Δεν νιωθω καλα με το μωρο μου...

[dee]

Τι να πω!!!Ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολες...Πραγματικα δεν περιμενα τοσες απαντησεις...Νομιζα ενα δυο ατομα θα απαντουσαν...

 

Δυστυχως νιωθω ακομα χαλια...Νιωθω σαν να εχω μια ταφοπλακα στο στηθος να με βαραινει και να μην μπορω να ανασανω...Νομιζα οτι αμα διαβαζα οτι και αλλες κοπελες τα περνανε αυτα που νιωθω εγω θα ενιωθα καλυτερα αλλα τελικα τιποτα δεν αλλαξε μεσα μου παρα σκεφτομαι να οριστε χαλια ζωη με το παιδι ειναι τελικα...

 

Βοηθεια δεν εχω απο κανεναν εκτος απο τον αντρα μου που γυρναει αργα το βραδυ...

Οταν ειναι εδω ο αντρας μου δεν θελω να ασχοληθω με το παιδι και νιωθω λες και του το πασαρω...Μα τι μανα ειμαι εγω???

 

Καποιες φορες λεω θελω να πεθανω αλλα τελικα αλλες φορες λεω οχι να μην πεθανω θελω να πεσω να κοιμηθω ωωωωωρες ατελειωτες η μαλλον χροοοονια και να ξυπνησω μετα απο 18 χρονια που θα φυγει απο το σπιτι το παιδι για να σπουδασει...

 

Κοιματε τωρα στην κουνιτσα του τον κοιταω και με πιανει τρομος...Φοβαμαι ενα μωρακι τοσο δα μικρο...Ειναι δυνατον???Παρακαλαω να κοιματε και τρεμω οταν ξυπνησει....

 

Αλλα αυτο που με τρελενει στην κυριολεξια οταν το σκεφτομαι ειναι οτι αυτο το μωρο τελος θα το εχω για παντα...Δεν μπορω να κανω κατι να το αλλαξω και εχω την πληρη ευθυνη για αυτο...Χριστε μου πως θα περασει μια ολοκληρη ζωη ετσι????

 

Μου γραφετε οτι ολα θα αλλαξουν ναι αλλα ποτε???Εγω ολα μαυρα τα βλεπω και μαυρα τα νιωθω....Διαβαζω οτι μετα τους κολικους εχουμε τα δοντια και δωστου και εκει γκρινια μετα εχουμε αρρωστιες και μετα εχουμε που περπατανε και πρεπει να τρεχεις απο πισω τους....τα σκεφτομαι αυτα και θελω να βαλω αγγελια να το χαρισω το μωρο....

 

Ποτε θα σταματησω να νιωθω ετσι???

 

Ορμόνες Ορμόνες Ορμόνες Η μαυρίλα θα περάσει αλλά το μωρό θα μείνει. Και δεν θα γκρινιάζει πάντα αλλά θα γέλάει κιόλας και θα αρχίσει και να κάνει και πραγματάκια και να μιλάει και άλλα πολλά. Και κάποια στιγμή δεν θα μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό κια δεν θα θυμάσαι πως ήταν πριν.

Οσο για το πασάρισμα στον σύζυγο μόλις γυρνάει απο την δουλειά πολύ καλά κάνεις. Μόλις γυρνάει το πασάρεις μπαίνεις και κάνεις ένα πολύ ωραίο μπάνιο (να αισθανθείς άνθρωπος) και μετά ντύνεσαι φτιάχνεσαι και πάτε βόλτα να περπατήσετε. όλη μέρα με τις πυτζάμες (συνήθως λερωμένες με ρουκέτες) τι να σου κανει η διάθεση. Και συγνώμη δηλαδη δεν χρειάζεται να περιμένεις τον σύζυγο. Με ένα παιδί η βόλτα είναι πολύ εύκολη.

[christine06]

Ποτε θα σταματησω να νιωθω ετσι???

 

Προσωπικά εγώ άρχισα να συνέρχομαι όταν το μωρό κοιμόταν συνεχόμενα 6ωρα-7ωρα δηλαδή περίπου στον τρίτο μήνα.

Και στο λέω εγώ που από το "σοκ" της γέννας στις 20 μέρες εμφάνισα "αυτοάνοση κνίδωση". Με απλά λόγια αντίδραση του οργανισμού σε έντονο stress. Για το λόγο αυτό χρειάστηκε να πάρω κορτιζόνη...και να διακόψω το θηλασμό!

Θα επιμείνω όμως ότι αν δεις ότι η κατάσταση είναι αφόρητη για σένα πάρε ένα τηλέφωνο το γιατρό σου...ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να σου δώσουν...για αυτούς είναι πολύ συνηθισμένη κατάσταση.

PS Ο φόβος που λες για το μωρό ήταν ακριβώς ότι αισθανόμουν...

[tazoula82]

Τι να πω!!!Ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολες...Πραγματικα δεν περιμενα τοσες απαντησεις...Νομιζα ενα δυο ατομα θα απαντουσαν...

 

Δυστυχως νιωθω ακομα χαλια...Νιωθω σαν να εχω μια ταφοπλακα στο στηθος να με βαραινει και να μην μπορω να ανασανω...Νομιζα οτι αμα διαβαζα οτι και αλλες κοπελες τα περνανε αυτα που νιωθω εγω θα ενιωθα καλυτερα αλλα τελικα τιποτα δεν αλλαξε μεσα μου παρα σκεφτομαι να οριστε χαλια ζωη με το παιδι ειναι τελικα...

 

Βοηθεια δεν εχω απο κανεναν εκτος απο τον αντρα μου που γυρναει αργα το βραδυ...

Οταν ειναι εδω ο αντρας μου δεν θελω να ασχοληθω με το παιδι και νιωθω λες και του το πασαρω...Μα τι μανα ειμαι εγω???

 

Καποιες φορες λεω θελω να πεθανω αλλα τελικα αλλες φορες λεω οχι να μην πεθανω θελω να πεσω να κοιμηθω ωωωωωρες ατελειωτες η μαλλον χροοοονια και να ξυπνησω μετα απο 18 χρονια που θα φυγει απο το σπιτι το παιδι για να σπουδασει...

 

Κοιματε τωρα στην κουνιτσα του τον κοιταω και με πιανει τρομος...Φοβαμαι ενα μωρακι τοσο δα μικρο...Ειναι δυνατον???Παρακαλαω να κοιματε και τρεμω οταν ξυπνησει....

 

Αλλα αυτο που με τρελενει στην κυριολεξια οταν το σκεφτομαι ειναι οτι αυτο το μωρο τελος θα το εχω για παντα...Δεν μπορω να κανω κατι να το αλλαξω και εχω την πληρη ευθυνη για αυτο...Χριστε μου πως θα περασει μια ολοκληρη ζωη ετσι????

 

Μου γραφετε οτι ολα θα αλλαξουν ναι αλλα ποτε???Εγω ολα μαυρα τα βλεπω και μαυρα τα νιωθω....Διαβαζω οτι μετα τους κολικους εχουμε τα δοντια και δωστου και εκει γκρινια μετα εχουμε αρρωστιες και μετα εχουμε που περπατανε και πρεπει να τρεχεις απο πισω τους....τα σκεφτομαι αυτα και θελω να βαλω αγγελια να το χαρισω το μωρο....

 

Ποτε θα σταματησω να νιωθω ετσι???

Εχω βρεθεί στην ιδια κατάσταση με σενα και μπορω να πω οτι ακομα τραβαω μεγάλο ζόρι, γιατι ειμαι σε μια πολη μακρια απο δικους μου ανθρώπους, δεν εχω φιλες, παραμονο μια η οποια και αυτη μολις γεννησε και δεν εχω καποιον κοντα να αφησω το παιδι εστω μια ωρα να βγω μονη με τον αντρα μου για εναν καφε.Το μωρό μου ειναι πια 12 μηνών.Κουραζομαι παρα πολυ γιατι ειμαι ολη μερα μονη στο σπιτι με τον μικρο και ο αντρας μου ερχεται απο την δουλεια αργα το βραδυ.Δεν εχω αμάξι να κατεβω μια βολτα στο κεντρο να δω μαγαζια, κόσμο και στην περιοχή που μενουμε ειμαστε πιο εξω απο την πολη χρειαζεται να παρω 2 λεοφορεια για να κατεβω.Δηλαδη μεγαλη ταλαιπωρια.Παρολα αυτα με τον μικρο μου οσο και αν με κουραζει ειναι πια η συντροφια μου.Το λατρευω και χαιρομαι με καθετι καινουριο που κανει.Κάθε απογευμα ετοιμαζομαστε και βγαινουμε με το καροτσι την βολτουλα μας.Πηγαινω εδω κοντα σε ενα παρκακι με παιδική χαρά και ευτυχως βρισκω και αλλες μανουλες και τα λεμε λιγο.Ψυχολογικά και γω δεν ειμα στα καλυτερα μου.Απο την αλλη σκεφτομαι οτι ολο αυτο θα αλλαξει συντομα γιατι τα παιδια μεγαλωνουν και καποια στιγμη δεν θα μας εχουν τοσο αναγκη.θα φυγουν απο την αγκαλια μας και τοτε θα νοσταλγουμε αυτες τις στιγμες που τα χαμε αγκαλιτσα.Θα δεθεις σιγα σιγα με το μωρακι σου και μετα δεν θα το αποχωρίζεσαι ευκολα.Περνάς την φαση της λοχειας που σχεδον ολες την περναμε.Μην στεναχωριεσαι και μην λες πως δεν εισαι σωστη μανα.Ολα θελουν το χρονο τους.Ευχομαι γρηγορα να νιωσεις καλυτερα και να ζήσεις καθε στιγμή με το μωρό σου.

[maeleni]

Καλή μου έτσι ήμασταν οι περισσότερες από εμάς. Κι εγώ δεν έλειψα από αυτόν το χορό, μιας και κλείστηκα μέσα για περίπου έναν ολόκληρο χρόνο και ήμουν άνθρωπος που εργαζόταν και πάρα πολύ και ξαφνικά........κλείστηκα στο σπίτι μέρες ολόκληρες, μήνες ατέλειωτους με διάθεση σαν τη δική σου.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα λοιπόν.

Βάλε το μωράκι στο καροτσάκι ή στο μάρσιπο(-sling) και βγάλτο βολτίτσα.

Δεν έχεις σαραντήσει ακόμα, αλλά δεν πειράζει. Οσο έχει καλό καιρό και ήλιο θα του κάνει καλό και θα κάνει καλό και σε σένα.

Πήγαινε σε ένα πάρκο, πήγαινε να δεις τις βιτρίνες, απλά μην έρχεσαι και πολύ σε επαφή με κόσμο.

Αφησέ το στον καλό σου και πήγαινε να φτιάξεις τα μαλλάκια σου, τα νυχάκια σου, κάτι να σε ευχαριστεί.

Καμιά φίλη κολλητή, κάποια ξαδέρφη δεν έχεις να πάτε καμιά βολτίτσα να αλλάξεις λιγάκι παραστάσεις?

Οτι χρειαστείς πάντως μη διστάσεις να μας ρωτήσεις. Εδώ είμαστε

[eleni1]

Τι να πω!!!Ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολες...Πραγματικα δεν περιμενα τοσες απαντησεις...Νομιζα ενα δυο ατομα θα απαντουσαν...

 

Δυστυχως νιωθω ακομα χαλια...Νιωθω σαν να εχω μια ταφοπλακα στο στηθος να με βαραινει και να μην μπορω να ανασανω...Νομιζα οτι αμα διαβαζα οτι και αλλες κοπελες τα περνανε αυτα που νιωθω εγω θα ενιωθα καλυτερα αλλα τελικα τιποτα δεν αλλαξε μεσα μου παρα σκεφτομαι να οριστε χαλια ζωη με το παιδι ειναι τελικα...

 

Βοηθεια δεν εχω απο κανεναν εκτος απο τον αντρα μου που γυρναει αργα το βραδυ...

Οταν ειναι εδω ο αντρας μου δεν θελω να ασχοληθω με το παιδι και νιωθω λες και του το πασαρω...Μα τι μανα ειμαι εγω???

 

Καποιες φορες λεω θελω να πεθανω αλλα τελικα αλλες φορες λεω οχι να μην πεθανω θελω να πεσω να κοιμηθω ωωωωωρες ατελειωτες η μαλλον χροοοονια και να ξυπνησω μετα απο 18 χρονια που θα φυγει απο το σπιτι το παιδι για να σπουδασει...

 

Κοιματε τωρα στην κουνιτσα του τον κοιταω και με πιανει τρομος...Φοβαμαι ενα μωρακι τοσο δα μικρο...Ειναι δυνατον???Παρακαλαω να κοιματε και τρεμω οταν ξυπνησει....

 

Αλλα αυτο που με τρελενει στην κυριολεξια οταν το σκεφτομαι ειναι οτι αυτο το μωρο τελος θα το εχω για παντα...Δεν μπορω να κανω κατι να το αλλαξω και εχω την πληρη ευθυνη για αυτο...Χριστε μου πως θα περασει μια ολοκληρη ζωη ετσι????

 

Μου γραφετε οτι ολα θα αλλαξουν ναι αλλα ποτε???Εγω ολα μαυρα τα βλεπω και μαυρα τα νιωθω....Διαβαζω οτι μετα τους κολικους εχουμε τα δοντια και δωστου και εκει γκρινια μετα εχουμε αρρωστιες και μετα εχουμε που περπατανε και πρεπει να τρεχεις απο πισω τους....τα σκεφτομαι αυτα και θελω να βαλω αγγελια να το χαρισω το μωρο....

 

Ποτε θα σταματησω να νιωθω ετσι???

Να σου ζησει το αγγελουδι σου !!!!!

Αχ......οι περισσοτερες εχουμε περασει απο την φαση στην οποια βρισκεσε....ανυπομονησια να τελειωσει η εγκυμοσυνη και να ερθει το μωρακι στην αγκαλια μας και μετα ξαφνικα τρόμος,απογοητευση ,κλαμα.

Ολα θα περασουν ,ολα θα φτιαξουν σε λιγο καιρο που θα μπουσουλαει μεσα στο σπιτι ,οταν θα ερχετε και θα σε γεμιζει φιλιά και οταν θα σου λεει μαμα σε αγαπω πολυ ,δεν θα θυμασε τιποτα απο οσα μας λες τωρα.

Η συμβουλη που σου δινω ειναι να μην ακους τα ''πρεπει'' που λενε ολοι για να μεγαλωσει το μωρακι σου και να κανεις οτι ειναι πιο ξεκουραστο και ευχαριστο για σενα .....δλδ να το παρεις και να κοιμηθει στο κρεβατι σου....να το κοιμησεις στο καροτσι κουνοντας το....να το βγαλεις βολτα και ας ειναι πολυ μωρακι.....να αφησεις αμαγειρευτα και ασκουπιστα και να κοιμασε μαζι του καθε φορα που κοιματε και αυτο ,ολη μερα.....να διωξεις οποιον σε δυσκολευει και υποτιθετε ερχεται για να σε βοηθησει(εγω ειχα μαλλωσει με ολους).....

κανεις δεν θα σε παρεξηγησει και αν το κανει σκασιλα σου......

Μιλα και με τον αντρα σου και πες του πως αισθανεσαι για να ξερει και θα σε βοηθησει και αυτος.

Ολα θα περασουν, σταματα να το σκεφτεσαι και να εχεις ολη μερα το μυαλο σου στο οτι δεν εισαι ευτυχισμενη....ντησου και βγες εξω....γυρνα απο φιλη σε φιλη.....

Οι δυσκολες μερες θα περασουν και θα εχεις μονο χαρες θα δεις !!!!

[στελλαμ]

ΚΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ....ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΝ ΑΝΙΨΙΟ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΗΤΑΝ 2 ΧΡΟΝΩΝ ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ, ΚΙ ΕΛΕΓΑ "ΑΧ, ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΧΡΟΝΟ, ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑΚΙΑ, ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ, ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ". ΤΕΛΙΚΑ, ΒΕΒΑΙΑ, ΠΗΓΑΜΕ 1,5 ΧΡΟΝΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.....ΘΥΜΑΜΑΙ, ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΗΜΟΥΝ ΑΠΛΑ ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΕΒΓΑΙΝΕ ΛΙΓΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ!

ΟΙ ΟΡΜΟΝΕΣ, Ο ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΩΡΑ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ,ΟΜΩΣ, ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΚΕΣ ΜΑΝΕΣ. ΕΓΩ ΕΙΧΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΠΩΣ ΕΦΤΑΝΑΝ ΟΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΧΤΥΠΟΥΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΒΡΕΦΗ... ΜΗΝ ΜΕ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΤΕ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΝΕΚΡΙΝΑ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. ΑΠΛΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ ΠΩΣ ΗΤΑΝ Η ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ.

ΤΩΡΑ, ΟΜΩΣ, ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΛΛΑΖΑ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΩ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΖΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!

ΟΠΟΤΕ, THLIMENI ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΛΙΓΗ ΥΠΟΜΟΝΗ, ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΔΕΘΕΙΣ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΣΕΙΣ ΟΥΤΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ

[Baby A]

Καθομαι τοση ωρα μπροστα απο τον υπολογιστη και κοιταζω την οθονη...δεν ξερω τι να πρωτογραψω...

ισως ακομη και αυτο να μην ειναι τοσο απαραιτητο αν ομως σου κανει καλο συνεχισε να ξεφευγεις μεσω ενος υπολογιστη, ισως να βγεις λιγουλακι στο μπαλκονι, να βαλεις μια γλαστρουλα, και γιατι οχι και να μιλας στο φυτο! δεν κανω πλακα ακομα κι αν γελασεις! κανε μπανακι, φτιαξε τα μαλλακια σου, βαλε μουσικουλα χορεψε.....τραγουδα μαζι με το μωρο...

Ντρεπομαι για αυτα που νιωθω...

 

δεν ειναι ντροπη να ζητας βοηθεια...

 

Γεννησα περιπου πριν απο ενα μηνα αλλα δεν νιωθω καθολου χαρουμενη...Τις πρωτες μερες στο μαιευτηριο ολα ηταν μια χαρα...Ημουν ευτυχισμενη που γεννησα και ειχα το μωρακι μου...Οταν γυρισαμε σπιτι και μετα απο μερικες μερες ολα αλλαξαν...Δεν καταφερα να θηλασω και αυτο μου στοιχισε τρομερα...Και απο εκει ξεκινησαν ολα...Κλαιω καθε μερα...Νιωθω να πνιγομαι...Νιωθω οτι εγω ειμαι ανικανη για μανα...

 

μη το βλεπεις ετσι, εγω καταφερα και θηλασα αλλα παρολα αυτα ειχα παλι τα ιδια συμπτωματα. μαλιστα δεν ειχα το συζυγο μαζι μου καθολου για επαγγελματικους λογους γιασ ολο τον πρωτο χρονο και αυτο μου στοιχισε πολυ.

Νιωθω οτι θελω πισω την παλια μου ζωη...Ο αντρας μου με στηριζει απολυτα

 

μπραβο του

 

αλλα εγω νιωθω οτι σε λιγο καιρο θα κουραστει απο τα κλαματα μου και θα με αφισει και εμενα και το μωρο...

 

δεν γινεται τοσο ευκολα αυτο αφου σας αγαπαει θα μεινει να σε στηριξει, θα δεις

Πως να το πω αυτο... δεν νιωθω δεσιμο με το παιδι...δεν ειναι οτι δεν το θελω αλλα δεν νιωθω οτι το λατρευω και ολας...

 

προς το παρον το βλεπεις μονο σαν υποχρεωση, ακομη δε σε κοιταξε δε σου χαμογελασε δε θα ειναι για παντα ετσι.

 

Δεν θελω να περασω ετσι την υπολοιπη ζωη μου με ενα μωρο να κλαιει συνεχως και εγω να ειμαι κομματια απο την κουραση...

 

δε θα ειναι για παντα μωρο και μετα θα σου λειψει αυτο

 

Ειμαι συνεχως κλεισμενη σε ενα σπιτι και με το μωρο δεν μπορω να παω πουθενα μιας κ οταν δεν κοιμαται ολο κλαιει...Δεν την θελω τετοια ζωη....

 

οι περισσοτερες πιστευω το περασαν εκτος απο εκεινες τις σπανιες περιπτωσεις που ειχαν καποιον αλλο να τα κρατησει αντι για εκεινες

αλλα κι αυτο δε θα ειναι για παντα το πολυ 40 μερες!

να θυμασαι κλαιει μαζι σου, αν εσυ του δειξεις οτι εισαι χαρουμενη θα το παρασυρεις...

εγω εβαζα το γιο μου που ειχε 40 μερες ασταματητα τρομερους κολικους στα γονατα (με 2 ωρες το 24ωρο υπνο και με κουραγιο που δεν ξερω που το εβρισκα) και τον χορευα τα 5 παπακια και σταματουσε

http://www.youtube.com/watch?v=Bl6u2uz0jSM&feature=related

ελα γελα λιγο....

αφου ολοι σπιτι γελουσαν καλα μεχρι μηνων με τα παπακια σταματουσε

αλλα με κανεναν αλλο, τη μαμα τους αγαπουν μονο σ αυτη την ηλικια και εκεινο σε αγαπα και σε χρειαζεται κοριτσι μου

ειχες τη δυναμη να βγαλεις περα μια εγκυμοσυνη, μια γεννα τωρα δε θα το βαλεις κατω ε.....;

1 μηνας μονο θα ειναι με κλαμμα ετσι, ολα θα αλλαξουν, τρεχουν τοσο γρηγορα οι στιγμες, απλα τωρα εισαι και κουρασμενη αυτο ειναι ολο, μη βαζει ο νους σου πολλα, αυτα με την επιλοχειο ειναι μεσα στο μυαλο μας και τα τραγικοποιουμε πιο πολυ. ειτε με ορμονες ειτε οχι ο αντρας μου περα

κοριτσακι μου παλια οι γυναικες επαιρναν τα μωρα μαζι τους στο χωραφι και τα λοχεια και κανεις δεν τις νοιαζοταν. βαλε δυναμη στην ψυχη σου εισαι μανουλα. τι πιο γλυκο. μονο αυτο θα ειναι για παντα. τα κλαματα δε θα ειναι... θα ερθουν γελακια.... θα ερθουν αγκαλιτσες , χαρουλες.....δε θα θελεις να ζεις στιγμη μακρυα του.

 

Εχει νιωσει και καμμια αλλη κοπελα ετσι???Σιγουρα περναω επιλοχειο αλλα πως θα μου φυγει αυτο το πραμα???Νιωθω συνεχως χαλια...

 

εγω εκανα πανω απο ενα χρονο να συνελθω και την δευτερη φορα που γεννησα παλι ειχα προβληματα, ακομη νομιζω εχω αλλα δε θα αλλαξω με κανεναν στον κοσμο και καμια βολτα τα παιδακι μου, θα δεις μαζι τους οι βολτες θα ειναι καλυτερες γεματες ζωη.

και τι δλδ ειχες ως τωρα μια βιτρινα; εσυ ο αντρας σου οι φιλοι και τα καφε;

υπηρχε ουσια σ αυτ; αυτο που κανεις τωρα ειναι ιερο, ειναι καταθεση της ψυχης σου. ειναι η ιδια σου η ζωη στη συνεχεια της.

 

Ντρεπομαι για αυτα που ειπα αλλα ηθελα να τα μοιραστω με καποιον που ισως εχει νιωσει τα ιδια με μενα και τουλαχιστον αυτος με καταλαβει...

 

σε καταλαβαινουμε, πρεπει να δεις με αλλη οπτικη τη ζωη σου, αυτη τη στιγμη εισαι απλα κουρασμενη, μη βιαζεσαι να βγαλεις συμπερασματα.

ξερω οτι σε μεγαλα νοσοκομεια υπαρχει τμημα στηριξης αλλα θα πρεπει να το θελεις κι εσυ να βρεις τη δυναμη σου. αν το θελεις μπορεις.....και μονη μαζι με το παιδι σου....θα τα καταφερετε!

ακομη και ορμονες να ειναι δεν ειναι πιο δυνατες απο τη δυναμη που μια μανα κρυβει μεσα της, θα εισαι περηφανη αυριο που το ξεπερασες...

[babyprince]

Εγώ πάντως τι ασαράντιστο, στις 10 μέρες το είχα έξω. Αφού η παιδίατρος είπε ότι καλοκαίρι είναι και μπορώ το πήρα και έξω. Γιατί δεν λές στον άντρα σου να φύγετε λίγο? Μπορείς?

Περίμενε λίγο να σε αρχίσει στα γελάκια πλησιάζεις πολύ. Μπορεί να είναι και αύριο. Πάντως εγώ όταν αισθάνομαι κομμάτια, το παίρνω στο κρεβάτι μου, βάζω aircondition βγάζω το στήθος έξω και έτσι όπως είμαι ξαπλωμένη στο ένα πλευρό το θηλάζω. Εσύ δεν θηλάζεις, αλλά δώσε του την αίσθηση του στήθους. Οι παλιές όταν οι κόρες τους κουράζονταν, το βάζαν εκείνες στο στήθος τους για να το ηρεμίσουν.

[Baby A]

Τι να πω!!!Ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολες...Πραγματικα δεν περιμενα τοσες απαντησεις...Νομιζα ενα δυο ατομα θα απαντουσαν...

 

μπορεις να μοιραστεις οτι σκεφτεσαι μαζι μας δεν εισαι μονη ...

 

Δυστυχως νιωθω ακομα χαλια...Νιωθω σαν να εχω μια ταφοπλακα στο στηθος να με βαραινει και να μην μπορω να ανασανω...Νομιζα οτι αμα διαβαζα οτι και αλλες κοπελες τα περνανε αυτα που νιωθω εγω θα ενιωθα καλυτερα αλλα τελικα τιποτα δεν αλλαξε μεσα μου παρα σκεφτομαι να οριστε χαλια ζωη με το παιδι ειναι τελικα...

 

ελα κοριτσι μη μου στεναχωριεσαι και το παιδι να μην ηταν, αλλα κατι αλλο, οπως ασ πουμε αν πηγαινες μεταναστρια στο βελγιο χε χε ναι Ξανθοπουλος εδω, και δουλευες συνεχεια και δεν προλαβαινες να ασχοληθεις με σενα δε θα ηταν παλι δυσκολο, ειναι η κουραση που σε καταβαλει. οταν κοιμαται το μωρο να κλεβεις υπνακους θα σε βοηθησει θα δεις..

 

Βοηθεια δεν εχω απο κανεναν εκτος απο τον αντρα μου που γυρναει αργα το βραδυ...

 

ειναι δυσκολα αλλα σκεψου εγω με 2 μωρα παλευω με τα τις ιδιες συνθηκες οπως εσυ.

 

Οταν ειναι εδω ο αντρας μου δεν θελω να ασχοληθω με το παιδι και νιωθω λες και του το πασαρω...Μα τι μανα ειμαι εγω???

 

να του το δινεις αγκαλιτσα καλη μου, μη φοβασαι δεν πικραινεται ο καλος σου ισα ισα, να κανεις και συ κατι για σενα.. και οι μπαμπαδες εχουν το ρολο τους να χαιρεσαι που ειναι πλαι σας

 

Καποιες φορες λεω θελω να πεθανω

πιπερι πιπερι πιπερι, μανουλα τωρα εσυ τετοια κουβεντα ελα καλο μου ολα θα περασουν

αλλα τελικα αλλες φορες λεω οχι να μην πεθανω

 

ετσι σε θελω δυμνατη ...

θελω να πεσω να κοιμηθω ωωωωωρες ατελειωτες η μαλλον χροοοονια και να ξυπνησω μετα απο 18 χρονια που θα φυγει απο το σπιτι το παιδι για να σπουδασει...

 

για 18 λεπτακια αν προλαβεις καλα ειναι αν δεις οτι σε παιρνει οσο μπορεις, νανι καλη μου να ξεκουραστεις, διπλα στο μικρουλινακι σου δεν ειμαι και κοντα να σε ξεκουρασω.

Κοιματε τωρα στην κουνιτσα του τον κοιταω και με πιανει τρομος...Φοβαμαι ενα μωρακι τοσο δα μικρο...Ειναι δυνατον???

 

ειδες τι μικρουλια ειναι ουτε που θα το καταλαβεις ποτε πεταχτηκε αγκαλια θα σε παιρνει!

Παρακαλαω να κοιματε και τρεμω οταν ξυπνησει....

Αλλα αυτο που με τρελενει στην κυριολεξια οταν το σκεφτομαι ειναι οτι αυτο το μωρο τελος θα το εχω για παντα...Δεν μπορω να κανω κατι να το αλλαξω και εχω την πληρη ευθυνη για αυτο...Χριστε μου πως θα περασει μια ολοκληρη ζωη ετσι????

 

καλε κοριτσακι η μανουλα σου μεχρι ποτε σε ειχε αγκαλιτσα ε; σκεψου δεν ηθελες αγκαλιες μετα μεγαλωσες, λες το δικο σου να θελει για παντα; δως του ενα φιλακι το πλασματακι σου στην πατουσιτσα του.

 

Μου γραφετε οτι ολα θα αλλαξουν ναι αλλα ποτε???

 

αυριο αγαπη αυριο πιστεψε με τρεχει ο χρονος και θα μεγαλωσουν και θα λες απ την κουραση δεν προλαβα να τα χαρω, προσπαθησε να εισαι μονο μαζι του μη κανεις καμια αλλη δουλεια μα καμια αν δεν μπορεις, φατε ντελιωερι στην τελικη, μονο το μωρο ενταξει κοριτσακι, μη κουραζεσαι με τιποτε αλλο.

 

Εγω ολα μαυρα τα βλεπω και μαυρα τα νιωθω....Διαβαζω

 

μη διαβαζεις αλλα τετοια οταν θα τα χρειαστεις αν τα χρειαστεις γιατι ολα τα μωρα δεν ειναι ιδια θα τα πουμε παλι

 

οτι μετα τους κολικους εχουμε τα δοντια και δωστου και εκει γκρινια μετα εχουμε αρρωστιες και μετα εχουμε που περπατανε και πρεπει να τρεχεις απο πισω τους....τα σκεφτομαι αυτα και θελω να βαλω αγγελια να το χαρισω το μωρο....

 

Ποτε θα σταματησω να νιωθω ετσι???

 

απ τη στιγμη που αναρρωτιεσαι, σημαινει οτι το παλευεις κοριτσακι μου εισαι σε καλο δρομο, σκεψου κοριτσακια που βίαστηκαν και γιναν μανουλες στα 12 χωρις να κατααλαβαινουν. τα εβγαλαν περα ομως

εσυ το ηθελες το μωρο, θα δεις ποσο ομορφα θα ειναι σε λιγο καιρο.

οταν ειναι ο μπαμπας εκει να ξαπλωνεις λιγο ή να κανεις κατι για σενα ενταξει!

βγες μια βολτα και ας τον μονο του μαζι με το μωρο. δεν επιραζει που δε θηλασες ξεχασε το, το μωρο σου ειναι εκει και σε περιμενει.

[annaplani]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα, τα ίδια πέρασα κι εγώ και καμμιά φορά ξαναξυπνάνε, αλλά όχι σε τέτοια ένταση και φεύγουν γρήγορα. Μόλις γύρισα από το μαιευτήριο, από το πρώτο κιόλας βράδυ ένιωθα αυτήν την ταφόπλακα που λες, νόμιζα ότι θα πεθάνω, δεν μπορούσε τίποτε να μου φτιάξει τη διάθεση, το μωρό το έβλεπα σαν πηγή άγχους, έτρεμα μην ξυπνήσει, έτρεμα την ώρα που έπρεπε να θηλάσει, ήθελα να ξεφύγω από όλο αυτό, πίστευα ότι ξόφλησα, ότι κατέστρεψα τη ζωή μου, ότι τέλειωσαν τα ωραία χρόνια και αρχίζει η πραγματική δυστυχία, σκεφτόμουν πότε θα φτάσει 18 το μωρό, έκλαιγα με λυγμούς χωρίς να ξέρω γιατί, δεν ήθελα να φάω, δεν ήθελα κανέναν και από την άλλη δεν μπορούσα να μένω μόνη μου, κάποια μέρα έπαθα ρίγη. Καμμιά χαρά μητρότητας όπως περίμενα και δεν έβλεπα καθόλου χαριτωμένο το μωρό, αντίθετα το φοβόμουν, αισθανόμουν ότι όλα τα ζητά από μένα. Σιγά-σιγά έφυγαν όλα αυτά, αλλά με βοήθησε πολύ ότι άρχισα να δουλεύω πολύ γρήγορα και μόλις ένιωσα κάπως καλύτερα άρχισα να καλώ κόσμο στο σπίτι για να ξεχαστώ! Με έπιανε βέβαια πάλι πανικός γιατί τό μωρό δεν κοιμόταν όταν ερχόντουσαν οι φίλοι και έπρεπε να τρώω το χρόνο στο παιδικό δωμάτιο ενώ αυτοί χαλαροί τα έπιναν στο μπαλκόνι και αισθανόμουν απίστευτο εγκλωβισμό, αλλά ήταν καλύτερα από το να μένω μόνη. Κάνε λίγη υπομονή, θα περάσουν αυτά τα συναισθήματα, ίσως να παραμείνει μόνο το άγχος, αλλά θα δεις ότι θα αγαπήσεις το μωρό χωρίς να το καταλάβεις και θα νιώσεις και χαρά που το έχεις. Απλά κανείς δεν μας προειδοποιεί γι'αυτό που μας περιμένει μετά τη γέννα και γι'αυτό νομίζω πως όλες οι γυναίκες νιώθουν κάποια έκπληξη και πανικό το πρώτο τραγικό τρίμηνο!

[kounelitsa]

Εγώ πάλι σκεφτόμουν ότι δεν είναι καιρός για εγωισμους (του στυλ ωχ τι θα κάνω τώρα, πάνε τα νιάτα μου κλπ)..η μπεμπα έκλαιγε όλη μερα και όλη νύχτα..ξενύχτι φουλ, τα ποδια μου δεν με κρατουσαν......κι όμως κάθε φορά σκεφτόμουν ότι κι εκείνη θα φοβάται και χρειάζεται τους γονείς της να την κάνουν να νιώσει ασφάλεια και όχι ανεπιθύμητη. Σκεφτόμουν ότι το παιδάκι μου κλαίει γιατί πονάει και όχι γιατί θέλει να μου σπάσει τα νεύρα ή να με αφήσει ξαγρυπνη και έτσι έπαιρνα δύναμη....έλεγα πρέπει να την βοηθήσω (και να οι σκάλες πάνω κάτω, και να οι βόλτες περα δθε όοολη μέρα...)

Μονο καποια στιγμή πήγα να λυγισω και μου λέει ο άντρας μου "ελα δε θέλω αηδίες..πηγαινε ντύσου να πάμε καμια βόλτα γιατί θα παω μόνος μου με τη μπέμπα και θα ζηλεύεις.!!!!!"με ταρακούνησε......πραγματικά τον ευχαριστώ για όοολη τη συμπαράσταση.

Πρεπει και εσύ να βρεις τρόπο να αντλήσεις δύναμη και από τον άντρα σου και από το μωρο....

Και ναι περάσαμε τη φαση των κολικών και προχωρήσαμε σε αυτή των δοντιών...και??? Σε διαβεβαιώνω ότι τώρα μου φαίνεται παιχνιδάκι!!

[Ελινα Ζ.]

μην ανυσηχεις κοπελα μου οι περισσοτερες εχουμε περασει απο αυτη τη φαση,ξερω οτι τωρα δεν μπορεις να το καταλαβεις πως καποια στιγμη θα σταματησεις να νιωθεις τοσο ασχημα,ομως στο υπογραφω και μια χαρα θα σου περασει και θα βρεις τον ρυθμο σου ,σιγουρα η ζωη σου δεν θα ειναι ποτε ξανα η ιδια οπως πριν το μωρακι σου αλλα πιστεψε με θα ειναι καλυτερη!

[Baby A]

ελα κοριτσακι και για να γελασεις λιγο να σε ανεβασουμε φαντασου τωρα εγω οταν γεννησα το πρωτο παιδι εβλεπα παντου μικροβια χε χε λες και μας κυνηγουσαν!

δεν τολμουσε να πεσει κατι κατω αμεσως να το πλυνουν!

α ναι, ναι ασε που αμα ακουγα κρατσ απ εξω νομιζα οτι θα ερθουν να μου το κλεψουν!

ναι γελα, γελα.

πιστευω πως σε μερικα πραγματα ειχα γινει υπερβολικη

τσακωνομουν με ολους και ενιωθα οτι κανενας δε με καταλαβαινει!

να σου πω για το τωρα! με καταλαβαινουν, δε με καταλαβαινουν μου ειναι αδιαφορο, μου φτανει που ο παραδεισος ειναι μεσα στο σπιτι μου.

ελπιζω να εισαι καλυτερα σημερα

μακαρι να μας μιλας οσο μπορεις. ξερεις και εμενα μια φιλη μου μιλουσε λιγο, θυμαμαι την επαιρνα τηλεφωνο και δεν προλαβαινα να της πω πως νιωθω μονο εκλαιγα και εκεινη χωρις να εχω ξεστομησει ακομη τιποτε μου ελεγε σε καταλαβαινω κοριτσι μου τα περασα και εγω αν θες να με παιρνεις κι ας κλαις σε καταλαβαινω!

ετσι σου λεω και εγω τωρα σε καταλαβαινω! δεν ξερω αν αυτο θα σε βοηθησει αλλα θα περασει πιστεψε με!

 

περιμενουμε νεα σου!

[xazomanoula]

Κι οι ορμόνες το έριξαν στο χορόοοο.

Όλες μα όλες νομίζω έχουμε περάσει τέτοιες καταστάσεις. Είτε ακριβώς την ίδια, είτε ακριβώς το αντίθετο (το μωρό είναι καταδικό μου, δεν το αγγίζει κανείς πέραν του μπαμπά του, αν δεν πλυθείτε μωρό δεν αγγίζετε κτλ κτλ), είτε συνδιασμό και των δύο (αυτή η τελευταία είμαι εγώ).

Θα περάσει είναι σίγουρο. Κι είναι αλήθεια πως κι οι κολικοί θα έρθουν και τα δοντάκια. Και θα είναι λίγο δύσκολο (μπορεί και όχι όμως. Ο δικός μου π.χ. δεν ταλαιπωρήθηκε με τίποτα απο τα δυο. Αλήθεια!).

Θα έρθουν όμως κι οι πρώτες του κινήσεις, τα πρώτα χαμογελάκια, οι πρώτες λεξούλες, η πρώτη φορά που θα πει ΜΑΜΑ και τόσα τόσα άλλα.....

Κι είναι αλήθεια επίσης πως η ζωή σου δεν θα είναι όπως πριν. Θα έχει αποκτήσει καινούριο νόημα!!!!

Κάνε υπομονή 1-2 μήνες το πολύ ακόμα κι όλα θα βρουν το δρόμο τους κι οι καλές σου ορμόνες θα κουραστούν απο τον τρελο χορό και θα επιστρέψουν στην θέση τους.

Φυσικά αν δεις πως σου είναι πολύ δύσκολο, ζήτα βοήθεια. Ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!!!

 

Να σου ζήσει το μπεμπάκι.

[Baby A]

μην ανυσηχεις κοπελα μου οι περισσοτερες εχουμε περασει απο αυτη τη φαση,ξερω οτι τωρα δεν μπορεις να το καταλαβεις πως καποια στιγμη θα σταματησεις να νιωθεις τοσο ασχημα,ομως στο υπογραφω και μια χαρα θα σου περασει και θα βρεις τον ρυθμο σου ,σιγουρα η ζωη σου δεν θα ειναι ποτε ξανα η ιδια οπως πριν το μωρακι σου αλλα πιστεψε με θα ειναι καλυτερη!

 

Κι οι ορμόνες το έριξαν στο χορόοοο.

Όλες μα όλες νομίζω έχουμε περάσει τέτοιες καταστάσεις. Είτε ακριβώς την ίδια, είτε ακριβώς το αντίθετο (το μωρό είναι καταδικό μου, δεν το αγγίζει κανείς πέραν του μπαμπά του, αν δεν πλυθείτε μωρό δεν αγγίζετε κτλ κτλ), είτε συνδιασμό και των δύο (αυτή η τελευταία είμαι εγώ).

Θα περάσει είναι σίγουρο. Κι είναι αλήθεια πως κι οι κολικοί θα έρθουν και τα δοντάκια. Και θα είναι λίγο δύσκολο (μπορεί και όχι όμως. Ο δικός μου π.χ. δεν ταλαιπωρήθηκε με τίποτα απο τα δυο. Αλήθεια!).

Θα έρθουν όμως κι οι πρώτες του κινήσεις, τα πρώτα χαμογελάκια, οι πρώτες λεξούλες, η πρώτη φορά που θα πει ΜΑΜΑ και τόσα τόσα άλλα.....

Κι είναι αλήθεια επίσης πως η ζωή σου δεν θα είναι όπως πριν. Θα έχει αποκτήσει καινούριο νόημα!!!!

Κάνε υπομονή 1-2 μήνες το πολύ ακόμα κι όλα θα βρουν το δρόμο τους κι οι καλές σου ορμόνες θα κουραστούν απο τον τρελο χορό και θα επιστρέψουν στην θέση τους.

Φυσικά αν δεις πως σου είναι πολύ δύσκολο, ζήτα βοήθεια. Ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!!!

 

Να σου ζήσει το μπεμπάκι.

 

ναι και εγω ξεχασα να της πω να της ζησει!

 

ειναι πραγματι ετσι κοριτσια

πω πω μεσα στην υπερβολη ημουν, τωρα δεν ξερω αν γελαω ή με μουντζωνω κι ολας

στο πρωτο, ολα στην πενα, θεε μου δλδ το δευτερο που δεν ειχε τετοιες πολυτελειες γιατι δεν προλαβαινα τι εγινε

φορεσε ασιδερωτα το καημενο

ηπιε απο μπουκαλι που περασε η ωρα αποστειρωσης διοτι ειμασταν νοσοκομειο

μπροστα σ αυτο που περνουσε σιγα μη με νοιαζαν τα μικροβια

αυτη τη στιγμη πινει απ το μπουκαλι της μεγαλης το προλαβαινω , οχι ε και τυι επαθε.

ακου διαβαζουμε και πολλα και μας τρελαινουν.

εγω ειχα διαβασει ενα βιβλιο ισα με 300 και σελιδες τι να ξερω για τον πρωτο χρονο λες και θα συνεβαινα ολα αυτα μαζι

ενα βραδυ δεν μπορουσα οχι μονο να κοιμηθω αλλα ουτε να ανπνευσω απο την τρομαρα

μη διαβαζεις καθολου να ρωτας τον παιδιατρο σου, αλλωστε απ αυτα που γραφουν σπανια προκυπτει κατι.

καλα μου εχουν ψαλλει ολοι γυρω μου, με μισο ματι με κοιτουσαν, εχω ακουσει, εχω κλαψει που ελεγε και ο Κυριαζης δε θα τον ξερεις εσυ εισαι μικρουλα.

ελα κοριτσακι ολα θα πανε καλα θα δεις, ειναι μια χαζοπεριοδος προσαρμογης που εισαι απο τους πρωταγωνιστες, δεν μπορεις να κανεις αλλιως, σκεψου ομως οτι και στην επιτυχια του εργου εσυ θα εισαι πρωταγωνιστρια.

αυτο το μικρουλη που τωρα μονο γκριματσες αλλοπροσαλες κανει θα γινει σαν εσενα. σκεψου πως ησουν παιδακι, ποτε πηγες νηπια και ερχοταν η μανουλα σου να σε παρει, θυμασαι πως ετρεχες αγκαλια της; ολα θα πανε μια χαρα, να ξεδινεις οσο μπορεις. εδω αν θες μαζι μας οπως ή οπου μπορεις.

[Ellemphriem]

Λες και διαβαζω τον εαυτο μου!!!

Δεν εχω παει σε ειδικο, προσπαθω μονη μου.....

Τουλαχιστον εχει κοπει το κλαμμα!!!!

 

Δεν υπηρχε κανενας για βοηθεια, ο αντρας μου δουλετε και δουλευει πολλες ωρες και οταν ερχοταν και με εβλεπε μες το κλαμα μου ελεγε:

"παλι ανοιξε το βρυσακι?" "ετσι,θα σε κοροιδευω μεχρι να στρωσεις" και αλλα τετοια ομορφα και χαριτωμενα.

 

Ημουν χαλια και τον δικο μου το ενοιαζει μονο το οτι η δικη μου σακατεμενη ψυχολογια του χαλαγε την βολη του. Με το παραμικρο που παραπονιομουν ή ειχα νευρα (και ακομα συμβαινει) μου επιτιθετε.....ειμαι μονη μου με ολη την σημασια της λεξης........δεν εχει συνειδητοποιησει τι περασα. Και ποσο ασχημα ημουν. Δεν το καταλαβε ποτε. Το οτι εξωτερικα εχω γινει τοσο ασχημη οσο εσωτερικα παλι δεν του ειπε τπτ. Γιατι το εξω ειναι καθρεπτης του μεσα. Αν μεσα εισαι σκατα, σκατα εισαι και εξω......αλλα τι να πεις.....δεν πειραζει

[Ellemphriem]

Κοιματε τωρα στην κουνιτσα του τον κοιταω και με πιανει τρομος...Φοβαμαι ενα μωρακι τοσο δα μικρο...Ειναι δυνατον???Παρακαλαω να κοιματε και τρεμω οταν ξυπνησει....

 

Υπαρχει λογος που το βλεπεις ετσι. Ειναι ενας ξενος εκει στην κουνια. Και πως το εννοω? Μπηκε ενα τριτο ξενο ατομο μεσα στο σπιτι σου που απαιτει τα ΠΑΝΤΑ απο εσενα και δεν σε ξερει ουτε εκεινο, ουτε εσυ το ξερεις. Τωρα θα αρχισετε να γνωριζεστε σιγα σιγα και να μαθετε ο ενας τον αλλο. Ναι μεν απο μεσα σου βγαινει αλλα δεν εισαι εσυ. Ειναι ενας αγνωστος ξεχωριστος ανθρωπος, μικρος και ανημπορος. Και εγω ετσι ημουν κοριτσι μου. Την κοιταζα και τρομοκρατιομουν. Ξερεις πως βοηθησα τον εαυτο μου εκει? Και επιασε. Μιας και μονη μου το εκανα το μεγαλωμα λοιπον. Πηγαινα κοντα και ελεγα στο εαυτο μου περισσοτερο και λιγοτερο σε εκεινη.

 

'Ειμαστε μονες μας. Θα γνωριστουμε λοιπον και θα σε μαθω και θα με μαθεις. Και σιγα σιγα βημα βημα θα τα καταφερουμε. Μεταξυ μας. Και μονες μας. Θα δεις'

 

Και ετσι και εγινε. Την λατρευω οσο τπτ στον κοσμο και ειμαστε τοσο δεμενες που με αλλον ΔΕΝ καθετε. Ουτε με τον ιδιο της τον πατερα.

[nathael]

Αχ, Ellemphriem

και να ηξερες ποσο πολυ σε νιωθω και σε καταλαβαινω.......

 

Thlimeni, πιστεψε μας, σε λιγο καιρο θα αναρωτιεσαι πώς το καλο ζουσες τοσα χρονια χωρις αυτο το πλασματακι, που τωρα το τρεμεις.....

 

Πραγματικα, νομιζεις οτι μια ζωη το ειχες. (για καλο το λεω αυτο τωρα ε?)

 

Σε παρακαλω, εδω ειμαστε εμεις για να σε ακουμε και να σε στηριζουμε, οποτε θελεις γραφε..

[Baby A]

Thlimeni που εισαι κοριτσακι μου;

[Stap]

thlimeni κουράγιο κι από εμένα και υπομονή!!! Είναι απίστευτο αλλά τα περνάμε όλες ....

Πριν την εγκυμοσύνη διάβαζα γι' αυτά κι έλεγα: για ποιο λόγο να νιώθεις έτσι??

Τελικά, ένα οι ορμόνες κι ένα δεύτερο η ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή στη ζωή μας μετά από την - όχι πάντα ευχάριστη εγκυμοσύνη....μας φέρνει σ' αυτή την πραγματικά twilight zone κατάσταση... Εγώ έτσι την έβλεπα (-βλέπω ακόμη κάποιες φορές όπως σήμερα που ξυπνήσαμε πάλι στις 5!!!).

 

Thlimeni καταλαβαίνω ότι δύσκολα μπορείς να πιστέψεις τα όσα σου λέμε αλλά κάνε 2-3 πράγματα που απλώς θα σε βοηθήσουν να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου:

- φρόντισε να ξεκουράζεσαι-κοιμάσαι. Εμένα και τώρα όταν με πιάνουν τα δύσκολα οφείλεται συνήθως στην κούραση-αϋπνία (εξακριβωμένο)

- μην κυκλοφορείς όλη τη μέρα στο σπίτι με πιτζάμες. Στα δευτερόλεπτα κενού ντύσου όπως θα ντυνόσουν, χτενίσου να νιώσεις άνθρωπος και το βράδυ για 15 λεπτά ας το κρατήσει ο μπαμπάς και να κάνεις ντουζάκι! Εγώ πολλές φορές ξεχνιόμουν και για 2 μέρες ήμουν αχτένιστη, ξεμαλλιασμένη κι όταν περνούσα από κανεναν καθρέφτη...I felt sorry for myself που έκανε την κατάσταση πολύ χειρότερη!!

...όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται τώρα με τον καιρό θα είναι καλύτερα, λίγο λίγο τη φορά αλλά...προς το καλύτερο

 

Ακόμη, πιστεύω τα συναισθήματα αυτής της περιόδου είναι ένα είδος πένθους για τη ζωή πριν το παιδί, που έφυγε και δε θα έρθει ξανά Κι εγώ "πενθώ" για αυτή. όπως, το να σηκωθώ απλά και να βγω έξω απ' την πόρτα ό,τι ώρα θέλω. Να κοιμάμαι και να ξυπνάω όποτε θέλω... και άλλα πολλά.

 

Αυτός ο "ξένος" όπως λέει και η Ellemphriem δεν ξέρει τίποτα απ' τον κόσμο ακόμη. Αυτά που κάνει, κλαίει χτυπιέται είναι γιατί δεν ξέρει τι άλλο να κάνει όταν πονάει, πεινάει, διψάει... Κάπου διάβασα στην περιγραφή αυτής της πρώτης περιόδου με το μωρό ότι κι αυτό δεν ξέρει "πώς είναι να είσαι μωρό". Αυτό πολλές φορές το σκεφτόμουν μέρα και νύχτα και παρηγοριόμουν. Δεν ξέρει ούτε αυτό γιατί βρίσκεται εδώ, από που ήρθε και γιατί αισθάνεται αυτά που αισθάνεται....Μόνο από ζεστασιά και αγκαλιά καταλαβαίνει αλλά πολλές φορές κι αυτό ακόμη του είναι δύσκολο να καταλάβει και να ηρεμήσει. Φοβάται. Και δεν ξέρει ούτε και τι είναι καλά καλά ο φόβος....καταλαβαίνεις τι εννοώ;

Εγώ αυτά σκεφτόμουν τις ατελείωτες ώρες με κλάμα των πρώτων εβδομάδων και το έβλεπα κάπως πιο θετικά....

 

Καλό κουράγιο, ελπίζω να είσαι κάθε μέρα και καλύτερα!!

Περιμένουμε νέα σου!

[Aeriko]

τι μου θύμισες τώρα...!το τί κλάμα έριξα κι εγώ στη λοχεία δε λέγεται.κι εγώ αισθανόμουν χάλια, ανίκανη ,εγκλωβισμένη και όλα τα σχετικά.σε καταλαβαίνω απόλυτα με το θηλασμό.ούτε εγώ κατάφερα να θηλάσω και με είχε ρίξει απίστευτα ψυχολογικά.πέρασε όμως αυτή η φαση. θα σου περάσει κι εσένα, φάση είναι.μέρα με τη μέρα θα νιώθεις καλύτερα και θα δένεσαι περισσότερο με το μωράκι σου.και κάτι άλλο:μην ανησυχείς ότι θα σ'αφήσει ο σύζυγος.θα κάνει υπομονή.όλοι κάνουν.επίσης, θα συμφωνήσω με την Αφροδίτη:κάνε βολτούλες,βοηθάνε αρκετά. και μη διστάζεις να ζητάς βοήθεια σε ότι θες.να χαίρεσαι το παιδάκι σου και πίστεψε με δεν είσαι η μόνη, μη νιώθεις τύψεις.

 

Ακριβώς έτσι! Το παιδί σου το αγαπάς σιγά σιγά... επειδή το γέννησες και είναι κομμάτι σου δεν σημαίνει αυτόματα ότι το ξέρεις και το αγαπάς... το μαθαίνεις και το αγαπάς μέρα με τη μέρα, φροντίδα με τη φροντίδα, χαμόγελο και βλέμμα με βλέμμα και έρχεται ένα βράδυ που το βάζεις για ύπνο και συνειδητοποιείς ότι σε πλημμυρίζει η αγάπη γι' αυτό και αναρωτιέσαι... πότε έγινε αυτό;

 

Τι να πω!!!Ενα μεγαλο ευχαριστω σε ολες...Πραγματικα δεν περιμενα τοσες απαντησεις...Νομιζα ενα δυο ατομα θα απαντουσαν...

 

Δυστυχως νιωθω ακομα χαλια...Νιωθω σαν να εχω μια ταφοπλακα στο στηθος να με βαραινει και να μην μπορω να ανασανω...Νομιζα οτι αμα διαβαζα οτι και αλλες κοπελες τα περνανε αυτα που νιωθω εγω θα ενιωθα καλυτερα αλλα τελικα τιποτα δεν αλλαξε μεσα μου παρα σκεφτομαι να οριστε χαλια ζωη με το παιδι ειναι τελικα...

 

Βοηθεια δεν εχω απο κανεναν εκτος απο τον αντρα μου που γυρναει αργα το βραδυ...

Οταν ειναι εδω ο αντρας μου δεν θελω να ασχοληθω με το παιδι και νιωθω λες και του το πασαρω...Μα τι μανα ειμαι εγω???

 

Καποιες φορες λεω θελω να πεθανω αλλα τελικα αλλες φορες λεω οχι να μην πεθανω θελω να πεσω να κοιμηθω ωωωωωρες ατελειωτες η μαλλον χροοοονια και να ξυπνησω μετα απο 18 χρονια που θα φυγει απο το σπιτι το παιδι για να σπουδασει...

 

Κοιματε τωρα στην κουνιτσα του τον κοιταω και με πιανει τρομος...Φοβαμαι ενα μωρακι τοσο δα μικρο...Ειναι δυνατον???Παρακαλαω να κοιματε και τρεμω οταν ξυπνησει....

 

Αλλα αυτο που με τρελενει στην κυριολεξια οταν το σκεφτομαι ειναι οτι αυτο το μωρο τελος θα το εχω για παντα...Δεν μπορω να κανω κατι να το αλλαξω και εχω την πληρη ευθυνη για αυτο...Χριστε μου πως θα περασει μια ολοκληρη ζωη ετσι????

 

Μου γραφετε οτι ολα θα αλλαξουν ναι αλλα ποτε???Εγω ολα μαυρα τα βλεπω και μαυρα τα νιωθω....Διαβαζω οτι μετα τους κολικους εχουμε τα δοντια και δωστου και εκει γκρινια μετα εχουμε αρρωστιες και μετα εχουμε που περπατανε και πρεπει να τρεχεις απο πισω τους....τα σκεφτομαι αυτα και θελω να βαλω αγγελια να το χαρισω το μωρο....

 

Ποτε θα σταματησω να νιωθω ετσι???

 

 

Σύντομα πίστεψέ το! Σταμάτα να σκέφτεσαι το τι έρχεται και ζήσε το ΤΩΡΑ... Οι στιγμές που περνάς αυτή τη στιγμή μαζί του είναι πολύτιμες για σένα... μην τις σκοτώνεις με ανησυχία για το μέλλον. Αν φοβάσαι μία εσύ αυτό φοβάται διπλά γιατί βρέθηκε σε ένα περιβάλλον που δεν γνωρίζει. Όταν φοβάσαι, πάρτο αγκαλιά και βάλτο να κοιμηθεί πάνω σου, να γίνουν οι καρδιές ένα και να πάρεις δύναμη από τη δύναμή του για να πάρει και αυτό από σένα... Ξέρεις ένα χρόνο μετά πόσο μετανιώνω που δεν την κράτησα παραπάνω αγκαλιά τότε που ήθελα και που την φοβόμουν; Ανησυχούσα για πράγματα χαζά που έτσι κι αλλιώς θέλω δεν θέλω θα έρθουν και θα τα αντιμετωπίσω γιατί τα όριά σου και οι δυνατότητές σου εξελίσσονται μαζί με το παιδί. Αυτοί όμως οι πρώτοι μήνες που το παιδί δεν μπορεί να αλληλεπιδράσει είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. Πάρτο μαζί σου στην καλαθούνα ή στο καρότσι στο μπάνιο την ώρα που κάνεις ντουζ ή αν μπείτε μαζί κάτω από το ντουζ (καθίστε στην μπανιέρα και άσε το νερό να πέσει πάνω της) να χαλαρώσεις. Άσε την φαντασία σου ελεύθερη και δες τι θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα τώρα ΜΑΖΙ με αυτό που έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς πια να αποχωριστείς ή/και χώρια αν μπορείς να έχεις μια μικρή βοήθεια από κάπου.

 

Ένα απόγευμα που η μικρή μου ούρλιαζε ολημερίς (ήμουν κλεισμένη 3 μήνες στο σπίτι μαζί της) πήρα την πεθερά μου τηλέφωνο κλαίγοντας και την ζήτησα να έρθει να κρατήσει το παιδί να κάνω ένα μπάνιο. Μπήκε μέσα και μου είπε "ντύσου και φύγε". "που να πάω καλέ;" ρώτησα... "οπουδήποτε! Απλά φύγε! και γύρνα ό,τι ώρα θες χωρίς να νοιαστείς για τη μικρή. Θα είμαστε ΟΚ" και με έδιωξε από το σπίτι. Πήρα το αυτοκίνητο και ενώ αρχικά έλεγα να την κάνω για παραλία τελικά κατέληξα να φτάσω 1 χιλιόμετρο μακριά, πάρκαρα, έστριψα ένα τσιγάρο και έκανα βόλτα στα μαγαζιά (κλαίγοντας!)... Μπήκα σε ένα μαγαζί και ψώνισα μια τσάντα που ΔΕΝ χρειαζόμουν. Μπήκα σε ένα μαγαζί με ρούχα και κοιτούσα ρούχα που ήξερα ότι δεν θα βάλω μιας και δεν έβγαινα. Ψώνισα και από εκεί μια μπλούζα... Περπάτησα με τον κόσμο που ψώνιζε και συνειδητοποίησα ότι η ζωή παραμένει εκεί... απλώς αλλάζουν λίιιιιιιγο τα δεδομένα.

 

Γύρισα στο σπίτι 1.5 ώρα μετά και ήμουν πανήρεμη!

[rou74]

Αγαπητή thlimeni ειδα το μηνυμά σου γιατι εβαλα στο google τη φράση "νοιώθω ασχημα". Εχω 2 παιδια, ενα 5,5 χρ. κι ενα 8 μηνών και ενώ δεν είμαι στη φάση που είσαι τώρα, περνάω ακόμη και τώρα κάτι μέρες που΄"εχω τις μαύρες μου". Σε καταλαβαινω ΑΠΟΛΥΤΑ... Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα (αυτός ο φόβος για το μωρό ... απίστευτος...) Διάβαζα τα όσα έγραφες και ήταν σαν να διάβαζα τις σκέψεις μου... σαν να σκεφτόμουν φωναχτά!!! Κυρίως είχα αυτά τα συναισθήματα στο 1ο παιδί... στο 2ο καλύτερα, γιατί το έριξα κι απο νωρίς στις βόλτες, το πάλαιψα, στο 1ο είχα αφεθεί τελείως... όμως να ξέρεις, περνάει... μετά το 6μηνο ημουνα καλύτερα, και ΠΟΛΥ με βοήθησε η δουλειά (επέστρεψα νωρίς και στα 2, είμαι ελεύθ. επαγγ.). Ο άντρας μου στον κόσμο του... με αντιμετώπιζε σαν εξωγήινη... δεν καταλαβε ΠΟΤΕ τίποτα!!! Ας είναι...αμα παω να πω και τίποτα, βρίσκομαι και κατηγορούμενη... έπρεπε κατα τη γνώμη του να είμαι η χαρούμενη μαμα των διαφημίσεων... ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ για το μωρό αλλά και για σένα... βρες όποια διέξοδο μπορείς, ολα θα φτιάξουν σταδιακά. Να ξέρεις μόνο ένα πράγμα: η ζωή αλλάζει με τα παιδιά, περιορίζεσαι κακα τα ψέμματα, υπάρχουν όμως πράγματα να κάνεις μαζί με αυτά, μην τρελαίνεσαι...θα το δεις στην πορεία, όσο περνάει ο καιρός τόσο το μωρό θα "ενσωματώνεται" στην οικογένεια και θα αισθάνεσαι πιο άνετα μαζί του... γράψε μου όποτε θες ακόμα και πμ... σε νοιώθω ΑΠΟΛΥΤΑ

[Baby A]

Αγαπητή thlimeni ειδα το μηνυμά σου γιατι εβαλα στο google τη φράση "νοιώθω ασχημα". Εχω 2 παιδια, ενα 5,5 χρ. κι ενα 8 μηνών και ενώ δεν είμαι στη φάση που είσαι τώρα, περνάω ακόμη και τώρα κάτι μέρες που΄"εχω τις μαύρες μου". Σε καταλαβαινω ΑΠΟΛΥΤΑ... Ακριβώς τα ίδια συναισθήματα (αυτός ο φόβος για το μωρό ... απίστευτος...) Διάβαζα τα όσα έγραφες και ήταν σαν να διάβαζα τις σκέψεις μου... σαν να σκεφτόμουν φωναχτά!!! Κυρίως είχα αυτά τα συναισθήματα στο 1ο παιδί... στο 2ο καλύτερα, γιατί το έριξα κι απο νωρίς στις βόλτες, το πάλαιψα, στο 1ο είχα αφεθεί τελείως... όμως να ξέρεις, περνάει... μετά το 6μηνο ημουνα καλύτερα, και ΠΟΛΥ με βοήθησε η δουλειά (επέστρεψα νωρίς και στα 2, είμαι ελεύθ. επαγγ.). Ο άντρας μου στον κόσμο του... με αντιμετώπιζε σαν εξωγήινη... δεν καταλαβε ΠΟΤΕ τίποτα!!! Ας είναι...αμα παω να πω και τίποτα, βρίσκομαι και κατηγορούμενη... έπρεπε κατα τη γνώμη του να είμαι η χαρούμενη μαμα των διαφημίσεων... ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ για το μωρό αλλά και για σένα... βρες όποια διέξοδο μπορείς, ολα θα φτιάξουν σταδιακά. Να ξέρεις μόνο ένα πράγμα: η ζωή αλλάζει με τα παιδιά, περιορίζεσαι κακα τα ψέμματα, υπάρχουν όμως πράγματα να κάνεις μαζί με αυτά, μην τρελαίνεσαι...θα το δεις στην πορεία, όσο περνάει ο καιρός τόσο το μωρό θα "ενσωματώνεται" στην οικογένεια και θα αισθάνεσαι πιο άνετα μαζί του... γράψε μου όποτε θες ακόμα και πμ... σε νοιώθω ΑΠΟΛΥΤΑ

 

μπραβο κοριτσι μου ετσι, ολοι περναμε δυσκολιες δεν πρεπει να το βαζουμε κατω, κυριως γαιτι τα παιδια μας αξιζουν τον καλυτερο εαυτο μας.

που να ναι η thlimeni δεν εχουμε νεα;

[rou74]

Συμφωνώ μαζί σου... αλλά πρέπει να είμαστε καλά όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και επειδή κι εμείς σαν άνθρωποι, αξίζουμε να είμαστε καλά. Δουλεύουμε, παλεύουμε, δεν βλάπτουμε κανένα, ότι πετυχαίνουμε είναι με κόπο... άρα αξίζουμε ήρεμη, καλή ζωή

[liontarina]

αχ βρε κοριτσάκι πόσο σε νιώθω... αυτή η ταφόπλακα στο στήθος... αυτή η αίσθηση πως ένα βάρος κρέμεται από πάνω σου και θα το κουβάλας σε όλη σου τη ζωή.. αυτός ο τρόμος πως όταν θα ξυπνήσει το μωρο θα διακόψει τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο σου....νομίζω πως ότι έγραψες τα έχω γράψει εγώ.. εγώ έμεινα με την μικρή μου δεκατέσσερις μήνες αυτοκόλλητες.. δεν είχα κανένα να με βοηθήσει.. ελάχιστες φορές κατάφερα να πιώ μόνη μου ένα καφέ... και φυσικά την πάσσαρα στον άνδρα μου μόλις ερχόταν... και την έβλεπα ετσι ομορφη και καλή και έλεγα πως της αξίζει μια καλύτερη μάνα.. την προηγούμενη εβδομάδα εγώ πήγα στην δουλειά και η μικρή στον παιδίκό.. και όλα άλλαξαν μονομιας.. η παλια μου ζωή ξαναγύρισε μόνο που τώρα με συντροφευει η λαχτάρα μου να την δώ.. θα το αγαπήσεις το μωρούλι σου μην το φοβάσαι αυτό...θα το αγαπήσεις όταν θα το βλέπεις να μεγαλώνει και θα ξέρεις ότι είναι δικό σου κατόρθωμα.. θα είσαι περήφανη κάθε φορά που κάνει κάτι καινούργιο γιατί εσυ θα του το εχεις μάθει.. μεχρι τότε όμως φρόντισε τον εαυτό σου... κάνε πράγματα για σένα...κάνε ένα μπάνιο, φτιάξε τα μαλλάκια και τα νυχάκια σου... κοιμήσου όσο περισσότερο μπορείς... και ΒΓΕΣ ΕΞΩ.. μπορει τώρα να σου φαίνεται βουνό να μετακινήσαι με το μωρό αλλά αν το κάνεις την τρίτη φορά θα σου φαίνεται παιχνιδάκι..βρες πραγματα να κάνεις για σένα με το μωρό...και να δεις που όλα θα πανε καλύτερα... και που είσαι ... να μας μιλάς... καθε φορά που νιώθεις άσχημα να μας μιλάς.. φιλια