Yπερβολικα κοινωνικο παιδι

[alcyon]

Η ατάκα είναι "δε μιλάμε σε ξένους,..." .... "αν δεν πάρουμε άδεια από τη μαμά/μπαμπά".

[Melduck]

fistikaki

κι εγω σαν κι εσενα ειμαι και μου αρεσουν πολυ τα κοινωνικα παιδακια (ισως βεβαια μιλαω εκ του ασφαλους με τον δικο μου κολλημενο στο μπουτι μου!)

απο τη στιγμη ομως που τωρα κατι σε χαλασε να εισαι σιγουρη πως το παδι θα δει τη διαφορα, θα το πιασει το μηνυμα

[natty26]

Η ατάκα είναι "δε μιλάμε σε ξένους,..." .... "αν δεν πάρουμε άδεια από τη μαμά/μπαμπά".

 

Δυσκολο για τα πολυ μικρα κατω των δυο τουλαχιστον!

[SKEK]

fistikaki

κι εγω σαν κι εσενα ειμαι και μου αρεσουν πολυ τα κοινωνικα παιδακια (ισως βεβαια μιλαω εκ του ασφαλους με τον δικο μου κολλημενο στο μπουτι μου!)

απο τη στιγμη ομως που τωρα κατι σε χαλασε να εισαι σιγουρη πως το παδι θα δει τη διαφορα, θα το πιασει το μηνυμα

 

Θα διαφωνήσω λίγο με αυτό. Το να πιάσει το μήνυμα (αν το πιάσει) είναι ένα πράγμα και το να αλλάξει αυτη η συμπεριφορά είναι άλλο πράγμα και χρειάζεται προσπάθεια. Δεν είναι απλά θα το πιάσει το μήνυμα.

[alcyon]

Δυσκολο για τα πολυ μικρα κατω των δυο τουλαχιστον!

 

.. όχι όμως πολύ δύσκολο, ούτε ακατόρθωτο.... Είναι εφικτό..

[UFO]

ο καθένας μεγαλώνει την οικογένεια του όπως αγαπά...!

ο καθένας βάση με τα βιώματα του ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ το συστημα του ...!

και στην τελική ο καθένας κάνει οτι καταλαβαίνει καλύτερο για τον ίδιο και τους οικείους του !

[natty26]

.. όχι όμως πολύ δύσκολο, ούτε ακατόρθωτο.... Είναι εφικτό..

 

Δεν ειμαι και πολυ υπερ αυτων των πρακτικων, δεν νομιζω πως δινουν κατι στο παιδι. Ειμαι του πιο ''μαλακου'' τροπου. αλλωστε το να μιλησει σε καποιον αγνωστο δεν σημαινει κατι, δεν του κανει κακο το θεμα ειναι να μην τον πλησιασει και τον ακολουθησει μακρια μου!

[natty26]

ο καθένας μεγαλώνει την οικογένεια του όπως αγαπά...!

ο καθένας βάση με τα βιώματα του ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ το συστημα του ...!

και στην τελική ο καθένας κάνει οτι καταλαβαίνει καλύτερο για τον ίδιο και τους οικείους του !

 

ακριβως!

[fistikaki]

ολοι μεγαλωνουμε τα παιδια μας οπως νομιζουμε, αλλα επειδη δεν γεννησαμε και μανιουαλ μαζι με το βρεφος, κανουμε και λαθη......

 

οποτε, μετα ριχνουμε τα μουτρα μας και ζηταμε βοηθεια.........

 

χεεεεεεεεεεεεεελπ!!!!

[Melduck]

προσπαθεια χρειαζεται παντα, αυτο εννοειται

απλα εγω προσωπικα δεν θα ηθελα να δημιουργησω φοβια στο παιδι μου ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ

σιγα σιγα μεγαλωνοντας η συζητηση ειναι πολυ πιο αποδοτικη

προς το παρον φυστικακι πιστευω καλο ειναι να της δειξεις αφενος πως δεν σου αρεσει αυτο που γινεται (τα παιδια εχουν κεραιες και τα πιανουν ολα) και αφετερου ξεκινα να κανεις και καμμια παρατηρηση αν χρειαστει (ε συγγνωμη κυριε, το παιδι ειναι δικο μου και δεν θα ηθελα να σας αγκαλιασει/φιλησει κλπ)

[fistikaki]

θα ξεκινησω απο σημερα, στη παιδικη χαρα...

 

θα προσπαθω να της αποσπω την προσοχη οταν παει να την 'πεσει' σε καποιον... και να απομακρυνομαστε

[αγγελακια]

πολυ ενδιαφερον το θεμα

κ εμενα η μια ετσι ειναι ...παει μονη της σε οποιο της μιλησει η θελει να την πιασει ουτε καν ρωταει να κανει κατι ειναι 31 μηνων κ να φανταστειτε οτι πιο μικρη δεν πηγαινε σε κανεναν....

τρελλαινομαι οταν την βλεπω, της κανω παρατηρηση αλλα τα παιρνει ολα για πλακα

θα συνεχισω την κατηχηση σαν παραμυθι οπως ειπατε χωρις να την φοβησω για κατι

θελαι λεπτους χειρισμους οπως ολα οσα αφορουν τα παιδια μας

[DEMS]

.... μου αρεσε αυτο το πραγμα μεχρι προτεινος, γιατι κοκορευομουν οτι εχω κοινωνικο παιδι........

Και εμένα μου άρεσε μέχρι που κάποια μέρα τον πήρα μαζί μου στη δουλειά. Όπου δουλειά βλέπε πολυόροφο κτίριο στη λεωφόρο Κηφισίας με 100 γραφεία και 500 άτομα, από τα οποία εγώ γνωρίζω μόνο καμμιά 20αρια.

Ο Ευριπίδης (γύρω στα 2 και αυτός τότε) γίνεται ανάρπαστος και απολαμβάνει τις κατακτήσεις του.

Ακολουθεί μια συνάδερφο στο διπλανό γραφείο. Κάνω κάτι τηλέφωνα και λίγα λεπτά αργότερα συνειδητοποιώ ότι δεν τον ακούω ούτε τον βλέπω.

Μην πολυλογώ, ύστερα από αρκετή αναζήτηση τον βρήκα στο προαύλιο. Τον είχαν πάει να δει κάτι νεογέννητα γατάκια.

 

Μετά από αυτό άλλαξα ρότα. Περιόρισα πρώτα τη δική μου επικοινωνιακή- παρορμητική διάθεση και για αρκετό καιρό έπαιξα εγώ το ρόλο του πιτ-μπουλ :lol: Ο Ευριπίδης πήρε το μήνυμα και ενώ εξακολουθεί να είναι κοινωνικός, δεν ορμάει με τη μία.

 

Διάβασα και υιοθέτησα εντωμεταξύ και αυτό

http://parents.org.gr/psych/a201

και είμαστε σε καλό δρόμο (ελπίζω )

 

Καλή επιτυχία στην παιδική χαρά σήμερα!

[fistikaki]

μολις μιλαγα με φιλαρακι, μου εστειλε μνμ οτι και η κορη της ειναι σαν την δικια μου..

 

και προσθεσε κατι που ισχυει επισης για την δικια μου.......

 

 

δειχνει να περναει πολυ καλυτερα με τους ξενους... οτι και να κανουμε εμεις, οσο και να προσπαθουμε να την διασκεδαζουμε, προτιμαει τους ξενους... πολλες φορες, κλαιει και χτυπιεται οταν την απομακρυνουμε

[alex4]

Επίσης πρέπει να ορίσουμε την έννοια του "ξένου".

Ξένος δεν είναι αυτός που δε γνωρίζει το παιδί μας (το παιδί μας δε γνωρίζει πολλούς ανθρώπους, όπως κ πολλούς φίλους μας)

Ξένος δεν είναι μόνο κάποιος που έχει παράξενη ή άσχημη εμφάνιση (υπάρχουν ξένοι που είναι κούκλοι κ απόλυτα συνηθισμένοι)

Ξένος μπορεί να είναι κ κάποιος που ξέρει τ'όνομα του παιδιού μας (μπορεί να μας ακούσει που μιλάμε με το παιδί μας κ να μάθει το όνομα του)

 

Είναι σημαντικό όταν συναντάμε κάποιον γνωστό μας στο δρόμο που όμως το παιδί μας δεν τον γνωρίζει ας μη λέμε "πες Ελενίτσα γεια σου στο Γιώργο". Ας τους συστήσουμε "Ελενίτσα, αυτός είναι ο Γιώργος και είναι φίλος της μαμάς". Το παιδί αντιλαμβάνεται κ καταχωρεί στη μνήμη του τη γνωριμία. Όταν τον ξαναδεί θα τον θυμάται ως "φίλο της μαμάς".

 

Δεν είναι ότι δε συμφωνώ με αυτά. Απλά διάβασα στο άρθρο που παρέθεσα παραπάνω (βέβαια από 3 ετών και πάνω), να μην αναφέρουμε τη λέξη ξένος ή άγνωστος, γιατί παραπέμπει στο ότι δεν κινδυνεύει ποτέ απο κάποιον τον οποίον γνωρίζει ή μπορεί να έχει δεί μιά δυό φορές στη γειτονιά. Και νομίζω ότι τα κακόβουλα άτομα είναι πιθανότερο να βρίσκονται στο οικείο μας περιβάλλον.

Τώρα τί πρέπει να λέμε, άραγε? Να μην πηγαίνεις πουθενά, σε κανέναν κτλ χωρίς να ρωτήσεις τη μαμά ή τον μπαμπά, για παράδειγμα. Κάτι τέτοιο φαντάζομαι.

 

Αλλά στην περίπτωσή σου φυστίκι, δεν κολλάει το παράδειγμα, γιατί το φυστικάκι είναι πολύ μικρό ακόμα.

Όσο για το ότι περνάει καλύτερα με τους ξένους, φάση είναι, το περάσαμε κι εμείς (και θα το περάσουμε πάλι, δηλ). Όχι με ξένους ξένους αλλά με άλλα παιδάκια που βλέπουμε πλατεία, του στυλ θέλω να πάω σπίτι της/του και κλαίω ή στη νονά/κουμπάρα/φίλη κτλ. Οπουδήποτε για να μην έρθει σπίτι (και για να κάνει και ζήλεια ζήλεια νιανιανιανιανια στα αδερφάκια του). Αν εννοείς αυτό περνάει κάποια στιγμή, περίπου στα 3, τουλάχιστον το κλάμα.

(Μάλλον δεν εννοείς αυτό )

[UFO]

η σταση μας δείχενι την σταση που θα κρατήσει αυριο μεθαύριο το παιδι μας...

κι αλλο παρόμοιο παραδειγμα:

απο μωρό πλησιαζουν το αριανοπαιδο :

ααααααααααααααχ τι γλυκό μωρακι πως σε λενε γλυκό μου ...?

(γυρνάω στο μωρό τοτε ) θές να πεις το όνομα σου ?

αχ μωρέ είναι και που είναι μωρό και δε ιλάει ακόμα....

(αφού αρχισε να μιλάει) παντα τη ρωτάω θέλεις να εις το όνομα σου ?

υπάρχουν φορές που αισθάνεται οκ το λέει αλλα οταν δεν θέλει μου λεει : μαμα εσυ

και λεω : δεν θέλει να σας το πεί η ίδια αλλα θέλει να σας το πω εγω . την λενε ...αραινόπαιδο ...!

 

τι θέλω να πω οτι υπάρχει μια ...ευγένεια να το πω απέναντι στο παιδι και αυτο αντιλαμβάνεται οτι υπάρχει σεβασμός και στα συναισθήματα και στα όρια του !

 

αυτο που λεει η eirini δεν ειναι λαθος ίσα ίσα ειναι πολύ σωστο !

γιατο θέμα ξενος εγω το εχω χειριστεί με βήματα - στάδια ... αλλα την λέξη της την λέω και την νοεί τώρα ποια ..!

[GEODATOU]

μολις μιλαγα με φιλαρακι, μου εστειλε μνμ οτι και η κορη της ειναι σαν την δικια μου..

 

και προσθεσε κατι που ισχυει επισης για την δικια μου.......

 

 

δειχνει να περναει πολυ καλυτερα με τους ξενους... οτι και να κανουμε εμεις, οσο και να προσπαθουμε να την διασκεδαζουμε, προτιμαει τους ξενους... πολλες φορες, κλαιει και χτυπιεται οταν την απομακρυνουμε

Βρε φυστικάκι, να γνωρίσουμε την κόρη σου στο γίο μου!!!Θα κάνουν καλή παρέα!!!Μαζί θα τους ψάχνουμε!!!!!Εμένα θέλει όλη την ώρα να μην του πιάνω το χέρι όταν είμαστε μαζί και καλά αν κάνω και το αφήσω μετά πρέπει να επέμβει η Νικολούλη για να τον βρεί!!!!!!Προχτές είχαμε πάει παιδική και αφού έπαιξε με όλα τα παιχνίδια εκεί , έφευγε μια άλλη γυναίκα με το παιδί της και πήγε μαζί τους!!!!Εγώ η αφελής βλέποντας αυτό διαπιστώνω ότι το άμοιρο το παιδάκι μου μπερδεύτηκε και πάω να το πάρω.Μόλις με βλέπει αρχίζει να με σπρώχνει και να μου λέει ....πίτι τώρα μαμά....Γιάννης άτα!!!( ελεύθερη μετάφραση:Να τσακιστώ να πάω σπίτι και να τον αφήσω να πάει βόλτα με την άλλη μαμά Και μετά μου λές για το φιστικοπαιδί!!!!Κάποτε κορόιδευα τις μαμάδες που είχαν τα παιδιά τους δεμένα με τα λουράκια λες και πήγαιναν βόλτα τον Αζόρ.....αλλά αρχίζουν και μου μπαίνουν ιδέες!!!!Τα μάτια μας δεκατέσσερα........!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Μαρια Στυλιανακη]

το πιο σημαντικό που έχουμε να δείξουμε είναι να εμπιστεύονται τα παιδιά το ένστικτό τους.

εάν τα έχουμε επηρεάσει με το να προτρύνουμε να αγκαλιάζουν όλους ή να επιτρέπουμε όλους να τα αγκαλιάζουν παρότι το ένστικτό μας είναι διαφορετικό,

τότε,

εμποδίζουμε να αναπτύξουν κ να καλλιεργήσουν αυτό το ένστικτο.

 

το άρθρο που παρατέθηκε προηγούμένως είναι πολύ σημαντικό.

 

σε μικρές ηλικίες αυτό (το ένστικτο) αλλάζει πολύ γρήγορα στα παιδιά,

δηλαδή εκεί που δεν αισθάνονται φόβο,

μπορεί ξαφνικά να τον αισθάνονται, ιδιαίτερα στην φάση του αποχωρισμού/προσκόλλησης στην μητέρα.

 

(έτσι εξηγείται κ το ξαφνικό άγχος ή φόβος για τους ξένους που εμφανίζεται σε κάποιες ηλικίες)

 

το ίδιο κ το ανάποδο, όταν αισθάνονται σιγουριά, μπορεί να μην έχουν καθόλου "αναστολές" στο ποιόν προσεγγίζουν κ ποιόν όχι.

 

Ο καλύτερος τρόπος που δεν επηρεάζει πολύ (παραμβαίνοντας στο ένστικτο) αλλά και δείχνει στο παιδί ένα παράδειγμα,

 

είναι η στην πράξη αντίδραση του γονέα,

σε κάθε στιγμή, συναισθηματικά και με την σωματική γλώσσα, κ τον τόνο φωνής,

περισσότερο απο τις λέξεις.

Ίσως αυτό να εννοούσε η ψυχολόγος.

 

Δεν θα έλεγα σε ένα παιδί πολλές λέξεις ή πολλές καθημερινές περιγραφές, γιατί τότε πιθανώς να του προκαλέσουμε μεγαλύτερα συναισθήματα η και πάλι να το μπερδέψουμε με πολλά κριτήρια τα οποία εξαιτίας ηλικίας ακόμα έτσι και αλλιώς δεν μπορεί ακόμα να συγκρατήσει.

Δηλαδή βάζει το παιδί σε μια διαδικασία σκέψης, (να θυμηθεί τι του είχε πεί η μαμά) αντί να το βάλει σε διαδικασία συναισθηματική (να αισθανθεί το ίδιο αν όντως θέλει να του ζουλήξει ο άλλος το μάγουλο)

 

Όταν ο γονέας αντιδρά στην πράξη χωρίς πολλά λόγια το παιδί θα θυμηθεί πολύ πιο εύκολα τι θα ήταν καλό να κάνει.

 

για παράδειγμα όταν πλησιάζει κάποιος ξένος, η μαμά πλησιάζει επίσης, και δείχνει την επιφυλακή της.

Όταν ο ξένος πάει να αγγίξει ή να πιάσει το παιδί η μαμά πλησιάζει ακόμα περισσότερο για να διασφαλίσει και να επικοινωνησει στον ξένο,

ότι βρίσκεται εκεί κ επιθυμεί η όχι την περεταίρω επαφή του παιδιού με τον ξένο

(με το να του μιλήσει με τόνο πιο ουδέτερο "γειά σας ")

ένα ψυχρό γειά σας, στον ξένο, θα δώσει ήδη τον τόνο στο παιδί, κ θα καταλάβει ότι δεν είναι οικείο πρόσωπο.

 

Δηλαδή όσο ο γονέας έχει διαβαθμίσεις στις αντιδράσεις του ανάλογα με την οικειότητα που προυπάρχει ή όχι, ή την άνεση που αισθάνεται ή όχι, ασχέτως οικειότητας!!!,

 

έτσι το παιδί θα μαθαίνει σταδιακά την διαβάθμιση που και εκείνο θα μπορεί να δείχνει και να εξασκεί.

 

Για παράδειγμα περνάμε απο κάποια στάδια πρώτα πριν κάτσουμε με κάποιον κ νιώθουμε άνεση.

 

-είναι μπαμπάς?-είναι εκεί με το παιδί του? είναι μόνος του?

-είναι και άλλοι κοντά γνωστοί? είναι κοινός γνωστός?

 

όλα αυτά σε μια συζήτηση, το παιδί τα ακούει σαν κριτήρια κ είναι καλό ο γονέας να τα περιέχει στις φράσεις του προς τον ξένο/ενήλικα.

 

"είναι ο μπαμπάς της αντιγόνης, ήρθε να μας πεί ένα γειά"

"γειά σου μπαμπά της αντιγόνης, φεύγουμε πάμε στην παιδική χαρά"

με χαιρετισμό απο μακριά, για να δείξει ότι χαιρετάμε απο μακριά...

και στροφή προς την άλλη κατεύθυνση.

 

Ήδη είναι μια στην πράξη καθοδήγησης, για το ότι δεν χρειάζεται να πλησιάσουμε κάποιον για να τον χαιρετισουμε, αλλά και μπορούμε να του πούμε ότι φεύγουμε, αν δεν θέλουμε να μιλήσουμε περισσότερο μαζί του.

 

όσον αφορά το προσοχή στους ξένους,

εγώ δεν συμφωνώ με την φράση καθαυτή,

υπάρχει βέβαια το stranger danger βιβλίο

αλλά γενικώς οι ειδικοί συστήνουν να μην φτιάχνουμε κανόνες συγκεκριμένους (εκτός απο το προσωπικές ζώνες κ τι κρύβει το μαγιό),

γιατί μπορεί μια μελλοντική κατάσταση να μην είναι όπως την περιγράφουμε με αποτέλεσμα το παιδί να μην μπορεί να την αναγνωρίσει.

 

πχ ο αστυνομικός, ή άλλο άτομο ακόμα κ στην οικογένεια, που να είναι και οικείο, δεν είναι πάντα έμπιστο άτομο, (θα ξέρετε τα ποσοστά κακοποιησης ότι κατά κόρον αφορά άτομα που ξέρουν τα παιδιά)!!!ενώ απο τους παιδόφιλους ή κακοποιούς είναι γνωστό ότι εύκολα λές ότι είσαι αστυνομικός κ θα σε ακολουθήσει το κάθε παιδί.

 

Όμως σε ηλικία των 2, δεν είναι ακόμα εφικτό να κάνεις μεγάλη ανάλυση,.. κ να πείς "τι θα κάνεις όταν έρθει κάποιος να σου πεί να έρθει μαζί σου, ακόμα κ αστυνομικός να λέει ότι είναι?!"

Σε παιδί 3 ετών κ πάνω λές "θα του πείς πρώτα να πάρει τηλέφωνο για να μιλήσεις στο τηλέφωνο είτε με τη μαμά, είτε με το μπαμπά, είτε με θεία, και μόνο αν σου πούν ότι είναι εντάξει τότε θα πάς"

Συμφωνείς επίσης για το ποιό άλλο άτομο που δεν είναι στην οικογένεια, είναι έμπιστο: μπορεί να είναι κάποια γειτόνισσα που ξέρετε χρόνια, κτλ.

 

Δεν φτάνει δηλαδή με τίποτα των ποτών, αλλά κ δεν βοηθάει τα παιδιά η απλή φράση "δεν μιλάμε με τους ξένους". Γενικεύει δηλαδή πολύ χωρίς να δείχνει λύσεις.

Οπότε, γιατί να την πείς σε ένα παιδί 2 ετών όταν δεν μπορείς κ να εξηγήσεις γιατί? Πολύ εύκολα κάποιος μπορεί να το ξεγελάσει, ότι κ να του έχεις πεί.

 

Πιο καλό είναι να το εκπαιδεύεις, πάντα με ερωτήσεις "θέλεις?"

ή δεν θέλεις, ?

 

αλλά και απλές στιγμές στην παιδική χαρά με το να τις διαχωρίζεις σε διαβαθμίσεις έτσι ώστε κ το παιδί να μπορεί να αναγνωρίζει διαβαθμίσεις,

της μικρής δυσφορίας, με την μεγάλη δυσφορία κ τι κάνουμε τότε.

 

πχ παράδειγμα

 

αγκαλιά.

 

έρχεται ένα παιδί κ αγκαλιάζει.

 

1) αγκαλιάζει πολύ προσεκτικά κ απαλά κ αφήνει. γονιός: "α ήθελε να σε αγκαλιάσει ε?..ωωω... εντάξει μάλλον θέλει να παίξει μαζί σου ε!"

 

2) αγκαλιάζει αλλά δεν αφήνει. γονιός:"ήρθε να σε αγκαλιάσει ε? αλλά δεν θέλεις άλλο? η..... δεν θέλει άλλο αγκαλιά, ευχαριστούμε για την ωραία αγκαλιά αλλά ...." και χωρίζει αν χρειαστεί.

 

3) αγκαλιάζει σφιχτά κ το παιδί σας δείχνει απευθείας δυσφορία

γονιός αποφασιστικά :"δεν θέλει αγκαλιά η .....! " και χωρίζει τα παιδιά προφανώς απευθείας! προτείνει στο άλλο παιδί "απαλά κάνε .ωωωω ... αν θέλεις να παίξετε ε?" γιατί έτσι θα μάθει και το δικό σας παιδί εκείνη τη στιγμή, τι θα ήταν το αποδεκτό!!! (πρωτίστως για αυτό το κάνετε, και μετά κ για να το ακούσει το άλλο παιδί)

 

Καμία διαφορά, δεν έχει το πιο πάνω, απο τις αντιδράσεις των γονιών με τους ενήλικες. Πρέπει οι αντιδράσεις του γονέα να έχουν διαβάθμιση, και να δείχνουν πάντα τι θα ήταν το σωστό, μιλώντας στον άλλο άνθρωπο, κ όχι στο παιδί εάν είναι μικρό.

 

Δηλαδή αν παει ο ενηλικας να κανει κατι που δεν θελουμε, του λέμε

 

"η...δεν θέλει πολλά τσιμπήματα στα μάγουλα, να! μπορείτε να της στείλετε φιλάκι απο μακριά, φυσητό, και να έρθει να πετάξει στο μάγουλο μόνο του!"

 

κ δείχνουμε έτσι στο παιδί τι είναι οκ , αλλά οριοθετούμε κ τον ενήλικα.

 

αν ένας άλλος ενήλικας θέλει να πάει βολτα το παιδί μας κ εμείς δεν θελουμε αλλα το παιδί μας θέλει,

λέμε

 

"..α ναι ωραία θα είναι μια βόλτα. Ίσως μια άλλη μέρα όμως γιατί η μαρία δεν μπορεί να πάει βόλτα χωρίς την μαμά, τα παιδιά πάντα έρχονται μαζί με την μαμά τους ή το μπαμπά τους! Δεν πάνε κάπου μόνα τους!"

 

(δεν λέμε καν την λέξη ξένος, αλλά λέμε "μόνα τους" για να ενισχύσουμε στο παιδί την έννοια ότι ,

μόνο του = χωρίς την μαμά /μπαμπά

είναι πιο εύκολο να καταλάβει αυτή την έννοια )

 

σημαίνει ότι είναι "μόνο του", ασχετως αν είναι εκεί ένας ενήλικας....Έτσι σιγά σιγά βλέπουν ότι ο ενήλικας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μαμά ή το μπαμπά σαν σημείο αναφοράς.

Ότι ένας ενήλικας δεν ισούται με τη μαμά ή το μπαμπά.

 

(ελπίζω να είναι κατανοητό έτσι όπως το εννοώ)

...ισχύει το ότι πάντα έχουμε απο κοντά τα παιδιά κ δεν τα αφήνουμε απο τα μάτια μας, όπως είπε η ειδικός...

Το παράδειγμα σε αυτές τις ηλικίες δίνεται στην πράξη,

ίσως αυτό δεν το εξηγησε επαρκώς....

 

και κατά τα άλλα, αυτά που γράφει το άρθρο...

δύναμη της φωνής μας κτλ.

 

 

όσον αφορά μια περίπτωση που περιγράφηκε νωρίτερα όπου έρχεται κύριος στο κατάστημα, κ ο γονέας έχει το ένστικτο ότι ΔΕΝ θέλει αυτός ο άνθρωπος να αγγίζει το παιδί του, αλλά παρόλα αυτά τον αφήνει,

 

θα έλεγα ότι είναι ίσως το χειρότερο παράδειγμα που μπορούμε να δείξουμε γιατί

το παιδί

1) αποκλείεται να μην βλέπει αισθάνεται το ένστικτο του γονέα που είναι κάποια δυσφορία για αυτή τη κατάσταση

2) περνάει το μύνημα ότι πρέπει να αδιαφορήσουμε για αυτή την δυσφορία κ να δεχτούμε κάτι που δεν θέλουμε.....

 

Πελάτης ξεπελάτης, ξεκάθαρα όρια σύμφωνα με το ένστικτό σας !!!!!!!

κανείς δεν μπορεί να έχει προτεραιότητα απέναντι σε αυτό το ένστικτο.

 

λένε ότι σε 4 δευτερόλεπτα, έχουμε ήδη ένστικτο για το απέναντι μας άτομο, τόσο έξυπνος είναι ο εγκέφαλός μας!....

[Μαρια Στυλιανακη]

προσωπικά εφόσον είμαι δίπλα, κ βλέπω ότι οι ξένοι φέρονται με τα κριτήρια που έχω θέσει εγώ

(είναι δηλαδή προσεκτικοί, δεν κάνουν κατι που δεν αρέσει στο παιδί, πχ να τσιμπάνε μαγουλα κ τέτοια όταν εγώ δεν το θέλω)

δεν θα εμπόδιζα αυτό το πράγμα. Γιατί άλλωστε.

Αντιθέτως όμως εάν κάποιος παρουσίαζε τέτοια συμπεριφορά, εννοείται ότι θα παρενέβαινα όπως γράφω πιο πάνω.

Απλά κ εύκολα.

 

αν έκλαιγε το παιδί μου μετά απο παρέμβαση, εξαιτίας τσιμπήματος μαγουλων ή κάτι αντίστοιχο, θα του έλεγα

"πάμε πιο πέρα γιατί δεν μου άρεσε που ο ..... τσιμπάει τα μάγουλα ή την κοιλιά"

δηλαδή θα ανέφερα ακριβώς το τι δε μου άρεσε κ τι δεν θεωρώ καλό.

(όχι τον βαθμό οικειότητας ή ότι είναι ξένος!) έτσι ώστε να ξέρει το παιδί τον συγκεκριμένο λόγο.

[μανουλα-ελενη]

ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ ΝΤΟΝ

το προτελευταιο ειναι για μενα και ευχαριστω!!!

μα προσπαθησα να τον σταματησω αλλα σε δευτερολεπτα αυτος μου πηρε τον ελεγχο απο τα χερια

γιαυτο θυμωσα πιο πολυ με τον εαυτο μου

που δεν βρηκα κατι να κανω εκεινη την ωρα

ενω στο παρελθον στον ιδιο εχω πει να μην την αγγιζει γιατι ειναι ευαισθητη και βγαζει σπυρακια μετα απο καιρο εγινε το προσφατο περιστατικο και δεν το περιμενα μετα απο αυτο που του ειχα πει

της μιλησα ομως μετα και της ειπα "δε σου εχω πει οτι φιλακια μας δινει μονο η μαμα και ο μπαμπας ?δεν επρεπε να τον αφησεις να σε φιλησει (να πω την αμαρτια μου της επετρεψα να κλοτσησει οποιον το κανει χωρις να θελει )

αν επαναληφθει φυσικα και θα του τα χωσω αγρια ειμαι προετοιμασμενη τωρα δεν ξανακανω την ιδια πατατα ουτε με αυτον ουτε με κανενα αλλο

της μιλαω ομως συνεχεια για το τι πρεπει να προσεχει και μερικες φορες φοβαμαι οτι η υπερβολη μου ισως εχει τα αντιθετα αποτελεσματα

[maribel]

Εννοείται πως συμφωνώ απόλυτα μα τη Μαρία Στυλιανάκη.Αυτά ακριβώς που γράφεις ακολουθώ στα παιδιά μου και όλα πάνε καλά.Σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μας συμβουλέψεις για τα...αυτονόητα

[fistikaki]

τι γινεται στις περιπτωσεις που το ιδιο το παιδι, τρεχει στους ξενους και ζηταει αγκαλιες, βολτα και παιχνιδια?

 

μου εχει συμβει πολλες φορες πχ, η μικρη να πηγαινει σε μεγαλους ηλικιακα ανθρωπους που καθονται (κυριως ανδρες)και τους λεει "βωωωω" -εδω-, δειχνοντας τα ποδια τους, για να την σηκωσουν και να την παρουν αγκαλια..

 

ή τρεχει σε καποιον ξενο, και αφου την παρει αγκαλια, μου λεει "γειαααααααααααα" για να φυγω!!!!! το ιδιο και στον μπαμπα της αν τυχει να την παει εκεινος βολτα!!!!

 

μπορω να κοψω τον αερα απο καποιον αλλο που πλησιαζει τη μικρη, τι γινεται ομως με την επιθυμια της μικρης να πηγαινει σε ξενους?????

 

να δωσω ενα ακομα παραδειγμα... σε εναν χωρο γεματο με ατομα γνωστα της, πχ γονεις, παππουδες, νονα, αλλα παιδακια φιλους, αν μπει ξαφνικα ενας ενηλικος αντρας, η Μαρια θα παρατησει ολους τους αλλους και θα τρεξει προς αυτον.. να τον πιασει απο το χερι, να ζητησει αγκαλια κλπ..

 

και αυτο συμβαινει στη συντριπτικη πλειοψηφια με αντρες!!!!!

[Ellemphriem]

μα ΑΚΡΙΒΩΣ ετσι ηταν και η δικια μου. Με αντρες περισσοτερο. Προσπαθω να καταλαβω τοσες μερες που διαβαζω εδω τι εκανα ή εκανε και αλλαξε η συμπεριφορα της. Δεν ξερω.....

[fistikaki]

εεεεεεεεεεεεεεεεε θυμησου κοπελια!!!! εδω καιγομαστε!!!!!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

μανουλα-ελενη γειά σου,

 

καταρχήν αυτό που γράφω το εννοώ για μακρόχρονα, δεν είναι η μία φορά δηλαδή!!! αλοίμονο! σε βάθος χρόνου είναι το σημαντικό σορρυ!!! αν σε πανικόβαλα! αμέλησα να το γράψω πιο ξεκάθαρα αυτό, εχει πάντα σημασία να διευκρινίζουμε πως εννοούμε κάτι.

 

οι ηλικίες που βλεπω απο τα τίκερ είναι πιο μεγάλα τα παιδιά σου? εκεί ισχύουν άλλοι κανόνες απο ένα παιδί 2 ετών,...τα γράφει όλα το άρθρο.

 

fistikaki

πραγματικά, δεν θα εμπόδιζα ένα παιδί 2 ετών να μιλήσει κ σε άγνωστους άντρες

(εκτός και αν αυτοί μου προκαλούν άμεσα πολύ άσχημα συναισθήματα/ένστικτο ΦΥΣΙΚΑ!)

αφού είμαι εκεί σε αυτή την φάση της ζωής του και όλοι μα όλοι που το προσέχουν ακολουθούν τους ίδιους κανόνες όπως εγώ (ουτε λεπτό το παιδί μόνο του, σε εξωτερικούς χώρους).

 

Λάβετε υπόψη σας, ότι, λεκτικά, όταν απαγορέψετε ή υπερτονίσετε κάτι σε ένα παιδί, είναι επιβεβαιωμένο , με μαθηματική ακρίβεια,

ότι θα πάει να το κάνει! είτε 2 είτε 3 είτε 4 είτε 5 ετών!!!

αυτό είναι κάτι που ισχύει πάνω απο όλα.

οπότε το ότι λέτε, θα πρέπει να είναι εξαιρετικά μετρημένο, πολύ λιτό, και κυρίως σε βάθος χρόνου.

 

Για αυτό εγώ είμαι της άποψης, ότι το καλύτερο είναι το παράδειγμα της συμπεριφοράς του γονέα προς τους άλλους, και η παράλληλη ενημέρωση του παιδιού το τι κάνει ο γονέας εκείνη τη στιγμή με έμμεσο τρόπο.

 

Αλλιώς, το πιο πιθανό είναι τα παιδιά μην μπορώντας να καταλάβουν γιατί ο γονέας τους απαγορεύει κάτι που θέλουν πραγματικά να κάνουν,

να αισθανθούν μέσα τους "όχι, εγώ θέλω να πάω να του μιλήσω, τι θα μου κάνει δηλαδή"

και πολύ λογικό είναι να το σκεφτούν αυτό, εφόσον δεν έχουν την γνώση του ενήλικα και δεν θα την έχουν για πολύ καιρό ακόμα.

(κάποιο παιδί μπορεί να φοβηθεί, και να μην αντιδράσει έτσι. όμως ο φόβος μπορεί να είναι προσωρινός, ή στα ψέμματα, και την στιγμή που ο γονέας δεν θα είναι εκεί, να το πιάσει το παιδί η περιέργεια...)

 

για αυτό, και το κριτήριο "μην μιλάς στους ξένους" για μένα είναι πολύ παραπλανητικό, καθώς λειτουργεί σε κάποιες περιπτώσεις αντίθετα, κ είναι δύσκολο να προβλέψεις πιό είναι το σημείο που στο παιδί αυτά που του λές θα λειτουργήσουν με τον αντίθετο τρόπο!!!!

 

γιατί δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις στο παιδί ποιός ειναι ο ξένος,

εάν ξένος είναι και ο ψιλικατζής που βλέπουμε κάθε μέρα!!!! (ανεξαρτήτως ηλικίας !!),

 

 

επίσης κάτι άλλο πολύ σημαντικό ,είναι το ζήτημα της εμπιστοσύνης γενικά στους ανθρώπους - και αυτό, είναι πολύ σημαντικό, να μαθαίνουμε απο μικροί να έχουμε κάποιο ένστικτο. Δεν είναι καλό, για μένα, να μαθαίνουμε έναν πάγιο κανόνα ο οποίος μεταφράζεται στο παιδί σαν: "δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν άλλο μόνο εμάς" .. σημαίνει ότι θα πρέπει να ζεί με έναν διαρκή φόβο, καθώς εκ των προτέρων, κανένας άνθρωπος δεν είναι εμπιστοσύνης.

 

Ένας διαρκής φόβος, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ένστικτο, αλλά μπορεί και να μπερδέψει το παιδί αφού κάποια στιγμή θα κληθεί να εμπιστευτεί και κάποιον άγνωστο. Τότε θα έχει μπερδευτεί πλήρως, γιατί θα έχει ξεφύγει απο τον κανόνα.

Δεν μπορεί να υπάρξει μια μαγική φράση ή ένας μαγικός κανόνας που θα προστατέψει ένα παιδί γενικά.

Είναι διαφορετική η εύκολη περιγραφή του τί είναι η προσωπική ζώνη,

απο το να ορίσουμε ποιός άνθρωπος είναι απειλητικός ενδεχομένως ή όχι, με μία φράση.

 

εγώ πάντως δεν θα έλεγα την φράση αυτή, "μην μιλάς σε ξένους" με τί-πο-τα.

είναι σαν να "βουλώνεις" το πολύ ευαίσθητο και ιδιαίτερο ένστικτο που έχουμε για τους ανθρώπους, απο την φύση μας.

 

Θεωρώ ότι αυτό το ένστικτο (μπορεί να το έχω διαβάσει και κάπου δεν θυμάμαι όμως)

λειτουργεί βάση λειτουργιών του εγκεφάλου που προέρχονται απο το πολύ παλιό dna του ανθρώπου που αφορούν τους μηχανισμούς άμυνας,

την ιδιότητα δηλαδή να αναγνωρίζει, στις κινήσεις, στο βλέμμα, στην φωνή, στην αύρα(?) στην διαίσθηση (?)

τις προθέσεις κάποιου.

 

Αυτό το πράγμα, είναι που θεωρώ σωτήριο, είναι αυτός ο μηχανισμός - τον οποίο αν θυμάμαι καλά, δυστυχώς, το λογικό κομμάτι του εγκεφάλου, μπορεί να παραμερίσει, όταν τα λογικά μυνήματα, είναι πιο δυνατά.

(κάθε φράση πάγια, που επαναλαμβάνουμε, δείχνει στο παιδί ότι πρέπει να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή με λογικό τρόπο, αναλυτικό),

αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θα το βοηθήσει πολύ πολύ πιο άμεσα και γρήγορα (κάτι ΠΟΛΥ κρίσιμο!!!!!!) ειναι ο αυτό που περιέγραψα πρίν, ας το ονομάσουμε "μηχανισμός διαίσθησης/ενστίκτου" (κάποιο επιστημονικό όρο θα έχει, άλλο, αλλά δεν θυμάμαι).

 

Για παράδειγμα αυτό συμβαίνει στα παιδιά, όταν είναι κάποιος συγγενής αυτός που κακοποιεί. Το παιδί θεωρεί ότι αφού τον ξέρω, δεν θα μου κάνει κακό (είναι μια σκέψη που έχει να κάνει με το λογικό κομμάτι του εγκεφάλου αυτό που συγκρίνει με μαθηματικό τρόπο?αν δεν κάνω λάθος)

 

ένα παιδί που δεν έχει μάθει σε συγκεκριμένα πράγματα/κανόνες αλλά πολύ περισσότερο, στο να ακούει το πώς αισθάνεται (πάντα ρωτάμε το παιδί όπως γράφει το άρθρο, και σεβόμαστε την δική του βούληση για το αν θελει να προσεγγίσει κάποιον! μαθαίνει το ίδιο έτσι, αργότερα να σέβεται κ να ακούει αυτή την φωνή και να υλοποιεί αυτό ακριβώς που του λέει αυτή η φωνή)..

 

αυτή την φωνή, δεν μπορείτε, ή καλύτερα, δεν χρειάζεται εσείς να την μάθετε στο παιδί σας.....την έχει! ...

 

είναι νομίζω σαν να προσπαθείς να μάθεις σε ένα παιδί, την δίψα. ε την έχει ήδη.

είναι βιολογικός παράγοντας, αυτοσυντήρησης (όπως και τα συναισθήματα!!!)... πρέπει να ψάξω κανένα άρθρο σίγουρα υπάρχει!!!......

 

 

 

(ασχετο - μου στειλαν ένα πμ κ μου είπαν είναι σε κάποια σημεία μπερδεμένο το προηγούμενο πόστ μου, αν ναι, παρακαλώ αναδείξτε μου που μπορεί να έχω μπερδέψει κάτι για να το διορθώσω!!!!!! - καλά θα το βάλω αυτό στην υπογραφή μου )) για μόνιμη παρότρυνση διορθωσης όπου είναι απαραίτητο!!!)