Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[georgiamami]

ολα τα παιδια θελουν μια μητερα ΔΥΝΑΜΗ!!

 

μην βασανιζεσαι με τετοιες σκεψεις κοπελα μου μονο κακο θα σου κανουν η ζωη ειναι ομορφη και πολλη λιγη για τετοια πραγματα!!!!δεν εχουμε χρονο μακους???:)

Σ' ευχαριστω για το χρονο σου και τις συμβουλες σου. Ξερεις, ολα αυτα τα χρονια αντλουσα δυναμη απο τα παιδια μου και καταφερνα να γυρναω την νπλατη στο παρελθον μου. Ελεγα πως εχω αλλαξει σελιδα στη ζωη μου. Τα παιδια μου μεγαλωσαν, (20 & 17 ετων αγορια) τραβουν σχεδον ο καθενας το δικο του δρομο, κι εγω πλεον δεν εχω πηγη αντλησης ενεργειας. Δεν θελω να τους γινομαι βαρος, αλλα τους χρειαζομαι και επειδη δεν μπορουν να νιωσουν τις δικες μου ανασφαλειες απο το παρελθον, δεν μπορουν και να μου δωσουν αυτο που εχω αναγκη. Αποτελεσμα ενας φαυλος κυκλος. Με πιανουν τα ψυχολογικα μου, και ολοι στο σπιτι με <αδειαζουν>. Και στην τελικη μενω μονη με τις αναμνησεις μου να με βασανιζουν.

 

Μια μητερα δυνατη. Ναι, αυτο κανω, αυτο εκανα παντα και ολοι βασιζονται σε μενα. Οταν ομως λυγιζω, τους ειναι αδυνατο να πιστεψουν οτι εχω αδυναμιες. Αρνουνται να το δεχτουν και με κατηγορουν. Νιωθω πολυ ασχημα και αυτοματως θεωρω οτι με χρησιμοποιουν, οτι παιρνουν απο μενα οτι χρειαζονται και μετα μου γυρνουν την πλατη. (Εγω το λαμβανω ετσι)

 

Τις ανασφαλειες μου δυστυχως τις εχω περασει στον μεγαλο γιο μου. Αθελα μου, δεθηκα υπερβολικα, επενδυσα σε εκεινον και τωρα που μου λεει <Ωχ, ρε μανα, παλι σ΄επιασαν τα ψυχολογικα σου?> με τσακιζει.

 

Και ναι, η ζωη ειναι τοσο μικρη που δεν πρεπει να τη σπαταλαμε αλλα οταν δεν μπορεις να δεις καθαρα, δεν βλεπεις.

[georgiamami]

Ελενη_ Κ, σ΄ευχαριστω και σενα για τις συμβουλες σου και σου ευχομαι χρονια πολλα.

 

Τα παιδια μου μεγαλωσαν και ξερω οτι δεν φταινε σε τιποτα. Συνειδητα δεν επιρριπτω ευθυνες σε αυτα ουτε στον συζυγο. Εχω αποδεχτει οτι δεν φταιω ουτε εγω για τους γονεις μου. Το προβλημα εστιαζεται οταν αντιμετωπιζω εγω καποιο καθημερινο προβλημα και δεν εχω τις δυναμεις να το αντιμετωπισω γιατι υποσυνειδητα θυμαμαι τα δικα μου. Και τοτε κανω ανα απο τα δυο πραγματα 1) υψωνω φωνη, ή 2)νιωθω οτι δεν μπορω να τα βγαλω περα και σωπαινω. Ειτε κανω το ενα ή το αλλο δεν βρισκεται καμια λυση και φυσικα γινομαι ρακος. Μηπως τελικα αθελα μου προσπαθω να επιβαλλω την γνωμη μου???

[alan]

θα με δειρετε αν απαντησω σε αυτο :lol: (πολλες, θα ηταν η απαντηση )

 

Ο καταθλιπτικος αν δεν κανω λαθος κανει κακο στον εαυτο του οχι στους αλλους.

Μην βαφτιζουμε τα παντα καταθλιψη και κρυβομαστε πισω απο αυτο.

Δεν ξερω ισως να κανω λαθος αλλα καταθλιπτικο ανθρωπο να βαραει τα παιδια του δεν ξερω αν εχω γνωρισει. Σχιζοφρενη ...ισως

 

 

καλα δεν θα σε δειρουμε κι ολας (εκτος αν προθυμοποιησε οποτε δεν θα το αφησουμε να παει χαμένο :lol:)

αλλα σκεψου το και καπως αλλιως: και ο ναρκομανης κακο στον εαυτο του κανει αλλα .......

Ο καταθλιπτικος γονιος εχει πολλα μειον: δεν μπορει να ασχοληθει με το παιδι του, είναι καταθλιπτικο παραδειγμα, δεν μπορει να χτισει αυτοπεποιθηση στο παιδι του, δεν μπορει να βγαλει συναισθημα με αποτελεσμα και το παιδι να μαθει να μην εκφραζεται, και μην ξεχναμε οτι πολλες καταθλιψεις υπαρχουν μεταξυ αυτων και καποιες που οδηγουν στην παιδοκτονία.

 

Ο σχιζοφρενης είναι αλλη περιπτωση η οποια και παλι εξαρταται απο την περιπτωση, την αγωγη, την επικοινωνια με το περιβαλλον, την οικογενειακη στηριξη, αποδοχη και ενα σωρο σωρο αλλα ....

 

(Περιμενω νεα για το ....ξυλο εεεε!!!!:lol:)

[πιγκουινακι]

τζορτζια μαμι δυι πραγματα θα σου πω εν ταχει γιατι πρεπει να φυγω

1.βρες καινουρια πραγματα να κανεις δεν ειναι υπεκφυγη!ένα καινουριο χομπι ,νεες σπουδες ,μια εθελοντικη εργασια θα σε βηθησουν πολυ να μην εστιαζεις στα προβληματα στο λεω απο προσωπικη πειρα

2 . δεν ξερω σε τι μεγεθους πολη μενεις αλλα τουλαχιστον στην αθηνα υπαρχουν πολλες και οικονομικοτερες μορφες ψυχοθεραπειαςπ.χ ομαδικη που θα σε βοηθησουν αφανταστα.

μη χανεις χρονο!

[georgiamami]

τζορτζια μαμι δυι πραγματα θα σου πω εν ταχει γιατι πρεπει να φυγω

1.βρες καινουρια πραγματα να κανεις δεν ειναι υπεκφυγη!ένα καινουριο χομπι ,νεες σπουδες ,μια εθελοντικη εργασια θα σε βηθησουν πολυ να μην εστιαζεις στα προβληματα στο λεω απο προσωπικη πειρα

2 . δεν ξερω σε τι μεγεθους πολη μενεις αλλα τουλαχιστον στην αθηνα υπαρχουν πολλες και οικονομικοτερες μορφες ψυχοθεραπειας π.χ ομαδικη που θα σε βοηθησουν αφανταστα.

μη χανεις χρονο!

Βιβη μου, παντα αυτο εκανα και κανω.Εργασιοθεραπεια. Ακομα κι αν δεν δουλευω, τα Σ/Κ ασχολουμαι με αλλα δημιουργικα θεματα. Τομεας κατασκευων. Εστιαζω περισσοτερο το τελευταιο διαστημα γιατι εχω εντονη επαφη με την οικογενεια μου (γονεις-αδερφια-πατρικο σπιτι) και βγηκαν στην επιφανεια πολλα θεματα του ψυχικου μου κοσμου που τα ειχα <θαψει>. Και προσπαθω να εντοπισω την τυχον σχετικοτητα τους με την συμπεριφορα μου και την εικονα της οικογενειας που εχω φτιαξει. Και φυσικα να βαλω σε ταξη οτι ακαταστατο υπαρχει στο μυαλο μου, να κλεισω το βιβλιο και να συνεχισω τη ζωη μου με αισιοδοξια και χωρις τυψεις.

Μενω σε επαρχιακη πολη, και την συμμετοχη μου στο φορουμ την εχω δει και καπως σαν ομαδικη ανωνυμη ψυχοθεραπεια.

Σε ευχαριστω ιδιαιτερα.Δεκτη καθε βοηθεια.

[elenik]

Δεν θελω να τους γινομαι βαρος, αλλα τους χρειαζομαι και επειδη δεν μπορουν να νιωσουν τις δικες μου ανασφαλειες απο το παρελθον, δεν μπορουν και να μου δωσουν αυτο που εχω αναγκη. Αποτελεσμα ενας φαυλος κυκλος. Με πιανουν τα ψυχολογικα μου, και ολοι στο σπιτι με <αδειαζουν>. Και στην τελικη μενω μονη με τις αναμνησεις μου να με βασανιζουν.

Μην το κανεις αυτο

Βρες ασχολιες στην ζωη σου, βγες εξω με φιλες κανε πραγματα που οσο ηταν μικρα τα παιδια και κολημενα πανω σου δεν μπορουσες.

Δυστυχως αυτος ειναι ο ρολος της μανας (και σαν αγορομανα προετοιμαζομαι απο τωρα γι αυτο).

Τα παιδια δεν ειναι το δεκανικι μας (ελπιζω να καταλαβαινεις πως το εννοω) . Οταν ερθει η ωρα να φυγουν πρεπει να βρουμε το κουραγιο να τα αφησουμε να παρουν τον δικο τους δρομο. Και εμεις απλα να παρατηρουμε και να ειμαστε διπλα τους οταν εκεινα μας χρειαστουν (αν μας χρειαστουν).

[elenik]

καλα δεν θα σε δειρουμε κι ολας (εκτος αν προθυμοποιησε οποτε δεν θα το αφησουμε να παει χαμένο :lol:)

απαπα καλε τι ειναι τουτη :lol::mrgreen:

 

αλλα σκεψου το και καπως αλλιως: και ο ναρκομανης κακο στον εαυτο του κανει αλλα .......

Ο καταθλιπτικος γονιος εχει πολλα μειον: δεν μπορει να ασχοληθει με το παιδι του, είναι καταθλιπτικο παραδειγμα, δεν μπορει να χτισει αυτοπεποιθηση στο παιδι του, δεν μπορει να βγαλει συναισθημα με αποτελεσμα και το παιδι να μαθει να μην εκφραζεται, και μην ξεχναμε οτι πολλες καταθλιψεις υπαρχουν μεταξυ αυτων και καποιες που οδηγουν στην παιδοκτονία.

Τι να σου πω... ισως να εχεις δικιο.

 

(Περιμενω νεα για το ....ξυλο εεεε!!!!:lol:)

Βρε ουστ :mrgreen::lol:

[agentP]

Μια μητερα δυνατη. Ναι, αυτο κανω, αυτο εκανα παντα και ολοι βασιζονται σε μενα. Οταν ομως λυγιζω, τους ειναι αδυνατο να πιστεψουν οτι εχω αδυναμιες. Αρνουνται να το δεχτουν και με κατηγορουν. Νιωθω πολυ ασχημα και αυτοματως θεωρω οτι με χρησιμοποιουν, οτι παιρνουν απο μενα οτι χρειαζονται και μετα μου γυρνουν την πλατη. (Εγω το λαμβανω ετσι)

Georgiamami, αυτό που περιγράφεις παραπάνω, δηλ. μια μητέρα που στηρίζει όλους στην οικογένεια, αλλά εκείνη δεν παίρνει την κατανόηση και την στήριξη που χρειάζεται, νομίζω ότι είναι το παράπονο αν όχι όλων, πάντως των περισσότερων μαμάδων με μεγάλα παιδιά. Ίσως γι αυτό το θέμα να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία η κακή εμπειρία από τα παιδικά χρόνια.

Πέρα από την τετριμμένη συμβουλή του να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

[georgiamami]

Elenik μου, να χαιρεαι την οικογενεια σου.Καταλαβαινω τι μου λες να κανω και εγω πιστευω οτι τα παιδια δεν ειναι τα δεκανικια μας.Θεωρητικα. Στην πραξη ομως ολοι εχουμε αναγκες απο τους γυρω μας. δεν καναμε οικεγενεια απλα για να συνεχιστει το ανθρωπινο ειδος. Σιγουρα οδηγηθηκαμε εκει γιατι αγαπησαμε και αγαπηθηκαμε, κατ' επεκταση καναμε και τα παιδια για να ολοκληρωσουμε την σχεση μας (αν αυτη ειναι η σωστη λεξη). Αγαπαω τα παιδια μου και τα παντα χαιρομαι για καθε βημα μπροστα που κανουν. Και για καθε λανθασμενο βημα τους, ξερουν οτι θα με βρουν και θα τους στηριξω. Εστιαζω το θεμα στον δικο μου ψυχικο κοσμο τη συγκεκριμενη χρονικη περιοδο. Στη σχεση του χαρακτηρα μου με τα βιωματα και τα απωθημενα των παιδικων χρονων.Στις δικες μου ανασφαλειες και στον τροπο που αντιδρω. Ισως , σας μπερδευω καπως, μα δυστυχως δεν γινεται μεσα εδω να δωσω ολα τα στοιχεια. Κανω οτι μπορω για να ειμαι σαφης. Για οτι δεν ειναι κατανοητο, δυναμαι να απαντησω. Λεγοντας τις αποψεις σας, βρισκω πραγματικα καποιες απαντησεις σας, που μου χτυπουν καμπανακι και λεω <<Ωπα, εδω ειμαστε>>.

[elenik]

Georgiamami, αυτό που περιγράφεις παραπάνω, δηλ. μια μητέρα που στηρίζει όλους στην οικογένεια, αλλά εκείνη δεν παίρνει την κατανόηση και την στήριξη που χρειάζεται, νομίζω ότι είναι το παράπονο αν όχι όλων, πάντως των περισσότερων μαμάδων με μεγάλα παιδιά. Ίσως γι αυτό το θέμα να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία η κακή εμπειρία από τα παιδικά χρόνια.

.

με την Ζεττα εγω, τα λεει καλυτερα

Οποια μανα και να δω οντως αυτο ειναι το παραπονο.

Και ναι ειναι σκληρο να φευγουν και να μενεις πισω αλλα αυτο ειναι το φυσιολογικο. Εχουν την δικη τους ζωη να ζησουν. Κοιτοντας πισω ναι αλλα εστιαζοντας στο εγω πια (οσο κι αν ποναει).

Και τοτε δυστυχως γινεται ο απολογισμος της δικης μας ζωης και του τι εμεις πραγματικα εχουμε σαν ανθρωποι και οχι σαν γονεις πια. Και αν ειναι μονο τα παιδια.....ουπς.

Ωχ Παναγια μου....

[georgiamami]

Λετε βρε παιδια, ολα αυτα που με θλιβουν να οφειλονται σε αλλους λογους?? Κι εγω που τα χρεωνω ολα σε ο,τι εζησα και δεν εζησα η κακομοιρα!!!!! Και αντε οτι εχει σχεση με τα παιδια ΟΚ. Οι αντρες μας?? Λετε να αλλαξουμε τον τιτλο στο θεμα ??

 

Σ'ευχαριστω Ζετα, μου εδειξες και μια αλλη πλευρα που σιγουρα γνωριζα αλλα δεν αξιολογησα οσο επρεπε. Θα την σκεφτω και αυτην.

 

Και σενα elenik, που συμπληρωνεις τη Ζετα. Να ειστε καλα βρε κοριτσια.

 

Νιωθω σαν να εχω στα χερια μου ενα κουβαρι μπερδεμενο και προσπαθω να βρω την ακρη του. Διακρινω πολυ καλο δρομο.

[alcyon]

Αν είναι τα παράπονα που έλεγες στο θέμα του Πάνου.. τότε... αυτά τα βιώνουν .... όοοοολλλλεςςςς

Κάποιες επιλογές στηρίζονται στις εμπειρίες και στις σκέψεις εκείνων των εποχών... κάποια άλλα όχι.

[georgiamami]

Καπου διαβασα το εξης :

<<Αργα ή γρήγορα, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.>>

Πιστευετε πως ισχύει παντα αυτο?

[alcyon]

Παλιότερα δεν το πίστευα. Μα όσο περνά ο καιρός.... το πιστεύω όλο και περισσότερο. Έλεγα, μα καλά, τι φταίω εγώ αν ο άλλος είναι αγροίκος και μου φέρεται άσχημα; Όμως, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση αναθεώρησα (εντελώς με προσωπικά κριτήρια). Και λέω... ναι φταίω εφόσον τον ανέχομαι! Άρα, αν μου φέρονται άσχημα, θωρακίζομαι. Ανοίγομαι περισσότερο όταν μου φαίρονται καλά. Και .... για μάντεψε!! Όταν το εφάρμοσα, ακόμα κι αυτοί που είχαν πρόθεση να με υποτιμήσουν.... με υπολογίζουν (αν όχι ως προσωπικότητα, έστω ως αξιόλογο "αντίπαλο").

 

Αν το δω έτσι... νομίζω πως ισχύει. Αυτά...... εντελώς υποκειμενικά.

[Ellemphriem]

θα με δειρετε αν απαντησω σε αυτο :lol: (πολλες, θα ηταν η απαντηση )

 

Ο καταθλιπτικος αν δεν κανω λαθος κανει κακο στον εαυτο του οχι στους αλλους.

Μην βαφτιζουμε τα παντα καταθλιψη και κρυβομαστε πισω απο αυτο.

Δεν ξερω ισως να κανω λαθος αλλα καταθλιπτικο ανθρωπο να βαραει τα παιδια του δεν ξερω αν εχω γνωρισει. Σχιζοφρενη ...ισως

 

Κανεις ΜΕΓΑ λαθος. Εζησα με μια μανα καταθλιπτικη η οποια πεθανε στα 61 μονη της στο πατωμα και την βρηκα εγω μπλε...... ο ανρθωπος που εχει καταθλιψη ειναι τοσο χαλια που μεταφερει ΟΛΟ αυτο στα παιδια του, και εζησα με αυτο χρονια και υπεφερα. Αν δεν ξερετε καλυτερα να μην μιλατε και να μην ειστε τοσο ΚΡΙΤΙΚΕΣ και σκληρες για πραγματα που ΔΕΝ εχετε ζησει. Αποχωρω........:evil:

[sweet_february]

Κανεις ΜΕΓΑ λαθος. Εζησα με μια μανα καταθλιπτικη η οποια πεθανε στα 61 μονη της στο πατωμα και την βρηκα εγω μπλε...... ο ανρθωπος που εχει καταθλιψη ειναι τοσο χαλια που μεταφερει ΟΛΟ αυτο στα παιδια του, και εζησα με αυτο χρονια και υπεφερα. Αν δεν ξερετε καλυτερα να μην μιλατε και να μην ειστε τοσο ΚΡΙΤΙΚΕΣ και σκληρες για πραγματα που ΔΕΝ εχετε ζησει. Αποχωρω........:evil:

Λυπαμαι πολυ.. Ειλικρινα λυπαμαι αν και δεν μπορω να ερθω ακριβως στη θεση σου και να νιωσω πως αισθανοσουν..

Δεν πιστευω ομως πως το σχολιο της elenik εγινε με σκοπο κριτικης..

Και παλι λυπαμαι για οσα περασες.. Δε βρισκω emoticon που να παιρνει αγκαλια, αλλα στη στελνω γιατι ξερω πως την εχεις αναγκη κι εσυ - οπως κι εγω!

[alan]

Georgiamami, αυτό που περιγράφεις παραπάνω, δηλ. μια μητέρα που στηρίζει όλους στην οικογένεια, αλλά εκείνη δεν παίρνει την κατανόηση και την στήριξη που χρειάζεται, νομίζω ότι είναι το παράπονο αν όχι όλων, πάντως των περισσότερων μαμάδων με μεγάλα παιδιά. Ίσως γι αυτό το θέμα να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία η κακή εμπειρία από τα παιδικά χρόνια.

Πέρα από την τετριμμένη συμβουλή του να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

 

(Ζετα δεν διαφωνω ή συμφωνω μαζί σου απλα διαβασα το δικο σου αποσμασμα που αναφερεται στην Γεωργιομαμα και προσπαθω να το ......φωτήσω αλλιως)

 

 

Να το παρω αλλιώς????

Γιατι ΕΝΑΣ ανθρωπος (επι του προκειμένου η μητέρα) να αναλάβει να στηρίζει ολη την οικογένεια???

1. γιατι αυτός είναι ο ρόλος της ????

(δλδ μανα=δουλα, θυμα, σκλαβα, χαμαλης κλπ????)

2. ποιος ζητησε απο ΕΝΑΝ μονο ανθρωπο να αναλάβει αυτη την ευθύνη??? (το νεογέννητο, ο εφηβος?, ο αντρας της, η οικογενεια, η εργασία της, η κοινωνια κλπ???)

3. ας υποθέσουμε οτι δεν το ζήτησαν ολοι οι παραπάνω. Τοτε??? γιατι να το κανει αυτο???? για να αποδείξη την αξία της???? για να γίνει ιδανική αρα και αποδεκτή???? για να την θεωρουν ολοι απαραιτητη?????

(μα δεν γνωρίζει οτι ολα τα ναομίσματα εχουν 2 όψεις?????)

 

Αν συμβαινουν τα παραπανω, ή εστω και ενα απο αυτα που οφείλετε η υοθέτηση αυτης της συμπεριφορας????

Μα που αλλου?

στην 1η περιπτωση: βασιζεται ισως στο προτυπο της μητερας

στην 2η περιπτωση: νομίζει οτι αυτο περιμενουν ολοι απο εκεινην και θελει να τους ευχαριστησει εις βαρος του εαυτου της, υπακουει μια ζωη οπως την εμαθαν στο σπιτι της, ακόμα και σε αυτα που δεν της ζητηθηκαν ποτε

στην 3η περιπτωση: χαμηλη αυτοεκτιμηση που προφανως προκλειθηκε απο τον τροπο που μεγαλωσε

 

Ακόμα και αν βλέπει το ποσο βλαπτικη είαι τουτη η συμεπριφορα γαι την ιδια, "τρεφεται" απο την ολη κατασταση.

Θυματα δεν γεννιομαστε, ΄μας κανουν και επειτα ...."βολευομαστε"-συνηθηζουμε σε αυτο γιατι οι ανατροπες είναι παντα δυσκολες.

[alan]

Elenik μου, να χαιρεαι την οικογενεια σου.Καταλαβαινω τι μου λες να κανω και εγω πιστευω οτι τα παιδια δεν ειναι τα δεκανικια μας.Θεωρητικα. Στην πραξη ομως ολοι εχουμε αναγκες απο τους γυρω μας. δεν καναμε οικεγενεια απλα για να συνεχιστει το ανθρωπινο ειδος. Σιγουρα οδηγηθηκαμε εκει γιατι αγαπησαμε και αγαπηθηκαμε, κατ' επεκταση καναμε και τα παιδια για να ολοκληρωσουμε την σχεση μας (αν αυτη ειναι η σωστη λεξη). Αγαπαω τα παιδια μου και τα παντα χαιρομαι για καθε βημα μπροστα που κανουν. Και για καθε λανθασμενο βημα τους, ξερουν οτι θα με βρουν και θα τους στηριξω. Εστιαζω το θεμα στον δικο μου ψυχικο κοσμο τη συγκεκριμενη χρονικη περιοδο. Στη σχεση του χαρακτηρα μου με τα βιωματα και τα απωθημενα των παιδικων χρονων.Στις δικες μου ανασφαλειες και στον τροπο που αντιδρω. Ισως , σας μπερδευω καπως, μα δυστυχως δεν γινεται μεσα εδω να δωσω ολα τα στοιχεια. Κανω οτι μπορω για να ειμαι σαφης. Για οτι δεν ειναι κατανοητο, δυναμαι να απαντησω. Λεγοντας τις αποψεις σας, βρισκω πραγματικα καποιες απαντησεις σας, που μου χτυπουν καμπανακι και λεω <<Ωπα, εδω ειμαστε>>.

 

Αγαπητη Γεωργιομαμα

πηγαινω σε ομαδικη ψυχοθεραπεια. Νομίζω οτι θα σε βοηθήσει και εσενα μια παρομοια εμπειρια, κυρίως διοτι στην ομαδα βλεπω οτι υπαρχουν και μητερες με παιδια στην ηλικία σου και προβλήματα σαν τα δικα σου και βοηθιούνται θεαματικα.

Παντως επειδη δεν κρατιέμαι θελω να σου πω οτι οι αναγκες που λες οτι εχεις καλο θα είναι να καλύπτονται απο τον εαυτό σου. Απο τους γυρω σου να περιμένεις μονο αγαπη και μαλιστα οπως και οσο μπορει να στην δωσει ο καθένας

Φιλικα Αναστασία

[alan]

Κανεις ΜΕΓΑ λαθος. Εζησα με μια μανα καταθλιπτικη η οποια πεθανε στα 61 μονη της στο πατωμα και την βρηκα εγω μπλε...... ο ανρθωπος που εχει καταθλιψη ειναι τοσο χαλια που μεταφερει ΟΛΟ αυτο στα παιδια του, και εζησα με αυτο χρονια και υπεφερα. Αν δεν ξερετε καλυτερα να μην μιλατε και να μην ειστε τοσο ΚΡΙΤΙΚΕΣ και σκληρες για πραγματα που ΔΕΝ εχετε ζησει. Αποχωρω........:evil:

 

Ellemphriem πολυ λυπαμαι, και νομίζω οτι αυτη η συζήτηση θα σου προκαλει πολλα και δυνατα συναισθηματα, ισως πονο, θλίψη ακόμα και θυμό ή οργή και εχεις καθε δικιο να αισθανεσαι οπως και αν αισθανεσαι.

 

Δεν πιστευω οτι κανεις εδω θα ήταν σκληρός μαζί σου. Ισως ο γραπτος λογος να μην αποδιδει την διαθεση ή το συναισθημα.

 

φιλικα

[πιγκουινακι]

ellemphriem λυπαμαι που στεναχωρηθηκες ωστοσο ειμαι σιγουρη πως κανεις δεν ήθελε να

προσβαλει καποιον ή να υποβαθμισει το μεγεθος των δυσκολιων που περασε!

εδω θα ήθελα να κανω ένα σχολιο- χωρις να ειμαι ειδικος-Ειπωθηκε οτι ενας καταθλιπτικος αν παιρνει τη θεραπεια του ειναι ο.κ, καπου μαλιστα ειχα ακουσει το ιδιο και για τη σχιζοφρενεια! το συζητησα λοιπον με ενα γνωστο μου ψυχιατρο αλλα βλεπω και ένα ατομο του φιλικου μου περιβαλλοντος που παλευει με την καταθλιψη.

Το συμπερασμα που εβγαλα ειναι οτι τα φαρμακα βοηθουν να παραμενει ''εδω'' και λειτουργικος ο ανθρωπος αλλα απο μονα τους δεν αποτελουν πανακεια!θελει και ψυχοθεραπεια για να στηριχθουν και να ανασκευασουν πολλες απο τις αντιληψεις τους,να μπορεσουν να ανταποκριθουν στην εργασια τους ,θελει και στηριξη και κατανοηση απο το περιβαλλον γιατι συμβαινει να σταματανε και τη θεραπεια και φτου κι απο την αρχη.Επισης τα φαρμακα αυτα δεν ειναι καραμελες! έχουν πολλες δυσαρεστες παρενεργειες και πρεπει να τις παλεψουν και αυτες!και ολα αυτα οταν ειναι συνειδητοποιημενο το ατομο και θελει να βοηθησει τον εαυτο του!το αντιλαμβανομαι-ισως εχω και λαθος- σαν ενα μεγαλο στοιχημα ζωης να καταφερουν να ζησουν μια πληρη,όμορφη ζωή και να ειναι δοτικοι και επαρκεις σε πρακτικο και συναισθηματικο επιπεδο οταν ειναι γονεις!

 

allan συμφωνω για την ομαδικη ψυχοθεραπεια ,ειχα κανει πριν απο καποια χρονια για καποιους μηνες δραματοθεραπεια-ομαδικη- και με βοηθησε αφανταστα .ευκαιριας δοθησης θα ηθελα να ξαναπαω...Πιστευω πως το οτι μιλαμε εδωμεσα ειναι σπουδαιο αλλα σιγουρα δε μπορει να υποκαταστησει τη δουλεια που γινεται με την καθοδηγηση ενος καλου επαγγελματια σε βαθος χρονου.πολυ ανθρωποι εχουν μια επιφυλαξη για διαφορους λογους

Μας έχει περασει και μια εξηζητημενη εικονα με ντιβανια, πλουσιες κυριες ,κ.τ.λ

Υπαρχουν πολλες ,πολυ βοηθητικες (και προσιτες) επιλογες!

[elenik]

Κανεις ΜΕΓΑ λαθος. Εζησα με μια μανα καταθλιπτικη η οποια πεθανε στα 61 μονη της στο πατωμα και την βρηκα εγω μπλε...... ο ανρθωπος που εχει καταθλιψη ειναι τοσο χαλια που μεταφερει ΟΛΟ αυτο στα παιδια του, και εζησα με αυτο χρονια και υπεφερα. Αν δεν ξερετε καλυτερα να μην μιλατε και να μην ειστε τοσο ΚΡΙΤΙΚΕΣ και σκληρες για πραγματα που ΔΕΝ εχετε ζησει. Αποχωρω........:evil:

 

 

Δεν εκρινα κανεναν και δεν μιλησα σκληρα. Και ειμαι 100% σιγουρη γι αυτο.

Ειπα απλα την αποψη μου για το θεμα.

 

Και ναι υπαρχουν ανθρωποι δυνατοι που εχουν καταθλιψη και παλευουν με φαρμακα και θεραπειες να σταθουν γονεις σωστοι διπλα στο παιδι τους.

Και ναι εχω τετοιο στο οικειο περιβαλλον και ειναι αψογη μανα και δινει σκληρη μαχη γι αυτο.

 

Και δεν της αξιζει να της λεει κανεις πως " οχι εσυ δεν μπορεις να κανεις ευτυχισμενο παιδι. τσαμπα κουραζεσαι"

Δεν ειναι αδικο αυτο? Και γι αυτο μιλησα και μονο

 

Μπορεις να μου πεις σε παρακαλω (με πμ αν θες) αν η μητερα σου ειχε ΔΙΑΓΝΩΣΜΕΝΗ καταθλιψη , την παρακολουθουσε γιατρος και αν επαιρνε φαρμακα γι αυτο?

Γιατι αν η διαγνωση ελεγε καταθλιψη, και οχι κατι αλλο παω πασο.

Ειναι στον ανθρωπο τοτε ή στο βαρος της νοσου.

 

Λυπαμαι ειλικρινα για οσα βιωσες.

[aleca]

O πατερας μου υιοθετηθηκε απο μια οικογενεια που τελικα τον αφησε ορφανο στα εφτα του....απο τοτε ηταν μονος του, στους δρομους, και δουλευε για να σταθει στα ποδια του (πριν 45 με 50 χρονια περιπου). Στα 20 του (ηλικια που θεωρητικα ειναι πολυ μικρη αλλα εκεινος προφανως κουρασμενος ηταν αρετα ώριμος) παντρευτηκε με τη μανα μου η οποια επισης ηταν ορφανη απο τα εφτα της. Αλλα εκεινη μεγαλωσε με μητρια και ουτε εκεινη ειχε ευτυχισμενα παιδικα χρονια.

Ηταν αμορφωτοι ανθρωποι, λαικοι αλλα καταφεραν να κανουν τρια παιδια, να τα μεγαλωσουν ευτυχισμενα σε γενικες γραμμες (τα υπολειμματα απο την παιδικη τους ηλικα παντα εφερναν προβληματακια, αλλα όχι τοσο μεγαλα), να αποκατασταθουν οικονομικα, να τα σπουδασουν και να τα κανουν υγιεις (σε γενικες γραμμαες παντα χαχα) ενηλικες....

Το αρνητικο που θυμαμαι ειναι το ποσο ευεξαπτος και παρορμητικος ηταν ο πατερας μου και πολλες φορες επιθετικος. Επίσης το ποσο παθητικα λειτουργουσε η μητερα μου. Παραπονα εχω πολλα αλλα αν ρωτησεις τους ιδιους εκεινοι εχουν πολλα περισσοτερα απο τους δικους του γονεις.

Το συμπερασμα που εχω βγαλει ειναι ότι ο καθε γονιος προσπαθει και κανει αυτο που θεωρει το καλυτερο για το παιδι του...τα δυσκολα παιδικα χρονια παντα θα αφηνουν ψυχικα 'κουσουρια'. Από την αλλη όμως ωριμαζουν τους ανθρωπους και με μια σχετικη καθοδηγηση τους κανει αξιους. Αρκει να μην υπαρχουν ψυχικες ασθενειες.

Τοτε μονο πιστευω ειναι αληθινα μεγαλο εμποδιο για να εισαι καλος γονεας

[nekt]

Μπορεις να μου πεις σε παρακαλω (με πμ αν θες) αν η μητερα σου ειχε ΔΙΑΓΝΩΣΜΕΝΗ καταθλιψη , την παρακολουθουσε γιατρος και αν επαιρνε φαρμακα γι αυτο?

Γιατι αν η διαγνωση ελεγε καταθλιψη, και οχι κατι αλλο παω πασο.

 

Είναι τελειώς διαφορετικό να γνωρίζεις καταθλιπτικούς, όσο κοντινοί σου κι αν είναι και άλλο να σε μεγαλώνει ένας

[georgiamami]

Γεια σας και παλι. Θελοντας να κατευνασω λιγο τα πνευματα, σας θυμιζω πως οσα λεγονται (γραφονται) εδω ειναι προσωπικες αποψεις βασισμενες σε απολυτα προσωπικες εμπειριες. Δεν πιστευω πως καποιος απο μας εχει προθεση να διακομωδισει ή να προσβαλλει τους συμετεχοντες στο θεμα (τουλαχιστο μεχρι τωρα). Το οτι ο καθενας μας κουβαλαει το δικο του σταυρο, δε σημαινει πως οι υπολοιποι μπορουν να νιωσουν το βαρυτητα του αλλου. Ειπαμε να απαλυνουμε τις πληγες μας και οχι να τις οξυνουμε. Φιλιά σε ολους/ολες.

[georgiamami]

[quote name=alan;1525249

Να το παρω αλλιώς????

Γιατι ΕΝΑΣ ανθρωπος (επι του προκειμένου η μητέρα) να αναλάβει να στηρίζει ολη την οικογένεια???

1. γιατι αυτός είναι ο ρόλος της ????

(δλδ μανα=δουλα' date=' θυμα, σκλαβα, χαμαλης κλπ????)

2. ποιος ζητησε απο ΕΝΑΝ μονο ανθρωπο να αναλάβει αυτη την ευθύνη??? (το νεογέννητο, ο εφηβος?, ο αντρας της, η οικογενεια, η εργασία της, η κοινωνια κλπ???)

3. ας υποθέσουμε οτι δεν το ζήτησαν ολοι οι παραπάνω. Τοτε??? γιατι να το κανει αυτο???? για να αποδείξη την αξία της???? για να γίνει ιδανική αρα και αποδεκτή???? για να την θεωρουν ολοι απαραιτητη?????

(μα δεν γνωρίζει οτι ολα τα ναομίσματα εχουν 2 όψεις?????)

 

Αν συμβαινουν τα παραπανω, ή εστω και ενα απο αυτα που οφείλετε η υοθέτηση αυτης της συμπεριφορας????

Μα που αλλου?

στην 1η περιπτωση: βασιζεται ισως στο προτυπο της μητερας

στην 2η περιπτωση: νομίζει οτι αυτο περιμενουν ολοι απο εκεινην και θελει να τους ευχαριστησει εις βαρος του εαυτου της, υπακουει μια ζωη οπως την εμαθαν στο σπιτι της, ακόμα και σε αυτα που δεν της ζητηθηκαν ποτε

στην 3η περιπτωση: χαμηλη αυτοεκτιμηση που προφανως προκλειθηκε απο τον τροπο που μεγαλωσε

 

Πολυ σωστα τα εθεσες.Καπως ετσι ειναι. Βλεπεις οι συνθηκες, ανατρεπουν ή υιοθετουν καποιες συμπεριφορες. Ημουν καπως, βρηκα κατι, συμπεριφερθηκα με το Χ τροπο, αλλα οταν τα πραγματα καλλησαν, αναγκαστηκα να βγω στη πρωτη γραμμη. Δεν πιστευα ποτε πως εχω τις δυναμεις γι' αυτο, αλλα μεχρι τωρα τα καταφερα μια χαρα. Πολλες φορες απορω κι εγω. Συμβαινει αυτο το διαστημα, οπως προειπα, να ειναι καπως μπερδεμενα τα ψυχολογικα μου, γιατι υπαρχει μια ενεργητικοτητα οσων αφορα τα σχετικα με τα παιδικα μου χρονια.