ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑ

[ΑΝΝΑ4]

Καλημερα προβατακι μου

Τα αγορακια σου εζησαν μεσα σου χωρις να μπουν στη διαδικασια να ταλαιπωρηθουν στον εξω κοσμο Δεν τα τσιμπησαν συριγγες δεν ταλαιπωρηθηκαν σε εντατικες δεν αναγκαστηκαν να παλεψουν για να αναπνευσουν και να ζησουν στον κοσμο μας

Θα μου πεις βεβαια ας τα περνουσαν ολα αυτα και ας ζουσαν τωρα

Οταν ομως το αποτεσμα ειναι το ιδιο ..σκεφτεσαι ευτυχως που δεν το περασαν και αυτο

Το μονο σιγουρο ειναι οτι πηραν αγαπη Ακομα και οι στιγμες της απελπισιας σου ηταν απο την αγαπη σου για αυτα Και τα μωρα ξερουν (ενστικτωδως ισως να παιρνουν το καλυτερο) Δεν χαιδεψες την κοιλια σου αλλα τα χαιδευες ωρες ατελειωτες στη σκεψη σου ..και αυτο το εχουν εισπραξει

Και αν δεν τους μιλαγες αυτα ακουγαν την αγαπη σου απο τους χτυπους της καρδιας σου

Κουκλα μου στο υποσχομαι οτι δεν θα εισαι για παντα οπως τωρα Θελει χρονο ..και δεν θα γινουν ολα οπως πριν αλλα θα συνεχισεις να ζεις με την αναμνηση (οχι ομως με τον πονο που νιωθεις τωρα)

Εζησες τη φρικτη εμπειρια να γεννας φυσιολογικα 1 νεκρο μωρο και ενα μωρο περιμενοντας να σβησει.. Μονο εσυ ξερεις ποσο πονας τωρα

Ειναι πολυ σκληρο αλλα στο μελλον θα ευχαριστεις που γεννησες φυσιολογικα γιατι αυτη η κοιλιτσα καποια στιγμη αργοτερα θα ξαναφουσκωσει και δεν θα εχεις στο ιστορικο σου μια καισαρικη

Εισαι λεχωνα χωρις μωρα Εζησες ενα μηνα περιπου στο νοσοκομειο Θα παρεις τον χρονο σου σου να προσαρμοστεις στα νεα δεδομενα

Τα κοριτσια που μιλησαν για αγγελους φυλακες εχουν πολυ δικιο Δεν το πιστευα αλλα το εχω ζησει ..ειναι εκει ψηλα και μας προστατευουν εμας και τα αδερφακια τους

Στο υποσχομαι δεν θα ειναι παντα τοσο μαυρα

 

καλημερα,ποσο δικιος εχεις....το μονο που μου εχει μεινει σαν αγκαθι στην ψυχη μου,ειναι οτι φωναζα να την σωσουν...να την βαλουν σε θερμοκ,ενα πλασματακι 450γρ κ μολις 23εβδ...τοτε δεν με ενοιαζε τιποτα,ειχα το ''εγωισμο'' του θελω να γινω μανα...πιστεψε με δεν υπαρχει χειροτερη εμπειρια,απο το να βλεπεις ενα τοσο δα πλασματακι να ειναι γεματο καλωδια,τρυπηματα...και φυσικα το αποτελεσμα ηταν γνωστο απο την αρχη...

ευτυχως το οτι γεννησα κ εγω φυσιολογικα ηταν το μονο καλο που εκανα...τουλαχιστον επανηλθα γρηγορα κ η μητρα μου ειναι χωρις πληγες για την επομενη εγκυμοσυνη...

 

 

υσ.marchalina δεν ξερω τι εχεις περασει αλλα τα λογια σου ειναι σαν να ειναι δικα μου....

[lovely people]

Καλό μου προβατάκι...εγώ πραγματικά δεν ξέρω τι να σου γράψω και τι να πω..δεν εχω περάσει παρόμοια εμπειρία και νιώθω πολύ μικρή να φανταστώ καν τον πόνο σου.. Όμως αισθάνομαι αισιοδοξία να βλέπω τόσα κορίτσια που έχουν περάσει παρόμοιες καταστασεις να ξαναστεκονται στα πόδια τους και να ελπίζουν για το μέλλον. Σίγουρα χρειάζεσαι χρόνο και τον άντρα σου δίπλα σου. Νομίζω οτι σου κάνει καλό να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με άλλους ή με την οικογένειά σου ή απρόσωπα με άτομα απο εδώ μέσα. Και εμείς να είσαι σίγουρη οτι θα είμαστε εδώ να σε ακούμε!

[lovely people]

Καλημέρα κορίτσια, να ξέρατε πόσο με βοηθάτε αυτές τις στιγμές!

Ο πόνος είναι αβάσταχτος, ειλικρινά νιώθω λες και μετά τη γέννα είμαι ένας άλλος άνθρωπος, ο πόνος που νιώθω τώρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον πόνο που ένιωθα στην προοπτική να τα χάσω... Δεν ξέρω αν όλα άλλαξαν επειδή δεν τα έχω πια μέσα μου και τώρα το συνειδητοποιώ ή αν μόνο όταν γεννάς πραγματικά καταλαβαίνεις...

Νιώθω σαν να με χωρίζει ένα γυαλί από όλους τους δικούς μου και τους φίλους μου που προσπαθούν να με παρηγορήσουν. Βλέπω ότι πονάνε μαζί μου αλλά ο πόνος τους είναι πιο κοντά στον πόνο που ένιωθα πριν γεννήσω, τώρα είναι ένας άλλος πόνος.

Ο άντρας μου υποφέρει μαζί μου αλλά τα κρατάει μέσα του, σπάνια μιλάει γι αυτό και έχει επικεντρωθεί στο να συνέλθω εγώ. Αλλά εμένα δεν είναι ακόμα η ώρα μου να συνέλθω, χρειάζομαι χρόνο αρκετό, ακόμα είναι νωρίς.

Κι εγώ μόνο γι αυτά του μιλάω γιατί είναι ο μόνος που νιώθει τον πόνο, ήταν δικά του παιδιά, και δεν ξέρω αν κάνει καλό τελικά...

Οι γονείς μου, η αδερφή μου, οι φίλοι μου προσπαθούν να με κάνουν να συνεχίσω, το ξέρω ότι θα συνεχίσω αλλά δεν θέλω ακόμα, ακόμα δεν έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η κοιλιά μου είναι άδεια, ότι γέννησα και στο δωμάτιό μου δεν είναι τα μωράκια μου... Νιώθω μεγάλη πίεση από όλους να το αφήσω πίσω μου και δεν μπορώ ακόμα... Καταλαβαίνω πόσο ανησυχούν αλλά ακόμα είναι νωρίς, βδομάδα δεν πέρασε που γέννησα, είμαι τρελή;;;

Το μόνο που με παρηγορεί τώρα είναι ότι την Παρασκευή έχω ραντεβού με τον γιατρό μου, μόνο αυτόν θέλω να βλέπω, εκείνος ήταν μαζί μου κάθε δευτερόλεπτο, δεν με άφησε λεπτό με τις μαίες, έμεινε στο πλάι μου από την αρχή της γέννας μέχρι το τέλος, δεν το κάνουν αυτό συνήθως, αλλά εκείνος έμεινε και με παρηγορούσε, μου έλεγε πότε να κλείσω τα μάτια μου για να ξεκουραστώ ανάμεσα στους πόνους...

 

Να πάρεις όσο χρόνο χρειάζεσαι και να τους το πεις οτι σε πιέζουν τα λόγια τους για να ξέρουν και αυτοί πως πρέπει να αντιδράσουν!

[προβατάκι]

Το λέω αλλά ανησυχούν πολύ και δεν με αφήνουν. Είμαι γενικά αισιόδοξος άνθρωπος, ό,τι κι αν είχα περάσει ως τώρα δεν άφηνα να με πάρει από κάτω, στην οικογένειά μου εγώ ήμουν πάντα η δυνατή και αυτή που έδινε θάρρος στους άλλους. Ακόμα και με όλη αυτή την εγκυμοσύνη με προβλήματα δεν με είδαν ποτέ να κλαίω και να το βάζω κάτω. Μόνο ο άντρας μου, εσείς και η κολλητή μου. Στους άλλους ήμουν πάντα πιο ψύχραιμη, μοιραζόμουν τους φόβους μου αλλά έδειχνα καλά, έδειχνα δυνατή.

Έίναι η πρώτη φορά που με βλέπουν να καταρρέω και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο. Είμαι σίγουρη ότι φοβούνται ότι θα πάθω κατάθλιψη και προσπαθούν να το αποτρέψουν.

Αλλά για μένα είναι πολύ νωρίς, ο πόνος είναι αβάσταχτος, είναι το μόνο που μπορώ να λέω τώρα γιατί αλήθεια δεν τον αντέχω, μόνο σε αυτό θέλω βοήθεια, κάποιος να με βοηθήσει να τον αντέξω. Αλλά ξέρω ότι δεν γίνεται, αυτά τα ξεπερνάς εσύ ο ίδιος μόνο.

[*tingerbell*]

γεια σου προβατακι μου...

δωσε χρονο στον εαυτο σου να θρηνησει,τον χρειαζεσαι.οι γυρω σου καταλαβαινουν οτι πονας και σε νοιαζονται αλλα δεν ειναι δυνατον να μπορουν να καταλαβουν το μεγεθος του πονου που βιωνεις.

μη βασανιζεις το μυαλο σου με σκεψεις οτι μπορει εσυ να εφταιγες καπου...ουτε εσυ ουτε καμια κοπελα που εχασε το/α παιδακι/α της...δεν εχω βιωσει αυτη την απωλεια,μονο να φανταστω μπορω...οταν με επιασαν οι αιμορραγιες και ο γιατρος μου ελεγε να παω να δουμε αν υπαρχει καρδιακη λειτουργεια,ετρεχα με τη ψυχη στο στομα κι ελεγα πως εγω φταιω για ολα,κι αν το χασω εγω θα φταιω,γιατι εγινα γκρινιαρα,γιατι το αιμα δε σταματουσε κι εγω ελεγα κι αλλη βδομαδα ξαπλα? τωρα που περασε καιρος ξερω με σιγουρια πως δεν εφταιγα εγω,ουτε τα λογια μου ουτε οι πραξεις μου θα μπορουσαν να προκαλεσουν κατι τετοιο.μη βασανιζεις λοιπον το μυαλο σου με μια περιττη σκεψη. εκανες οτι μπορουσες για τα αγγελουδια σου,εδωσες την ψυχη σου.και τα μωρα σου επαιρναν ολη την αγαπη που τους εστελνες,την ενοιωθαν,ξεχειλιζε απο την καρδια σου και πιστεψε με μονο την αγαπη σου ενοιωθαν...

ειμαστε εδω για σενα για οτι χρειαστεις και μην ευχαριστεις ουτε για τις προσευχες ουτε για τα κερια που σας αναψε η καθεμια μας...μας εδειξες τι σημαινει ενα σωρο αγνωστοι ανθρωποι να ενωνονται και να παλευουν ολοι μαζι,οποτε εμεις ευχαριστουμε εσενα...

[FDP]

καλημέρα...ειρωνικό ε??μόνο καλή δεν την βλέπεις...κι όμως, αφού πρώτα πάρεις τον χρόνο που χρειάζεται θα υπάρχουν ημέρες που ο ηλιος θα είναι πιο φωτεινός απο ποτέ...ξες τι μου θύμησες...στην πρώτη αποβολή που είχα...έκανα κα κοιτάξω και να ακουμπίσω την κοιλιά μου περίπου 3 μήνες...στην δεύτερη γέννα και αφού είχα περάσει τα μαρτύρια στο νσκ σκεφτόμουν...ΘΕΕ μου σε παρακαλώ,ας το γεννήσω...ας το παλέψει μόνο του απο δω και περα...κι όταν όλα τελείωσαν...τύψεις...μα δεν ήθελα να γίνει τίποτα-τίποτα κακό,έδινα τη ζωή μου για να ζήσει αυτό...δεν ήταν αυτό που έπρεπε να γίνει,για κάποιο λόγο τον οποίο καμιά μας δεν γνωρίζει...κάνουμε ότι είναι δυνατό/παλεύουμε/λυγίζουμε - άνθρωποι είμαστε...αλλά Άλλος αποφασίζει για εμάς...και δεν είναι κακό...Θυμαμαι...ένας παππούλης μου είπε " μη στεναχωριέσαι,είναι στα χέρια του Θεού" - ναι πάτερ μου αλλα δεν είναι στα δικά μου....Σημερα,ένα έχω να σου πω...αυτη η κουβέντα μου δίνει τοση δύναμη και ηρεμία...όλα θα έρθουν-όλα...σε μας το χρωστάει...σου στέλνω ΟΛΗ μου τη αγάπη!!

[προβατάκι]

Ξέρω μέσα μου πως έχετε δίκαιο για τις σκέψεις αυτές, ότι δεν θα έπρεπε να με βασανίζουν. Αλλά είναι το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα, νομίζω ότι μόνο αυτό μου αξίζει αφού πια δεν ξέρω που βρίσκονται και δεν μπορώ να τα προστατεύσω...

FDP αλήθεια πιστεύεις ότι μας το χρωστάει; Πίστευα μέχρι που σπάσανε τα νερά, τώρα αρχίζω να φοβάμαι ότι δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα, όλα είναι τυχαία, κανείς δεν μας χρωστάει και κανείς δεν θα μας δώσει αν δεν πάρουμε μόνοι μας... Από την άλλη, κάτι μέσα μου μου λέει πως όλα έχουν το νόημά τους, όλα γίνονται για κάποιο λόγο και πάντα Κάποιος παρακολουθεί... Το γιατί, το αν και πώς παρεμβαίνει δεν θα το μάθουμε ποτέ αλλά είναι εδώ και φροντίζει την ισορροπία του κόσμου. Ίσως οι δικές μας επιθυμίες πολλές φορές να την ανατρέπουν, ίσως να μην είναι μέσα στο σχέδιό Του. Ίσως πάλι όλα να είναι βλακείες, όλα αυτά, και να υπάρχουν μόνο τυχεροί και άτυχοι, γεγονότα που απλώς συμβαίνουν και θα συμβαίνουν πάντα... Δεν ξέρω κορίτσια, από την μία έχω τόσο ανάγκη να πάω σε μια εκκλησία και να κλάψω από την άλλη νιώθω βλάκας... Πίστευα μέχρι τώρα και τώρα που τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα ήθελα, είμαι στο τσακ να χάσω την πίστη μου. Και δεν θέλω γιατί μόνο αυτό με κράτησε μέχρι τώρα. όχι με τη στενή έννοια της λέξης, αλλά γενικά η πίστη σε κάτι ανώτερο, κάτι καλύτερο από μας που νιώθει τον πόνο και δεν τον επιτρέπει.

[προβατάκι]

Και πάντα σκέφτομαι αυτή τη φράση που σας ξανάγραψα

κι εσένα γυναίκα, ρομφαία θα διαπεράσει την καρδιά Σου

και σκέφτομαι γιατί εμείς να είμαστε η εξαίρεση;

Αν όλα αυτά είναι αλήθεια και συνέβη σε Εκείνη, γιατί σε εμάς όχι;;;

[FDP]

λοιπόν...άκου την γνώμη μου...κάνε ότι σου έρχεται στο μυαλό (λογικό όμως εεεεεεεε!!!!!!!!!-και δεν εννοω λογικό τις αυτοκαταστροφικές σκέψεις) να φύγεις,να βάλεις τέρμα μουσική,να ουρλίαξεις κτλ...οτιδήποτε....όλα αυτά που σκέφτεσαι, ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ τα σκεφτόμουν...θα σου πω απλά κατι στην δική μου περίπτωση...ημουν παντρεμένη με έναν άνθρωπο που πραγματικά δεν ήμουν ερωτευμένη...τωρα γιατί τον παντρεύτηκα και προσπαθησα για παιδάκια ??? μάλλον γιατί αυτό ήθελα...μετά την 2η απώλεια,έπαθα υστερία...ψυχολόγους,κατάθλιψη και αυτός να με πιέζει για παιδί και να είναι πραγματικά στον κόσμο του...δεν με στήριξε καθόλου...χωρίσαμε,δλδ ακόμη προσπαθώ να πάρω το διαζύγιο στα χέρια μου...προβληματικός άνθρωπος,ανασφαλής...θα ήταν πολύ δύσκολα με ένα παιδάκι μαζί του...τι μου έφταιγαν τα παιδάκια?ΤΙΠΟΤΑ και πραγματικά τα ήθελα πάρα πολύ...κατέληξα όμως οτι ο Θεός με προστάτεψε απο έναν ΚΑΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ...

Σήμερα είμαι με τον έρωτα της ζωής μου...ερωτευμένη τρελά....η 3η απώλεια...πιο ανεκτή...ήταν εκεί απο την πρώτη μέρα,σε όλα!!!να με ηρεμεί,να με προσέχει,να μην είμαι μόνη. Ειναι πιο εύκολο όταν ΔΥΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΝΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ...γιατί συνέβει???ο καιρός θα μας δείξει...

και ΝΑΙ μας το χρωστάει η ζωή...ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ...και σου βάζω και στοιχημα οτι μετά απο κάποιο διαστημα θα μιλάμε για τα μωρά μας που θα είναι στις αγκαλιές μας....ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!!!!

[kardoulini]

αχ γλυκό μας προβατακι..........μην βασανιζεις το μυαλουδακι σου...το μονο που εγω πιστευω είναι ότι παντα μας στελνει καταστασεις που μπορουμε να αντεξουμε.

Ειλικρινα δεν ξερω τι να σε συμβουλεψω....τα λογια ειναι περιττα...απλά προσπαθησε να εισαι γερή και να συνεχισεις την ζωούλα σου....ε ναι σου ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΠΟΛΛΑ για ότι περασες....ειμαι σιγουρη θα ερθουν...

Φιλια πολλα πολλα

[προβατάκι]

FDP τρεις απώλειες;;;;;; Νόμιζα ότι είχες μόνο μία, με το πρόβλημα του τραχήλου

Έχεις πολύ δύναμη, δεν έχω λόγια, τα έχασες σε προχωρημένο στάδιο; ΄

είχα κι εγώ μια αποβολή πριν από τα διδυμάκια μου, αλλά ήταν στην 5η εβδομάδα και παρόλο που πόνεσε πολύ τότε, δεν συγκρίνεται με αυτό.

Μπράβο για το θάρρος σου να συνεχίζεις! Αυτή τη στιγμή μου μοιάζει αδύνατο

[ΑΝΝΑ4]

κεπειδη κ εγω ειμαι οπως εσυ,παντα δυνατη,παντα αισιοδοξη για τουδικους μου ηταν τρομερο σοκ το πως ειχα πεσει...ομως επρεπε να πεσω,επρεπε να κλαψω,αλλωστε πως θα νιωσεις την απωλεια αν δεν περασεις απο το σταδιο του πενθους...κ το πενθος εχει ''τρελλα'',εχει κλαμμα,εχει στεναγχωρια.......εχει πονο!!!

αυτη την στιγμη ο πονος ειναι δικος σου κ του καλου σου,ζηστε τον μαζι κ αφηστε τον χρονο να βρει ενα τροπο ωστε σιγα σιγα να βγειτε απο αυτο τον θρηνο...κ πιστεψε με, σου το ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ αυτο θα γινει...δεν ξερω πως,δεν ξερω ποτε,ξερω ομως σιγουρα πως θα γινει!!!!

οτι χρειαστεις ειμαστε εδω!!!

υσ.συγνωμη που γραφω βιωματικα παραδειγματα αλλα μονο αυτον τον τροπο ξερω ωστε να μπορεσω καπως να σε βοηθησω...

[ΑΝΝΑ4]

FDP τρεις απώλειες;;;;;; Νόμιζα ότι είχες μόνο μία, με το πρόβλημα του τραχήλου

Έχεις πολύ δύναμη, δεν έχω λόγια, τα έχασες σε προχωρημένο στάδιο; ΄

είχα κι εγώ μια αποβολή πριν από τα διδυμάκια μου, αλλά ήταν στην 5η εβδομάδα και παρόλο που πόνεσε πολύ τότε, δεν συγκρίνεται με αυτό.

Μπράβο για το θάρρος σου να συνεχίζεις! Αυτή τη στιγμή μου μοιάζει αδύνατο

 

και εμενα...λεω οκ αν συμβει σε επομενη εγκυμοσυνη να ειναι στην αρχη γιατι μετα θα τρελλαθω...τελικα ομως ολα μεσα στην ζωη ειναι,κ αν μαθεις μια φορα να σηκωνεσαι μετα ολα μοιαζουν ευκολοτερα...φαντασου παλια ελεγα ποναω π.χ. στην αποτριχωση κ τωρα οποτε παω μου λεει η κοπελα καλε τι εχεις παρει κ εισαι ετσι τουρμπο,εσυ τρελλαινοσουνα πριν καν αρχισω!!!βεβαια δεν μου εχει φυγει ο ο φοβος του οδοντιατρ αλλα που θα παει θα την παλεψουμε κ αυτην την φοβια!!!!

δεν πιστευω να γελας μαζι μου,ναι εχω περασει τετοια δυσκολια κ ειμαι η μεγαλυτερη ΚΟΤΑΡΑ μολις δω οδοντιατρο.....φοβαμαι λεμε....:oops::oops:

 

 

υσ.α και το γελιο ειναι μεσα στην ζωη ακομα στα δυσκολα...δεν λενε γαμος χωρις κλαμμα κ κηδεια χωρις γελιο..τα χω ζησει κ τα δυο κ μαλιστα με μεγαλη επιτυχια...κ γελιου αλλα κ κλαμματος!!!!!!!

[marchalina]

Προβατακι Θυμαμαι ειχα θυμωσει πολλες φορες με την μητερα μου και με τον καλο μου Κυριως με τη μαμα μου που βιαζοτανε να βρω τους προηγουμενους ρυθμους μου και με πιεζε αφορητα Μου εφερνε παραδειγματα χειροτερα "δες την αλλη εχασε παλληκαρι 12 χρονων,η αλλη πεθανε στη γεννα κι αφησε μωρο ορφανο.. " πιστευοντας οτι με βοηθαει

Το αποτελεσμα ηταν να κανω μια εκρηξη τους πρωτους μηνες

Καταλαβαινω οτι οι ανθρωποι που μας αγαπανε φοβουνται τον πονο μας και πανω απ ολα τον θανατο Θελουν να πεισουν τον εαυτο τους οτι δεν συνεβη και να υποτιμησουν το γεγονος με την ελπιδα να ξεχαστει πιο γρηγορα

Και βεβαια οπως μου ειπε η μανα μου "εγω ανυσηχουσα για εσενα στο χειρουργειο, εσυ εισαι το παιδι μου" (και ποσο μου κακοφανηκε που το ειπε αυτο..δε λεγεται)

Μιλα τους ανοιχτα πχ."θελω να κλαψω θελω να πενθησω δεν θελω να ξεχασω και να ειμαι δυνατη, θελω απλα να μου πειτε "εχεις δικιο που πονας τοσο", και αλλο τοσο.. ..ειμαι εδω για σενα...αυτα θελω να ακουσω" Μιλα τους ανοιχτα να καταλαβουν

Καλησπερα σε ολα τα κοριτσακια !

[FDP]

ναι κοπέλα μου,3 δυστυχώς...1η 18η εβδομάδα,2η 28+2,3η 25 εβδομάδα(υπήρχε πρόβλημα στο μωράκι...)

[νκκ284]

Προβατάκι, σήμερα βρήκα κομπιούτερ και κατάφερα να διαβάσω. Λυπάμαι πάρα πολύ... Εύχομαι η Παναγιά να σου δίνει δύναμη και κουράγιο στον πόνο σου. Όπως λες κι εσύ, όλα γίνονται για κάποιο λόγο που μόνο Αυτός γνωρίζει. Εύχομαι κάποια στιγμή, όταν θα νιώθεις έτοιμη, να συνεχίσεις με καινούργια όνειρα. Σου αξίζει να χαρείς όλα όσα σου στέρησε η ζωή. Και θα δεις ότι κάποια στιγμή θα πάρεις αυτά που δικαιούσαι, είναι θέμα χρόνου. Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά!

[ΑΝΝΑ4]

ναι κοπέλα μου,3 δυστυχώς...1η 18η εβδομάδα,2η 28+2,3η 25 εβδομάδα(υπήρχε πρόβλημα στο μωράκι...)

 

τι να πουμε εμεις,εσυ κ αν τα εχεις δει ολα...ομως σε διαβαζω κ βλεπω μια πραγματικη μαχητρια που ειμαι σιγουρη πως θα καταφερει οτι εχει βαλει ως στοχο!!!!

κοριτσακια ευχομαι να ναι οι τελευταιες δυσκολιες κ απο εδω κ περα μονο χαμογελα!!

[ΑΝΝΑ4]

Προβατακι Θυμαμαι ειχα θυμωσει πολλες φορες με την μητερα μου και με τον καλο μου Κυριως με τη μαμα μου που βιαζοτανε να βρω τους προηγουμενους ρυθμους μου και με πιεζε αφορητα Μου εφερνε παραδειγματα χειροτερα "δες την αλλη εχασε παλληκαρι 12 χρονων,η αλλη πεθανε στη γεννα κι αφησε μωρο ορφανο.. " πιστευοντας οτι με βοηθαει

Το αποτελεσμα ηταν να κανω μια εκρηξη τους πρωτους μηνες

Καταλαβαινω οτι οι ανθρωποι που μας αγαπανε φοβουνται τον πονο μας και πανω απ ολα τον θανατο Θελουν να πεισουν τον εαυτο τους οτι δεν συνεβη και να υποτιμησουν το γεγονος με την ελπιδα να ξεχαστει πιο γρηγορα

Και βεβαια οπως μου ειπε η μανα μου "εγω ανυσηχουσα για εσενα στο χειρουργειο, εσυ εισαι το παιδι μου" (και ποσο μου κακοφανηκε που το ειπε αυτο..δε λεγεται)

Μιλα τους ανοιχτα πχ."θελω να κλαψω θελω να πενθησω δεν θελω να ξεχασω και να ειμαι δυνατη, θελω απλα να μου πειτε "εχεις δικιο που πονας τοσο", και αλλο τοσο.. ..ειμαι εδω για σενα...αυτα θελω να ακουσω" Μιλα τους ανοιχτα να καταλαβουν

Καλησπερα σε ολα τα κοριτσακια !

 

ακριβως το ιδιο...ρε συ μηπως ζησαμε την ιδια στιγμη,κατι σαν ντεζαβου ενα πραγμα,χιχιχιχιχι!!!ετσι για να γελασουμε κ λιγο...

συμφωνω απολυτα σε ολα.καλησπερα κοριτσια!!!

λοιπον προβατακι ενα σου λεω αυτο το τοπικ δεν θα κλεισει μεχρι να κανουμε ολες μωρακια,κ αυτο ειναι απειλη χιχιχιχιχιχι!!!

[προβατάκι]

Marchalina μου κάπως έτσι νιώθω και τους τα λέω. Μου λένε έχεις δίκαιο, κλάψε όσο θέλεις αλλά το βλέπω στα μάτια τους ότι δεν τους περνάει από το μυαλό το πόσο μεγάλος είναι ο πόνος μου. Νομίζω πως νιώθουν την απώλεια σαν απλώς να χάθηκε μια εγκυμοσύνη στις αρχές της. Όχι οτι αυτός είναι λίγος πόνος, δεν θέλω να τον μειώσω με τίποτα, το έζησα κι αυτό και όποιος το έζησε ξέρει πώς πονάει, απλώς νομίζω ότι μέχρι εκεί είναι αυτή τη στιγμή ο βαθμός που μπορούν να κατανοήσουν την κατάσταση. Εγώ όμως γέννησα δύο μωράκια, τα γέννησα και τα έχασα, νιώθω ότι έγινα μαμά και μου τα πήρανε, αυτός είναι ένας νέος πόνος που δεν τον γνώριζα και που ούτε εγώ η ίδια δεν τον συνειδητοποιούσα όσο ήμουν στο νοσοκομείο και φοβόμουν μην τα χάσω. Αυτός ο νέος πόνος γεννήθηκε μαζί με την απώλεια, είναι εντελώς διαφορετικός και εντελώς αβάστακτος κορίτσια. Νομίζω ότι θα τρελαθώ.

[προβατάκι]

Πήγα σήμερα εκκλησία, σε εκείνη που είχα κάνει ένα τάμα τον τρίτο μήνα, πριν μείνω εντελώς στο κρεβάτι. Έκλαιγα από την ώρα που μπήκα, όλα μου θύμιζαν το πόσο φοβόμουν τότε και πόσο ήλπιζα ότι όλα θα πήγαιναν καλά και ας είχα τόσο αίμα και ας μου έλεγαν οι γιατροί ότι είμαι στα χέρια του Θεού.

Μίλησα λίγο με τον πάτερ εκεί, μου διάβασε και μια ευχή και μου είπε να πάω στις 40 μέρες. Αλλά δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, η αλήθεια είναι ότι δεν ένιωσα καλύτερα παρά μόνο για πολύ πολύ λίγο, τώρα ο άντρας μου διαβάζει στο κομπιούτερ αφού πέρασε μια ώρα να με παρηγορεί κι εγώ νιώθω και πάλι απελπισμένη, δεν το αντέχω, δεν θέλω να προχωρήσω, θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω.

[xenia:-)]

προβατακι μου.....δυστυχως ο χρονος δεν γυρναει πισω........κανε λιγο υπομονη..........

κι εγω ειχα παει στην εκκλησια μετα απο προτροπη ενος γνωστου πως πρεπει να παρω ευχες αφου θεωρουμαι λεχωνα.....δεν ενιωσα καλυτερα,αντιθετα μπορω να πω οτι θυμωσα!αλλα αυτες τις μερες ετσι ημουν.......

τωρα πια μπαινω στην εκκλησια και τα νιωθω εκει...αναβω τα κερακια μου για την ψυχουλα τους και νιωθω αγαλιαση και ηρεμια.....

το βραδυ κοιταω τον ουρανο και διαλεγω τα πιο φωτεινα αστερια και σκεφτομαι εκει ειναι.........

εχουν περασει και 3 χρονια ομως........

 

ετσι οπως βιωνουμε εμεις την απωλεια....μονο μια αλλη γυναικα που την εχει βιωσει μπορει να την καταλαβει

εχεις πολλη δυναμη μεσα σου....κρατα γερα.

[marchalina]

Κοριτσακια καλημερα!

Προβατακι μου..ακριβως οπως τα λες ειναι Δεν μπορει να καταλαβει το πονο σου ουτε η μαμα σου Να ξερεις παντως οπως λεει και η Αννα 4 οι αντιδρασεις των κοντινων μας προσωπων ειναι κοινες

Στην περιπτωση μου παντως ο πρωτος πονος μετα το θανατο εγινε γρηγορα θυμος για οσους δεν καταλαβαιναν ποσο ποναω Ειχα ξεφυγει και λιγακι Αλλα ολα οσα ειχα ακουσει μαζευτηκαν καποια στιγμη πχ οταν ηταν ακομα στην εντατικη η μπεμπουλα μου και παλευε ο αδερφος μου ειχε πει το αξεχαστο"καλυτερα μωρε να πεθανει γιατι θα εχει μαλλον προβλημα""θα κανετε αλλο"

Ενιωσα οτι για αυτο το μωρο εκτος απο εμενα κανενας αλλος δεν πονεσε δεν προσευχηθηκε Τους ενοιαζε μονο να μην χαλασει η ισορροπια στην οικογενεια (ενα μωρο με προβλημα) Ενιωσα την αγαπη της δικης μου μαμας να επισκιαζει την δικη μου αγαπη για αυτο το μωρο Και βεβαια ενα χρονο μετα την απωλεια αυτο που με ποναγε πολυ ειναι οταν σε καποιες συζητησεις ο πατερας μου ή η μανα μου ελεγαν "οταν γινεις μανα θα καταλαβεις"

Στα γραφω λιγο μπερδεμενα Θελω να σου πω με λιγα λογια οτι ειναι φυσιολογικο ολο αυτο που βιωνεις απολυτα Οσες εχουμε ζησει κατι αναλογο σε καταλαβαινουμε 100%

ΠΟλλα φιλια

[ΑΝΝΑ4]

καλημερα κοριτσια!!!

προβατακι μην βιαζεσαι να νιωσεις καλυτερα...ειπαμε ειναι ενα νεος πονος που μονο εσυ κ ο αντρας σου μπορειτε να καταλαβατε..

ακριβως οπως τα λεει η marchalina,η γυναικα που χανει το μωρο της ποναει για την απωλεια του παιδιου ολοι οι αλλοι πονανε κυριως για εκεινη...εσυ τα ενιωσε,εσυ ειχες χρονο να καταλαβεις την υπαρξη τους...δυστυχως οι αλλοι απλα βλεπανε μια κοιλιτσα να φουσκωνει,μια γυναικα να υποφερει,να προσπαθει,να πολεμα να τα φερει στην ζωη...αρα ποτε δεν θα μπορεσουν να ερθουν στην θεση σου...μην σκεφτεσαι λοιπον το πως νιωθουν εκεινοι(στο λεω γιατι τα ιδια εκανα κ εγω,ειχα στο μυαλλο μου την μανουλα μου που εχει διαβητη κ τελικα οπως μου ειπε η ιδια εγω αγχονομουνα διπλα αλλα η μανουλα μου ηταν καλα γιατι το παιδι της ηταν γερο...),ασε τους αλλους να σε βλεπουν οπως νομιζουν...εσυ αυτη την στιγμη ΠΟΝΑΣ,οποτε οτιδηποτε κανεις ειναι απολυτα λογικο!!!

να σκεφτεσαι αλλη μια μερα περασε,αλλη μια μερα που σε φερνει πιο κοντα στην παρηγορια.....

 

υσ.το μεγαλυτερο λαθος που ειχα κανει ειναι να ντρεπομαι τον κοσμο....ελεγα δεν θελω να βγω,πρεπει σε ολους να λεω οτι δεν τα καταφερα...μαλιστα ειχα κλεισει κινητο,δεν απαντουσα στο σταθερο,δεν πηγαινα πουθενα(μονο στην εντατικη που ηταν η μικρη)...αυτο κρατησε κανενα 20ημερο...κ μετα ξαφνικα ξυπνησα...νευριασα με τον εαυτο μου γιατι μπηκα στην διαδικασια να ντρεπομαι λες κ εκανα καποιο εγκλημα...

και επειτα περασα αλλη φαση,αυτην του να το μαθουν ολοι,ελεγα σε ολους του κοντινους μου να ενημερωσουν τους γνωστους μας μην με δει καποιος στο δρομο κ μου πει συγχαρητ τι κανει το μωρο:shock::shock:.

και αφου περασε κ αυτο προσφατα πηγα για ψωνια σε ενα καταστημα κ εκει δουλευε μια παλια γνωστη μου που ηξερε για την εγκυμ αλλα οχι για το αποτελεσμα...καταλαβαινεις βεβαια,μολις με ειδε ετρεξε με χαρα κ μου λεει να σου ζησει...την κοιταω χαμογελαω κ λεω μπα δεν ειχε καλο φιναλε,τωρα απλα προσπαθω να χασω τα κιλα...κ αυτο ηταν...μου εμεινε στο μυαλλο για κανενα 2μερο αλλα παει κ αυτο...τελειωσε...

κ ξανακαταληγω στο ιδιο συμπερεσμα αφου επιβιωσαμε απο μια τετοια γεννα τοτε μπορουμε ολα να τα καταφερουμε!!!!

[προβατάκι]

Κορίτσια σήμερα θα ήμασταν ακριβώς 27 εβδομάδων και θα ελπίζαμε όλο και περισσότερο. Αν δεν είχε γίνει μόλυνση και δεν είχαν σπάσει τα νερά

Το είπα στον άντρα μου το πρωί και μου είπε, μην σκέφτεσαι έτσι, τελείωσε, πρέπει να το ξεχάσουμε. Αρχίζω να νιώθω τρελή που κλαίω τόσο. Ο άντρας μου ήταν κοντά μου κάθε μα κάθε στιγμή, κοιμόταν μαζί μου πολλές φορές στο νοσοκομείο και ήταν πάντα κάθετος σε κάθε συζήτηση για διακοπή, ενώ εμένα, σας το είχα πει, όταν μας το έβαλε ως ενδεχόμενο ο γιατρός, μου πέρασε από το μυαλό, κι ας μην το κάναμε ποτέ.

Πώς μπορεί τώρα και προχωράει τόσο γρήγορα;;; Ξέρω ότι πονάει πολύ, δεν πολυμιλάει γενικά όταν δεν είναι καλά, αυτός είναι ο τρόπος του να αντιμετωπίζει τα πράγματα αλλά πού βρίσκει αυτή τη δύναμη;;; μου λέει ότι τώρα προτεραιότητά του είμαι εγώ, να μην πάθω τίποτα, αλλά νιώθω ότι βάζω σε κίνδυνο την ισορροπία μας που εγώ πενθώ κι εκείνος προχωράει. Δεν με πιέζει καθόλου, ίσα ίσα που μου λέει κλάψε όσο θες, σιγά σιγά θα προχωρήσουμε, αλλά και πάλι, φοβάμαι μήπως κουραστεί...

[προβατάκι]

Marchalina μου τώρα μπορώ να καταλάβω ακριβώς πώς θα ένιωσες όταν άκουσες τον αδερφό σου να μιλάει έτσι...:cry: Δεν σου κρύβω όμως ότι όπως λέω και πιο πάνω, κι εμένα μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη αυτή όταν άρχισε η διαρροή και ο γιατρός μας έβαλε στο τραπέζι και το ενδεχόμενο της διακοπής ακριβώς για να μην γεννηθούν τα μωράκια με πρόβλημα.

Κι αυτή η σκέψη με βασανίζει μέχρι και σήμερα και πιστεύω για πάντα. Νιώθω αβάσταχτες τύψεις που σκέφτηκα έτσι, κι ας μην το αποφασίσαμε τελικά, κι όμως μου είχε περάσει από το μυαλό Ο άντρας μου ποτέ δεν σκέφτηκε έτσι, ίσως γι αυτό να είναι και πιο ήρεμος. Εγώ δεν μπορώ να με συγχωρήσω... Η δουλειά μου ήταν να τα φέρω στον κόσμο και όχι μόνο δεν τα κατάφερα αλλά μου πέρασε και από το μυαλό να σταματήσω πριν γίνουν όλα χειρότερα.

Σε ποια βδομάδα ήταν το κοριτσάκι σου;

Το μόνο που με παρηγορεί πλέον ελάχιστα είναι ότι με την μόλυνση δεν υπήρχε ελπίδα, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο, η φύση πήρε μόνη της τον δρόμο της χωρίς να χρειαστεί να επέμβουμε...

Σκέφτομαι αν κάναμε καισαρική τί θα γινόταν αλλά ο γιατρός λέει ότι το αποτέλεσμα για τα μωράκια μου θα ήταν το ίδιο από τη στιγμή που υπήρχε μόλυνση στους σάκους

Νομίζω δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου, για κάθε φορά που κουραζόμουν από την κατάσταση, για κάθε φορά που έκλαιγα ότι δεν άντεχα άλλο, για κάθε φορά που σκέφτηκα ότι θέλω να κλείσω τα μάτια και να ξυπνήσω 32 εβδομάδων