οπότε μπορεί άνετα να παρερμηνεύω) θα έλεγα ότι δε μου μοιάζει κάτι ριζοσπαστικά καινούριο όλο αυτό, απλώς δίνεται έμφαση στην πλευρά της κατανόησης και αποδοχής των κινήτρων που έχει το παιδί πίσω από την κάθε πράξη ή επιθυμία του. Αυτό με βρίσκει σύμφωνη και προς τα εκεί κινούμαι κι εγώ ως τώρα με το παιδί μου (μικρό ακόμα βέβαια, δεκαέξι μηνών). Το ακούω, το αγαπώ τόσο που νοιάζομαι για το τι νιώθει, για το τι ακριβώς σκέφτηκε, τι δοκιμάζει ακόμα κι αν πρέπει να δίνω παραπάνω ενέργεια.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν του βάζω όρια, αλλά διαμορφώνει τις λεπτομέρειες και τον τρόπο. Επίσης με κάνει να εφευρίσκω πιο κατάλληλες εναλλακτικές να προτείνω στο παιδί. Άλλωστε μάλλον οι περισσότερες αυτό κάνουμε. Αν εννοεί αυτό ο συγγραφέας μαζί του με τα χίλια.

 

Όσον αφορά τώρα το θέμα της επιβράβευσης, κατανοώ ότι η επιβράβευση και η απόρριψη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αλλά νομίζω πως όταν δεν είναι ψωμοτύρι και πασπαρτού σε περιπτώσεις που δεν χρειάζεται (γιατί ας πούμε διδάσκει στο παιδί να τα κάνει όλα για το θεαθήναι κλπ κλπ) τότε τη θεωρώ απαραίτητη. Άλλωστε βλέπεις ότι διψάει το ίδιο το παιδί για την αντίδρασή σου σε ό,τι κάνει. Εκτός αν πούμε ότι δεν διψάει για μια αντίδραση που να του απευθύνεται (κρίνοντάς το άρα), αλλά για την αντίδρασή μας γενικώς, για το τι απλά μας "συμβαίνει". Μου φαίνεται ότι δεν είναι καλό ούτε να νιώθει ότι υπάρχει ένα μάτι που καιροφυλακτεί να το κρίνει (έστω και θετικά), ούτε όμως ότι δεν συμμετέχουμε καθόλου κριτικά και καθοδηγητικά προς το παιδί. Πώς θα διαχωρίσει το όποιο καλό από το όποιο κακό; (έτσι όπως το ορίζουμε εμείς, η οικογένειά του, η κοινωνία του, ή όποιο παράδειγμα αρχών του μεταφέρουμε) Ή πρόθεση του συγγραφέα ειναι ακριβώς να γίνουν δυσδιάκριτα αυτά τα όρια;

[travellingmum]

θελω να πω κατι για την "τιμωρια" ή την "επιβραβευση". Νομιζω οτι αυτη η Νταντα στην τηλεοραση εχει κανει πολυ μεγαλο κακο με το νοημα που εχει δωσει σ'αυτες τις εννοιες. Εχει πεντε-δεκα κανονες στο μυαλο της, που τους ξεσηκωσε οπως-οπως απο βιβλια παιδιψυχολογιας φανταζομαι, και μπουκαρει στα σπιτια και προσπαθει να κανει καθε οικογενεια να μπει στο ιδιο καλουπι, αυτο που συμφωνει μ'αυτους τους ακαμπτους κανονες.

 

Αυτοι οι κανονες κανουν μια οικογενεια ευτυχισμενη μονο οτανκαμφουν στο σχημα καθε συγκεκριμενης οικογενειας και καθε παιδιου..

 

Εχετε διαβασει ποτε Tanya Byron? Εχετε δει τις εκπομπες της (συνιστω τα βιβλια της). ΝΑΙ, θα βρειτε μεσα την εννοια του time -out (το οποιο ομως δεν ειναι τιμωρια και ειναι η εσχατη λυση), την αδιαφορια προς τη σκανταλια ουτως ωστε το παιδι να βαρεθει και να την παρατησει.... ΑΛΛΑ οπου βρεθει κι οπου σταθει τονιζει ποσο σημαντικο ειναι να βρουμε τη ριζα της συμπεριφορας, η οποια βρισκεται 100% στη συμπεριφορα των γονιων. ΠΑΝΤΑ ρωταει τις συνθηκες γυρω απο την εγκυμοσυνη και τη γεννηση του παιδιου, καθως αυτο επηρεαζει ασυνειδητα τη δικη μας συμπεριφορα προς αυτο το παιδι, που μετα διαμορφωνει αυτην του παιδιου...

 

Εχει κανει πολλα καταπληκτικα (θα μπορουσα να γραφω για μερες), αυτο που κρατησα ειναι η χρηση του video. Βιντεοσκοπει τους γονεις και τους δειχνει καποια κλιπακια αποδεικνυοντας τους οτι αυτος που πρεπει ν'αλλαξει ειναι οι ιδιοι. Τα προσωπα τους οταν συνειδητοποιουν οτι ουσιαστικα προκαλουν τη συμπεριφορα που θελουν να σταματησουν ειναι priceless... Οταν λοιπον αρχιζουν τα παιδια μου να θελουν να με σκασουν κι χανω την ψυχραιμια μου και το μονο που σκεφτομαι ειναι ν'αρχισω να απειλω με χασιμο βολτας/παιδικης χαρας/ παιχνιδι με τη μαμα κλπ βαζω τον εαυτο μου σε time out και προσπαθω να φανταστω να βλεπω τη σκηνη σε οθονη. Ειναι απιστευτο ποσο πιο ξεκαθαρα γινονται τα λαθη μου στο μυαλο μου και ποσο ευκολα μπορω ν'αλλαξω το σκηνικο που επικρατει...

 

Ασχετο βεβαια, αλλα μια και μιλαμε επι του θεματος γενικως

[elen73]

Καλά, σίγουρα. Θεωρώ ότι δεν είμαι από τις πολύ φοβιτσιάρες/προστατευτικές μαμάδες και γι΄αυτό και το βιτάμ πάει σύννεφο. Από αρρώστιες, δεν είχαμε μέχρι τώρα και σπουδαίες περιπέτειες... Αλλά δε μπορεί να κάνει ο Γιώργος τη μαϊμού από τα πολύφωτα, ούτε να σπάσει όλο το σπίτι. Όλα έχουν και τα όριά τους. Η σκανταλιά και η αταξία (στα δικά μας μάτια πάντα) προβλέπονται και είναι για μένα μέσο μάθησης - ακόμα και του πόνου, δλδ μαθαίνω πόσο και πότε πονάω, τί επίπτωση έχει στο σώμα μου αυτό που κάνω κ.λπ. Και ως τέτοιο μέσο το βλέπω, αλλά πρέπει να είναι ελεγχόμενη, αν το εκφράζω σωστα, ελπίζω να καταλαβαίνεις τί θέλω να πω. Τα παιδιά δεν έχουν αίσθηση του κινδύνου, εμείς καλούμαστε να τα προστατέψουμε όταν η σκανταλιά και το παιχνίδι αγγίζουν τα όρια του επικίνδυνου.

 

Συμφωνω απολυτως μαζι σου.

[maan]

Για το θέμα του time out.. γενικά μιλώντας θα σας πώ τι έχω παρατηρήσει...

 

αν υπάρχει ένταση κ πώ στην μικρή...

 

ησύχασε διαφορετικά θα φύγω από το δωμάτιο...σταματάει στο δευτερόλεπτο...

και ενώ πρακτικά αυτό έχει αποτέλεσμα...δλδ φτάνουμε στο επιθυμητό (να σταματήσει η γκρίνια ή ό,τι ενοχλεί εκείνη τη στιγμή)

θεωρητικά σκέφτομαι....:

τι τρόμος υπάρχει εκείνη τη στιγμή στην ψυχή της; για να είναι τόσο δυνατό ώστε να την κάνει να σταματήσει..; τι ακριβώς νιώθει εκείνη τη στιγμή..;

χιλιάδες φορές θέλω να βάλω τον εαυτό μου σε time-out... να φύγω σε ένα δωμάτιο μόνη μου, να κλειστώ στην τουαλέττα...ή οπουδήποτε αλλου..εκείνη την ώρα...κάθεται έξω από την πόρτα κ φωνάζει "μαμούλα αγκαλιά"..

 

είναι δλδ το time-out ..κατά κάποιο τρόπο "παρακράτηση της αγάπης" εκείνη τη στιγμή ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα;

(ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω...δεν εννοώ ότι δεν αγαπάμε το παιδί προς Θεού, αλλά ότι του στερούμε ένα προνόμιο, στη συγκεκριμένη περίπτωση την αγκαλιά μας...

 

πολύ στη φιλοσοφία το'ριξα :)

[DALIA]

Ρε συ maan πολύ καλά τα μεταφέρεις...Εγώ πάντως που έχω εφαρμόσει πολλά από αυτά έχουν θετικά αποτελέσματα

[jade]

είναι δλδ το time-out ..κατά κάποιο τρόπο "παρακράτηση της αγάπης" εκείνη τη στιγμή ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα;

 

Νομίζω ναι. Έτσι μου ακούγεται.

Για το παιδί κάτι τέτοιο πρέπει να μοιάζει με απειλή εγκατάλειψης.

 

Δεν ξέρω βέβαια σε τι είδους εντάσεις το χρησιμοποιείς maan, αλλά ας πούμε δεν θα μπορούσαν να απομακρυνθούν άλλα πράγματα, (πχ αυτό που θέλει να σπάσει, το παιδάκι στο οποίο δε φέρεται καλά, η ίδια μαζί σου σε άλλο χώρο κλπ) και όχι η μαμά από αυτήν;

[emmaki]

Εγώ πάλι ως εκπαιδευτικός είμαι υπέρ μίας μίξης όλων αυτών που λέτε με το συμπεριφορισμό.

Δηλαδή, ναι προσπαθώ να βρω την αιτία της συμπεριφοράς του παιδιού. Ναι, προσπαθώ να προλάβω κάποιες συμπεριφορές μπαίνοντας στη θέση του.

Αλλά από την άλλη, επιβραβεύω θετικά την καλή συμπεριφορά και αρνητικά την κακή, με παραχώρηση ή στέρηση προνομίων (π.χ. λιχουδιά ή αυτοκόλλητα). Αλλά αυτό μέχρι ένα σημείο,. Σταδιακά η παραχώρηση αραιώνει (π.χ. ένα αυτοκόλλητο για κάθε φορά που πλένεις τα δόντια σου, ένα αυτοκόλλητο κάθε 2 μέρες που πλένεις τα δόντια σου, κάθε βδομάδα, κάθε 15 κλπ) και η επιθυμητή συμπεριφορά εδραιώνεται ως συμπεριφορά όχι ως επιζήτηση επαίνου/ανταμοιβής.

[marandnik]

Για το θέμα του επαίνου, ή αλλιώς θετικής ενίσχυσης(positive reinforcement).. (κ εμένα με ξένισε πολύ - αλλά θα προσπαθήσω να εξηγήσω τη λογική του, κ πείτε μου κ΄εσείς πώς σας φαίνεται)

 

διαχωρίζεται ο έπαινος, σε απονομή βραβείου κ σε απονομή βραβευτικού λόγου..

 

στη μεν πρώτη περίπτωση εάν πχ το βραβείο ήταν ένας χυμός...ίσως τα παιδιά που "δούλευαν" για το βραβείο ήταν πιο συνεπή στη συμπεριφορά τους, αλλά μετά την αποδοχή του βραβείου έχαναν το ενδιαφέρον για το βραβείο..

 

ενώ τα παιδιά που απλά το είχαν όποτε το ζητούσαν διατηρούσαν περισσότερο το ενδιαφέρον τους γι αυτό..

 

στην περίπτωση του επαίνου με λόγια...το θέμα είναι το κίνητρο...

δίνω παράδειγμα

 

ένα παιδάκι μοιράζεται το παιχνιδάκι του με ένα άλλο και κοιτάει αν το βλέπει η μαμά του που μόλις το δει αυτό, πετάγεται κατευθείαν κ λέει "μπράβο!! που μοιράζεσαι το παιχνιδάκι σου"

υπάρχει όμως κ το άλλο παιδάκι που δεν περιμένει έπαινο..και θεωρεί απλά φυσιολογικό να μοιραστεί το παιχνίδι του επειδή λυπάται το άλλο παιδάκι..

τι κίνητρο θέλουμε να έχει το δικό μας παιδάκι;

ελεγε, ότι εάν θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδάκια μας σε υπεύθυνους ενήλικες με αγάπη κ σεβασμό προς άλλους πρέπει να δίνουμε προσοχή στο κίνητρο που κάνουν πράγματα...επειδή δεν θα είμαστε πάντα εκεί..και δεν θα περιμένουν πάντα την επιβράβευσή μας...πρέπει να δουλέψουμε στο κίνητρο κ όχι στην πράξη..

 

υπήρχαν κ κάτι έρευνες που έλεγαν ότι γενικότερα όταν πεις σε κάποιον

"μπράβο έκανες καλή δουλειά" μετά το μόνο που σκέφτεται είναι το πώς να συνεχίσει να παίρνει κολακευτικά σχόλια..και όχι η ουσία αυτού που κάνει...δημιουργεί ανθρώπους με άγχος να μην χάσουν την "καλή τους φήμη"

 

υπάρχει μεγάλη διαφορά να επαινείς κάποιον και φυσικά το παιδί σου, για την διακράτηση μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς (πχ έκανε τα κακα του στην τουαλέττα) και στον έπαινο για μια ερώτηση που δείχνει ενδιαφέρον για ένα ζωάκι για παράδειγμα...

στην πρώτη επιβραβεύεις τη συμπεριφορά που σου αρέσει, στη δεύτερη τα αγνά του αισθήματα...

 

αν πεις ας πούμε σε ένα παιδί "μου άρεσε πάρα πολύ που έφαγες γρήγορα χωρίς να λερώσεις τα πάντα", ανέφερε ο συγγραφευς, ότι μαλλον το παιδί καταλαβαίνει "μου αρέσεις όταν τρως ....έτσι" και κατά συνέπεια "δεν μου αρέσεις όταν τρώς έτσι..."

η αρνητική αυτή εννοια του επαίνου εντείνεται όταν λείπει ο θετικός λόγος βέβαια, και εμφανίζεται μόνο σε ανάλογες συμπεριφορές..

 

με πιάνετε; :):):)

 

τράβελινγκ κ μια κ 2 και 200 ευκαιρίες για τα μικρά!! πλάκα κάνεις; το ντυλανάκι είναι έρωτας άντε μέσα είμαστε με τις κ...βροχές...ελάτε

 

Maan, πολύ ωραία τα περιέγραψες, συμφωνώ 100% μ' αυτά που λες.

Και για μένα σημασία έχει το κινητρο μιας πράξης και όχι απλά η πρόκληση της επιθυμητής συμπεριφοράς είτε με καρότο είτε με μαστίγιο.

Κι έχω παρατηρήσει παιδάκια που, αν και δεν τα μαλώνουν οι γονείς τους, αυτά είναι τόσο μαζεμένα και "υπάκουα" έχοντας απαρνηθεί τις δικές τους επιθυμίες....... με μόνο κίνητρό τους, την αποδοχή από τους γονείς τους. Και τα θεωρώ και αυτά κάπως "κακοποιημένα".

 

Από την άλλη όμως, οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα. Και την επιζητάμε την αποδοχή. Από τους γονείς μας, τους γύρω μας, γενικώς...

Μια καλή κουβέντα, ένα ωραία τα κατάφερες, είναι μέσα στη φύση μας να τα επιζητούμε. Πώς να τα στερήσεις εντελώς από ένα παιδί;

[marandnik]

Εγώ πάλι ως εκπαιδευτικός είμαι υπέρ μίας μίξης όλων αυτών που λέτε με το συμπεριφορισμό.

Δηλαδή, ναι προσπαθώ να βρω την αιτία της συμπεριφοράς του παιδιού. Ναι, προσπαθώ να προλάβω κάποιες συμπεριφορές μπαίνοντας στη θέση του.

Αλλά από την άλλη, επιβραβεύω θετικά την καλή συμπεριφορά και αρνητικά την κακή, με παραχώρηση ή στέρηση προνομίων (π.χ. λιχουδιά ή αυτοκόλλητα). Αλλά αυτό μέχρι ένα σημείο,. Σταδιακά η παραχώρηση αραιώνει (π.χ. ένα αυτοκόλλητο για κάθε φορά που πλένεις τα δόντια σου, ένα αυτοκόλλητο κάθε 2 μέρες που πλένεις τα δόντια σου, κάθε βδομάδα, κάθε 15 κλπ) και η επιθυμητή συμπεριφορά εδραιώνεται ως συμπεριφορά όχι ως επιζήτηση επαίνου/ανταμοιβής.

 

Μια μέρα που πήρα τον γιο μου από τον παιδικό, τον βρήκα να κλαίει απαρηγόρητος με μαύρο δάκρυ.

 

Πήγαμε στο σπίτι και δεν μπορούσα να τον ηρεμήσω με τίποτα.

Ο λόγος; Η "κυρία" τους, όπως τη λένε τα παιδιά, τους υποσχέθηκε ένα αυτοκόλλητο αν ήταν καλά παιδιά και ο δικός μου δεν πήρε γιατί δεν θυμάμαι σε τι ακριβώς δεν την υπάκουσε....

 

Οπότε στο τέλος της ημέρας, κάποια παιδάκια πήραν φανταχτερά αυτοκόλλητα και κάποια δεν πήραν.

Για τα πρώτα παιδάκια αυτό ήταν επιβράβευση - ανταμοιβή.

Για τα δεύτερα ήταν τιμωρία. Σκληρή, θα έλεγα.

 

Στο μπαλέτο που πηγαίνει η κόρη μου, η δασκάλα τους δίνει αυτοκόλλητα σε ΟΛΑ τα παιδάκια, ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά τους. Αυτό βοηθάει πάρα πολύ το θετικό κλίμα στο μάθημα και όλα τα κοριτσάκια απλά την λατρεύουν.

 

Νομίζω ότι η συμπεριφορά αυτής της δασκάλας θα μπορούσε να αποτελεί ένα παράδειγμα unconditional διαπαιδαγώγησης.

[emmaki]

Μια μέρα που πήρα τον γιο μου από τον παιδικό, τον βρήκα να κλαίει απαρηγόρητος με μαύρο δάκρυ.

 

Πήγαμε στο σπίτι και δεν μπορούσα να τον ηρεμήσω με τίποτα.

Ο λόγος; Η "κυρία" τους, όπως τη λένε τα παιδιά, τους υποσχέθηκε ένα αυτοκόλλητο αν ήταν καλά παιδιά και ο δικός μου δεν πήρε γιατί δεν θυμάμαι σε τι ακριβώς δεν την υπάκουσε....

 

Οπότε στο τέλος της ημέρας, κάποια παιδάκια πήραν φανταχτερά αυτοκόλλητα και κάποια δεν πήραν.

Για τα πρώτα παιδάκια αυτό ήταν επιβράβευση - ανταμοιβή.

Για τα δεύτερα ήταν τιμωρία. Σκληρή, θα έλεγα.

 

 

Μεγάλο λάθος! Εξηγούμε πάντα γιατί παίρνει ή δεν πάιρνει αυτοκόλλητο! Επίσης, από πριν καθορίζουμε την επιθυμητή συμπεριφορά. Όχι όποιος είναι καλό παιδί! Τι θα πει καλό παιδί; Το λέμε συγκεκριμένα, όποιος π.χ. στο τέλος της ημέρας έχει τακτοποιήσει τα παιχνιδια του ή έχει ακούσει την κυρία όσες φορές είπε να κάνου ησυχία....Ένα πράγμα τη φορά. Μια συμπεριφορά επιβραβεύουμε και όχι πλήθος, γιατί μπορεί να μάζεψε τα παιχνίδια του, να έφαγε το φρούτο του, αλλά να τράβηξε τα μαλλιά της συμμαθητριας του...αυτό τι σημαίνει; ότι παίρνει ή δεν παίρνει αυτοκόλλητο; Ενώ αν ήταν 1 αυτοκόλλητο για τα παιχνίδια, ένα για το φρούτο (σε διαφορετικούς πίνακες ίσως) και -1 για το τράβηγμα (εξηγώντας γιατί το χάνει) το παιδί δεν θα ήταν μπερδεμένο, ούτε θα ένιοθε ότι τιμωρείται

[marandnik]

Μεγάλο λάθος! Εξηγούμε πάντα γιατί παίρνει ή δεν πάιρνει αυτοκόλλητο! Επίσης, από πριν καθορίζουμε την επιθυμητή συμπεριφορά. Όχι όποιος είναι καλό παιδί! Τι θα πει καλό παιδί; Το λέμε συγκεκριμένα, όποιος π.χ. στο τέλος της ημέρας έχει τακτοποιήσει τα παιχνιδια του ή έχει ακούσει την κυρία όσες φορές είπε να κάνου ησυχία....Ένα πράγμα τη φορά. Μια συμπεριφορά επιβραβεύουμε και όχι πλήθος, γιατί μπορεί να μάζεψε τα παιχνίδια του, να έφαγε το φρούτο του, αλλά να τράβηξε τα μαλλιά της συμμαθητριας του...αυτό τι σημαίνει; ότι παίρνει ή δεν παίρνει αυτοκόλλητο; Ενώ αν ήταν 1 αυτοκόλλητο για τα παιχνίδια, ένα για το φρούτο (σε διαφορετικούς πίνακες ίσως) και -1 για το τράβηγμα (εξηγώντας γιατί το χάνει) το παιδί δεν θα ήταν μπερδεμένο, ούτε θα ένιοθε ότι τιμωρείται

 

emmaki, δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ήταν η συνθήκη για να παρει αυτοκόλλητο, ούτε τι έκανε και το έχασε.

 

Το θέμα είναι ότι και στις περιπτώσεις που περιέγραψες κι εσύ, κάποιος κερδίζει το αυτοκόλλλητο και κάποιος "τιμωρείται" με το να μην το παίρνει ενώ βλέπει άλλους να το παίρνουν.

 

Τώρα να δίνει η δασκάλα 10 αυτοκόλλητα την ημέρα για να κερδίζει κάθε παιδί κάποια ακόμα και αν χάνει κάποια άλλα, δεν παρατραβάει πολύ το όλο θέμα; Δεν γίνεται ιδιαίτερα "χειριστική" αν πρέπει να έχει ένα αυτοκόλλητο για ο,τιδήποτε γίνεται στη διάρκεια της ημέρας;

 

Γιατί να μην δίνει η δασκάλα ένα αυτοκόλλητο στο τέλος του μαθήματος, έτσι εντελώς απροειδοποίητα και όχι σε κάθε μάθημα, σποραδικά, απλά γιατί "είναι όλα καλά παιδιά και τα αγαπάει";

[emmaki]

emmaki, δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ήταν η συνθήκη για να παρει αυτοκόλλητο, ούτε τι έκανε και το έχασε.

 

Το θέμα είναι ότι και στις περιπτώσεις που περιέγραψες κι εσύ, κάποιος κερδίζει το αυτοκόλλλητο και κάποιος "τιμωρείται" με το να μην το παίρνει ενώ βλέπει άλλους να το παίρνουν.

 

Τώρα να δίνει η δασκάλα 10 αυτοκόλλητα την ημέρα για να κερδίζει κάθε παιδί κάποια ακόμα και αν χάνει κάποια άλλα, δεν παρατραβάει πολύ το όλο θέμα; Δεν γίνεται ιδιαίτερα "χειριστική" αν πρέπει να έχει ένα αυτοκόλλητο για ο,τιδήποτε γίνεται στη διάρκεια της ημέρας;

 

Γιατί να μην δίνει η δασκάλα ένα αυτοκόλλητο στο τέλος του μαθήματος, έτσι εντελώς απροειδοποίητα και όχι σε κάθε μάθημα, σποραδικά, απλά γιατί "είναι όλα καλά παιδιά και τα αγαπάει";

 

Μα δεν τιμωρείται! Απλά επιβραβευεται αρνητικά!

Και να δίνει αυτοκόλλητα σε όλα τα παιδιά δεν είναι άδικο για τα παιδιά που ήταν ήσυχα και έιχαν την επιθυμητή συμπεριφορά; Σου λέει, αν παίρνει αυτοκόλλητο και ο Χ. που όλη μέρα μας ενοχλούσε, εγώ γιατί αύριο να είμαι καλός; Θα τσιμπάω και γω τους συμμεθητές μου, και αυτοκόλλητο θα πάρω!

Η επιβράβευση πρέπει να είναι για συγκεκριμένη πράξη και μόλις γίνεται η πράξη, για να υπάρχει άμεση σύνδεση. Αν το πρωί φάω το φρούτο μου, αλλά το αυτοκόλλητο το πάρω το απόγευμα....Έχει ξεχαστεί το όλο θέμα!

Επίσης, δεν θα παίρνει ένα αυτοκόλλητο για κάθε τι που κάνει. Θα παίρνει ένα αυτοκόλλητο όταν κάνει κάτι από τα συμφωνηθέντα, τα οποία φυσικά και δεν μπορούν αν είναι άπειρα. Θα είναι π.χ. υγιεινό φαγητό (φρούτο, σαλάτα), συμμάζεμα και δεν πειράζω τους συμμαθητές μου. Δεν θα είναι, φρούτο, σαλάτα, συμμάζεμα, μη τσίμπημα, μη τράβηγμα μαλλιών, μη τσίργμα, μη κατούρημα στην τάξη κλπ κλπ κλπ