Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[georgiamami]

 

Θέλω να συμπαρασταθώ σε όλους που έχουν άσχημα βιώματα, σε όσους δεν εισέπραξαν την αγάπη που τους άξιζε ως παιδιά. Και να σας πω αυτό που έλεγα στις αρχές κ στον άντρα μου...Πως κ οι γονείς μας ανθρώπινα πλάσματα είναι, μπορεί να παρουσιάσουν ελαττωματικά χαρακτηριστικά. Πολλές φορές δε φταίνε καν, δεν είναι επιλογή τους να είναι άρρωστοι, σκληροί, άδικοι. Αλλά φταίμε εμείς αν τους αφήσουμε να μας χαλάσουν την πορεία της ζωής μας! Ας είναι αυτοί το παράδειγμα προς αποφυγήν ή προς μίμηση!

 

Χρονια πολλα καταρχην Ειρηνη για την ονομαστικη σου εορτη.

Κρατω και επαναλαμβανω τη τελευταια παραγραφο σου, γιατι πιστευω κι εγω σε αυτο που καταγραφεις.

Αν παψει το κακοποιημενο ατομο να βασανιζει το μυαλο του με ερωτησεις τυπου "Γιατι να συμβαινει αυτο σε μενα?" και καταφερει να αποδεχθει την πραγματικοτητα χωρις να θεωρει τον εαυτο του υπαιτιο για την κατασταση που βιωνει αυτο και οι ανθρωποι που προκαλουν τη δυστυχια γυρω του, και το σημαντικοτερο αν μπορεσουν να συγχωρησουν αυτον ή αυτους που το πληγωνουν (το ατομο), τοτε ...... εχει ξεπερασει το παρελθον και μαλιστα αξιοποιωντας το ωστε να γινει καλυτερος ανθρωπος για οσους μπορει να διδαξει.

[eirini]

Σ'ευχαριστώ για τις ευχές! Και προσυπογράφω τα γραφόμενα σου!

[Vitsi]

Χίλια συγγνώμη για την απουσία που σημείωσα,αλλά όπως θα είδατε ήμουν αποκλεισμένη,ήθελα τόσο πολύ να συμμετάσχω,να πω όσα με έπνιγαν και με πνίγουν...

 

elenik μου,πολύ ευχαρίστως να τη βοηθούσα σε περίπτωση που βοηθούσε και εκείνη τον ίδιο της τον εαυτό,σε περίπτωση που μου έχει σταθεί σαν μάνα και δεν με άφηνε να νιώθω ευάλωτη και μόνη.....

Εκείνη όμως μετά τον χωρισμό της με το πατέρα μου,αφέθηκε,γίναμε εμείς οι κηδεμόνες και εκείνη ένα παιδί,ένα κακομαθημένο παιδί....

 

Κουράστηκα,βαρέθηκα.....

Νιώθω-και λυπάμαι πολύ που θα το πω-πως σ'αυτόν τον άνθρωπο δεν χρωστάω τίποτα,γιατί πολύ απλά δεν πήρα τίποτα....

 

Ο πατέρας μου....Για να μην του γίνομαι βάρος-και ας το αρνείται-,προσπαθεί να συμβιβάσει τα πράγματα,παλεύει να με κάνει να ανεχτώ και να "καταπιώ"συμπεριφορές και καταστάσεις που για τον ίδιο αποτέλεσαν αίτια φυγής και πολλών παραπόνων τα οποία μου τα εξέφρασε πριν λίγες μέρες.

 

Στήριξη από πουθενά.....Σαν παιδί και μένα να μου συμβεί κάτι και να χρειαστώ μια βοήθεια,μια οικονομική βοήθεια,θα μου γυρίσουν τη πλάτη...

Δουλεύω από 17 χρονών ώστε να μην τους επιβαρύνω,για προσωπικά μου έξοδα,απ'τη στιγμή που μεγάλωσα,ποτέ δεν ζήτησα να με καλύψουν.Όλα και πάντα μόνη μου!!!!!

 

Πόση μοναξιά να αντέξω πια;;;;;;Πόσο βάρος να μπορέσω να σηκώσω πια;;;;

 

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,χθες που ήταν η γιορτή της μητέρας,ο πατέρας μου απαίτησε να της πω Χρόνια Πολλά και να τη φιλήσω.....

 

Εγώ πάντως δεν έβλεπα καμιά μητέρα γύρω μου.....

[Melina22]

Γεια σας. θα ηθελα να μοιραστουμε τις αποψεις σας, τις εμπειριες σας, τους προβληματισμους οσων αφορα το θεμα :

Μπορει μια ασχημη παιδικη ηλικα να δημιουργησει προβληματα στην μετεπειτα ζωη ως ενηλικα?

Για να γινω πιο σαφης:

Οταν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε οικογενειακο περιβαλλον οπου υπηρχαν εντονες διαφωνιες, υποτιμηση, προσβολη, κακοποιηση κ.α., ειναι δυνατον να δημιουργησει μια δικη του υγιη οικογενεια?

Εξαρτάται από διάφορους παράγοντες όπως ο βαθμός που συνέβαιναν όλα αυτά, ο χαρακτήρας, η δουλειά με τον εαυτό του. Σίγουρα θα χρειαστεί πολύ μεγαλύτερος κόπος από ένα παιδί που μεγάλωσε πιο "ομαλά".

 

Μπορει να συσχετισει υποσυνειδητα τον συζυγο με τον <<κακο> πατερα ή την συζυγο με την <κακη> μητερα?

 

 

Πολύ εύκολα κ δεν μιλάω για ανθρώπους με σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. Το έχω ακούσει από σοβαρούς ψυχολόγους κ το έχω ζήσει κ στην πράξη. Αν κ επέλεξα κάτι διαφορετικό από τον πατέρα μου, εννοώ σε κάποια σημεία του χαρακτήρα του που ένιωθα ότι με είχαν πληγώσει ως παιδί, στη συνέχεια χωρίς να το θέλω μου έβγαινε μια άμυνα που δεν σχετιζόταν με τον πραγματικό μου σύντροφο μιας κ αυτός δεν ήταν έτσι, αλλά με τον μπαμπά μου. Ευτυχώς το κατάλαβα μόνη μου κ το σταμάτησα.

 

Απλά είναι δύσκολο πολλές φορές ιδίως αν δεν έχει επαφή με τον εαυτό του κάποιος, να το καταλάβει. Η ψυχανάλυση είναι ένας τρόπος να ανακαλύψεις πολλά περισσότερα από αυτα που νομίζεις ότι ξέρεις για σένα αλλά δυστυχώς δεν έχω κάνει.

 

Μπορει να κατηγορει και να επιριχνει ευθυνες αδικα?

 

Οι προβολές στην ψυχολογία είναι αυτό ακριβώς κ είναι κάτι που χωρίς να το συνειδητοποιούμε το κάνουμε όλοι. Όχι μόνο με το σύντροφο αλλά κ με άλλα άτομα. Προβάλλουμε δηλαδή συναισθήματα που έχουμε για άλλους πάνω σε άτομα που δεν έχουν καμία σχέση. Είναι μια στρατηγική προστασίας του εαυτού που χρησιμοποιούμε από πολύ νωρίς από παιδάκια ακόμα.

 

Μπορει, τελος, να οδηγηθει σε προσωπικο διαζυγιο επειδη οι γονεις του εμειναν μαζι αν και η ζωη τους ηταν αθλια?

 

Μπορεί να οδηγηθεί σε διαζύγιο αν δεν γιατρέψει τις πληγές του ώστε να αντιμετωπίζει αντικειμενικά τον εαυτό του κ τον σύντροφό του κ όχι με βάση τα βιώματα που είχε ως παιδί.

[georgiamami]

Melina, ευχαριστω που καταθεσες την αποψη σου. Θα συμφωνησω κι εγω πως απαιτειται πολλη δουλεια με τον εαυτο μας για να αποδεχθουμε την πραγματικοτητα και να ξεπερασουμε τα εμποδια που προβαλλονται.

Θα συμπληρωσω πως καθοριστικο ρολο παιζει η αποφαση μας για τον δρομο που θα ακολουθησουμε. Το δρομο του θυματος ή το δρομο του νικητη. Δε θα τον χαρακτηρισω θυτη οπως ισως θα περιμενατε γιατι εδω ο ρολος του νικητη χαρακτηριζεται απο μια νικη απεναντι στα εμποδια που παρουσιασθηκαν στη ζωη του. Και ως νικητης θα χρησιμοποιησει την εμπειρια του ως οπλο για τις επομενες μαχες. Ετσι πρεπει να αντιμετωπιζουμε τις δυσκολιες. Σαν μαχες που ΠΡΕΠΕΙ να βγουμε νικητες.

[PEPI1979]

. Αν κ επέλεξα κάτι διαφορετικό από τον πατέρα μου, εννοώ σε κάποια σημεία του χαρακτήρα του που ένιωθα ότι με είχαν πληγώσει ως παιδί, στη συνέχεια χωρίς να το θέλω μου έβγαινε μια άμυνα που δεν σχετιζόταν με τον πραγματικό μου σύντροφο μιας κ αυτός δεν ήταν έτσι, αλλά με τον μπαμπά μου. Ευτυχώς το κατάλαβα μόνη μου κ το σταμάτησα.

 

Απλά είναι δύσκολο πολλές φορές ιδίως αν δεν έχει επαφή με τον εαυτό του κάποιος, να το καταλάβει. Η ψυχανάλυση είναι ένας τρόπος να ανακαλύψεις πολλά περισσότερα από αυτα που νομίζεις ότι ξέρεις για σένα αλλά δυστυχώς δεν έχω κάνει.

 

 

 

Οι προβολές στην ψυχολογία είναι αυτό ακριβώς κ είναι κάτι που χωρίς να το συνειδητοποιούμε το κάνουμε όλοι. Όχι μόνο με το σύντροφο αλλά κ με άλλα άτομα. Προβάλλουμε δηλαδή συναισθήματα που έχουμε για άλλους πάνω σε άτομα που δεν έχουν καμία σχέση. Είναι μια στρατηγική προστασίας του εαυτού που χρησιμοποιούμε από πολύ νωρίς από παιδάκια ακόμα.

 

 

 

Μπορεί να οδηγηθεί σε διαζύγιο αν δεν γιατρέψει τις πληγές του ώστε να αντιμετωπίζει αντικειμενικά τον εαυτό του κ τον σύντροφό του κ όχι με βάση τα βιώματα που είχε ως παιδί.

 

Πόσο δίκιο βρίσκω σε αυτα που λες !!

Τα ίδια κάνω και εγω , αδικώ τον άντρα μου πολλές φορες γιατί πέφτω σε ανόητες συγκρίσεις που βρίσκονται στις φοβίες μου .

[Melina22]

Πόσο δίκιο βρίσκω σε αυτα που λες !!

Τα ίδια κάνω και εγω , αδικώ τον άντρα μου πολλές φορες γιατί πέφτω σε ανόητες συγκρίσεις που βρίσκονται στις φοβίες μου .

 

Δεν είναι απίστευτο; Εγώ μέχρι να το καταλάβω τον αδικούσα πολύ τον καημένο ακριβώς λόγω φόβου όπως λες κ ταυτόχρονα θυμού που υπήρχε μέσα μου. Τώρα το συζητάμε κ κάνουμε πλάκα.

 

Κ εσύ αφού το αντιλαμβάνεσαι είναι το πιο σημαντικό για να προσπαθήσεις να μην συμβαίνει. Το δύσκολο είναι όταν δεν το συνειδητοποιεί κάποιος ότι γίνεται. Μπορεί να διαιωνίζεται μια άσχημη κατάσταση κ να νομίζει ότι φταίνε άλλα πράγματα άσχετα με την πραγματική αιτία. Σε αυτήν την περίπτωση για να έρθω σε αυτό που λες georgiamami, αυτός ο κάποιος δεν βλέπει την "μάχη" κ τον αληθινό "εχθρό" ώστε να τα πολεμήσει. Παλεύει στα τυφλά. Έτσι τα προβλήματα μένουν άλυτα. Δεν είναι πολύ κρίμα για μια σχέση αυτό; Όταν ξέρεις τι σου γίνεται, ναι τότε έχεις την επιλογή κ την δύναμη να αποφασίσεις αν θες να είσαι νικητής ή όχι.

 

Πάντως εμένα με "θεράπευσε" κατά κάποιο τρόπο, αυτό που έγινε με τον άντρα μου, απ' την πληγή που είχα ως παιδί. Το ότι δηλαδή ο άντρας μου δεν ήταν σαν τον πατέρα μου στο συγκεκριμένο ζήτημα, πράγμα το οποίο άρχισε να φαίνεται με τον καιρό, μου έφερε λύτρωση κ ένιωσα σαν να παίρνω πίσω ένα κομμάτι του "μπαμπά" που είχα ανάγκη στα παιδικά μου χρόνια. Έτσι έφτασα κ στην συγχώρεση που όπως λες είναι πολύ σημαντική. Κ ήρθα πολύ πιο κοντά με τον μπαμπά μου αφού το αγκάθι που υπήρχε έφυγε.

 

Πιστεύω πλέον μετά από τις σπουδές μου (που εμπεριέχουν παιδική ψυχολογία) κ μετά από διάβασμα κ άλλων βιβλίων ψυχολογίας για ενήλικες ότι όποιος υποστηρίζει ότι δεν επηρεάζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η σχέση του ή ο γάμος του απ' την οικογένεια που είχε μικρός, απλά έχει άγνοια.

[PEPI1979]

Δεν είναι απίστευτο; Εγώ μέχρι να το καταλάβω τον αδικούσα πολύ τον καημένο ακριβώς λόγω φόβου όπως λες κ ταυτόχρονα θυμού που υπήρχε μέσα μου. Τώρα το συζητάμε κ κάνουμε πλάκα.

 

 

Πιστεύω πλέον μετά από τις σπουδές μου (που εμπεριέχουν παιδική ψυχολογία) κ μετά από διάβασμα κ άλλων βιβλίων ψυχολογίας για ενήλικες ότι όποιος υποστηρίζει ότι δεν επηρεάζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η σχέση του ή ο γάμος του απ' την οικογένεια που είχε μικρός, απλά έχει άγνοια.

Εγω δεν ήθελα ποτε να λύσω αυτό το θέμα με τον πατερα μου γιατι δεν ειχα ποτε σχεση μαζί του . Αλλα πολλές φορες έχω την φοβία μην μου συμβεί το ίδιο και επίσης δεν ξερω πως είναι η σχέση πατερα -παιδιού και αδικώ τον άντρα μου .

Ομως δεν το έχω ξεκαθαρίσει μεσα μου . Θα ήθελα να μου προτείνεις ένα βιβλιο ...

[melina_m]

θεωρώ ότι όταν γίνεσαι γονιός και μεγαλώνεις το παιδί σου καταλαβαίνεις πόσο δύσκολος είναι ο ρόλος του γονιού και πως δεν γίνεται να τα ξέρεις όλα και πως οι γονείς μας ήταν και αυτοί άνθρωποι με ελατώματα που όμως προσπαθούσαν για την οικογένεια τους.

και έτσι μπορείς και συγχωρείς πιο εύκολα , κατανοείς πιο εύκολα και εκτιμάς τα όσα πήρες από αυτούς τους ανθρώπους.

[Melina22]

Εγω δεν ήθελα ποτε να λύσω αυτό το θέμα με τον πατερα μου γιατι δεν ειχα ποτε σχεση μαζί του . Αλλα πολλές φορες έχω την φοβία μην μου συμβεί το ίδιο και επίσης δεν ξερω πως είναι η σχέση πατερα -παιδιού και αδικώ τον άντρα μου .

Ομως δεν το έχω ξεκαθαρίσει μεσα μου . Θα ήθελα να μου προτείνεις ένα βιβλιο ...

 

Τι ακριβώς εννοείς έχεις την φοβία μήπως σου συμβεί το ίδιο; Είναι δύσκολο να σου προτείνω ένα βιβλίο γιατί ίσως να μην καλυφθείς, δεν σε ξέρω κ καθόλου κ ίσως πέσω έξω. Θα σου προτείνω παρόλα αυτά κ ελπίζω να σου αρέσει...

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

« ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ»

Alice Miller ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΟΕΣ

……. Η ζωή του καθενός είναι γεμάτη από ψευδαισθήσεις, ίσως επειδή η αλήθεια συχνά μας φαίνεται αβάσταχτη. Κι όμως, η αλήθεια είναι τόσο αναγκαία, που η άγνοιά της έχει υψηλό κόστος, το οποίο μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή σοβαρών ασθενειών. Χρειάζεται λοιπόν να προσπαθήσουμε, ακολουθώντας μια μακροχρόνια διαδικασία, να ανακαλύψουμε τη δική μας προσωπική αλήθεια, μια αλήθεια που μπορεί να μας προκαλέσει πόνο πριν μας προσφέρει μια νέα αίσθηση ελευθερίας. Αν, αντίθετα, επιλέξουμε να αρκεστούμε σε μια διανοητική γνώση, θα παραμείνουμε στη σφαίρα των ψευδαισθήσεων και της εξαπάτησης του εαυτού μας.

 

Δεν μπορούμε να σβήσουμε τις ζημιές που έγιναν μέσα μας κατά την παιδική μας ηλικία, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε στο παραμικρό το παρελθόν μας. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε και να αναδιοργανώσουμε τον εαυτό μας και έτσι να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας ενότητα, αν αποφασίσουμε να κοιτάξουμε από πολύ κοντά και να συνειδητοποιήσουμε τη γνώση που έχουμε αποθηκεύσει στο σώμα μας για αυτά που έγιναν στο παρελθόν.

 

Αυτός ο δρόμος σίγουρα δεν είναι εύκολος, σε πολλές περιπτώσεις όμως είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε επιτέλους να αφήσουμε πίσω μας την αόρατη και απάνθρωπη φυλακή της παιδικής μας ηλικίας.

 

Μόνο έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε τον εαυτό μας από το ανίδεο θύμα που ήταν στο παρελθόν σε υπεύθυνο άτομο, που γνωρίζει τη δική του ιστορία και μπορεί να ζήσει μαζί της.

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική τους ιστορία και έτσι δεν συνειδητοποιούν ότι, στην ουσία, η ιστορία τους τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν. Συνεχίζουν να ζουν μέσα στην απωθημένη και ανεπίλυτη κατάσταση που παγιώθηκε στην παιδική τους ηλικία. Δεν συνειδητοποιούν ότι φοβούνται και αποφεύγουν κινδύνους οι οποίοι, παρʼ όλο που κάποτε ήταν πραγματικοί, εδώ και πολύ καιρό έχουν πάψει να είναι. Καθοδηγούνται από ασυνείδητες αναμνήσεις και απωθημένα συναισθήματα και ανάγκες, τα οποία, όσο παραμένουν ασυνείδητα και αξεδιάλυτα, συχνά καθορίζουν, με σχεδόν διαστροφικό τρόπο, καθετί που κάνουν ή δεν κάνουν…….

[ζώπυρον]

Θα σου προτείνω παρόλα αυτά κ ελπίζω να σου αρέσει...

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

« ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ»

Alice Miller ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΟΕΣ

 

...Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική τους ιστορία και έτσι δεν συνειδητοποιούν ότι, στην ουσία, η ιστορία τους τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν. Συνεχίζουν να ζουν μέσα στην απωθημένη και ανεπίλυτη κατάσταση που παγιώθηκε στην παιδική τους ηλικία. Δεν συνειδητοποιούν ότι φοβούνται και αποφεύγουν κινδύνους οι οποίοι, παρʼ όλο που κάποτε ήταν πραγματικοί, εδώ και πολύ καιρό έχουν πάψει να είναι. Καθοδηγούνται από ασυνείδητες αναμνήσεις και απωθημένα συναισθήματα και ανάγκες, τα οποία, όσο παραμένουν ασυνείδητα και αξεδιάλυτα, συχνά καθορίζουν, με σχεδόν διαστροφικό τρόπο, καθετί που κάνουν ή δεν κάνουν…….

 

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη συζήτηση...

 

Μελίνα, εξαιρετικό το βιβλίο που πρότεινες, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!

[Melina22]

θεωρώ ότι όταν γίνεσαι γονιός και μεγαλώνεις το παιδί σου καταλαβαίνεις πόσο δύσκολος είναι ο ρόλος του γονιού και πως δεν γίνεται να τα ξέρεις όλα και πως οι γονείς μας ήταν και αυτοί άνθρωποι με ελατώματα που όμως προσπαθούσαν για την οικογένεια τους.

και έτσι μπορείς και συγχωρείς πιο εύκολα , κατανοείς πιο εύκολα και εκτιμάς τα όσα πήρες από αυτούς τους ανθρώπους.

 

Συμφωνώ. Πάντα όταν μπαίνεις στην θέση του άλλου βλέπεις με άλλα μάτια κάποια θέματα κ μαλακώνεις την κριτική σου, οπότε το ίδιο θα συμβαίνει φαντάζομαι κ με τον πιο δύσκολο ρόλο, τον γονεϊκό.

[Melina22]

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τη συζήτηση...

 

Μελίνα, εξαιρετικό το βιβλίο που πρότεινες, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!

 

Σ' ευχαριστώ, χαίρομαι πολύ που συμφωνείς!

[PEPI1979]

Τι ακριβώς εννοείς έχεις την φοβία μήπως σου συμβεί το ίδιο; Είναι δύσκολο να σου προτείνω ένα βιβλίο γιατί ίσως να μην καλυφθείς, δεν σε ξέρω κ καθόλου κ ίσως πέσω έξω. Θα σου προτείνω παρόλα αυτά κ ελπίζω να σου αρέσει...

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

« ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ»

Alice Miller ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΟΕΣ

…….

Δεν μπορούμε να σβήσουμε τις ζημιές που έγιναν μέσα μας κατά την παιδική μας ηλικία, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε στο παραμικρό το παρελθόν μας. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε και να αναδιοργανώσουμε τον εαυτό μας και έτσι να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας ενότητα, αν αποφασίσουμε να κοιτάξουμε από πολύ κοντά και να συνειδητοποιήσουμε τη γνώση που έχουμε αποθηκεύσει στο σώμα μας για αυτά που έγιναν στο παρελθόν.

 

Αυτός ο δρόμος σίγουρα δεν είναι εύκολος, σε πολλές περιπτώσεις όμως είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε επιτέλους να αφήσουμε πίσω μας την αόρατη και απάνθρωπη φυλακή της παιδικής μας ηλικίας.

 

Μόνο έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε τον εαυτό μας από το ανίδεο θύμα που ήταν στο παρελθόν σε υπεύθυνο άτομο, που γνωρίζει τη δική του ιστορία και μπορεί να ζήσει μαζί της.

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική τους ιστορία και έτσι δεν συνειδητοποιούν ότι, στην ουσία, η ιστορία τους τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν. Συνεχίζουν να ζουν μέσα στην απωθημένη και ανεπίλυτη κατάσταση που παγιώθηκε στην παιδική τους ηλικία. Δεν συνειδητοποιούν ότι φοβούνται και αποφεύγουν κινδύνους οι οποίοι, παρʼ όλο που κάποτε ήταν πραγματικοί, εδώ και πολύ καιρό έχουν πάψει να είναι. Καθοδηγούνται από ασυνείδητες αναμνήσεις και απωθημένα συναισθήματα και ανάγκες, τα οποία, όσο παραμένουν ασυνείδητα και αξεδιάλυτα, συχνά καθορίζουν, με σχεδόν διαστροφικό τρόπο, καθετί που κάνουν ή δεν κάνουν…….

Σε ευχαριστω , θα ψαξω να το βρω στο ιντερνετ. μεγάλωσα σε μια πολύ υγιη οικογενεια με μαμα,γιαγια, παππού απλά επσιδή οι γονείς μου χώρισαν και η μητερα μου περασε δύσκολα είχα πάντα προς το πατρικό πρότυπο μια ας πούμε επιφύλαξη ...και αν και το χωρίζω δεν λέγεται απλα εγώ φοβάμαι και το λέω εύκολα ...

[georgiamami]

Πάντως εμένα με "θεράπευσε" κατά κάποιο τρόπο, αυτό που έγινε με τον άντρα μου, απ' την πληγή που είχα ως παιδί. Το ότι δηλαδή ο άντρας μου δεν ήταν σαν τον πατέρα μου στο συγκεκριμένο ζήτημα, πράγμα το οποίο άρχισε να φαίνεται με τον καιρό, μου έφερε λύτρωση κ ένιωσα σαν να παίρνω πίσω ένα κομμάτι του "μπαμπά" που είχα ανάγκη στα παιδικά μου χρόνια. Έτσι έφτασα κ στην συγχώρεση που όπως λες είναι πολύ σημαντική. Κ ήρθα πολύ πιο κοντά με τον μπαμπά μου αφού το αγκάθι που υπήρχε έφυγε.

 

Πιστεύω πλέον μετά από τις σπουδές μου (που εμπεριέχουν παιδική ψυχολογία) κ μετά από διάβασμα κ άλλων βιβλίων ψυχολογίας για ενήλικες ότι όποιος υποστηρίζει ότι δεν επηρεάζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η σχέση του ή ο γάμος του απ' την οικογένεια που είχε μικρός, απλά έχει άγνοια.

 

Melina, εισαι πολυ τυχερη που "ο αντρας σου δεν ειναι σαν τον πατερα σου" και που "καταφερες να το διακρινεις και να το εκτιμησεις". Επισης εισαι σοφη που αξιοποιησες τις εμπειριες σου και εμπλουτισες τις γνωσεις σου με σχετικες σπουδες καθως και αναγνωση βιβλιων"

Πιστευω πως εσυ εχεις ξεπερασει τα προβληματα του παρελθοντος. Και αν εχει μεινει καποιο, ....εισαι σε καλο δρομο.

 

Θα σου προτείνω παρόλα αυτά κ ελπίζω να σου αρέσει...

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

« ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ»

Alice Miller ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΟΕΣ

 

Αν κρινω απο το αποσπασμα, ειναι εξαιρετικο βιβλιο.

Σε ευχαριστουμε για την προταση.

[my_angel]

Καλησπεα Γιωτα,

Το θεμα που ανοιξες αγγιζει πολλους ανθρωπους μιας και οπως λενε οι ειδικοι, τα παιδικα χρονια ειναι αυτα που σημαδευουν ολους μας, και δεν ειναι λιγοι αυτοι που εχουν οχι και τοσο καλες αναμνησεις..

Τα ερωτηματα που εθεσες προβληματιζουν κι εμενα εδω και πολυ καιρο και ειδικα τωρα που εγινα μανουλα κι εγω και δημιουργησα δικη μου οικογενεια..

Εγω προσωπικα ειμαι παιδι χωρισμενων γονιων. ΟΟι δυο οικογενειες (απο τη μερια του μπαμπα και της μαμας) δεν τα πηγαιναν ποτε και τοσο καλα, ευτυχως ομως κρατουσαν τους τυπους και προσπαθησαν να μην κακολογει ο ενας τον αλλον.

Τον πατερα μου τον εβλεπα μεχρι και τα δεκα μου χρονια τα σαββατοκυριακα και οι σχεσεις μας ηταν αρκετα καλες (τι μπορει να θελει βεβαια ενα παιδι μεχρι τα δεκα του παρα αγαπη φροντιδα παιχνιδι και τα σχετικα...οσο περνανε τα χρονια ομως οι γονεις παιζουν τον βασικοτερο ρολο στη ζωη των παιδιων τους. Φυσικα αυτο ειναι κατι που καταλαβαινεις πολυ αργοτερα..)

Στα δεκα μου χρονια αφου η μητερα μου ειχε μεταναστευσει εδω και 2-3 χρονια με πηρε μαζι της. Τον πατερα μου αρχικα τον ακουγα μονο απο το τηλεφωνο (στα γεννεθλια μου και καμια φορα και στις μεγαλες γιορτες..) Εκανα πως και πως να να ερθει το καλοκαιρι για να τον δω. Οσο περνουσαν τα χρονια το παραπονο μεσα μου ολο και φουντωνε..."..μα ειναι ο πατερας μου..ο ιδιος μου ο πατερας να με παιρνει τηλ μονο στα γεννεθλια μου..μα να μην μπορει να αφιερωσει εστω 10 λεπτα για την κορη του και να γραψει δυο λογια σ'ενα παλιοχαρτο???...." Οσπου ενα καλοκαιρι πριν 3 χρονια περιπου καναμε εναν απεριγραπτο καυγα οπου περιλιπτικα.. με κατηγορησε για τον χωρισμο του με την μητερα μου. και τις ασχημες σχεσεις που ειχανε ... και γενικα λογια πολλα.. που ευχομαι να μην τα ακουσει ποτε κανενα παιδι απο τον πατερα του. Περιττο να σαυ πω πως απο εκεινη τη στιγμη τον διεγραψα απο το μυαλο μου εντελως (εχω αυτη την περιεργη ιδιοτητα να ξεχναω και να αφηνω πισω μου οτι ασχημο εχω ζησει..?..)

Φυσικα ολα αυτα τα χρονια δεν ειχα καμια επαφη μαζι του και επισης οταν εμαθε πως ειμαι εγκυος και παντρευομαι δεν μπηκε καν στον κοπο να σηκωσει το κουλο του (συγνωμη για την εκφραση) και να παρει ενα τηλεεφωνω...

 

Ειναι τωρα κανας χρονος που προσπαθω να καταβω τον εαυτο μου, τη συμπεριφορα μου. τα κομπλεξ που εχω, καποιες πραξεις μου..

Και εντελως συνειδητοποιημενα χωρις να θελω να ριξω το φταιξιμο αλλου..π τα περισσοτερα απο αυτα οφειλονται στην απουσια και την αδιαφορια που εισεπραξα απο αυτον τον ανθρωπο.

Και καταληγω παλι απο κει που ξεκινησα... Τα παιδικα μας χρονια και ειδικοτερα οι γονεις μας μας στιγματιζουν ολη μας τη ζωη..

Κατα καποιον τροπο βεβαια με θεωρω τυχερη.. Γιατι τωρα ξερω ποια μπορει να ειναι τα "λαθη" που κανουν μερικοι γονεις..ξερω ποιες ειναι οι συμπεριφορες που δεν πρεπει να χρησιμοποιουνται στα παιδια..

Και ο πατερας του δικου μου παιδιου, ο αντρας της ζωης μου, ειναι ο καλυτερος ανθρωπος που εχω γνωρισει! Και πιστευω πως οτι και να συναιβεναι μεταξυ μας τα παιδια του δεν θα τα απαρνιοταν ποτε!!

Γιαυτο το βασικοτερο και το πιο σημαντικο ειναι πως καταλαβαινεις πως εχουν τα πραγματα , πως αν και σε πληγωσαν οι δικοι σου με την συμπεριφορα τους εσυ δεν θα το μεταδωσεις και στην δικη σου οικογενεια..

Συνεχισε να ψαχνεις μεσα σου και να 'μαθαινεις' τον εαυτο σου και ετσι πιστευω πως θα κανεις οτι καλυτερο για την οικογενεια σου.

Αυτα απο μενα ..με αγαπη..

[PEPI1979]

Γιαυτο το βασικοτερο και το πιο σημαντικο ειναι πως καταλαβαινεις πως εχουν τα πραγματα , πως αν και σε πληγωσαν οι δικοι σου με την συμπεριφορα τους εσυ δεν θα το μεταδωσεις και στην δικη σου οικογενεια..

Δυστυχώς πολλές φορες κάνουμε άθελα μας αυτό που τόσο θέλουμε να αποφυγουμε....

[georgiamami]

Καλημερα απο μενα!!!

 

QUOTE=my_angel;2022668]Καλησπερα Γιωτα,

Το θεμα που ανοιξες .............................

Αν αναφερεσαι σε μενα (που ανοιξα το θεμα, το ονομα μου ειναι Γεωργια!!! Θελω να σου πω........ οτι διαβαζοντας το μηνυμα σου, ηταν σαν να σε ...ξερω!!!!

Για το λογο αυτο, σου εκοψα μερικα κομματια και τα σχολιαζω.

 

Περιττο να σας πω πως απο εκεινη τη στιγμη τον διεγραψα απο το μυαλο μου εντελως (εχω αυτη την περιεργη ιδιοτητα να ξεχναω και να αφηνω πισω μου οτι ασχημο εχω ζησει..?..) .........................................

 

Επετρεψε μου να σου πω οτι : δεν ξεχνας, απλα "σκεπαζεις" (κοινως κουκουλωνεις), ο,τι ασχημο σου εχει συμβει. Τωρα εχεις αλλα ενδιαφεροντα στη ζωη σου και η σκεψη σου δεν εχει χρονο για επιλυση θεματων του παρελθοντος. Δινεις σημασια στο παρον και το μελλον και αυτο ειναι φυσιολογικο. Θα ρθει ομως καποια στιγμη (παντα ερχεται) που θα νιωσεις την αναγκη να κλεισεις τις εκκρεμοτητες που "κουκουλωσες" ...καποτε. Τοτε, πρεπει να εισαι δυνατη, ετοιμη. Σε αυτο το σημειο σου θυμιζω το αποφθεγμα : Ο,τι δε σε σκοτωνει, σε κανει πιο δυνατη!!!!!! Αυτο να το θυμασαι παντα και να το χρησιμοποιεις υπερ σου!!!!!

Γιαυτο το βασικοτερο και το πιο σημαντικο ειναι πως καταλαβαινεις πως εχουν τα πραγματα , πως αν και σε πληγωσαν οι δικοι σου με την συμπεριφορα τους εσυ δεν θα το μεταδωσεις και στην δικη σου οικογενεια..

Συνεχισε να ψαχνεις μεσα σου και να 'μαθαινεις' τον εαυτο σου και ετσι πιστευω πως θα κανεις οτι καλυτερο για την οικογενεια σου.

Προσεξε καπως σε αυτο γιατι οπως λεει και η PERI1979, συμβαινει να πεφτουμε σε φαυλο κυκλο.

Εχεις ενα δυνατο οπλο στα χερια σου, την εμπειρια απο πρωτο χερι. Αξιοποιησε την εξωτερικευοντας μονο ...αγαπη!!!!!!!

 

Δυστυχώς πολλές φορες κάνουμε άθελα μας αυτό που τόσο θέλουμε να αποφυγουμε....

 

Φαυλος κυκλος!!!!!!! Απο εμας εξαρταται αν θα ξεφυγουμε απο αυτον!!!

[my_angel]

Γεωργιαααα sorry για το το Γιωτα . Ειχα διαβασει το μνμ σου απο χθες αλλα δεν ειχα χρονο να απαντησω και μου κολλησε καπως το Γιωτα

Σκεφτεσαι πολυ σωστα.

 

Εχεις δικιο για το κομματι της "διαγραφης"..Ολα μεταφερονται σε ενα απομακρο μερος του μυαλου αλλα καποιες στιγμες βγαινουν ξανα στην επιφανεια και με πονανε. Συγκινουμε αρκετα γιατι ειναι ενα πολυ ευαισθητο κομματι της ζωης μου που με εχει στεναχωρησει πολυ.

Οπως πολυ σωστα ειπες οτι δεν σε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο.

Και επισης η τελευταια σου φραση ειναι

[my_angel]

(...κολλησε και επρεπε να πατησω καταχωρη χωρις να εχω ολοκληρωσει)

 

Η τελευταια σου φραση οπως ελεγα ειναι πολυ απλη αλλα συγχρονως κρυβει πολυ μεγαλο νοημα.

 

Μπορω να σε ρβτησω ποσο χρονων εισαι?

[melina_m]

«Ο αδύναμος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρέσει. Η συγχώρεση είναι πλεονέκτημα των ισχυρών» λέει ένα ρητό.

Και αυτή ακριβώς η δύναμη της συγχώρεσης όλων όσων μας πλήγωσαν είναι που μας προσφέρει την απόλυτη χαρά της και απόλαυση της ζωής .

Ειναι αυτή η συγχώρεση που μας κάνει να εκτιμούμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και να βλέπουμε ένα μέλλον γεμάτο με αγάπη για τα παιδιά μας.

Είναι η θέληση του να χτίσουμε μια φωλιά γεμάτη με γέλια και με θεμέλια ευλογημένα για να μπούμε μέσα και να κουριάσουμε .

 

Να προσέξουμε κάτι : ότι δεν μπορούμε να "κρατάμε" πράγματα που έγιναν πριν χρόνια και να μας στεναχωρούν, τα παλιά πέρασαν ,τώρα όλα είναι καινούρια.... και είναι όμορφα και είναι στο χέρι μας να τα διατηρήσουμε έτσι για πάντα.

 

οι γονείς μας δεν μπορέσαν να ειναι δίπλα μας οπως θα θέλαμε ...δεν μπόρεσαν γιατί δεν ήξεραν τον τρόπο.... δεν μπόρεσαν γιατί δεν είχαν τα κατάλληλα εφόδια .....γιατί κάπου στην πορεία έχασαν τον "δρόμο" τους,

ειναι άνθρωποι όμως και όπως ολοι κάνουν λάθη και λένε λογια και δεν τα

εννοούν και μας στεναχωρούν χωρίς να το θέλουμε .

 

όπως και εμεις ειμαστε πλεον γονεις και θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας όμως όταν οι καταστάσεις μας "πιέζουν " τότε μπλοκάρουμε και ενώ αγαπάμε πάρα μα πάρα πολύ τα παιδιά μας συχνά τους φωνάζουμε και τα μαλώνουμε παραπάνω απο ότι θα έπρεπε γιατί είμαστε "πιεσμένοι".

ωστόσο μόλις αυτά κλάψουν εμείς κλαίμε το διπλάσιο μέσα μας....

[christiana08]

Μελινα μου,καλα τα ρητα,κατα την γνωμη μου παντα,λιγο ακυρο στην προκειμμενη περιπτωση.

Πως μπορω να χαρακτηρισω (η να χαρακτηριστω??),αδυναμο καποιον οταν εχει κανει εναν τετοιο αγωνα επι χρονια ατελειωτα και τα εχει καταφερει να ορθοποδησει,εστω και αν δεν μπορει να συγχωρεσει???

 

Δεν ξερω εαν σε καποια κοπελα η συγχωρεση εφερε καποιο αποτελεσμα,παντως σε μενα ειχε επιπτωσεις στην οικογενεια μου (τον αντρα μου και τα παιδακια μου).

Γιατι οκ (που οκ δεν ειναι αλλα τελοσπαντων),να κανει κατι σε μενα ο γονιος μου,αλλα οχι το οτι το αφησαμε πισω μας να σημαινει πως μπορεις να κανεις το οτιδηποτε ωστε να πληγωσεις τον αντρα μου και τα παιδια μου.

Να κοψει ΑΜΕΣΩΣ γιατι θα βρει!!!!ΧΘΕΣ!!!!

 

Εγω πιστευω πως μπορει καποιος να συγχωρεσει,οταν βλεπει πραγματικη μεταμελεια,οταν το οποιοδηποτε λαθος δεν γινεται με κακια η δολο και οταν δεν επαναλαμβανεται.

Γιατι υπαρχουν και ορια,στην πολυ τελικη!!!

 

Μελινα μου,sorry για το επιθετικο γραπτο,δεν ειναι για σενα,καταλαβαινεις,αλλοι ειναι οι αποδεκτες .

[my_angel]

θεωρώ ότι όταν γίνεσαι γονιός και μεγαλώνεις το παιδί σου καταλαβαίνεις πόσο δύσκολος είναι ο ρόλος του γονιού και πως δεν γίνεται να τα ξέρεις όλα και πως οι γονείς μας ήταν και αυτοί άνθρωποι με ελατώματα που όμως προσπαθούσαν για την οικογένεια τους.

και έτσι μπορείς και συγχωρείς πιο εύκολα , κατανοείς πιο εύκολα και εκτιμάς τα όσα πήρες από αυτούς τους ανθρώπους.

 

 

Επαγγελμα γονεας......το δυσκολοτερο απ'ολα...Ειναι δυσκολο αλλα συγχρονως και το πιο ωραιο σε ολο τον κοσμο γιατι μεγαλωνεις μια ψυχη που ειναι κομματι του εαυτου σου.

Οι γονεις μας ναι ανθρωποι ειναι κι αυτοι και τα λαθη ειναι ανθρωπινα. Υπαρχουν ομως και ορια!! Και φυσικα δεν συγχωρουνται και δεν ξεχνιουνται τα παντα.. Οταν ενας πατερας η μια μανα κακοποιει, βριζει και κακομεταχειριζεται το ιδιο της το παιδι πρεπει να συγχωρειται?????!!! Αυτα ειναι ασυγχωρητα και τετοιων ειδων συμπεριφορες δεν μπορω να τις θεωρησω καν ανθρωπινες!! Απο τη στιγμη που εγω σαν μανα η ο συζηγος μου σαν πατερας του παιδιου μας εχουμε την λογικη να σκεφτουμε μια σωστη και υγιης ανατροφη που θρλουμε να εχει το παιδι μας χωρις ψυχολογικα και αποθημενα στο μμλλον του...γιατι λοιπον ο καθε πατερας μας η η καθε μητερα μας δεν μπορεσαν να τα σκεφτουν ???!!! Και καταληγω στο συμπερασμα οτι καποιοι ανθρωποι δεν πρεπει να κανουν παιδια!

 

Συγνωμη για τον εντονο τροπο που εγραψα αλλα ειμαι καθετη σε αυτο το τρυφερο κομματι της ζωης οου λεγεται σχεση γονεα-παιδιου.

[my_angel]

Θα ηθελα να προσθεσω πως μπορουμε φυσικα και πρεπει να συγχωρεσουμε εκεινους τους γονεις που εχουν μετανιωσει και εχουν κλαψει, που μας ζητανε να τους συγχωρεσουμε και να κανουμε μια νεα αρχη. Εκεινοι ομως οι γονεις πουσυνεχιζουν να ζουν στην δικη τους ροζ φουσκα νομιζοντας πως τα εκαναν ολα σωστα...λυπαμαι πολυ αλλα ...no forgiveness !.

[my_angel]

Μελινα μου,καλα τα ρητα,κατα την γνωμη μου παντα,λιγο ακυρο στην προκειμμενη περιπτωση.

Πως μπορω να χαρακτηρισω (η να χαρακτηριστω??),αδυναμο καποιον οταν εχει κανει εναν τετοιο αγωνα επι χρονια ατελειωτα και τα εχει καταφερει να ορθοποδησει,εστω και αν δεν μπορει να συγχωρεσει???

 

Δεν ξερω εαν σε καποια κοπελα η συγχωρεση εφερε καποιο αποτελεσμα,παντως σε μενα ειχε επιπτωσεις στην οικογενεια μου (τον αντρα μου και τα παιδακια μου).

Γιατι οκ (που οκ δεν ειναι αλλα τελοσπαντων),να κανει κατι σε μενα ο γονιος μου,αλλα οχι το οτι το αφησαμε πισω μας να σημαινει πως μπορεις να κανεις το οτιδηποτε ωστε να πληγωσεις τον αντρα μου και τα παιδια μου.

Να κοψει ΑΜΕΣΩΣ γιατι θα βρει!!!!ΧΘΕΣ!!!!

 

Εγω πιστευω πως μπορει καποιος να συγχωρεσει,οταν βλεπει πραγματικη μεταμελεια,οταν το οποιοδηποτε λαθος δεν γινεται με κακια η δολο και οταν δεν επαναλαμβανεται.

Γιατι υπαρχουν και ορια,στην πολυ τελικη!!!

 

Μελινα μου,sorry για το επιθετικο γραπτο,δεν ειναι για σενα,καταλαβαινεις,αλλοι ειναι οι αποδεκτες .

 

 

Θα συμφωνησω μαζι σου Χριστιανα μου. Καποιοι ανθρωποι δεν αλλαζουν οτι και να κανεις.