Δεν μιλάει στο σχολείο/επιλεκτική αλαλία

[alphae]

Exω το ίδιο πρόβλημα με τις 2 κόρες μου που είναι διδυμες (σε λίγο θα γίνουν 5 )όλοι ρίχνουν το φταίξιμο στη μητέρα, που δεν κάνει αυτό το άλλο, όπως που δε μαέύω άλλα παιδιά στο σπίτι και δεν πάμε πολύ συχνά στα πάρκα...όλο γενικολογίες!!! Επειδή έχω βαρεθεί και επειδή η επισκέψεις σε παιδοψυχολογο στοιχίζουν πολύ που δεν μπορώ να ανταποκριθώ! το θέμα το έχω παρατήσει...ελπίζω να στρώσει με τα χρόνια..Εχω βαρεθεί να πληρώνω!!

[Λέγκω]

Exω το ίδιο πρόβλημα με τις 2 κόρες μου που είναι διδυμες (σε λίγο θα γίνουν 5 )όλοι ρίχνουν το φταίξιμο στη μητέρα, που δεν κάνει αυτό το άλλο, όπως που δε μαέύω άλλα παιδιά στο σπίτι και δεν πάμε πολύ συχνά στα πάρκα...όλο γενικολογίες!!! Επειδή έχω βαρεθεί και επειδή η επισκέψεις σε παιδοψυχολογο στοιχίζουν πολύ που δεν μπορώ να ανταποκριθώ! το θέμα το έχω παρατήσει...ελπίζω να στρώσει με τα χρόνια..Εχω βαρεθεί να πληρώνω!!

Τι ηλικία έχουν οι μικρές σου; Γενικά από δίδυμα που έχω δει αργούν να μιλήσουν μάλλον γιατί αναπτύσουν μεταξύ τους δική τους "διάλεκτο" άρα δεν τους καίει και τόσο να μάθουν να μιλούν κανονικά

[THEODOSI]

Και τα δικά μου διδυμάκια έχουν θέματα με το λόγο, κάνουν και τα δύο λογοθεραπεία και εγώ μετά από πολύ σκέψη κάπως έτσι το έχω προσδιορίσει, οτι εφόσον καταλαβαίνονται μεταξύ τους, δεν υπάρχει λόγος να προσπαθήσουν για κάτι παραπάνω επιπροσθέτως εχουν πάντοτε παρέα το ένα το άλλο οπότε και στο σχολείο πάλι δεν υπάρχει ανάγκη να κάνουν προσπάθεια να επικοινωνήσουν διαφορέτικα. Βέβαια με τις θεραπείες βελτιώνονται σιγά σιγά αλλά και πάλι παρότι ξέρουν να λένε πλέον κάποια σύμφωνα που δεν έλεγαν σωστά αυτά δεν περνάνε εύκολα στον καθημερινό τους λόγο, υποθέτω από συνήθεια και ευκολία περισσότερο. Από την άλλη το αγοράκι από τα διδυμάκια μου που έχει ξεκινήσει από πολύ μικρός φυσιοθεραπείες τουλάχιστον μέχρι 3 χρόνων στο κέντρο που πήγαινε δεν τον είχαν ακούσει να μιλάει ενω στο σπίτι ήταν λαλίστατος το ίδιο συνέβαινε και κάθε φορά που βρισκόταν μόνος σε ξένο περιβάλλον με ανθρώπους που δεν γνώριζε και το ίδιο συμβαίνει εν μέρει ακόμη και τώρα που είναι 6,5 ετών με ανθρώπους που δεν γνωρίζει, ειδικότερα άμα δεν έχει δίπλα του κάποιον δικό του που να του εμπνέει σιγουριά, Και στο σχολείο ΄κάπως έτσι ήταν στην αρχή αλλά σιγά σιγά το ξεπέρασε και είναι εντάξει αλλά και εμείς ποτέ δεν τον πιέσαμε να μιλήσει εκεί που δεν ήθελε τον αφήσαμε να πάρει το χρόνο του και τώρα πια στο μεγαλύτερο κομμάτι του το έχει ξεπεράσει παρότι παραμένει ένα ντροπαλό παιδί που δεν προσαρμόζεται άμεσα σε νέες καταστάσεις και θέλει το χρόνο του. Από την άλλη πάλι από αυτά που διαβάζω για το δικό σου παιδάκι αποκομίζω την εντύπωση οτι μάλλον της ήρθαν κάπως βαριές όλες αυτές οι αλλαγές σε συνδυασμό με την εκμάθηση τριών γλωσσών ταυτόχρονα και αντιδράει με αυτό τον τρόπο. Αν την αφήνατε να ηρεμήσει λίγο πρώτα μήπως το ξεπεράσει μόνη της;

[alphae]

χαιρομαι που κι άλλοι γονείς αντιμετωπίζουν παρομοια πρβλήματα και τα μοιραζόμαστε και δεν νοιωθω εξαίρεση στον κανόνα! Εμεις πιέζουμε τα παιδιά να μιλάνε και τα κάνουμε πιστεύω "κακό"...Τα δικά μου είναι 5 χρονών κορίτσια αχωριστα και δυστακτικά ΄σε φίλους παρτυ κτλ!

[miriki]

alphae,η αλήθεια είναι ότι τα δίδυμα είναι τεράστιο κεφάλαιο. Γιαυτό μάλιστα προτείνεται να χωρίζονται ώστε να ανεξαρτητοποιούνται και να κοινωνικοποιούνται παράλληλα μεν ανεξάρτητα δε. Υπάρχουν πολλές απόψεις επί του θέματος και συχνά επιστημονικές συγκρούσεις.

 

Όπως και να χει καλό θα ήταν πάντως να δίνεις περισσότερες ευκαιρίες συνάντησης με παιδιά της ηλικία τους. Αυτό που σου προτείνεται (με άκομψο τρόπο από ό,τι συμπέρανα από το θυμό σου) έχει αρκετά στοιχεία πραγματικότητας. Αν δηλαδή έρχονται συχνότερα σε επαφή και με άλλα παιδάκια είτε μέσω συναντήσεων στο σπίτι είτε στο πάρκο, θα έχουν και περισσότερες πιθανότητες να τους δημιουργηθεί η ανάγκη να επικοινωνήσουν και με κάποιον άλλο και όχι μόνο μεταξύ τους. Ο στόχος σου είναι να ανοίξεις ένα παράθυρο στο μικρόκοσμό τους όχι για να τον διαλύσεις, αλλά για να μπουν νέες εμπειρίες και ερεθίσματα.

 

Να σημειώσω μόνο ότι στις συναντήσεις τους με τα άλλα παιδιά καλό θα ήταν ειδικά τον πρώτο καιρό να κάθεσαι μαζί τους και να παίζετε δίνοντάς τους πρότυπο για τη συμπεριφορά που θα πρέπει να υιοθετήσουν. Όπως επίσης και να δημιουργήσεις ένα κλίμα ενθουσιασμού για την επικείμενη συνάντηση (π.χ. φτιάχνοντας κεράσματα για τους προσκεκλημένους ή σχεδιάζοντας ένα πρόγραμμα δραστηριοτήτων για τη συνάντηση κοινώς τι θα παίξουν ή τι θα φτιάξουν με τους φίλους και τις φίλες τους).

 

Και εννοείται ότι η πίεση δεν έχει ποτέ κανένα καλό αποτέλεσμα. Αντίθετα η ανάγκη αποτελεί ισχυρό κίνητρο και μπορούν να τη νιώσουν μόνο αν έρθουν αντιμέτωπα με τις δυσκολίες που προκαλέσει η αδυναμία αποτελεσματικής επικοινωνίας.

[alphae]

Αυτά ακριβώς κάνω.... όμως κι εγώ εχω κουραστεί να προσπαθώ και αυτές να κρέμονται πάνω μου σε κάθε γιορτή ακόμη και στη δική τους... Ίσως τελικά το καλύτερο είναι να ΄σταματήσω να πιέζω και να προσπαθώ... Γιατί ίσως καταλαβαίνουν το άγχος μου....Και επειτα νοιώθω και άβολα όλες οι μητέρες έχω απο τον παιδότοπο και εγώ συνεχώς μέσα, μια και αν φύγω θα με ακολουθήσουν...και εκεί έρχονται τα σχόλια γιατί δε τα αφήνει κτλ πρέπει στον καθένα να εξηγώ!

[matri]

Αυτά ακριβώς κάνω.... όμως κι εγώ εχω κουραστεί να προσπαθώ και αυτές να κρέμονται πάνω μου σε κάθε γιορτή ακόμη και στη δική τους... Ίσως τελικά το καλύτερο είναι να ΄σταματήσω να πιέζω και να προσπαθώ... Γιατί ίσως καταλαβαίνουν το άγχος μου....Και επειτα νοιώθω και άβολα όλες οι μητέρες έχω απο τον παιδότοπο και εγώ συνεχώς μέσα, μια και αν φύγω θα με ακολουθήσουν...και εκεί έρχονται τα σχόλια γιατί δε τα αφήνει κτλ πρέπει στον καθένα να εξηγώ!

 

Αύτό με τον παιδοτοπο (αν και παμε σπανια) το εχουμε και εμεις. Και τελικα εγω εκει κουραζομαι παρα πινω τον καφε μου. Όσο για τα σχόλια....δεν σχολιαζω

 

Πάντως σιγουρα δεν χρειαζεται αγχος και νομιζω οτι καθε ανθρωπος βρίσκει τελικά το δρομο του. Και σκεφτομαι τον ευατό μου σαν παιδακι. Μέχρι τα 12 πολυυυυ ντροπαλή. Στα 12 οι γονεις μου για 1 εξαμηνο πηγαινοερχονταν επαρχια -Αθηνα σε νοσοκομειο με τη μεγαλη μου αδερφη. Εγω τοτε πίσω με τη μικρη και τον παππου. Για να μην μπαινω σε κουραστηκες λεπτομεριες. εγω τοτε ξεκινησα στο Γυμνασιο. Η όλη δυσαρεστη ιστορια σε εμενα ειχε θετικά αποτελεσματα γιατι εκανα πολλα πραγματα μονη μου, έπαιρνα πρωτοβουλίες και απεκτησα τελικά αυτοπεποιθηση.

[miriki]

πρέπει στον καθένα να εξηγώ!

 

Αυτό νομίζω είναι το χειρότερο βασανιστήριο που περνάει ένας γονιός. Νιώθουμε την ανάγκη να απολογούμαστε για τα πάντα γιατί όλοι είναι σε θέση να ξέρουν καλύτερα από εμάς.....αλλά για τα δικά μας τα παιδιά και τις συνθήκες στις οποίες εμείς ζούμε και όχι εκείνοι.

 

Εφόσον νιώθεις τόσο πιεσμένη, θα σου πρότεινα απλά να κάνεις πίσω (όπως ήδη κάνεις), αλλά ταυτόχρονα να μην τις εξυπηρετείς αν δεν έχουν την επιθυμητή συμπεριφορά.

 

Επίσης καλό θα ήταν να έχουν επαφή αρχικά με ένα ή δύο παιδάκια ( οι ζυγοί αριθμοί γενικά προκαλούν καλύτερες αλληλεπιδράσεις) ήρεμα στο σπίτι κάποιο απόγευμα και όχι ένα μεγάλο πάρτυ. Στην αρχή θα κάθίσεις και θα παίξεις μαζί τους δίνοντάς τους δουλειά (π.χ. ετοιμάσετε όλοι μαζί ένα ζυμάρι για κουλουράκια) και στη συνέχεια ενώ θα πλάθουν τα κουλουράκια να δίνεις αβάντες για συζήτηση και παιχνίδι, χωρίς όμως να προσπαθείς να πείσεις τα παιδιά να μιλήσουν. Απλά θα τους δείχνεις έμμεσα τι να κάνουν. Την επόμενη φορά η συνάντηση μπορεί να είναι λίγο λιγότερο ελεγχόμενη κ.ο.κ. Δύσκολη πίστα πάντως έχεις δίκιο.

[alphae]

Ευχαριστώ κοριρσια Matri πιστεύω πως ο καθένας θα βει το δρόμο του και επειδή δεν έχω ξανακάνει γονιός, αγχώνομαι απο τις κρίσεις των άλλων! Όλο αυτό μεταφέρεται στα παιδιά...ας στο καλό!!!

[maman@ch]

Γεια σας πάλι!

 

Λοιπόν, γράφω και τη συνέχεια!

Κατ'αρχήν προτείνω σε όλες τις μαμάδες που νομίζουν ότι το παιδί τους μπορεί να έχει επιλεκτική αλαλία να κάνουν οπωσδήποτε κάτι! Εμάς μας πήρε μόνο 45' παιχνιδιού με την παιδοψυχολόγο, για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στο παιδί μας.

 

1. Το παιδί δεν έχει τίποτε σοβαρό (βλ. aspergers, κτλ)

 

2. Θα βγεί σίγουρα απ'το τρυπάκι στο οποίο έχει μπει όταν το αποφασίσει η ίδια (συνήθως τους παίρνει κανά 2 χρονάκια).

 

3. Γιατί φτάσαμε στην επιλεκτική αλαλία; Η μικρή έχει πάρα πολλά να εκφράσει (καλά και άσχημα συναισθήματα), αλλά αισθάνεται ότι δεν της επιτρέπεται να το κάνει. Απ'τη μία δεν της το επέτρεψαν οι συνθήκες (το παιδί μετά από κάθε αλλαγή που ξαφνικά της συνέβαινε χρειαζόταν χρόνο να διαχειριστεί τα συναισθήματά του, αλλά μέχρι να τα καταφέρει ερχόταν η επόμενη αλλαγή και η επόμενη και η επόμενη...). Απ'την άλλη δεν της το 'επιτρέψαμε' εμείς (δεν μετακινήσαμε το πλαίσιο των ελευθεριών/υποχρεώσεων του παιδιού, σε κάθε αλλαγή είχαμε την απαίτηση να συνεχίσει τις συνήθειές της όπως στο παρελθόν, π.χ. να κοιμάται με τον ίδιο τρόπο, να είναι καλή με τον αδερφό της, κτλ.) και επιπλέον, τώρα, δεν το επιτρέπει αυτή στον εαυτό της απ'το φόβο της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον της: 'αν πω/εκφράσω κάτι ίσως να προκαλέσω θετική/αρνητική αντίδραση του περιβαλλοντός μου πάνω μου και ίσως να προκαλέσω, έτσι, κι άλλες αλλαγές'. Κοινώς, η αλαλία είναι η άμυνά της απέναντι στο περιβάλλον της που αλλάζει συνεχώς.

 

4. Τέλος, για να μπορέσει το παιδί να εκφράσει όλα αυτά που αισθάνεται -απόρρια των όσων συμβαίνουν σπίτι/σχολείο- θα πρέπει να παραδειγματιστεί από εμάς. Π.χ. η μαμά αισθάνεται αγχωμένη/στενοχωρημένη θα πρέπει και η συμπεριφορά της μαμάς να αντικατοπτρίζει αυτό κι όχι να καταβάλλεται προσπάθεια να δείχνει η μαμά χαρούμενη (αυτό γινόταν συνεχώς μετά τη μετακόμισή μας, μιας και πίστευα ότι μια μαμά με αυτοπεποίθηση, θα δώσει το αίσθημα σιγουριάς/ασφάλειας και στα παιδιά). Το παιδί σε κάθε αλλαγή έβλεπε μία σχιζοφρενική κατάσταση, όπου όλοι αισθανόντουσαν άλλα και προσπαθούσαν να δείξουν άλλα, οπότε και το παιδί δεν καταλάβαινε γιατί εκλάμβανε αρνητικά συναισθήματα από μας, αφού όλοι της λέγαμε ότι όλα ήταν μια χαρά. Έτσι, και η μικρή τώρα προσπαθεί να 'καταπιεί' όλα αυτά που έρχονται στην επιφάνεια, μιας κι αυτό θεωρεί ότι είναι το φυσιολογικό.

 

5. Πρέπει να σεβαστούμε πλήρως αυτήν την επιλογή του παιδιού.

 

Τα ίδια πάνω κάτω μου είπε και η λογοθεραπεύτρια του σχολείου. Είχε κι άλλες περιπτώσεις οι οποίες εξελίχθηκαν μια χαρά μέσα σε 2-3 χρόνια και μάλιστα μερικά από αυτά τα παιδιά αποδείχθηκαν πολύ εξωστρεφείς χαρακτήρες!!!!

 

Έτσι, η μικρή τώρα θα ξεκινήσει λογοθεραπεία 2 φορές την εβδομάδα στο σχολείο, παιχνιδοθεραπεία εκτός σχολείου και επιπλέον αποφάσισα να βλέπω κι εγώ μια άλλη ψυχολόγο, για να είμαι πάντα σε θέση να βοηθάω το παιδί ή να υποστηρίζω τον πατέρα (που δεν πάει με τίποτε σε ψυχολόγο), τους συγγενείς, κτλ.

 

Γενικά, όλοι μου εξήγησαν ότι δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου, το παιδί περνάει μια φάση και ότι καλό θα ήταν να υπάρχει υποστήριξη, για να βγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα και αλώβητη. Είναι μικρή και αυτό βοηθάει.

 

Miriki ακόμα έχω στο μυαλό μου αυτά που έχεις γράψει σχετικά, ακόμα δεν τα συζήτησα με την παιδοψυχολόγο.

 

Έτσι, λοιπόν, μετά από μία μόνο συνάντηση με κάποιον ενημερωμένο, ξε-αγχώθηκα σε σημείο αηδίας (ας μή μιλήσει για όσο καιρό θέλει, αν είναι αυτό που έχει ανάγκη τώρα, για να διαχειριστεί όλα όσα της έτυχαν) κι ας μην έχουμε ακόμα δει καμία θετική αλλαγή.

 

Συγνώμη για το μεγάλο post, αλλά νομίζω ότι μπορεί να βοηθήσει κι άλλους με παρόμοιο πρόβλημα.

 

Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη!

[roullio]

Εμείς έχουμε πρόβλημα με τραυλισμό, ο οποίος έρχεται και φεύγει. Είμαι ο τύπος μαμάς που περιγράφεις... Προσπαθώ να είμαι χαρούμενη ενώ από μέσα μου βράζω. Επαθα πλάκα τώρα...

[maman@ch]

Εμείς έχουμε πρόβλημα με τραυλισμό, ο οποίος έρχεται και φεύγει. Είμαι ο τύπος μαμάς που περιγράφεις... Προσπαθώ να είμαι χαρούμενη ενώ από μέσα μου βράζω. Επαθα πλάκα τώρα...

 

Δεν ξέρω καθόλου την περίπτωσή σου (είπαμε είμαι καινούρια στο forum), αλλά το γεγονός ότι αναγνώρισες τη συμπεριφορά σου, διαβάζοντας απλά το post μου δείχνει ότι οι κεραίες σου είναι ανοιχτές!

Λοιπόν, εγώ ήμουν σε όλη μου τη ζωή έτσι. Όλα τα αντιμετώπιζα με αισιοδοξία, χαμόγελο και με πολύ θετική αντιμετώπιιση και μου έβγαινε αυτό καλά (οι άλλοι βασίζονταν επάνω μου). Όμως, αποδείχτηκε ότι δεν μπορώ με τίποτα να ξεγελάσω την 3χρονη κόρη μου! Ποιος ξέρει, ίσως να μην ξεγελούσα τελικά κανέναν!

Το θέμα είναι -και εδώ έφτασα μετά από περίπου 3 μήνες εβδομαδιαία ψυχανάλυση με θέμα το ρόλο μου ως μητέρα- ότι θέλει πολύ θάρρος και οξυδέρκεια, για να αναγνωρίσει, αρχικά, κανείς τα συναισθηματά του και να μπορέσει, εν συνεχεία, να τα εκφράσει με τρόπο που αυτά να γίνονται αντιληπτά και κατανοητά απ'το περιβάλλον του. Πίστευα ότι αυτή η διαδικασία είναι χάσιμο χρόνου, αλλά τελικά είναι ένα απλό κουκούλωμα!

Είχαμε κι εμείς 3 μήνες τραυλισμού πέρσυ (2,5 χρονών το παιδί) και φίλος λογοθεραπευτής μας είχε πει τότε ότι το παιδί περνάει κάποο στρες, να μην ανησυχούμε. Δεν κάναμε τίποτα, και η μικρή ήρθε στα ίσια της από μόνη της.

Εκτός από λογοθεραπευτή, βλέπεις και ψυχολόγο;

[roullio]

Μόνο μια επισκεψη σε παιδοψυχίατρο εχουμε κάνει πριν 3 χρόνια. (ο γιος μου είναι σχεδόν 6 και μας το βγαλε στα 2,5 το πρόβλημα). Με στρέσσαρε πολύ και επειδή είμαι ενοχικό άτομο πήρα πολλά επάνω μου.

Το λάθος μας ήταν ότι δώσαμε πολύ σημασία στο ότι τραυλίζει παρότι η παιδίατρος μας είχε συμβουλεύσει άλλα.

[elenik]

maman@ch μπραβο σου και παλι μπραβο. Μια μανα που ψαχνεται τοσο και ενδιαφερεται να βρει την ριζα ειναι στα ματια μου μια τελεια μανα. Εισαι πραγματικα αξιεπαινη

 

roullio μην το παιρνεις πανω σου , μην νοιωθεις ενοχες. Το χω φαει με το κουταλι αυτο το σπορ. Εγινε, δεν φταιει κανεις και τα παντα περνανε.

[alphae]

Το θέμα είναι -και εδώ έφτασα μετά από περίπου 3 μήνες εβδομαδιαία ψυχανάλυση με θέμα το ρόλο μου ως μητέρα- ;

 

Γεια σας κορίτσια. mana@ch ήθελα να σε ρωτήσω σχετικά με τη διαδικασία της ψυχανάλυσης (ώρα, χρήματα, θεραπευτής)αν δε σου κάνει κόπος στείλε μου π.μ. Είναι μια διαδικασία που την εκτιμώ ιδιαιτερα, όμως κοστίζει και δεν ξέρω πόσο γρήγορα βλέπεις αποτέλεσμα...Πάντα το έχω στο μυαλό μου όμως προκύπτουν άλλες ανάγκες και αυτό που θεωρείται πολυτέλεια πάει πάντα πίσω...

[Μαρια Στυλιανακη]

Θυμήθηκα και το άλλο (που δεν το θυμάμαι αλλά μου το έχουν πει)... γεννήθηκα αγγλία αλλά έμεινα μόνο για δύο χρόνια, όταν ήρθα ελλάδα μίλαγα αγγλικά και καταλάβαινα και τις δύο γλώσσες. Τους πρώτους μήνες στην ελλάδα σταμάτησα να μιλάω και δεν έβγαζα άχνα, ο γιατρός τους είπε ότι επειδή στην αγγλία στο σπίτι μιλάγανε ελληνικα και έξω αγγλικά και στην ελλάδα έγινε το αντίστροφο μπλόκαρα και τους είχε προτείνει να επιλέξουν μία γλώσσα να μου μιλάνε. Δεν ξέρω αν ήταν σωστό ή λάθος αλλά αυτό κάνανε.

Χμμ τώρα που το σκέφτομαι σε κάθε σοκ αντιδρούσα με αλαλία μέχρι την εφηβεία.

Τώρα δεν ξέρω αν βοηθάει και σε τίποτα που τα γράφω αυτά ή απλά τρώω χώρο απ'το τόπικ

 

και εγώ δεν μίλαγα. περασε διαφορα η μητέρα μου όταν ήμουν σε τέτοια ηλικία (έχασε μωρό μετά απο κάποιες αρκετές εβδομάδες κύησης νομίζω, και ήταν κ αγόρι που ήθελε πολύ, είχε ήδη 2 κορίτσια εμενα κ την αδερφή μου και ήταν και σε ξένη χώρα,...+γερμανίδα άρα πιο "απότομή" στην διαχείριση των αρνητικών συναισθημάτων),

και νομίζω επειδή τα πέρασε και δεν τα εξέφραζε, μάλλον και εγώ ακολούθησα την ίδια οδό.

..έχω την εντύπωση ότι σε όλο το δημοτικό δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν! ... και φυσικά σε κάθε σόκ το πρώτο πράγμα που έρχεται είναι η σιωπή και η μεγάλη προσπάθεια "κατάποσης" του συναισθήματος προς τα μέσα, για να φύγει. είναι μια φαινομενικά / προς τα έξω δηλαδή / επιτυχής μέθοδος... αλλά μόνο φαινομενικά.

 

αυτό κάνει η αλαλία, είναι μια προσπάθεια του να σκεπάσεις, να καταπιείς αυτό που σου συμβαίνει για να μην το αισθάνεσαι, είναι κάπως σαν,

το ότι να μιλάς για αυτό, είναι η παραδοχή και η άμεση -ευάλωτη- έκθεση στο άσχημο συναίσθημα με κίνδυνο να σε καταβάλλει.

 

απλώς σε ένα παιδί συμβαίνει αυτόματα όταν δεν έχει στα χέρια του εργαλεία ή δεν έχει διδαχτεί το ότι η έκφραση ασχημων συναισθημάτων,

είναι κάτι υγιές, κάτι επιθυμητό, κάτι ιδιαίτερα σημαντκό ανάμεσα στους ανθρώπους!

 

πιστευω οτι οφείλεται στο οτι και οι ενήλικες δεν εχουν ακομα μαθει να ξεχωρίζουν τον θυμό απο την λύπη και τον έντονο φόβο,

και στον εαυτό τους, οπότε και όταν οριοθετούν τα παιδιά τα οποία είναι θυμωμένα,

(όπου ο θυμός προκύπτει πάντα απο κάποια στεναχώρια ή έντονη σκέψη)

 

τα παιδιά το εκλαμβάνουν αυτό σαν οριοθέτηση ΟΛΩΝ των συναισθημάτων τους!!!

 

για αυτό είναι πολύ σημαντικό να ξεχωρίζουμε/βρίσκουμε την αιτία κάποιας συμπεριφοράς του παιδιού έτσι ώστε πχ όταν είναι θυμωμένο,

να μην χειριζόμαστε μονο την επιφάνεια με μια τιμωρία για παράδειγμα,

γιατι τότε

 

δεν καθοδηγούμε το παιδί, δεν το βοηθάμε πως να χειριστεί τα συναισθήματά του.

 

και αυτά ειναι αυτά που βοηθούν ένα παιδάκι να ανταπεξέλθει στις όποιες δυσκολίες ω μη γέννοιτο μπορεί να του φέρει η ζωή.

 

και οι δυσκολίες αυτές, μπορεί για εναν ενηλικα να ειναι πολλες μικρές αλλα για ενα παιδάκι είναι όλο το σύμπαν.

ιδιαίτερα μετακόμιση σε σπιτι, δευτερη μετακόμιση εξωτερικό (μετράει ως 2 μετακομίσεις) γεννηση νεου μέλους... εμένα δηλαδή δεν μου κάνει καμία εντύπωση.... εντύπωση θα μου έκανε εάν έλεγες οτι δεν εχει συμβει καμια αλλαγη και απο το τιποτε το παιδί δεν μιλάει, πχ.

 

η πρώτη ψυχολογος που πηγες μου κανε κακή εντύπωση (που δεν προτεινε λυση) αν και ηταν πολύ σωστές οι παρατηρήσεις τις,

ευτυχώς πηγες στην επόμενη η οποία σίγουρα ήταν καταλύτική!

 

Δεν ξέρω καθόλου την περίπτωσή σου (είπαμε είμαι καινούρια στο forum), αλλά το γεγονός ότι αναγνώρισες τη συμπεριφορά σου, διαβάζοντας απλά το post μου δείχνει ότι οι κεραίες σου είναι ανοιχτές!

Λοιπόν, εγώ ήμουν σε όλη μου τη ζωή έτσι. Όλα τα αντιμετώπιζα με αισιοδοξία, χαμόγελο και με πολύ θετική αντιμετώπιιση και μου έβγαινε αυτό καλά (οι άλλοι βασίζονταν επάνω μου). Όμως, αποδείχτηκε ότι δεν μπορώ με τίποτα να ξεγελάσω την 3χρονη κόρη μου! Ποιος ξέρει, ίσως να μην ξεγελούσα τελικά κανέναν!

Το θέμα είναι -και εδώ έφτασα μετά από περίπου 3 μήνες εβδομαδιαία ψυχανάλυση με θέμα το ρόλο μου ως μητέρα- ότι θέλει πολύ θάρρος και οξυδέρκεια, για να αναγνωρίσει, αρχικά, κανείς τα συναισθηματά του και να μπορέσει, εν συνεχεία, να τα εκφράσει με τρόπο που αυτά να γίνονται αντιληπτά και κατανοητά απ'το περιβάλλον του. Πίστευα ότι αυτή η διαδικασία είναι χάσιμο χρόνου, αλλά τελικά είναι ένα απλό κουκούλωμα!

Είχαμε κι εμείς 3 μήνες τραυλισμού πέρσυ (2,5 χρονών το παιδί) και φίλος λογοθεραπευτής μας είχε πει τότε ότι το παιδί περνάει κάποο στρες, να μην ανησυχούμε. Δεν κάναμε τίποτα, και η μικρή ήρθε στα ίσια της από μόνη της.

Εκτός από λογοθεραπευτή, βλέπεις και ψυχολόγο;

 

 

δυστυχώς έτσι μάθαμε απο τις προηγουμενες γενιές,

αλλά τώρα πλέον που λειτουργεί η κοινωνία διαφορετικά,

με άλλα κριτήρια, αυτή η μέθοδος δεν μπορεί να περάσει στα παιδιά,

δεν πετυχαίνει δηλαδή κάν,

γιατί δεν λειτουργεί πια το συστημα όλο, "αυτό θα κάνεις τώρα και τελείωσε, "

όπως παλιά...

καλό είναι αυτό , και όπως έχω γράψει /πει και αλλού, είναι ένα απο τα βάρη που σηκώνει η σημερινή γενιά γονέων,

 

και περιλαμβάνει τεράστια βήματα - δεν είναι απλώς σκαλοπάτια,...

 

και είναι κάποιες φορές εξαντλητικά, γιατί δεν υπάρχει το παράδειγμα

πρέπει πρώτα ο γονέας να βρεί κ να μάθει το παράδειγμα (προσαρμογή δική του στις νέες συνθήκες) για να μπορέσει να το περάσει στο παιδί.

 

πιστεύω ότι είναι μια τεράστια επανάσταση στο πώς λειτουργούμε συναισθηματικά,

και αυτό είναι πολύ καλό γιατί η επόμενη γενιά, δεν θα έχει τα προβλήματα που είχε αυτή η γενιά, σε αυτά τα πράγματα...

 

οι φατσούλες - δεν ξέρω αν τις εχεις δει- ειναι κατι που αρεσει πολυ στα παιδιά και ειναι τεραστιο εργαλείο. είναι και καλη εξασκηση για τον γονέα, γιατο πόσο σημαντικ΄οείναι να δείχνει και να κατανοεί τι αισθάνεται

βαζοντας αυτο στο google

 

τι νιώθει φατσούλες parents.gr

 

βγαίνει το λινκ πρώτο http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=64867 που εχει τις φατσούλες μεσα.

φωτοτυπήστε τις, πλαστικοποιήστε όλο το φυλο χαρτιού, και κόβετε μετά γυρω γύρω, ... ΕΤΟΙΜΟ! πλαστικοποιηστε τις φάτσες επι 3 έτσι ώστε να έχετε αρκετές για τα παιχνίδια!

 

παιχνίδι -

τις βαζουμε ολες ανάποδα, και όποια τύχει στον καθένα , αυτή την έκφραση κάνει. (το κανουμε έντονα για να εχει πλακα)

 

παιχνίδι

διαλέγουμε πως αισθανόμαστε καθε μερα το πρωί ή το απόγευμα.

λέμε και τι μας οδηγάει σε αυτό το συναισθημα ... είμαι .... γιατί ....

 

παιχνίδι

κάνουμε καποια έκφραση και ο αλλος προσπαθεί να μαντεψει ποια έκφραση ειναι!! (είναι το μυστικό!)

ο άλλος εχει μπροστά του τις κάρτες και τις συγκρινει με την έκφραση του προσώπου μας

 

(τα προσθεσα κ στην εκει δημοσιευση για να υπαρχουν - δεν τα ειχα βαλει)

 

μπορεί ο γονέας μονο να το κανει ή ακόμα καλυτερα και οι δυο γονείς...

το παιδάκι μπορεί να το βλέπει αυτό , και να καταλάβει πόσο καλό κάνει και στους δυο που το κάνουν αυτό και ότι έχει μόνο θετικό αποτέλεσμα...

 

πες το πρώτα βεβαια στην ειδικό που βλέπεις γιατί σίγουρα αυτά πρέπει να γίνονται όχι τόσο αυθαίρετα αλλα σε συνεργασία (αν και πιστευω οτι θα σε ενθαρρυνει επισης να το κανετε) μπορεί να θελει να τα εντάξει σε καποιο "προγραμμα" που σας έχει ήδη δώσει.

 

 

πάντως είσαστε τυχεροι γιατί αυτό είναι κάτι που καταπολεμείται,

και πραγματικά αν περιμένατε καποια χρόνια κ το αφήνατε

 

τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολο να αλλάξουν,

καθώς όσο μεγαλώνει το παιδί και μαθαίνει σε συγκεκριμένες στρατηγικές θελει πολλαπλάσια προσπάθεια/διάστημα για να το πείσεις οτι η μεθοδος που ακολουθεί δεν του κανει καλό,

 

ενώ και οι κοινωνικες επιπτώσεις πιο μετά (σχολείο πχ όπου βαθμολογείται και η προφορική συμμετοχή ή ανάγνωση) θα πολλαπλασίαζαν εντελώς τα δυσάρεστα αποτελέσματα/συναισθήματα.

 

εύχομαι καλό κουράγιο και καλή συνέχεια (είμαι σίγουρη ότι θα τα πάτε μια χαρά με τόση ενασχόληση δική σου!)

και σε ευχαριστούμε γιατις τόσο ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις και εξιστόρηση, καθώς σίγουρα θα βοηθηθούν και άλλοι γονείς απο αυτά!

Επεξεργάστηκαν 11 Φεβρουαρίου,2011 by Μαρια Στυλιανακη

[miriki]

maman@ch τα νέα σας είναι καταπληκτικά κι αυτό γιατί βλέπεις ένα μονοπάτι μπροστά σου και δεν πας στα τυφλά (να σε τι χρειάζονται οι ειδικοί λοιπόν ). Να υπενθυμίσω ότι η πρότασή μου και η εμπειρία μου βασίζεται στην αλληλεπίδρασή μου με ντροπαλά παιδιά στο πλαίσιο της τάξης του νηπιαγωγείου, καθώς και ότι εστιάζει στο σύμπτωμα αλλά όχι στην αιτία. Κοινώς καλό αλλά λίγο.

 

Μαρία ευχαριστώ για τις φατσούλες τις ψάχνω κι εγώ εδώ και καιρό για την τάξη μου.

 

alaphae δεν ξέρω που μένεις, αλλά οι περισσότεροι δήμοι έχουν κέντρα ψυχικής υγιεινής παιδιού και ενηλίκου, καθώς επίσης και τα δημόσια νοσοκομεία, τα οποία λειτουργούν δωρεάν. Εγώ όταν χρειάστηκα βοήθεια σε τέτοιο χώρο απευθύνθηκα και είδα τρομερή διαφορά.

[maman@ch]

εύχομαι καλό κουράγιο και καλή συνέχεια

 

Σ'ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου, την παράθεση της προσωπικής σου εμπειρίας και που αφιέρωσες τόσο χρόνο να διαβάσεις τα post μου! Ήθελα πραγματικά και τη δική σου γνώμη, εκτιμώ τη συνεισφορά σου στο forum και η αλήθεια είναι ότι εξαιτίας κάποιου υπομνήματος δικού σου άρχισα πριν από χρόνια να το παρακολουθώ.

 

Μου έδωσες πραγματικά κουράγιο και οι φατσούλες (που δεν τις ήξερα...) είναι μια καταπληκτική ιδέα, που νομίζω θα βοηθήσει όλους μας οικογενειακώς!

 

Και πάλι ευχαριστώ!

[APHRODITE_s]

maman@ch

αγαπημενη φιλεναδα,

τα κανεις ολα σωστα. ξερω οτι εισαι σε καλο δρομο γι'αυτο και δεν αγχώνομαι καθόλου για σενα και για το παιδι.

για τις αλλες κυριες που αναρωτιουνται, την maman@ch την ξέρω απο 15 χρονών.

φιλια πολλα

[kyra]

maman@ch, πραγματικά με άγγιξε το θέμα σου και οι προσπάθειές σου. Θα ήθελα να σε ρωτήσω, κι αν θες μου απαντάς, εσύ πώς το πέρασες όλο αυτό (δεν λέω αυτό με το παιδί, αλλά αυτό με τις αλλαγές). Γενικά η οικογένεια πώς το βίωσε? Ως μία καλή αλλαγή ή όχι? Και δεν λέω από την άποψη της λογικής και των αποφάσεων, αλλά από την άποψη των συναισθημάτων. -ξέρω ότι σε ρωτάω κάτι προσωπικο, αλλά αν θέλεις, δεν απαντάς-.

[maman@ch]

maman@ch, πραγματικά με άγγιξε το θέμα σου και οι προσπάθειές σου. Θα ήθελα να σε ρωτήσω, κι αν θες μου απαντάς, εσύ πώς το πέρασες όλο αυτό (δεν λέω αυτό με το παιδί, αλλά αυτό με τις αλλαγές). Γενικά η οικογένεια πώς το βίωσε? Ως μία καλή αλλαγή ή όχι? Και δεν λέω από την άποψη της λογικής και των αποφάσεων, αλλά από την άποψη των συναισθημάτων. -ξέρω ότι σε ρωτάω κάτι προσωπικο, αλλά αν θέλεις, δεν απαντάς-.

 

Η μετακόμιση ήταν μια πολύ συνειδητή επιλογή. Βέβαια, εκ των υστέρων συνειδητοποιώ ότι συνέπεσε με μία δύσκολη, συναισθηματικά, περίοδο για όλους μας. Νομίζω ότι θα δυσκολευόμασταν ακόμα κι αν παραμέναμε στην Αθήνα. Τον πρώτο μας χρόνο εδώ, δεν είχα καιρό ούτε για να βήξω, όχι για να σκεφτώ 'Αχ, είμαι κουρασμένη' ή 'Μου λείπουν οι φίλοι μου' κτλ. Μάλιστα όταν στο τηλέφωνο μου έλεγαν οι πολύ καλές μου φίλες 'Δεν ξέρω πως τα καταφέρνεις, είσαι τρέλη που σηκώθηκες κι έφυγες έτσι με 2 μικρά παιδιά' δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τους έκανε τόση εντύπωση, δεν έκανα δα και καμία καταναγκαστική εργασία! Βέβαια, αν τότε καταλάβαινα όσα καταλαβαίνω τώρα, θα παραδεχόμουν στον εαυτό μου ότι πέρασα μια, μάλλον, δύσκολη χρονιά πέρσυ, με πάρα πολλές απαιτήσεις απ'τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω αν απάντησα στην ερώτησή σου.

 

Βέβαια, αυτά όλα είναι πια παρελθόν και πραγματικά αισθάνομαι πάρα, μα πάρα πολύ καλά τώρα που καταλαβαίνω τον εαυτό μου και τη συμπεριφορά μου καλύτερα. Η κορούλα μας τελικά είναι καλύτερα απ'ότι νομίζαμε, μετά τη δεύτερη κιόλας επίσκεψη στην παιδοψυχολόγο, δεν κρίνεται πλέον απαραίτητο να πηγαίνουμε τακτικά. Πιστεύω έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν είμαστε πια αγχωμένοι με την κατάσταση, αλλά πλέον πολύ αισιόδοξοι. Εγώ, τώρα, σκέφτομαι σοβαρά να ξεκινήσω καινούρια ψυχανάλυση με θέμα εμένα και όχι απλά το ρόλο μου ως μητέρα, γιατί μόνο θετικά αποτελέσματα έχω δει μέχρι στιγμής.

[kyra]

Εγώ, τώρα, σκέφτομαι σοβαρά να ξεκινήσω καινούρια ψυχανάλυση με θέμα εμένα και όχι απλά το ρόλο μου ως μητέρα, γιατί μόνο θετικά αποτελέσματα έχω δει μέχρι στιγμής.

 

 

Ξέρεις πόσες φορές ξεχνάμε αυτό το απλό πράγμα, ότι δηλαδή τα συναισθήματα των παιδιών 'περνάνε' μέσα από τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις μας????? Από αυτά που μου γράφεις καταλαβαίνω ότι ήταν μία θετική αλλαγή για την οικογένεια, απλά είχε τα ζητήματα που έχει κάθε αλλαγή. Οπότε φυσικά είναι ζήτημα χρόνου να ξεπεραστούν και ίσως το θετικό που βγαίνει από αυτά, είναι να διαπιστώσουμε όλοι πόσο 'λεπτές' είναι οι ισορροπίες στη ζωή μας.

Καλή συνέχεια και να είστε όλοι καλά!

[annetagat]

Εμείς αν και Αθηναίοι προτιμήσαμε να κάνουμε αποκέντρωση, θεωρώντας ότι μια ήσυχη μικρή πόλη θα βοηθούσε καλύτερα την ανατροφή των παιδιών μας. Δεν καταλάβαμε εγκαίρως την εκλεκτική αλαλία της κόρης, καθώς στο σπίτι είχε λογοδιάρροια. Κάναμε λογοθεραπεία και εργοθεραπεία και ψάχναμε 2 χρόνια για διαγνώσεις, και όλοι μας λέγανε "καθυστέρηση στην κίνηση και στο λόγο, υπομονή, θα στρώσει". Τελικά, χρειάστηκε μια διάγνωση για διαταραχή αυτιστικού φάσματος, για να επιστρέψουμε στην Αθήνα και η κόρη μέσα σε λίγους μήνες σωστών παρεμβάσεων να ενταχθεί πλέον κανονικά σε τμήμα ένταξης. Είναι τρομερό, αλλά όλοι ρίχνουν ενοχές στην οικογένεια χωρίς να υπάρχει κανείς να δώσει μια σωστή ενημέρωση και κατεύθυνση.

[maman@ch]

Ναι annetagat, είναι φοβερό να σου λέει ο καθένας τα δικά του!

Εγώ αν άκουγα τις δασκάλες της κόρης μου δεν θα έπρεπε να είχα κάνει εντελώς τίποτα! Το ένστικτο της μάνας δεν το αντικαθιστά τίποτα!

Γενικά υπάρχει φόβος στο να πει κανείς στους γονείς 'πιστεύω ότι μπορεί το παιδί σας να έχει πρόβλημα', γιατί αν τελικά αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ο 'ειδικός' θα πέσει πολύ στα μάτια του γονιού και θα τον χάσει κι από πελάτη!

Οι διαταραχές αυτιστικού φάσματος ήταν απ'τις πρώτες μου ανησυχίες, αν και ήταν προφανές ότι η μικρή δεν ήταν σε αυτήν την κατηγορία. Παρ'όλ'αυτά...

Εμάς η παιδοψυχολόγος του πανεπιστημιακού νοσοκομείου εδώ, την πρώτη φορά που πήγα με τη μικρή, της έκανε διάφορα τεστ, σχετικά απλά, για να αποκλείσει τον αυτισμό. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς σε κάποιον ειδικό θα μπορούσε να του ξεφύγει αυτή η διάγνωση ή γιατί δεν σας ενημέρωσε απλώς ότι ίσως είναι διαταραχή αυτιστικού φάσματος και να αποφασίσετε μετά εσείς αν θέλετε να ξεκινήσετε μια παρέμβαση προληπτικά ή προτιμάτε να περιμένετε μέχρι να είναι το παιδί σε μια ηλικία που θα είναι σίγουρη η διάγνωση.

Πάντως, επειδή διάβασα σχετικά -ψάχνοντας για την κορούλα μου- η πρόγνωσή σας είναι πάρα πολύ ενθαρρυντική.

Τώρα αυτοί που τα ρίχνουν στην οικογένεια, ακόμα κι αν η οικογένεια έχει κάνει λάθη (και βρείτε μου εσείς μια τέλεια οικογένεια), είναι τουλάχιστον ανεύθυνο, αν δεν γίνεται με παραγωγικό τρόπο. Γιατί, πώς να βρει το κουράγιο ένας γονιός να υποστηρίξει το παιδί του όταν έχουν κάνει τον ίδιο κουρέλι ψυχολογικά! Ναι, να δούμε τα λάθη μας, αλλά για να τα διορθώσουμε κι όχι για να καταδικαστούμε στην κόλαση! Έλεος πια!

Ελπίζω να υπάρχει υποστήριξη και για εσάς τους γονείς και σύντομα να βρεθείτε σε συμβατικό σχολείο!

[annetagat]

Το πρώτο που είπε αναπτυξιολόγος, όταν την πρωτοείδε σε ηλικία 3 ετών, ήταν "δεν είναι αυτισμός". Ακόμη και όταν στα 5 βρέθηκε παιδοψυχίατρος ειδική στον αυτισμό να μας δώσει διάγνωση περί διαταραχής αυτιστικού φάσματος, στο αναπτυξιολογικό και στο κέντρο ψυχικής υγείας που απευθυνθήκαμε επιμένανε στην αρχική τους διάγνωση περί καθυστέρησης στην ανάπτυξη. Χρειάστηκε να έρθουμε στην Αθήνα, στων Παίδων, για να μας εξηγήσουν ότι επειδή τα συμπτώματα ήταν ελαφριάς μορφής εύκολα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από μη παιδοψυχιάτρους, ωστόσο υπάρχουν και αν δεν κάναμε τις παρεμβάσεις θα είχαμε επιδείνωση.

Τώρα κοιτάω το παιδί μου να χαιρετάει γνωστούς μου στο δρόμο, να παίζει στην παιδική χαρά, να παρακολουθεί παραστάσεις και απλά χαμογελώ όταν ακούω τους τρίτους να μου λένε "είδες, άδικα ανησυχούσες, το παιδί δεν είχε τίποτα σοβαρό". Είναι οι ίδιοι που πριν με ευκολία με κατηγορούσαν για όποια παρασπονδία διακρίνανε στο παιδί. Απλά πρέπει να κλείνεις τα αυτιά και να ακολουθείς το ένστικτό σου.

Το παιδί παρακολουθεί ήδη τμήμα ένταξης σε νηπιαγωγείο, που είναι μέσα σε συμβατική τάξη με μια έξτρα νηπιαγωγό ειδικευμένη να προσφέρει επιπλέον βοήθεια. Δεν ξέρω τι θα γίνει του χρόνου, αν θα γίνει επαναφοίτηση στο νηπιαγωγείο, αν θα γραφτεί στο δημοτικό και αν θα συνεχίσει να χρειάζεται έξτρα βοήθεια, αλλά βλέπω πως κάθε μέρα η κατάσταση βελτιώνεται και όντως η πρόγνωση είναι ενθαρρυντική.

Το κουράγιο να μην μας κάνουν κουρέλι οι άλλοι, δυστυχώς πρέπει να το βρούμε μόνοι μας! Αναζήτησα δομές για ψυχολογική υποστήριξη, και με παρέπεμψαν ο ένας στον άλλο - όλοι αναρμόδιοι. Μόνη μου βρήκα κάποιες ξεχασμένες δυνάμεις και ελπίζω να βρω κι άλλες, γιατί τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ!