Δεύτερο Παιδί & Προβληματισμοί

[Χαρά-Μαρία]

Η κορη μου ειναι πλεον 17,5 μηνων και εγω...σχεδον 37...

Παντοτε ελεγα οτι θα ηθελα αν εκανα οικογενεια, να κανω 2 παιδια. Ομως

 

1ον οι καιροι ειναι δυσκολοι...μας εκοψαν τοσα χρηματα και εμενα και του συζυγου μου

2ον ειχα δυσκολη εγκυμοσυνη. Οταν γεννησα, ενιωσα μια μεγαλη ανακουφιση, σαν να καταφερα να ανεβω ενα βουνο. Τωρα πια, νιωθω οπως οταν κλεισει ενα κεφαλαιο στη ζωη πχ πτυχιο. Το πηρα, δεν μπορω να αρχισω καινουργιο, δεν αντεχω! Τις εξετασεις, την αγωνια, την τεραστια κοιλια, τα ρουχα εγκυμοσυνης, τις αναγουλες, τη γεννα....

3ον και σημαντικοτερο...οι πρωτοι 6 μηνες....ηταν πολυ δυσκολοι. Η μικρη ειχε αλλεργιες (ακομα εχει), ταλαιπωρηθηκαμε με γιατρους κλπ. Δεν τρωει ακομα καλα, κι ας εχει φτασει 18 σχεδον μηνων. Δεν κοιμαται ακομα το βραδυ, ενω εχω επιστρεψει στην εργασια μου. Δεν εχει βγαλει την πανα. Δεν παει παιδικο, την κραταει προσωρινα ομως η μαμα μου (3 φορες/εβδομαδα, γιατι μενει μακρια, τις υπολοιπες παιρνω αδεια). πώς να μπει στο 24ωρο ενα ακομα μωρακι; Πως τα καταφερνετε οι υπολοιπες βρε θηρια;

 

Ομως ειμαι ηδη 37...μηπως αν περιμενω πολυ δεν τα καταφερω. Δεν θα ηθελα να εχουν και πολυ μεγαλη διαφορα εξαλλου.

 

Καμμια μαμα που να εχει περασει τα ιδια και να εχει καποια συμβουλη; Μηπως τα βλεπω βουνο ενω ειναι απλα;

[mmaria]

εγω νομιζω οτι ολες λιγο πολυ περναμε τα ιδια. και οι προβληματισμοι για το 2ο υπαρχουν συνηθως. αλλά ποιος αρνειται οτι ειναι καλυτερο να εχεις αδερφια? στην παιδικη ηλικια εχεις καποιον να παιζεις μεσα στο σπιτι, οπου κι αν παει η οικογενεια (εκδρομη, διακοπες) τα παιδια εχουν παρεα και δεν προβληματιζουν. στην ενηλικη ζωη οταν οι γονεις μεγαλωσουν υπαρχει παντα ενα στηριγμα για να αντιμετωπισεις δυσκολες καταστασεις.

παντως σιγουρα δεν κανεις 2ο για σενα αλλά για το παιδι σου.

[culte]

Η κορη μου ειναι πλεον 17,5 μηνων και εγω...σχεδον 37...

Παντοτε ελεγα οτι θα ηθελα αν εκανα οικογενεια, να κανω 2 παιδια. Ομως

 

1ον οι καιροι ειναι δυσκολοι...μας εκοψαν τοσα χρηματα και εμενα και του συζυγου μου

2ον ειχα δυσκολη εγκυμοσυνη. Οταν γεννησα, ενιωσα μια μεγαλη ανακουφιση, σαν να καταφερα να ανεβω ενα βουνο. Τωρα πια, νιωθω οπως οταν κλεισει ενα κεφαλαιο στη ζωη πχ πτυχιο. Το πηρα, δεν μπορω να αρχισω καινουργιο, δεν αντεχω! Τις εξετασεις, την αγωνια, την τεραστια κοιλια, τα ρουχα εγκυμοσυνης, τις αναγουλες, τη γεννα....

3ον και σημαντικοτερο...οι πρωτοι 6 μηνες....ηταν πολυ δυσκολοι. Η μικρη ειχε αλλεργιες (ακομα εχει), ταλαιπωρηθηκαμε με γιατρους κλπ. Δεν τρωει ακομα καλα, κι ας εχει φτασει 18 σχεδον μηνων. Δεν κοιμαται ακομα το βραδυ, ενω εχω επιστρεψει στην εργασια μου. Δεν εχει βγαλει την πανα. Δεν παει παιδικο, την κραταει προσωρινα ομως η μαμα μου (3 φορες/εβδομαδα, γιατι μενει μακρια, τις υπολοιπες παιρνω αδεια). πώς να μπει στο 24ωρο ενα ακομα μωρακι; Πως τα καταφερνετε οι υπολοιπες βρε θηρια;

 

Ομως ειμαι ηδη 37...μηπως αν περιμενω πολυ δεν τα καταφερω. Δεν θα ηθελα να εχουν και πολυ μεγαλη διαφορα εξαλλου.

 

Καμμια μαμα που να εχει περασει τα ιδια και να εχει καποια συμβουλη; Μηπως τα βλεπω βουνο ενω ειναι απλα;

 

εγώ δεν τα καταφέρνω και δυστυχώς δεν το αποφασίζω...και έχω κλείσει τα 38 ήδη!

[AFRODITI]

Καλημέρα,

ποτέ δεν είναι απλό. Δεν είναι όταν παίρνεις απόφαση για το πρώτο, πόσο μάλλον για κάθε επόμενο. Δεν θα σου προτείνω λύσεις γιατί κάθε κατάσταση είναι διαφορετική. Αλλά έχοντας αποκτήσει 2 παιδιά με μικρή διαφορά και ταλανιζόμενη από τις ίδιες ανασφάλειες θα σου πω ότι τα πράγματα δεν θα είναι πάντα έτσι. Η κόρη μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, θα βγάλει τις πάνες, θα μιλήσει, θα πάει παιδικό, θα γίνει πιο συνεργάσιμη. Δε λέω, ένα παιδί πάντα σε εκπλήσσει με τις νέες συμπεριφορές του, αλλά τελικά οι λύσεις βρίσκονται. Είτε βρίσκονται μπροστά σου και δεν τις έχεις δει, είτε παιδεύεσαι λίγο και βρίσκεις την άκρη.

Για το τέλος θα σου πω κάτι που τείνει να γίνει moto στο forum. Κανείς δε μετάνιωσε για το παιδί που έφερε στο κόσμο. Εφόσον υπάρχει υγεία (επίτρεψε μου να συμπληρώσω και εργασία στην εποχή που βρισκόμαστε) και το θέλεις πολύ, go for it!

[AZIA]

Θα συμφωνησω με την Αfroditi.... ετσι ειναι πραγματικα, τα παιδια μεγαλωνουν πολυ πιο γρηογορα απ'οτι μας επιτρεπει η ρουτινα μας να αντιλαμβανομαστε... Ολα αυτα θα ανηκουν στο παρελθον καποια στιγμη, η τοοοοοση ταλαιπωρια εννοω γιατι σκεπτομενη απο την αλλη, οτι ενα παιδι θελει παντα την φροντιδα μας, αλλωστε και το "παιδι", δεν βγαινει απο το ρημα "παιδευω" (?), αρα παντα θα παιδευομαστε μαζι τους...

Οποτε φανταζομαι οτι η αναγκη να χαρισουμε ενα αδερφακι στο παιδακι μας με το περασμα των χρονων θα γινεται πιο επιτακτικη...

Το λεω αυτο γιατι κι εγω περασα πο την φαση οτι δεν θα κανω αλλο παιδι, μιας και ταλαιπωρηθηκα πααααααααααααααααααααααρα πολυ για να καταφερω να το φερω στον κοσμο, αλλα σκεφτομαι απο την αλλη την αναγκη της παρουσιας ενος αδερφου/ης στην ζωη του παιδιου μου, οποτε και εχουμε ξεκινησει τις προσπαθειες για 2ο.

 

Εμενα οι δικοι μου προβληματισμοι εχουν να κανουν με τον ψυχολογικο τομεα κυριως και οχι τοσο με τον πρακτικο, δηλ. πως θα ανταπεξλεθω στην καθημερινοτητα και αυτο γιατι εχω μεγαλη βοηθεια απο το περιβαλλον μου.

Σκεφτομαι λοιπον κυριως την εξελιξη της εγκυμοσυνης, να κυλησουν ολα ομαλα, γιατι οπως προανεφερα ειχα μεγαλες περιπετειες και 9 μηνες ακινησιας (αν προσθεσω και το 6μηνο που προηγηθηκε παλι με πληρη κατακλιση και τελικα δεν ευοδοθηκε η εγκυμοσυνη αυτη), δεν ξερω αν εχω του κουραγιο, την ψυχολογια, το ψυχικο σθενος να καταφερω να μεινω παλι ακινητη στο κρεββατι για οοοοοοοοολο το διαστημα της εγκυμοσυνης. Θα τρελλαθω νομιζω. Αυτη ειναι και η μεγαλυτερη μου ανησυχια - αγωνια. Να πανε ολα καλα. Να μην εχω παλι περιπετειες και να καταφερω να χαρω την εγκυμοσυνη μου, κατι που δεν καταφερα στην προηγουμενη.

Και επιπλεον το κλασσικο.... δεν ξερω αν θα μπορεσω να το λατρεψω, οπως λατρευω τον αγγελο μου, την ζωη μου.....

[Χαρά-Μαρία]

Θα συμφωνησω με την Αfroditi.... ετσι ειναι πραγματικα, τα παιδια μεγαλωνουν πολυ πιο γρηογορα απ'οτι μας επιτρεπει η ρουτινα μας να αντιλαμβανομαστε... Ολα αυτα θα ανηκουν στο παρελθον καποια στιγμη, η τοοοοοση ταλαιπωρια εννοω γιατι σκεπτομενη απο την αλλη, οτι ενα παιδι θελει παντα την φροντιδα μας, αλλωστε και το "παιδι", δεν βγαινει απο το ρημα "παιδευω" (?), αρα παντα θα παιδευομαστε μαζι τους...

Οποτε φανταζομαι οτι η αναγκη να χαρισουμε ενα αδερφακι στο παιδακι μας με το περασμα των χρονων θα γινεται πιο επιτακτικη...

Το λεω αυτο γιατι κι εγω περασα πο την φαση οτι δεν θα κανω αλλο παιδι, μιας και ταλαιπωρηθηκα πααααααααααααααααααααααρα πολυ για να καταφερω να το φερω στον κοσμο, αλλα σκεφτομαι απο την αλλη την αναγκη της παρουσιας ενος αδερφου/ης στην ζωη του παιδιου μου, οποτε και εχουμε ξεκινησει τις προσπαθειες για 2ο.

 

Εμενα οι δικοι μου προβληματισμοι εχουν να κανουν με τον ψυχολογικο τομεα κυριως και οχι τοσο με τον πρακτικο, δηλ. πως θα ανταπεξλεθω στην καθημερινοτητα και αυτο γιατι εχω μεγαλη βοηθεια απο το περιβαλλον μου.

Σκεφτομαι λοιπον κυριως την εξελιξη της εγκυμοσυνης, να κυλησουν ολα ομαλα, γιατι οπως προανεφερα ειχα μεγαλες περιπετειες και 9 μηνες ακινησιας (αν προσθεσω και το 6μηνο που προηγηθηκε παλι με πληρη κατακλιση και τελικα δεν ευοδοθηκε η εγκυμοσυνη αυτη), δεν ξερω αν εχω του κουραγιο, την ψυχολογια, το ψυχικο σθενος να καταφερω να μεινω παλι ακινητη στο κρεββατι για οοοοοοοοολο το διαστημα της εγκυμοσυνης. Θα τρελλαθω νομιζω. Αυτη ειναι και η μεγαλυτερη μου ανησυχια - αγωνια. Να πανε ολα καλα. Να μην εχω παλι περιπετειες και να καταφερω να χαρω την εγκυμοσυνη μου, κατι που δεν καταφερα στην προηγουμενη.

Και επιπλεον το κλασσικο.... δεν ξερω αν θα μπορεσω να το λατρεψω, οπως λατρευω τον αγγελο μου, την ζωη μου.....

 

...για το τελευταιο ουτε να το σκεφτεσαι εννοειται θα το αγαπας το ιδιο.

 

Σε καταλαβαινω για την ακινησια. Κι εγω ειχα περιπετειες κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης, αλλα εγω τοτε ειχα και την "πολυτελεια" να μπορω και να παρω μια αδεια και να καθησω. Με ενα παιδι κατω των 3, πώς το κανεις αυτο; Πώς θα καταλαβει και ποιος θα το φροντιζει;

 

Και να τα ξεπερασω αυτα, δεν μπορω να καταλαβω πώς προλαβαινουν οσες εργαζονται. Γυριζω σπιτι 6.30. Μεχρι να κανω ενα μπανιο, παει 7. 9 κοιμαται. Τη μικρη δηλ τη βλεπω 2 ωρες/24ωρο!!!!! Και παραλληλα, κανω δουλειες!! Συνεχιζω μετα τις δουλειες μεχρι τις 11. Τις καθημερινες δουλειες, ετσι; Για τζαμια κλπ εχω γυναικα, ερχεται καθε 15. Ολο το βραδυ ξυπναει τουλαχιστον 2 φορες. Και το πρωι παλι δουλεια. Αν εχω και δευτερο, πώς; πότε;

[AZIA]

...για το τελευταιο ουτε να το σκεφτεσαι εννοειται θα το αγαπας το ιδιο.

 

Σε καταλαβαινω για την ακινησια. Κι εγω ειχα περιπετειες κατα τη διαρκεια της εγκυμοσυνης, αλλα εγω τοτε ειχα και την "πολυτελεια" να μπορω και να παρω μια αδεια και να καθησω. Με ενα παιδι κατω των 3, πώς το κανεις αυτο; Πώς θα καταλαβει και ποιος θα το φροντιζει;

 

Και να τα ξεπερασω αυτα, δεν μπορω να καταλαβω πώς προλαβαινουν οσες εργαζονται. Γυριζω σπιτι 6.30. Μεχρι να κανω ενα μπανιο, παει 7. 9 κοιμαται. Τη μικρη δηλ τη βλεπω 2 ωρες/24ωρο!!!!! Και παραλληλα, κανω δουλειες!! Συνεχιζω μετα τις δουλειες μεχρι τις 11. Τις καθημερινες δουλειες, ετσι; Για τζαμια κλπ εχω γυναικα, ερχεται καθε 15. Ολο το βραδυ ξυπναει τουλαχιστον 2 φορες. Και το πρωι παλι δουλεια. Αν εχω και δευτερο, πώς; πότε;

 

 

Μακαρι να ειναι ετσι, οκ σκεφτομαι πως δεν ειναι δυνατον τοοοοοσες μανουλες με τοοοοοοοοσα παιδακι και να τα αγαπανε το ιδιο κι εγω να ποτελλω εξαιρεση. Μαλλον θα πρεπει να το κανω πρωτα για να το αισθανθω....

 

Κι εγω μια απο τα ιδια με την ακινησια. Κι εγω ειχα παρει αδεια τοτε, τωρα ομως αν μου συμβει παλι το ιδιο? Πως θα τα καταφερω με ενα 2χρονο στο σπιτι? Μαλλον θα ξαναπαω στο πατρικο μου...., τουλαχιστον να μα φροντιζει και τους δυο η μανουλα μου...

 

-------------

 

Τοτε μαλλον θα ηταν καλυτερα να δωσεις λιγο χρονο στον εαυτο σου, στην οικογενεια σου να βρει τις ισορροπιες της με την μικρη αλλα και να απολαυσετε οσες στιγμες μπορειτε περισσοτερο με την κορουλα σας και επειτα να βρεις το κουραγιο για ενα καινουριο μελος στην οικογενεια.

Σιγουρα θελετε τον χρονο σας. Αλλα καλο θα ηταν να μην το αφησεις να σε παρει απο κατω.... Χαρισε ενα αδερφακι στο παιδακι σου...

Να μας αξιωσει δηλ. ο Θεουλης να τα καταφερουμε...

 

Εμενα τωρα ειναι 2 χρονων το παιδι μου, μεχρι να κανω αλλο, τουλαχιστον θα ειναι 3. Οποτε ευελπιστω να εχει μαθει καπως να αυτοεξυπηρετειτε, δηλ. τουαλετα, φαγητο, να πηγαινει επισης στον παιδικο...

[Marigoula]

Εμενα τωρα ειναι 2 χρονων το παιδι μου, μεχρι να κανω αλλο, τουλαχιστον θα ειναι 3. Οποτε ευελπιστω να εχει μαθει καπως να αυτοεξυπηρετειτε, δηλ. τουαλετα, φαγητο, να πηγαινει επισης στον παιδικο...

 

Κι εγώ κάπως ετσι το σκεφτομαι αν και ακόμα δεν το έχουμε παρει απόφαση να ξεκινήσουμε προσπαθειες. Το θέλω πολυ μεν αλλά με πιανει και λίγο πανικός στην ιδέα.

Το κυριότερο που με σταματάει είναι ο οικονομικός παράγοντας και έπειτα σκέφτομαι το πως θα τα βγάλω πέρα με 2 παιδιά. Εδώ με το 1 παιδί και πολλές φορές "τα παίζω"!!!

[Χαρά-Μαρία]

Μακαρι να ειναι ετσι, οκ σκεφτομαι πως δεν ειναι δυνατον τοοοοοσες μανουλες με τοοοοοοοοσα παιδακι και να τα αγαπανε το ιδιο κι εγω να ποτελλω εξαιρεση. Μαλλον θα πρεπει να το κανω πρωτα για να το αισθανθω....

 

Κι εγω μια απο τα ιδια με την ακινησια. Κι εγω ειχα παρει αδεια τοτε, τωρα ομως αν μου συμβει παλι το ιδιο? Πως θα τα καταφερω με ενα 2χρονο στο σπιτι? Μαλλον θα ξαναπαω στο πατρικο μου...., τουλαχιστον να μα φροντιζει και τους δυο η μανουλα μου...

 

-------------

 

Τοτε μαλλον θα ηταν καλυτερα να δωσεις λιγο χρονο στον εαυτο σου, στην οικογενεια σου να βρει τις ισορροπιες της με την μικρη αλλα και να απολαυσετε οσες στιγμες μπορειτε περισσοτερο με την κορουλα σας και επειτα να βρεις το κουραγιο για ενα καινουριο μελος στην οικογενεια.

Σιγουρα θελετε τον χρονο σας. Αλλα καλο θα ηταν να μην το αφησεις να σε παρει απο κατω.... Χαρισε ενα αδερφακι στο παιδακι σου...

Να μας αξιωσει δηλ. ο Θεουλης να τα καταφερουμε...

 

Εμενα τωρα ειναι 2 χρονων το παιδι μου, μεχρι να κανω αλλο, τουλαχιστον θα ειναι 3. Οποτε ευελπιστω να εχει μαθει καπως να αυτοεξυπηρετειτε, δηλ. τουαλετα, φαγητο, να πηγαινει επισης στον παιδικο...

 

Σωστη σε βρισκω...ομως ειναι θεμα ηλικιας. Αν ημουν ακομα 25-30, ετσι θα εκανα σιγουρα. Ομως τωρα φοβαμαι να περασω στα 40 και να προχωρησω για δευτερο. Θελει σκεψη το πραγμα.

Μακαρι να τα καταφερουμε. Σου ευχομαι το καλυτερο.

[AZIA]

Κι εγώ κάπως ετσι το σκεφτομαι αν και ακόμα δεν το έχουμε παρει απόφαση να ξεκινήσουμε προσπαθειες. Το θέλω πολυ μεν αλλά με πιανει και λίγο πανικός στην ιδέα.

Το κυριότερο που με σταματάει είναι ο οικονομικός παράγοντας και έπειτα σκέφτομαι το πως θα τα βγάλω πέρα με 2 παιδιά. Εδώ με το 1 παιδί και πολλές φορές "τα παίζω"!!!

 

Eγω να πω την αληθεια, σκεφτομουν κυριως οτι ΠΡΕΠΕΙ και οχι οτι ΘΕΛΩ. Γιατι αν περιμενα να θελησω και 2ο μαλλον δεν θα γινοταν ποτε.

Κι ετσι "επεισα" τον εαυτο μου να ξεκινησουμε τις προσπαθειες...

Για χαρη του Δημητρακη μου... και μονο....

 

Κοιταξε αν περιμενουμε να ειμαστε super οικονομικα για να κανουμε και αλλο παιδι, πιστεψε με δεν θα ειμαστε ποτε. Απο την αλλη σκεφτομαι οτι οικογενεις με πολλα περισσοτερα παιδια τα καταφερνουν σε ολους τους τομεις, εμεις γιατι να μην τα καταφερουμε?

Οπως ολοι κι εμεις καπως ετσι...(παρηγορια στον αρρωστο :lol:)

 

Σου ευχομαι ολοψυχα να ξεκαθαρισεις μεσα σου και να πραξεις το καλυτερο για την οικογενεια σου....

[mary b+e]

Xαρα-Μαρια ,συμφωνω μαζι σου για το θεμα της ηλικιας αλλα

θα σου πω την δικη μου εμπειρια..

ειμαι 38 χρονων και εχω 2 κοριτσακια-ζουζουνες !!

εχουν διαφορα 11 μηνες!!!

η πρωτη ειναι 20 μηνων και η δευτερη ειναι 9 μηνων!!

δεν το μετανοιωσα στιγμη που και οι 2 εγκυμοσυνες εγιναν τοσο κοντα

βλεπω τα παιδακια μου και λιωνω ...

και για να καταληξω,ειναι και ευκολα και δυσκολα οταν εχεις 2 παιδια σε μικρη ηλικιακη διαφορα αλλα με πολυυυ υπομονη ολα τα καταφερνουμε!

[AZIA]

Σωστη σε βρισκω...ομως ειναι θεμα ηλικιας. Αν ημουν ακομα 25-30, ετσι θα εκανα σιγουρα. Ομως τωρα φοβαμαι να περασω στα 40 και να προχωρησω για δευτερο. Θελει σκεψη το πραγμα.

Μακαρι να τα καταφερουμε. Σου ευχομαι το καλυτερο.

 

Καταρχας σε ευχαριστω για την ευχη σου...

 

Κοιταξε Χαρα μου (ελπιζω να το πετυχα ) κι εγω δεν ανηκω σε αυτην την ηλιακιακη ομαδα, εγω ειμαι 33. Αυτο δεν σημαινει οτι θα καταφερω να μεινω αμεσα εγκυος, δεν ειναι μωρε θεμα ηλικιας μονο. Γνωριζω κοριτσια μικροτερα απο εμενα και εδω στο forum επισης μπορεις να δεις οτι οι νεαροετρες ηλικιες ειναι αυτες που αντιμετωπιζουν κυριως προβληματα.

Για εμενα ειναι θεμα πολλων παραγοντων, μην σου πω και τυχης ...

Οποτε το θεμα ηλικας σε παρακαλω πολυ να μην το σκεφτεσαι καθολου.

Απλα μενει να ξεκαθαρισεις μεσα σου εαν αντεχεις να το κανεις, να το ξαναπερσεις απο την αρχη και πρατεις αναλογα. Δεν σημαινει πως αν αποφασισεις το αντιθετο, αυτο θα σε κανει λιγοτερο καλη μανα για το κοριτσακι σου.

 

Σου ευχομαι κι εγω με την σειρα μου οτι καλυτερο για σενα και την οικογενεια σου κι εσυ γνωριζεις καλυτερα πιο ειναι αυτο .

[Marigoula]

Eγω να πω την αληθεια, σκεφτομουν κυριως οτι ΠΡΕΠΕΙ και οχι οτι ΘΕΛΩ. Γιατι αν περιμενα να θελησω και 2ο μαλλον δεν θα γινοταν ποτε.

Κι ετσι "επεισα" τον εαυτο μου να ξεκινησουμε τις προσπαθειες...

Για χαρη του Δημητρακη μου... και μονο....

 

Κοιταξε αν περιμενουμε να ειμαστε super οικονομικα για να κανουμε και αλλο παιδι, πιστεψε με δεν θα ειμαστε ποτε. Απο την αλλη σκεφτομαι οτι οικογενεις με πολλα περισσοτερα παιδια τα καταφερνουν σε ολους τους τομεις, εμεις γιατι να μην τα καταφερουμε?

Οπως ολοι κι εμεις καπως ετσι...(παρηγορια στον αρρωστο :lol:)

 

Σου ευχομαι ολοψυχα να ξεκαθαρισεις μεσα σου και να πραξεις το καλυτερο για την οικογενεια σου....

 

Σε ευχαριστώ για την ευχή σου...κι εγώ από το "Πρεπει" ξεκίνησα γιατί είμαι 1)ολίγον καλοπερασάκιας και δεν θέλω να πιεστώ πολύ και να τρέχω σαν το Βέγγο 2) δεν θέλω να στερηθω οικονομικά π.χ. τις διακοπές μου ή ένα ταξίδι μια στο τόσο.

Από την άλλη πλευρά όμως εγω είμαι μοναχοπάιδι και δεν θέλω και η κόρη μου να είναι μόνη της κυρίως στην ενηλικη ζωή της χωρίς καποιον πολυ δικό της άνθρωπο να μοιραστεί 5 πράγματα και δεν θέλω εμείς οι γονέις να "πέσουμε καταπάνω της" και να την πνίξουμε από υπερβολική αγαπη. Σίγουρα είναι και η διαφορετική παιδική ηλικία που έχεις μαζί με τα αδέρφια σου.

Θεωρώ ότι σε μια οικογενεια 4 ατόμων τα πράγματα είναι πιο ισορροπημένα από μια οικογένεια των 3. Οπότε εγώ πρεπει σε αυτό να επικεντρωθώ.... εντάξει πέρα από την πλάκα το θέλω, βλέπω μωράκια και συγκινούμαι, απλως φοβάμαι πιο πολυ από πριν γιατι τώρα ξέρω τι προκειται (περίπου) να αντιμετωπίσω ενώ πριν δεν ήξερα (και δεν ρώταγα) :) !!!

[Thaumataki]

Από Μάρτιο-Απρίλιο λέμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες πάλι. Αν κι από τώρα κάνουμε και μερικές φορές ελεύθερα, αλλά όχι συστηματικά!

Το θέλουμε τόσο πολύ και οι 2 μας. Πιστεύω θα μας ολοκληρώσει σαν άτομα, αλλά να 'χει και ο μικρός μια παρέα.

Προβληματισμοί....Ως προς το πώς θα τα καταφέρουμε ψυχοσωματικά με 2 παιδία, εάν θα μπορέσουμε στο μέλλον να ανταπεξέλθουμε σε δυσβάσταχτες υποχρεώσεις, τί θα γίνει ''εάν'' και διάφορες αοριστίες. Εγώ ανησυχώ περισσότερο και με το κόσμο μας και πως κατά κάποιο τρόπο είναι ''καταδικασμένα'' αυτά τα παιδία, εάν κάνουμε παιδιά μόνο και μόνο απο εγωισμό κλπ., αλλά δε βαριέσαι μού περνάει.....

[Ellemphriem]

Περασα και εγω απο την φαση των απλων προβληματισμων για δευτερο. Και μετα απο πολυ σκεψη κατεληξα οτι αμα κανω δευτερο υπαρχουν 2 πιθανοτητες και ειναι και οι 2 ΠΟΛΥ μεγαλες.

 

1ον θα με κλεισουν στο ψυχιατρειο

2ον θα χωρισω

 

Οποτε πλεον δεν προβληματιζομαι. Ειμαι 36 και το κεφαλαιο παιδι εχει κλεισει για μενα. Οπως ειπε μια κοπελα πιο πανω αποφοιτησα......τελος......ουτε μα ουτε μου ουτε ετσι και γιουβετσι.....

[Evang]

ο βασικος προβληματισμος μου ειναι εαν θα καταφερω να φερω εις περας την εγκυμοσυνη,δηλ να γεννησω το παιδι στην ωρα του υγιες..εχω καποια προβληματα..ομως αφου το ψαξαμε πολυ το αποφασισαμε και θα το προσπαθησουμε και ο Θεος βοηθος! Το θελω παρα πολυ, κι εμενα με εχουν προβληματισει πολλα απο αυτα που γραφετε παραπανω αλλα..ΤΟ ΘΕΛΩ!

[Thaumataki]

Περασα και εγω απο την φαση των απλων προβληματισμων για δευτερο. Και μετα απο πολυ σκεψη κατεληξα οτι αμα κανω δευτερο υπαρχουν 2 πιθανοτητες και ειναι και οι 2 ΠΟΛΥ μεγαλες.

 

1ον θα με κλεισουν στο ψυχιατρειο

2ον θα χωρισω

 

Οποτε πλεον δεν προβληματιζομαι. Ειμαι 36 και το κεφαλαιο παιδι εχει κλεισει για μενα. Οπως ειπε μια κοπελα πιο πανω αποφοιτησα......τελος......ουτε μα ουτε μου ουτε ετσι και γιουβετσι.....

Sorry εάν γίνομαι αδιάκριτη, αλλά γιατί τέτοιος αρνητισμός;

[Ellemphriem]

Sorry εάν γίνομαι αδιάκριτη, αλλά γιατί τέτοιος αρνητισμός;

 

Δεν αντεχω κουκλα μου, και αν αντεξω εγω και δεν με κλεισουν μεσα, θα χωρισω.....το πρωτο μας εφερε στην κοψη του ξυραφιου. Τα ζυγισα καλα......και αποφασισα το καλυτερο για ολους μας ειναι ενα.....που ενα δεν ειναι για τον αντρα μου. Εχει και την πρωτη του την κορη......

[AZIA]

είμαι 1)ολίγον καλοπερασάκιας και δεν θέλω να πιεστώ πολύ και να τρέχω σαν το Βέγγο 2) δεν θέλω να στερηθω οικονομικά π.χ. τις διακοπές μου ή ένα ταξίδι μια στο τόσο.

 

βλέπω μωράκια και συγκινούμαι, απλως φοβάμαι πιο πολυ από πριν γιατι τώρα ξέρω τι προκειται (περίπου) να αντιμετωπίσω ενώ πριν δεν ήξερα (και δεν ρώταγα) :) !!!

 

Eτσι ακριβως συμφωνω απολυτα μαζι σου....

 

Αλλα εχοντας ζησει σε οικογενεια 4 μελων, οπου με την αδερφη μου εχουμε 2 χρονια διαφορά, μπορω να σου πω οτι ειναι πραγματικη ευλογια και ευτυχια η υπαρξη αδερφου/ης.

 

Αυτο ειναι που σκεφτομναι αντισταθμιστικα με τα παραπανω και λεω οτι ναι πρεπει να προσπαθησω....

 

Ας ελπισουμε οτι θα τα καταφερουμε...

[AZIA]

Από Μάρτιο-Απρίλιο λέμε να ξεκινήσουμε προσπάθειες πάλι. Αν κι από τώρα κάνουμε και μερικές φορές ελεύθερα, αλλά όχι συστηματικά!

Το θέλουμε τόσο πολύ και οι 2 μας. Πιστεύω θα μας ολοκληρώσει σαν άτομα, αλλά να 'χει και ο μικρός μια παρέα.

Προβληματισμοί....Ως προς το πώς θα τα καταφέρουμε ψυχοσωματικά με 2 παιδία, εάν θα μπορέσουμε στο μέλλον να ανταπεξέλθουμε σε δυσβάσταχτες υποχρεώσεις, τί θα γίνει ''εάν'' και διάφορες αοριστίες. Εγώ ανησυχώ περισσότερο και με το κόσμο μας και πως κατά κάποιο τρόπο είναι ''καταδικασμένα'' αυτά τα παιδία, εάν κάνουμε παιδιά μόνο και μόνο απο εγωισμό κλπ., αλλά δε βαριέσαι μού περνάει.....

 

Με το καλο λοιπόν, εύχομαι οσο το δυνατόν συντομότερα να χαρίσετε ενα αδερφάκι στο παιδάκι σας...

 

Πολυ σημαντικό αυτό που λες για... τον κόσμο μας.

Η αλήθεια είναι οτι το σκέφτομαι κι εγώ, ξέρεις.... σε τι κόσμο θα τα φέρουμε που όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και ελπίδα για αλλαγή δεν καλοφαίνεται... Δεν σκέφτομαι οτι τι κάνω απο εγωισμό, άλλωστε δεν είμαι καθολου εγωίστρια (δεν ξερω κατά πόσο είναι καλό αυτό εννίοτε ), αλλά το μονο που μου δινει κουράγιο, είναι οτι το κάνω για τον γιο μου, για να έχει ένα στήριγμα στην ζωή και για να του προσφέρω οτι αξιώθηκα να ζήσω κι εγώ, από πλευράς οικογενειακής θαλπωρής.

 

Γιατι αισθάνομαι σαν διχασμένη προσωπικοτητα

[SKEK]

Με το καλο λοιπόν, εύχομαι οσο το δυνατόν συντομότερα να χαρίσετε ενα αδερφάκι στο παιδάκι σας...

 

Πολυ σημαντικό αυτό που λες για... τον κόσμο μας.

Η αλήθεια είναι οτι το σκέφτομαι κι εγώ, ξέρεις.... σε τι κόσμο θα τα φέρουμε που όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και ελπίδα για αλλαγή δεν καλοφαίνεται... Δεν σκέφτομαι οτι τι κάνω απο εγωισμό, άλλωστε δεν είμαι καθολου εγωίστρια (δεν ξερω κατά πόσο είναι καλό αυτό εννίοτε ), αλλά το μονο που μου δινει κουράγιο, είναι οτι το κάνω για τον γιο μου, για να έχει ένα στήριγμα στην ζωή και για να του προσφέρω οτι αξιώθηκα να ζήσω κι εγώ, από πλευράς οικογενειακής θαλπωρής.

 

Γιατι αισθάνομαι σαν διχασμένη προσωπικοτητα

 

Και γω έτσι τα σκέφτομαι. Πείθωμαι να αρχίσω προσπάθειες αλλά στην πορεία πετάγονται τα χίλια τόσα και λέω άστο τον άλλο μήνα και οι προσπάθειες περιορίζονται στο να πειστώ να προσπαθήσω. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι η κόρη μου (28 μηνών τώρα) ζητάει κάθε μέρα αδερφάκι και θέλει να πηγαίνουμε σε μίλους μας που έχουν μπεμπέ και εγώ στην κοσμάρα μου.... Σε τι κόσμο θα γεννηθεί και πως θα προφτάνω με 2 παιδιά και μια πολύ απαιτητική δουλειά και που χρόνος για μένα και τώρα που σιγά σιγά βρίσκω τα πόδια μου που να μπλέκω πάλι και άλλα τόσα.................

[AZIA]

και που χρόνος για μένα και τώρα που σιγά σιγά βρίσκω τα πόδια μου που να μπλέκω πάλι και άλλα τόσα.................

 

Πολυ σωστο και αυτο...

Τώρα που κατάφερα και βρήκα τις ισορροπίες μου, πααααααααααλι απ την αρχή????

 

Γι΄αυτό ξαναλέω, αισθάνομαι σαν διχασμένη προσωπικότητα.

Οοοοοοοοοολα αυτα περνουν απο το μυαλό μου και προσπαθώ να με πείσω για το αντίθετο.

[alexele]

"Η ΑΓΑΠΗ ΟΤΑΝ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΕΤΑΙ", έτσι λένε. Εμείς κάνοντας το πρώτο παιδάκι μας θεωρούσαμε αυτονόητο ότι θα το προσπαθήσουμε και για δεύτερο! δε θέλαμε να το καταδικάσουμε να μείνει μόνος του χωρίς παρέα, χωρίς τουλάχιστον να το παλέψουμε!

Κι' εγώ και ο άντρας μου προερχόμαστε από πολύτεκνες οικογένειες και ξέρουμε την αξία που έχουν τα αδέλφια, κυρίως σε δύσκολες καταστάσεις!

Σαφώς οι καιροί είναι δυσκολότεροι από των γονιών μας, που μεγάλωναν 4 & 5 παιδιά, αλλά θεωρώ ότι όπου υπάρχει ένα παιδάκι θα βρεθεί τρόπος να μεγαλώσει και ένα δεύτερο!

[alexele]

.... και όσο για τα κουράγια μας, έχω πείσει τον εαυτό μου ότι θα ζοριστούμε ένα δίχρονο ακόμα, μετά όλα θα μπούνε σε μία σειρά!

[culte]

εμένα το μόνο που με απασχολεί για το δεύτερο είναι ότι θα χάσω τη δουλειά μου (ελεύθερος επαγγελματίας) και άντε να ξαναβρείς τέτοια εποχή......